ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΆ

 

            ΑΥΣΤΗΡΩΣ  ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ

 

 

Μπαίνοντας ‘’αισίως’’ στα 92 μου χρόνια μου φάνηκε ότι είδα την πρώτη μου ρυτίδα και ήρθαν στο νου μου οι στίχοι του  τραγουδιού ‘’ πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα’’. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα μεταπολεμικά τραγούδια του 1946, σε στίχους της Στέλλας Γκρέκα, που ‘’διασκεδάζει τις εντυπώσεις’’  σ’ αυτούς που επέζησαν από την κατοχή και την πείνα.

Στον τελευταίο στίχο του αναφέρει τα εξής:

‘’Χτες πρωταντίκρισα την πρώτη μου ρυτίδα,

Υπάρχουν τόσα στη ζωή που δεν τα είδα,

Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα,

Σε κάποια μέρη που δεν τα είδε ούτε ο νους’’

Πόση αλήθεια κρύβουν αυτοί οι στίχοι, τουλάχιστον για όσους επιβίωσαν από τα δεινά της εποχής. Μέσα σ’ αυτούς βρίσκεται και η ταπεινότητά μου και ισχυριζόμουν τότε ότι, όσοι από μας είχαν την τύχη να επιζήσουν, είναι πια άτρωτοι, αλλά όπως είναι γνωστό, δεν υπάρχουν άτρωτοι.

Η ζωή των ανθρώπων χωρίζεται σε τρείς διακριτές περιόδους, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Προσωπικά βιώνω ένα παρατεταμένο παρόν, με τις αναμνήσεις του παρελθόντος και δεν με απασχολεί καθόλου το οποιοδήποτε μέλλον μου. Είναι αρκετά εκείνα που έζησα, καλά, κακά και δύσκολα και  καλώς νάρθουν τα μελλούμενα που οφείλω και μου οφείλονται. Ξαναθυμάμαι την τελευταία σειρά του στίχου που παρέθεσα και διερωτώμαι ποια είναι τα μέρη που δεν τα είδε ούτε ο νους!!! Αν είναι νάρθει θε ναρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει, λέει ο ποιητής και δεν προσδοκώ να αποτελέσω εξαίρεση.

 Η ζωή μου τα πρόσφερε όλα με απλοχεριά, κάνοντας όμως τον τελικό απολογισμό διαπιστώνω  ότι το μεγαλύτερο μέρος της υπήρξε γεμάτο αμέτρητες δυσκολίες, λύπες, στενοχώριες, ακόμα και σημαντικές απώλειες αγαπημένων μου προσώπων και από την άλλη πλευρά –το  τίμημα- δεν έχω παράπονο, έζησα έντονα τις δικαιούμενες ευχάριστες στιγμές και όταν φύγω από τη ζωή θα έχω ζήσει τα περισσότερα  με τη βεβαιότητα,  ότι συνειδητά τουλάχιστον,  δεν αδίκησα κανένα.

Πολλές  φορές σχεδίασα να γράψω ένα βιβλίο γενικά για τη ζωή, με βάση τις αμέτρητες εμπειρίες μου, αλλά πιστέψτε με ότι ο κύριος λόγος που δεν το επιχείρησα, ήταν η ανησυχία  και ο φόβος μου ότι δεν θα άντεχα ως το τέλος την αναμόχλευση κάποιων στιγμών [ευχάριστων και δυσάρεστων] της ζωής μου. Θα μου πείτε  εύλογα ποιόν σκοπό θα υπηρετούσε άλλωστε  ένα ανάλογο ανάγνωσμα;;;

Ίσως έχετε δίκαιο , αφού στην πράξη η γενιά μου απέφυγε να διηγηθεί ακόμα και στα παιδιά μας, λεπτομέρειες των δυσάρεστων γεγονότων των   πολέμων και της πείνας, γα να μην τα φορτώσει με πρόσθετες σκέψεις, αφού στη χώρα μας η φυσιολογική ζωή άργησε πολύ  να έλθει. Όσον δε αφορά τις ευχάριστες στιγμές, αυτές ούτως ή άλλως αποτελούν προσωπική υπόθεση του καθενός μας και  ‘’έπεα πτερόεντα’’, δηλαδή τις πήρε ο άνεμος και χάθηκαν για πάντα, αφήνοντας μόνο μια πληγή και  μια προσωπική νοσταλγία.  Αντώνης