ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ '' ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ''

 

                              ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ  ‘’ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ’’

 

 

Την ιδέα του εντός εισαγωγικών τμήματος του τίτλου, μου έδωσε το ομότιτλο  μυθιστόρημα του Αλέξανδρου  Παπαδιαμάντη που αναφέρεται στα γεγονότα τις παραμονές της Δ’ Σταυροφορίας [1199-1207].   Ενετοί και Γενοβέζοι πειρατές,  εξορμούν με σκοπό να κυριαρχήσουν στις Κυκλάδες. Στο βιβλίο, περιγράφεται και το κλίμα της εποχής, όπου «οι έμποροι των εθνών» με βασικό κίνητρο τη δίψα για χρήμα, καταφεύγουν σε ωμότητες και αυθαιρεσίες.

Ανάλογα γεγονότα βιώνουμε και στις μέρες μας, από τους σύγχρονους  ‘’ πειρατές’’, οι οποίοι επισείοντες την απειλή της παντοδυναμίας τους,  επιβάλλουν τις επιθυμίες τους, αλλάζοντας  τα πάντα   γύρω μας  [χρησιμοποιώ ήπιες εκφράσεις για να αποφύγω την κόκκινη κάρτα της Goοgle].

Οι συντελούμενες και οι αναμενόμενες νέες αλλαγές, θυμίζουν την τελευταία πανδημία και τις συνεχιζόμενες μεταλλάξεις της.  Η ταχύτητα διάδοσης της νόσου αιφνιδίασε τους πάντες και εν μέσω του 21^ου αιώνα μας βρήκε ανέτοιμους. Οι μόνοι που δεν αιφνιδιάστηκαν ήταν οι ‘’έμποροι’’ φαρμακευτικών  εταιρειών, οι επιστήμονες των οποίων ανακάλυψαν γρήγορα νέα εμβόλια. Αυτά τα εμβόλια, που έσωσαν τη σύγχρονη ανθρωπότητα, αμφισβητήθηκαν έντονα από τους ‘’ερευνητές’’ του διαδικτύου,  όπως  και κάποιους σύγχρονους ξερόλες.. Χαρακτηρίστηκαν, από τους πάσχοντες  σαν σωτήρες  και  έμποροι της μοναδικής παρηγοριάς και ελπίδας για να αντιμετωπίσουμε την πανδημία.  Οι εμβολιολογούντες όμως του διαδικτύου και κάποιων κομμάτων, έσπευσαν – για τους δικούς του έκαστος λόγους- να αντιμετωπίσουν τα εμβόλια σαν  τα ‘’καινά δαιμόνια’’ που καταλόγισαν  στον Σωκράτη. Το τελικό αποτέλεσμα και η κοινή άποψη για την αβλαβή αποτελεσματικότητα των εμβολίων, παραμένει ακόμα το  ζητούμενο. Αυτοί είμαστε. Το διαδίκτυο μας προσφέρει αμέτρητες γνώσεις, πολλοί όμως από τους φορείς του, μας ‘’βραχυκυκλώνουν’’ τη γνώση!!!

Η ίδια αμφιβολία διέπει  τις διεθνείς αλλά και τις ντόπιες πολιτικές σχέσεις, με νέες παράταιρες ‘’λυκοφιλίες’’, αλληλοθαυμασμούς των παγκόσμιων ηγεσιών και διάσπαρτα κατευναστικά μηνύματα για το ‘’πόπολο’’. Διανύουμε την περίοδο των ‘’πολιτικών παγετώνων’’ , με πρόσωπα που εμπορεύονται ακόμα και την  ελάχιστη ίσως δε και  τελευταία ελπίδα.

Κάποιοι σκέπτονται ‘’φωναχτά’’ και επιδιώκουν την κατοχή χωρών στις οποίες έκαναν στρατιωτική εισβολή, άλλοι προτείνουν την ‘’αγορά’’ από τον Καναδά μέχρι τη Γροιλανδία. Πρόσφατα μάλιστα κυκλοφόρησαν και σχέδια για την Αμερικανοποίηση της Γάζας  για 10 χρόνια  και τη μετατροπή της σε  ‘’Ριβιέρα’’   της Μέσης Ανατολής. Όσον δε  αφορά το λαό της περιοχής ‘’ας τον να κουρεύεται’’. Η φράση  έχει αναφορά στα βυζαντινά χρόνια, που,  κύριο δημόσιο θέαμα αποτελούσε η διαπόμπευση των παντοειδών παρανόμων, με πρώτη φάση το κούρεμά τους.

Μετά την υψηλού επιπέδου συνάντηση στην Αλάσκα και την [προσωρινή διαβλέπω]   διακοπή του αυτοθαυμασμού μεταξύ τους , η άλλη πλευρά  άλλαξε ρότα, ‘’ κρατώντας πισινή’’.  Πιάστηκαν λοιπόν χέρι-χέρι για να καταδείξουν τον άλλο πόλο ισχύος  του Κόσμου [Ρωσία, Ινδία ,Κίνα, Β. Κορέα] και ανάμεσα τους και ο μαϊντανός  της γειτονιάς μας και όχι μόνο.  Ανέκαθεν στην ιστορία, αρχής γενομένης από τη μάχη των Θερμοπυλών, διευκόλυνε τη λύση ένας Εφιάλτης. Φαίνεται ότι οι μετέχοντες του νέου σχήματος, ‘’εζήλωσαν’’ το οικονομικό θαύμα της Κίνας, το οποίο βέβαια έγινε με το μεροκάματο πείνας του λαού της, που μόνο ένα  ανελεύθερο- ολοκληρωτικό  καθεστώς μπορεί να επιβάλει.

Φαίνεται ότι η τελευταία συνάντηση προσπαθεί να λειτουργήσει στα πρότυπα και να σφετεριστεί τις ιδέες του Κινήματος των Αδεσμεύτων. Το κίνημα αυτό ξεκίνησε το 1961, με εμπνευστές τους ηγέτες Τίτο της Γιουγκοσλαβίας, Νάσερ της Αιγύπτου , Σουκάρνο της Ινδονησίας και Νεχρού της Ινδίας. Στην πορεία διευρύνθηκε αριθμητικά στα Ηνωμένα Έθη, με πενιχρά  όμως αποτελέσματα , αφού οι μεγάλοι διατηρούν πάντα το δικαίωμα βέτο. Οι σκοποί του κινήματος υπήρξαν σημαντικοί, ιδιαίτερα για τις αναπτυσσόμενες χώρες Ασίας και Αφρικής. Η πρώτη τουλάχιστον σύνθεση της ηγεσίας του  δημιουργεί  πολλά ερωτηματικά ως προς τη δημοκρατικότητα των ηγετικών μελών του. 

Χαρακτηριστικότερο  δείγμα ‘’αδέσμευτου ηγέτη’’  υπήρξε η παρουσία του Τίτο, που εγώ ο αφελής που έζησα στη χώρα του για 6 συναπτά έτη, τον θεωρούσα ως κομμουνιστή και το παίζω και έξυπνος .

Ο Τίτο, δήλωνε ‘’φίλος’’ της Ελλάδας, με ιδιαίτερες προσωπικές σχέσεις με τον τότε Βασιλιά της χώρας μας Παύλο. Σε κάθε  σιδηροδρομικό ταξίδι του τελευταίου στην Ευρώπη, τον παραλάμβανε στα σύνορα  η ‘’χρυσή’’ αμαξοστοιχία του Τίτο και τον ξεπροβόδιζε μέχρι τα επόμενα σύνορα της χώρας του.

 Το 1948 όμως, σε μια προσπάθειά του ‘’απογαλακτισμού’’ από την Κομινφόρμ [ που συντόνιζε από το 1947 τα ευρωπαϊκά  κομμουνιστικά κόμματα υπό την ηγεσία της σοβιετικής Ένωσης, σε αντικατάσταση της προκατόχου της  Ιντερφόρμ],  επηρέασε διττά τη χώρα μας.

Οι Σοβιετικοί, χολωθέντες από την προσπάθειά του αυτή, διέκοψαν τον μέσω Γιουγκοσλαβίας εξοπλισμό  των ελληνικών ανταρτικών ομάδων στο Γράμμο και το Βίτσι. Αυτό ανάγκασε τους τελευταίους να διαφύγουν στις κομμουνιστικές χώρες της Ευρώπης. Το γεγονός μου εξιστόρησε προσωπικά  ο Στρατηγός Πέκο  Ντάπτσεβιτς , η μεραρχία του οποίου  μεσολαβούσε στην προώθηση του οπλισμού. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 τοποθετήθηκε ως Πρέσβης της χώρας του στην Αθήνα, αντιμετωπίζοντας πολλές και  μακρές, αντιρρήσεις της Ελλάδας.

Σε αντιπερισπασμό ο Στρατάρχης Τίτο, έδωσε στη δική του Δημοκρατία της Μακεδονίας, την ελευθερία  των αλυτρωτικών διεκδικήσεων τους και για πρώτη φορά αποδέχτηκε  το  βουλγαρο-σερβικό γλωσσικό κατασκεύασμα  σαν ‘’μακεδονική γλώσσα’’.

Με την πράξη του αυτή ο Τίτο, ως ‘’έμπορος των Εθνών’’ και ‘’πειρατής’’ της εποχής του, προσπάθησε να εξευμενίσει και να εξαγοράσει την εύνοια της Σοβιετικής Ένωσης, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.  Αυτά όλα για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί, με την διευκρίνιση ότι την πραγματική ιστορία την γνωρίζουν  καλύτερα εκείνοι που την βίωσαν. Αντώνης