ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΨΕΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

[Από τα κατά συνθήκην ψεύδη φθάσαμε στα ασύστολα]

Το ψέμα αποτελούσε ανέκαθεν χαρακτηριστικό στοιχείο των διαφόρων περιόδων της διεθνούς πολιτικής.  Εμείς όμως θα περιορισθούμε στη χώρα μας,  την αφορμή και τα αίτια της υπερβολικής  ψευδολογίας, που ενίοτε αποτελεί και αυτοσκοπό. Συχνά επικαλούμαστε τις εύκολες και βολικές δικαιολογίες που και αν ακόμα έχουν ισχυρή βάση αληθείας, δεν μπορούν να αποτελούν ελαφρυντικό.

Τα 300 χρόνια σκλαβιάς, που ακόμα επικαλούμαστε,  έκαναν πράγματι την πονηριά, την κλοπή  και το ψέμα ‘’κανόνες επιβίωσης’’, έναντι του απολίτιστου δυνάστη της χώρας και τρόπο παράβλεψης και αντιμετώπισης των καθημερινών προβλημάτων της εποχής. Αυτό μας έμεινε αρχικά σαν συνήθεια και τελικά – με τη συνδρομή και της πολιτισμένης δικής μας ηγεσίας – συνέχισε να αποτελεί τον συνήθη τρόπο προσέγγισης και εκατέρωθεν εκμετάλλευσης των καταστάσεων. Ο λαός βολευόταν και  συνεχίζει  την πρακτική αυτή, αλλά το ίδιο συνέβαινε και με την άλλη πλευρά – της διοίκησης- που εύρισκε εύκολο τρόπο να ‘’ικανοποιεί’’ τις υπερβολικές και παράλογες ενίοτε λαϊκές απαιτήσεις. Με ένα αθώο αρχικά ή κατά συνθήκη ψέμα, οι πολιτικοί απέφευγαν τις κακοτοπιές και   αφορμές για δυσαρέσκειες στους οπαδούς-ψηφοφόρους τους.

Με τον καιρό και με δεδομένες τις αυξημένες ανάγκες και εξ αυτού και τα ανάλογα λαϊκά αιτήματα, τα κατά συνθήκην ψεύδη εξελίχθηκαν σε μεθοδευμένες μέχρι  και ασύστολες ψευδολογίες, αφού αυτό είχε καταστεί μοναδικό μέσο για την άσκηση πολιτικής και τη συγκράτηση των ψηφοφόρων. Είχαν όλοι αποδεχθεί πλέον ,τον τρόπο αυτό εύκολο και αποτελεσματικό, ώστε να τον θεωρούν σχεδόν  μοναδικό. Όταν μάλιστα ο λαός άρχισε να μορφώνεται και να δημιουργούνται  τα ανάλογα κινήματα και  ο οργανωμένος συνδικαλισμός, έσπευσαν οι πολιτικοί μας να ‘’καπελώσουν’’   τα κινήματα και τους συνδικαλιστές. Έτσι άφησαν την εντύπωση ή και την πραγματική δύναμη στους ‘’καπελωμένους’’, ώστε όλοι μαζί να νέμονται την εξουσία και ο λαός να πιστεύει ότι κυβερνά.

Αργότερα παρουσιάστηκαν και οι αποκαλούμενοι  χαρισματικοί ηγέτες,  με κύριο γνώρισμα τη δημαγωγία, την δήθεν προοδευτικότητα, τον ‘’λαό στην εξουσία’’ , την παροχολογία  και μια  γενικευμένη  αριστερίστικη ανεκτικότητα .  ‘’Κανάκευαν’’ τα λαϊκά ένστικτα, με το αζημίωτο και  έδειχναν κατανόηση στις μικρές οικονομικές ατασθαλίες [κάτω των πεντακοσίων χιλιάδων Δραχμών στη ΔΕΗ].  Αυτό είχε και τους αφελείς που το πίστεψαν και βρέθηκαν ή βρίσκονται ακόμα εκτεθειμένοι οικονομικά ή και υπόδικοι, αλλά πρόσθετε τα ‘’ψηφουλάκια’’ και έδινε παράταση στις παλιές πρακτικές της ψευδολογίας.

Τελικά, το σύστημα ‘’βελτιώθηκε’’ και μεγιστοποιήθηκε. Φθάσαμε στο δεν πληρώνω – δεν πληρώνω, στην μη αποδοχή Νόμων που δεν μας βολεύουν και τόσες άλλες γελοιότητες και γραφικές καταστάσεις. Φαίνεται ότι όσο αριστερότερα, τόσο πιο ακραία γίνεται και η προβολή της έκνομης συμπεριφοράς, αφού σαν λαός αρεσκόμαστε να το παίζουμε ‘’τζάμπα μάγκες’’ και  προοδευτικοί ‘’φιαλάντζί’’, αφήνοντας τις συνέπειες για τους  ‘’άλλους’’. Συνηθίζεται δε παράλληλα να προβάλλεται και μια σκανδαλολογία σε βάρος των μη προοδευτικών αντιπάλων και ο χορός καλά κρατεί. Ακόμα και πολιτικοί  χώροι που, μεγάλος αριθμός των μελών του, είναι υπόδικοι ή ‘’εσώκλειστοι’’  ευαγών ιδρυμάτων, καταγγέλλουν σαν καταχραστές τους άλλους και ευαγγελίζονται τη δική τους ορθότητα και εντιμότητα, κατά το ‘’φωνάζει ο κλέφτης.

 Έχουμε πλέον ξεφύγει από τα κατά συνθήκη ψεύδη και φθάσαμε στα χοντροκομμένα και ασύστολα, που δυστυχώς επεκτείναμε και στις διεθνείς μας σχέσεις. Το χειρότερο όλων είναι ότι τα προβάλλουμε  σαν τρόπο διαπραγμάτευσης και σπέρνουμε τον αντιευρωπαϊσμό στους Έλληνες και τη δυσπιστία στους ξένους, που δεν εννοούν να συμμεριστούν τις απόψεις μας. Διανθίζουμε  την ατμόσφαιρα και με κάποιους ειδικούς χαρακτηρισμούς για τους άπονους δανειστές που δεν δείχνουν την αλληλεγγύη τους και έχουμε το κατάλληλο ‘’θολό’’ τοπίο  που όλα τα καμουφλάρει και όλα τα ‘’αιτιολογεί’’. Ως πότε όμως θα κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους και κυρίως ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο;

Δεν είναι μόνο το ψέμα και η ανικανότητα, αλλά κυρίως το θράσος κάλυψης των συνεχιζόμενων αποτυχιών με το ‘’παγωμένο’’ ψεύτικο σαρδόνιο χαμόγελο, που παραπέμπει σε ‘’ επιτυχείς εκβάσεις’’ των διαπραγματεύσεων, που τελειωμό δεν έχουν. Τρενάρουν τις διαπραγματεύσεις, καθυστερούν τις εσωτερικές πληρωμές, τη λήψη σοβαρών μέτρων και αποφάσεων, περιμένοντας τον από μηχανής Θεό. Είπαμε όμως και το ξέρουν και οι ίδιοι ότι αυτός δεν υπάρχει πια και αν ακόμα υπήρχε  δεν θα τους πίστευε για να  μας βοηθήσει. Τι άλλο περιμένουν λοιπόν οι άνθρωποι που θυσιάζουν τα πάντα  για την καρέκλα και τις ιδεοληψίες τους, αδιαφορώντας για τον ταλαίπωρο αυτό λαό, που βεβαίως δεν είναι άμοιρος ευθυνών, για την κατάσταση που βιώνουμε. Ασφαλώς οι κρατούντες και υπεύθυνοι ζουν στο δικό τους ‘’μικρόκοσμο’’ και απολαμβάνουν τα επίχειρα της βλακείας μας , εκλαμβάνοντας τη λαϊκή σιωπή ως αδυναμία. Οι θαυμαστές της σοβιετίας δεν έχουν το δικαίωμα να μιλάνε για δημοκρατία και ισονομία και κυρίως να εμπορεύονται την ευπιστία των εξαπατημένων, με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Έλεος κύριοι υποκριτές, έχει και η ψευδολογία τα όριά της. Αντώνης Ταρνανάς

ΤΟ ΡΟΛΟΙ ΚΑΙ Η ΩΡΑ

            [Ανάγκες και σκοπιμότητες της ζωής μας]

Με αφορμή την έναρξη  από σήμερα της παγκόσμιας ‘’θερινής’’ ώρας, θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποια πρακτικά κυρίως θέματα, που σχετίζονται με την παγκόσμια αποδεκτή αυτή αλλαγή. Αρχίζοντας από την ίδια την ώρα, την αποκαλούμενη και ηλιακή, είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εκάστοτε  θέση του Ήλιου. Ο προσδιορισμός του χρόνου και συνεπώς και της ώρας δεν μπορεί να αποτελεί στοιχείο που αποφασίζεται με νομικές ή  άλλες ανθρώπινες σκοπιμότητες και  τεχνολογικές διαδικασίες.

Η γήινη σφαίρα είναι χωρισμένη σε 24 ηλιακές ζώνες ώρας, που προσδιορίζονται από μια πλειάδα των παράλληλων κύκλων ή μεσημβρινών.  Η κάθε μια τους αντιπροσωπεύει μια συγκεκριμένη ώρα, ανάλογα με την απόσταση και τον προσανατολισμό σε σχέση με τη ζώνη που περιέχει  σημείο ΜΗΔΕΝ του αστεροσκοπείου του  Γκρίνουιτς [GMT]. Οι ουσιαστικές διαφοροποιήσεις της ώρας μέσα στην ίδια ζώνη είναι άπειρες όπως  άπειροι είναι και οι μεσημβρινοί.

Για διάφορους λόγους – κυρίως  πρακτικούς- [συγκοινωνίες, επικοινωνίες ,  προσδιορισμό συναντήσεων κλπ], ενίοτε δε και πολιτικούς, αποφασίστηκαν κατά καιρούς διαφοροποιήσεις της ‘’εθνικής’’ ή και της  τοπικής ακόμα ώρας, που δεν κράτησαν πολύ. Τελικά και ύστερα από την ενεργειακή κρίση καθιερώθηκαν τη δεκαετία του 1970, οι σημερινές αλλαγές της παγκόσμιας ώρας , με τον διαχωρισμό της σε θερινή [την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου] και χειμερινή [την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου], με κίνηση των ωροδεικτών μια ώρα μπροστά ή  μια ώρα πίσω αντίστοιχα. Ακόμα όμως και αυτή η χρονική διαφοροποίηση δεν έχει γίνει παγκόσμια αποδεκτή.

 Η Κίνα για παράδειγμα που ‘’διατρέχεται’’ από 5-6 διαφορετικές ηλιακές ζώνες ώρας, καθιέρωσε – για όλη την τεράστια επικράτεια - την ώρα της ζώνης του Πεκίνου. Στην ίδια χώρα, στην επαρχία Σιντζιάνγκ – που ζουν οι Ουιγούροι -  χρησιμοποιούν δική τους ώρα, σαν μια μορφή επανάστασης κατά της κεντρικής Κυβέρνησης. Παρά τον διαχωρισμό σε ακέραιες ώρες, σε κάποιες χώρες υπάρχουν διαφοροποιήσεις ακόμα και τετάρτων της ώρας. Ο  ηγέτης  της Β. Κορέας Κιμ Γιόνγκ Ουν, γύρισε  τα ρολόγια της χώρας μισή ώρα πίσω - για να μην ταιριάζει με εκείνη της Ιαπωνίας, που κάποτε υπήρξαν αποικία της – και τη χώρα   στο αιώνιο σκοτάδι για μια ολόκληρη ζωή.

Όπως προείπαμε οι αλλαγές αυτές της ώρας αποτελούν πρακτικές μόνο επιλογές και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τους επιστημονικούς  και φυσικούς προσδιορισμούς της πραγματικής ώρας. Αποτελούν δηλαδή ‘’παρά φύσιν’’ ενέργειες, αφού είναι  εικονικές και απέχουν πολύ από το ίδιο το φυσικό φαινόμενο του πλανήτη μας και τις φυσικές  ανάγκες των κατοίκων του. Το οποιοδήποτε τεχνολογικό ρολόι δεν προσδιορίζει αλλά  δείχνε απλά τη συμβατική  ώρα που εμείς του υποδεικνύουμε, για την ικανοποίηση των προσωπικών ή γενικότερων επιδιώξεών μας.

 Η πραγματική φύση και η γενικότερη ζωή του φυτικού και ζωικού της βασιλείου διέπονται από τους δικούς τους πρωτογενείς κανόνες και διαθέτουν το δικό τους ‘’βιολογικό’’ ρολόι. Τα ψάρια του ιχθυοτροφείου για παράδειγμα ,που η διατροφή τους γίνεται από τους ειδικούς σιτιστές τους, βγαίνουν στην επιφάνεια για να φάνε , μόλις τα καλέσει το βιολογικό τους  ρολόι και δεν περιμένουν την αλλαγή της ώρας των σιτιστών τους. Το ίδιο ισχύει και για το  υπόλοιπο ζωικό και φυτικό βασίλειο, που οι δραστηριότητές τους ελέγχονται από την ίδια τη φύση και όχι από τους ανθρώπινους κανόνες και τις όποιες σκοπιμότητες.

Το νυχτολούλουδο ανοίγει τη δική του ώρα – παρακολουθώντας τη δράση του Ήλιου και δεν συμβουλεύεται τα μηχανικά ή ηλεκτρονικά ρολόγια μας. Αυτό το κατάλαβαν πρώτοι οι ίδιοι οι άνθρωποι της φύσης [ γεωργοί και κτηνοτρόφοι] που παλαιότερα κρατούσαν πεισματικά την ίδια ώρα για όλες τις εποχές. Τοποθετούσαν πάνω στο τζάκι το μεγάλο ρολόι του σπιτιού που έδειχνε σταθερά τη χειμερινή ώρα, μην τυχόν και λαθέψουν, οπότε θα τους το θύμιζαν’’ βίαια’’  τα οικόσιτα ζώα. Αυτοί που είχαν τις καπνοφυτείες επέλεγαν τη φυσική ώρα της πρωινής δροσιάς για να ‘’ μάσουν’’ τα καπνά με ευκολία, διότι λίγο αργότερα ‘’δεν έσπαγαν’’ εύκολα τα φύλλα.

Τα κοπάδια, επιλέγουν με δικά τους κριτήρια, το ‘’σκάρισμα [έναρξη της βοσκής], το στάλισμα[ επιλογή σκιερού μέρους], το στάβλισμα ή μάντρισμα[ εγκλεισμό στο μαντρί] και τον μηρυκασμό[ αναμάσημα] τους’’ και αλίμονο στον κτηνοτρόφο που θα συμβουλευόταν γι’ αυτό, το δικό του  ρολόι. Καλά είναι και χρήσιμα τα σύγχρονα ρολόγια, αλλά η φύση είχε και θα  έχει πάντα τα βιολογικά της εργαλεία. Αν δεν μπορούμε να την βοηθήσουμε, ας μην τη βλάπτουμε, τουλάχιστον συνειδητά, με ‘’παρά φύσιν’’ ενέργειές μας. Είναι το μόνο που μας απέμεινε από το παρελθόν  και οφείλουμε  να το διαφυλάξουμε , μέχρι νάρθει η ώρα μας και να το παραδώσουμε αναλλοίωτο στο μέλλον. Αντώνης Ταρνανάς


Συμπληρωματικό σχόλιο διόρθωσης

            Με αφορμή την  υπόδειξη μιας   κυρίας της παρέας  [ ΣΑΣ ΔΙΕΦΥΓΕ  ΕΝΑ ΛΑΘΑΚΙ κ. ΤΑΡΝΑΝΑ. Η ΘΕΡΙΝΗ ΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΟΥ, ΟΧΙ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΙΟΥ],σπεύδω στην άμεση αποδοχή και αποκατάσταση της αλήθειας και στις ευχαριστίες μου  στην ευγενική κυρία που το πρόσεξε. Πράγματι η θερινή ώρα αρχίζει την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου, όπως  αναφέρω στην αρχή του χθεσινού μου κειμένου και αποτέλεσε  άλλωστε και την συγκυρία της χθεσινής  γραφής του σχολίου μου.
Πρόκειται σαφώς για μια  απλή παραδρομή, τον δαίμονα του πληκτρολογίου ή λατινιστί ‘’lapsus calami’’.
            Το πρόβλημα είναι καθαρά τυπογραφικό και όχι ουσιαστικό, αλλά έχει τις λογικές προεκτάσεις του. Δηλαδή, ή η εν λόγω κυρία υπήρξε η μόνη που διάβασε το  μήνυμά  μου ή – το χειρότερο – ότι τα χέρια μου δεν υπακούουν πια στις  εντολές του μυαλού . Συνεπώς και στις δυο περιπτώσεις , πρέπει να ξανασκεφθώ αν πρέπει να συνεχίσω να σας ταλαιπωρώ με τα γραφόμενά μου. Αντώνης Ταρνανάς

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ 1984

                [Από τον Κάρολο  Ντίκενς στον Τζορτζ  Όργουελ

                       και την Ιρλανδή φιλόσοφο Έλενα Σίχαν]

Μια επετειακή μου προσφορά στην παλιγγενεσία, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου  και την γέννηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Ας παραδειγματιστούμε από τα παραδείγματα προς αποφυγήν. 

Η αναφορά μου σε δύο βιβλία που γράφτηκαν με διαφορά 100 περίπου χρόνων, δεν αποβλέπει στη λογοτεχνική κριτική τους, αφού αυτό έχει γίνει επανειλημμένα στο παρελθόν και από πλέον ειδικούς. Σκοπός μου είναι να σταθώ στις καταστάσεις και τις εποχές που πραγματεύονται και κυρίως στη διαφορετική σκοπιά των συγγραφέων, που τους οδηγεί στο ίδιο περίπου συμπέρασμα.

Ο Άγγλος συγγραφέας περιγράφει το όνειρο ενός φτωχόπαιδου της επαρχίας, που βρίσκεται στην Πρωτεύουσα και θέτει μοναδικό του σκοπό να βελτιώσει την προσωπική του κατάσταση,  κυρίως οικονομικά. Ο νεαρός Πίπ, από τη φτώχεια  του χωριού του βρίσκεται συμπτωματικά στην ‘’υψηλή κοινωνία’’ του     Λονδίνου, της Βικτωριανής εποχής.  Περιγράφονται διάφοροι ανθρώπινοι χαρακτήρες και συναισθήματα της πρώτης βιομηχανικής εποχής και η αδιάκοπη πάλη του καλού με το κακό. Δεδομένου ότι ο Ντίκενς [ φτωχός και ο ίδιος] δημοσίευε τα έργα του βιοποριστικά  σε συνέχειες σε διάφορα έντυπα , είχε την ευχέρεια να τα εμπλουτίζει με νέα κοινωνικά στοιχεία,’’ παίζοντας’’  ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Το στοιχείο αυτό του επέτρεπε – ανάλογα την επικαιρότητα- να μεταβαίνει από τις δραματικές στιγμές  μιας περιόδου σε κωμικές και ξεκαρδιστικές σκηνές της επομένης. Οι  εναλλασσόμενες αυτές καταστάσεις,[η αρρώστια, ο θάνατος, η κοινωνική ανισότητα και αδικία] περιγράφονται με ρεαλισμό και χιούμορ, αποτελώντας μια μνημειώδη  σύνθεση  ανόμοιων και αντιφατικών συναισθημάτων , που διαδέχονται η μια την άλλη. Τελικός όμως και ίσως μοναδικός στόχος του χωριατόπαιδου είναι ο πλουτισμός και η μέσω αυτού ‘’κατάκτηση’’ μιας θέσης στην κοινωνία των συστηματικών αποκλεισμών.

Δεν ξέρω πόσο αυτό σας θυμίζει σύγχρονες καταστάσεις που καθημερινά βιώνουμε, αλλά σίγουρα αποτελεί μια αποκάλυψη των ‘’μύχιων πόθων’’ όσων υποκριτική επικαλέσθηκαν ή συνεχίζουν να επικαλούνται την καταπολέμηση της κοινωνικής αδικίας. Πραγματική επιδίωξή τους είναι η δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας, που θα διέπεται από τους δικούς τους κανόνες ‘’ δικαίου’’, για να προχωρήσουν στην επιβολή μιας νέας τάξης πραγμάτων και αξιών, που θα υπηρετεί  ‘’τα καλά συμφέροντα’’ της δικής τους ‘’κάστας’’ συμφερόντων, τηρώντας τα προσχήματα και βέβαια διατηρώντας και την περίφημη ‘’κουτάλα’’ της εξουσίας.

Πάμε τώρα στο δεύτερο, πιο σύγχρονο έργο του Τζορτζ Όργουελ με τίτλο 1984. Το έργο γράφτηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια [1949] και στοχεύει μια πρόβλεψη της ζωής  35 χρόνια αργότερα. Το δραματικό είναι ότι ο συγγραφέας δικαιώνεται απόλυτα για τις προβλέψεις του, τον μεγάλο αδελφό και τη διαχρονική μάχη του ατόμου με το σύστημα. Το σύστημα  που περιέγραψε ιδανικά,  αλλά ό ίδιος ‘’ευτυχώς’’ δεν πρόλαβε να ζήσει σε όλο του το μεγαλείο [πέθανε το 1950],είναι τόσο μεθοδικά δομημένο και σχεδόν ‘’άφθαρτο’’. Αποσκοπεί – άσχετα με τα κατά καιρούς ‘’περιτυλίγματα’’ – σε  ένα και μοναδικό σκοπό, την κατάργηση κάθε είδους ελευθερίας και σκέψης, διευκολύνοντας έτσι τα διάφορα, ιδεολογικά, κομματικά η συντεχνιακά συμφέροντα.

Στην εποχή μας, αντί να πολεμήσουμε ανάλογες πρακτικές, τις κάνουμε ‘’ρεάλιτι’’ και τις χαζεύουμε επί ώρες, αποχαυνώνοντας τις λαϊκές μάζες, κάτι που αποτελούσε ανέκαθεν επιδίωξη της εξουσίας, για να μειώνει τις όποιες –έστω και υποκινούμενες- κοινωνικές αντιστάσεις. Είναι αυτό που λέμε ‘’ το σύστημα για το σύστημα’’ . Ο πολίτης του 1984 όπως και ο σημερινός δεν είναι κλεισμένος σε ένα σπίτι υπό συνεχή οπτική παρακολούθηση, αλλά έχει μια ελεγχόμενη, από κάποια εξουσία,  πληροφόρηση και υπόκειται σε μια συνεχή πλύση εγκεφάλου.

Μήπως και εδώ βρίσκετε κάποιες ομοιότητες με τη σύγχρονη πραγματικότητα ,όσο αφορά τον κομματικό έλεγχο  και την πίεση του λαού να εχθρεύεται όσους  αυτό θεωρεί κακούς και αντιπάλους; Επειδή εμείς οι νεοέλληνες δεν αφήνουμε τίποτα να ‘’πέσει κάτω’’, σπεύδουμε να ‘’γλείφουμε’’ την εξουσία, προσφέροντας της με το αζημίωτο και τη δική μας υποστήριξη. Με έντυπα, μπλόγκς ή άλλα  ‘’μέσα ενημέρωσης’’ με βαρύγδουπους  χρωματικούς  , αντιθετικούς και άλλους παραπειστικούς τίτλους ,  διευκολύνεται ο σύγχρονος  ρόλος  του μεγάλου αδελφού, αφού δεν τους βγήκε ο σφετερισμός των ΜΜΕ, με αντιπαροχές τα επτανησιακά  ‘’βοσκοτόπια’’, ή τις  ‘’ παππατζήδικες’’  μεθοδεύσεις.

Κλείνοντας θα επικαλεσθώ κάποια ενδεικτικά αποσπάσματα από δηλώσεις της Ιρλανδής φιλοσόφου Έλενα Σίχαν, που περιγράφουν γλαφυρά τους κυβερνώντες μας και τις πρακτικές τους. Αντώνης Ταρνανάς

‘’’’ «Νομίζω ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστεί όλο και πιο οπορτουνιστική και κυνική. Είναι πρόθυμοι να παραμείνουν στην εξουσία, με οποιοδήποτε κόστος. Η εκλογική νίκη που πέτυχαν τον Σεπτέμβριο του 2015 ήταν τελείως διαφορετική από εκείνη του Ιανουαρίου του 2015».

Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει διαδραματίσει έναν διπολικό ρόλο αναφορικά με τις διαπραγματεύσεις της με το ΔΝΤ και την Γερμανία. Από την μία πλευρά όταν επρόκειτο για την απομείωση του χρέους, αντιλαμβανόταν το Ταμείο ως μετριοπαθή εταίρο. Όταν, όμως το ΔΝΤ πρότεινε περαιτέρω μείωση συντάξεων ή επίσπευση των ιδιωτικοποιήσεων, αποζητούσε την στήριξη της Ευρώπης.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια ιδιαίτερη στρατηγική σκέψη. Νομίζω ότι η κυβέρνηση παραπαίει από κρίση σε κρίση σε μια τροχιά που περιλαμβάνει κάθε είδους αντίφαση.

Έπειτα από επτά χρόνια, η κρίση προσφέρει συλλογική ζημιά, απόγνωση και καμία εναλλακτική λύση για τον ελληνικό λαό, ενώ έχει διαμορφώσει μια νέα κανονικότητα στην οποία η Αριστερά αποδεικνύεται εντελώς ανεπίκαιρη και ανίκανη να προσφέρει κάποια εναλλακτική διέξοδο μετά την κολοσσιαία αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ…

«Μου προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί καν να αντιμετωπίσει τη Χρυση Αυγή. ''''

ΣΠΟΝΔΥΛΩΤΑ Νο 2

                        1.- Η Αγιοσύνη.

Από Θεού άρχεσθαι έλεγαν και οι Αρχαίοι  Έλληνες, όπως  το ίδιο κηρύσσει και η Εκκλησία μας.. Ο Αριστοτέλης λέει ότι η αθεΐα είναι «μανία» (=τρέλα). Επίσης ότι «Είναι μια αρχαία παράδοση, που παντού έχει μεταφερθεί απ' τους πατέρες στα παιδιά, ότι όλα πηγάζουν απ' τον Θεό και ότι όλα έγιναν απ' αυτόν για μας.» Και τέλος ότι «Χρέος έχουμε να θεωρούμε τον Θεό σαν πνεύμα πανίσχυρο, αθάνατο και τέλειο. Γιατί, αν και είναι αόρατος για τα μάτια των ανθρώπων, φανερώνεται με τα έργα του.»

Θα  σεβασθώ και εγώ αυτόν  τον κανόνα και θα αρχίσω από τα όσα  σχετίζονται με τον Θεό. Σε χθεσινό μου άρθρο επαίνεσα το σύνολο των σχετικών πρωτοβουλιών και ιδιαίτερα  τις δηλώσεις του κ. Πρωθυπουργού , κατά την τελετή της αποκατάστασης του Παναγίου Τάφου. Σήμερα μαθαίνω ότι θα επωφεληθεί από την παρουσία του στη Ρώμη , για να συναντηθεί για τρίτη φορά με τον Πάπα.

Παρά το γεγονός ότι η υπερβολή οδηγεί σε παρερμηνείες, είναι προτιμότερη μια τέτοια συνάντηση από μια ανάλογη   με τον κ. Μαδούρο, που δεν έχει τίποτα να του προσθέσει με το  κύρος του, μετά  το σημερινό του κατάντημα. Η μόνη απορία  που ενδεχομένως ανακύπτει είναι που το πάει ο ηγέτης μας, αφού  ο ίδιος δηλώνει άθεος γενικώς και συνεπώς ‘’αποκλείεται αυτόματα της αγιοποίησης’’. Μοναδική εξαίρεση που έχω συγκρατήσει είναι εκείνη του  Μεγάλου  Κωνσταντίνου. Λέτε η αρχομανία και η μεγαλομανία να εγγίζει τα όρια της Μεγαλοσύνης;

2.- Τα σημερινά δημοσιεύματα της Αυγής [ όχι της χρυσής]

Παραθέτω τα σχετικά άρθρα και κάνω – αρχικά- έναν απλό σχολιασμό.  Η εθνική στρατηγική για τη δημόσια υγεία αποτελεί ένα απλό αναμάσημα  της μόνιμης υποσχεσιολογίας, για να κρατιέται το θέμα στην επικαιρότητα. Η παραπομπή του και μόνο σε ‘’πενταετές’’ ευρύτερο σχέδιο μεταρρυθμίσεων, θυμίζει ανάλογους χαρακτηρισμούς των τέως σοσιαλιστικών χωρών, για όσα θέματα ήθελαν να βάλουν στο χρονοντούλαπο. Έχω  πολυετή προσωπική  εμπειρία του φαινομένου, που αποτελούσε πάγια πρακτική για τα θέματα που ήθελαν να ‘’ξεχαστούν’’. Ερωτώ λοιπόν ευθέως τους προβάλλοντες πρωτοσέλιδα τη σχετική αρθρογραφία. ΤΟ ΠΙΣΤΥΕΤΑΕ ΚΥΡΙΟΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΒΑΛΕΤΕ ΑΣΧΟΛΙΑΣΤΑ; Το ερώτημα μου δεν είναι ρητορικό  και θα παρακαλούσα για την επιβεβαίωσή του, ώστε και ΑΝ ακόμα εγώ – λόγω ηλικίας- δεν το προλάβω, να μείνει το κείμενο που θα σας κυνηγάει στον μετέπειτα βίο σας. Είναι πια καιρός να σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, διότι αυτό αποτελεί σκόπιμη συνενοχή  και ανηθικότητα.

Το δεύτερο δημοσίευμα με τίτλο ‘’η δική μας Ευρώπη στη Ρώμη’’, δείχνει ότι για μια ακόμα φορά δεν έχουμε καταλάβει ότι πρόκειται για τον επετειακό εορτασμό του ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ, στον οποίο εξακολουθούμε να μετέχουμε και μάλιστα με τη συγκατάθεση μας και αιματηρές θυσίες του λαού μας. Πως εξηγείται να υποστηρίζουμε κινηματικές θέσεις που ταυτίζονται με εκείνες  των πολέμιων της Ε.Ε.; Το ίδιο υποστηρίζει η κυρία Λεπέν, η νέα αμερικανική διοίκηση και η καθ΄ημάς Χρυσή Αυγή . Αν  δεν την θέλουμε την Ε.Ε., ας το πούμε καθαρά και ίσως αυτό χαροποιήσει και τους δανειστές μας, που θα μπορέσουν πιο εύκολα να διεκδικήσουν τα χρήματά τους και να απαλλαγούν από τις παλινωδίες μας.

[Ακολουθούν τα σημερινά δημοσιεύματα της Αυγής]

Σήμερα στην «Αυγή»: Η Υγεία βγαίνει από την «εντατική»

 Δημοσίευση: 23 Μαρτίου 2017 23:30

Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ

* Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας

* Επαρκής χρηματοδότηση

* Εξάλειψη ανισοτήτων

* Πολιτική πρόληψης και αγωγής

* Υγειονομική κάλυψη προσφύγων και προστασία ευάλωτων ομάδων

Οι άξονες της νέας εθνικής στρατηγικής για τις ελληνικές υπηρεσίες Υγείας, καθώς και το ευρύτερο μεταρρυθμιστικό σχέδιο της κυβέρνησης για την πενταετία 2017-2021 θα παρουσιαστούν σε διημερίδα που θα πραγματοποιηθεί (28-29 Μαρτίου) στην Αθήνα με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Ο γενικός γραμματέας Δημόσιας Υγείας αναλύει στην «Αυγή» τις δράσεις, τις παρεμβάσεις και τη θεμελίωση ενός νέου ΕΣΥ, «που θα ενισχύει την καθολικότητα στην πρόσβαση και θα άρει της ανισότητες», με έμφαση στις ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες, οι οποίες πλήττονται περισσότερο από την κρίση.

 Η Δική μας Ευρώπη στη Ρώμη

Ηχηρό «παρών» δίνει από χθες στη Ρώμη η «σύνοδος» των κινημάτων, των συνδικάτων και της Αριστεράς, που δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη στήριξη της Ελλάδας. Η αντισύνοδος ξεκίνησε χθες βράδυ με εκδήλωση υπό τον εύγλωττο τίτλο «Μια Ευρώπη για τον λαό από τον λαό» με τους Αλ. Τσίπρα, Γκ. Γκίζι, Μαουρίτσιο Λαντίνι, Φραντσέσκα Κιαβάτσι, Μόνικα Ντι Σίστο, συνεχίζεται σήμερα με την Έφη Αχτσιόγλου και τα συνδικάτα να διεκδικούν την κατοχύρωση των κεκτημένων του κόσμου της εργασίας και θα ολοκληρωθεί με μεγάλη διαδήλωση το Σάββατο.

3.-  Είμαστε άξιοι της μοίρας μας

Δεν βρισκόμαστε απλά σε οικονομική  , αλλά κυρίως σε πνευματική πτώχευση. Έχουμε καταστεί δακτυλοδεικτούμενοι για την  αβελτηρία μας, αλλά και την ανεπίτρεπτη για την εποχή που ζούμε αφέλεια και άγνοια της πραγματικότητας. Ζούμε στον κόσμο μας [και δικαίωμά μας] αλλά ενεργούμε με τρόπο που προσβάλλει  τη λογική  και αυτή την ιστορία μας. Δεν είναι δυνατόν, στη χώρα του Πλάτωνα  του Αριστοτέλη και των λοιπών αρχαίων φιλοσόφων, να επικαλούμαστε την ‘’πικραγγουριά’’, το’’ νερό του Καματερού’’  και να ισχυριζόμαστε ότι μας ‘’ψεκάζουν’’. Αυτά είναι τριτοκοσμικά φαινόμενα που μας έφθασαν στο  σημείο να πιστεύουμε  στο  ‘’ σκίσιμο των μνημονίων’’  και να ανεχόμαστε  τα παιδιά των Εξαρχείων ,  του Ρουβίκωνα και άλλων αναρχικών ομάδων που καίνε και καταστρέφουν την περιουσία του ελληνικού λαού. Αυτές δεν είναι προοδευτικές ενέργειες – όσο διασταλτικά και να τις  δούμε – που όχι μόνο μας εκθέτουν διεθνώς και μειώνουν την εθνική μας αξιοπιστία, αλλά μας προσβάλλουν και σαν έλλογα όντα. Αυτά είδε και ο πονηρούλης ‘’εκπρόσωπος του Δία’’ κ. Σώρρας, που δεν περιορίστηκε στην προσωπική απάτη, αλλά την μετεξέληξε σε εθνική περιπέτεια , με οπαδούς και φιλοδοξίες να εισέλθει στη Βουλή. Θα μου πείτε ότι, όπως καταντήσαμε, η Βουλή έγινε ξέφραγο αμπέλι. Αμέτρητοι όσοι σφετερίστηκαν το δικαίωμα της βουλευτικής έδρας , ενώ είναι υπόδικοι, κατάδικοι ή αποτελούν οργανωμένες φασιστικές ομάδες.

Κλείνω και το σημερινό μου σπονδυλωτό δημοσίευμα με μια απορία και μια κραυγή αγωνίας. Είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας και εμείς να το ‘’παίζουμε’’ Πόντιοι Πιλάτοι;  Είναι δυνατόν να κλείνουμε ομαδικά τα μάτια σε όλα αυτά τα γεγονότα και να επιδιώκουμε απλώς το βόλεμά μας, αδιαφορώντας για το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών μας; Έλεος κύριοι, ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ, ΔΕΞΙΟΙ, ΑΡΙΣΤΕΡΟΔΕΞΙΟΙ,ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, ΣΟΣΙΑΛΙΖΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΊΖΟΝΤΕΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ. Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε αυτά τα τόσο απλά και πασιφανή πράγματα, πως θα ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ να κυβερνήσετε αυτή τη δύσμοιρη χώρα; Συνετιστείτε πριν είναι πολύ αργά για όλους μας, διότι η ‘’παράλειψη’’ πρόβλεψης Συνταγματικού Δικαστηρίου, δεν σώζει κανένα. Υπάρχει πάντα η οργή του Θεού και εκείνη του λαού, που καλόν είναι να την προλάβουμε, για να αποφύγουμε περισσότερα δεινά, που οι παλαιότεροι έχουμε βιώσει.   Αντώνης Ταρνανάς 

ΜΠΡΑΒΟ ΚΥΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ

[ Μια  πράξη που αρμόζει στον ηγέτη Χριστιανικής Χώρας]

Άσχετα με τα κίνητρα που οδήγησαν τον κ. Τσίπρα στους Αγίους τόπους, αυτή τη φορά αποδέχτηκε  ότι εκπροσωπεί μια χώρα χριστιανική στη συντριπτική της πλειοψηφία, με την ανάλογη Συνταγματική κατοχύρωση. Επειδή τελικά όλα και όλοι κρίνονται από το αποτέλεσμα, δικαιούται τους  ειλικρινείς   επαίνους  και κυρίως για την αναγνώριση ‘’ της ακτινοβολίας και των αξιών που πρεσβεύει ο Πανάγιος Τάφος’’.

Αυτό είναι το θετικό μέρος του συνόλου των ενεργειών και των έργων του στην αποκατάσταση του παγκόσμιου   μνημείου της Χριστιανοσύνης και θα ήθελα να μείνω μόνο σ’ αυτό.  Στην εκδήλωση παρέστησαν  και ‘’διαγκωνίστηκαν ‘’  σε δηλώσεις και κυρίως φωτογραφίες και εκπρόσωποι  άλλων πολιτικών Κομμάτων. Θα μου πείτε ότι δεν είναι κακό, αφού άλλωστε  το συνήθιζαν  και στο παρελθόν, όπως π.χ. κατά την υποδοχή Ελλήνων Ολυμπιονικών στο αεροδρόμιο. Μια εικόνα αξίζει όσο  χίλιες λέξεις – κατά τον Κομφούκιο ή τον Ναπολέοντα- αφού στην εποχή  τους, δεν υπήρχε η φωτογραφία με τη σημερινή  της μορφή .

Το ερώτημα είναι πως θα αντιδράσει ο κ.. Φίλης, που ήθελε να αποβάλει εντελώς τα θρησκευτικά ως μάθημα και τα ιερά  σύμβολα από την Ελληνική παιδία. Λέτε να θεωρήσει τον κ. Τσίπρα οπορτουνιστή; Το μέλλον θα το δείξει και κυρίως αν οι  Πατριαρχικές  ευχές  και η θεία πρόνοια θα  τον  βοηθήσουν  να δει το ‘’Φως το αληθινό’’ επ’ αγαθώ του Ελληνικού λαού.

Δεν ξέρω γιατί,  αλλά η όλη αυτή ιερή διαδικασία μου έφερε στο νου ένα δημοσίευμα του Ιανουαρίου, της  ‘’Κουριάδας’’ του αναπαλαιωμένου αυριανισμού.  Καλούσε τον Πρωθυπουργό – με τον παρατιθέμενο τίτλο !!!!

‘’’’KontraNews.gr

Παρασκευή 27/01/2017 - 05:56

Αλέξη, πιάσε το φραγγέλιο

Μήπως ήρθε η ώρα να μιμηθούμε τον Ιησού, που πήρε το φραγγέλιο και έδιωξε από το Ναό τους Τελώνες, τους Φαρισαίους και τους… Γερμανούς, που λήστευαν το λαό; ‘’’’

Προφανώς, ο κ. Πρωθυπουργός, για τους δικούς του λόγους   παράκουσε τη σχετική  προτροπή και – αντ’ αυτού -  ‘’ έπιασε’’  το Ευαγγέλιο.  Διότι, στον  ίδιο αυτό  ιερό χώρο ο Χριστός, πήρε το φραγγέλιο – κοινώς τον βούρδουλα -  για να διώξει τους εμπόρους ιδεών και υλικών αγαθών, από τον Ναό του Σολομώντα .Μια  σημαντική λεπτομέρεια, που ενδεχομένως  αποσιωπάται από την καλή εφημερίδα,  αποτελεί  το γεγονός ότι την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν Γερμανοί, ούτε και ο  ‘’αυριανισμός, αλλά μόνο Φαρισαίοι και υποκριτές, που ανέκαθεν εμπορεύονται την ελπίδα.  Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθεί η σχετική ειδησεογραφία για τον Πανάγιο Τάφο και οι δηλώσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού.

‘’’’Πλήρως αποκατεστημένο παραδόθηκε στους χιλιάδες προσκυνητές στα Ιεροσόλυμα το αναστηλωμένο Ιερό Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου. Η τελετή παράδοσης έγινε παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του έλληνα Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα ο οποίος στην ομιλία του, μίλησε για μνημείο παγκόσμιας  πολιτιστικής κληρονομιάς.

.Υπογράμμισε ότι πρόκειται για ένα έργο ενίσχυσης και ανάδειξης του Πανάγιου ΤάφουΚορυφαίο  μήνυμα συνύπαρξης των τριών χριστιανικών κοινοτήτων στους Αγίους Τόπους είναι η αποκατάσταση του Ιερού Κουβουκλίου του Πανάγιου Τάφου, τόνισε χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, μετά την παρουσίαση του έργου αποκατάστασης του Ιερού Κουβουκλίου, της ακτινοβολίας του και του μηνύματός του.
«Όταν ενημερώθηκα γι’ αυτό το μεγάλο έργο, είδα σαν μια μεγάλη πρόκληση τη διατήρηση αυτού του μνημείου και συμβόλου» ανέφερε ο πρωθυπουργός. Προσέθεσε ότι το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο τέλεσε ιστορικό έργο, υπογραμμίζοντας: «Αισθάνομαι διπλά περήφανος ως εκπρόσωπος της ελληνικής Πολιτείας και ως απόφοιτός του».

«Πρόκειται για ένα έργο ενίσχυσης και ανάδειξης του Πανάγιου Τάφου, της ακτινοβολίας του και του μηνύματός του. Είναι ο καλύτερος τρόπος να προστατεύσουμε ένα μνημείο τόσο μεγάλης σημασίας και τις αξίες που πρεσβεύει» επισήμανε ο κ. Τσίπρα ‘’’’.

ΑΤΥΧΕΣ FOCUS ΣΤΗΝ ΕΡΤ

      [ Χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία]

Η πολυδιαφημισμένη χθεσινή εκπομπή, είχε μια μοναδική ευκαιρία να αναδείξει το σημαντικό αντικείμενό της, αφού συνέτρεχαν  οι σχετικές προϋποθέσεις που θα την έκαναν επιτυχημένη. Είχε έναν παρουσιαστή και τρεις δημοσιογράφους με εμπειρία και ικανότητες και έναν εκπρόσωπο της Κυβέρνησης από τους πιο σοβαρούς, για να μην πω τον σοβαρότερο. Και όμως, παρότι έβγαλε ειδήσεις δεν έδωσε αυτό που περιμένει κανείς από ανάλογες παρουσίες. Θεωρώ όμως, διασταλτικά  - όπως θα έλεγε η κυρία Ακριβοπούλου – ότι η συζήτηση υπήρξε ειλικρινής και σοβαρή, χωρίς να ισχύει το ίδιο και για το αποτέλεσμά της, που αποτελεί  πάντα το ζητούμενο σε ανάλογες περιπτώσεις.

Αν και ‘’στρατευμένοι’’ οι δύο δημοσιογράφοι και ‘’επιστρατευμένος’’ ο παρουσιαστής, προχώρησαν μεν  σε τολμηρές ερωτήσεις, χωρίς να επιμένουν, όταν ο κ. Δραγασάκης κατέφευγε στα γνωστά τσιτάτα  , οπότε η ευκαιρία χάθηκε και από τις δυο πλευρές. Για να χρησιμοποιήσω ένα μπασκετικό όρο, πηδούσαν μεν ψηλά αλλά έχαναν το ριμπάουντ. Η μόνη σκέψη που κάνω είναι ότι ‘’σεβάστηκαν’’ υπερβολικά τον συνομιλητή τους ή κατανόησαν την αδυναμία του να πει περισσότερα. Δεν θέλω να πιστέψω ότι τον ‘’λυπήθηκαν’’, διότι αν συνέβη κάτι τέτοιο αδικήθηκαν και οι δυο πλευρές.

Για παράδειγμα,  έπαιρναν στερεότυπα την απάντηση ότι για όλα ευθύνεται το ΔΝΤ και κυρίως η διαμάχη του με τους Ευρωπαίους. Γιατί δεν ρώτησαν – έτσι για τα μάτια του κόσμου – ποιο σκοπό εξυπηρετεί η παράταση της παραμονής των Ελλήνων διαπραγματευτών στις Βρυξέλλες, όπου βρίσκονται μόνο οι Ευρωπαίοι; Από την άλλη πλευρά,  ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης που είναι και καλός οικονομολόγος, δεν είχε τρόπο επιστημονικής  διαφυγής, αφού ήξερε την πραγματικότητα και κατέφευγε σε ενοχλητική επανάληψη της ίδιας  επωδού, που όχι μόνο δεν απαντούσε στο πρόβλημα αλλά μείωνε και την πειστικότητά του.

Αυτός είναι και ο λόγος που αποδίδω στους δημοσιογράφους  τον υπερβάλλοντα σεβασμό  στον κ. Δραγασάκη παρά στην αλήθεια , στην οποία κυρίως  έπρεπε να γίνει το FOCUS. Μια ακόμα χαμένη ευκαιρία λοιπόν, για την εκπομπή, τον πολιτικό αλλά κυρίως για τον λαό, να μάθει επί τέλους  από επίσημα χείλη ‘’αυτό που ο κόσμος τόχει τούμπανο και μεις  κρυφό καμάρι’’.

Εν πάση περιπτώσει, ομολογήθηκε – έστω και έμμεσα – ότι έγιναν λάθη και  ότι υπήρξαν αυταπάτες, αλλά παρέμειναν οι αιτιάσεις για τους άλλους – Έλληνες και ξένους- χωρίς να ακουσθεί επί τέλους μια συγγνώμη, από το μοναδικό ίσως πρόσωπο που θα μπορούσε να το κάνει. Για μια ακόμα φορά δεν εξηγήθηκε επαρκώς, γιατί ‘’ δεν έκλεισαν’’ την 5^η αξιολόγηση που άφησε  μετέωρη και ημιτελή η ‘’επάρατη’’ προκάτοχος , ώστε να της αφαιρέσουν κάθε  επιχειρηματολογία ;Γιατί προσπάθησαν με παλικαρισμούς  και δογματισμούς να το παίξουν ‘’ήρωες’’ και άφησαν να χαθεί μια ακόμα ευκαιρία; Ο έντιμος κ. Αντιπρόεδρος παραδέχθηκε ότι για όλες αυτές τις καθυστερήσεις υπήρξαν οικονομικές επιβαρύνσεις, χωρίς να τις προσδιορίσει και ούτε να αναλάβει την ευθύνη για το 3^ο  μνημόνιο που πρόσθεσε 80 ακόμα δις στο χρέος μας και όχι μόνο. Κυρίως  όμως κατέστησε τη χώρα μας αναξιόπιστο, σε σημείο να  μας ζητούν περισσότερα μόνο και μόνο για να ‘’πιάσουν’’ τα πραγματικά.

Συμπερασματικά θα αποδεχθώ ότι έγιναν έμμεσες ομολογίες για αυταπάτες  και παραλήψεις αλλά κυρίως για λανθασμένους χειρισμούς  της κατάστασης,  που όμως  έπρεπε να γνωρίζουν όταν  ‘’έσκιζαν’’ τα μνημόνια και φούσκωναν τα  ‘’αιθεροβάμονα’’ μυαλά των συμπολιτών μας. Από τα χρόνια της αρχαίας τραγωδίας μέχρι και σήμερα, είναι γνωστό ότι πάντα ακολουθεί ο κολασμός για την εξιλέωση, αφού δεν υπάρχει πια ο ‘’από μηχανής Θεός’’ για να σώσει έστω και τα προσχήματα. Τα λέγω όλα αυτά, διαβεβαιώνοντας ότι δεν ανήκω στα ‘’μέσα προπαγάνδας εσωτερικού που δεν βοηθούν την Κυβέρνηση και αντιστρατεύονται το εθνικό της έργο’’. Είμαι ένας απλός συνταξιούχος που πέραν της κοινής μοίρας που ζει με τους συνανθρώπους μας, έτυχε να έχει κάποιες προσωπικές εμπειρίες για τις ευρωπαϊκές πρακτικές. Στην πράξη λοιπόν, θέλει να βοηθήσει την Κυβέρνηση  να ξεφύγει από τις σκόπιμες και ιδεοληπτικές αυταπάτες της, που  τείνουν να καταστούν απάτες, σε βάρος των αναξιοπαθούντων Ελλήνων. Δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία βέβαια η επαναλαμβανόμενη επίκληση ‘’ότι οι άλλοι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι’’,  όποιους και αν εννοούν – αφού ήξεραν την κατάσταση και με αυτή τη γνώση υποσχέθηκαν τα πάντα στους πάντες. Δεν ταιριάζουν δικαιολογίες και κροκοδείλια δάκρυα εκ των υστέρων, ούτε αρκεί η ενοχοποίηση των προκατόχων τους για να δικαιολογήσει τη σημερινή μιζέρια. Για όλα αυτά βέβαια δεν ακούστηκε λέξη από τον πολιτικό ούτε σημαντική αντίδραση από τους δημοσιογράφους. Αντώνης Ταρνανάς 

ΑΠΟ ΤΟ ΕΙΡ ΣΤΟ ΕΙΡΤ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΡΤ

   [Μια  εικόνα από το μακρινό νοσταλγικό παρελθόν]

Η Κρατική μας Ραδιοτηλεόραση, που τόσα στραβά και ανάποδα της έχουν κατά καιρούς καταλογισθεί,  έχει  σίγουρα και τα αμέτρητα λαμπρά και θετικά της στοιχεία. Έχει κυρίως μια άρρηκτη σχέση  με τις διάφορες φάσεις της ιστορίας της Χώρας, αφού και η δική της ιστορία έχει περάσει επίσης από διάφορες φάσεις. Δεν θα ασχοληθώ με ημερομηνίες και άλλες λεπτομέρειες της δημιουργίας της, αλλά με προσωπικές μου εμπειρίες και εκτιμήσεις για το έργο της. Θα σας διηγηθώ δηλαδή με δικά μου λόγια πώς τη γνώρισα – διότι είχα την μεγάλη αυτή τύχη να τη γνωρίσω και σε κάποιο ελάχιστο μέτρο, να την υπηρετήσω εκ των έσω.

Η ιστοριούλα μας μοιάζει με παραμύθι, που όμως το έζησα και -για να το θυμάμαι ακόμα- συμπεραίνω ότι μου άρεσε Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, υπηρετούσα τη θητεία μου στο Χαϊδάρι, στη Σχολή Μηχανικών Τηλεπικοινωνιών, όπου  έμεινα και σαν εκπαιδευτής, μέχρι το 1958. Την εποχή εκείνη , το τεχνικό προσωπικό του Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, έκανε συχνές απεργίες με οικονομικά κυρίως αιτήματα. Την πρώτη φορά που διατάχθηκα να ‘’βοηθήσω’’ λόγω ειδικότητας στο στούντιο ήταν το 1954.

Αργότερα και με δεδομένη την πρώτη μου εμπειρία ακολούθησαν 4-5 ακόμα φορές που επαναλήφθηκε η ίδια διαδικασία. Η πρώτη μου θετική εντύπωση δεν έχει  σχέση με το ουσιαστικό αντικείμενο της εργασίας, αλλά με το φαγητό. Για πρώτη φορά στη ζωή μου γεύτηκα αστακό , γαλλικό ζαμπόν και άλλα ακριβά εδέσματα, στο εστιατόριο του Ζαππείου, που αποτελούσε δωρεάν προσφορά του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας, για το σύνολο των ημερών της εκεί απασχόλησής μου. Δεν είμαι σε θέση να βεβαιώσω ότι το ίδιο ίσχυε και για το μόνιμο προσωπικό των ραδιοθαλάμων ή αποτελούσε ειδική προσφορά ‘’στα φανταράκια’’ που εκαλούντο να συνδράμουν, σε κάποιες δύσκολες ώρες. Σημειώνω ότι είχα κληθεί σε ανάλογες περιπτώσεις και σε διάφορα κέντρα του ΟΤΕ – σε περιόδους απεργίας – χωρίς όμως καμιά σχετική  φροντίδα σίτισης.

Έρχομαι τώρα στο στούντιο και τους ραδιοθαλάμους. Μη φανταστείτε κάτι το ιδιαίτερο και σημαντικό αισθητικά ή τεχνολογικά, αλλά ένα μικρό χώρο που σύχναζαν και υπηρετούσαν σημαντικοί άνθρωποι της τέχνης και των γραμμάτων. Θυμάμαι τον ηθοποιό Απόστολο Αηδή, που  είχε μια ζωντανή πρωινή κωμική σειρά, τη θεία Λένα, τον Γιώργο Οικονομίδη, τον σκηνοθέτη Ίωνα Νταϊφά, την Αλέκα Κατσέλη  και τόσους άλλους πρωτοπόρους της μεταπολεμικής ραδιοφωνίας. Εκεί γνώρισα τον Στρατή Μυριβήλη, τον Οδυσσέα Ελύτη και άλλους σημαντικούς ανθρώπους των γραμμάτων. Το υπόγειο του Ζαππείου αποτελούσε την εποχή εκείνη το πολιτιστικό κέντρο των Αθηνών, αφού το ραδιόφωνο  ήταν το μοναδικό μέσο που μπορούσε να τους φέρει σε επαφή με το ευρύτερο Ελληνικό κοινό, που σχετικά πρόσφατα είχε βγει  από τη δίνη της κατοχής, της πείνας και του εμφύλιου σπαραγμού. Η βραχεία και περιοδική αυτή εμπειρία  μου , αποτέλεσε ένα ακόμα μικρό ψήγμα στο μωσαϊκό  της διαμόρφωσης της  συνολικής προσωπικής  γνωστικής μου  συγκρότησης.

Όλα αυτά τα λαμπρά και εξαίσια δημιουργήματα της πάλαι ποτέ Ελληνικής Ραδιοφωνίας αποτέλεσαν τον ‘’σπόρο’’  για την μετέπειτα αειφόρο ανάπτυξη των νεότερων μορφών της ΕΡΤ, με τις οποιεσδήποτε μετονομασίες της. Από το μικρό και λιτό στούντιο της φωτογραφίας, πέρασαν τα σπουδαιότερα ονόματα των καλλιεπών παρουσιαστών και παρουσιαστριών, που συνέχισαν το έργο τους και  στους  νέους  καλαίσθητους και τεχνολογικά αρτιότερους , ραδιοθαλάμους του Μεγάρου της Αγίας Παρασκευής.

               Το πρώτο στούντιο του ΕΙΡ στο υπόγειο του Ζαππείου Μεγάρου

Έρχομαι τώρα στη σημερινή πραγματικότητα, της ΕΡΤ, που τα έχει σχεδόν όλα, αλλά δείχνει ότι κάτι της λείπει. Ίσως της λείπει ο ρομαντισμός της εποχής και  η αποκλειστικότητα στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία. Έχει όμως να αντιμετωπίσει και άλλες – εντελώς διαφορετικές συνθήκες- με υποψιασμένο και απαιτητικό κοινό και τον  ιδιωτικό και ενίοτε αθέμιτο ανταγωνισμό. Πολλές φορές τα καταφέρνει και μάλιστα πολύ ικανοποιητικά, διότι διαθέτει υψηλή τεχνολογία, εξειδικευμένο προσωπικό και ένα σπάνιο αρχείο, που μπορεί να ικανοποιήσει και τους πιο δύσκολους  τηλεθεατές. Έχει , επί πλέον, μια οικονομική ευχέρεια που της δίνει ο υποχρεωτικός οβολός όλων των Ελλήνων, πράγμα που δημιουργεί και τις ανάλογες απαιτήσεις από τους ‘’εκόντες - άκοντες  χρηματοδότες της.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει στη συνολική ιστορία της είναι ο κρατικός εναγκαλισμός, ο οποίος φθάνει στα όρια του στραγγαλισμού, όπως ολοφάνερα εκδηλώνεται τελευταία. Δηλαδή το πλεονέκτημά της έναντι της ιδιωτικής τηλεόρασης μετατρέπεται σε μειονέκτημα, διότι θέλει αλλά δεν την αφήνουν να δώσει όσα μπορεί και μπορεί πάρα πολλά. Εδώ ο απλός θεατής σηκώνει τα χέρια ψηλά  και εύχεται να κατανοήσει έμπρακτα αυτή την αδυναμία της, η Διοίκηση, η πολιτική ηγεσία και κάποια περιορισμένα ‘’κομματόσκυλα’’ που χαλάνε τη γενικότερη καλή εικόνα της δημόσιας τηλεόρασης. Ας μην παρασύρονται οι τελευταίοι από την όποια εξαργύρωση της κομματικής εύνοιας κάποιων συναδέλφων τους, που έγιναν και βουλευτές  με τη λίστα των τελευταίων εκλογών, διότι είναι κρίμα να καταδικάζουν  το εθνικό μας κανάλι σε ποσοστά ενημέρωσης ‘’πενίας’’, που δεν ταιριάζουν σε ένα τόσο σύγχρονο και αποτελεσματικό μέσο.  Αντώνης Ταρνανάς