ΤΑΤΣΙ-ΜΙΤΣΙ-ΚΟΤΣΙ ΚΑΙ

          Η ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

                       

Επειδή η ευθύνη, πέραν της συλλογικότητας  έχει κυρίως τον ατομικό της καταλογισμό, πρέπει να αρχίσουμε να προσδιορίζουμε προσωπικά και αν χρειασθεί και να κατονομάζουμε εκείνους που συνειδητά  ‘’δουλεύουν’’ τον πολύπαθο λαό μας, αφού πρώτα τον εξαπάτησαν.

Είμαι γέννημα – θρέμμα της Ρούμελης και από του 1993 μόνιμος πια κάτοικός της. Παρακολουθώντας τα κοινά και χωρίς να αποδώσω όποιες  σκοπιμότητες, χειροκρότησα και έδειξα ενδιαφέρον για τις καλλιτεχνικές και άλλες δραστηριότητες – συνεντεύξεις κλπ- του ηθοποιού κ. Σκουρολιάκου στην περιοχή. Τον θεωρούσα έναν  καλό ηθοποιό και παρέβλεπα τις κομματικές του θέσεις, ακόμα και στα καλλιτεχνικά του δρώμενα. Θεωρώντας τον μια ακόμα συνηθισμένη περίπτωση, που δεν έζησε την ‘’πρακτική της ιδεολογίας’’ του και πίστευα  ότι θα μείνει σταθερός  τουλάχιστον στη  δική  του ‘’ θεωρία’’  .

Δεν είχα παρακολουθήσει το πολιτικό του άλμα και όταν το πληροφορήθηκα, πίστεψα  όταν ήταν μια κίνηση οικονομικής ανέλιξης, αφού στην πράξη η ‘’τιμή’’ της ιδεολογίας έχει πλήρως απαξιωθεί. Δεν θα έδινα πια  συνέχεια στο θέμα  , αφού  αποτελεί εδραιωμένη συνήθεια η ‘’κάθοδος !!! ‘’ ηθοποιών στη ενεργό πολιτική,  ίσως για να συνδράμουν στην υποκριτική βελτίωση των εθνοπατέρων και εθνομητέρων μας. Στην ίδια κατηγορία εντάσσω και την πρώτη του δημόσια ανακοίνωση, που παραθέτω ευθύς αμέσως, η οποία –αφ’εαυτής – δεν με ενόχλησε, διότι την θεώρησα εντελώς τυπική και ρουτινιάρικη’’.[ Όπως το πάω θα ξεχάσω τα ελληνικά μου και θα υποκύψω στην κουλτουριάρικη ρητορική τους].                       

 ‘’’Νέα κατάσταση , νέα καθήκοντα" που λέγαμε παλιά!

Θερμά ευχαριστώ όσους και όσες με τίμησαν  με την ψήφο τους.

Θερμά ευχαριστώ τους συντρόφους και τις συντρόφισσές μου που έδωσαν σ όλη την Ελλάδα ανυστερόβουλα τον τίμιο αγώνα για το καλό. Θερμές ευχαριστίες στον Ελληνικό Λαό!

Τώρα δουλειά, πείσμα, και αισιοδοξία για να κάνουμε όσα υποσχεθήκαμε. Για να ανθίσει ξανά το χαμόγελο, για  να γίνει η πατρίδα μας, η πατρίδα που μας αξίζει!

Ως βουλευτής περιφέρειας Αττικής, μαζί με τα καθήκοντά μου για την πολύπαθη Αττική, θα προστεθούν και εκείνα για την ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Φθιώτιδα της καρδιάς μου».’’’’

Από την ανακοίνωση συγκρατώ μόνο την τελευταία παράγραφο, που αναφέρεται στη Φθιώτιδα της καρδιάς του ,που συμπτωματικά είναι και της δικής μου καρδιάς. Τον καλώ να θυμηθεί όσα κατά καιρούς είχε πει για την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα μνημόνια και την ίδια την προσωπική του ιδεολογία. Τι από όλα αυτά έχει κρατήσει; Θα τον εντάξω – λόγω πρότερου έντιμου βίου- στην κατηγορία εκείνων που ανακάλυψαν ότι ‘’είναι πολλά τα λεφτά’’ του βο[υ]λευτικού τιμήματος και του συνιστώ φιλικά , να μην επιχειρήσει να επαναλάβει την ‘’αισιοδοξία του για όσα υποσχέθηκε’’. Ίσως να τον ωφελήσει μια αποστασιοποίηση από την περιοχή, που οι άνθρωποί της μπορεί να θεωρούνται αφελείς αλλά δεν είναι ηλίθιοι. Από ανάγκη το έκαναν και πίστεψαν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που έγιναν πισώπλατες μαχαιριές από τους θεωρούμενους φίλους τους.

Σαν να μην έφτανε αυτό, στην χθεσινή μου μαζοχιστική παρακολούθηση του καναλιού της Βουλής, απόλαυσα ζωντανά και μια παράσταση ‘’ερώτησής του’’ προς τον μεγάλο φίλο του Μαδούρο και προστάτη ‘’α λα καρτ ‘’ του Συντάγματος, Υπουργό Ψηφιακής Πολιτικής. Αφού  ο κ. Παππάς, δεν κατάφερε να πιάσει στον ύπνο τα αρμόδια όργανα και να μονοπωλήσει την ενημέρωση, προσπαθεί δια της πλαγίας οδού να επαναφέρει στην επιφάνεια την απέχθειά του για το ΕΣΡ και έβαλε τον πονηρό ‘’ψευτορουμελιώτη’’ να του κάνει τη σχετική ερώτηση. Αντί άλλου σχολίου περιορίζομαι στο ρητορικό ερώτημα, ‘’μά τσίπα δεν υπάρχει;

Δήλωσε λοιπόν ο αρμόδιος Υπουργός,  που μοιράζει το πρόγραμμα RURAL μέχρι τον  Πεντάλοφο Βοίου [Κοντά στο Γράμμο –  αν σας λέει κάτι το όνομα], ότι πρώτιστο καθήκον του είναι η τήρηση του Συντάγματος. Αμέσως όμως  μετά, ο συνταγματολογών και ειδικός ηλεκτρονικός –οικονομολόγος-  προσθέτει ότι το ‘’ΣτΕ, ακατανόητα δεν επικύρωσε το διαγωνισμό για τα 4 κανάλια, ενώ τη στιγμή αυτή λειτουργούν ήδη περί τα 10 πανελλαδικά .

Θα επαναλάβω για πολλοστή φορά ότι μπορεί να ισχύει το ακαταδίωκτο – υπό όρους και προϋποθέσεις- των  Υπουργών, δεν έχει όμως καμιά εφαρμογή για βουλευτές, δημοσιογραφικά συγκροτήματα και πρόσωπα, που συνειδητά ψευδολογούν και μάλιστα με δόλο και θα το ξαναπώ, ότι ‘’ όλα εδώ πληρώνονται’’. Οι συντελεστές και οι συναυτουργοί δεν θα μείνουν ατιμώρητοι τουλάχιστον στη συνείδηση του Ελληνικού λαού. Άθελά μου χρησιμοποίησα  την  άγνωστη τους  λέξη ‘’συνείδηση’’. Πού θα πάει όμως θα αναγκαστούν να την μάθουν, τουλάχιστον ιστορικά αυτό συμβαίνει, αφότου  καταργήθηκε ο από μηχανής Θεός’’. Ακολουθούν τα κύρια στοιχεία της ‘’σικέ’’ ερώτησης, με την σύμπραξη και ενός ‘’δεδηλωμένου’’ Ρουμελιώτη εξ αγχιστείας- σκεφτείτε τι κάνουν οι κρυφοί.    Αντώνης Ταρνανάς

     ‘’’’Απαντώντας στην επίκαιρη ερώτηση του βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ Π. Σκουρολιάκου ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής τόνισε ότι "το πρώτιστο καθήκον το δικό μας είναι η τήρηση του Συντάγματος". "Η απόφαση του ΣτΕ ακατανόητα δεν επικύρωσε τον διαγωνισμό, αλλά εμπεριείχε και δύο εκπλήξεις. Η πρώτη ήταν ότι επαναλάμβανε ότι το καθεστώς λειτουργίας των καναλιών άνευ αδείας αντίκειται στο Σύνταγμα. Το δεύτερο ότι η προηγούμενη σύνθεση του το ΕΣΡ δεν ήταν νόμιμη. Το υπουργείο μάς έχει παραδώσει ό,τι απαιτείται ώστε η ανεξάρτητη αρχή να κάνει τον διαγωνισμό. Είπε ότι τον διαγωνισμό δεν τον έκανε η ΓΓΕ, αυτός έγινε στο κτίριο της Γενικής Ενημέρωσης. Εμείς για να κάνουμε τον διαγωνισμό απευθυνθήκαμε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Κι έχουμε παραδώσει όλα τα υλικά στο ΕΣΡ. Και τα μέλη του ΕΣΡ απ όπου κι αν βρίσκονται ανά πάσα στιγμή παντού στην υφήλιο μπορούν να παραλάβουν -αν υπάρξει θέμα- υλικό για να κρίνουν. Επίσης δόθηκε αύξηση αμοιβών μελών του ΕΣΡ ".

Μάλιστα ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής αφού ανέφερε αναλυτικά τις κινήσεις που είχαν γίνει προκειμένου να διεξαχθεί η διαγωνιστική διαδικασία, επισήμανε ότι και τα μέλη του ΕΣΡ έχουν αστικές πειθαρχικές ευθύνες εάν δεν εκτελούν τα καθήκοντά τους και δεν εφαρμόζουν τους νόμους και το Σύνταγμα.’’’’

ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΌΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΑΣΧΕΤΟΣΎΝΗ

  Το είδαμε και το ακούσαμε και αυτό. Σε απευθείας σύνδεση με το Υπουργείο Παιδείας, στα πλαίσια της επιθεώρησης του  Υπουργού,  ο τελευταίος υποδέχθηκε τον ‘’μεγάλο’’ , παραδίδοντάς του έντυπο με τη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Τον συμβολισμό δεν το κατάλαβα και νομίζω με την ίδια απορία έμεινε και ο κ. Τσίπρας, ο οποίος συνεχίζει να μας καταπλήσσει με την ‘’ασχετοσύνη’’ του . Το λέω και ειλικρινά θλίβομαι για τις κακές μου αυτές σκέψεις για τον νόμιμα εκλεγέντα ηγέτη μας.

 Παρηγορούμαι με την ιδέα ότι προσωπικά δεν τον ψήφισα και κυρίως διότι υπέκλεψε την  ψήφο του λαού με εντελώς διαφορετικά και ψεύτικα  συνθήματα. Όσον αφορά τη συχνή επίκλησή του ,ότι με τις τελευταίες εκλογές αναβαπτίστηκε, πιστεύω  ότι τα συνθήματά του παραμένουν  τα ίδια μέχρι και σήμερα. Το γεγονός ότι ο ίδιος δεν τα τήρησε και έκανε το ΟΧΙ,  ΝΑΙ , επιβεβαιώνει τη δόλια θέση του. Αντί όμως να νοιώσω τύψεις για τις κακές μου σκέψεις, έρχεται ο ίδιος καθημερινά να τις επιβεβαιώσει.

Μετά τη γλαφυρή  φιλοφρόνηση του Υπουργού, ακολούθησε ένας χαριτωμένος διάλογος με τον Θουκυδιδικό [ λάτρη του χουλιγκανισμού ] κ. Ζουράρι, που έκανε τους πάντες περιχαρείς και άρχισε η πρωθυπουργική αμετροέπεια. Ξεπέρασε το ‘’Τσοβόλα δώστα όλα, ακόμα και τις προσφορές της χαριτωμένης Ντορέτας στο ‘’κάνε παζάρι’’. Είπε τόσα πολλά που και το 10% αυτών, θα αρκούσε για  να βοηθηθεί η παιδεία. Μόνο για τον τρόπο των καταλήψεων δεν μίλησε, για να μη χάσει την αποκλειστικότητα και ίσως σκέπτεται να τον συμπεριλάβει, σαν βασικό μάθημα , στα δυο επί πλέον χρόνια που προτίθεται να προσθέσει στην υποχρεωτική εκπαίδευση.

Αναφέρθηκε στην ‘’άνευ εξετάσεων’’ εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση , παρότι πιστεύει ότι το υφιστάμενο σύστημα είναι το πλέον αδιάβλητο , στην ενίσχυση της δημόσιας παιδείας και τα ολοήμερα σχολεία. Οι δύο  πρώτες εξαγγελίες του με ‘’ενέβαλαν σε σκέψεις πονηρές και σκοτεινές’’, διότι κατάλαβα ότι η διαπίστωσή του περί του αδιάβλητου είναι κόντρα στις μέχρι τώρα πρακτικές του και ίσως  γι’ αυτό  θέλει να το αλλάξει. Το δεύτερο, για ενίσχυση της δημόσιας παιδείας,  δεν χρειάζεται επεξηγήσεις αφού φρόντισε ο γιός του να εγγραφεί στην ιδιωτική Σχολή Χίλλ  στην Πλάκα  και μεταξύ μας – με τα χάλια της δημόσιας παιδείας -  καλά κάνει, αφού το πρωθυπουργιλίκι δίνει ‘’καλά λεφτά’’.

Ένα μόνο πράγμα παρέλειψε να μας πει. Πώς [ με ποια χρήματα, ποιους εκπαιδευτικούς και ποιες κτιριακές υποδομές ] θα γίνουν όλα αυτά, που τα θυμάται κάθε φορά που βρίσκεται στριμωγμένος στα σχοινιά, της ασχετοσύνης του. Πρέπει κάτι να πει στους ‘’χαχόλους’’ της σοβιετίας του, για να κρατήσει τη λατρευτή του εξουσία. Τελικά νομίζω ότι  στην περίπτωσή του αναφέρεται η αρχαία ρήση ‘’κρείττον το σιγάν του λαλείν’’   .

 Είναι  δεδομένο ότι δεν  έχουμε βασική παιδεία και  πολλοί καθηγητές   κάνουν – επί πληρωμή- φροντιστήρια στους μαθητές τους, για να ενισχύσουν και το πενιχρό εισόδημά τους, διαμορφώνοντας ανάλογα και τη σχετική βαθμολογία τους . Αντί λοιπόν να ψάχνουμε λύσεις στα ρετιρέ, μήπως είναι καλύτερα να αρχίσουμε από το υπόγειο;  Με αυτές τις βαθμολογίες θα γίνεται η επιλογή εισαγωγής στα Πανεπιστήμια; Αν δεν έχουμε – που δεν το δέχομαι – τους κατάλληλους που θα προγραμματίσουν σωστά την εκπαίδευση στη χώρα μας, μπορούμε να μεταφέρουμε δοκιμασμένα συστήματα από χώρες που έχουν λύσει το πρόβλημα και να μην το κρατάμε σαν μέσο επίλυσης κομματικών διαφορών.

Δεν με ενδιαφέρει ποιες είναι οι θέσεις της αντιπολίτευσης στο σύνολό της και κακώς  οι κυβερνώντες αντί να απαντήσουν στα δικά τους προβλήματα, αναφέρονται στις δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη και άλλων ‘’αντιπάλων’’. Τη λύση στα προβλήματα τη δίνει η κυβέρνηση και στα δικά της πρέπει πάντα να αναφέρεται. Δεν είναι πολιτική απάντηση ότι και οι άλλοι τα ίδια ή και χειρότερα έπραξαν στο παρελθόν. Εκείνοι βρίσκονται στην αντιπολίτευση για τα λάθη τους, οι σημερινοί όμως  , υποσχέθηκαν ότι θα τα λύσουν  και συνεπώς  δεν δικαιούνται ‘’δια να ομιλούν’’ που έλεγε ο μυημένος στο σύστημα συγχωρεμένος πολιτικός. Με τη συνέχιση των ‘’εγκλημάτων’’  τους σε βάρος του ήδη πτωχευμένου λαού μας, ας μας κάνουν τη χάρη να ‘’φανερώσουν’’   όσα έχουν αποδεχθεί και υπογράψει, ενώ   μας κοροϊδεύουν ακόμα με τις κόκκινες γραμμές, αφού  το μόνο κόκκινο που στηρίζουν είναι το κομματικό ραδιοφωνικό τους όργανο.

Είναι τυχεροί διότι κυβερνούν ένα λαό που έχει εξοικειωθεί με τέτοιες καταστάσεις – που αποτελεί κατάλοιπο του ραγιαδισμού μας – και στη χώρα μας δεν υπάρχει συνταγματικό δικαστήριο να ‘’τραβάει το αφτί’’ εκείνων που συνεχίζουν να μας εμπαίζουν . Οι πολιτικοί – όλων των παρατάξεων- συμφωνούν ως προς το ακαταδίωκτο των υπουργικών  ‘’εγκλημάτων’’, φθάνοντας στο σημείο να παραχωρούν ανάλογες προνομίες και  σε πολιτικούς τους φίλους . Οι τελευταίοι όμως, όπως και τα έντυπα ή ηλεκτρονικά ΜΜΕ  ,που εν γνώσει τους  εξαπατούν  τον ελληνικό λαό, θα κληθούν να λογοδοτήσουν και θα τους οδηγήσουν στο ‘’σκαμνί’’ οι σημερινοί ‘’πελάτες’’ τους,  που βρίσκονται ακόμα υπό την επήρεια του ‘’κουτόχορτου’’.

Αξιότιμοι κύριοι, Υπουργοί, Υφυπουργοί, Βουλευτές και λοιποί συνεργάτες στο μεγάλο ‘’οραματικό κόλπο’’ του αρχηγού σας, σταματήστε πριν είναι πολύ αργά για όλους μας.   Μας φάγατε τους μισθούς, τις συντάξεις, και την εργασία μας, σταματήστε επί τέλους να παίζετε με τη νοημοσύνη  μας, διότι – όπως ξέρετε – η τρέλα δεν ελέγχεται και αυτό δεν σας συμφέρει.   Αντώνης Ταρνανάς

ΑΠΟ ΤΗ ΦΆΡΜΑ ΤΩΝ ΖΏΩΝ ΣΤΟΝ ΘΑΤΣΕΡΙΣΜΟ

Δηλώνω εξ υπαρχής αντίθετος και με τις  δυο καταστάσεις ,που αναφέρονται στον τίτλο,  αλλά ζώντας υποχρεωτικά πλέον κατά τους κανόνες που περιγράφει ο Τζορτζ Όργουελ, αποδέχομαι μια πλευρά του Θατσερισμού. Επικροτώ  πλήρως και όσο ακόμα υπάρχουν περιθώρια, τη σοφή θέση της σιδηράς κυρίας για τον μοναδικό τρόπο   καταπολέμησης του χουλιγκανισμού. Είναι η αποτελεσματικότερη και ίσως η μοναδική μέθοδος κατά  της βίας , που όπως και τώρα,  είχε άλλα αίτια, αλλά εύρισκε πρόσφορο έδαφος στο ποδόσφαιρο. Εννοώ τον ισόβιο  διεθνή αυτοαποκλεισμό μας, παρά το γεγονός ότι στα διεθνή το παίζουμε γατούλες!!!!

Σε παλαιότερες εποχές, οι επικριτές της πολιτικής μιλούσαν για την ‘’ποδοσφαιροποίησή’’  της, που τελικά αποδείχτηκε ότι είχαν άδικο, αφού συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.  Το ‘’άθλημα’’ αυτό έχει πλήρως αντιγράψει  τις πολιτικές μεθοδεύσεις, αναδεικνύοντας όλα εκείνα τα στοιχεία  που χρησιμοποιούνται για την  πολιτική ανέλιξη. Όπως στην πολιτική υπάρχουν τραστ συμφερόντων, τα οποία υπηρετούνται με τους κομματικούς τους εκπροσώπους, έτσι και στο λαϊκό αυτό σπορ, έχουμε τους ανάλογους διεκπεραιωτές. Ας μην σπεύσει το ΚΚΕ, οι νέοι ριζοσπάστες συνοδοιπόροι τους και η ακροδεξιά να διαφοροποιηθούν. Ο σκοπός είναι ακριβώς ίδιος, τα μέσα που μετέρχονται διαφέρουν μόνο και κυρίως αποκρύπτονται

 Είναι βέβαια φυσικό επακόλουθο, μετά την πλήρη επαγγελματοποίηση του ποδοσφαίρου , να υπάρχουν τέτοια φαινόμενα, αλλά χρειάζεται και κάποιος έλεγχος. Το περιβόητο πόθεν έσχες, όπως κατ΄ευφημισμό αποκαλείται και εφαρμόζεται στους πολιτικούς, ας ρίξει το βάρος του στο ‘’πόθεν’’ και να εφαρμοσθεί και στους παράγοντες ή μεγαλομετόχους του ποδοσφαίρου. Θυμάμαι, ένα αφελή ερασιτέχνη παράγοντα να ισχυρίζεται ότι ο ‘’Ολυμπιακός’’ είναι ιδέα και δεν πωλείται και πριν αλέκτωρ λαλήσει ‘’δόθηκε σε μεγαλοαπατεώνα με τα ‘’πάμπερς’’, και ομοτράπεζο της πολιτικής. Να θυμηθούμε – τον καλοσυνάτο και πραγματικό φίλο  και χρηματοδότη του ΠΑΟ- που έδινε τις εντολές του προς κάθε κατεύθυνση , με την ‘’κουμπούρα’’ στο χέρι; Δεν ξεχνιέται ακόμα και η συμμετοχή στην κατάκτηση πρωταθλήματος από τρίτη  - μεγάλη ομάδα, με την μεσολάβηση  μεγαλοπαράγοντα  και ιδιοκτήτη παραλιακού κέντρου με προσβάσεις στο κόμμα της εξουσίας. Όλα αυτά βέβαια αποτελούν  ‘’παλιά ξινά σταφύλια’’, που λέει ο λαός μας, αλλά μετά, τώρα τι γίνεται;

Κάποιοι επαγγελματίες νεοπαράγοντες, αποφάσισαν να σχηματίσουν μια ομάδα που θα γκρέμιζε την παράγκα που μονοπωλούσε  πρωταθλήματα σε μια ομάδα μόνο[ την ισοκατανομή στον αθλητισμό της άμιλλας δεν την καταλαβαίνω, αλλά αυτό είναι δικό μου πρόβλημα]. Έκαναν λοιπόν μια άτυπη τριμελή σύμπραξη – χωρίς όμως την υποδομή και τα ανάλογα κεφάλαια για ποδοσφαιριστές – για να πάρουν τους τίτλους. Παρασυρμένοι από τον στόχο  και τις προσωπικές τους βλέψεις, δεν φρόντισαν να εξετάσουν το ‘’πόθεν έσχες’’ εαυτών και αλλήλων και πολύ σύντομα άρχισαν τα φαιδρά τους αλληλομαχαιρώματα. Όπως συχνά συμβαίνει  στη ‘’φάρμα ‘’ του Όργουελ και στη ζούγκλα , επικράτησε ο ισχυρότερος, ο οποίος τα πήρε όλα και έφυγε, ή  μπορεί και να τον ‘’έφυγαν’’ από την νεοπαγή τριμελή παράγκα.

Εκείνος όμως το πανηγύρισε τρελά και ας είναι και πέτσινο. Οι ισχυροί αυτοί παράγοντες, ακολουθώντας πιστά το δόγμα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, βάζουν στο παιχνίδι τους οπαδούς, που δεν μπαίνουν σε λεπτομέρειες για πραγματικά ή μη τέρματα και αποφάσεις διαιτητών που αλλοιώνουν το αποτέλεσμα , όταν αφορούν τις δικές ομάδες. Γιορτάζουν με τις μάζες, το θρίαμβο των ‘’βορείων’’ κατά των  ‘’κουτών νοτίων’’, ρίχνοντας νερό στον μύλο  του ‘Αθηνοκεντρικού’’ συστήματος, που προβάλλουν όλα τα ΜΜΕ της περιοχής, ακόμα και τα κρατικά. Οι νότιοι όμως, για να δείξουν ότι δεν είναι μόνο ‘’κουτοί’’ αλλά και  ανόητοι, μπαίνουν στο παιχνίδι της αντιπαράθεσης και όταν η εκπρόσωπος των βορείων τους κατατροπώνει δίκαια και με τον Νόμο στο βόλεϊ, τους αποκαλούν  βουλγάρους – κατά το λεξικό Μπαμπινιώτη - και τα κάνουν  όλα γυαλιά – καρφιά, αφού οι ίδιοι δεν πληρώνουν ποτέ.

Τα τελευταία , μου θύμισαν μια ένσταση του μεγαλομετόχου των βορείων [ άθελά μου μπήκα και εγώ στο παιχνίδι του διαχωρισμού των Ελλήνων], για επεισόδια σε παλαιότερους αγώνες του Ολυμπιακού, ώστε να γίνει αφαίρεση βαθμών, τους οποίους θα καρπωθεί ο ‘’πονηρούλης’’, που δεν  μιλάει ελληνικά, αλλά θα το κάνει όταν ασχοληθεί με την πολιτική – άλλη απειλή αυτή πάλι.  Πριν προχωρήσω σε άλλες διατυπώσεις και διαπιστώσεις, θέλω να επισημάνω ότι ο τελικός κυπέλλου, σε όλες τις χώρες, γίνεται στο μεγαλύτερο γήπεδο της πρωτεύουσας ή αν αυτό αποτελεί έδρα μιας από τις ομάδες του τελικού, μπορεί να γίνει  στο αμέσως επόμενο της πρωτεύουσας. Γιατί στη χώρα μας, το λογικό και διεθνώς εφαρμοζόμενο αυτό γεγονός αποτελεί ‘’αθηνοκεντρισμό’’; Στον τελικά, εκπροσωπείται μάλιστα και η πολιτεία. Στη χώρα μας ποιος θα τολμούσε να παραστεί στην ‘’έδρα’’ του κ. Μπέου;

Η πρώτη μου αφελής απορία είναι αν συνεχίζει να υποστηρίζει την αρχική δικαστική του ‘’παράσταση’’ και μετά τα ‘’μαχαιρώματα’’ στον τελικό κυπέλλου. Η αμέσως επόμενη αναφέρεται στις ανακοινώσεις των λοιπών μελών του τρίο, για προκατασκευασμένα αποτελέσματα, πέτσινα γκολ και άλλα συναφή. Λίγο πριν την τεσσάρα του ενός και την ‘’παράνομη’’ κατάκτηση του κυπέλλου, που αφορά τον άλλο, δεν τα ήξεραν  όλα αυτά; Η ερώτηση είναι ρητορική και φυσικά έχει πολλές και διάφορες απαντήσεις, ανάλογα με την οπτική γωνιά του κάθε ενδιαφερόμενου.

Επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, ο νικητής και τροπαιοφόρος του βορά, αφού απέκτησε ‘’λαό’’ και συνεπώς διαθέτει  εχέγγυα για ψηφουλάκια, μας απειλεί ότι θα αγοράσει εφημερίδες και τηλεοπτικούς σταθμούς, που δεν κατάφερε με τον Νόμο του κ. Παππά. Πρόσθεσε μάλιστα ότι μπορεί να ασχοληθεί και με την πολιτική, όταν μάθει ελληνικά [ Θεέ μου τι τα θέλει τέτοια βάσανε μάθησης τώρα;] Δικαίωμά  του βέβαια  είναι , αφού έτσι άλλωστε επιτάσσουν και οι κανόνες της φάρμας των ζώων και αφού  μέχρι σήμερα, πειραματίστηκαν και άλλοι και ίσως λιγότερο ικανοί. Ξεχνάμε κάποιους άρτι αποφυλακισθέντες [ για λόγους υγείας και μόνο], εκείνους που έφεραν τα μνημόνια στη χώρα μας και έβγαζαν την αλυσίδα του ποδηλάτου τους εν κινήσει και αυτούς  που ευχαριστούσαν τους Αμερικανούς για τα Ίμια; Στους σημερινούς δεν αναφέρομαι ,αφού είναι εκτός συναγωνισμού και το μόνο προσόν που κατέθεσαν και ο λαός το δέχτηκε ως ικανοποιητικό, ήταν οι καταλήψεις και το δεν πληρώνω. Τέτοιος λαός είμαστε αυτοί μας αξίζουν , γιατί λοιπόν να αδικήσουμε τον κ. Σαββίδη;

Θα μου πείτε ότι ανήκει στην ομάδα που πλούτισε – μαζί με τον κ. Πούτιν και άλλα πρωτοκλασάτα ονόματα της πάλαι ποτέ  σοβιετίας – που πρόλαβαν και μοιράστηκαν, άλλοι μεν την εξουσία και άλλοι τα  περιουσιακά της στοιχεία . Και τι μ’ αυτό; Ιδιοκτήτες μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων της Ευρώπης – Τσέλσι κλπ – και ιδιοκτήτες νησίδων στην Ελλάδα είναι Ρώσοι εφοπλιστές, που έφθασαν σε αυτό το μεγαλείο με την ίδια μέθοδο και θα κολλήσουμε τώρα  στον συμπαθή Ελληνοπόντιο; ΄Αντε  βρε! που λέει και ο λαός και εις ανώτερα και λένε και κάτι άλλο που συνδέει την καλλιγραφία με μια μυλωνού, αλλά είναι σόκιν και το αφήνω για επόμενο άρθρο μου, αφού το σίριαλ καλά κρατεί  και δεν ξέρουμε ακόμα τι μας ετοιμάζουν αυτοί οι εθνοσωτήρες μας, γενικώς.  Αντώνης Ταρνανάς

ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΑΝΟΙΞΕΣ

                  [Αντιπερισπασμός]

Η καθημερινή ειδησεογραφία – εσωτερικού και εξωτερικού – μας μαυρίζει την καρδιά . Πολλές φορές λοιπόν  ‘’καταφεύγω’’, στο Κόκκινο, το Hot Dog και άλλα παρεμφερή παρηγορητικά διαδικτυακά μέσα ή στα ‘’κρατικά’’ μας  κανάλια, για να πάρω τις  ‘’δόσεις’’ αισιοδοξίας μου. Έτσι όμως χάνω εντελώς την ενημέρωση και μου μένει η ‘’νιρβάνα’’  που προσφέρεται αφειδώς.

Με αφορμή ένα βίντεο της φίλης μου Εύας[ Daimyo salut au printemps 1]  που σας καλώ να απολαύσετε και εσείς,  παραμέρισα κάθε ενημέρωση και προτίμησα  την ομορφιά της ‘Άνοιξης,  με τη θεσπέσια μουσική του  υπόκρουση, που με ταξίδεψε νοερά ,μακριά στον τόπο και τον χρόνο. Ξαναβρέθηκα σε μέρη που είχαν μείνει σε μια γωνιά των παιδικών μου  αναμνήσεων και αποτελούσαν ‘’καταφυγή’’, κάθε φορά που η πραγματικότητα  με στρίμωχνε σε δύσκολες ατραπούς.

 Την πρώτη θέση σ’αυτό το νοερό μου ταξίδι κατέχει η γενέτειρά μου, η Αταλάντη, την οποία κρατούσα πάντα στο μυαλό και την καρδιά και ξαναγύρισα στην ίδια για να τελευτήσω τον προσωπικό μου ασήμαντο βίο. Τα χρόνια της νιότης μας – ακόμα και τα δύσκολα κατοχικά  – την Άνοιξη δεν τρέχαμε να τη συναντήσουμε, αλλά μας έβρισκε εκείνη μόνη της. Στην συγκεκριμένη μάλιστα περιοχή, η εποχή αυτή κατέκλυζε κάθε γωνιά, από τον κήπο του σπιτιού μας μέχρις εκεί που έφθανε η ματιά μας και συνεπώς τη νοιώθαμε και τη ζούσαμε σχεδόν υποχρεωτικά. Την εποχή της πείνας του 1941, η ίδια αυτή φύση μας πρόσφερε και τους μοναδικούς καρπούς της [μονοκαρύδες] για να επιζήσουμε.

Τώρα πια, που επέστρεψα  στο ίδιο μέρος, δεν λείπουν μόνο τα νιάτα αλλά και αυτή η ποικιλία βλάστησης και  χρωμάτων, που γέμιζε τον φυσικό καμβά του τοπίου.  Αναζητώ τις αμέτρητες εκτάσεις με τα ‘’σπερδούκλια’’, το χαμομήλι και τις μαργαρίτες και κυρίως τις κατακόκκινες παπαρούνες, που  ‘’στόλιζαν’’  τις κρυφές ερωτικές περιπτύξεις του ζεύγους των πελαργών, που είχαν τη φωλιά  τους στον τρούλο της εκκλησίας. Τώρα που λείπουν ή ελαχιστοποιήθηκαν όλα αυτά και με  την περιρρέουσα γενικότερη ατμόσφαιρα, πώς να ‘’αισθανθείς’’ την ομορφιά και εκείνο το ιδιαίτερο σκίρτημα της Άνοιξης; Βάλε τώρα και τα χρόνια που βαραίνουν τους ώμους και όχι μόνο, για να καταλάβεις ότι, για κάποιους από μας, υπάρχει μόνο ένα μόνιμο φθινόπωρο, με τις δικές του όμως  γαλήνιες ομορφιές.

Κάνω, με την ευκαιρία , και την  απαραίτητη διευκρίνιση για τους νεώτερους, που ίσως αγνοούν τη  λέξη ‘’σπερδούκλια’’, που φαίνονται στην επόμενη φωτογραφία. Πρόκειται για το κρινοειδές ποώδες φυτό ασφόδελος, που κοσμούσε την τοπική φύση και  αποτελούσε στόχο των μελισσών,  αλλά  και προάγγελο, κατά τους ειδικούς ,γεωλόγους και βοτανολόγους μιας πιθανής  μελλοντικής  ερημοποίησης. Στην κατάσταση  όμως αυτή  οδηγούμαστε νομοτελειακά,  αλλά  για εντελώς διαφορετικούς λόγους και  κυρίως οικονομικούς,  μεταναστευτικούς  ή και έντονα δημογραφικούς.

Αργότερα, έζησα την ανοιξιάτικη φύση, με τους στολισμένους με γιαπωνέζικες κερασιές δρόμους των Βρυξελλών, τις τεχνητές πολύχρωμες φυτείες τουλίπας στην Ολλανδία,  την επίσης πλούσια χλωρίδα και πανίδα της  Γιουγκοσλαβίας, της  Αυστρίας και Τσεχοσλοβακίας . Αποκορύφωμα όλων αυτών   υπήρξε το  WESTFALENPARK, στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας, όπου με τέχνη και  περισσή φροντίδα καλλιεργούνται σχεδόν όλα τα είδη της παγκόσμιας χλωρίδας, με την ιδιαίτερα προσεγμένη, αντιπροσωπευτική γωνιά των φυτών της χώρας μας.

Επειδή όμως, όπως προείπα, η Άνοιξη δεν είναι μόνο εποχή αλλά και αναγέννηση, σκίρτημα καρδιάς και αναπόλησης, υπάρχει θέση και για μας τους ‘’γηραιότερους’’. Μας επιτρέπεται να απολαμβάνουμε οπτικά και συναισθηματικά τη φύση, αφού το κύριο όργανο αισθημάτων και συναισθημάτων μας – η καρδιά -  γερνάει και ‘’πεθαίνει’’ τελευταίο. Αντώνης Ταρνανάς

Υ.Γ. Αναζηγήστε το σχετικό βίντeο μέσω google στο [ daimyo salut au printemps 1]

ΜΙΑ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Καλή μου φίλη ΧΧΧΧΧΧΧΧΧ

προσωπικά  δεν θα αντιδράσω σαν  Εβραίος αλλά ούτε και θα τους κάνω το χατίρι να αυτοκτηνήσω, αφού δεν είμαι ηλίθιος να τους ‘’διευκολύνω’’, ούτε όμως και τόσο γενναίος  να το κάνω. ΄Ένα ταπεινό καλοκάγαθο μερμηγκάκι στην απεραντοσύνη του κόσμου είμαι και κανείς δεν θα καταλάβει ποτέ ότι λείπω. Αυτή την ανθρώπινη αδυναμία την έχουν πλήρως μελετήσει οι ‘’’γιοί του διαβόλου’’ και την εκμεταλλεύονται, αφού   ξέρουν και τον μικρόκοσμο  μας και την κλασική μας αδιαφορία για τα κοινά. Πληρώνουμε λοιπόν την αποκοτιά μας, που δικαιώνει την περίφημη ρήση του Πάγκαλου ότι ‘’όλοι μαζί τα φάγαμε’’. Μην ξεχνάς ότι οι σημερινοί μας δυνάστες αποτελούν συνέχεια των προηγούμενων, με πιο άγριο τρόπο αλλά πιο εξελιγμένες μεθόδους. Παίξαμε και χάσαμε λοιπόν και ότι λέμε -    ο καθένας από το μετερίζι του- το κάνουμε πλέον  για την ‘’ τιμή των όπλων’’. Περαστικά μας  , αφού μια ζωή σαν λαός κινούμαστε με βάση τον ‘’αποσκοπούμενο’’ δήθεν προοδευτισμό και τον προσωπικό μας καιροσκοπισμό.  Επαναλαμβάνω τη μόνη ευχή που μου απομένει, με την ελπίδα  να εισακουσθεί. Να φύγω όρθιος οποτεδήποτε, αφού κανένα πια σκοπό δεν μπορώ να υπηρετώ  και συνεπώς δεν  θα γίνει αισθητή η ασημαντότητά μου. Ο κάθε άνθρωπος τελικά, έρχεται στη ζωή και  φεύγει από αυτή γυμνός και μόνος – όπως λέει ο ποιητής - αρκεί να μην αφήνει το αρνητικό του στίγμα, που θα βαρύνει και  τους επιγόνους του, εκτός αν είναι μεγαλοαπατεώνας, οπότε θα τους αφήσει τουλάχιστον περιουσία και  ένα λαμπρό και ‘’ένδοξο’’ όνομα. Ο καθένας μας στα δικά του μέτρα. Κράτησε αυτό το μικρό αυθόρμητο κείμενο ή κοινοποίησέ το όπου δει, μήπως τυχόν προλάβουμε χειρότερες μελλοντικές επαναλήψεις, στις οποίες – σαν λαός -  μονίμως ρέπουμε.

Αντώνης

Στάλθηκε από την Αλληλογραφία για Windows 10

Από: ΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧ
Αποστολή: Σάββατο, 6 Μαΐου 2017 03:32 μμ
Προς: Αντώνης Ταρνανάς
Θέμα: Re: ΜΙΑ ΕΜΜΕΣΗ ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ

Αντώνη μου είναι γεμάτο ΑΛΗΘΕΙΕΣ το σημερινό σου κείμενο και μάλιστα πικρές.

Προχτές ακούγοντας ειδήσεις ελληνικές κατάλαβα ότι πρόκειται να περικοπούν εντός ολίγου χρονικού διαστήματος η σύνταξή μας και τα ταμεία μας που καλοπληρώσαμε επί τόσα χρόνια, όπως γράφεις και εσύ, αυθόρμητα σκέφτηκα δυνατά και είπα (θα αυτοκτονήσω). Με άκουσε ο ΧΧΧΧ και η μικρή μας κόρη ΧΧΧΧ που ήταν εδώ Βρυξέλλες και πετάχτηκαν από τις καρέκλες τους. Αυτή η αυθόρμητη αντίδρασή μου ήταν γιατί από παιδί δούλεψα γιατί έπρεπε να δουλέψω. Δεν ζήτησα ποτέ από κανένα να με συντηρήσει, κουτό ή έξυπνο, δεν ξέρω τι είναι, αλλά αυτή είμαι. Και τώρα όπως λες και γράφεις ίσως χρειαστεί να επιβαρύνουμε τα παιδιά μας αν δεν μετοικήσουμε στον άλλο κόσμο όρθιοι.

Δεν θα αφήσω όμως αυτούς όλους τους αλιτήριους να με γεμίσουν θλίψη. Οση αγάπη έχω μέσα μου θα την προσφέρω και σε όσους καλούς φίλους γύρω μου υπάρχουν ακόμα. Από εδώ  και πέρα θα δούμε τι άνθρωποι είμαστε. 

Μπορούμε ο ένας να προσφέρει στον άλλο ό,τι του είναι δυνατόν.

Δεν πρέπει να τους αφήσουμε άλλο να μας απογυμνώσουν. Δεν πρέπει να μιμηθούμε τους Εβραίους που όλους τους διωγμούς τους τους είχαν θεωρήσει τιμωρία εξ ουρανού.

Καλό Σαββατοκύριακο 

2017-05-05 16:04 GMT+02:00 <anpantar@yahoo.gr>:

Στο σημερινό μου άρθρο, εφάρμοσα τη μέθοδο του συμπαθούς ‘’λογιστάκου’’ Τιμολέοντα, στην κωμωδία ‘’φωνάζει ο κλέφτης. Εκεί, ο ήρωάς μας, για να βρει το κουράγιο να καταγγείλει την απάτη, έπινε μισό κιλό κρασί. Εγώ περιορίστηκα σε ένα ‘’καρτούτσο’’ και το αποτέλεσμα θα το κρίνουν οι αναγνώστες του κειμένου μου.  Αντώνης Ταρνανάς

Στάλθηκε από την Αλληλογραφία για Windows 10

ΜΙΑ ΕΜΜΕΣΗ ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ

                     [Και τα εν οίκω εν Δήμω]

Με αφορμή την απάντηση μιας φίλης μου, στο άρθρο μου  ‘’το τελευταίο μας αποκούμπι’’, την οποία παραθέτω αυτούσια ευθύς αμέσως, σκέφθηκα έναν έμμεσο  τρόπο για να την καθησυχάσω. Προσθέτω απλά ότι ,προσωπικά, είμαι καλά, δεν αισθάνομαι Μαθουσάλας, ούτε διακατέχομαι από μαύρες σκέψεις ή κατάθλιψη, με τιμούν δε ιδιαίτερα τα  λίαν κολακευτικά της  λόγια .

‘’’’4.5.2017 02.04 μ.μ.

Re. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΑΣ ΑΠΟΚΟΥΜΠΙ

Προς. Αντώνης Ταρνανάς

Αγαπημενε Αντωνη

Για κανε λιγο κρατη ζεις σε μια εποχή που δεν θεωρεισαι Μαθουσαλας

Τι σεχει πιασει:<< πληρης ημερων>>;

Γνωριζω οτι η ζωη σου δεν ηταν ευκολη αλλα για βγαλε κατι σε παρακαλω και σταματησε επι τελους να υπερβαλλεις οσον σε αφορα

Νασαι παντα καλα και να μας φωτιζεις θαρρείς πως αυτο ειναι μηδαμινο;’’’’

 Μέσω των e-mails και  του Skype, επικοινωνώ πολύ συχνά  με κοντινούς στην ηλικία μου- φίλους και  αρκετούς γνωστούς μου και ανταλλάσσουμε τα ‘’πρόσφατα’’ νέα μας. Ο κυριότερος λόγος της επικοινωνίας μας αυτής, είναι ένα είδος ‘‘προσκλητηρίου’’ και γι΄αυτό, όταν  ‘’χαθεί  το στίγμα’’ κάποιου από αυτούς, προβαίνω σε τηλεφωνική επαλήθευση , ότι όλοι και όλα ‘’βαίνουν καλώς’’.

Ανταλλάσσουμε σκέψεις  λοιπόν για τους πόνους μας, τη φαρμακευτική μας αγωγή, τις φυσικές μας αντοχές – που αποτελούν τους άμεσους στόχους μας – και ρίχνουμε και μια ‘’ματιά’’ ή μια ‘’μούντζα’’ στην  πολιτική επικαιρότητα.  Μας απασχολεί κυρίως  ό,τι αφορά  στις επιπτώσεις στη ζωή και την υγεία μας, αφού οι δικές μας δυνατότητες  επέμβασης, ως εκεί μόνο φθάνουν.

Μέσα από αυτές τις συζητήσεις προκύπτουν  – έμμεσα ή άμεσα–  προσωπικές   πικρίες και χαρές  , χωρίς να προσδιορίζονται επακριβώς οι  ‘’γενεσιουργές’’ τους  αιτίες.  Είναι γνωστό ότι οι άνθρωποι της ‘’τρίτης ηλικίας’’, που σέβονται εαυτούς και αλλήλους, συχνά μεν ‘’εικοτολογούν’’ αλλά σπάνια προσωποποιούν  τα πραγματικά τους παράπονα, για να μην εκθέσουν άδικα ,    κοντινά τους πρόσωπα, γεγονός που απηχεί και στους ίδιους. Ενίοτε, όταν ‘’νομίζουν’’ ότι βρίσκονται σε οριακή κατάσταση, φθάνουν μέχρι και της εκμυστήρευσης των επιφαινομένων, αποδεχόμενοι ίσως και   προσωπικές ενοχοποιήσεις, χωρίς  όμως ανάλυση των πραγματικών αιτίων και αιτιάσεων. Η ίδια η ζωή, με την ανεξέλεγκτη  ταχύτητά  της, έχει συμβάλλει στην κατηγοριοποίηση των σύγχρονων ανθρώπων, όπως η επίσημη διάκριση που μόλις προανέφερα [τρίτη ηλικία]. Η ‘’οροταξία’’   προσδιορίζει  αυτόματα και την  ‘’ειδική’’ μεταχείριση που προσιδιάζει στα άτομα αυτής της κατηγορίας , τρίτης διαλογής. Όπως και  για τα συμπαθεί οικόσιτα ζώα, γίνεται επιλογή  ανάμεσα σε δύο εξ ίσου  κακών  και απευκταίων επιλογών.  Την απόλυτη μοναξιά , με την εγκατάλειψη  και  τα συνεπακόλουθά της ή τους κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενους ’’ οίκους φύλαξης ή  ευγηρίας’’,  έστω και αν  μιλάμε  ακόμα για ‘’σκυλίσια ζωή’’!!!  Για τα ‘’ανθρωποειδή’’,  η πολιτεία μας έχει υιοθετήσει  και ένα    ‘’στάδιο προετοιμασίας’’, που αποτελούν τα ΚΑΠΗ, που όλοι έχουμε αποδεχθεί, ώστε ασμένως να ακολουθήσουμε και τη συνέχεια.

Αν εξαιρέσουμε τους έχοντες – που διαχρονικά βρίσκουν  και τη λύση για όλα τους τα προβλήματα- οι λοιποί,  εξαρτώνται από την καλή θέληση και την αντικειμενική  δυνατότητα των κατιόντων συγγενών, να επωμισθούν  και  τη δική τους  συνευθύνη. Η σοφή ρήση του Σόλωνα προς τον Κροίσο ‘’μηδένα προ του τέλους μακάριζε’’, βρίσκει την πλήρη δικαίωσή της , δεν έχει όμως, στην εποχή μας,  καμιά  εφαρμογή η  ιστορία του Σόλωνα για τους αδελφούς από το Άργος, τον Κλεόβη και τον Βίτωνα. Ο tempora o mores, που θα έλεγε και ο Κικέρωνας.  Αυτό  ακριβώς  επιβάλλει  η σύγχρονη ζωή μας ,για όλους τους ‘’ λοιπούς’’. Έγιναν οι επιλογές  χωρίς τις ανάλογες υποδομές και προβλέψεις, ενοχοποιώντας και πάλι την οικογενειακή ευθύνη, που ανέκαθεν βόλευε τους κρατούντες. Δεν θέλω να περιγράψω την αντιμετώπιση ανάλογων περιστατικών στην ‘’κακή’’ Ευρώπη, με πολύ μικρότερο κόστος κοινωνικών δαπανών από το δικό μας.

Προσωπικά, όπως φαίνεται και από τα κείμενά μου, δεν θέλω να διαφοροποιηθώ από τους κανόνες που διέπουν τη σύγχρονη ζωή όλων  μας. Αυτός είναι και ο λόγος που συχνά ‘’εύχομαι και προσεύχομαι’’ ευθέως ,να φύγω όρθιος, οποτεδήποτε αποφασίσει ο Πανάγαθος, χωρίς να συμβάλω στη μιζέρια οικείων μου προσώπων ή να καταλήξω σε κάποιο  ‘’ευαγές’’ ίδρυμα, που οδηγεί στον τέλειο  προσωπικό ευτελισμό και την αναξιοπρέπεια του ατόμου.  Στο κάτω - κάτω της γραφής και ο ‘’κορεσμός’’ αποτελεί  γενικό σύμπτωμα και φυσικό φαινόμενο που μπορούν να νοιώθουν και οι άνθρωποι.

Έχω επισκεφθεί ανάλογες ευρωπαϊκές υποδομές  και κατάλαβα απόλυτα τη σημασία που δίνουν στον ανθρώπινο παράγοντα και έκτοτε έπλαθα μύθους ότι μια μέρα θα γίνει κάτι και για μας ‘’τα ταπεινά πλάσματα ενός κατώτερου Θεού’’. Σαν μόνη ‘’αντίδοτη’’ μελλοντικής μου  λύσης , είχε απομείνει, η μονήρης διαμονή μου σε ενοικιαζόμενο χώρο – με την έστω και ‘’ψιλή’’ επίβλεψη των δικών  μου – και τη βοήθεια ενός προσώπου της επιλογής τους, που θα εκαρπούτο την ικανοποιητική τότε σύνταξή μου, για να με φροντίσει,  στην πλήρη ανημποριά μου.

Με το σημερινό όμως ‘’φιλοδώρημα’’, που αντιπροσωπεύει η σύνταξή μου και  βαίνει συνεχώς μειούμενο, για τα 40 χρόνια πραγματικής υπηρεσίας και την πλήρη  σχεδόν εξαφάνιση των , αποκλειστικά προσωπικής μου χρηματοδότησης,  δύο επικουρικών ταμείων και του μερίσματος του ΜΤΠΥ, ποιος μπορεί να με αναλάβει; Είχα μάλιστα την αφέλεια να παραμείνω στην υπηρεσία και πέραν της 35ετίας για να εξασφαλίσω ένα πρόσθετο ποσοστό αποδοχών και ανάλογης σύνταξης. Σήμερα όμως τιμωρούνται όσοι πίστεψαν την ελληνική νομοθεσία  , με τη μετατροπή  του ποσού αυτού σαν επιδόματος εξομάλυνσης, που περικόπτεται – μέχρις εξαφάνισής του.

Δεν ξέρω ποιος νοσηρός εγκέφαλος το σκέφθηκε, ευχόμενος απλά να το ‘’πληρώσει’’ ο ίδιος και όχι οι δικοί του, που δεν υποχρεούνται να κουβαλάνε την συλλογική οικογενειακή ευθύνη που επέβαλαν σε μας. Από έρευνα που έκανα, διαπίστωσα ότι το ποσό της σημερινής μου σύνταξης – πριν από τις υπογεγραμμένες υποχρεώσεις για περαιτέρω περικοπές, δεν επαρκεί ούτε για τα έξοδα μιας ανεκτής φύλαξης ενός μικρόσωμου ζώου. Η  περηφάνια  και ο προσωπικός μου εγωισμός, δεν μου επιτρέπουν να προσθέσω οποιαδήποτε προβλήματα στους δικούς μου ανθρώπους, οι οποίοι, παρά τη σχετική προθυμία τους,   αντιμετωπίζουν – ακόμη και την ξενιτειά – για τις  οικογένειες τους.

Ελπίζω ότι, με τα όσα περιορισμένα αναφέρω πιο πάνω, δεν μένουν πλέον απορίες για τις χαρακτηριζόμενες ως υπερβολικές προσωπικές μου σκέψεις και αυτό δυστυχώς δεν αφορά αποκλειστικά το άτομό μου. Για όσο ακόμα  η φύση μου επιτρέπει  να σκέπτομαι και  να αυτοεξυπηρετώ τις μοναχικές προσωπικές μου ανάγκες, δεν υπάρχει πρόβλημα!!! Για το  χρονικά – απροσδιόριστο –   μετά, αναμένω τις απόψεις ειδικών τε και μη, όχι για μένα που κάτι μπορεί να γίνει, αλλά για το μεγάλο σύνολο συνανθρώπων μας ,που βρίσκονται ήδη  στη δεινή αυτή κατάσταση . Η επαναφορά πάντως των συσσιτίων της κατοχής, δεν μπορεί να αποτελεί λύση. Μακάριοι όσοι πρόλαβαν και μπόρεσαν να μεταναστεύσουν, να αυτοεξοριστούν, ακόμα  και να εκδημήσουν, οπουδήποτε.

Προσωποποιώ λοιπόν και την απάντησή μου στη ευγενική καλή μου φίλη. Δεν είναι υπερβολή η ζώσα και αναμενόμενη άμεση πεζή και ωμή πραγματικότητα, αφού κανείς δεν μπορεί να προσφέρει λύσεις, σε μια χώρα που η τύχη της έχει  -από μακρού χρόνου – αφεθεί στον αυτόματο πιλότο και εσχάτως σε μαθητευόμενους μάγους. Ελπίζω  να δείξει τη δέουσα κατανόηση στο ‘’ λογικό και δίκαιο’’ των όσων κατά καιρούς υπαινίσσομαι ή ευθέως διακηρύσσω. Αντώνης Ταρνανάς

          Υ.Γ. Στο σημερινό μου άρθρο , εφάρμοσα τη μέθοδο του συμπαθούς       ‘’λογιστάκου’’ Τιμολέοντα, στην κωμωδία ‘’φωνάζει ο κλέφτης’’. Εκεί,  ο ήρωας μας, για να βρει το κουράγιο να καταγγείλει την απάτη, έπινε μισό κιλό κρασί. Εγώ περιορίστηκα σε ένα ‘’καρτούτσο’’ και το αποτέλεσμα θα το κρίνουν οι αναγνώστες του κειμένου μου.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΊΟ ΜΑΣ ΑΠΟΚΟΥΜΠΙ

       Αναγκαστικές περιαυτολογίες

           ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!!

          ___________________________________

Με αφορμή ένα e-mail της φίλης μου Ελένης και θέμα του το ‘’Igor Moiseyev Ballet’’, σκέφθηκα να σας απαλλάξω από τον συνήθη πολιτικό μου σχολιασμό και την  ανακύκλωση της ‘’μαυρίλας’’ της εποχής μας. Κάνω αυτή την αλλαγή συνειδητά, διότι πιστεύω ότι , με τα γραφόμενά μου, δεν μπορώ ούτε  πρόκειται να αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο και κυρίως διότι  έχουμε όλοι μας ανάγκη από λίγο  ρομαντισμό και ανθρώπινα συναισθήματα. Προκαταβολικά σας βεβαιώνω ότι όλα όσα ακολουθούν είναι πέρα για πέρα πραγματικά περιστατικά και μάλιστα αποτελούν μικρό μόνο μέρος των προσωπικών μου βιωμάτων.

Το συγκεκριμένο δείγμα του λαμπρού μπαλέτου Moiseyev, είναι ενδεικτικό  της ανεξάντλητης φαντασίας τόσο σπουδαίων καλλιτεχνικών συγκροτημάτων, με κάποιες όμως μικρές επιφυλάξεις. Το μουσικό του θέμα είναι ρουμάνικο και η καθόλα άψογη ‘’απόδοσή’’ του, καθαρά ρωσική. Η εκτέλεση άψογη αλλά λιγάκι εκτός θέματος. Παλαιότερα είχε κάνει ένα  ανάλογο εγχείρημα με το ελληνικό συρτάκι, με τα ίδια  περίπου αποτελέσματα, δηλαδή άψογη τεχνική εκτέλεση αλλά πλήρη απουσία της αντρικής  λεβεντιάς που αγγίζει τα όρια της ‘’’βαρβατίλας’’ ,όπως επιβάλλει το πρωτότυπο. Μπορείτε να το βρείτε στο YOU TUBE και θα με δικαιώσετε. Αυτό βέβαια δεν μειώνει στο ελάχιστον τη μεγαλοσύνη του μπαλέτου και τη δικαιολογημένα  παγκόσμια αναγνώριση  και ακτινοβολία του.

Με αφορμή λοιπόν το μουσικό μοτίβο του, που περιστρέφεται γύρω από την λαϊκή ρουμάνικη μελωδία του CIOCARLIA [κορυδαλλός], με γύρισε  σε  θαυμάσιες προσωπικές εμπειρίες, που με κάνουν να αισθάνομαι απόλυτα  γεμάτος – μέχρι κορεσμού. Η συγκεκριμένη μελωδία έκανε παγκόσμια γνωστό τον Ρουμάνο σολίστα Gheorghe Zamfir, στον  ‘’αυλό του Πανός’’ – θεού των δασών -  στον οποίο   πρόσθεσε κάποια ακόμα ανισομερή ‘’κανάλια’’ στο ‘’αρχέτυπο’’, για να αποδώσει 8 πρόσθετες μουσικές χροιές.

Με τον ανανεωμένο αυτό αρχαίο αυλό, απέδωσε μελωδίες από παγκόσμιες μουσικές και επένδυσε πολύ  γνωστές κινηματογραφικές επιτυχίες. Απέδωσε μελωδίες της μοναδικής  περουβιανής Ιma Sumac, με αποκορύφωμα την προσευχή προς το Ήλιο [ θεό των Ίνκας], μέχρι και το κελάηδημα του κορυδαλλού, που για όσους το έχουν ακούσει πραγματικά, δεν υπάρχει όμοιό του. Θυμάμαι ότι ο  φίλος μου - που χάσαμε σχετικά πρόσφατα -   Δημήτρης  Θυμιογιάννης, που  γνώριζε τις μουσικές μου αναζητήσεις, στο πρώτο του πέρασμα από το Βουκουρέστι, μου έστειλε ένα δίσκο βινυλίου με επιτυχίες του Ζamfir ,που  εξακολουθεί να κρατά νοερά κοντά μου αμφότερους.

Επανέρχομαι στον τίτλο του σημερινού μου κειμένου,  για τις αναγκαίες ‘’εξηγήσεις’’. Προσωπικά πιστεύω ότι τα προβλήματα που βιώνουμε , δεν αντιμετωπίζονται με τις αμέτρητες και ενίοτε άμετρες κριτικές – συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου- ούτε με τα ‘’ ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα’’  της πολιτικής και των όσων απέμειναν, φερέφωνών της. Χρειάζονται και άλλα αντίδοτα ή μάλλον πλήρης  αλλαγή της λαμβανόμενης’’  αγωγής’’. Εδώ συνιστώ να αναζητήσετε στο YOU TUBE , τα αμέτρητα αυτά διαμάντια του Zamfir, της  Ima ή Yma Sumac και του Moiseyev, τα οποία δεν θα λύσουν βέβαια τα προβλήματά σας αλλά θα απαλύνουν τον πόνο και θα γαληνέψουν σίγουρα την ψυχή σας,. Δοκιμάστε το  και είμαι σίγουρος, ότι θα νοιώσετε την ευεργετική αύρα της καλλιτεχνικής μαγείας.

Έρχομαι τώρα και στον υπότιτλο και με σεμνότητα αλλά και μεγαλείο ψυχής σας διαβεβαιώνω  ότι γνώρισα ‘’ζωντανά’’, σε παραστάσεις τους όλους αυτούς τους μεγάλους δημιουργούς και κρατώ μέσα μου τη γοητεία των στιγμών. Τον πρώτο μάλιστα – τον Zamfir- σε μια μεγαλειώδη συναυλία και παρουσίαση από τη μεγάλη δική μας Νανά Μούσχουρη.

Παρά το γεγονός ότι δεν πιστεύω σε μεταφυσικές ερμηνείες, αφήνω να περάσουν από το μυαλό μου κάποιες ‘’ανάλογες’’ και ίσως βολικές εξηγήσεις . Ο Θεός  ξέρει τις κακουχίες και  δυστυχίες που σημάδεψαν την προσωπική και οικογενειακή  μου ζωή  και  θέλησε έτσι  να με ‘’αμείψει’’ με αυτές τις μικροχαρές , σαν αντιστάθμισμα. Μου έδωσε μακρό  χρονικό βίο που αρχίζει να με κουράζει και συμπυκνωμένες εμπειρίες, τόσες και τέτοιες , που και εγώ  ακόμα τις θεωρώ υπερβολικές σε βαθμό ‘’περιαυτολογίας’’. Είμαι έτοιμος και πλήρης ημερών και εμπειριών, οπότε δεν θέλω καν να προσθέσω σ’ αυτές  και την προσμονή των καλύτερων ημερών και της λήξης των μνημονίων που  μας υποσχέθηκαν , που θα μείνουν σαν μοναδικό μου  απωθημένο. Ελπίζω και εύχομαι να τις ζήσουν τα παιδία και τα εγγόνια μας, τα  οποία μέχρι στιγμής,  η γενιά μας έχει φορτώσει μόνο με χρέη, οφειλόμενα και σε  λανθασμένες επιλογές του καθενός μας.

Ο τίτλος αναφέρεται κυρίως σε μας τους παλαιότερους και ‘’σεσηπότες καρπούς της θεσιθηρικής διαστροφής’’, όπως τους περιγράφει ο κ. Αθ. Τσακνάκης – στο Ελληνικό Ημερολόγιο- της 5.5.2012. Δηλαδή σαν αύριο, αλλά πριν πέντε χρόνια, εξακολουθεί να μη φαίνεται το φως στο τούνελ ούτε οι φανταστικές εικόνας e-mail της φίλης μου Εύας. Επισυνάπτεται το κείμενο του κ. Τσακνάκη και μια φωτογραφία της σύγχρονης μορφής του αυλού του Πανός. Αντώνης Ταρνανάς

 ‘’’’ Οι σεσηπότες καρποί τής θεσιθηρικής διαστροφής

.

του Αθ. Τσακνάκη

.

Ο όρος «θεσιθηρία» προέρχεται από την σύνθεση των λέξεων «θέση» και «θήρα» (κυνήγι), άρα, κατ’ αρχήν, «θεσιθήρας» είναι ο άνθρωπος που κυνηγά μιά θέση, φαινόμενο που δεν θα έπρεπε να χαρακτηρίζεται ως «αποκρουστικό», αφού κάθε άνθρωπος δικαιούται μία θέση εντός τής κοινωνίας που τον γέννησε. Ωστόσο, ο όρος «θεσιθηρία» φέρει, πλέον, μόνον αρνητική φόρτιση και υπονοεί εκείνη ακριβώς την ψυχική διαστροφή, κατά την οποία ένας άνθρωπος κυνηγά απεγνωσμένα και με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο μία θέση στον δημόσιο τομέα, επειδή προσβλέπει στην «μονιμότητα» και στην «αργομισθία».

Όταν η θεσιθηρία εμφανίζεται σε μεμονωμένες περιπτώσεις ανθρώπων, τότε η κοινωνία, που την υφίσταται, οπωσδήποτε νοσεί, αλλά δεν κινδυνεύει άμεσα. Όταν, όμως, η συγκεκριμένη διαστροφή χαρακτηρίζει τις προσδοκίες ολόκληρων κοινωνικών ομάδων ή τάξεων, τότε η κοινωνία παρακμάζει με ταχείς ρυθμούς. Τραγικά παραδείγματα τέτοιων κοινωνιών, οι οποίες οδηγήθηκαν στον πολιτικό αφανισμό λόγω αυτής τής παρά φύσιν πρακτικής τους, υπήρξαν οι κάποτε ονομαζόμενες «χώρες τού υπαρκτού σοσιαλισμού».

Η θεσιθηρία ευδοκιμεί και εξαπλώνεται σε κοινωνίες όπου η δημοκρατία τείνει να (ή έχει ήδη) αντικατασταθεί από την κομματική ολιγαρχία, και η ελεύθερη ψήφος από την πελατειακή εξυπηρέτηση. Σε ένα τέτοιου είδους νοσηρό κλίμα, παρατηρείται μία σειρά από έντονα εκφυλιστικά φαινόμενα, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και εξέχουν η απαξίωση τής Παιδείας και η παρερμηνεία τής Εργασίας. Οι συνέπειες τής πρώτης καταδικάζουν σε βαριά πνευματική αναπηρία την νεολαία, ενώ τής δεύτερης, σε εξευτελιστικό παρασιτισμό την μέση ηλικία, δηλαδή αχρηστεύουν τις πλέον δημιουργικές κατηγορίες ανθρώπων.

Σκοπός τής Παιδείας, κατά τα ήθη των πολιτισμένων λαών, είναι η διεύρυνση και αναβάθμιση των κάθε είδους δημιουργικών ικανοτήτων τού ανθρώπου και, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, τα αξιόλογα έθνη μεριμνούν ώστε οι νέες γενιές να λαμβάνουν, από πολύ μικρή ηλικία, τα αγαθά τής Παιδείας. Ο μορφωμένος και καλλιεργημένος άνθρωπος είναι ένας σαφέστατα ικανότερος και εντιμότερος πολίτης, φίλος και συνεργάτης, ενώ αποτελεί και ένα αξιόπιστο στήριγμα τής κοινωνίας όπου ζει και δημιουργεί. Παρά ταύτα, σε ένα θεσιθηρικό περιβάλλον, η Παιδεία – ή, ορθότερα, η «μαζική τυπική εκπαίδευση» – καταντά να είναι απλά και μόνον ένα μέσον προς επίτευξη μιάς θέσης στον δημόσιο τομέα ή, έστω, σε κάποιο άθλιο παρακλάδι του.

Η αλυσίδα τού εν λόγω παραλογισμού περιλαμβάνει τα ακόλουθα βήματα: (1) Ο νέος πολίτης αποφασίζει να σπουδάσει οτιδήποτε του λάχει, ώστε να διοριστεί στο Δημόσιο, όπου ήδη έχει «τακτοποιηθεί» ο μισός, αν όχι ολόκληρος, ο οικογενειακός και συγγενικός περίγυρός του. (2) Σκοπός αυτών των τυπικών και, ως επί το πλείστον, παντελώς αδιάφορων σπουδών του είναι να αποκτήσει κάποια τυπικά προσόντα, ώστε και αυτός να εξασφαλίζει χωρίς κόπο την τυπική επιβίωσή του. (3) Όντας εκπαιδευόμενος, απαιτεί, με περισσό θράσος, να του παρέχουν αναντίρρητα οποιαδήποτε θεμιτή ή αθέμιτη ευκολία, ώστε να μην του στερήσουν το «μέλλον» του. (4) Στο τέλος νομιμοποιείται ως «επαγγελματίας δικαιούχος» από εκείνους που κατανοούν απολύτως την νοοτροπία του, επειδή και οι ίδιοι την ασπάζονται και την έχουν ήδη εφαρμόσει με επιτυχία. (5) Ένας ακόμη παράσιτος, λοιπόν, βεβηλώνει την έννοια «πεπαιδευμένος πολίτης», έχοντας ατιμάσει τον ιερό θεσμό τής Παιδείας. Αυτή η διαδικασία, βέβαια, διανθίζεται με ένα πλήθος «εξετάσεων» και «διαγωνισμών» μεταξύ ημιμαθών μετριοτήτων, ώστε να δίνεται η εντύπωση ότι τιμάται η «αξιοκρατία», όρος που πολλοί θα εύχονταν να μην είχε εφευρεθεί ποτέ και σε καμμία γλώσσα τού πλανήτη.

Θανατηφόρες συνέπειες τής ανωτέρω εγκληματικής συνωμοσίας είναι η βαθμιαία παρακμή των τεχνών και των επιστημών, η οποία οδηγεί στην εντεινόμενη απουσία αληθινών τεχνιτών και επιστημόνων, άρα στην παντελή ανικανότητα τής κοινωνίας να παράξει οτιδήποτε, είτε στον πνευματικό είτε στον υλικό τομέα, καθώς και η επεκτεινόμενη διαφθορά τής πολιτικής – και όχι μόνον αυτής – ηγεσίας της, η οποία, κατ’ ανάγκη, αποτελεί φρικτό προϊόν των εξίσου φρικτών επιλογών ενός λαού απαίδευτου, τυχοδιωκτικού και αντιπαραγωγικού.

Σε μία θεσιθηρική κοινωνία, την απαξίωση τής Παιδείας συμπληρώνει πάντοτε και η παρερμηνεία τής έννοιας «Εργασία». Στα πολιτισμένα κράτη, σκοπός τής Εργασίας είναι η παραγωγή έργου προς όφελος τού ίδιου τού εργαζόμενου, αλλά και ολόκληρης τής κοινωνίας όπου αυτός ανήκει. Κάθε εργαζόμενος αμείβεται από το κοινωνικό σύνολο ανάλογα με την προσφορά του προς αυτό και εξαιτίας τού έργου που παράγει. Εάν, ωστόσο, δεν παράγει έργο, παύει να είναι εργαζόμενος και δεν δικαιούται κανενός είδους αμοιβή, εκτός εάν ανήκει δικαιωματικά στην τάξη των συνταξιούχων.

Η θεσιθηρική διαστροφή αντιμετωπίζει την Εργασία εντελώς διαφορετικά. Επειδή ενδόμυχα αναγνωρίζει – καίτοι σχεδόν ποτέ δεν ομολογεί ανοιχτά – την παντελή ανικανότητα των θεσιθήρων να παράξουν οποιασδήποτε μορφής ουσιαστικό και ωφέλιμο έργο, αφού είναι απαίδευτοι και ακατάρτιστοι, χρησιμοποιεί τον αριθμητικό όγκο τους γιά να εκβιάσει την πολιτική ηγεσία και να επιτύχει την μισθοδοσία τους αποκλειστικά και μόνον επειδή κατάφεραν να «κατέχουν» κάποια θέση, και όχι επειδή παράγουν έργο μέσω αυτής. Άρα, ο μισθός τού διορισμένου θεσιθήρα είναι ένα είδος «φόρου κατοχής», τον οποίο καταβάλλει η κοινωνία σε όσους «κατέχουν» κάποια θέση, επειδή την «κατέχουν». Οι θεσιθήρες, από την πλευρά τους, προκειμένου να αποδείξουν ότι η εργασία τους είναι δήθεν κοπιαστική και δήθεν σημαντική, και γι’ αυτό δικαιούνται τον μισθό τους, καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να εξαπλώνεται η νόσος τής γραφειοκρατίας και να αυξάνονται τα εμπόδια και οι δυσκολίες στην εξυπηρέτηση των πολιτών. Το αντικοινωνικό οπλοστάσιό τους διαθέτει πάντοτε ένα πλήθος κατάλληλων «όπλων», όπως η κωλυσιεργία, η αργοπορία, η ανευθυνότητα, η αναβολή, η αργία και άλλα, παρόμοια και εξίσου αηδιαστικά.

Δηλητηριώδεις καρποί αυτής τής βλαβερής παρερμηνείας τού όρου «Εργασία» είναι η διασπάθιση τού δημοσίου χρήματος, η επιβράβευση τής ραθυμίας, η καθιέρωση τού κοινωνικού εκβιασμού, η ανισότητα, η αδικία και, τελικά, η πτώχευση και η εξαθλίωση. Κοντά σε αυτούς τους καρπούς ας προστεθεί και η βαθύτατη απογοήτευση των ουσιαστικά εργαζομένων, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι είναι τα τραγικά θύματα τού θεσιθηρικού παρασιτισμού.

Μία απαίδευτη και άεργη κοινωνία δεν χρειάζεται να αναζητά αλλού τις αιτίες τής κατάπτωσης και τής διάλυσής της, παρά μόνον στην νοοτροπία της και στην καθημερινή πρακτική της, στον καθρέφτη τής ψυχής της. Ίσως είναι δικαίωμα τού κάθε ανθρώπου να επιλέγει να ζει σαν κτήνος αλλά, μετά από μία τέτοια επιλογή, δεν έχει κανένα δικαίωμα να διαμαρτύρεται όταν άλλοι άνθρωποι τού φέρονται σαν να είναι κτήνος. Η αλήθεια είναι πικρή, αλλά η γνώση της είναι θεραπευτική…’’’’