ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗΣ ΨΕΥΔΟΛΟΓΙΑΣ

Με αφορμή ένα άρθρο στην ΑΥΓΗ του κυρίου Πέτρου Κατσάκου από τις 8 Μαρτίου και μια σκόπιμη  καθυστέρηση σχολιασμού  εκ μέρους μου, μήπως και ανανήψουν από τον λήθαργο, αισθάνθηκα την πρόκληση να γράψω λίγα λόγια. Θέλω να θυμίσω και στους δυο  [έντυπο και συντάκτη] ότι διυλίζουν και κώνωπα και καταπίνουν ολόκληρη   την κάμηλο, χωρίς αιδώ και τσίπα. Ο συντάκτης μου είναι αρκετά γνωστός και τον θεωρώ έντιμο σαν άνθρωπο και δημοσιογράφο. Τον ίδιο ίσχυε για την ΑΥΓΗ, πριν πάρει την κουτάλα, οπότε παραμέρισε όσα ‘’πίστευε;’’  και διακήρυσσε στο αναγνωστικό της κοινό , για την αριστερή της ηθική και άλλα ‘’κουραφέξαλα;’’.

Δεν έχω καμιά αντίρρηση για τις υπερβολές  και τους χαρακτηρισμούς του άρθρου [που παραθέτω αυτούσιο], αλλά λυπάμαι που διέλαθε της προσοχής τους το μεγαλύτερο και διαρκές  ψέμα  που όλοι μαζί  βιώνουμε, ενώ εκείνοι προτίμησαν το έλασσον, γιατί έτσι τους βολεύει. Ξέρω υπάρχουν συμφέροντα, παρωπίδες  και ιδεοληψίες, αλλά υπάρχουν και όρια που αν τα ξεπεράσεις δεν σε πιστεύει πια κανείς και γίνεσαι ρεζίλι κι εγώ σαν απλός γέρων  Έλληνας δεν δέχομαι αυτή την ταπείνωση και αναξιοπιστία – πέρα από το πρόσθετο οικονομικό κόστος. Το ένα ψέμα φέρνει το άλλο και είναι ντροπή να συκοφαντείται μια χώρα ολόκληρη για ‘’τρία ζευγάρια μεταξωτές κάλτσες’’  που έγραφε ο Παντελ. Ρομανώφ 85 χρόνια πιο παλιά. Δεν θέλω και ούτε με παίρνει ο χώρος , να απαριθμήσω τα χίλια τόσα ψέματα, που αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν για τις επόμενες γενιές. Η συστηματική τους πλέον αποσιώπηση – γιατί διάψευση δεν γίνεται αφού έχουν καταγραφεί – αποτελεί συνειδητή επιλογή και συνεπώς συνενοχή,  που αίρει  τα ενδεχόμενα  ελαφρυντικά, και  πρέπει να  προβληματίζει κάθε ‘’ νοήμονα’’ άνθρωπο.

Ο σκοπός δεν αγιάζει πια τα μέσα, με τα συγχωροχάρτια που έδιναν  οι Καθολικοί το μεσαίωνα ,  διότι από τότε μεσολάβησε η αναγέννηση και ο διαφωτισμός και είναι συντηρητισμός ένα τέτοιο πισωγύρισμα που δεν τιμά κανένα.  Κυρίως όμως δεν τιμά όσους αυτοαποκαλούνται  προοδευτικοί, ενώ τα έργα και οι σκέψεις τους  ‘’μυρίζουν’’ σκέτη μούχλα. Τα λίγα αυτά λόγια μου ξέρω δεν πιάνουν τόπο, σε μια αδηφάγο κοινωνία που τείνει να μιμηθεί το ομώνυμο  ζώο gulo gulo,που οι ειδικοί ισχυρίζονται πως τείνει να εξαφανιστεί στις νότιες περιοχές , αλλά  τελικά διαψεύδονται.  Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθεί το άρθρο του κυρίου Κατσάκου

‘’’’Δεν πρόλαβε να πάει ο Γιώργος Κιμούλης στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και ορισμένοι έσπευσαν να τον υποδεχτούν με ένα ψέμα τόσο χονδροειδές και καραμπινάτο, που θα νόμιζε κανείς πως θα έμενε στα αζήτητα της διαδικτυακής πλάκας και μέχρις εκεί. Με 236 προσλήψεις κηπουρών χρέωσαν τον νέο πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου του ιδρύματος και με μια πλαστογραφημένη προκήρυξη έριξαν το δόλωμα στο Ίντερνετ και όποιος τσιμπούσε. Για την αναπαραγωγή του “σκανδάλου” φρόντισαν κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι μακελάρηδες του Διαδικτύου με ειδίκευση στην ακροδεξιά συνωμοσιολογία, διακινώντας μάλιστα και το αποκαλυπτικό έγγραφο που αποδείκνυε το αληθές περί της προκήρυξης “1Κ/2017” βάσει της οποία θα προσλαμβάνονταν 236 κηπουροί στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Μια σύντομη έρευνα τόσο στα αρχεία του ΑΣΕΠ όσο και του ΚΠΙΣΝ ήταν αρκετή ώστε να αντιληφθεί ο κάθε “κακόπιστος” πως ουδέποτε υπήρξε τέτοια προκήρυξη και το ειδησεογραφικό λαβράκι ήταν ακόμη μια περίπτωση “fake new”, κοινώς ακόμη μια μαϊμού του Διαδικτύου. Και μάλιστα κακής ποιότητας, μια και ο κατασκευαστής είχε πιαστεί αδιάβαστος κατά τη διάρκεια της παραποίησης των στοιχείων. Η πλαστογραφημένη προκήρυξη αναφερόταν στην “πλήρωση 236 θέσεων Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (ΠΕ) του κλάδου ΚΗΠΟΥΡΩΝ” με τον κατασκευαστή της να αγνοεί πως σε αυτού του είδους τα έγγραφα ως ΠΕ αναφέρονται οι υποψήφιοι Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης και όχι οι απόφοιτοι δημοτικού. Ψιλά γράμματα, όμως, αυτά για όσους ήθελαν να ρίξουν άδεια για να πιάσουν γεμάτα. Και δυστυχώς τα κατάφεραν. Γιατί, μαζί με τους “χάνους”, τσίμπησαν και κάτι “λαβράκια” πανεπιστημιακής εκπαίδευσης και βάλε.

Είναι μνημειώδες, για παράδειγμα, το άρθρο - καταπέλτης του συνταγματολόγου, πρώην πρόεδρου της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς και πρώην ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Κώστα Μποτόπουλου, που μέσω της ιστοσελίδας “Μεταρρύθμιση” κατακεραύνωσε για το σκάνδαλο την κυβέρνηση και τον Γιώργο Κιμούλη προσωπικά, ευχόμενος μάλιστα στον τελευταίο και “καλό πότισμα” στους “κρεμαστούς κήπους του ΚΠΙΣΝ”. Όποιος είχε την τύχη να το διαβάσει θα πρέπει να σήκωσε τα χέρια ψηλά. Κοτζάμ καθηγητής πανεπιστημίου και σπατάλησε τον χρόνο του αρθρογραφώντας επί ενός ψέματος τόσο χοντροκομμένου, που μόνο ως κακόγουστο αστείο θα μπορούσε να εκληφθεί; Το πήρε μάλιστα τόσο στα σοβαρά ο πρώην ευρωβουλευτής, που θεώρησε χρήσιμο να κάνει και μια ιστορική αναδρομή, εξηγώντας μας πως η λέξη «κηπουροί» αφορά ένα “είδος απολύτως απαραίτητο στη ζουγκλοειδή πατρίδα μας, στην υπηρεσία παλιότερα του άνακτος, πολιτικού τέκνου εγχωρίου κινήματος αργότερα, της αριστοκρατικής Πρώτης Φοράς Αριστεράς τώρα”. Και εκεί ο αναγνώστης σήκωσε τα χέρια ακόμα πιο ψηλά. “Ε, αφού το λέει κοτζάμ συνταγματολόγος, έτσι θα είναι” σκέφτηκε ο παραδομένος αναγνώστης και έστειλε στον αγύριστο και την κυβέρνηση, και τον Κιμούλη με τους κήπους και τους 236 κηπουρούς του.’’’’

ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ

            Υπαναχώρηση ή κυβίστηση;

                              

Δεν πρόκειται να ισχυρισθώ , ότι μου ζήτησαν πολλοί να συνεχίσω όπως παλιά να γράφω για τα στραβά και ανάποδα. Αυτό το κάνουν ψεύτες που ψάχνουν για προσχήματα που τελειωμό δεν έχουν. Μόνος μου έτσι έκρινα και για να προλάβω μια νέα  ενόχληση, θα περιορίσω πιο πολύ τη λίστα των αποδεκτών και αν παρά ταύτα εξακολουθώ να ενοχλώ, έχουν πολλές επιλογές για να με αποφύγουν. Ένας γνωστός   δημοσιογράφος, που θεωρεί εαυτόν κάτοχο της μοναδικής αλήθειας, σκέφθηκε να μου αποκλείσει την πρόσβαση στο e-mail  της εκπομπής του, ίσως γιατί δεν άντεξε να υπάρχουν και άλλες  σκέψεις. Δεν θα  αναφερθώ στο όνομα  ή στην εκπομπή του, που  παρακολουθώ  συχνά  αλλά πιστεύω,  ότι αυτή του η ενέργεια  είναι  μορφή του  ρατσισμού.

Στα τελευταία μου κείμενα είχα δηλώσει ότι αναστέλλω – προσωρινά – τα πολιτικά μου σχόλια γιατί δεν θέλω να ενοχλώ γνωστά και οικεία  πρόσωπα, που ακόμα δεν έχουν πεισθεί για το κακό που γίνεται σε βάρος αυτής της  έρμης χώρας. Ίσως δεν άντεξα πολύ , αφού τα γεγονότα είναι αμείλικτα και η σιωπή εκλαμβάνεται ως αδυναμία ενίοτε δε και ως αποδοχή. Πρόκειται απλά για μια νέα  ‘’αναστολή’’, αφού στην ηλικία μου μπορεί να μην προλάβω να πω όσα αισθάνομαι που οι πολλοί τα ‘’κρύβουν’’ κάτω από το χαλί. Ακόμα και αν θεωρηθεί ως  υπαναχώρηση,  δεν είναι ωφελιμιστική ούτε βλάπτει κανένα, όπως συμβαίνει με τις ατιμωτικές πια  – γι’ αυτούς και για τη χώρα -   ανεξέλεγκτες πλέον  κυβιστήσεις, εκείνων που μας κυβερνούν .

Σημερινό μας θέμα αποτελεί  ο ρατσισμός στην νέα φάρμα των  ζώων, όπου κατά τον Όργουελ,  κυβερνούν τα γουρούνια.  Παίρνω πάντα στα σοβαρά όσα συμβαίνουν στη Βουλή και αισθάνομαι ως παρίας , άτομο παρακατιανό, άλογο , υποδεέστερο και της γης κολασμένος ,  που δεν μετράει η γνώμη του ούτε και η λογική του.  Μια συγκυριακή συγκατοίκηση αποφασίζει τι είναι σωστό και δίκαιο, αρκεί να ζουν αυτοί καλά και να κρατούν τους θώκους τους. Μέσα στο Κοινοβούλιο, ένας ‘’βολευτής’’ της  συγκυβέρνησης άστραψε και βρόντηξε στην ειδική Επιτροπή κατά του εκπροσώπου του ελληνικού φόρουμ μεταναστών και βρήκε συμπαράσταση από ‘’βολευτή’’ του αδελφού κόμματος της Χρυσής Αυγής. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι δεν τον  καταδίκασε  κανένας από  το κόμμα  ή την Κυβέρνηση, όπως θα έκαναν αν κάποιος ‘’γερμανοτσολιάς’’ έκανε κάτι ανάλογο. Φαίνεται ότι ρατσισμός θεωρείται μόνο  ό,τι ενοχλεί την Κυβέρνηση στο τελικό ξεπούλημα και σ’ όποιες ιδεοληψίες τους θέλουν να επιβάλουν. Θεωρείται πλέον ρατσισμός, η λέξη  αντράκι, άντρας, θηλυπρεπής ή ό,τι άλλο σχετικό και δεν  κάνει εντύπωση η ένταξη των συνταξιούχων  σε Νόμο που αφορά τα ψάρια, για να διευκολύνουν την άμεση ψήφιση όλων των προαπαιτούμενων, χωρίς να ανοίξει μύτη. Αυτό δεν το λένε  ρατσισμό, αλλά σκληρή και μεθοδική διαπραγμάτευση!!!

 Στη χθεσινή συζήτηση, σε Νόμο για την αλιεία συμπεριέλαβαν όσα  πετσοκόβουν ό,τι απόμεινε από  μισθούς και συντάξεις, ενώ η αρμόδια Υπουργός με το νέο  μοντελάκι της, διευκρίνισε ότι δεν  είναι νέα περικοπή, αλλά πάγωμα για ένα ακόμα χρόνο της παλιάς. Δεν φτάνει ότι  ‘’κλέβουν’’  τα ρέστα μας, παίζουν με τη νοημοσύνη μας και την  υποτιμούν, ελπίζω όχι για πολύ, γιατί enough it’s enough, που λέγανε και στη χώρα του brexit, πριν καταλάβουν τι τους συνέβη. Αντώνης Ταρνανάς

ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ Ν ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ

Η φράση αποδίδεται στον Στρατηγό Μακρυγιάννη, όταν σε μια συνάντησή του με τον Στρατηγό Καλλέργη και τον νεοφερμένο τότε από την Ευρώπη Κώστα Αντύπα, τέθηκε θέμα Συντάγματος, που θα ζητούσαν από τον βασιλιά Όθωνα. Ο Αντύπας, που δεν είχε ακόμα επηρεαστεί  από τις εσωτερικές έριδες της χώρας και πιο αποστασιοποιημένος, διαφώνησε με την  λύση του ζητήματος και πρότεινε να αναβάλουν τη συζήτηση, γιατί ‘’ οι πολίτες δεν ήταν ακόμα ώριμοι για να δεχθούν και να τηρήσουν Σύνταγμα’’. Τότε ο Μακρυγιάννης ενοχλημένος από την τροπή που πήρε η συζήτηση, είπε το ‘’άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε’’, για να μην τσακωθούνε.

Το ίδιο έκανα και εγώ στο τελευταίο άρθρο μου, κι έδωσα  ‘’τόπο στην οργή’’, αφού η αλήθεια βιώνεται απ’ τον καθένα χωριστά και την καταλαβαίνουμε την ώρα του ‘’λογαριασμού’’. Μόνο για διευκόλυνση σας στέλνω ένα απόσπασμα του τελευταίου άρθρου μου, που είχε μακράν τη μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα στην ιστοσελίδα μου, κυρίως  στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Με την ευκαιρία σημειώνω, τη φράση του Αντύπα, που ισχύει ακόμα και σήμερα και   ταλανίζει δυστυχώς  τη χώρα μας κοντά δύο αιώνες Πότε επί τέλους θα μας αφήσουν να ωριμάσουμε σαν λαός, σεβόμενοι τους Νόμους και το Σύνταγμα και όχι τα κελεύσματα των  κατά καιρούς λαϊκιστών;

‘’’’Κάνοντας αυτοκριτική, ζητώ συγγνώμη από οικεία πρόσωπα και αγαπητούς μου φίλους, για την ενόχληση που ενδεχομένως τους προκάλεσα, αφού οι υπεύθυνοι μόνιμα θα κωφεύουν. Διακόπτω λοιπόν – έστω και προσωρινά- τα σχετικά μου πολιτικά και όχι κομματικά  σχόλια, χωρίς να παίρνω πίσω ούτε κεραία από αυτά που έχω ήδη γράψει. Κρατήστε όλα τα κείμενα –  για να με διαψεύσετε – και αργότερα θα γίνει πιο σαφές αν έχω ή όχι δίκιο, ευχόμενος το δεύτερο. Τότε θα γίνει νοητό ότι δεν είμαι εγώ που  ενοχλούσα αλλά αυτά που έκρινα και οι όποιες παρωπίδες δεν άφησαν τα μάτια σας να δούνε  την αλήθεια. Θα πω για μια ακόμα φορά – έστω την τελευταία - ότι η εμπειρία δεν αγοράζεται ούτε αποκτιέται σε σπουδές. Είναι κατάκτηση ζωής και σχετίζεται αποκλειστικά με  προσωπικά βιώματα στο σύνολο του χρόνου. Συμπυκνωμένη εμπειρία δεν έχει ακόμα εφευρεθεί ούτε πουλιέται πουθενά . Είναι η ίδια η ζωή μας στο πέρασμά της  , που αποτελεί  και τη μοναδική   ανταμοιβή για τα παθήματά μας.’’’’

Η ιστοσελίδα μου θα παραμείνει  ενεργή.

Αντώνης Ταρνανάς

ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

          [Μια έσχατη ενόχληση]

Οι παρωπίδες είναι δερμάτινες καλύπτρες που τίθενται ανά ζεύγος πλευρικά των ματιών των ‘’ζεμένων’’ ζώων με σκοπό να περιορίζουν το πλάγιο οπτικό πεδίο για  να βλέπουν κατευθυνόμενα. Πρόκειται για την απόλυτη ‘’καθοδήγηση’’ στον  δρόμο που ορίζει ο ηνίοχος, χωρίς το ’’ζώο’’  να βλέπει άλλες επιλογές. Έτσι ακριβώς λειτουργούν και οι άνθρωποι που ‘’επέλεξαν’’ ή άθελά τους  φόρεσαν παρωπίδες, αφού δεν μπορούν ή δεν θέλουν να βλέπουν πέρα και έξω από συγκεκριμένους στόχους, που οι συνθήκες της ζωής τους έκαναν να αποδεχθούν  ή είναι αιθεροβάμονες.

 Πολλές φορές αποφεύγουμε οι ίδιοι όσα συμβαίνουν  γύρω μας, από ανασφάλεια μήπως διαψευσθούμε στις αρχικές προβλέψεις μας. Μας τρομάζει η απομυθοποίηση και ζούμε  το απατηλό μας όνειρο από φόβο να αντικρίσουμε την πραγματικότητα κατάματα . Όσοι μας λένε μια  άλλη  αλήθεια είναι βαλτοί ή αφελείς και τους αμφισβητούμε. Όταν όμως με τον καιρό  πέσουν οι παρωπίδες και ανοίξει ο ορίζοντας, χρειάζεται αρκετός καιρός    να ξαναδούμε ‘’καθαρά’’, γιατί τα μάτια  και ο νους χρειάζονται προσαρμογή. Προσαρμογή χρειάζεται ακόμα και ο εγωισμός για να δεχθούμε πράγματα που δεν  ‘’βλέπαμε’’ ή είχαμε απορρίψει.

Η αμφισβήτηση είναι υγεία για τους νέους και αποτελεί το κίνητρο να βρούνε νέους δρόμους για μια καλύτερη ζωή γι’ αυτούς και για τους άλλους. Όμως δεν πρέπει να είναι άκριτη μια τέτοια  επιλογή αλλά  να ελέγχει αν συμφωνούν τα λόγια με τα έργα κι αν τελικά είναι ‘’μπορετά’’. Ζούμε σε γκρίζες εποχές και παίζονται στις πλάτες μας περίτεχνα και πονηρά παιχνίδια, με κίνητρα  ιδιοτελή, δογματισμούς, απάτες και αυταπάτες. Προσωπικά δεν προσδοκώ τίποτα για το μέλλον, σκέπτομαι όμως αυτούς που ακολουθούν , που δίκαια θα βαρυγκωμούν για όσα δεινά τους αφήνουμε σαν παρακαταθήκη. Όσα αποδεχόμαστε σήμερα για ‘’ελάφρυνση’’ του χρέους  , μετατοπίζουν  το πρόβλημα για 60 χρόνια πίσω , για να φανούμε εμείς καλοί,  μα θα πληρώσουν οι ‘’εύπιστες’’    ερχόμενες γενιές. Ομολογώ ότι πολλές φορές έγινα και δυσάρεστος, σε πρόσωπα αγαπητά που σέβομαι και εκτιμώ,  με τα γραφόμενά μου.

Κάνοντας αυτοκριτική, ζητώ συγγνώμη από οικεία πρόσωπα και αγαπητούς μου φίλους, για την ενόχληση που ενδεχομένως τους προκάλεσα, αφού οι υπεύθυνοι μόνιμα θα κωφεύουν. Διακόπτω λοιπόν – έστω και προσωρινά- τα σχετικά μου πολιτικά και όχι κομματικά  σχόλια, χωρίς να παίρνω πίσω ούτε κεραία από αυτά που έχω ήδη γράψει. Κρατήστε όλα τα κείμενα –  για να με διαψεύσετε – και αργότερα θα γίνει πιο σαφές αν έχω ή όχι δίκιο, ευχόμενος το δεύτερο. Τότε θα γίνει νοητό ότι δεν είμαι εγώ που  ενοχλούσα αλλά αυτά που έκρινα και οι όποιες παρωπίδες δεν άφησαν τα μάτια σας να δούνε  την αλήθεια. Θα πω για μια ακόμα φορά – έστω την τελευταία - ότι η εμπειρία δεν αγοράζεται ούτε αποκτιέται σε σπουδές. Είναι κατάκτηση ζωής και σχετίζεται αποκλειστικά με  προσωπικά βιώματα στο σύνολο του χρόνου. Συμπυκνωμένη εμπειρία δεν έχει ακόμα εφευρεθεί ούτε πουλιέται πουθενά . Είναι η ίδια η ζωή μας στο πέρασμά της  , που αποτελεί  και τη μοναδική   ανταμοιβή για τα παθήματά μας.

Η ιστοσελίδα μου θα παραμείνει προσωρινά ενεργή.

Αντώνης Ταρνανάς

ΤΗΡΟΥΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΑΝΑΛΟΓΙΩΝ

[ Η ευθύνη δεν είναι συλλογική]

Ο σημερινός μου τίτλος αποτελεί ένα παιδικό μου απωθημένο, όχι μόνο ως προς την ουσιαστική του  έννοια και σημασία αλλά και ως προς τον συντακτικό  του προσδιορισμό. Νοσταλγός λοιπόν του παρελθόντος, ανατρέχω συχνά σ’ αυτό για να βρίσκω και ενίοτε να ‘’εφευρίσκω’’ ευχάριστες νότες του μακρινού  παρελθόντος, αφού το μέλλον είναι αόρατον. Πρόκειται λοιπόν για τη ‘’γενική απόλυτο’’, που σήμερα χρειάζεται ολόκληρη περίφραση για να αποδοθεί.

Το γεγονός και μόνο ότι μπορούν σήμερα  να αντληθούν  ευχάριστες αναμνήσεις από ένα παρελθόν με πολέμους – παγκόσμιο και εμφύλιο – κατοχή και πείνα, αποτελεί κόλαφο για την ζώσα πραγματικότητα. Το ζοφερό παρελθόν το έζησα και το ξέρω, το παρόν το βιώνω και  με τρομάζει περισσότερο και το μέλλον απεύχομαι να το γνωρίσω. Αρκετά δείγματά του βιώνω και κανένα παπαγαλάκι δεν μπορεί πια να με πείσει για το αντίθετο .

Όσα και αν πουν οι   καθημερινά διαψευδόμενοι κήρυκες του λαϊκισμού και τα ‘’μίσθαρνα’’ όργανα τους, που στήνουν εκπομπές με τα δικά μας χρήματα, ας έχουν υπόψη τους όλοι ότι η λαϊκή κρίση θα πέσει ως πέλεκυς επί των κεφαλών τους. Μπορεί βέβαια οι εξουσιαστές – με τη βοήθεια  των πάγιων και διαχρονικών  Νόμων τους – να ξεπεράσουν τον κολασμό, τα όργανα τους όμως θα προσφερθούν στο ‘’δημόσιο θυσιαστήριο’’, από τους ίδιους τους ‘’εργοδότες’’ τους.

Έρχομαι τώρα στο ουσιαστικό μέρος του τίτλου, που διευκρινίζει την ‘’ειδοποιό διαφορά’’ των αναλογιών,  ως προς τις ευθύνες ενός εκάστου, και επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι  ‘’μαζί  με το ξερό, καίγεται και το χλωρό’’ που έλεγε ο κάποτε θυμόσοφος λαός μας. Δεν είναι δυνατόν να έχει  την ίδια ευθύνη ο ‘’ανθρωπάκος’’ που προσπαθεί να εξασφαλίσει τον επιούσιο, με εκείνους που συνειδητά παίζουν στις πλάτες του λαού για ίδιο όφελος. Είναι σαν τους ‘’αχυράνθρωπους’’ ή ‘’αυτοφοράκηδες’’, που προστατεύουν ασυνείδητους επιχειρηματίες, για ένα κομμάτι ψωμί και τους άλλους που στήνουν καριέρες  με ειδικές ‘’γραφίδες’’ και  εκπομπές .

Κάποια – τέως σοβαρά δημοσιογραφικά έντυπα- προτίμησαν τη σοβαροφάνεια που ‘’δίνει καλύτερο κέρδος’’ και ανέλαβαν την άκριτη προβολή της κυβερνητικής προπαγάνδας, εν γνώσει τους ότι παρανομούν. Η συνειδητή απόκρυψη της αλήθειας και η προβολή του ‘’εγνωσμένου’’ ψεύδους, που παρασύρει το λαό και προκαλεί ενίοτε και εθνική ζημία, αποτελεί αδίκημα, και  ελπίζω να βρεθεί κάποιος ‘’Σαρτζετάκης’’, που θα  κινηθεί αυτεπάγγελτα να προστατεύσει την αλήθεια, που αποτελεί τον δημοκρατικό πυλώνα κάθε ευνομούμενης πολιτείας.

Η κυβερνητική ΕΡΤ, δεν περιορίζεται μόνο να βάζει το χέρι στην τσέπη μας για τη χρηματική συνδρομή μας, αλλά υποχρεώνει καταξιωμένους δημοσιογράφους να ‘’ψεύδονται εν γνώσει τους’’, καθιστώντας και εμάς τους ίδιους  χρηματοδότες της εξαπάτησής μας. Πέραν κάποιων αστείων προσώπων που ‘’χοροπηδούν’’ πρωί – πρωί για να μας πείσουν για διαφορετικά κάθε φορά πράγματα, που πετυχαίνει η εξουσία μας, έχουμε και μια ‘’αίθουσα σύνταξης’’, που προφανώς κάπως έτσι τη φαντάζομαι σε τριτοκοσμικές χώρες.

 Διερωτώμαι, πώς κατάντησαν έτσι κάποιοι δημοσιογράφοι, με εγνωσμένη κρίση και ικανότητα, να διαγράφουν  το ίδιο τους το παρελθόν και να μετατρέπονται σε απλούς διεκπεραιωτές των κυβερνητικών ανακοινώσεων. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, εντελώς άλλα πράγματα διεκήρυσσαν, σχετικά πρόσφατα και από άλλα Μέσα.  Υπάρχει και κάποιος κύριος , που ‘’εζήλωσε την δόξαν  αλήστου μνήμης Γεωργαλάδων , σε μια εποχή που μπορεί να έχει τη δική της τρέλα  , σίγουρα όμως δεν είναι χούντα.  Αν οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουν, ας τους μαζέψει κάποιος φίλος ή υπεύθυνος, για να τους σώσει από την κατρακύλα. Έφθασαν στο σημείο, να ‘’ανασύρουν από το ψυγείο’’ άτομα που στο παρελθόν δεν είχαν ξεπεράσει ένα απλό δικαστικό ρεπορτάζ, και να τους αναθέτουν   αυθαίρετη  πολιτική κριτική.

 Η ευθύνη είναι ατομική και ο  καθένας έχει το δικό του μερίδιο σ’ αυτή,  ανάλογη δε πρέπει να είναι και η ‘’απόδοσή’’ της. Τελειώνω το παρόν με έναν  ‘’αφορισμό’’, του Ισοκράτη [4^ος π.Χ αιώνας] για να καταδείξω κάποια από τα αίτια της σημερινής μας κατάντιας, που φαίνεται ότι είναι καταγραμμένα  και στο DNA  μας.           

‘’’’Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία.’’’’ Αντώνης Ταρνανάς

ΑΠΟ ΤΟΝ Ρ. ΚΙΠΛΙΝΓΚ ΣΤΟΝ Κ. ΒΑΡΝΑΛΗ

            [Πισωγυρίσματα της ζωής]

            Μελετώντας το παρελθόν βρίσκεις ευκολότερα τις λύσεις στα καινούργια, γιατί η ζωή είναι μια ρόδα που γυρίζει  συνεχώς. Η σημερινή πραγματικότητα αποτελεί ‘’κακέκτυπο’’ μιας πιο παλιάς με νέα και αποτελεσματικότερα εργαλεία ‘’εκτέλεσης’’. Είναι κάτι σαν τις συνταγές, που η τεχνική επεξεργασία τους δίνει ‘’φαινομενικά’’ καλύτερα  οπτικά αποτελέσματα

Έχω πολλές φορές αναφερθεί στο ποίημα ΑΝ [if] του Κίπλινγκ  που ‘’αναγκάστηκα’’ να το μελετήσω,  την εποχή που υπηρετούσα στο στρατό.  Επαναφέρω ακροθιγώς το περιστατικό, για να θυμίσω την αιτία που το διάβασα και έκτοτε το προτάσσω σε κάθε μου σκέψη και απόφαση.

Στον στρατό – τη δεκαετία του 1950 - δεν είχε κανείς περιθώρια να αμφισβητήσει τα λόγια των ανωτέρων του, ακόμα και αν αυτό δεν αφορούσε στρατιωτικά θέματα αλλά κοινά  προβλήματα της ζωής. Ένας Ταγματάρχης – ο μετέπειτα φίλος μου Μπάμπης -  που ήταν μαθητής μου σε μια σχολή ηλεκτρονικών του στρατού, έβλεπε  την καθημερινή μου σχεδόν αντιπαλότητα, για θέματα αρχών και σκέφθηκε να με προφυλάξει. Αντί άλλης συμβουλής, μου συνέστησε να μελετήσω σε βάθος τα νοήματα του προαναφερθέντος ποιήματος, τα οποία έκτοτε έκανα ασπίδα προστασίας μου. Σε κάθε δυσκολία και αντιξοότητα αποτέλεσαν το αραξοβόλι και τον προσωπικό μου σύμβουλο, όχι μόνο στην αντιμετώπιση των προβλημάτων αλλά και στην ερμηνεία των βιωμάτων μου.

Δοκίμασα για μια ακόμα φορά την καταφυγή μου στον Κίπλινγκ, για να βρω διεξόδους  και εξηγήσεις  στα σύγχρονα προβλήματα  του λαού μας, αλλά – για πρώτη φορά- δεν βρήκα τις απαντήσεις και τις λύσεις που αποζητούσα. Περισσότερα στοιχεία βρήκα στο  ομότιτλο ποίημα του Κώστα Βάρναλη  και το αποδίδω σε   δυο σοβαρούς λόγους. Ο δικός μας ποιητής γνωρίζει καλύτερα την ελληνική πραγματικότητα και κυρίως διότι, σαν αριστερός και ο ίδιος, δίνει και τις αυθεντικές ερμηνείες του φαινομένου. Διαβάστε με προσοχή τους  πιο κάτω  στίχους  της πρώτης στροφής και θα δείτε ξεκάθαρα τα πρόσωπα που ταλανίζουν τη ζωή μας και για ένα πείσμα και την καρέκλα τους, ρισκάρουν την ίδια την εθνική μας υπόσταση.

‘’ αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν·

αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων·

κι αν το κακό, που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις

κι αν σ' όσα ψέματα σου λεν με πιότερ' απανταίνεις·

κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε

κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις.’’

Ο ποιητής μας, γεννημένος στην ξενιτειά [στον Πύργο της Βουλγαρίας – το σημερινό Μπουργκάς] ξέρει καλύτερα να εκτιμά την έννοια της πατρίδας – που του έλλειπε -  και τις ανάγκες της και γι’ αυτό τα λόγια του έχουν περισσή  βαρύτητα . Σε έξι αράδες τα λέει όλα και με το παραπάνω, βγαίνοντας προφητικά και από τ’αριστερά στους σημερινούς θεομπαίχτες καιροσκόπους, κλείνοντας το ποίημά του με τις επόμενες σειρές.

‘’κι αν μήτε φίλους μήτ' εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις

και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν

αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις

και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει,

δικιά σου θα 'ναι τούτ' η Γης μ' όλα τα κάλλη που 'χει

κι έξοχος θα 'σαι Κύριος, αλλ' Ανθρωπος δε θα'σαι! ‘’

θεωρώντας μέγιστη ασέβεια την όποια μου παρέμβαση ή προσωπική ερμηνεία, αρκούμαι στη δική του περιγραφή και  στην απλή διαπίστωση, ότι τους κατάλαβε όλους πολύ καλά ,χωρίς να τους γνωρίσει. Εμείς που ζούμε το παρόν μπορούμε, πίσω από τους στίχους του, να δούμε ακόμα και τις φωτογραφίες τους. Ο ποιητής προέβλεψε  και την  απανθρωπιά τους , που ξέρει καλά πως λειτουργούν οι ψεύτες και οι στρατευμένοι μέσα από την  ιδεοληψία τους.

Αντώνης Ταρνανάς

        Υ.Γ.  Επισυνάπτω αυτούσια αμφότερα τα ομότιτλα ποιήματα

‘’’’ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ

ΤΟ «ΑΝ» ΤΟΥ ΚΙΠΛΙΝΓΚ

Αν μπορείς την παλαβή να κάνεις, όταν οι άλλοι

σου κάνουνε το γνωστικό κι όλοι σε λένε φταίχτη·

αν δεν πιστεύεις τίποτα κι άλλοι δε σε πιστεύουν·

αν σχωρνάς όλα τα δικά σου, τίποτα των άλλων·

κι αν το κακό, που πας να κάνεις, δεν το αναβάλλεις

κι αν σ' όσα ψέματα σου λεν με πιότερ' απανταίνεις·

κι αν να μισείς ευφραίνεσαι κι όσους δε σε μισούνε

κι αν πάντα τον πολύξερο και τον καλόνε κάνεις.

Αν περπατάς με την κοιλιά κι ονείρατα δεν κάνεις

κι αν να στοχάζεσαι μπορείς μονάχα το ιντερέσο·

το νικημένο αν παρατάς και πάντα διπλαρώνεις

το νικητή, μα και τους δυο ξετσίπωτα προδίνεις·

αν ό,τι γράφεις κι ό,τι λες, το ξαναλέν κι οι άλλοι

γι' αληθινό - να παγιδεύουν τον κουτό κοσμάκη·

 αν λόγια κι έργα σου καπνόν ο δυνατός αέρας

τα διαβολοσκορπά κι εσύ ξαναμολάς καινούριον.

Αν όσα κέρδισες μπορείς να τα πληθαίνεις πάντα

και την πατρίδα σου κορώνα γράμματα να παίζεις·

κι αν να πλερώνεις την πεντάρα, που χρωστάς, αρνιέσαι

και μόνο να πληρώνεσαι σωστό και δίκιο το 'χεις·

αν η καρδιά, τα νεύρα σου κι ο νους σου εν αμαρτίαις

γεράσανε κι όμως εσύ τα στύβεις ν' αποδίδουν·

αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος

κι όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός!» εσύ φωνάζεις «πίσω!»

Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου

κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυο λυγάς στη μέση·

κι αν μήτε φίλους μήτ' εχθρούς ποτέ σου λογαριάζεις

και κάνεις πως τους αγαπάς, αλλά ποτέ κανέναν

αν δεν αφήνεις ευκαιρία κάπου να κακοβάνεις

και μόνο, αν κάνεις το κακό, η ψυχή σου γαληνεύει,

δικιά σου θα 'ναι τούτ' η Γης μ' όλα τα κάλλη που 'χει

κι έξοχος θα 'σαι Κύριος, αλλ' Ανθρωπος δε θα'σαι!

Ράντυαρντ Κίπλινγκ, ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ...

Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι ψηλά όταν γύρω σου όλοι

τον εαυτό τους εχάσαν δειλά, και για τούτο μαζί σου τα βάζουν,

στον εαυτό σου αν μπορείς να 'χεις πίστη όταν όλοι για σένα αμφιβάλλουν

μα κι αδιάφορος να 'σαι κι ορθός στις δικές τους μπροστά αμφιβολίες,

αν μπορείς να υπομένεις χωρίς ν' αποστάσεις ποτέ καρτερώντας,

ή μπλεγμένος με ψεύτες, μακριά να σταθείς, αν μπορείς απ' το ψέμα

κι αν γενείς μισητός, να μη δείξεις στρατί στο δικό σου το μίσος,

κι ούτε τόσο καλός να φανείς κι ούτε τόσο σοφά να μιλήσεις,

αν μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως να γίνεις του ονείρου σου σκλάβος,

αν μπορείς να στοχάζεσαι δίχως τη σκέψη να κάνεις σκοπό σου,

αν μπορείς την λαμπρήν ανταμώνοντας Νίκη ή τη μαύρη φουρτούνα,

να φερθείς με τον ίδιο τον τρόπο στους δυο κατεργάρηδες τούτους,

αν μπορείς να υποφέρεις ν' ακούς την αλήθεια που ο ίδιος σου είπες,

στρεβλωμένη από αχρείους, να γενεί μια παγίδα για ηλίθιους ανθρώπους,

ή αν τα όσα η ζωή σού έχει δώσει αντικρίσεις συντρίμμια μπροστά σου,

κι αφού σκύψεις, ν' αρχίσεις ξανά να τα χτίζεις με σκάρτα εργαλεία,

αν μπορείς να σωριάσεις μαζί τ' αγαθά και τα κέρδη σου όλα,

κι αν τολμήσεις με μια σου ζαριά όλα για όλα να παίξεις

και να χάσεις τα πάντα και πάλι απ' την πρώτη σου αρχή να κινήσεις,

και να μην ψιθυρίσεις ποτές ούτε λέξη για τα όσα έχεις χάσει,

κι αν μπορείς ν' αναγκάσεις με βία, την καρδιά σου, τα νεύρα, το νου σου,

να δουλέψουν για σέναν ακόμα κι αφού τσακιστούνε στο μόχθο,

και ν' αντέξεις σ' αυτό σταθερά όταν τίποτε εντός σου δεν θα 'χεις

άλλο εξόν απ' τη θέληση που όρθια θα κράζει σε τούτα «Κρατάτε»,

αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη κι ακέριος στο ήθος να μένεις,

ή αν βρεθείς με ρηγάδες χωρίς τα μυαλά σου να πάρουν αέρα,

κι αν ποτέ, ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί να σε κάνουν μπορούν να πονέσεις,

τον καθένα αν ζυγιάζεις σωστά και κανέναν πιο πρόσβαρα απ' άλλον,

αν μπορείς να γεμίζεις το αμείλιχτο ένα λεφτό της κάθε ώρας

στην αξία των εξήντα μοιραίων δευτερόλεφτων της διαδρομής του,

τότε θα 'ναι όλη η Γη σα δικιά σου, ως και κάθε που υπάρχει σε τούτη,

και —περισσότερο ακόμα— θε να 'σαι ένας άνθρωπος πλέριος, παιδί μου.’’’’

ΠΑΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ

Τσίπρας: Η μπάλα στο γήπεδο των δανειστών

Είδατε που σας έλεγα για το μέλι, τις καρέκλες και κυρίως την απόλυτη ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής; Τόσες φασαρίες, ανταλλαγές συνθημάτων  και ύβρεων, ταλαιπωρία συνταξιούχων και λοιπών κοινωνικών τάξεων υπό βροχή και πολύς  σαματάς, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Είναι γλυκό το ποτό της αμαρτίας, τραγουδούσε η Ρίτα Σακελλαρίου για το ίνδαλμα του σημερινού μας ηγέτη και αυτό αποδείχτηκε περίτρανα, για όσους το απολαμβάνουν.

Ο Πρωθυπουργός μας επιβεβαίωσε πλήρως, μετά την ‘’ψήφιση’’ του πολυνομοσχεδίου, ότι ένας αγώνας ποδοσφαίρου ήταν και τίποτα περισσότερο. Τώρα  έκανε την πάσα του στους δανειστές και κάθισε βαθιά στον θώκο του. Είναι γνωστό όμως ότι ‘’όλες οι πάσες δεν είναι ασίστ’’ – δηλαδή δεν παράγουν αποτέλεσμα – οπότε ‘’ζήσε μάη μου  να φας τριφύλλι’’ , που έλεγε ο  κάποτε  σοφός  λαός.

Η υπερψήφιση με 152 και μισό, κατέστησε έμπλεους χαράς τους δημοκράτες κυβερνώντες που εκπροσωπούν μια μειοψηφία του λαού, αλλά – όπως λέει και ο σύντροφος Μαδούρο- το λάθος ανήκει στους πολλούς που δεν ξέρουν το συμφέρον τους. Το ελαφρά κουτσουρεμένο συμπαγές 153,δικαιώνει  την επιθυμία της κυρίας Τασίας, και αποτελεί ένα ακόμα δείγμα  νεποτισμού – έστω και μετά θάνατον. Δική τους είναι η τράπουλα , όπως θέλουν μοιράζουν – που έλεγε και ο παμπόνηρος Καραγκιόζης. Ιδού το σχετικό δημοσίευμα.  

‘’’’Μοναδική διαφοροποίηση ήταν το «παρών» της κυρίας Τασίας Χριστοδουλοπούλου στο άρθρο 56 που αφορά την διαδικασία απόλυσης των εκπαιδευτικών στα ιδιωτικά σχολεία. Ωστόσο, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρος του κοινοβουλίου έσπευσε με γραπτή ανακοίνωση να ξεκαθαρίσει πως δεν επιθυμεί να πλήξει την κυβέρνηση και πως με το «παρών» αποτελεί «εσωτερική ανάγκη να τιμήσει τον πρόωρα χαμένο αδελφό μου, Αγησίλαο Χριστοδουλόπουλο, συνδικαλιστή των ιδιωτικών εκπαιδευτικών και αντιπρόεδρο της ΟΙΕΛΕ μέχρι το θάνατό του».’’’’

Φαίνεται ότι σ’ αυτούς τους 153 δεν βρέθηκε κανένας άλλος με συγγενείς, ζώντες ή τεθνεώτες, γεωργούς, συνταξιούχους, ελεύθερους επαγγελματίας, ή τέλος πάντων κοινούς θνητούς των τάξεων που πληρώνουν το μάρμαρο της ιδεοληπτικής τους εμμονής. Δέχτηκαν λοιπόν τα πάντα με μοναδικό αντάλλαγμα την καρέκλα της εξουσίας τους και τη μεγάλη ζωή, που κατηγορούσαν μεν αλλά διαπίστωσαν ότι είναι γλυκιά και συμφέρουσα.

Υπάρχουν δύο σημαντικά στοιχεία του πολυνομοσχεδίου και του τρόπου που ψηφίστηκε. Τηρήθηκαν κάποια προσχήματα [α] με την ‘’αύξηση’’ της φορολογίας των Βουλευτών , που προφανώς θα τους τα δώσουν πίσω με άλλο τρόπο και [β] η ονομαστική ψηφοφορία. Θα έχουμε όλοι αυτή τη λίστα των 153, που  δεν τήρησαν τον όρκο τους ‘’να υπερασπίζονται τα συμφέροντα του έθνους και του λαού’’. Δική μας για κάθε ‘’προσωπική χρήση’’ αλλά και για να γίνουμε  επί τέλους λίγο προσεκτικότεροι στις μελλοντικές μας  επιλογές .

Όσον αφορά  το παραμύθι για τα αντίμετρα θα το διηγούνται οι Συριζανεληδες στα παιδιά και τα εγγόνια τους, για να εξηγήσουν τον τρόπο που ξεγέλασαν του ιθαγενείς με ‘’χάντρες και μεταξωτές κορδέλες’’ και να απολαύσουν τα μεγαλεία και τα σοσιαλιστικά μοντελάκια τους. Τελικά νομίζω ότι ποτέ άλλοτε  μια μικρή κάστα τυχοδιωκτών, με πλήρη άγνοια κινδύνου , δεν κατάφερε να ξεγελάσει  ένα ολόκληρο λαό, που το έπαιξε έξυπνος. Να τους χαίρεστε, κύριοι ψηφοφόροι, αφού και εσείς ή μάλλον κυρίως εσείς και εμείς, θα πληρώσουμε τις επαναστατικές ασκήσεις τους. Ας γίνει όμως μάθημα για το μέλλον, διότι η ζωή στη χώρα συνεχίζεται και πρέπει κάποτε να φθάσει στα επίπεδα που αξίζει στο λαό της. Τέρμα πια οι πειραματισμοί των  μαθητευόμενων  μάγων και των  αριστεροδέξιων  σφετεριστών της εξουσίας, που κατάντησαν τη χώρα κομματικό τους λάφυρο και το κοινοβούλιο πασαρέλα κακογουστιάς πολυτελείας.

Σήμερα δεν θα μακρηγορήσω, αφού πολύ σύντομα θα δρέψουμε όλοι τους καρπούς της στιγμιαίας αποκοτιάς μας, που υποθήκευσε  τη χώρα για τα επόμενα 99 χρόνια. Τα όποια αποτελέσματα θα είναι σίγουρα πολύ χειρότερα από αυτά που ζούμε και κυρίως δύσκολα αναστρέψιμα. Παίξαμε και χάσαμε ή μάλλον κάποιοι ανόητοι έπαιξαν και όλοι μαζί χάσαμε . Ας περιορίσουμε τουλάχιστον την ανοησία μας, διότι κάποιοι  δεν το κατάλαβαν ακόμα. Αντώνης Ταρνανάς