ΟΥΡΑΓΟΙ ΑΠΟ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ

Δεν ξέρω γιατί, αλλά  εμείς οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, που υπήρξαν πρωτοπόροι σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, έχουμε μείνει ουραγοί στη λήψη και κυρίως στην εφαρμογή μέτρων για την προσωπική και τη γενικότερη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και της ίδιας της ζωής όλων μας. Θα αναφερθώ σε δύο συγκεκριμένα μέτρα, το  ένα αφορά το  κάπνισμα σε δημόσιους χώρους και το δεύτερο, πολύ πρόσφατο, που αναφέρεται στην    πλαστική σακούλα.

Η πρώτη επιτυχημένη προσπάθεια για την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους στην Ελλάδα, ξεκίνησε από τον αείμνηστο γιατρό και Υπουργό Κοινωνικών υπηρεσιών Σπύρο Δοξιάδη, το 1978. Στον ίδιο ανήκει και η αρχική προσπάθεια για την εφαρμογή του Ε.Σ.Υ. , αλλά αμφότερες οι προσπάθειες ‘’παραμερίστηκαν’’ με μια απλή αλλαγή του Υπουργού , όπως ευρύτατα συνηθίζεται στη χώρα μας.

Το 1989, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, με ψήφισμά του ζητεί την απαγόρευση  του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους.

Το 2008, με Υπουργό κοινωνικής Αλληλεγγύης τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, ψηφίστηκε ο Νόμος 3730/23/12, για την προστασία των ανηλίκων από τον καπνό και το αλκοόλ, που απαγόρευε  το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους. Εκεί μπλέξαμε με τον προσδιορισμό του δημόσιου χώρου και τις διάφορες εξαιρέσεις, συνέβαλε όμως πολύ και η προσωπική ευθύνη των άμεσα ΄΄θιγομένων’’ που το έπαιξαν μάγκες και των καταστηματαρχών που ‘’προστάτευαν’’ την πελατεία τους.

Ακολούθησαν και άλλες προσπάθειες προς την ίδια κατεύθυνση αλλά τελικά δεν τελεσφόρησαν. Τελευταία, με εγκύκλιο του Υπουργού Υγείας κ. Ανδρέα Ξανθού από 11.4.17, καθορίζονται οι προϋποθέσεις και τα πρόστιμα στους παραβάτες του Νόμου που απαγορεύει το κάπνισμα.

Δεν αισιοδοξώ ότι και αυτή τη φορά θα γίνει κάτι, αφού έχει παγιωθεί η πεποίθηση ότι στη χώρα μας όλα γίνονται για το ‘’θεαθήναι’’ και ίσως για εισπρακτικούς λόγους και κρατούν λίγα ‘’τέρμινα’’ και γι αυτό ευθυνόμαστε όλοι και όχι μόνο η Διοίκηση. Είμαστε η χώρα με τους πιο πολλούς ανεφάρμοστους Νόμους, στους οποίους προσθέτουμε και νεώτερους, εν γνώσει του γεγονότος ότι δεν θα εφαρμοσθούν. Για την μη εφαρμογή των νόμων επικαλούμαστε πολλά και διάφορα επιχειρήματα, ενίοτε δε και ιδεολογικά, ενώ στο βάθος υποκρύπτονται συμφέροντα και η γνωστή νοοτροπία να μη χάσουμε  το ‘’βόλεμά ‘’ μας, που αποκαλούμε κεκτημένο.

Πολλές φορές ακούγεται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, κατά την ψήφιση , ότι ‘’αυτός ο Νόμος δεν θα εφαρμοσθεί στην πράξη, που σημαίνει ωμή παραβίαση του Συντάγματος. Πολλές φορές οι  κομματικές ηγεσίες ζητούν από τους οπαδούς τους επιλεκτική απειθαρχία σε διατάξεις που δεν συμφωνούν  οι ίδιες, παραβιάζοντας  συνειδητά τους Νόμους. Τι να σου κάνουν και οι οπαδοί που εν τω μεταξύ ‘’βολεύονται’’,  έστω και προσωρινά, με την υπακοή στα κομματικά τσιτάτα, άσχετα αν στο τέλος μένουν  έκθετοι οι ίδιοι και τα κόμματα ‘’ποιούνται  την νήσσαν’’ [ π.χ. στο κίνημα δεν πληρώνω-δεν πληρώνω, ΕΝΦΙΑ και διόδια].

Έτσι λοιπόν και αυτή τη φορά δεν θα γίνει τίποτα, αφού το κακό παράδειγμα δίνεται και από τους ίδιους τους αρμόδιους και τους περί αυτούς  συναρμόδιους. Η ατιμωρησία και η επίδειξη δήθεν παλικαριάς, είναι οι κύριες αιτίες ,που η χώρα μας συνεχίζει να αποτελεί ουραγό σε προβλήματα που έχουν λυθεί παγκοσμίως επ΄ωφελεία των λαών. Μια ακόμα προσπάθεια προφανώς δεν βλάπτει, αρκεί να την πιστεύουμε και όχι να την προβάλουμε για τις εντυπώσεις.

Το δεύτερο μέτρο αφορά την κατάργηση της πλαστικής σακούλας από τα σούπερ μάρκετ και τα λοιπά εμπορικά καταστήματα. Το μέτρο αυτό είναι περισσότερο από αναγκαίο, αλλά το θεωρώ ημίμετρο και άκρως υποκριτικό . Καταργούνται οι δωρεάν παραχωρούμενες πλαστικές σακούλες αλλά διατίθενται έναντι πληρωμής – 4 λεπτά εκάστη. Την ίδια στιγμή όλες οι συσκευασίες τυποποιημένων προϊόντων είναι πλαστικές και οι εξαιρέσεις στην εφαρμογή είναι αμέτρητες, πράγμα που αφήνει τα γνωστά παραθυράκια της νομοθεσίας μας.

Δεν ξέρω αν και σε ποιο βαθμό εφαρμόζεται μια παλαιότερη απαγόρευση στα πλαστικά σημαιάκια των κομματικών ,ποδοσφαιρικών και λοιπών εκδηλώσεων. Αυτός είναι ο λόγος που χαρακτήρισα τη θετική αυτή απόφαση ημίμετρο, αφού τα διάφορα συμφέροντα και ίσως οι ίδιες οι ανάγκες μας, την καθιστούν ατελέσφορη και μάλιστα διεθνώς. Μήπως είναι καιρός να επιστρέψουμε στις συνήθειες του παρελθόντος; Το τελευταίο μου θύμισε ένα περιστατικό σε μεγάλο σούπερ μάρκετ, όταν ο πελάτης εμφανίστηκε με ένα παραδοσιακό ‘’ταγάρι’’ στον ώμο και βόλεψε θαυμάσια τα προϊόντα που αγόρασε., αδιαφορώντας για τους ειρωνικούς υπαινιγμούς που ψιθυρίστηκαν.

 Ίσως πρέπει να ληφθούν  ανάλογα μέτρα και για την ‘’κατάργηση’’ ή διαφοροποίηση της τυποποίησης και την υποκατάστασή της με προσφορότερους τρόπους διάθεσης των προϊόντων! Οι καιροί αλλάζουν και εμείς απλά τρέχουμε  πίσω από τα γεγονότα, ανήμποροι να τα προλάβουμε, περιοριζόμενοι στην εκ των υστέρων θεραπεία τους ακόμα και για πράγματα που  αποτελούν  παγκόσμια ανάγκη. Κάλλιον το προλαμβάνειν παρά το θεραπεύειν , έλεγαν οι προμηθείς πρόγονοί μας.

Αντώνης Ταρνανάς

ΑΝΑΠΟΛΗΣΕΙΣ

         ΚΑΤΑΚΑΗΜΕΝΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΙ ΣΟΥ’ΜΕΛΛΕ ΝΑ ΠΑΘΕΙΣ

Φυλλομετρώντας τις τελευταίες σελίδες του 84χρονου  βίου μου, που συμπίπτει με τα πολυκύμαντα  γεγονότα που σημάδεψαν τη χώρα μας και όχι μόνο, ξαναφέρνω στο νου τα όσα έζησα και είδα από κοντά τις τελευταίες οχτώ δεκαετίες. Είδα και άκουσα πολλά κι έζησα περισσότερα, με κοινό τους όμως γνώρισμα δυο λέξεις, το Δεξιά και Αριστερά. Αμφότερες οι τάσεις, πέρασαν μύρια κύματα και έγιναν αγνώριστες στο πέρασμα του χρόνου και μέρη τους στραφήκανε, κατά καιρούς , σ’ ακραίες καταστάσεις. Πολλοί μιλούν και δίκαια για την αναβίωση ακροδεξιών φαινομένων κυρίως στην Ευρώπη, αλλά ξεχνούν ότι όλα ξεκίνησαν από τις ‘’χούντες’’ της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και κυρίως της Λατινικής Αμερικής. Στην τελευταία έγιναν ‘’επαναστατικές’’ ευκαιρίες, για τα ινδάλματα της κυρίας Μπαζάνα και των λοιπών ‘’προοδευτικών’’ θαυμαστών των ‘’κόκκινων’’   κληρονομικών ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Στην Ευρώπη, με την εμπειρία του Ιταλο-Γερμανικού φασισμού και με γνωστή την μετεξέλιξη της επανάστασης του ‘’προλεταριάτου’’ στη Ρωσία και τις χώρες του ανατολικού μπλοκ, οι λαοί στράφηκαν σε δημοκρατικές λύσεις και διαδικασίες. Έμειναν όμως, όπως πάντα οι νοσταλγοί και των δύο άκρων, καραδοκώντας την ευκαιρία να καταλάβουν την εξουσία για να επιβάλουν τις ιδεοληψίες τους, χωρίς να πείθουν τους πολλούς για τις διακηρύξεις τους και τα πραγματικά ‘’πιστεύω’’ τους . Έτσι λοιπόν η ακροδεξιά του Ζαν Μαρί Λεπέν και της ‘’κληρονομικώ δικαιώματι’’ διαδόχου του, παρά τη λαϊκίστικη συνθηματολογία της, δεν μπόρεσε  να πείσει, παρότι είχε φθάσει πολύ κοντά στην εξουσία και υποχωρεί μάλλον ατάκτως. Στην Ολλανδία απέτυχε και στην Αυστρία φαίνεται ότι ακόμα αντέχει, χωρίς όμως προοπτικές – παρά την ιστορική προδιάθεση της χώρας.

Στη δική μας χώρα , υπήρξαν κατά καιρούς κάποιες μειοψηφίες που αναδείχτηκαν μάλλον από αντίδραση παρά από ιδεολογία, χωρίς όμως να πείσουν για τον σκοπό και τις επιδιώξεις τους.  Ακολούθησαν  μια φθίνουσα κατάσταση, έστω και αν βρήκαν κενό έδαφος για να αναπτύξουν την εθνικιστική ρητορική τους, αφού η παρένθεση της χούντας δελεάστηκε από  τη στροφή προς τον ‘’σοσιαλισμό’’, που  έδινε άλλοθι και μεγαλύτερες ευκαιρίες. Οι τελευταίοι, μετέωροι ανάμεσα στον ‘’αναγκαστικό’’  σοσιαλισμό και την νοσταλγία της χούντας, που συχνά αναπολούν ακόμα στις κατ΄ιδίαν συζητήσεις τους, μπορούν εύκολα να μετακινηθούν κατά τα ‘’νιτερέσα’’ τους όπου φυσάει ο άνεμος, χωρίς όμως να αποτελούν και σταθερό παράγοντα. Πολλοί από αυτούς έφθασαν στο σημείο  να διαφημίζουν καλλυντικά σκευάσματα, μέχρι που βρήκαν μια νέα αφορμή με την ονοματολογία των Σκοπίων. Δεν θα ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα διότι το θεωρώ πολύ σοβαρό για να το χειρίζονται αποτυχημένοι λαϊκιστές και επαγγελματίες ‘’διεθνιστές’’, που είναι και οι πρώτοι  που υπέθαλψαν τις Σκοπιανές βλέψεις. Άλλωστε, οι τελευταίες προσπάθειες ‘’επίλυσής’’ του, αποτελούν Νατοϊκές  επιλογές και επιταγές, που εμείς απλά τις υιοθετούμε.

Για την κακή τη δεξιά, λίγο πολύ τα είπαμε , είναι θαρρώ καιρός να δούμε και την αντίπερα πλευρά, με τα καμώματά της. Αρχίζοντας και πάλι από την Ευρώπη, βλέπουμε πού κατέληξαν τα πανίσχυρα κομμουνιστικά κόμματα της Γαλλίας του Ζωρζ Μαρσέ, που αρνήθηκε να αμφισβητήσει το Σοβιετικό καθεστώς – με εξαίρεση την εισβολή στην Πράγα- και της Ιταλίας του Μπερλίγκουερ, που  υιοθέτησε την πολιτική του ιστορικού συμβιβασμού. Αμφότερα καταποντίστηκαν και μετά την ‘’ πτώση του τείχους’’ του Βερολίνου και την διάψευση των νοσταλγών του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’, που έλεγε ο Αντρέας, έμειναν μόνοι σχεδόν υπέρμαχοι το ΚΚΕ και ο Σύριζα.

Εδώ λοιπόν παίχτηκε και το μεγάλο παιχνίδι, με σημαδεμένη τράπουλα και ψεύτικες υποσχέσεις στον ελληνικό λαό που δεν μπόρεσε να αντέξει την οικονομική κρίση και τη διάψευση του ‘’νεοπλουτισμού’’ του. Μια μικρή ομάδα δήθεν αριστερών, επιχείρησε την επαναστατική της γυμναστική με ιδεοληψίες και τεχνάσματα περί ηρωικής αντίστασης  στους Ευρωπαίους δανειστές μας και άλλα παρόμοια  συνθήματα. Με  ποσοστό  3-4 % ,προσεταιρίστηκε και κάποιους τυχοδιώκτες  του καταποντισθέντος ΠΑΣΟΚ – που διέβλεψαν έγκαιρα τη μοίρα τους – και πήραν την εξουσία της χώρας και εδώ άρχισαν τα ‘’ζόρικα’’. Ζόρικα για τους ίδιους – που δεν μας αφορούν ούτε μας ενδιαφέρουν- αλλά κυρίως για τη χώρα και τον ήδη  δύσμοιρο από πριν λαό της.

Είναι εύκολο στην κάθε αντιπολίτευση να τάζει λαγούς με πετραχήλια, αλλά δύσκολο έως ακατόρθωτο να υλοποιεί υποσχέσεις που γνωρίζει πολύ καλά εκ των προτέρων την αδυναμία πραγματοποίησής των. Αφού αθέτησε όσα είχε τάξει και αποδέχτηκε πλήρως εκείνα που πολεμούσε και  την έκαναν γνωστή και ‘’δημοφιλή’’, η ριζοσπαστική αριστερά έγινε η Κυβέρνηση της χώρας. Δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να αλλάξει στην πράξη το σύνολο της συνθηματολογίας της, να συνεργασθεί με κομμάτι της ‘’επάρατης’’ δεξιάς - παραχωρώντας Υπουργεία στο σύνολο σχεδόν των μελών του- και  υπογράφοντας ό,τι της ζήτησαν οι κακοί δανειστές. Εκχώρησε για δεκαετίες τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας σε Ταμείο που έχουν την πλειοψηφία οι ‘’κακοί ξένοι’’ και απέδωσε όλες τις διαφοροποιήσεις της στις  δήθεν αυταπάτες της. Αποφεύγω να αναφερθώ στα νέα παραμύθια για καθαρή έξοδο και τόσα άλλα , για τα οποία έχουν ήδη ψηφιστεί οι δεσμευτικοί Νόμοι επιτήρησης, εποπτείας και υποτέλειας.

Έχοντας προσωπική  αριστερή εμπειρία ζωής 12 ετών από τη  Γιουγκοσλαβία του Τίτο και την Τσεχοσλοβακία του Ντούμπτσεκ και του Χούζακ [πριν, κατά και μετά την Άνοιξη της Πράγας], μπορώ να διακρίνω ευκρινέστερα τις βλέψεις και τις επιδιώξεις των ημέτερων ριζοσπαστών επαναστατών του γλυκού νερού. Ξαναθυμήθηκα το βιβλίο του φίλου και στενότερου συνεργάτη του Τίτο, Μίλοβαν Τζίλας, με τίτλο ‘’ η νέα τάξη’’ και την εξαργύρωση των αριστερών ιδεών με τη χλιδάτη κοσμική ζωή.

Έρχομαι λοιπόν εις τα καθ’ ημάς και διερωτώμαι πού βρίσκονται τα επαναστατικά άρβυλα με τα ‘’αμπέχονα’’  των συντροφισσών του Σύριζα, αφού έχουν αντικατασταθεί με τα παριζιάνικα μοντελάκια- με την εμμονή στην προσχηματική κατάργηση της γραβάτας -  και την προβαλλόμενη αθεΐα. Το ύψωμα της αριστερής γροθιάς υποχώρησε μπροστά στην στιλιστική αποκάλυψη  της αριστερής ωμοπλάτης και την ‘’πονηρή’’ πρόταξη του ‘’στήθους’’ ,στις διαμαρτυρίες των τέως συντρόφων και των συναγωνιστών τους στην πλατεία Συντάγματος και αλλαχού. Τελικά αυτό εννοούσαν όταν έλεγαν ότι θα τα αλλάξουν όλα; Μπορώ δηλαδή να ελπίζω ότι θα φορέσω  και εγώ  μοντελάκια γνωστών γαλλικών Οίκων μόδας, όπως μπορούσα να κάνω  στο ‘’επάρατο’’ παρελθόν, με τις οικονομίες μου ή θα τελειώσω τον επί της γης βίο μου με όσα ενδύματα γλύτωσαν από τον σκόρο και τη φθορά του χρόνου!!! Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθούν κάποιες ενδεικτικές σύγχρονες φωτογραφίες, χωρίς να αντιπαραθέτω παλαιότερες εμφανίσεις, για να μην θίξω τη σύγχρονη ενδυματολογική αριστερή αισθητική!!!

Γαλλία σε σκίσαμε!

Αντί υψωμένης αριστερής γροθιάς αποκάλυψη αριστερού  ώμου

Παραλλαγή 2 σε  πιο σκούρο φόντο ασορτί

Νεοριζοσπαστικές εμφανίσεις

Η πρόταξη του στήθους - με ολίγα γεμιστά

HIC ET NUNC

                            HIC ET NUNC

                          [ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ]

Σεβόμενος τις άγιες ημέρες που προηγήθηκαν, ανέστειλα συνειδητά κάθε μου σχόλιο και κριτική για τα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Παρά τις καθημερινές υπερβολές και προκλήσεις της εξουσίας  και τα έμμεσα ‘’τσιγκλίσματα’’ κάποιων φίλων αναγνωστών,  κράτησα,  ‘’μονομερώς’’ , τη σιωπή μου. Ο σεβασμός που επικαλέστηκα δεν είχε καμιά σχέση με προσωπική θρησκοληψία, αλλά αποτελούσε  συνειδητή απόφαση και όχι προσχηματική επιλογή – όπως συχνά πράττουν τελευταία κάποιοι άθεοι και αθεόφοβοι  θεομπαίχτες -  κρατώντας όμως ‘’πισινή’’, ίσως γιατί δεν εμπιστεύονται την ‘’ απιστία’’ τους. Ο μεγάλος  Αϊνστάιν, έλεγε ότι «Εφόσον υπάρχουν νόμοι που διέπουν το παγκόσμιο στερέωμα, υπάρχει και νομοθέτης» και   στο τέλος της ζωής του, είχε καταλήξει  ότι ο Θεός ‘’είναι προϊόν της ανθρώπινης αδυναμίας’’!!! Ίσως κάποιοι να μην αισθάνονται αδύναμοι ή, ακόμα χειρότερο,  να μην  αντιλαμβάνονται την αδυναμία τους!!!

    Εδώ και τώρα πια, ελεύθερος από τις δικές μου δεσμεύσεις, σκέπτομαι να επανέλθω στις γνωστές μου  ενασχολήσεις, αλλά προβληματίζομαι αν αυτό υπηρετεί κάποιο σκοπό ή τέλος πάντων μπορεί να βοηθήσει στην άρση ή διόρθωση μιας  διαμορφωμένης ήδη κατάστασης για το παρόν και το προβλεπτό μέλλον της χώρας.

         Χρησιμοποιώ  λατινογενή τίτλο για την επάνοδο στην κριτική μου, ώστε να είμαι ασορτί και  με τις τελευταίες  επιλογές της πολιτικής ηγεσίας, που από τα Λατινο-αμερικάνικα πρότυπά της – τύπου    Μαδούρο – κατέληξε σε αρχαιολατική ορολογία της Ευρώπης. Την ίδια ορολογία, [ εδώ και τώρα αλλαγή] , χρησιμοποίησε σε μετάφραση και ο αείμνηστος Αντρέας, ως πρώτος διδάξας λαοπλάνος και ‘’χαρισματικός’’, του σύγχρονου ελληνικού προοδευτισμού. Ας μην ξεχνάμε ότι ο όρος αυτός  αποτελεί βασικό στόχο της υπαρξιακής ψυχοθεραπείας και πάγιο σύνθημα των κατά καιρούς ‘’ριζοσπαστικών κινημάτων’’.

Τα όσα ομολογημένα ψέματα του παρελθόντος, που βοήθησαν στην κατάληψη της εξουσίας από μια μειοψηφία του 3-4 %, έχουν αναδειχθεί από τα ΜΜΕ και έγιναν πλέον αντιληπτά στην πράξη και από τους ψηφοφόρους της ηγεσίας, αλλά και τι μ’ αυτό; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και μακάριοι οι κατέχοντες, αφού τώρα  οι κυβερνώντες κατάλαβαν τα ‘’αγαθά της κουτάλας’’, που δύσκολο θα εγκαταλείψουν.

Στην προσπάθεια τους αυτή, προχώρησαν σε ανίερες  συμμαχίες με πολιτικές δυνάμεις και απόψεις που χλεύαζαν και αποκήρυσσαν στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, ως καπιταλιστικές και τροχοπέδη στην πρόοδο του λαού και μπορεί να είχαν δίκιο! Τώρα όμως, πολύ όψιμα διαπίστωσαν ότι μπορούν να συγκεράσουν  τις ιδέες τους, αρκεί αυτό να γίνεται με το αζημίωτο, που σημαίνει τη νομή της εξουσίας και τα συνεπακόλουθα. Πολύ  καθυστερημένα ανακάλυψαν το ‘’ανήκομεν εις την Δύσιν’’ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, την ενίσχυση της παραδοσιακής μας φιλίας με τους ‘’Αμερικάνους που έπιναν το αίμα των λαών’’, το 50% συν 1 στις αποφάσεις για απεργία [ που αποτελούσε επαίσχυντη πρόταση της κακής δεξιάς και το ERGA OMNES για την ονομασία της FYROM.

Για να είμαι ειλικρινής με την ίδια καθυστέρηση κατάλαβα και εγώ το σπουδαίο τους έργο, να επαναφέρουν τη χώρα στην ‘’κανονικότητα’’, που καμιά άλλη παράταξη δεν θα μπορούσε να κάνει τόσο εύκολα. Το τελευταίο, το κατανόησαν και οι ‘’κουτόφραγκοι’’ που δεν ‘’φείδονται εγκωμίων’’ για τα επιτεύγματα που δέσμευσαν τη χώρα για τις προσεχείς δεκαετίες και την υπαγωγή του εθνικού πλούτου σε ένα ταμείο στο οποίο έχουν την πλειοψηφία. Όλα λαμπρά και όμορφα λοιπόν και ίσως πρέπει να τους κρατήσουμε στην εξουσία και την επόμενη τετραετία, για να εφαρμόσουν όσα τόσο δεσμευτικά υπέγραψαν για την πατρίδα μας, για να δούνε στην πράξη ‘’πόσα απίδια βάζει ο σάκος’’!

 Τελευταίο τους επίτευγμα – στην παρούσα φάση – αποτελεί η επίσπευση εκτέλεσης της Νατοϊκής εντολής για την είσοδο των Σκοπίων στην Ατλαντική συμμαχία,  ψελλίζοντας τα περί συμφωνίας του Βουκουρεστίου, που είχε προτείνει η επάρατη δεξιά . Ακόμα και ο μέγας πατριώτης Υπουργός Άμυνας, θα βρει τρόπο να υπογράψει και μάλιστα χωρίς τη δέσμευση του γεωγραφικού προσδιορισμού, αφού πάνω από όλα είναι η καρέκλα της εξουσίας. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε  και κάποιες ‘’υπόνοιες’’ για αξιόποινες πράξεις που πρέπει να παραγραφούν ή να ‘’τακτοποιηθούν’’. Όλα αυτά βέβαια κρύπτονται  ‘’υπό τον μανδύα του ERGA OMNES ‘’ , που ανάθεμα  αν και πόσοι καταλαβαίνουν τι ακριβώς σημαίνει και μέχρι που μπορεί να φθάσει η ‘’διασταλτική’’ του ερμηνεία.

Στην παρούσα φάση και με αφορμή τα συνδικαλιστικά και τις απεργίες, γινόμαστε μάρτυρες μιας νέας παράστασης παραλόγου, αφού αντέδρασαν από τη μια οι παρουσιαζόμενοι ως πραγματικοί αριστεροί του ΠΑΜΕ, με καταλήψεις και άλλες ακτιβιστικές πράξεις  και από την άλλη τα ποικιλοτρόπως ‘’ συγγενικά και φιλικά’’ διακείμενα ‘’καλόπαιδα’’ του Ρουβίκωνα, που ο Πρόεδρος της Βουλής, έδινε εντολή να τους επαναφέρουν  έξω από το Κοινοβούλιο  και να απελευθερωθούν.

Οι άνθρωποι πάνε να μας τρελάνουν με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις τους και δεν θέλω να το πάθω και αυτό , τώρα στα γεράματα, αφού προτιμώ  να νοιώσω απόλυτα, τη θλίψη που θα μου προκαλέσει η πλήρης δικαίωση  της κριτικής  μου. Δεν διεκδικώ δάφνες για τις ‘’μαύρες’’ προβλέψεις μου, ούτε ισχυρίζομαι ότι κατέχω την απόλυτη αλήθεια της πραγματικότητας που όλοι μας βιώνουμε , κουράστηκα όμως να σκέπτομαι φωναχτά τα όσα γνώριζαν όλοι και τα απέκρυπταν σκοπίμως ή έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν.

Βεβαιωμένος πια ότι δεν έχει νόημα να φωνάζει κανείς σε ‘’ ώτα μη ακουόντων ‘’, σκέφθηκα ότι δεν είναι σωστό να ενοχλώ και άλλους με την άμεση αποστολή μηνυμάτων μου. Έτσι λοιπόν, εις το εξής – και για όσο τα καταφέρω – θα περιοριστώ στην ιστοσελίδα μου , όπου θα εκθέτω τις απόψεις μου επί γενικότερων θεμάτων της επικαιρότητας και όχι μόνο. Όσοι επιθυμούν να ‘’με διαβάζουν’’ μπορούν να ανατρέξουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση  anpantar.blogspot.gr , ή μέσω Google , γράφοντας ελληνικά Αντώνης Ταρνανάς και  κάνοντας κλικ, επιλέγοντας  Αφηγήσεις. Δεν θα σταματήσω τη διαπροσωπική ανταλλαγή e-mails  με τους φίλους μου.

Αντώνης Ταρνανάς  

Συμπληρωμένη έκδοση [11/1] -ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΜΙΑΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑΣ

       ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΜΙΑΣ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑΣ

Κάθε αστόχαστη ενέργεια έχει το κόστος της!

      [ Για ρομαντικούς και σκεπτόμενους ]

[Προσθήκη της παραγράφου με κόκκινους χαρακτήρες

       και 4 νέες σημερινές φωτογραφίες 11/1/2018]

Αγναντεύοντας – όπως το συνηθίζω – από το παράθυρο του σπιτιού διαμονής μου , αιφνιδιάστηκα από τη θέα ενός ανθισμένου δέντρου  στα όρια περίφραξης του πατρογονικού μου σπιτιού [σε απόσταση περίπου 500 μέτρων], δεν έδωσα όμως συνέχεια στο θέμα. Αφού πέρασαν οι γιορτές, προσπάθησα να αποτυπώσω το θέαμα, ‘’ζουμάροντας’’ με τη φωτογραφική μου μηχανή [φωτό 1, 2], χωρίς  και πάλι να πεισθώ απόλυτα, θεωρώντας   πολύ πρόωρη μια ανθοφορία, αλλά η βροχή με απέτρεψε να δω από κοντά τι συμβαίνει.

Σήμερα λοιπόν[ 5/1 ], ξεγελασμένος από τον ήλιο, πήγα και φωτογράφισα από κοντά το δέντρο και βεβαιώθηκα για την πραγματική του ανθοφορία,  αλλά η παγωνιά μου δημιούργησε μια δυσφορία , οπότε,  αφού ‘’τράβηξα’’ κάποιες φωτογραφίες[ 2,3,4,5], εγκατέλειψα  βιαστικά το χώρο. Το μόνο που παρατήρησα ήταν μια νωχελική μέλισσα πάνω σε ένα άνθος – σχεδόν ναρκωμένη από το κρύο ή το πλεόνασμα της γύρης που της έλαχε – και όλα τα λοιπά δέντρα, σε όση απόσταση έφθανε το βλέμμα μου, χωρίς κανένα φύλλο και τα κλαδιά τους σχεδόν ξερά .

Η περιέργεια με οδήγησε για μια ακόμα φορά [ 11/1] στην ξεγελασμένη αμυγδαλιά για να διαπιστώσω τα αποτελέσματα της ανεμελιάς της. Διαπίστωσα λοιπόν ότι μια ακόμη κοντογειτόνισσα [ σε λιγότερο από 100 μέτρα] την μιμήθηκε, ενώ στο άμεσο περιβάλλον αμφοτέρων τα πάντα είναι ξερά [  4 φωτογραφίες με λεζάντα]

Όλα τα εκτεθέντα παραπάνω είναι απόλυτα αληθινά και αποδεικνύονται και από τα ηλεκτρονικά αποτυπώματα των φωτογραφιών, μου έφεραν όμως  στο νου  δυο διαφορετικές ιστορίες. Η πρώτη αφορά τους στίχους του ποιήματος ‘’ανθισμένη αμυγδαλιά’’ του Γιώργου Δροσίνη και η δεύτερη τις περιπέτειες που μπορεί να ακολουθήσει μια απερίσκεπτη και βιαστική ενέργεια, ακόμα και στην σοφά προγραμματισμένη φύση.

Αρχίζω με το ποίημα, που αποτέλεσε και τη βάση του ομώνυμου άσματος, που τραγουδήθηκε και προβλημάτισε με τους αλληγορισμούς του, αμέτρητες γενιές ανθρώπων , που παραθέσω ευθύς αμέσως.

                        

Ἐκoύνησε τὴν ἀνθισμένη μυγδαλιὰ
μὲ τὰ χεράκια της
κι ἐγέμισε ἀπὸ ἄνθη ἡ πλάτη, ἡ ἀγκαλιὰ
καὶ τὰ μαλλάκια της.

Ἄχ! χιονισμένη σὰν τὴν εἶδα τὴν τρελλὴ
γλυκὰ τὴ φίλησα,
τῆς τίναξα τὰ ἄνθη ἀπ᾿ τὴν κεφαλὴ
κι ἔτσι τῆς μίλησα:

-Τρελλὴ νὰ φέρεις στὰ μαλλιά σου τὴ χιονιὰ
τὶ τόσο βιάζεσαι;
Μόνη της θὲ νὰ ῾ρθεῖ ἡ βαρυχειμωνιά,
δὲν τὸ στοχάζεσαι;

Τοῦ κάκου τότε θὰ θυμᾶσαι τὰ παλιὰ
τὰ παιχνιδάκια σου,
κοντὴ γριούλα μὲ τὰ κάτασπρα μαλλιὰ
καὶ τὰ γυαλάκια σου.

Κάθε πράγμα λοιπόν στον καιρό του και   χωρίς απερισκεψίες, διότι η καημένη η ‘’γειτόνισσα’’ αμυγδαλιά, θα πληρώσει  ακριβά  τη βιασύνη της, αφού δεν υπάρχουν μέλισσες να την γονιμοποιήσουν αλλά εκτέθηκε και η ίδια  τόσο πρόωρα στο κρύο του χειμώνα , που είναι ακόμα στην αρχή του. Κέρδισε ίσως μια πρώιμη  προβολή και ‘’δημοσιότητα’’,  θυσιάζοντας την ουσία στο βωμό των εντυπώσεων!!!

Ανάλογα ενεργούν και αρκετοί άνθρωποι, όπως ο υποφαινόμενος, που αγνόησε τα 84 χρόνια του και την παγωνιά της ημέρες,  ρισκάροντας όμως  μόνο προσωπικά , για να ικανοποιήσει  την περιέργειά του ίδιου και ίσως τα θετικά σχόλια κάποιων αναγνωστών του άρθρου του. Υπάρχουν όμως και σοβαρότερες περιπτώσεις απερισκεψίας, που θέτουν σε κίνδυνο τις συνθήκες διαβίωσης και την ίδια τη ζωή  ενός κοινωνικού συνόλου,  που δεν διορθώνονται  με ευφυολογήματα, διότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα και  οι αυταπάτες αποδεικνύονται συνειδητές απάτες , με εκατέρωθεν  και ενίοτε  ανυπολόγιστες συνέπειες!!!  Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθούν  οι 4 νέες φωτογραφίες:

Η νέα απερίσκεπτη με τις ξερές γειτόνισσες  [11/1]

Η πρώτη αμυγδαλιά [11/1]

Λεπτομέρεια της πρώτης [11/1] 

Ξεραμένη γειτόνισσα [3-4 μέτρα] της πρώτης [11/1]

 

Η αμυγδαλιά δίπλα στην περίφραξη 

2.- Το κιτρινωπό πατρικό μου σπίτι 

3.-

4.-

5.-

6-

ΠΥΡΡΩΝΕΙΟΣ ΑΡΡΕΨΙΑ

Ο  Έλληνας φιλόσοφος Πύρρων ο Ηλείος [360 – 270 π.Χ]  υπήρξε ο ιδρυτής  της Σχολής του Σκεπτικισμού, που δεν έχει καμιά σχέση με όσα επικαλούνται οι νεόκοποι σκεπτικιστές. Αυτοί λειτουργούν χωρίς σκέψη και με βάσει το θυμικό και την ‘’κουτάλα’’. Προβληματίζουν τον λαό με τις ‘’ρηξικέλευθες’’ θεωρίες προβληματισμού , στερούμενοι όμως παντελώς σκέψης και τεκμηρίωσης, αφού μοναδικό τους κίνητρο αποτελεί η ιδεοληψία και το προσωπικό τους όφελος.

Η Πυρρώνειος αρρεψία [αμφιβολία] στηρίχτηκε στη σκέψη ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι καθαυτό καλό ή κακό, δίκαιο ή άδικο, αφού   η ανθρώπινη συμπεριφορά ρυθμίζεται μόνο από τη συνήθεια και το έθιμο. Μοναδικό πραγματικό αγαθό θεωρείτο η αρετή, στοιχείο που αποτελεί ζητούμενο στην εποχή μας, ενίοτε δε αποτελεί απαρέσκεια των  σύγχρονων ‘’χαρισματικών’’ ηγεσιών, ιδιαίτερα στη χώρα μας.

Στις μέρες μας η ‘’αρρεψία’’ αποτελεί μια γενική και αστόχαστη  αμφισβήτηση , με μοναδικό κριτήριο το κομματικό και προσωπικό συμφέρον, ενώ η αρετή αντιμετωπίζεται σαν  ξεπερασμένη συντηρητική άποψη που αντιστρατεύεται την πρόοδο των δήθεν αριστερο-δέξιων ‘’ μαθητευόμενων μάγων’’. Για το σκοπό αυτό επιστρατεύεται η ψευδολογία και  ενοχοποιείται  το ορθόν  και εθνικά ωφέλιμο ως εθνικισμός, που  σπεύδουν να το οικειοποιηθούν και οι ποικιλώνυμοι ακροδεξιοί σχηματισμοί. Το βλέπουμε στην Αυστρία, την Ουγγαρία, την Πολωνία και αλλαχού και εσχάτως  ‘’δημιουργεί’’ ανάλογους μιμητές και στα καθ΄ημάς και ας  μην αποδέχονται οι ‘’υπεύθυνοι’’ τη θεωρία των δύο άκρων.

Πόσες φορές δεν ακούσαμε από πρωτοκλασάτους ηγέτες μας το σύνθημα για την  καπιταλιστική Ευρώπη που πίνει το αίμα μας,  ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, για τους γερμανοτσολιάδες,  τα επαχθή και απεχθή μνημόνια, των  οποίων  οψίμως  επικαλούνται την αναγκαιότητα και τόσα άλλα ευτράπελα. Αυτά βέβαια υπηρετούν κάποια συνθηματολογία, η οποία όμως αναθεωρείται  και  χαρακτηρίζεται ως αυταπάτη και ως αποτέλεσμα πιέσεων των κακών Ευρωπαίων που αρνούνται να χορέψουν στο ρυθμό των ταμπούρλων μας και να δεχθούν τη διαγραφή με ένα άρθρο των δανεικών μας. Το τελευταίο μου θυμίζει τους εγκληματίες που έχουν ενυπογράφως ομολογήσει λεπτομερώς το έγκλημά τους και στο δικαστήριο το αμφισβητούν,  επικαλούμενοι πιέσεις  κατά τη διαδικασία της ανάκρισης.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι οι ίδιοι αυτοί ψευδολόγοι, που ‘’πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη’’, τα αρνούνται όλα και θέλουν να μας πείσουν ότι κακώς  δεν συμμεριζόμαστε την καθαρή έξοδο από τα μνημόνια, που υποστηρίζουν τα κομματικά παπαγαλάκια τους και στελέχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι ο λαός πλέον ''ξύπνησε'' και ξέρει  καλύτερα από τους Ευρωπαίους και ντόπιους  αισιόδοξους  καιροσκόπους,  το παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη του. Είναι αλήθεια ότι συνειδητά ή ασυνείδητα βρήκαν εκείνους  που ‘’περνάνε’’ όσα μετά βδελυγμίας καταδίκαζαν στο πρόσφατο παρελθόν και μάλιστα ‘’χωρίς να ανοίξει μύτη’’. Όταν τελειώσουν τη δουλειά τους θα πάρουν και αυτοί το δρόμο τους, αλλά το κακό θα έχει συντελεσθεί. Στο μεταξύ οι  ευκαιριακοί νομείς της εξουσίας θα έχουν  πάρει μια γερή δόση  χλιδάτης   ζωής, που δεν έβλεπαν ούτε στα όνειρά τους , ενώ τώρα  πρωτοστατούν περιχαρείς στις κωδωνοκρουσίες των  εργασιών της  wall Street του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Σε κάθε περίπτωση, ευτυχώς, φοβήθηκαν να  ακολουθήσουν το παράδειγμα των λοιπών ευρω-σκεπτικιστών, διότι η χώρα μας δεν έχει τις δυνατότητες της Μ. Βρετανίας. Η τελευταία , άρχισε ήδη να πληρώνει την απερισκεψία της με το BREXIT, που πρότειναν κάποιοι επίσης αριστεροδέξιοι οπαδοί της σύγχρονης βρετανικής ‘’αρρεψίας’’. Οι δικοί μας, πιο ευέλικτοι και πονηρούληδες ‘’οπορτουνιστές’’, κάνοντας ΝΑΙ το ΟΧΙ, έστριψαν  ‘’δια του αρραβώνος’’ , όπως συνήθως κάνουν  παγκοσμίως οι δειλοί, περιορίζοντας  κάπως τη συμφορά, η οποία όμως παραμένει συμφορά και πρέπει να διορθωθεί, αλλά πώς;  Αντώνης Ταρνανάς

Ο ΓΡΑΦΙΚΟΣ

Ανέκαθεν μου άρεσε να ομιλώ και να γράφω, με την έννοια του διαλόγου βέβαια – που προάγει την επικοινωνία - και όχι των αναπάντητων μονολόγων .Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που απεχθάνομαι τον ξύλινο πολιτικό λόγο, αφού είναι αφύσικος και εξωπραγματικός, αλλά κυρίως διότι ποτέ δεν απαντά σε συγκεκριμένα υπαρκτά και ζέοντα προβλήματα. Γράφουν  ή τους έχουν γράψει το ‘’ποιηματάκι’’ που θα απαγγείλουν και θεωρούν ότι επιτέλεσαν στο έπακρον το καθήκον τους, αγνοώντας ότι οι πάντες και τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Επειδή η συνέχεια αυτής της συζήτησης μπορεί να μας οδηγήσει  και πάλι σε πολιτικολογία – που αποφεύγω εν όψει των Χριστουγέννων - σταματώ εδώ την κουβέντα και επιστρέφω στα δικά μου.

Γράφω λοιπόν πολλά και διάφορα – πάντα ενυπόγραφα και με την ηλεκτρονική μου διεύθυνση, περιμένοντας όμως τον αντίλογο και την κριτική και λυπάμαι που μέχρι στιγμής μία φορά μόνο θυμάμαι [ατυχή] διατύπωση αντίρρησης και μάλιστα για θέμα αναγόμενο στη γλώσσα, την οποία  λατρεύω μεν αλλά δηλώνω απλός εραστής της, χωρίς επιστημονική γνώση. Αντίθετα έχω λάβει αμέτρητα θετικά σχόλια, τα οποία και βέβαια δεν απορρίπτω αφού με κολακεύουν, αλλά έτσι δεν διευκολύνεται ο διάλογος και η επικοινωνία. Κάποιος φίλος μάλιστα, για να δείξει ότι γράφω πολλά, με αποκάλεσε γραφικότατο – προφανώς εννοώντας πολυγραφότατο – διότι από τα υπόλοιπα γραφόμενά του αυτό προέκυπτε.

Επανέρχομαι λοιπόν στο γράψιμο και τους λόγους που τις τελευταίες ημέρες είναι συχνότερο. Δήλωσα ήδη ότι παράγω πρωτογενές υλικό κυρίως  γιατί μου αρέσει, αλλά έχω και τους πρόσθετους εποχιακούς λόγους και εξηγούμαι. Τα Χριστούγεννα και γενικότερα οι γιορτινές ημέρες προκαλούν μια ανεξέλεγκτη μελαγχολία στα μοναχικά -  εκ πεποιθήσεως ή από ανάγκη- άτομα. Η μοναξιά από μόνη της δεν είναι ευχάριστη κατάσταση, ακόμα και αν αποτελεί επιλογή, αφού η τελευταία μπορεί να είναι και η μοναδική προσφερόμενη  και μη ενσυνείδητη δυνατότητα.

Προσωποποιώντας απόλυτα το θέμα, θα πρόσθετα ότι έχω ήδη τελειώσει τις ελάχιστες απαιτούμενες προετοιμασίες μου για τις γιορτές και προσπαθώ να γεμίσω τις ατέλειωτες ώρες που μου περισσεύουν, αποζητώντας τη νοερή παρέα μέσω των κειμένων μου. Αυτό δεν υποχρεώνει κανένα από τους αποδέκτες τους να απαντούν ή ακόμα και να τα διαβάζουν, αφού για μένα η επικοινωνία συντελείται την ώρα της γραφής και διατύπωσης των σκέψεων και των συναισθημάτων μου.

Τελευταία , η κακοκαιρία μου πρόσθεσε ένα ακόμα λόγο, αν όχι σημαντικό τουλάχιστον πρακτικό, για να κάθομαι μπροστά στο υπολογιστή μου και να γράφω. Όπως θα δείτε και στη φωτογραφία που συναποστέλλω, γράφοντας βρίσκομαι στο πλησιέστερο σημείο με το τζάκι μου και έτσι απολαμβάνω ένα είδος θαλπωρής των ημερών, που ο καθένας μας χρειάζεται, ασχέτως επιλογής του είδους. Στην ανάγκη παίρνουμε ό,τι μας προσφέρεται.

Αφορμή για να γραφεί το παρόν αποτέλεσε ένα μήνυμα μιας  φίλης μου , που αντιπαραθέτει τη διαφορά ανάμεσα σε ένα γιαπωνέζικο και ένα πορτογαλέζικο ντους. Είναι εμφανής βέβαια η προσφορά και πολυτέλεια του πρώτου, κυρίως σε άτομα που η ηλικία τους με τις περιαρθρίτιδες και τα λοιπά συνεπακόλουθα  δυσκολεύει τις κινήσεις των χεριών. Παρά το γεγονός λοιπόν ότι προσωπικά ανήκω σαφώς σ’ αυτή την κατηγορία ‘’λουομένων’’, προτιμώ το πορτογαλέζικο, το οποίο μου επιτρέπει ή ακόμα και μου επιβάλλει  τη χρήση των ελάχιστων ακόμα κινητικών μου  δυνατοτήτων , που εμμέσως αποτελούν απόδειξη ότι ανήκω στους ζώντες οργανισμούς και δεν νοιώθω σαν  ‘’αυτοκίνητο σε αυτόματο πλυντήριο’’.

Αν δείτε προσεκτικά  τις εικόνες των δύο ατόμων, θα διαπιστώσετε την αδιάψευστη διαφορά ανάμεσά τους. Ο πρώτος, χωρίς κανένα συναίσθημα, υπηρετεί σαν τηλεκατευθυνόμενο αντικείμενο, τις ρομποτικές κινήσεις της ‘’μηχανής’’, χωρίς καμιά προσωπική δυνατότητα επιλογής. Ο δεύτερος, με όλες τις ενδεχόμενες δυσκολίες του, ελέγχει ο ίδιος  τον τρόπο και τη διαδικασία που θα ακολουθήσει – την οποία απολαμβάνει  – και εξέρχεται  έμπλεος χαράς και ικανοποίησης. Είναι και αυτό ένα δείγμα επικοινωνίας, που  ευλόγως προωθούν οι τεχνολογικές εξελίξεις, το οποίο όμως  στερεί τους ανθρώπους από κάθε πρωτοβουλία και δραστηριότητα που διαφοροποιεί το ανθρώπινο είδος από τα υλικά κατασκευάσματα

Καλά Χριστούγεννα με υγεία σε όλους τους ανθρώπους.

Αντώνης  Ταρνανάς

ΕΚΡΗΞΗ ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΤΑΝ ΣΠΕΡΝΕΙΣ ΑΝΕΜΟΥΣ ΘΕΡΙΖΕΙΣ ΘΥΕΛΛΕΣ

                 [ Έκρηξη στο Εφετείο Αθηνών]

Αυτά συμβαίνουν και είναι μόνο η αρχή, όταν επί σειράν ετών χαϊδεύαμε τα ‘’καλόπαιδα’’ των Εξαρχείων και σπεύδαμε να τα υπερασπιστούμε σε κάθε τους προσαγωγή στην Αστυνομία και στα Δικαστήρια. Ενθαρρύνονται και ενισχύονται όταν καθυβρίζεται επίσημα  η δικαιοσύνη για κάθε απόφαση της που απαρέσκει στην εξουσία. Για να μην αισθάνονται αδικημένοι οι ‘’προοδευτικοί επιδρομείς’’ – που σπάνια συλλαμβάνονται -  φρόντισε ο κ. Υπουργός Δικαιοσύνης με πρόσφατη τροπολογία του να ‘’διώκονται κατ΄εγκληση’’  για τους προπηλακισμούς κατά των συμβολαιογράφων που εφαρμόζουν κυβερνητικούς Νόμους και παραμένουν αρτιμελείς  μετά από ‘’ προοδευτικές’’   επιδρομές.

Η δήλωση του κ. Υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής που ακολουθεί,  τηρεί απλά τα προσχήματα αλλά δεν σώζει την κατάσταση, αφού οι θύελλες που άρχισαν ήδη,  θα παρασύρουν και τους όποιους υποκινητές τους, όπως συνέβη με τους ταλιμπάν και τους περιστασιακούς υποστηρικτές τους.«Η δημοκρατία μας δεν έχει ανάγκη ούτε από αυτόκλητους δικαστές ούτε από πράξεις που βάζουν σε κίνδυνο την ασφάλεια πολιτών και εργαζομένων σε κάποιον δημόσιο φορέα» δήλωσε, από το βήμα της Βουλής, ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Νίκος Παππάς και καταδίκασε με απόλυτο τρόπο την επίθεση και έκρηξη στο Εφετείο.

«Η Βουλή προσυπογράφει το σχόλιό σας» σημείωσε ο αντιπρόεδρος της Βουλής Νικήτας Κακλαμάνης.’’

          Εδώ θα πρόσθετα τη σοφή λαϊκή παροιμία, στερνή μου γνώση να σ΄είχα πρώτα, μόνο που τις επιπτώσεις πληρώνει ο καλόπιστος και πάντα προδομένος ελληνικός λαός, ενώ οι κατέχοντες την εξουσία καλά περνάνε.

          Τα σοβαρότερα θα μας απασχολήσουν μετά τις γιορτές, αν προλάβουμε, διότι η χώρα ‘’εγκυμονεί’’ και δεν μπορούμε να προβλέψουμε το αναμενόμενο ‘’αποκύημα’’. Ας ευχηθούμε τα καλύτερα, γιατί καλύτερες μέρες μην περιμένετε!!! Αντώνης Ταρνανάς