ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΣΕΙΣ

Στην προσπάθειά μου να απαντήσω στα συχνά  ερωτήματα παλιών φίλων και συναδέλφων,  για την ενασχόλησή μου με τη συγγραφή και την αρθρογραφία μου, που δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή τους στη μακρόχρονη συνυπηρέτησή μας, δηλώνω  ότι, αρχικά, ούτε και  εγώ το είχα αντιληφθεί!!! Όπως ξαφνιάστηκαν κάποιοι ανακαλύπτοντας μια ‘’αθέατη’’ πλευρά της ζωής μου που ενδεχομένως δεν φανταζόντουσαν  ή ακόμα και  να μην περίμεναν, το ίδιο συνέβη και από μέρους μου, διότι πιστεύω ότι ‘’αθέατο’’ είναι αυτό που δεν θέλουμε να δούμε. Όμως, σε κάθε περίπτωση χαίρομαι και γι’ αυτούς που τελικά με ‘’ανακάλυψαν’’, διότι πιστεύω ότι ποτέ δεν είναι αργά.

Αναζητώντας λοιπόν μια κάποια ικανοποιητική εξήγηση, αρχίζω από τα μαθητικά μου χρόνια, τα δύσκολα χρόνια κατοχής και πολέμων, σε ένα επαρχιακό γυμνάσιο της γενέτειράς μου, Αταλάντης. Πιστεύω ότι υπήρξα  καλός μαθητής στα φιλολογικά μαθήματα –αφού ακόμα θυμάμαι τους κανόνες συντακτικού και γραμματικής της αρχαίας και της καθαρεύουσας. Οι καθηγητές μου όμως με ξεχώριζαν για τις μαθηματικές μου επιδόσεις, επιβραβεύοντάς τις με  υψηλή βαθμολογία, σε αντίθεση με  τα ελληνικά σπάνια ξεπερνούσα το 12 [ με άριστα το 20] και επέμεναν ότι  με ‘’αυτόν τον τρόπο θα μάθαινα  καλά ελληνικά’’. Συμφωνώ μαζί τους μόνο  ως προς το αποτέλεσμα, που με συνοδεύει στη μετασχολική μου ζωή, δεν είμαι όμως ιδιαίτερα ευτυχής για τη βαθμολογία του ελληνικών που ‘’κοσμεί’’ το απολυτήριο  μου.

Η πρώτη μου επαφή με τη λογοτεχνία έγινε  στη διάρκεια του εμφυλίου, με το βιβλίο του Ο. HENRY  ’Το τελευταίο φύλλο’’* - που επισυνάπτεται  ο σχολιασμός και μια δημόσια κριτική του. Συνέχισα την επαφή μου με τα βιβλία το 1953, στον στρατό, όταν ο κολλητός μου φίλος – ο Κώστας – είχε γεμάτο το κενό ανάμεσα στο σομιέ και το στρώμα του κρεβατιού του με βιβλία  Ρώσων κλασικών συγγραφέων [ Τολστόι, Ντοστογιέφσκι κλπ]. Αυτό λίγο έλλειψε να τον κατατάξει στους αριστερούς, που την εποχή εκείνη αποτελούσε μομφή, ενώ σήμερα αποτελεί δείγμα ριζοσπαστικής  προοδευτικότητας. Επανήλθα στην ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων με τον γάμο μου, αφού η σύζυγός μου [που την έχασα το 1977] είχε εργασθεί σαν γραμματέας της Ένωσης Ελλήνων Συγγραφέων και  υπήρξε φανατική βιβλιόφιλος.

Το 1962, που υπηρετούσα στο Βελιγράδι, ο Πρέσβης  και νονός της κόρης μου, Δημήτρης ΝικολαρεΪζης μου χάρισε το βιβλίο του ‘’Δοκίμια κριτικής’’, ενώ την ίδια περίοδο βρέθηκα κοντά σε μια πλειάδα Ελλήνων συγγραφέων, που ήλθαν   εκεί με την ευκαιρία  της απονομής βραβείου Νόμπελ σε ένα Σέρβο συγγραφέα. Είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον μεγάλο Στράτη Μυριβήλη, που είχα διαβάσει όλα τα έργα του και αυτό μου έβαλε στο νου τη ‘’σπίθα’’ της δοκιμής, που όμως  προσωρινά δείλιασα να επιχειρήσω.  Το 1966 τοποθετήθηκα στην Ελληνική Πρεσβεία στην Πράγα όπου, μάλλον από παρεξήγηση, βρέθηκα άθελά μου πιο κοντά σε μια συγγραφέα.

Συγκεκριμένα είχα μια μικρή διαμάχη με τον Πρέσβη μου, διότι εύρισκε ότι το αντικείμενο της εργασίας μου δεν μου  κάλυπτε   πλήρως  το ωράριο. Τον  παρακάλεσα λοιπόν ‘’να μου προσθέσει και άλλα καθήκοντα που να δικαιολογούν τον μισθό μου’’ και εκείνος μου ανέθεσε τη σύνταξη του  καθημερινού τηλεγραφήματος  προς την τότε Γεν. Γραμματεία Τύπου, με βάση τα αναφερόμενα στις τσεχοσλοβακικές εφημερίδες ελληνικά θέματα, που μετέφραζε στα γαλλικά η ιδιαιτέρα γραμματέας του[κυρία Ruzickova]. Πολύ σύντομα όμως , η όλη διαδικασία πήρε εντελώς άλλη μορφή. Στο μεταξύ, είχα μάθει την τσεχική, και μετέφραζα κατευθείαν τον καθημερινό Τύπο και  έγραφα το τηλεγράφημα, που – πριν το στείλω -   του  έριχνε μια ματιά  ο Πρέσβης, που  αργότερα  τη θεώρησε  περιττή.

Λίγες ημέρες αργότερα εμφανίστηκε στο γραφείο μου  η σύζυγος του  και μου είπε ότι είναι συγγραφέας και θα ήθελε αν μπορώ να διαθέσω λίγο από τον ελεύθερο χρόνο μου, να  βοηθήσω στο ‘‘ρετουσάρισμα’’ του νέου της βιβλίου, διότι ο σύζυγός της  είχε μιλήσει κολακευτικά  για την ικανότητά  μου στον χειρισμό της ελληνικής γλώσσας. Η ‘’συνεργασία’’ αυτή δεν ευδοκίμησε για πολύ, διότι διατύπωσα κάποιες βασικές ‘’λεκτικές’’ επιφυλάξεις, οπότε  αποσύρθηκα ευγενικά, με τη σκέψη  όμως  να επιχειρήσω κάτι δικό μου  εις το προσεχές μέλλον. Η ευγενής και πολύ  ευγενική αυτή κυρία [ Δανάη Καλεύρα] μου χάρισε τα δύο παλαιότερα βιβλία της , δεν άκουσα όμως ποτέ  κάτι για το επίμαχο!

Το 1980, που υπηρετούσα στην Κεντρική Υπηρεσία του ΥΠΕΞ, η φίλη και συνάδελφος Μαρία Τσούνη, με έφερε σε επαφή με τον αείμνηστο Αντώνη Σαμαράκη [ για  υπόθεσή του], ο οποίος μου αφιέρωσε όλα του τα έργα που τα συνόδευσε και με μια ευγενική κάρτα, που παραθέτω φωτοτυπία της. Το  έργο του ‘’Αρνούμαι’’, μου πρόσφερε το πρώτο μέρος του τίτλου του  βιβλίου μου ‘’Αρνούμαι να ξεχάσω’’, που κυκλοφόρησα σε μερικές εκατοντάδες ‘’στοχευμένων’’ αναγνωστών.

Την τελική όμως ενθάρρυνση να επιχειρήσω το ‘’γράψιμο’’ μου ενέπνευσαν – χωρίς να το γνωρίζουν οι ίδιοι’’  στις Βρυξέλλες, ο φίλος μου Κώστας Τρακάδας [ που δήλωνε θαυμαστής του τρόπου έκφρασής μου] και η φίλη μου Ελένη, που –  διακήρυσσε -  ότι δεν έπαυσε ποτέ να εμπιστεύεται ‘’τη γνώση  και τις γνώσεις μου’’. ‘Έτσι απλά λοιπόν μου προέκυψε  η επιθυμία να καταστήσω ευρύτερα γνωστές  τις εμπειρίες και τα προσωπικά μου βιώματα – όπως γράφει και η προμετωπίδα του προσωπικού μου ιστότοπου  [anpantar.blogspot.com].

Έγραψα ακόμα τρία μυθιστορήματα, [ ένα αστυνομικό και δύο κοινωνικά-αισθηματικά] που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα αλλά, απέφυγα για διάφορους  λόγους την προσωποποίησή τους. Είχα  την πρόθεση να αφήσω στα εγγόνια μου την επιλογή δημοσίευσής τους, μετά τον θάνατό μου. Τελικά όμως, η ζωή τα  έφερε έτσι ώστε να  προηγηθεί  ο δικός τους θάνατος, αφού από  λάθος μου, αντί να κάνω ‘’διαμόρφωση’’ του σκληρού δίσκου μεταφοράς τους , την έκανα στο δίσκο που τα περιείχε και τελικά τα έχασα όλα [860 σελίδες συνολικά]. Αδυνατώντας πλέον να τα ξαναγράψω, πήρα οριστικά την απόφαση να περιοριστώ σε άρθρα και σχόλια ποικίλου περιεχομένου, απλά και μόνο για να ‘’σκοτώνω την ανία  μου’’, που αρχίζει να με ενοχλεί!!!. Περισσότερο με συγκινεί ο αριθμός και η γεωγραφική κατανομή στις πέντε Ηπείρους, ‘’αγνώστων’’ μου αναγνωστών της ιστοσελίδας μου – όπως προκύπτει από τα στατιστικά της στοιχεία – που εκλαμβάνω σαν ανταπόκριση σε ένα  πνευματικό διάλογο μαζί τους.

Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθούν τα αναφερόμενα δύο συνημμένα:

Η ΚΑΘΥΣΤΕΡΤΗΜΈΝΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ

                ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟ ‘’ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ ΦΥΛΛΟ’’

         [Νεότερη και πιο προσωποποιημένη θεώρηση]

Το πρώτο εξωσχολικό βιβλίο που έπεσε ποτέ στα χέρια μου, δεν σημάδεψε απλά τα παιδικά μου χρόνια και τις μετέπειτα απόψεις μου, αλλά τείνει να καταστεί και οδηγός στις στερνές μου σκέψεις προς  το ‘’τέλος’’ του βίου μου. Όταν διάβασα για πρώτη φορά το έργου του Ο.HENRY ‘’το τελευταίο φύλλο’’, δεν είχα καθόλου προσλαμβάνουσες παραστάσεις, πέραν της δυστυχίας που ζούσα λόγω του πολέμου και της πείνας, ενώ αργότερα [5.7.2014] που έκανα την προηγούμενη κριτική μου, περιορίστηκα απλά στην αποσύνδεση του έργου από την ομοφυλοφιλία που του απέδιδε κάποια προφανώς σκόπιμη κριτική. [συναποστέλλεται συνημμένο]

Τώρα πια, που εντελώς συμπτωματικά είναι πάλι Ιούλιος [μήνας των γενεθλίων μου - που θυμίζουν τα φύλλα της κληματαριάς], αισθάνομαι την ανάγκη να ασχοληθώ με την ουσία του κειμένου, που έχει σαν κύριο και ίσως μοναδικό θέμα τη μοναξιά. Καταλαβαίνω καλύτερα  και τα κίνητρα του συγγραφέα να αναφερθεί στο προσωπικό του δράμα, δηλαδή την αρρώστια της γυναίκας του και στη φυλάκισή του και ίσως εδώ αρχίζει και η προσωπική μου ταύτιση μαζί του. Έχοντας βιώσει πανομοιότυπες καταστάσεις, προσπαθώ να δώσω τις δικές μου ερμηνείες στα συναισθήματα που τον  διακατέχουν , με μόνη διαφοροποίηση ότι  η   δική μου  φυλάκιση  δεν είναι αποτέλεσμα  καταδικαστικής απόφασης, αλλά ‘’προσωπικής’’ μου επιλογής. Σας πληροφορώ λοιπόν ότι η μοναξιά από μόνη της αποτελεί  ένα είδος ‘’φυλάκισης με βραχιολάκι’’, που επιτρέπει στον ‘’έγκλειστο’’ να σπάει κατά διαστήματα τα δεσμά του, αρκεί να  το επιτρέπει η ψυχική του διάθεση και όχι μόνο. Όταν οι προσωπικές δυνάμεις δεν ’’σπρώχνουν’’ πια  για την όποια υπέρβαση, υπερισχύει η δύναμη της συνήθειας και έτσι ο  μοναχικός άνθρωπος, ενισχύει καθημερινά μόνος του τα τείχη της δικής του φυλακής, αφού θεωρεί πλέον αναγκαίο ακολούθημα την ‘’έκτιση’’ της καθημερινής του ποινής . Αυτή η εξοικείωση με την ‘’μοναχική’’ πραγματικότητα αποτελεί την τέλεια μορφή της φυλακής, αφήνοντας απλά στον ‘’φυλακισμένο’’ το πρόσχημα της κατ’ επιλογήν απομόνωσής του, που το επόμενο στάδιο είναι ο θάνατος, ενίοτε μάλιστα και σαν επιδίωξη, αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση  δεν υπάρχει ‘’ το τελευταίο φύλλο’’, ούτε καν η ελπίδα της  ‘’αποφυλάκισης’’. Εδώ εντοπίζεται και το  δικαίωμα  της προσμονής  του θανάτου σαν μέσου λύτρωσης, αφού αποτελεί  και τον μοναδικό συνδετικό κρίκο ή, κατά τη θρησκευτική  ερμηνεία, ένα παρατεταμένο διάλειμμα για τη  συνέχεια της ζωής. Αυτό επαφίεται στη ηθική δομή του καθενός μας και τις προσωπικές του αντοχές, αποκλειόμενης κατά το δυνατόν, της άμεσης  συμβολής μας στην επίσπευσή του, όσο και αν αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα αυτοδιαχείρισης της ζωής του καθενός μας.

Επανέρχομαι λοιπόν στο μυστικό του βιβλίου, όπου η μία των δύο γυναικών ένοιωσε πολύ κοντά στον επερχόμενο θάνατο και τον είχε συνδέσει ‘’αυθαίρετα’’ βέβαια, με την πτώση από την κληματαριά του τελευταίου φύλλου’’, με τη λήξη του Φθινοπώρου. Η φίλη της, που είχε αντιληφθεί αυτή της τη σκέψη, φρόντισε να ‘’καρφιτσώσει’’ το τελευταίο φύλλο της κληματαριάς που βρισκόταν στο οπτικό πεδίο της κλινήρους  συντρόφου της, ώστε να ενθαρρύνει  την ελπίδα για παράταση της ζωής της. Εδώ προσθέτω εγώ, ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν  αυτοκριτικά ‘’καθρεφτίσματα’’ και προσωπικά γεγονότα  του συγγραφέα, μεταφέροντας στις δυο ηρωίδες του έργου του τα προσωπικά του βιώματα. Μπορεί η υγιής φίλη να έδρασε  έτσι με προσωπικά κίνητρα, για να περισώσει όσο μπορεί περισσότερο τη μοναδική της συντροφιά ενώ η ασθενής  οριοθετούσε όχι την τελευταία ελπίδα επιβίωσης , αλλά το επιθυμητό τέλος ενός μαρτυρίου. Αυτό ίσως ο Ο. HENRY να το κράτησε για τον εαυτό του και να μην το μάθουμε ποτέ, όσοι όμως βιώνουν τη μοναξιά σε μεγάλη ηλικία, μάλλον οδηγούνται  στη δεύτερη επιλογή, διότι   η ζωή τους, όταν δεν τους  επιτρέπει να ανταποκρίνονται  στοιχειωδώς  στις καθημερινές  τους  ανάγκες, γίνεται πολύ δύσκολη έως  ανυπόφορη. Αντί λοιπόν να αποτελεί λύση  – για τους ίδιους  και τον περίγυρό τους -  μια τέτοια ‘’παράταση’’  δημιουργεί   πρόσθετες  δυσκολίες  και προβλήματα για τους ίδιους  και    το περιβάλλον τους. Ωραία είναι η ζωή και Θείο δώρο, αρκεί να πληροί τις ελάχιστες προϋποθέσεις διαβίωσης και όχι της  τυπικής επιβίωσης. Ζώντας σε μια εποχή  που στερείται κάθε έννοιας κοινωνικής μέριμνας και προγραμματισμένης φροντίδας για τους απόμαχους [σοβαρά ασθενείς ή υπερήλικες που έμειναν μόνοι στη ζωή], δημιουργείται αυτόματα ένα  ευρύτερο πρόβλημα για το κοινωνικό σύνολο και επαφίεται ακόμα και στην τύχη’’  το τέλος του βίου των ανθρώπων και ιδιαίτερα των μοναχικών. Η εποχή αυτή, πόρρω απέχουσα εκείνης που περιγράφεται στο διάλογο του Σόλωνα με τον Κροίσο ‘’για τον ολβιώτατο’’ άνθρωπο, δείχνει και τις ‘’εθνικές’’ μας επιλογές και αντιλήψεις περί οικογένειας, που  θυσιάσαμε στο βωμό του κακώς εννοούμενου εκσυγχρονισμού και της δήθεν παγκοσμιοποίησης. Ενθυμούμενος λοιπόν την απάντηση του Σόλωνα, αναζητώ  έστω και  ελάχιστες ομοιότητες με τη σημερινή εποχή, που χαρακτηρίζεται από τον εγωκεντρισμό και τον κυνισμό. Βρίσκω μάλιστα ότι η σύγχρονη ζωή, έχει φροντίσει τουλάχιστον και ορθώς, να βελτιώσει την ‘’κυνική’’ ζωή, ή οποία προστατεύεται από ειδικούς  κανόνες δικαίου και ελπίζω για τις επόμενες γενιές να ληφθεί ανάλογη μέριμνα και για τους  ανθρώπους, αφού ο χαρακτηρισμός ‘’σκυλίσια ζωή’’  θα αποτελούσε Θείο δώρο για τους περισσότερους σύγχρονους απόμαχους της κοινωνίας. Για τους οικονομικά ισχυρούς υπάρχει πάντα η δυνατότητα  ‘’εξαγοράς’’ της όποιας κοινωνικής φροντίδας,   ενώ για τους λοιπούς τα πάντα επαφίενται στην θεά ‘’τύχη’’, η οποία τελευταία έχει γυρίσει την πλάτη σε όλα τα ‘’ανθρωποειδή’’. Τελειώνοντας με την  αναφορά μου στον  κυνισμό – που δεν αποτελεί πλέον ύβρη- θυμήθηκα το έργο και όχι βέβαια την προσωπική ζωή που δεν αποτελεί πρότυπο για μίμηση, του Αμερικανού συγγραφέα Τσαρλς Μπουκόβσκι και παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά του ‘’κυνικά’’ αποφθέγματα όπως  ‘’Απλά να ζεις περιμένοντας να πεθάνεις είναι σκληρή δουλειά’’ και ‘’οι έξυπνοι άνθρωποι είναι γεμάτοι αμφιβολίες, ενώ οι ηλίθιοι γεμάτοι αυτοπεποίθηση’’. Στην περίπτωσή μου πάντως διανύω μια περίοδο  παντελούς έλλειψης αυτοπεποίθησης και πολλών αμφιβολιών για τα πάντα, χωρίς να το συναρτώ με τις όποιες θεωρήσεις του Αμερικανού συγγραφέα.

Αντώνης Ταρνανάς

Συναποστελλόμενο συνημμένο από 5.7.2014]

‘’  Καθυστερημένη  κριτική σε ένα βιβλίο του O HENRY

Με καθυστέρηση  65 περίπου χρόνων ξαναθυμάμαι το πρώτο μου εξωσχολικό βιβλίο, που έγινα κάτοχός του με το προσωπικό μου χαρτζιλίκι. Πρόκειται για το διήγημα του O. HENRY ‘’το τελευταίο φύλλο’’ που αγόρασα με τις οικονομίες των καλοκαιρινών μου σχολικών διακοπών, στη διάρκεια του εμφυλίου. Όπως τα περισσότερα παιδιά της εποχής, με το τέλος των μαθημάτων ‘’έπιανα δουλειά’’ ως

εργάτης οικοδομών και συνέβαλλα στα οικογενειακά οικονομικά, πότε αγοράζοντας κάτι για το σπίτι [ το πρώτο ψυγείο πάγου, το πρώτο ραδιόφωνοRCA και άλλα] και πότε παραδίδοντας τα μεροκάματά μου στο κοινό οικογενειακό ταμείο. Κρατούσα όμως πάντα ένα μικρό ποσό για τις περιορισμένες προσωπικές μου ανάγκες. Σαν μια τέτοια ανάγκη έκρινα τότε και την αγορά του συγκεκριμένου βιβλίου, που με χαρά αλλά και υποχρέωση παρουσίασα στους γονείς μου. Θυμάμαι ακόμα την  αντίδρασή τους  ‘’δεν ξέρεις πώς να ξοδέψεις το χαρτζιλίκι σου’’, ‘’δεν έπαιρνες τουλάχιστον κάτι φαγώσιμο που έχεις ρέψει’’ και τόσα άλλα, απόλυτα δικαιολογημένα για την εποχή και τις συνήθειες μιας μικροαστικής οικογένειας. Ντράπηκα, προβληματίστηκα για τις επιλογές μου αλλά τελικά, σχεδόν συνωμοτικά το διάβασα και χάρηκα τόσο πολύ για την επιλογή μου, που την χρησιμοποίησα για να αντικρούσω και άλλες ανάλογες  μελλοντικές μου αποφάσεις.

Το βιβλίο αυτό σημάδεψε τη ζωή και την μετέπειτα σκέψη μου, σε σημείο να το επικαλούμαι σε οποιαδήποτε συζήτηση με θέμα την μοναξιά, την αρρώστια και τον πόνο .Γιατί αυτές ήταν οι κύριες αιτίες που εύρισκα να κυριαρχούν στο διήγημα και κυρίως μια μεταφυσική θεώρηση της εν γένει ζωής. Διότι ζωή δεν έχουν μόνον οι άνθρωποι αλλά τα όσα μας περιβάλλουν, συμπεριλαμβανομένου και αυτού του φύλλου της κληματαριάς.  Χωρίς να προδώσω τον τρόπο ‘’παράτασης’’ της συγκράτησης του φύλλου που έδινε παράλληλη παράταση της ζωής ενός ανθρώπινου όντος, έκανα διάφορες σκέψεις και κρίσεις για τον τρόπο διαχείρισης της ζωής δύο μόνων καλλιτεχνών γυναικών και δεν έμπαινα στο πειρασμό να τις κατατάξω στις ομοφυλόφιλες ή άλλες σχετικές κατηγορίες. Την εποχή που διάβασα το βιβλίο, που σημειωτέον είχε χαρακτηρισθεί ‘’παιδικό’’ και με τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις μου, που έβλεπα γύρω μου να συμβιώνουν από ανάγκη πολλά άτομα – άνδρες και γυναίκες – που ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και στη συνέχεια ο αδελφοκτόνος εμφύλιος είχε ‘’ρημάξει’’, δεν γνώριζα καν τον όρο και την ύπαρξη της ομοφυλικής  σχέσης.

Ένα τελευταίο σχόλιο που θέλω να κάνω, όχι στο βιβλίο αλλά στη συγκεκριμένη κριτική του, ότι είναι καλό κάθε έργο να κρίνεται με τα δεδομένα της εποχής του και να αποφεύγουμε ακροβασίες και παραδοχές  που εξυπηρετούν κάποιες σύγχρονες σκοπιμότητες αλλά δεν δικαιολογούν την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα κρίνεται εκ των  έσω, δηλαδή όταν την ζεις και δεν ερμηνεύεται κατά το δοκούν και ‘’συμφέρειν’’, προς ικανοποίηση επιδιώξεων και σκοπιμοτήτων που ‘’βολεύουν’’ ενδεχομένως σύγχρονες αντιλήψεις.

Κάτι τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό. Όταν διάβασα το βιβλίο δεν είχα υπόψη μου τον βίο και την πολιτεία του συγγραφέα, διότι τότε ο συμβολισμός θα μπορούσε να αποδοθεί  στην  επιθυμία του συγγραφέα να αναφερθεί με έμμεσο τρόπο στο προσωπικό του δράμα με την αρρώστια της γυναίκας του και τη δική του φυλάκιση. Έψαχνε και ο ίδιος το τελευταίο ‘’φύλλο’’, ένα αποκούμπι και μια δικαιολογία για να συνεχίσει να ζει. Αντώνης Ταρνανάς, Αταλάντη 5.7.2014’’

ΤΙ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ!!!

Στις οκτώμισι δεκαετίες της ζωής μου νόμιζα ότι τα έζησα όλα  και ότι ήσυχα πλέον θα μπορούσα να  προσμετρήσω τα στερνά μου - που όπως λένε - ‘’τιμούν τα πρώτα’’ , αφού άλλωστε η ζωή μου φέρθηκε  πολύ γενναιόδωρη σε εμπειρίες. Πού να φανταστώ ο αφελής ότι υπάρχουν και άλλα πολλά ακόμα να δουν τα μάτια μου και να ακούσουν τα αφτιά μου, που ευτυχώς ή δυστυχώς παραμένουν σε καλή κατάσταση. Με προβληματίζει μόνο  αν υπάρχει  διαθέσιμος  χώρος στη μνήμη του εγκεφάλου  μου  και γι’ αυτό φροντίζω, κατά καιρούς,  να τα καταγράφω σε ηλεκτρονική μορφή. Είναι μια διαδικασία που προσομοιάζει στη χρησιμοποίηση ‘’εξωτερικού σκληρού δίσκου’’. Με τον τρόπο αυτό, ενδεχομένως θέτω υπό δοκιμασία  τις αντοχές των καλοπροαίρετων αναγνωστών μου, δίνω όμως  παράλληλα τη δυνατότητα  προσέλκυσης του     ενδιαφέροντος    μελλοντικών   ερευνητών , που θα βρουν το υλικό και θα ασχοληθούν  με  τις παραδοξότητες  της περιόδου και τον τρόπο επιβίωσης της φυλής μας!!! Ίσως βρεθούν ομοιότητες  με την επιβίωση των ‘’λεμούριων’’, προπιθήκων της τάξης των πρωτευόντων θηλαστικών της Μαδαγασκάρης, που συνεχώς κινδυνεύουν με εξαφανισμό, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν και να εξελίσσονται με νεώτερα υποείδη.

Δεν θα ασχοληθώ με τα μελλούμενα, αφού δεν διαθέτω την ανάλογη επιστημονική κατάρτιση ούτε κάποιο κληρονομικό χάρισμα για να κάνω προβλέψεις. Θα προσπαθήσω όμως να καταγράψω – όσο μπορώ εναργέστερα – αυτά που ζούμε    στις  μέρες μας, μήπως και  οδηγηθούμε στο  αναμενόμενο θαύμα [!], για το οποίο μας προετοιμάζουν οι ηγέτες μας.

Ξεζουμίζοντας τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, έγινε το πρώτο θαύμα, γεμίζοντας όχι απλώς ‘’μαξιλαράκια’’ που μας ζήτησαν , αλλά ολόκληρα στρώματα, για τον εντυπωσιασμό των κακόπιστων δανειστών και της τρόικας που τους αποκαλούμε πλέον  θεσμούς. ‘’ Είπαν του τρελού ν’ ανάψει φωτιά κι έκαψε τα ρούχα του, που λέει μια ελληνική παροιμία, για να μην επικαλεστώ  μια άλλη αντιπροσωπευτικότερη ,που η προσωπική μου ηθική δεν επιτρέπει. Για το επίτευγμά τους αυτό  περιόρισαν ,μέχρι  μηδενισμού, κάθε οικονομική δραστηριότητα,  διαιωνίζοντας τα χρέη του κράτους   και κρατώντας σε ομηρία εκατοντάδες χιλιάδες νέων συνταξιούχων . Αυτό είναι το τίμημα  για να κρατηθούν στο θώκο τους, αδιαφορώντας για την όποια κριτική – ακόμα και εκ των έσω - σφυρίζοντας αδιάφορα για όσα λέγονται για σκάνδαλα, υποβάθμιση της παιδείας και της θρησκείας, αφού ξέρουν ότι βρίσκονται στα τελευταία τους και  συνεπώς, σκέπτονται [!],  ‘’γαία πυρί μειχθήτω’’.

          Κάλεσαν τον φιλέλληνα κ. Γιούνκερ να μιλήσει για τις επιτυχίες τους – που κάποτε ξόρκιζαν με βδελυγμία – αλλά έκαναν ότι δεν άκουσαν τις αυστηρές συστάσεις του, τις οποίες επίσης σαν καλά παιδιά θα εφαρμόσουν. Μας ήρθε και ο κ.  Γκουρία με τα εργαλεία του ΟΟΣΑ, αλλά και πάλι προβάλλανε όσα τους βόλευαν, ενώ και αυτός έθεσε τους όρους του, που θα υποστεί και πάλι ο δυστυχής Ελληνικός λαός, που πήρε τη θέση του Ισαάκ των συνεχόμενων θυσιών, με τη συγκατάθεση της Κυβέρνησης.

          Αποφεύγω συνειδητά κάθε  αναφορά στα σοβαρότατα εθνικά θέματα της χώρας μας, τις δυσβάστακτες δαπάνες εξοπλισμών και την ‘’υποτακτική’’ μας στάση έναντι των νατοϊκών πιέσεων για τα Σκόπια , την   ίδια στιγμή που  μας λένε ότι  με την Τουρκία πρέπει να τα βρούμε μόνοι μας.

          Τι συμβαίνει τελικά με το προσφυγικό στα νησιά του Αιγαίου – που περιμένουν πως και πως την τουριστική περίοδο να ανακάμψουν οικονομικά, ενώ ανάλογο πρόβλημα μας προέκυψε και από τον Εύρο; Η κυρία  Τασία εξακολουθεί να πιστεύει ακόμα ότι ‘’λιάζονται’’ στις πλατείες των νησιών μας;

          Θα περιοριστώ σε αυτά τα λίγα, που δείχνουν  το διαμορφούμενο και συνεχώς επιδεινούμενο κλίμα που εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε σαν  ‘’καθαρή έξοδο’’ από τα μνημόνια, που θυμίζει την ηρωική μεν αλλά σε συνθήκες εξαθλίωσης ‘’έξοδο του Μεσολογγίου’’. Ακολουθεί σύντομα και η επίσπευση των μέτρων [ μειώσεις συντάξεων , αφορολογήτου κλπ] του 2020 κατά ένα χρόνο και οι αρμόδιοι – ελλείψει άλλης  δικαιολογίας - ψελλίζουν και πάλι τα περί ισοδυνάμων και τόσες άλλες αρλούμπες.

        Τι άλλο θέλετε για να πεισθείτε για τις παραδοξότητες που ζούμε όλοι μας και υποκρινόμαστε ότι δεν τις βλέπουμε; Άρχισε πλέον και η σεναριολογία για τον χρόνο των επόμενων εκλογών [  απλών, διπλών ή τριπλών], ενώ το  μόνο που απασχολεί την εξουσία είναι  ‘’αν μπορεί να τις αποφύγει εντελώς’’. Ξέρουν ότι οι περισσότεροι θα μείνουν εκτός του νυμφώνα και ίσως κάποιοι από αυτούς να δυσκολευτούν ακόμα και να κυκλοφορήσουν στις περιφέρειές τους, ακόμα και από ντροπή. Συνεπώς μην πιστεύετε τη φημολογία περί αιφνιδιασμού ή  επίσπευσης εκλογών , εκτός αν τους εγκαταλείψουν οι κολλητοί τους, στην προσπάθεια να ξαναπροβάλουν το εθνικιστικό προσωπείο τους  ή [ο μη γένοιτο] τύχει κάποιο εθνικό κακό, οπότε ο Θεός να μας λυπηθεί ‘’όλους μας’’!!!

 Ύστερα από τα όσα   αναφέρθηκαν  είναι βέβαιο ότι το επόμενο διάστημα δεν θα πλήξουμε καθόλου αλλά θα υποφέρουμε ακόμα περισσότερο, απευχόμενοι και κανένα ‘’θερμό’’ ενδεχόμενο εν μέσω καύσωνα. Ομολογώ ότι με προβλημάτισε  ιδιαίτερα η δήλωση του κ. Τζανακόπουλου ότι ‘’ Η κυβέρνηση δεν θα επιτρέψει να γίνει η Ελλάδα Κολομβία’’, ενώ  μας είχαν προτείνει να γίνουμε Βενεζουέλα του ομοϊδεάτη  κ.  Μαδούρο.  Αντώνης Ταρνανάς

Ο,ΤΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Σήμερα, λόγω κάποιων προβλημάτων υγείας που με ταλαιπωρούν τελευταία,  δεν είχα την πρόθεση, ούτε καν το κουράγιο, να ασχοληθώ με τη συνήθη αρθρογραφία μου. Άνοιξα απλά τον υπολογιστή μου για να διαβάσω τα νέα της ημέρας και κυρίως την εξαγγελθείσα  συνέντευξη του κ. Καμμένου για τις περιβόητες γαλλικές φρεγάτες, που με απασχόλησαν  στο χθεσινό μου σχόλιο. Μια λιτή είδηση όμως – που παραθέτω ευθύς αμέσως- μου άλλαξε ‘’ τα φώτα’’ και τα σχέδια :‘’ Την απόφαση να διαγράψει σχεδόν τα μισά από τα «μεγάλα» ονόματα του ΣΚΑΙ πήρε η ΕΣΗΕΑ, ύστερα από αυτεπάγγελτη δίωξη του Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Συμβουλίου της. Με ψήφους 3 έναντι 2, πειθαρχικά ελεγκτέοι κρίθηκαν οι Νίκος Φιλιππίδης, Άρης Πορτοσάλτε, Άννα Μπουσδούκου, Γιάννης Πιτταράς, Δημήτρης Οικονόμου, Μαρία Αναστασοπούλου, Γιάννης Ντσούνος, Χρήστος Κούτρας, Μάρκος Δεϊμέζης και Εύα Αντωνοπούλου, εξαιτίας του ότι έβγαζαν κανονικά πρόγραμμα στην απεργία της ΕΣΗΕΑ, στις 24 και 25 Οκτωβρίου του 2017’’. Παρέλειψαν μάλλον από τη μεγαλοθυμία τους, την μετεωρολόγο του σταθμού!!!

Αρχίζω με τη δήλωση ότι δεν γνωρίζω κανένα από τους αναφερόμενους, αλλά παρακολουθώ τους περισσότερους στις εκπομπές τους και ομολογώ ότι – εν πολλοίς – ταυτίζομαι με τις απόψεις τους. Επίσης σημειώνω ότι υπήρξα συνδικαλιστής ‘’απόλυτα ανεξάρτητος’’ και  συνεπώς είμαι γνώστης των  δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των  μελών και της ηγεσίας ενός συνδικαλιστικού οργάνου. Ξέρω λοιπόν πολύ καλά ότι η ελεύθερη σκέψη και επιλογή υπερέχει της ‘’πειθαρχίας’’ και πάσης σκοπιμότητας και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τα μέλη της ‘’4^ης εξουσίας’’, που κύριο μέλημά τους αποτελεί η ενημέρωση του  κοινού  και ο έλεγχος της εξουσίας.

Φαίνεται όμως ότι στις μέρες μας προέχει η κομματική σκοπιμότητα και εκόντες άκοντες οδηγούμαστε σε μεθοδεύσεις ‘’Σταμουλο-Κολλάδων’’ αλήστου μνήμης εποχών. Θα θυμίσω εδώ , [ για τους νεώτερους που δεν το γνωρίζουν] περίληψη ενός περιστατικού επιβολής της συνδικαλιστικής πειθαρχίας , με τη μέθοδο του ξεβρακώματος: ‘’Το ξεβράκωμα των οδηγών ΣΕΠ στην Ομόνοια. Η απόλυση 8.500 ...- Ο συνδικαλιστής Παναγιώτης Γλεντής κυκλώνεται από τα ΜΑΤ και συλλαμβάνεται. Όπως είπε, τον έδερναν ακόμη και μέσα στην κλούβα. Επικεφαλής ήταν ο πρόεδρος των εργαζομένων στα αστικά λεωφορεία Ανδρέας Κολλάς και ο γραμματέας του σωματείου Χρήστος Σταμούλος’’. 

Η  ΕΣΗΕΑ – εν προκειμένω -  προτίμησε το δικό της ‘’ξεβράκωμα’’ , για να επιβάλει τις αποφάσεις της  και δεν  σκέφθηκε καν το  ενδεχόμενο του έμμεσου εξαναγκασμού των εργαζομένων, σε μια εποχή ανεργίας του κλάδου και της γνωστής  καθοδήγησης ΟΛΩΝ των μέσων ενημέρωσης από την ιδιοκτησία ή το Κόμμα που καθορίζει τη γραμμή. [Γιατί άραγε ο κ. Σαββίδης αγοράζει ΜΜΕ;].

Λυπάμαι που αναγκάζομαι να γίνω  συνήγορος  ατόμων τα οποία ενδεχομένως δεν  αποδέχονται την ανάμειξή μου σε μια εσωτερική τους υπόθεση . Δεν το έκανα όμως για αυτούς αλλά  για την έρμη τη Δημοκρατία στη χώρα μας , πάνω στην οποία  ασελγούν αυτοί που έχουν κύριο μέλημα την προστασία της. Αν όμως έχεις   τέτοιους φίλους  και προστάτες τι τους θέλεις τους εχθρούς !!!  Αντώνης Ταρνανάς

ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ

Παρακολούθησα και χθες [ έχω δηλώσει ότι είμαι μαζοχιστής] την ομιλία του Πρωθυπουργού μας στην κοινοβουλευτική ομάδα του Κόμματος   και θαύμασα την εικόνα του δίπλα στον κ. Φίλη [Μια εικόνα χίλιες λέξεις] ! Πέραν του θεάματος [ ο άρτος αποτελεί το ζητούμενο ],  ο κ. Τσίπρας επανέλαβε  την καθαρή [με το πανίσχυρο ΒΙΜ]  έξοδο από τα μνημόνια και με την ευκαιρία έβγαλε και κάποιες εθνικές κορώνες για τα ελληνοτουρκικά, αφού διαπίστωσε ότι το κόμμα του παρουσιάζει μια ‘’διαρροή’’ προς την ακροδεξιά παράταξη [ αυτά κάνουν οι κακές συναναστροφές]. Ανάλωσε, ως συνήθως, μεγάλο μέρος της ‘’σημαντικής’’ ομιλίας του στην κακή αντιπολίτευση και ιδιαίτερα την αξιωματική. Το τελευταίο που θεωρώ πέρα για πέρα αληθινό  [ διότι αν δεν ήταν κακή δεν θα ήταν στην αντιπολίτευση αλλά στην  εξουσία], μου δημιούργησε διάφορους συνειρμούς,  οι οποίοι ενδεχομένως να τον διευκολύνουν  στους  επόμενους κομματικούς σχεδιασμούς του.

Αφού λοιπόν κάθε φορά που βρίσκεται στο βήμα,   του τρώει πολύ   χρόνο  η αναφορά του στην αντιπολίτευση, προτείνω να την καταργήσει!!! Ναι, το λέω σοβαρά, διότι  πρώτον  δεν του χρειάζεται, αφού αποφασίζει μόνος του για όλα  και δεύτερον διότι έτσι  θα μας δείξει  - έστω και για μια μοναδική φορά - ότι πιστεύει στα ιδεολογικά του ινδάλματα [Βενεζουέλα, Κούβα και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις] που το έχουν κάνει ήδη πράξη. Στην Κούβα μάλιστα, προχώρησαν ακόμα περισσότερο και αφού δεν βρήκαν κάποιον συγγενή από τους Κάστρο εν ζωή, έδωσαν το δαχτυλίδι της εξουσίας σε ένα φίλο τους. Αυτό θα πει δημοκρατία και πρόοδος!!! Αναμένω ότι αυτό  θα συνοδευτεί και από αντικατάσταση του ψωμιού με το παντεσπάνι, όπως αναφέρει ο  Ζαν Ζακ Ρουσώ στις ‘’απολογίες’’ του και αποδίδεται στη Μαρία Αντουανέτα, τη Μαρία Τερέζα ή στον Κινέζο Αυτοκράτορα Χούι.

 Θα μου πείτε τι σχέση έχουν οι σημερινοί ‘’αριστεροί’’ κυβερνήτες με βασιλείς και αυτοκράτορες! Έχουν και παραέχουν  αφού και  αυτοί καλοπερνούν το ίδιο , βολεύουν όλους τους δικούς τους, κόβουν μισθούς και συντάξεις χωρίς  να λογοδοτούν σε κανένα και από πάνω  μας ‘’δουλεύουν’’, αφού δεν τήρησαν καμία από τις δεσμεύσεις με τις οποίες κατέλαβαν την εξουσία, φορτώνοντας  όλα τα δεινά  στις ‘’ αυτ – απάτες ‘’  τους!!! Λέτε να αποτελούν αυταπάτες και οι  μισθώσεις leasing δύο γαλλικών φρεγατών, που ο κ. Κουβέλης ανακοίνωσε ότι αναμένει μέσα στο καλοκαίρι ; Η υπουργός Άμυνας της Γαλλίας πάντως δήλωσε άγνοια για το θέμα. Στη αριστερή Μυτιλήνη σημειώθηκαν  πρωτοφανή επεισόδια με πρόσφυγες και μετανάστες και όσοι κάτοικοι του νησιού διεκδίκησαν τα αυτονόητα, εν όψει τουριστικής περιόδου,  χαρακτηρίστηκαν ακροδεξιοί. Όπως  πάνε θα χαρίσουν στην ακροδεξιά κάθε Έλληνα που νοιάζεται για τον τόπο του. Μα επί τέλους τι συμβαίνει με τις αυταπάτες μας τελευταία!!!

Συνέπεσε χθες να ακούσω και μια συνέντευξη του Ευρωβουλευτή του Σύριζα κ. Κούλογλου – που αμείβεται πλουσιοπάροχα για τις γνωστές του επιδαψιλεύσεις προς την κυβέρνηση- ότι τα όσα είχε υποσχεθεί ο κ. Τσίπρας και δεν τήρησε τίποτα από αυτά ήταν προϊόν ‘’αυταπάτης’’. Επειδή την ίδια  δικαιολογία την έχει επικαλεσθεί και ο  Πρωθυπουργός μας, προσέτρεξα σε αυθεντικές ερμηνείες της λέξης για  να καταλάβω τελικά τι του συνέβη, αν αυτό είναι καλό ή κακό και  αν τελικά θεραπεύεται, για να ξέρω τι να του ευχηθώ!!! Διαβάζοντας προσεκτικά την ετυμολογία της λέξης και πιστεύοντας τον κ. Τσίπρα, προβληματίζομαι ακόμα περισσότερο, διότι αν ο ηγέτης μας, πέραν των άλλων,  έχει και αυταπάτες, πρέπει να το προσέξουμε, διότι η κατάσταση αυτή δεν αποτελεί καλό προμήνυμα. Εγώ παραθέτω απλά τις επίσημες ερμηνείες και ας επιληφθούν πλέον  του θέματος οι  ειδικοί, γιατί έχουμε σοβαρά προβλήματα στη γειτονιά μας, που δεν αντιμετωπίζονται με ‘’άγνοια κινδύνου και ψευδαισθήσεις’’.

‘’’’Αυταπάτη είναι η κατάσταση κατά την οποία κάποιος παραπλανά (απατά) τον ίδιο του τον εαυτό με το να αποδέχεται ως αληθινό κάτι που δεν είναι. Είναι μια διαδικασία άρνησης ή εξορθολογισμού που απέχει της σημαντικότητας ή της σπουδαιότητας των στοιχείων περί του αντιθέτου και λογικού επιχειρήματος.

Λέξη: αυταπάτη   Ομόρριζα  Λεξικά Δημοτικού  Βικιπ.  
Ετυμολογία: [<αυτός + απάτη]

Επιλέξτε σημασία για να δείτε τα συνώνυμά της	Ένα συνώνυμο	Μέρος
το να εξαπατά κανείς τον εαυτό του πιστεύοντας ως πραγματικό ή πραγματοποιήσιμο κάτι που απλώς επιθυμεί (τραγικές / επικίνδυνες αυταπάτες)	ψευδαίσθηση	Ουσ.

αυταπάτη:

ψευδαίσθηση: αρνείται να δει την πραγματικότητα και τρέφεται με ψευδαισθήσεις

[το να αρνείται κανείς να δει, να παραδεχτεί ένα γεγονός]

εθελοτυφλία

εθελοτύφλωση

αλληθωρισμός: αλληθωρισμός στα φαινόμενα κρατικής διαφθοράς

αλληθώρισμα

[συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από ηθελημένη ή προσποιητή άγνοια κινδύνου]

στρουθοκαμηλισμός

[το να κάνει κάποιος όνειρα και να επηρεάζεται τόσο από αυτά, ώστε να ζει μακριά από την  Πραγματικότητα.’’’’ Άντε  περαστικά  και καλά ξεμπερδέματα!!!     Αντώνης

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΜΙΑΣ ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑΣ

Η παρουσία μου σε ‘’κλειστές’’ πολιτιστικές εκδηλώσεις  της γενέτειράς μου περιορίζεται σε δύο  και   συνεπώς ανάλογη είναι και η σχετική εμπειρία μου. Συμπτωματικά και οι δύο  αφορούσαν την παρουσίαση βιβλίων και με γέμισε αισιοδοξία η κατάμεστη   αίθουσα του Κωνσταντίνειου Πνευματικού μας Κέντρου. Σε μια πόλη που δεν ευδοκίμησε στο παρελθόν καμιά   απόπειρα να ανοίξει ένα συστηματικό βιβλιοπωλείο, είναι παρήγορο το γεγονός ότι γέμισε μια αίθουσα σε μια αντίστοιχη  παρουσίαση.

Την πρώτη φορά παρακολούθησα την παρουσίαση του βιβλίου του κ. Ν. Παπαοικονόμου ‘’Προσωπογραφία Αγωνιστών του 1821’’ [ για την οποία έχω γράψει στο παρελθόν]. Χθες παραβρέθηκα στην αντίστοιχη της Εργογραφίας του κ. Ν. Τασιόπουλου ‘’Λοκροί Συγγραφείς και Ποιητές από την αρχαιότητα έως τις ημέρες μας’’ . Ομολογώ ότι, πέραν της μεγάλης παρουσίας του κοινού ,όπως προείπα ,με εντυπωσίασε θετικά και η οργάνωση της  εκδήλωσης από την υπεύθυνη της Αιαντείου Βιβλιοθήκης, κυρία  Μαρδίτσα Ζεκεντέ – Καρέντζου και τον Πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου κ. Γ. Βλαχάβα

Η πρώτη από τις εκδηλώσεις με ενθουσίασε περισσότερο, διότι   κυρίαρχο στοιχείο της υπήρξε ‘’ ο μεστός και τεκμηριωμένος λόγος’’ ,που πρέπει να χαρακτηρίζει ανάλογες πνευματικές  συγκεντρώσεις. Στη δεύτερη περίπτωση – χωρίς να μεμψιμοιρώ – νομίζω ότι ακούστηκαν  διάσπαρτα λόγια και σχόλια, που απηχούσαν προσωπικές απόψεις και ενδεχόμενα παράπονα, για τους χαρακτηρισμούς συγγραφέας, δημιουργός κλπ. Χωρίς να μπαίνω στην ουσία των όποιων επιφυλάξεων και  ‘’αντιρρήσεων’’ που ακούστηκαν,  επισημαίνω τον σύντομο αλλά κατευναστικό λόγο του εκπροσώπου της Εκκλησίας μας, που βοήθησε στο  αναγκαίο πνεύμα καταλαγής και τον σεβασμό της πρόθεσης  του συγγραφέα .

Κάθε πνευματικό έργο αποτελεί επιλογή  του δημιουργού του και επαφίεται στον ίδιο η μέθοδος γραφής και παρουσίασης του περιεχομένου του,  υπόκειται δε στη συνολική κριτική των αναγνωστών του.  Μπορεί στην συγκεκριμένη Εργογραφία  να παραλείφθηκαν κάποια ονόματα ή να ‘’παρεισέφρησαν’’ κάποια άλλα, αυτό όμως δεν αναιρεί την προσπάθεια, ούτε δικαιολογεί την απόδοση κακής πρόθεσης. Πρόκειται για ένα   επαινετό προσωπικό πόνημα, το οποίο ο συγγραφέας δεν ισχυρίστηκε ότι αποτελεί ‘’ τα άπαντα’’ του  Λοκρικού πνευματικού έργου. Ο χρόνος θα καταδείξει την ορθότητα της προσπάθειας  και θα  υποβάλει το έργο   στη ‘’βάσανο’’ της αξιολογικής κρίσης του.  Αντώνης Ταρνανάς

SURVIVOR

Είναι καιρός να πούμε όλη την αλήθεια στα παιδιά

Αρχίζω από το τηλεοπτικό παιχνίδι – διότι σαφώς για παιχνίδι πρόκειται  – και θα πω ότι το παρακολουθώ ανελλιπώς, όπως κάνω σε κάθε θέαμα που έχει άμιλλα, δράση και κίνηση. Πολλές φορές μάλιστα παρασύρομαι και [ασυνείδητα] συμμετέχω ενεργά, ανεβάζω σφυγμούς, με πιάνουν κράμπες και παθιάζομαι σαν να μετέχω ο ίδιος. Ένας ακόμα λόγος που το παρακολουθώ ,είναι οι ώρες μετάδοσης,  που διευκολύνουν τη φυσική αϋπνία μου, γιαυτό και προβληματίζομαι τις μέρες που δεν παίζεται.

Όλα καλά και όμορφα λοιπόν και  παραβλέπω τη μουρμούρα ότι η παραγωγή είναι τουρκικών συμφερόντων, ενώ χρόνια τώρα η ντόπια  τηλεόραση προβάλλει ‘’φθηνές’’ ταινίες και εκπομπές, που υποβαθμίζουν το πολιτιστικό επίπεδο, ενίοτε δε και την αισθητική μας. Το Survivor όμως διεξάγεται σε ένα θαυμάσιο τοπίο, με νέα παιδιά όμορφα και καλλίγραμμα, χωρίς βωμολοχίες και τα γνωστά ‘’καραγκιοζιλίκια’’, που προβάλλουν κάθε ανημποριά και ανωμαλία, εκθέτοντας δημόσια, ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα  δυστυχισμένων ανθρώπων, ποιος ξέρει με τι αντάλλαγμα!!!

Μένοντας στο συγκεκριμένο ‘’παιχνίδι’’, διαφωνώ με τον τίτλο του αλλά και την αντιμετώπισή του σαν προβλήματος πραγματικής επιβίωσης. Διεξάγεται  σε ένα  μαγευτικό τοπίο – με τις δυσκολίες του -  που όμως παρέχονται, για λόγους διαφήμισης ,διατροφικά βοηθήματα που  εγγίζουν τα όρια της υπερτροφίας, ενώ στο    παραμικρό ‘’γρατζούνισμα’’ υπάρχει άμεση ιατρική βοήθεια. Μακάρι να  την είχανε στη χώρα μας, μετανάστες, πρόσφυγες αλλά και οι συνταξιούχοι ,που κατέβαλλαν επί χρόνια και συνεχίζουν και τώρα να πληρώνουν υψηλότατη συμμετοχή. Άκουσα χθες μια ευειδή και λίαν συμπαθή παίκτρια, που αποχώρησε οικειοθελώς, να διεκτραγωδεί τις συνθήκες που αντιμετωπίζουν. Σκέφθηκα πώς θα ένοιωθε αν περνούσε από τη Μόρια της Λέσβου  ή αν  ζούσε στις  φτωχογειτονιές των  ανέργων , όπως πολλοί  συνάνθρωποί μας.

Δεν κατακρίνω την όμορφη νέα για όσα είπε για να δικαιολογήσει την αδυναμία της να παραμείνει στο παιχνίδι αφού άλλωστε, στη διάρκεια της συμμετοχής της, ξεπέρασε κάθε αναμενόμενο και αντιμετώπισε επαγγελματίες αθλητές, πρωταθλητές και ολυμπιονίκες. Πολύ καλά τα πήγε και πράγματι – όπως ομολόγησε - έφθασε στα όριά της, ενώ κάποιοι άλλοι απλώς παρίστανται και δίνουν την εντύπωση ότι κάνουν δωρεάν διακοπές και παράλληλα καλλιεργούν το προφίλ τους. Τους λείπει το κουράγιο ή δεν θέλουν να πιεσθούν, αφού μένουν πάντα χαλαροί και γελαστοί, άσχετα με το αποτέλεσμα. Αυτό μάλιστα αποτελεί αντικείμενο  εκμετάλλευσης της αντίπαλης ομάδας που τους επιλέγει, αφήνοντας απέξω  τους πιο ικανούς και δυνατούς παίκτες. Είναι και αυτό ένα δείγμα ότι πρόκειται για παιχνίδι που μπορεί ακόμα και να ‘’χειραγωγηθεί’’ με τον τρόπο επιλογής της ‘’διασταύρωσης’’ των αντιπάλων , δίνοντας έμμεσα πλεονέκτημα στις ολιγάριθμες [ δηλαδή στις χαμένες]  ομάδες.

Αυτοί οι άλλοι λοιπόν αποτελούν τον στόχο του παρόντος άρθρου μου και τη σκέψη μου για τη σημερινή νεολαία, που στην πλειοψηφία τους, - Θεός  φυλάξει - να μη βρεθούν σε πραγματικές συνθήκες δυστυχίας. Διότι, αν ‘’δεν  αντέξουν’’ θα φταίμε εμείς οι παλιότεροι, κυρίως η πρώτη μεταπολεμική γενιά – η δική μου . Εμείς που στερηθήκαμε τα πάντα στα παιδικά μας χρόνια και  από σύνδρομο συμπλεγματικό θελήσαμε να απαλλάξουμε τα παιδιά μας από κάθε κακουχία. Πολλές φορές το κάναμε χωρίς να το μπορούμε, ακόμα και με δανεικά και δυστυχώς  , το  ίδιο έπραξαν - από κεκτημένη ταχύτητα - και οι επόμενοι, ακόμα και το κράτος, για να ‘’χαϊδέψει  τα ευήκοα ώτα’’. Φθάσαμε μάλιστα στο σημείο – με τη βοήθεια των πολιτικών ηγεσιών – να αδειάσουμε και τα ασφαλιστικά ταμεία, κλέβοντας και το μέλλον τους. Ίσως αυτές οι ενοχές να μας εμποδίζουν να φανούμε περισσότερο ειλικρινείς στις μέλλουσες γενιές, αν πράγματι τις σκεπτόμαστε  και αν  τις αγαπάμε.

Πάντα υπάρχουν βέβαια οι λαμπρές  εξαιρέσεις των βιοπαλαιστών που σπουδάζουν και εργάζονται συγχρόνως και μάλιστα  αυτοί πετυχαίνουν  και διακρίνονται, αγνοώντας τι είναι διασκέδαση, ύπνος, ακόμα και κανονική ζωή. Απεύχομαι για  μια φορά ακόμα  να σκεφθώ τι θα  συμβεί αν κάτι πάει στραβά,  όπως πολλά ανάλογα βλέπουμε γύρω μας και πολύ κοντά μας. Διότι  τότε, θα καταλάβουμε ότι το Survivor – με τις όποιες δυσκολίες του - είναι ένα παιχνιδάκι και γιαυτό χρειάζονται και οι ‘’ίντριγκες’’ , για να  ξεχωρίζει ,  από τα λοιπά  τηλεοπτικά παιχνίδια.

Είναι καιρός νομίζω να πούμε όλη την αλήθεια στα παιδιά και όχι μόνο στα λόγια, γιατί ‘’οι καιροί ου μενετοί ‘’και αν τύχει και βρεθούμε σε δύσκολες καταστάσεις , θα είναι πολύ αργά. Η οικονομική κατάσταση της χώρας μας, είναι ακόμα, ένα μικρό παιχνίδι επιβίωσης και κανείς δεν ξέρει ‘’τι τέξεται η επιούσα’’ . Ας μη βαυκαλιζόμαστε με τις φρούδες ελπίδες που μας προσφέρουν ‘’σε χρυσό περιτύλιγμα περί καθαρής εξόδου’’ από τα μνημόνια ,αφού έχουμε υπογράψει δεσμεύσεις μέχρι το 2060. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούμε σε θερμή περιοχή , με κακούς γείτονες και ίσως ελάχιστους πια  πραγματικούς φίλους!!!  Αντώνης Ταρνανάς

ΤΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΡΕΛΟΥΣ

             Και όσους πουλάνε τρέλα

Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν δεν συγκεντρώθηκε τόση μούρλια στην παγκόσμια πολιτική σκηνή ,με εστιασμένο το ‘’ενδιαφέρον’’ της στην περιοχή της  ‘’ εγγύς Ανατολής’’, [κοιτίδα των αρχαίων πολιτισμών και μετέπειτα  κτήσεις της οθωμανικής αυτοκρατορίας]  που  περιλαμβάνει τις περί την Ανατολική Μεσόγειο περιοχές, συμπεριλαμβανομένης  και της χώρας μας.

Τα γεγονότα των ημερών μου θύμισαν τη στερεότυπη απάντηση των φιλοξενούμενων στο Δρομοκαϊτειο Δημόσιο ψυχιατρείο, όταν τους  συναντούσαμε κατά την έξοδό μας από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου που υπηρετούσαμε [ δεκαετία 1950] ότι ‘’έξω  υπάρχουν περισσότεροι τρελοί από όσους εδώ μέσα’’.  Τελικά τώρα πια είμαι πεπεισμένος για τις αλήθειες τους αφού, άλλωστε,  ‘’από τρελό και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια’’.

Η περιοχή αυτή ανέκαθεν βρέθηκε στο επίκεντρο διεκδικήσεων και πολέμων, αφού, πέραν των άλλων, υπήρξε το κέντρο εμπορίου ανάμεσα σε Ευρώπη και  Ανατολή αλλά κυρίως – τελευταία – αποτελεί σημαντικό κέντρο παραγωγής και διακίνησης πετρελαίου και  των παραγώγων του. Το γεγονός αυτό  , εκ πρώτης όψεως,  θα μπορούσε να αποτελεί ευτυχία για τους λαούς της περιοχής, αν δεν συνέπιπτε με μια δυστυχή συγκυρία, να κυβερνούν τον Κόσμο οι χειρότερες  συνολικά ηγεσίες που τον κυβέρνησαν ποτέ.

Αρχίζοντας από τις Μεγάλες δυνάμεις, εύκολα διαπιστώνουμε ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, αμφισβητείται από την πλειονότητα των Αμερικανών από την επομένη των εκλογών και του ‘’φορτώνουν’’  σκάνδαλα που εκτείνονται από την ηθική μέχρι  την ‘’αρνησιπατρία’’. Σε καθημερινή βάση έρχονται στο φως δημοσιεύματα και τελευταία ολόκληρα βιβλία πρώην στενών συνεργατών και ερωτικών ‘’συντρόφων’’ του, που καθιστούν την παραμονή του στην εξουσία από προβληματική έως ‘’επικίνδυνη’’!!!

Στη Μεγάλη Βρετανία, η Πρωθυπουργός του ΒREXIT, προσπαθεί να μιμηθεί μια προκάτοχό της , χωρίς να έχει το ίδιο ‘’τσαγανό’’ και για να στεριώσει στην εξουσία της, είναι ευάλωτη σε κάθε πολεμικό νεύμα των ΗΠΑ και έτοιμη να συνδράμει σε μια  εμπλοκή  τύπου FALKLAND στην περιοχή μας. Παραβλέπει βέβαια  το γεγονός ότι εδώ είναι ‘’βαλκάνια’’ και ότι η ίδια δεν είναι ΘΑΤΣΕΡ.

Στη Ρωσία, μετά την περεστρόικα, κατέλαβαν την εξουσία τα ίδια πρωτοκλασάτα στελέχη της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, που μοιράστηκαν   μεταξύ τους τον εθνικό πλούτο, δημιουργώντας  νέα   νομενκλατούρα. Υποδύθηκαν δημοκρατικούς  ρόλους με χριστιανικό προσωπείο και κάνοντας χρήση των παλιών γνωστών μεθόδων τους, ανταλλάσσουν  μεταξύ  ρόλους στην εξουσία.

Φαίνεται τελευταία και μια αμυδρή προσπάθεια της Γαλλίας να ξαναφανεί μεγάλη και ισχυρή και πολλές φορές πλειοδοτεί σε πολεμικές κραυγές και ακρότητες. Ας μην ξεχνάμε ότι  παλαιότερα η ίδια χώρα είχε πρωτοστατήσει στην ισχυροποίηση των καθεστώτων του Σαντάμ , του Καντάφι και άλλων δικτατόρων [!], άσχετα αν τελικά προσποιήθηκε ότι ‘’δεν ξέρει τίποτα για τον φόνο’’.

Στην ανατολική μας γείτονα ο ηγέτης της φιλοδοξεί ή τουλάχιστον έτσι παρουσιάζεται, να γίνει ένας  νέος Σουλτάνος. Έχτισε το σαράι του, οργάνωσε την Αυλή του,  μοίρασε στους δικούς του τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας του και κάνει ό,τι μπορεί για να επανεκλεγεί., φυλακίζοντας κάθε πιθανό του αντίπαλο. Ξέρει καλά ότι, σε αντίθετη περίπτωση, τον περιμένουν στις δικαστικές αίθουσες και δεν του είναι άγνωστη η σχετικά πρόσφατη περίπτωση του προκατόχου του Μεντερές. Με όλα αυτά υπόψη του, φαίνεται ότι τελικά άλλαξε ‘’στρατόπεδο’’, συντασσόμενος με τους πολλούς. Κρατώντας όμως πισινή μιλάει και με τον Πούτιν , για κάθε ενδεχόμενο αφού, και αυτός μπορεί να αλλάξει, αφού στην εποχή μας κυριαρχούν τα  συμφέροντα  και ‘’ ο σώζων εαυτόν σωθήτω’’.

Για τους δικούς μας ηγέτες τι να πει κανείς, αφού είναι γνωστοί σε όλους μας, αυτοί και τα ‘’κατάντια τους, που λέει ο λαός μας. Στην προκειμένη περίπτωση  θα δεχθούμε  επιεικώς έλλειψη εμπειρίας , αφού όπως κατάντησαν τη χώρα μας, ακόμα, και αν θέλουν  δεν μπορούν να παίξουν οποιοδήποτε ρόλο. Έτσι λοιπόν   περιορίζονται, όσο τους μένει ακόμα, να κρατήσουν το θρόνο τους και θα κριθούν κι αυτοί από τον λαό,  όπως το συνηθίζει , ξεχνώντας πολύ εύκολα παθήματα και ενόχους, γιατί έτσι ‘’τον έμαθαν’’ ή ενδεχομένως και έτσι να τον βολεύει.

Η  συγκυρία της συνύπαρξης τόσων  ‘’συμπλεγματικών’’, ανίκανων,    ‘’καιροσκόπων’’  και μάλιστα ‘’με λερωμένη τη φωλιά’’   παγκόσμιων ηγετών σε μια τόσο κρίσιμη εποχή , αποτελεί από τη φύση της κακό σημάδι. Τα τελευταία γεγονότα, δημιουργούν  πρόσθετους κινδύνους για την περιοχή μας αλλά και για τη χώρα μας και είναι καιρός νομίζω να δείξουμε τουλάχιστον σοβαρότητα αφού κάτι καλύτερο σίγουρα δεν μπορούμε. Να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας, ότι – πέραν των άλλων – οι μεγάλοι παίχτες της  διεθνούς σκακιέρας παίζουν για την πολιτική καριέρα τους, την ‘’τιμή’’ τους  και  ίσως κάποιοι από αυτούς την ίδια τη ζωή τους!!!

Ο Θεός να βάλει το χέρι του γιατί αν αυτό το κάνουν οι άνθρωποι, θα έχουμε μπλεξίματα πολύ χειρότερα, έστω και αν μερικοί τα εύχονται για να ξεχαστούν τα δικά τους!!!  Απεύχομαι να ξαναζήσω εποχές που οι μαυραγορίτες φώναζαν ‘’αγάντα Ρόμελ’’, για να θησαυρίζουν σε βάρος του λαού που πέθαινε από την πείνα  και έδινε για ένα κομμάτι ψωμί, όλα του τα υπάρχοντα  και την προσωπική τιμή του.     Αντώνης Ταρνανάς