ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ

Ο οπορτουνισμός  ή καιροσκοπισμός εις τα καθ’ ημάς, υπήρξε κάποτε το ψωμοτύρι  του Στάλιν και του ΚΚΕ και έκτοτε αποτελεί σύνθημα των  αριστερών και των πάσης φύσεως αριστεριστών και αριστεριζόντων ‘’προοδευτικών’’ . Με μαρξιστικούς όρους, σημαίνει τη συμμόρφωση στις επιθυμίες της αστικής τάξης, άρα και εγκατάλειψη της επανάστασης. Με μη μαρξιστικούς όρους σημαίνει ελιγμό και αξιοποίηση συγκυριών κάθε είδους προκειμένου να επιτευχθούν προσωπικά συμφέροντα. Θα έλεγα σε σύγχρονα  ελληνικά ‘’διαλέγετε και παίρνετε’’, αφού αποτελεί  πλέον αυτοσκοπό  στην καλύτερη συγκάλυψη  της σύγχρονης ιδεοληψίας και συγκράτησης της κουτάλας.

Οπορτουνισμός είναι και ο  όψιμος φιλοαμερικανισμός, η λυκοφιλία με το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο εναγκαλισμός της αφρόκρεμας της σύγχρονης δεξιάς, με βασικό εκπρόσωπο την  κυρία Μέρκελ – που έρχεται να μας δώσει οδηγίες για τη συμφωνία των Πρεσπών – και του κυρίου Μετανιάχου , που στο άκουσμα του ονόματός τους έβγαζαν φλύκταινες όλα τα συντρόφια. Καημένε τέως σύντροφε Μαδούρο, μάτια που δεν φαίνονται γρήγορα λησμονιούνται. Τι άλλο απομένει ‘’σύντροφοι’’ για να παραδεχθείτε την ευκαιριακή  μετάλλαξή  σας ‘’για τρία ζευγάρια μεταξωτές κάλτσες’’ , όπως  έγραφε ο Παντελεήμων Σεργκέγιεβιτς  Ρομανώφ, στη διάρκεια της οκτωβριανής επανάστασης!!! Εκεί που πρόσφατα ακόμα φτύνατε με έντονο αποτροπιασμό, τώρα εναποθέτετε τις τελευταίες φρούδες ελπίδες σας, να κρατηθείτε στην εξουσία μετά την ολοκλήρωση της μεγάλης  κωλοτούμπας.  Οι φιλελεύθεροι άνθρωποι  θα σας ευγνωμονούν, που επί τέλους κάνατε αυτό  που δεν αποτόλμησαν  οι προκάτοχοί σας, ενώ ο συγκυβερνήτης  προσπαθούσε απλώς να σας μάθει ‘’να γράφετε με το δεξί’’. Αποφύγετε όμως να επαναλάβετε το γνωστό σας σύνθημα ‘’ ο λαός δεν ξεχνά τη σημαίνει δεξιά’’, διότι τώρα το ξέρετε και εσείς καλά εκ των  έσω και μάλιστα διά στόματος του  φίλου και υμνητή σας κ.Τράμπ [ δεξιός και Αμερικανός] !!!

Έρχομαι τώρα στο δεύτερο προοδευτικό στοιχείο, που είναι κοντά και στην επικαιρότητα των ημερών και οι  αστρολόγοι καλούνται στα τηλεοπτικά κανάλια για να ενημερώσουν τον απελπισμένο Ελληνικό λαό, για το ενδεχόμενο οικονομικής ανάκαμψης, με τη μεσολάβηση των ζωδιακών συναστριών. Το πρόβλημα είναι ότι και αυτοί δεν συνεννοήθηκαν μεταξύ τους  - όπως οι κυβερνητικοί παράγοντες - και δεν συμφωνούν ως προς τις προβλέψεις τους. Τη λύση έδωσε στέλεχος του συγκυβερνώντος Κόμματος, που προέβλεψε πιθανό θερμό επεισόδιο, που θα ανατρέψει τη συμφωνία των Πρεσπών και συνεπώς την παράταση της συγκυβέρνησης. Τέτοιες προβλέψεις απέφευγαν ακόμα και τα Μαντεία στην αρχαιότητα, τα οποία  περιορίζονταν στον αινιγματικό χρησμό της Πυθίας ‘’ήξεις αφήξεις’’ και άλλες ασάφειες, κατά την έμπνευση της στιγμής, ενώ ο σύγχρονος Κάλχας είναι Αντιπρόεδρος του μεγάλου Ζορό. Λέτε να γνωρίζει κάτι που αγνοούμε όλοι εμείς – ο πάντα προδομένος – λαός της χώρας; Ο αρχηγός του βέβαια –  με τη σχετική καθυστέρηση για να προλάβουν να το μάθουν όλοι - τον ‘’διέψευσε’’ , αρνήθηκε όμως  να δεχθεί την παραίτησή του, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Καημένη ‘’ψωροκώσταινα τι σούμελλε να πάθεις’’ ή όπως θα έλεγε  ο αείμνηστος  Βασίλης Αυλωνίτης, ‘’βρε πού πάμε’’!!!    

Στην εποχή που ζούμε όλα μπορούν να συμβούν στο επίπεδο των προβλέψεων, αλλά τα εγκαίνια του μετρό Θεσσαλονίκης δυο χρόνια πριν αρχίσει η λειτουργία του, αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία, αφού πρόκειται για προφητεία!!! Άλλωστε από όσα μας διευκρίνισε ο σύντροφος  κ. Μυλόπουλος, δεν πρόκειται για εγκαίνια του μετρό αλλά ενός σταθμού και επειδή το δικό μας μετρό θα είναι πιο αυτόματο από τα υπόλοιπα, χρειάζεται τουλάχιστον ένα χρόνο δοκιμές, για να μην υπάρξει κανένα πρόβλημα στο μέλλον, δηλαδή, άρες – μάρες, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Προφητεία με αρχή, μέση και τέλος, γιαυτό και ο κ. Τσίπρας σπεύδει σήμερα να το εγκαινιάσει, για να αποκλείσει το ενδεχόμενο να εγκαινιασθεί από τους άλλους – τους κακούς- που δεν ξέρουν από καλά εγκαίνια και ενδεχομένως θα κυβερνούν όταν τελειώσει. Αυτό αποτελεί πράγματι σχήμα πρωθύστερον και πολιτική πρωτοτυπία. Διερωτώμαι δε γιατί δεν σπεύδει ο Πρωθυπουργός μας να εγκαινιάσει και την  μελλοντική παραχώρηση της Εγνατίας οδού στη Βόρεια Μακεδονία – που πρότεινε και ο παχυλότατα αμειβόμενος ευρωβουλευτής κ. Παπαδημούλης – για την πρόσβαση στο λιμάνι Θεσσαλονίκης, που αποτελεί συνέπεια της συμφωνίας των Πρεσπών!!! Πρόλαβα και είδα και σκηνές των ‘’εγκαινίων’’ του μετρό και αιφνιδιάστηκα όταν διαπίστωσα ότι τα γνωστά εξαπτέρυγα αντικατέστησε ένα ακορντεόν, που ελπίζω να είναι απλά συγκυριακό!!!

Όπως έχω ξαναγράψει, ο Σύριζα αποτελεί χώρο καταφυγής στελεχών του βαθέος ΠΑΣΟΚ , υπάρχει άλλωστε μια ανομολόγητη  φυσική  συγγένεια  μεταξύ τους – κάτι σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία. Έτσι λοιπόν χθες , έσπευσε  ο γραμματέας επικοινωνίας του ΚΙΝΑΛ,  καλοπληρωμένος σκηνοθέτης γνωστού [ ‘’βοθροκάναλου’’, που λέει και το ζόρικο  κοπέλι μας]  να ‘’προφητέψει’’ τις μελλοντικές συνεργασίες του ΚΙΝΑΛ με τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου. Άλλοι τον άδειασαν και άλλοι χαιρέτησαν τη γενναία αυτή πρότασή του. Εγώ πάντως θυμάμαι και συνήθως θυμάμαι καλά, τις θέσεις που προέβαλλε κατά καιρούς από το ‘’κανάλι του’’  , με θέσεις εντελώς αντίθετες με τις σημερινές του . Σημειώνω ότι  αυτές δεν έγιναν στη διάρκεια που περιφερόταν στα κανάλια προβάλλοντας κάποιο ψυχολογικό πρόβλημά του για να διαφημίσει το βιβλίο του και επίσης δεν γνωρίζω αν αυτό οφείλεται στο ΄΄γραμματιλίκι’’ ή πρόκειται για ευκαιρία εκδήλωσης των απωθημένων του. Σε κάθε περίπτωση  όμως δεν συντρέχουν  οι ενδεχόμενες [επιστημονικές]  δικαιολογίες!!!

Τελευταία ακούστηκαν και πολλές άλλες  προβλέψεις  και προφητείες αλλά θα σταματήσω, προς το παρόν εδώ, για να μην  κλέψω τη δουλειά του κυρίου Λεφάκη και των λοιπών ειδικών μελλοντολόγων . Θα επικαλεσθώ απλώς τη σοφή λαϊκή ρήση ΄΄Πας μετά Χριστόν προφήτης ……..εστί’’!!!  Και του χρόνου. Αντώνης Ταρνανάς

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΎΓΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΊ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ

            Το Χριστινάκι

Δεν στέρεψαν οι ιδέες μου ούτε και η διάθεση για γράψιμο, έβαλε όμως φρένο η ίδια η φύση, η ηλικία, τα γηρατειά. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που τελευταία αραίωσα  την παρουσία μου στα εισερχόμενα των υπολογιστών σας και στην ιστοσελίδα μου. Τα δάχτυλα έχασαν την παλιά τους ευελιξία ή τουλάχιστον δεν μπορούν πια να παρακολουθήσουν  την ταχύτητα της σκέψης και αυτό με προβληματίζει. Όχι για τη  δυσκαμψία των δακτύλων, που αποτελεί φυσική συνέπεια της ηλικίας, αλλά για τις σκέψεις που με κατακλύζουν και δεν ξέρω σε ποιες να δώσω προτεραιότητα. Τις μέρες των Χριστουγέννων και των μεγάλων εορτών, το έχω ξαναγράψει, με κυριεύει η νοσταλγία και οι μελαγχολικές θύμισες που τη συνοδεύουν και κυρίως  οι απουσίες που το μυαλό μου δεν μπορεί ή και δεν θέλει να δικαιολογήσει.

Αφορμή μου έδωσε και  πάλι ένα θαυμάσιο βιβλίο της ΕΛΕΝΑ ΦΕΡΡΑΝΤΕ με τίτλο ‘’Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν’’, που με συνεπήρε τόσο το περιεχόμενο του όσο και, κυρίως, το μεγάλο ερώτημα. Είναι ένα ερώτημα που έζησα και εξακολουθώ να το ζω, παρά τις προσπάθειες και τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν να το ‘’παρακάμψω’’. Τελικά χαίρομαι διότι έχω ακόμα ζωντανές μνήμες από ένα παρελθόν που σχεδόν καθημερινά και ιδιαίτερα τις μεγάλες αυτές γιορτές μου δηλώνει την παρουσία του. Όσο και αν είναι επώδυνο, μου προσφέρει την πιο γλυκιά παρέα, τις ατέλειωτες ώρες νοσταλγίας και περισυλλογής  και σας διαβεβαιώνω  ότι δεν πρόκειται για ‘’νοσηρότητα’’.

Το μεγάλο αυτό ερώτημα δεν μπόρεσα ακόμα να το απαντήσω αντικειμενικά, παρά τις όσες προσπάθειές μου, διότι – ευτυχώς ή δυστυχώς -  ανήκω σε αυτούς που έμειναν και συνεπώς δεν έχω την άλλη άποψη, που θα διευκόλυνε την απάντησή μου.  Το αφήνω λοιπόν αναπάντητο ,βιώνοντας μόνο τα προσωπικά μου συναισθήματα και επεκτείνοντάς το και σε μια άλλη απουσία, που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω.

 Πρόκειται για το Χριστινάκι, ένα παιδί που προσωποποιούσε την ίδια τη χαρά και τη ζωντάνια, όχι μόνο για τους γονείς και τους δικούς του αλλά και για όσους  είχαν την τύχη να το γνωρίσουν. Ήταν τόσο μεγάλο το ξάφνιασμα τη φυγής του, που δεν βρήκα το κουράγιο να πω στους  φίλους μου γονείς του δυο λόγια παρήγορα, γνωρίζοντας από προσωπική εμπειρία,  ότι δεν υπάρχει παρηγοριά, αλλά μόνο  λόγια συμβατικά . Το ίδιο θα κάνω και τώρα, περιοριζόμενος να μοιραστώ τις σκέψεις μου με φίλους που το γνώρισαν και είχαν ίσως τη δυνατότητα και τη δύναμη να  ενεργήσουν διαφορετικά. Το μεγάλο ερώτημα όμως θα παραμένει, για τους γονείς του και τους λοιπούς οικείους του, τους φίλους  και όλους εμάς που ζήσαμε τις χαρές του, κυρίως όμως για τα ανυποψίαστα παιδιά του, που θα προσπαθούν  στη μετέπειτα ζωή τους να βρουν μια δικαιολογία και να δώσουν την απάντηση. Αλίμονο σ’ αυτούς που φεύγουν λένε οι περισσότεροι, χωρίς να έχουν ίσως βιώσει την άποψη εκείνων που μένουν και σιωπούν.  Αντώνης

ΟΙ ΒΛΑΒΕΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ '' ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ''

Κάνοντας μια εισαγωγή διευκρινίζω ότι η δημοκρατία δεν είναι δυνατόν  να χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα διακυβέρνησης, ιδεολόγημα ή κομματικό σύστημα. Αποτελεί διαδικασία και τρόπο σκέψης και δράσης των ευνομούμενων κοινωνιών .

Η χθεσινή συζήτηση του προϋπολογισμού  στη Βουλή, που θα έπρεπε να αποτελεί μια από τις κορυφαίες δημοκρατικές διαδικασίες, αποτέλεσε μια καλοστημένη παράσταση. Φάνηκε από την αρχή ότι στόχος της  ήταν η δημιουργία εντυπώσεων και ο φόβος να περάσει στο λαό που παραφύλαγε [ μέσω τηλεόρασης ] ότι οι ομιλητές ’’ συμπεριφέρθηκαν με αξιοπρέπεια’’. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένοιωσα ότι παρακολουθούσα το έργο του Άντον Τσέχοφ ‘’οι βλαβερές συνέπειες του καπνού’’.

Στον  θεατρικό αυτό μονόλογο, ο ήρωας του έργου Ιβάν Ιβάνοβιτς  Νιούχιν, εντέλλεται από τη σύζυγό του, να δώσει μια διάλεξη για ‘’τις βλαβερές συνέπειες του καπνού’’. Ό ίδιος είναι μανιώδης καπνιστής, αλλά μπροστά στον φόβο που του δημιουργεί η γυναίκα του, υπόσχεται ότι θα το κάνει. Ανεβαίνει στο βήμα και αντί να μιλήσει για το κάπνισμα και τις συνέπειές του, αναφέρεται στα προβλήματα που αντιμετωπίζει με την αυταρχική σύζυγό του:

 «Πρέπει να σάς αναφέρω, μια και το έφερε η κουβέντα, πως η σύζυγός μου διοικεί ένα ιδιωτικό οικοτροφείο, μάλλον όχι ακριβώς οικοτροφείο, αλλά κάτι παραπλήσιο. Μεταξύ μας, αρέσκεται να παραπονιέται για τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, ωστόσο έχει βάλει στην άκρη μια μικρή καβάντζα... κάπου σαράντα ή πενήντα χιλιάδες ρούβλια. `Όσο για μένα, δεν έχω ένα καπίκι στο όνομά μου, τίποτα...».

Εκεί λοιπόν που θεώρησε ότι τα είπε και ξαλάφρωσε, ήρθαν στο νου του οι δικές του συνέπειες από τη γυναίκα του που παραφύλαγε [ όρα και Βουλή TV] και παρακάλεσε τους ακροατές του: «Αν σας ρωτήσει, σας παρακαλώ, σας ικετεύω, πείτε της ότι το σκιάχτρο ο άντρας της, θέλω να πω ο ομιλητής, εγώ, συμπεριφέρθηκε με αξιοπρέπεια.»

Κάτι ανάλογο έγινε και στο ελληνικό κοινοβούλιο όπου, υπό τον φόβο των ψηφοφόρων που παρακολουθούσαν τις ομιλίες, όλοι έσκισαν τη γάτα, ακόμα και ο ‘’ουδέτερος’’ Πρόεδρος της Βουλής, αλλά για τον προϋπολογισμό, έγινε πλήρης συσκότιση μη τυχόν και αντιληφθούν οι ιθαγενείς ότι τα διαμάντια ήταν απλές και πολύ εύθραυστες γυάλινες χάντρες.

Μίλησαν για όλα τα άλλα, ο καθένας από τη δική οπτική γωνία, αλλά για την ταμπακέρα απόλυτη σιγή. Δεν άκουσα αν υπάρχει πρόβλεψη καταβολής των αντισυνταγματικώς παρακρατηθέντων μισθών και δώρων, για τα οποία  φαίνεται ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει ήδη κρίνει πολλαπλώς. Σε κάποια συνέντευξη της ευειδούς κυρίας Υπουργού Εργασίας, στην ΕΡΤ- που αποφεύγει τις αδιάκριτες ερωτήσεις- πρόσθεσε «θα πρέπει να περιμένουμε την απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ και στη συνέχεια θα εξετάσουμε τα δεδομένα». Πάντως, όπως είπε η κα Αχτσιόγλου, «η πρόθεση της κυβέρνησης είναι η αποκατάσταση αδικιών που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια με σοβαρή δημοσιονομική διαχείριση και ότι   στην ατζέντα της κυβέρνησης βρίσκεται η επαναφορά των δώρων για τους συνταξιούχους, αλλά είναι κάτι το οποίο θα δούμε σε συνάφεια με την βελτίωση της ελληνικής οικονομίας».

              Εγώ πάλι, που είμαι γέρος συνταξιούχος και δεν καταλαβαίνω από σύγχρονα οικονομικά, διερωτώμαι τι σημαίνει πρόθεση και αποκατάσταση των αδικιών, χωρίς πρόβλεψη στον προϋπολογισμό; Δεν θέλω να πω ότι  μας λένε ψέματα, εν όψει των επερχόμενων εκλογών, αλλά ξέρω  ότι ‘’ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος’’, δηλαδή  χωρίς εγγραφή κονδυλίου, χρήματα γιοκ!!!  Εκείνο πάλι ότι οι συνταξιούχοι βρίσκονται στην ατζέντα της κυβέρνησης , σε συνάφεια με την βελτίωση της ελληνικής οικονομίας τι σημαίνει;;

Προσωπικά το μεταφράζω ‘’ζήσε Μάη μου ‘’  και ότι τα παλιά παπούτσια τα λένε σήμερα ατζέντα. Και του χρόνου νάμαστε καλά όλοι, αλλά ακούω ότι στη φίλη Γαλλία μιλάνε για κάτι κίτρινα γιλέκα και ότι κάποτε λέγαμε Ελλάς – Γαλλία συμμαχία!!! Στο χάρτη η Ελλάδα από τη Γαλλία απέχει μόνο μια ’’δρασκελιά’’ και όσον αφορά το χρώμα των γιλέκων θεωρείται  δευτερεύον.  Φαίνεται ότι ακολουθεί το Βέλγιο και βλέπουμε. Φρουροί γρηγορείτε !!!

Αντώνης Ταρνανάς

ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

         [ Άλλοτε και τώρα ]

Όπως αναφέρεται  στον τίτλο, δεν πρόκειται για τη γέννηση του Χριστού , τον  Αι Βασίλη και όσα  συμβολίζουν – τουλάχιστον για τους χριστιανούς – αλλά για τον εορτασμό τους από πιστούς και άπιστους. Είναι γιορτές  οικογενειακές που στις μέρες μας αποτελούν   μοναδική ίσως αφορμή συγκέντρωσης των  διάσπαρτων, λόγω των συνθηκών εργασίας , μελών της οικογένειας και μοναδική ευκαιρία για ένα νέο αντάμωμά της , για συζητήσεις, σκέψεις και νοσταλγία. Οι γιορτές αυτές, έχουν μετατραπεί  σε  μια ευκαιρία  ιδιαίτερης  γαστριμαργικής απόλαυσης και διασκέδασης, ενώ η οικογενειακή συγκέντρωση αποτελούσε  ανέκαθεν βασικό δομικό στοιχείο της ελληνικής οικογένειας. Ξανάρχονται στο νου μου, καλές και κακές, στιγμές του παρελθόντος και αναβιώνουν ξεχασμένα, ακόμα και σκόπιμα παραμερισμένα βιώματα των περασμένων, που αποτελούσαν σημαντική ιδιαιτερότητα των  μεγάλων γιορτών, με τις θετικές και τις αρνητικές τους επιπτώσεις τους στο χθες και  στο σήμερα!!!

Στις συγκεντρώσεις αυτές,  βοηθούντος του ρέοντος οίνου και του εορταστικού κλίματος,   απελευθερώνονται οι σκέψεις και ανοίγουν τα στόματα των μεγαλύτερων, που αισθάνονται την ανάγκη να μεταφέρουν και στους νεώτερους βιώματα από αντίστοιχους εορτασμούς  του παρελθόντος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η σημερινή νεολαία μάλλον ενοχλείται από ανάλογα ακούσματα , που  αντιμετωπίζονται σαν  ‘’παρεμβολές’’ στον ταχυδακτυλουργικό χειρισμό των σύγχρονων κινητών που  αποτελούν ίσως τον μοναδικό τρόπο ‘’επικοινωνίας’’ της εποχής μας. Εκεί διαπιστώνει κανείς τη νέα μορφή μοναξιάς και απομόνωσης που ζουν οι σύγχρονες κοινωνίες και μάλιστα χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν την νέα τους ‘’εξάρτηση’’, στην οποία μετεξέλιξαν το θαύμα της νέας τεχνολογίας. Σε μια εποχή που το ‘’βόλεμα’’ και η  ‘’ήσσων προσπάθεια’’ αποτελούν τα κυρίαρχα στοιχεία ίσως δε και πολιτική στόχευση,  ελάχιστοι πια χρησιμοποιούν το μυαλό και την καρδιά τους, εμπιστευόμενοι στην νέα τεχνολογία, τα αισθήματα ακόμα δε και πολλές από τις ‘’ανθρώπινες’’  δραστηριότητές  τους. Αντί να κάνουμε τη μέγιστη καλή χρήση που μας προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες, έχουμε καταστεί ασυνείδητα υποκατάστατα τους.  Να δείτε ότι – από βαρεμάρα ή εθισμό -  θα γίνει προσπάθεια να τους ‘’αναθέσουμε’’ και την διαιώνιση του ανθρώπινου είδους, αφού ένα μέρος της σχετικής προδικασίας τους έχει  τους ήδη ‘’παραχωρηθεί’’ από πολλούς!!!  Δεν γίνονται όλα με την τεχνολογία,  που  άλλους στόχους καλείται να υπηρετήσει ή τουλάχιστον δεν γίνονται όλα όπως τα έχει προβλέψει η φύση!!!

Εμείς οι γηραιότεροι, που δεν προλάβαμε ή δεν μπορέσαμε ακόμα να εξοικειωθούμε απόλυτα και σε βάθος με την τεχνολογική εξέλιξη, ξαναγινόμαστε παιδιά  [μιας άλλης εποχής] και επιστρέφουμε στις πρώτες εμπειρίες μας. Παρά τις ενοχές μας για την αρνητική ‘’κληρονομιά’’ που ενδεχομένως αφήνουμε φεύγοντας, επιμένουμε  – έστω και ανεπιτυχώς - να  μεταφέρουμε τις εμπειρίες  μας και στους νεώτερους, για να αποτελέσουν στοιχείο προβληματισμού για το μέλλον.  Οι αναμνήσεις από ανάλογους εορτασμούς του παρελθόντος,  που είναι κλεισμένες  στο οικογενειακό χρονοντούλαπο -  σαν παρακαταθήκη  για τις επόμενες γενιές -  θα διαβαστούν κάποτε από τους σημερινούς αρνητές τους, αλλά θα έχουν χάσει πια την αμεσότητα  της προσωπικής αφήγησης των  ηρώων τους .Με την ίδια θετική πάντα σκέψη, θα επιχειρήσω να ξαναζωντανέψω περιστατικά χριστουγεννιάτικων  εορτασμών παλιών και ξεχασμένων εποχών, χωρίς τη σημερινή ευδαιμονία, αλλά σίγουρα με περισσότερη ανθρωπιά και  αληθινή αγάπη. Αφηγούμενος  με χρονολογική σειρά και σε προσωπικό επίπεδο, για να διαφυλάξω την  ακρίβεια και εγκυρότητα  τους, θα διαπιστώσετε ότι οι  πρώτες αναμνήσεις μου συμπίπτουν με πολύ δυσάρεστα και αιματηρά γεγονότα του πολέμου  της πείνας , της  κατοχής και του εμφυλίου..

Αρχίζω με τα Χριστούγεννα του 1940, με τον πατέρα μας στο Αλβανικό μέτωπο, τον υποφαινόμενο σε ηλικία έξι ετών  και τον αδελφό μου ένα χρόνο μικρότερο .Επιστρέφοντας με τη μητέρα μας από  την Χριστουγεννιάτικη Ακολουθία  χαράματα , ανάψαμε το τζάκι και ψήσαμε ένα κομμάτι χοιρινό – υπήρχαν ακόμα κάποια τελευταία αποθέματα τροφίμων – για να διασκεδάσουμε την πείνα μας όχι όμως και την απουσία του πατέρα μας, που δεν καταλαβαίναμε γιατί έλλειπε χρονιάρες μέρες. Αυτό το καταλάβαμε σύντομα, με τον περιορισμό των γλυκών  και την έλλειψη δώρου, που αποτελούσαν αποκλειστικότητα της πρωτοχρονιάς. Τα δώρα της εποχής κάλυπταν πραγματικές ανάγκες των παιδιών σε είδη ρουχισμού και υπόδησης, αφού τα παιχνίδια μας αποτελούσαν προσωπικές κατασκευές, με τη χρήση ανεπανόρθωτα φθαρμένων υλικών του σπιτιού. Ετοιμάστηκε για τις ανάγκες των ημερών ένα δείγμα μπακλαβά με ελάχιστο  λάδι αντί για βούτυρο,  στον μικρό ‘’ ταβά’ και όχι – όπως συνήθως - στο προικώο χάλκινο μεγάλο ταψί της μητέρας, μια δεκάδα κουραμπιέδες χωρίς λέξη βεβαίως για προσωπικά δώρα και άλλες τέτοιες ‘’πολυτέλειες’’.

Ακολούθησαν και άλλες  δύσκολες γιορτές τα επόμενα αρκετά χρόνια, αλλά η παρουσία του πατέρα μας στο σπίτι με τον ερχομό ενός ακόμα αδελφού αργότερα, γέμιζε το τραπέζι με ανθρώπινες παρουσίες, με μηδαμινά όμως εδέσματα, που θα ικανοποιούσαν  το μόνιμα άδειο στομάχι μας. Θαρρώ ότι το 1941,  το πρόβλημα ‘’ξεπεράστηκε’’ με μια αυτοσχέδια σπεσιαλιτέ   -σαγανάκι με πράσα σβησμένα με λίγο ξύδι – και σαν επιδόρπιο της πρωτοχρονιάς την περίφημη ‘’μπομπότα’’, με καλαμποκάλευρο.

Με την πάροδο του χρόνου άρχισε και  η βελτίωση  των προσφερόμενων εδεσμάτων, χωρίς να τρέχουν ακόμα τα χρήματα από τα μπατζάκια μας. Θυμάμαι ότι καθιερώθηκε η εκτροφή οικιακού χοίρου, που αγοράζαμε πολύ μικρό στην τοπική έμπορο-ζωοπανήγυρη  του Αυγούστου και τρεφόταν με  ‘’ό,τι έβρισκε’’ στο δύσοσμο περιβάλλον που ζούσε και τα όποια περισσεύματα  τροφών της οικογένειας. Το ‘’γρούν’’ , όπως το αποκαλούσαμε, ξεπερνούσε ενίοτε τις εκατό οκάδες  [125 περίπου κιλά] τα Χριστούγεννα και πέραν του εορταστικού τραπεζιού κάλυπτε  κυρίως τις διατροφικές και λοιπές ανάγκες της οικογένειας, για τους επόμενους μήνες. Μετά τη σφαγή του, ακολουθούσε η  εξής διαδικασία:

 Το δέρμα, μετά το στέγνωμά του στον ήλιο και χωρίς ιδιαίτερη επεξεργασία, αποτελούσε την πρώτη ύλη για τα υποδήματα των παιδιών. Ο πατέρας μας οδηγούσε στον ‘’τσαγκάρη’’ της περιοχής, πατούσαμε τα μονίμως  γυμνά πόδια μας πάνω στο γουρουνόδερμα και ο ‘’μπαρμπαλεωνίδας’’ μας έκανε συστάσεις να μη τα κουνάμε, γιατί αυτό θα  χαλάσει το αποτύπωμα. Σημείωνε το περίγραμμα του πέλματος με ένα μολύβι που βρισκόταν στο πίσω μέρος του αφτιού του και άφηνε και ένα μικρό περιθώριο για το ενδεχόμενο να μεγαλώσει το πόδι – όπως του θύμιζε ο πατέρας μας. Έτσι άρχιζε η διαδικασία κατασκευής των ‘’ποδετών’’ , όπως τα έλεγαν, ίσως διότι κάλυπταν μόνο το πέλμα και με στενές λωρίδες από το ίδιο δέρμα  έδεναν στο πόδι σαν σανδάλια [all season] και αποτελούσαν έναν τρόπο ‘’ασορτί’’ υπόδησης, για την πλειονότητα των συνομηλίκων μας.

Το κρέας , μετά την αφαίρεση του λίπους, τεμαχιζόταν σε μεγάλα κομμάτια και έμπαινε σε ένα μεγάλο βαρέλι - με ανοιχτή την επάνω  βάση -  με μπόλικο χοντρό αλάτι [ που παίρναμε από το κρατικό μονοπώλιο ] για να αντέξει στον χρόνο, με εξαίρεση κάποια μικρά τεμάχια που θα κάλυπταν τις τρέχουσες ανάγκες. Ελλείψει ψυγείου, τα τελευταία τοποθετούνταν  στο ‘’φανάρι’’, ένα είδος κρεμαστού μεταλλικού κλουβιού, με δικτυωτό  συρμάτινο περίβλημα που  προφύλασσε το περιεχόμενο από τις μύγες. Για τον καλύτερο αερισμό και  τον περιορισμό της αλλοίωσης, το φανάρι κρεμιόταν στο ψηλότερο σκιερό μέρος του σπιτιού.

Οι μεγάλες ποσότητες του λίπους έβραζαν σε ένα  ‘’καζάνι’’ μέχρι να ρευστοποιηθεί , οπότε το τοποθετούσαν σε πήλινα συνήθως δοχεία, για τις μελλοντικές μαγειρικές ανάγκες της  οικογένειας. Τα απομεινάρια της προηγούμενης ‘’τήξης’’ του λίπους – κάτι σαν λαρδί - αποτελούσαν  σημαντικά  ‘’ delicatessen’’ της εποχής και χρησιμοποιούνταν σε πολύ ειδικές περιπτώσεις ‘’καλοπέρασης’’.

Με την ανωτέρω περιγραφή, θέλησα να δώσω εναργέστερα την πραγματική εικόνα της προετοιμασίας και του εορτασμού των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς μιας παλιότερης εποχής, χωρίς καμιά απολύτως υπερβολή. Παράλληλα επιδίωξα  να καταδείξω γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι της εποχή μου, για να ξεπεράσουν το σύμπλεγμα των στερήσεων και κυρίως της πείνας, φρόντισαν να  εξορκίσουν το κακό ,με την ‘’μετάλλαξη’’ μιας καθαρά οικογενειακής γιορτής συγκέντρωσης και περισυλλογής, σε ένα στείρο ανταγωνισμό  καλοπέρασης και κοιλιακής ευωχίας, παραβλέποντας συστηματικά το πνευματικό της μέρος.

Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές κατά τις επιθυμίες σας, με μια μοναδική παράκληση. Επικοινωνήστε ‘’ζωντανά’’ με τους ανθρώπους που ζούνε μόνοι και το έχουν απόλυτη ανάγκη -όπως όλοι μας , γνωρίζοντας ότι  η μοναξιά δεν αποτελεί  πάντοτε συνειδητή επιλογή !!!

Αντώνης Ταρνανάς

ΕΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ

Παρακολουθώ προσεκτικά όσα συμβαίνουν γύρω μου και  επειδή δεν μπορώ να καταλάβω που  οδηγούμαστε με τους κατ΄ευφημισμόν χαρακτηρισμούς,  περιορίζομαι να εντοπίσω εαυτόν εις το ‘’σύστημα’’ και  να απαντήσω στο ερώτημα αν έχω ήδη περιέλθει σε κατάσταση απλού πειραματόζωου . Αναφέρομαι σε πρώτο πρόσωπο διότι ως εκεί φθάνουν οι εξακριβωμένες διαπιστώσεις μου και δεν θέλω να υποκαταστήσω τις εντυπώσεις των υπολοίπων. Αφορμή για το σημερινό μου σχόλιο αποτέλεσε η τελευταία απόφαση για τον οικογενειακό γιατρό, που η εφαρμογή της καθίσταται υποχρεωτική από την 1.1.2019.

 Διευκρινίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχω διακόψει – αυτοβούλως - κάθε ιατρική και εργαστηριακή εξέταση, αρνούμενος την προσβολή της νοημοσύνης μου και τον  σχετικό ευτελισμό – που δεν αποτελεί υπαινιγμό αλλά γνωστή πρακτική . Πιστεύω δε ότι  [στα 85 μου] μπορώ να ‘’πεθάνω’’ και χωρίς τη συνδρομή της επιστήμης.  Παρόλα αυτά  σκέφθηκα να ανταποκριθώ στην υποχρέωσή μου να τηρήσω τις εντολές του υπουργείου Υγείας που αναφέρει ότι «Ο οικογενειακός ιατρός είναι μια νέα, δωρεάν λειτουργία του ΕΣΥ. Αποτελεί το πρώτο σημείο επαφής του ατόμου με το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Μεταξύ άλλων λειτουργεί και ως σύμβουλος υγείας και πλοηγός του σε αυτό. Η εγγραφή του πληθυσμού σε Οικογενειακό Ιατρό (Γενικό Ιατρό ή Παθολόγο, Παιδίατρο) είναι υποχρεωτική, όλοι οι πολίτες έχουν αυτόματα αντιστοιχισθεί και πρέπει να υποβάλουν αίτηση εγγραφής σε διαθέσιμο Οικογενειακό Ιατρό της επιλογής τους».

         

              Ακολουθώντας λοιπόν  πιστά την   ηλεκτρονική διαδικασία [ που αποτελεί μια από τις προτεινόμενες μεθόδους εγγραφής], διαπίστωσα ότι για τον Δήμο Λοκρών που διαμένω και την ευρύτερη περιοχή, με δεκάδες  χιλιάδες κατοίκους, υπάρχει μόνο ΕΝΑΣ γιατρός συμβεβλημένος με το σύστημα, ο αποκαλούμενος με τον χαρακτηρισμό της εθνικότητάς του, ρατσισμό τον οποίο αρνούμαι να αποδεχθώ. Διερωτώμαι όμως πώς μπορώ να κάνω επιλογή ανάμεσα σε ένα και μόνο άτομο και κυρίως πως μπορεί αυτός ο επιστήμονας να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις ανάγκες του συστήματος, που τον θέλει και σύμβουλο υγείας!!! Θεωρώ περιττό να σχολιάσω τις άλλες ιδιαιτερότητες περί αλλαγής της επιλογής μετά την παρέλευση εξαμήνου και την υποβολή πρόσθετων στοιχείων, που είναι ήδη γνωστά στο ηλεκτρονικό σύστημα. Αλήθεια τι γίνεται με τους ανθρώπους απομακρυσμένων περιοχών και τους με έχοντες πρόσβαση σε υπολογιστές και Κέντρα Υγείας ;

              Εναντιούμενος στην προσωπική μου λογική ,δεν αρκέστηκα μόνο  στην   ηλεκτρονική έρευνα, αλλά  εφάρμοσα και  τη μέθοδο door to door – όπως γίνεται με τα δέματα – ρωτώντας γνωστούς και φίλους. Έμαθα λοιπόν ότι έχω δικαίωμα να επιλέξω και ανάμεσα στους τρείς γιατρούς του Κέντρου Υγείας της περιοχής. Εκεί να δεις τι γίνεται καθημερινά με τις ουρές των δύσμοιρων ντόπιων και αλλοδαπών της κοινωνίας μας. Πώς και πότε αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούν – πέραν της βάρδιας τους – να βλέπουν , να συμβουλεύουν και κυρίως να επισκέπτονται, όσους χρήζουν ιατρικής βοήθειας; Δεν αναφέρομαι στην ‘’πολυτέλεια’’ της   άμεσης βοήθειας, διότι ‘’πρέπει’’ να διευκολύνουμε και τη φυσική λύση στη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού, σύμφωνα με την πρόσφατη δήλωση του κ. Τσακαλώτου.  Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί χρειάζεται εγγραφή και πως μπορεί να αποτελεί προσωπική επιλογή η πρόσβαση σε ‘’ κάθε δημόσια δομή πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας’’.

              Επειδή δεν αντέχω περισσότερο αυτόν τον  εμπαιγμό , που προσβάλλει την όποια μου έχει απομείνει λογική, θέλω να ερωτήσω ευθέως τους αρμόδιους – νταήδες  και μη του Υπουργείου Υγείας – αν  έχουν παραπέμψει ποτέ στα σημερινά  Κέντρα Υγείας συγγενικά τους πρόσωπα και σε καταφατική περίπτωση ποιες είναι οι εντυπώσεις τους. Εγώ θα τους πιστέψω, αρνούμαι όμως να γίνω πειραματόζωο και να συμβάλω στην περαιτέρω εξαθλίωση της δημόσιας υγείας. Θα αναφερθώ ,ενδεικτικά,  σε μια ανάλογη προσωπική μου εμπειρία του 1962 στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο και οι υπεύθυνοι ας απορρίψουν  τις όποιες ομοιότητες:

              Ύστερα από ένα απόστημα σε ένα δόντι μου, ζήτησα τη γνώμη γνωστών μου Σέρβων για την ανεύρεση οδοντιάτρου. Οι συμπαθείς αυτοί άνθρωποι βρήκαν γιατρό και μου έκλεισαν ραντεβού αργά τη νύχτα – στη μαύρη- στην πανεπιστημιακή κλινική του Βελιγραδίου. Εκεί ο οδοντίατρος αποφάνθηκε  ότι ‘’μοναδική λύση αποτελεί η εξαγωγή του δοντιού , χωρίς καμιά αναισθησία, λόγω του αποστήματος’’. Συγκατένευσα αναγκαστικά , λόγω του ανυπόφορου πόνου  και ελλείψει εναλλακτικής λύσης. Τη στιγμή που ‘’αποκολλήθηκε’’ το δόντι μου και βρέθηκε στην τανάλια του γιατρού, άκουσα τη φράση  του ‘’picka ti mater’’   και ένοιωσα ένα χτύπημα επιβράβευσης στην πλάτη μου για τον ‘’ηρωισμό’’ μου. Τελικά είχε ‘’αστοχήσει’’ και μου έβγαλε – εν ψυχρώ – το διπλανό γερό δόντι. Τη σερβική φράση δεν την μεταφράζω από σεβασμό στους αναγνώστες μου, διευκρινίζω όμως ότι είναι ακριβώς  ίδια και στη  γλώσσα των βόρειων γειτόνων μας, που αναγνωρίσαμε στις Πρέσπες ως ‘’ μακεδονική’’ και συνιστώ την αποφυγή χρήσης της , ενώπιον σλαβόφωνων ,διότι εγκυμονεί κινδύνους!!!

              Επέστρεψα στο σπίτι μου με  μια χαίνουσα πληγή στο στόμα μου και ακατάσχετη αιμορραγία που με υποχρέωσε στην αναζήτηση των ‘’πρώτων βοηθειών’’, αφού προοδευτικά έχανα τις αισθήσεις μου. Η απάντησή τους ήταν αν πρόκειται για νέο η ηλικιωμένο πρόσωπο. Κάποια στιγμή το αυτοκίνητο με οδήγησε στην ίδια  προηγούμενη κλινική και εντελώς συμπτωματικά φρόντισε το πρόβλημα μου ο καθηγητής Κλόντερ, ελληνικής καταγωγής από τη μητέρα του και γνώστης της ελληνικής. Αναφώνησε και αυτός την ίδια φράση στα ελληνικά, καταφερόμενος κατά του προηγούμενου γιατρού.

              Όταν όλα τελείωσαν αισίως – δηλαδή επέζησα – τον παρακάλεσα να μου εξηγήσει  το ερώτημα των Πρώτων Βοηθειών για την ηλικία του ασθενούς. Εθισμένος στην τοπική πρακτική διευκρίνισε ότι ‘’αν είσαι νέος αντέχεις και αν είσαι γέρος  δεν χάθηκε ο κόσμος’’. Τα ακούτε αυτά κύριε Τσακαλώτε, για να καταλάβετε ότι η  πρόσφατη προοδευτική δήλωσή σας δεν αποτελεί καινοτομία , αφού έχει τύχει ανάλογης  εφαρμογής, τουλάχιστον από το 1962 . Αυτό μάλιστα συνέβη σε χώρα του πρώην ‘’υπαρκτού’’ σοσιαλισμού. Σκεφθείτε τι μπορεί να συμβεί σε μια χώρα του ‘’ανύπαρκτου’’!!!

Αντώνης Ταρνανάς

             

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΜΑΥΡΑΓΑΡΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ

          ΝΕΑ  ΑΝΑΡΤΗΣΗ 29.11.2018

 Η επικαιρότητα με υποχρεώνει να επαναλάβω κείμενό μου, που δημοσίευσα και απέστειλα με e-mail στους ίδιους αποδέκτες εις  ‘’ανύποπτον χρόνον’’ [ 3.6.2015], το οποίο – καθόλου προφητικά – περιέγραφε την μεγάλη απάτη των ημερών. Η περιγραφή μου ήταν σαφής και έφερε τον τίτλο  οι σύγχρονοι ‘’μαυραγορίτες’’ [τα εισαγωγικά χρησιμοποιήθηκαν για την αποφυγή δικαστικών περιπετειών].

        Διερωτώμαι αν τα ΜΜΕ, που έλαβαν το μήνυμά μου το διάβασαν  και τι συγκεκριμένο έκαναν. Την εκτίμηση-προειδοποίηση ενός  αφελούς εσχατόγηρου γιατί δεν την σκέφθηκαν οι υποχρεωμένοι να ελέγχουν τα στραβά και ανάποδα στην κοινωνία μας; Πού είναι η δεοντολογία και η προσπάθεια προστασίας του κοινού από τους αετονύχηδες; Να υποθέσω  η να πω  ότι δικαιούμαι να υποθέσω ότι προτίμησαν το κέρδος της διαφήμισης αντί  του καθήκοντος; Μήπως τυχόν προκύπτουν και ευθύνες για την προβολή μιας ‘’πασιφανούς’’  δολιότητας, που έβλαψε  εκείνους που η επίσημη πολιτεία ανάγκασε να ξεπουλήσουν ή να υποθηκεύσουν τα τελευταία υπάρχοντά τους; Οι αρμόδιες υπηρεσίες της πολιτείας γιατί αδράνησαν  τόσο πολύ,  μήπως τυχόν υπάρχουν και ‘’ηθικοί αυτουργοί’’;

        Συμπτωματικά, στο ίδιο κείμενο υπήρχαν και άλλες αναφορές, για τις οποίες, πολύ φοβάμαι, ότι σύντομα θα επανέλθουμε και πάλι  όμως κατόπιν εορτής. Οψόμεθα!!!  Αντώνης Ταρνανάς

Οι σύγχρονοι  ‘’ μαυραγορίτες ‘’                      3.6.2015

Έζησα μια εποχή που απεύχομαι να επανέλθει ποτέ στις νεώτερες γενιές των συνανθρώπων μας. Το απεύχομαι γιατί υπήρξε ανεπανόρθωτα οδυνηρή αλλά κυρίως διότι οι σύγχρονοι άνθρωποι που γαλουχήθηκαν σε μια τεχνητή ευμάρεια δεν έχουν αντοχές για κάτι ανάλογο, έστω και σε ηπιότερη μορφή. Αναφέρομαι βέβαια στην κατοχή και την πείνα του 1941 με τα αμέτρητα θύματά της, που καθόρισε και τη μετέπειτα πρακτική των ανθρώπων της εποχής μου, να δώσουμε στα παιδιά μας απλόχερα, όσα εμείς, οι επιζήσαντες, στερηθήκαμε .

Την εποχή εκείνη οι άνθρωποι επιστράτευσαν όλη τους την αλληλεγγύη και αγάπη προς τον πλησίον, ώστε να επιζήσουν όσο το δυνατόν  περισσότεροι από τα δεινά που βασάνιζαν το λαό της χώρας μας. Με κάθε τρόπο λειτούργησε ένας κοινωνικός  αυτοματισμός για να μετριάσει τα αποτελέσματα του πολέμου και των στερήσεων, αφού η Πολιτεία δεν μπορούσε να δώσει  την ελάχιστη βοήθεια, λόγω της κατοχής και της πραγματικής αδυναμίας για προσφορά.  Αυτό γινόταν σε μια εποχή που δεν υπήρχαν προοπτικές για το τέλος του πολέμου και τη δυνατότητα νέας παραγωγής. Μοιραζόντουσαν τα ελάχιστα τρόφιμα μεταξύ τους, για να μπουν και άλλοι στο καράβι της σωτηρίας από τη συνολική δυστυχία που βασίλευε παντού, χωρίς να ξέρουν αν και οι ίδιοι θα είχαν τον τρόπο να ανταποκριθούν στις προσωπικές ή οικογενειακές τους ανάγκες μελλοντικά.

Αλλά η ανθρώπινη  φύση είναι απρόβλεπτη και , όπως σε όλους τους κανόνες, υπήρξε και εδώ η κραυγαλέα εξαίρεση. Ήσαν το κοράκια που παραμόνευαν να αρπάξουν τη ‘’λεία’’ τους , να επωφεληθούν από το γενικό κακό και να ‘’θησαυρίσουν’, εις βάρος βέβαια των συνανθρώπων τους. Πουλήθηκαν περιουσίες ολόκληρες για ένα κομμάτι ψωμί, σπίτια και οικόπεδα για 100 ‘’δράμια’’ λάδι’’ που θα έσωζε τα παιδιά των οικογενειών αυτών από την αβιταμίνωση και το χειρότερο όλων πουλήθηκαν τιμές και υπολήψεις, για να μην πω ‘’αρπάχτηκαν’’ από τους ισχυρούς και συνήθως ‘’ δοσίλογους’’, για να ικανοποιήσουν και τις λοιπές αρπαχτικές τους ανώμαλες ορέξεις. Το κακό είναι ότι όσοι τα κατάφεραν να επιζήσουν, άρχισαν από την αρχή την προσπάθεια για να αναπληρώσουν τα χαμένα ‘’ αγαθά ‘’ ‘η απομακρύνθηκαν από τον τόπο της διαμονής των, για να περισώσουν ό,τι τους απέμεινε από τη χαμένη τους τιμή και αξιοπρέπεια, ενώ αυτοί που τους την άρπαξαν ξανάγιναν τρανοί και προύχοντες, αφού είχαν αποκτήσει και τον απαραίτητο για τη διάκριση στην κοινωνία, πλούτο. Θα έλεγα ότι αποτέλεσαν, με τον ‘’παρά τους’’, τη νέα τάξη των ‘’ευγενών’’, σε μια χώρα που η αξιοκρατία αποτελούσε ανέκαθεν  μειονέκτημα, αφού στερούσε από τις κατά καιρούς εξουσίες, τη δυνατότητα της απόλυτης επιλογής των στελεχών της. Η χώρα αυτή πάντα διαφήμιζε την εκπαιδευτική εξέλιξη και πρόοδο, αλλά προτιμούσε και επιδίωκε τη μετριότητα, κοινωνική και πολιτιστική, αφού αυτό αποτελεί τον μόνο τρόπο να επικρατούν οι μετριότητες των ‘’ημετέρων’’. Βλέπουμε λοιπόν τα χάλια μας σε όλους τους τομείς παιδείας και πολιτισμού. Αρχίζοντας από την περιβόητη ‘’κατάργηση’’ της καθαρεύουσας και έμμεσα και της αρχαίας ελληνικής – που εξακολουθεί να διδάσκεται παγκοσμίως-  αντί να ανεβάσουν το επίπεδο μόρφωσης του λαού, ‘’κατέβασαν ‘’ τη γλώσσα, επιβάλλοντας τη δημοτική, την οποία, χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων, υπερασπίστηκαν στο ελληνικό κοινοβούλιο οι εθνοπατέρες μας ‘’ εις άπταιστον  καθαρεύουσαν’’. Το ίδιο έγινε και στους περισσότερους πολιτιστικούς και εκπαιδευτικούς τομείς, αφού έκριναν το πεδίο αυτό πρόσφορο για πολιτικά κέρδη και ψηφοθηρία και βλέπουμε τα χάλια μας. Διερωτώμαι όμως  αν πράγματι βλέπουμε τα πραγματικά μας χάλια, αφού οι κρατούντες περί άλλα τυρβάζουν μέχρι τώρα, περιοριζόμενοι να  καταχωρήσουν στις ιδεολογίες και τον ‘’νεολογισμό’’ μνημονιακός και αντιμνημονιακός . Αφού  λοιπόν λύσαμε όλα μας τα προβλήματα, κατά τους κατά καιρούς κρατούντες, τώρα προσπαθούμε να λύσουμε και τα αντίστοιχα της Ευρώπης, αφού διαπιστώσαμε ότι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια που πρέπει να μεταλαμπαδεύσουμε και στους ‘’καθυστερημένους’’ λαούς της Ευρώπης. Ας είναι όμως, αφού στη χώρα αυτή όλοι  πειραματίζονται ‘’στου κασίδη το κεφάλι’’, αρκεί να μην ανοίξουμε τους ασκούς του Αιόλου και κανείς δεν θα μας εμπιστεύεται πλέον. Έχουμε τόσα πάθει στο παρελθόν, εγγύς και απώτερο και μυαλό δεν εννοούμε να βάλουμε. Ας υποστούμε λοιπόν και αυτό το πείραμα, αρκεί να μην καταστούμε απλά πειραματόζωα, προς τέρψιν εκείνων που μας την έχουν ‘’στημένη’’ και περιμένουν να επωφεληθούν και να θησαυρίσουν εις βάρος μας. Το λέγω αυτό διότι η ιστορία διδάσκει ότι σε όλες τις εποχές υπάρχουν οι καραδοκούντες να κερδίσουν προσωπικά, εις βάρος του συνόλου και έρχομαι στο προκείμενο, για να δικαιολογήσω και τον τίτλο του παρόντος.

Καθημερινά βομβαρδίζονται, από όλα τα σύγχρονα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι αναξιοπαθούντες συνέλληνες, με διαφημίσεις ενεχυροδανειστηρίων και γραφείων συναλλαγών χρυσού, κοσμημάτων και άλλων σχετικών αντικειμένων σε ‘’τιμή κοσμήματος ‘’ και έχουν κατακλυσθεί όλες οι πόλεις με αντίστοιχα καταστήματα. Το χειρότερο, για μένα προσωπικά, είναι η γνωστή φωνή ενός διαφημιστή  ανάλογης αλυσίδας γραφείων, που μου θυμίζει απόλυτα τη φωνή του ‘’ντελάλη’’ που διαλαλούσε στα παιδικά μου δύσκολα χρόνια , το ανάλογο ενδιαφέρον κάποιων ‘’μαυραγοριτών’’ της κατοχής. Τότε όμως ήταν μικρό το ‘’βεληνεκές’’ των νοσηρών αυτών ‘’ακουσμάτων’’, ενώ σήμερα, οι σύγχρονοι συνεχιστές τους, μπορούν να εισβάλουν στο σπίτι μας σε ανύποπτο χρόνο και να προσβάλουν την ακοή και τη ‘’μνήμη’’ μας. Εγώ χθες, παρακολουθούσα αγώνα μπάσκετ και υποχρεώθηκα να υποστώ τη δοκιμασία που με γύρισε 71 και πλέον χρόνια πίσω, σε μια εποχή που θέλω τόσο πολύ να ξεχάσω με κάθε τρόπο. Ας σταματήσει κάποιος αυτή την εκβιαστική συναλλαγή ή τουλάχιστον ας περιορίσει την προβολή της, με τα παντοειδή σύγχρονα μέσα ενημέρωσης. Φοβούμαι κυρίως, μήπως η ανοχή αυτής της κατάστασης δημιουργήσει συνειρμικά και την ανάπτυξη άλλων ανώμαλων συμπτωμάτων, μιας εποχής που προσπαθούμε να βάλουμε οριστικά στο χρονοντούλαπο της μαύρης ιστορικής πραγματικότητας της χώρας  μας. Αντώνης

ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ

Σκαλίζοντας κάποιες παλιές διάσπαρτες σημειώσεις μου  με ορολογίες που μου έκαναν εντύπωση, έπεσε η ματιά μου στη λέξη του τίτλου και επιχείρησα μια προσωπική ενδοσκόπηση, για να διαπιστώσω αν διαθέτω αυτή την ιδιότητα.  Η ερμηνεία  ενός ειδικού που δεν έχω συγκρατήσει το όνομά του και λυπάμαι γιαυτό, ανέφερε επί λέξει, τα ακόλουθα:

‘’Ενσυναίσθηση είναι να νιώθεις μαζί με τους άλλους ανθρώπους...

Είναι η συναισθηματική ταύτιση με τον άλλον, όπου μπορείς να κατανοήσεις το πως νιώθει, το πως αισθάνεται, μπορείς να μπεις στη θέση του, "στα παπούτσια του", να δεις τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια, να επικοινωνήσεις βαθιά μαζί του! Αποτελεί σημαντικό παράγοντα στη συναισθηματική σου ανάπτυξη, όπου για να βιώσεις αυτό που αισθάνεται και νιώθει εκείνος, χρειάζεται απλά να αφεθείς, ώστε να οδηγηθείς μέσα από τα ερεθίσματα, χωρίς να χρειάζεται "να δείξεις" ότι είσαι εκεί, απλά να κατανοήσεις τη θέση του!

Ενσυναίσθηση είναι:

να βλέπεις με τα μάτια του άλλου,

να ακούς με τα αυτιά του άλλου,

να νιώθεις με την καρδιά του άλλου!’’

Κάποιες από τις προϋποθέσεις αυτές, είμαι απόλυτα βέβαιος ότι τις διαθέτω , αρκετές όμως από τις υπόλοιπες όχι απλώς μου είναι ξένες αλλά με βρίσκουν εντελώς αντίθετο και αυτό με προβλημάτισε. Πέραν  του προβληματισμού μου,  ανησύχησα μήπως αποτελούν και  ανασταλτικό  ‘’παράγοντα στη συναισθηματική μου ανάπτυξη’’, με κίνδυνο να εμπέσω στην   κατηγορία των  συναισθηματικά υπανάπτυκτων ή ακόμα χειρότερα των ασυναίσθητων.

Δεν θα ασχοληθώ με την επιστημονική ερμηνεία του φαινομένου, αφού βρίσκεται έξω από το ‘’γνωσιακό’’ μου πεδίο [ αποφεύγω την  ταυτόσημη λέξη ‘’γνωστικό’’, για να αποφύγω την ενδεχόμενη σύγχυση με τις άλλες έννοιες που αποδίδονται στη δεύτερη λέξη]. Περιορίζομαι λοιπόν  στις πρακτικές εφαρμογές και τα εξ αυτών   παραγόμενα αποτελέσματα, παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή:

Προσπαθώ να ταυτίζομαι συναισθηματικά και να κατανοώ πως νοιώθει και αισθάνεται και να μπω στη θέση κάποιου άλλου , δείχνοντας  ότι είμαι εκεί, κοντά του. Ως εκεί και τέλος, διότι το να ‘’ μπω στα παπούτσια του ‘’  δεν είναι πάντα δυνατό  - και  λόγω μεγέθους- και αποτελεί ανεπίτρεπτη παρέμβαση, ενώ είναι ακατόρθωτο να μπω στη σημαντική θέση κάποιου άλλου, που δεν είναι διατεθειμένος να μου την παραχωρήσει!  Είναι όμως  εξοργιστικό  να βλέπεις τον κόσμο μέσα από ξένα μάτια [όταν έχεις τα δικά σου] και να επικοινωνήσεις βαθιά με κάποιον, όταν ο ίδιος δεν ‘’ανοίγεται’’ και αν το κάνει δεν ξέρεις αν είναι ειλικρινής στα ‘’ανοίγματά’’ του. Ανάλογη είναι η θέση μου στην πρόταση να ακούς με τα αφτιά του άλλου [ σκέψου να πέσεις σε κωφό ή ΄΄κωφό’’ ] και κυρίως να νοιώθεις με την καρδιά του άλλου, σε μια χώρα που σπανίζουν οι εγκάρδιοι και βρίθουν οι ‘’καρδιακοί’’ και  σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται γενικότερα από την  αδιαφορία και την απονιά. Παρακαλώ να μην εκληφθούν οι θέσεις μου ως ειρωνικές και να μη τους αποδοθεί σατιρική πρόθεση, διότι η δημόσια πρακτική τις δικαιώνει απόλυτα και είναι πλείστα όσα  τα αντίστοιχα  παραδείγματα της ‘’ζώσης πραγματικότητας’’   που βιώνουμε όλοι μας.

Σκεφθείτε  τη ζωή στη χώρα μας – διαχρονικά – μέσα από τα μάτια των πολιτικών μας. Πολλοί  την έβλεπαν κατάμαυρη και τώρα ρόδινη  και ανθίζουσα και οι άλλοι ακριβώς αντίθετα. Να ακούς με τα αφτιά όσων έλεγαν  ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο ή  δολοφόνοι των λαών Αμερικάνοι και τώρα μεσολαβούν για την είσοδο και άλλων  στους ίδιους Οργανισμούς  , δίνοντας και ‘’πανωτόκια’’, με ιστορικές  ονομασίες και ανιστόρητες γλώσσες!!! Να επικοινωνήσεις βαθιά με κάποιους που κατηγορούσαν τους υπόλοιπους σαν ‘’τσολιάδες’’ με διάφορα προθέματα και τώρα θριαμβολογούν φορώντας οι ίδιοι τις ‘’κλεμμένες φουστανέλες’’ τους ή να βλέπεις τον ‘’κατάμαυρο’’ από την πίσσα Σαρωνικό, μέσα από τα μάτια των υπεύθυνων, που διαφήμιζαν την καθαρότητά του και παρακινούσαν τους λουόμενους να μη χάσουν την ευκαιρία! Να ακούς με τα αφτιά των  κατά καιρούς αντιμνημονιακών ή εκείνων που θα έσκιζαν τα μνημόνια και να βλέπεις με τα μάτια εκείνων που έβλεπαν το πελώριο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος του 2015 σαν ευκαιριακό ΝΑΙ της Οβιδιακής τους  μεταμόρφωσης. Να ακούς με τα αφτιά εκείνων που πήραν την εξουσία χάρις στο  μπόνους 50 εδρών, που σπεύδουν  να καταργήσουν την ‘’επιδότηση’’ αυτή, για να μη μπορέσουν οι άλλοι να σχηματίσουν κυβέρνηση!!!

Να λοιπόν γιατί αποδέχομαι μεν την επιστημονική ερμηνεία της ενσυναίσθησης ‘’ να νοιώθω μαζί με τους άλλους ανθρώπους ‘’, όταν όμως και οι άλλοι νοιώθουν το ίδιο για μένα και αρνούμαι τον ‘’ετεροπροσδιορισμό’’ που δίνει το δικαίωμα στους κατέχοντες να μου επιβάλουν να αισθάνομαι πλούσιος με άδειες τσέπες και να βαυκαλίζομαι με τις φρούδες  ελπίδες που μοιράζουν  αφειδώς. Ύστερα από όλα αυτά, προτιμώ  να βλέπω με τα δικά μου γέρικα μάτια και να ακούω με τα μειωμένης  οξύτητας αφτιά  μου , αδιαφορώντας ,στα 85 μου, για την όποια επιστημονική προειδοποίηση περί ενδεχόμενης ‘’συναισθηματικής μου υποβάθμισης’’.       Αντώνης Ταρνανάς