ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ή ΑΝΟΙΞΗ;

Τώρα που μπήκαμε για τα καλά στο Φθινόπωρο, κυριολεκτικά και αλληγορικά, αισθάνομαι μεγαλύτερη την ανάγκη να ασχοληθώ με την γραφή και συγγραφή, για να γεμίσω και τις ‘’οσημέραι’’ αυξανόμενες νεκρές ώρες της επιβαλλόμενης ατέλειωτης μοναξιάς μου. Το καλοκαίρι έκανα ένα διάλειμμα και ομολογώ ότι το συνήθισα και αντιμετωπίζω μια δυσκολία να επανέλθω στα παλιά, όχι μόνο διότι εξέλιπαν και οι περισσότεροι λόγοι των συχνών πολιτικών σχολίων μου, με την επιστροφή της χώρας στην ‘’κανονικότητα’’, αλλά κυρίως διότι έχω αρχίσει να ελέγχω αυστηρότερα και τη νοητική  μου πληρότητα. Το τελευταίο το αντιμετωπίζω  ηλικιακά [στα 86 μου], αφού μέχρι στιγμής δεν έχω προβληματισθεί με  τη γλωσσική μου ικανότητα, τη λεκτική μου ευχέρεια, την ταχύτητα αντίληψης και τη λογική ικανότητα, σύμφωνα πάντα με τα προσωπικά μου κριτήρια. Δεν έχω αποφασίσει όμως ακόμα τον τρόπο για να ξεπεράσω το πρόβλημα, αφήνοντας  και τον πανδαμάτορα χρόνο να ορίσει ή και να μου επιβάλει τη δέουσα συνέχεια.

Η επικαιρότητα παρέχει πλούσιο υλικό για κριτική στην ελληνική και τη διεθνή πολιτική κατάσταση, αρχίζοντας από τα εσωτερικά μας, τα οποία δεν θα μας αφήσουν και πάλι να πλήξουμε και θα το κάνω με μια διαδικασία σπονδυλωτή, για τη σύγχρονη κάλυψη περισσότερων θεμάτων, αρχίζοντας από τα πιο κραυγαλέα:

Αχός βαρύς ακούγεται, που έλεγε και το περίφημο δημοτικό ποίημα της Δέσπως, γύρω από το περιβόητο μεγαλύτερο σκάνδαλο ή τη μεγαλύτερη σκευωρία, που ταλανίζει τη χώρα μας. Δεν είναι δικό μου θέμα να υποστηρίξω τη μια ή την άλλη άποψη, νομίζω όμως ότι παρατράβηξε αυτό το ‘’ποίημα’’ και είναι καιρός να το αφήσουμε  στη μοναδική αρμόδια  ανεξάρτητη Αρχή– τη Δικαιοσύνη-να βρει την άκρη του νήματος, διότι πρέπει να τη βρει.

Εκείνο που με κάνει να επανέρχομαι στη δημόσια ενημέρωση είναι κυρίως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και ο τρόπος που προσεγγίζεται στο προσκήνιο και το παρασκήνιο της ‘’πολιτικής’’ μας κονίστρας. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι ή σύγχρονη παλαίστρα – σε αντίθεση με την αρχαία - δεν είναι καλυμμένη με άμμο και σκόνη, αλλά με λάσπη, ώστε να καλύπτει ή και να αναδεικνύει ανάλογα εκείνα που επιθυμούν οι εποχιακοί  μονομάχοι.

Άκουσα τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού ότι δεν θα μετατρέψει τη Βουλή σε βιομηχανία εξεταστικών και για λίγο ένοιωσα μέλος μιας κανονικής χώρας, η συνέχεια όμως μου διέγραψε και αυτή την ελάχιστη ελπίδα. Ακούστηκαν και άλλες πολλές δηλώσεις που μιλούσαν για υποχρέωση του Κοινοβουλίου να δώσει συνέχεια στο θέμα που παραπέμφθηκε από τη Δικαιοσύνη - είναι αλήθεια ότι αυτό επιβάλλεται να γίνει -  ή  ότι πρόκειται για ‘’εκδικητική ενέργεια’’.  Δεν πρέπει βέβαια να διαφεύγει της προσοχής μας ότι εδώ δυστυχώς είναι ακόμα Βαλκάνια και η ‘’προοδευτική’’ ψευτοκουλτούρα ηρωοποιεί εκείνους που απεχθάνονται τον ‘’Νόμο και  τάξη’’  και κυρίως την  παγιωμένη ηθική , αφού έτσι ικανοποιείται  το συμπλεγματικό της προοδευτικό απωθημένο.

 Θα θυμίσω σχετικά ένα ανάλογο περιστατικό, που συνέβη κατά την επιστροφή του Αντρέα Παπανδρέου από το Χέρφιλντ, όταν ο λαός που τον περίμενε άρχισε να αλαλάζει με το νεύμα του προς τη ‘’ σχέση του ‘’ να τον ακολουθήσει στη σκάλα του αεροσκάφους. Τη στιγμή εκείνη, όλοι οι πονηρούληδες αναθάρρησαν διότι άνοιγαν οι ‘’προοδευτικοί’’ ορίζοντες  στην αποδοχή της ‘’γκόμενας’’ στους παντρεμένους. Το περιστατικό αυτό αποτελεί   δείγμα μιας δήθεν αριστερής νοοτροπίας μέρους των νεοελλήνων που  ταυτίζονται και με τους καθοιονδήποτε τρόπο ελεγχόμενους ή διωκόμενους από τη δικαιοσύνη, που ‘’αντιστέκονται στο  κατεστημένο’’, πράγμα που εντυπωσιάζει το ‘’ριζοσπαστικοποιημένο’’ πόπολο.

Είναι καιρός πλέον το Ελληνικό Κοινοβούλιο να  περιορισθεί στη εξέταση  των παραπομπών της δικαιοσύνης χωρίς να μετατρέπεται  σε Κολοσσαίο, αν και πιστεύω ότι ενίοτε επιβάλλεται να το επιζητούν και μόνοι τους οι παραπεμπόμενοι, ώστε να μη διαιωνίζεται  το κρέμασμά τους στα μανταλάκια. Ας γίνει ότι επιβάλλουν οι Νόμοι με την ταχύτερη διαδικασία, αφήνοντας την τελική κρίση στον φυσικό δικαστή των Ελλήνων πολιτών και τη βουλή να ασχοληθεί με το κοινοβουλευτικό έργο της.

Μια και αναφερθήκαμε  στη δικαιοσύνη, επικεντρώνομαι σε μια απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που ακυρώνει Νόμο του τέως Υπουργού Παιδείας, για τη διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία. Εκείνο που με προβληματίζει δεν είναι η ακύρωση ενός Νόμου για αντισυνταγματικότητα, όπως συχνά συμβαίνει στη χώρα μας, αλλά το ουσιαστικό μέρος της υπόθεσης. Μια  μειοψηφία δεδηλωμένων άθεων, όχι απλώς προσπαθεί να επιβάλει τις απόψεις της για μια θρησκεία που δεν πιστεύει αλλά και μετά την υποχρεωτικά εκτελεστή δικαστική απόφαση, προβαίνει σε άθλιους και προσβλητικούς χαρακτηρισμούς περί επιστροφής σε προηγούμενες δεκαετίες, που η ίδια αποκηρύσσει. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να διαγράψουμε το παρελθόν μας και να δεχθούμε το ομολογημένο δικό τους παρελθόν, το οποίο οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης αποτίναξαν μετά βδελυγμίας!!! Έχει και η πρόκληση τα όριά της και θα ξαναπώ ότι κανένας δεν  μπορεί να  ισχυρίζεται ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια και να επιθυμεί να την επιβάλει ‘’ετσιθελικά’’, παραβλέποντας τους δημοκρατικούς κανόνες, για τους οποίους ισχυρίζεται  ότι κόπτεται.

Η συχνή επίσκεψη του απελθόντα  Πρωθυπουργού στον αρχηγό της Καθολικής Εκκλησίας αποτελεί θετική ενέργεια και δικαίωμα αμφοτέρων , ίσως όμως  και  αντιπερισπασμό, ευχόμενος να παραμείνει ως εκεί. Χωρίς καμιά σκέψη συσχετισμού , μου θυμίζει μια συνεργασία μεταπολεμικού  Ποντίφικα με το παλιό καθεστώς της κομμουνιστικής Τσεχοσλοβακίας, με μοναδική επιδίωξη  την ένταξη 200.000  ορθοδόξων της χώρας στους Ουνίτες [ οι οποίοι αποδέχονται τον Πάπα ως αρχηγό τους], σε μια εποχή που η ορθοδοξία  ήταν υπό διωγμό. Τώρα, αισθάνομαι ότι καμιά θρησκεία δεν διώκεται , έστω και αν κρυφίως κάτι σχετικό επιδιώκεται από κάποιες δήθεν διεθνιστικές μειονότητες. Η θρησκευτική εξέλιξη στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και ιδιαίτερα της Ρωσίας είναι ενδεικτική των περιορισμών και της καταπίεσης του παρελθόντος.

Από τα διεθνή θα επιλέξω το BREXIT , το οποίο παρά τη φαιδρότητα της επίσημης αντιμετώπισης, είναι βέβαιο ότι θα επιφέρει κοσμοϊστορικές δυσμενείς αλλαγές παγκοσμίως και ιδιαίτερα στην πάλαι ποτέ γηραιά Αλβιόνα. Δεν θα ήθελα όμως να είμαι ούτε ψύλλος στο κόρφο του κυρίου Τζόνσον, όσο και αν αυτό αποτελεί και προτροπή του Αμερικανού Προέδρου. Το σοβαρότατο θέμα των Ελληνο-Τουρκικών δεν θέλω να το θίξω διότι το θεωρώ αρκετά σοβαρό και απρόβλεπτο, όσο είναι απρόβλεπτος και ο διεθνώς στριμωγμένος ηγέτης της γείτονος. Αντώνης Ταρνανάς

ΙΣΟΒΙΑ ΣΥΝΤΑΞΗ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ

Είναι η πρώτη μου ενασχόληση μετά την καλοκαιρινή ραστώνη και θα προσπαθήσω να είμαι επιεικής προς τη νέα Κυβέρνηση . Δεν υπόσχομαι ότι θα κάνω το ίδιο και στο μέλλον, αλλά σίγουρα θα  κινούμαι με βάση το  περί δικαίου αίσθημα και την κοινή λογική, η οποία τα τελευταία πολλά χρόνια είχε δραπετεύσει από την ταλαίπωρη χώρα μας.

Σήμερα θα καταπιαστώ με το κατ ευφημισμόν πλέον αποκαλούμενο δημογραφικό θέμα της χώρας, ενώ πρόκειται γι’ αυτή την ίδια την ύπαρξή μας.  Εντελώς συμπτωματικά το θέμα αποτελεί και μια από τις κύριες  κυβερνητικές εξαγγελίες και μάλιστα δια στόματος του ίδιου του Πρωθυπουργού . Διάβασα και άκουσα πολλά και λίαν ενδιαφέροντα, δεν είδα όμως και ελπίζω απλά να διέλαθε της προσοχής μου, καμιά αναφορά στο θέμα, που καταποντίστηκε στο όνομα της ευρωπαϊκής μας νομιμοφροσύνης ή κοινώς στα αποκαλούμενα μνημόνια που αφορά την ισόβια σύνταξη πολύτεκνων γονιών. Ελπίζω και εύχομαι να μην εντάχθηκε  και αυτό  στη επικρατούσα τελευταία ‘’έκπτωση’’ των ισοβίων.

Για το θέμα έχω να προσθέσω και την ιστορική σύνδεσή του με τον νέο Πρωθυπουργό, αφού – αν δεν κάνω  και πάλι λάθος – καθιερώθηκε από τον αείμνηστο πατέρα του. Δεν αναφέρομαι βέβαια σε μια τυπική αθέτηση γονικής παροχής, αλλά σε μια ιστορική επαναφορά μιας αναγνώρισης της πολιτείας σε αυτούς που κράτησαν όρθια πληθυσμιακά τη χώρα μας, με μύριες όσες δυσκολίες και αντιξοότητες. Είναι θέμα οφειλόμενης τιμής  σε εκείνους που έκαναν το χρέος τους αφιλοκερδώς και η πολιτεία είχε αποφασίσει να τιμήσει τις πράξεις τους. Σε κάποια φάση δυσκολίας, λανθασμένα, το κράτος πήρε πίσω την υπόσχεσή του – όπως και αμέτρητες άλλες - και έπ’ αυτού συνηγόρησε και το ΣΤΕ, ως προς τη συνταγματικότητα  της απόφασης. Ποιος όμως παίρνει την ευθύνη για την ηθική υποχρέωση της πολιτείας να ανακαλεί μια πράξη τιμής προς τους πολίτες της; Με τη λογική αυτή ίσως σκεφθούν κάποιοι να ανακαλέσουν και την τιμητική διάκριση για τις ηρωίδες της Πίνδου [ συμπεριλαμβάνονται και συγγενικά μου πρόσωπα ] και  τόσες άλλες ανάλογες περιπτώσεις. Είναι δυνατόν μια ευνομούμενη χώρα να αρκείται απλά και μόνο στη συνταγματικότητα της ανάκλησης και να παραβλέπει το ηθικό μέρος που είναι και το κυρίαρχο, στην περίπτωση των ηρωίδων αυτών της ζωής;

Δεν θέλω να πλατειάσω με το θέμα, περιοριζόμενος σε αυτά τα ολίγα,   πιστεύοντας άλλωστε ότι  δεν  αποτελεί σημαντική  επιβάρυνση. Είναι όμως δυνατόν να αποτιμάται σε χρήμα η ανάκληση μιας τιμητικής πράξης από την ίδια την πολιτεία που την καθιέρωσε; Έτσι θα δώσει το παράδειγμα προς τους πολίτες της για το σεβασμό στις αξίες της ζωής και την ηθική αμοιβή που τείνει να καταστεί σπάνιο έως ανεπαρκές είδος στην εποχή μας;

Αφορμή για το παρόν μου έδωσε μια φίλη που ανήκει στην τιμητική αυτή κατηγορία και πιστεύω απόλυτα ότι δεν το κάνει μόνο για τα ελάχιστα αυτά χρήματα αλλά ότι αισθάνεται μειωμένη ηθικά που της πήραν πίσω μια τιμή που δικαιούται με τέσσερα παιδιά που έφερε στον κόσμο και διάγουν νόμιμα και παραγωγικά στην ελληνική πολιτεία. Εγώ, που δεν μπορούσα να της δώσω μια έντιμη απάντηση, σκέφθηκα να το παραπέμψω σε αρμοδιότερους από μένα και  πιστεύω έντιμους αποδέκτες. Ας φροντίσουν τα ΜΜΕ που θα το λάβουν να το αναδείξουν ή να το προωθήσουν αρμοδίως.Αντώνης Ταρνανάς

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

         [Στη μνήμη του πατέρα μου]

              

Το ‘’έξυπνο’’ κινητό μου τηλέφωνο σημειώνει από χθες ότι σήμερα όλη μέρα είναι η Κοίμηση της Θεοτόκου, είναι δηλαδή η γιορτή της Παναγίας μας. Τα Θεοτοκωνύμια  ανά την Ελλάδα ξεπερνούν τα 500, με χαρακτηριστικότερα εκείνα της Τήνου, της Εκατονταπυλιανής, της Γλυκοφιλούσας, της Ζωοδόχου, της Οδηγήτριας, της Πλατυτέρας των Ουρανών και της προστάτιδας των Ποντίων,  Παναγίας του Σουμελά.

Διάσπαρτες ανά την επικράτεια είναι  οι εκκλησίες που φέρουν το όνομά της και προσελκύουν το χριστεπώνυμο πλήθος για να ζητήσει τη βοήθειά της και όχι μόνο την ημέρα της μνήμης της. Αμέτρητοι είναι όμως και οι Ελληνίδες και Έλληνες που φέρουν το όνομά της και γιορτάζουν σήμερα. Στην ευρύτερη  οικογένειά μου υπάρχουν τρεις Παναγιώτηδες ο γιος μου και οι γιοι των δύο αδελφών μου, που ‘’κληρονόμησαν’’ το όνομα του πατέρα μου και σ’ αυτόν κυρίως θα αναφερθώ στη συνέχεια.

Γέρος κι εγώ πλέον, με συμπληρωμένα τα 85 μου, αισθάνομαι την ανάγκη να ‘’του’’ πω δυο λόγια, που η δωρική του σοβαρότητα με απέτρεπε να του απευθύνω όσο ζούσε. Σαν παιδιά  περιοριζόμαστε να του  φιλήσουμε το χέρι  και να του πούμε τυπικά χρόνια πολλά. Σπάνια γιόρταζε την ονομαστική του γιορτή, γιατί το θεωρούσε άδικο ως προς την μητέρα μας, της οποίας το όνομα δεν συμπεριλαμβανόταν στο εορτολόγιο. Θυμάμαι μια μόνο περίπτωση – σε στενό οικογενειακό κύκλο – τα χρόνια της πείνας, με πρασόφυλλα με ξύδι στο τηγάνι, που είχαν περισσέψει από το πρασόρυζο  της προηγούμενης. Με σημερινή ορολογία  θα το λέγαμε φλαμπέ!!!

Ήταν ένας τυπικός χριστιανός που δεν τον ενθουσίαζε η τυπολατρία  ήταν όμως απόλυτος στις επιταγές του χριστιανισμού. Η αγάπη του ξεπερνούσε τα όρια των  δικών  του και των πλησίον του και δεν θυμάμαι ποτέ  την όποια  φροντίδα για τον εαυτό του, που κατέτασσε πάντα τελευταίο. Στη διάρκεια της κατοχής, έμεινε πολλές φορές νηστικός για να φάνε οι υπόλοιποι. Το χειμώνα, απομακρυνόταν από το τζάκι, το μοναδικό μέσο θέρμανσης της οικογένειας, για να βρεθεί χώρος για τους υπόλοιπους, προφασιζόμενος ότι δεν του άρεσε η ζέστη και ας τον βλέπαμε να ‘’τρέμει’’.

Συμπλήρωνε τις ελάχιστες μαθησιακές του γνώσεις [ έλεγε ότι είχε τελειώσει το Σχολαρχείο] με την πλουσιότατη εμπειρία του από τη δουλειά ανά τη χώρα και είχε πάντα κάτι θετικό να μας συμβουλέψει σε κάθε περίπτωση . Δεν θα ξεχάσω ότι μια μέρα που με ‘’ έπιασε’’ με ένα μικρό κουβάρι νήματος που χρησιμοποιούσα για τον χαρταετό μου, με οδήγησε να το επιστρέψω στην  κάτοχό του ζητώντας της συγγνώμη,  παρότι εγώ το είχα βρει στο δρόμο που προφανώς της είχε πέσει.

Σαν επί κεφαλής συνεργείου οικοδομών, πλήρωνε πρώτα τους συνεργάτες του και πολλές φορές γύριζε ‘’άφραγκος’’ στο σπίτι για να μην κακοκαρδίσει τον εργοδότη που αντιμετώπιζε δυσκολίες ή τους φίλους και συνεργάτες του. Όχι σπάνια αντιμετώπιζε και τη γκρίνια της μητέρας μας ότι προτίμησε τους άλλους από την οικογένειά του. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι κέρδισε την εκτίμηση των ανθρώπων που τον γνώρισαν , μερικοί των οποίων έψαξαν τρόπο να του το ανταποδώσουν.

Στη διάρκεια που ο πατέρας μου βρισκόταν στο μέτωπο της Αλβανίας, μια κυρία που με συνάντησε στο δρόμο, μου φόρτωσε στο γάιδαρό της δυο τσουβάλια σιτάρι να το πάω στο σπίτι μου [ήμουν 6-7 ετών], που όπως ισχυρίστηκε το όφειλαν στον πατέρα μου για οικοδομικές εργασίες του παρελθόντος. Δεν ξεχνώ επίσης ότι επιστρέφοντας  από το μέτωπο με απόξεση των πελμάτων του λόγω κρυοπαγημάτων,  αρνήθηκε να υποβάλει αίτηση συνταξιοδότησης για λόγους υγείας, αφού μπορούσε να συνεχίσει την εργασία του, με τις όποιες φυσικές δυσκολίες.

Όταν ένας γείτονας πάντρεψε την κόρη του και βρέθηκε στην ανάγκη να προσθέσει δυο [παράνομα]  δωμάτια που δεν είχαν διέξοδο στο δρόμο, του συνέστησε να κόψει μια γωνιά από το δικό μας οικόπεδο στη διάρκεια που ο ίδιος με τη μητέρα μου θα απουσίαζαν για τα ιαματικά τους λουτρά., για να αποφύγει τη φυσική της αντίδραση. Η σημερινή μορφή του οικοπέδου επιβεβαιώνει ακόμα το γεγονός, που  η συγχωρεμένη μητέρα μου, άργησε   μεν τελικά  όμως το αποδέχτηκε!!!

Πολλές φορές αναλάμβανε τις εργολαβίες ‘’κατ’ αποκοπή’’. Σε περιπτώσεις όμως που δούλευε με μεροκάματο, έφευγε κι επέστρεφε νύχτα στο σπίτι. Στις παρατηρήσεις της μητέρας μου ή των συνεργατών του ότι εξαντλούσε τα όρια της ημέρας, εκείνος απαντούσε στερεότυπα ότι και ο εργοδότης του δίνει ολόκληρο το μεροκάματο!!!

Άφησα τελευταία μια χαρακτηριστική περίπτωση , με  μια μικρή εισαγωγή για να γίνει  περισσότερο κατανοητή. Ο πατέρας μου καταγόταν από τον Πεντάλοφο  Βοΐου Κοζάνης [ ένα από τα γνωστά μαστοροχώρια στα όρια Μακεδονίας – Ηπείρου \και μαζί με τον πατέρα και τον νεώτερο αδελφό του, εργάστηκαν στην Αταλάντη, όπου παντρεύτηκε και δημιούργησε οικογένεια. Αργότερα ο παππούς επέστρεψε κοντά στη γιαγιά στον Πεντάλοφο και ο αδελφός του επίσης, όπου παντρεύτηκε. Ο πατέρας μου έφερε  βαρέως το γεγονός ότι μετά τον γάμο του  ‘’έριξε μαύρη πέτρα’’ πίσω του και η τελευταία φορά που πέρασε από το χωριό του ήταν ως στρατιώτης ,την ημέρα της ‘’υποχώρησης’’ από την Αλβανία. Αν και διατηρούσε αλληλογραφία με τους γονείς του και τους  έστελνε κατά καιρούς μικροδωράκια, θεωρούσε ότι δεν είχε ανταποκριθεί ‘’ όπως όφειλε ‘’ , στις οικογενειακές υποχρεώσεις του.

Όταν λοιπόν μεγαλώσαμε εμείς τα παιδιά, αποφασίσαμε την επίσκεψη των παππούδων και  των λοιπών συγγενών στο χωριό. Ο πατέρας δέχτηκε με χαρά την απόφασή μας, αλλά με έναν όρο. ‘’ Να μη δώσουμε την εντύπωση οποιασδήποτε περιουσιακής διεκδίκησης’’, αφού ο ίδιος δεν είχε πράξει το καθήκον του προς τους γονείς του, πράγμα που τον αποξένωνε από κάθε κληρονομικό δικαίωμα και τηρήσαμε με απόλυτη συνέπεια την επιθυμία του αυτή.

Ύστερα από αυτό, ακολούθησαν εκατέρωθεν – περιορισμένες – ανταλλαγές επισκέψεων και κάποια στιγμή πείσαμε και τον πατέρα μας να πραγματοποιήσει μαζί μας το ταξίδι στο πατρικό του, αφού εν τω μεταξύ οι γονείς του είχαν φύγει από τη ζωή. Σε όλη τη διάρκεια της παραμονής στο πατρικό του σπίτι , παρουσία του  αδελφού  και της οικογένειάς του, έκλαιγε με λυγμούς, πράγμα που μας ανάγκασε να επισπεύσουμε την επιστροφή στη ‘’νέα του πατρίδα’’, που αγάπησε πολύ αλλά η αγάπη του για τη γενέτειρα, τον άφησε μετέωρο ανάμεσα στις δυο τους.

Ελπίζω να μου συγχωρεθεί η συναισθηματική αυτή φόρτιση και ‘’περιαυτολογία’’, αλλά το είχα πολλή ανάγκη να το κάνω και ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να το ‘’προλάβω’’. Αντώνης Ταρνανάς

ΠΑΝΑΚΕΙΑ ή ΑΠΑΤΗ

[Μπορεί και τα δυο ή κανένα ]

Έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν με το θέμα, αλλά τώρα έφθασα σε οριακό σημείο , που με αναγκάζει να επανέλθω. Μένω με την εντύπωση ότι το αναγνωστικό μου κοινό είναι μικρό έως ανύπαρκτο ή ότι το θέμα μου δεν είναι πιασάρικο και συνεπώς αφήνει ασυγκίνητους τους αναγνώστες του, ειδικούς, αρμόδιους και αναρμόδιους. Θα επιχειρήσω ακόμα μια προσπάθεια με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα γίνει κάτι έστω και σε βάρος μου για ………. δυσφήμιση. Για την επιτυχή έκβαση της περιγραφόμενης επιδίωξης, παρακαλώ όποιον αναγνώστη έχει τρόπο προώθησής του στο ΕΣΡ και στον ΠΙΣ, να το πράξει αμελλητί και υπ΄ευθύνη μου .

Είναι πολλές οι σχετικές περιπτώσεις, για λόγους πρακτικούς όμως θα περιορισθώ σε δύο μόνο προϊόντα [ Αλόη και FIRTECH ]  και μια τρίτη ειδική  κατάσταση, αφού προβάλλονται ως πανάκεια  δια πάσαν νόσον  και πάσαν μαλακίαν’’ [απόσπασμα από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο]. Ζητώ  συγγνώμη προκαταβολικά από εκείνους που ασχολούνται με το θέμα, βεβαιώνοντάς τους ότι δεν καταφέρομαι στο προϊόν, αφού το έχω χρησιμοποιήσει και προσωπικά,  σε δικό μου πρόσωπο στο απώτερο παρελθόν, χωρίς να το προβάλω δημόσια σαν πνάκεια. Πρόκειται για τα φύλλα του φυτού ‘’αθάνατος’’ [ η φυσική  αλόη της εποχής], για την απαλλαγή από τους έντονους πόνους του πατέρα μου, από τα κρυοπαγήματα που ‘’κληρονόμησε’’, επιστρέφοντας από το ‘’αλβανικό μέτωπο’’ του 1940. Αλλά, ως εκεί και μη παρέκει, που θα έλεγαν κάποιοι ελαφρώς σκεπτόμενοι άνθρωποι, διότι η υπερβολή τελικά κάνει κακό και στη δημόσια υγεία αλλά και στο ίδιο το προϊόν. Ακολουθώντας  το απόσπασμα από την Ιλιάδα   «Αιδώς γαρ εν κακοίσιν ουδέν ωφελεί, η γαρ σιωπή τω λαλούντι σύμμαχος» [Αν εσύ ακούς τους φαύλους και δε μιλάς, γίνεσαι σύμμαχός τους], δεν σιωπώ και  ελπίζω αυτή τη φορά να με ακούσει κάποιος αρμόδιος, έστω και για να διαψεύσει τις όποιες προβληματικές διαπιστώσεις μου. Χωρίς να είμαι γιατρός ή νομικός, θεωρώ ότι ο τηλεοπτικός αυτός βομβαρδισμός , αποτελεί αντιποίηση επαγγέλματος και ενδεχομένως να παρασύρει πάσχοντες από τις διαφημιζόμενες ‘’αρετές’’ των συγκεκριμένων προιόντων και να αποτρέπει ή καθυστερεί τους ασθενείς από την πρέπουσα θεραπευτική αγωγή. Το γεγονός ότι πρόκειται για φυτικό προϊόν  δεν αποτελεί εγγύηση ασφαλείας, αφού φυτικό είναι και το όπιο, η κοκαΐνη, το χασίς και αμέτρητα άλλα. Από την άλλη, γνωρίζοντας  τις βασικές  ιδιότητες του μαγνητισμού, αρνούμαι να δεχθώ τις επιχειρούμενες κακοποιήσεις τους από άσχετους, προκειμένου να εξηγήσουν την ευεργετική δράση των προϊόντων τους. Για τους παλαιότερους έρχονται στο νου μας, η πικραγγουριά και το νερό του Καματερού, αλλά  πίστευα  ότι με το πέρασμα του χρόνου η χώρα άλλαξε και δεν ‘’παίζουμε’’  έτσι εύκολα με την υγεία του κόσμου. Έρχομαι τώρα στην τρίτη ‘’ειδική’’ κατάσταση, που αφορά εκλεγμένο πια Βουλευτή και αρχηγό κόμματος, που συνεχίζει να προβάλει τα προϊόντα του, εξηγώντας λεπτομερώς και τον τρόπο εφαρμογής των, με  ζηλευτή ιατρική συνέπεια. Επιχειρηματολογεί  για τον εθνικισμό του  με καθημερινές υπερπροσφορές, όπως κάνει για τα ‘’μαντζούνια’’ του . Ομολογώ ότι αδυνατώ να κατανοήσω τις ιατρικές του συμβουλές με σύγχρονη παρουσίαση εικόνων και επίδειξη του τρόπου εφαρμογής των. Παραμένω με την απορία, σε ποια άλλη χώρα επιπέδου υπανάπτυκτης και άνω, συμβαίνει κάτι ανάλογο και πώς αυτό δεν υπέπεσε στην προσοχή κάποιου ανευθυνουπεύθυνου αρμόδιου.  Ας ασχοληθεί επί τέλους κάποιος με το θέμα – έστω και ο Πρόεδρος της Βουλής - γιατί φοβάμαι ότι η επόμενη φάση θα είναι η επίκληση των παραδοσιακών ‘’μάγων’’, κατορθώματα των οποίων μας παρουσιάζουν με θαυμασμό σύγχρονα ντοκιμαντέρ των Δημόσιων καναλιών μας. Ελπίζω και εύχομαι να μη μεταφερθούν και μέσα στο προστατευόμενο από το άσυλο κοινοβούλιό μας σκηνές ανάλογου περιεχομένου, στα πλαίσια της ‘’προοδευτικής’’ κανονικότητας που επιδιώκεται από ορισμένες πτέρυγές του !!! Αντώνης Ταρνανάς

ΔΙΑΣΠΑΡΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΡΑΣΤΩΝΗ

                            Μια μικρή παρένθεση

Εξωστρεφής από τη φύση μου, δεν αφήνω στιγμή χωρίς να εκφράσω, με κάθε τρόπο και καλοπροαίρετα, τις σκέψεις μου, με την ψευδαίσθηση ότι αυτές αφορούν , ενδεχομένως και τους άλλους. Δεν είμαι βέβαιος ότι αυτή είναι η αλήθεια, είμαι όμως απόλυτα σίγουρος ότι ουδείς κατέχει τη μοναδική αλήθεια και συνεπώς μου αρκεί ο προβληματισμός όσων  με διαβάζουν. Το φετινό καλοκαίρι έκανα ένα μακρύ διάλειμμα, για να διευκολύνω την καλοκαιρινή ραστώνη εκείνων που ‘’ανέχονται’’ ή και ‘’ενθαρρύνουν’’ τα γραφόμενά μου, ώστε να τους κρατήσω σαν αποκούμπι των ιδεών μου για το υπόλοιπό διάστημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι έπαψα να σκέπτομαι, να προβληματίζομαι και να γράφω.

Εξακολουθώ λοιπόν να σκέπτομαι και να αποτυπώνω αυτές τις σκέψεις μου στον υπολογιστή και στη συνέχεια να τις κρατώ στη μνήμη του ή να τις διαγράφω, χωρίς  να τις αναθεωρώ ή να τις σβήνω και από την προσωπική μου μνήμη. Κατά το κοινώς λεγόμενο τις κρατώ αποκλειστικά για τον εαυτό μου, ακόμα και όταν διαπιστώνω ότι αυτές δικαιώνονται. Αρκούμαι στη διαπίστωση της εγκεφαλικής μου ορθότητας, δεν είναι όμως δική μου δουλειά να επισημαίνω τα  καλώς ή κακώς κείμενα της κοινωνία μας, όσο και αν αυτά επηρεάζουν  τη ζωή μου και εκείνη των ανθρώπων που εκτιμώ και αγαπώ.

Ύστερα από όλα αυτό το σκεπτικό θα μου πείτε εύλογα, γιατί διακόπτω το μακρύ διάλειμμά μου και διαταράσσω την τόσο αναγκαία για όλους καλοκαιρινή ραθυμία των φίλων αναγνωστών μου; Οι λόγοι είναι πολλοί και ενίοτε ανεξήγητοι, αφού ο καθένας μας – όπως είπαμε ήδη – έχει τα δικά του κριτήρια και ενδέχεται να υποκύπτει σε προσωπικούς του αυτοματισμούς, να κάνει λανθασμένες εκτιμήσεις ή και να μη μπορεί να κάνει αλλιώς. Στην περίπτωσή μου ισχύει μάλλον το τελευταίο και μόνο άνθρωποι που βρίσκονται στην ίδια με μένα κατάσταση δύνανται να κατανοήσουν απόλυτα αυτή την ‘’ιδιαιτερότητα’’.

Όταν από μικρό παιδί οι συνθήκες ζωής [πόλεμοι, κατοχή, πείνα κλπ] σε αναγκάζουν να μπεις σκληρά και ουσιαστικά στο μαγκανοπήγαδο της βιοπάλης, είναι πολύ αργά στα [κλεισμένα ήδη] 85 σου να αλλάξεις τρόπο ζωής ή να συμβιβαστείς με τις όποιες ανέσεις και ευκολίες προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία για να ‘’σκοτώνεις’’ την ώρα σου, η οποία μπορεί να είναι και η τελευταία! Αυτό δεν το λέω με πικρία ή παράπονο, αφού για να γεράσω έζησα και ευγνωμονώ το Θεό, που μου επιτρέπει να έχω ακόμα ορθή κρίση και τη δυνατότητα να αυτοεξυπηρετούμαι, χωρίς να ταλαιπωρώ αγαπημένα μου πρόσωπα.

Έχω τόσες προσωπικές αναμνήσεις – ευχάριστες και δυσάρεστες – να με συντροφεύουν στο όποιο μου απομένει υπόλοιπο του βίου μου, που αποκλείεται να πλήξω, χωρίς αυτές που μπορούν να λειτουργήσουν και σαν υποκατάστατο μιας ελάχιστης κεκτημένης δραστηριότητας του πρότερου βίου μου. Αυτή είναι και η αιτία που γράφω και καμιά φορά τα δημοσιεύω, κολακευμένος και με την εντύπωση ότι ίσως ενδιαφέρουν και άλλους. Στην εποχή μας άλλωστε, ζούμε κυρίως και βαυκαλιζόμαστε με φρούδες ελπίδες και  επαναστατικές ‘’ασκήσεις επί χάρτου’’. Αυτό ικανοποιεί και τη γενικότερη αφέλεια που δημιουργεί το ‘’κουτόχορτο’’ που αφειδώς και εν γνώσει μας καταναλώνουμε, για να φανούμε ‘’σύγχρονοι’’ με τη επίκαιρη κομματική ορολογία, έστω και αν αυτό μας επιβάλλεται με τον ‘’συντηρητικότερο’’ τρόπο.

Θα διερωτηθείτε ίσως τελικά τι καινούργιο πρόσθεσα με τους σημερινούς μου προβληματισμούς; Αυτό απομένει να το ανακαλύψετε εσείς αν υπάρχει, αφού εγώ ‘’ό,τι είχα να πω το είπα’’ !!!    Αντώνης  

ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

                        Α Υ Τ Ο Κ Ρ Ι Τ Ι Κ Η

                                   Δυοίν κακοίν προκειμένοιν το μη χείρον βέλτιστον 

                       [Ανάμεσα σε δυο κακά, προτιμότερο είναι το μικρότερο]

Το άρθρο  που ακολουθεί, άρχισε να διαμορφώνεται προοδευτικά  [24.6.2019] στο μέσο  της προεκλογικής περιόδου και έχει ήδη ολοκληρωθεί . Πρόθεσή μου είναι να δημοσιευθεί - με κάποιες ενδεχόμενες επικαιροποιήσεις - τη βραδιά των εκλογών, λίγο πριν από την έκδοση των αποτελεσμάτων, ώστε να μην επηρεάσει  και ούτε να ‘’επηρεασθεί’’ από αυτά. Με πικρία όμως διαπιστώνω ότι  έπρεπε να  είχε γραφεί  νωρίτερα και  σε  ανύποπτο χρόνο, πριν καταστεί ‘’ κανονικότητα ‘’ στη σύγχρονη Ελλάδα η συναλλαγή, ο φατριασμός, ο νεποτισμός  και η ‘’κληρονομικώ δικαιώματι’’ ανάδειξη των πολιτικών ηγεσιών . Ίσως τότε να αποτελούσε μια  πρώτη άδολη αντίσταση στη νοσηρή αυτή  αποκλειστικότητα της δημοκρατικής  -κατά τα λοιπά-  χώρας μας.  Έστω και έτσι όμως  δεν θα αφήσω να πάει χαμένη μια από τις τελευταίες ευκαιρίες μου για κριτική και γιατί όχι και αυτοκριτική, αφού και εγώ, εκών – άκων  ανέχθηκα και  ίσως υπηρέτησα αυτή την απρέπεια. Οι ειδικοί επιμένουν ότι  ‘’ η αυτοκριτική είναι το μέσον για να φτάσει κανείς στην αυτογνωσία. Η αυτογνωσία, με τη σειρά της, είναι η αρχή για την αυτοβελτίωση’’ και η τελευταία φευ αποτελεί πλέον δώρο άδωρο   για μένα, τώρα πια στα 85 μου  και τη συνένοχη γενιά μου.  Ας ελπίσουμε ότι η ‘’τρέχουσα’’ καθ’ όλα νόμιμη περίπτωση, θα διαψεύσει το  αποτυχημένο παρελθόν, χωρίς όμως να μπορεί να ενταχθεί στη δημοκρατική κανονικότητα.

Η  προβολή των κομματικών στελεχών στη χώρα μας γίνεται συνήθως μέσω της ένταξης  σε ειδικές ομάδες επιρροής και εξουσίας, της δήθεν χαρισματικότητας ή με κάποιες αντισυμβατικές πράξεις με καθημερινό ‘’τζερτζελέ’’ –  των καταλήψεων κτηρίων, πλατειών, ενίοτε δε και ‘’συνειδήσεων’’ – με μπόλικη επίδειξη εικονικής ‘’επαναστατικότητας’’. Κλασική  μορφή   της παραμένει   η   οικογενειοκρατία, στοιχείο που ευδοκιμεί  και στις μέρες μας. Μπορεί  να είναι σύννομος  ο τρόπος αυτός ανέλιξης στην εξουσία, η φατριαστική όμως μορφή του δυσχεραίνει την ένταξη στην  κανονικότητα, παρά τη μεσολάβηση ανοιχτών ελεύθερων εκλογών, αφού η εκκίνηση γίνεται από διαφορετική αφετηρία για τους ‘’ μη συγγενείς’’.  Έκτακτες  συγκυρίες επιτρέπουν ενίοτε  την ανάδειξη εξαιρέσεων που ενδεχομένως  διαψεύδουν τον κανόνα ότι το νόμιμο δεν είναι πάντα και ηθικό.  Ας ελπίσουμε  ο  Θεός να μας λυπηθεί, διότι αυτή τη φορά , βρισκόμαστε μπροστά στον λάκκο των λεόντων,και το έχουμε απόλυτη ανάγκη.

Η ψήφος μου δεν αποτέλεσε ποτέ αντικείμενο συναλλαγής ή προώθησης προσωπικών  ή οικογενειακών συμφερόντων και αυτός είναι και ο  λόγος, για τον οποίο ΠΟΤΕ δεν έβαλα σταυρό προτίμησης σε Βουλευτή. Χαιρόμουν για την πολιτική ανέλιξη   φίλων μου, αυτό όμως  έθετε άμεσα σε αναστολή – εκ μέρους μου – τις προηγούμενες σχέσεις μας. Βασικό κριτήριο στην ψήφο μου υπήρξε η ελεύθερη σκέψη και οικονομία,  η αγάπη μου για την πατρίδα  [όχι ο εθνικισμός], η τάξη και οργάνωση, αυτό που οι δήθεν προοδευτικοί αποκαλούν  ειρωνικά ‘’συντήρηση’’ και εγώ χαρακτηρίζω κανονικότητα. Είχα πάντα μια προκατάληψη κατά του ρουσφετιού και θεωρούσα αρνητικό πολιτικό φαινόμενο την οικογενειοκρατία, που ταλανίζει τη χώρα για δεκαετίες . Σκέπτομαι ότι πολλές φορές στην επιλογή της ψήφου μου μέτρησε το μικρότερο κακό για το κοινωνικό σύνολο, ποτέ όμως το κομματικό όφελος.

 Στην εμπέδωση αυτής της άποψης συνέβαλε σημαντικά και η επαγγελματική μου πολυετής εμπειρία διαβίωσης  σε  Ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα εκείνες του ‘’υπαρκτού’’ σοσιαλισμού. Το γεγονός αυτό  αναθεώρησε και  τις νεανικές μου αριστερές ‘’καταβολές’’  και με συγκράτησε λίγο πριν το  ‘’χείλος’’  του αντικομουνισμού, όταν βίωσα προσωπικά τα γεγονότα της Άνοιξης της Πράγας το 1968, τα οποία , ως γνωστόν, χειροκροτήθηκαν από τις δικές μας προοδευτικές δυνάμεις της εποχής. Αναφέρομαι στις δυνάμεις εκείνες που- για τα μάτια του λαού -  δημόσια διακήρυτταν το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδια συνδικάτο  και κατ΄ιδίαν διευκρίνιζαν ‘’αυτά τα λέμε για τους άλλους‘’. Αποφεύγω για λόγους ελάχιστης εθνικής αξιοπρέπειας να επεκταθώ περισσότερο. Είναι και εκείνοι που το 1982,  στο ΥΠΕΞ [ Υπουργείο Εξωτερικών] υπέγραφαν παράταση των Αμερικανικών βάσεων  και έξω από αυτό είχαν κρεμάσει ένα τεράστιο πανό που έφθανε στη διπλανή Αιγυπτιακή Πρεσβεία και έγραφε ‘’κρατήσαμε το λόγο μας και διώξαμε τις βάσεις’’. Η σοβαρότητα δεν υπήρξε συχνά το εθνικό μας γνώρισμα, οι βάσεις όμως καλώς παραμένουν ακόμα κοντά μας και αποτελούν στήριγμα ακόμα και στους …………. λεονταρισμούς των προοδευτικών μας !!!

 Διερωτώμαι τι θα συνέβαινε, με όλους αυτούς που σήμερα δηλώνουν αριστεροί  – προφανώς πρόκειται για ευκαιριακούς- αν είχαν ζήσει από μέσα την πρακτική πλευρά του υπαρκτού σοσιαλισμού – υπέρ της οποίας  προπαγάνδιζαν . Πρόκειται και για όσους συμβιβάστηκαν  αμαχητί και ανέστειλαν την αριστεροσύνη τους, επιλέγοντας  μια κωλοτούμπα και την πλήρη αντιστροφή  ενός  δημοψηφίσματος.  Ευτυχώς, έστω και την 12^η ανένηψαν έστω και προσωρινά, από τον κομματικό τους οίστρο, άσχετα με τους προσχηματικούς ισχυρισμούς τους για το αντίθετο.  Άλλωστε, το δείχνουν ανοιχτά, ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ανταλλάσοντας μεταξύ τους συγχωροχάρτια!!!

 Προσπαθώ να επανεκτιμήσω  τη δική μου εντιμότητα   συμβιβασμού  – διότι τελικά περί αυτού πρόκειται .Όμως,  μπροστά στο  δίλημμα.  ανάμεσα   στον αμοραλισμό και τη  νοσηρή ψευδολογία και στην  όποια μορφή οικογενειοκρατίας, η επιλογή είναι απλή, έστω και με  ερωτηματικά. Προτιμώ  σαφώς και συνειδητά τη δεύτερη λύση,  που αποτελεί και τη μοναδική δυνατότητα επιστροφής σε μια μορφή  κανονικότητας. Αποκλείω απόλυτα  την τρίτη επιλογή, δηλαδή  της αποχής, αρνούμενος να απεμπολήσω  το κατακτημένο με λαϊκούς αγώνες και αίμα δικαίωμα της ψήφου  ή να αφήσω την επιλογή  μου σ’ αυτούς που με την προηγούμενη ψήφο τους οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο.

Τι να πρωτοθαυμάσει όμως κανείς στο παζάρι της ψηφοθηρίας των ημερών: Τα συνωδά γιατροσόφια, τις επικαλούμενες ιδιόγραφες επιστολές του Χριστού και το εμπόριο ελπίδας ,που επαναφέρουν στη μνήμη μας  την ‘’Αγία του Αιγάλεω’’ , ή την επάνοδο στο προσκήνιο του εφιάλτη του 2015 με τα κάπιταλ κοντρόλς. Από την άλλη, παρακολουθούμε  κραυγές καθημερινής τρέλας από την ίδια την ηγεσία, που θυμίζουν το γνωστό ανέκδοτο του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου για την κατσίκα του γείτονα. Εντοπίζουν μόνο τις κακές προθέσεις   στις σκέψεις των αντιπάλων, παραβλέποντας  το γεγονός ότι τις δικές τους επιλογές τις γνωρίζουμε, αφού τις ζούμε  ήδη στο πετσί μας. Οι ηγεσίες πάντα αντιμετωπίζουν προβλήματα με το αυτονόητο!!!

  Προσωπικά ,  στις ακραίες αυτές εκφράσεις,  βλέπω το μαρτύριο της    Ατζουτσένα  στην πασίγνωστη άρια της όπερας Τροβατόρε. Η τσιγγάνα, παρασυρμένη από το μίσος της για τον κόμη Ντε Λούνα,  έριξε , κατά λάθος στη φωτιά  το παιδί της, κρατώντας για  δικό της το πριγκιπόπουλο. Σήμερα ρίχνεται στην πυρά κάθε αντίθετη άποψη, στα πρότυπα του φίλου κ. Μαδούρο στη χώρα του. Εξαπολύονται λοιπόν κατηγορίες κατά  των αντιπάλων ότι ‘’στοχεύουν να επαναφέρουν τα επάρατα μνημόνια’’ ,τα οποία οι ίδιοι ξέχασαν να σκίσουν ή βολεύτηκαν με τη χλιδή που τους προσφέρανε. Οποία υποκρισία !!!

 Ο απερχόμενος Πρωθυπουργός καλεί τους ψηφοφόρους να φέρουν ο καθένας άλλον ένα – χωρίς να υποδεικνύει τον τρόπο - , προφανώς για να ακυρωθεί μια ενδεχόμενη μελλοντική αμφισβήτηση της ηγεσίας της Κεντροαριστεράς. Ίσως  χρειασθεί να προληφθούν  και κάποιοι  φόβοι  για  πράξεις και παραλείψεις της περιόδου διακυβέρνησης,  συμπεριλαμβανομένης  και  της εκατόμβης στο μάτι, που όλοι βλέπαμε ζωντανά στην τηλεόραση και η εξουσία ‘’αγνοούσε’’ !!!   

Επικουρικά επισημαίνω  ότι  στα παιδικά μου χρόνια βίωσα τον φασισμό του 2^ου παγκόσμιου πολέμου και τη φρίκη  του εμφυλίου και ξανάζησα , με την οικογένειά μου, το ‘’σοσιαλιστικό μεγαλείο’’ της Ανατολικής Ευρώπης  για 12 συναπτά χρόνια και συνεπώς  γνωρίζω τα συστήματα πολύ καλά.!!! Στη διαδικασία αυτών των συγκρίσεων βάρυνε και το γεγονός ότι  οι δικοί μας   ‘’προοδευτικοί’’ ,αφού απέτυχαν στην αλλαγή  πολιτεύματος της χώρας,  δεν περιορίστηκαν μόνο στην ιδεολογική κωλοτούμπα και την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας στο  Υπερταμείο για 99 ολόκληρα χρόνια. Προχώρησαν και στη γνωστή συμφωνία των Πρεσπών, σαν αντάλλαγμα  διευκόλυνσης της ‘’αξιοπιστίας’’ τους, συνεχίζοντας να μας εμπαίζουν. Υποκρίνονται ότι δεν καταλαβαίνουν ή  και μπορεί πράγματι να μην κατάλαβαν τι έχει συμβεί, και αυτό είναι το χειρότερο!!!  Θα θυμίσω και μια σοφή ρήση, σχετικά με τις  Μεγάλες Δυνάμεις , τώρα ‘’που έδεσαν τον γάιδαρο τους’’, ότι ‘’ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο’’ και εύχομαι να διαψευσθώ!!!

 Η ίδια επαγγελματική μου ενασχόληση με έφερε πολύ κοντά στη διεθνή  πραγματικότητα και  σε πολλούς πολιτικούς ηγέτες και έτσι μπόρεσα να διακρίνω τις ψευδείς υποσχέσεις για πράγματα που γνώριζαν καλά ότι δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν , τι έλεγαν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους και την επίκληση  άγνοιας στο τέλος. Αν  θυμηθώ μάλιστα και κάποιους προσωπικούς τους χαρακτηρισμούς, που υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας, για τα ‘’βλαστάρια’’ τους και τους αχθοφόρους ‘’μεγάλων’’  ονομάτων – που τελικά μας κυβέρνησαν - προβληματίζομαι  σφόδρα για τον τρόπο που αποδεχθήκαμε τη δήθεν χαρισματικότητα τους. Θα μείνω όμως σε προσωπικό  επίπεδο   και στη δική μου ευθύνη και αντίδραση για  όσα λέγονται , πράττονται και διαπράττονται [με ΠΡΑΤΤΩ ή χωρίς  αυτό] σε βάρος κυρίως της νοημοσύνης μας – και το παίζουμε και έξυπνοι …. τρομάρα μας !!!

Ακούω κατά κόρον τους αυτοπροσδιορισμούς για εθνικιστικές, δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις, για αριστερούς και ριζοσπάστες και διερωτώμαι με ποιο δικαίωμα  κατατάσσουν στη συντήρηση και δεν ξέρω πού αλλού χειρότερα, όσους δεν είναι μαζί τους. Οι περισσότεροι έχουν κύριο  χαρακτηριστικό   την ‘’καρακιτσαρία’’, την αμετροέπεια, την οσφυοκαμψία και την μονομερή αμνησία σε  περιστατικά τέως και νυν πρωτοκλασάτων στελεχών των παρατάξεών τους που βρίσκονται  έγκλειστοι, υπόδικοι ή υπό όρους ελεύθεροι. Προσωπικά επαναλαμβάνω ότι δεν υπήρξα ποτέ  οπαδός οποιουδήποτε κομματικού σχηματισμού, διατηρώ όμως το δικαίωμα να θεωρώ εαυτόν προοδευτικό και  πατριώτη ακόμα και αν με αποκαλούν συντηρητικό!!!

 Αλήθεια με ποιο δικαίωμα ομιλούν για αριστερά εκείνοι που συνεργάστηκαν και συνεχίζουν να προωθούν καραμπινάτους ακροδεξιούς σε σημαντικά πόστα εσωτερικού τε και εξωτερικού , εξοφλώντας γραμμάτια μιας εξαγορασμένης με θώκους ‘’σιδηράς’’ κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και πόσο ‘’πατριωτικές’’ είναι οι εθνικιστικές κορώνες και τα εγκλήματα εκείνων  που δικάζονται κατ’αυτάς!!! Ας σταματήσουν επί τέλους την ‘’καραμέλα’’ του αυθαίρετου  όρου προοδευτικός , διότι πέραν της πολιτικής ευτελίζουν και μάλιστα συνειδητά  τη δημόσια λογική και κυρίως τη γλώσσα μας.

 Κυρίες και κύριοι πολιτικοί και πολιτικολογούντες, οι παλιοί ιδεολογικοί διαχωρισμοί  έχουν  ξεπεραστεί  από την ίδια τη  ζωή. Ζούμε σε έναν  άλλο κόσμο και μακάριοι όσοι το καταλάβουν έγκαιρα . Την ποιότητα της διαμορφωμένης πλέον νέας τάξης πραγμάτων θα την αντιμετωπίσουμε άμεσα και σε κάθε περίπτωση με νέα εργαλεία και όχι πια με το σφυροδρέπανο και τα ομοιώματα του, που αποτελούν έντιμα μεν αλλά  μουσειακά  πλέον είδη. Διερωτώμαι ακόμα, με ποιο δικαίωμα αυτοπροσδιορίζονται δημοκράτες , οι υμνητές  ολοκληρωτικών καθεστώτων  οι οποίοι, κρυφίως ή φανερά, απορρίπτουν την αστική δημοκρατία, τον κοινοβουλευτισμό , τους βασικούς κανόνες του  δικαίου και παντοιοτρόπως προβάλλουν τον αθεϊσμό ή άλλες   ‘’ιδιαιτερότητες’’, που σαφώς δικαιούται έκαστος για τον εαυτό του αλλά όχι να  τις επιβάλουν, σαν πρότυπα και μάλιστα με  φανφάρες  και φωταγωγήσεις του  Δημοκρατικού Ελληνικού Κοινοβουλίου!!!

Επανέρχομαι για μια τελευταία φορά στον  υπότιτλο του άρθρου μου για το μικρότερο κακό , το οποίο – τηρουμένων των αναλογιών -  μπορεί και να  αδικεί τον σημερινό εκπρόσωπο της  οικογενειοκρατίας, από τον οποίο θα ζητηθούν ευθύνες για το έργον του και μάλιστα χωρίς περίοδο χάριτος. Στο χέρι του  είναι να αποδείξει ότι αξίζει μιας  καλύτερης κρίσης  και  ότι δεν αποτελεί απλώς μια τελευταία ευκαιρία , για  να προλάβουμε ένα μεγαλύτερο κακό. Είναι καιρός νομίζω να τεθούν κάποιες πρόσθετες ασφαλιστικές δικλείδες  για το μέλλον, διότι – σε αντίθετη περίπτωση – η επιλογή μας θα γίνεται ανάμεσα σε κάποιους εκλεκτούς . Οι περιορισμοί αυτοί θα πρέπει να επεκτείνονται και σε άλλα είδη ‘’συγγένειας’’, όπως η ιδεοληπτική, η συνομοσιολογική  και κυρίως η εκλεκτική, η συντεχνιακή και οι κλίκες,  ώστε να καταστεί κάποτε και η χώρα μας   κανονική !!!  Ας μην αναθαρρήσουν όμως και  εκείνοι  που παριστάνουν τα παιδιά του λαού και μοίρασαν υπουργεία ανάμεσα σε συντρόφους, ακόμα και  ερωτικούς  και  διόρισαν και  φίλους και τις εν  διαστάσει συζύγους τους στη Βουλή και αλλαχού, ασχέτως προσόντων!!! Άξιοι και χρήσιμοι άνθρωποι  βρίσκονται παντού και είναι ευθύνη της πολιτείας να τους δώσει ίσες ευκαιρίες  με αξιοκρατικά κριτήρια.  

Τώρα πια, αναμένω και εγώ μαζί σας τα εκλογικά αποτελέσματα, χωρίς δυστυχώς   ιδιαίτερη αισιοδοξία για το μέλλον  της χώρας. Σκέπτομαι όμως τα μούτρα που θα κάνουν από αύριο , κάποιοι  ‘’στρατευμένοι ψιττακοί ‘’ της κρατικής μας ΕΡΤ και των μισθοφορικών εντύπων, θεωρώντας ότι ο ζήλος τους ξεπέρασε και  εκείνο των  κομματόσκυλων.  Κρίμα, διότι κάποιοι από αυτούς υπήρξαν  έντιμοι και καλοί δημοσιογράφοι και απεμπόλησαν τον πρότερο επαγγελματικό τους βίο  ‘’για τρία ζευγάρια μεταξωτές κάλτσες’’, που λέει ο Παντελεήμων Ρομανόφ στο ομώνυμο έργο του. Τελειώνω με την παράθεση μιας σειράς βασικών  γνωρισμάτων, μιας τυπικής  κανονικότητας, όπως αυτά εφαρμόζονται στις   ευνομούμενες δημοκρατίες, στις οποίες υποχρεωτικά ανήκουμε :  

 Όλοι έχουν γνώμη,  υπερισχύει όμως η πλειοψηφούσα. Δημοκρατική ελευθερία είναι εκείνη που δεν παραβιάζει την ελευθερία του  άλλου. Η  γραβάτα  αποτελεί  δείγμα δημόσιου   σεβασμού  και   αισθητικής  και  η κατάργησή της δεν μετατρέπει ‘’τα μοντελάκια’’ σε  στολή εργασίας. Η ψήφος δεν είναι ερωτική σύντροφος και συνεπώς  πρέπει  να αντιμετωπίζεται και με  το μυαλό , αφού  οι συνέπειες της βαρύνουν το εθνικό σύνολο . Στην κατηγορία της οικογενειοκρατίας υπάγονται και οι σφετεριστές και  ‘’κληρονόμοι’’ κομμάτων και  οι  αχθοφόροι ‘’μεγάλων’’ ονομάτων . Οι τελευταίοι, παρασυρμένοι από τον μικρομεγαλίστικο ναρκισσισμό τους, κατηγορούν τη λαϊκή ετυμηγορία ως  ‘‘παλινόρθωση της δεξιάς’’ , και ρισκάρουν να μετατρέψουν το Κόμμα που τους εμπιστεύτηκαν, σε τελεία !!! Θέλει τόλμη και σύνεση η αρετή και δεν ανεβαίνεις πολιτικό επίπεδο με κανόνες  κοινής αναρρίχησης.

Βρήκα πολύ χυδαίους τους χαρακτηρισμούς για τον ‘’γιο του αποστάτη’’ και διερωτώμαι ποια είναι η επ’ αυτού γνώμη υψηλού πολιτειακού στελέχους, που απέρριπτε παλαιότερα – για δική του υπόθεση - την οικογενειακή ευθύνη. Η όποια μορφή ευθύνης ή υπάρχει για όλους ή δεν υφίσταται για κανένα.   Οι καιροί αγαπητοί φίλοι ου μενετοί, που έλεγε και ο Θουκυδίδης.-

                Αντώνης Ταρνανάς

Υ.Γ. Μόλις επέστρεψα από το εκλογικό κέντρο και χαίρομαι διότι το μυαλό μου δεν άφησε την καρδιά να επηρεάσει την ψήφο μου.

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΙΓΑΓΩΓΗΣ ΑΡΘΡΟΥ

                        Α Υ Τ Ο Κ Ρ Ι Τ Ι Κ Η

                                   Δυοίν κακοίν προκειμένοιν το μη χείρον βέλτιστον 

                       [Ανάμεσα σε δυο κακά, προτιμότερο είναι το μικρότερο]

                         ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΚΕΊΜΕΝΟ 7.7.2019, 18.45

Το άρθρο  που ακολουθεί, άρχισε να διαμορφώνεται προοδευτικά  [24.6.2019] στο μέσο  της προεκλογικής περιόδου και έχει ήδη ολοκληρωθεί . Πρόθεσή μου είναι να δημοσιευθεί - με κάποιες ενδεχόμενες επικαιροποιήσεις - τη βραδιά των εκλογών, λίγο πριν από την έκδοση των αποτελεσμάτων, ώστε να μην επηρεάσει  και ούτε να ‘’επηρεασθεί’’ από αυτά. Με πικρία όμως διαπιστώνω ότι  έπρεπε να  είχε γραφεί  νωρίτερα και  σε  ανύποπτο χρόνο, πριν καταστεί ‘’ κανονικότητα ‘’ στη σύγχρονη Ελλάδα η συναλλαγή, ο φατριασμός, ο νεποτισμός  και η ‘’κληρονομικώ δικαιώματι’’ ανάδειξη των πολιτικών ηγεσιών . Ίσως τότε να αποτελούσε μια  πρώτη άδολη αντίσταση στη νοσηρή αυτή  αποκλειστικότητα, της δημοκρατικής  -κατά τα λοιπά-  χώρας μας.  Έστω και έτσι όμως  δεν θα αφήσω να πάει χαμένη μια από τις τελευταίες ευκαιρίες μου για κριτική και γιατί όχι και αυτοκριτική, αφού και εγώ, εκών – άκων  ανέχθηκα και  ίσως υπηρέτησα αυτή την απρέπεια. Οι ειδικοί επιμένουν ότι  ‘’ η αυτοκριτική είναι το μέσον για να φτάσει κανείς στην αυτογνωσία. Η αυτογνωσία, με τη σειρά της, είναι η αρχή για την αυτοβελτίωση’’ και η τελευταία φευ αποτελεί πλέον δώρο άδωρο   για μένα, τώρα πια στα 85 μου  και τη συνένοχη γενιά μου.  Ας ελπίσουμε ότι η ‘’τρέχουσα’’  και καθ’ όλα νόμιμη περίπτωση, θα διαψεύσει το  αποτυχημένο παρελθόν, χωρίς όμως να μπορεί να ενταχθεί στη δημοκρατική κανονικότητα. Αντώνης Ταρνανάς