ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΜΙΛΑΜΕ ΑΛΑΜΠΟΥΡΝΕΖΙΚΑ

 

       KAI OΜΩΣ ΜΙΛΑΜΕ ΑΛΑΜΠΟΥΡΝΕΖΙΚΑ!!!

 

 

Σε προηγούμενο άρθρο μου είχα διερωτηθεί ρητορικά, αν  ‘’ομιλείτε Ελληνικά’’, για τον  τρόπο που παρερμηνεύθηκε η  απαγόρευση  των πανηγυριών, με την πρόταξη ενός συνθετικού και φοβάμαι ότι η συνέχεια με δικαίωσε. Αναφέρομαι βέβαια στα ‘’κεσάτια’’ των ταλαίπωρων υπαίθριων εμπόρων, διότι τα άλλα αποτελέσματα δεν τα είδαμε ακόμα και ελπίζω να μην τα δούμε ποτέ, διότι θα είναι οδυνηρά, για την πόλη γενικώς  αλλά και για τους ίδιους τους  ‘’στριμωγμένους’’ στις παράγκες τους  εμπόρους. Αν μοιραζόντουσαν  τα έξοδα διαμόρφωσης του χώρου, το κέρδος τους θα ήταν μεγαλύτερο.

Αντιλαμβάνομαι ότι έχω γίνει εμμονικός , το κάνω όμως με μοναδικό σκοπό να φανώ χρήσιμος και όχι ευχάριστος. Προσπαθώ απλά να μεταφέρω  τις ‘’πολεμικές’’ εμπειρίες μου του 1940 σε μια άλλη μορφή πολέμου που βιώνει η ανθρωπότητα, ώστε το σύνολο των μικρών προσπαθειών να αμβλύνει τις γενικότερες συνέπειες.

Παρατηρώ όμως, ότι οι προσπάθειες της παραπειστικής , αλλά εξ ίσου επικίνδυνης,  απείθειας στην τροποποιημένη νέα απαγόρευση, υπηρετεί μόνο  τα προσχήματα. Αυτό μπορεί να δίνει ένα τυπικό  συγχωροχάρτι, δεν αποσείει όμως τις  όποιες μελλοντικές ευθύνες. Στην περίπτωσή μας όχι απλώς δεν σκεφθήκαμε την πρόληψη αλλά δεν κάνουμε τίποτα για να μην συνεχισθεί. Ο Θεός να βοηθήσει τον τόπο, διότι οι άνθρωποι, σε κάθε περίπτωση, κρίνουν εκ του αποτελέσματος, που ελπίζω και προσεύχομαι να είναι αίσιο.

Η πανδημία κατέστρεψε κάθε προοπτική και για τα επόμενα πολλά  χρόνια και εμείς ,φορώντας  παραμορφωτικούς φακούς, ζούμε στον κόσμο μας, ένα κόσμο εντελώς φανταστικό και  κατατρυχόμαστε με πρόσκαιρες φρούδες ελπίδες. Ό,τι κι αν είπα, λέω και θα πω μελλοντικά, είναι καλοπροαίρετο, γιαυτό και διατηρώ την τοπογραφική μου αοριστολογία, διότι δεν θέλω να θίξω πρόσωπα αλλά να κατακρίνω νοοτροπίες της φυλής μας που χαϊδεύουν  αφτιά και αποβαίνουν σε βάρος όλων μας. Δεν κάνω κρίση προθέσεων, πιστεύοντας ότι αυτές έχουν καλά κίνητρα, δεν λαμβάνουν όμως υπόψη την τραγικότητα των στιγμών που ζούμε και θα μπορούσαν να είναι μοναδικές  υπό  διαφορετικές συγκυρίες.  Αντώνης

Η ΣΠΙΘΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΤΆΡΝΙΣΜΑ

 

         ΚΙ ΕΓΙΝΕ Η ΣΠΙΘΑ ΠΥΡΚΑΓΙΑ

            ΤΟ ΦΤΑΡΝΙΣΜΑ ΚΑΤΑΡΑ

 

 

Το πρώτο αποτελεί επιτυχημένο στίχο εξαίρετου τραγουδιού, ενώ το δεύτερο κατέστη χαρακτηριστικό στοιχείο της επικαιρότητας.  Επηρεάζουν αμφότερα τόσο πολύ την εποχή μας, σε σημείο να περιοριστεί σημαντικά η επιτυχία της χώρας μας, με την υπογραφή της συμφωνίας Ελλάδας – Αιγύπτου για την ΑΟΖ. Και όμως, το τελευταίο  είχε σαν αποτέλεσμα ο κ. Τσαβούσογλου να ανακαλύψει επί τέλους το Νησί που οι πρόγονοί του αναζητούσαν από τον  16^ο αιώνα και είπαν το περιβόητο Γιοκ Μάλτα. Το γεγονός πάντως έκανε ‘’τούρκους’’  το σύνολο της αντιπολίτευσης, όπως συνήθως συμβαίνει στη χώρα μας, σε κάθε εθνική επιτυχία. Ας τους αφήσουμε τώρα όλους να απολαύσουν τις φανφάρες τους και θα  ξαναδούμε  το θέμα προσεχώς, όταν καταλαγιάσει ο ‘’κουρνιαχτός’’.

 Επανέρχομαι  λοιπόν  στον τίτλο του θέματός μου, όταν  χθες το απόγευμα παρακολούθησα, από το μπαλκόνι του σπιτιού μου, μια πυρκαγιά κοντά την πόλη  και τις  παράγκες του παζαριού στο κέντρο της. Ευτυχώς για το πρώτο, οι αρμόδιες αρχές έσπευσαν εγκαίρως και πρόλαβαν τη μετάδοση της φωτιάς στο πευκοδάσος και γλυτώσαμε τα χειρότερα. Δεν μπορώ να πω ότι ισχύει ή ίδια πρόνοια και για το δεύτερο, με αποτέλεσμα και οι ‘’παράγκες’’ να μην έχουν κίνηση αλλά και να αιωρείται πάντα ο κίνδυνος ενός φταρνίσματος που θα μπορούσε να ανάψει άλλες φωτιές που δεν σβήνουν με θαρραλέους πιλότους.

Όπως γνωρίζουμε η φωτιά  είναι μια χημική αντίδραση κατά την οποία εκλύεται θερμότητα. Τα  βασικά στοιχεία της φωτιάς είναι το καύσιμο, το οξυγόνο και η φλόγα. Τα δύο πρώτα υπάρχουν σε επάρκεια στη φύση, ενώ το τελευταίο  είναι αποτέλεσμα σκόπιμης, τυχαίας  ή ανόητης ανθρώπινης πράξης και ευτυχώς  στις περισσότερες περιπτώσεις μπορεί να προληφθεί. Σε αντίθετη περίπτωση μπορεί να καταπολεμηθεί αποτελεσματικά, αρκεί να μη συντρέξουν οι συνθήκες που έκαψαν το Μάτι και δημιούργησαν την εκατόμβη των νεκρών συμπατριωτών μας, αφού κανένας και τίποτα δεν λειτούργησε σωστά, όπως μέχρι στιγμής προκύπτει.

          Το φτάρνισμα είναι μια ημιαυτόματη ανθρώπινη λειτουργία, την οποία – κατά τους επιστήμονες – δεν επιτρέπεται να αναστείλουμε διότι προκαλεί επικίνδυνες βλάβες στην ακοή. Σε κάθε  φτάρνισμα απελευθερώνονται 100.000 μικρόβια με ταχύτητα 100 χιλιομέτρων την ώρα. Αφού λοιπόν δεν μπορούμε να  το ελέγξουμε ούτε να το προλάβουμε, επιβάλλεται – σε καιρούς χαλεπούς σαν αυτούς που βιώνουμε τώρα -  να αποφεύγουμε τις καταστάσεις που δημιουργούν συνωστισμούς και αποτελούν εργαλείο μετάδοσης του ιού. Όπου αυτό είναι αδύνατο, να φοράμε μάσκα που θα εμποδίζει την εκτόξευση των δικών μας και θα μας προστατεύει από τις  ‘’αντίπαλες εκτοξεύσεις ‘’.

          Το θέμα είναι τόσο απλό μα τόσο δύσκολο και κανείς δεν μπορεί να μας βοηθήσει χωρίς την προσωπική μας συμμετοχή. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις αρμοδίων, υπευθύνων και νταήδων, αφού η ανοησία και η μαγκιά δεν έχει καμιά σχέση με την γενναιότητα .

          Έτσι λοιπόν, παρακολουθώντας από το μπαλκόνι μου το διπλό θέαμα – πυρκαγιάς και παζαριού – ευχόμουν και είχα πολλές ελπίδες να τελειώσει αισίως η φωτιά,  αφήνοντας το δεύτερο στην θεία πρόνοια, που μια ζωή επικαλούμαστε σε κάθε μας αμέλεια και απρονοησία , που οι σύγχρονοι αποκαλούν συντηρητισμό.     Αντώνης

ΟΜΙΛΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΆ;;

 

Το ερώτημά μου είναι προφανώς ρητορικό, αφού είναι γνωστό ότι όλοι οι Έλληνες ομιλούν τη γλώσσα μας, ο καθένας με όμως  τον τρόπο που θέλει  και αυτό δημιουργεί δυσκολίες στην συνεννόηση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως πρόκειται για παρερμηνεία των    Νόμων, Διατάξεων και  αποφάσεων που δεν είναι  κατανοητοί ούτε μεταξύ αρμοδίων, αφού  δεν καταπιάνονται με την ουσία. Έχω ξαναζήσει χωρίς παζάρι και δεν έπαθα τίποτα ούτε εγώ ούτε η πόλη μας.

Βιώνουμε όλοι μας το δράμα της πανδημίας και μάλιστα την επανεμφάνισή της, οπότε η πολιτεία έλαβε διάφορα μέτρα για να περιορίσει τη διάδοσή της, απαγορεύοντας εκδηλώσεις που δημιουργούν συνωστισμό και κυρίως τα πανηγύρια. Παραθέτω δυο πρόσφατες δηλώσεις αρμοδίων και θα προσπαθήσω να καταλάβω τι εννοούν όταν λένε ‘’πανηγύρια’’.

            ‘’Παράταση θα πάρει το μέτρο απαγόρευσης των πανηγυριών μέχρι το τέλος Αυγούστου σύμφωνα με εκτιμήσεις του Υφυπουργού Ανάπτυξης [και νυν Αναπληρωτή Υπουργού]  Επενδύσεων Νίκου Παπαθανάση. "Δεν μπορεί να είναι ένας αστυνομικός πίσω από κάθε πολίτη", είπε συγκεκριμένα, προτρέποντας τους πολίτες να μένουν αμέτοχοι σε φαινόμενα μη τήρησης των μέτρων’’.

‘’Αρκουμανέας [ νέος Πρόεδρος του ΕΟΔΥ ]σε ΣΚΑΪ 100.3: Μεγαλύτερη ανησυχία για τα πανηγύρια παρά για τους τουρίστες’’.

          Συμφωνώ απόλυτα με την όλη προσπάθεια που συλλογικά καταβάλλαμε στην πρώτη φάση και συνεπώς και τις τελευταίες δηλώσεις. Έχω όμως ένα λεκτικό πρόβλημα, αν στα πανηγύρια   συμπεριλαμβάνονται και οι ‘’εμποροπανηγύρεις’’ και αν όχι που έγκειται η διαφορά;; Η περίπτωση μου θυμίζει τη γνωστή ιστορία με τον  Μανωλιό που έβαλε τα ρούχα του αλλιώς [το μέσα έξω],  για να καταδείξει τη διαφορά!!!

          Η πόλη στην οποία   αναφέρομαι  μπορεί να είναι και ‘’φανταστική’’, έχει  ένα παραδοσιακό ’’παζάρι’’ διάρκειας μιας εβδομάδας, το οποίο  ξεκίνησε τον 18^ο αιώνα σαν ζωοπανήγυρη και προοδευτικά εξελίχτηκε σε  έμπορο-πανήγυρη, μορφή την οποία διατηρεί μέχρι και σήμερα. Συμπίπτει χρονικά κάθε χρόνο με τον εορτασμό ενός τοπικού  Ιερού Ναού. Εγώ ο αφελής, που ψάχνω ψύλλους στα άχυρα, διαπιστώνω ότι το δεύτερο συνθετικό της λέξης προσδιορίζει  την πλήρη ταύτισή της με τις απαγορευμένες εκδηλώσεις και από πείρα είμαι σίγουρος ότι ο τρόπος διεξαγωγής του, διευκολύνει τον ‘’συγχρωτισμό’’ και τις όποιες συνέπειές του, που θέλουμε να αποφύγουμε. Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι είναι ένα παρατεταμένο πανηγύρι  με όλα τα αρνητικά του υγειονομικά στοιχεία, αφού κανένας δεν μπορεί να αποτρέψει τις κακές επιπτώσεις  του.

Πρόκειται για διασκέδαση που όλοι την έχουν ανάγκη και με την ευκαιρία και κάποιο εμπόρευμα στους στρυμωγμένους του χώρους.          Αν όμως – λέω αν- τύχει και εμφανισθεί κάποιο κρούσμα ποιος θα φταίει;; Ελπίζω τουλάχιστον να μην το αποδώσουν σε μένα που αναφέρθηκα αόριστα στο γεγονός και είπα το πανηγύρι με το όνομά του. Τι σημασία έχει άλλωστε η κατόπιν εορτής ανάληψη της ευθύνης, όταν το κακό  θα έχει γίνει και θα είναι αργά για κλάματα;; Κάλλιο το προλαμβάνειν παρά το θεραπεύειν έλεγαν οι σοφοί προγονοί μας και δυστυχώς αυτό δεν το έκανα ούτε εγώ, αφού είναι πλέον πολύ αργά και το έκανα σκόπιμα  για να μην κατηγορηθώ ότι εναντιώνομαι  στην υλοποίηση των  εθίμων μας, παρά το γεγονός ότι λόγω ηλικίας, ίσως αποτελώ και πιθανό στόχο του ιού!!!

Παραθέτω ένα τυχαίο απόσπασμα από δήλωση της κυρίας Μαρίας Πλευράκη, Επισκέπτριας Υγείας στο ΠΓΝ Αττικό, που υποστηρίζει: Ασχολούμαι με την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, δηλαδή ‘’προσπαθώ να συμβάλω στην πρόληψη, την προαγωγή και την αποκατάσταση της υγείας’’.

 Προσωπικά, δεν μπορώ να  πω το ίδιο,  διότι το πρώτο το απέφυγα συνειδητά ενώ τα άλλα δύο βρίσκονται έξω από τις δυνατότητές μου .Εύχομαι και προσεύχομαι  να διαψευστώ απόλυτα στις σκέψεις μου ώστε να αποφύγω και τις προσωπικές μου τύψεις.  Αντώνης

 

COVID-19

                      COVID-19

                     Θετικά και Αρνητικά

 

Αρχίζω με τα αρνητικά, τα τραγικά αυτά συμβάντα για την ανθρωπότητα, που ξαφνικά μας δημιούργησε  η πανδημία που άλλαξε τα πάντα στη ζωή μας, επαναφέροντας μνήμες πολέμων και δυστυχίας. Αυτά τα ζήσαμε και τα ζούμε όλοι μας και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη υπενθύμιση. Η παρούσα γενιά θα μπορεί να διηγείται ότι ‘’έζησε’’ και αυτή την εμπειρία ενός πολέμου και μάλιστα με αντίπαλο έναν άγνωστο και αόρατο εχθρό. Μόνο που κάποιοι τον πήρανε ‘’αψήφιστα’’ και μερικοί το συνεχίζουν. Πού θα πάει όμως θα το καταλάβουν και θα κάνουν τη γνωστή τους κωλοτούμπα , αφού δεν υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές.

 Η διακηρυσσόμενη ‘’ανυπακοή’ δεν μπορεί να αποτελεί δημοκρατική επιλογή  και θα έχει συνέπειες τόσο στους απείθαρχους όσο και εξ αιτίας τους στο κοινωνικό σύνολο. Παρά τις δηλώσεις τους όμως, σε ό,τι τους αφορά, τηρούν τα μέτρα ευλαβικά!!! Η αντιπολίτευση, σχεδόν σύσσωμη, δεν έχει αποφασίσει αν πρέπει να αποδώσει τις ευθύνες της πανδημίας στην κυβέρνηση και την επιστημονική ομάδα της ή στον ιό, κατηγορώντας τους πότε ότι βιάζονται, πότε ότι αργούν  στην λήψη κάποιων μέτρων, ενίοτε δε ότι διαφωνούν μεταξύ τους. Τους έχει μπερδέψει και κ. Τράμπ, που ρίχνει όλο το βάρος στην Κίνα, δηλώνοντας ότι ο ίδιος τα πάει περίφημα.

 Το γεγονός ότι υπάρχει παγκόσμια αποδοχή των ελληνικών μέτρων, απλώς γελοιοποιεί τους εσωτερικούς μόνο  αμφισβητίες, οι οποίοι προχωρούν ακάθεκτοι και συντεταγμένα. Αν εξαιρέσουμε τους απλοϊκούς αιθεροβάμονες και τους διαφημιστές κηραλοιφών, που απλά φωνασκούν, οι άλλοι αντιγράφουν αλλήλους την επιχειρηματολογία –αλλάζοντας μόνο τη σύνταξη των δηλώσεων- αφού διεκδικούν το ίδιο κομμάτι της περιορισμένης πίτας και με απρόσμενο θράσος παπαγαλίζουν!!!

Η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα αιφνιδιάστηκε ή δέχτηκε πολιτικές πιέσεις να ακολουθήσει επικίνδυνους δρόμους, με αποτέλεσμα οι νεκροί να εγγίζουν εκείνους παγκοσμίων πολέμων. Στον κυκεώνα αυτό που δημιούργησαν οι διάφοροι πειραματισμοί, για πρώτη ίσως  φορά, η μικρή χώρα μας, προσγειώθηκε στην πραγματικότητα και αντιμετώπισε τον ιό σαν άγνωστο εχθρό,  με σύνεση και εφαρμογή αυστηρών κανόνων .Να διευκρινίσουμε εδώ ότι η ομηρική λέξη κυκεών[ας] σημαίνει  συνονθύλευμα ανόμοιων πραγμάτων, που δύσκολα οργανώνονται σε σύνολο και αποτελούσε ένα είδος κοκτέιλ για τους προχωρημένους προγόνους μας. Θα έλεγα ότι θυμίζει τα γιατροσόφια  που χρησιμοποίησε [;] και εξακολουθεί να διαφημίζει ο κ. Τράμπ ή τα κοκτέιλ – πάρτι της αστόχαστης νεολαίας μας.

 Με επί κεφαλής τον κύριο Τσιόδρα, μια διευρυμένη  ομάδα Ελλήνων επιστημόνων, αν και χλευάστηκε από κομματόσκυλα και άλλους ‘’προοδευτικούς’’, με τα γνωστά τους fake news και άλλες  μεθοδεύσεις, κράτησαν σταθερά το επιστημονικό τιμόνι και έπεισαν ή και υποχρέωσαν την πολιτική ηγεσία να ακολουθήσει πιστά τις οδηγίες τους. Αυτό το μικρό θαύμα μιμήθηκαν, με καθυστέρηση, οι ηγέτες μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών για να σώσουν τα προσχήματα, αφού με τη μέθοδο της ‘’συλλογικής ανοσίας’’ ή της αδιαφορίας τους, δημιούργησαν στις χώρες τους την ανάγκη επαναφοράς των ομαδικών τάφων. Η επιτυχημένη  αυτή ελληνική μέθοδος, επαινέθηκε από την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα και τα μεγαλύτερα ΜΜΕ, αλλά κυρίως από τους ξένους τουρίστες που έσπευσαν να επισκεφθούν τη χώρα μας – εν μέσω πανδημίας – αφού δικαίως  εντάσσεται στις ελάχιστες ‘’λευκές’’ επιδημιολογικά χώρες της Ηπείρου μας. Δείχνουν ότι δεν  έχουν πεισθεί περί αυτού οι ντόπιοι αμφισβητίες, αλλά αυτό ενδιαφέρει πλέον μόνο τους ίδιους.

Παρόλα αυτά οι συμπλεγματικοί κονδυλοφόροι, αφού δεν μπορούν να διαψεύσουν την πραγματικότητα, έχουν γεμίσει τις ειδικές σελίδες του ιντερνέτ με τις γνωστές ανοησίες τους. Έχω πολλά ακόμα να πω για τα αρνητικά αποτελέσματα και συμπτώματα ανηθικότητας που ‘’ δημιουργήθηκαν ’’ με αφορμή τον  κορωνοιό, αλλά δεν θα το κάνω, βέβαιος ων ότι η πραγματικότητα θα κλείσει πολλά στόματα, αρκεί να πειθαρχήσουν κυρίως οι νέοι μας στα νέα κελεύσματα των επιστημόνων  και θα ασχοληθώ με τα θετικά στοιχεία της πανδημίας.

Ναι, η τρομερή αυτή παγκόσμια μάστιγα, έχει και τα θετικά της στοιχεία και αυτή τη φορά θα περιοριστώ στην Ελλάδα.

Επί τέλους αποφάσισαν όλοι οι Έλληνες ότι πρέπει να πλένουν τα χέρια τους, να σταματήσουν τα ψεύτικα ματς – μούτς, να κρατούν αποστάσεις μεταξύ τους, να φορούν μάσκα – ακόμα και στην εκκλησία – διότι οι αρχαίοι μας έλεγαν  ‘’συν Αθηνά και χείρα κίνει’’ και να μαζευτούν  έστω και για λίγο  στα σπίτια τους.

Η αποτελεσματικότητα των πρώτων μέτρων ίσως να παρέσυρε τους νέους και νεανίζοντες, σε ασύδοτους συνωστισμούς, η σκληρή πραγματικότητα όμως, θα τους αναγκάσει να αναθεωρήσουν τους παλικαρισμούς, διότι θα καταλάβουν ότι και οι ίδιοι δεν είναι άτρωτοι, αφού ο εγωισμός τους δεν τους αφήνει να σκεφθούν τους ηλικιωμένους συγγενείς τους. Θα μπει, επί τέλους και εδώ μια τάξη, που δυστυχώς στη χώρα αυτή αποτελούσε ανέκαθεν ζητούμενο. Εγώ πιστεύω ότι τα γεγονότα και η έκτακτη κοινοτική χρηματοδότηση, θα μας αναγκάσουν να αποδεχθούμε την πραγματική έστω και ελεγχόμενη κανονικότητα, αφού μέχρι τώρα ο καθένας μιλούσε για τη δική του ιδεοληπτική εφαρμογή!!!

Να λοιπόν μερικά από τα θετικά στοιχεία που μας άφησε η πανδημία, όσο και αν αυτά δεν είναι σύμφωνα με τους καινοτόμους κανόνες ελευθερίας που διακηρύσσουν οι καθ΄ημάς προοδευτικοί. Τα συνθήματα τους στις ειδικές ιστοσελίδες  δεν θα διαβάζονται πλέον από κανένα, ή και αν διαβάζονται θα γίνεται για πλάκα!!!

Άφησα τελευταίο το σπουδαιότερο ‘’επίτευγμα’’ του θανατηφόρου ιού. Επέσπευσε διαδικασίες που χρόνιζαν και μέσα σε λίγους μήνες  η Πολιτεία αναγκάστηκε να προχωρήσει, στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση, αφού πια αμέτρητες δοσοληψίες με τις κρατικές υπηρεσίες, δεν απαιτούν την παρουσία των ενδιαφερομένων. Από τον υπολογιστή ή το τηλέφωνο, ακόμα κι εν κινήσει, διεκπεραιώνονται εργασίες που απαιτούσαν χρόνο και κυρίως ταλαιπωρία. Ουδέν κακό αμιγές καλού λοιπόν , έστω και αν οι γνωστοί διαδοσίες και ψιθυρολόγοι συνεχίζουν την γκρίνια και τη μεθοδευμένη ψευδολογία τους. Εύχομαι να επικρατήσει στον τόπο μας η ορθοφροσύνη  για να αποδείξουμε και στους ανατολικούς μας γείτονες και όχι μόνο ότι είμαστε  οι μοναδικοί γνήσιοι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων. Αντώνης

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ

Έχω επανειλημμένα  ασχοληθεί στο παρελθόν, με την ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, την ΠΡΏΤΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ και σήμερα θα καταπιαστώ αποκλειστικά με την ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ.

Σήμερα είναι η ημέρα των γενεθλίων μου που βαρέθηκα πια να τις μετράω και από φέτος να τις γιορτάζω. Δεν ξέρω αν το γεγονός από μόνο του αποτελεί ευχάριστη συγκυρία, προσωπικά όμως αισθάνομαι ότι μου προκαλεί πλέον πλήξη και δυσάρεστες σκέψεις για τη συνέχεια [ δεν λέω μέλλον, διότι ασφαλώς δεν πρόκειται περί αυτού ]. Είμαι ένα φύσει αισιόδοξο άτομο, με καλή γενικώς υγεία και την ευτυχία μιας θαυμάσιας οικογένειας. Έχω πια διαγράψει όσα δυσάρεστα μου συνέβησαν και δεν φοβάμαι για όσα η ηλικία μου θα προσθέσει, που τα θεωρώ φυσικά επακόλουθα ή όπως έχω ξαναγράψει το τίμημα της μακροζωίας μου. Δεν νοιώθω βέβαια ότι σφετερίστηκα τα χρόνια κάποιου άλλου, αλλά απλά και μόνο έζησα και ζω έντιμα το Θείο δώρο της ζωής ,χωρίς να επιβαρύνω τους άλλους , τελικά όμως βαρέθηκα!!!

Ανήκω στα άτομα που δεν είπαν ποτέ κουράστηκα και ας μου συνέβη αυτό αμέτρητες φορές, αλλά στη φάση αυτή είμαι απόλυτα βέβαιος ότι έφθασα στα όριά μου. Έγραψα τελευταία, με την ευκαιρία του γάμου της  εγγονής μου και τη βάφτιση του πρώτου μου δισέγγονου, ότι το γεγονός αποτελεί την τελευταία μου δημόσια εμφάνιση. Το ίδιο είχα γράψει σε μια από τις τελευταίες προσπάθειές μου να ξανανεβώ τις πλαγιές του δάσους των νεανικών μου χρόνων, παρεμβάλλοντας ένα απλό ‘’ίσως’’. Την κατάσταση επιδείνωσαν και οι συνθήκες που μας επέβαλε η πανδημία ή κάποιες, μπορεί και προσχηματικές, επιλογές μας. Το τέλος αποτελεί την πιο φυσιολογική και όχι πάντα και την πιο δυσάρεστη προσμονή.

Έτσι λοιπόν τα γενέθλια, από εδώ και πέρα, δεν μπορούν να  αποτελούν χαρούμενη επέτειο ούτε και λόγο εορτασμού. Είναι σαν να γιορτάζουμε την άλωση της Πόλης, την γερμανική κατοχή, την πείνα του 1941 και τόσα άλλα δυσάρεστα γεγονότα, όταν μάλιστα δεν έχουμε ούτε τον καιρό μα ούτε και τις δυνάμεις για να επανορθώσουμε ή να αλλάξουμε το παρελθόν. Βιώνουμε την κατάσταση που υπάρχει [;] ,   ένα αμφίβολο παρόν, χωρίς κανένα μέλλον. Αποκλείω το μέλλον, διότι αυτό δεν αποτελεί μόνο χρονικό προσδιορισμό αλλά απαιτεί και προσωπική συμμετοχή. Τι απομένει λοιπόν, πέραν της τυπικής ευχής χρόνια πολλά, που αποβλέπει στο γκριζάρισμα της  μαυρίλας εκείνων που  έπονται;; Ένας στοχασμός των ελάχιστων χαρούμενων στιγμών που μας χάρισε η ζωή στο παρελθόν, σε αντάλλαγμα της  δυστυχίας και των δυσάρεστων  γεγονότων που κυριάρχησαν στην πολυτάραχη ζωή μας. Το μόνο θετικό που  απομένει,  είναι η πλούσια εμπειρία μας, την οποία κανείς από τους νεότερους δεν θέλει καν να ακούσει και  που έχει κουράσει κι εμάς τους ίδιους, αφού αποτελεί μονόδρομο στα όποια επόμενα ενδιαφέροντά μας.

Τέρμα λοιπόν  οι γιορτές για τα γενέθλια, από τη στιγμή που έχασαν και τη μοναδική ευκαιρία για οικογενειακή μάζωξη, που έχει αρχίσει να αποτελεί πολυτέλεια στις μέρες μας. Σε λίγο, αν και ισχύει ήδη και η  τελευταία   αυτή επικοινωνία της οικογένειας, θα περιορισθεί στην ανταλλαγή μηνυμάτων με τα μέσα ‘’κοινωνικής’’ δικτύωσης.  Δεν  θα γράψω περισσότερα, διότι μελαγχολώ , χάνοντας έτσι και τις ελάχιστες συμπωματικές ευχάριστες στιγμές που ενδεχομένως μου προκύψουν. Τι κρίμα!! Είναι καιρός πια που περιόρισα την υπογραφή των κειμένων μου στο όνομά μου, αφού το επώνυμο που αποτελεί σύμβολο της οικογένειας, έχει χάσει την αξία και αυτήν ακόμα τη χρησιμότητά του. Ίσως αποτελεί το τελευταίο συμπληρωματικό σημάδι διάκρισης για τη σύνταξη και τη φορολογία. Ακόμα και η εκκλησία μας, στον τελευταίο χαιρετισμό, περιορίζεται μόνο στο μικρό όνομα . Αντώνης

       Ακολουθούν τα δυο παρεμφερή κείμενά μου που έχουν γραφεί σε ανύποπτο χρόνο και προφανώς με διαφορετικά συναισθήματα, για όσους δεν έτυχε να τα διαβάσουν.

Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ

Τα δυο αυτά οριακά σημεία του σημερινού μου τίτλου , έχουν μια σημαντική και απαραίτητη  αλληλεξάρτηση, αφού δεν  μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς την ύπαρξη του άλλου.  Αποτελούν συνεπώς την αναγκαία προϋπόθεση κάθε εκδήλωσης ζωής , όπου   κάθε αρχή  προϊδεάζει για το αναμενόμενο τέλος, το οποίο ασφαλώς  αποτελεί νομοτελειακό  επακόλουθό της. Έτσι λοιπόν , η πρώτη φορά έχει απόλυτη σχέση με την τελευταία, πολλές φορές  δε  ενυπάρχουν ή  και συμπίπτουν χρονικά, ποτέ όμως δεν θα τις βρούμε ως  αυθύπαρκτες έννοιες.

Με την πρώτη φορά έχω ασχοληθεί , με ομότιτλο  άρθρο μου και σε ανύποπτο χρόνο, στο παρελθόν – που επισυνάπτω για όσους δεν το διάβασαν- περιοριζόμενος στο δεύτερο σκέλος του τίτλου του σημερινού μου πονήματος. Επισημαίνω όμως ότι, σε αντίθεση με την πρώτη φορά που είναι μία και μοναδική, η τελευταία μπορεί και να επαναλαμβάνεται. Ο Κολομβιανός συγγραφέας  Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες έλεγε,  ‘’ζήσε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία’’, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι κανείς δεν ξέρει ποια είναι η τελευταία φορά και συνεπώς πρέπει πάντα να είμαστε έτοιμοι και προετοιμασμένοι. Σημειώνω εδώ ότι ο Μάρκες τα έλεγε αυτά, όταν οι γιατροί του είχαν διαγνώσει τον επερχόμενο θάνατο από καρκίνο των λεμφαδένων και λειτούργησε εκ του ασφαλούς, χωρίς αυτό να μειώνει το κύρος και την ικανότητά του.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν και τα αναφερόμενα περιστατικά στο ενδεχόμενο πιθανής  σύγκρουσης του Κομήτη Χάλει το 1910. Όταν ανακοινώθηκε  από τους αστρολόγους και μελλοντολόγους ότι ενδέχεται να συγκρουστεί με τον πλανήτη μας και ότι η ουρά του περιείχε ένα δηλητηριώδες κυανιούχο αέριο που θα εξαφάνισε τη ζωή από τη γη, κάποιοι λαϊκιστές της εποχής κερδοσκοπούσαν  πουλώντας αντιασφυξιογόνες   μάσκες . Τις υστερικές αυτές στιγμές οι άνθρωποι χωρίστηκαν σε δύο βασικά στρατόπεδα, εκείνων που με κάθε τρόπο ήθελαν να απολαύσουν όσα δεν είχαν προλάβει και των άλλων που έκαναν την τελευταία προσπάθεια εξιλέωσης, για να τύχουν καλύτερης υποδοχής στη Βασιλεία των ουρανών. Το τυχαίο αυτό περιστατικό  έβαλε σε  αντιπαράθεση τους υλιστές – που σε μια νύχτα προσπάθησαν να ικανοποιήσουν κάθε τους οργιώδη απόλαυση- με τους ανθρώπους του πνεύματος, που έκαναν προσπάθεια - έστω και την 12^η – να σώσουν την ψυχή τους. Και στις δυο αυτές βασικές περιπτώσεις, διακρίνουμε τη γνωστή ματαιοδοξία, για το  όφελος.   Έστω και την τελευταία στιγμή λοιπόν, επικράτησε η επιδίωξη του κέρδους και η επιλογή περιορίστηκε απλά ανάμεσα στο υλικό  και το ψυχικό .

Για να ολοκληρώσουμε τα  στοιχεία από το συγκεκριμένο γεγονός, θα αναφερθώ στην προσωπική θέση του Αϊνστάιν, ο οποίος απάντησε αρνητικά στο ερώτημα αν θα γίνει αυτή σύγκρουση του κομήτη με τη γη. Όταν τον ξαναρώτησαν πως είναι τόσο κατηγορηματικός εκείνος απάντησε αφοπλιστικά. Αν δεν συγκρουσθεί θα δικαιωθώ, αν όμως τελικά γίνει η σύγκρουση, κανείς μας δεν θα ζει για πει ότι έκανα λάθος.

Όπως ξέρουμε  όμως, ο κομήτης πέρασε 25  εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από τη γη και κανένας δεν έπαθε το παραμικρό. Το γεγονός όμως αυτό, πέραν της αποκάλυψης των ανθρώπινων αδυναμιών και των ηθικών αξιών του καθενός μας, επιβεβαιώνει  και το ‘’αξίωμα’’ ότι ποτέ δεν είναι γνωστή και μοναδική η τελευταία φορά, οπότε θα πρέπει να ζούμε σύμφωνα με τις ηθικές αρχές μας κάθε φορά, σαν να είναι η τελευταία μας.  Αντώνης Ταρνανάς’’’’

Ακολουθεί το συνημμένο κείμενο

                               Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ

Επιστρέφοντας το καταμεσήμερο με τρομερή ζέστη στο σπίτι, ύστερα από μια μπυρίτσα με τον φίλο μου το γιατρό, έκανα μια στάση σε ένα  σκιερό πεζούλι απέναντι από την εκκλησία, για να ξανασάνω και να πάρω δυνάμεις για τη συνέχεια. Δίπλα μου, σχεδόν κολλητά, για να επωφεληθούν  από την περιορισμένη  σκιά, κάθισαν δυο πολύ νεαρά τσιγγανοπούλα –ένα αγόρι και ένα κορίτσι- που, αγνοώντας την παρουσία μου  συνέχισαν την κουβέντα που,  προφανώς, τα έφερε ως εδώ. Μιλούσαν ελληνικά μεταξύ τους και η συζήτησή τους – όπως άθελά μου  λαθράκουσα- αφορούσε το ‘’ αλληλοκλέψιμό ’’ τους, αφού οι οικογένειές τους  - για λόγους ηλικίας- δεν συμφωνούσαν να τους παντρέψουν. Περισσότερο από περιέργεια παρά από ενδιαφέρον για τις προθέσεις τους, ρώτησα γιατί προσφεύγουν σ’ αυτή τη διαδικασία και δεν περιμένουν να  μεγαλώσουν ακόμα λίγο. Η απάντησή τους ήταν αφοπλιστική, αφού μου δήλωσαν ότι  αγαπιούνται και  μοναδικό σκοπό τους αποτελούσε πια η επίσπευση της ‘’πρώτης φοράς’’, αφού τα αυστηρά σχετικά έθιμα της φυλής τους, εξακολουθούν να θεωρούν την αγνότητα στο γάμο, το σημαντικότερο στοιχείο  ‘’τιμιότητας της γυναίκας’’. Εγώ συνέχισα την επιστροφή μου  και τα παιδιά  μάλλον  τους προβληματισμούς τους.

 Μπαίνοντας στο σπίτι μου ‘’κάθισα αμέσως’’ στον υπολογιστή μου και  αναζήτησα περισσότερες πληροφορίες για τα έθιμα των τσιγγάνων και κυρίως το γάμο. Πρώτο και κύριο θέμα όλων των σχετικών πληροφοριών αποτελούσε η αυστηρή τήρηση της παράδοσης και κυρίως οι λέξεις  ‘’πρώτη φορά’’ και το ‘’σεντόνι’’,  απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ τους. Το ‘’πρώτη φορά’’  αφορούσε το καθαρά διαδικαστικό θέμα της  πρώτης σεξουαλικής πράξης και το ‘’σεντόνι’’ την απόδειξη της διάπραξης του γεγονότος για πρώτη και μοναδική  φορά.

Αυτό  μου έφερε συνειρμικά στο μυαλό, τις αμέτρητες φορές  που έχω ακούσει  τις δύο αυτές λέξεις [ πρώτη φορά αριστερά, πρώτη φορά δεξιά, πρώτη φορά σοσιαλισμός και αμέτρητες όσες ανάλογες λεκτικές ‘’αρλούμπες’’]  και μου πέρασε από το νου μια ‘’φαεινή’’ και πρωτότυπη ιδέα, της καθιέρωσης ενός τύπου  ανάλογου ‘’σεντονιού’’, ως αποδεικτικού στοιχείου και στην  πρακτική κάθε πολιτικού μας. Είναι σαφές ότι δεν εννοώ την αναζήτηση αποδείξεων για το πόσες φορές επιδίωξαν αλληγορικά  και ίσως και το κατάφεραν να ‘’ασελγήσουν’’  εις βάρος μας,  αλλά κάτι που να ελέγχει την δια βίου  εντιμότητα και ειλικρίνειά τους, κάτι σαν την αειφόρο ανάπτυξη και βελτίωση . Θα μου πείτε ότι στη χώρα μας δεν ‘’καταφέραμε ‘’ να εφαρμόσουμε πλήρως  ούτε το ‘’πόθεν έσχες’’, επιλέγοντας πότε το πόθεν και πότε το έσχες, οπότε φυσικά καταλήγουμε στο ανεξέλεγκτο ‘’αίσχος’’. Στην Ελλάδα – όπως έλεγε ο ηθοποιός Τζαβαλάς Καρούσος [που κακώς  αποδίδεται στο Γιάννη Τσαρούχη],  είσαι ό,τι δηλώσεις. Ο σημαντικός μας όμως αυτός ζωγράφος και όχι μόνο είχε πει μεταξύ πολλών άλλων  ότι  ‘’ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΖΟΥΜΕ ΠΟΛΥΤΕΛΕΣΤΕΡΑ ΑΠ’ ΟΣΟ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΈΠΟΥΝ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΜΑΣ ΔΥΝΑΤΌΤΗΤΕΣ  ΚΑΙ ΤΙΣ ΨΥΧΙΚΕΣ ΜΑΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ. ΑΥΤΟ ΗΔΗ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ ΠΡΟΞΕΝΗΣΕΙ  ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΚΟ’’. Βλέπετε λοιπόν ότι δεν είναι μόνο  οι κακοί δανειστές μας που μας αποδίδουν τέτοιους χαρακτηρισμούς και το κυριότερο ότι οι κακές αυτές προβλέψεις, άρχισαν ήδη  να πραγματοποιούνται και εμείς περί άλλα τυρβάζουμε.

Κάποιοι από τους κατά καιρούς ‘’πρώτη φορά’’, που απλώς μας ‘’λιβάνιζαν’’ και χάιδευαν τα μονίμως ευήκοα σε λαϊκισμούς  ώτα μας, συνεχίζουν το βαρετό αλλά αποδοτικό αυτό ‘’τροπάριο’’ και εμείς οι εθισμένοι, απολαμβάνουμε το γεγονός ότι μας δουλεύουν, αρκούμενοι στα ελάχιστα κόκαλα που μας πετούν για γλείψιμο και στην απλή τους εύνοια.  Αυτοί είμαστε και καλά παθαίνουμε και όπως έχει λεχθεί και στο παρελθόν , οι ηγέτες μας είναι σαρξ εκ της σαρκός μας ή επί το λαϊκότερο, τέτοιοι που είμαστε αυτοί μας αξίζουν. Τα τσιγγανόπουλα που μου έδωσαν την αφορμή του παρόντος είναι σίγουρο ότι – παρά την ενδεχόμενη φτώχια  και αγραμματοσύνη τους -  ‘’θα γευθούν την ομορφιά της πρώτης φοράς’’, ενώ εμείς οι ξύπνιοι και ενίοτε σπουδαγμένοι, θα  ‘’υφιστάμεθα’’ πάντα μία από τα ίδια,  άσχετα αν πρόκειται για την πρώτη ή έσχατη φορά.

 Για να πετύχουμε όμως κάποτε  το τελευταίο  , χρειάζεται θέληση, λογική   και σκέψη [που στη χώρα μας είναι σε ανεπάρκεια] και δεν βλάπτει να ρίχνουμε και μια ματιά στα σοφά λόγια  άλλων, μη εξαιρουμένου και  του Γιάννη Τσαρούχη. Η  κομματική τύφλωση που έχει επικρατήσει στη χώρα μας, δεν μας αφήνει να σκεφθούμε ελεύθερα και για όλους μας αλλά κρίνουμε με προσωποκεντρικά μόνο  κριτήρια και αν  τυχόν ακούσουμε και καμιά ‘’σοφή’’ κουβέντα, την απορρίπτουμε με πρόσχημα την ενδεχόμενη ιδιαιτερότητα του ατόμου που την εκστόμισε ,πιστεύοντας ότι έτσι ,ενδεχομένως,  ‘’προστατεύεται   η βαρβατίλα μας’’.  Δεν θέλω να θυμίσω πόσο αύξησε τη δημοτικότητα πολιτικών – διεθνώς- ή όποια παρασπονδία τους και κυρίως η σεξουαλική και εξωσυζυγική τους σχέση,  αφού έτσι πίστεψαν ότι τονώθηκε  η περήφανη  ‘’ανδροπρέπεια’’ και των οπαδών τους. Είμαστε μια χώρα που ευνοεί συνειδητά τη μετριότητα, διότι το αντίθετο θα δημιουργούσε συμπλέγματα κατωτερότητας, στις μετριότητες των ηγετών μας. Πολλοί από τους κρατούντες και μερικοί μάλιστα διαχρονικά , έδειξαν το μένος τους κατά της αξιοκρατίας και  δεν αποδέχονται   την ‘’αριστεία’’ , με τη δικαιολογία ότι αυτή στρέφεται κατά της ισότητας των λαϊκών στρωμάτων. Το κακό γι’ αυτούς είναι ότι δεν αποδέχονται ούτε και την ισότητα – την οποία προβάλλουν για λόγους σκοπιμότητας- αφού τα παιδιά των περισσότερων εξ αυτών σπουδάζουν σε ξένα σχολεία. Μπορείτε να σκεφθείτε άλλη – απλά δημοκρατική- και όχι υποχρεωτικά    ‘’προοδευτική’’ χώρα, να έχει πολιτικό προϊστάμενο της παιδείας [ σχολείων, δασκάλων, καθηγητών και πανεπιστημίων ] άτομο που δεν κατάφερε να πάρει το πτυχίο του ,  κάτι που δεν επιτρέπει ούτε την κατάληψη   κατώτερης θέσης στο δημόσιο και βέβαια με εξετάσεις για να αποδειχθούν  οι γνώσεις του; Να προσθέσω ότι ο εν λόγω κύριος,   αιώνιος φοιτητής με πλούσια κομματική δραστηριότητα , είναι και Υπουργός Θρησκευμάτων, ενώ δηλώνει άθεος ; Αν αυτό είναι δημοκρατικό και προοδευτικό, εγώ δεν μπορώ να ανήκω σ’ αυτές τις κατηγορίες και αυτός είναι και ο λόγος που συχνά  και ενυπογράφως ‘’θυμίζω ’’  την κατάντια μας,. Έτσι ίσως βρεθεί  κάποιος άλλος νεότερος και ικανότερος, να αναλάβει τη σκυτάλη της ενημέρωσης, διότι η επαγγελματική ενημέρωση ‘’μπάζει’’ από παντού. Αντώνης Ταρνανάς ‘’’’

ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Μοναξιά ή απομόνωση!

Γράφοντας κάποιος για την κοινωνική επικαιρότητα, είναι μοιραίο να παίρνει ενίοτε σαν δείγμα ή  παράδειγμα τον ίδιο τον  προσωπικό  τρόπο σκέψης και τη  βιωματική πραγματικότητα. Γίνεται ο ίδιος άθελά του  πειραματόζωο για τους υπόλοιπους και ας μην τον διαβάζουν, αρκεί που το διαβάζει ο ίδιος και όχι μόνο την ώρα που το γράφει. Έχω πιάσει τον εαυτό μου συχνά να ανατρέχω σε παλιότερα κείμενά μου που αφορούν το κοινωνικό σύνολο και νοιώθω δικαιωμένος ότι οι επιλογές από τους άλλους είναι παρόμοιες με τις προσωπικές μου και μάλιστα ότι  αυτό ισχύει διεθνώς. Στην πεζή, απροσανατόλιστη και αδιάφορη για τα κοινά κοινωνία μας, οι διεθνείς στατιστικές που μου παρέχει η ιστοσελίδα μου, με πείθουν ότι υπάρχουν πολλοί παγκοσμίως που επικροτούν τις σκέψεις μου [αφού συνεχίζουν να με διαβάζουν]. Αυτό  μου δίνει κουράγιο να γράφω αν και θα το έκανα σε κάθε περίπτωση διότι, όπως το έχω ξαναπεί, είναι ο μόνος τρόπος να σκοτώνω την ώρα μου και να σπάω την μοναξιά μου, η οποία από ατέλειωτη - λόγω της πανδημίας -  κατέστη και υποχρεωτική.

Διευκρινίζω ότι για τη μοναξιά μου – που  δεν αποτέλεσε ποτέ επιλογή μου – δεν ευθύνεται κανείς πλην εμού, αφού την προτίμησα από τους λοιπούς  προσφερόμενους τρόπους διαβίωσής μου. Πιστεύω ότι η απομόνωση δεν μπορεί να αποτελεί τρόπο ζωής, τη δέχομαι όμως σαν διέξοδο στην αντιμετώπιση του κορωνοιού, παρά τα αντίθετα αρχικά  διεθνή παραδείγματα, χωρών οι οποίες την απέρριψαν  ως ατελέσφορη  ή για δικούς τους  ανόητους λόγους και  δεν μπορούν πια να κάνουν πίσω. Θέμα μου σήμερα δεν  είναι η πανδημία, την οποία αναφέρω en passant, όπως λένε οι φίλοι μας οι Γάλλοι. Πέραν της γαλλικής εκδοχής που σημαίνει παρεμπιπτόντως, η ίδια έκφραση αποτελεί και μια πολύ ειδική κίνηση στο σκάκι και εγώ το χρησιμοποιώ και με τις δυο του έννοιες.

Κύριο θέμα μου παραμένει η διαφορά ανάμεσα στη μοναξιά και την απομόνωση, αφού αρνούμαι εξ αρχής και για τις δύο ότι αποτελούν στοιχείο προσωπικής επιλογής. Εκείνο πάντως που συμβαίνει, είναι η συνύπαρξη και αλληλεξάρτησή τους, αφού δεν μπορείς να απομονωθείς χωρίς να είσαι μόνος  ούτε να ζεις τη μοναξιά χωρίς την απομόνωση. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για μια δυσάρεστη κατάσταση στην οποία υποβαλλόμαστε μόνοι μας, για να σώσουμε τα προσχήματα ή για να προλάβουμε την επιβολή από τους άλλους.

Εδώ ενίοτε  υπεισέρχεται και ο  προσωπικός υπολογισμός , ώστε με την μια ή την άλλη μορφή της, αυτή η κατάσταση να μη γίνει ανυπόφορη και να  επωφεληθούμε από τα ελάχιστα μεν αλλά υπαρκτά θετικά της αποτελέσματα  [π.χ.την ησυχία μας].  Για την απομόνωση τα αναφέραμε ήδη, αφού πέραν του συνόλου προστατεύει και εμάς τους ίδιους, χρυσώνοντας έτσι την όχι τόσο επιθυμητή ‘’θυσία’’ για τους άλλους , αφού περιλαμβάνεται και ο εαυτούλης μας. Αυτό για τις νεότερες γενιές αποτελεί κύριο κίνητρο [υπάρχουν ευτυχώς  αμέτρητες και λαμπρές εξαιρέσεις που σώζουν τον κανόνα],  αφού έτσι έχουν  γαλουχηθεί!!!

Η  μοναξιά όμως, που αποτέλεσε τίτλο και θέμα   πολλών ασμάτων [ πιο καλή η μοναξιά, είσαι η πιο καλή παρέα και πολλά άλλα], πέραν της ρομαντικής της θεώρησης, αποτελεί ένα μεγάλο ψέμα. Δεν αναφέρομαι βέβαια στα κατά συνθήκην ψεύδη  που λέγαμε παλιότερα για να διασκεδάσουμε τις εντυπώσεις. Με όση μου έχει απομείνει ειλικρίνεια, στην εποχή του ψεύδους που διεθνώς βιώνουμε, σας βεβαιώνω ότι η επιλογή της μοναξιάς γίνεται για λόγους ανημποριάς ή προσχηματικούς και ας λένε ό,τι θέλουν οι δήθεν υποστηρικτές της. Πολύ πρόσφατα απέκτησα  μια επί πλέον απόδειξη, όταν πείσθηκα να λιποτακτήσω για λίγο για ευτυχές οικογενειακό γεγονός. Έπιασα τον εαυτό μου να δίνει τα  ρέστα του – πιστεύοντας ότι ίσως είναι και η τελευταία μου ευκαιρία, αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες στην ηλικία  μου, πιστεύοντας ακράδαντα ότι πριν από αυτό και για μεγάλο διάστημα ,δεν ζούσα, προσποιούμενος απλά τον ζωντανό.

Δεν με νοιάζει που αισθάνομαι ένα πόνο σχεδόν παντού, αφού κι’ αυτός ακόμα μου επιβεβαιώνει ότι είμαι ζωντανός και κυρίως για πρώτη πρόσφατη φορά νοιώθω και αυτό που λέγεται ποιότητα ζωής, ακόμα και για μας τους παρωχημένους. Έχω και εγώ στα νιάτα μου διαπράξει το λάθος να πιστεύω για τους υπερήλικές δικούς μου, ότι αρκούσε ένα καλό φαγητό, ένα δωράκι  και  ένας καλός λόγος, παρότι τους έβλεπα εντελώς  διαφορετικούς, κάθε φορά που έβγαιναν από τη φυλακή της μοναξιάς τους. Αναφέρομαι βέβαια σε εντελώς ανόμοιες οικογενειακές  καταστάσεις των γερόντων, που είχε βασικό του δόγμα τον ηλικιακό σεβασμό. Κατηγορηματικά λοιπόν όχι στη μοναξιά, με ανοχή μόνο στην απομόνωση για το καλό του συνόλου ,αν και θα συνεχισθούν τα κατά συνθήκην ψεύδη, που αποτελούν τον μόνο τρόπο  ωραιοποίησης της γεροντικής πραγματικότητας και κυρίως για να μη θιγεί η διαμορφωμένη ‘’νέα τάξη πραγμάτων’’

Αντώνης

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ

Ήταν στραβό το κλήμα, τόφαγε και ο γάιδαρος ….

Με τον όρο κοινωνία εννοείται το σύνολο των ανθρώπων που συμβιώνουν σε κάποιον τόπο ή σε μία ιστορική περίοδο και έχει ευρεία (ανθρωπότητα) ή στενή εφαρμογή (ομάδες ανθρώπων στο χώρο και τον χρόνο) ως έννοια. Ο γάιδαρος που αναφέρεται στον υπότιτλο αφορά  την πανδημία και τις  άλλες ατυχείς συγκυρίες. Αποδεχόμενος τον όρο που δίνει η Βικιπαίδεια, θεωρώ σαν πρώτο συστατικό και βασικό της κύτταρο την οικογένεια. Όλοι οι χαρακτηρισμοί που της αποδόθηκαν κατά καιρούς [ προοδευτική, καπιταλιστική, δίκαιη, άδικη και αμέτρητοι άλλοι ], εξυπηρετούσαν ειδικούς και κυρίως ιδεολογικούς σκοπούς, από εκείνους που απεργάζονται σχέδια να την ‘’κάνουν σαν τα μούτρα τους’’. Δεν πρέπει να ξεχνάμε και την ρήση ‘’εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω’’, μόνο που η σκοπιμότητα των καιρών ώθησε κάποιους να την κάνουν να μοιάζει αυτή προς τα μέλη της.

Αφού λοιπόν την καταστήσαμε ομοίωμα του κακού εαυτού μας ή μάλλον των ευτελών σκοπών και της ιδεοληψίας ομάδων ‘’κρούσης’’ στο όνομα της προόδου και της εξέλιξης, αρχίσαμε από το ξεχαρβάλωμα του βασικού κυττάρου της, που είναι η οικογένεια. Για να την ευτελίσουν  δε περισσότερο , τη χάρισαν στους ακροδεξιούς στα πλαίσια του τρίπτυχου, πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, που ιδιοποιήθηκαν  επίσης αυθαίρετα οι  τελευταίοι.

Επειδή θέλω να είμαι  - όσο μπορώ  αντικειμενικός – δέχομαι ότι και οι άλλοι ιδεολογικοί χώροι, δεν σύρθηκαν αλλά οδηγήθηκαν ιδιοτελώς  σ’ αυτή τη λογική για να φανούν προοδευτικότεροι των προοδευτικών. Για να στηρίξω την άποψή μου θα επικαλεστώ – και πάλι – σαν παράδειγμα, τα όσα έγιναν στην Ελληνική Βουλή για την απροετοίμαστη καθιέρωση της ‘’δημοτικιάς’’. Δεν φταίει ο Παπανούτσος , ο Δελμούζος και άλλοι δημοτικιστές για την κατάργηση της επίσημης γλώσσας μας, αλλά και κάποιοι δεξιοί και δεξιόστροφοι κεντρώοι, οι οποίοι σε άπταιστη καθαρεύουσα  υπερασπίστηκαν μια γλώσσα που δεν γνώριζαν και δεν ήταν έτοιμη να υποκαταστήσει την λόγια καθαρεύουσα, αντί να μπουν στον κόπο  να  ανεβάσουν το μορφωτικό επίπεδο του λαού.

·            Επανέρχομαι λοιπόν στο αρχικό μου θέμα, της κοινωνίας και του κυττάρου της που είναι η οικογένεια, η οποία στη χώρα μας από  σπουδαίος παράγοντας συνοχής, κατάντησε μονόπλευρο στοιχείο  οικονομικής της στήριξης. Η πενιχρή σύνταξη του παππού και της γιαγιάς έδωσαν λύση στην οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας και συνεχίζουν να βοηθούν στην περίοδο της πανδημίας. Θα φανώ επιεικής στον τρόπο που εισπράττουν την ανταπόδοση οι γηραιότεροι, διότι σε μια συνειδητά  ‘’διαλυμένη’’ οικογένεια, αποτελεί  θράσος να ζητήσουμε ευθύνες από τα νέα μέλη της , αφού εμείς οι παλαιότεροι διαμορφώσαμε τις νέες συνθήκες, για να δείξουμε ότι συμμεριζόμαστε απόψεις ξένες με τις αρχές που γαλουχηθήκαμε και να φανούμε σύγχρονοι.

Και τώρα τι γίνεται;;; Δυστυχώς τίποτα και ας μην φανεί υπερβολή ότι κάποιοι υπερήλικες νιώθουν παρείσακτοι και  ότι ‘’εξαγοράζουν’’ την αγάπη των δικών τους. Μπορεί και μην είναι απολύτως έτσι, αλλά αυτή είναι η εντύπωση που επικρατεί στα  ‘’απερχόμενα’’ μέλη των οικογενειών, που αρχίζουν να σκέπτονται ‘’τι θα γίνουν κάποιοι δικοί τους όταν αυτοί θα λείψουν’’. Το ερώτημα δεν έχει απάντηση, διότι κανείς δεν ξέρει ακόμα ποια θα είναι η νέα μορφή της  οικογένειας, διότι για δομή δεν  μπορούμε πλέον να μιλάμε. Δεν πρέπει να  διαφεύγει της προσοχής μας, ότι οι νέοι παραδειγματίζονται πάντα από τη στάση και τα έργα της οικογένειας και  τις σειρήνες τριγύρω τους και όχι από τα λόγια και τις παραινέσεις  των γονιών τους.

 Κάποιες δυτικές χώρες είχαν οργανώσει ένα – εκ πρώτης όψεως – λειτουργικό σύστημα προστασίας των γερόντων με τη δημιουργία ειδικών και ‘’πολιτισμένων’’ ιδρυμάτων. Το έκαναν κυρίως  για να χρυσώσουν το χάπι των απόμαχων της κοινωνίας που έβγαλαν στο περιθώριο, οι οποίοι είχαν καταλάβει βέβαια ότι αποτελούσαν βάρος στους ‘’κατιόντες’’ τους  και στην οργανωμένη πολιτεία. ‘’Βόλεψαν’’ λοιπόν την τρίτη ηλικία σε ‘’οίκους ευγηρίας’’ ή άλλα παρεμφερή ιδρύματα και τους άφησαν να πεθάνουν από ασιτία και εγκατάλειψη, πριν τους προλάβει ο κορωνοιός. Οι συγγενείς τους – κατόπιν εορτής -  έριξαν τα κροκοδείλια δάκρυά τους και λόγω του ιού, απέφυγαν και τη θλιβερή τελετή αποχαιρετισμού τους. Αυτή την κοινωνία προετοιμάζουν και ο ιός τους διευκόλυνε με τη δημιουργία  ομαδικών  τάφων. Η πανδημία  απέβαλλε  και αυτή τη φενάκη και αποκάλυψε ότι η παράταση του προσδόκιμου χρόνου ζωής αφορά μόνο εκείνους που μπορούν [προοδευτικότατα] να διατηρούν ‘’υπηρετικό  προσωπικό  επί πληρωμή’’ . Στη χώρα μας ευτυχώς δεν συνέβησαν  ανάλογες καταστάσεις ομαδικών θανάτων και αυτό δεν μπορεί να  αποτελεί μόνο τυχαίο γεγονός. Ίσως κάποιοι που νυχθημερόν φωνασκούν για την εφαρμογή της δικής τους ‘’συνταγής’’ στην αντιμετώπιση του ιού και της οικονομίας , στο βάθος ευγνωμονούν την τύχη  που δεν έπεσε στα χέρια τους  η καυτή πατάτα . Το τελευταίο δεν έσωσε μόνο τα παπαγαλάκια αλλά και χιλιάδες ανθρώπων, που βέβαια ‘’έχασαν την ευκαιρία να πεθάνουν προοδευτικά’’!!! Αντώνης