ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟΣ

 

                                ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟΣ

                Βασικό ζητούμενο της εποχής μας

 

 

Αυτοσεβασμός  είναι ο σεβασμός και η εκτίμηση που νιώθουμε προς τον εαυτό μας, προς το πρόσωπό μας, συναίσθημα που μας βοηθά να φερόμαστε με αξιοπρέπεια, αποφεύγοντας μειωτικές για την ηθική μας αξιοπρέπεια και αξία πράξεις και ενέργειες.

Ανοίγοντας χθες το βράδυ την τηλεόραση, την ώρα των ειδήσεων, είδα και άκουσα πράγματα που με οδήγησαν στη σκέψη ότι έκανα λάθος στην επιλογή  καναλιού. Είδα τέως Υπουργό στο βήμα της Βουλής με ύφος και εκφράσεις Τρούμπας μιας αλήστου μνήμης εποχής , να λέει συνεχώς τη  λέξη δολοφόνοι και σκέφθηκα ότι είχε γίνει κάποιο έγκλημα και ζητούσε την άμεση σύλληψη των δραστών. Μου θύμισε προς το χειρότερο μια παλιά σκηνή με επίθεση χρυσαυγίτη Βουλευτή στο κοινοβούλιο και τον  προεδρεύοντα να ψελλίζει επαναλαμβανόμενα τη φράση ‘’φρουρά’’!!!  Δεν κατάλαβα εάν τελείωσε την ομιλία του ο ωρυόμενος Βουλευτής  ή τον διέκοψαν, αργότερα όμως   άκουσα τον Πρόεδρο της Βουλής να τον ανακαλεί στην τάξη και να του επιβάλει κάποιο συμβολικό πρόστιμο, που ορίζει ο  κανονισμός της Βουλής σε ανάλογες περιπτώσεις. Αν συνεχιστεί αυτή κατάσταση, ίσως χρειαστεί και η πρόβλεψη προστίμου  ‘’μούντζας’’ και ‘’φτυσίματος’’

Πρώτη μου αντίδραση ήταν να κλείσω την τηλεόραση, όχι γιατί αυτό συνέβαινε για πρώτη φορά αλλά γιατί προσπαθώ να αποφεύγω τον   εθισμό στην ηλικία μου και γιατί αυτό  ξεπέρασε τις αντοχές μου. Στο ημίχρονο ενός αγώνα μπάσκετ που παρακολουθούσα, άκουσα ότι ο αρχηγός του Κόμματός του  διέταξε την άμεση διαγραφή του από την κοινοβουλευτική ομάδα . Αυτό ομολογώ ότι     με ξάφνιασε   περισσότερο, αλλά το άφησα για αργότερα, διότι άρχιζε το δεύτερο ημίχρονο του μπάσκετ που θεώρησα προτιμότερο βραδιάτικα. Επειδή ούτε η έκβαση του αγώνα  μου έδωσε την ηρεμία που αποζητούσα για να μπορέσω να κοιμηθώ, κάθισα και σκέφθηκα όλο το βράδυ, μήπως και μπορέσει το φτωχό μου μυαλουδάκι να μου δώσει μια κάποια εξήγηση του φαινομένου. Θέλω να δηλώσω ότι δεν είμαι οπαδός του ΠΑΟ που έπαιζε χθες ούτε οποιουδήποτε κόμματος που παίζουν συχνά τελευταία!!!

Χαίρομαι που επί τέλους ο αρχηγός του έλαβε κάποια μέτρα – έστω και με συνοπτικές διαδικασίες-  αλλά προβληματίστηκα γιατί ανάλογες  και χειρότερες και μάλιστα ‘’προσωποποιημένες’’  εκφράσεις έχω ακούσει και από τον ίδιο  και άλλους ‘’κολλητούς’’ του συνεργάτες χωρίς τη λήψη μέτρων. Τι μεσολάβησε λοιπόν και έφερε αυτή την αλλαγή ;;;

Σημειώνω ότι ο αρχηγός του κόμματος βρίσκεται στις Βρυξέλλες, μετέχων σε συνέδριο  της ιδεολογικής ευρωπαϊκής ομάδας που ισχυρίζεται ότι ανήκει, στο οποίο είναι παρών και ο νεοεκλεγείς αρχηγός του συγγενικού κόμματος και οι λοιποί ομοϊδεάτες ευρωπαίοι πολιτικοί. Λέτε να έπαιξε και αυτό τον ρόλο του;; Σε τελευταία  δημοσίευση στην ιστοσελίδα μου [13/12]  είχα αναφέρει για τον νέο αρχηγό κάποιες  προσδοκίες μου. Λέτε  να αποδειχθούν προφητικές  για τη χώρα μας;; Τις επαναλαμβάνω αυτούσιες μήπως και εισακουσθούν από τον  Θεό και βάλλει το χέρι Του!!!

‘’ Όσον αφορά τη νέα  ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, εύχομαι υγεία και μακροημέρευση, ελπίζοντας ότι η μακροχρόνια  ώσμωση του νέου Αρχηγού ανάμεσα στους  ‘’διαλύτες’’ του  Ευρωκοινοβουλίου να επέτρεψε την αναγκαία ‘’διαπήδηση’’ της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιδέας, πράγμα που  ο χρόνος  θα δείξει.  Έχω μείνει με την εντύπωση ότι ο κ. Ανδρουλάκης είναι ευρωπαϊστής με σύγχρονες αντιλήψεις, μακράν των στρεβλώσεων για προοδευτική, αριστερή και συντηρητική  πολιτική, που στις μέρες μας  δεν σημαίνουν πια τίποτα το συγκεκριμένο. Καλορίζικος λοιπόν ‘’επ’ αγαθώ του κοινωνικού συνόλου’’ διότι οι καιροί των  ‘’χρωματιστών καφενείων’’ έχουν παρέλθει  ανεπιστρεπτί ‘’.

Είχα συγκεντρώσει υλικό για να ασχοληθώ  με τους ‘’κηφήνες’’ της εποχής μας , επιχειρώντας  παραλληλισμούς τους με τα ομώνυμα  γεννήματα των αγονιμοποίητων αυγών της βασίλισσας των μελισσών  [αρρενοτόκος παρθενογένεση] . Η  χθεσινή όμως τραγελαφικότητα   μου προσφέρει μια διαφορετική διέξοδο στη χρήση του υλικού. Ως γνωστό, στο οργανωμένο βασίλειο των μελισσών, οι κηφήνες  αντιμετωπίζονται με εκδίωξη από την κυψέλη και όσοι επιχειρούν να επανέλθουν έχουν κακό τέλος από την  φρουρά της. Δεν εύχομαι την ίδια  αντιμετώπιση και για αυτούς που ζουν ανάμεσά μας, αλλά προσβάλλουν την αισθητική μου και διαφωνώ    με τις ‘’φαρισαϊκές διαγραφές’’ .    Τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να εξαλειφθούν πλήρως, μόνο με τον  κοινωνικό στιγματισμό αμφοτέρων των εμπλεκομένων στις  ‘’διαγραφές’’.      Αντώνης

ΣΥΝΕΙΡΜΙΚΑ

 

                       Συνειρμικά 2

       [Από την Αγέλη και τον Ρινόκερο

            στη νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ]

 

 

Μετά  την εκδήλωση της πανδημίας, η λέξη αγέλη, ως  συνθετικό του όρου [ανοσία της αγέλης],  ο ρινόκερος  του Ιονέσκο,  με αφορμή την ακύρωση μιας  θεατρικής  παράστασης] και η αλλαγή ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ,  μονοπώλησαν τη δημοσιότητα  και όχι μόνο. Τα θέματα αυτά οδηγούν αυτόματα σε κρίσεις και την αναζήτηση ενδεχόμενων    συσχετισμών μεταξύ τους.

Η πρώτη λέξη σημαίνει  πλήθος  ζώων που ζουν μαζί  [ κοπάδι], που τα βοηθά στο κυνήγι και την ασφαλέστερη  διαβίωσή τους Η ισχύς εν τη ενώσει έλεγαν οι σοφοί αρχαίοι μας, τελικά όμως συνεχίζουν να το  εφαρμόζουν μόνο τα άλογα ζώα, ενώ τα έλλογα  το απεμπόλησαν διότι δεν εξυπηρετούσε ‘’τα προσωπικά ή κομματικά καλά και συμφέροντα’’  τους. Για τους πολλούς έχει αποκτήσει απαξιωτική σημασία και  σηματοδοτεί ένα  πλήθος ανθρώπων χωρίς οργάνωση και βούληση [μπουλούκι, μάζα, χούλιγκανς].  Ταυτόσημη είναι και η έννοια της  λέξης συναγελασμός για  τα ζώα, ενώ για τους ανθρώπους έχει επίσης αρνητική σημασία, δηλαδή  του συγχρωτισμού με άτομα κατώτερου κοινωνικού και ηθικού επιπέδου.

Ας αρχίσουμε από το θαυμάσιο έργο του Ευγένιου Ιονέσκο, που διάβασα πριν πολλά χρόνια και αναζήτησα καινούργια στοιχεία για να επαναφέρω στη μνήμη μου τους ξεθωριασμένους πια από τον χρόνο βασικούς χαρακτήρες του. Βρήκα ένα θαυμάσιο και τόσο επίκαιρο εισαγωγικό σημείωμα παρουσίασης του περιεχόμενου  του βιβλίου, που  απηχεί απόλυτα  τις προσωπικές μου απόψεις και το  παραθέτω αυτούσιο στη συνέχεια.

‘’Ο "Ρινόκερος", αναμφισβήτητα, είναι έργο αντιναζιστικό. Κυρίως όμως, είναι ένα έργο που αντιτίθεται σε κάθε μαζική υστερία, σε κάθε επιδημία, που κρύβεται κάτω από την καλύπτρα της λογικής και των ιδεών, αλλά που δεν παύει να είναι κοινωνική αρρώστια, της οποίας οι ιδεολογίες, στην πραγματικότητα, αποτελούν το "άλλοθι".
Αν διαπιστώσουμε ότι η ιστορία παραλογίζεται, αν η παραπληροφόρηση της κάθε προπαγάνδας υπάρχει για να καλύπτει τις αντιφάσεις ανάμεσα στα γεγονότα και τις ιδεολογίες που υποστηρίζει, αν καταφέρουμε να ρίξουμε ένα καθάριο βλέμμα στην επικαιρότητα, αυτό φτάνει για να μας εμποδίσει να υποκύψουμε στην παράλογη "λογική" και στα ψέματα που μας σερβίρουν, για να γλιτώσουμε από κάθε  ίλιγγο. Οι οπαδοί διαφόρων δογματισμών, κατηγόρησαν το συγγραφέα του "Ρινόκερου" ότι πήρε μιαν "αντιδιανοουμενίστικη" θέση και διάλεξε για ήρωα του έναν άνθρωπο μάλλον απλό.

Θεώρησα σωστό να μην παρουσιάσω ένα ιδεολογικό σύστημα, για να το αντιπαρατάξω σε άλλα τρέχοντα . Σκέφτηκα, απλούστατα, πως αυτό που έπρεπε ν' αποδείξω ήταν η μηδαμινότητα κάθε τρομερού συστήματος. Συστήματα που μας καθοδηγούν, παρασύρουν τους ανθρώπους, τους αποκτηνώνουν κι ύστερα τους καταντάνε σκλάβους. Σίγουρα κάποιος καταλαβαίνει πως τα λόγια των ηρώων του  Ζαν, του Μποτάρ και του Ντιντάρ δεν είναι παρά "φόρμουλες-κλειδιά". Τα συνθήματα που εξαπολύουν τα διάφορα δόγματα και που κρύβουν κάτω από το προσωπείο της αντικειμενικής ψυχρότητας την πιο παράλογη και άγρια παρόρμηση. Ο "Ρινόκερος" είναι, λοιπόν, μια προσπάθεια για να διαλυθούν αυτές οι μεταφυσικές ψυχώσεις. (Ευγένιος Ιονέσκο, από την εισαγωγή της έκδοσης).’’

Ύστερα από  αυτά τα τόσο  κατατοπιστικά,  νομίζω ότι περιττεύει κάθε  λόγος επαναφοράς των  ερωτημάτων  για την  πειραματική εφαρμογή  ,   στην αρχή της πανδημίας   της ανοσίας της αγέλης [στη Βρετανία και κάποιες σκανδιναβικές χώρες] , τα ιδεολογήματα και  τις  ανόητες εμμονές αντιεμβολιαστών και λοιπών ‘’ψεκασμένων’’. Ίσως έτσι δίνεται  απάντηση και  στη  διαμάχη που ‘’δημιουργήθηκε’’ για τη θεατρική παράσταση του Ρινόκερου  από θεωρητικούς της δημοκρατίας και ποικιλώνυμους αυτόκλητους    ιατρο-συνταγματολογούντες,   που βρίθουν επικινδύνως  τελευταία, στη χώρα μας και αλλαχού!!!

Όσον αφορά τη νέα  ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, εύχομαι υγεία και μακροημέρευση, ελπίζοντας ότι η μακροχρόνια  ώσμωση του νέου Αρχηγού ανάμεσα στους  ‘’διαλύτες’’ του  Ευρωκοινοβουλίου να επέτρεψε την αναγκαία ‘’διαπήδηση’’ της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιδέας, πράγμα που  ο χρόνος  θα δείξει.

Ύστερα από  πολυετή συγχρωτισμό μου με Έλληνες Ευρωβουλευτές στις Βρυξέλλες, θεωρώ δυνατή, όχι όμως και αναγκαία την επικαλούμενη ώσμωση. Θυμάμαι, πριν πολλά χρόνια,  ερωτήματά μου  σε φίλο εκπρόσωπο του ΚΚΕ, ο οποίος κατέκρινε κάθε κίνηση της Ευρωβουλής. ‘‘Αφού δεν αποδέχεστε την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί την υπηρετείτε,  μετέχοντες  στις εργασίες της;;;  Μου απάντησε ωμά,  για να την ελέγχουμε εκ των έσω και για τις υψηλές αμοιβές της. Έχω μείνει με την εντύπωση ότι ο κ. Ανδρουλάκης είναι ευρωπαϊστής με σύγχρονες αντιλήψεις, μακράν των στρεβλώσεων για προοδευτική, αριστερή και συντηρητική  πολιτική, που στις μέρες μας  δεν σημαίνουν πια τίποτα το συγκεκριμένο. Καλορίζικος λοιπόν ‘’επ’ αγαθώ του κοινωνικού συνόλου’’ διότι οι καιροί των  ‘’χρωματιστών καφενείων’’ παρήλθαν ανεπιστρεπτί.

Αντώνης

ΔΥΟ ΣΕ ΕΝΑ

 

Δύο σε Ένα

 

 

Δεν πρόκειται για τη γνωστή μέθοδο προώθησης  προϊόντων,  αλλά για δυο   ιστοριούλες  παιδικών μου αναμνήσεων, που αναβίωσε  μια μικρή βόλτα  στην παλιά μου  γειτονιά . Γράφονται  σε πρώτο πρόσωπο, για λόγους  επιβεβαίωσης της  αυθεντικότητας και γιατί θεωρώ  τον εαυτό μου , κατά κάποιο τρόπο, μέτοχο και έναν από τους τελευταίους μάρτυρες των γεγονότων της εποχής. Είναι ένα ελάχιστο δείγμα των βιωμάτων  της δεκαετίας  του 1940 , που δεν  διηγηθήκαμε ποτέ στην επόμενη γενιά [συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών μας] για να τα κρατήσουμε μακριά  από το    άγος των  πολέμων  της εποχής , αλλά και γιατί αργότερα δεν ήθελαν να τις  ακούσουν  ή δεν  τις  πίστευαν! Είναι βέβαιο  ότι την πραγματική ιστορία τη  γνωρίζουν μόνο όσοι  την έζησαν προσωπικά  και την διαμορφώνουν συμβάντα που φέρουν στο φως  τυχαία περιστατικά. Δυο τέτοιες ιστορίες θα σας διηγηθώ, διότι τις έζησα προσωπικά και  στιγμάτισαν μια ολόκληρη εποχή. Το δυστύχημα είναι ότι υπάρχουν ακόμα και σήμερα μιμητές, οι οποίοι   τεχνηέντως, προσπαθούν να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα και να ιδιοποιηθούν   διάφορες εκφάνσεις τους, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια και τη σιωπή των ανθρώπων που τα βίωσαν και προτίμησαν τη λήθη!!!

Χθες, θέλοντας να δοκιμάσω τις έσχατες σωματικές δυνάμεις μου, αποφάσισα να επισκεφθώ το πατρικό μου σπίτι [ ανήκει στον γιό μου], σε απόσταση 500 περίπου μέτρων από το σπίτι που διαμένω αλλά με  υψομετρική διαφορά 150-200 περίπου μέτρων, περνώντας από ένα παλιό γειτονόσπιτο, που έγινε παρανάλωμα μιας πρόσφατης πυρκαγιάς.

Πέρασα πρώτα από το σπίτι που κάηκε – κυρίως για να αναλάβω δυνάμεις για τη συνέχεια και μετά επισκέφθηκα και το πατρικό μου. Πρόκειται για μια διαδρομή που έχω κάνει αμέτρητες φορές αλλά με  διαφορετικές κατά καιρούς  συνθήκες και παραλλαγές στο δρομολόγιο. Στην επιστροφή, για να αντιμετωπίσω τις επιβαρύνσεις  της απότομης κατηφόρας στα πόδια μου, αναγκάστηκα να ακολουθήσω  μια διαδρομή ζικ-ζακ, που με οδήγησε σε ένα πέρασμα που είχα ξεχάσει ότι το είχα  διαγράψει από τα παιδικά μου ακόμα χρόνια .

Στο πέρασμα αυτό είδα,   έρμο και εγκαταλειμμένο,  το σπίτι ενός  παλιού μου γείτονα, που  μου θύμισε  δυο πολύ τρομερές παιδικές αναμνήσεις, που με είχαν   αναγκάσει να  βγάλω το πέρασμα αυτό  από τις διαδρομές μου. Για την πρώτη ανάμνηση  παραθέτω το απόσπασμα που ακολουθεί, από παλαιότερο  βιβλίο μου με τίτλο ‘’αρνούμαι να ξεχάσω’’ , χωρίς κανένα σχόλιο:

  ‘’  Θυμάμαι  και τώρα το φωτεινό πρόσωπο του πατέρα μου, όταν, για αμοιβή της εργασίας του κάποιων ημερών, ως οικοδόμου, επέστρεψε αργά το βράδυ στο σπίτι και μάς φώναξε να δούμε το περιεχόμενο του περιτυλίγματος μιας παλιάς εφημερίδας. Ήταν ένα κομμάτι , περί τη μισή οκά, μαυρισμένο κρέας. Το πανηγυρίσαμε οικογενειακώς, αφού είχαμε σχεδόν ξεχάσει  και την όψη του και ο γιατρός μας το είχε συστήσει - για τα παιδιά τουλάχιστο - λόγω αβιταμίνωσης. Οι γονείς μας ούτε που το δοκίμασαν, για να μη μας το στερήσουν. Πολύ αργότερα μάθαμε , ότι το ''αρνάκι'' που αντιπροσώπευε κάποια μεροκάματα του πατέρα μου........ήταν σκύλος και μάλιστα  γείτονας και προφανώς και αυτός  πεινασμένος. Δεν ξέρω αν και πόσες βιταμίνες πήραμε, εγώ κι ο αδελφός μου από  την κατανάλωση του '' άσαρκου '' αυτού ζώου. Από τότε  όμως, πολύ δύσκολα περνούσα κοντά από το σπίτι αυτού του ''σκυλοφονιά ’’, από φόβο και αποτροπιασμό. ‘’

Η δεύτερη ανάμνηση, για την οποία δεν έχω αποδείξεις  αλλά πολύ σοβαρές και εξακριβωμένες ενδείξεις, αναφέρεται στις φήμες ότι είχε σκοτώσει την νεαρή κόρη του για ’’λόγους τιμής’’ – την οποία γνωρίζαμε στη γειτονιά και δεν ξαναείδαμε έκτοτε. Είναι γνωστό ότι στα χρόνια  της κατοχής η απώλεια μιας ζωής  δεν αποτελούσε   θέμα συζήτησης.

Έρχομαι τώρα στο καμένο σπίτι  ή μάλλον τους  ιδιοκτήτες  του, που εντελώς συμπτωματικά υπάρχει και κάποια  σχέση  με τον ‘’σκυλοφονιά’’.

Μόλις είχαν τελειώσει οι εργασίες οικοδόμησης του σπιτιού του, που κατέστρεψε η προχθεσινή πυρκαγιά [ ήταν από τα ωραιότερα της γειτονιάς], ο ιδιοκτήτης του ‘’κλήθηκε στο μέτωπο’’ και άφησε ετοιμόγεννη – αν θυμάμαι καλά  - τη γυναίκα του. Πολύ σύντομα όμως,  χωρίς να δει τον γιο του, τον ξεπροβόδησε θύμα του πολέμου  όλη η κωμόπολη, ενώ  η πολιτεία αντάμειψε τη θυσία του με μια άδεια ενός  περιπτέρου στη χήρα του. Αυτή ήταν η αμοιβή τότε όσων έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα, ενώ σε νεώτερους χρόνους, κάποιοι κατέκτησαν ελληνικούς και διεθνείς τίτλους με τα συνεπακόλουθα τους και καρπώθηκαν συντάξεις αντιστασιακών, επειδή φώναξαν συνθήματα, φωτογραφήθηκαν  έξω από το πολυτεχνείο ή μετείχαν στην αντίσταση, ακόμα και στη  διάρκεια του  εμφυλίου. Κάποιοι άλλοι εθνικιστές, οικειοποιήθηκαν τις  λέξεις πατρίδα, θρησκεία , οικογένεια, που απεχθάνεται ο μαρξιστικός ριζοσπαστισμός και παριστάνουν τους ‘’πατριώτες’’. Η υποκρισία της εθνικιστικο-προοδευτικής κατά τα άλλα εποχής μας περισσεύει. Έλεος!!!

Αυτές οι ιστοριούλες έμειναν γνωστές σε στενό  κύκλο ανθρώπων , που με τα χρόνια χάνεται και δεν θα τις μάθει  πια άλλος κανείς. Έτσι λοιπόν  έμειναν στην  ατιμωρησία και την αφάνεια , θύτες και θύματα αντίστοιχα,  εκτός εκείνων που είχαν την ανάλογη πρόσβαση  και επωφελήθηκαν, συμπεριλαμβανομένων  και  κομματικών παρατάξεων – παντοειδών  χρωμάτων και προσανατολισμών - που σφετερίζονται  τις θυσίες  των άλλων. Αντώνης

 

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

 

                                                ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

                         Άλλοτε και Τώρα

 

 

  Ο μύθος σύμφωνα με την ανθρωπολογική ερμηνεία του όρου είναι ιερή ή θρησκευτική αφήγηση της οποίας το περιεχόμενο σχετίζεται με την προέλευση ή τη δημιουργία φυσικών, υπερφυσικών ή πολιτιστικών φαινομένων. Οι μύθοι διερευνούνται επίσης ως αποσπασματικές πηγές προφορικής ιστορικής αφήγησης και ως ενδείξεις κοινωνικών αξιών που διαμορφώνουν  ένα  κοινωνικό  χάρτη  των ανθρώπων. Το παραμύθι με  ταυτόσημη έννοια, αποτελούσε  άλλοτε μια  σύντομη αλληγορική, πολλές φορές φανταστική ιστορία, συνήθως για παιδιά. Στα παιδιά αρέσει να τους λέμε ένα παραμύθι, πριν αποκοιμηθούν . ‘’Δώσ’ του κλότσο να γυρίσει, παραμύθι ν' αρχινήσει’’ . Στην εποχή μας, και οι δυο λέξεις, συνεκδοχικά, σημαίνουν το ψέμα, έννοια με την οποία δεν θα ασχοληθούμε στο  πόνημα που ακολουθεί.

  Στα παιδικά μου χρόνια, το έργο της ψυχικής μας τόνωσης και του προσωρινού παραμερισμού του καθημερινού ζόφου του πολέμου και της πείνας, είχε αναλάβει ο πατέρας μου. Με περιορισμένο ρεπερτόριο στα παραμύθια της εποχής, που μιλούσαν όλα για βασιλιάδες και πρίγκιπες και στην προσπάθειά του να αντιμετωπίσει την πλήξη της επανάληψης, τα είχε μετατρέψει σε  προσωπικές  θεατρικές παραστάσεις , ώστε αλλάζοντας ‘’σκηνοθεσία και σκηνικά’’ να καλύψει τις ψυχαγωγικές  ‘’ανάγκες’’ της παρατεταμένης κατοχής.

Όταν έγινα παππούς και μου δόθηκε η ευκαιρία να διηγηθώ τα δικά μου παραμύθια στα εγγόνια μου που βρέθηκαν  κοντά μου, θυμήθηκα την μέθοδο του πατέρα μου και εφάρμοσα μια προσωπική μου παραλλαγή. Στην πρώτη μου εγγονή δοκίμασα τη μυθοπλασία με θέματα  λιμπρέτα  από  όπερες,  που αποτέλεσαν τη μεγάλη μου αδυναμία. Αργότερα βελτίωσα την αφήγηση  με τη σχετική μουσική ‘’υπόκρουση’’. Εκ του αποτελέσματος και τις μετέπειτα εντυπώσεις  μου, συμπεραίνω ότι η μέθοδός μου υπήρξε απόλυτα επιτυχημένη αλλά και παιδαγωγικά χρήσιμη.

Στη δεύτερη εγγονή μου , όταν  μου δόθηκε η  ανάλογη ευκαιρία, θέλησα  να δοκιμάσω μια άλλη μέθοδο παραμυθιού, επιλέγοντας τον πλήρη  αυτοσχεδιασμό, ίσως γιατί με πίεσε προς την κατεύθυνση αυτή και η ίδια. Η παραλλαγή ήταν να μου δίνει η εγγονή μου με 3-4 λέξεις τα υποχρεωτικά στοιχεία δομής  του παραμυθιού και να πλέκω τους αυτοσχεδιασμούς μου κατά την αφήγηση του, αστείου κατά το πλείστον, περιεχομένου του παραμυθιού. Τα αποτελέσματα  και σ’ αυτή την περίπτωση , υπήρξαν ικανοποιητικά και έντονα διασκεδαστικά.

Η μοναδική διαφοροποίηση των δύο μεθόδων εντοπίζεται στον συναισθηματικό και  τον παιδευτικό χαρακτήρα τους. Η  πρώτη εμπλουτίζει το γνωσιακό επίπεδο του παιδιού, αλλά προβληματίζει  το  τραγικό περιεχόμενο των περισσότερων λιμπρέτων  της όπερας. Στην όχι και τόσο ευχάριστη  περίοδο που όλοι βιώνουμε, ίσως αυτό να αποτελεί και μια πρόσθετη ψυχική προετοιμασία και θωράκιση. Ουδέν καλόν αμιγές κακού, άλλωστε!!! Η δεύτερη ‘’συνταγή’’ είναι πιο απλοϊκή,  αλλά απαιτεί ετοιμότητα και ικανότητα στην αφήγηση, με σίγουρο πάντα το ευχάριστο αποτέλεσμα, αφού οι λέξεις κλειδιά ενός παιδιού είναι χαρούμενες έως διασκεδαστικές. Με την ανάλογη προσοχή του αφηγητή, μπορεί το αποτέλεσμα του παραμυθιού να  προσφέρει επίσης παιδευτικά και γνωσιακά δείγματα, έστω και χαμηλότερου βαθμού.

Για τους δυο εγγονούς μου, η απομακρυσμένη διαμονή που μας επέβαλαν επαγγελματικοί λόγοι, μας στέρησε τη  δυνατότητα και θέλω να ελπίζω  και τη  χαρά μιας ανάλογης ικανοποίησης  για όλους μας.

Έχοντας πεισθεί για την αποτελεσματικότητα  αμφοτέρων των μεθόδων, προ τριετίας περίπου, σκέφθηκα να δοκιμάσω ένα τρίτο τρόπο μυθοπλασίας, με απόλυτα πραγματικά στοιχεία, που αφορά ένα σύντομο απόσπασμα του  βιογραφικού  μου. Το κείμενο αυτό, με τίτλο ‘’ ΤΟ ΑΝΕΙΠΩΤΟ  ΠΑΡΑΜΥΘΙ’’ , έχει ίσως περιέλθει σε γνώση σας με e-mail ή μέσω της ιστοσελίδας μου. Το επισυνάπτω αυτούσιο στη συνέχεια, σαν μια κάρτα που συνοδεύει τις ευχές μου για τα Χριστούγεννα και τον καινούργιο χρόνο, με υγεία για  σας και όλον τον κόσμο . Αντώνης

 

 

 

 

 

‘’                                     ΤΟ  ‘’ΑΝΕΙΠΩΤΟ’’ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

                            Το σπουργιτάκι

 

 

Αφιερωμένο στα εγγόνια μου που λάτρευαν τους στιγμιαίους    αυτοσχεδιασμούς στα  παραμύθια μου.

Κάποτε, στα χρόνια του πολέμου, κοντά σ’ ένα απόμακρο σπιτάκι ενός χωριού, ζούσε ένα σπουργιτάκι. Καθημερινά τιτίβιζε στο παράθυρο , προσπαθώντας να προκαλέσει το ενδιαφέρον των ενοίκων του. Τι κρίμα όμως, δεν έπαιρνε απάντηση. Δεν ζητούσε βέβαια τροφή  αφού, στα χρόνια της κατοχής , το ίδιο έβρισκε πιο εύκολα από τους ανθρώπους στη φύση τη μικροποσότητα που χρειαζόταν.

Μια καλή μάγισσα, που έβλεπε την προσπάθεια του πουλιού να  αποσπάσει την προσοχή των ανθρώπων, το μεταμόρφωσε σε καλλικέλαδο αγόρι και το άφησε μπροστά στην πόρτα του σπιτιού. Η οικογένεια του σπιτικού το  καλοδέχτηκε σαν μέλος της και αυτό προσπαθούσε με κάθε τρόπο να της ανταποδώσει την αγάπη του. Το παλιό ασήμαντο τιτίβισμα έγινε μελωδικό τραγούδι και το μεταμορφωμένο σπουργίτι απόκτησε νέες, ανθρώπινες παρέες και έγινε  περιζήτητο μέλος στις ελάχιστες διασκεδάσεις που επέτρεπαν οι συνθήκες της εποχής. Έτσι λοιπόν  πέρασαν τα χρόνια των πολέμων και ο καθένας προσπαθούσε να συνεχίσει τη ζωή του και να κάνει κάτι και για το μέλλον του.

Το μικρό αγόρι πήγε στο σχολείο  και παράλληλα εργαζόταν για να εξασφαλίσει τις αυξημένες πλέον ανθρώπινες ανάγκες διατροφής αλλά και για να βοηθήσει στο σπίτι, αφού δύσκολα τα έφερναν βόλτα. Είχε καλούς  φίλους αλλά λίγους,  όχι μόνο γιατί δεν είχε ελεύθερο χρόνο για να κάνει παρέα μαζί τους,  αλλά ίσως και το φτωχικό του ντύσιμο να μην ικανοποιούσε τα κοινωνικά κριτήρια που είχαν αρχίσει να διαμορφώνονται στη μεταπολεμική Ελληνική κοινωνία. Ευτυχώς υπήρχαν αρκετοί ακόμα ‘’ομοιοπαθείς’’ του και κάποιοι που αποζητούσαν τη ‘’φωνητική’’ συντροφιά του και δεν αισθάνθηκε τη μοναξιά και απομόνωση και ποτέ την απόρριψη.

Με το τέλος των γυμνασιακών του σπουδών, εφοδιάστηκε με ένα απολυτήριο που ακόμα και στη  βαθμολογία , λάβαινε υπόψη περισσότερο την κοινωνική και οικονομική κατάσταση  και λιγότερο έως καθόλου τις μαθητικές επιδόσεις. Σε περίοπτη  μάλιστα θέση του απολυτηρίου υπήρχε και το επάγγελμα του πατρός, ώστε να προειδοποιούνται εγκαίρως οι μελλοντικοί ‘’χρήστες’’ του και για το κοινωνικό του αντίκρισμα. Ήρθαν στιγμές που το αγόρι θέλησε να ξαναγίνει σπουργιτάκι και να αποφύγει τα ‘’ αγαθά’’ της διαμορφούμενης νέας τάξης πραγμάτων, αλλά η καλή μάγισσα είχε εξαφανισθεί. Μπορεί να ταξίδεψε σε άλλα εμπόλεμα μέρη που την  είχαν περισσότερο ανάγκη ή να έκρινε   με διαφορετικά κριτήρια την προοπτική του αγοριού.

Τα χρόνια πέρασαν και ύστερα από υπεράνθρωπες πολλές φορές προσπάθειες και ίσως με την βοήθεια  και της θεάς  τύχης , το μικρό αγόρι είχε πια ωριμάσει, αποκαταστάθηκε επαγγελματικά και έκανε μια θαυμάσια δική του οικογένεια. Η ζωή, που είναι πάντα απρόβλεπτη , του πρόσφερε αμέτρητες χαρές, ‘’μεγαλεία’’ ,νέες εμπειρίες αλλά και απροσμέτρητη λύπη.

Γεύθηκε και βίωσε προσωπικά πρωτόγνωρες καταστάσεις που δεν είχαν περάσει καν από το μυαλό του, χωρίς ποτέ να προδώσει τα ιδανικά του και γι’αυτό  παρέμεινε με λίγους μεν αλλά σταθερούς και καλούς φίλους, που  εξακολουθούν να τον συντροφεύουν,  έστω και νοερά, στο υπόλοιπο του βίου του.

Τώρα όμως που γέρασε πια, αποστασιοποιημένος από τα γεγονότα  που πλούτισαν τις εμπειρίες του και τον έκαναν σοφότερο  και προφανώς   καλύτερο άνθρωπο, προσπαθεί να καταγράψει όσα μπορεί  περισσότερα από τα τελευταία βιώματά του. Ελπίζει έτσι ότι ίσως κάποιοι μελλοντικά να τα διαβάσουν και ενδεχομένως να  αποφύγουν προηγούμενα λάθη, συμπεριλαμβανομένων και των δικών του. Δεν περιμένει ούτε και επιθυμεί τίποτα περισσότερο από τη ζωή,  πέραν της καλής έκβασης μιας αναμενόμενης  ήδη οικογενειακής εξέλιξης και υγεία σε όλο τον κόσμο.

 Μετά, θα ήθελε πολύ  να ξαναγίνει σπουργιτάκι και να φύγει ήσυχα, ταπεινά και αθόρυβα – όπως ήρθε στη ζωή -  χωρίς να μάθει ποτέ κανείς οτιδήποτε για την ύπαρξή του. Ίσως με αυτόν  τον τρόπο να παύσει πια να ενοχλεί , όπως ενδεχομένως  να έκανε άθελά του μέχρι τώρα , αλλά και διότι  παρατηρεί ότι η σύγχρονη κοινωνία και η πολιτική της εκπροσώπηση [διαχρονικά],αντιμετωπίζει με  έμμονη προκατάληψη  το κοστοβόρο ‘’παρελθόν’’, που δεν έχει πλέον το ανάλογο  ‘’ψηφοθηρικό αντίκρισμα’’.

Ξεχάστηκαν πια  τα τιμημένα γηρατειά και τόσα άλλα  βαρύγδουπα παραπλανητικά  συνθήματα, με τα οποία μεγάλωσαν οι νεώτερες γενιές και το χειρότερο  είναι ότι κάποιοι τα πίστεψαν και τα έκαναν τσιτάτα τους. Αυτοί θα το καταλάβουν όταν οι ίδιοι καταστούν γηρατειά, διότι η ζωή  όπως κα η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα, όπως έλεγε ο Μαρξ.

Προτιμά να φύγει όπως ήρθε, σαν σπουργιτάκι, για να μην έχει τη   γνωστή μοίρα των ηρώων του  Sydney Pollack, στο έργο του ‘’σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν’’. Εκεί, ‘’  οι πρωταγωνιστές του συγκλονιστικού δράματος  θα συνεχίσουν να χορεύουν, για ένα έπαθλο που ποτέ δε θα μπορέσουν να αποκτήσουν. Το θέατρο θα συνεχιστεί, η παράσταση δεν θα τελειώσει ποτέ, ο μάγος δεν θα αποκαλυφθεί. Η ανθρώπινη ύπαρξη θα συναντάει ξανά και ξανά το ύστατο δράμα της και θα συνεχίσει να χορεύει. Στο τέλος της ταινίας η κάμερα απομακρύνεται, αφήνοντας όλους εμάς στη τέλεια ψευδαίσθηση και στο απόλυτο σκοτάδι.’’ 

Αυτή την ψευδαίσθηση και το απόλυτο σκοτάδι, που τα βλέπει να πλησιάζουν , φοβάται και θέλει να επανέλθει στην πρότερη κατάστασή του το μικρό  σπουργιτάκι μας.     Αντώνης Ταρνανάς

ΣΟΦΙΣΜΑΤΑ

                                    ΣΟΦΙΣΜΑΤΑ

 

 

 

    Τα σοφίσματα  αποτέλεσαν ανέκαθεν ‘’υποκατάστατα’’ σοφίας και γνώσης, προκειμένου να παρακάμψουν ή να διαστρεβλώσουν ορθές και τεκμηριωμένες αποφάσεις που υπηρετούν το κοινωνικό σύνολο.  Είναι λογικά εσφαλμένοι , έγκυροι ή ορθοί συλλογισμοί που παραβιάζουν κάποια από τις αρχές που διέπουν τον επιχειρηματικό λόγο. Συνεξετάζονται μαζί με άλλες έννοιες, όπως «Θεωρίες συνωμοσίας»  και  προπαγάνδα», στα βασικά πλαίσια των στοιχείων κριτικής επιχειρηματολογίας.

Αφορμή για τους βαθυστόχαστους αυτούς προβληματισμούς, που απασχόλησαν και τους αρχαίους μας φιλοσόφους [ όπως ο Αριστοτέλης στους ‘’σοφιστικούς  ελέγχους‘’   και πολύ  μεταγενέστερα ο Σοπενχάουερ] μου έδωσε μια πρόσφατη δήλωση της  καθηγήτριας της Ιατρικής  Κας Λινού στο CNN.  Αυτή τη δήλωση επικαλέστηκε  πρόσωπο του στενού μου περιβάλλοντος  για να μου υποδείξει να‘ παύσω  πια να τον πιέζω να εμβολιασθεί’’. Η  καταξιωμένη επιστήμων πολύ συχνά τελευταία και όχι μόνη της, διαφοροποιείται από  την ελληνική αλλά και τη διεθνή επιστημονική ομάδα ως προς τις πολιτικές  ‘’πρακτικής ‘’ αντιμετώπισης της πανδημίας.

Δεν ξέρω  ούτε με απασχολεί αν είναι τυχαία η σύμπτωση απόψεων με συγκεκριμένη κομματική ομάδα, αλλά θεωρώ αναγκαίο οι επιστήμονες να περιορίζονται στο καθαρά επιστημονικό τους έργο . Αν τυχόν   έχουν αντίθετη άποψη – έστω και με το σύνολο των υπολοίπων ειδικών – να  μην την αποσιωπούν αλλά να την προβάλουν παντοιοτρόπως , περιοριζόμενοι αυστηρά στην επιστημονικά τεκμηριωμένη τους θέση και όχι σε  κομματικές  ίντριγκες ή άστοχους συλλογισμούς. Παραθέτω αυτούσια τη δήλωσή της – που θεωρώ ότι βρίσκεται έξω από τις δικές της αρμοδιότητες – και  μέμφομαι για όλα αυτά και κομματικούς ηγέτες που προσπαθούν να θέσουν  την επιστήμη στη διάθεση του κόμματος,  επηρεάζοντας αρνητικά τους  προβληματικούς αλλά και τόσο κρίσιμους  εμβολιασμούς .  Βλέπουμε ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις έχουν στραφεί στην υποχρεωτικότητα,, διότι τα διάφορά ‘’αντιεμβολιαστικά’’ κινήματα   έχουν πείσει τους αρνητές με τα ‘’σοφίσματά’’ τους. Είναι το ολιγότερο επικίνδυνο και σφόδρα αντιεπιστημονικό να χρησιμοποιούν τα ίδια ‘’ανέντιμα’’ μέσα και οι  ειδικοί,  ‘’θέτοντας τα επιστημονικά όπλα τους στη διάθεση ιδεοληψιών’’. Πέρα από  παράλογο, αντιεπιστημονικό και επικίνδυνο, εγγίζει και τα όρια  της ηθικής αυτουργίας στην απώλεια ζωών. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι αυτό αποκλείεται να είναι στις προθέσεις της σεβαστής επιστήμονος.

Προσωπικά δεν έχω επιστημονικές γνώσεις, η εμπειρία μου όμως δεν μου επιτρέπει να συμμερίζομαι καταφανώς απαράδεκτες μεθοδεύσεις για κομματικά οφέλη,  με συνέπειες στη  δημόσια  υγεία και μάλιστα χωρίς νομικές συνέπειες.   Αντώνης

 

Ακολουθεί το κείμενο της κυρίας Λινού  που δημοσίευσε το CNN:

© CNN.gr ΕΛΛΑΔΑ

Αντίθετη στις εξαγγελίες της κυβέρνησης, περί υποχρεωτικού εμβολιασμού των πολιτών άνω των 60 ετών εμφανίζεται η Αθηνά Λινού κάνοντας λόγο για «ακραίο» και «άνισο» μέτρο. 

«Είναι ακραίο γιατί το μόνο επόμενο που μας μένει είναι να πιάνουμε τον κόσμο και να τον εμβολιάζουμε με τη βία», σχολίασε η καθηγήτρια Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών.

Η κα Λινού έκρινε ως θετική την αύξηση των ραντεβού εμβολιασμού που σημειώθηκε αμέσως μετά την ανακοίνωση του μέτρου, εξέφρασε ωστόσο επιφυλάξεις: «Μακάρι να αποδειχθεί και να εδραιωθεί. Το θέμα είναι αν υπάρχουν κι άλλες συνέπειες στην κοινωνική συνοχή», συμπλήρωσε και ανέφερε πω, «θα πρέπει να σκεφτούμε αν η διασπορά γίνεται από τους άνω των 60 ή από τους νέους ή από τα παιδιά», θέτοντας τον προβληματισμό:

«Επειδή ήρθε το παιδί του από το σχολείο, θα πρέπει να του αφαιρέσω το εισόδημά του;».

Τέλος είπε πως, «θα πρέπει να επιτείνουμε τα μέτρα ατομικής προστασίας και φυσικά του εμβολιασμού, γιατί αν έρθει η Όμικρον θα έχουμε έξαρση».

Η καθηγήτρια προτείνοντας εναλλακτικά μέτρα, είπε πως «από σήμερα ξεκινά καμπάνια από ανώνυμους και επώνυμους ανθρώπους. Την εφαρμόσαμε ήδη σε 22 περιφέρειες και είδαμε ότι αυξήθηκαν τα ποσοστά ραντεβού στους στόχους μας».

Κληθείσα να διαχωρίσει το μέτρο της υποχρεωτικότητας με το πρόστιμο των 100 ευρώ, είπε πως «τα βάζει μαζί» εκτιμώντας πως, «είναι άλλο να δίνεις κίνητρα, άλλο τιμωρίες και άλλο να παρεμβαίνεις στο σώμα του ανθρώπου», για να εκφράσει την πεποίθηση ότι «είμαστε λίγο πριν κάνουμε επιθετική παρέμβαση».

 

 

 

 

 

ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΤΗΣ ΕΡΤ

               ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΤΗΣ ΕΡΤ

 

 

Τα χωριστά χθεσινά  πολιτικά συνέδρια του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είχαν πολλά και διάφορα ενδιαφέροντα στοιχεία, ομοιότητες με προηγούμενα αλλά και σημαντικές διαφορές. Προσωπικά, δεν ξέρω γιατί, θυμήθηκα τις ομιλίες του αείμνηστου Σπύρου Μαρκεζίνη, που συγκέντρωναν τη νεολαία της εποχής  για να ‘’ευφρανθεί’’ από τα ακούσματα, αλλά  τελικά μάθαινε πολιτική. Το έκανα και εγώ  [τη  δεκαετία του 1950] για τους ίδιους λόγους, και  συγκράτησα  όσα έλεγε για τα ρολόγια, την υποτίμηση και κυρίως τη διαβεβαίωση ότι ‘’ δεν κινδυνεύει η χώρα να πέσει χαμηλότερα, διότι δεν υπάρχει πιο κάτω’’. Παρά ταύτα όμως, η χώρα κατρακύλησε μέχρι και στη χούντα και μάλιστα με δική του συμμετοχή, αλλά η Ελλάδα επέζησε όπως προέβλεπε ο Νίτσε και νάμαστε στο χθες.

Αυτό το χθες ήταν ίσως και το μοναδικό κέρδος για τη δημοκρατία και πιστώνεται αποκλειστικά στην ‘’εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα ΕΡΤ         και την ‘’τσαούσα παρουσιάστρια’’ που σταμάτησαν  τον μέχρι τώρα εμπαιγμό στην ενημέρωση. Δεν έπαυσαν βέβαια οι αρνητικές κριτικές  στο έργο της Κυβέρνησης, ενώ το  Συνέδριο αφορούσε αποκλειστικά  το κόμμα τους.  Οι ερωτώντες δημοσιογράφοι στάθηκαν στο προσωπικό τους ύψος, με τις αναμενόμενες  μικροπροσπάθειες   νεκρανάστασης  ενός ‘’ατυχήσαντος’’  , προοδευτισμού που έχει καταστεί πλέον σχήμα λόγου,  χωρίς περιεχόμενο και οι ίδιοι εξακολουθούν  να τον θεωρούν υποχρεωτικό πρόθεμα.

Η νέα μέθοδος έβγαλε ειδήσεις, έστω και αν δεν μας ενθουσιάζουν, αλλά μας άφησε να καταλάβουμε τι σκέπτονται για μας αυτοί που θέλουν να μας κυβερνήσουν και εδώ δυστυχώς φάνηκε ότι ο καθένας τους έχει τις δικές του σκέψεις .  Όλοι θέλουν να ‘’αυγατίσουν’’ τα μέλη τους για να γίνουν η πρώτη δύναμη , χωρίς να συζητούν συνεργασίες με άλλους , αν δεν είναι πρώτο  κόμμα. Μοναδικό   κοινό στοιχείο είναι ότι τελικά τους ενδιαφέρει το Κόμμα και όχι η πολιτική, που είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα για το εθνικό συμφέρον. Τους ξέφυγαν και είπαν πολλά αλλά σχεδόν όλοι τους ‘’ξέχασαν’’ τη βασική  αιτία που τους οδήγησε από το ζενίθ στο ναδίρ και μπήκε στη μέση το αδελφό κόμμα [ όπως  το ίδιο αυτοχαρακτηρίζεται] και πήρε, εξαγόρασε με πόστα και οδήγησε  στην αριστεροδέξια κοινοπραξία αυτούς που λάκισαν από το ΠΑΣΟΚ. Περιορίστηκαν απλώς στην αόριστη αναφορά σε λάθη , τα οποία όμως έχουν ονόματα και διευθύνσεις και αν δεν είχαν μεσολαβήσει οι παραγραφές δεν θα μέναμε μόνο σε αυτόν που φορτώθηκαν τα συνολικά αμαρτήματα του χώρου!!!

Μόνο στο τέλος της κουβέντας καταλάβαμε ότι υπάρχουν  1-2 που δεν είναι ίδιοι με τους υπόλοιπους, που το μόνο που τους απασχολούσε ήταν οι ετικέτες της προοδευτικότητας και τα σοσιαλιστικά  καμώματα , χωρίς να διευκρινίσουν αν πρόκειται για τον ‘’μακαρίτη’’ τον  υπαρκτό σοσιαλισμό, που έλεγε ο Αντρέας ή για εκκολαπτόμενο νέου τύπου.

Από την άλλη, ο κ. Γ.Α.Π., φοβήθηκε το ξεμπρόστιασμα της νέας μεθοδολογίας και ‘’λάκισε’’ από το μαντρί , περιοριζόμενος  στους  νέους, που κάλεσε  να έλθουν κοντά στην πολιτική, εννοώντας προφανώς το κόμμα, που   είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα.

Δεν θα γίνω αναλυτικότερος για να μην πάρω συγκεκριμένη  θέση , υπέρ ή κατά κάποιας υποψηφιότητας, αφού δεν είμαι μέλος ούτε του κρινόμενου κόμματος ούτε οποιουδήποτε άλλου. Έχω τα πολιτικά μου πιστεύω , αλλά αυτό δεν αφορά τους υπόλοιπους, τους οποίους κρίνω αφού η έκθεσή τους αποτελεί προσωπική τους επιλογή.

Η χθεσινή βραδιά, μου έδωσε την ελληνική εικόνα που έβλεπε ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος  Φρίντριχ Νίτσε για τους Έλληνες και δεν ξέρω αν έπρεπε να χαίρομαι  για τα προτερήματα μας ή να προβληματίζομαι  για τους υπαινιγμούς του.

‘’Ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να   παρεμβάλουμε ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστεί αμέσως άπλετα“. Σχεδόν σε  όλες τις εποχές  κουλτούρας προσπάθησαν  να απελευθερωθούν από τους Έλληνες, επειδή κάθε προσωπική, εμφανώς πρωτότυπη και αξιοθαύμαστη δημιουργία φαινόταν ασήμαντη και γινόταν  αποτυχημένο αντίγραφο, ακόμη και καρικατούρα.

Κι έτσι, κάθε τόσο ξεσπάει μια βαθιά οργή εναντίον αυτού του αλαζονικού μικρού λαού, που είχε την τόλμη να χαρακτηρίζει «βάρβαρο» ό,τι δεν ήταν αποκλειστικά  δικό του .

Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, αναρωτιέται κανείς που, παρ’ όλο που έχουν μόνον εφήμερη ιστορική λάμψη, κωμικά περιορισμένους θεσμούς, αμφίβολη ηθική και χαρακτηρίζονται από τρομερά  ελαττώματα, έχουν την αξίωση ότι διαθέτουν εκείνη την αξιοπρέπεια και την εξέχουσα θέση που διακρίνει τη μεγαλοφυΐα από τις μάζες;’’

Ο Αδόλφος Χίτλερ βασίστηκε στα νιτσεϊκά έργα για να οικοδομήσει τη θεωρία τού εθνικοσοσιαλισμού ή ναζισμού. Το πρότυπο της Αρίας φυλής βασίστηκε πάνω στον Υπεράνθρωπο («Τάδε έφη Ζαρατούστρα»), το σημαντικότερο ίσως έργο του Νίτσε. Ο Ζαρατούστρα είναι η υπέρβαση του ανθρώπου προς το ανθρωπινότερο και όχι προς το απάνθρωπο. Εξάλλου και ο ίδιος ο Νίτσε προέβλεψε ότι τα έργα του θα παρερμηνευθούν και ότι δύσκολα θα υπάρξει κάποιος που θα τα κατανοήσει σε βάθος. Ο ίδιος θα πει: «Αυτό που κάνουμε δεν το καταλαβαίνουν , μα μονάχα το επαινούν ή το κατηγορούν».

Περιέγραψα σε αδρές γραμμές τα συμπεράσματά μου από τη χθεσινή παρουσίαση. Οι αναγνώστες μου ας κάνουν τις προσωπικές τους επιλογές, όχι με βάση τα όσα άκουσαν χθες και τις ενδεχόμενες σκέψεις  του Νίτσε,  αλλά  με βάση τα προσωπικά τους  βιώματα και τις αλήθειες της ίδιας τους  της ζωής, χωρίς να αναζητούν ‘’βαρβάρους’’ για να  φορτώσουν  τα  λάθη τους.   Αντώνης