ΚΑΖΑΚΣΤΑΝ

 

 

                            Kazakhstan

 

      Άλλαξε ο Μανωλιός  κι έβαλε τα ρούχα   αλλιώς

 

 

Όσα συμβαίνουν τελευταία στην τέως ‘’ σοβιετική δημοκρατία’’ δεν αφήνουν κανένα ασυγκίνητο για τον δυστυχή λαό της χώρας που είχε πιστέψει τα κομμουνιστικά τσιτάτα – ο Γ.Γ. του ΚΚΕ  έλεγε τα ίδια ακόμα και χθες -  που τον προέβαλλαν σαν  μοναδικό ρυθμιστή της ζωής στη χώρα. Στην πρώτη του προσπάθεια για  επιβίωση, λύθηκαν όλες οι απορίες του, με την χρήση των όπλων από τους μεταλλαγμένους τέως κομμουνιστές. Τους ξεγέλασε η αλλαγή τίτλων των χωρών τους και τώρα αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι δεν άλλαξε τίποτα. Η παλιά νομενκλατούρα μοίρασε τις θέσεις εξουσίας  και την κρατική περιουσία, κρατώντας και τα μέσα επιβολής που είχαν συνηθίσει.

 Αυτό  εφαρμόζεται   σε πολλές ‘’εκδημοκρατισμένες’’ χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, με την συμπαράσταση των συμμαχιών του   πάλαι ποτέ ‘’συμφώνου Βαρσοβίας’’. Ο λύκος κι αν εγέρασε και άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του, λέει η σοφία του λαού και η επιβεβαίωσή του παραμένει διαχρονική. Ο  ολοκληρωτισμός αλλάζει πρόσωπο αλλά ποτέ στην ουσία, όπως αποδεικνύεται ιστορικά.

Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ακολουθούν μεθόδους COVID-19 και θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να αλλάξει στο σύνολό της και η ζωή, όσο  κυβερνούν οι μεταλλαγμένοι παλιοί ‘’ινστρούχτορες’’, οι οποίοι μπορούν να μετέλθουν οποιοδήποτε μέτρο για να κρατήσουν τα ‘’λάφυρά’’ τους. Τα τελευταία γεγονότα δείχνουν ότι η μετάλλαξή τους έχει κρατήσει και μια ιδιάζουσα αλληλεγγύη μεταξύ τους. Η μαμά Ρωσία π.χ. δεν καθυστέρησε να στείλει τις πρώτες στρατιωτικές δυνάμεις, όπως είχε πράξει και  το 1968 με την αντίστοιχη ‘’εισβολή’’ στην Τσεχοσλοβακία για να καταπνίξει την ‘’Άνοιξη της Πράγας’’, που αμφισβητούσε την μονολιθικότητα του συστήματος.

Το γεγονός ότι παλιά  στελέχη της KGB και άλλων μυστικών υπηρεσιών της σοβιετίας  πήραν την ηγεσία της χώρας αλλάζοντας μόνο την ‘’προβιά’’ τους , αλλάζει μόνο τον τύπο, χωρίς καμιά διαφοροποίηση στην δεινή πραγματικότητα και βέβαια αποδίδουν   τα πάντα στους ‘’κακούς’’ που επιβουλεύονται την ευτυχία των λαών τους, που εξακολουθούν να υποφέρουν.

Κάποιοι σύγχρονοι ‘’προοδευτικοί χαμαιλέοντες’’ αγανακτούν στο άκουσμα της θεωρίας των δύο άκρων, ενώ γνωρίζουν ότι αποτελεί πραγματικότητα, ενίοτε δε και με στενή συγγένεια  μεταξύ τους.

Αντώνης

NOVAK DJOKOVIC

 

                               Novak  djokovic

 

 

Από τη στιγμή που τέθηκε θέμα συμμετοχής του μεγαλύτερου τενίστα της εποχής μας στο φετινό  Αυστραλιανό OPEN, άρχισε και  ο προβληματισμός μου. Όχι ως προς το δικαίωμα συμμετοχής ή όχι στο τουρνουά, αλλά ως προς την ηθική συνιστώσα του θέματος και του ίδιου του αθλητή, με την πλουσιότερη ίσως ΄΄κοινωνική’’ δράση στη χώρα του και αλλαχού. Πριν προχωρήσω στην τοποθέτησή μου, θα μου επιτρέψετε να προσθέσω κάποια προσωπικά μου στοιχεία, που διαφοροποιούν  την πρότερη από  τη σημερινή μου στάση.

Υπάρχουν  σημαντικά στοιχεία που με έχουν κάνει λάτρη της φίλης χώρας του αλλά και ‘’οπαδό’’ του ίδιου, πέραν της εγνωσμένης ικανότητάς του στο τένις. Έζησα,  ως υπάλληλος  για   6 χρόνια [1960 -1965]στη Σερβία του Τίτο, το δράμα των κατοίκων της χώρας από το καθεστώς,  έμαθα τη γλώσσα και επέζησα ενός σοβαρού αυτοκινητιστικού ατυχήματος στην κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενη διπλωματική κλινική. Την επέμβαση μου έκανε κατ΄επιλογή μου χειρουργός ονόματι Παπάζογλου, από την παραμεθόριο περιοχή, επιχειρώντας την πρώτη σου εγχείριση. Στην ίδια κλινική γεννήθηκε η κόρη μου, ύστερα από πολύωρη ‘’περιπέτεια’’ [15 ωρών], που κινδύνευσα να χάσω γυναίκα και κόρη, αλλά με τη μεσολάβηση του Πρέσβη μου, επιστρατεύθηκε ο Καθηγητής - μαιευτήρας της συζύγου του Τίτο- και έσωσε αμφότερες.  Aπό το Σερβικό Πατριαρχείο τελέστηκε η βάφτιση της κόρης μου. Τέλος η αγάπη που ένοιωσα από τον σερβικό λαό προς τη χώρα μου, με έκαναν να αισθάνομαι πολύ κοντά σε κάθε τι σχετικό με τη Σερβία.

Στα δυο περιστατικά της κλινικής που αναφέρω, η  σύζυγός μου είχε την αφέλεια να φέρει μαζί της μια εικονίτσα της Παναγίας και η μοναδική μαιευτήρας[στέλεχος του κόμματος]ενοχλήθηκε και  της ‘’έσπασε τα νερά’’ πολύ πρόωρα μέχρι  ο λώρος να διακόψει την αναπνοή του παιδιού  . Στη δική μου περίπτωση έτυχε στο ατύχημά μου ένας Σέρβος Συνταγματάρχης που με κουβάλησε στην κλινική του Κόμματος, γεμίζοντας αίματα τη στολή του , αλλά αυτοί με ‘’έσπρωξαν’’ στην άλλη   κλινική, με αποτέλεσμα να υποστώ εκτεταμένη σήψη στα πολλαπλά τραύματά μου από την πολύωρη καθυστέρηση. Όλοι οι γνωστοί μου Σέρβοι έκαναν το παν για να με εξυπηρετήσουν, ακόμα και σε τροχαίες παραβάσεις,  οι αστυνομικοί, βλέποντας την ελληνική ταυτότητά μου, ‘’έσκιζαν’’ το χαρτί της παράβασης.

Από τα ελάχιστα αυτά μπορείτε να κατανοήσετε τους πρόσθετους λόγους που με έκαναν οπαδό του Τζόκοβιτς. Όταν όμως έμαθα τη στάση του για τα εμβόλια και όλη αυτή την ιστορία που προκάλεσε με την παράτυπη διεκδίκηση συμμετοχής στο τουρνουά για τα λεφτά [που του περισσεύουν] τον θεωρώ απαράδεκτο. Άτομα που αποτελούν πρότυπα δεν επιτρέπεται να παίζουν – εν γνώσει τους – παιχνίδια που έχουν αντίκτυπο στις ζωές συνανθρώπων τους,  για προβολή των αντιεπιστημονικών ιδεοληψιών ή δογματικών θέσεων του Πατριάρχου της χώρας, που προφανώς θέλησε να προβάλει. Διερωτώμαι όμως με ποιο δικαίωμα συγγενικά του πρόσωπα καλούν το λαό της χώρας τους εναντίον μιας χώρας που – επί τέλους – αποφάσισε να εφαρμόσει τον Νόμο.  Όσο για τον Πρόεδρο της Σερβίας, κρίνω τη στάση του παιδαριώδη, ανώριμη και επικίνδυνη για ηγέτη , για να μην πω κάτι χειρότερο, που είναι πιο κοντα  στην αλήθεια.

Οι Αυστραλιανές Αρχές έκαναν επίσης ασυγχώρητα λάθη με τον αθλητή και μια Τσέχα αθλήτρια που έλαβε ήδη  μέρος και σε πρόσφατους αγώνες. Όσον αφορά την κράτησή του σε ακατάλληλο κτίριο που προορίζεται για  πρόσφυγες, το θέμα αφορά και τους τελευταίους, για την αδιαφορία της πολιτείας. Κρίμα στον αθλητή που η ενέργειά του κρύβει και δόλο, στη διαστρέβλωση της εικόνας του εμβολιαστικού αγώνα. Το γεγονός ότι χρηματοδοτεί πρόγραμμα αντιμετώπισης του ιού, δείχνει και υποκρισία εκ μέρους του αθλητή και  θυμίζει τα  ελληνικά κόμματα που έκαναν με φανφάρες τα εμβόλια αλλά με κάθε ευκαιρία τα αμφισβητούν , χωρίς ποτέ να καταδικάσουν έντονα την πρακτική των αντιεμβολιαστών. Ντροπή φαρισαίοι υποκριτές και κρίμα στον αθλητή που στιγμάτισε ανεπανόρθωτα το κοινωνικό του προφίλ!!!  Αντώνης

ΜΠΑΡΜΠΟΥΤΣΑΛΑ

 

BARBOUTSALA

 

 

 

 

 

 

Για πρώτη ίσως  φορά βρέθηκα στη δύσκολη θέση αναζήτησης τίτλου  ο οποίος να καλύπτει την πολυποικιλότητα  των θεμάτων του σημερινού μου άρθρου. Ξαφνικά πέρασε από το μυαλό μου η  άγνωστή μου λέξη [SLAG που λένε στο χωριό μου] μπαρμπούτσαλα. Προστρέχοντας στη βοήθεια του διαδικτύου, που δίνει λύσεις στους νεοέλληνες σε θέματα ‘’προστασίας του Συντάγματος,  αντιμετώπισης της πανδημίας και κάθε  σύγχρονης ανοησίας’’, βρήκα την ακόλουθη απλοϊκή   εξήγηση ενός αναγνώστη και πληθώρα φωτογραφιών, από τις οποίες παραθέτω ενδεικτικά μία, στολίζοντας έτσι και τη ‘’γύμνια’’ του λοιπού περιεχομένου: Μπαρμπούτσαλα λένε στο χωρίο μου (Λακωνία) μικρούς καρπούς μη βρώσιμους. Οι χωριατόμαγκες όταν θέλουν να απογοητεύσουν έναν ενθουσιασμένο του λένε «μη φας, θάχει μπαρμπούτσαλα».

 Υιοθετώ πλήρως  την ερμηνεία του και συνιστώ στους αναγνώστες μου  να αντιμετωπίσουν το περιεχόμενο του παρόντος με την ανάλογη επιφύλαξη, αρχίζοντας από τη χθεσινή απόφαση για το άνοιγμα των σχολείων και την υποδοχή της από τους ειδικούς επιστήμονες και τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Στους ειδικούς   ακούστηκαν διεθνώς ελάχιστες διαφοροποιήσεις, που θεωρώ θεμιτό και επιστημονικά επιβεβλημένο, κυρίως ως προς τα συνοδά μέτρα. Όλοι οι άλλοι που εξέφρασαν άποψη και συνεισέφεραν στην απόφαση, επιχειρηματολόγησαν ένθερμα ‘’υπέρ της αναγκαιότητας του μέτρου’’ , για λόγους εκπαιδευτικούς, κοινωνικούς, υγείας και ψυχολογικούς. Κάποιοι μάλιστα υπερθεμάτισαν, ότι το αντίθετο εξυπηρετεί μόνο εκείνους που είναι ανεμβολίαστοι!!!

Εδώ αρχίζω να προβληματίζομαι για τη θέση των κομμάτων της αντιπολίτευσης και ποια είναι η συνεισφορά τους στο σοβαρότατο αυτό εθνικό θέμα, διότι το ΟΧΙ σε όλα δεν είναι θέση αλλά ΑΡΝΗΣΗ. Διαφοροποιήθηκε και πάλι το κόμμα του δημοκρατικού τόξου, που αποδέχεται το άνοιγμα των σχολείων, προτείνοντας μόνο αλλαγές στο  πρωτόκολλο, που αποτελεί δικαίωμα και υποχρέωσή του.

 Άκουσαν οι λοιποί τι αποφάσισε η  σοσιαλιστική κυβέρνηση Ισπανίας, Πορτογαλίας, Γερμανίας και ποιες είναι οι γενικότερες σκέψεις του Π.Ο.Υ, Ε.Μ.Α, πανεπιστημίων και λοιπών χωρών παγκοσμίως;;; Δεν αξίζει αναφορά  στο ΚΚΕ,  διότι με τις θέσεις του απλώς προσπαθεί να στηρίξει τις αντιευρωπαϊκές εμμονές του και τις ‘’ειρηνικές εκτοξεύσεις των πυραύλων της Βόρειας Κορέας’’. Όσον αφορά την πολιτική του στην  υγεία του λαού, την είδα και την έζησα επί 12 χρόνια στις χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού, στις οποίες πράγματι υπήρξε άριστη, αλλά  μόνο για τα κομματικά στελέχη!!! Οι πατριδοκάπηλοι εθνικιστές ζούνε στον κόσμο τους και βαυκαλίζονται με φρούδες  εθνικο-σοσιαλιστικές ελπίδες και την προώθηση στα γιατροσόφια τους.

Με τη συστηματική αμφισβήτηση κάθε επιστημονικής πρότασης που εφαρμόζεται  και την έμμεση υιοθέτηση θέσεων των ‘’αρνητών’’ – αφού ποτέ δεν τις καταδίκασαν απερίφραστα – δικαιολογούν απόλυτα τον σημερινό τίτλο του άρθρου μου. Γίνονται έτσι αλληλέγγυοι αλλά και ‘’ηθικοί αυτουργοί’’ κάθε μορφής αντιεμβολιαστικής προπαγάνδας των ‘’ψεκασμένων’’, παραεκκλησιαστικών και λοιπών ‘’φασιστικών’’ κύκλων, που δυστυχώς πληρώνουν αυτή  την τακτική με τη ίδια τη ζωή τους. Όλα δε αυτά γίνονται για να αποδείξουν την ύπαρξή τους, αφού έχουν χάσει πια την αξιοπιστία τους διεθνώς, στηρίζοντας ακόμα και τις τουρκικές  θέσεις, στις σχέσεις μας με τους γείτονες, δηλαδή μπαρμπούτσαλα. Αντώνης

 

 

ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

 

                ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΕΣ

             ΚΑΙ  ΑΛΛΕΣ  ΣΚΕΨΕΙΣ

 

 

 

 

Η αποκοπή από κάθε πηγή μόρφωσης των σκλαβωμένων Ελλήνων για τέσσερες αιώνες στους Οθωμανούς, τους ανάγκασε να υιοθετήσουν πολλές ανατολίτικες προλήψεις και να αποδεχθούν αμέτρητες δεισιδαιμονίες της εποχής. Πολλές από αυτές άργησαν να εκριζωθούν ή ακόμα σέρνονται, αφού είχαν παγιωθεί στη συνείδηση του λαού μας ,  από έλλειψη παιδείας ή  και σκοπιμότητα , γιατί μας έβγαζαν από πολλές δυσκολίες.

 Για παράδειγμα, Μια δεισιδαιμονία, με ευρεία εφαρμογή, τα χρόνια του  δημοτικού σχολείου, στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, μας έκανε να  ευχόμαστε ο  έλεγχος καθαριότητας να γίνεται  Δευτέρα, Τετάρτη ή Παρασκευή. Βρόμικοι όντες εκ των πραγμάτων, αντιμετωπίζαμε τις παρατηρήσεις, με  τη γνωστή δικαιολογία των προληπτικών, ‘’Τετάρτη και Παρασκευή τα νύχια να μην κόψεις, την Κυριακή να μη λουστείς αν θέλεις να προκόψεις’’. Οι δάσκαλοι, από επιείκεια και οίκτο για την πείνα, την ξυπολησιά και τα μπαλωμένα μας ρούχα, ή γιατί ήσαν και οι ίδιοι προληπτικοί, έμεναν σε συστάσεις, χωρίς να διαψεύδουν ρητά τις δικαιολογίες,  μας έβαζαν όμως σε σκέψεις να βρούμε τρόπο να ξεβρομίσουμε στον επόμενο έλεγχο. Πού και πώς να πλυθούμε με κρύο και με χιόνια στο ύπαιθρο με τη βοήθεια του σαπουνόχορτου, που αναζητούσαμε στα βουνά. Μας έλλειπε ακόμα και το σαπούνι και τα πέλματα των ποδιών μας είχαν σκληρύνει σαν τις σόλες των παπουτσιών, που ανακαλύψαμε  την ύπαρξή τους πολύ αργότερα.

Αναφέρω ενδεικτικά μερικές προλήψεις, ότι μετά τη δύση του ήλιου, δεν δάνειζαν εκτός του σπιτιού, λάδι, αβγά , αλάτι και άλλα που μου διαφεύγουν. Θεωρούσαν επικίνδυνη  την κυκλοφορία στο δρόμο μετά τα μεσάνυχτα λόγω ύπαρξης  ξωτικών και αν αυτό ήταν αναγκαίο δεν μιλούσαν για να  μην τους πάρουν τη φωνή. Δεν χρησιμοποιούσαμε [ και πού να τη βρούμε] ζάχαρη ‘’ γιατί την άσπριζαν με τα κόκαλα νεκρών’’  και δεν αφήναμε [για λόγους οικονομίας] την τελευταία μας μπουκιά γιατί αφήναμε την τύχη μας [ποια τύχη άραγε μέσα στον πόλεμο και την πείνα]. Αυτά και πολλά  άλλα αποτελούσαν κανόνες  γενικής αποδοχής. Κυρίαρχο όμως στοιχείο, με προφανή   σκοπιμότητα, αποτελούσε η αντίληψη ότι αν έδινες  χρήματα την πρωτοχρονιά [μερικοί το παρέτειναν για κάμποσες ημέρες] , θα  πληρώνεις συνεχώς στη διάρκεια του έτους. Πίστευαν δηλαδή ότι κάθε μας πράξη και σκέψη της πρωτοχρονιάς, θα έχει ανάλογες συνέπειες στη διάρκεια όλου του έτους.

Προσωπικά δεν τα πίστευα  αλλά και δεν τα αρνιόμουν, αφού ήμουν επηρεασμένος από τη  θεωρία της ‘’αγέλης’’ και κρατούσα πισινή, με την αποφυγή εκείνων που   δεν με βόλευαν, περιοριζόμενος σε πράγματα που ευχόμουν να μου συμβαίνουν όλο τον χρόνο. Διαπιστώνω  ότι και τώρα ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που τα πιστεύουν ή απλά διατηρούν κάποιες προλήψεις , διερωτώμενος τι συμβαίνει με τους πολιτικούς μας, διότι  προβληματίστηκα σφόδρα  με τις χθεσινές πρωτοχρονιάτικες ‘’ευχές’’  τους.  Ακούοντας τις δηλώσεις της αντιπολίτευσης, διαπίστωσα ότι όλα τα κόμματα – πλην ενός που ανήκει στο αποκαλούμενο δημοκρατικό τόξο – επανέλαβαν μία από τα ίδια. Οι ευχές τους ήταν απλά η αφορμή για να εξαπολύσουν τους γνωστούς  μύδρους των εναντίον του συγκεκριμένου προσώπου που επέλεξε ο λαός με την ψήφο του για Πρωθυπουργό. Ένας μάλιστα εξ αυτών  διευκρίνισε ότι οι ευχές του δεν θα ευοδωθούν φυσικά εφόσον παραμένει η παρούσα  Κυβέρνηση.

Το τελευταίο όχι απλώς ευτελίζει  τις ευχές  και εκείνους που τις χρησιμοποιούν προσχηματικά  αλλά  στερείται και  λογικής διότι αν συνεχίσει να προβάλει με την ίδια συχνότητα το όνομα του αντιπάλου του και τη νέα χρονιά, θα το κάνει γνωστό  και σε εκείνους που δεν το γνώριζαν. Έτσι ίσως εξηγείται και η στωική αντιμετώπιση των ύβρεων από το υβριζόμενο πρόσωπο. Ποιος έχει δίκιο θα φανεί στο μέλλον με απόφαση του μοναδικού αρμόδιου κατά το Σύνταγμα, που ζει τα αποτελέσματα στο πετσί του, του ελληνικού λαού. Προσωπικά, στα 88 μου χρόνια,  θα μπορούσα να πω ότι δεν με νοιάζει, χρησιμοποιώντας και πάλι τον χαιρετισμό του Σωκράτη προς τους κατηγόρους του [ δεν τον επαναλαμβάνω αφού τον ανέφερα προχθές  μόλις στο τελευταίο άρθρο μου]. Οψόμεθα εις Αθήνας λοιπόν και όχι εις Φιλίππους που επιτάσσει η ιστορική φράση, αφού η λύση ελπίζω να  δοθεί με εκλογές και όχι με τις λεγεώνες των  αντιμαχομένων.    Αντώνης

Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

 

        ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΙ  ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

                   KAI OI  SIMERINOI  OMOIOI TOYS

 

 

 

 

 

Κλεισμένος στη μοναξιά που  επιβάλλει η ηλικία μου και επιδεινώνει η πανδημία, ψάχνω να βρω τρόπο να ‘’σκοτώσω’’ την ώρα μου και ας μην είναι αυτή υπεύθυνη για όσα  συμβαίνουν γύρω μας. Το χαζοκούτι που είναι η μοναδική διέξοδος  δεν έχει παρά μόνο αρνητές, εγκλήματα, απατεώνες  – αφού το κακό πουλάει καλύτερα – και κόρακες που προμηνύουν συμφορές, για να ‘’επιζήσουν’’ κομματικά. Εκτοξεύουν κατηγόριες επί δικαίων και αδίκων, για να επανακτήσουν την εξουσία που έχασαν ή  να δείξουν ότι εξακολουθούν να υπάρχουν. Επειδή δεν θέλουν ή  δεν μπορούν να βοηθήσουν στην έξοδο από τα δεινά που ταλανίζουν την  παγκόσμια κοινωνία ,’’ενώθηκαν παρά φύση’’  οι μνηστήρες της σύγχρονης Πηνελόπης και προσπαθούν να εξορκίσουν το κακό με κατάρες και αφοριστικές κατηγορίες εναντίον της συντεταγμένης πολιτείας. Κάποιοι μάλιστα ζητούν ακόμα και εκλογές, που φυσικά κανένας τους δεν επιθυμεί και καλά κάνει, υπό τις παρούσες συνθήκες της καυτής πατάτας.

Με   αφορμή  το καθημερινό ξεκατίνιασμα των ημερών, ανέτρεξα σε παλιότερα   γεγονότα συκοφάντησης  , χωρίς να ταυτίζω  πρόσωπα και πράγματα, μένοντας μόνο στη συκοφαντία και στη  σοβαρή απολογία  των θιγόμενων.  Κατέφυγα λοιπόν στην απολογία του Σωκράτη, σε όλες τις εκδοχές της, αρχίζοντας από την πρωτότυπη του μαθητή του Πλάτωνα μέχρι και την ‘’αληθινή απολογία’’  του  Κώστα Βάρναλη, που επισυνάπτω αυτούσια. Η τελευταία εκδοχή, που δημοσιεύθηκε το 1931, με εικονογράφηση του Γιάννη Ρίτσου, στην Εστία, βρίσκεται πιο κοντά στην εποχή μας και προφανώς έχει το δικό της ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Συγκρατώ ιδιαίτερα  τα τελευταία λόγια  αποχωρισμού  του Σωκράτη από τους κατηγόρους του ,  αφού έχει πάρει ήδη το κώνειο και ξέρει τι τον περιμένει: Αλλά τώρα πια είναι ώρα να φύγουμε, εγώ για να πεθάνω, κι εσείς για να ζήσετε. Ποιο από τα δύο είναι το καλύτερο, είναι άγνωστο σε μας. Μόνο ο Θεός το γνωρίζει. Δεν θα προσθέσω λέξη, αφήνοντας να απολαύσετε τη γλαφυρή αφήγηση  του Κώστα Βάρναλη. Τιτλοφορεί το έργο του ‘’αληθινή απολογία’’, στην οποία προσπαθεί να ξεχωρίσει  την ήρα από το στάρι, το άχρηστο και βλαβερό ζιζάνιο από το χρήσιμο και ωφέλιμο: Αντώνης

 

                   ‘’Κώστας Βάρναλης

Η αληθινή απολογία του Σωκράτη

(απόσπασμα)

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

ΤΙ ΩΡΑ είναι;... Περασμένο μεσημέρι!... Έξι σωστές ωρούλες και δεν άκουσα τίποτα! Τα χρόνια, βλέπετε, μου βαρύνανε την ακοή... Αν ο Δυσσέας είχε το κουσούρι μου, δε θα κόπιαζε να καλαφατίσει τ’ αυτιά του με κερί και να δεθεί στο κατάρτι για να μην ακούσει το ηδονικό τραγούδι του θανάτου. Αγκαλά (μια και το ’φερε η κουβέντα) ο θάνατος αντιλάλησε βαθύτερα μέσα στην ψυχή του, κι ύστερα τον άκουγε σ’ όλη του τη ζωή.

Μα και να ’χα δέκ’ αυτιά κι όλα γερά, πάλε δε θα μπορούσα ν’ ακούσω. Τα ’χασα μπροστά στο μεγάλο και φανταχτερό σας πλήθος. Μου φαινότανε πως ήμουνα στον άλλον κόσμο και με δικάζανε πεθαμένον πεντακόσοι Πλούτωνες. Γι’ αυτό και χαμογελούσα ταπεινά. Ήταν από φόβο, σαστισμάρα και βλακεία! Α!... νιώθω να λαχταρίζει μέσα στην ψυχή μου το πατριωτικό μου φιλότιμο. Έχω κι εγώ τις μεγάλες αυτές αρετές! Κι αληθινά, όπου ριζοβολήσει τούτ’ η Τριάδα (βλακεία, σαστισμάρα και φόβος) εκεί κι ο Νόμος έχει δύναμη κι ο λαός είν’ ευτυχισμένος.

Λοιπόν, δεν άκουσα τίποτα, γιατί ’χε σταματήσει το μυαλό μου. Άλλοτε συνήθιζε να ταξιδεύει πολύ μακριά, σε μια χώρα ξωτική, που μήτε πουλί μήτε πλεούμενο τηνε ζύγωσε ποτές, γιατί δεν υπάρχει πουθενά. Εκείθες ματαγύριζε πάντα γιομάτο βουητά και θάμπη και πόνους αβάσταγους. Ήταν η χώρα των Ιδεών, ω άντρες Αθηναίοι! Κι όποιος μπει σ’ αυτήνε μια φορά παθαίνει το δυστύχημα του Τειρεσία, που είδε την Παλλάδα κατάγυμνη. Στραβώνεται για πάντα!

Μα τώρα τελευταία το μυαλό μου φέρνεται σαν τα μουλάρια που βρίσκονται ξαφνικά μπροστά σ’ ολόρθο γκρεμόν ή πάνου σε σάπιο γεφύρι. Κωλώνει, καρφώνεται, πεισματώνει και δε θέλει να κάνει μισή πιθαμή πέρ’ από τη μύτη μου. Και μ’ αναγκάζει να σκύβω να κοιτάζω τη μύτη μου! Ολάκερος κόσμος! Απεραντοσύνη της ασκήμιας, ήγουν της αλήθειας! Με πιάνει ζάλη και τα μελίγγια μου χτυπάνε σα σφυριά. Παράξενο πράμα! Βλέπουμε θεούς, ιδέες, ονείρατα, περασμένα, μελλούμενα, και δε βλέπουμε τη μύτη μας, ω άντρες Αθηναίοι! Τώρα καταλαβαίνω πως αληθινά σοφός είναι εκείνος που καταφέρνει να τηνε ιδεί και να την καταλάβει. Κι εγώ μήτε την είχα ποτές υποψιαστεί πως υπάρχει, κι ας με πειράζαν όλοι πως ήτανε πλατσουκωτή σαν της μαϊμούς και του τράγου. Δεν άκουσα το λοιπόν τίποτα, γιατί όλες αυτές τις ώρες μελετούσα τη μύτη μου για να γίνω σοφός.

Βέβαια τα παραλέω. Δεν μπορεί να μην άκουσα τίποτα! Άρπαζε και μένα κάπου κάπου τ’ αυτί μου καμιά βρισιά των κατηγόρων ή καμιά βλαστήμια δική σας. Και γελούσα μέσα μου με τις κοροϊδευτικές απάντησες που μου ερχόντανε. Μα δεν μπορούσα ναν τις πω κείνη τη στιγμή· ο νόμος απαγορεύει να διακόψεις το ρήτορα. Έτσι, κρατιόμουνα κι εγώ, για να σας τα πω μια και καλή στο τέλος, καθώς σφίγγεται, κρατιέται κι αναβάλλει κανείς τις χειμωνιάτικες νύχτες, σα βρέχει και φυσάει χιονιάς, να βγει στην αυλή προς νερού του. Μα σαν ήρτε κι η σειρά μου να μιλήσω, ξέχασα τί θα σας έλεγα και βαρέθηκα νάν τα θυμηθώ.

Μα κείνο που άκουσα καλύτερα ήταν η θανατική σας απόφαση. Την ήξερ’ από τα πριν, γιατί ’χα πλέρια μπιστοσύνη στον ξεπεσμό του καιρού μας. Μα και να μην την ήξερα, δε θα ’τανε δύσκολο να την καταλάβω. Τα νυσταγμένα μάτια σας και τα χασμουρητά σας το μαρτυρούσανε καθαρά. Δεν ήτανε λοιπόν ανάγκη να βάλετε κοτζάμ τελάλη να μου το γκαρίξει μέσα στ’ αυτιά μου. Μα και να μη νυστάζατε, πάλε θα με θανατώνατε. Κοιτάχτε τους κατηγόρους! Ωραίοι, πλούσια ντυμένοι, σπουδαία προσώπατα! Πατριώτες με πατέντα! Κοτσαμπασήδες, ήλιοι της Δημοκρατίας!... Γιά κοιτάχτε κι εμένα! Σουλούπι μια φορά! Κουρελής, κακοσούσουμος, γρουσούζης, ανιπρόκοπος, σωστός κοπρίτης κι «ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος!». Πού να κρυφτώ! Ν’ ανοίξ’ η γης να με καταπιεί!... Κι εγώ να ’μουνα στη θέση σας, θα ντρεπόμουν να μην καταδικάσω τον εαυτό μου και σε θάνατο και σ’ ανελέητο στειλιάρι, και θα τα θεωρούσα και τα δυο μεγάλη μου τιμή.

Η ψυχή τους όμως ξεπερνάει πολύ την όψη τους και το ντύσιμό τους σ’ ομορφιά και πλούτο! Γιατί καταδεχτήκανε να ζητήσουνε το θάνατο μου; Για το καλό της πολιτείας! Αυτοί δεν κερδίζουνε τίποτα, κι αν πεθάνω κι αν ζήσω. Μήτε τα χωράφια, που δεν έχω, θέλανε να μου τα τσεπώσουνε φτηνά στη δημοπρασία· μήτε να μ’ αναγκάσουνε νάν τούς δώσω λεφτά για να πάρουνε πίσω τη μήνυση (πού να τα βρω;)· μήτε βέβαια βιάζονται να χηρέψ’ η γριά Ξανθίππη, για να μου τηνε παντρευτεί κάποιος από τους τρεις (χαρά στο πράμα!). Θέλαν, ω άντρες Αθηναίοι, με το δικό μου το πέσιμο να στηρίξουνε μέσα στην ψυχή σας την Αρετή, που τρεκλίζει. Του λαού μπροστάρηδες, αν δεν ήτανε τίμιοι και καθαροί, θα ’ταν αυτοί κατηγορούμενοι κι εγώ κατήγορος.

Ποιός δε θαμπώνεται μπροστά στο μεγαλοδύναμο ταμπάκη τον Άνυτο; Ο γενναίος στρατηγός! Τονε στείλατε με τριάντα καράβια να σώσει το Νιόκαστρο κι αυτός κρύφτηκε δώθες από τον κάβο Μαλιά (ενάντιος άνεμος), ώσπου να πέσει το κάστρο και να γλιτώσει το πετσί του. Το ζαναέτι, βλέπεις, τον κάνει να λογαριάζει πιότερο τα πετσιά κι απ’ τον «ὑπέρ πατρίδος» θάνατο. Κι όταν ύστερα δικάστηκε για προδότης, έδειξε πόσο στρατηγικός ήτανε! Αυτός, που φοβάται τη ζωή του για τα χρήματα, δε φοβήθηκε τα χρήματα για τη ζωή του. Έτσι, οι τοτεσινοί δικαστάδες τον αθωώσανε καταπώς ταίριαζε και σ’ αυτόνε και στα συνήθεια της δημοκρατίας και στον ενάντιον άνεμο, που του στάθηκε τόσο βολικός.

Δεν του συχωρνάω μονάχα που πλήρωσε μιαν ολάκερη μνα στον Πολυκράτη το δικολάβο ναν του γράψει την κατηγορία, που σας απάγγειλε σα θεατρίνος. Και δεν ερχότανε σε μένα ο χριστιανός ναν του σκαρώσω μιαν καλύτερη (τουλάχιστο ξυπνότερη) και με τα μισά λεφτά; Αφού με τα δυο λόγια που σας είπα για υπεράσπισή μου κατάφερα να σας λυσσάξω και να με καταδικάσετε σε θάνατο, θαν τα κατάφερνα πολύ περισσότερο κατηγορώντας ο ίδιος τον εαυτό μου, όπως θαν το κάνω τώρα. Κι αυτά τα λεφτά μου χρειαζόντανε για ν’ αγοράσω το φαρμάκι, την καλύτερη μάρκα, και να φτιάξω και το κιβούρι μου από καρυδόξυλο, έτσι να σκάσ’ η κυρά Σωκράταινα, που δε μ’ είχε ποτέ της σε υπόληψη! Αμ’ ό Λύκων ο ρήτορας; Είδατε ποτέ σας ρήτορα που να ’ναι μονάχα «δημοπίθηκος»; Γι’ αυτό και σεις τονε κάνατε στρατηγό και του μπιστεφτήκατε να φυλάξει τον Έπαχτο. Μα τούτος, ξέροντας τί θα πει πατριωτισμός, πούλησε το κάστρο στους οχτρούς «ἀντί ἀργυρίου». Κι ύστερα πιστέψατε κι αυτόνε, πως δεν μπόρεσε να κάνει τίποτες ενάντια στη Μοίρα, που κι οι θεοί τής υποτάζονται, αντίς να πει: ενάντια στο χρήμα, που κυβερνάει και τη Μοίρα! Κι αυτός ο δοξασμένος σωτήρας κάνει νόμους που διαφεντεύουνε τη ζωή, την τιμή και την περιουσία του λαού, δηλαδή τη δικιά του, και που σκοτώνουνε τους προδότες, δηλαδή τους ανάξιους να πουλάνε την πατρίδα!

Κι αν ετούτ’ οι δυο καυκιούνται πως είναι με το δίκιο τους «εραστές της πόλης», είναι κι ο τρίτος «ερωμένος της πόλης»: «Μέλητος Μελήτου Πιτθιεύς Σωκράτει Σωφρονίσκου Ἀλωπεκῆθεν... Τίμημα θάνατος!». Ο μυρωδάτος Μέλητος, άγνωστος ποιητής και διάσημος «τέτοιος». Όμως αληθινό παλικάρι. Δέχτηκε για λίγα κατοστάρικα να υπογράψει αυτός την κατηγορία και ν’ αντικρύσει μοναχός του τον κίντυνο, σαν τύχαινε και μ’ αθωώνατε, να καταδικαστεί σε «ατιμία» — σα να ’χε τίποτα να χάσει το παιδί.

Μπροστά σ’ αυτούς, εγώ δεν έκανα τίποτα για την πατρίδα. Μήτε το Νιόκαστρο πρόδωσα, μήτε τον Έπαχτο πούλησα, μήτε στα ρέματα του Κηφισού παραδόθηκα στα μυστήρια της αρσενικής Αφροδίτης! Κι όσες φορές μου φορτώσατε με το ζόρι κανέν’ αξίωμα, πάγαινα κόντρα με τις συνήθειες των άλλων αρχόντων και με τα γούστα του λαού, πες γιατί ’μουνα στραβόξυλο, πες γιατί ’μουν άνθρωπος ίσιος. Και πριν να δοξαστείτε σεις θανατώνοντάς με, παρά τρίχα να πάθαινα τρεις άλλες φορές το ίδιο αστείο, δυο στα καλά χρόνια της δημοκρατίας και μια με τους τριάντα τυράννους. Μα κι αν δεν ήτανε τόσο μεγάλα τα μπόγια των κατηγόρων και τόσο μικρούλι το δικό μου, θα ’φτανε η δική σας σοφία κι αλαθοσύνη για νά καταδικαστώ. Είσαστε διαλεμένοι με το κουκί — άσπρο, μαύρο! Ένας κι ένας. «Διὸς κριταί!». Μοναχά ψυχή και μυαλό. Χωρίς φαντασία και χωρίς μάταια ψιλολογήματα. Μια κι όξω! Γι’ αυτό και βγάζετε τη θανατικήν απόφαση με την ίδια ευκολία που βγάζετε τη μύξα σας με τα δάχτυλα και την κολλάτε κει που κάθεστε.

Νά τος ο Πανάρετος από την Πλάκα, πρόεδρος του συλλόγου για την προστασία της Ηθικής, που δεν αφήνει δυο σκυλιά ν’ ανταμώσουνε στο δρόμο, μα παραδίνει κρυφά τη γυναίκα του στους αγαπητικούς του — κι αυτός βλέπει! Νά κι ο Χοιρέας από τη Λεψίνα, καταστρόγγυλος μπροστά και πίσου, κι ολάσπρος μέσα κι όξω, που ξηγάει τα μυστήρια της θεάς, μα δεν ξηγάει και το πώς γενήκανε φαμελικά του τα χωράφια και τα λιοστάσια της. Νά κι οι τρανοί σταρέμποροι και καραβοκυραίοι του Περαία, τα καλαδέρφια οι Σαρανταδάχτυλοι (όνομα και πράγμα!), που τα καταφέρνουνε και γίνονται κάθε χρόνο «σιτοφύλακες» για να κανονίζουν αυτοί την τιμή των γεννημάτων, των αλευριών και του ψωμιού και να κοντρολάρουνε τα ζύγια των αλλωνών, μπας κι είναι ξύκικα! Νά κι ο τοκογλύφος ο Ξηνταβελόνης από την Κηφισιά, που ρήμαξε τη φτωχολογιά, μα χτίζει βωμούς στον Έλεο και, τρώγοντας όλο κριθαρόψωμο και σάπιες ελιές, βγάνει βουζούνους και ξύνεται κει που του ταίριαζε να βγάλει κέρατα και να φοράει τη ζέβγλα. Νά κι ο Παρθενίας από τον Κολωνό, μυγιάγγιχτος καλλωπιστής, λουσμένος στ’ αρώματα μα ταχτικός αγοραστής κάθε χρόνο του πορνικού φόρου, που του τονε πλερώνουνε κι ο αδερφός του κι η τσάτσα του. Νά κι ο μέγας ορφανοφάγος Πονόψυχος, που πέταξε στο δρόμο τα παιδιά τ’ αδερφού του κι ύστερα κλαίγεται πως αυτά τονε φτωχύνανε. Νά κι ο Θρασέας, ο μπράβος του Κλέωνα, που έκανε καρτέρι μ’ άλλους δεκαπέντε για να δείρουν ή να σκοτώσουν ένανε, και τώρα, που αλλάξανε τα πράματα, τον έπιασε τρεμούλα και λέει πως μετάνιωσε και θα καλογερέψει, για να σώσει την ψυχή του ! Νά κι ο φημισμένος ψευτομάρτυρας Αληθίων, που για να προφταίνει στις πολλές δουλειές του, άνοιξε γραφείο στη γειτονιά των δικαστηρίων με δέκα βοηθούς... Νά κι ο...

Μεγάλος σαματάς, φοβέρες και φωνές: "Κάτου! Κάτου!"

Τί «κάτου» και «ξεκάτου»! Μη βραχνιάζετε τζάμπα!.. Έχετε καιρό να θυμώσετε, γιατί θα σας ψάλω χειρότερα. Φοβηθήκατε μην ξεσκεπάσω καθενού σας χωριστά τις μπομπές και τα μασκαραλίκια. Συχάστε... Δε βλέπω παραπέρ’ από τις δυο πρώτες σειρές. Ύστερα, πού να σας ξέρω κι ολουνούς με τ’ όνομα... Αν βαραίνουνε την ψυχή καθενού σας από δέκα μονάχα (βάλε τρεις!) ατιμίες, η σούμα τους θα ’τανε χιλιάδες! Ποιός θα μπορούσε νάν τις πει μια μια; Εμένα μου κολλήσανε τρεις όλο όλο και χρειαστήκαν έξι ολάκερες ώρες για να σας τις ιστορήσουνε και ναν τις πιστέψετε!..· Και το κάτου της γραφής, τί χολοσκάνετε με το. ξεσκέπασμά σας; Είσαστε σεις ο Νόμος, — ο Νόμος χτες και σήμερα κι αύριο... Ένας σας να ’τανε καθαρός, ο Νόμος θα γκρεμιζότανε χάμου θρύψαλα και κουρνιαχτός.

Μη μου πείτε: «Νά τος! Τόσα χρόνια γλωσσοκοπανούσε πως το πνέμα κυβερνάει την ύλη κι η ψυχή το σώμα· πως δε λογάριαζε τη γνώμη του μπουλουκιού μα μονάχα των φιλοσόφων (δηλαδή τη δική του· όλ’ οι ρέστοι σοφιστάδες!). Και τώρα, μόλις τα βρήκε σκούρα, τα ξέχασε όλα και παραφέρνεται, παραλαλεί και βρίζει». Μα δε βρίζω και δεν παινώ τίποτα! Μήτε λυπάμαι που πεθαίνω των αδίκων άδικα, μήτε θα ντρεπόμουν αν πέθαινα δίκια. Δε με νοιάζει που ξεμπερδεύω σήμερα με την μπαμπεσιά των νόμων, όπως δε θα μ’ ένοιαζε να σας άδειαζα τη γωνιά μετά λίγους μήνες ή χρόνια με το θέλημα της Φύσης. Σας χρωστάω και χάρη... Φεύγοντας με παράτα και σάλπιγγες από το να Τίποτα για τ’ άλλο το πιο Τίποτα, κάνω γούστο να κοροϊδεύω και σας και τον εαυτό μου. Τί τα θέλετε! Κρίνω θα πει κοροϊδεύω.

Και σα συλλογιέμαι πως σκυλιάζετε μ’ αυτά που σας λέω, μα δεν μπορείτε να μου κάνετε τίποτα μήτε και να φύγετε αποδώ, γιατί θα χάσετε τους τρεις οβολούς, χοροπηδάω από κέφι και χαιρεκάκια. Σας αγαπάω και μου ’ρχεται να σας αγκαλιάσω και να σας φιλήσω, όπως κάνουν οι μεθυσμένοι κλαουρίζοντας... Εσείς θα τρομάζατε πιο πολύ μοναχά να φανταζόσαστε τον εαυτό σας στη θέση μου. Γιά πείτε πως σας δέσανε πρώτα κι ύστερα σας ποτίσανε με το ζόρι το φαρμακοζούμι! Νά! Κι άρχισαν οι πόνοι κι οι σπασμοί, το γυάλωμα των ματιών και τ’ άφρισμα του στομάτου· το κρουστάλλιασμα των ποδιών ανεβαίνει γλιστρώντας λίγο λίγο και μπήγει τα νύχια του πρώτα στο στομάχι κι ύστερα στην καρδιά... Κι αυτό ήταν όλο!... Μην πασπατεύετε τις κοιλιές σας, ω άντρες Αθηναίοι. Καίνε σαν τις πλάκες του φούρνου. Εκεί μέσα, κανένα φαρμάκι δε δουλεύει, μα χορεύουν (ή σε λίγο θα χορέψουν) όλα τα καλά του Θεού: τράγιο συκώτι ψημένο στη θράκα, παλαμίδα σαλαμούρα της Μαυροθάλασσας, χοιρινά λουκάνικα με μπόλικο πιπέρι και σκόρδο, καρύδια, σταφίδα, κρασί (πολύ κρασί!) κι άνεμος μουσικός! Είσαστε αθάνατοι! Και θα ’σαστε να πούμε αθανατότεροι, αν η Μοίρα σάς γεννούσε με μιαν αλογήσιαν ούρα που να σαλεύει μοναχή της ζερβά δεξιά σα βεντάγια και να διώχνει τις μύγες που σας τσιμπάνε την ώρα που κοιμάστε και την ώρα που δικάζετε, — σα δικάζετε κοιμάμενοι!...’’

Ο ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΜΟΥΤΑΣ

 

                   Ο ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΜΟΥΤΑΣ

 

Το έντονο κρύο των ημερών και οι προειδοποιήσεις των ειδικών εν όψει της μετάλλαξης Όμικρον, περιόρισαν τους ηλικιωμένους ακόμα περισσότερο στο σπίτι και αυτό μου  επανέφερε τις αναμνήσεις από τους περιορισμούς της παιδικής μας ηλικίας, με την επίκληση του μαμούτα και του λύκου, απ’ ευθείας ή μέσω των παραμυθιών της εποχής. Ο λύκος στη γενιά μας στην επαρχία ήταν ένα  ζώο της άγριας πανίδας, με τη γνωστή του δραστηριότητα , ενώ ο μαμούτας αποτελούσε μια  απροσδιόριστη απειλή, με  την οποίαν υπονοούσαν μάλλον το άγνωστο μεν υπαρκτό όμως προϊστορικό  μεγαλόσωμο μαμούθ, το οποίο και οι γονείς μας απλώς είχαν ακουστά!

Η απειλή αποτελούσε  τρόπο συνετισμού ευρείας χρήσης ακόμα και στην παιδεία. Η εξέλιξη της κοινωνίας άλλαξε τα πρότυπα φοβήτρων, δεν έπαψε όμως να απειλεί μικρούς και μεγάλους με άλλους τρόπους, απομυθοποιώντας τον κακό λύκο, που αποτελεί πλέον προστατευόμενο είδος. Δεν ξέρω αν στην ηλικία μου θα αξιωθώ να ζήσω  την εποχή που θα εντάξουν στα προστατευόμενα είδη και τον άνθρωπο, ο οποίος, απειλεί και απειλείται, παίρνοντας τη θέση του  λύκου. Ας κάνει κάτι και για μας η WWF, χωρίς να αναμένει από τον  σύγχρονο ‘’προοδευτικό’’ άνθρωπο την ανταπόκριση του λύκου, διότι κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπη με τους γνωστούς αρνητές και  θεματοφύλακες του Συντάγματος .Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πια σε φόβητρα  και το μένος κάποιων ανθρώπων να κακολογούν καθημερινά  και επώνυμα πολιτικούς τους  αντιπάλους , ίσως   αποκτήσει ανάλογη εξέλιξη!!!

 Θυμήθηκα ένα πραγματικό σχετικό περιστατικό, που βίωσα στην Πράγα τη δεκαετία του 1960. Η  πανέξυπνη εξάχρονη   κόρη  ενός συναδέλφου, η Μπουμπού, είχε μια ιδιαίτερη γλαφυρότητα στην αφήγηση παραμυθιών, πλην εκείνου του λύκου με τα κατσικάκια, που απέφευγε συστηματικά. Κάθε φορά που η αφήγησή της έφθανε στο σημείο που ο λύκος έπειθε τα κατσικάκια ότι είναι η καλή μαμά τους και του άνοιγαν την πόρτα, έκρυβε με τα χέρια της το πρόσωπό της και σιωπούσε. Έδειχνε ότι υπέφερε πραγματικά για τα μικρά ‘’θύματα’’, που θα καταβρόχθιζε ο ‘’κακός’’ λύκος, που τα εξαπάτησε.

Η  λύση βρέθηκε με την προσθήκη ενός ‘’καλού οπλισμένου’’ κυνηγού που ήταν κρυμμένος πίσω από την πόρτα και σκότωνε τον λύκο! Με τη διασκευή αυτή, η Μπουμπού  έφθανε χαρούμενη μέχρι το τέλος του παραμυθιού και έδιωξε οριστικά τις φοβίες της. Τώρα πια, η μικρή μας ηρωίδα  θα είναι μια ώριμη κυρία και αν γνώριζα τη διεύθυνσή της θα της θύμιζα το όμορφο αυτό κομμάτι των παιδικών της χρόνων για να το διηγηθεί ίσως και στα εγγόνια της, διασκεδάζοντας και τα όσα  ακούονται από τους σύγχρονους επαγγελματίες παραμυθάδες.  Αντώνης

Εκαστος εφ' ώ ετάχθη

 

           Έκαστος εφ’ ώ  ετάχθη

 

 

Η φράση αυτή αναφέρεται στον Ηρόδοτο , στον Απόστολο Παύλο αλλά και στον  Σωκράτη. Κατά τον τελευταίο νοηματοδοτεί το χρέος   να παραμείνει πιστός στη διδασκαλία    προς τους μαθητές του. Ελέχθη όταν οι τελευταίοι είχαν οργανώσει τη δραπέτευσή του από τη φυλακή, ενώ  αναμενόταν  η εκτέλεση της ποινής του. Χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα για να δηλώσει ότι ο καθένας πρέπει να μένει πιστός σ’ αυτό που έχει ταχθεί να υπηρετεί και το κάνει  με κάθε θεμιτό  τρόπο. Παράλληλα σημαίνει την ανάγκη αποδοχής και εφαρμογής των υποδείξεων των ειδικών από το κοινωνικό σύνολο, αποφεύγοντας τις  σκόπιμες  και  ενίοτε  δόλιες συμπεριφορές διαστρέβλωσης ή ακύρωσής των, παραβλάπτοντας  το  εθνικό συμφέρον της χώρας.

Έκαστος εφ’ ώ ετάχθη και ας αφήσουμε τους ειδικούς να μας κατευθύνουν έστω και την έσχατη ώρα, στην έξοδο από την πανδημία, που μαστίζει την υφήλιο. Δεν έχουμε όλοι τη γνώση ούτε  τη  δυνατότητα να κατανοήσουμε τον τρόπο  εξόδου από την κρίση και ας αποφεύγουμε την ανάθεση τόσο σοβαρών προβλημάτων σε ‘’τσαρλατάνους’’ του ιντερνέτ, σε φανατικούς θρησκόληπτους και καιροσκόπους. Ας αφήσουμε λοιπόν τους ειδικούς να ‘’επιβάλουν’’ την επιστημονική τους άποψη που διαμορφώνεται διαρκώς  σε συνέδρια και στα κρεβάτια που δοκιμάζονται συνάνθρωποί μας, αναγνωρίζοντας την αδυναμία μας να τα ξέρουμε όλα. 

  Η εμμονική  αυτή στάση  μου φέρνει στο νου το φημολογούμενο συμβάν με φίλο του Αϊνστάιν όταν διατύπωσε το νόμο της σχετικότητας, τον οποίο δεν μπορούσε να κατανοήσει. Παρακάλεσε λοιπόν τον φίλο του επιστήμονα να κάνει γι’ αυτόν μια εκλαϊκευμένη διατύπωση της θεωρίας του. Ο σοφός επιστήμονας έκανε μια νέα προσπάθεια για να ανταποκριθεί στο φιλικό αίτημα και του παρουσίασε την νέα εκδοχή. Εκείνος στρώθηκε στη μελέτη της νέας διατύπωσης αλλά  διαπίστωσε ότι και πάλι δεν την κατανοεί . Τότε ο Αϊνστάιν τον διαβεβαίωσε ότι αυτή τη φορά δεν την καταλαβαίνει ούτε και ο ίδιος. Αυτό ας γίνει μάθημα  στους ‘’ξερόλες’’,  ότι δεν μπορούν όλοι να αποφαίνονται για όλα και μάλιστα για τόσο σοβαρά και επικίνδυνα, αφήνοντας  πάντα να ομιλούν οι επαΐοντες, που έχουν ταχθεί να υπηρετήσουν την ιατρική γνώση και εφαρμογή.

Η σημαντική όμως αυτή φράση έχει εφαρμογή και σε όσους έχουν ταχθεί να υπηρετούν την πατρίδα και η κομματική τους σκοπιμότητα μπλοκάρει τη σκέψη τους. Όταν άκουσα τις ανακοινώσεις δυο ελληνικών κομμάτων με αφορμή τα τελευταία ναυάγια με πρόσφυγες, έψαξα να τα ξαναδώ και έτριβα τα μάτια μου. Έχουν  πλήρη  ομοιότητα με εκείνες του Ερντογάν και των λοιπών Τούρκων αξιωματούχων, οι οποίοι είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι που τους  φορτώνουν παράνομα στα σαπιοκάραβά τους. ΄Ελεος υποκριτές που προτάσσουν  τις στρεβλές ιδεοληψίες τους του εθνικού τους χρέους. Λόγω των εορτών δεν κατονομάζω τα κόμματα ούτε δημοσιεύω αυτούσιες της όποιες ιδεοληψίες τους.

Η ίδια φράση έχει και τη θετική  εφαρμογή της  για τα υψηλά πρόστιμα που εξήγγειλε ο αρμόδιος Υπουργός , για τις  αισχροκερδείς ανατιμήσεις των ειδικών μασκών που επιβλήθηκαν λόγω της μετάλλαξης ‘’Όμικρον’’. Το ίδιο ισχύει και για τη σημερινή  αναλυτική συνέντευξη του Καθηγητή κ. Μόσιαλου, για τα λαμβανόμενα μέτρα  ορθολογισμού της χώρας μας, ως προς την αντιμετώπιση της πανδημίας. Μπράβο τους !!!
Έκαστος εφ’ ώ ετάχθη λοιπόν γενικώς και αδιακρίτως.

Αντώνης