ΜΙΣΘΑΡΝΟΙ,ΑΡΓΥΡΩΝΗΤΟΙ ή ΕΞΩΝΗΜΕΝΟΙ;

     ΜΙΣΘΑΡΝΟΙ, ΑΡΓΥΡΏΝΗΤΟΙ ή ΕΞΩΝΗΜΕΝΟΙ;

                                    

 

Αποτελεί πάγια λογοτεχνική μου πρακτική  η προσπάθεια χρήσης και διάσωσης λόγιων λέξεων και εκφράσεων της γλώσσας μας, όπως κάνω και σήμερα ενώ η   ευκαιριακή αντικειμενική   ενημέρωση στα γεγονότα της επικαιρότητας  αποτελεί  αναγκαιότητα   και όχι αυτοσκοπό . Ο γλωσσικός μας πλούτος προσφέρει μεγάλες  ομοιότητες αλλά και διαφοροποιήσεις  που βρίθουν    εφαρμογών σε ποικίλες επαγγελματικές   ομάδες ,  ενώ η σημερινή  μου επιλογή αποτελεί καθαρά   προϊόν συγκυρίας!!!

Πρόσφατα δημοσιεύματα για τον ‘’κρυμμένο  θησαυρό’’ εκλιπόντος μεγαλοδημοσιογράφου – που εμφανιζόταν σαν κήνσορας  των  πάντων -   και η  ιδιαίτερα έντονη δραστηριότητα της ομάδας αυτής στις εκλογές, με προκαλούν να αναφερθώ  σε  χαρακτηριστικές της περιπτώσεις. Αν μέσω των περιγραφών των  γεγονότων ανακαλύψουν κάποιοι τον εαυτόν τους, θα το εκλάβω σαν  απλή  επιβεβαίωση της αλήθειας.  Για μια ακόμα φορά θα δανεισθώ από το Βικιλεξικό τις επικρατέστερες ερμηνείες των τριών εκφράσεων του τίτλου, αφήνοντας τους υπονοούμενους  να επιλέξουν οι ίδιοι  την ‘’κατηγορία’’ τους, όπως γίνεται  με παλαιστές και  πυγμάχους, οι οποίοι  χαρακτηρίζονται ως    βαρέων, μέσων, ελαφρών βαρών μέχρι και φτερού . Καταφεύγω σε ανάλογους χαρακτηρισμούς, διότι η συνολική εικόνα  προσιδιάζει περισσότερο σε  ρινγκ και μάλιστα χωρίς  κανόνες,   διαιτησία ή λογική, αφού  την ηθική και το ‘’ξακουστό’’ ελληνικό φιλότιμο τα έχουν σκόπιμα μπερδέψει  με ανυπόστατους  ‘’κονσερβοποιημένους’’  όρους και ιδεοληψίες.

Παραθέτω λοιπόν τις ερμηνείες των λέξεων του τίτλου, για να καταδείξω  την  όποια ειδοποιώ διαφορά  μεταξύ τους :

Μίσθαρνος είναι αυτός που εργάζεται αποβλέποντας μόνο στις υλικές ωφέλειες, αδιαφορώντας για την  ηθική  , το συλλογικό καλό και το εθνικό συμφέρον.

Αργυρώνητος είναι αυτός που έχει εξαγορασθεί με χρήματα και καθίσταται δούλος ή υπηρέτης ξένων συμφερόντων, ο πουλημένος.

Εξωνημένος  είναι ο πουλημένος, ο προδότης, ο εξαγορασμένος .

Οι σωστοί επαγγελματίες δημοσιογράφοι,  πιστεύω ότι πρέπει να  τηρούν τους  κανόνες και να προστατεύουν την αντικειμενική ενημέρωση του κοινού, αν θέλουν πραγματικά  να αποτελούν την   4^η εξουσία.  Η  προώθηση κομματικών ιδεοληψιών δεν  αποτελεί  ενημέρωση  και προφανώς υποκρύπτει  και είναι πράξη  συναλλαγής. Η Ευρώπη  και ο Κόσμος  ολόκληρος πνίγηκε στο αίμα από τον φασισμό και τον  ναζισμό  και παράλληλα αγωνίστηκε πολλές δεκαετίες για να αποτινάξει τον ‘’ζυγό’’ του ολοκληρωτισμού που επιβλήθηκε. Έτσι  λοιπόν στις μέρες μας αποτελεί επικίνδυνο πισωγύρισμα η παλινόρθωση αυτοκρατοριών και η επαναφορά φασιστικών και άλλων  ολοκληρωτικών καθεστώτων, γιατί κατά τη λαϊκή  έκφραση, ‘’ όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν’’, εκτός αν τους φορέσουν μάσκες, όπως συνηθίζουν μετά την παταγώδη αποτυχία και την πτώση τους !!!

Οι στρατευμένοι ‘’δημοσιογράφοι’’  προβάλλουν τα κηρύγματα μίσους και τις ψευδολογίες των ‘’αφεντικών’’ τους και  βέβαια με το αζημίωτο, για την αναβίωση συστημάτων, που όσοι τα ζήσαμε δεν  ανεχόμαστε πλέον  την επαναφορά τους. Συγχρόνως παραβλέπουν και παραβιάζουν  τον ελληνικό και παγκόσμιο   κώδικα δεοντολογίας και αντικειμενικότητας που οφείλουν να τηρούν απαρέγκλιτα .  Αδυνατώ συνεπώς   να αποδεχθώ την  επαναφορά της άποψης  ‘’ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’’, που κάποτε γινόταν  με αντάλλαγμα μια θέση στον Παράδεισο με το συγχωροχάρτι , ενώ σήμερα – λόγω  και της ενδεχόμενης αθεΐας – προβλέπει  προώθηση στη Βουλή,  εκλόγιμη  θέση στο ψηφοδέλτιο  Επικρατείας μέχρι και μια πλουσιοπάροχη  ‘’έδρα’’  στο Ευρωκοινοβούλιο.  Χειροπιαστά πράγματα !!!

 Εμφαντικό δείγμα  αποτελούν οι τελευταίες εκλογές, στις οποίες προχείρως μέτρησα τρία  τουλάχιστον πρωτοκλασάτα στελέχη του ‘’κρατικού’’ καναλιού  και κυρίως του Γ΄ Προγράμματος τα οποία  ανταμείφτηκαν  για τους  αγώνες τους στην προοδευτική λαϊκή ενημέρωση. Με την ίδια γενναιοδωρία αισιοδοξούν να αντιμετωπισθούν και όσοι ακρίτως και εμφαντικά προβάλλουν και επικροτούν τους χαρακτηρισμούς των αφεντικών τους, για το καλό της παράταξης και το δικό τους, με μια προώθηση στους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους μας, μη τυχόν και τους  χάσουμε!!!  Αντώνης

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ - ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

 

 

                    ΑΛΗΘΙΝΕΣ  ΙΣΤΟΡΙΕΣ

                   ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

 

Η ελληνική και διεθνής επικαιρότητα, με τον δικαιολογημένο και ‘’εν πολλοίς’’ καθοδηγούμενο ακραίο ξεσηκωμό, μου έφερε στο νου ξεχασμένα γεγονότα και την ακραία εκμετάλλευσή τους. Παρά τον  διαχρονικό  λαϊκό εθισμό  στη διαστρέβλωση των γεγονότων  και τη συκοφαντία  , που τελευταία παρουσιάζει επικίνδυνες εξάρσεις και ενόψει των εκλογών ,  θα ‘’απαντήσω’’ με τις δικές μου αλήθειες , αφού έχει  καταστεί είδος σε ανεπάρκεια το πάλαι ποτέ  ελληνικό φιλότιμο. Δεν κατέχω την απόλυτη αλήθεια αλλά, αρνούμενος τις συνειδητές  καθημερινές τερατολογίες, αισθάνομαι την ανάγκη να τις αντικρούσω με  προσωπικά βιώματά μου, των οποίων μπορώ να ελέγχω απόλυτα την  ακρίβεια και αντικειμενικότητα. Με τον τρόπο αυτό ανταποκρίνομαι και  στο αίτημα αναγνωστών των κειμένων μου, που μου ζητούν  να συνεχίσω. Πιστεύω  άλλωστε ότι  η  αλήθεια δεν έβλαψε ποτέ  και  κανένα  καλοπροαίρετο και ανυστερόβουλο άνθρωπο, δίνοντας και ένα  παράδειγμα στην κοινωνία, που στερείται πια προτύπων.

Μοναδικός τρόπος  αντιμετώπισης ανάλογων καταστάσεων και άμυνας    στην  εκμετάλλευση  και την  ασυδοσία, αναδείχτηκε ο  συνδικαλισμός, τον οποίο κάποιοι πονηροί, εκατέρωθεν, έσπευσαν να κομματικοποιήσουν.  Τον  μετεξέλιξαν  σε  εφεύρημα επαγγελματιών    εργατοπατέρων, με σκοπό την προσωπική  και κομματική τους ανέλιξη  . Τα κόμματα  ανέκαθεν επιδίωκαν  να ικανοποιούν  τα ρουσφέτια τους  και μέσω του ελεγχόμενου συνδικαλισμού,  δημιουργούσαν ‘’κομματικούς στρατούς’’ , για πιέσεις και ανάλογες εξυπηρετήσεις. Με τις ομάδες   πίεσης δεν αρκούνται στην άρση αδικιών και την ικανοποίηση των δικαιωμάτων τους, αλλά επιδιώκουν ιδιαίτερες κλαδικές  διακρίσεις. Με την  κομματική  οργάνωση και  καθοδήγηση, επιβάλλουν το νόμο ‘’της πλατείας και των πεζοδρομίων’’ , αμφισβητώντας  κάθε νομιμότητα, την οποία δηλώνον ότι αποστρέφονται [νόμος και τάξη].  Έχουμε δει  αυξημένους μισθούς και επιδόματα, ακόμα  και επικουρικές συντάξεις  χωρίς προσωπική συμμετοχή,  σε Τράπεζες και δημόσιους Οργανισμούς , ενώ στα Πανεπιστήμια διεκδικούν την συνδιοίκηση, ακόμα και την επιλογή  μαθημάτων και  διδασκόντων και μάλιστα με άσκηση βίας, την οποία αποκαλούν ‘’ελεύθερη διακίνηση ιδεών’’. Το πρόβλημα είναι ότι τις θέσεις αυτές συμμερίζονται ανοικτά πλέον πολλά κόμματα, μόνο και μόνο για να αντιταχθούν στις κυβερνητικές αποφάσεις, για έλεγχο, αξιολόγηση και ελεύθερη διακίνηση ιδεών για όλους!!!

 Στις διαπιστώσεις που ακολουθούν και στηρίζονται  σε προσωπικά μου βιώματα  ή ακραία καθημερινά γεγονότα που υπηρετούν  σκοπιμότητες, σχολιάζω – λόγω της έντονης  επικαιρότητας -  όσα συνέβησαν τελευταία  στη χώρα μας και στη Γαλλία.  Μερικές φορές μάλιστα οι κομματικές ερμηνείες τους χαρακτηρίζονται από μια ελαφρότητα και αφέλεια, ενώ στο βάθος άλλες είναι οι βλέψεις τους!!!

Ας πάρουμε τα γεγονότα χρονολογικά, αρχίζοντας  από τη χώρα μας και  θεωρώντας πάντα κυρίαρχο θέμα τον συνδικαλισμό , επικαλούμενος και την ταπεινότητά μου.  Ο όρος συνδικαλισμός προέρχεται από τη γαλλική λέξη  syndicat [ ένωση για την υπεράσπιση κοινών συμφερόντων]  και την  αρχαιοελληνική,  με τη σημασία του συνήγορου και υπερασπιστή. Η έννοια της συνδικαλιστικής επανάστασης ή του επαναστατικού συνδικαλισμού εμφανίστηκε στα γαλλικά σοσιαλιστικά περιοδικά το 1903 όταν η γαλλική Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας (Confederation générale du travail, CGT) χρησιμοποίησε τον όρο για να περιγράψει το νόημα του συνδικαλισμού.

Πρόκειται για  μια συλλογική δραστηριότητα ανθρώπων που ασκούν το ίδιο επάγγελμα και δραστηριοποιούνται με στόχους την προάσπιση των κοινών τους συμφερόντων και την προβολή των διεκδικήσεών τους. Μορφές συνδικαλισμού είναι η ίδρυση επαγγελματικών ενώσεων (σωματείων, συνδικάτων), η συλλογική προβολή και διεκδίκηση αιτημάτων, η απεργία κτλ.

Το μακρινό 1977, με Νόμο επιτράπηκε ο συνδικαλισμός  στο Ελληνικό δημόσιο. Για την αντιμετώπιση  μισθολογικών και επιδοματικών  και λοιπών επαγγελματικών δικαιωμάτων που όλοι διαμαρτύρονταν αλλά κανένας δεν αντιδρούσε και για να αποφύγουμε τον κηδεμονευόμενο  συνδικαλισμό, πρότεινα προσωπικά  και έπεισα  κύκλο συναδέλφων  για τη δημιουργία ενός Συλλόγου, με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση των  επαγγελματικών προβλημάτων μας [ Προς επίρρωση της αλήθειας, στο τέλος επισυνάπτω επιστολή του διάδοχου σωματείου, που επιβεβαιώνει το ιστορικό].

  Την  εκλογή μου παμψηφί στον πρώτο και μοναδικό τότε Σύλλογο Μονίμων Υπαλλήλων Υπουργείου Εξωτερικών, ακολούθησε  η ανάδειξή μου στη  θέση του   Γενικού Γραμματέα. Τότε πείσθηκα απόλυτα ‘’ότι στη χώρα μας ο συνδικαλισμός  ελέγχεται και κηδεμονεύεται  από Κόμματα και άλλες ομάδες συμφερόντων’’.

Το Υπουργείο  Εξωτερικών ζούσε  τότε σε ένα   δικό του κόσμο και δεν έβλεπε με καλό μάτι τα κομματικο-συνδικαλιστικά  θέματα – όπως και εγώ. Άρχισα λοιπόν να δέχομαι πιέσεις  από την υπηρεσία να φύγω στο εξωτερικό,  προφανώς για να μην εξαπλωθούν στον ευγενικό -είναι αλήθεια-  χώρο του, τα καινά δαιμόνια ενός ακομμάτιστου ‘’επαναστάτη’’. Σημειωτέον ότι λίγους μήνες πριν είχα χάσει τη σύντροφο της ζωής μου και έμεινα με μια κόρη στην εφηβεία και ένα γιο 5 ετών και δεν το επικαλέστηκα – αν και το γνώριζαν . Τελικά  ευτύχησα να παίξω τον  πολλαπλό ρόλο πατέρα,  μάνας και υπαλλήλου, ελπίζω με ικανοποιητικό τρόπο, δηλαδή  τα καταφέραμε. Με τη λήξη της συνδικαλιστικής μου θητείας και την άρνησή μου να ‘’επανεκτεθώ’’, μετατέθηκα  σε καλό πόστο στο εξωτερικό που ικανοποιούσε και τις  μορφωτικές ανάγκες των παιδιών μου.

 Το  Υπουργείο Εξωτερικών  έκτοτε κατακλύστηκε από ποικιλώνυμους  Συλλόγους,  γεγονός που  διευκόλυνε το διαίρει και βασίλευε και βόλευε την ηγεσία . Σημειώνω ότι με την πρώτη αναγγελία του Συλλόγου, έλαβα επιστολές από τα περισσότερα Κόμματα για την προσχώρησή μας στη δική τους κλαδική, ενώ στο μοναδικό πανελλήνιο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ που συμμετείχα, μου δόθηκαν αμέτρητα ‘’σταυρωμένα’’ ψηφοδέλτια, πέραν των όσων μου είπαν στα ‘’μουλωχτά’’!!!                                                                                                                                                                                                                                                                                              

 Δεν θα πω περισσότερα, για να μην αδικήσω  τους πολλούς  αγνούς συνδικαλιστές, που τιμούν το κίνημα και αμφισβητούν  τα προσχήματα του ‘’στρατευμένου’’ συνδικαλισμού.  Δεν ξεχνώ βέβαια  αυτόν  που κάποτε κατέβαζε ‘’προοδευτικά’’ τους  διακόπτες της ΔΕΗ, εκείνους που  συκοφαντούν τους αντιπάλους των ή όσους  εμμένουν  στην ιδεοληψία  και τον δογματισμό τους. Τελευταία ακούγονται δημόσια ‘’προοδευτικές’’  φωνές  που αμφισβητούν και το δικαίωμα στις πλειοψηφίες να ορίζουν ακόμα και τον ηγέτη τους. Αυτό μου θυμίζει καταστάσεις που έζησα για 12 χρόνια σε χώρες του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’ , τον οποίο σοσιαλισμό ακόμα αναζητώ. Θα μου πείτε ότι υπάρχουν μειοψηφίες που   φθάνουν στο σημείο να αρνούνται ΣΕ ΆΛΛΑ Κόμματα να     επιλέγουν  τον Πρωθυπουργό , άλλοι που αποχωρούν από ψηφοφορίες στη Βουλή και δηλώνουν ότι δεν θα εφαρμόσουν ψηφισμένους Νόμους. Είναι και αυτά δείγματα των καιρών, που σαφώς οφείλονται στην ‘’εξαφάνιση’’ των ιδεολογιών. Ανάμεσα στις παραφωνίες αυτές ακούγεται και μια του νέου αρχηγού, που μας έρχεται από την καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στηρίζει Κόμμα του Ευρωπαϊκού τόξου.  Τόσα χρόνια στις Βρυξέλλες, που γνωρίζω άριστα, πού είδε ή άκουσε αυτά τα ‘’σουσούμια’’;;;  Τέτοιες φωνές, ρισκάρουν να μετατρέψουν ένα  χρήσιμο κόμμα σε τελεία  και χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

Τώρα πάμε στη Γαλλία, που έτυχε να ζήσω από κοντά  την πρώτη φάση του ορίου συνταξιοδότησης, που αποτέλεσε την αφορμή ταραχών και καταστροφών των τελευταίων ημερών. Η  Ελληνική αντιπολίτευση, χωρίς να κοιτάζεται στον καθρέφτη,  επεμβαίνει στα εσωτερικά φίλης και συμμάχου χώρας και εναντιώνεται σε  όρια συνταξιοδότησης  που  όμως εφαρμόζονται  ήδη  στη χώρα μας.

Το θέμα ξεκινάει  1981 επί  προεδρίας  του ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κόμματος  Φρανσουά Μιτεράν με τη στήριξη και στελεχών του Κ.Κ.Γαλλίας, ο οποίος μείωσε τα όρια συνταξιοδότησης, που είχαν καθιερωθεί στα 65 από το 1910,  στα 60 ,για να ‘’ εξευμενίσει’’ τα γαλλικά συνδικάτα [ CGT ],  που είχαν κυριολεκτικά ‘’ξηλώσει’’ τα πεζοδρόμιο της Γαλλίας . Αυτό του δημιούργησε Ευρωπαϊκές πιέσεις   , ύστερα και  από την  έκθεση ειδικής επιτροπής και φοβόταν ότι η Κυβέρνηση [νομίζω του Σιράκ] θα ενδώσει, οπότε τον συνόδευε σε όλες τις διεθνείς συναντήσεις. Το φαινόμενο είχε αποκληθεί   συγκατοίκηση  και λεγόταν,  ότι είχε συγκατανεύσει στην επαναφορά του ορίου ηλικίας, όταν γίνει αποδεκτό από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Να σημειωθεί ότι ο αείμνηστος ήταν  θιασώτης της ευρωπαϊκής ενότητας και συνεργασίας και είχε προσυπογράψει τις συνθήκες Σένγκεν και Μάστριχτ.

Ο σημερινός Γάλλος Πρόεδρος προσπαθεί να ανταποκριθεί σε ‘’υποσχέσεις΄΄  του σοσιαλιστή προκατόχου  του 1981, κάτι που η πονηρή αλεπού – όπως αποκαλούσαν τον Μιτεράν -  απέφυγε με τρόπο, αφού εν τω μεταξύ  διέλυσε το ισχυρότατο  τότε Κ.Κ.Γαλλίας. Ακολουθεί  απόσπασμα α σχετικού  άρθρου  του Καθηγητή κ. Ναπολέοντα Μαραβέγια, όπου αναφέρει ενδεικτικά:

 ‘’Σε όλο τον κόσμο ανέμεναν, ευχόμενοι ή απευχόμενοι, να διαπιστώσουν αν θα πραγματοποιήσει το σοσιαλιστικό του πρόγραμμα, καθώς στην κυβέρνηση που σχημάτισε συμμετείχαν και τέσσερις κομμουνιστές υπουργοί. Η νίκη του Σοσιαλιστή Μιτεράν δεν θα «τρόμαζε» ιδιαίτερα τη Δύση, αν δεν είχε συμμαχήσει με το ΓΚΚ, καθώς το πολιτικό του παρελθόν δεν ήταν ριζοσπαστικά αριστερό. Γι' αυτό οι κομμουνιστές δεν του έδειχναν εμπιστοσύνη, καθώς γνώριζαν ότι θα έκανε ό,τι μπορούσε για να περιορίσει την επιρροή τους.

Πράγματι, μετά τον «σοσιαλιστικό ενθουσιασμό» των πρώτων δύο ετών, που οδήγησε σε πληθωρισμό και σε ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που παραλίγο να στοιχίσει μια υποτίμηση στο γαλλικό φράγκο και την έξοδο από το ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα, ο Μιτεράν ακολούθησε περιοριστική οικονομική πολιτική. Αυτό οδήγησε τους κομμουνιστές να εγκαταλείψουν την κυβέρνηση το 1984, αφού είχαν ήδη υποστεί σημαντική φθορά, απογοητεύοντας τους οπαδούς τους. Στις ευρωεκλογές του 1984 το ΓΚΚ απέσπασε το 11% του εκλογικού σώματος έναντι 15% στις προεδρικές του 1981, ενώ στις εκλογές του 1995 πήρε μόνο 8,5%.

Η στροφή από τον «σοσιαλιστικό ενθουσιασμό» στον «ρεαλισμό» στην οικονομική πολιτική δεν εμπόδισε τον Μιτεράν να αφήσει στον κοινωνικό και πολιτιστικό τομέα μια πολύ σημαντική κληρονομιά. Οι μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε παραμένουν ακόμη και σήμερα εξαιρετικά τολμηρές. Η συνταξιοδότηση  ακόμα στα 60 αντί των  65, η ετήσια άδεια των 5 εβδομάδων, το εβδομαδιαίο 39ωρο, η κατάργηση της θανατικής ποινής, τα πολιτιστικά έργα (μοντέρνα Όπερα της Βαστίλλης), η απελευθέρωση των ερτζιανών κ.ά. Η κληρονομιά του Μιτεράν είναι εξαιρετικά σημαντική και για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, με την ενίσχυση της συνεργασίας της Γαλλίας με τη Γερμανία, την έναρξη της νομισματικής ενοποίησης και κυρίως την υποστήριξη του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ από το 1985 μέχρι το 1995 στην προσπάθειά του να ενισχύσει την ενότητα της ΕΕ και να επιδείξει έμπρακτη αλληλεγγύη με τον διπλασιασμό των πόρων της ΕΕ για τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες της,  το γνωστό πακέτο ΝΤΕΛΌΡ.   Αντώνης    . Ανοίγει με αριστερό κλικ

 

 

ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΑ

                   ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ  ΑΓΝΟΙΑ  ΚΑΙ

          ΣΥΓΧΡΟΝΑ  ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΑ

 

 

Η ζέουσα και ζέχνουσα επικαιρότητα ένθεων  τε και άθεων, αναβιώνει αλήστου μνήμης εποχές και καθιστά  το θέατρο  παραλόγου κεντρικό στοιχείο της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Είχα αρχίσει να ασχολούμαι με την ερμηνεία μιας ρήσης του Αριστοτέλη, μέχρι που η  τελευταία ειδησεογραφία με υποχρέωσε να  γυρίσω   στον 13^ο αιώνα, με τα  συγχωροχάρτια του Πάπα έναντι αμοιβής, που καταργήθηκαν μετά την  θρησκευτική μεταρρύθμιση του Λουθήρου. Πού να φαντασθώ ότι στις μέρες μας θα τα επαναφέρουν οι  [άθεοι κατά δήλωσή τους]  σύγχρονοι κομματικοί πάπες  με αντάλλαγμα μια επιστολή ‘’πειστικής’’ μετάνοιας για το πόπολο, που θα συνοδεύεται από απόλυτη πίστη και υποταγή στον ένα και μοναδικό αρχιπάπα. Η επιστολή του ‘’γενναίου’’  παλικαριού  περιείχε [ με δικά του προσχηματικά λόγια] και την υπόσχεση ότι ‘’ δεν θα το ξανακάνει’’. Χάσανε και οι λέξεις το  νόημά  τους.

 Εδώ ακριβώς εντοπίζεται και το θέατρο παραλόγου, που ο Ιονέσκο δεν το είχε σκεφθεί, γράφοντας τον ΓΝΩΣΤΌ του  ΡΙΝΟΚΕΡΟ, διότι πριν αλέκτωρ  λαλήσει τρις, το ‘’ξανάκανε’’ και μάλιστα με απειλές για όσα θα ακολουθήσουν σύντομα. Τελικά, ή πρόκειται για πραγματικό λεβέντη που έχει παρεξηγηθεί ή κάτι άλλο τρέχει, που   δεν ανήκει στη σφαίρα των δικών μου ενδιαφερόντων  και ίσως αποτελέσει το επόμενο αντικείμενο  των    ‘’πρωινάδικων΄΄ ή κωμικών  σειρών της  τηλεόρασης.

Μην περιμένετε από έναν γέροντα της ηλικίας μου, που πολλά έχουν δει τα μάτια του, να εξηγήσει τη ‘’σκηνή’’ , έστω και με λόγιες εκφράσεις, διότι δεν αντέχει να τον τρέχουν στα δικαστήρια αλλά – ας μην το κρύβουμε –  και γιατί υπάρχει  η μόνιμη απειλή του κοπελιού, για χώσιμο στα  τρία μέτρα μέσα στη γη [δεν θυμάμαι ακριβώς τα μέτρα που είχε υπαινιχθεί, περισσότερο όμως μου θυμίζει την ανυποχώρητη  απειλή πολέμου των γειτόνων μας]. Για το Κόμμα και την ομόφωνη υποταγή του δεν θέλω να πω τίποτα, αφήνοντας την ερμηνεία τους στην αντικειμενική νέα εκπρόσωπο , διότι έχω δηλώσει ότι – παρότι τα αποδέχομαι ως μοναδικούς φορείς πολιτικής- δεν ανήκω σε κανένα Κόμμα.  Ο λεβέντης όμως που καμάρωνα με δέος τι θα απολογηθεί  στους πράγματι γενναίους σύντεκνους του;;; Οψόμεθα εις Φιλίππους, ελπίζω χωρίς Βρούτους!!!

Έρχομαι τώρα  στο  αρχικό  θέμα του τίτλου, που τελικά δεν είναι άσχετο με τα αίτια της παρεμβληθείσας παράστασης. Η λέξη άγνοια  υπονοεί   στέρηση, αποφυγή γνώσης ή αμάθεια. Η χρήση της μετοχής  του παρακειμένου ηθελημένη, που χρησιμοποιείται ως  επιθετικός προσδιορισμός , μπορεί να  υποκρύπτει και   ‘’ειλημμένη απόφαση’’. Προφανώς   εμπεριέχει   σκοπιμότητα, η οποία  εξικνείται μέχρι και της δόλιας αποφυγής ή και άρνησης εφαρμογής  συγκεκριμένων αποφάσεων και ανακοινώσεων. Αρνούμαι να δεχθώ βέβαια  ότι υπήρξαν άτομα που ανέμεναν διαφορετική εξέλιξη!!!

Όλα αυτά τα ενδιαφέροντα, με τα οποία ασχολήθηκε ο Αριστοτέλης, αποτελούν καθημερινότητα στην εποχή μας και κυρίως για τα Κόμματα , τους εκπροσώπους τους και  ιδιαίτερα για τα στρατευμένα, μίσθαρνα και προπαγανδιστικά κομματικά τους όργανα. Στην χώρα μας παρατηρείται και μια σπάνια μορφή εφαρμογής του γνωμικού, η επιλεκτική άγνοια, σε βαθμό παθολογικής απώλειας αισθήσεων.

Με την επίκληση της τελευταίας, παρουσιάζονται κάθε φορά που θέλουν να επαινέσουν τα δικά τους και να ελεεινολογήσουν τα έργα και τις ημέρες των αντιπάλων τους. Δείχνουν να αγνοούν κάθε τι που αφορά κομματικές και κυρίως προσωπικές ευθύνες τους, ενώ  έχουν πρόχειρη τη χρήση κάθε υπαρκτού [ κατά  τον χαρακτηρισμό του ανατολικοευρωπαϊκού σοσιαλισμού από τον Ανδρέα] ή ανύπαρκτου  ‘’επιχειρήματος’’ μέχρι και  ‘’ντοκουμέντου’’ , που διευκολύνει τη συκοφαντία των εσωτερικών εχθρών τους .

Ελπίζω οι επερχόμενες εκλογές να βάλουν μια τελεία στο διχασμό της κοινωνίας, την στιγμή που η διεθνής παρουσία και η εσωτερική κατάσταση της χώρας βελτιώνεται,  Η ανωμαλία  αποτελεί ενίοτε επιδίωξη   μόνο για  αιθεροβάμονες και  ανίκανους. Αντώνης

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΛΥΚΟΥΣ!

       ΑΣ  ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ  ΞΕΚΆΘΑΡΑ

ΓΙΑ  ΠΟΛΙΤΙΚΗ  , ΙΔΕΟΛΟΓΊΕΣ  ΚΑΙ ΛΥΚΟΥΣ!

              

 

 Αρχίζουμε με την πολιτική και στη συνέχεια θα ασχοληθούμε με  τις ελλείπουσες και αναζητούμενες  στις μέρες μας ιδεολογίες, που  έχουν υποκατασταθεί,  σε μεγάλο βαθμό, από τις ιδεοληψίες και εν τινι μέτρω τα ιδεολογήματα.

 Πολιτική είναι, κατά τα διεθνώς κρατούντα, η τέχνη του εφικτού και δεν έχει πια άμεση  σχέση με τα Κόμματα, τα οποία συνήθως  την διαχειρίζονται, με πρώτιστο σκοπό την εδραίωσή τους στην εξουσία. Για να το επιτύχουν,  προτάσσουν ή επικαλούνται χαμένες ιδεολογίες και παταγωδώς αποτυχημένες στην εφαρμογή τους  κοσμοθεωρίες , προς άγραν ‘’πελατών’’ που θα τους φέρουν στην εξουσία. Με την ίδια αυθαιρεσία  ελεεινολογούν τους αντιπάλους τους και ιδιοποιούνται συνθήματα που σε ανελεύθερες περιόδους υπήρξαν αναγκαία, αν και τελικά οδήγησαν σε επιδείνωση της  υφιστάμενης κατάστασης.

 Για παράδειγμα η ‘’επανάσταση των μπολσεβίκων’’ για την κατάλυση του απεχθούς ρωσικού τσαρισμού το 1918, με βάση τις παραποιημένες  θεωρίες των Γερμανών φιλοσόφων Μαρξ και  Έγκελς, πρόσφερε πολλές ελπίδες  στον δυστυχή ρωσικό λαό. Οι Γερμανοί συμπατριώτες τους χρησιμοποίησαν τη Ρωσία - μέσω του Λένιν -  σαν     πειραματόζωο  της εφαρμογής του  ολοκληρωτικού  σοβιετικού  ‘’νεοτσαρισμού’’. Στη  νέα εκδοχή,  μετά  την αποκήρυξή της από τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης , οι Ρώσοι της KGB  με μια μικρή ‘’κάστα’’ συνεργατών τους,  άλλαξαν απλά ονομασία ,διαμοίρασαν μεταξύ τους  τον λαϊκό πλούτο της χώρας και κατέλαβαν την εξουσία. Με τον αναθεωρητισμό τους , επιδιώκουν την  επαναφορά   της πάλαι ποτέ κραταιάς Αυτοκρατορίας και  ύστερα από   εκατομμύρια νεκρούς, ψυχιατρεία,  εκτοπισμούς και  στέρηση  ελευθερίας, ιδιοκτησίας και θρησκείας,  τις δεκαετίες που τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά’’, κατέλαβαν την απόλυτη εξουσία και  γίνονται  δισεκατομμυριούχοι και αγοράζουν νησιά και ποδοσφαιρικές ομάδες. Επιχειρούν να ανακαταλάβουν ,με εισβολή και  τις ευλογίες του Πατριάρχη τους και  τους λοιπούς Θεομπαίχτες, τις ανεξάρτητες πλέον χώρες της τέως  Σοβιετικής Ένωσης, αρχίζοντας από τη γειτονική Ουκρανία. Δεν γνώρισα τα δεινά  του Τσαρισμού, ατύχησα όμως να βιώσω  τα κομμουνιστικά  ‘’αγαθά’’  και κατανοώ απόλυτα την ανάγκη των λαών να απαλλαγούν από τον θερμό εναγκαλισμό του. Πώς να χαρακτηρίσω όμως τους συμπατριώτες μας – που δεν τον έζησαν – και τον ‘’προβάλλουν’’ σαν το ιδανικό πολιτικό σύστημα  και τους αφελείς που τους ακολουθούν;;;

 Μια ανάλογη δράση στο Ιράν για την απαλλαγή από τον Σάχη και τα μασκαριλίκια του, οδήγησε στο παντελώς ανελεύθερο θεοκρατικό καθεστώς της χώρας, που αρνείται ακόμα και τα στοιχειώδη δικαιώματα των γυναικών της. Δεν θα αναφερθώ σε ανάλογες καταστάσεις στη Λατινική Αμερική με την επαναφορά του κληρονομικού δικαιώματος στην άσκηση της εξουσίας και εγκαθίδρυση  του ολοκληρωτισμού.  Αν δεν εκτιμήσει κανείς το μέγεθος του κακού, είναι αδύνατο να φαντασθεί το χειρότερο, όταν μάλιστα δεν υπάρχει και δρόμος επιστροφής. Γι’ αυτό ίσως κάποιοι μας ‘’απειλούν’’ ότι η άλλη φορά θα είναι μονιμότερη!!!

Πολλά καθεστωτικά Κόμματα προσομοιάζουν τη Δημοκρατία με την   αποκαλούμενη ‘’λαοκρατία’’.  Ας επιχειρήσουμε  λοιπόν να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, που έλεγαν οι παλιοί καθηγητές μας, για  να  τα ξεκαθαρίσουμε. Επικουρικά, θα παραθέσω στο τέλος  και ένα σχετικό περιστατικό, που αντιμετώπισα  τη δεκαετία του 1960 στην Πράγα  [περίοδο που εμπεριέχει και τη σοβιετική  εισβολή στη χώρα  το 1968],  κατά την ενασχόληση μου με  προξενικά καθήκοντα της Πρεσβείας.

Το αρχαιότερο και δικαιότερο πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης αποτελεί  η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,  η οποία σαν ανθρώπινο δημιούργημα,  έχει επίσης  τα ‘’λαθάκια’’ της. Έχει όμως  δοκιμασθεί επιτυχώς για 25  συναπτούς αιώνες και εφαρμόζεται στο σύνολο των πολιτισμένων χωρών της υφηλίου. Προφανώς δεν πρόκειται για το ίδιο   σύστημα με την δολίως προτεινόμενη λαοκρατία, ή  την  ύπουλη παραλλαγή της, που δεν αποδέχεται  κανόνες και δεσμεύσεις .  Αυτή η διαφοροποίηση την καθιστά ευφημισμό και τυραννικό σύστημα στα χέρια μιας κομματικής νομενκλατούρας, η οποία ‘’στο όνομα του λαού και ερήμην αυτού’’ αποφασίζει μόνη της   επί παντός θέματος, με μοναδικό κριτήριο τα δικά της καλά και συμφέροντα και τη διαιώνιση παραμονής  της στην εξουσία. Σαφείς μαρτυρίες επί του προκειμένου είχαμε αμέτρητες στην Ανατολική Ευρώπη, που χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες  για να αποτινάξουν τον ζυγό και κάποιες [Κίνα, Β. Κορέα και περιστασιακά στη Λατινική Αμερική], που δεν αφήνουν περιθώρια για παρεξηγήσεις. Τα όσα διακηρύσσουν οι υποστηρικτές τους δεν μπορούν πλέον να πείσουν ούτε τους αφελείς  και  αναζητούν τους υποστηρικτές τους σε όσους διεκδικούν μερίδιο στη διαφημιζόμενη νέα τάξη  της  λαοκρατικής  τους φαντασίωσης. Η Δημοκρατία άλλωστε είναι το μόνο  σύστημα, στο οποίο ο λαός αποφασίζει από την επιλογή μέχρι και το ‘’μαύρισμα’’ της εξουσίας της, αλλά με κανόνες και δικαστικό έλεγχο από συνταγματικά θεσμοθετημένα όργανα.

Σειρά τώρα έχουν οι ‘’ιδεολογίες’’, τις οποίες ο καθένας τυχοδιώκτης φέρνει στα μέτρα του [ σαν τον κομμουνιστικό φασισμό του κ. Πούτιν], ο οποίος στο όνομα της Δημοκρατίας που ανάρτησε στην ταμπέλα της χώρας του, ξανακάνει τον σταυρό του, επισκέφθηκε το Άγιο Όρος και συνάμα καταστρέφει ανθρώπους και στοιχεία πολιτισμού, όσων αρνούνται την υποταγή στη δύναμη καταστροφής που διαθέτει. Αυτό το φαινόμενο σε ποια ιδεολογία εντάσσεται κύριοι ιδεολόγοι;;; Είναι αριστερό, δεξιό, προοδευτικό ή ριζοσπαστικό!!! Πρόκειται ασφαλώς για ποικιλόχρωμο φασισμό, αφού αυτά που κάποτε είχαν δώσει ελπίδα στους κατατρεγμένους λαούς αποδείχτηκαν φενάκη και ‘’παχιά λόγια’’ των επαγγελματικών ψευδολόγων. Είναι δόλιες ιδεοληψίες που αργά ή γρήγορά θα πληρώσει ο  αστόχαστος και αφελής λαός και δεν αναφέρομαι μόνο στη χώρα μας. Ελπίζω ότι ο Μεγαλοδύναμος δεν θα  με αξιώσει να ζήσω καταστάσεις που βίωσα από τα παιδικά μου χρόνια, γιατί αυτή τη φορά θα είναι ‘’μία και έξω’’ και δεν θα βρεθεί κανένας να κρεμάσει τα σήμαντρα του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα, γιατί και αν το κάνει, δεν θα βρεθούν άνθρωποι να το ‘’σημάνουν’’. Οι δικτάτορες της εποχής μας έχουν κάνει τέτοιες απάτες που δεν θα αντέξουν να πέσουν στα χέρια του λαού  και να αποκαλυφθούν, Μπροστά στον κίνδυνο να γίνουν γνωστές οι απάτες τους, που ξέρουν τι τους περιμένει, θα προτιμήσουν να καταστρέψουν τον πλανήτη, για να μην αφήσουν μαρτυρίες για τα έργα και τις ημέρες τους.

Τώρα πια, ξαλαφρωμένοι από τα ενδεχόμενα μιας νέας απερισκεψίας μας, ας σκεφθούμε τι μας περιμένει και εγώ θα σας διηγηθώ το ‘’ανέκδοτο’’ περί λαοκρατίας που υποσχέθηκα στην αρχή,  για να συμμεριστείτε την  έκπληξή μου του 1968, κάνοντας   στην ‘’νέα εκδοχή Δημοκρατίας’’ μια ιστορική τοποθέτηση!!!

Στην Τσεχοσλοβακία της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, ζούσαν 18.000 περίπου Έλληνες που εγκατέλειψαν τη χώρα μας το 1949 μετά την πτώση του Γράμμου και κυρίως παιδιά του παιδομαζώματος και ήταν οι μόνοι σχεδόν επισκέπτες του Προξενείου μας, ζητώντας άδεια ή επαναπατρισμό. Ένα καλοκαίρι που ο ασχολούμενος με τα προξενικά έλειπε με άδεια μου ανατέθηκε να προωθήσω κάποια σχετικά αιτήματα, γιατί ο αρμόδιος τα άφηνε να ‘’σιτέψουν’’ με τη δικαιολογία να συγκεντρώσει στοιχεία και να προβεί στις σχετικές προτάσεις έγκρισης ή απόρριψης του αιτήματος.

Διαπιστώνοντας ότι τα όποια στοιχεία θα προέρχονταν από φίλα  ή εχθρικά  διακείμενους συνΕλληνες, ενώ οι αρνητικές πληροφορίες από την Ελλάδα προήρχοντο από συγγενείς τους που ήθελαν να ιδιοποιηθούν τις περιουσίες τους, πήρα την απόφαση να κάνω ένα ομαδικό διαβιβαστικό για τις άδειες και ένα για τους επαναπατρισμούς, με μόνη πληροφορία ότι κατά δήλωσή τους δεν διώκονται ποινικά και εισήγηση αποδοχής του αιτήματός τους. Αφού ξεκαθάρισα κάποιες εκατοντάδες εκκρεμοτήτων, τα πήγα  στον Πρέσβη μου επιχειρηματολογώντας για τη σκέψη μου, με την προσθήκη ότι αρνούμαι να συμπράξω στην άρνηση Ελληνοπαίδων να επισκεφθούν ή να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, αφού δεν ευθύνονταν τα ίδια για τον εκπατρισμό τους. Το αίτημά μου έγινε αποδεκτό, υπογράφηκαν και για πρώτη φορά στην εξαετία που υπηρέτησα στην Πράγα ήρθαν στην Πρεσβεία αρκετές εγκρίσεις σε ανάλογα αιτήματα. Ειδοποιήσαμε τους ενδιαφερόμενος για την έγκριση και τις επόμενες ημέρες κατέφθαναν ομαδικά ή ατομικά για την έκδοση αδειών ή διαβατηρίων να επισκεφθούν τη χώρα μας. 

Μια συγκεκριμένη μέρα κατέφθασε στο γραφείο μια ομάδα από τρείς κοπέλες. Όταν έφθασα στο ερώτημα για τα ονόματά τους, μου απάντησαν και οι τρείς ‘’ μετά συγχωρήσεως  Λαοκρατία’’ και πρόσθεσαν με παράπονο πώς θα κυκλοφορούμε πλέον στην Ελλάδα, στις εργασίες, στην γειτονιά μας ή όπου αλλού δημόσια με τέτοιο όνομα;; Διαπιστώνοντας ότι αντιμετώπιζαν αρκετά σοβαρά το θέμα τους ρώτησα τι κάνουν επ’ αυτού στη χώρα που τους φιλοξενεί;; Απάντησαν ότι το αντιμετωπίζουν με υποκοριστικά ονόματα κάτι που στην Ελλάδα δεν μπορεί να εφαρμοσθεί σε επίσημες εγγραφές, ταυτότητες και δημόσια έγγραφα. Αργότερα πληροφορήθηκα ότι μία από αυτές είχε προχωρήσει σε επίσημη αλλαγή του ονόματός της.

Το περιστατικό μου αναφέρεται σε παρωχημένες και νοσηρές εποχές, βλέπω όμως ότι  κυκλοφορούν ακόμα αιθεροβάμονες που είναι προσκολλημένοι  σε παλιές συνταγές,  επιμένουν όμως τα τις επαναφέρουν  και στις μέρες μας. Αυτό μου θύμισε τη σοφή παροιμία:  Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του!!! Αντώνης

ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;

                                  ΑΚΟΥΕΙ  ΚΑΝΕΙΣ;;;

 

Η χώρα της  ‘’φαιδράς πορτοκαλέας’’ που αναφέρει στο  ποίημά του ο  ‘Άγγελος Βλάχος [1838 – 1920], έχει πια γίνει μια χώρα  αδιάφορων πολιτών  και  συλλογική ‘’ντουντούκα’’  κομματόσκυλων, συμπλεγματικών, δογματικών και στρατευμένων διεκδικητών της εξουσίας, Στην όλη προσπάθεια συμμετέχουν μέχρι και αργυρώνητοι προπαγανδιστές, διασκεδαστές και κάτοχοι δημόσιων μικροφώνων , που η αμφισβήτησή τους εγγίζει τα όρια του πολιτεύματος.

Στις καθημερινές διακηρύξεις τους , όπως και  τη συμμετοχή τους  στο  χθεσινό πανελλήνιο πένθος για τα θύματα της τραγωδίας,  δεν παρέλειψαν να φέρουν σαφή τα δείγματα του κομματικού τους προσδιορισμού, για να εντάξουν εαυτούς στους καλούς κι αγαθούς. Θέλησαν με αυτόν τον τρόπο να ρίξουν τις ευθύνες σε εκείνους  που συνέπεσε να κυβερνούν την ώρα του τρομερού δυστυχήματος. Αναφέρομαι ενδεικτικά στα  κοντάρια με τις κόκκινες και αλλόχρωμες κομματικές και συνδικαλιστικές σημαιούλες, για να ξορκίσουν την  συμφορά. Αν μάλιστα ψαχτούμε λίγο περισσότερο μεταξύ μας, ίσως εκπλαγούμε από τα αποτελέσματα των ατόμων που πρωτοστάτησαν στα παράνομα ρουσφέτια. Πολλοί δυστυχώς από αυτούς, δεν θέλω να πω ότι χάρηκαν για τα θύματα και τους οικείους τους, σίγουρα όμως θεώρησαν το γεγονός μάννα εξ ουρανού, για να φορτώσουν το κακό στη ‘’ μοναδική υπεύθυνη  εξουσία της στιγμής’’. Είναι όλοι τους λάτρεις ανάλογων δυστυχών συγκυριών, για να δρέψουν τους καρπούς της ‘’επιτυχίας τους’’. 

Αυτή τη φορά, τους πρόδωσαν  τα κομματικά  σύμβολα και τα συνθήματα ενώ  ξέρουμε  καλά ότι όλοι φταίμε για το κακό που από τύχη είχαμε αποφύγει νωρίτερα, Φταίμε όλοι γιατί συνεχίζουμε να δεχόμαστε τα ρουσφέτια και τις ‘’δόλιες’’ υποσχέσεις, που έχουν ένα και μοναδικό σκοπό. Να επαναφέρουν  τον ολοκληρωτισμό που κράτησε την Ανατολική Ευρώπη αιχμάλωτη για δεκαετίες και απορρίφθηκε με πάταγο από τους λαούς που τον υπέστησαν [ λίγο-πολύ όλοι  υπαινίσσονται  ότι η επόμενη φορά θα είναι μονιμότερη] . Αυτό αποτελεί  κατάλοιπο της μακρόχρονης τουρκοκρατίας – το ρουσφέτι – και τον  κρατικοδίαιτο και μόνιμα νοσούντα στρατευμένο  συνδικαλισμό. Αν οι ‘’κλακαδόροι’’ των διάφορων ‘’ιασμών’’ είχανε ζήσει τα καθεστώτα που διαφημίζουν , θα τα είχαν  απορρίψει  όπως οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες που επανήλθαν στον σωστό δρόμο της δημοκρατίας. Προφανώς δεν αναφέρομαι στη Ρωσία που περιόρισε την αλλαγή μόνο στην ονομασία, ‘’νομιμοποιώντας’’ τον ολοκληρωτισμό.

Δεν θα προσθέσω περισσότερα, αφήνοντας τη συνέχεια στις κρίσεις του σκηνοθέτη Σωτήρη Τσαφούλια, που αποτελούν απαύγασμα σοφίας και ομολογία  μοναδικής γνώσης της ελληνικής πραγματικότητας,  παραθέτοντας  αυτούσιο ολόκληρο το δημοσίευμα, το οποίο και προσυπογράφω:

 

Ο Σωτήρης Τσαφούλιας είπε αυτό που όλοι σκεφτόμαστε για τα Τέμπη

Ιστορία από Queen.gr • 

Ο γνωστός σκηνοθέτης και σεναριογράφος μίλησε στην εκπομπή «Επίλογος» στο ΕΡΤ News για το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη εκφράζοντας- για ακόμη μια φορά- με ειλικρίνεια την άποψή του.

Δεν μασάει τα λόγια του, δεν του αρέσει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του και απαντά πάντα ευθέως και χωρίς περιστροφές σε κάθε ερώτηση των δημοσιογράφων. Ο Σωτήρης Τσαφούλιας, εκτός από σκηνοθέτης και σεναριογράφος, είναι κι ένας πολίτης με αντίληψη και άποψη για όσα συμβαίνουν γύρω του και μιλώντας για την εθνική τραγωδία των Τεμπών εξέφρασε- για ακόμη μια φορά- όσα όλοι σκεφτόμαστε αυτές τις μέρες.

Σωτήρης Τσαφούλιας: «Από τη στιγμή που το #ΜeToo έγινε hashtag και κίνημα ήταν καταδικασμένο»

«Η τραγωδία στα Τέμπη είναι έγκλημα συλλογικής ευθύνης»

«Το δυστύχημα στα Τέμπη, κατά τη γνώμη μου, δεν ανέδειξε τίποτα άλλο από την παθογένεια και την ανικανότητα της ελληνικής Πολιτείας τα τελευταία 23 χρόνια. Το έγκλημα αυτό είναι συλλογικής ευθύνης. Και δεν είναι συλλογικής ευθύνης της πολιτικής εξουσίας, αν θέλετε. Είναι για μένα ένα δυστύχημα που έχει νεκρούς. Το μόνο χειρότερο από αυτό είναι να έχεις νέους νεκρούς. Αυτό είναι κάτι που ξεπερνιέται πολύ δύσκολα. Οι νέοι άνθρωποι, από 15 χρόνων, 20, 25… Εγώ πιστεύω ότι πλήρωσαν τις παθογένειες αυτού του κράτους και όλων μας. Δηλαδή, είναι μια στιγμή που για μένα χρειάζεται να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας», δήλωσε ο Σωτήρης Τσαφούλιας στην εκπομπή «Επίλογος» στο ΕΡΤ News.

«Όποιος χρησιμοποίησε ποτέ γνωστό για να σβήσει κλήση, για να βάλει το παιδί του κάπου καλά στον στρατό, για να πάρει μία θέση, έχει ευθύνη. Οι δημοσιογραφικές εκπομπές που ανέδειξαν το θέμα – και τους ευχαριστούμε για αυτό– έχουν ευθύνη, διότι το 1/10 να αφιέρωναν στα πράγματα που δεν γίνονται και αφορούν την ασφάλειά μας σε σχέση με τον χρόνο που αφιερώνουν στους παίκτες των reality ή σε άλλα πράγματα που δεν έχουν καμία αξία, κάτι άλλο θα είχε φτιάξει. Για τους πολιτικούς δεν το συζητάμε, γιατί ζούμε σε μία χώρα που δυστυχώς τη λέξη φιλότιμο – ενώ την καμαρώνουμε ότι είμαστε οι μόνοι που την έχουμε – την κρατάμε μόνο στα λεξικά μας. Δεν τη βάζουμε καθόλου στην πολιτική ζωή. Ο όρος πολιτική ευθύνη ή ευθιξία απέχει κατά πολύ. Αυτό που βλέπω τώρα εγώ είναι ότι μου κάνει πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση πόσο γρήγορα μπήκαν στο παιχνίδι ''εσύ φταις, εγώ φταίω''. Περίμενα ότι θα το άφηναν λίγο παραπάνω, δηλαδή η ταχύτητα που μπήκαν σε αυτήν τη στιχομυθία ήταν εντυπωσιακή», πρόσθεσε ο Σωτήρης Τσαφούλιας.

 

Σε άλλο σημείο της συνέντευξής του ο δημιουργός του Έτερος Εγώ είπε: «Ο κόσμος είναι εξαιρετικά πιεσμένος και πιέζεται ακόμα παραπάνω όταν του υποτιμούν τη νοημοσύνη. Και το τελευταίο διάστημα και σε επίπεδο πληροφορίας και σε επίπεδο πολιτικής βλέπουμε μια προσπάθεια λες και μιλάνε σε ανθρώπους που δεν σκέφτονται».

 

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ 100% ΑΛΗΘΙΝΗ

 ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ 100% ΑΛΗΘΗΝΉ

 

 

· «Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα», είναι ένα υποτιθέμενο «ρητό» του Καρλ Μαρξ . «Αυτοί που δεν θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το επαναλάβουν » φέρεται να έχει πει ο φιλόσοφος.

Τα τελευταία δημοσιεύματα για  τις εικόνες ντροπής που προκάλεσαν την παρέμβαση του Εισαγγελέα για  βασανιστήρια στην ηλικιωμένη του Ωρωπού, μου έφεραν στο νου παρόμοιο περιστατικό, που βίωσα προσωπικά στον χώρο της Ελληνικής Πρεσβείας του Βελιγραδίου όπου υπηρετούσα,   το 1961. Πριν όμως αναφερθώ στο επώνυμο περιστατικό, θα κάνω μια εισαγωγή που θα καταστήσει κατανοητή την όλη κατάσταση μιας  μακρινής εποχής, με σχεδόν ανάλογα κίνητρα αλλά διαφορετικές προθέσεις και προσλαμβάνουσες της εποχής.

Σε τακτές ημερομηνίες το Υπουργείο Εξωτερικών έστελνε,  συνοδεία υπαλλήλου,  την υπηρεσιακή – απόρρητη αλληλογραφία – σιδηροδρομικώς, με παραλήπτες κατά σειρά [στο σταθμό] του Γενικού Προξενείου Σκοπίων, της Πρεσβείας Βελιγραδίου και κατάληξη στη Βιέννη. Εκεί κατέφθαναν υπάλληλοι, των Πρεσβειών μας από τη  Βαρσοβία, τη Βουδαπέστη και την Πράγα  που παραλάμβαναν τον σφραγισμένο [με ισπανικό κηρό] δερμάτινο μάρσιππο τους και παρέδιναν τον αντίστοιχο δικό τους, αφού την επομένη, ο αποκαλούμενος διπλωματικός ταχυδρόμος, ακολουθούσε το αντίστροφο δρομολόγιο προς το ΥΠΕΞ. Μερικές φορές ο ταχυδρόμος έμενε στο Βελιγράδι και τη διαδρομή Βελιγράδι – Βιέννη με επιστροφή, εκτελούσε  υπάλληλος  της τοπικής Πρεσβείας μας.

Σε μια τέτοια περίπτωση, που η συνοδεία των φακέλων είχε ανατεθεί στον Κλητήρα της Πρεσβείας  Δημήτριο  Κουτσόπουλο [γνωστό ως μπάρμπα-Μήτσο ], ο τελευταίος υπήρξε μάρτυρας – κατά την επιστροφή της αμαξοστοιχίας – μιας βιαίας επιβίβασης μιας Ελληνίδας από τη Ρόδο, που είχε επιχειρήσει να μεταβεί στη Γερμανία για εργασία , όπως έκαναν χιλιάδες Έλληνες τότε και την ‘’έπιασαν’’.

Η Γερμανία είχε θέσει δύο όρους για να περνούν την Αυστρία με το τρένο. Για τουρισμό, οπότε έπρεπε να φέρουν μαζί τους 20 δολάρια για κάθε ημέρα θεώρησης ή για εργασία. ΜΟΝΟ ΑΝ ΔΙΈΘΕΤΑΝ ΠΡΌΣΚΛΗΣΗ από γερμανική εταιρεία και η συμπατριώτισσα μας δεν είχε καμία από τις δυο δυνατότητες.  Ο μπάρμπα-Μήτσος – όπως μου είπε – λυπήθηκε την ταλαιπωρημένη και αγράμματη γυναίκα και την κατέβασε μαζί του στο Βελιγράδι.

Όσα ακολουθούν, μου τα διηγήθηκε ο ίδιος όταν εξέφρασα την απορία μου γιατί την οδήγησε στο γκαράζ της Πρεσβείας και έκλεισε την πόρτα. Μου είπε λοιπόν ότι [ με τη συγκατάθεσή της ] την έπλυνε με την μάνικα που έπλεναν τα αυτοκίνητα και της φόρεσε καθαρά ρούχα της γυναίκας του γιατί βρωμούσε από την πολυήμερη περιπέτειά της. Στη συνέχεια έκανε έρανο στο προσωπικό της Πρεσβείας, συγκεντρώνοντας 120 δολάρια, της εξασφάλισε τουριστική θεώρηση 6 ημερών για τη Γερμανία και την ξεπροβόδισε στον σταθμό.

Το μεθεπόμενο καλοκαίρι εμφανίστηκε στην Πρεσβεία μια κυρία με τον άντρα της και μας εξήγησε ότι ήταν ‘’τσιγγάνα’’ και πέρασε για να μας ευχαριστήσει για τη συνδρομή που της άνοιξαν καινούργιους δρόμους στην μετέπειτα ζωή της [ ήταν  η Ροδίτισσα που είχε απελαθεί] .

Το περιστατικό είναι απόλυτα αληθινό και το γνωρίζουν όσοι βρέθηκαν τότε στην Ελληνική Πρεσβεία  που χειρίστηκε προσωπικά και χωρίς να ενημερώσει κανένα ο Κλητήρας της . Όπως μας έλεγε αργότερα ο ίδιος, παντελώς αγράμματος αλλά θυμόσοφος και πανέξυπνος,  ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Δυο παράλληλες ιστορίες που διεκπεραιώθηκαν με τα ίδια ακριβώς μέσα αλλά με διαφορετικές προθέσεις  και ίσως συγκεκαλυμμένη ανθρωπιά,. Στην παλιά ιστορία και χωρίς την παρέμβαση Εισαγγελέα οδήγησαν  και σε αίσιο τέλος.

Για να ολοκληρώσω όμως την αφήγησή μου, αισθάνομαι την ανάγκη να προσθέσω δυο λόγια βιογραφικά του μπάρμπα-Μήτσου.

Υπήρξε βίος και πολιτεία. Ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος τον βρήκε στην Πρεσβεία μας στη Μόσχα, σαν προσωπικό υπηρέτη του Γραμματέα Πρεσβείας και μετέπειτα Υπουργού Εξωτερικών της Χούντας Πιπινέλη, σε κάθε πέρασμα του οποίου από τη Γιουγκοσλαβία τον καλούσε να ταξιδεύσει μαζί του.

Ο ίδιος μου είχε διηγηθεί ότι μαζί με κάποιον άλλο κατέφυγαν στο Ιράν και έκαναν εταιρεία διάνοιξης και ασφαλτόστρωσης δρόμων και απόκτησε μεγάλη περιουσία. Υπήρξε ένας από τους μεγαλομετόχους του Λαμπρόπουλου Θεσσαλονίκης και οικόπεδα στο Καραμπουρνάκι, ενώ   μετρούσε και τη δεκάρα από τσιγκουνιά. Ζητούσε από τους άλλους να τον καλούν για φαγητό, αλλά τους αποζημίωνε με τις γλαφυρές ιστορίες του.

Γέρος πια παντρεύτηκε με μοναδικό σκοπό να υιοθετήσει ένα μικρό κοριτσάκι [το Ποπάκι] όπως το έλεγε, από το ορφανοτροφείο, στο οποίο έγραψε προκαταβολικά όλη την τεράστια περιουσία του.

Τα τελευταία απάνθρωπα περιστατικά με γύρισαν  60 χρόνια πίσω και με γέμισαν με το άρωμα που μπορεί καμιά φορά να αναδίδει ακόμα  και ένας Σκρούτζ, αν το θελήσει.  Να αποδεχθούμε ότι ο σκοπός αγιάζει  τα μέσα που έλεγε ο μπάρμπα-Μήτσος και πού τοποθετούμε τον πήχη συγχώρεσης της παροιμίας;;; Αντώνης

 

ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ

   ΑΛΛΟΙΜΟΝΟ  ΣΤΟΥΣ   ΝΕΟΥΣ

            ΚΑΙ  ΤΟΥΣ  ΔΙΚΟΥΣ  ΤΟΥΣ

 

 

Τη μεγαλύτερη σιδηροδρομική τραγωδία της χώρας μας ακολούθησαν μύρια όσα δραματικά, σοβαρά, τυχοδιωκτικά ,τραγελαφικά και αστεία.

Δραματικά για τα παιδιά που χάθηκαν – σε μια εποχή που η χώρα δεν γεννάει πια – και τους άμοιρους γονείς που έχασαν τα βλαστάρια τους.

Σοβαρά υπήρξε [ εκ των υστέρων] στο σύνολό της η κινητοποίηση όλων των αρμοδίων, οι οποίοι έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν. Επίσης θεωρώ σοβαρά, γενναία και ασυνήθιστη πράξη την ανάληψη ευθύνης του Υπουργού .

Παρέλασαν πολλοί τυχοδιώκτες να κλέψουν λίγη κομματική δόξα με την παρουσία και τις δηλώσεις τους, Εμφανίστηκαν ακόμα  και  πρόσφατα ομόφωνα καταδικασμένοι  για παράβαση καθήκοντος, παραβλέποντας τη ρήση ‘’ανθρώπων έκαστος δύο πήρας φέρει’’. Το τελευταίο αποτελεί τραγελαφική παράσταση, διότι αυτοί που τον κάλεσαν να εκπροσωπήσει το Κόμμα τους , δεν βλέπουν  τους δικούς τους [σάκους ], παραβλέποντας και   τη δικαιοσύνη  με  τις  αποφάσεις  της .

Αστεία ήταν η μούρη  και η εν γένει εμφάνιση ορισμένων πολιτικών, που προσπαθούσαν να εργαλειοποιήσουν  υπέρ τους το εθνικό μας χάλι, από το οποίο ΚΑΝΕΝΑΣ δεν εξαιρείται, αλλά θα πούμε κάτι και γι’ αυτό.

Δεν είμαι ειδικός αλλά είμαι Έλληνας που ζω και αγαπώ τη χώρα μου , αλλά είχα την ευκαιρία να ζήσω επί μακρόν και στην Ευρώπη και μπορώ να κάνω τις συγκρίσεις μου. Ας αρχίσουμε λοιπόν από τον υπεύθυνο, που άλλωστε αναγκάστηκε να το ομολογήσει και ο ίδιος. Τα διάφορα κανάλια και πολλοί ‘’ειδικοί’’ αφιερώθηκαν στις προηγούμενες και λοιπές εργασίες με τις οποίες ασχολήθηκε ο σταθμάρχης, ενώ το σημαντικό είναι αν γύρισε ή δεν γύρισε το κλειδί και αν έκανε έστω και έναν έλεγχο για να βεβαιωθεί, αφού από την κίνησή του αυτή εξαρτάται η ζωή όσων ταξιδεύουν και όχι μόνο. Αυτό το κάνουμε στο σπίτι μας όλοι, ελέγχοντας για δεύτερη και τρίτη φορά, αν κλείσαμε την πόρτα, το μάτι της κουζίνας κλπ. Εγώ – που ζω μόνος – ελέγχω ακόμα και τα  αυτόματα ηλεκτρονικά μηχανήματα.

Άκουσα χθες συνεντεύξεις μηχανικών, μηχανοδηγών και λοιπών ειδικών σιδηροδρομικών, ότι αν είχαν τοποθετηθεί οι ηλεκτρονικοί αυτοματισμοί που έχουμε προμηθευτεί από το 2000 , ο έλεγχος θα γινόταν αυτόματα. ΝΑΙ έτσι είναι αλλά τώρα ΔΕΝ  τους έχουμε. Αλλά και αν ακόμα τους αποκτήσουμε, ένας δεύτερος έλεγχος δεν έβλαψε κανένα. Δεν παραλείπω την αναφορά στο παρελθόν, που χωρίς τους αυτοματισμούς δεν φθάσαμε σε ανάλογες τραγωδίες, διότι πάντα λειτουργούσαμε με όσα διαθέταμε.

Τώρα λοιπόν φθάσαμε στο ερώτημα που βρίσκεται στο στόμα όλων μας γιατί δεν το έχουμε εγκαταστήσει τόσα χρόνια;;; Μα είναι απλό. Γιατί δεν είμαστε ικανοί και αυτό αφορά όλα τα κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 25 χρόνια, χωρίς καμιά  εξαίρεση. Υπάρχουν βέβαια και τα γνωστά συμφέροντα, οι ενστάσεις, οι προσφυγές και οι ιδεοληψίες και οι στρεβλώσεις. Χθες άκουσα δήλωση στελέχους Κόμματος κατά της ιδιωτικής συμμετοχής στις συγκοινωνίες – [άρα να μια ένσταση – εμπόδιο]

Τα δάκρυα που χύθηκαν μπροστά στις κάμερες υπήρξαν σε μεγάλο βαθμό κροκοδείλια και εν όψει εκλογών αποτελούσαν προσπάθεια άγρας της ψήφου των αφελών. Οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες στις οποίες με μέσο και χάρη στον Κωνσταντίνο Καραμανλή μπήκαμε, έχουν κανόνες και  απαιτούν αλλαγή ρότας. Ευτυχώς – έστω και αργά – κάποιοι δήθεν σοσιαλίζοντες και πολέμιοι της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ το κατάλαβαν, οι λοιποί οφείλουν να πειθαρχήσουν στην πλειοψηφία και να ξεχάσουν πρακτικές του Κιμ Γιογκ Ουν με τον κρατικό μονοκομματισμό του. Οι Έλληνες θέλουν να πάνε μπροστά και κάποιοι αιθεροβάμονες  και συμπλεγματικοί νοσταλγοί των χαμένων δεκαετιών της Ευρώπης τους εμποδίζουν. Κρίμα στα παιδιά και τους δικούς τους, που πληρώνουν την ανικανότητα  και την ανημποριά μας.   Αντώνης