ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

                                      ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

                      [Γνήσια  και  Ψευδεπίγραφη]

                    ΠΑΡΑΚΑΛΩ   ΑΝΑΓΝΩΣΤΕ  ΤΟ    

                                 ΜΕΧΡΙ   ΤΕΛΟΥΣ       

 

 

Η λέξη αυτοκριτική, σε ελεύθερες και δημοκρατικές κοινωνίες  αφορά μια  θεμιτή , ειλικρινή  , ενίοτε δε και  γενναιόδωρη κριτική,   που δικαιούται κάθε    άνθρωπος για πράξεις και παραλείψεις του, απέναντι στο κοινωνικό σύνολο ή μεμονωμένα πρόσωπα. Η πράξη αυτή αποτελεί προσωπική απόφαση, καθήκον και υποχρέωση  και πρέπει  να περιλαμβάνει κυρίως τις αρνητικές κρίσεις για τον εαυτό του, ακόμα και όταν ‘’νομίζει’’ ότι  η ευθύνη  δεν τον βαρύνει  αποκλειστικά , όπως  το συνηθίζουμε  οι νέο-Έλληνες!!!

Κάνω μια αναγκαία αντιδιαστολή με ‘’ανάλογες’’ χρήσεις της διαδικασίας  σε ανελεύθερα και ολοκληρωτικά καθεστώτα της Ευρώπης που έζησα επί μακρόν, στα οποία αποτελούσε επιβεβλημένη πράξη εναντίον αντιπάλων πριν από την φυσική εξαφάνισή τους.  Η  περίπτωση αυτή βρήκε την πλήρη εφαρμογή της στην Σοβιετική Ένωση της εποχής του Στάλιν, αφού έφθασαν στο σημείο να αποδώσουν και στον πανίσχυρο  στενό συνεργάτη του, τον Λαβρέντι Μπέρια, υποτιθέμενη αυτοκριτική του στον Μολότοφ, ότι είχε δηλητηριάσει τον Στάλιν. Τηρώντας απόλυτα το παράδειγμα της ‘’μητερούλας’’ Σοβιετικής Ένωσης, υιοθέτησε την ίδια πρακτική  και το ΚΚΕ, που   αποσκοπούσε   στην ‘’αυτοσυκοφάντηση’’ συντρόφων,  τους οποίους  κατήγγειλαν, εξαφάνισαν ή οδήγησαν  σε ‘’αυτοκτονία’’ . Ενδεικτική είναι η περίπτωση του εθνικού κομμουνιστή όπως τον αποκαλούσαν ,Νίκου Ζαχαριάδη,  ο οποίος τελικά αυτοκτόνησε, όπως είχε προαναγγείλει  στα όργανα του Κόμματος, την 1.8.1973.

Η  συνωνυμία με τον ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ μου  θύμισε  μια πρόσφατη  προεκλογική δήλωση για ‘’ειλικρινή’’ αυτοκριτική του κ. Κώστα Ζαχαριάδη,  στελέχους και Βουλευτή    του ΣΥΡΙΖΑ,  για τα λάθη της τελευταίας διακυβέρνησής τους  και τις δεσμεύσεις τους ότι επανερχόμενοι  θα τις τηρήσουν. ‘’Έχουμε κάνει γενναία και ειλικρινή αυτοκριτική για την πολιτική μας σχετικά με τη μεσαία τάξη. Έχουμε μάθει από τα λάθη μας και την επόμενη φορά που ο λαός θα μας κάνει κυβέρνηση θα αντιμετωπίσουμε τα πράγματα διαφορετικά .

Αυτοί δεν μαθαίνουν ποτέ, γιατί δεν θέλουν να μάθουν, όπως κάθε δογματικός οποιασδήποτε κατεύθυνσης και απόχρωσης, διότι είναι τόση η ανασφάλειά τους που φοβούνται ακόμα και να ακούσουν διαφορετικές απόψεις, μη τυχόν και ανακαλύψουν τα λάθη τους και μετανιώσουν!!! Βλέπετε τι γίνεται στη Ρωσία, με τους κατέχοντες, οι οποίοι αφού την λεηλάτησαν μεταξύ τους, ισχυρίζονται τα αντίθετα για τα οποία είχαν γίνει γνωστοί, κράτησαν όμως τον δογματισμό τους , έστω και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αρκεί να συνεχίσουν την καλοπέραση και αν μπορέσουν – με την παλιά δοκιμασμένη συνταγή – να κρατήσουν τον ολοκληρωτισμό που γνωρίζουν και αν μπορέσουν να επαναφέρουν τον νεοτσαρισμό!!!

Βίωσα προσωπικά και μακροχρόνια τα καθεστώτα αυτά και μπορώ να καταλάβω κάθε  σκέψη των απανταχού ομοϊδεατών τους. Πολλά κομματικά στελέχη των ‘’δήθεν’’ προοδευτικών μας παρατάξεων, χωρίς καμιά απολύτως διαφορά με τους ακροδεξιούς που αρνήθηκαν να καταδικάσουν στη Βουλή, νοσταλγούν τη αγαστή συνεργασία τους με τον κ.Καμένο κι αν τους δοθεί η ευκαιρία θα το ξανακάνουν

Μακάρι  και στη χώρα μας να γινόταν μια αυτοκριτική έντιμη από όλα τα κόμματα, που θα έθετε τέρμα στην εκατέρωθεν αμφισβήτηση και κυρίως στην ανελέητη κατασυκοφάντηση κάθε κανονικότητας για να βρούμε, επί τέλους, τα αμέτρητα που  ακόμα μας ενώνουν για το κοινό καλό.  Υπάρχουν ακόμα κόμματα και πρόσωπα που προβάλλουν  καθεστώτα τα οποία έχουν απορρίψει οι λαοί στην Ανατολική Ευρώπη που αποδεδειγμένα μόνο δεινά επέφεραν όπου δοκιμάστηκαν. Δεν υπάρχουν τέλεια συστήματα διακυβέρνησης και η δημοκρατία – που γεννήθηκε στη χώρα μας – είναι η μοναδική που μπορεί να οδηγήσει τους λαούς στην προκοπή. Πότε επί τέλους θα κάνουμε την αναγκαία αυτοκριτική μας – Κόμματα και λαός –για να δώσουμε επί τέλους τη λύση του αιώνιου προβλήματος που μας χωρίζει με τα χρώματα – ακόμα και αθλητικά – περιμένοντας τη μεγάλη συμφορά για να ομονοήσουμε;;; Έλεος συνάνθρωποι και οι εκλογές που ακολουθούν αποτελούν μια  ευκαιρία να κάνουμε μια αρχή για να αποδείξουμε ότι μπορούμε και όλοι μαζί να χτίσουμε μια χώρα αντάξια εκείνης που είχαν οραματισθεί οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Πώς είναι δυνατόν όμως να συνεργασθούν Κόμματα και πρόσωπα τα οποία  καθημερινώς συκοφαντούνται και καθυβρίζονται;;;

Ύστερα από όλα αυτά τα κατατοπιστικά, αισθάνομαι την ανάγκη να παραθέσω μια  ανάλυση του όρου αυτοκριτική,  όπως τη βλέπει στην ιδανική μορφή της, μια  εμπεριστατωμένη  έκθεση  της Β΄Λυκείου που βρήκα στο διαδίκτυο και παραθέτω αυτούσια:

 

Frank Robert Dixon

 

Έκθεση Β΄ Λυκείου: Αυτοκριτική

 

Αυτοκριτική ονομάζεται η κριτική που ασκεί κανείς στο εαυτό του∙ η διαδικασία αυτοελέγχου, κατά την οποία επιχειρείται η αποτίμηση πράξεων, συμπεριφορών και επιλογών. Μέσω της αυτοκριτικής, λοιπόν, το άτομο θέτει υπό -αυστηρό- έλεγχο τον ίδιο του τον εαυτό προκειμένου να διαπιστώσει κατά πόσο η προσωπικότητά του, οι μέχρι τότε δράσεις του κι η ταυτότητά του εν γένει βρίσκονται σε αρμονία με τις πραγματικές του επιθυμίες και επιδιώξεις.

 

Η αξία της αυτοκριτικής

Η αυτοκριτική αποτελεί μια ιδιαίτερα απαιτητική διαδικασία, καθώς το άτομο χρειάζεται να αντικρίσει και να αξιολογήσει με απόλυτη ειλικρίνεια τον εαυτό του και τις πράξεις του, αν πραγματικά θέλει να βελτιώσει τη ζωή του και να ολοκληρώσει την προσωπικότητά του. Είναι, συνάμα, μια επίπονη διαδικασία, αφού το άτομο οφείλει να έρθει αντιμέτωπο με τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του, χωρίς να επιχειρεί να δικαιολογήσει τον εαυτό του για όσα μπορούσε, αλλά απέφυγε να κάνει.

 

- Μέσω της αυτοκριτικής το άτομο έχει τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσει τις πραγματικές κλίσεις και δεξιότητές του, τις αρέσκειες και τις απαρέσκειες, καθώς και τα τυχόν μειονεκτήματά του. Πρόκειται για μια διερεύνηση καίριας σημασίας, ιδίως κατά τα εφηβικά χρόνια, οπότε το άτομο καλείται να επιλέξει τον επαγγελματικό του προσανατολισμό. Είναι σαφές πως ένας ειλικρινής αυτοέλεγχος θα προφυλάξει τον νέο από μια λανθασμένη επαγγελματική επιλογή που θα έχει βασιστεί σε μια υπερεκτίμηση ή υποτίμηση των δυνατοτήτων του. Αντιστοίχως, θα τον αποτρέψει από το να κάνει μια επαγγελματική επιλογή που δεν ανταποκρίνεται σε όσα πραγματικά τον εκφράζουν και του κινούν το ενδιαφέρον.

 

- Η αυτοκριτική οδηγεί το άτομο στην αυτογνωσία, και άρα στη συνειδητοποίηση των πραγματικών επιθυμιών και επιδιώξεών του, επιτρέποντάς του να κατευθύνει τη ζωή του προς τις επιλογές εκείνες που ανταποκρίνονται και ικανοποιούν τις αληθινές προσδοκίες του. Καθίσταται, έτσι, εφικτή η πάντοτε ζητούμενη κατάσταση της εσωτερικής ισορροπίας, και η αποφυγή των απωθημένων εκείνων που υπονομεύουν την αίσθηση ευτυχίας και ηρεμίας του ατόμου.

Συνάμα, το άτομο εντοπίζοντας τα πραγματικά του προτερήματα και τις πραγματικές του δυνατότητες, κατορθώνει στην πορεία να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση, στην κατάσταση εκείνη κατά την οποία θα έχει αναπτύξει πλήρως ολόκληρο το δυναμικό του. Η αυτοπραγμάτωση, βέβαια, προϋποθέτει μια παράλληλη συνειδητή προσπάθεια βελτιστοποίησης του ατόμου, ιδίως στους τομείς που ήδη γνωρίζει πως μπορεί να επιτύχει αξιόλογα αποτελέσματα.

 

- Η αυτοκριτική αποτελεί ένα πολύ σημαντικό βήμα προς την ηθικοποίηση του ατόμου, αφού θέτει σε έλεγχο τη συμπεριφορά του και φυσικά τη στάση του απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Του προσφέρει, άλλωστε, την ευκαιρία να γνωρίσει πραγματικά τον εαυτό του και να φτάσει έτσι -εύκολα ή δύσκολα- στην αποδοχή της αληθινής του ταυτότητας κι είναι αυτή ακριβώς η αποδοχή που εξισορροπεί εσωτερικά το άτομο και του επιτρέπει να έχει πολύ πιο αρμονικές σχέσεις με τους γύρω του.

Είναι δίχως άλλο δεδομένο πως ένας άνθρωπος που δεν αποδέχεται ο ίδιος τον εαυτό του -με όλες τις ελλείψεις και τα προτερήματά του- δεν μπορεί να δημιουργήσει ποιοτικές και ισόρροπες σχέσεις με τους άλλους, αφού η εσωτερική του συγκρουσιακή κατάσταση και απογοήτευση προβάλλεται στους άλλους, προκαλώντας διαρκώς ανώφελες εντάσεις. Το άτομο τείνει να αποδίδει στους άλλους την απόρριψη που αισθάνεται το ίδιο για τον εαυτό του, ματαιώνοντας κάθε πιθανότητα να δημιουργήσει σχέσεις αρραγούς εμπιστοσύνης και ασφάλειας.

 

- Η αυτοκριτική λειτουργεί αφυπνιστικά για το άτομο και το ωθεί σε μια συνεχή προσπάθεια να βελτιώσει τις πτυχές εκείνες της προσωπικότητας, αλλά και της ζωής του, που δεν βρίσκονται στα επιθυμητά επίπεδα.

Οι άνθρωποι, άλλωστε, και ιδίως οι νέοι, θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους πως η διαδικασία βελτιστοποίησης του εαυτού τους δεν περιορίζεται -ούτε αφορά μόνο- τα εφηβικά χρόνια. Είναι μια ακατάπαυστη διαδικασία που δεν επιτρέπει ούτε τον εφησυχασμό ούτε την εγκατάλειψη των προσπαθειών. Απαιτεί αυστηρή αυτοπειθαρχία και διαρκή επαφή με τους επιθυμητούς στόχους και επιδιώξεις. Έννοιες, όπως η δια βίου μάθηση και ο επαναπροσδιορισμός των βλέψεων του ατόμου, βασίζονται ακριβώς στην επίγνωση πως ο άνθρωπος έχει πάντοτε τη δυνατότητα να αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή του -και τον εαυτό του.

 

- Επιπλέον, χάρη στην αυτοκριτική το άτομο μπορεί να ξεκαθαρίσει στη σκέψη του τις απόψεις και τις αντιλήψεις που το εκφράζουν πληρέστερα, ώστε να διαμορφώσει την προσωπική του κοσμοθεωρία. Προφυλάσσεται, έτσι, από τα έτοιμα νοητικά σχήματα -στερεότυπα- που του έχουν μεταδώσει τα προηγούμενα χρόνια και συνειδητοποιεί ποια πραγματικά είναι η δική του θέση απέναντι στα διάφορα κοινωνικά, πολιτικά, αλλά και προσωπικά ζητήματα. Πρόκειται για ένα ακόμη σημαντικό βήμα στο χτίσιμο μιας αυτόνομης προσωπικότητας, με ατομική θέληση και στάση.

Αίτια που οδηγούν στην απουσία ή την αναποτελεσματικότητα της αυτοκριτικής

Η αυτοκριτική ενέχει εγγενείς δυσκολίες δεδομένου ότι το ίδιο το άτομο καλείται να κρίνει και να αξιολογήσει τον εαυτό του, γεγονός που καθιστά δυσεπίτευκτη τη ζητούμενη αντικειμενικότητα. Συνάμα, όμως, η διαδικασία της αυτοκριτικής δυσχεραίνεται και από την επικρατούσα κοινωνική κατάσταση, όπου η πλειονότητα των ανθρώπων παρασύρεται από τα έξωθεν επιβεβλημένα πρότυπα -καταναλωτισμού, προσωπικής ανάδειξης κ.ά.- και αδυνατεί να προχωρήσει στον προσδιορισμό ενός ατομικού πλαισίου αξιών και επιδιώξεων.

Ειδικότερα:

 

- Ο υλισμός, ο καταναλωτισμός κι η επίδραση των μαζικών προτύπων

Η σύγχρονη κοινωνία υπό την επίδραση του καπιταλιστικού προτύπου, όπου η κατοχή υλικών αγαθών, ο καταναλωτισμός και η οικονομική επιτυχία αποτελούν τα βασικά κριτήρια για την αναγνώριση και την αποδοχή του ατόμου, επηρεάζουν βαθύτατα τους περισσότερους ανθρώπους. Το άτομο αδυνατεί να ξεφύγει από τη συλλογική αυτή πίεση για την επίτευξη αποτελεσμάτων που θα του διασφαλίσουν αμιγώς οικονομικό κέρδος. Έτσι, βασικές έννοιες όπως είναι η ηθικότητα, η αυτοπραγμάτωση κι η βίωση της ζωής σε αρμονία με τις πραγματικές επιθυμίες του ατόμου περνούν σε δεύτερη μοίρα και παραγνωρίζονται.

Το άτομο καταλήγει, επομένως, να ασχολείται μόνο με το πόσα έχει και πόσα μπορεί να αποκτήσει, κι όχι με την αυτογνωσία και τη βελτίωση του εαυτού του σε προσωπικό, ηθικό και διανοητικό επίπεδο. Τα υλικά αγαθά ξεπερνούν σε σημασία τις εσωτερικές ποιότητες του ατόμου.

 

- Έλλειψη χρόνου

Οι γοργοί ρυθμοί της σύγχρονης ζωής, οι πολλαπλές επαγγελματικές απαιτήσεις, αλλά και η πληθώρα ενημέρωσης -με ουσιαστικές, αλλά και ανούσιες ειδήσεις- μειώνουν δραματικά τον ελεύθερο χρόνο του ατόμου, όπως και τη δυνατότητά του να αποδεσμευτεί απ’ όλα αυτά τα εξωτερικά ερεθίσματα και να αφιερώσει τον αναγκαίο απερίσπαστο χρόνο που απαιτεί η διαδικασία της αυτοκριτικής.

 

- Ελαττώματα και αδυναμίες του ατόμου

Η διαδικασία της αυτοκριτικής απαιτεί αυστηρή ειλικρίνεια, αλλά και διάθεση παραδοχής των προσωπικών σφαλμάτων και ελλείψεων, στοιχεία που την καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη για τους περισσότερους ανθρώπους, αφού από εγωισμό και από απροθυμία ανάληψης της αναλογούσας σε αυτούς ευθύνης, είτε αποφεύγουν πλήρως την αυτοκριτική είτε επιλέγουν να εθελοτυφλούν μπροστά στα λάθη και στις παραλείψεις τους.

Είναι, άλλωστε, πραγματικά δύσκολο για έναν άνθρωπο να παραδεχτεί πως έχει αδρανήσει απέναντι σε βασικά ζητούμενα της ζωής του και πως θα μπορούσε να έχει χειριστεί πολύ διαφορετικά ποικίλες καταστάσεις, καθώς μια τέτοια συνειδητοποίηση θέτει σε δοκιμασία την αυτοπεποίθησή του και κλονίζει την εμπιστοσύνη στην προσωπική του αντίληψη και κριτική ικανότητα. Ενώ, παράλληλα, μια εύστοχη και αποτελεσματική αυτοκριτική απαιτεί από το άτομο μια ουσιαστική εμβάθυνση στην προσωπικότητα και στις επιλογές του∙ εμβάθυνση ανέφικτη για άτομα που έχουν συνηθίσει στην επιφανειακή προσέγγιση, στις αστόχαστες αποφάσεις και στο να ακολουθούν απλώς τις επικρατούσες τάσεις.

 

- Οι δεδομένες δυσκολίες της αυτοκριτικής

Όπως είναι δεδομένα δύσκολο για έναν άνθρωπο να δεχτεί κριτική από άλλους, κι εξωθείται σε μια προσπάθεια δικαιολόγησης των πράξεων και των επιλογών του, καθώς αισθάνεται πως αδικείται, εξίσου δύσκολο του είναι και να κρίνει ο ίδιος τον εαυτό του, αφού σχεδόν ασυνείδητα επιχειρεί να παραβλέψει τα πιο επώδυνα κι εν τέλει τα πιο ουσιώδη τρωτά σημεία της ζωής και της προσωπικότητάς του.

Συνάμα, ενώ για έναν εξωτερικό παρατηρητή είναι ευκολότερη μια αποστασιοποιημένη, και άρα αντικειμενική, εκτίμηση και αξιολόγηση της συμπεριφοράς και των επιλογών ενός άλλου ανθρώπου, όταν το άτομο επιχειρεί να κάνει το ίδιο για τον εαυτό του η αντικειμενικότητα μοιάζει σχεδόν ανέφικτη. Προκύπτει, έτσι, μια ενδεχομένως επιεικής και επιλεκτική εξέταση ορισμένων μόνο πτυχών, που καταλήγει σε ελλιπή συμπεράσματα.

 

Η ανάγκη του ατόμου, άλλωστε, για κοινωνική αποδοχή και διάκριση, το εξωθούν συχνά να εκλαμβάνει τις κοινωνικές επιταγές και τις ευρύτερα αποδεκτές επιλογές, ως γνήσια δικές του επιθυμίες. Το γεγονός αυτό δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τη διερεύνηση και τον εντοπισμό της αληθινής φύσης του ατόμου, αφού η εγχάραξη των κοινωνικών προτύπων επιτυγχάνεται ήδη από πολύ μικρή ηλικία. ‘’

 

Τι μπορεί να αντιπαραθέσει κανείς  στη μοναδική αυτή πρόταση, την οποία δυστυχώς δεν συμμερίζεται ούτε η νεολαία μας, παρασυρμένη από τα καθημερινά ακούσματα της κρατούσης κατάστασης και της κομματικής νομενκλατούρας της χώρας μας. Η ιδεοληπτική αντιμετώπιση των  καινοτόμων  κενοδοξιών της εποχής, μας στερεί και την  ελάχιστη ελπίδα για μια προσδοκώμενη μελλοντική επαναφορά μας σε μια στοιχειώδη  κανονικότητα.

Λίγο πριν φύγω απ΄τη ζωή – βρισκομαι ήδη κοντα στα 90  – η ταπεινότητά μου ,που βίωσε αμέτρητες διεθνείς εμπειρίες και έζησε τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο [ακόμα και τη σοβιετική εισβολή σην Τσεχοσλοβακία το 1968], πείνα, και αμέτρητα δεινά,   κυρίως όμως  έναν αδυσώπητο αδελφοκτόνο εμφύλιο, προτείνει όχι απλή ανάνγωση αλλά ελεύθερη εμβάθυνση και εφαρμογή του περιεχομένου της  παρατιθέμενης έκθεσης   Λυκιείου. Θεωρώ δε ότι η εφαρμογή της αποτελεί πρώτιστο καθήκον των εκπροσώπων των τριών επίσημων εξουσιών της Πολιτείας. Φρονώ μάλιστα ότι αυτό πρέπει να αρχίσει από την αποκαλούμενη 4^η εξουσία, η οποία  διαμορφώνει  την κοινή γνώμη επ’ αγαθώ ή συμφορά της κοινωνίας. Στις τελευταίες εκλογές, πολλοί δημοσιογράφοι παρέκαμψαν την  δεοντολογία και αντικειμενικότητα που αποτελεί πρώτιστο καθήκον τους και εξαγόρασαν ή εξαγοράστηκαν έναντι εδράνων της Βουλής και οι πιο ‘’καπάτσοι’’ του Ευρωπαικού κοινοβουλίου με τους παχυλούς μισθούς και τα λοιπα – όπως ακροφαίνεται -  τυχερά της. Ακόμα και στις επόμενες εκλογές  κοσμεί την λίστα, χωρίς το άγχος του σταυρού,  μεγάλου κόμματος άτομο του κλάδου σε εκλόγιμη θέση, στοιχείο αρκετό να παραβλέψει την δεοντολογία και άλλες ‘’τυπικότητες’’, που ‘’τάζουμε’’ στον λαό. Αυτό στη γλώσσα μας  δικαιολογεί   τον χαρακτηρισμό  των αργυρώνητων, αφού ‘’για τα λεφτά τα κάνεις όλα, για τα λεφτα δεν μ’ αγαπάς, μα θάρθει κάποτε η ώρα που δεν θα ξέρεις που χρωσστάς’’, όπως λέει ο πρώτος στίχος γνωστού ‘’λαικού’’ τραγουδιού. Στην εποχή μας άλλωστε τελείωσε το δωρεάν και όπως έλεγε ο κ. Σημίτης τελείωσαν και οι ‘’τζάμπα μάγγες’’ . Ειρήσθω εν παρόδω, όπως έλεγαν παλιότερα, κάποιος Ευρωβουλευτής που ξεκίνησε από την αριστερά, έγινε διευθυντής εφημερίδας που αποτελούσε την ναυαρχίδα της δεξιάς, στη συνέχεια Ευρωβουλευτής της και τελευταία ερωτοτροπεί με όλες τις παρατάξεις, θέτοντας στο στόχαστρό του αυτούς που τον προώθησαν στις Βρυξέλλες και καλά να πάθουν.

Θα κλείσω το  παρόν με τις ατέλειωτες ασχημίες – που βεβαίως δεν έλλειπαν ούτε στο παρελθόν – που συμβαίνουν στο Ευροκοινοβούλιο και σε άλλα σημαντικά τμήματα του ευρωπαικού οργανισμού. Έχω ζήσει στις Βρυξέλλες σχεδόν 15 χρόνια και είχα φίλους Ευρωβουλευτές, πολλοί από τους οποίους  έστίαζαν το συνολικό τους ενδιαφέρον στα οικονομικά οφέλη που είναι πλουσιότατα για πρόσωπα και Κόμματα!!!   Αντώνης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΛΟΥΚΙΑ ΒΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΘΕΣΗ

                    ΛΟΥΚΙΑ ΒΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

                        ΚΑΙ ΚΡΑΤΉΣΤΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΘΈΣΗ                   

 

Με τις κακουχίες και τους πολέμους των παιδικών μου χρόνων,  την πρόωρη απώλεια της συντρόφου  και αργότερα των γονιών μου, πίστευα ότι οι αποθήκες των δακρύων μου είχαν στερέψει οριστικά. Στο σημερινό όμως άκουσμα  της  απώλειας της  μοναδικής ξαδέρφης μου,  ένοιωσα  ένα μπούκωμα που συνοδεύτηκε από μια  ζεστή υγρή ροή  από τα μάτια μου που,  φαίνεται ότι ήταν φυλαγμένη  για μια ώρα ανάγκης σαν κι αυτή!!!

Λουκία μου με συγχωρείς, δεν ήθελα να κλάψω, άλλωστε στον Γιώργο  που με ενημέρωσε για το ταξίδι σου, αν   και ξέρω πόσο πολύ σε φρόντιζε, είπα ότι στη θέση σου θα χαιρόμουνα, γιατί πρόλαβες τα χειρότερα που ακολουθούν  αυτούς που μένουν μόνοι. Ο φόβος να χαθεί η αυτοεξυπηρέτηση, ρίχνει όλο το ‘’βάρος’’ στις πλάτες των δικών μας και κάνει μίζερη και τη δική τους τη ζωή και αυτό το βρίσκω  άδικο. Για τη διεθνή  κοινωνική πρόνοια ας μη μιλάμε γενικώς, γιατί είδαμε  την   κατάντια της στην πρόσφατη πανδημία,  [οδηγήθηκαν  σωρηδόν  σε ομαδικούς τάφους] , ακόμα  και ‘’θαμώνες’’ γνωστών Οίκων Ευγηρίας.  Προσωπικά, έχω πιάσει τον εαυτό μου να ζηλεύει τα  οικόσιτα ζώα και να σκεφθεί κανείς πως  πρόσφατα ακόμα  μιλούσαμε απαξιωτικά για τη σκυλίσια ζωή. Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί ή όπως έλεγε ο  Κικέρωνας  ‘’o tempora o mores  [ω καιροί ω ήθη]. Δεν εκφράζω κανένα παράπονο, άλλωστε είμαι χριστιανός  και  σκέπτομαι με τρόμο το ενδεχόμενο να χαθεί και η ελάχιστη δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης, ενώ διατηρώ την πνευματική μου  διαύγεια .

Δεν θα αναφερθώ σε  ιδιαιτερότητες που δεν αφορούν τρίτους, θα πω μόνο ότι   υπήρξες μια θαυμάσια σύζυγος, μητέρα και γιαγιά . Ζήσαμε πολύ κοντά τη φρίκη του πολέμου και γνωρίζαμε καλά ο ένας τη ζωή του άλλου.  ‘’Πνίγαμε’’  τα προβλήματα των παιδικών μας χρόνων πρίμο – σιγόντο με ωραιότατα ντουέτα,  με τα ψευδώνυμα Κάκια και Τώνης. Καιρός είναι  τα φωνητικά μας απωθημένα να φθάσουν  σύντομα και στο υπερπέραν.   Αντώνης

ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ

          ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ

              Αλήθεια  δεν  ντρέπονται;   

 

 

Προκαταβολικά δηλώνω ότι  δεν αποδέχομαι την στρατευμένη  δημοσιογραφία, η οποία οφείλει να υπηρετεί την αντικειμενικότητα  ούτε υποκαθιστώ την εργασία επαγγελματιών του είδους . Τα  κείμενά  μου υπηρετούν λογοτεχνικές μου ανάγκες και μια προσπάθεια να κρατήσω ζωντανά  όσες  μπορώ περισσότερες  λόγιες εκφράσεις   του πάλαι ποτέ πλούσιου λεξιλογίου μας. Επιλέγω για καμβά τη ζέουσα ρυπαρή επικαιρότητα  για να επισημάνω την  αντιδιαστολή στο χρησιμοποιούμενο λεξιλόγιο. Για την αντικειμενική απόδοση της πραγματικότητας αναφέρομαι σε προσωπικά μου βιώματα και γράφω πάντα σε πρώτο πρόσωπο.

Πριν  σπεύσετε να σχολιάσετε και να χρωματίσετε κομματικά τα δημοσιεύματα  μου, παρακαλώ να τα αναγνώσετε  και με τα μάτια της καρδιάς και του μυαλού , διότι  η εποχή μας βρίθει ψευδών ειδήσεων, ύβρεων και συκοφαντιών. Αληθινή αποτύπωση μιας κατάστασης δεν μπορεί να είναι αυτή που μας περιγράφουν  οποιοιδήποτε περιφερόμενοι ανά τας οδούς και τας ρίμας ψηφοθήρες και τινές  τυχάρπαστοι ‘’κάτοχοι’’  δημόσιου μικρόφωνου ή γραφίδας,  αλλά εκείνη που  βιώνουμε προσωπικά.  Κενόδοξοι και εξουσιομανείς δημόσιοι παράγοντες, με παραμορφωτικούς φακούς και παρωπίδες προσπαθούν να μας επιβάλουν  την οπτική τους, παραβλέποντας βασικές πτυχές του  ίδιου  του έργου τους,  όταν  διαφέντεψαν τις τύχες της πατρίδας μας. Κάποιοι θέλησαν να  επιβάλουν το ‘’ουδετερόθρησκο’’ και να καταργήσουν τα θρησκευτικά μας σύμβολα,  και  το μάθημα των θρησκευτικών, με Συνταγματικά  ‘’ επικρατούσα θρησκεία ‘’ [άρθρο 3] την Ορθοδοξία.

Ο ελληνικός λαός είναι πια έμπειρος και έφθασε ο καιρός να δείξει και έτοιμος να ανταμείψει τους πολιτικούς του με αντικειμενικότητα και δικαιοσύνη ‘’ κατά τα έργα του καθενός για το κοινωνικό σύνολο’’. Η πραγματική δημοκρατία επιβάλλει να ακουσθεί και η λαϊκή  άποψη, που σίγουρα διαφέρει από εκείνη των  κατά καιρούς σφετεριστών της, που θέλουν ‘’σώνει και καλά’’ να επιβάλουν τις ιδεοληψίες τους. Αντιμετωπίζουν τον λαό σαν ανίκανο να κατανοήσει την πραγματικότητα που βιώνει και προσπαθούν να του υποδείξουν τις δικές τους παραδοχές. Το χειρότερο όλων,  είναι ότι το προσπαθούν με σκόπιμες και εθνικά επιζήμιες στρεβλώσεις, ύβρεις και συκοφαντίες  και το θεωρούν  προοδευτικό. Φθάνουν στο σημείο να διαφοροποιούν  διεθνώς και την  πάγια  ελληνική θέση, για τα εθνικά μας θέματα . Αρνούνται τα θαλάσσια σύνορα μας  και το δικαίωμα φύλαξης των ορίων μας με φράχτες και κάθε προσφερόμενο ειρηνικό μέσο.

Ποιος εξουσιοδότησε οριακές μειοψηφίες συμπλεγματικών φανατικών ομάδων, που  αντιποιούνται την ιατρική επιστήμη και  λανσάρουν  τα μαντζούνια τους με αναλυτικές οδηγίες εφαρμογής, από πληθώρα τηλεοπτικών καναλιών  ;;; Αντίθετα με κάθε λογική ή ηθική, ‘’ίνα μη  τι χείρον είπω’’, νομιμοποιούν τη ρωσική εισβολή σε ελεύθερη χώρα και εξαπολύουν αναπόδεικτους μύδρους εναντίον των αποφάσεων της νόμιμης πολιτείας!!!  Το ίδιο ερώτημα ανακύπτει και για εκείνους που έκλεισαν  συνειδητά τις ελληνικές τράπεζες και  δηλώνουν ότι αν χρειασθεί θα το ξανακάνουν, αμφισβητώντας  αυθαίρετα τις σχέσεις και συμμαχίες   της χώρας μας !!!

Το ερώτημα γίνεται σοβαρότερο για τις δύο παρατάξεις που έχουν κυβερνήσει τη χώρα και την κατασυκοφάντηση της  διεθνώς, αν δεν αποδείξουν με στοιχεία την ακρίβεια των καταγγελιών τους. Εάν έχουν στοιχεία , έστω και τώρα, οφείλουν να τα καταθέσουν στις μόνες αρμόδιες δικαστικές Αρχές, ώστε να επιληφθούν αμέσως της έρευνας και να προλάβουν  κάθε κακό ‘’ενδεχόμενο’’ . Προφανώς είναι γνωστό  στους πρωτοετείς φοιτητές Νομικής, ακόμα και σε ένα αυτοδίδακτο του Ποινικού Δικαίου, ότι η ευθύνη της απόδειξης βαρύνει αποκλειστικά τους καταγγέλλοντες.  Εάν όμως δεν στοιχειοθετούνται οι κατηγορίες που έχουν ήδη εκτοξευθεί δημόσια, ξέρετε τι ακολουθεί!!!

Αυτό που κάνουν τώρα  αποτελεί  δυσφήμιση της μοναδικής μας επίσημης εκπροσώπησης, παραβλάπτοντας εμφανώς τα εθνικά μας πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, τα οποία μάλιστα διεκδικούν να  υπηρετήσουν.  Τι θα πουν τότε για όσα τώρα διαφωνούν, διαρρηγνύοντας τα ιμάτια τους ;;; Είδατε πως αποδέχτηκαν τα ίδια κόμματα την  κρίση της βελγικής δικαιοσύνης, χωρίς σχόλια ή υπονοούμενα;;; Μην  παροράτε το γεγονός, όσοι πιστεύετε ότι η τήρηση των νόμων αποτελεί το βασικό συστατικό της  δημοκρατίας, ότι η δικαιοσύνη ενίοτε αργεί αλλά  δεν λησμονεί!!!

 Έχω προσωπική  εμπειρία  δεκαετιών, σε  ευρωπαϊκές χώρες , συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του υπαρκτού  σοσιαλισμού και ουδαμού συνάντησα ανάλογη συμπεριφορά και κυρίως τόσο χυδαίο λεξιλόγιο. Στις πρώτες βέβαια ‘’ – το καθεστώς των οποίων εξακολουθεί να προβάλλεται - και η σκέψη μόνο κατά της ηγεσίας που αποτελούσε το Κόμμα, θα οδηγούσε  τον  αμφισβητία  σε ψυχιατρείο ή ‘’εξοστρακισμό’’. Στις  δημοκρατικές  όμως  χώρες,  εξέχουσα θέση στις οποίες κατέχει η χώρα μας, ουδείς επιχειρεί να προβεί σε αμφισβήτηση ‘’ψηφισμένης’’ κυβέρνησης χωρίς συνέπειες. Ελπίζω ο κ. Σούλτς να  ενημέρωσε τον κ. Τσίπρα για τις συνέπειες που θα είχε, αν έκανε τα ίδια στη Γερμανία, της οποίας ζήτησε τις ‘’ευλογίες’’, όπως είχε πράξει  και στη συμφωνία των Πρεσπών !!!

 Προσωπικά δηλώνω , ότι δεν ανήκω ούτε υπερασπίζομαι  κανένα Κόμμα  και ότι σέβομαι κάθε πολιτικό  που λειτουργεί   με τον  δέοντα και διεθνώς καθιερωμένο τρόπο άσκησης της τέχνης του εφικτού, διότι αυτός είναι ο παγκόσμια αποδεκτός όρος της πολιτικής. Το αντίθετο χαρακτηρίζει μόνο ‘’δούρειους ίππους’’ και διχασμένες προσωπικότητες ,που ρισκάρουν να επαναφέρουν τις  τρόικες, το  κλείσιμο τραπεζών  και  τον χαρακτηρισμό μας ως χώρας με ιδιαιτερότητες, που μαρτυρήσαμε  να αποσείσουμε τη σχετική μομφή και την  οριστική επιστροφή μας στην κανονικότητα.  Ο κ. Τσίπρας διαθέτει άλλωστε και προσωπική εμπειρία της γνωστής 17ωρης πίεσης που υπέστη ο ίδιος μέχρι να πει το ΝΑΙ  και γνωρίζουν οι πάντες ότι όλες οι σοβαρές αποφάσεις στην Ευρώπη  λαμβάνονται με ομοφωνία και , εφόσον συμφωνηθούν, εφαρμόζονται υποχρεωτικά !!!

Μόλις χθες απορρίφθηκε από το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο η  πρωτοφανής πρόταση Παπαδημούλη κατά του  φράκτη στον Έβρο, δηλαδή ενάντια στην επίσημη  εθνική θέση της πατρίδας που εκπροσωπεί, έναντι παχυλών αποδοχών που του  επιτρέπουν  αγορές διαμερισμάτων για ενοικίαση σε πρόσφυγες μέσω  ΜΚΟ όπως αναφέρει και το ακόλουθο απόσπασμα από το διαδίκτυο: ‘’ O κ. Παπαδημούλης παραδέχτηκε πως τρία από τα οκτώ διαμερίσματα που αγόρασε το 2018 φιλοξενούν πρόσφυγες, ενοικιασμένα από ΜΚΟ στο πλαίσιο του προγράμματος ΕΣΤΙΑ.

Σάλο στα social media προκαλεί η αποκάλυψη για την νέα επιχειρηματική δραστηριότητα του Δημήτρη Παπαδημούλη ο οποίος μισθώνει ακίνητα σε προγράμματα φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών που τρέχουν αρκετές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ).

Το πόθεν έσχες του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ είχε προκαλέσει αίσθηση την προηγούμενη εβδομάδα, καθώς ο κ. Παπαδημούλης αγόρασε το 2018 οκτώ διαμερίσματα στο κέντρο της Αθήνας ‘’.

 Είναι κι αυτό ένα δείγμα των προθέσεων των ‘’ προοδευτικών’’  δυνάμεων της χώρας, που δείχνουν όχι μόνο αποδοχή των τουρκικών επιχειρημάτων  αλλά και   στήριξη προσωπικών τους ‘’οικονομικών’’ επιλογών. Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια κ.κ. επαναστάτες χωρίς αιτία.

Το ΚΚΕ δεν το σχολιάζω γιατί  θέτει σαν προϋπόθεση στους ψηφοφόρους του, να εμποδιστεί η διακυβέρνηση της χώρας,  ενώ η κυβέρνηση είναι γνωστό και λογικό, να κρίνεται  και να ελέγχεται  εντός και εκτός Βουλής, αποκλειστικά για το έργο και τς παραλήψεις της- τουλάχιστον στις δημοκρατίες.    Αντώνης

ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΣΧΑ

       ΠΑΣΧΑ  ΚΥΡΙΟΥ  ΠΑΣΧΑ

 

 

 

Η απάνθρωπη και αμοραλιστική σύγχρονη  κοινωνία,   κάνει όλους εμάς τους ‘’υπερώριμους’’, τόσο  στην ηλικία όσο και σε μοναδικά βιώματα προσωπικών εμπειριών,   να αναπολούμε ακόμα και τα ‘’δίσεκτα’’ εκείνα χρόνια [ επαναλαμβανόταν δύο φορές η έκτη ημέρα πριν τις καλένδες του Μαρτίου. Η μεταφορική έννοια  προέρχεται από το γεγονός ότι ο Φεβρουάριος ήταν ο μήνας των  καθαρμών]  που βιώσαμε στην παιδική μας ηλικία. Ζήσαμε τη συγκλονιστικότερη παγκόσμια περίοδο [πόλεμοι, κατοχή, πείνα, εμφύλιος], και φθάσαμε στο  σημείο να θεωρούμε ‘’φθηνές’’ απομιμήσεις  όσα βλέπουμε στην τηλεόραση τα τελευταία πολλά χρόνια, στην Εγγύς και Μέση Ανατολή,  την Ουκρανία, και αλλαχού.  Εκείνο που μας κράτησε όρθιους   τα  αδυσώπητα εκείνα χρόνια , ήταν η αλληλεγγύη, ο θεσμός της οικογένειας,  η ανθρωπιά και η προσμονή της Θείας βοήθειας, στοιχεία  τα οποία  ‘’ενοχοποιούνται’’  συστηματικά στις μέρες μας ως συντηρητικά και με την σύγχρονη ‘’προοδευτική’’ συνδρομή, ‘’προικίζουν’’ τους πατριδοκάπηλους ακροδεξιούς.  

Η σύγχρονη αθεϊστική προπαγάνδα, μας έχει αποξενώσει  από την κατάνυξη της  μεγάλης εβδομάδας και την προσμονή της Ανάστασης του Θεανθρώπου, που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την προσωπική  και την εθνική ανάταση του γένους. Το έντονο αυτό συναίσθημα συνεχίστηκε και στα χρόνια της κατοχής, της πείνας του 1941 και του εμφυλίου ,παρά τις στερήσεις  και τις δύσκολες προϋποθέσεις που μας επέβαλλαν οι κατακτητές.

 Η  Ακολουθία της Μεγάλης Εβδομάδας  γινόταν ενωρίτερα το βράδυ και αποτελούσε την πιο πιστή αναπαράσταση του δικού μας δράματος και η Ανάσταση  τα ξημερώματα , μας τόνωνε  την ελπίδα και  για την εθνική μας.  Ακόμα και οι δογματικοί άθεοι, μετείχαν σε κάθε επίκληση της Θείας βοήθειας, άσχετα με όσα η ιδεολογία τους υποχρέωνε να διακηρύσσουν αργότερα.   Στη διάρκεια του εμφυλίου που ακολούθησε και μετά την ήττα τους  και την καταφυγή τους στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι ηγεσίες τους άρχισαν να αποκαλούν τη θρησκεία ‘’όπιο’’ του λαού’’, γιατί, μαζί με την οικογένεια , δυσχέραινε την εφαρμογή του διαλυτικού τους έργου.

  Στα δύσκολα χρόνια αποτελούσε μοναδική καταφυγή για πιστούς και ’’άθεους’’ -τους δήθεν προοδευτικούς και επαγγελματίες επαναστάτες - και εγώ που τους έζησα  επί μακρόν στις χώρες του υπαρκτού και του εικονικού  σοσιαλισμού, τους είδα να προστρέχουν στην Εκκλησία, ακόμα και σε Εθνικές εκδηλώσεις των  Ελληνικών Αρχών στο εξωτερικό. Ενδεικτικά αναφέρομαι στο στέλεχος του Μπούλκες, Συνταγματάρχη του Γιουγκοσλαβικού Στρατού και εκδότη του περιοδικού  ΜΕΝΤΖΟΥΝΑΡΟΝΤΝΑ  ΠΟΛΙΤΙΚΑ [ Διεθνείς Σχέσεις] – ονόματι  Παπαδάτο. Παρακολουθούσε με κατάνυξη με τη Σλοβάκα  σύζυγό του και συντρόφους  της Οργάνωσης ,τη θρησκευτική τελετή της 25^ης Μαρτίου, στην Ελληνική Πρεσβεία Βελιγραδίου. Τις πρώτες επαφές του μεθόδευσε ο επί τιμή Πρέσβης της χώρας στη Γιουγκοσλαβία , Στρατηγός Θρ. Τσακαλώτος και με δική του πρόταση υπήρξε ο δάσκαλός μου στην οδήγηση με το μικρό του,  τοπικής κατασκευής,  Φίατ.

Ο Χριστιανισμός, η επικρατέστερη θρησκευτική κοσμοθεωρία στην υφήλιο,  επιβίωσε  περισσότερο από 2.000 χρόνια, μέσα από σκληρούς διωγμούς και διώξεις ακόμα και στις χώρες που υποχρεώθηκαν να υιοθετήσουν τον ολοκληρωτικό αθεϊσμό. Πολιτικές σκοπιμότητες και  προσπάθειες  παραχάραξης της ιστορίας, δεν θα κάμψουν τους λαούς να λατρεύουν  τις θρησκείες τους και να βλέπουν καθαρά πλέον ότι η πίστη ενώνει τους λαούς και τους κάνει αλληλέγγυους στους κοινούς αγώνες τους. Οι καταστροφικοί σεισμοί στην γείτονα Τουρκία, αποτελούν τρανό δείγμα περιορισμού της μισαλλοδοξίας και αφήνει να διαφανεί μια νέα ελπίδα καταλλαγής  και επικράτησης ειρήνης των λαών .

Διάφορα συμφέροντα  επιχειρούν  να επιβάλουν  τις  ιδεοληψίες και λοιπές κομματικές επιλογές τους, που   δεν περιορίζονται μόνο στην πίστη και την λατρεία αλλά επεκτείνονται και  στην κατάργηση των  συμβόλων. Προβάλλουν  σαν δείγμα ελευθερίας την ασυδοσία και  την κατάργηση της  αξιολόγησης  και αξιοκρατίας , με την πρόταξη κομματικών και μισαλλόδοξων συνθημάτων.

Την ίδια έντονη αντίδραση είχαν επιδείξει και στην πρώτη εγκατάσταση ‘’καμερών’’ ελέγχου   ανοιχτών και κλειστών χώρων, με την υπόνοια παρακολούθησης των εργαζομένων από τους ‘’κακούς’’ εργοδότες τους, την αστυνομία και τις ‘’κακές’ αρχές της τότε ΚΥΠ, που μετονόμασαν εκδικητικά ΕΥΠ. Ανάλογες κατηγορίες εκτοξεύονται και τώρα και κάποιοι τις έκαναν σημαίες προεκλογικών αγώνων, ενώ είναι γνωστό ότι η εξέλιξη της  σύγχρονης τεχνολογίας δεν επιτρέπει τον ασφαλή τους  έλεγχο , ενώ η επίσημη κρατική παρακολούθηση που ισχύει διεθνώς- με την υποχρεωτική εφαρμογή των κανόνων που τις διέπουν -  αποτελούν εθνική αναγκαιότητα και μάλιστα χωρίς καμία εξαίρεση. Η ανθρώπινη ζωή πέρασε και συνεχίζει να περνάει διάφορες φάσεις μιας ψεύτικης και υποκριτικής ελευθερίας, με σκοπό το κέρδος και την εκμετάλλευση  αδυναμιών και ιδιαιτεροτήτων, που τείνουν να αναγορευθούν σε κυρίαρχα στοιχεία εφαρμογής της παγκοσμιοποίησης, που τελικά οδηγεί στην απομόνωση. Η ίδια η ζωή θα μας αναγκάσει να αλλάξουμε ρότα, διότι ή ο γιαλός είναι στραβός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε και  προοπτικά θα μας βλάψει.

Η  παγκοίνως γνωστή μέχρι τις μέρες μας αρχαία φράση ‘’μέτρον άριστον’’ και η άποψη  του Αριστοτέλη ‘’η μεσότης εστί αρετή’’ , καθορίζει την αρετή ως ηθική αριστεία και έμμεσα αποκλείει τα δύο άκρα, της υπερβολής και της έλλειψης.

Η κενοδοξία οργανωμένων συμφερόντων και ο αμοραλισμός της εποχής, επανέφερε στην επικαιρότητα επιδιώξεις επανασύστασης Αυτοκρατοριών που οι ίδιοι άνθρωποι με σφαγές είχαν καταλύσει για να τις αντικαταστήσουν με ολοκληρωτικά καθεστώτα.   Η διεθνής σκηνή μας μετατρέπει σε ζωντανά πιόνια στο νέο ζατρίκιο ενός σύγχρονου ‘’΄΄Βεστφάλεν Παρκ, υποκαθιστώντας την ‘’κατάληψη’’ ανθρώπων και ζώων, με  φυσική τους  εξόντωση, επαναφέροντας νέες  κάστες προνομιούχων . Αντώνης

ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΗΤΑ

               ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΗΤΑ

  Ματαιότητα , Ματαιοδοξία ,Πλεονεξία

                      Ε υ χ ή  ή  κ α τ ά ρ α ;;;

             [ Σε  Πρώτο Πρόσωπο ]

 

 

Ανατρέχοντας  στο Βικιλεξικό – όπως το κάνω συχνά -  αναζητώ και παραθέτω τις αυτούσιες ερμηνείες των λέξεων του υπότιτλου , ώστε οι τοποθετήσεις μου να εδράζονται σε αποδεκτές ερμηνείες. Θεωρώ ότι η μακροβιότητα ικανοποιεί περιστασιακά και περιγράφει εκ του ασφαλούς   όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς.

‘’ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ  :  Είναι η κενότητα, το ανάξιο, πρόσκαιρο, το ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα ανώφελο του πράγματος, της ζωής, της ύπαρξης, που δεν οδηγεί πουθενά.

Η ματαιότητα  των εφήμερων  απολαύσεων αυτού του κόσμου.

Η νοηματοδότηση της χρησιμότητας ή της ματαιότητας  των πολιτικών αγώνων.

       Η πράξη που δεν θα αποδώσει, δεν θα ωφελήσει, δεν θα οδηγήσει εκεί που θα ήθελε κάποιος.

Ματαιοδοξία : Η ιδιότητα να νοιάζεται κανείς και να επιδιώκει πράγματα μάταια, ασήμαντα, και να τα επιδεικνύει

Η Πλεονεξία (ή και φιλαργυρία) στην ψυχολογία είναι μια επιθυμία να αποκτηθούν ή να κατέχονται περισσότερα από ό,τι χρειάζονται ή αξίζουν οι άνθρωποι ‘’.

Ζητώντας συγγνώμη για την  αυστηρή αντιμετώπιση της και τη διάχυτη μελαγχολία που επιτείνει η χαρμολύπη των ημερών που διανύουμε, διευκρινίζω ότι οι επόμενες δυο εκδοχές [ευχή  ή κατάρα]  αποτελούν αποκλειστικά σχήμα λόγου και  εναπόκεινται στις ορθώς εννοούμενες ιδιαιτερότητες του καθενός μας .  Δεν πρέπει να παραβλέπεται και το γεγονός ότι για όσα βιώνουμε στη ζωή ,πληρώνουμε και  το ανάλογο τίμημα που, αν και - ετεροκαθοριζόμενο -  δεν παύει  να εξαρτάται και από  τις πρακτικές του  καθενός μας. Το τζάμπα  δεν υπάρχει και δεν υπήρξε  ποτέ και αποτελεί εφεύρημα κάποιων πονηρών καιροσκόπων, χωρίς αντίκρισμα  στην κανονική  ζωή. Συνεπώς και η  μακροζωία [που είναι το κύριο θέμα μας]  έχει το δικό της  και ενίοτε βαρύ τίμημα!!! Πρόκειται για το  αντίτιμο  που  πληρώνουμε όλοι μας  ανεξαίρετα για την παρουσία μας και την όποια δραστηριότητα στη ζωή.

Ξεκινώ  με τη διαπίστωση ότι  στη ζωή και στη φύση γενικώς υπάρχουν ανισότητες και  ενδεχόμενες  αδικίες. Για παράδειγμα το κόστος των δικών  μου  γηρατειών ή μακροζωίας δεν έχει καμιά σχέση με εκείνο που καταβάλλουν οι κατέχοντες και οι βολεμένοι, με  αμέτρητα πρόσωπα να  τους υπηρετούν και να τους φροντίζουν. Το ίδιο συνέβαινε και σε υπέρτερο βαθμό και στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού – που  έζησα επί μακρόν -  για την κομματική νομενκλατούρα, με πλήρη εγκατάλειψη των  υπολοίπων και χωρίς να λογοδοτούν σε κανένα. Η ανισότητα και η αδικία αποτελούν τον κανόνα και ας λένε κάποιοι αιθεροβάμονες ότι αγωνίζονται για το δίκιο του εργάτη, του φτωχού, του κατατρεγμένου και τόσων άλλων αναξιοπαθούντων. Πρώτον γιατί δεν μπορούν και δεύτερον και χειρότερο γιατί το ξέρουν ότι  λένε ψέματα. Παντού και πάντα θα υπάρχουν, τα λιοντάρια και τα μυρμηγκάκια.

 Εγώ, χωρίς να το επιδιώκω βιώνω τα γηρατειά μου και η σύντροφός μου έφυγε στα 36 παρά τη ισχυρή της θέληση να ζήσει και να χαρεί την οικογένειά της. Αυτό ποιος μπορεί να το διορθώσει, έστω και  αν έχει όλα τα μέσα και τα πλούτη στη διάθεσή του;;; Η αδικία και η ανισότητα δεν καταργούνται και κυρίως με  επιβολή. Ας αρχίσουμε τουλάχιστον από την ορθή διατύπωση των ορισμών όπως π.χ. την ισότητα που αποτελεί μαθηματικό  και όχι κοινωνικό μέτρο. Οι διεκδικήσεις μας πρέπει να αναφέρονται στην ισονομία, ισοπολιτεία και τη δικαιοσύνη. Ένας κοντός δεν γίνεται ποτέ ίσος με ένα ψηλό και η διαφορά τους  αποτελεί θέμα κατασκευής [έστω και άδικης] και όχι κοινωνική διάκριση . Ας φροντίζουμε  λοιπόν την ορθή γλωσσική διατύπωση  πριν προχωρήσουμε σε εφαρμογή της.

          Όσα   έπονται   αποτελούν   αυθεντικό ‘’ κομμάτι ’’   ζωής  , στο οποίο ο καθένας μπορεί να εναντιωθεί, να ταυτισθεί ή  να το απορρίψει . Δεν   μπορεί όμως πια  να ανατρέψει  τα γενόμενα, στα οποία συνέβαλαν  οι πολυσχιδείς ανάγκες της εποχής,  προσωπικά  βιώματα ,  συναισθήματα . Διευκρινίζω ότι, ως ανθρώπινη οντότητα, υποβάλλω κάθε μου αίσθημα που αντιλαμβάνεται η ψυχή, σε συστηματική εγκεφαλική επεξεργασία , καθιστώντας το μοναδικό και κυρίαρχο συναίσθημα ή το διαγράφω οριστικά και αμετάκλητα, αδιαφορώντας για τις  ενδεχόμενες συνέπειες στο πρόσωπό μου.

Αναφερόμενος στα συναισθήματα, θεωρώ  δεδομένη την ανταπόδοση –έστω και ενδόμυχη- και τα αποδέχομαι σαν γεγονότα που σε κάποιο βαθμό  συμβαίνουν σε όλους μας. Διατηρώ απόλυτη  εμπιστοσύνη στον διπλοτσεκαρισμένο [όπως θα έλεγε η  αείμνηστη Μαλβίνα]  έλεγχο της καρδιάς και του μυαλού [ με πρωτοπορία του δεύτερου ], διαθέτοντας κάθε πλεόνασμα των αισθημάτων για την αντιμετώπιση των αμφιβολιών. Αποφεύγω συστηματικά να αφήνω εκκρεμότητες , ενώ αντιμετωπίζω με κατανόηση  τις εκκρεμότητες των άλλων απέναντί μου.  

Συμπερασματικά, με   αφήνει παγερά αδιάφορο η  μακροζωία μου, την οποία, παρά την έλλειψη - στα 89 μου - παθολογικών προβλημάτων και την ικανοποιητική φυσική μου κατάσταση, τη θεωρώ  απλή και μελαγχολική επιβίωση και  μόνο για όσο μου εξασφαλίζει μια στοιχειώδη αυτοεξυπηρέτηση. Θεωρώ  την τελευταία προϋπόθεση, διότι αρνούμαι  να  ‘’φορτώνω’’ στους οποιουσδήποτε άλλους μια τέτοια υποχρέωση– παρότι μου έχει ήδη προταθεί – που έχει εγκαταλειφτεί στη σύγχρονη κοινωνία. Δεν δέχομαι επίσης – όσο το μπορώ -   την ‘’αποθήκευσή’’ μου σε κάποιον από τους , κατ’ ευφημισμό, αποκαλούμενους οίκους ευγηρίας. Για τους  τελευταίους μάθαμε διεθνώς πολλά και ενδεικτικά της τραγικής εποχής μας, στη διάρκεια της τελευταίας πανδημίας. Επί του παρόντος , συνεχίζω ένα   πλήρες καθημερινό πρόγραμμα, με προσωπική  κάλυψη όλων των αναγκών μιας τυπικής  διαβίωσής. Η μόνιμη συνέπεια των γηρατειών, ο πόνος,  θυμίζει  την παράταση της επιβίωσης  και αποτελεί ένα μικρό μέρος του  τιμήματός  της .

  Αναφέρομαι στην    ανθρώπινη διαβίωση,  αφού  οι συνάνθρωποί μας, με τη συνδρομή και της παγκόσμιας πολιτείας, φρόντισαν τουλάχιστον  για τα υπόλοιπα ‘’ζωντανά’’. Αποτελεί και αυτό μια μόδα και όπως συχνά  συμβαίνει [ η μακροβιότητα με φόρτωσε ανάλογα παραδείγματα] , θα περάσει και θα ξεχασθεί, μόνο που τα τελευταία δεν θα μπορούν να παραπονεθούν. Οι ίδιοι άνθρωποι θα επανεκτιμήσουν την προσφορά τους και θα τους ξαναδώσουν τη θέση και τη φυσική φροντίδα που δικαιούνται δίπλα μας, γιατί  η μόδα αλλάζει αλλά οι ανάγκες και οι παλιές καλές σχέσεις παραμένουν. Όλοι μας στα παιδικά μας χρόνια – ιδιαίτερα στην επαρχία  - συμβιώσαμε ειρηνικά και με πολλή αγάπη  με τους πιστούς αυτούς  φίλους και συνεργάτες μας.  

Διεκπεραιώνω μόνος το σύνολο των αυξημένων εργασιών  του  μεγάλου σπιτιού μου που  είχα ενοικιάσει με άλλες προοπτικές  και μου απόμεινε σαν  μοναδική πολυτέλεια που κράτησα για τον εαυτόν μου. Μοναδική μου σύνδεση με αυτό που ονομάζουμε ζωή , ασχέτως της ποιότητας, είναι η προσπάθεια μιας μικρής ΜΟΝΑΧΙΚΉΣ ορειβασίας, η οποία ‘’οσημέραι’’   περιορίζεται τόσο σε συχνότητα όσο και  σε υψόμετρο.

 Οι πόλεμοι και  η πείνα  των παιδικών μου χρόνων και η δυστυχία και τα προβλήματα που  ακολούθησαν, αντί να περιορίσουν τη δραστηριότητά μου, την έκαναν πιο έντονη και τελικά με κούρασαν,  κυρίως ψυχικά. Έφθασα στο σημείο να μην μπορώ ή  και να μη θέλω πια να χαρώ  την  κατ’ ευφημισμό  αποκαλούμενη ζωή ,  χαρακτηρίζοντας την   μοναχικότητα.  Ευτυχώς οι αρχαίοι μας πρόγονοι  μας άφησαν μια γλώσσα που επιτρέπει  ‘’πλάγιες’’ ερμηνείες των καταστάσεων που μας βγάζουν από τις κακοτοπιές και τις παρεξηγήσεις.

 Μετά την απώλεια της συντρόφου μου το 1977 , δεν σκέφθηκα καν να ρισκάρω την ισορροπία της εναπομείνασας  οικογένειας και συνεχίσαμε μόνοι μας. Όταν αργότερα θεώρησα ότι είχαν δημιουργηθεί οι  συνθήκες να σκεφθώ και το τελικό στάδιο του βίου μου, δείλιασα. Επέλεξα   τελικά  τη μοναξιά ,  αρνούμενος να  παρατείνω  την ευτυχία μου με  κάτι επιζήμιο που  μπορεί να συμβεί  μελλοντικά σε άλλο άτομο και  δεν έστερξα  να μοιραστώ  μια ενδεχόμενη  μιζέρια της επιβίωσης. Χρησιμοποίησα μάλιστα σαν πειστήριο της  επιλογής  μου, τα λόγια τραγουδιού του CHRIS DE BURGH [ the head and the heart], που πραγματεύεται  το κλασικό δίλημμα ανάμεσα στην καρδιά και τη λογική , αναλογιζόμενος  παράλληλα και την  ζωή της Μαντάμ  Ορτάνς από το έργο του Καζαντζάκη. Αυτό ίσως δίνει απάντηση σε φίλους που έσπευσαν – καλοπροαίρετα – να με κακίσουν για μια συγκεκριμένη  επιλογή  για τη συνέχιση της ‘’μαγκουφιάς’’  μου.

Όλα άρχισαν στις Βρυξέλλες τον Φεβρουάριο  του 1984, που κυκλοφόρησε ο πιο πάνω δίσκος  που μου χάρισαν στην πρώτη  συμμετοχή μου  σε γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου.  Όπως συμβαίνει συχνά, η αρχή και το τέλος έχουν δυσδιάκριτα όρια και εγώ με όσα προανέφερα και με τα πειστήρια που επικαλέστηκα, έριξα το βάρος  στο δεύτερο. Στο ερώτημα αν τώρα μετανιώνω δεν έχω απάντηση , αφού άλλωστε δεν έχει  και νόημα, αφού όταν το αποφάσισα, οι   προοπτικές της μακροζωίας μου  ήσαν άγνωστες.

Επειδή πολύ αναφέρθηκα στους στίχους ενός τραγουδιού, το παραθέτω  ολόκληρο στη γλώσσα του για να εκτιμηθεί αν επηρέασε σωστά  την τελική μου απόφαση ανάμεσα στην καρδιά και τον νου. Η άλλη πλευρά , ύστερα από μια υπερδεκαετή  ευτυχή συμβίωση, προφανώς  συμφωνεί ως προς την σκέψη αλλά πρέπει να μετάνιωσε  που μου χάρισε το δισκάκι.. Αντώνης

Let us talk no more, let us go to sleep,
Let the rain fall on the window pane,
And fill the castle keep,
I am weary now, weary to my bones,
Weary from the travelling,
And the endless country roads,
That brought us here tonight, for this weekend,
And a chance to work it out,
For we cannot live together, and we cannot live apart,
It’s the classical dilemma between the head and the heart;

She is sleeping now, softly in the night,
And in my heart of darkness she has been the only light,
I am lost in love, looking at her face,
And still I hear the voice of reason,
Telling me to chase these dreams away,
Oh here we go again, we’re divided from the start,
For we cannot live together, and we cannot live apart,
It’s the classical dilemma between the head and the heart,
The head and the heart;

Now the dawn begins, and still I cannot sleep,
My head is spinning round but now the way is clear to me,
There is nothing left, nothing left to show,
The jury and the judge will see, it’s time to let her go,
Now hear the heart,
I believe that time will show,
She will always be a part of my world,
I don’t want to see her go,
So I plead my case to hear the heart,
And stay.

It’s time to let her go – I don’t want to let her go
It’s time to let her go – I don’t want to let her go
It’s time to let her go – I don’t want to let her go
It’s time to let her go

And in this classical dilemma,
I find for – the heart.

ΜΙΣΘΑΡΝΟΙ,ΑΡΓΥΡΩΝΗΤΟΙ ή ΕΞΩΝΗΜΕΝΟΙ;

     ΜΙΣΘΑΡΝΟΙ, ΑΡΓΥΡΏΝΗΤΟΙ ή ΕΞΩΝΗΜΕΝΟΙ;

                                    

 

Αποτελεί πάγια λογοτεχνική μου πρακτική  η προσπάθεια χρήσης και διάσωσης λόγιων λέξεων και εκφράσεων της γλώσσας μας, όπως κάνω και σήμερα ενώ η   ευκαιριακή αντικειμενική   ενημέρωση στα γεγονότα της επικαιρότητας  αποτελεί  αναγκαιότητα   και όχι αυτοσκοπό . Ο γλωσσικός μας πλούτος προσφέρει μεγάλες  ομοιότητες αλλά και διαφοροποιήσεις  που βρίθουν    εφαρμογών σε ποικίλες επαγγελματικές   ομάδες ,  ενώ η σημερινή  μου επιλογή αποτελεί καθαρά   προϊόν συγκυρίας!!!

Πρόσφατα δημοσιεύματα για τον ‘’κρυμμένο  θησαυρό’’ εκλιπόντος μεγαλοδημοσιογράφου – που εμφανιζόταν σαν κήνσορας  των  πάντων -   και η  ιδιαίτερα έντονη δραστηριότητα της ομάδας αυτής στις εκλογές, με προκαλούν να αναφερθώ  σε  χαρακτηριστικές της περιπτώσεις. Αν μέσω των περιγραφών των  γεγονότων ανακαλύψουν κάποιοι τον εαυτόν τους, θα το εκλάβω σαν  απλή  επιβεβαίωση της αλήθειας.  Για μια ακόμα φορά θα δανεισθώ από το Βικιλεξικό τις επικρατέστερες ερμηνείες των τριών εκφράσεων του τίτλου, αφήνοντας τους υπονοούμενους  να επιλέξουν οι ίδιοι  την ‘’κατηγορία’’ τους, όπως γίνεται  με παλαιστές και  πυγμάχους, οι οποίοι  χαρακτηρίζονται ως    βαρέων, μέσων, ελαφρών βαρών μέχρι και φτερού . Καταφεύγω σε ανάλογους χαρακτηρισμούς, διότι η συνολική εικόνα  προσιδιάζει περισσότερο σε  ρινγκ και μάλιστα χωρίς  κανόνες,   διαιτησία ή λογική, αφού  την ηθική και το ‘’ξακουστό’’ ελληνικό φιλότιμο τα έχουν σκόπιμα μπερδέψει  με ανυπόστατους  ‘’κονσερβοποιημένους’’  όρους και ιδεοληψίες.

Παραθέτω λοιπόν τις ερμηνείες των λέξεων του τίτλου, για να καταδείξω  την  όποια ειδοποιώ διαφορά  μεταξύ τους :

Μίσθαρνος είναι αυτός που εργάζεται αποβλέποντας μόνο στις υλικές ωφέλειες, αδιαφορώντας για την  ηθική  , το συλλογικό καλό και το εθνικό συμφέρον.

Αργυρώνητος είναι αυτός που έχει εξαγορασθεί με χρήματα και καθίσταται δούλος ή υπηρέτης ξένων συμφερόντων, ο πουλημένος.

Εξωνημένος  είναι ο πουλημένος, ο προδότης, ο εξαγορασμένος .

Οι σωστοί επαγγελματίες δημοσιογράφοι,  πιστεύω ότι πρέπει να  τηρούν τους  κανόνες και να προστατεύουν την αντικειμενική ενημέρωση του κοινού, αν θέλουν πραγματικά  να αποτελούν την   4^η εξουσία.  Η  προώθηση κομματικών ιδεοληψιών δεν  αποτελεί  ενημέρωση  και προφανώς υποκρύπτει  και είναι πράξη  συναλλαγής. Η Ευρώπη  και ο Κόσμος  ολόκληρος πνίγηκε στο αίμα από τον φασισμό και τον  ναζισμό  και παράλληλα αγωνίστηκε πολλές δεκαετίες για να αποτινάξει τον ‘’ζυγό’’ του ολοκληρωτισμού που επιβλήθηκε. Έτσι  λοιπόν στις μέρες μας αποτελεί επικίνδυνο πισωγύρισμα η παλινόρθωση αυτοκρατοριών και η επαναφορά φασιστικών και άλλων  ολοκληρωτικών καθεστώτων, γιατί κατά τη λαϊκή  έκφραση, ‘’ όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν’’, εκτός αν τους φορέσουν μάσκες, όπως συνηθίζουν μετά την παταγώδη αποτυχία και την πτώση τους !!!

Οι στρατευμένοι ‘’δημοσιογράφοι’’  προβάλλουν τα κηρύγματα μίσους και τις ψευδολογίες των ‘’αφεντικών’’ τους και  βέβαια με το αζημίωτο, για την αναβίωση συστημάτων, που όσοι τα ζήσαμε δεν  ανεχόμαστε πλέον  την επαναφορά τους. Συγχρόνως παραβλέπουν και παραβιάζουν  τον ελληνικό και παγκόσμιο   κώδικα δεοντολογίας και αντικειμενικότητας που οφείλουν να τηρούν απαρέγκλιτα .  Αδυνατώ συνεπώς   να αποδεχθώ την  επαναφορά της άποψης  ‘’ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’’, που κάποτε γινόταν  με αντάλλαγμα μια θέση στον Παράδεισο με το συγχωροχάρτι , ενώ σήμερα – λόγω  και της ενδεχόμενης αθεΐας – προβλέπει  προώθηση στη Βουλή,  εκλόγιμη  θέση στο ψηφοδέλτιο  Επικρατείας μέχρι και μια πλουσιοπάροχη  ‘’έδρα’’  στο Ευρωκοινοβούλιο.  Χειροπιαστά πράγματα !!!

 Εμφαντικό δείγμα  αποτελούν οι τελευταίες εκλογές, στις οποίες προχείρως μέτρησα τρία  τουλάχιστον πρωτοκλασάτα στελέχη του ‘’κρατικού’’ καναλιού  και κυρίως του Γ΄ Προγράμματος τα οποία  ανταμείφτηκαν  για τους  αγώνες τους στην προοδευτική λαϊκή ενημέρωση. Με την ίδια γενναιοδωρία αισιοδοξούν να αντιμετωπισθούν και όσοι ακρίτως και εμφαντικά προβάλλουν και επικροτούν τους χαρακτηρισμούς των αφεντικών τους, για το καλό της παράταξης και το δικό τους, με μια προώθηση στους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους μας, μη τυχόν και τους  χάσουμε!!!  Αντώνης

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ - ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

 

 

                    ΑΛΗΘΙΝΕΣ  ΙΣΤΟΡΙΕΣ

                   ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

 

Η ελληνική και διεθνής επικαιρότητα, με τον δικαιολογημένο και ‘’εν πολλοίς’’ καθοδηγούμενο ακραίο ξεσηκωμό, μου έφερε στο νου ξεχασμένα γεγονότα και την ακραία εκμετάλλευσή τους. Παρά τον  διαχρονικό  λαϊκό εθισμό  στη διαστρέβλωση των γεγονότων  και τη συκοφαντία  , που τελευταία παρουσιάζει επικίνδυνες εξάρσεις και ενόψει των εκλογών ,  θα ‘’απαντήσω’’ με τις δικές μου αλήθειες , αφού έχει  καταστεί είδος σε ανεπάρκεια το πάλαι ποτέ  ελληνικό φιλότιμο. Δεν κατέχω την απόλυτη αλήθεια αλλά, αρνούμενος τις συνειδητές  καθημερινές τερατολογίες, αισθάνομαι την ανάγκη να τις αντικρούσω με  προσωπικά βιώματά μου, των οποίων μπορώ να ελέγχω απόλυτα την  ακρίβεια και αντικειμενικότητα. Με τον τρόπο αυτό ανταποκρίνομαι και  στο αίτημα αναγνωστών των κειμένων μου, που μου ζητούν  να συνεχίσω. Πιστεύω  άλλωστε ότι  η  αλήθεια δεν έβλαψε ποτέ  και  κανένα  καλοπροαίρετο και ανυστερόβουλο άνθρωπο, δίνοντας και ένα  παράδειγμα στην κοινωνία, που στερείται πια προτύπων.

Μοναδικός τρόπος  αντιμετώπισης ανάλογων καταστάσεων και άμυνας    στην  εκμετάλλευση  και την  ασυδοσία, αναδείχτηκε ο  συνδικαλισμός, τον οποίο κάποιοι πονηροί, εκατέρωθεν, έσπευσαν να κομματικοποιήσουν.  Τον  μετεξέλιξαν  σε  εφεύρημα επαγγελματιών    εργατοπατέρων, με σκοπό την προσωπική  και κομματική τους ανέλιξη  . Τα κόμματα  ανέκαθεν επιδίωκαν  να ικανοποιούν  τα ρουσφέτια τους  και μέσω του ελεγχόμενου συνδικαλισμού,  δημιουργούσαν ‘’κομματικούς στρατούς’’ , για πιέσεις και ανάλογες εξυπηρετήσεις. Με τις ομάδες   πίεσης δεν αρκούνται στην άρση αδικιών και την ικανοποίηση των δικαιωμάτων τους, αλλά επιδιώκουν ιδιαίτερες κλαδικές  διακρίσεις. Με την  κομματική  οργάνωση και  καθοδήγηση, επιβάλλουν το νόμο ‘’της πλατείας και των πεζοδρομίων’’ , αμφισβητώντας  κάθε νομιμότητα, την οποία δηλώνον ότι αποστρέφονται [νόμος και τάξη].  Έχουμε δει  αυξημένους μισθούς και επιδόματα, ακόμα  και επικουρικές συντάξεις  χωρίς προσωπική συμμετοχή,  σε Τράπεζες και δημόσιους Οργανισμούς , ενώ στα Πανεπιστήμια διεκδικούν την συνδιοίκηση, ακόμα και την επιλογή  μαθημάτων και  διδασκόντων και μάλιστα με άσκηση βίας, την οποία αποκαλούν ‘’ελεύθερη διακίνηση ιδεών’’. Το πρόβλημα είναι ότι τις θέσεις αυτές συμμερίζονται ανοικτά πλέον πολλά κόμματα, μόνο και μόνο για να αντιταχθούν στις κυβερνητικές αποφάσεις, για έλεγχο, αξιολόγηση και ελεύθερη διακίνηση ιδεών για όλους!!!

 Στις διαπιστώσεις που ακολουθούν και στηρίζονται  σε προσωπικά μου βιώματα  ή ακραία καθημερινά γεγονότα που υπηρετούν  σκοπιμότητες, σχολιάζω – λόγω της έντονης  επικαιρότητας -  όσα συνέβησαν τελευταία  στη χώρα μας και στη Γαλλία.  Μερικές φορές μάλιστα οι κομματικές ερμηνείες τους χαρακτηρίζονται από μια ελαφρότητα και αφέλεια, ενώ στο βάθος άλλες είναι οι βλέψεις τους!!!

Ας πάρουμε τα γεγονότα χρονολογικά, αρχίζοντας  από τη χώρα μας και  θεωρώντας πάντα κυρίαρχο θέμα τον συνδικαλισμό , επικαλούμενος και την ταπεινότητά μου.  Ο όρος συνδικαλισμός προέρχεται από τη γαλλική λέξη  syndicat [ ένωση για την υπεράσπιση κοινών συμφερόντων]  και την  αρχαιοελληνική,  με τη σημασία του συνήγορου και υπερασπιστή. Η έννοια της συνδικαλιστικής επανάστασης ή του επαναστατικού συνδικαλισμού εμφανίστηκε στα γαλλικά σοσιαλιστικά περιοδικά το 1903 όταν η γαλλική Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας (Confederation générale du travail, CGT) χρησιμοποίησε τον όρο για να περιγράψει το νόημα του συνδικαλισμού.

Πρόκειται για  μια συλλογική δραστηριότητα ανθρώπων που ασκούν το ίδιο επάγγελμα και δραστηριοποιούνται με στόχους την προάσπιση των κοινών τους συμφερόντων και την προβολή των διεκδικήσεών τους. Μορφές συνδικαλισμού είναι η ίδρυση επαγγελματικών ενώσεων (σωματείων, συνδικάτων), η συλλογική προβολή και διεκδίκηση αιτημάτων, η απεργία κτλ.

Το μακρινό 1977, με Νόμο επιτράπηκε ο συνδικαλισμός  στο Ελληνικό δημόσιο. Για την αντιμετώπιση  μισθολογικών και επιδοματικών  και λοιπών επαγγελματικών δικαιωμάτων που όλοι διαμαρτύρονταν αλλά κανένας δεν αντιδρούσε και για να αποφύγουμε τον κηδεμονευόμενο  συνδικαλισμό, πρότεινα προσωπικά  και έπεισα  κύκλο συναδέλφων  για τη δημιουργία ενός Συλλόγου, με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση των  επαγγελματικών προβλημάτων μας [ Προς επίρρωση της αλήθειας, στο τέλος επισυνάπτω επιστολή του διάδοχου σωματείου, που επιβεβαιώνει το ιστορικό].

  Την  εκλογή μου παμψηφί στον πρώτο και μοναδικό τότε Σύλλογο Μονίμων Υπαλλήλων Υπουργείου Εξωτερικών, ακολούθησε  η ανάδειξή μου στη  θέση του   Γενικού Γραμματέα. Τότε πείσθηκα απόλυτα ‘’ότι στη χώρα μας ο συνδικαλισμός  ελέγχεται και κηδεμονεύεται  από Κόμματα και άλλες ομάδες συμφερόντων’’.

Το Υπουργείο  Εξωτερικών ζούσε  τότε σε ένα   δικό του κόσμο και δεν έβλεπε με καλό μάτι τα κομματικο-συνδικαλιστικά  θέματα – όπως και εγώ. Άρχισα λοιπόν να δέχομαι πιέσεις  από την υπηρεσία να φύγω στο εξωτερικό,  προφανώς για να μην εξαπλωθούν στον ευγενικό -είναι αλήθεια-  χώρο του, τα καινά δαιμόνια ενός ακομμάτιστου ‘’επαναστάτη’’. Σημειωτέον ότι λίγους μήνες πριν είχα χάσει τη σύντροφο της ζωής μου και έμεινα με μια κόρη στην εφηβεία και ένα γιο 5 ετών και δεν το επικαλέστηκα – αν και το γνώριζαν . Τελικά  ευτύχησα να παίξω τον  πολλαπλό ρόλο πατέρα,  μάνας και υπαλλήλου, ελπίζω με ικανοποιητικό τρόπο, δηλαδή  τα καταφέραμε. Με τη λήξη της συνδικαλιστικής μου θητείας και την άρνησή μου να ‘’επανεκτεθώ’’, μετατέθηκα  σε καλό πόστο στο εξωτερικό που ικανοποιούσε και τις  μορφωτικές ανάγκες των παιδιών μου.

 Το  Υπουργείο Εξωτερικών  έκτοτε κατακλύστηκε από ποικιλώνυμους  Συλλόγους,  γεγονός που  διευκόλυνε το διαίρει και βασίλευε και βόλευε την ηγεσία . Σημειώνω ότι με την πρώτη αναγγελία του Συλλόγου, έλαβα επιστολές από τα περισσότερα Κόμματα για την προσχώρησή μας στη δική τους κλαδική, ενώ στο μοναδικό πανελλήνιο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ που συμμετείχα, μου δόθηκαν αμέτρητα ‘’σταυρωμένα’’ ψηφοδέλτια, πέραν των όσων μου είπαν στα ‘’μουλωχτά’’!!!                                                                                                                                                                                                                                                                                              

 Δεν θα πω περισσότερα, για να μην αδικήσω  τους πολλούς  αγνούς συνδικαλιστές, που τιμούν το κίνημα και αμφισβητούν  τα προσχήματα του ‘’στρατευμένου’’ συνδικαλισμού.  Δεν ξεχνώ βέβαια  αυτόν  που κάποτε κατέβαζε ‘’προοδευτικά’’ τους  διακόπτες της ΔΕΗ, εκείνους που  συκοφαντούν τους αντιπάλους των ή όσους  εμμένουν  στην ιδεοληψία  και τον δογματισμό τους. Τελευταία ακούγονται δημόσια ‘’προοδευτικές’’  φωνές  που αμφισβητούν και το δικαίωμα στις πλειοψηφίες να ορίζουν ακόμα και τον ηγέτη τους. Αυτό μου θυμίζει καταστάσεις που έζησα για 12 χρόνια σε χώρες του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’ , τον οποίο σοσιαλισμό ακόμα αναζητώ. Θα μου πείτε ότι υπάρχουν μειοψηφίες που   φθάνουν στο σημείο να αρνούνται ΣΕ ΆΛΛΑ Κόμματα να     επιλέγουν  τον Πρωθυπουργό , άλλοι που αποχωρούν από ψηφοφορίες στη Βουλή και δηλώνουν ότι δεν θα εφαρμόσουν ψηφισμένους Νόμους. Είναι και αυτά δείγματα των καιρών, που σαφώς οφείλονται στην ‘’εξαφάνιση’’ των ιδεολογιών. Ανάμεσα στις παραφωνίες αυτές ακούγεται και μια του νέου αρχηγού, που μας έρχεται από την καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στηρίζει Κόμμα του Ευρωπαϊκού τόξου.  Τόσα χρόνια στις Βρυξέλλες, που γνωρίζω άριστα, πού είδε ή άκουσε αυτά τα ‘’σουσούμια’’;;;  Τέτοιες φωνές, ρισκάρουν να μετατρέψουν ένα  χρήσιμο κόμμα σε τελεία  και χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

Τώρα πάμε στη Γαλλία, που έτυχε να ζήσω από κοντά  την πρώτη φάση του ορίου συνταξιοδότησης, που αποτέλεσε την αφορμή ταραχών και καταστροφών των τελευταίων ημερών. Η  Ελληνική αντιπολίτευση, χωρίς να κοιτάζεται στον καθρέφτη,  επεμβαίνει στα εσωτερικά φίλης και συμμάχου χώρας και εναντιώνεται σε  όρια συνταξιοδότησης  που  όμως εφαρμόζονται  ήδη  στη χώρα μας.

Το θέμα ξεκινάει  1981 επί  προεδρίας  του ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κόμματος  Φρανσουά Μιτεράν με τη στήριξη και στελεχών του Κ.Κ.Γαλλίας, ο οποίος μείωσε τα όρια συνταξιοδότησης, που είχαν καθιερωθεί στα 65 από το 1910,  στα 60 ,για να ‘’ εξευμενίσει’’ τα γαλλικά συνδικάτα [ CGT ],  που είχαν κυριολεκτικά ‘’ξηλώσει’’ τα πεζοδρόμιο της Γαλλίας . Αυτό του δημιούργησε Ευρωπαϊκές πιέσεις   , ύστερα και  από την  έκθεση ειδικής επιτροπής και φοβόταν ότι η Κυβέρνηση [νομίζω του Σιράκ] θα ενδώσει, οπότε τον συνόδευε σε όλες τις διεθνείς συναντήσεις. Το φαινόμενο είχε αποκληθεί   συγκατοίκηση  και λεγόταν,  ότι είχε συγκατανεύσει στην επαναφορά του ορίου ηλικίας, όταν γίνει αποδεκτό από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Να σημειωθεί ότι ο αείμνηστος ήταν  θιασώτης της ευρωπαϊκής ενότητας και συνεργασίας και είχε προσυπογράψει τις συνθήκες Σένγκεν και Μάστριχτ.

Ο σημερινός Γάλλος Πρόεδρος προσπαθεί να ανταποκριθεί σε ‘’υποσχέσεις΄΄  του σοσιαλιστή προκατόχου  του 1981, κάτι που η πονηρή αλεπού – όπως αποκαλούσαν τον Μιτεράν -  απέφυγε με τρόπο, αφού εν τω μεταξύ  διέλυσε το ισχυρότατο  τότε Κ.Κ.Γαλλίας. Ακολουθεί  απόσπασμα α σχετικού  άρθρου  του Καθηγητή κ. Ναπολέοντα Μαραβέγια, όπου αναφέρει ενδεικτικά:

 ‘’Σε όλο τον κόσμο ανέμεναν, ευχόμενοι ή απευχόμενοι, να διαπιστώσουν αν θα πραγματοποιήσει το σοσιαλιστικό του πρόγραμμα, καθώς στην κυβέρνηση που σχημάτισε συμμετείχαν και τέσσερις κομμουνιστές υπουργοί. Η νίκη του Σοσιαλιστή Μιτεράν δεν θα «τρόμαζε» ιδιαίτερα τη Δύση, αν δεν είχε συμμαχήσει με το ΓΚΚ, καθώς το πολιτικό του παρελθόν δεν ήταν ριζοσπαστικά αριστερό. Γι' αυτό οι κομμουνιστές δεν του έδειχναν εμπιστοσύνη, καθώς γνώριζαν ότι θα έκανε ό,τι μπορούσε για να περιορίσει την επιρροή τους.

Πράγματι, μετά τον «σοσιαλιστικό ενθουσιασμό» των πρώτων δύο ετών, που οδήγησε σε πληθωρισμό και σε ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που παραλίγο να στοιχίσει μια υποτίμηση στο γαλλικό φράγκο και την έξοδο από το ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα, ο Μιτεράν ακολούθησε περιοριστική οικονομική πολιτική. Αυτό οδήγησε τους κομμουνιστές να εγκαταλείψουν την κυβέρνηση το 1984, αφού είχαν ήδη υποστεί σημαντική φθορά, απογοητεύοντας τους οπαδούς τους. Στις ευρωεκλογές του 1984 το ΓΚΚ απέσπασε το 11% του εκλογικού σώματος έναντι 15% στις προεδρικές του 1981, ενώ στις εκλογές του 1995 πήρε μόνο 8,5%.

Η στροφή από τον «σοσιαλιστικό ενθουσιασμό» στον «ρεαλισμό» στην οικονομική πολιτική δεν εμπόδισε τον Μιτεράν να αφήσει στον κοινωνικό και πολιτιστικό τομέα μια πολύ σημαντική κληρονομιά. Οι μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε παραμένουν ακόμη και σήμερα εξαιρετικά τολμηρές. Η συνταξιοδότηση  ακόμα στα 60 αντί των  65, η ετήσια άδεια των 5 εβδομάδων, το εβδομαδιαίο 39ωρο, η κατάργηση της θανατικής ποινής, τα πολιτιστικά έργα (μοντέρνα Όπερα της Βαστίλλης), η απελευθέρωση των ερτζιανών κ.ά. Η κληρονομιά του Μιτεράν είναι εξαιρετικά σημαντική και για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, με την ενίσχυση της συνεργασίας της Γαλλίας με τη Γερμανία, την έναρξη της νομισματικής ενοποίησης και κυρίως την υποστήριξη του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ από το 1985 μέχρι το 1995 στην προσπάθειά του να ενισχύσει την ενότητα της ΕΕ και να επιδείξει έμπρακτη αλληλεγγύη με τον διπλασιασμό των πόρων της ΕΕ για τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες της,  το γνωστό πακέτο ΝΤΕΛΌΡ.   Αντώνης    . Ανοίγει με αριστερό κλικ