ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ

           ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ  ΚΑΙ  ΗΘΙΚΗ        

                         

 

 

Η παρατιθέμενη  απάντηση του φίλου και αναγνώστη των κειμένων μου Σταμάτη, στο τελευταίο  γύμνασμα  περί  αυτοκριτικής: ‘’Αγαπητέ Αντώνη, μετά την αυτοκριτική καιρός είναι να μιλήσεις και για αυτογνωσία. Νομίζω ότι όποιος θέλει να ασχοληθεί με τα κοινά πρέπει να ορκίζεται στην αυτοκριτική, στην αυτογνωσία και στην ηθική. Να είσαι καλά. Σταμάτης’’ αποτέλεσε μια πρόκληση .  Η επισήμανσή του με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο και θα προσπαθήσω να εκφράσω τις απόψεις μου, αρχίζοντας με την ηθική που εγγίζει άμεσα το κοινωνικό σύνολο και στη  χώρα μας εξακολουθεί δυστυχώς να  αποτελεί    ζητούμενο για όλους μας.

Επιχείρησα επανειλημμένως να γράψω κάτι και δεν μου έβγαινε.Τη λύση μου έδωσε το χθεσινοβραδινό DEBATE, που παρακολούθησα με προσοχή – όπως κάνω πάντα σε δημόσιες και κοινοβουλευτικές συζητήσεις – για να ξέρω τι σκέπτονται για μας οι πατέρες του Έθνους. Στην αϋπνία που ακολούθησε βρήκα απάντηση στα ερωτήματά μου και αν τα μάτια και τα χέρια μου ανταποκριθούν θα προχωρήσω στην αποτύπωσή τους. Οι πολιτικοί μας όμως  στο σύνολό τους έδειξαν ικανοποιημένοι,  κυρίως για την κατάντια του λαού μας που τους εμπιστεύεται. Παρά την τυπική τήρηση κάποιων στοιχειωδών κανόνων, δεν έλειψαν οι εμμονές κάποιων πολιτικών και δημοσιογράφων να μας μεταφέρουν στην αρένα που είχαν σχεδιάσει τα επιτελεία τους. Δεν θα προβώ σε αναλυτικές και εξειδικευμένες ατομικές κρίσεις, θα επαναλάβω το τετριμμένο αλλά σοφό ότι κάθε λαός διαθέτει τους πολιτικούς που του αξίζουν.

Η  παρατεταμένη ειρηνική περίοδος στην Ευρώπη και την Αμερική και η επακόλουθη ραστώνη και καλοπέραση, δημιούργησαν  νέα ιδεολογήματα  στη θέση των χαμένων ιδεολογιών. Έφθασαν στο σημείο να ταυτίζουν την κλασική έννοια της  δημοκρατικής ελευθερίας με τους κανόνες της, με την ασύδοτη και  ανεξέλεγκτη  ανεκτικότητα , που δεν αποτελεί πια φραγμό  στην οποιαδήποτε  ανηθικότητα και θέτει υπό αμφισβήτηση τον νόμο, την τάξη και τον θεσμό της οικογένειας, τα βασικά θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας. Ο  αμοραλισμός   των  ανερμάτιστων καιροσκόπων  ή οπορτουνιστών όπως αυτοαποκαλούνται μεταξύ τους, οδήγησε σε μια  αναιτιολόγητη επιθετικότητα – στα όρια του διχασμού - κατά των εχόντων και  κατεχόντων ,των  ισχυρών ,της διαφορετικότητας και της αξιοκρατίας. Προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν οτιδήποτε δεν τους βολεύει, προκαλώντας ανεξέλεγκτες   ακραίες καταστάσεις. Βιώνουμε μια νέα  μορφή  ανηθικότητας, βιασμών, ληστειών  και  δολοφονιών.

Επικαλούμαι ενδεικτικά  τις συγκεντρώσεις στην Πλατεία Συντάγματος το 2021 με συνθήματα ‘’να καεί η Βουλή’’, την απαράδεκτη δήλωση κόμματος της μειοψηφίας  για  ανατροπή  του  Αστικού κοινοβουλευτισμού ‘’στο όνομα δήθεν των εργαζόμενων – χωρίς την άδειά τους και τις διχαστικές χυδαιολογίες του προεκλογικού αγώνα. Όλα αυτά βέβαια αποτελούν ευθεία  αμφισβήτηση του πολιτεύματος. Για να συνδεθούμε όμως και με την διεθνή πολιτική ανηθικότητα , προσθέτω την βίαιη    κατάληψη  του   Αμερικανικού  Καπιτωλίου με τις ‘’ευλογίες’’  του Προέδρου της χώρας  που αμφισβήτησε τα  εκλογικά αποτελέσματα και την μεταλλαγμένη νεοφασιστική εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία,   σαν πρώτο δείγμα  νεοτσαρικού αναθεωρητισμού .

 Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι  στον εγκληματικό αυτό χορό μπήκε και η πρόσφορη στον μιμητισμό  μερίδα της νεολαίας, αφού έπαυσε ή κατέστη αδύνατος ο σχολικός και   οικογενειακός έλεγχος . To διαδίκτυο και τα τηλεοπτικά μέσα, με πληθώρα εκπομπών,   έμμεσα ενθαρρύνουν τους εκκολαπτόμενους νέους εγκληματίες οι οποίοι  βιντεοσκοπούν τα ‘’κατορθώματά’’ τους για να προβάλουν το  ‘’νταηλίκι’’ τους. Αυτή είναι η νέα κοινωνία που μας προτείνουν, παλιοί και νεόκοποι  προοδευτικοί, αριστεροί,  ακροδεξιοί και απροσδιόριστοι , με την προσοχή τους στραμμένη στην ανυπακοή, αφού έχουν ταχθεί ενάντια στον Νόμο και την τάξη, που δυσχεραίνει  τα σχέδιά τους.   

Όσον αφορά το θέμα  της αυτογνωσίας και με δεδομένο ότι  αυτό  βρίσκεται εκτός του προσωπικού μου γνωστικού πεδίου, θα αρυσθώ τα ιστορικά και επιστημονικά  στοιχεία  από την ‘’Βικιπαίδεια’’ και θα προσπαθήσω να ερευνήσω  τις γενικότερες πρακτικές εφαρμογές , επιπτώσεις και λοιπές πτυχές του θέματος, στηριζόμενος στην εμπειρική μου αυτογνωσία. Είναι γνωστό άλλωστε ότι αποτελεί πάγια πρακτική μου η χρήση πρώτου προσώπου στις καταγραφές μου, ώστε να αναλαμβάνω και την ευθύνη  για την εγκυρότητα και την  ανθρωπίνως  εφικτή αντικειμενικότητα των γραφομένων μου.

 ‘’Ο φιλόσοφος Σωκράτης πρέσβευε ότι, για να φιλοσοφήσει κανείς πραγματικά και να συλλάβει την αλήθεια, θα έπρεπε να γνωρίσει τον πραγματικό εαυτό του (αυτογνωσία).

Γνώθι σαυτόν, έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι.

Ψηφιδωτό του 1ου αι. με την επιγραφή «ΓΝΩΘΙ CΑΥΤΟΝ» - Εθνικό Μουσείο στις Θέρμες^[1]

Σύμφωνα με τον Χαρμίδη του Πλάτωνος, είναι το παλαιότερο από τα τρία Παραγγέλματα που ήταν χαραγμένα στην είσοδο του Ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς. Για την προέλευση του "γνῶθι σαυτόν" οι απόψεις διίστανται. Στο «γνώθι σαυτόν» του Σωκράτους, η αυτογνωσία είναι λέξη κλειδί του ανθρωπισμού, διότι αναθέτει στον άνθρωπο το καθήκον να γνωρίζει το δικό του μέτρο χωρίς να προσπαθεί να ανταγωνιστεί τους θεούς. Πριν από τον  Σωκράτη  και την ανέγερση του Ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς, ο Ηράκλειτος της Εφέσου είχε εκφράσει επίσης την ιδέα της αυτογνωσίας και είχε πει «πως ερεύνησε τον εαυτό του κι έμαθε τα πάντα για  αυτόν.’’

Η λογική μου ‘’συνέπεια’’ με έχει πείσει ότι η όποια προσωπική μου αυτογνωσία συνεχίζει να  κατακτάται ακόμα και στο βαθύ γήρας μου και δεν μπορώ να προβλέψω πότε  αυτή διακόπτεται ή χάνεται οριστικά. Δεν αποτελεί φαινόμενο συγκυριακό ή στιγμιαίο, αλλά μια αέναη  διαδικασία και συνεπώς εξελίσσεται διαρκώς. Επειδή όμως έχει και πολλές συνιστώσες, πρέπει να λαμβάνονται και αυτές υπόψη στη δυνατότητα κατάκτησης της απολύτως αναγκαίας αυτογνωσίας.

Πέραν  των άλλων προϋποθέσεων, σημαντικότατοι παράγοντες για την αυτογνωσία μας αποτελεί η θέληση και η δυνατότητα για την επίτευξή της.  Όσοι πιστεύουν ότι η προβαλλόμενη παντογνωσία τους καλύπτει και τον  εξιδανικευμένο εσωτερικό τους κόσμο, αρνούμενοι αυτάρεσκα κάθε αντίθετη άποψη, αδυνατούν να την κατακτήσουν.    Εμπόδιο στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί και ο  εγωισμός τους και σε μεγάλο βαθμό η πνευματική ΄΄πενία’’ και ο δογματισμός . Πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα ή   αποφεύγουν  να αναζητήσουν την αυτογνωσία τους από τον φόβο της  διάψευσης των διακηρύξεών τους. Το να κατακτήσεις την αυτογνωσία σου είναι σημαντικό, σημαντικότερο όμως είναι να κάνεις και ορθή  χρήση της.

Όσο για την πρόταση του φίλου Σταμάτη  ‘’ όποιος θέλει να ασχοληθεί με τα κοινά πρέπει να ορκίζεται στην αυτοκριτική, στην αυτογνωσία και στην ηθική’’, τη βρίσκω ορθή μεν αλλά ανεφάρμοστη, αφού ο όρκος δεν αποτελεί παρά μια ‘’γραφική’’ διαδικασία για τους περισσότερους σύγχρονους ‘’προοδευτικούς’’, που στην πλειοψηφία τους δηλώνουν άθεοι και  θεωρούν ‘’συντήρηση’’ κάθε αναφορά στην παραδοσιακή ηθική, που αντιστρατεύεται τη δική τους δογματική ιδεοληψία. Αντώνης

ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

                                      ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

                      [Γνήσια  και  Ψευδεπίγραφη]

                    ΠΑΡΑΚΑΛΩ   ΑΝΑΓΝΩΣΤΕ  ΤΟ    

                                 ΜΕΧΡΙ   ΤΕΛΟΥΣ       

 

 

Η λέξη αυτοκριτική, σε ελεύθερες και δημοκρατικές κοινωνίες  αφορά μια  θεμιτή , ειλικρινή  , ενίοτε δε και  γενναιόδωρη κριτική,   που δικαιούται κάθε    άνθρωπος για πράξεις και παραλείψεις του, απέναντι στο κοινωνικό σύνολο ή μεμονωμένα πρόσωπα. Η πράξη αυτή αποτελεί προσωπική απόφαση, καθήκον και υποχρέωση  και πρέπει  να περιλαμβάνει κυρίως τις αρνητικές κρίσεις για τον εαυτό του, ακόμα και όταν ‘’νομίζει’’ ότι  η ευθύνη  δεν τον βαρύνει  αποκλειστικά , όπως  το συνηθίζουμε  οι νέο-Έλληνες!!!

Κάνω μια αναγκαία αντιδιαστολή με ‘’ανάλογες’’ χρήσεις της διαδικασίας  σε ανελεύθερα και ολοκληρωτικά καθεστώτα της Ευρώπης που έζησα επί μακρόν, στα οποία αποτελούσε επιβεβλημένη πράξη εναντίον αντιπάλων πριν από την φυσική εξαφάνισή τους.  Η  περίπτωση αυτή βρήκε την πλήρη εφαρμογή της στην Σοβιετική Ένωση της εποχής του Στάλιν, αφού έφθασαν στο σημείο να αποδώσουν και στον πανίσχυρο  στενό συνεργάτη του, τον Λαβρέντι Μπέρια, υποτιθέμενη αυτοκριτική του στον Μολότοφ, ότι είχε δηλητηριάσει τον Στάλιν. Τηρώντας απόλυτα το παράδειγμα της ‘’μητερούλας’’ Σοβιετικής Ένωσης, υιοθέτησε την ίδια πρακτική  και το ΚΚΕ, που   αποσκοπούσε   στην ‘’αυτοσυκοφάντηση’’ συντρόφων,  τους οποίους  κατήγγειλαν, εξαφάνισαν ή οδήγησαν  σε ‘’αυτοκτονία’’ . Ενδεικτική είναι η περίπτωση του εθνικού κομμουνιστή όπως τον αποκαλούσαν ,Νίκου Ζαχαριάδη,  ο οποίος τελικά αυτοκτόνησε, όπως είχε προαναγγείλει  στα όργανα του Κόμματος, την 1.8.1973.

Η  συνωνυμία με τον ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ μου  θύμισε  μια πρόσφατη  προεκλογική δήλωση για ‘’ειλικρινή’’ αυτοκριτική του κ. Κώστα Ζαχαριάδη,  στελέχους και Βουλευτή    του ΣΥΡΙΖΑ,  για τα λάθη της τελευταίας διακυβέρνησής τους  και τις δεσμεύσεις τους ότι επανερχόμενοι  θα τις τηρήσουν. ‘’Έχουμε κάνει γενναία και ειλικρινή αυτοκριτική για την πολιτική μας σχετικά με τη μεσαία τάξη. Έχουμε μάθει από τα λάθη μας και την επόμενη φορά που ο λαός θα μας κάνει κυβέρνηση θα αντιμετωπίσουμε τα πράγματα διαφορετικά .

Αυτοί δεν μαθαίνουν ποτέ, γιατί δεν θέλουν να μάθουν, όπως κάθε δογματικός οποιασδήποτε κατεύθυνσης και απόχρωσης, διότι είναι τόση η ανασφάλειά τους που φοβούνται ακόμα και να ακούσουν διαφορετικές απόψεις, μη τυχόν και ανακαλύψουν τα λάθη τους και μετανιώσουν!!! Βλέπετε τι γίνεται στη Ρωσία, με τους κατέχοντες, οι οποίοι αφού την λεηλάτησαν μεταξύ τους, ισχυρίζονται τα αντίθετα για τα οποία είχαν γίνει γνωστοί, κράτησαν όμως τον δογματισμό τους , έστω και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αρκεί να συνεχίσουν την καλοπέραση και αν μπορέσουν – με την παλιά δοκιμασμένη συνταγή – να κρατήσουν τον ολοκληρωτισμό που γνωρίζουν και αν μπορέσουν να επαναφέρουν τον νεοτσαρισμό!!!

Βίωσα προσωπικά και μακροχρόνια τα καθεστώτα αυτά και μπορώ να καταλάβω κάθε  σκέψη των απανταχού ομοϊδεατών τους. Πολλά κομματικά στελέχη των ‘’δήθεν’’ προοδευτικών μας παρατάξεων, χωρίς καμιά απολύτως διαφορά με τους ακροδεξιούς που αρνήθηκαν να καταδικάσουν στη Βουλή, νοσταλγούν τη αγαστή συνεργασία τους με τον κ.Καμένο κι αν τους δοθεί η ευκαιρία θα το ξανακάνουν

Μακάρι  και στη χώρα μας να γινόταν μια αυτοκριτική έντιμη από όλα τα κόμματα, που θα έθετε τέρμα στην εκατέρωθεν αμφισβήτηση και κυρίως στην ανελέητη κατασυκοφάντηση κάθε κανονικότητας για να βρούμε, επί τέλους, τα αμέτρητα που  ακόμα μας ενώνουν για το κοινό καλό.  Υπάρχουν ακόμα κόμματα και πρόσωπα που προβάλλουν  καθεστώτα τα οποία έχουν απορρίψει οι λαοί στην Ανατολική Ευρώπη που αποδεδειγμένα μόνο δεινά επέφεραν όπου δοκιμάστηκαν. Δεν υπάρχουν τέλεια συστήματα διακυβέρνησης και η δημοκρατία – που γεννήθηκε στη χώρα μας – είναι η μοναδική που μπορεί να οδηγήσει τους λαούς στην προκοπή. Πότε επί τέλους θα κάνουμε την αναγκαία αυτοκριτική μας – Κόμματα και λαός –για να δώσουμε επί τέλους τη λύση του αιώνιου προβλήματος που μας χωρίζει με τα χρώματα – ακόμα και αθλητικά – περιμένοντας τη μεγάλη συμφορά για να ομονοήσουμε;;; Έλεος συνάνθρωποι και οι εκλογές που ακολουθούν αποτελούν μια  ευκαιρία να κάνουμε μια αρχή για να αποδείξουμε ότι μπορούμε και όλοι μαζί να χτίσουμε μια χώρα αντάξια εκείνης που είχαν οραματισθεί οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Πώς είναι δυνατόν όμως να συνεργασθούν Κόμματα και πρόσωπα τα οποία  καθημερινώς συκοφαντούνται και καθυβρίζονται;;;

Ύστερα από όλα αυτά τα κατατοπιστικά, αισθάνομαι την ανάγκη να παραθέσω μια  ανάλυση του όρου αυτοκριτική,  όπως τη βλέπει στην ιδανική μορφή της, μια  εμπεριστατωμένη  έκθεση  της Β΄Λυκείου που βρήκα στο διαδίκτυο και παραθέτω αυτούσια:

 

Frank Robert Dixon

 

Έκθεση Β΄ Λυκείου: Αυτοκριτική

 

Αυτοκριτική ονομάζεται η κριτική που ασκεί κανείς στο εαυτό του∙ η διαδικασία αυτοελέγχου, κατά την οποία επιχειρείται η αποτίμηση πράξεων, συμπεριφορών και επιλογών. Μέσω της αυτοκριτικής, λοιπόν, το άτομο θέτει υπό -αυστηρό- έλεγχο τον ίδιο του τον εαυτό προκειμένου να διαπιστώσει κατά πόσο η προσωπικότητά του, οι μέχρι τότε δράσεις του κι η ταυτότητά του εν γένει βρίσκονται σε αρμονία με τις πραγματικές του επιθυμίες και επιδιώξεις.

 

Η αξία της αυτοκριτικής

Η αυτοκριτική αποτελεί μια ιδιαίτερα απαιτητική διαδικασία, καθώς το άτομο χρειάζεται να αντικρίσει και να αξιολογήσει με απόλυτη ειλικρίνεια τον εαυτό του και τις πράξεις του, αν πραγματικά θέλει να βελτιώσει τη ζωή του και να ολοκληρώσει την προσωπικότητά του. Είναι, συνάμα, μια επίπονη διαδικασία, αφού το άτομο οφείλει να έρθει αντιμέτωπο με τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του, χωρίς να επιχειρεί να δικαιολογήσει τον εαυτό του για όσα μπορούσε, αλλά απέφυγε να κάνει.

 

- Μέσω της αυτοκριτικής το άτομο έχει τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσει τις πραγματικές κλίσεις και δεξιότητές του, τις αρέσκειες και τις απαρέσκειες, καθώς και τα τυχόν μειονεκτήματά του. Πρόκειται για μια διερεύνηση καίριας σημασίας, ιδίως κατά τα εφηβικά χρόνια, οπότε το άτομο καλείται να επιλέξει τον επαγγελματικό του προσανατολισμό. Είναι σαφές πως ένας ειλικρινής αυτοέλεγχος θα προφυλάξει τον νέο από μια λανθασμένη επαγγελματική επιλογή που θα έχει βασιστεί σε μια υπερεκτίμηση ή υποτίμηση των δυνατοτήτων του. Αντιστοίχως, θα τον αποτρέψει από το να κάνει μια επαγγελματική επιλογή που δεν ανταποκρίνεται σε όσα πραγματικά τον εκφράζουν και του κινούν το ενδιαφέρον.

 

- Η αυτοκριτική οδηγεί το άτομο στην αυτογνωσία, και άρα στη συνειδητοποίηση των πραγματικών επιθυμιών και επιδιώξεών του, επιτρέποντάς του να κατευθύνει τη ζωή του προς τις επιλογές εκείνες που ανταποκρίνονται και ικανοποιούν τις αληθινές προσδοκίες του. Καθίσταται, έτσι, εφικτή η πάντοτε ζητούμενη κατάσταση της εσωτερικής ισορροπίας, και η αποφυγή των απωθημένων εκείνων που υπονομεύουν την αίσθηση ευτυχίας και ηρεμίας του ατόμου.

Συνάμα, το άτομο εντοπίζοντας τα πραγματικά του προτερήματα και τις πραγματικές του δυνατότητες, κατορθώνει στην πορεία να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση, στην κατάσταση εκείνη κατά την οποία θα έχει αναπτύξει πλήρως ολόκληρο το δυναμικό του. Η αυτοπραγμάτωση, βέβαια, προϋποθέτει μια παράλληλη συνειδητή προσπάθεια βελτιστοποίησης του ατόμου, ιδίως στους τομείς που ήδη γνωρίζει πως μπορεί να επιτύχει αξιόλογα αποτελέσματα.

 

- Η αυτοκριτική αποτελεί ένα πολύ σημαντικό βήμα προς την ηθικοποίηση του ατόμου, αφού θέτει σε έλεγχο τη συμπεριφορά του και φυσικά τη στάση του απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Του προσφέρει, άλλωστε, την ευκαιρία να γνωρίσει πραγματικά τον εαυτό του και να φτάσει έτσι -εύκολα ή δύσκολα- στην αποδοχή της αληθινής του ταυτότητας κι είναι αυτή ακριβώς η αποδοχή που εξισορροπεί εσωτερικά το άτομο και του επιτρέπει να έχει πολύ πιο αρμονικές σχέσεις με τους γύρω του.

Είναι δίχως άλλο δεδομένο πως ένας άνθρωπος που δεν αποδέχεται ο ίδιος τον εαυτό του -με όλες τις ελλείψεις και τα προτερήματά του- δεν μπορεί να δημιουργήσει ποιοτικές και ισόρροπες σχέσεις με τους άλλους, αφού η εσωτερική του συγκρουσιακή κατάσταση και απογοήτευση προβάλλεται στους άλλους, προκαλώντας διαρκώς ανώφελες εντάσεις. Το άτομο τείνει να αποδίδει στους άλλους την απόρριψη που αισθάνεται το ίδιο για τον εαυτό του, ματαιώνοντας κάθε πιθανότητα να δημιουργήσει σχέσεις αρραγούς εμπιστοσύνης και ασφάλειας.

 

- Η αυτοκριτική λειτουργεί αφυπνιστικά για το άτομο και το ωθεί σε μια συνεχή προσπάθεια να βελτιώσει τις πτυχές εκείνες της προσωπικότητας, αλλά και της ζωής του, που δεν βρίσκονται στα επιθυμητά επίπεδα.

Οι άνθρωποι, άλλωστε, και ιδίως οι νέοι, θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους πως η διαδικασία βελτιστοποίησης του εαυτού τους δεν περιορίζεται -ούτε αφορά μόνο- τα εφηβικά χρόνια. Είναι μια ακατάπαυστη διαδικασία που δεν επιτρέπει ούτε τον εφησυχασμό ούτε την εγκατάλειψη των προσπαθειών. Απαιτεί αυστηρή αυτοπειθαρχία και διαρκή επαφή με τους επιθυμητούς στόχους και επιδιώξεις. Έννοιες, όπως η δια βίου μάθηση και ο επαναπροσδιορισμός των βλέψεων του ατόμου, βασίζονται ακριβώς στην επίγνωση πως ο άνθρωπος έχει πάντοτε τη δυνατότητα να αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή του -και τον εαυτό του.

 

- Επιπλέον, χάρη στην αυτοκριτική το άτομο μπορεί να ξεκαθαρίσει στη σκέψη του τις απόψεις και τις αντιλήψεις που το εκφράζουν πληρέστερα, ώστε να διαμορφώσει την προσωπική του κοσμοθεωρία. Προφυλάσσεται, έτσι, από τα έτοιμα νοητικά σχήματα -στερεότυπα- που του έχουν μεταδώσει τα προηγούμενα χρόνια και συνειδητοποιεί ποια πραγματικά είναι η δική του θέση απέναντι στα διάφορα κοινωνικά, πολιτικά, αλλά και προσωπικά ζητήματα. Πρόκειται για ένα ακόμη σημαντικό βήμα στο χτίσιμο μιας αυτόνομης προσωπικότητας, με ατομική θέληση και στάση.

Αίτια που οδηγούν στην απουσία ή την αναποτελεσματικότητα της αυτοκριτικής

Η αυτοκριτική ενέχει εγγενείς δυσκολίες δεδομένου ότι το ίδιο το άτομο καλείται να κρίνει και να αξιολογήσει τον εαυτό του, γεγονός που καθιστά δυσεπίτευκτη τη ζητούμενη αντικειμενικότητα. Συνάμα, όμως, η διαδικασία της αυτοκριτικής δυσχεραίνεται και από την επικρατούσα κοινωνική κατάσταση, όπου η πλειονότητα των ανθρώπων παρασύρεται από τα έξωθεν επιβεβλημένα πρότυπα -καταναλωτισμού, προσωπικής ανάδειξης κ.ά.- και αδυνατεί να προχωρήσει στον προσδιορισμό ενός ατομικού πλαισίου αξιών και επιδιώξεων.

Ειδικότερα:

 

- Ο υλισμός, ο καταναλωτισμός κι η επίδραση των μαζικών προτύπων

Η σύγχρονη κοινωνία υπό την επίδραση του καπιταλιστικού προτύπου, όπου η κατοχή υλικών αγαθών, ο καταναλωτισμός και η οικονομική επιτυχία αποτελούν τα βασικά κριτήρια για την αναγνώριση και την αποδοχή του ατόμου, επηρεάζουν βαθύτατα τους περισσότερους ανθρώπους. Το άτομο αδυνατεί να ξεφύγει από τη συλλογική αυτή πίεση για την επίτευξη αποτελεσμάτων που θα του διασφαλίσουν αμιγώς οικονομικό κέρδος. Έτσι, βασικές έννοιες όπως είναι η ηθικότητα, η αυτοπραγμάτωση κι η βίωση της ζωής σε αρμονία με τις πραγματικές επιθυμίες του ατόμου περνούν σε δεύτερη μοίρα και παραγνωρίζονται.

Το άτομο καταλήγει, επομένως, να ασχολείται μόνο με το πόσα έχει και πόσα μπορεί να αποκτήσει, κι όχι με την αυτογνωσία και τη βελτίωση του εαυτού του σε προσωπικό, ηθικό και διανοητικό επίπεδο. Τα υλικά αγαθά ξεπερνούν σε σημασία τις εσωτερικές ποιότητες του ατόμου.

 

- Έλλειψη χρόνου

Οι γοργοί ρυθμοί της σύγχρονης ζωής, οι πολλαπλές επαγγελματικές απαιτήσεις, αλλά και η πληθώρα ενημέρωσης -με ουσιαστικές, αλλά και ανούσιες ειδήσεις- μειώνουν δραματικά τον ελεύθερο χρόνο του ατόμου, όπως και τη δυνατότητά του να αποδεσμευτεί απ’ όλα αυτά τα εξωτερικά ερεθίσματα και να αφιερώσει τον αναγκαίο απερίσπαστο χρόνο που απαιτεί η διαδικασία της αυτοκριτικής.

 

- Ελαττώματα και αδυναμίες του ατόμου

Η διαδικασία της αυτοκριτικής απαιτεί αυστηρή ειλικρίνεια, αλλά και διάθεση παραδοχής των προσωπικών σφαλμάτων και ελλείψεων, στοιχεία που την καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη για τους περισσότερους ανθρώπους, αφού από εγωισμό και από απροθυμία ανάληψης της αναλογούσας σε αυτούς ευθύνης, είτε αποφεύγουν πλήρως την αυτοκριτική είτε επιλέγουν να εθελοτυφλούν μπροστά στα λάθη και στις παραλείψεις τους.

Είναι, άλλωστε, πραγματικά δύσκολο για έναν άνθρωπο να παραδεχτεί πως έχει αδρανήσει απέναντι σε βασικά ζητούμενα της ζωής του και πως θα μπορούσε να έχει χειριστεί πολύ διαφορετικά ποικίλες καταστάσεις, καθώς μια τέτοια συνειδητοποίηση θέτει σε δοκιμασία την αυτοπεποίθησή του και κλονίζει την εμπιστοσύνη στην προσωπική του αντίληψη και κριτική ικανότητα. Ενώ, παράλληλα, μια εύστοχη και αποτελεσματική αυτοκριτική απαιτεί από το άτομο μια ουσιαστική εμβάθυνση στην προσωπικότητα και στις επιλογές του∙ εμβάθυνση ανέφικτη για άτομα που έχουν συνηθίσει στην επιφανειακή προσέγγιση, στις αστόχαστες αποφάσεις και στο να ακολουθούν απλώς τις επικρατούσες τάσεις.

 

- Οι δεδομένες δυσκολίες της αυτοκριτικής

Όπως είναι δεδομένα δύσκολο για έναν άνθρωπο να δεχτεί κριτική από άλλους, κι εξωθείται σε μια προσπάθεια δικαιολόγησης των πράξεων και των επιλογών του, καθώς αισθάνεται πως αδικείται, εξίσου δύσκολο του είναι και να κρίνει ο ίδιος τον εαυτό του, αφού σχεδόν ασυνείδητα επιχειρεί να παραβλέψει τα πιο επώδυνα κι εν τέλει τα πιο ουσιώδη τρωτά σημεία της ζωής και της προσωπικότητάς του.

Συνάμα, ενώ για έναν εξωτερικό παρατηρητή είναι ευκολότερη μια αποστασιοποιημένη, και άρα αντικειμενική, εκτίμηση και αξιολόγηση της συμπεριφοράς και των επιλογών ενός άλλου ανθρώπου, όταν το άτομο επιχειρεί να κάνει το ίδιο για τον εαυτό του η αντικειμενικότητα μοιάζει σχεδόν ανέφικτη. Προκύπτει, έτσι, μια ενδεχομένως επιεικής και επιλεκτική εξέταση ορισμένων μόνο πτυχών, που καταλήγει σε ελλιπή συμπεράσματα.

 

Η ανάγκη του ατόμου, άλλωστε, για κοινωνική αποδοχή και διάκριση, το εξωθούν συχνά να εκλαμβάνει τις κοινωνικές επιταγές και τις ευρύτερα αποδεκτές επιλογές, ως γνήσια δικές του επιθυμίες. Το γεγονός αυτό δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τη διερεύνηση και τον εντοπισμό της αληθινής φύσης του ατόμου, αφού η εγχάραξη των κοινωνικών προτύπων επιτυγχάνεται ήδη από πολύ μικρή ηλικία. ‘’

 

Τι μπορεί να αντιπαραθέσει κανείς  στη μοναδική αυτή πρόταση, την οποία δυστυχώς δεν συμμερίζεται ούτε η νεολαία μας, παρασυρμένη από τα καθημερινά ακούσματα της κρατούσης κατάστασης και της κομματικής νομενκλατούρας της χώρας μας. Η ιδεοληπτική αντιμετώπιση των  καινοτόμων  κενοδοξιών της εποχής, μας στερεί και την  ελάχιστη ελπίδα για μια προσδοκώμενη μελλοντική επαναφορά μας σε μια στοιχειώδη  κανονικότητα.

Λίγο πριν φύγω απ΄τη ζωή – βρισκομαι ήδη κοντα στα 90  – η ταπεινότητά μου ,που βίωσε αμέτρητες διεθνείς εμπειρίες και έζησε τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο [ακόμα και τη σοβιετική εισβολή σην Τσεχοσλοβακία το 1968], πείνα, και αμέτρητα δεινά,   κυρίως όμως  έναν αδυσώπητο αδελφοκτόνο εμφύλιο, προτείνει όχι απλή ανάνγωση αλλά ελεύθερη εμβάθυνση και εφαρμογή του περιεχομένου της  παρατιθέμενης έκθεσης   Λυκιείου. Θεωρώ δε ότι η εφαρμογή της αποτελεί πρώτιστο καθήκον των εκπροσώπων των τριών επίσημων εξουσιών της Πολιτείας. Φρονώ μάλιστα ότι αυτό πρέπει να αρχίσει από την αποκαλούμενη 4^η εξουσία, η οποία  διαμορφώνει  την κοινή γνώμη επ’ αγαθώ ή συμφορά της κοινωνίας. Στις τελευταίες εκλογές, πολλοί δημοσιογράφοι παρέκαμψαν την  δεοντολογία και αντικειμενικότητα που αποτελεί πρώτιστο καθήκον τους και εξαγόρασαν ή εξαγοράστηκαν έναντι εδράνων της Βουλής και οι πιο ‘’καπάτσοι’’ του Ευρωπαικού κοινοβουλίου με τους παχυλούς μισθούς και τα λοιπα – όπως ακροφαίνεται -  τυχερά της. Ακόμα και στις επόμενες εκλογές  κοσμεί την λίστα, χωρίς το άγχος του σταυρού,  μεγάλου κόμματος άτομο του κλάδου σε εκλόγιμη θέση, στοιχείο αρκετό να παραβλέψει την δεοντολογία και άλλες ‘’τυπικότητες’’, που ‘’τάζουμε’’ στον λαό. Αυτό στη γλώσσα μας  δικαιολογεί   τον χαρακτηρισμό  των αργυρώνητων, αφού ‘’για τα λεφτά τα κάνεις όλα, για τα λεφτα δεν μ’ αγαπάς, μα θάρθει κάποτε η ώρα που δεν θα ξέρεις που χρωσστάς’’, όπως λέει ο πρώτος στίχος γνωστού ‘’λαικού’’ τραγουδιού. Στην εποχή μας άλλωστε τελείωσε το δωρεάν και όπως έλεγε ο κ. Σημίτης τελείωσαν και οι ‘’τζάμπα μάγγες’’ . Ειρήσθω εν παρόδω, όπως έλεγαν παλιότερα, κάποιος Ευρωβουλευτής που ξεκίνησε από την αριστερά, έγινε διευθυντής εφημερίδας που αποτελούσε την ναυαρχίδα της δεξιάς, στη συνέχεια Ευρωβουλευτής της και τελευταία ερωτοτροπεί με όλες τις παρατάξεις, θέτοντας στο στόχαστρό του αυτούς που τον προώθησαν στις Βρυξέλλες και καλά να πάθουν.

Θα κλείσω το  παρόν με τις ατέλειωτες ασχημίες – που βεβαίως δεν έλλειπαν ούτε στο παρελθόν – που συμβαίνουν στο Ευροκοινοβούλιο και σε άλλα σημαντικά τμήματα του ευρωπαικού οργανισμού. Έχω ζήσει στις Βρυξέλλες σχεδόν 15 χρόνια και είχα φίλους Ευρωβουλευτές, πολλοί από τους οποίους  έστίαζαν το συνολικό τους ενδιαφέρον στα οικονομικά οφέλη που είναι πλουσιότατα για πρόσωπα και Κόμματα!!!   Αντώνης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΛΟΥΚΙΑ ΒΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΘΕΣΗ

                    ΛΟΥΚΙΑ ΒΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

                        ΚΑΙ ΚΡΑΤΉΣΤΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΘΈΣΗ                   

 

Με τις κακουχίες και τους πολέμους των παιδικών μου χρόνων,  την πρόωρη απώλεια της συντρόφου  και αργότερα των γονιών μου, πίστευα ότι οι αποθήκες των δακρύων μου είχαν στερέψει οριστικά. Στο σημερινό όμως άκουσμα  της  απώλειας της  μοναδικής ξαδέρφης μου,  ένοιωσα  ένα μπούκωμα που συνοδεύτηκε από μια  ζεστή υγρή ροή  από τα μάτια μου που,  φαίνεται ότι ήταν φυλαγμένη  για μια ώρα ανάγκης σαν κι αυτή!!!

Λουκία μου με συγχωρείς, δεν ήθελα να κλάψω, άλλωστε στον Γιώργο  που με ενημέρωσε για το ταξίδι σου, αν   και ξέρω πόσο πολύ σε φρόντιζε, είπα ότι στη θέση σου θα χαιρόμουνα, γιατί πρόλαβες τα χειρότερα που ακολουθούν  αυτούς που μένουν μόνοι. Ο φόβος να χαθεί η αυτοεξυπηρέτηση, ρίχνει όλο το ‘’βάρος’’ στις πλάτες των δικών μας και κάνει μίζερη και τη δική τους τη ζωή και αυτό το βρίσκω  άδικο. Για τη διεθνή  κοινωνική πρόνοια ας μη μιλάμε γενικώς, γιατί είδαμε  την   κατάντια της στην πρόσφατη πανδημία,  [οδηγήθηκαν  σωρηδόν  σε ομαδικούς τάφους] , ακόμα  και ‘’θαμώνες’’ γνωστών Οίκων Ευγηρίας.  Προσωπικά, έχω πιάσει τον εαυτό μου να ζηλεύει τα  οικόσιτα ζώα και να σκεφθεί κανείς πως  πρόσφατα ακόμα  μιλούσαμε απαξιωτικά για τη σκυλίσια ζωή. Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί ή όπως έλεγε ο  Κικέρωνας  ‘’o tempora o mores  [ω καιροί ω ήθη]. Δεν εκφράζω κανένα παράπονο, άλλωστε είμαι χριστιανός  και  σκέπτομαι με τρόμο το ενδεχόμενο να χαθεί και η ελάχιστη δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης, ενώ διατηρώ την πνευματική μου  διαύγεια .

Δεν θα αναφερθώ σε  ιδιαιτερότητες που δεν αφορούν τρίτους, θα πω μόνο ότι   υπήρξες μια θαυμάσια σύζυγος, μητέρα και γιαγιά . Ζήσαμε πολύ κοντά τη φρίκη του πολέμου και γνωρίζαμε καλά ο ένας τη ζωή του άλλου.  ‘’Πνίγαμε’’  τα προβλήματα των παιδικών μας χρόνων πρίμο – σιγόντο με ωραιότατα ντουέτα,  με τα ψευδώνυμα Κάκια και Τώνης. Καιρός είναι  τα φωνητικά μας απωθημένα να φθάσουν  σύντομα και στο υπερπέραν.   Αντώνης

ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ

          ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ

              Αλήθεια  δεν  ντρέπονται;   

 

 

Προκαταβολικά δηλώνω ότι  δεν αποδέχομαι την στρατευμένη  δημοσιογραφία, η οποία οφείλει να υπηρετεί την αντικειμενικότητα  ούτε υποκαθιστώ την εργασία επαγγελματιών του είδους . Τα  κείμενά  μου υπηρετούν λογοτεχνικές μου ανάγκες και μια προσπάθεια να κρατήσω ζωντανά  όσες  μπορώ περισσότερες  λόγιες εκφράσεις   του πάλαι ποτέ πλούσιου λεξιλογίου μας. Επιλέγω για καμβά τη ζέουσα ρυπαρή επικαιρότητα  για να επισημάνω την  αντιδιαστολή στο χρησιμοποιούμενο λεξιλόγιο. Για την αντικειμενική απόδοση της πραγματικότητας αναφέρομαι σε προσωπικά μου βιώματα και γράφω πάντα σε πρώτο πρόσωπο.

Πριν  σπεύσετε να σχολιάσετε και να χρωματίσετε κομματικά τα δημοσιεύματα  μου, παρακαλώ να τα αναγνώσετε  και με τα μάτια της καρδιάς και του μυαλού , διότι  η εποχή μας βρίθει ψευδών ειδήσεων, ύβρεων και συκοφαντιών. Αληθινή αποτύπωση μιας κατάστασης δεν μπορεί να είναι αυτή που μας περιγράφουν  οποιοιδήποτε περιφερόμενοι ανά τας οδούς και τας ρίμας ψηφοθήρες και τινές  τυχάρπαστοι ‘’κάτοχοι’’  δημόσιου μικρόφωνου ή γραφίδας,  αλλά εκείνη που  βιώνουμε προσωπικά.  Κενόδοξοι και εξουσιομανείς δημόσιοι παράγοντες, με παραμορφωτικούς φακούς και παρωπίδες προσπαθούν να μας επιβάλουν  την οπτική τους, παραβλέποντας βασικές πτυχές του  ίδιου  του έργου τους,  όταν  διαφέντεψαν τις τύχες της πατρίδας μας. Κάποιοι θέλησαν να  επιβάλουν το ‘’ουδετερόθρησκο’’ και να καταργήσουν τα θρησκευτικά μας σύμβολα,  και  το μάθημα των θρησκευτικών, με Συνταγματικά  ‘’ επικρατούσα θρησκεία ‘’ [άρθρο 3] την Ορθοδοξία.

Ο ελληνικός λαός είναι πια έμπειρος και έφθασε ο καιρός να δείξει και έτοιμος να ανταμείψει τους πολιτικούς του με αντικειμενικότητα και δικαιοσύνη ‘’ κατά τα έργα του καθενός για το κοινωνικό σύνολο’’. Η πραγματική δημοκρατία επιβάλλει να ακουσθεί και η λαϊκή  άποψη, που σίγουρα διαφέρει από εκείνη των  κατά καιρούς σφετεριστών της, που θέλουν ‘’σώνει και καλά’’ να επιβάλουν τις ιδεοληψίες τους. Αντιμετωπίζουν τον λαό σαν ανίκανο να κατανοήσει την πραγματικότητα που βιώνει και προσπαθούν να του υποδείξουν τις δικές τους παραδοχές. Το χειρότερο όλων,  είναι ότι το προσπαθούν με σκόπιμες και εθνικά επιζήμιες στρεβλώσεις, ύβρεις και συκοφαντίες  και το θεωρούν  προοδευτικό. Φθάνουν στο σημείο να διαφοροποιούν  διεθνώς και την  πάγια  ελληνική θέση, για τα εθνικά μας θέματα . Αρνούνται τα θαλάσσια σύνορα μας  και το δικαίωμα φύλαξης των ορίων μας με φράχτες και κάθε προσφερόμενο ειρηνικό μέσο.

Ποιος εξουσιοδότησε οριακές μειοψηφίες συμπλεγματικών φανατικών ομάδων, που  αντιποιούνται την ιατρική επιστήμη και  λανσάρουν  τα μαντζούνια τους με αναλυτικές οδηγίες εφαρμογής, από πληθώρα τηλεοπτικών καναλιών  ;;; Αντίθετα με κάθε λογική ή ηθική, ‘’ίνα μη  τι χείρον είπω’’, νομιμοποιούν τη ρωσική εισβολή σε ελεύθερη χώρα και εξαπολύουν αναπόδεικτους μύδρους εναντίον των αποφάσεων της νόμιμης πολιτείας!!!  Το ίδιο ερώτημα ανακύπτει και για εκείνους που έκλεισαν  συνειδητά τις ελληνικές τράπεζες και  δηλώνουν ότι αν χρειασθεί θα το ξανακάνουν, αμφισβητώντας  αυθαίρετα τις σχέσεις και συμμαχίες   της χώρας μας !!!

Το ερώτημα γίνεται σοβαρότερο για τις δύο παρατάξεις που έχουν κυβερνήσει τη χώρα και την κατασυκοφάντηση της  διεθνώς, αν δεν αποδείξουν με στοιχεία την ακρίβεια των καταγγελιών τους. Εάν έχουν στοιχεία , έστω και τώρα, οφείλουν να τα καταθέσουν στις μόνες αρμόδιες δικαστικές Αρχές, ώστε να επιληφθούν αμέσως της έρευνας και να προλάβουν  κάθε κακό ‘’ενδεχόμενο’’ . Προφανώς είναι γνωστό  στους πρωτοετείς φοιτητές Νομικής, ακόμα και σε ένα αυτοδίδακτο του Ποινικού Δικαίου, ότι η ευθύνη της απόδειξης βαρύνει αποκλειστικά τους καταγγέλλοντες.  Εάν όμως δεν στοιχειοθετούνται οι κατηγορίες που έχουν ήδη εκτοξευθεί δημόσια, ξέρετε τι ακολουθεί!!!

Αυτό που κάνουν τώρα  αποτελεί  δυσφήμιση της μοναδικής μας επίσημης εκπροσώπησης, παραβλάπτοντας εμφανώς τα εθνικά μας πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, τα οποία μάλιστα διεκδικούν να  υπηρετήσουν.  Τι θα πουν τότε για όσα τώρα διαφωνούν, διαρρηγνύοντας τα ιμάτια τους ;;; Είδατε πως αποδέχτηκαν τα ίδια κόμματα την  κρίση της βελγικής δικαιοσύνης, χωρίς σχόλια ή υπονοούμενα;;; Μην  παροράτε το γεγονός, όσοι πιστεύετε ότι η τήρηση των νόμων αποτελεί το βασικό συστατικό της  δημοκρατίας, ότι η δικαιοσύνη ενίοτε αργεί αλλά  δεν λησμονεί!!!

 Έχω προσωπική  εμπειρία  δεκαετιών, σε  ευρωπαϊκές χώρες , συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του υπαρκτού  σοσιαλισμού και ουδαμού συνάντησα ανάλογη συμπεριφορά και κυρίως τόσο χυδαίο λεξιλόγιο. Στις πρώτες βέβαια ‘’ – το καθεστώς των οποίων εξακολουθεί να προβάλλεται - και η σκέψη μόνο κατά της ηγεσίας που αποτελούσε το Κόμμα, θα οδηγούσε  τον  αμφισβητία  σε ψυχιατρείο ή ‘’εξοστρακισμό’’. Στις  δημοκρατικές  όμως  χώρες,  εξέχουσα θέση στις οποίες κατέχει η χώρα μας, ουδείς επιχειρεί να προβεί σε αμφισβήτηση ‘’ψηφισμένης’’ κυβέρνησης χωρίς συνέπειες. Ελπίζω ο κ. Σούλτς να  ενημέρωσε τον κ. Τσίπρα για τις συνέπειες που θα είχε, αν έκανε τα ίδια στη Γερμανία, της οποίας ζήτησε τις ‘’ευλογίες’’, όπως είχε πράξει  και στη συμφωνία των Πρεσπών !!!

 Προσωπικά δηλώνω , ότι δεν ανήκω ούτε υπερασπίζομαι  κανένα Κόμμα  και ότι σέβομαι κάθε πολιτικό  που λειτουργεί   με τον  δέοντα και διεθνώς καθιερωμένο τρόπο άσκησης της τέχνης του εφικτού, διότι αυτός είναι ο παγκόσμια αποδεκτός όρος της πολιτικής. Το αντίθετο χαρακτηρίζει μόνο ‘’δούρειους ίππους’’ και διχασμένες προσωπικότητες ,που ρισκάρουν να επαναφέρουν τις  τρόικες, το  κλείσιμο τραπεζών  και  τον χαρακτηρισμό μας ως χώρας με ιδιαιτερότητες, που μαρτυρήσαμε  να αποσείσουμε τη σχετική μομφή και την  οριστική επιστροφή μας στην κανονικότητα.  Ο κ. Τσίπρας διαθέτει άλλωστε και προσωπική εμπειρία της γνωστής 17ωρης πίεσης που υπέστη ο ίδιος μέχρι να πει το ΝΑΙ  και γνωρίζουν οι πάντες ότι όλες οι σοβαρές αποφάσεις στην Ευρώπη  λαμβάνονται με ομοφωνία και , εφόσον συμφωνηθούν, εφαρμόζονται υποχρεωτικά !!!

Μόλις χθες απορρίφθηκε από το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο η  πρωτοφανής πρόταση Παπαδημούλη κατά του  φράκτη στον Έβρο, δηλαδή ενάντια στην επίσημη  εθνική θέση της πατρίδας που εκπροσωπεί, έναντι παχυλών αποδοχών που του  επιτρέπουν  αγορές διαμερισμάτων για ενοικίαση σε πρόσφυγες μέσω  ΜΚΟ όπως αναφέρει και το ακόλουθο απόσπασμα από το διαδίκτυο: ‘’ O κ. Παπαδημούλης παραδέχτηκε πως τρία από τα οκτώ διαμερίσματα που αγόρασε το 2018 φιλοξενούν πρόσφυγες, ενοικιασμένα από ΜΚΟ στο πλαίσιο του προγράμματος ΕΣΤΙΑ.

Σάλο στα social media προκαλεί η αποκάλυψη για την νέα επιχειρηματική δραστηριότητα του Δημήτρη Παπαδημούλη ο οποίος μισθώνει ακίνητα σε προγράμματα φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών που τρέχουν αρκετές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ).

Το πόθεν έσχες του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ είχε προκαλέσει αίσθηση την προηγούμενη εβδομάδα, καθώς ο κ. Παπαδημούλης αγόρασε το 2018 οκτώ διαμερίσματα στο κέντρο της Αθήνας ‘’.

 Είναι κι αυτό ένα δείγμα των προθέσεων των ‘’ προοδευτικών’’  δυνάμεων της χώρας, που δείχνουν όχι μόνο αποδοχή των τουρκικών επιχειρημάτων  αλλά και   στήριξη προσωπικών τους ‘’οικονομικών’’ επιλογών. Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια κ.κ. επαναστάτες χωρίς αιτία.

Το ΚΚΕ δεν το σχολιάζω γιατί  θέτει σαν προϋπόθεση στους ψηφοφόρους του, να εμποδιστεί η διακυβέρνηση της χώρας,  ενώ η κυβέρνηση είναι γνωστό και λογικό, να κρίνεται  και να ελέγχεται  εντός και εκτός Βουλής, αποκλειστικά για το έργο και τς παραλήψεις της- τουλάχιστον στις δημοκρατίες.    Αντώνης

ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΣΧΑ

       ΠΑΣΧΑ  ΚΥΡΙΟΥ  ΠΑΣΧΑ

 

 

 

Η απάνθρωπη και αμοραλιστική σύγχρονη  κοινωνία,   κάνει όλους εμάς τους ‘’υπερώριμους’’, τόσο  στην ηλικία όσο και σε μοναδικά βιώματα προσωπικών εμπειριών,   να αναπολούμε ακόμα και τα ‘’δίσεκτα’’ εκείνα χρόνια [ επαναλαμβανόταν δύο φορές η έκτη ημέρα πριν τις καλένδες του Μαρτίου. Η μεταφορική έννοια  προέρχεται από το γεγονός ότι ο Φεβρουάριος ήταν ο μήνας των  καθαρμών]  που βιώσαμε στην παιδική μας ηλικία. Ζήσαμε τη συγκλονιστικότερη παγκόσμια περίοδο [πόλεμοι, κατοχή, πείνα, εμφύλιος], και φθάσαμε στο  σημείο να θεωρούμε ‘’φθηνές’’ απομιμήσεις  όσα βλέπουμε στην τηλεόραση τα τελευταία πολλά χρόνια, στην Εγγύς και Μέση Ανατολή,  την Ουκρανία, και αλλαχού.  Εκείνο που μας κράτησε όρθιους   τα  αδυσώπητα εκείνα χρόνια , ήταν η αλληλεγγύη, ο θεσμός της οικογένειας,  η ανθρωπιά και η προσμονή της Θείας βοήθειας, στοιχεία  τα οποία  ‘’ενοχοποιούνται’’  συστηματικά στις μέρες μας ως συντηρητικά και με την σύγχρονη ‘’προοδευτική’’ συνδρομή, ‘’προικίζουν’’ τους πατριδοκάπηλους ακροδεξιούς.  

Η σύγχρονη αθεϊστική προπαγάνδα, μας έχει αποξενώσει  από την κατάνυξη της  μεγάλης εβδομάδας και την προσμονή της Ανάστασης του Θεανθρώπου, που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την προσωπική  και την εθνική ανάταση του γένους. Το έντονο αυτό συναίσθημα συνεχίστηκε και στα χρόνια της κατοχής, της πείνας του 1941 και του εμφυλίου ,παρά τις στερήσεις  και τις δύσκολες προϋποθέσεις που μας επέβαλλαν οι κατακτητές.

 Η  Ακολουθία της Μεγάλης Εβδομάδας  γινόταν ενωρίτερα το βράδυ και αποτελούσε την πιο πιστή αναπαράσταση του δικού μας δράματος και η Ανάσταση  τα ξημερώματα , μας τόνωνε  την ελπίδα και  για την εθνική μας.  Ακόμα και οι δογματικοί άθεοι, μετείχαν σε κάθε επίκληση της Θείας βοήθειας, άσχετα με όσα η ιδεολογία τους υποχρέωνε να διακηρύσσουν αργότερα.   Στη διάρκεια του εμφυλίου που ακολούθησε και μετά την ήττα τους  και την καταφυγή τους στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι ηγεσίες τους άρχισαν να αποκαλούν τη θρησκεία ‘’όπιο’’ του λαού’’, γιατί, μαζί με την οικογένεια , δυσχέραινε την εφαρμογή του διαλυτικού τους έργου.

  Στα δύσκολα χρόνια αποτελούσε μοναδική καταφυγή για πιστούς και ’’άθεους’’ -τους δήθεν προοδευτικούς και επαγγελματίες επαναστάτες - και εγώ που τους έζησα  επί μακρόν στις χώρες του υπαρκτού και του εικονικού  σοσιαλισμού, τους είδα να προστρέχουν στην Εκκλησία, ακόμα και σε Εθνικές εκδηλώσεις των  Ελληνικών Αρχών στο εξωτερικό. Ενδεικτικά αναφέρομαι στο στέλεχος του Μπούλκες, Συνταγματάρχη του Γιουγκοσλαβικού Στρατού και εκδότη του περιοδικού  ΜΕΝΤΖΟΥΝΑΡΟΝΤΝΑ  ΠΟΛΙΤΙΚΑ [ Διεθνείς Σχέσεις] – ονόματι  Παπαδάτο. Παρακολουθούσε με κατάνυξη με τη Σλοβάκα  σύζυγό του και συντρόφους  της Οργάνωσης ,τη θρησκευτική τελετή της 25^ης Μαρτίου, στην Ελληνική Πρεσβεία Βελιγραδίου. Τις πρώτες επαφές του μεθόδευσε ο επί τιμή Πρέσβης της χώρας στη Γιουγκοσλαβία , Στρατηγός Θρ. Τσακαλώτος και με δική του πρόταση υπήρξε ο δάσκαλός μου στην οδήγηση με το μικρό του,  τοπικής κατασκευής,  Φίατ.

Ο Χριστιανισμός, η επικρατέστερη θρησκευτική κοσμοθεωρία στην υφήλιο,  επιβίωσε  περισσότερο από 2.000 χρόνια, μέσα από σκληρούς διωγμούς και διώξεις ακόμα και στις χώρες που υποχρεώθηκαν να υιοθετήσουν τον ολοκληρωτικό αθεϊσμό. Πολιτικές σκοπιμότητες και  προσπάθειες  παραχάραξης της ιστορίας, δεν θα κάμψουν τους λαούς να λατρεύουν  τις θρησκείες τους και να βλέπουν καθαρά πλέον ότι η πίστη ενώνει τους λαούς και τους κάνει αλληλέγγυους στους κοινούς αγώνες τους. Οι καταστροφικοί σεισμοί στην γείτονα Τουρκία, αποτελούν τρανό δείγμα περιορισμού της μισαλλοδοξίας και αφήνει να διαφανεί μια νέα ελπίδα καταλλαγής  και επικράτησης ειρήνης των λαών .

Διάφορα συμφέροντα  επιχειρούν  να επιβάλουν  τις  ιδεοληψίες και λοιπές κομματικές επιλογές τους, που   δεν περιορίζονται μόνο στην πίστη και την λατρεία αλλά επεκτείνονται και  στην κατάργηση των  συμβόλων. Προβάλλουν  σαν δείγμα ελευθερίας την ασυδοσία και  την κατάργηση της  αξιολόγησης  και αξιοκρατίας , με την πρόταξη κομματικών και μισαλλόδοξων συνθημάτων.

Την ίδια έντονη αντίδραση είχαν επιδείξει και στην πρώτη εγκατάσταση ‘’καμερών’’ ελέγχου   ανοιχτών και κλειστών χώρων, με την υπόνοια παρακολούθησης των εργαζομένων από τους ‘’κακούς’’ εργοδότες τους, την αστυνομία και τις ‘’κακές’ αρχές της τότε ΚΥΠ, που μετονόμασαν εκδικητικά ΕΥΠ. Ανάλογες κατηγορίες εκτοξεύονται και τώρα και κάποιοι τις έκαναν σημαίες προεκλογικών αγώνων, ενώ είναι γνωστό ότι η εξέλιξη της  σύγχρονης τεχνολογίας δεν επιτρέπει τον ασφαλή τους  έλεγχο , ενώ η επίσημη κρατική παρακολούθηση που ισχύει διεθνώς- με την υποχρεωτική εφαρμογή των κανόνων που τις διέπουν -  αποτελούν εθνική αναγκαιότητα και μάλιστα χωρίς καμία εξαίρεση. Η ανθρώπινη ζωή πέρασε και συνεχίζει να περνάει διάφορες φάσεις μιας ψεύτικης και υποκριτικής ελευθερίας, με σκοπό το κέρδος και την εκμετάλλευση  αδυναμιών και ιδιαιτεροτήτων, που τείνουν να αναγορευθούν σε κυρίαρχα στοιχεία εφαρμογής της παγκοσμιοποίησης, που τελικά οδηγεί στην απομόνωση. Η ίδια η ζωή θα μας αναγκάσει να αλλάξουμε ρότα, διότι ή ο γιαλός είναι στραβός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε και  προοπτικά θα μας βλάψει.

Η  παγκοίνως γνωστή μέχρι τις μέρες μας αρχαία φράση ‘’μέτρον άριστον’’ και η άποψη  του Αριστοτέλη ‘’η μεσότης εστί αρετή’’ , καθορίζει την αρετή ως ηθική αριστεία και έμμεσα αποκλείει τα δύο άκρα, της υπερβολής και της έλλειψης.

Η κενοδοξία οργανωμένων συμφερόντων και ο αμοραλισμός της εποχής, επανέφερε στην επικαιρότητα επιδιώξεις επανασύστασης Αυτοκρατοριών που οι ίδιοι άνθρωποι με σφαγές είχαν καταλύσει για να τις αντικαταστήσουν με ολοκληρωτικά καθεστώτα.   Η διεθνής σκηνή μας μετατρέπει σε ζωντανά πιόνια στο νέο ζατρίκιο ενός σύγχρονου ‘’΄΄Βεστφάλεν Παρκ, υποκαθιστώντας την ‘’κατάληψη’’ ανθρώπων και ζώων, με  φυσική τους  εξόντωση, επαναφέροντας νέες  κάστες προνομιούχων . Αντώνης