ΦΙΛΟΚΑΛΟΥΜΕΝ ΓΑΡ ΜΕΤ ΕΥΤΕΛΕΊΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΎΜΕ ΑΝΕΥ ΜΑΛΑΚΙΑΣ

        Η  ΑΠΟΛΥΤΗ  ΚΑΤΑΙΣΧΥΝΗ

     ΦΙΛΟΚΑΛΟΎΜΕΝ  ΓΑΡ  ΜΕΤ’ ΕΥΤΕΛΕΙΑΣ

                       ΚΑΙ  ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΜΕΝ  ΑΝΕΥ   ΜΑΛΑΚΙΑΣ

 

 

Μπαίνοντας  στην τελική  εβδομάδα του  εμπαιγμού των ψηφοφόρων με την κορύφωση της ψευδολογίας, συκοφαντίας και της κατάργησης κάθε ηθικού φραγμού, φθάνουμε   στο αποκορύφωμα  της αρχαίας ύβρης. Προσπαθώ να έλθω στη θέση των υβριστών, των εξυβριζόμενων και πώς το αντιμετωπίζουν. Το θέμα αφορά κυρίως τους πρώτους που κάθε φορά προσπαθούν να ξεπεράσουν την προηγούμενη απρέπεια, φθάνοντας σε σημείο  τραγικής γελοιοποίησης του τρόπου άσκησης της πολιτικής. Θα επαναλάβω ότι αν υπάρχουν αποδείξεις των καταγγελιών, οφείλουν  να  κατατεθούν αμέσως για τη δίωξη των ‘’ενόχων’’, αν όμως δεν υπάρχουν να  διωχθούν οι συκοφάντες. Η χώρα μας εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να είναι πολιτισμένη δημοκρατική χώρα της Ευρώπης, όπου δεν επιτρέπονται ανάλογες απρέπειες μίσους.

Κύριοι εκπρόσωποι του λαού, αν σκοπό σας αποτελεί το εθνικό συμφέρον και όχι  το προσωπικό σας μίσος, ξεχάστε τις μεθόδους Πακιστάν και παραδειγματιστείτε με όσα ανάλογα συμβαίνουν στις  ευρωπαϊκές δημοκρατικές χώρες. Ήδη οι περισσότερες κατηγορίες σας έχουν κατατεθεί στη δικαιοσύνη και θα δικαιωθείτε ή θα πληρώσετε για τις όποιες συκοφαντίες σας.

Αρχίζω με  την ερμηνεία της αρχαίας φράσης του Περικλή,   προς τιμή των πρώτων νεκρών  του Πελοποννησιακού  πολέμου, με την οποία  απαντούσε και στους Σπαρτιάτες για τη μονομέρειά τους  στη σωματική ρώμη,  Η σημασία της ήταν ‘’ αγαπάμε το ωραίο με απλότητα και φιλοσοφούμε χωρίς μαλθακότητα’’. Μια φράση που  δεν είχε καμιά σχέση με τη χυδαιότητα που της απέδωσαν οι νέο- Έλληνες. Να σημειώσουμε ότι αυτά λέχτηκαν στην αρχή ενός πολέμου μεταξύ Αθηνών και Σπάρτης, που κράτησε σχεδόν 30  χρόνια, με τελική επικράτηση των Σπαρτιατών. Στο τέλος, οι  σύμμαχοι των νικητών οι  Κορίνθιοι και οι Θηβαίοι απαίτησαν να καταστραφεί η Αθήνα και οι κάτοικοί της να γίνουν δούλοι. Είμαι σίγουρος ότι σύσσωμη η σημερινή αντιπολίτευση θα πλειοδοτούσε σε ανάλογη πρόταση κατά των αιρετών αντιπάλων τους στη Βουλή και των οικογενειών κάποιων εξ αυτών. Δεν νομίζω ότι υπάρχει πολιτισμένη χώρα στον κόσμο που θα συμφωνούσε με ανάλογη συμπεριφορά.  Αντίθετη ήταν η θέση των Λακεδαιμονίων, οι οποίοι αναγνώρισαν   την προσφορά της Αθήνας στους περσικούς πολέμους και δεν τη θεώρησαν πηγή όλων των κακών της χώρας.

Μετά τη λήξη των περσικών πολέμων, οι πόλεις –κράτη της Αθήνας και της Σπάρτης διατήρησαν ηγεμονικό ρόλο  στην Θάλασσα και την ξηρά αντίστοιχα. Μετά το 461 π.Χ. στην Αθήνα ξεκίνησε η χρυσή εποχή του Περικλή, με το χτίσιμο του Παρθενώνα και τη μεγάλη  πολιτιστική, οικονομική και πνευματική ανάπτυξη. Σαν Έλληνες όμως ξανατσακώθηκαν αλλά στα δύσκολα τα βρήκαν. Να δούμε όμως, τι θα επακολουθήσει τις σύγχρονες κοκορομαχίες και πως θα αιτιολογήσουν τις αισχρότητες που εκστομίστηκαν, όταν με το καλό το εθνικό συμφέρον τους επιβάλλει να συνεργασθούν, διότι όλοι τους είναι Έλληνες και τα συμφέροντα της ίδιας χώρας οφείλουν να υπερασπίζονται!!!

Θυμάμαι  τον φιλόλογό μας στην 8^η τάξη του γυμνασίου [1952] που έψαχνε  τρόπο να μας διδάξει τον Επιτάφιο ενώ εμείς μέναμε στην τελευταία λέξη της φράσης, με την κακόηχη από τότε σημασία της. Τελικά μας υποχρέωσε να τον αποστηθίσουμε στην αρχαία  ελληνική και να τον ‘’παίξουμε’’ σε θεατρική παράσταση’’ ενώπιον όλων των μαθητών του γυμνασίου, με τον ίδιο  να αναλαμβάνει τη μετάφραση των διαλόγων στην ντοπιολαλιά της περιοχής . Αυτό βοήθησε  στον περιορισμό των ‘’χάχανων’’ πολλούς συμμαθητές μου και οδήγησε πολλούς εξ αυτών να εντρυφήσουν στην αρχαία ελληνική παιδεία και να κατανοήσουν ότι όλες οι λέξεις μπορούν να έχουν και δεύτερη σημασία, ανάλογη με τα άτομα που τις εκστομίζουν και το κοινωνικό  επίπεδου και την εποχή που διανύουμε!!!

Ο Περικλής, με τον ‘’επιτάφιό του’’ δεν παραβλέπει την αξία της στρατιωτικής εκπαίδευσης των Σπαρτιατών, που θυσιάστηκαν για τη σωτηρία της χώρας  από τους  ξένους επιβουλείς . Προσπάθησε  όμως να πείσει τους ηρωικούς Σπαρτιάτες ότι είναι εξ’ ίσου σημαντική και η καλλιέργεια του πνεύματος, που πρόσθεσε – πλην της ανδρείας των Σπαρτιατών - αμέτρητα όσα δείγματα της αρχιτεκτονικής, της καλλιτεχνίας, της  καλλιέπειας, των αρχαίων κειμένων και του  πολιτισμού, που αποτελούν μοναδικά   μνημεία  της παγκόσμιας κληρονομιάς.

Έρχομαι τώρα στις   θέσεις και  προτάσεις της  γλαφυρής  επικαιρότητας, που δεν θυμίζει τίποτα από την πολιτισμένη ευρωπαϊκή κουλτούρα, που αποτελεί στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού.  Τι μας προτείνουν – σαν επιδόρπιο  πριν ρίξουμε την ψήφο μας- αυτοί που  διεκδικούν  την εξουσία της χώρας μας;;; Τους παίρνω όλους χωρίς αξιολογικές κρίσεις, περιοριζόμενος  μόνο σε όσα οι ίδιοι διακηρύσσουν και κυρίως όσα  έπραξαν μέχρι τώρα, άσχετα αν τα υιοθετούν ή τεχνηέντως τα ‘’υποκρύπτουν’’, χωρίς να τα αποκηρύσσουν . Δεν κατονομάζω τα Κόμματα αλλά αναφέρομαι στη σειρά που είχαν στην τελευταία Βουλή, ανάλογα με τη δύναμή τους.

Οι πρώτοι παραθέτουν το έργο τους, κάνοντας σύγκριση με όσα έκαναν οι προκάτοχοί τους στην εξουσία, βεβαιώνοντας ότι, τηρουμένων των  αντίξοων συνθηκών,  έπραξαν το καλύτερο δυνατό  και ότι θα προσπαθήσουν να βελτιώσουν το έργο τους και να μην επαναλάβουν τα όποια λάθη τους, που αποδέχτηκαν.

Οι δεύτεροι, δεν ξέρω γιατί, αρχίζουν με προσωπικές ύβρεις  και συκοφαντίες κατά της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης  από τους έντιμους – στους οποίους απευθύνθηκε  πρόσφατα  ο αρχηγός του κόμματος -  οπαδούς της Νέας Δημοκρατίας. Κάπου ενδιάμεσα διανθίζουν τις ομιλίες τους με υποσχέσεις αυξήσεων,  διόρθωσης όλων των ‘’εγκληματικών λαθών’’ της κυβέρνησης, με ένα δεύτερο ‘’χέρι’’ κατηγοριών εναντίον της. Δεν αποδέχονται κανένα λάθος  στη διάρκεια της διακυβέρνησής τους ούτε μετά, ούτε καν τις τελεσίδικές ομόφωνες καταδίκες του Ανωτάτου Δικαστηρίου, στελεχών τους για παράβαση καθήκοντος. Αρνούνται την ύπαρξη  τρίτου  μνημονίου που τους χρεώνουν όλα τα άλλα κόμματα  και περιορισμούς αποδοχών, ενώ  συχνά αναφέρονται στον όρο που καθιέρωσε ο γενναίος κρητικός εκπρόσωπός τους ‘’με τη γίδα στην πλάτη’’. Φαίνεται ότι  χρησιμοποιούν την παραδοσιακή κρητική ντοπιολαλιά, που είχε καθιερωθεί στη διάρκεια της παραδοσιακής ζωοκλοπής στην περιοχή για να δείξουν το σύγχρονο ενδιαφέρον τους για την κτηνοτροφία.

Έχουν κατά καιρούς αφήσει κάποια υπονοούμενα ότι τη δεύτερη φορά θα εξασφαλίσουν την απόλυτη εξουσία και για ευρύτερη διάρκεια, χωρίς να εξηγούν λεπτομερώς και τον τρόπο που θα το επιτύχουν. Έχοντας πολυετή εμπειρία από τις χώρες του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού της Ευρώπης,  ελπίζω να μην είναι πολύ αργά όταν το μάθουμε!!! Θα κλείσω προσωρινά το ειδικό αυτό εδάφιο με μια απορία. Τα ελληνικά δικαστήρια, στα οποία εκδικάζονται προσφυγές θυμάτων και συγγενών των  104 θυμάτων της πυρκαγιάς στο Μάτι, Που  ΚΑΤΑΛΟΓΊΖΟΥΝ ΕΥΘΎΝΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΌΣΙΟ της εποχής. Ποιοι ήταν οι υπεύθυνοι του Δημοσίου τότε, που μέχρι τα μεσάνυχτα δήλωναν ‘ότι ‘’αγνοούσαν’’ την ύπαρξη θυμάτων και μας μιλούσαν για επιτυχή  αντιμετώπιση σε ειδικά οργανωμένη κυβερνητική  συνέντευξη;;; Δεν ακούσαμε  λέξη από την υπεύθυνη  ηγεσία της εποχής, ούτε και από τους υπόλοιπους και αυτό με βάζει σε ελληνικές σκέψεις!!!

 Οι τέταρτοι, αν τους αντιμετωπίσουμε σαν   αιθεροβάμονες ‘’έχουν πλάκα ‘’, αν όμως πιστεύουν αυτά που λένε,  χρειάζονται προσοχή, διότι οι διακηρύξεις τους είναι αντισυνταγματικές και ανοιχτά αρνούνται το υφιστάμενο κοινοβουλευτικό και πολιτειακό σύστημα της χώρας. Το θέμα σαφώς ανάγεται σε ολοκληρωτικές επιλογές που απέτυχαν και αποδοκιμάστηκαν διεθνώς. Είναι καιρός όμως να ασχοληθούν με το ζήτημα οι υπεύθυνοι  θεσμοί της πολιτείας, ΑΝ ΠΡΆΓΜΑΤΙ ΖΟΎΜΕ ΣΕ ΕΥΝΟΙΜΟΥΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΉ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΧΩΡΑ.

Οι πέμπτοι και οι έκτοι, παρότι γνωρίζουν την αλήθεια, μας παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα και παίζουν το παιχνίδι τους  ‘’εν ου παικτοίς ‘’, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τοις μετρητοίς τα λεγόμενα τους, χωρίς και  να αδιαφορούμε για τη δράση τους. Προσωπικά μου θυμίζουν τους λαϊκούς μύθους που έλεγε η γιαγιά μου για τους καλικάντζαρους, οι οποίοι βγαίνουν την παραμονή των Χριστουγέννων για ένα 12ήμερο  από τον κάτω κόσμο και κάνουν ‘’ζαβολιές’’ και μαγαρίζουν. Εκτός του 12ήμερου μένουν στα έγκατα της γης και πριονίζουν το δέντρο που κρατά τη γη. Σε κάποιες περιοχές τους καλοπιάνουν με γλυκά για να μετριάσουν την κακή συμπεριφορά τους. Λέτε να δοκιμάσουμε και εμείς το ίδιο σύστημα;;;

Τον  γνωστό κύριο οικονομολόγο, έκαναν πανελλήνια γνωστό και μαϊντανό όλων των οικονομικών συζητήσεων , οι  μεγαλοδημοσιογράφοι των τηλεοπτικών καναλιών της εποχής  και πρόβαλλαν τις απόψεις του ως θέσφατες. Αυτά είδε και ο κ. Αρχηγός του, που  επιχείρησε  να  ‘’ιδιοποιηθεί’’ τις γνώσεις του, δεν άντεξε όμως τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του. Επί του προκείμενου θα ήθελα να προσθέσω ότι δεν είμαι ειδικός και συνεπώς δεν δικαιούμαι να  αμφισβητήσω τις οικονομικές του γνώσεις, πιστεύοντας όμως  ότι αυτές πρέπει να συνδυάζονται και με την ανάλογη ‘’γνώση’’.

Ο έτερος των Μοϊκανών,  ο γνωστός πλασιέ μαντζουνιών για κάθε νόσο και κάθε ma@@@@@ με την ελεύθερη απόδοση της λέξης, μας προέκυψε ακροδεξιός  οπαδός του κ. Πούτιν, που εισέβαλε στην γείτονα Ουκρανία για να σπάσει την πλήξη που του προκάλεσε ο σφετερισμός του λαϊκού πλούτου και της εξουσίας της χώρας του.  Σε κάποιο διαφημιστικό σποτ αναφέρει ‘’ προβληματίζεται για την ελληνική αποστολή αρμάτων μάχης ‘’ , εν γνώσει του ότι πρόκειται για αντικατάστασή τους από πιο σύγχρονα γερμανικά.  Εδώ δεν κάνω προσωπικές κρίσεις, πέραν της απλής λέξης ‘’προσοχή’’!!!

Κλείνουμε λοιπόν με τους τρίτους, που άφησα τελευταίους, όχι αξιολογικά, αλλά γιατί αποτελούσαν το δεύτερο ελληνικό κόμμα του δημοκρατικού τόξου και είχαν στηρίξει  σ’ αυτούς  πολλές ελπίδες. Έλεγαν οι σοβαροί οπαδοί του κόμματος ότι οι ακραίοι ριζοσπάστες πήγαν ή αγοράστηκαν έναντι υπουργικών θώκων από τον Σύριζα και με ένα νοικοκύρεμα της νέας ηγεσίας θα ανέβαζαν τις προοπτικές τους. Ατύχησαν όμως τόσον αυτοί όσο και το κόμμα τους και μάλιστα με τη συνδρομή ατόμου  που βίωσε από κοντά τη σύγχρονη Ευρώπη, με τα όποια κουσούρια και σκάνδαλά της αλλά και τη σύγχρονη σκέψη.

 Έχοντας ζήσει στις Βρυξέλλες τριπλάσιο χρόνο από τον νέο αρχηγό, διερωτώμαι αν είδε, άκουσε ή συνάντησε ‘’ανάλογο προεκλογικό πανηγύρι’’ με το δικό μας στη χώρα αυτή , που αντιμετωπίζει και ειδικό γλωσσικό πρόβλημα. Όσον  αφορά τις παρακολουθήσεις ξέρει πολύ καλά ότι η αποκάλυψη των σκανδάλων του ευρωκοινοβουλίου αποτελεί αποτέλεσμα ‘’παρακολουθήσεων’’, οι οποίες στην εποχή μας είναι δυνατόν να γίνονται από απλούς ιδιώτες, χωρίς κυβερνητική εντολή και εκείνος σαν έντιμος δεν έχει λόγους να ανησυχεί. Ασφαλώς δικαιούται και καλά έκανε να προσφύγει στην μόνη αρμόδια δικαιοσύνη, αλλά το να καταστήσει προεκλογική σημαία του μια – έστω  πολύ σοβαρή – προσωπική του υπόθεση,  ζημίωσε εκείνον και το κόμμα του. Μετά τις εκλογές θα μάθει ότι οι μειοψηφίες συζητούν και δεν θέτουν όρους συνεργασίας και μάλιστα αντισυνταγματικές. Ελπίζω να διαψευστεί παλιότερος ‘’φόβος’’ μου να  μετατρέψει σε τελεία, το κόμμα που παρέλαβε. Θα μείνω στην αρχική μου προτροπή,  ‘’ας πρόσεχε’’ και ο Θεός το καλό!!!

Σε ένα  δημοκρατικό καθεστώς ο καθένας έχει το δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης, στα όρια που δεν παραβιάζουν την ελευθερία των λοιπών συμπολιτών του. Κανένας όμως δεν δικαιούται να αλλάξει βίαια το πολίτευμα της χώρας, ούτε να  προπαγανδίζει με παραπειστικούς τίτλους την επαναφορά ανελεύθερων καθεστώτων που  απορρίφτηκαν από τους λαούς που τα βίωσαν για δεκαετίες. Να μην ξεχνάμε ότι τα ολοκληρωτικά αυτά καθεστώτα ‘’επιβλήθηκαν’’ από τους μπολσεβίκους της εποχής, κατά την απελευθέρωση από τον ναζισμό . σαν το υποχρεωτικό αντάλλαγμα της ελευθερίας τους. Ανάλογη επιλογή τυράννων προτείνεται και από σύγχρονους ‘’μπολσεβικίζοντες’’;;; 

Το παρόν δημοσίευμα έχει γραφεί την περασμένη εβδομάδα αλλά ,βλάβη της υγείας μου και του υπολογιστή μου, με αναγκάζει να το δημοσιεύσω την ημέρα της εκλογικής κρίσης. Επειδή δεν γράφω για τη δικαίωσή μου αλλά κάνοντας λογοτεχνία πάνω στην επικαιρότητα, θα ρισκάρω να κριθούν και οι σκέψεις μου, διότι δεν νοιάζομαι για οποιοδήποτε Κόμμα αλλά για τη χώρα και τον λαό της.    Αντώνης

ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ

           ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ  ΚΑΙ  ΗΘΙΚΗ        

                         

 

 

Η παρατιθέμενη  απάντηση του φίλου και αναγνώστη των κειμένων μου Σταμάτη, στο τελευταίο  γύμνασμα  περί  αυτοκριτικής: ‘’Αγαπητέ Αντώνη, μετά την αυτοκριτική καιρός είναι να μιλήσεις και για αυτογνωσία. Νομίζω ότι όποιος θέλει να ασχοληθεί με τα κοινά πρέπει να ορκίζεται στην αυτοκριτική, στην αυτογνωσία και στην ηθική. Να είσαι καλά. Σταμάτης’’ αποτέλεσε μια πρόκληση .  Η επισήμανσή του με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο και θα προσπαθήσω να εκφράσω τις απόψεις μου, αρχίζοντας με την ηθική που εγγίζει άμεσα το κοινωνικό σύνολο και στη  χώρα μας εξακολουθεί δυστυχώς να  αποτελεί    ζητούμενο για όλους μας.

Επιχείρησα επανειλημμένως να γράψω κάτι και δεν μου έβγαινε.Τη λύση μου έδωσε το χθεσινοβραδινό DEBATE, που παρακολούθησα με προσοχή – όπως κάνω πάντα σε δημόσιες και κοινοβουλευτικές συζητήσεις – για να ξέρω τι σκέπτονται για μας οι πατέρες του Έθνους. Στην αϋπνία που ακολούθησε βρήκα απάντηση στα ερωτήματά μου και αν τα μάτια και τα χέρια μου ανταποκριθούν θα προχωρήσω στην αποτύπωσή τους. Οι πολιτικοί μας όμως  στο σύνολό τους έδειξαν ικανοποιημένοι,  κυρίως για την κατάντια του λαού μας που τους εμπιστεύεται. Παρά την τυπική τήρηση κάποιων στοιχειωδών κανόνων, δεν έλειψαν οι εμμονές κάποιων πολιτικών και δημοσιογράφων να μας μεταφέρουν στην αρένα που είχαν σχεδιάσει τα επιτελεία τους. Δεν θα προβώ σε αναλυτικές και εξειδικευμένες ατομικές κρίσεις, θα επαναλάβω το τετριμμένο αλλά σοφό ότι κάθε λαός διαθέτει τους πολιτικούς που του αξίζουν.

Η  παρατεταμένη ειρηνική περίοδος στην Ευρώπη και την Αμερική και η επακόλουθη ραστώνη και καλοπέραση, δημιούργησαν  νέα ιδεολογήματα  στη θέση των χαμένων ιδεολογιών. Έφθασαν στο σημείο να ταυτίζουν την κλασική έννοια της  δημοκρατικής ελευθερίας με τους κανόνες της, με την ασύδοτη και  ανεξέλεγκτη  ανεκτικότητα , που δεν αποτελεί πια φραγμό  στην οποιαδήποτε  ανηθικότητα και θέτει υπό αμφισβήτηση τον νόμο, την τάξη και τον θεσμό της οικογένειας, τα βασικά θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας. Ο  αμοραλισμός   των  ανερμάτιστων καιροσκόπων  ή οπορτουνιστών όπως αυτοαποκαλούνται μεταξύ τους, οδήγησε σε μια  αναιτιολόγητη επιθετικότητα – στα όρια του διχασμού - κατά των εχόντων και  κατεχόντων ,των  ισχυρών ,της διαφορετικότητας και της αξιοκρατίας. Προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν οτιδήποτε δεν τους βολεύει, προκαλώντας ανεξέλεγκτες   ακραίες καταστάσεις. Βιώνουμε μια νέα  μορφή  ανηθικότητας, βιασμών, ληστειών  και  δολοφονιών.

Επικαλούμαι ενδεικτικά  τις συγκεντρώσεις στην Πλατεία Συντάγματος το 2021 με συνθήματα ‘’να καεί η Βουλή’’, την απαράδεκτη δήλωση κόμματος της μειοψηφίας  για  ανατροπή  του  Αστικού κοινοβουλευτισμού ‘’στο όνομα δήθεν των εργαζόμενων – χωρίς την άδειά τους και τις διχαστικές χυδαιολογίες του προεκλογικού αγώνα. Όλα αυτά βέβαια αποτελούν ευθεία  αμφισβήτηση του πολιτεύματος. Για να συνδεθούμε όμως και με την διεθνή πολιτική ανηθικότητα , προσθέτω την βίαιη    κατάληψη  του   Αμερικανικού  Καπιτωλίου με τις ‘’ευλογίες’’  του Προέδρου της χώρας  που αμφισβήτησε τα  εκλογικά αποτελέσματα και την μεταλλαγμένη νεοφασιστική εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία,   σαν πρώτο δείγμα  νεοτσαρικού αναθεωρητισμού .

 Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι  στον εγκληματικό αυτό χορό μπήκε και η πρόσφορη στον μιμητισμό  μερίδα της νεολαίας, αφού έπαυσε ή κατέστη αδύνατος ο σχολικός και   οικογενειακός έλεγχος . To διαδίκτυο και τα τηλεοπτικά μέσα, με πληθώρα εκπομπών,   έμμεσα ενθαρρύνουν τους εκκολαπτόμενους νέους εγκληματίες οι οποίοι  βιντεοσκοπούν τα ‘’κατορθώματά’’ τους για να προβάλουν το  ‘’νταηλίκι’’ τους. Αυτή είναι η νέα κοινωνία που μας προτείνουν, παλιοί και νεόκοποι  προοδευτικοί, αριστεροί,  ακροδεξιοί και απροσδιόριστοι , με την προσοχή τους στραμμένη στην ανυπακοή, αφού έχουν ταχθεί ενάντια στον Νόμο και την τάξη, που δυσχεραίνει  τα σχέδιά τους.   

Όσον αφορά το θέμα  της αυτογνωσίας και με δεδομένο ότι  αυτό  βρίσκεται εκτός του προσωπικού μου γνωστικού πεδίου, θα αρυσθώ τα ιστορικά και επιστημονικά  στοιχεία  από την ‘’Βικιπαίδεια’’ και θα προσπαθήσω να ερευνήσω  τις γενικότερες πρακτικές εφαρμογές , επιπτώσεις και λοιπές πτυχές του θέματος, στηριζόμενος στην εμπειρική μου αυτογνωσία. Είναι γνωστό άλλωστε ότι αποτελεί πάγια πρακτική μου η χρήση πρώτου προσώπου στις καταγραφές μου, ώστε να αναλαμβάνω και την ευθύνη  για την εγκυρότητα και την  ανθρωπίνως  εφικτή αντικειμενικότητα των γραφομένων μου.

 ‘’Ο φιλόσοφος Σωκράτης πρέσβευε ότι, για να φιλοσοφήσει κανείς πραγματικά και να συλλάβει την αλήθεια, θα έπρεπε να γνωρίσει τον πραγματικό εαυτό του (αυτογνωσία).

Γνώθι σαυτόν, έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι.

Ψηφιδωτό του 1ου αι. με την επιγραφή «ΓΝΩΘΙ CΑΥΤΟΝ» - Εθνικό Μουσείο στις Θέρμες^[1]

Σύμφωνα με τον Χαρμίδη του Πλάτωνος, είναι το παλαιότερο από τα τρία Παραγγέλματα που ήταν χαραγμένα στην είσοδο του Ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς. Για την προέλευση του "γνῶθι σαυτόν" οι απόψεις διίστανται. Στο «γνώθι σαυτόν» του Σωκράτους, η αυτογνωσία είναι λέξη κλειδί του ανθρωπισμού, διότι αναθέτει στον άνθρωπο το καθήκον να γνωρίζει το δικό του μέτρο χωρίς να προσπαθεί να ανταγωνιστεί τους θεούς. Πριν από τον  Σωκράτη  και την ανέγερση του Ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς, ο Ηράκλειτος της Εφέσου είχε εκφράσει επίσης την ιδέα της αυτογνωσίας και είχε πει «πως ερεύνησε τον εαυτό του κι έμαθε τα πάντα για  αυτόν.’’

Η λογική μου ‘’συνέπεια’’ με έχει πείσει ότι η όποια προσωπική μου αυτογνωσία συνεχίζει να  κατακτάται ακόμα και στο βαθύ γήρας μου και δεν μπορώ να προβλέψω πότε  αυτή διακόπτεται ή χάνεται οριστικά. Δεν αποτελεί φαινόμενο συγκυριακό ή στιγμιαίο, αλλά μια αέναη  διαδικασία και συνεπώς εξελίσσεται διαρκώς. Επειδή όμως έχει και πολλές συνιστώσες, πρέπει να λαμβάνονται και αυτές υπόψη στη δυνατότητα κατάκτησης της απολύτως αναγκαίας αυτογνωσίας.

Πέραν  των άλλων προϋποθέσεων, σημαντικότατοι παράγοντες για την αυτογνωσία μας αποτελεί η θέληση και η δυνατότητα για την επίτευξή της.  Όσοι πιστεύουν ότι η προβαλλόμενη παντογνωσία τους καλύπτει και τον  εξιδανικευμένο εσωτερικό τους κόσμο, αρνούμενοι αυτάρεσκα κάθε αντίθετη άποψη, αδυνατούν να την κατακτήσουν.    Εμπόδιο στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί και ο  εγωισμός τους και σε μεγάλο βαθμό η πνευματική ΄΄πενία’’ και ο δογματισμός . Πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα ή   αποφεύγουν  να αναζητήσουν την αυτογνωσία τους από τον φόβο της  διάψευσης των διακηρύξεών τους. Το να κατακτήσεις την αυτογνωσία σου είναι σημαντικό, σημαντικότερο όμως είναι να κάνεις και ορθή  χρήση της.

Όσο για την πρόταση του φίλου Σταμάτη  ‘’ όποιος θέλει να ασχοληθεί με τα κοινά πρέπει να ορκίζεται στην αυτοκριτική, στην αυτογνωσία και στην ηθική’’, τη βρίσκω ορθή μεν αλλά ανεφάρμοστη, αφού ο όρκος δεν αποτελεί παρά μια ‘’γραφική’’ διαδικασία για τους περισσότερους σύγχρονους ‘’προοδευτικούς’’, που στην πλειοψηφία τους δηλώνουν άθεοι και  θεωρούν ‘’συντήρηση’’ κάθε αναφορά στην παραδοσιακή ηθική, που αντιστρατεύεται τη δική τους δογματική ιδεοληψία. Αντώνης

ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

                                      ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

                      [Γνήσια  και  Ψευδεπίγραφη]

                    ΠΑΡΑΚΑΛΩ   ΑΝΑΓΝΩΣΤΕ  ΤΟ    

                                 ΜΕΧΡΙ   ΤΕΛΟΥΣ       

 

 

Η λέξη αυτοκριτική, σε ελεύθερες και δημοκρατικές κοινωνίες  αφορά μια  θεμιτή , ειλικρινή  , ενίοτε δε και  γενναιόδωρη κριτική,   που δικαιούται κάθε    άνθρωπος για πράξεις και παραλείψεις του, απέναντι στο κοινωνικό σύνολο ή μεμονωμένα πρόσωπα. Η πράξη αυτή αποτελεί προσωπική απόφαση, καθήκον και υποχρέωση  και πρέπει  να περιλαμβάνει κυρίως τις αρνητικές κρίσεις για τον εαυτό του, ακόμα και όταν ‘’νομίζει’’ ότι  η ευθύνη  δεν τον βαρύνει  αποκλειστικά , όπως  το συνηθίζουμε  οι νέο-Έλληνες!!!

Κάνω μια αναγκαία αντιδιαστολή με ‘’ανάλογες’’ χρήσεις της διαδικασίας  σε ανελεύθερα και ολοκληρωτικά καθεστώτα της Ευρώπης που έζησα επί μακρόν, στα οποία αποτελούσε επιβεβλημένη πράξη εναντίον αντιπάλων πριν από την φυσική εξαφάνισή τους.  Η  περίπτωση αυτή βρήκε την πλήρη εφαρμογή της στην Σοβιετική Ένωση της εποχής του Στάλιν, αφού έφθασαν στο σημείο να αποδώσουν και στον πανίσχυρο  στενό συνεργάτη του, τον Λαβρέντι Μπέρια, υποτιθέμενη αυτοκριτική του στον Μολότοφ, ότι είχε δηλητηριάσει τον Στάλιν. Τηρώντας απόλυτα το παράδειγμα της ‘’μητερούλας’’ Σοβιετικής Ένωσης, υιοθέτησε την ίδια πρακτική  και το ΚΚΕ, που   αποσκοπούσε   στην ‘’αυτοσυκοφάντηση’’ συντρόφων,  τους οποίους  κατήγγειλαν, εξαφάνισαν ή οδήγησαν  σε ‘’αυτοκτονία’’ . Ενδεικτική είναι η περίπτωση του εθνικού κομμουνιστή όπως τον αποκαλούσαν ,Νίκου Ζαχαριάδη,  ο οποίος τελικά αυτοκτόνησε, όπως είχε προαναγγείλει  στα όργανα του Κόμματος, την 1.8.1973.

Η  συνωνυμία με τον ιστορικό ηγέτη του ΚΚΕ μου  θύμισε  μια πρόσφατη  προεκλογική δήλωση για ‘’ειλικρινή’’ αυτοκριτική του κ. Κώστα Ζαχαριάδη,  στελέχους και Βουλευτή    του ΣΥΡΙΖΑ,  για τα λάθη της τελευταίας διακυβέρνησής τους  και τις δεσμεύσεις τους ότι επανερχόμενοι  θα τις τηρήσουν. ‘’Έχουμε κάνει γενναία και ειλικρινή αυτοκριτική για την πολιτική μας σχετικά με τη μεσαία τάξη. Έχουμε μάθει από τα λάθη μας και την επόμενη φορά που ο λαός θα μας κάνει κυβέρνηση θα αντιμετωπίσουμε τα πράγματα διαφορετικά .

Αυτοί δεν μαθαίνουν ποτέ, γιατί δεν θέλουν να μάθουν, όπως κάθε δογματικός οποιασδήποτε κατεύθυνσης και απόχρωσης, διότι είναι τόση η ανασφάλειά τους που φοβούνται ακόμα και να ακούσουν διαφορετικές απόψεις, μη τυχόν και ανακαλύψουν τα λάθη τους και μετανιώσουν!!! Βλέπετε τι γίνεται στη Ρωσία, με τους κατέχοντες, οι οποίοι αφού την λεηλάτησαν μεταξύ τους, ισχυρίζονται τα αντίθετα για τα οποία είχαν γίνει γνωστοί, κράτησαν όμως τον δογματισμό τους , έστω και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αρκεί να συνεχίσουν την καλοπέραση και αν μπορέσουν – με την παλιά δοκιμασμένη συνταγή – να κρατήσουν τον ολοκληρωτισμό που γνωρίζουν και αν μπορέσουν να επαναφέρουν τον νεοτσαρισμό!!!

Βίωσα προσωπικά και μακροχρόνια τα καθεστώτα αυτά και μπορώ να καταλάβω κάθε  σκέψη των απανταχού ομοϊδεατών τους. Πολλά κομματικά στελέχη των ‘’δήθεν’’ προοδευτικών μας παρατάξεων, χωρίς καμιά απολύτως διαφορά με τους ακροδεξιούς που αρνήθηκαν να καταδικάσουν στη Βουλή, νοσταλγούν τη αγαστή συνεργασία τους με τον κ.Καμένο κι αν τους δοθεί η ευκαιρία θα το ξανακάνουν

Μακάρι  και στη χώρα μας να γινόταν μια αυτοκριτική έντιμη από όλα τα κόμματα, που θα έθετε τέρμα στην εκατέρωθεν αμφισβήτηση και κυρίως στην ανελέητη κατασυκοφάντηση κάθε κανονικότητας για να βρούμε, επί τέλους, τα αμέτρητα που  ακόμα μας ενώνουν για το κοινό καλό.  Υπάρχουν ακόμα κόμματα και πρόσωπα που προβάλλουν  καθεστώτα τα οποία έχουν απορρίψει οι λαοί στην Ανατολική Ευρώπη που αποδεδειγμένα μόνο δεινά επέφεραν όπου δοκιμάστηκαν. Δεν υπάρχουν τέλεια συστήματα διακυβέρνησης και η δημοκρατία – που γεννήθηκε στη χώρα μας – είναι η μοναδική που μπορεί να οδηγήσει τους λαούς στην προκοπή. Πότε επί τέλους θα κάνουμε την αναγκαία αυτοκριτική μας – Κόμματα και λαός –για να δώσουμε επί τέλους τη λύση του αιώνιου προβλήματος που μας χωρίζει με τα χρώματα – ακόμα και αθλητικά – περιμένοντας τη μεγάλη συμφορά για να ομονοήσουμε;;; Έλεος συνάνθρωποι και οι εκλογές που ακολουθούν αποτελούν μια  ευκαιρία να κάνουμε μια αρχή για να αποδείξουμε ότι μπορούμε και όλοι μαζί να χτίσουμε μια χώρα αντάξια εκείνης που είχαν οραματισθεί οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Πώς είναι δυνατόν όμως να συνεργασθούν Κόμματα και πρόσωπα τα οποία  καθημερινώς συκοφαντούνται και καθυβρίζονται;;;

Ύστερα από όλα αυτά τα κατατοπιστικά, αισθάνομαι την ανάγκη να παραθέσω μια  ανάλυση του όρου αυτοκριτική,  όπως τη βλέπει στην ιδανική μορφή της, μια  εμπεριστατωμένη  έκθεση  της Β΄Λυκείου που βρήκα στο διαδίκτυο και παραθέτω αυτούσια:

 

Frank Robert Dixon

 

Έκθεση Β΄ Λυκείου: Αυτοκριτική

 

Αυτοκριτική ονομάζεται η κριτική που ασκεί κανείς στο εαυτό του∙ η διαδικασία αυτοελέγχου, κατά την οποία επιχειρείται η αποτίμηση πράξεων, συμπεριφορών και επιλογών. Μέσω της αυτοκριτικής, λοιπόν, το άτομο θέτει υπό -αυστηρό- έλεγχο τον ίδιο του τον εαυτό προκειμένου να διαπιστώσει κατά πόσο η προσωπικότητά του, οι μέχρι τότε δράσεις του κι η ταυτότητά του εν γένει βρίσκονται σε αρμονία με τις πραγματικές του επιθυμίες και επιδιώξεις.

 

Η αξία της αυτοκριτικής

Η αυτοκριτική αποτελεί μια ιδιαίτερα απαιτητική διαδικασία, καθώς το άτομο χρειάζεται να αντικρίσει και να αξιολογήσει με απόλυτη ειλικρίνεια τον εαυτό του και τις πράξεις του, αν πραγματικά θέλει να βελτιώσει τη ζωή του και να ολοκληρώσει την προσωπικότητά του. Είναι, συνάμα, μια επίπονη διαδικασία, αφού το άτομο οφείλει να έρθει αντιμέτωπο με τις ελλείψεις και τις αδυναμίες του, χωρίς να επιχειρεί να δικαιολογήσει τον εαυτό του για όσα μπορούσε, αλλά απέφυγε να κάνει.

 

- Μέσω της αυτοκριτικής το άτομο έχει τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσει τις πραγματικές κλίσεις και δεξιότητές του, τις αρέσκειες και τις απαρέσκειες, καθώς και τα τυχόν μειονεκτήματά του. Πρόκειται για μια διερεύνηση καίριας σημασίας, ιδίως κατά τα εφηβικά χρόνια, οπότε το άτομο καλείται να επιλέξει τον επαγγελματικό του προσανατολισμό. Είναι σαφές πως ένας ειλικρινής αυτοέλεγχος θα προφυλάξει τον νέο από μια λανθασμένη επαγγελματική επιλογή που θα έχει βασιστεί σε μια υπερεκτίμηση ή υποτίμηση των δυνατοτήτων του. Αντιστοίχως, θα τον αποτρέψει από το να κάνει μια επαγγελματική επιλογή που δεν ανταποκρίνεται σε όσα πραγματικά τον εκφράζουν και του κινούν το ενδιαφέρον.

 

- Η αυτοκριτική οδηγεί το άτομο στην αυτογνωσία, και άρα στη συνειδητοποίηση των πραγματικών επιθυμιών και επιδιώξεών του, επιτρέποντάς του να κατευθύνει τη ζωή του προς τις επιλογές εκείνες που ανταποκρίνονται και ικανοποιούν τις αληθινές προσδοκίες του. Καθίσταται, έτσι, εφικτή η πάντοτε ζητούμενη κατάσταση της εσωτερικής ισορροπίας, και η αποφυγή των απωθημένων εκείνων που υπονομεύουν την αίσθηση ευτυχίας και ηρεμίας του ατόμου.

Συνάμα, το άτομο εντοπίζοντας τα πραγματικά του προτερήματα και τις πραγματικές του δυνατότητες, κατορθώνει στην πορεία να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση, στην κατάσταση εκείνη κατά την οποία θα έχει αναπτύξει πλήρως ολόκληρο το δυναμικό του. Η αυτοπραγμάτωση, βέβαια, προϋποθέτει μια παράλληλη συνειδητή προσπάθεια βελτιστοποίησης του ατόμου, ιδίως στους τομείς που ήδη γνωρίζει πως μπορεί να επιτύχει αξιόλογα αποτελέσματα.

 

- Η αυτοκριτική αποτελεί ένα πολύ σημαντικό βήμα προς την ηθικοποίηση του ατόμου, αφού θέτει σε έλεγχο τη συμπεριφορά του και φυσικά τη στάση του απέναντι στους άλλους ανθρώπους. Του προσφέρει, άλλωστε, την ευκαιρία να γνωρίσει πραγματικά τον εαυτό του και να φτάσει έτσι -εύκολα ή δύσκολα- στην αποδοχή της αληθινής του ταυτότητας κι είναι αυτή ακριβώς η αποδοχή που εξισορροπεί εσωτερικά το άτομο και του επιτρέπει να έχει πολύ πιο αρμονικές σχέσεις με τους γύρω του.

Είναι δίχως άλλο δεδομένο πως ένας άνθρωπος που δεν αποδέχεται ο ίδιος τον εαυτό του -με όλες τις ελλείψεις και τα προτερήματά του- δεν μπορεί να δημιουργήσει ποιοτικές και ισόρροπες σχέσεις με τους άλλους, αφού η εσωτερική του συγκρουσιακή κατάσταση και απογοήτευση προβάλλεται στους άλλους, προκαλώντας διαρκώς ανώφελες εντάσεις. Το άτομο τείνει να αποδίδει στους άλλους την απόρριψη που αισθάνεται το ίδιο για τον εαυτό του, ματαιώνοντας κάθε πιθανότητα να δημιουργήσει σχέσεις αρραγούς εμπιστοσύνης και ασφάλειας.

 

- Η αυτοκριτική λειτουργεί αφυπνιστικά για το άτομο και το ωθεί σε μια συνεχή προσπάθεια να βελτιώσει τις πτυχές εκείνες της προσωπικότητας, αλλά και της ζωής του, που δεν βρίσκονται στα επιθυμητά επίπεδα.

Οι άνθρωποι, άλλωστε, και ιδίως οι νέοι, θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους πως η διαδικασία βελτιστοποίησης του εαυτού τους δεν περιορίζεται -ούτε αφορά μόνο- τα εφηβικά χρόνια. Είναι μια ακατάπαυστη διαδικασία που δεν επιτρέπει ούτε τον εφησυχασμό ούτε την εγκατάλειψη των προσπαθειών. Απαιτεί αυστηρή αυτοπειθαρχία και διαρκή επαφή με τους επιθυμητούς στόχους και επιδιώξεις. Έννοιες, όπως η δια βίου μάθηση και ο επαναπροσδιορισμός των βλέψεων του ατόμου, βασίζονται ακριβώς στην επίγνωση πως ο άνθρωπος έχει πάντοτε τη δυνατότητα να αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή του -και τον εαυτό του.

 

- Επιπλέον, χάρη στην αυτοκριτική το άτομο μπορεί να ξεκαθαρίσει στη σκέψη του τις απόψεις και τις αντιλήψεις που το εκφράζουν πληρέστερα, ώστε να διαμορφώσει την προσωπική του κοσμοθεωρία. Προφυλάσσεται, έτσι, από τα έτοιμα νοητικά σχήματα -στερεότυπα- που του έχουν μεταδώσει τα προηγούμενα χρόνια και συνειδητοποιεί ποια πραγματικά είναι η δική του θέση απέναντι στα διάφορα κοινωνικά, πολιτικά, αλλά και προσωπικά ζητήματα. Πρόκειται για ένα ακόμη σημαντικό βήμα στο χτίσιμο μιας αυτόνομης προσωπικότητας, με ατομική θέληση και στάση.

Αίτια που οδηγούν στην απουσία ή την αναποτελεσματικότητα της αυτοκριτικής

Η αυτοκριτική ενέχει εγγενείς δυσκολίες δεδομένου ότι το ίδιο το άτομο καλείται να κρίνει και να αξιολογήσει τον εαυτό του, γεγονός που καθιστά δυσεπίτευκτη τη ζητούμενη αντικειμενικότητα. Συνάμα, όμως, η διαδικασία της αυτοκριτικής δυσχεραίνεται και από την επικρατούσα κοινωνική κατάσταση, όπου η πλειονότητα των ανθρώπων παρασύρεται από τα έξωθεν επιβεβλημένα πρότυπα -καταναλωτισμού, προσωπικής ανάδειξης κ.ά.- και αδυνατεί να προχωρήσει στον προσδιορισμό ενός ατομικού πλαισίου αξιών και επιδιώξεων.

Ειδικότερα:

 

- Ο υλισμός, ο καταναλωτισμός κι η επίδραση των μαζικών προτύπων

Η σύγχρονη κοινωνία υπό την επίδραση του καπιταλιστικού προτύπου, όπου η κατοχή υλικών αγαθών, ο καταναλωτισμός και η οικονομική επιτυχία αποτελούν τα βασικά κριτήρια για την αναγνώριση και την αποδοχή του ατόμου, επηρεάζουν βαθύτατα τους περισσότερους ανθρώπους. Το άτομο αδυνατεί να ξεφύγει από τη συλλογική αυτή πίεση για την επίτευξη αποτελεσμάτων που θα του διασφαλίσουν αμιγώς οικονομικό κέρδος. Έτσι, βασικές έννοιες όπως είναι η ηθικότητα, η αυτοπραγμάτωση κι η βίωση της ζωής σε αρμονία με τις πραγματικές επιθυμίες του ατόμου περνούν σε δεύτερη μοίρα και παραγνωρίζονται.

Το άτομο καταλήγει, επομένως, να ασχολείται μόνο με το πόσα έχει και πόσα μπορεί να αποκτήσει, κι όχι με την αυτογνωσία και τη βελτίωση του εαυτού του σε προσωπικό, ηθικό και διανοητικό επίπεδο. Τα υλικά αγαθά ξεπερνούν σε σημασία τις εσωτερικές ποιότητες του ατόμου.

 

- Έλλειψη χρόνου

Οι γοργοί ρυθμοί της σύγχρονης ζωής, οι πολλαπλές επαγγελματικές απαιτήσεις, αλλά και η πληθώρα ενημέρωσης -με ουσιαστικές, αλλά και ανούσιες ειδήσεις- μειώνουν δραματικά τον ελεύθερο χρόνο του ατόμου, όπως και τη δυνατότητά του να αποδεσμευτεί απ’ όλα αυτά τα εξωτερικά ερεθίσματα και να αφιερώσει τον αναγκαίο απερίσπαστο χρόνο που απαιτεί η διαδικασία της αυτοκριτικής.

 

- Ελαττώματα και αδυναμίες του ατόμου

Η διαδικασία της αυτοκριτικής απαιτεί αυστηρή ειλικρίνεια, αλλά και διάθεση παραδοχής των προσωπικών σφαλμάτων και ελλείψεων, στοιχεία που την καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη για τους περισσότερους ανθρώπους, αφού από εγωισμό και από απροθυμία ανάληψης της αναλογούσας σε αυτούς ευθύνης, είτε αποφεύγουν πλήρως την αυτοκριτική είτε επιλέγουν να εθελοτυφλούν μπροστά στα λάθη και στις παραλείψεις τους.

Είναι, άλλωστε, πραγματικά δύσκολο για έναν άνθρωπο να παραδεχτεί πως έχει αδρανήσει απέναντι σε βασικά ζητούμενα της ζωής του και πως θα μπορούσε να έχει χειριστεί πολύ διαφορετικά ποικίλες καταστάσεις, καθώς μια τέτοια συνειδητοποίηση θέτει σε δοκιμασία την αυτοπεποίθησή του και κλονίζει την εμπιστοσύνη στην προσωπική του αντίληψη και κριτική ικανότητα. Ενώ, παράλληλα, μια εύστοχη και αποτελεσματική αυτοκριτική απαιτεί από το άτομο μια ουσιαστική εμβάθυνση στην προσωπικότητα και στις επιλογές του∙ εμβάθυνση ανέφικτη για άτομα που έχουν συνηθίσει στην επιφανειακή προσέγγιση, στις αστόχαστες αποφάσεις και στο να ακολουθούν απλώς τις επικρατούσες τάσεις.

 

- Οι δεδομένες δυσκολίες της αυτοκριτικής

Όπως είναι δεδομένα δύσκολο για έναν άνθρωπο να δεχτεί κριτική από άλλους, κι εξωθείται σε μια προσπάθεια δικαιολόγησης των πράξεων και των επιλογών του, καθώς αισθάνεται πως αδικείται, εξίσου δύσκολο του είναι και να κρίνει ο ίδιος τον εαυτό του, αφού σχεδόν ασυνείδητα επιχειρεί να παραβλέψει τα πιο επώδυνα κι εν τέλει τα πιο ουσιώδη τρωτά σημεία της ζωής και της προσωπικότητάς του.

Συνάμα, ενώ για έναν εξωτερικό παρατηρητή είναι ευκολότερη μια αποστασιοποιημένη, και άρα αντικειμενική, εκτίμηση και αξιολόγηση της συμπεριφοράς και των επιλογών ενός άλλου ανθρώπου, όταν το άτομο επιχειρεί να κάνει το ίδιο για τον εαυτό του η αντικειμενικότητα μοιάζει σχεδόν ανέφικτη. Προκύπτει, έτσι, μια ενδεχομένως επιεικής και επιλεκτική εξέταση ορισμένων μόνο πτυχών, που καταλήγει σε ελλιπή συμπεράσματα.

 

Η ανάγκη του ατόμου, άλλωστε, για κοινωνική αποδοχή και διάκριση, το εξωθούν συχνά να εκλαμβάνει τις κοινωνικές επιταγές και τις ευρύτερα αποδεκτές επιλογές, ως γνήσια δικές του επιθυμίες. Το γεγονός αυτό δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τη διερεύνηση και τον εντοπισμό της αληθινής φύσης του ατόμου, αφού η εγχάραξη των κοινωνικών προτύπων επιτυγχάνεται ήδη από πολύ μικρή ηλικία. ‘’

 

Τι μπορεί να αντιπαραθέσει κανείς  στη μοναδική αυτή πρόταση, την οποία δυστυχώς δεν συμμερίζεται ούτε η νεολαία μας, παρασυρμένη από τα καθημερινά ακούσματα της κρατούσης κατάστασης και της κομματικής νομενκλατούρας της χώρας μας. Η ιδεοληπτική αντιμετώπιση των  καινοτόμων  κενοδοξιών της εποχής, μας στερεί και την  ελάχιστη ελπίδα για μια προσδοκώμενη μελλοντική επαναφορά μας σε μια στοιχειώδη  κανονικότητα.

Λίγο πριν φύγω απ΄τη ζωή – βρισκομαι ήδη κοντα στα 90  – η ταπεινότητά μου ,που βίωσε αμέτρητες διεθνείς εμπειρίες και έζησε τον Β΄παγκόσμιο πόλεμο [ακόμα και τη σοβιετική εισβολή σην Τσεχοσλοβακία το 1968], πείνα, και αμέτρητα δεινά,   κυρίως όμως  έναν αδυσώπητο αδελφοκτόνο εμφύλιο, προτείνει όχι απλή ανάνγωση αλλά ελεύθερη εμβάθυνση και εφαρμογή του περιεχομένου της  παρατιθέμενης έκθεσης   Λυκιείου. Θεωρώ δε ότι η εφαρμογή της αποτελεί πρώτιστο καθήκον των εκπροσώπων των τριών επίσημων εξουσιών της Πολιτείας. Φρονώ μάλιστα ότι αυτό πρέπει να αρχίσει από την αποκαλούμενη 4^η εξουσία, η οποία  διαμορφώνει  την κοινή γνώμη επ’ αγαθώ ή συμφορά της κοινωνίας. Στις τελευταίες εκλογές, πολλοί δημοσιογράφοι παρέκαμψαν την  δεοντολογία και αντικειμενικότητα που αποτελεί πρώτιστο καθήκον τους και εξαγόρασαν ή εξαγοράστηκαν έναντι εδράνων της Βουλής και οι πιο ‘’καπάτσοι’’ του Ευρωπαικού κοινοβουλίου με τους παχυλούς μισθούς και τα λοιπα – όπως ακροφαίνεται -  τυχερά της. Ακόμα και στις επόμενες εκλογές  κοσμεί την λίστα, χωρίς το άγχος του σταυρού,  μεγάλου κόμματος άτομο του κλάδου σε εκλόγιμη θέση, στοιχείο αρκετό να παραβλέψει την δεοντολογία και άλλες ‘’τυπικότητες’’, που ‘’τάζουμε’’ στον λαό. Αυτό στη γλώσσα μας  δικαιολογεί   τον χαρακτηρισμό  των αργυρώνητων, αφού ‘’για τα λεφτά τα κάνεις όλα, για τα λεφτα δεν μ’ αγαπάς, μα θάρθει κάποτε η ώρα που δεν θα ξέρεις που χρωσστάς’’, όπως λέει ο πρώτος στίχος γνωστού ‘’λαικού’’ τραγουδιού. Στην εποχή μας άλλωστε τελείωσε το δωρεάν και όπως έλεγε ο κ. Σημίτης τελείωσαν και οι ‘’τζάμπα μάγγες’’ . Ειρήσθω εν παρόδω, όπως έλεγαν παλιότερα, κάποιος Ευρωβουλευτής που ξεκίνησε από την αριστερά, έγινε διευθυντής εφημερίδας που αποτελούσε την ναυαρχίδα της δεξιάς, στη συνέχεια Ευρωβουλευτής της και τελευταία ερωτοτροπεί με όλες τις παρατάξεις, θέτοντας στο στόχαστρό του αυτούς που τον προώθησαν στις Βρυξέλλες και καλά να πάθουν.

Θα κλείσω το  παρόν με τις ατέλειωτες ασχημίες – που βεβαίως δεν έλλειπαν ούτε στο παρελθόν – που συμβαίνουν στο Ευροκοινοβούλιο και σε άλλα σημαντικά τμήματα του ευρωπαικού οργανισμού. Έχω ζήσει στις Βρυξέλλες σχεδόν 15 χρόνια και είχα φίλους Ευρωβουλευτές, πολλοί από τους οποίους  έστίαζαν το συνολικό τους ενδιαφέρον στα οικονομικά οφέλη που είναι πλουσιότατα για πρόσωπα και Κόμματα!!!   Αντώνης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΛΟΥΚΙΑ ΒΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΘΕΣΗ

                    ΛΟΥΚΙΑ ΒΡΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

                        ΚΑΙ ΚΡΑΤΉΣΤΕ ΜΟΥ ΜΙΑ ΘΈΣΗ                   

 

Με τις κακουχίες και τους πολέμους των παιδικών μου χρόνων,  την πρόωρη απώλεια της συντρόφου  και αργότερα των γονιών μου, πίστευα ότι οι αποθήκες των δακρύων μου είχαν στερέψει οριστικά. Στο σημερινό όμως άκουσμα  της  απώλειας της  μοναδικής ξαδέρφης μου,  ένοιωσα  ένα μπούκωμα που συνοδεύτηκε από μια  ζεστή υγρή ροή  από τα μάτια μου που,  φαίνεται ότι ήταν φυλαγμένη  για μια ώρα ανάγκης σαν κι αυτή!!!

Λουκία μου με συγχωρείς, δεν ήθελα να κλάψω, άλλωστε στον Γιώργο  που με ενημέρωσε για το ταξίδι σου, αν   και ξέρω πόσο πολύ σε φρόντιζε, είπα ότι στη θέση σου θα χαιρόμουνα, γιατί πρόλαβες τα χειρότερα που ακολουθούν  αυτούς που μένουν μόνοι. Ο φόβος να χαθεί η αυτοεξυπηρέτηση, ρίχνει όλο το ‘’βάρος’’ στις πλάτες των δικών μας και κάνει μίζερη και τη δική τους τη ζωή και αυτό το βρίσκω  άδικο. Για τη διεθνή  κοινωνική πρόνοια ας μη μιλάμε γενικώς, γιατί είδαμε  την   κατάντια της στην πρόσφατη πανδημία,  [οδηγήθηκαν  σωρηδόν  σε ομαδικούς τάφους] , ακόμα  και ‘’θαμώνες’’ γνωστών Οίκων Ευγηρίας.  Προσωπικά, έχω πιάσει τον εαυτό μου να ζηλεύει τα  οικόσιτα ζώα και να σκεφθεί κανείς πως  πρόσφατα ακόμα  μιλούσαμε απαξιωτικά για τη σκυλίσια ζωή. Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί ή όπως έλεγε ο  Κικέρωνας  ‘’o tempora o mores  [ω καιροί ω ήθη]. Δεν εκφράζω κανένα παράπονο, άλλωστε είμαι χριστιανός  και  σκέπτομαι με τρόμο το ενδεχόμενο να χαθεί και η ελάχιστη δυνατότητα αυτοεξυπηρέτησης, ενώ διατηρώ την πνευματική μου  διαύγεια .

Δεν θα αναφερθώ σε  ιδιαιτερότητες που δεν αφορούν τρίτους, θα πω μόνο ότι   υπήρξες μια θαυμάσια σύζυγος, μητέρα και γιαγιά . Ζήσαμε πολύ κοντά τη φρίκη του πολέμου και γνωρίζαμε καλά ο ένας τη ζωή του άλλου.  ‘’Πνίγαμε’’  τα προβλήματα των παιδικών μας χρόνων πρίμο – σιγόντο με ωραιότατα ντουέτα,  με τα ψευδώνυμα Κάκια και Τώνης. Καιρός είναι  τα φωνητικά μας απωθημένα να φθάσουν  σύντομα και στο υπερπέραν.   Αντώνης