ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ ΣΤΟΝ κ. ΤΡΑΜΠ, ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΡΌΜΟΣ

  ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ ΣΤΟΝ  κ. ΤΡΑΜΠ, ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΔΡΟΜΟΣ

 Ο ΝΕΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΔΩΣΕ ΧΑΡΗ ΣΤΟΥΣ ‘’ΜΕΛΑΝΟΧΙΤΩΝΕΣ’’

 

 

Παρακολούθησα κάθε λέξη και κάθε κίνηση στην πρόσφατη ορκωμοσία του 47^ου Προέδρου των ΗΠΑ. Άκουσα και είδα όσα δεν ήθελα να δω για να μείνω με την ελπίδα ότι όσα είχαν προηγηθεί δεν ήταν παρά ένα τρελό μου όνειρο. Με τη χθεσινή του παρουσία δεν μου άφησε καμιά αμφιβολία για απόλυτη την δικαίωση του τίτλου μου.

      Εξακολουθώ να ελπίζω ότι και πάλι δεν κατάλαβα καλά όταν νόμιζα ότι έβλεπα μια από τις περιβόητες ομιλίες του Ντούτσε, αν και δεν άφησε πολλές πιθανότητες που να δικαιώνουν την ελπίδα μου ότι έκανα λάθος εκτίμηση. Στους καλεσμένους του στη δεξιά πλευρά είχε το σόι του και τους χρηματοδότες και κολλητούς του. Απείλησε με την άμεση υπογραφή των διαταγμάτων του, θεωρώντας πρώτιστη απειλή  την άμεση δίωξη των Μεξικανών προσφύγων, την ΄΄κατάληψη’’ του Παναμά, την αγορά-προσάρτηση της Γροιλανδίας και την προσθήκη προσεχώς του γειτονικού Καναδά ως 51^ης Πολιτείας της παντοκρατορίας του. Κύριο όμως μέλημά του ήταν να δώσει  χάρη στους εισβολείς στο Καπιτώλιο οπαδούς του, στον εαυτό του και όλο του το σόι , τους γιατρούς που υπήρξα αντιεμβολιαστές και άλλες κατηγορίες ημετέρων του. Στον εαυτό του γιατί είχε αμέτρητες σοβαρές καταδίκες σε βάρος του και εκκρεμούσαν και άλλες δίκες και θριαμβολόγησε σε αυτό στη ‘’ζωντανή’’ υπογραφή του σχετικού διατάγματος.

Καλά όλα αυτά αλλά το να  αποκαλεί φίλο του τον Ερντογάν και να αγνοεί συνολικά την Ευρωπαϊκή Ένωση και  να προσκαλεί στην ορκωμοσία του μόνο την  ακροδεξιά κυρία Μελόνι, τον κ. Ορμπάν , τον Ισπανό και τον Αργεντινό ακροδεξιό  ηγέτη  και τον βρετανό  δημιουργό του BREXIT κ. Φάρατζ, δεν μπορεί να είναι συμπτωματικό. Τελικά φαίνεται ότι ναυάγησε η πρόθεση του ενός εκ των σωματοφυλάκων του Προέδρου, του ,Ίλον Μάσκ, προς τον Βρετανό  ακροδεξιό, μετά τη δήλωση του τελευταίου ότι οι Δυτικοί ΜΕ ΤΗ ΣΤΆΣΗ ΤΟΥΣ ΠΡΟΚΆΛΕΣΑΝ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΉ ΤΗΣ ΡΩΣΊΑΣ ΣΤΗΝ  ΟΥΚΡΑΝΙΑ.

Αργότερα, στην ΑΡΕΝΑ, που συνεχίστηκε το γλέντι, ο  Μάσκ – χοροπηδώντας ,όπως και ο νέος Πρόεδρος Των  ΗΠΑ, σαν την Τσίτα του Ταρζάν-  χαιρέτησε επανειλημμένα τα αλαλάζοντα πλήθη με τον γνωστό  ναζιστικό τρόπο. Η δικαιολογία του ότι επρόκειτο για Ρωμαϊκό χαιρετισμό δικαιώνει τον συσχετισμό  μου με τον Ντούτσε. Όλα αυτά δεν προοιωνίζουν ευχάριστες εξελίξεις και επαναφέρουν στο προσκήνιο τα πρώτα δείγματα του μεσοπολέμου τον οποίο ακολούθησε ο φασισμός. Προσωπικά έχω βιώσει δυο φασιστικές περιόδους στη ζωή μου και δεν αντέχω Τρίτη. Η  πρώτη ήταν με τη Γερμανική κατοχή και η δεύτερη με βρήκε στην Πράγα, το 1968, με την εισβολή στη χώρα και την  κατοχή της τότε από τη Σοβιετική Ένωση. Θα μου πείτε ότι η δεύτερη δεν ήταν φασιστική αλλά κομμουνιστική. Η μόνη ειδοποιός διαφορά μεταξύ τους είναι καθαρά ιδεοληπτική και επιβεβαιώνει τη θεωρία της  απόλυτης ταύτισης  των δύο άκρων.

Οι μορφασμοί του και κάθε άλλη κίνησή του Προέδρου μου θύμισε τον Μουσολίνι στο Κολοσσαίο και τα πλήθη των κλακαδόρων που ήσαν στην πλατεία να κραυγάζουν έμπλεα χαράς και εθνικιστικής περηφάνιας. Βλέπετε άλλωστε στις τελευταίας εκλογές σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, είναι εμφανής η άνοδος της ακροδεξιάς και συμπράττει στην κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας , η άκρα και  η ‘’ κρυφή’’ αριστερά.

Ο Μουσολίνι είχε χαρακτηρισθεί ‘’τρελός’’ πριν τη μετεξέλιξή του σε φασίστα. Εύχομαι και για τον νέο πρόεδρο να ισχύει το ίδιο και η οργανωμένη  δημόσια Διοίκηση , της πάλαι ποτέ Δημοκρατικής Αμερικής, να προλάβει το κακό, γιατί η ενδεχόμενη τρέλα  οποιασδήποτε μορφής και αιτιολογίας. θεραπεύεται, ενώ ο νεοφασισμός  αποτελεί πραγματική απειλή και δύσκολα αντιμετωπίζεται. Έχω πολλές φορές διευκρινίσει ότι ο φασισμός δεν αποτελεί ιδεολογία, αλλά κυρίως τρόπο σκέψης για την κατοχή της μοναδικής απόλυτης αλήθειας και αλλαζονική  δράση. Λυπάμαι  ειλικρινά για τους  βαρύτατους χαρακτηρισμούς μου, για τόσο σημαντικά και πανίσχυρα πρόσωπα και ζητώ συγνώμη από τους τυχόν θιγόμενους. Εύχομαι και ελπίζω να κάνω λάθος, αλλά  ως ‘’παθός’’ – που λένε στον τόπο μας- δεν θέλω να ξαναγίνω ‘’μαθός’’, γιατί ‘’το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός  σοφού’’ και εγώ χαζός ευτυχώς  ακόμα δεν είμαι. Αντώνης

Η ΜΑΡΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΑΛΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

 

1.-Η ΜΑΡΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΑΛΛΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ  

           2.-ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΕΙΔΩΜΕΝΑ ΑΠΟ ΕΝΑΝ  6ΧΡΟΝΟ ΑΝΤΡΑ    

                  

Είναι προφανές ότι θα αρχίσω από τη μεγάλη μας σταρ Μαρία Κάλλας , στο ταλέντο της οποίας υποκλίθηκε όλος  ο Κόσμος και μαζί του και ο υποφαινόμενος που θαύμασε το μεγαλείο της  προσωπικά σε όπερες και συναυλίες της, κυρίως στην Ευρώπη, τις μέρες της μεγάλης της δόξας, που θα παραμείνει εσαεί.

Η πρόσφατη προβολή του τελευταίου σήριαλ ‘’ η Μαρία που έγινε Κάλλας’’ που αναφέρεται στα πρώτα της βήματα στην Αθήνα τα χρόνια της κατοχής, ξύπνησαν μέσα μου ταυτόχρονα προσωπικά μου βιώματα της ίδιας εποχής, Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι εκείνη πιεζόταν από τη δίκαια φιλόδοξη μητέρα της να γίνει αυτή που γνωρίσαμε και εγώ, ζώντας σε μια επαρχιακή κωμόπολη 140 χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα,  6 ετών  ακόμα τότε ,πίστευα  ότι ο Κόσμος ολόκληρος έφθανε ως εκεί που έβλεπαν τα μάτια μου. Γεννήθηκα  το 1934 και το σπίτι μου βρισκόταν στις παρυφές του όρους ‘’χλωμός’’, σε υψόμετρο  200 περίπου μέτρων και το βλέμμα μου έφθανε Ανατολικά-Βορειοανατολικά μέχρι τον Ευβοϊκό κόλπο και αμυδρά στην Εύβοια. Οι άλλες πλευρές καλύπτονταν με βουνά που μας έκρυβαν τη θέα και την πληροφόρηση, αφού και ο μοναδικός ραδιοφωνικός σταθμός μεσαίων κυμάτων των Αθηνών, δύσκολα έφθανε στα 2-3 ραδιόφωνα της  εποχής που κατείχαν οι ‘’προύχοντες’’ της πόλης.

Το σήριαλ καταγράφει θαυμάσια την  άγνωστη στην επαρχία ζωή των Αθηνών και μια δικαίως ‘’ωραιοποιημένη’’ ζωή και ‘’δράση’’ της σπουδαίας μας καλλιτέχνιδας, αφού η γερμανική κυρίως κατοχή υποχρέωνε όλους μας να κάνουμε το ίδιο. Εκείνη λοιπόν με την αξία και το ιδιαίτερο ταλέντο της, αποφάσισε ,μετά τη δοκιμασία της στην Ελλάδα και την πίεση της μητέρας της ,να φύγει τελικά μόνη της για τις ΗΠΑ και να στήσει πανάξια την  μοναδική καριέρα της, Τα όσα κακεντρεχή έχουν ακουστεί κατά καιρούς δεν απηχούν την αλήθεια και δεν αφορούν προσωπικές επιλογές της, αλλά αποφάσεις που της επέβαλαν οι ναζιστές , όπως σε όλους τους Έλληνες. Είναι αλήθεια ότι ο αυταρχικός χαρακτήρας της – που τη συνόδευσε ως το τέλος της ζωής της ,συνέβαλε στη τελική επιτυχή απόφασή της,

Αφήνω τώρα το σημαντικό μέρος της ιστορικής  διήγησης μου για το καμάρι της χώρας και έρχομαι στην αυτογραφική, όπως την αποκαλώ , αφήγησή μου, για την πεζή πραγματικότητα που έζησε λίγο-πολύ όλη η ελληνική επαρχία, μέσα από τα δικά μου μάτια και τα προσωπικά μου βιώματα. Στα έξι μου χρόνια, με τον πατέρα μου στο  μέτωπο  με την πρώτη τοπική επιστράτευση  στην παραμεθόριο Δυτική Μακεδονία που ήταν γεννημένος , πήρα τα ηνία του προστάτη της οικογένειας – όπως συνηθίζονταν. Μάζευα χόρτα με την μητέρα μου και τα πωλούσα όσο-όσο στα δυο κρασοπουλιά της πόλης με την επιτήρησή της , για το πενιχρό μεροκάματο της εποχής.  Από το σήριαλ μαθαίνω ότι στην Πρωτεύουσα λειτουργούσαν, έστω και υποτυπωδώς, θέατρα, η Λυρική και κάποιες μικρές έστω άλλες δραστηριότητες.

Ο πατέρας μου δεν πρόλαβε να επιστρέψει από την  μεθόριο και  έφυγε για την Αλβανία μετά την κηρυχθείσα  γενική επιστράτευση. Με την ευκαιρία θέλω να προσθέσω ότι το ΟΧΙ του Μεταξά είχε λεχθεί με τη βεβαιότητα ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις  της χώρας το περίμεναν και είχαν ήδη λάβει τα μέτρα τους . Όταν τελικά έγινε η υποχώρηση και ο πατέρας μου γύρισε στο σπίτι, τραυματίας με ‘’απόξεση πελμάτων’’ από τα κρυοπαγήματα, ένοιωθα  ήδη ‘’άντρας’’ και του ‘’παρέδωσα την προστασία της οικογένειας’’, χωρίς  να παύσω να επιδεικνύω τον ‘’ανδρισμό’’ μου, κλέβοντας  ψωμί από τους Γερμανούς για την οικογένειά  μου . ‘’Την είχαμε στήσει’’ με δυο τρείς άλλους συνομήλικους σε μια στροφή 90 μοιρών στο κέντρο της πόλης, όπου το γερμανικό αυτοκίνητο  έκοβε υποχρεωτικά ταχύτητα και εκ περιτροπής σαλτάραμε και με πάσα στους συνεργάτες  εξασφαλίζαμε  ψωμί για την οικογένεια.. Αυτό γινόταν βέβαια όταν οι συνθήκες το επέτρεπαν και οι συνοδοί ήταν γνωστοί Αυστριακοί ή Ιταλοί που ‘’ έκαναν στραβά μάτια’’, προβάλλοντας απλώς το πιστόλι τους για εκφοβισμό, χωρίς να μας πυροβολούν.

 Το θαυμάσιο δημιούργημα της κυρίας Μαλέα με ‘’ έλυσε’’ να πω και πράγματα που κρατούσα , σχεδόν 85 χρόνια μόνο για μένα, όπως την άρνηση του δωρικού πατέρα μου που αρνήθηκε να πάρει σύνταξη τραυματία πολέμου και μετά λίγα χρόνια συνέχισε τη δουλειά του σαν οικοδόμος [ O TEMPORA O MORES – Ω ΚΑΙΡΟΙ Ω ΗΘΗ] ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ Ο Κικέρων].

Ξαναγυρίζω στην  ελληνική πραγματικότητα και της αφήγησής μου ,  για να προσθέσω ότι ρούφηξα κυριολεκτικά το σήριαλ, αφού τα επεισόδια που αρχικά δόθηκαν σε δυο δόσεις μέσω της ertflix ,τα απόλαυσα ‘’μονορούφι’’.

Με δεδομένο ότι το σήριαλ προσφέρει πολλές σκηνές εκείνης της εποχής, αντιπαραθέτω και εγώ τρείς σχετικές  φωτογραφίες στις οποίες, ίσως, χωρίς να έχει σημασία, είμαι παρών και ξυπόλυτος όπως  όλα  τότε τα παιδιά μέσα στο καταχείμωνο.   Αντώνης

 

ΕΚΛΟΓΗ ΝΕΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 

       ΕΚΛΟΓΗ ΝΕΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 

 

Όσα ακούγονται από χθες, μετά την ανακοίνωση από τον μοναδικό  Συνταγματικά  αρμόδιο να προτείνει τον  νέο Πρόεδρο Δημοκρατίας, δηλαδή τον Πρωθυπουργό της χώρας, είναι  υποτιμητικά για το Ύπατο πολιτειακό Αξίωμα της  χώρας, για όσους τουλάχιστον εξακολουθούν να πιστεύουν στην Αστική Δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Είναι πέραν των δικαιωμάτων που  δίνει το Σύνταγμα στους αρχηγούς  και τα λοιπά στελέχη των κομμάτων, που περιορίζονται στην ψήφιση ή όχι του προτεινόμενου και την κρίση του έργου του.

Αυτοί που τώρα διαρρηγνύουν   τα ιμάτιά τους για την πρόταση του Πρωθυπουργού, προβάλλοντες  το εθιμικό δικαίωμα  να προτείνεται πρόσωπο από τον αντίπαλο χώρο υποκρίνονται, αφού πολλά από τα διαμαρτυρόμενα Κόμματα, κάνουν το ίδιο, προτείνοντας στελέχη των Κομμάτων τους. Ο προταθείς Πρόεδρος της Βουλής κ. Τασούλας, έχει εκλεγεί στην κατεχόμενη θέση, με την ευρύτερη διακομματική πλειοψηφία,  συμπεριλαμβανομένων και των ψήφων των διαμαρτυρόμενων σήμερα κομμάτων, πληρώντας απολύτως  και το πνεύμα του Συντάγματος, περί ευρύτερης συναίνεσης,

Πέραν όλων αυτών, που αποτελούν προσχηματικές αιτιάσεις, δεν μπορώ να κατανοήσω το ‘‘φαιδρό’’ επιχείρημα ότι  ο νέος Πρόεδρος πρέπει να προέρχεται από τον ‘’προοδευτικό χώρο’’. Ποιος είναι επί τέλους αυτός ο προοδευτικό χώρος και με ποιο δικαίωμα τον ιδιοποιήθηκαν κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης;;; Δηλαδή ο κ. Τασούλας δεν είναι προοδευτικός, και αν είναι έτσι γιατί τον υπερψήφισαν επανειλημμένως;;

Δεν με αφορά ούτε με ενδιαφέρει η άποψή τους για τον μέλλοντα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, προσωποποιώντας όμως τους άδικους και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς τους, διερωτώμαι  γιατί αφαιρούν από μένα και  όσους άλλους δεν ανήκουμε στο κόμμα τους ή οποιοδήποτε άλλο, το δικαίωμα να νοιώθουμε προοδευτικοί;;

Κάποιοι νεόκοποι πολιτικοί δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι η φράση του Θουκυδίδη  ‘’ οι καιροί ου μενετοί’’, έχουν πλήρη εφαρμογή  στην εποχή που διανύουμε. Συνεπώς δεν προσφέρονται για στρέβλωση των νοημάτων του ελληνικού λεξιλογίου, που συνεχώς και με συνέπεια σκοπίμως παρερμηνεύουν. Οι εποχές που κάποιοι ‘’επέβαλαν’’ τους ατυχείς αυτούς όρους και τις  ιδεοληπτικές τους διακρίσεις , έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί!!!

Ας φροντίσουμε όλοι μαζί για το γενικό καλό των πολιτών της  ‘’έρμης αυτής χώρας’’ και υπάρχει πεδίο δόξης λαμπρό και θα υπάρχει και στο διηνεκές, για τους σημερινούς αυτόκλητους  ‘’προοδευτικούς’’ να κάνουν χρήσιμη αντιπολίτευση, αφού είναι γνωστό ότι κανένας δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια ούτε υπάρχουν αλάθητοι άνθρωποι. Αντώνης

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΣΜΟΣ ή ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟΣ;;;

   ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΣΜΟΣ ή ΡΕΒΙΖΙΟΝΙΣΜΟΣ

 

 

Πρόκειται για συνώνυμες λέξεις, με τη μόνη διαφορά ότι η δεύτερη,  έχει τις ρίζες της στη γαλλική λέξη revisionisme, και  αποτελεί  θεωρία, η οποία οδήγησε στον σχηματισμό της σοσιαλδημοκρατίας ως διακριτού πολιτικού ρεύματος. Θεωρώντας ότι η πραγματικότητα είχε διαψεύσει κάποιες θεωρίες ή προβλέψεις του Καρλ Μαρξ, η ρεβιζιονιστική θεωρία υποστήριξε ότι είναι δυνατή η άμβλυνση της πάλης των τάξεων και η οργάνωση του εργατικού αγώνα μέσα από νόμιμες διαδικασίες στο πλαίσιο του αστικού κράτους. Με άλλα λόγια τάσσονταν  εναντίον της  σοσιαλιστικής επανάστασης.  Η θεωρία αυτή καταπολεμήθηκε από τον κομμουνιστικό  επαναστατικό σοσιαλισμό, όπως και η συναφής αντίληψη του ρεφορμισμού.

Στα λενινιστικά κόμματα ο όρος ρεβιζιονισμός και ο ρεφορμισμός αποτελούν  κατηγορία εναντίον όσων επιχειρούν να αναθεωρήσουν βασικές αντιλήψεις του μαρξισμού. Οι μαοϊκοί  χαρακτήρισαν  ρεβιζιονιστική την ηγεσία και τη δομή της Σοβιετικής Ένωσης μετά τον θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν .

Η  θεωρητική ερμηνεία της εισαγωγής  περί αναθεωρητισμού,, επανέρχεται εντονότερα στις μέρες μας από τον κ. Πούτιν που το 2014 κατέλαβε την Κριμαία που είχε παραχωρηθεί το 1954 με διάταγμα του Προεδρείου του Ανώτατου  Σοβιέτ  από τη  Ρωσική στην Ουκρανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία. Στη συνέχεια με εισβολή στην Ουκρανία, που συνεχίζεται,, ο κ. Πούτιν , σκορπώντας τον όλεθρο, κατέλαβε μεγάλες περιοχές της χώρας, με πρόθεση την ένταξή τους στη Ρωσία.

Το ίδιο συμβαίνει  με την Κίνα με διεκδικήσεις στην Νότια Σινική Θάλασσα, με επιπτώσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και την ευρισκόμενη στη συμβολή της Ανατολικής με την Νότια Κινεζική θάλασσα, Ταιβάν.

Πολύ επικίνδυνος οπαδός του Αναθεωρητισμού στη γειτονιά μας είναι και ο Ερντογάν με θεωρίες  περί  γαλάζιας θάλασσας της καρδιάς του στην Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο . Παράλληλα όμως επαναφέρει την ιδέα ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τα πρώτα δείγματα άρχισαν στη γειτονιά μας και δυστυχώς αναμένεται η συνέχεια.

Σαν να μη  έφθαναν όλα αυτά, ανάλογες βλέψεις διακηρύσσει και ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο οποίος διεκδικεί τη διώρυγα του Παναμά αλλά και την ‘’αγορά’’ της Γροιλανδίας, για την οποία οι κάτοικοί της δηλώνουν ότι δεν πωλείται. Ποιος τους ακούει όμως σε μια εποχή που επαναφέρεται ο νόμος της ζούγκλας!!!

Φαίνεται ότι η εκτεταμένη  περίοδος ειρήνης τελείωσε και ο Κόσμος βλέπει τα πρώτα δείγματα εκτεταμένων αναθεωρήσεων των διεθνών συμφωνιών, με βίαια μέσα, επιβεβαιώνοντας το γνωστό ανέκδοτο για την κόλαση ‘’τέρμα το διάλειμμα, μέσα τα κεφάλια’’.  Αντώνης

 

 

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΗ ΣΥΜΠΟΝΙΑ ΚΑΝΕΝΟΣ

 

  ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑΝ

  ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΤΗ ΣΥΜΠΟΝΙΑ ΚΑΝΕΝΟΣ

 

Το πόνημά μου  με τίτλο ‘’ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΜΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΜΠΟΡΩ ‘’ είχε την μεγαλύτερη ανταπόκριση από κάθε  προηγούμενο και ευγενικά σας ευχαριστώ. Ελπίζω και εύχομαι  να μην εκφράζει τη συμπόνια σας. Τα γηρατειά αποτελούν φυσική συνέπεια της ζωής και τα βιώνουν μόνο οι ζωντανοί και εγώ βίωσα τα καλά και τα κακά της ζωής.

Με κούρασαν λίγο τα τελευταία   απανωτά  προβλήματα της υγείας μου που άλλαξαν ‘’κάπως’’ το ρυθμό της ζωής μου, χωρίς να κάμψουν στο ελάχιστο τις αναγκαίες δραστηριότητές μου. Μου έδωσαν όμως την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι εξακολουθώ να έχω πολλούς και καλούς φίλους και αυτό είναι ένα καλό δίδαγμα ζωής και δικαίωση της εν γένει πορείας μου.

Σας ευχαριστώ όλους και ανταποδίδω τις ευχές μου για τον καθένα χωριστά, ελπίζοντας ακόμα ότι θα ξανασταθώ όρθιος, με τη βεβαιότητα ότι η πραγματική ηλικία μας δεν είναι αυτή που γράφει η παλιά ή νέα ταυτότητά μας, αλλά η καρδιά  και η θέλησή μας. Αντώνης

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ή ΑΦΗΓΗΤΉΣ;;;

                                               ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ  ή  ΑΦΗΓΗΤΗΣ;;;

 

Αφηγητής  συνήθως  είναι ένα ή περισσότερα  πρόσωπα του έργου ενός συγγραφέα ,που αναλαμβάνουν να στείλουν στον αναγνώστη τα μηνύματα που ο ίδιος θέλει να προβάλει. Στην περίπτωσή μου, που χρησιμοποιώ τη μέθοδο της αυτογραφικής αφήγησης,  υποδύομαι   και τους δυο ρόλους, υπηρετώντας  έτσι και  την αμεσότητα των μηνυμάτων μου.

Αυτό σημαίνει ότι μεταφέρω τα νοήματα  των πονημάτων μου στους αναγνώστες απ’ ευθείας, χωρίς  παρεμβολή των ηρώων των κειμένων μου, επιφυλάσσοντας στον εαυτό μου  και την πλήρη ευθύνη των γραφομένων μου.

Το σημερινό μου άρθρο, ανήμερα Χριστούγεννα,  το γράφω πρωτίστως για μένα και ‘’όσοι πιστοί προσέλθετε’’ , αδιαφορώντας εάν και πόσοι θα το αναγνώσουν, το διαβάσουν η το αγνοήσουν, Γενικότερα γράφω για να γράψω, κυρίως για να καλύψω τις ατέλειωτες ώρες της επιλεγμένης μοναχικότητας  μου και να αντιπαλέψω τη μοναξιά  και όσοι το διαβάσουν δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Προσωπικά προτείνω σε όσους το ‘’τολμήσουν’’, να προτιμήσουν την ανάγνωση αντί του διαβάσματος,  γιατί ίσως έτσι ανακαλύψουν τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις του κειμένου μου. Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στα δύο είναι ότι στο πρώτο συμμετέχει και το μυαλό, ενώ στο δεύτερο μόνο τα μάτια και ενίοτε φευγαλέα. Για να διευκολύνω μάλιστα τους ενδεχόμενους τολμηρούς της ημέρας, θα είμαι σύντομος.

Τέτοιες ημέρες   ανακαλώ στη μνήμη μου τις αμέτρητες  δυσάρεστες καταστάσεις της μακροβιότητας μου , αφού  αισθάνομαι την ανάγκη να μελαγχολήσω, ενώ  οι ευχάριστες στιγμές  είναι πάντα λίγες και φευγαλέες και μου φθάνει  ότι τις έζησα. Προτείνω    στους αναγνώστες μου  να απολαμβάνουν στο έπακρο την ευτυχία τους , κάθε φορά που τη συναντούν στο διάβα της ζωής τους, γιατί αν τους ξεφύγει χάνετε για πάντα. Δεν παριστάνω τον σοφό, παραθέτω απλά τις εμπειρίες μου.

 

 Με τις καλύτερες ευχές μου – χρόνια καλά.   Αντώνης

ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΌΤΗΤΑ

 

                        ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ  ΄΄ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΟΤΗΤΑ’’

 

Η  σύγχρονη  ζωή μας έχει υποστεί τεράστιες αλλαγές επί τα χείρω  και εμείς κολακευόμαστε από τη βελτίωση της οικονομίας και των ελευθεριών, που αποτελούν φενάκη και υποκριτική ωραιοποίηση  της πραγματικότητας. Προβάλλεται σκανδαλωδώς η  νέα γενιά που θα διαδεχτεί το σαθρό παρελθόν και θα βελτιώσει τα ιστορικά λάθη του . Η νεολαία μας – με τις λαμπρές πάντα εξαιρέσεις της -αποσβολωμένη από τα επιτεύγματα της εποχής και  αιχμάλωτη του διαδικτύου έχει παρασυρθεί σε πράξεις που προβληματίζουν ακόμα και του ίδιους.

Δεν είμαι ειδικός και όσα γράφω τα στηρίζω στην 90χρονη εμπειρία μου, πού περιέχει και προσωπικές μνήμες των νεανικών μου χρόνων, που συνέπεσαν ή ακολούθησαν τον 2^ο Παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο που ολοκλήρωσε την καταστροφή. Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά                      ανάμεσα στο τότε και το σήμερα. Η σημερινή νεολαία τα έχει όλα και είναι καλοζωισμένη αλλά ασύδοτη. Στη ανάλογη δική μου εποχή η στέρηση των πάντων αποτελούσε τον κανόνα και  η ζωή στην ελληνική επαρχία που μεγάλωσα είχε πλήρως απαξιωθεί. Κάναμε και εμείς τις αταξίες μας, αλλά το άγρυπνο μάτι των γονιών και ιδιαίτερα της μητέρας μας, δεν μας άφηναν περιθώρια να ξεφύγουμε. Αυτές περιορίζονταν σε αψιμαχίες και πετροπόλεμο ανάμεσα στις γειτονιές για να  προβάλουμε το νταηλίκι μας, που  ξεχνούσαμε την επομένη. Ας μην παροράται το γεγονός ότι όλα ατά συνέβαιναν σε χαλεπούς καιρούς πολέμων και πείνας.

Οι δικές μας αταξίες έχουν εξελιχθεί σε βιασμούς συμμαθητών και αγνώστων, κλοπές κινητών τηλεφώνων ακόμα και δολοφονιών και από παιδιά ‘’ καλών ‘’ οικογενειών. Γιατί γίνονται όλα αυτά στις μέρες μας και απασχολούν το μεγαλύτερο μέρος της ειδησεογραφίας, ξεπερνώντας ακόμα και τις ‘’γυναικοκτονίες’’; Έβαλα σε εισαγωγικά το τελευταίο και θα επανέλθω ,γιατί πιστεύω απόλυτα ότι και οι γυναίκες ανήκουν στο ανθρώπινο είδος  και καλύπτονται από τον όρο της ανθρωποκτονίας.

Επανέρχομαι στην άνευ ορίων παιδική παραβατικότητα που στιγματίζει τη διεθνή κοινωνία  παρά τα συνεχώς λαμβανόμενα μέτρα – άλλα σωστά και άλλα ανεπιτυχή. Θα αναφερθώ στα καθ΄ημάς που μου έδωσαν και την αφορμή να ασχοληθώ με το θέμα.

Άκουσα τελευταία μια απόφαση να στρέψουν τα παιδιά αυτά, τα οποία έχουν ήδη διαπράξει αδικήματα, στα σπορ και τα γήπεδα. Ένα είδος σύγχρονου αναμορφωτηρίου. Σκοπός όμως πρέπει να είναι να λειτουργήσει το μέτρο προληπτικά   με τη βοήθεια της οικογένειας και του σχολείου, γιατί κινδυνεύει να μετατραπεί ο αθλητισμός σε ‘’καθαρτήριο’’ παντός είδους ανομημάτων, που θυμίζει δόγμα της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας για τις ψυχές των  αποθνησκόντων αμαρτωλών.

Ποια όμως οικογένεια και ποιο σχολείο, αφού τα παιδιά δεν δίνουν πια λόγο σε κανένα και  δάσκαλοι και γονείς έχουν χάσει τον έλεγχο, στα πλαίσια των σύγχρονων ‘’ελευθεριών’’ και πολλάκις πέφτουν και οι ίδιοι θύματα των ανηλίκων;;;

Πολλά παιδιά στην εποχή μας μεγαλώνουν με άγνωστες και ανεξέλεγκτες ‘’νταντάδες’’,[ γνωστή και πρόσφατη υπόθεση που έχει φθάσει στα δικαστήρια] αφού η καριέρα  και το μεροκάματο των γονιών αποτελεί το πρώτιστο μέλημα της οικογένειας. Πιστεύω ότι οι ειδικοί έχουν αντιληφθεί  ότι οι περισσότερες παραβάσεις γίνονται για το κακώς νοούμενο νταηλίκι και να γίνει γνωστή η πράξη τους στην τηλεόραση και το διαδίκτυο.

Ας επανέλθουμε όσο μπορούμε ακόμα στη σωστή οικογένεια, να σταματήσει η προβολή των παντός είδους αδικοπραξιών από τα ΜΜΕ και το ιντερνέτ [ που αποτελεί επιδίωξη των ‘’παιδιών’’ και να  περιοριστούν τα όσα ψυχοφθόρα προβάλλονται δημοσίως, έστω και με τους χαρακτηρισμούς καταλληλότητας, αφού κανένας πια δεν μπορεί  ή αποφεύγει να ελέγξει την εφαρμογή τους. Από μωρά ακόμα τρώνε το φαγητό τους ή αφήνουν ήσυχους τους γονείς τους με την παρακολούθηση παιδικών αποχαυνωτικών θεαμάτων του κινητού, του διαδικτύου και της τηλεόρασης.

Επανέρχομαι επίσης στις ‘’γυναικοκτονίες’’, διευκρινίζοντας ότι παρά τον φεμινισμό, οι ίδιες ενίοτε γυναίκες-μητέρες [ακόμα και σήμερα] μεγαλώνουν τα αγόρια τους [ κανακάρηδες ] σαν ανώτερα όντα και συχνά επεμβαίνουν στα ζευγάρια για να επιβάλουν τις δικές τους πρακτικές.

Συμπερασματικά καταλήγω – αν και δεν ξέρω αν δικαιούμαι να επεμβαίνω στα ‘’χωράφια’’ των ειδικών, - ότι η κοινωνία είναι σαθρή και δεν αρκούν τα ‘’σοβατίσματα’’ αλλά απαιτεί χτίσιμο από την αρχή σε υγιείς βάσεις, οικογένειας, σχολείου και πολιτείας. Αντώνης