Ο ΤΕΤΤΙΞ ΚΑΙ Ο ΜΥΡΜΗΞ

 

                Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ ‘’Ο ΤΕΤΤΙΞ ΚΑΙ Ο ΜΥΡΜΗΞ΄΄

       [ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΥΣ]

 

 Πρόκειται για το γνωστό και  τόσο διδακτικό, παιδικό,  παραμύθι [ Ο ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ ΚΑΙ Ο ΜΥΡΜΗΓΚΑΣ] που αρχίζει να ‘’ξεφτάει’’ με τον καιρό και στις μέρες μας ίσως και να διαψεύδεται το ηθικό του δίδαγμα. Τα σύγχρονα μυρμήγκια μπήκανε πια στα σπίτια μας, σε κάθε γωνιά και όροφο   στις πολυκατοικίες, ακόμα  και στην ίδια τη ζωή μας. Από λαμπρά  υποδείγματα της προνοητικότητας, μιμήθηκαν τον άνθρωπο και έγιναν λαθροεισβολείς  και κλέφτες των σπιτιών μας. Έχουμε ανοίξει από καιρό πόλεμο μεταξύ μας και   όλοι συχνά προσφεύγουμε στη γνωστή  απεντόμωση, για  να απαλλαγούμε από αυτά,   έγιναν οι  εχθροί μας. Είναι ακόμα εργατικά αλλά εισχωρούν στα σπίτια μας όλες τις εποχές και στην προσπάθειά τους να μπαίνουν ευκολότερα. μεταλλάχθηκαν  και έγιναν πολύ μικρά. Οι μικροί λοιπόν αυτοί ανιχνευτές τροφής, μπορούνε να μολύνουνε τα τρόφιμά μας, καθώς φέρουν μαζί τους διάφορα βακτήρια.

 Ο Αίσωπος μιλάει μειωτικά για τον τεμπέλη τζίτζικα, που κάθε καλοκαίρι, μόλις βγει απ΄το κουκούλι του αρχίζει το τραγούδι. Αυτός όμως δεν μας ενοχλεί,  είναι καλός  τραγουδιστής και μας διασκεδάζει. Είναι ο καλύτερος από τους δυο, είναι πιο ευχάριστος και δεν  μας ενοχλεί ποτέ. Διερωτώμαι δε  γιατί να τον κακολογεί τόσο πολύ ο σοφός αρχαίος μυθοπλάστης μας   και δεν του αναγνωρίζει έστω και  το δικαίωμα να κάνει το κέφι του όπως εκείνος θέλει, αφού δεν βλάπτει κανένα!!!

 Θα επαναλάβω, ακόμα μια φορά, τη γνωστή ρήση του Κικέρωνα  ‘’O TEMPORA O MORES’’. Αλλάξανε οι εποχές, αλλάξανε τα γούστα, όπως άλλαξαν και οι κανόνες ηθικής και θάταν άδικο όλα να τα χρεώσουμε, στον Αίσωπο και γενικά  στο ζωικό βασίλειο. Όλα τα ζώα, όπως και εμείς κάνουν κάθε προσπάθεια για να επιβιώσουν, με μόνη τη διαφορά  ότι εμείς, ως ισχυροί. επιφυλάσσουμε στον  εαυτό μας  το δικαίωμα της επιλογής, που  αρνούμαστε  συλλήβδην , σε όλα τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου.

Αλήθεια, ρωτήσαμε ποτέ, όλα  αυτά τα ζώα που φέραμε στα σπίτια μας, μα και στη δούλεψή μας αν ήθελαν να φύγουν από το δικό τους περιβάλλον::: Τώρα τους βάζουμε κανόνες και τα τιμωρούμε, αφού δεν μπόρεσαν να αρνηθούν  τον τρόπο ζωής που τους επιβάλαμε και για να αποδείξουμε τα ευγενικά μας ‘’κίνητρα’’, τα υποβάλλουμε ακόμα και στη στείρωση. Διερωτώμαι ανθρώπινα, με ποιο δικαίωμα δείχνουμε τόσο μίσος απέναντι στα αθώα αυτά ζωάκια, που δεν μπορούν να  αρνηθούν και μάλιστα αγιοποιούμε τους χιλιάδες συλλόγους προστασίας τους , που υπερηφανεύονται για το θεάρεστό τους έργο!!!

Απευθύνω σε όλους μας  ένα απλό και αφελές γεροντικό , μα ανθρώπινο ερώτημα: Θα ήθελαν τα μέλη όλων αυτών  των φιλοζωικών ενώσεων να υποστούν τη στείρωση στο όνομα μιας όποιας ‘’φιλανθρωπίας’’;;; Τολμώ να πω ότι, ευτυχώς , δεν υπάρχουν ακόμα ανάλογες ‘’φιλανθρωπικές ενώσεις’’ και δεν περιορίζομαι μόνο στον όποιο πόνο, αλλά στη στέρηση  του δικαιώματος διαιώνισης του είδους. Με το μυαλό που κουβαλάμε,  ίσως  αλλάξουν κάποτε  οι εξουσίες των μελών του ζωικού βασιλείου και τότε αλίμονό μας!!! Τότε θα καταλάβουμε πόσο δημοκρατικά υποκριτική  είναι η ‘’ζωοφιλία’’ μας.

Μιλάμε συνεχώς δια δημοκρατικό δικαίωμα, σπάνια όμως αναφερόμαστε και  στις υποχρεώσεις ή τις ευθύνες μας, που φορτώνουμε πάντα στους άλλους

Θυμάμαι ένα περιστατικό παλιά στις Βρυξέλλες, όταν κάποιος προσπάθησε να παρομοιάσει τον αείμνηστο Υπουργό  Θεόδωρο Πάγκαλο, με τη γνωστή ιστορία για την αγελάδα,  που ενώ γέμιζε με γάλα τη ‘’καρδάρα’, έδινε  μια με το πόδι της και το έχυνε όλο. Ο θυμόσοφος όμως Υπουργός μας κατακεραύνωσε με την απάντησή του. ‘’Ρώτησε ποτέ κανείς αυτή την αγελάδα, τι ήθελε να κάνει το γάλα που είναι αποκλειστικά δικό της;;;’’.

 Θα  κλείσουμε, με ένα, εξ ίσου αφελές και  εμπειρικό συμπέρασμα ότι αγαπάμε με ιδιοτέλεια και ενεργούμε , κατά το δοκούν της εποχής μας,  με περισσή  υποκρισία και μπόλικη  αυταρέσκεια. Αντώνης                  

 

 

ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ

 

      

               ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ ΚΑΙ  ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ

 

 Ο Χριστός κατηγόρησε τους  ηγέτες, μπροστά στο λαό τους, για υποκρισία και  τους απηύθυνε επτά σκληρές καταγγελίες, που  ξεκινούν με το καυστικό “Ουαί” , [αλίμονο].

Εγώ δεν είμαι Θεός και ό,τι είχα να πω το έλεγα  από μέσα μου για να αποφύγω τις  συνέπειες. Δεν αντέχω όμως  πια τη σιωπή , ούτε τις ενοχές μου και θα απευθύνω τις ταπεινές ανθρώπινες καταγγελίες μου, όσο μπορώ εναργέστερα. Δεν το κάνω για να γράψω κάτι, αφού υπάρχουν χιλιάδες θέματα, ούτε για τα προσχήματα, δεν   έχω όμως  τον τρόπο και τη δύναμη να διορθώσω τα κακώς κείμενα που όλοι μας ανεχόμαστε. Μοναδική μου έγνοια είναι να σώσω την ψυχή μου και να απαλλαγώ από τις Ερινύες, που αισθάνομαι πως δίκαια με κυνηγούν για  την αιδήμονα σιγή μου,  

Δεν αντέχω τους άθεους που υποκρίνονται τους πιστούς για να τους προσεταιριστούν  , ούτε και τους υποκριτές πιστούς που για  τον ίδιο λόγο κάνουν κακό σε όλους μας – πιστούς τε και αθέους-  που ύστερα από ένα μακρύ διάλειμμα ειρήνης και ευμάρειας,  δημιουργούν μίση και διχασμούς, με  τους πολέμους  προ των πυλών, να εγγίζουν την αυλή μας.

Αρχίζω το ‘’Ουαί υμίν’’ από τον πλανητάρχη, δεδηλωμένο και  ενεργό Χριστιανό και το Πασχαλινό του μήνυμα. Για να  μην τον αδικήσω, παραθέτω σε μετάφραση την πλήρη προσωπική του ανάρτηση. Φρονώ δε ότι το αλίμονο δεν αρκεί, ούτε καλύπτει τον παραλογισμό του, για τον οποίο επιβάλλεται, το δίχως άλλο, να επιληφθούν ειδικοί επιστήμονες, για να προλάβουν τα χειρότερα για τη χώρα του και ολόκληρο τον Κόσμο:

"Καλό Πάσχα σε όλους, συμπεριλαμβανομένων των Ριζοσπαστών Αριστερών Τρελών που αγωνίζονται και συνωμοτούν με τόση λύσσα για να φέρουν πίσω στη χώρα μας Δολοφόνους, Βαρόνους Ναρκωτικών, Επικίνδυνους Κρατούμενους, Ψυχικά Ασθενείς και διαβόητα Μέλη της Συμμορίας MS-13 και Κακοποιούς Συζύγων.

Καλό Πάσχα επίσης στους ΑΔΥΝΑΜΟΥΣ και ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ Δικαστές και Αξιωματούχους Επιβολής του Νόμου που επιτρέπουν αυτή τη μοχθηρή επίθεση εναντίον του Έθνους μας να συνεχίζεται, μια επίθεση τόσο βίαιη που δεν θα ξεχαστεί ποτέ!

Ο Κοιμισμένος Τζο Μπάιντεν επίτηδες επέτρεψε σε Εκατομμύρια ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ να μπουν στη Χώρα μας, εντελώς χωρίς έλεγχο και διασταύρωση στοιχείων, μέσα από μια Πολιτική Ανοικτών Συνόρων που θα μείνει στην Ιστορία ως η πιο καταστροφική πράξη που έχει διαπραχθεί ποτέ κατά της Αμερικής.

Ήταν, μακράν, ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ και πιο Ανίκανος Πρόεδρός μας, ένας άνθρωπος που δεν είχε απολύτως καμία ιδέα τι έκανε — Αλλά προς αυτόν, και προς το άτομο που χειρίστηκε και καθοδήγησε το Αυτόγραφο Μηχάνημα (ίσως τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ Πρόεδρο!), και προς όλους όσοι ΕΞΑΠΑΤΗΣΑΝ στις Εκλογές του 2020 για να εκλεγεί αυτός ο άκρως καταστροφικός Ηλίθιος, σας εύχομαι, με μεγάλη αγάπη, ειλικρίνεια και στοργή, ένα πολύ Καλό Πάσχα!!!"

          Συνεχίζω  το ‘’Ουαί’’ με τον άλλο ‘’μεγάλο’’ και  έναν από τους  φίλους του πλανητάρχη για όσα σκέπτεται, γιατί έτσι είχε μάθει στην KGB, της οποίας υπήρξε στέλεχος πριν τη μετάλλαξή του σε Χριστιανό. Ιδού η υποκρισία του, στην οποία προσπαθεί να πάρει μαζί του και τον Πατριάρχη Μόσχας και πασών των Ρωσιών, που ευλόγησε την εισβολή στη γείτονα και τέως φίλη, χώρα της  Ουκρανίας. Βλέποντας πόσο του κόστισε αυτός πόλεμος [ κυρίως οικονομικά γιατί τα θύματα ποτέ δεν τα μετράνε  οι ολιγάρχες],  ίσως σκέπτεται να αλλάξει ρότα, μετατρέποντάς τον σε θρησκευτικό. Γνωρίζουμε πολύ καλά από την ιστορία, για τη βαρβαρότητα αντίστοιχων πολέμων. Αυτός και οι όμοιοί του, ποτέ δεν έπαυσαν να ονειρεύονται την παλινόρθωση των αυτοκρατοριών τους.  

Δεν είναι διαφορετικός ο τρίτος της παρέας, που ποτέ δεν έκρυψε τον αναθεωρητισμό του. Αυτός αυτοθαυμάζεται και έχει δηλώσει ανοιχτά  ότι ‘’η θάλασσα του καθενός φθάνει  όπου και ο ορίζοντάς του.  Δεν θα πω περισσότερα για αυτόν, γιατί τα λέει μόνος  του και ασφαλώς τα εννοεί ,όπως  οι φίλοι  και όλοι οι εταίροι του.!!!

Μπορώ να αναφέρω πολλά ακόμα ‘’Ουαί υμίν’’, με τα οποία θα  ασχοληθούμε εν ευθέτω χρόνω, κλείνοντας το παρόν με τα καθ’ ημάς, τελευταία αλλά εξ ίσου σημαντικά!!!

Ο μεγαλύτερος μυθοπλάστης της αρχαιότητας, έβαλε  στο στόμα ενός αφελούς χωριατόπουλου, που εξέλαβε το σύριγμα των σαλιγκαριών που έβραζε στην κατσαρόλα, ως τραγούδι και τους είπε: «Ω κάκιστα ζώα, των οικιών υμών εμπιπραμένων, αυτοί άδετε». Με άλλα λόγια, καίγεται το σπίτι σας και εσείς τραγουδάτε.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στην ελληνική πολιτική σκηνή, με την πλειονότητα των κομμάτων να θεωρεί αυτοσκοπό, την πτώση της Κυβέρνησης για να πάρουν την εξουσία. Αστόχαστοι και άφρονες, που δεν μπορείτε να φροντίσετε ούτε το σπίτι σας [το ίδιο σας το Κόμμα]  και έχετε χάσει κάθε επαφή με όσα συμβαίνουν γύρω μας, τι εννοείτε όταν λέτε εξουσία;;; Η χώρα  τελευταία, ποτέ δεν πήγαινε καλύτερα, πως θα την κυβερνήσετε εσείς; Με φανταχτερά συνθήματα, έξω από κάθε λογική των ημερών που βιώνουμε, εσείς θα κάνετε πειράματα, ‘’στου κασσίδη το κεφάλι ‘’!!!

Ας δεχθούμε λοιπόν για την κουβέντα μας ότι ευσταθούν τα επιχειρήματά σας  και ότι  καλείστε να κυβερνήσετε. Ποιος  από σας είναι ικανός να το κάνει και με ποιους, αφού στην πραγματικότητα ούτε μιλάτε μεταξύ σας. Προτάσσετε τις κάθε λογής ιδεοληψίες σας και ποντάρετε στην ενδεχόμενη αφέλεια κάποιων ψηφοφόρων. Αφού η χώρα πάει καλά όπως πιστεύουν διεθνώς, εσείς τι από όλα αυτά θα αλλάξετε και τι διαφορετικό θα πράξετε και  πώς , με τι λεφτά;;;  Το σύνθημα ‘’λεφτά υπάρχουν’’ είδατε που οδήγησε τη χώρα μας και κανείς δεν δικαιούται να παίζει πια  με συνθήματα και ‘’έπεα πτερόεντα’’, όταν η συγκυρία δεν επιτρέπει εφησυχασμούς ούτε και αφελείς σκέψεις σαν εκείνες του χωριατόπουλου με τα σαλιγκάρια.

Σταματήστε πια να μιμείστε τα λόγια του Πλανητάρχη, που παρέθεσα αυτούσια για να δείτε τις ομοιότητες και την υποκρισία σας και συμφιλιωθείτε με την πραγματικότητα και όλοι μεταξύ σας για το εθνικό καλό και τότε, όπως λέγανε παλιά, έχει ο καιρός γυρίσματα και θάρθει και η σειρά σας, γιατί αλλιώς θα επαληθευτεί  η φράση του Χριστού ‘’ Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί’’. Χριστός Ανέστη.

Αντώνης

''ΜΑΡΤΥΡΕΣ'' ΚΑΙ ΑΡΧΟΝΤΟΧΩΡΙΑΤΕΣ

 

‘’ΜΑΡΤΥΡΕΣ’’  ΚΑΙ ΑΡΧΟΝΤΟΧΩΡΙΑΤΕΣ

 

 

Το σημερινό μου πόνημα, αποτελεί σύμπτυξη δυο ξεχωριστών  θεμάτων, με πρώτιστο σκοπό τη συντόμευση, γιατί οι καιροί για μένα ‘’ου μενετοί‘’ και προσπαθώ να προλάβω όσα μπορώ περισσότερα. Τα θέματα είναι διαφορετικά, έχουν όμως το ίδιο  αποτέλεσμα ίσως και τα ίδια αίτια. Στο ένα γίνεται εκμετάλλευση του θρησκευτικού φανατισμού και το άλλο, κάνει λόγο για τη  χωριάτικη  κουτοπονηριά. Ας τα δούμε όμως με τη σειρά που έχουνε στον τίτλο, χωρίς αυτό να αποτελεί και αξιολογική κατάταξη.

Μάρτυρας είναι εκείνος που υπερασπίζεται και πεθαίνει για τη θρησκεία του. Στην εποχή μας, ,για κάποιες θρησκείες, μάρτυρας αποκαλείται και όποιος πεθάνει σκοτώνοντας αλλόθρησκους η μετέχοντας στον αποκαλούμενο ιερό πόλεμο, που στο αραβικό λεξιλόγιο λέγεται Τζιχάντ.  Σαν μάρτυρας λοιπόν έχει πεισθεί από την εξουσία, ότι θα απολαμβάνει τα ειδικά  προνόμια της θρησκείας του. Καθεμιά από τις όμορφες κοπέλες που περιμένουν στον Παράδεισο τους πιστούς μουσουλμάνους [τα Ουρί] και το  πιλάφι που στερήθηκαν στη ζωή

 Έτσι λοιπόν η θρησκεία συνιστά στις μητέρες κάνουν πολλά παιδιά για να υπάρχει ‘’απόθεμα’’, ώστε να εξοντώσουν κάθε ‘’άπιστο’’ και να κάνουν δική τους  όλη την  περιοχή. Αντιδρούν όπως  τα  ζώα της άγριας φύσης, που με διάφορους τρόπους σηματοδοτούν την περιοχή τους, σκοτώνοντας τον κάθε εισβολέα, ακόμα και αν πρόκειται για τυχαίο επισκέπτη που αναζητεί  και αυτός τη δική του τροφή .

Από την ιστορία γνωρίσαμε όλη τη βαρβαρότητα των θρησκευτικών πολέμων του Μεσαίωνα, τις  Διώξεις των Χριστιανών και τις Σταυροφορίες . Έγινε ο πόλεμος αυτοσκοπός της κάθε εξουσίας, για να μείνουν μοναδικοί  κτήτορες  μεγάλων περιοχών, όπως συμβαίνει και στην εποχή μας. Το ίδιο ακριβώς κάνουν και τα άγρια ζώα, με το ελαφρυντικό ότι τα τελευταία το κάνουν για να εξασφαλίσουν την τροφή τους, αδιαφορώντας βέβαια για την τροφή και επιβίωση των υπόλοιπων.

Σειρά έχει το δεύτερο θέμα μας, ο Αρχοντοχωριάτης, που αποτελεί ένα σπουδαίο  θεατρικό έργο του Μολιέρου. Ο  τίτλος του στα γαλλικά είναι [Le Bourgeois gentilhomme‎‎), ο αστός ευγενής που αποτελούσε την άρχουσα τάξη, ήτοι την  εξουσία, όπως τη λέμε σήμερα. Στη Γαλλία  του Μολιέρου, ένας «ευγενής» ,ήταν εξ ορισμού γεννημένος αριστοκράτης και συνεπώς, ο ορισμός  «αστός (μπουρζουά) ευγενής, αποτελεί πλεονασμό, όπως λέγαμε παλιότερα στα ελληνικά.

Είχα την τύχη  να δω το έργο,  πολύ νέος ακόμα,  με  ένα σπουδαίο  ηθοποιό, τον Βασίλη Αργυρόπουλο, που σχεδόν  προφητικά, σατίριζε  απόλυτα αυτό που ζούμε σήμερα και  στη χώρα μας. Φιλοδοξίες  μετριοτήτων, τυχοδιωκτών, ακροδεξιών, συμπλεγματικών, θρησκόληπτων, και   οπαδών παντοειδών ολοκληρωτικών συστημάτων.  αποβλέπουν  να κατακτήσουν την εξουσία ή μάλλον να ‘’διώξουν’’ την υφιστάμενη. Κάποιοι μάλιστα από αυτούς  δυστυχώς πείθουν τους εναπομείναντες ελάχιστους αφελείς, αδιαφορώντας για το ποιος από αυτούς και πώς θα κυβερνήσει τη  χώρα, επαναφέροντας τη χώρα στο ‘’λεφτά υπάρχουν’’ ρίχνοντάς την  ξανά στα μνημόνια.

Η  ελληνική Πρωτεύουσα και άλλες μεγαλουπόλεις, σήμερα κατοικούνται, κατά το πλείστον, από επαρχιώτες , θύματα της αστυφιλίας κάποιας παλιότερης εποχής και της    ανέχειας στα χωριά τους, Όλοι αυτοί  αναμείχθηκαν με τον ντόπιο πληθυσμό, και έτσι  ‘’καμουφλάρισαν’’  τη ‘’χωριατίλα’’ τους, χωρίς ευτυχώς να κρύψουν  και τη χωριάτικη καταγωγή τους που αποτελεί τιμή για όλους. Υποκατέστησαν  όμως την εξυπνάδα και ικανότητα με την πασίγνωστη από το μακρινό παρελθόν ‘’χωριάτική κουτοπονηριά’’, που χρησιμοποίησαν για να ξεγελάσουν τους κατά καιρούς κατακτητές.

Οι σύγχρονοι αρχοντοχωριάτες  επιδιώκουν την επί γης εξουσία και τα θύματα του φανατισμού, ενώ οι  ‘’νεομάρτυρες’’ αρκούνται  στην επουράνια εξουσία, με τα ουρί και το πιλάφι τους. Η διαφορά όμως μεταξύ τους είναι ότι οι δεύτεροι προσπαθούν να καλύψουν  τις στερήσεις τους, ήτοι τις γυναίκες και το ταπεινό πιλάφι, ενώ οι πρώτοι – σαν τους πολλούς  δικούς μας – θέλουν το ‘’παντεσπάνι τους’’, φράση που αποδίδεται στη σύζυγο του Λουδοβίκου 16^ου, τη  Βασίλισσα  Μαρία Αντουανέτα. Κάποιοι άλλοι, αποδίδουν τη φράση στη Μαρία Τερέζα, σύζυγό του σπάταλου Βασιλιά Λουδοβίκου 14^ου, που αποκλήθηκε και βασιλιάς Ήλιος.

Για την αποκατάσταση της αλήθειας, αναφέρουμε  ότι η φράση περιέχεται  στο βιβλίο του Ζαν Ζακ Ρουσσώ το 1755 και φαίνεται ότι είναι δημιούργημα της φαντασίας  του συγγραφέα. Στο βιβλίο του περιγράφει ένα επεισόδιο απ’ τη ζωή του, όπου θέλησε να φάει ψωμί, αλλά ήταν πολύ καλά ντυμένος για να μπει σε έναν απλό φούρνο. Τότε θυμήθηκε την απάντηση που έδωσε μία ανώνυμη Πριγκίπισσα, όταν την ενημέρωσαν ότι οι φτωχοί δεν είχαν ούτε ψωμί να φάνε: Εκείνη είχε πει τότε «Ας φάνε παντεσπάνι». Άλλωστε, όταν  ο Ρουσσώ έγραψε το βιβλίο του , η μέλλουσα Βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα, ήταν μόλις 9 ετών και δεν είχε  μέχρι τότε επισκεφθεί τη Γαλλία. Ίσως η φράση ή το μύθευμα χαρακτηρίζει τις υπερβολές της εξουσίας να υπόσχεται τα πάντα, αλόγιστα και πλουσιοπάροχα. Για την ιστορία θα αναφέρουμε ότι ‘’Το πρωί της 16ης Οκτωβρίου του 1793, η μόλις 37 ετών πρώην βασίλισσα της Γαλλίας, Μαρία Αντουανέτα, θα έβλεπε για τελευταία φορά το κελί της φυλακής της. Λίγο πριν είχε κατηγορηθεί για προδοσία και είχε καταδικαστεί σε θάνατο με αποκεφαλισμό. Το ‘’θέαμα’’  παρακολούθησε ένα μεγάλο πλήθος, το οποίο ήταν ιδιαιτέρως ανακουφισμένο για την καταδίκη σε θάνατο της ωραιότατης και πιο αμφιλεγόμενης βασίλισσας της Γαλλίας.    Αντώνης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΓΕΡΟΝΤΙΚΕΣ ΑΝΑΠΟΛΗΣΕΙΣ

 

                ΓΕΡΟΝΤΙΚΕΣ  ΑΝΑΠΟΛΗΣΕΙΣ

 

Με τις ανταλλαγές ευχών με φίλους και αναγνώστες μου, συνειδητοποίησα ότι μπήκαμε στην Μεγάλη Εβδομάδα, αλλά και τι μ’ αυτό, που λέγαμε παλιότερα. Νοιώθω πως δεν συμβαίνει τίποτα το εξαιρετικό, αφού καλά-καλά, αδυνατώ να ξεχωρίσω  πια στην ηλικία μου,  ακόμα και τις απλές αργίες από τις καθημερινές. Όπως εχτές έτσι θα είναι και σήμερα, το ίδιο κάθε μέρα.

Το μόνο που μου μένει πια είναι η αναπόληση για όσα είδα και  βίωσα , καλά, κακά και άσχημα, ώστε να ξαναζώ  νοερά, όλο το  παρελθόν μου. Η μελαγχολική  μου  σκέψη, για όσα συμβαίνουν γύρω μου κι όσα θα ακολουθήσουν, με έκανε να δω με επιείκεια  τα περασμένα μου δεινά, πολέμους, πείνα και απώλειες αγαπημένων μου, που με υποχρεώνουν να εγκαταλείψω κάθε ποιητική διάθεση.   Θα συνεχίσω όμως πεζά όπως πεζή είναι και η ζωή, να μπω στο κλίμα των ημερών και ν’ αποφύγω ανόμοιες συγκρίσεις, που ίσως να αδικήσουν το παρόν για να ωραιοποιήσω άθελά μου το παρελθόν που σίγουρα δεν το αξίζουν. Θα προσπαθήσω, όσο μπορώ, να γίνω αντικειμενικός , μένοντας  στις ελάχιστες καλές στιγμές , που μου έχει δώσει η ζωή, στα  91 μου  χρόνια.  Η  μακροβιότητα , ως γνωστόν, εξαγοράζεται, όπως και κάθε πολύτιμη αξία,   έναντι ‘‘αδράς αμοιβής’’, αφήνοντας όμως πίσω το μεγάλο κέρδος της αναπόλησης και των συνολικών αναμνήσεων, από τις οποίες ευτυχώς  διαθέτω πάμπολλες.

Γεννήθηκα και έζησα σε μια μικρή κωμόπολη και όπως όλα τα παιδιά της εποχής μου, τηρούσαμε τα έθιμα και, χωρίς να είμαι θρησκόληπτος, εκκλησιαζόμουν καθημερινά όλες  τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας.  Για μια περίοδο μάλιστα ήμουν και παπαδοπαίδι, δηλαδή παιδί για όλες τις δουλειές της εκκλησίας, και σ’ αυτό συντέλεσε πολύ και μια θαυμάσια πολυφωνική χορωδία της πόλης μας, που συμμετείχε όλες τις μεγάλες  γιορτές στη λειτουργία. Εκεί, πρώτη φορά διαπίστωσα και το φωνητικό ταλέντο μου και άρχισα πολύ μικρός να παίρνω μέρος δίπλα στη χορωδία στην αρχή και μέσα στη συνέχεια, ψάλλοντας με τους άλλους χορωδούς, από τον γυναικωνίτη’’, που είχε διατεθεί  μόνο για αυτόν το σκοπό

Η Μεγάλη Εβδομάδα ήταν αποκλειστικά αφιερωμένη στον εκκλησιασμό των πιστών, χωρίς διασκεδάσεις και άλλες σχετικές  δραστηριότητες.  Αποτελούσε μοναδική περίοδο χαρμολύπης , για τα Άγια Πάθη και την αναμενόμενη θεία Ανάσταση. Το μελωδικό ‘’ φόρτε’’ των ημερών αποτελούσε η Μεγάλη Παρασκευή με τα Εγκώμια. Η εναλλαγή του  ματζόρε  ‘’αι γενεαί πάσαι και ω γλυκύ μου έαρ’’ με το θρηνητικό μινόρε  ‘’η ζωή εν τάφω’’ , οδηγούσαν  το εκκλησίασμα στην απόλυτη κατάνυξη.

Με τον καιρό όμως και η μικρή επαρχιακή κωμόπολη , οδηγήθηκε από τα εγκώμια στα  εγκόσμια, που οι πιστοί που εκκλησιάζονται αραιώνουν, ενώ πληθαίνουν οι πελάτες των κάθε λογής κέντρων αναψυχή και διασκέδασης. Τα τελευταία χρόνια η θρησκευτική κατάνυξη έχει κατά το πλείστον υποκατασταθεί  από μια τυπική μετάδοση κλασικής μουσικής από το κρατικό κανάλι  με έργα Μπαχ, Μπετόβεν και την παθητική συμφωνία του Τσαϊκόφσκι, ενώ τα λοιπά κανάλια,’’ συνεχίζουν τον χαβά τους’’, διακοπτόμενο με κάποια δακρύβρεχτα  έργα. ‘’ o Tempora o mores’’,  που έλεγε και ο Κικέρων. Προσωπικά, ύστερα από προτροπή της φίλης μου Εύας, ανακάλυψα τη ραδιοφωνική μετάδοση από τοπικό σταθμό της Ζακύνθου, της πολυφωνικής λειτουργίας  του Νησιού, αναβιώνοντας τις παλιές καλές μου συνήθειες και τη μουσική μυσταγωγία.

Τη δεκαετία του 80, που υπηρετούσα στις Βρυξέλλες, μετά την περιφορά του Επιτάφιου σε μια από τις Ορθόδοξες εκκλησίες της, μια μικρή παρέα φίλων περνούσαμε  για νηστίσιμο φαγητό, από  τη γνωστή Ελληνική Ταβέρνα ‘’ ο Ζορμπάς’’. Την ταβέρνα είχαν κατά   καιρούς επισκεφθεί η Νανά Μούσχουρη, ο Ντέμης Ρούσος, ο Ζορζ Μουστακί και άλλοι καλλιτέχνες. Τη διηύθυνε ένας τενόρος παλιού γνωστού ‘’τρίο’’, των Αθηνών και συνοδεία της ορχήστρας του, τραγουδούσαμε , πρίμο -σεκόντο, τα εγκώμια, μεταδίδοντας  και στους λοιπούς  πελάτες της, την κατάνυξη  της ημέρας. Η συνήθειά μας αυτή είχε σημαντική απήχηση στους θαμώνες της ταβέρνας οι οποίοι μας περίμεναν και τα χρόνια που ακολούθησαν.

Χαθήκαμε όταν, ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας άλλαξε στέκι και λίγο αργότερα έφυγε μόνιμα για την Ελλάδα, αφήνοντας το μαγαζί σε συνεργάτη του, στο οποίο τελικά μας εντόπισαν οι ‘’μυημένοι’’ και έτσι συνεχίστηκε η ‘’παράδοση’’. Ο πρώτος ιδιοκτήτης ξαναγύρισε στις Βρυξέλλες, λόγω αδυναμίας των  ενήλικών πια παιδιών του να προσαρμοστούν στον ελληνικό τρόπο ζωής αλλά  λίγο αργότερα έφυγε  από τη ζωή και σταμάτησε οριστικά και η μελωδική αυτή χαρμολύπη!!! Αντώνης

Η ΕΠΟΧΗ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΩΝ

 

        Η ΕΠΟΧΗ ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗΣ  ΤΩΝ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΩΝ

 

Οι εποχές πάνε κι έρχονται, διανύοντας τον κύκλο  της φυσικής τους διαδρομής, η κάθε μια τους όμως διατηρεί τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Αναφέρονται οι 4 εποχές του χρόνου, που κάποτε στις εύκρατες περιοχές  αποτελούσαν απόλυτα διακριτές μεταξύ τους κλιματικές περιόδους.  Αυτές έδωσαν αφορμή στον Βιβάλντι να τις χρωματίσει και μελωδικά στο ομώνυμο έργο του. Υπάρχουν  πολιτισμοί που χωρίζουν το έτος σε 6 εποχές [Αβοργίνες της Αυστραλίας], ή 3 εποχές στην αρχαία Αίγυπτο. Η εποχή των παγετώνων, για παράδειγμα, ένα γεωλογικό φαινόμενο μεγάλης διάρκειας, στην εξελικτική πορεία του πλανήτη μας,   καθόρισε την επιβίωση ορισμένων έμβιων όντων, με την τελευταία της εποχή  [πριν 12.00ο χρόνια] να θεωρείται ότι επέδρασε και στο ανθρώπινο είδος. Οι ανεξέλεγκτες  όμως  παρεμβάσεις μας  στη φύση, έκαναν τις εποχές δύο [χειμώνας και καλοκαίρι] με κίνδυνο να γίνουν μια και μοναδική, με απροσδιόριστα κλιματικά φαινόμενα, που μας έχουν δώσει ήδη σαφείς προειδοποιήσεις..  Ενδέχεται δε να δημιουργηθούν συνθήκες στον πλανήτη μας, που θα αναγκάσουν τους κατοίκους του να καταστούν ‘’εξωγήινοι’’,, μετανάστες σε κάποιον άλλο πλανήτη, αφού – όπως πάμε – η γη μας  ίσως και να παύση να είναι κατοικήσιμη.

Κάποιοι αστόχαστοι γέροντες ηγέτες, ακόμα και κομματικοί  οργανισμοί, προτάσσουν ιδιοτελή  συμφέροντα και  αρνούνται να αποδεχθούν και τα ελάχιστα μέτρα που έχουν αποφασιστεί για να περισωθεί ό,τι ακόμα μπορεί να σωθεί, ή αποσύρονται από συμφωνίες προστασίας του περιβάλλοντος, που μετείχαν ενεργά στο παρελθόν.

Ερχόμαστε τώρα στον δεύτερο όρο του τίτλου, τα διατάγματα, που αποτελούν αποκλειστικό έργο ανθρώπων, για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων σκοπών. Στις σύγχρονες κοινωνίες και στις δημοκρατικές τουλάχιστον χώρες, η εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος επιτυγχάνεται με το Σύνταγμα, τους Νόμους και ενίοτε  με διάφορα Διατάγματα. Τα τελευταία χρησιμοποιήθηκαν και στο απώτερο παρελθόν, όπως το Διάταγμα των Μεδιολάνων [το σημερινό Μιλάνο], στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με το οποίο θεσπίστηκε η ανεξιθρησκία και ο Μέγας Κωνσταντίνος σταμάτησε τους διωγμούς των Χριστιανών. Στην εποχή μας όμως, η μέθοδος αυτή συχνά χρησιμοποιείται και για να αποφευχθεί ή  βάσανος του κοινοβουλίου..

Τη μέθοδο των διαταγμάτων αναζωπύρωσε  πρόσφατα και  ο Πρόεδρος της πάλαι ποτέ μεγάλης δημοκρατίας και  παγκόσμιας υπερδύναμης των ΗΠΑ. Κατέστησε αυτοσκοπό τη χρήση των διαταγμάτων. επιδεικνύοντας  καθημερινά την υπογραφή του στα ‘’αυτοκρατορικά’’, διατάγματα προς τους υπηκόους του. Τα πρώτα αποτελέσματα των ενεργειών του είχαν ήδη τις οικονομικές τους  συνέπειες στην ίδια του τη χώρα αλλά, στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία που ζούμε, οι επιπτώσεις τους επέπεσαν αδιακρίτως  επί δικαίων και αδίκων. Εκείνος όμως, από προσωπική ανασφάλεια ή άλλους σοβαρότερους λόγους, που αποφεύγω να κατονομάσω, με την καθιέρωση των διαταγμάτων επιδεικνύει καθημερινά το  ‘’αυτοκρατορικό’’ του  ύφος, κουνώντας το δάχτυλό του απειλητικά σε όσους δεν συμφωνούν μαζί του. Συγχρόνως, με τα διατάγματά του  παρακάμπτει κάθε έλεγχο από  τη Βουλή και τη Γερουσία, φοβούμενος την απόρριψή τους, παρά τον έλεγχο της πλειοψηφίας τους από το Κόμμα του.

Οι οικονομολόγοι και πολιτικοί αναλυτές, διατυπώνουν καθημερινά, διάφορες – αντικρουόμενες συνήθως- ερμηνείες της στάσης του και των επιπτώσεών τους. Οι συχνές του όμως παλινωδίες  και υπαναχωρήσεις, φαίνεται ότι είναι αποτέλεσμα πιέσεων ή συμβουλών προσκείμενων του ειδικών και ίσως κατανοήσει ότι η εποχή μας δεν προσφέρεται ιδιαίτερα για κυνήγι ανεμόμυλων και κακών μαγισσών. Μακάρι ο Πανάγαθος, στον οποίο, διακηρύσσει ότι πιστεύει, να τον βοηθήσει και να του λαμπικάρει το μυαλό, να αναθεωρήσει τις ανεπίκαιρες στρεβλές του αντιλήψεις για το καλό της ανθρωπότητας και πρώτιστα της χώρας του. Χρησιμοποιώ  τον όρο αναζωπύρωση, που υπονοεί ότι ενεργεί έτσι, ώστε μια φωτιά που κόντευε να σβήσει να ξαναρχίζει να καίει με μεγάλη ένταση.  Αντώνης

 

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΠΝΙΕΣ ΜΟΥ

 

         ΟΙ ΤΡΕΙΣ  ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

                       ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΠΝΙΕΣ ΜΟΥ

 

 

Εισαγωγικά θα διευκρινίσω ότι τα περισσότερα, αν όχι όλα  τα πονήματά μου, τα εμπνέομαι τις ατέλειωτες νύχτες της μόνιμης αϋπνίας ,που με μαστίζει εδώ κα πάρα πολλά χρόνια. Στην  προσπάθειά μου να κοιμηθώ ‘’μου κολλάνε ‘’ διάφορες σκέψεις που για να τις αποφύγω  προσπαθώ να σκεφθώ κάτι άλλο και έτσι, το πρωί  ξυπνώ με  τρία- τέσσερα διαφορετικά’’ ΣΕΝΆΡΙΑ’’, τα οποία απλώς καταγράφω στον υπολογιστή μου. Κάποια από αυτά θεωρώ ότι ενδιαφέρουν και άλλους κα τα μοιράζομαι με e-mail η μέσω της ιστοσελίδας μου. Κάποια άλλα τα γράφω μόνο για μένα και αφού τα ξαναδιαβάσω αποφασίζω για την τύχη τους. Τώρα τελευταία που οι φυσικές μου δυνάμεις  δεν μου επιτρέπουν και πολλά, αφού τα χέρια κουράζονται, τα συγκρατώ τα περισσότερα  στην προσωπική μου μνήμη, η οποία, μαζί με την  πνευματική διαύγεια, παραμένουν  θαλερές.

Το σημερινό μου κείμενο, είναι ένα από τα ελάχιστα δημιουργήματα της ημέρας, αφού με τη βοήθεια ενός  αγχολυτικού, εξασφάλισα περισσότερη ώρα ύπνου και θέλησα να δοκιμάσω αν αυτό διευκολύνει ή όχι τη διαύγειά μου και αναμένω τα αποτελέσματα.

Οι τρεις γέροι μας, που αναφέρονται στον τίτλο του παρόντος, είναι κατά σειρά, ο αποκαλούμενος, για άγνωστους σε μένα λόγους και Γέρος της  Δημοκρατίας,, Γεώργιος Παπανδρέου, ο αποκαλούμενος σοφός γέρων, Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο αποκαλούμενος χαρισματικός, Ανδρέας Παπανδρέου, τον οποίο  ‘’ηράσθησαν’’ μεν πολλοί,  λίγοι  όμως τον πίστεψαν. Προσωπικά μου προκάλεσε μια αποστροφή  για κάθε χαρισματικό.

Τον πρώτο τον γνώρισα από κοντά – διαμείναμε στον ίδιο χώρο, σε επίσκεψη κορυφής το 1965  στο Βελιγράδι που υπηρετούσα,  όταν εκείνος ως πρωθυπουργός της χώρας και εγώ σαν πρακτικογράφος, βρεθήκαμε πολύ κοντά και άκουσα, εις επήκοον όλων, τηλεφωνικές του συνομιλίες με τον γιό του Αντρέα και αρκετούς χαρακτηρισμούς για τον δεύτερο, μετά τη λήξη της συνομιλίας τους. Δεν θα τις αναπαράγω, παρά το γεγονός ότι ήταν πολιτικές και συνεπώς ανακοινώσιμες, μένοντας στη διαπίστωση ότι  δεν ήταν  καθόλου κολακευτικές, με επιπτώσεις τόσο στις διαπραγματεύσεις όσο στην ελληνική πολιτική  ‘’σκηνή’’. Αναφέρομαι  στην  περίοδο της διαμάχης του Ανδρέα με τον Γαρουφαλιά για το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας της χώρας και το  γεγονός ότι ο γέρος βρισκόταν σε πολύ προχωρημένη ηλικία, οπότε ο ίδιος έχει πολλά ελαφρυντικά.

Πέραν αυτού, είχα τη γνώμη ότι δικαιολογούσε απόλυτα τον χαρακτηρισμό του ‘’παπατζή’’, κυρίως με τη συμφωνία της Βάρκιζας και τον εμπαιγμό στην παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ  και κυρίως με τη δήλωσή του στο Σύνταγμα για ‘’πίστη και στην λαοκρατία’’, παρουσία και του  συνεργάτη του Άγγλου Στρατηγού Σκόμπι. Για την ιστορία αναφέρω ότι   οι τυπικοί παπατζήδες αποτελούσαν περιφερόμενους  τζογαδόρους , που ταχυδακτυλουργικά έκλεβαν τους αφελείς που συμμετείχαν στο παιχνίδι , αναζητώντας τον ‘’παπά’’ ανάμεσα σε τρία φύλλα τράπουλας, ενώ τους βοηθούσαν και ‘’τσιλιαδόροι’’.

 Περισσότερα όμως έμαθα από την γνωστή ηθοποιό , Κυβέλη-Ανδριανού, που υπήρξε ο μεγάλος του έρωτας και τρίτη σύζυγός του. Τη συνάντησα  τυχαία, τη δεκαετία του 70,στον θερινό κινηματογράφο ‘’Ζαν Μαρί’’ στο Παλαιό Φάληρο, όπου σύχναζε, σαν φίλη του ιδιοκτήτη, συγγενικού μου προσώπου. Ηλικιωμένη πια,  παρακολουθούσε  συχνά τις παραστάσεις και όταν γνωριστήκαμε καθόμαστε δίπλα – δίπλα, ανταλλάσοντας  σκέψεις. Τα όσα άκουσαν τα αφτιά μου για τον γέρο της Δημοκρατίας , που κρατώ μόνο για μένα, δεν είναι καθόλου κολακευτικά και  επιβεβαιώνουν  τον χαρακτηρισμό του

Ο δεύτερος χρονολογικά γέρος, υπήρξε ο Ανανεωτής,  ο δημιουργός και εκσυγχρονιστής της νεότερης Ελλάδας. Η προσωπική του επιλογή να ‘’βάλει’’ τη χώρα στην τότε ΕΟΚ και σήμερα Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν ένα από τα σημαντικότερα εθνικά επιτεύγματα, που άλλαξαν την πορεία της. Αλίμονο μας αν δεν είχαμε γίνει μέλος  αυτού του οργανισμού, παρά τα όσα παλιά και νέα του προβλήματα.

Πάμε τώρα στον δεύτερο. Κλήθηκε , από το σύνολο των πολιτικών κομμάτων, να σώσει τη χώρα από τη χούντα και εμπέδωσε οριστικά τη δημοκρατία,  όταν είπε  το γνωστό ‘’όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια΄΄, για τους χουντικούς και νομιμοποίησε την ελεύθερη ύπαρξη του ΚΚΕ.

 Σημαντική είναι και η   φράση του  ‘’ανήκομεν εις την Δύσιν’’ – εννοώντας πρώτιστα τη μεγάλη  δημοκρατική τότε χώρα των ΗΠΑ - και όχι βέβαια τη σημερινή ‘’άγρια Δύση’’ του Τράμπ και του Elon  Musk. Το πείσμα του τον οδήγησε στην απομάκρυνση της χώρας  από το ΝΑΤΟ, για τη θέση των συμμάχων στο Κυπριακό, και για  την επάνοδό μας  στο οποίο δεινοπαθήσαμε.

         Ένα από τα λάθη του υπήρξε η αστυφιλία, όταν, με την ανοικοδόμηση στην Αθήνα, αμέτρητοι συνέλληνες, εγκατέλειψαν τα χωριά και τις εργασίες τους και έγιναν θυρωροί στις νέες τότε πολυκατοικίες. Δεν ήταν βέβαια και από τις ‘’σοφότερες’’ αποφάσεις του, ως αρμόδιος Υπουργός. η κατάργηση του τραμ και το ‘’ξήλωμα’’ των  γραμμών του, στις κλασικές και όμορφες διαδρομές του.

Υπήρξε σκληρός με τον εαυτό του αλλά, πολύ  συγκαταβατικός με τους πολιτικούς του αντιπάλους, ακόμα και όταν ο Αντρέας Παπανδρέου τον ‘’ενέπαιξε’’ στο θέμα της Προεδρίας της Δημοκρατίας, επιλέγοντας τελικά τον κ. Σαρτζετάκη. Η συνολική θητεία του έχει θετικό πρόσημο.

Last but not least o Ανδρέας Παπανδρέου, ο δεύτερος της ‘’δυναστείας’’, ο οποίος, μας ήλθε από τις ΗΠΑ, όπου είχε καταταγεί ως εθελοντής στον αμερικανικό στρατό, ως χαρισματικός και μαρξιστής. Πέραν της διαμάχης του  για το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, που προαναφέρθηκε ,είναι και ο δημιουργός του συνθήματος ‘’Ελλάς και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο’’  . Το τελευταίο κράτησε όσο και το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του ΣΥΡΙΖΑ του 2015,  που έγινε ΝΑΙ, σε μια νύχτα και  μετά πολλών επαίνων, με υποτιθέμενο αντάλλαγμα τα μνημόνια, προσθέτοντας τελικά  ακόμα ένα. Δεν θα αναφερθώ στις συζυγικές απιστίες του, την παρουσία της συντρόφου του και των παντοειδών μέντιουμ και λοιπών ‘’μαγίστρων’’ του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, ούτε στην πρεσβευτοποίηση και υπουργοποίηση των συγγενών της ΄΄νύφης΄΄, εν είδει προίκας, πρόσωπα για τα οποία δεν έχω να καταμαρτυρήσω οτιδήποτε μεμπτό.

Το σημερινό μου πόνημα είναι ένα δημιούργημα της ημέρας που γράφεται και αφήνω στους αναγνώστες του να κρίνουν αν πρέπει να συνεχίσω τα χάπια ή να επανέλθω στα παλιά. Η  διαφορά είναι ότι έχει γραφεί με καθαρότερο μυαλό έναντι των προηγούμενων που  έχουν την ηπιότητα αλλά και τους ενδεχόμενους κινδύνους της νύχτας. Θυμάμαι  μια παροιμία της μητέρας μου, που έλεγε :’’ της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά’’.  Ίδωμεν!!!  Αντώνης

 

ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΕΠΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

 

ΕΠΕΤΕΙΑΚΉ ΕΠΑΝΑΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ

 

        Λέγεται ότι η «Επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως…» και παρά το γεγονός ότι προσωπικά την αποφεύγω στα κείμενά μου και για λόγους αισθητικής και καλλιέπειας, αναγκάζομαι να την δεχθώ  για ένα πόνημά μου  του 2016. Το κάνω για τη συμπλήρωση 9 ετών από τότε και για να θυμίσω ότι η σημερινή πραγματικότητα με δικαιώνει πλήρως, αν και ανάλογες ενέργειες γίνονται με την συμπλήρωση πολλαπλασίου της δεκαετίας. Έκλεψα ένα χρόνο, γιατί στην ηλικία μου , το διάστημα αυτό  είναι πολύ μεγάλο και έξω από τις ρεαλιστικές  προβλέψεις μου.

Είναι οδυνηρό να αναπολεί κανείς τα χρόνια της συμφοράς και του πολέμου , γιατί τότε υπήρχε  τουλάχιστον η ελπίδα ότι το κακό θα τελειώσει κάποτε και θα ξεχαστεί. Σήμερα όμως ποιος μπορεί να προβλέψει ‘’τι τέξεται η επιούσα’’ , πολλώ δε μάλλον  πόσο θα κρατήσει αυτή  η παγκόσμια ‘’αναστάτωση’’ και πότε και πώς θα τελειώσει [;;;]

Μετά τον ενημερωτικό αυτό πρόλογο, που με  διευκολύνει να γνωστοποιήσω το επίκαιρο παλιό δημοσίευμά μου σε όσους δεν έτυχε ή δεν μπόρεσαν να το διαβάσουν, προχωρώ άμεσα στην παράθεση του :

 

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

                             ‘’Αναπολήσεις’’       25.4.2016

 

Ξύπνησα σήμερα το πρωί της Μεγάλης Δευτέρας, πρώτης ημέρας της Μεγάλης Εβδομάδας, με τη σκέψη να  αναλογιστώ το παρόν  και να ΑΝΑΠΟΛΗΣΩ   το παρελθόν, κρίνοντας και συγκρίνοντας τις διάφορες φάσεις της μακράς και πολυτάραχης αυτής  περιόδου που βίωσα στα 82 μου χρόνια. Εντελώς συμπτωματικά ξαναζώ τα τελευταία 23 χρόνια  στο ίδιο περιβάλλον που έζησα και σαν παιδί, οπότε υπάρχει ‘’μία σταθερά’’ όπως  λέμε στα μαθηματικά, που διευκολύνει τη δίκαιη σύγκριση.

Αρχίζοντας από το ρήμα ‘’αναπολήσω ’’ που δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή του, παραθέτω  τις ερμηνείες που δίνουν οι ειδικοί αλλά και την προσωπική μου βιωματική εξήγηση. Για τους ειδικούς λοιπόν σημαίνει θυμάμαι με νοσταλγία ή φέρνω στη μνήμη μου κάποιες στιγμές από το παρελθόν, ενώ η δική μου ερμηνεία εμπεριέχει και το στοιχείο της προσωπικής κρίσης, που σημαίνει ότι ‘’στρέφομαι στο παρελθόν που μου λείπει’’. Εκεί φθάσαμε αγαπητοί αναγνώστες, στον 21^ο αιώνα  της τεχνολογικής εξέλιξης και της παντοειδούς επάρκειας  αγαθών, αναγκαζόμαστε  να γυρίζουμε στο γνωστό  δεινό παρελθόν για να αντλήσουμε ελπίδα. Ελπίδα, όχι πια για μας αλλά για τους χωρίς καμιά ελπίδα και προοπτική  νέους μας και γι’ αυτούς  που ακολουθούν  και θέλουν να ζήσουν στην όμορφη αυτή χώρα, όπως άλλωστε το δικαιούνται. Θα ξεκινήσω όμως από την αρχή, εννοώ την αρχή των πρώτων παιδικών μου χρόνων, με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την πείνα του 1941 και τον εμφύλιο σπαραγμό που ακολούθησε.

Όλα αυτά το χρόνια [1940-1949], ζήσαμε γεγονότα ίσως χειρότερα από αυτά που βίωσαν και βιώνουν οι χιλιάδες πρόσφυγες που διέρχονται ή ‘’ξεμένουν’’ στην εξίσου χειμαζόμενη πατρίδα μας. Χάσαμε δικούς μας στον πόλεμο, είδαμε δίπλα μας να σκοτώνονται συνάνθρωποί μας, πεινάσαμε, μας έλειψαν ακόμα και τα πιο  βασικά, κάποιοι δεν άντεξαν την πείνα και ‘’γλίτωσαν’’ έτσι  από τη μαρτυρική συνέχεια, αλλά τελικά μείναμε στη χώρα μας και συμβάλαμε  - ο καθένας με τον τρόπο του – και  στη διατήρηση  της κρατικής αυτής  οντότητας, της πατρίδας μας. Το ίδιο έγινε και στη συνέχεια με την ακόμα χειρότερη   εμφύλια αδελφοκτόνο αιματοχυσία, που πέραν των άλλων χώρισε τους ανθρώπους μεταξύ τους και έσπειρε παντού το  μίσος, που τα επακόλουθά του κράτησαν για δεκαετίες. 

Τότε βέβαια  ‘’εφευρέθηκε’’ και μια νέα προσχηματική λέξη, η λήθη, που έμελλε να καταστεί μονόπλευρη, αφού παρά τα εκατέρωθεν απάνθρωπα εγκλήματα, η μια πλευρά διατηρεί το δικαίωμα να τα επικαλείται και μάλιστα ως τίτλο τιμής, ενώ οι ανήκοντες στην άλλη - και δεν αναφέρομαι στους πραγματικούς γερμανοτσολιάδες και τα φασιστοειδή της εποχής-  εθεωρούντο μιάσματα της κοινωνίας και έφεραν το στίγμα του ‘’μη δημοκρατικού πολίτη’’. Θα μου πείτε τώρα τι σχέση έχει η δημοκρατία με νοσταλγούς των αποτυχημένων  σοβιετικών ολοκληρωτικών καθεστώτων [ τα  έζησα προσωπικά επί 12 χρόνια και έχω παιδί γεννημένο  εκεί ]  που θέλησαν αλλά δεν μπόρεσαν να τα επιβάλουν και στη χώρα μας, ας μη το ψάχνουμε, γιατί θα μας κολλήσουν καμιά καινούργια ρετσινιά. Το θέμα είναι ότι με τον εμφύλιο ολοκληρώθηκε η καταστροφή της πατρίδας μας, αυξήθηκαν οι μαυροφορεμένες μάνες και χήρες και η οικονομική ‘’κατρακύλα’’  ξεπέρασε κάθε προηγούμενο – αν και αυτό το τελευταίο αμφισβητείται σφόδρα επί των ημερών μας. Εκείνο που θυμάμαι και με εντυπωσιάζει, από  αυτή τη διαμάχη της δημοκρατικότητας, έμειναν έξω ή  ξεχάστηκαν  απόλυτα οι παντοειδείς δοσίλογοι – και των δύο πλευρών – και οι μαυραγορίτες που εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη των συμπολιτών τους και ‘’αγόρασαν για ένα κομμάτι ψωμί’’, περιουσίες που  τις χαίρονται αυτοί ή οι απόγονοί τους και κυρίως τις υπολήψεις ανθρώπων που βρέθηκαν στην ανάγκη.

 Όλα λοιπόν αυτά τα μαύρα χρόνια της συμφοράς και της ανέχειας, οι άνθρωποι ζούσαν με τον τρόπο τους και κυρίως με όση τους απόμεινε  αγάπη, τη ζωή τους. Τέτοιες μέρες, σαν τη σημερινή, αποφάσιζαν τον τρόπο που θα περάσουν καλύτερα και θα βιώσουν το Θείο δράμα της Μεγάλης εβδομάδας, τη χαρά της Λαμπρής και κυρίως πως θα εκδηλώσουν την αγάπη τους και στους άλλους συνανθρώπους τους, διότι διατηρούσαν την ελπίδα ότι ‘’το κακό αυτό θα περάσει’’ και ότι θα έλθουν καλύτερες ημέρες και όλα τα δεινά θα ξεχαστούν.

 

Ακολούθησαν πράγματι οι καλύτερες  ημέρες και η ελληνική κοινωνία  ‘’ξεσάλωσε’’ από ευτυχία και κυρίως ευμάρεια, ώστε ικανοποίησε ακόμα και τα απωθημένα των ημερών της στέρησης, μέχρι που ήλθε η ώρα να πληρώσουμε και τον λογαριασμό για όλα αυτά τα ωραία που προσδοκούσαμε και τελικά κατακτήσαμε, χωρίς όμως να κάνουμε και μια προσπάθεια παραγωγής δικού μας πλούτου. Εδώ λοιπόν, ο λαός μας που άντεξε όλες αυτές τις αντιξοότητες που προανέφερα, δεν άντεξε την ξαφνική ‘’καλοπέραση’’,   ιδιαίτερα όμως το λογαριασμό, που δεν είχε και το ανάλογο εθνικό οικονομικό αντίκρισμα. Παρά τη φαινομενική γαλαντομία μας – με σκοπό  να εντυπωσιάσουμε τους συνδαιτυμόνες μας -  σπεύδουμε και επιμένουμε να πληρώσουμε τον λογαριασμό, στη συγκεκριμένη αυτή εθνική εξόφληση, κανείς μας δεν έδειξε την παραμικρή  προς τούτο προθυμία και ομαδικά αποποιηθήκαμε ακόμα και την ιδεολογία μας, με μοναδικό σκοπό την αποφυγή του λογαριασμού. Θυμηθήκαμε λοιπόν και καλά κάναμε  αλλά  με καθυστέρηση 70  ετών τα κατοχικά χρέη και ανακαλύψαμε και μια νέα ιδεολογία, αυτή του μνημονιακού και αντιμνημονιακού, χωρίς να ενημερώσουμε για τους λόγους και τα άτομα που μας οδήγησαν στο πρώτο μας μνημόνιο. Πιστέψαμε στη γνωστή θεωρία του ‘’κουτόφραγκου’’ και δεν εξήγησε κανείς στο λαό τι τον περιμένει. Τρέμετε λοιπόν, Μαρξ, Έγκελς και λοιποί φιλόσοφοι των πολιτικών και οικονομικών ιδεολογιών, αφού στην εποχή μας επικράτησαν – κατά πως μας βολεύει- οι νεότερες θεωρίες Τσόμσκι ,Βαρουφάκη και λοιπών ’’συγγενών’’, για να εγκαθιδρυθεί η καινούργια εξουσία της  ‘’δημιουργικής ασάφειας’’ και των νέων τζακιών. 

 Το κακό με τους οπαδούς των καινοφανών και αναπόδεικτων αυτών θεωριών είναι ότι τους θέλγει το κίνητρο νομής της ‘’γλυκιάς’’ εξουσίας αλλά είτε δεν ξέρουν είτε – το χειρότερο- δεν μπορούν  να αντιμετωπίσουν  τις συνέπειες μιας τέτοιας αποκοτιάς, σε μια παγκοσμιοποιημένη διεθνή κοινωνία, όπου είναι σαφώς προσδιορισμένος ο στόχος και η δύναμη του καθενός. Δεν μπορείς να κάνεις διεθνείς διαπραγματεύσεις ‘’μόνος’’ ή με την επίκληση κάποιων ‘’αριστερίστικων κομματιδίων’’ της ιβηρικής χερσονήσου. Αναγκάζομαι να θυμίσω ‘’ανωνύμως ‘’ ότι τόσον αυτός που υπόγραψε το πρώτο μνημόνιο όσο και εκείνος που καθιέρωσε τον όρο της δημιουργικής ασάφειας, έγιναν διεθνείς αστέρες και δίδασκαν σε διεθνή  πανεπιστήμια τις θεωρίες τους, που ευτυχώς οι ξένοι θεώρησαν υλικό προς αποφυγήν και δεν τις εφάρμοσαν. Θα διερωτηθούμε λοιπόν, πριν φθάσουμε και στο θέμα  της Μεγάλης Εβδομάδας, και τώρα τι κάνουμε; Οι γαντζωμένοι λοιπόν στην εξουσία που ούτε καν ονειρευόντουσαν , δεν μπορούν πλέον να κάνουν πίσω, αφού θα αναγκασθούν να την χάσουν και δεν το θέλουν με τίποτα, αλλά ούτε έχουν τη θέληση και τη  δυνατότητα να πάνε μπροστά,  αφού το ψέμα που έχει ‘’ κοντά ποδάρια ‘’,    έχει πλήρως  αποκαλυφθεί  και σε όλο του το μέγεθος.   

    Εδώ θα επικαλεσθώ μια από τις αμέτρητες  ‘’καινοφανείς’’ λέξεις του  πρώτου διδάξαντα Αντρέα Παπανδρέου, με την πρόθεση της στερητικής λέξης [μη], όπως μη πόλεμος, που είχε πει κάποτε. Έχουμε φθάσει δηλαδή στο σημείο της ‘’μη λύσης’’ και ότι τη μόνη δυνατότητα κατέχει η ‘’ μη κυβερνώσα’’ κυβέρνηση και  τον τρόπο θα αναγκασθεί να τον επιλέξει η ίδια, αρκεί να το κάνει με το μικρότερο δυνατό πρόσθετο κόστος. Εκείνη πήρε αυτές τις αποφάσεις και η ίδια  πρέπει να βγάλει  τη  χώρα από τα αδιέξοδα ή επί το λαϊκότερο ‘’ όπως τάκανε ας τα φάει’’  και ας μας αφήσει να αισθανθούμε , ο καθένας με τον τρόπο και τον πόνο του, τη χαρμολύπη  της εβδομάδας και των δικών μας παθών, διότι τα άλλα πάθη, τα Θεία, το θέλουν ή όχι θα τα συμμερισθούμε πιο έντονα, αφού ξέρουμε καλά ότι η δική τους  ανάσταση ,που πολύ πρόσφατα μας εξάγγειλε ο Πρωθυπουργός,   δεν πρόκειται να έλθει. 

Δεν βλέπω γύρω μου, ούτε βεβαίως το αισθάνομαι, αυτό που ήταν διάχυτο σε ανάλογες περιόδους στο παρελθόν [προσπάθεια να προγραμματίσουμε τον καλύτερο τρόπο εορτασμού, που θα πάμε, με ποιους θα ‘’περάσουμε’’ μαζί το Πάσχα και τόσα άλλα που έκαναν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και διαφορετικές αυτές τις ημέρες]. Υπήρχε μια διαρκής εγρήγορση για την προετοιμασία της συμμετοχής σ’ αυτή την οικογενειακή ή φιλική διαδικασία ‘’εορτασμού’’ αυτών των ημερών. Δηλαδή δουλεύαμε για να κάνουμε κάτι, ενώ στις μέρες μας,  μας δουλεύουν απροσχημάτιστα   οι κυβερνώντες. Θα αρκεσθούμε και φέτος στην Ανάσταση του Χριστού , την οποία  διακηρύσσουν ότι δεν πιστεύουν οι ‘’μαρξιστές’’ κυβερνώντες μας, αλλά εμείς οι λοιποί χαρακτηριζόμενοι και ‘’μη προοδευτικοί’’  Έλληνες προσμένουμε και προσδοκούμε με αγάπη. Καλή Ανάσταση . Αντώνης