Ο ''ΖΗΤΙΑΝΟΣ'' ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΚΑΡΚΑΒΊΤΣΑ

     Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΤΟΥ  ΚΑΡΚΑΒΙΤΣΑ ΣΗΜΕΡΑ

 

Ο ‘’ζητιάνος’’, η γνωστή νουβέλα του Αντρέα Καρκαβίτσα , περιγράφει  τη ζωή   ενός‘’ Ζορμπά’’ της εποχής του, όταν  τα σύνορά μας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία έφθαναν 4 χιλιόμετρα νότια του Πλαταμώνα. Το έργο του   απόλυτα πιστό στην αλήθεια, αναφέρεται  στη ζωή ενός τυχοδιώκτη επαγγελματία ‘’ζητιάνου’’ από τα Κράβαρα, του Τζιριτόκωστα,  που εγκατέλειψε την οικογένειά του και βρέθηκε στο θεσσαλικό χωριό Νυχτερέμι, στις εκβολές του Πηνειού. Ο Πέτρος Χάρης γράφει ότι ο ζητιάνος αυτός  κατορθώνει με την πονηριά του να οδηγήσει  όλο το χωριό στον όλεθρο.

Ελπίζω ο χαρακτηρισμός αυτός να μην ισχύσει και στις μέρες μας που χρησιμοποιούνται άλλα κίνητρα και κυρίως διαφορετικές μεθοδεύσεις και μάλιστα με αυξημένο δόλο. Την εποχή εκείνη, λόγω της μεγάλης φτώχειας, πολλοί κάτοικοι των Κραβάρων, διέπρεψαν επί μακρόν ως ζητιάνοι (Γκραβαρίτες διακονιάρηδες) και μεγάλο μέρος τους βιοπορίστηκαν  από τη ζητιανιά . Λέγεται ότι οι γονείς ,από την τρυφερή ηλικία των παιδιών τους, προέβαιναν σε επαναλαμβανόμενη εξάρθρωση των άκρων τους, με σκοπό να αποκτήσουν τα άκρα μεγάλη πλαστικότητα και να προσποιούνται, με επιτηδευμένες στρεβλώσεις τους, επιτυχώς τους αναπήρους για να διαπρέπουν στην επαιτεία.

 Μια ανάλογη εικόνα διακρίνουμε δυστυχώς και στις μέρες μας, όχι για βιοπορισμό αλλά για το ‘’παντεσπάνι’’ της εξουσίας, όπως θα έλεγε ο Ζαν Ζακ Ρουσώ  για την Μαρία Αντουανέτα της Γαλλίας . Ο Φ. Πολίτης γράφει ότι «ο Τζιριτόκωστας δεν είναι απλώς ένας κοινός τύπος Κραβαρίτη. Είναι ο Έλλην πολιτικός, ο Έλλην χρηματιστής ή έμπορος, ο ολέθριος ξύπνιος Ρωμιός της εποχής μας» . Τελευταία, κάποιοι σύγχρονοι ‘’ζητιάνοι’’  έχουν επιβάλλει μια  νέα μέθοδο,  χωρίς παραμορφώσεις των άκρων  αλλά της πραγματικότητας, εξαπολύοντας μύδρους κατά των αντιπάλων  τους ,  εξικνούμενους στα όρια   της εθνικής προδοσίας. Για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιούνται ποικιλόχρωμες ομαδικές  συκοφαντίες από σύγχρονους μιμητές τους, που    διαλαλούν την πραμάτεια τους, παραβλέποντας ή και αγνοώντας το εθνικό μας κόστος.

Έχω διαβάσει το βιβλίο, ολόκληρο η τμηματικά, αμέτρητες φορές και κάθε φορά ανακαλύπτω πολλούς σύγχρονους Τζιριτοκωσταίους, να προσπαθούν να εξαπατήσουν  όχι ένα μικρό χωριό, σαν το Νυχτερέμι, αλλά μια ολόκληρη χώρα και το λαό της. Βρίσκω μάλιστα και πολλές ομοιότητες στις διαδικασίες εξαπάτησης, παρά τη βελτίωση της τεχνικής και τα προσφερόμενα μέσα που χρησιμοποιούν οι τελευταίοι!!!

Τα χρόνια της τουρκοκρατίας ,που τους Τούρκους τσιφλικάδες  διαδέχτηκαν ‘’επάξια’’ οι ημέτεροι καιροσκόποι , ο ζητιάνος μας βρήκε πρόσφορο έδαφος να ασκήσει τα ‘’επαγγελματικά’’ του κόλπα. Ο συγγραφέας σημειώνει ότι ό συγκεκριμένος ζητιάνος δεν αποτελεί την  ωραιοποιημένη βουκολική πλευρά της ελληνικής υπαίθρου, αλλά   την άθλια καθημερινότητα ενός λαού που  εκπαιδεύεται να επιβιώνει εξαπατώντας τα φιλεύσπλαχνα συναισθήματα και την αφέλεια των συμπατριωτών του. Διερωτώμαι, αν ζούσε σήμερα , πώς θα έβλεπε τους  εξελιγμένους συνεχιστές του  Τζιριτόκωστα. Με τα ιδεολογήματα και τους ειδικούς ‘’κράχτες’’ που προβάλλουν  την αμφισβήτηση  και διχάζουν τον λαό, για να καρπωθούν τα μελλοντικά τους   οφέλη, σπέρνουν παντού τον όλεθρο. Παράλληλα, με τις δήθεν διεθνιστικές διακηρύξεις τους   ενθαρρύνουν τις απόψεις των ανατολικών μας γειτόνων’’ χωρίς να το θεωρούν επέμβαση στα εσωτερικά μας’’ .Άκουσα   χθες ότι Έλληνας  –εν δυνάμει πρωθυπουργός –  συναντήθηκε με τον Πρέσβη της Γαλλίας, τον οποίο προειδοποίησε ότι, ερχόμενος στην εξουσία,  θα αναθεωρήσει όλες τις συμφωνίες της συμμαχίας με τη χώρα του , κατά του αναθεωρητού της Μεσογείου. Για ποιο σκοπό άραγε και μάλιστα με έγκαιρη προειδοποίηση, ώστε να ‘’καλύψει’’ τις ενδεχόμενες ανησυχίες  του Ερντογάν από την αναμενόμενη αποτυχία του κ. Τράμπ, στις  συμπληρωματικές  εκλογές των ΗΠΑ;;;

Οι ‘’ζητιάνοι’’ στις μέρες μας έχουν ενισχυμένη δημόσια φωνή και εκμεταλλεύονται τις πρωτοφανείς συγκυρίες που βιώνει η παγκόσμια κοινωνία. Έχοντας εμπειρία από  τα χρόνια του πολέμου και της πείνας, βλέπω στα πρόσωπά τους, τους ‘’μαυραγορίτες’’ των παιδικών μου χρόνων, με την ειδοποιό διαφορά ότι τότε ‘’αγόραζαν’’ για ένα κομμάτι ψωμί ακίνητα και υπολήψεις, ενώ σήμερα αρκούνται στη συκοφάντηση  των αντιπάλων τους. Τους αρκεί να σπείρουν ζιζάνια – χωρίς στοιχεία – για να προσεταιριστούν τον λαό και να κλέψουν την ψήφο του,  αφού μετά ξέρουν καλά τι θα κάνουν , όπως συχνά μας θυμίζουν με τις πράξεις τους όταν βρέθηκαν στην εξουσία. Το πιο περίεργο είναι ότι έχουν το θράσος να απαιτούν τις αποδείξεις των καθημερινών τους κατηγοριών  από  τα θύματα τους, αντί ‘’ οι ίδιοι να κληθούν να δώσουν   στοιχεία στη Δικαιοσύνη για να ‘’προλάβουν το επαπειλούμενο  κακό της χώρας’’, κατά τις διακηρύξεις τους.. Μήπως σχεδιάζουν να επαναφέρουν και τα ‘’λαϊκά δικαστήρια της αλήστου μνήμης εποχής’’;;;  Με τον θρασύ αυτό τρόπο τους εισάγουν μια νέα μορφή Τζιριτόκωστα, που έχει παρασύρει στην εφαρμογή της σύσσωμη την αντικυβερνητική προπαγάνδα , με μοναδικό σκοπό τη δημιουργία σύγχυσης και χάους. Έχουν δε παρασύρει στον κατήφορό τους και τον άπειρο  νεοεκλεγέντα αρχηγό, οδηγώντας τον  ήδη στην πρώτη   δημοσκοπική του ζημία.

Με την εξελιγμένη αυτή νέα εκδοχή ‘’ζητιάνων’’, οι καθημερινοί διαβολείς και συκοφάντες δεν σκέπτονται ότι και να κερδίσουν την εξουσία, δεν θα έχουν πού να την εφαρμόσουν, αφού θα έχουν διχάσει τον λαό, που θα τον οδηγήσουν  στην αλληλοφαγωμάρα, αλλά θα έχουν ανοίξει και την σύγχρονη ‘’κερκόπορτα’’ του νεοτουρκικού αναθεωρητισμού!!!  Ποιος νοιάζεται όμως για τέτοιες λεπτομέρειες όταν όλα τα άκρα ‘’συνθηκολογούν’’  για την ‘’κουτάλα’’ !!!

Η κυρία Κατερίνα Τσεμπερλίδου στις 8.7.2019,παραθέτει το δικό της τέλος του βιβλίου του Αντρέα Καρκαβίτσα, με τους ακόλουθους χαρακτηρισμούς, που υιοθετώ ενθέρμως και απόλυτα: ‘’ Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα για τους αφελείς ανθρώπους, τις δεισιδαιμονίες, τη δουλοπρέπεια, την μοχθηρία, την αγυρτεία και την αμάθεια. Η ψυχή του ανθρώπου λίγο έχει αλλάξει από τότε, παρά την εξέλιξη που έχει φέρει η τεχνολογία. Έτσι ήταν τότε, έτσι και τώρα‘’. Ελπίζω και εύχομαι τα γραφόμενά μου να φθάσουν κάποτε και στα αφτιά της δικαιοσύνης, γιατί αλλιώς , φοβάμαι ότι θα  ακολουθήσουν  εθνικές συμφορές.   Αντώνης

 

 

 

 

ΚΡΟΤΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΡΩΚΤΙΚΑ - «Ο Ολυμπιακός είναι ιδέα και δεν πωλείται »

 

 

         ΚΡΟΤΩΝΕΣ    ΚΑΙ    ΤΡΩΚΤΙΚΑ       

      «Ο Ολυμπιακός είναι ιδέα  και δεν πωλείται » 

 

 

Στα 89 μου χρόνια εξακολουθώ να δηλώνω ενεργός  Ολυμπιακός από γεννησιμιού μου και ό,τι γράψω και ό,τι πω απηχεί και τις αθλητικές μου πεποιθήσεις, χωρίς φόβο και πάθος. Είμαι φίλαθλος και όχι οπαδός και δεν ανήκω σε καμιά από τις κατηγορίες των παρασίτων  που αναφέρονται στον τίτλο του παρόντος. Στο απώτερο παρελθόν  συνέβαλα στην έλευση ποδοσφαιριστή από το Αγρίνιο και του προπονητή  Τόζα Βεσελίνοβιτς στην Ομάδα, χωρίς να κάνω ούτε απλή χρήση της γνωριμίας μου με σοβαρό παράγοντα της ομάδας.

Για διευκόλυνση  των αναγνωστών, παραθέτω και   ερμηνευτικό εδάφιο του τίτλου. Το τσιμπούρι είναι κοινή ονομασία του παρασιτικού Αρθρόποδου, που επιστημονικά ονομάζεται κρότων. Ανήκει στην τάξη Ακάρεα. Τρέφεται με αίμα  των θηλαστικών, στα οποία παρασιτεί. Βγαίνει δύσκολα όταν προσκολλάται . Είναι επιβλαβές για τον άνθρωπο και τα ζώα και ο νοών νοείτω!!!

Μετά την υποχρεωτική αυτή εισαγωγή, θα αναφερθώ σε όσα είδα και άκουσα, μετά τη λήξη του ωραιότερου  και άτυχου ποδοσφαιρικού αγώνα της ομάδας μας την τελευταία διετία και του ‘’ατυχήσαντος’’ διαιτητή. Παραθέτω αυτούσιες τις  απρεπείς δηλώσεις του παράγοντα, που δεν δικαιούται να στιγματίζει τον Ολυμπιακό . Θα μπορούσε να μείνει μόνο στο ποδοσφαιρικό γεγονός, χωρίς να προβεί  στις άστοχες και αστόχαστες κομματικές προσθήκες του. Δικαιούται και ο ίδιος όπως όλοι οι ψηφοφόροι, μία ψήφο και ο καθένας εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του.

Ποιος, από τα εκατομμύρια φιλάθλων της μεγάλης αυτής ομάδας, εξουσιοδότησε τον κύριο αυτό να  προωθεί τις αναπόδεικτες κομματικές ιδεοληψίες του - πέραν της  καθαρά ποδοσφαιρικής κριτικής -  μέσα από τον δημοφιλέστερο Σύλλογο της χώρας;;;

Παλιότερα  αυτοί που δεν γνώριζαν ή έβλεπαν ανταγωνιστικά το ποδόσφαιρο , μιλούσαν για ‘’ποδοσφαιροποίηση’’ της πολιτικής ενώ τώρα – με τα ίδια κίνητρα –  χρησιμοποιούν το ωραίο αυτό άθλημα για να προβάλλουν τις ποικιλόχρωμες φασιστικές ιδεοληψίες τους. Ας τους πείσουμε όλους να μας αφήσουν έξω από τα παιχνίδια τους.

Στις χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού, που έζησα 12 χρόνια, οι ομάδες του κόμματος, παρτιζάν, ντούκλα ,CSK, είχαν ειδική μεταχείριση ακόμα και στις μεταγραφές. Όλοι οι στρατευμένοι ‘’ανήκαν’’ κατ’ αρχήν   σ’ αυτές τις ομάδες και όσοι περίσσευαν πήγαιναν στις  υπόλοιπες.  Ο μεγάλος άσος του Ερυθρού Αστέρα προσποιήθηκε τραυματισμό στη διάρκεια της στράτευσής του, για να αποφύγει την Παρτιζάν και τον πήρε ο γνωστός προπονητής Τόζα Βεσελίνοβιτς σε ομάδα της Κολομβίας. Οι  ιδέες που ακούστηκαν χθες μου θύμισαν έντονα την προμνησθείσα  12ετία  ενώ τα καθεστώτα κατέρρευσαν ή μεταλλάχτηκαν σαν τον κορονοιό!!!

Πριν αναφερθώ στις διχαστικές  δηλώσεις του συγκεκριμένου  παράγοντα, θα θυμίσω εκείνες  του αείμνηστου και πραγματικού Ολυμπιακού, του Σταύρου Νταϊφά, που είχε δηλώσει ότι  «Ο Ολυμπιακός είναι ιδέα και δεν πωλείται». Οι ιδέες Νταϊφά βέβαια διαψεύστηκαν αφού ο Ολυμπιακός τελικά πουλήθηκε σε τρωκτικά της εποχής Σαλιαρέλη και Κοσκοτά, αλλά κανένας δεν τόλμησε να χαρακτηρίσει τις εκλεγμένες κυβερνήσεις της χώρας φασιστικές  και καθεστώτα παρανομίας, για να προβάλει  αρρωστημένες  κομματικές ιδεοληψίες. Υπάρχουν και δικαιολογημένα παράπονα για τη διαιτησία, αυτό όμως δεν νομιμοποιεί κανένα να αυθαιρετεί και  να αμφισβητεί την επίσημη πολιτεία, προτείνοντας ολοκληρωτικές μεθοδεύσεις. Η ελευθερία – κύρια έκφραση της οποίας αποτελεί  η δημοκρατία -  θέλει τόλμη και αρετή και δεν υποκύπτει μπροστά στο  αίσθημα μιας διαιτητικής  αδικίας με άσχετες αναφορές  σε νόμιμες κρατικές υπηρεσίες  – όπως  η ΕΥΠ . Την αμφισβητούν  μόνο όσοι φοβούνται ή έχουν κάτι  αντεθνικό    και ο Ολυμπιακός δεν ανήκει σε αυτούς.  Περιμένω την  ψύχραιμη απάντηση του ηγέτη της ομάδας κ. Μαρινάκη και των λοιπών μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του Ολυμπιακού, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο ρεαλισμός αποδεικνύει  γενναιότητα  .  Ακολουθούν αυτούσιες οι  δηλώσεις, αφού ο φασισμός μόνο επιβάλει την άποψη  ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια και αρνείται την νομιμότητα  της ηγεσίες που εξέλεξε η λαϊκή πλειοψηφία. Υπάρχουν όργανα της πολιτείας που μπορούν να επιμεληθούν την ορθή  λειτουργία τους και ελεγκτικοί μηχανισμοί για να επιβάλουν τους κανόνες της πολιτείας. Το αντίθετο μας οδηγεί σε συστήματα που όλοι γνωρίζουμε και δεν θέλω να κατονομάσω και σε αυτά δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνεται ο Ολυμπιακός.  Η ΔΗΛΩΣΗ

"Αυτό που είναι ξεκάθαρο σήμερα και αναδείχθηκε είναι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο διοικείται από ένα φασιστικό παρακράτος που διέπεται από παρανομία και οργανωμένο έγκλημα. Αυτό βέβαια είναι λογικό όταν στα τελευταία τρία χρόνια λειτούργησε μέσα στην Κυβέρνηση ένα καθεστώς παρανομίας στο Μέγαρο Μαξίμου με επικεφαλής τον Γρηγόρη Δημητριάδη και άλλα λαθραία και παράνομα στοιχεία.

Η ανοχή μας σε αυτή την ανομία τελείωσε. Η προσωπική μου πρόταση είναι ο Ολυμπιακός να αποχωρήσει από το πρωτάθλημα και να διεκδικήσει στα δικαστήρια την κάθαρση του ελληνικού ποδοσφαίρου" . Αντώνης Ταρνανάς

ΔΥΟ ΓΑΙΔΑΡΟΙ ΜΑΛΩΝΑΝΕ ΣΕ ΞΕΝΟ ΑΧΥΡΩΝΑ

 

  ΔΥΟ ΓΑΙΔΑΡΟΙ ΜΑΛΩΝΑΝΕ ΣΕ   ΞΕΝΟ ΑΧΥΡΩΝΑ

             και  γενικά  περί  γαϊδάρων  και  γαϊδουριάς            

 

 

 

 Έζησα  τα παιδικά μου χρόνια στην ελληνική επαρχία – ανάμεσα σε αγράμματους και ενίοτε  αναλφάβητους ανθρώπους –   με    μοναδικές παραστάσεις τον πόλεμο, την κατοχή, την πείνα και τον ‘’προοδευτικό’’  εμφύλιο . Στο βιωματικό όμως εκείνο Πανεπιστήμιο  έμαθα τις βασικές αλήθειες της ζωής και τις πανανθρώπινες αξίες της.

Οι άνθρωποι της εποχής  εκείνης ζούσαν αρμονικά με τη φύση και  τα ζώα τους , τα οποία αποτελούσαν τον μοναδικό και έμπιστο συνεργάτη τους , κυρίως σαν υποζύγια ,  μέσα φύλαξης και μεταφοράς . Ήταν ο φίλος τους και   τοποθετούσαν  το ‘’αχούρι’’ τους   κολλητά στον δικό τους κοιτώνα για να ελέγχουν τα ενδεχόμενα  προβλήματά τους. Τα ζώα  αυτά αποτελούν τους απόγονους του πώλου όνου που μετέφερε τον Ιησού στα Ιεροσόλυμα , ενώ   αργότερα τους φόρτωσαν τις συμπεριφορές κάποιων ανθρώπων και μετονομάστηκαν   γαϊδούρια και μουλάρια.

 Όσον  αφορά τη φύση, δεν μπόρεσε να γίνει κάτι θετικό, αφού έλλειπε η γνώση και οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις. Η φύση όμως της εποχής εκείνης έσφυζε από ζωντάνια και κανένας δεν μπορούσε να προβλέψει τη σημερινή της ‘’κατάντια’’. Το μυαλό μου είναι γεμάτο με εικόνες από πανέμορφα  τοπία και ολάνθιστους αγρούς, μέχρι που ήρθε η βιομηχανική εποχή, που άρχισε από την κατάργηση των γαιδάρων και τα ισοπέδωσε  όλα, αφήνοντας όμως εντελώς ανέγγιχτη τη γαϊδουριά !!!

Αλίμονο, δεν ευθύνεται μόνο η αναγκαία στη ζωή μας βιομηχανία αλλά και οι αστόχαστες διεθνείς και ντόπιες πολιτικές επιλογές, που δεν έμειναν στην ισότιμη αποδοχή, αλλά έδειξαν μια τάση ιδιαίτερης  και προκλητικής προβολής των ‘’παρά φύσιν’’ δραστηριοτήτων’’. Τα αποτελέσματα είναι ήδη εμφανή, φοβάμαι όμως ότι πολύ σύντομα δεν θα μπορούν να ανατραπούν οι αρνητικές τους συνέπειες. Θα την πάθουμε σαν τους συμπαθείς κυρ-μέντιους, που περιήλθαν στις αρμοδιότητες των διάφορων φιλοζωικών οργανώσεων.

Στα ευγενικά  και παρεξηγημένα αυτά ζώα,  αναφέρονται και πλείστες όσες σοφές παροιμίες μας, όπως: ‘’Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα’’,   που σήμερα  χαρακτηρίζει τους σύγχρονους αναθεωρητισμούς  των κυρίων Πούτιν , Ερντογάν   και των ομοφρόνων συνοδοιπόρων τους  και  ‘’ δεν μπορεί να χωρίσει δυο γαιδάρων άχυρα’’,  για να καταδείξει  την ανθρώπινη ανικανότητα και θα ταίριαζε γάντι και  σε πολλούς αυτόκλητους εθνικούς σωτήρες της χώρας μας. Πρόκειται γι’ αυτούς που σαν μοιρολογίστρες διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ανά τας οδούς και τας ρίμας και με στεντόρεια φωνή, διαλαλούν  ‘’την ανικανότητα’’ και στιγματίζουν επωνύμως τον εγκληματικό και αντεθνικό τρόπο που κυβερνούν οι αντίπαλοί τους, χωρίς να μπαίνουν στον κόπο να τους παραπέμπουν στην Δικαιοσύνη. Η παραπομπή αυτή βέβαια, κατά τους Νόμους και το Σύνταγμα, προϋποθέτει ότι θα κληθούν να προσκομίσουν και  τις αναγκαίες αποδείξεις, όπως συμβαίνει σε κάθε ευνομούμενη  Ευρωπαϊκή Πολιτεία. Ιδού  λοιπόν η Ρόδος, ιδού και το πήδημα, εάν πράγματι αποβλέπουν στο καλό της χώρας και της σωτηρίας όλων των πολιτών της, γιατί το αντίθετο μπορεί να υποκρύπτει σκοπιμότητες και να αποτελεί ένοχη ανεντιμότητα και καιροσκοπισμό.

Το ενδεχόμενο πρόβλημα  όλων αυτών των κατηγόρων που δείχνουν ότι ομονοούν, είναι ότι στοιβάχτηκαν πολλοί στο ίδιο άρμα και υπάρχει κίνδυνος εκτροπής του. Ας προσέξουν όλοι γιατί η χώρα αρκετά έχει υποφέρει από ανάλογες αντιπαλότητες στο παρελθόν και δεν αντέχει άλλους πειραματισμούς σε βάρος της. Η πραγματικότητα που βιώνει η χώρα και τα επίσημα  διεθνή στοιχεία δείχνουν ότι πάμε καλύτερα από κάθε προηγούμενη   φορά και μάλιστα μέσα στις πιο αντίξοες διεθνείς συγκυρίες.

Την ανθρώπινη  γαϊδουριά,  πρώτοι διαπίστωσαν  οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μας, που  έρχονται σε καθημερινή επαφή και γνωρίζουν  κάθε λεπτομέρεια της νεανικής  δραστηριότητας, με μπούλιγκ, ξυλοδαρμούς, ληστείες μέχρι και φόνους στους χώρους διδασκαλίας. Οι προοδευτικοί όμως ‘’ινστρούχτορες’’ αρνούνται   την ειδική αστυνομία στα Πανεπιστήμια, τα οποία έχουν καταστεί πυριτιδαποθήκες και χώροι εμπορίου ναρκωτικών και διάπραξης κακουργημάτων.  Οι όροι έχουν αντιστραφεί πλήρως και οι δάσκαλοι και οι  καθηγητές καλούνται να εκτελούν τις εντολές των 15μελών ή άλλων κομματικών οργάνων των μαθητών και  φοιτητών. Καμιά φορά – άμα λάχει – δοκιμάζουν και τη σωματική ρώμη των φερέλπιδων μαθητών τους ή ‘’χτίζονται’’ στα γραφεία τους, υποθέτω για να προστατευθούν από τους  κινδύνους της συντήρησης και του σκοταδισμού!!! Ω καιροί ω ήθη, που θάλεγε ο Κικέρωνας αν μιλούσε  ελληνικά.

Στην εποχή μας, η συναναστροφή  των γαιδάρων με τους ανθρώπους, δεν τους μετονόμασε απλώς  γαϊδούρια, που  αποτελεί ύβρη και τον  χειρότερο χαρακτηρισμό κακότροπου ανθρώπου, αλλά τους εξαφάνισε για να αποφύγει  ίσως και τον αθέμιτο  ανταγωνισμό!!! Είναι και αυτό ένα δείγμα της εξέλιξης του σύγχρονου ανθρώπου – αποφεύγω τον όρο προοδευτικού για να μην παρεξηγηθούν  οι ελάχιστοι εναπομείναντες  φυσικοί γάιδαροι,   αφού πια ούτε αυτοί δεν μας εμπιστεύονται . Κατάλαβαν ότι, αφού τους  μετατρέψαμε σε πρώτη ύλη  για  παστουρμά και  σαλάμι  αέρος[ γκρεμίζοντάς τους ζωντανούς σε απόκρημνα μέρη ], προσπαθούμε εκ των υστέρων να επιδείξουμε το ενδιαφέρον μας γι΄αυτούς και να σώσουμε τα προσχήματα. Βρήκαμε ευκαιρία να αποδώσουμε όλες τις ευθύνες κακομεταχείρισής τους, σε κάποιους  μεροκαματιάρηδες , που τους χρησιμοποιούν σαν μέσο μεταφοράς τουριστών σε δύσβατα μονοπάτια. Οι άνθρωποι αυτοί  κουβαλούσαν κάποτε τους τουρίστες στη δική τους πλάτη και αγαπούν τα ζώα τους, σαν τα παιδιά τους.O tempora o mores, που θα μπορούσε να το καταλάβει και ο Κικέρωνας!!!

Ας μείνουμε όμως στις  σοφές παροιμίες που χρησιμοποιούν το όνομά τους και διασώζουν την  υστεροφημία τους, Ποιος όμως θα μας σώσει από  τους   σφετεριστές της  σύγχρονης γαϊδουριάς;;;  Παρήλθε πια ανεπιστρεπτί η εποχή που οι επιτήδειοι πραξικοπηματίες  του γλυκού νερού, το ‘’έπαιζαν’’ επαναστάτες. Οι σύγχρονοι μιμητές τους έφθασαν μέχρι τις ΗΠΑ με τον Τραμπισμό, που λίγο έλλειψε να καταλύσει την ηγέτιδα παγκόσμια δημοκρατία και απειλεί επανάληψη στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Οι Αμερικανοί έχουν τα μέσα να το αντιμετωπίσουν η να το αποτρέψουν, οι  μικρές  όμως χώρες σαν τη δική μας τι μπορούν να κάνουν για να αποφύγουν μια επανάληψη των αδελφοκτόνων πραξικοπημάτων που στιγμάτισαν το παρελθόν μας και δεν θέλουμε να το ξαναζήσουμε:::  Φίλοι και σύντροφοι, ξανασκεφθείτε το και μη ρίχνετε νερό στο μύλο του Ανατολικού μας γείτονα, ξέρω καλά τι σας λέω γιατί έχω  προσωπικά βιώματα.   Αντώνης

ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ - Γλυκόπικρες Αναμνήσεις

                             ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

              ‘’ Γλυκόπικρες αναμνήσεις’’

 

 

Η προβολή από τη δημόσια τηλεόραση του σίριαλ για τον σφοδρό έρωτα του Γεωργίου Παπανδρέου και της Κυβέλης, μου έφερε στο νου τη γνωριμία μου μαζί τους και ενδιαφέροντα στιγμιότυπα. Η συνάντησή μας  έγινε σε διαφορετικό χρόνο με τον καθένα , σε προχωρημένη ηλικία αμφοτέρων και συνέβαλε στη διαμόρφωση προσωπικής μου άποψης και για τους δυο. Σκοπεύω μάλιστα, ύστερα από μερικά ζάπινγκ μου στο σίριαλ, να μην το παρακολουθήσω συστηματικά, ώστε να μην ‘’αλλοιώσω’’ την εικόνα που έχω βιώσει με εκείνη που ενδεχομένως επιδιώκει το ‘’έργο’’, χωρίς να αποδίδω κακή πρόθεση ή άλλες σκοπιμότητες.

Ο τίτλος του σημερινού μου πονήματος σηματοδοτεί τον τρόπο   παράθεσης πληροφοριών και απόψεων μου  με βάση τα προσωπικά  μου  βιώματα  και την μακρόχρονη εμπειρία  μου. Γεννημένος το 1934, είμαι παιδί της κατοχής και του εμφυλίου και λόγω επαγγέλματος  γνώρισα από πρώτο χέρι  χώρες, πρόσωπα και γεγονότα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο  και ενδεχομένως σημάδεψαν, με τον τρόπο τους, τη ‘’σύγχρονη’’  ιστορία.  Μεταξύ αυτών και οι  πρωταγωνιστές του έργου Φλόγα και άνεμος της ΕΡΤ,  Γεώργιος Παπανδρέου και    Κυβέλη Αδριανού,  με τους οποίους είχα μια εντελώς συμπτωματική προσωπική γνωριμία χωριστά,  προς το τέλος της ζωής αμφοτέρων.

Μέχρι το 1964 είχα κάποια  ακούσματα  για τον πρώτο  και είχα χειροκροτήσει μια θεατρική παράσταση της δεύτερης. Η μακρά υπηρεσιακή  απουσία μου  στο εξωτερικό , δεν μου επέτρεψε να έχω περισσότερες ζώσες αναμνήσεις από τις  θεατρικές της παραστασεις.  Συγκρατώ  τον πανελλήνιο θαυμασμό για τις ερμηνείες της  και  τις αμφιλεγόμενες κρίσεις που συνόδευαν τον πολιτικό που είχα την ευκαιρία να  γνωρίσω εκ του σύνεγγυς.

 Τον κατηγόρησαν οι Κομμουνιστές ότι με τη συμφωνία της Βάρκιζας τους ξεγέλασε να παραδώσουν τα όπλα, ‘’με τα οποία προφανώς επεδίωκαν να καταλάβουν την εξουσία’’ και να αποκτήσουμε ένα καθεστώς τύπου Βόρειας Κορέας, μετά την αποχώρηση των κατακτητών.  Ανάλογοι ήταν και οι υπαινιγμοί των Δεξιών για την ευκολία  πολιτικής του ‘’μετάλλαξής’’, με αποτέλεσμα να μείνει γνωστός ως ‘’παπατζής’’. Δεν παίρνω θέση στις κομματικές του θέσεις, αλλά θα μείνω στην προσωπική μας γνωριμία και ελάχιστα ακραία  δείγματα  συμπεριφοράς του, που μπορώ να αναφέρω.

Στην Ελληνο-Γιουγκοσλαβική διάσκεψη κορυφής που έγινε στο Βελιγράδι το 1965, όταν εγώ υπηρετούσα στην εκεί Ελληνική Πρεσβεία, μου ανατέθηκε να κρατώ τα πρακτικά των συνομιλιών. Διέμενα μαζί  τους, στη βίλα που είχε διατεθεί για την αντιπροσωπεία μας, για να διαβάζω τις σημειώσεις μου από την προηγηθείσα σύσκεψη και να αποφασίζουν για τη συνέχεια. Δεν θα αναφερθώ  στα θέματα που συζητήθηκαν, μένοντας κυρίως  στην κακή κατάσταση της υγείας του Πρωθυπουργού και τη συνεχή παρουσία τριγύρω, του γιού του Γιωργάκη- όπως τον αποκαλούσε -με τον εκδότη του ATHENS NEWS Γιάννη Χορν [ τον είχε βαφτίσει η Κυβέλη Αδριανού].

Εντύπωση μου προκάλεσαν οι συχνές ‘’ωθήσεις’’ του ’’ από τον παρακαθήμενο  Υπουργό  Εξωτερικών Σταύρο Κωστόπουλο [ με εμφανή τα συμπτώματα πάρκινσον και του ίδιου], όταν δεν απαντούσε  σε προτάσεις του Γιουγκοσλάβου ομολόγου του,  για θέματα που δεν είχαν προσυμφωνηθεί. Μετά το τέλος των συνομιλιών, οι Γιουγκοσλάβοι  επέμεναν να συμπεριληφθούν και αυτές στο κοινό ανακοινωθέν, επικαλούμενοι άρθρο  του Ανδρέα  Παπανδρέου στο Reuters  ότι  τον βρίσκει σύμφωνο η γιουγκοσλαβική πρόταση.  Επιστρέφοντας στη βίλα , προσπάθησε να κάμψει την έντονη αντίδραση του διπλωματικού διευθυντή του γραφείου του Τζών Σωσσίδη. Μεταξύ άλλων, που αποφεύγω σκόπιμα, ανέφερε ‘’αυτό το παλιόπαιδο μου πάει κόντρα γιατί θέλει να πάρει το Υπουργείο Άμυνας από τον Γαρουφαλιά’’.   Αυτά και άλλα τραγελαφικά συμβάντα μου έδωσαν μια ξεκάθαρη εικόνα των προσώπων που κυβερνούσαν τη χώρα μας και ενός ευδιάκριτου νεποτισμού που διαπερνούσε την διακυβέρνησή της .

Σημειώνω επίσης ότι στη γιουγκοσλαβική αντιπροσωπεία μετείχε και ο Στρατηγός  PEKO DAPCEVIC,  που προωθούσε τη σοβιετική στρατιωτική βοήθεια  στους Έλληνες κομμουνιστές στον Γράμμο και το Βίτσι και διετέλεσε Πρέσβης της χώρας του στην Ελλάδα. Όταν όμως ο Τίτο  το 1948, για δικούς του λόγους, διαφώνησε με το Ρώσο ηγέτη Στάλιν, διακόπηκε η αποστολή ρωσικού οπλισμού   και οι ηττημένοι αντάρτες διαμοιράστηκαν στις Ανατολικο-ευρωπαϊκές κομμουνιστικές χώρες.

Σε ανύποπτο χρόνο, στις αρχές της δεκαετίας του 1970 που διέμενα στο Παλαιό Φάληρο,  πλάι στον  γνωστό  θερινό  κινηματογράφο [ ΖΑΝ ΜΑΡΙ],  που ανήκε  σε συγγενικό πρόσωπο της συζύγου μου, γνώρισα την γηραιά πλέον Κυβέλη, που συχνά τον επισκεπτόταν. Ήταν πολύ καταβεβλημένη αλλά ‘’προσεγμένη’’ κυρία, που καθόταν πάντα στην ίδια θέση, στην τελευταία σειρά των καθισμάτων. Γνωριστήκαμε με τη μεσολάβηση του συγγενούς μας ιδιοκτήτου και αρχίσαμε να μιλάμε για πολλά και διάφορα θέματα. Μιλούσε με πολύ θερμά λόγια για τον καρπό του ερωτά της με τον Γεώργιο Παπανδρέου, αλλά όχι τόσο θερμά για τον ίδιο. Όταν μάλιστα αναφέρθηκα ακροθιγώς  στα γεγονότα του Βελιγραδίου, με άφησε να πιστεύω ότι συνέχιζε παρά την  υγεία του, γιατί φοβόταν  ότι οι πάντες γύρω του  τον υποβλέπουν.  Μιλήσαμε για πολλά και ενδιαφέροντα, κυρίως προσωπικά θέματα, αλλά σύντομα άρχισε να αραιώνει τις επισκέψεις μέχρι διακοπής τους. Όταν το  1977 έχασα, σε ηλικία 36 ετών,  τη σύντροφό μου ,μένοντας  μόνος με δυο μικρά παιδιά , δεν είχα τη δυνατότητα να την αναζητήσω. Τον επόμενο χρόνο έφυγε και η ίδια,  γεγονός  που μου στέρησε και την ιδέα της ενδεχόμενης  συντροφιάς της.

Προς επίρρωση των γραφομένων μου, επισυνάπτω  τρεις φωτογραφίες, δύο από την συνάντηση κορυφής και μία του ηγέτη της Γιουγκοσλαβίας Στρατάρχη Τίτο από την έλευσή του στην Ελληνική Πρεσβεία, για να υπογράψει στο βιβλίο συλλυπητηρίων για τον θάνατο του φίλου του τέως Βασιλιά Παύλου το 1964. Ενδεικτικό της προσωπικής φιλίας τους υπήρξε το γεγονός ότι σε όλα τα ταξίδια του Παύλου στην Ευρώπη μέσω Γιουγκοσλαβίας,  τον παραλάβαινε από τα σύνορά μας με τη ‘’χρυσή’’ προσωπική αμαξοστοιχία του και ειδική φρουρά και τον ξεπροβόδιζε μέχρι την έξοδο από τη χώρα του. Αντώνης

Ο υποφαινόμενος, πρώτος πλάι στον Τίτο.

Από τις συνομιλίες της συνάντησης κορυφής το 1965.
Ο υποφαινόμενος πρώτος καθήμενος αριστερά.

Από τη δεξίωση του Έλληνα πρωθυπουργού.
Ο υποφαινόμενος στο βάθος ανάμεσα στην κυρία 
και την ελληνική ηγεσία.

ΥΠΕΡΕΒΗ ΤΑ ΕΣΚΑΜΜΕΝΑ

                        ΥΠΕΡΕΒΗ  ΤΑ  ΕΣΚΑΜΜΕΝΑ

 

 

Τρέμω μπροστά στο φαινόμενο της Πρωθυπουργού των 44 ημερών -όπως την αποκάλεσαν- η οποία κατάφερε στο μικρό αυτό χρονικό διάστημα να χαρακτηρισθεί νέα Θάτσερ, να υποσχεθεί, να  ανακαλέσει  και να τινάξει τα πάντα στο αέρα. Όλα δε αυτά τα φοβερά  και τρομερά  τα έπραξε με σαρδόνιο χαμόγελο, επίδειξη γενναιότητας και πολλή τσαχπινιά.

Δεν θα ασχοληθώ περισσότερο με τη βρετανική  πραγματικότητα, που αποτελεί εσωτερική της υπόθεση, όσο και αν μας  αφορά, αλλά θα μεταφέρω το παράδειγμά της εις τα καθ΄ημάς. Είναι γνωστό ότι στη χώρα μας, αυτή η πρακτική έχει καταρρίψει κάθε ρεκόρ ανάλογης ανευθυνότητας και υποσχεσιολογίας, χωρίς  δυστυχώς να διαθέτουμε  το αντίστοιχο  background και τις δυνατότητες της Μ. Βρετανίας. Μου δίνει όμως  αφορμή να συνδέσω τον τίτλο με τα γεγονότα, τα οποία εξικνούνται  μέχρι την αρχαιότητα!!!

Ας ξεκινήσουμε όμως, όπως κάνουμε συνήθως, με την ερμηνεία της φράσης, αναφερόμενοι και στις αφορμές που  αποδίδονται ή  σχετίζονται με ψευδολογίες, που συνεχίζονται και στις μέρες μας. Η ειδοποιός διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι τα παλιά  ψεύδη λέγονταν για να εντυπωσιάσουν ενώ τώρα τα χρησιμοποιούν για να εξαπατήσουν, με  συνέπειες  στο κοινωνικό σύνολο. Στην αρχαιότητα η φράση σήμαινε ότι πήδηξε πέρα από τα όρια του σκάμματος, δηλαδή έκανε ρεκόρ, ενώ τώρα εννοούμε  ότι ξεπέρασε τα καθιερωμένα και ανεκτά όρια, δηλαδή  διέπραξε  παράβαση.

Η φράση έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα και υπάρχουν δύο εναλλακτικές ερμηνείες (παρόμοιες) .

Η πρώτη αναφέρετε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 664 π.Χ. όπου στο “άλμα εις μήκος” ή “σκάμμα” όπως λεγόταν τότε, ο Σπαρτιάτης Χιόνης κατάφερε να πραγματοποιήσει άλμα μεγαλύτερο των 16μ ( που  ήταν το μήκος του σκάμματος) “ξεπερνώντας τα όρια”.

Παρόμοια είναι και η άλλη ερμηνεία η οποία θέλει τον Φαύλο με καταγωγή από  τον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας, στους αθλητικούς αγώνες που διοργανώνονταν στους Δελφούς (τα Πύθια) να έχει πραγματοποιήσει και πάλι άλμα μεγαλύτερο από το οριοθετημένο μήκος του σκάμματος.

 Για να αποδραματοποιήσουμε την όλη κατάσταση που αναφέρεται στα άλματα ή πηδήματα, θα παραθέσω και μια συγγενή  ρήση: ‘’Ιδού η Ρόδος, ίδού και το πήδημα’’.

Σύμφωνα με το μύθο, ένας αθλητής καυχιόνταν συνέχεια ότι σε αγώνες στην Ρόδο είχε πραγματοποιήσει ένα τεράστιο άλμα. Κανείς δεν τον πίστευε όμως κι έτσι ο αθλητής καλούσε τους Αθηναίους να πάνε στη Ρόδο και να ρωτήσουν τους θεατές των αγώνων.  Το νησί δεν επιλέχτηκε τυχαία και φυσικά ένα τέτοιο ταξίδι δεν ήταν καθόλου εύκολο την εποχή εκείνη κι έτσι ο αθλητής βάσιμα πίστευε ότι το ψέμα του θα γινόταν πιστευτό. Τότε ένας Αθηναίος πήγε στο σκάμμα και με το χέρι έγραψε πάνω στην άμμο τη λέξη «Ρόδος». Κατόπιν γύρισε προς τον καυχησιάρη αθλητή και του είπε: «Αυτού γαρ και Ρόδος και πήδημα», το οποίο έχει μείνει ως «ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα».

Θυμίζω  λοιπόν  στους σύγχρονους ψευδολόγους ότι η  κατάχρηση  βλάπτει, αφού το ψέμα πολλοί αγάπησαν τους ψεύτες όμως ουδείς και μπορεί να το  στρέψει εναντίων όσων το  έχουν αναγάγει ως βασικό στοιχείο της  ανέλιξής τους !!!   Αντώνης

 

 

ΛΟΓΙΑ ΣΤΑΡΑΤΑ

                ΛΟΓΙΑ  ΣΤΑΡΑΤΑ

 

 

  Κύριοι  πολιτικοί  παράγοντες της χώρας, εν ενεργεία και σε  αναστολή ή αδράνεια, θα επιδιώξω το σημερινό μου δημοσίευμα να  είναι σύντομο και περιεκτικό αλλά και να ικανοποιεί πλήρως τις Συνταγματικές διατάξεις και τις περί δικαίου και ηθικής προϋποθέσεις κάθε ευνομούμενης χώρας.

Πολύς θόρυβος γίνεται τελευταία για την θρυλική παρακολούθηση από την ΕΥΠ ενός υποψήφιου για την αρχηγία Κόμματος και συνεπώς εν δυνάμει Πρωθυπουργού της χώρας. Αναφέρομαι στην ΝΟΜΙΜΗ παρακολούθηση και όχι στην προσπάθεια να εμπλέξουν στην υπόθεση και τη σύμπτωση μιας παράνομης, η οποία επιβάλλεται να ερευνηθεί αμέσως από τις αρμόδιες αρχές – συμπεριλαμβανομένης και της  σύμπραξης στον έλεγχο  της  νόμιμης ΕΥΠ. Επιμένω στον όρο νόμιμη, διότι η σύσταση και οι αρμοδιότητές της έχουν νομιμοποιηθεί με ψηφοφορία στη Βουλή. Αρνούμαι να δεχθώ ότι το Κοινοβούλιο νομιμοποιεί και παρανομίες, διότι το τελευταίο θα έθετε σε αμφισβήτηση όλους τους Νόμους, αυτούς που τους ψηφίζουν και   την ίδια τη Βουλή.

Όσον αφορά τις παράνομες, αυτές πάντα γίνονταν και ουδείς είχε ασχοληθεί, πέραν ενδεχομένως ενός σχολείου για ξένους  και το διεθνές κεφάλαιο, που υποβλέπουν τις προοδευτικές χώρες  και  ‘’πίνουν το αίμα των λαών’’. Θυμάμαι ότι κάποτε είχαν αναφερθεί  ανάλογες κακόβουλές ενέργειες και εναντίον Πρωθυπουργού της ‘’Δεξιάς’’ αλλά ελάχιστα απασχόλησε η ουσία της , αφού και ο  ίδιος ο θιγόμενος δεν θέλησε να το εκμεταλλευθεί  !!!

Δηλώνω ότι δεν είμαι νομικός ή συνταγματολόγος ούτε αναζητώ τα ‘’σοφίσματα’’ , με την  ‘’ερμηνεία’’  των ειδικών, που συνήθως  παρουσιάζουν διαφοροποιήσεις μεταξύ τους και συνεπώς δυσχεραίνουν την επιλογή της ορθής απάντησης. Αρκούμαι στην απόλυτη   νομική άποψη Dura lex sed lex  ή τη  μεταφορά της στη γαλλική « la loi est dure mais c’est la loi ».Η  αυστηρή αυτή διατύπωση, σε οποιαδήποτε γλώσσα, θέλει να υπογραμμίσει ότι  ανεξάρτητα από τη σκληρότητα που  έχει ο Νόμος πρέπει να εφαρμόζεται. Κατέγραψα και τη γαλλική εκδοχή της έκφρασης για να διευκολύνω την κατανόησή της και από εκείνους που διαβιούν σε γαλλόφωνες χώρες, ενώ  έχουν ξεχάσει  τα λατινικά τους!!!

Εφ’ όσον λοιπόν γίνεται κατανοητή και κατά το Σύνταγμα υποχρεωτική η εφαρμογή του Νόμου, εγώ ο εμπειρικός νομοταγής πολίτης, διερωτώμαι γιατί να μη γίνεται εξ ίσου σεβαστή και η βασική συνταγματική επιταγή για την ισότητα όλων μας  απέναντί στο Νόμο. Σαν ταπεινός απλός πολίτης,  γιατί αποδέχομαι αυτή τη διάκριση των νόμιμων ελέγχων της ΕΥΠ, έναντι των πολιτικών ηγετών και λοιπών προσωπικοτήτων, που με τον τρόπο τους , αμφισβητούν τους νόμους που ψηφίζουν;;;

Θα κλείσω με την πασίγνωστη και παρεξηγημένη φράση που αποδίνεται στον Ιούλιο Καίσαρα, ύστερα από το σκάνδαλο στο σπίτι του, που βόλευε τόσο πολύ τα πολιτικά του σχέδια ότι  «Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι αλλά πρέπει και να φαίνεται τίμια» και ο νοών νοείτω!!!   Αντώνης

 

LAST BUT NOT LEAST

 LAST  BUT  NOT  LEAST

 

Η πασίγνωστη έκφραση του τίτλου, που έχει τις ρίζες της στη Βίβλο, σημαίνει ότι η σειρά αναφοράς προσώπων, γεγονότων η πραγμάτων, δεν καθορίζει υποχρεωτικά  και την αξία ή τη σημαντικότητά τους. Στον επαναστατικό του λόγο ο Χριστός, όπως επιβεβαιώνεται και από τα πράξεις του, διακήρυττε ότι και οι έσχατοι έσονται πρώτοι. Με τη μικρή μου αυτή εισαγωγή θέλω να επισημάνω ότι και το τέλος ή το  τελευταίο σε μια  κατάταξη, που γίνεται με ανθρώπινα κριτήρια , ουδόλως υπολείπεται σε αξία και σπουδαιότητα όσων έχουν προηγηθεί στην προτίμηση.

Ας αρχίσω από τα δικά μου ταπεινά και ασήμαντα κείμενα και μάλιστα σε μια χρονική περίοδο που εγγίζει το  φυσικό και φυσιολογικό μου ‘’τέλος’’.  Δεν μπορεί όμως κανείς να  θεωρήσει λιγότερο ενδιαφέροντα  ή σημαντικά τα τελευταία από το προηγούμενα. Κάνω αυτή τη διευκρίνιση διότι   διαπιστώνω – από την   ανταπόκριση των αναγνωστών μου -  ένα  συνεχώς μειούμενο ενδιαφέρον. Προσωπικά  είμαι βέβαιος ότι από τα πρωτόλεια και ανεπεξέργαστα πονήματά μου, η προσθήκη της εμπειρίας μου, προσφέρει  μια αισθητή  ποιοτική διαφορά,  βελτίωση στον  τρόπο αντίδρασης στα κοινά και πιο θαρραλέα προσέγγιση των σημαντικών γεγονότων, χωρίς φόβο και πάθος, όπως συχνά αναφέρω  εσχάτως. Αυτό επισημαίνεται με πολύ πιο θερμά και  εγκωμιαστικά λόγια από λιγότερους μεν αλλά πιο ειδικούς και μάλιστα ακόμα και  άγνωστους αναγνώστες .

Δεν προσπαθώ να πείσω κανένα να με διαβάζει αφού, όπως έχω επισημάνει, άρχισα και συνεχίζω να γράφω κυρίως για μένα και για να ΄΄γεμίζω’’  τον αμέτρητο μοναχικό μου χρόνο. Συνεπώς μπορώ και ο  ίδιος να διαπιστώσω  την ποιοτική διαφορά και αυτήν μόνο επισημαίνω στην συγκεκριμένη κριτική μου. Δεν τα πουλάω να γραφόμενά μου αλλά τα μοιράζομαι με τους φίλους μου, χωρίς να προσδοκώ οποιοδήποτε όφελος ή να υπηρετήσω κάποια σκοπιμότητα.

Ας ξεφύγουμε όμως από τα προσωπικά – που  έμμεσα  αφορούν συνολικά τη σύγχρονη κοινωνία μας και όχι μόνο -  για να ασχοληθούμε με τα άμεσα προβλήματά της, που σαν παλιός και έμπειρος παρατηρητής της, μπορώ να πω ότι έχει χαθεί κάθε μέτρο, ύστερα από την έλλειψη κανονικότητας που μας απέδιδαν σε προηγούμενες περιόδους και   πολλοί  ’’εταίροι’’. Στην Ευρώπη που ανήκουμε αυτοδίκαια αλλά και με εθνική μας επιλογή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και συνεπώς αποτελούμε και οργανικό της μέλος , μας απέδιδαν κάποια συγκεκριμένη εποχή μια διαφορετικότητα. Την διαφοροποίησή μας αυτή, παρερμήνευσαν  Ευρωπαίοι παράγοντες και μας φόρτωσαν τα περιβόητα μνημόνια, για τα οποία – εκ των υστέρων και αφού ακόμα πληρώνουμε τις συνέπειές τους – μας ζήτησαν συγγνώμη, επιχειρώντας κάποτε και την αποπομπή μας. Δεν το κατάφεραν  τελικά  γιατί δεν το επέτρεπε το καταστατικό , χωρίς τη συγκατάθεσή μας . Κάποιοι εξ ημών βέβαια έσπευσαν να ομολογήσουν ότι συμφωνούν και το επιδίωξαν  ενώ κάποιοι άλλοι το προκαλούσαν με τη στάση τους ακόμα και με δημοψήφισμα!!! Οι τελευταίοι αναγκάστηκαν – γιατί άραγε -  να δηλώσουν πίστη και αφοσίωση  την οποία επαναλαμβάνουν κάθε φορά που  βρίσκονται εκτός της χώρας, ενώ  στο εσωτερικό η στάση τους κρίνεται επαμφοτερίζουσα . Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων - όπως αναγκάζομαι συχνά να επαναλαμβάνω – αλλά νομίζω ότι μάλλον παίζουν εν ου παικτοίς -  για τους δικούς τους κομματικούς και ιδεοληπτικούς λόγους.

Έχω συχνά αναφερθεί στο θέμα  και σχετικά πρόσφατα κατονόμασα πρόσωπα και παρατάξεις αλλά  ακολουθώ και   την επιστημονική άποψη  ότι η ‘’ επανάληψη μήτηρ πάσης  μαθήσεως ‘’ . ‘’ Αφού οδηγεί από την προσωρινή εγγραφή αυτών των σχηματισμών νευρωνικής ενεργοποίησης στη σταδιακή τους ενίσχυση και στην τελική παγίωσή τους ως σταθερών μνημονικών αποτυπωμάτων’’. Όπως κάνω συχνά τελευταία με  την αύξηση της εμπειρίας μου, εκμεταλλεύομαι λέξεις, ρήσεις ή φράσεις για να συμβάλω και στην διεύρυνση του γνωστικού  μας επιπέδου.

Με τρομάζει η σκέψη ότι άνθρωποι ακομμάτιστοι της διπλανής πόρτας, με ορθή σκέψη και κατά τεκμήριο εχέφρονες, παρασυρμένοι προφανώς από τα καθημερινά ακούσματα εκπροσώπων παρατάξεων, έχουν αρχίσει να ‘’ακούνε’’ και τις τουρκικές απόψεις για το ποιος ξεγύμνωσε τους μετανάστες στον Εύρο και γνώμες ‘’τρίτων’’ για πολιτική ευθύνη των βιαστών, συνδέοντας το γεγονός και με εκείνο του δυο αστυνομικών στο τμήμα Ομονοίας και πάει λέγοντας. Εν τω μεταξύ όλα σχεδόν τα κανάλια έχουν αναγάγει το θέμα των βιασμών σε μοναδικό  και ίσως από σύμπτωση  δεν χάνουν την ευκαιρία να προβάλουν ταινίες αναλόγου περιεχομένου και βίας, ώστε να στραφεί το όλο ενδιαφέρον των θεατών στο επίμαχο θέμα.

Θα αναφερθώ  τέλος – αφού πριν λίγο το είδα σε ένα  μου ζάπινγκ – σε  ένα από ελάχιστα ‘’παρήγορα’’ της ημέρας, όταν είδα ανταλλαγή χαιρετισμών των εκπροσώπων κομμάτων σε μια γιορτή με τον Υπουργό Άμυνας και για πρώτη φορά  δηλώσεις όλων τους για κοινή γραμμή – χωρίς επιφυλάξεις – κατά των τουρκικών δηλώσεων και ενεργειών και τον άμεσο τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία . Υπήρξε βέβαια και η γνωστή διαφοροποίηση του εκπροσώπου κόμματος που παντού οσμίζεται τον αμερικανικό παράγοντα. Έστω και έτσι λοιπόν , με τη μοναδική  διάκριση των ασήμαντων αιθεροβαμόνων που ξέμειναν από αντικείμενο και ανάλογη επιχειρηματολογία, μπορώ να στηρίξω τον τίτλο μου, ανεβάζοντας  στην πρώτη θέση την τελευταία  παράγραφο του σημερινού μου πονήματος. Αντώνης