Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ

           ΤΟ ‘’ΑΣΤΕΙΟ’’ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΑ ΤΟΥ 1968

 

Πρόκειται για δυο πασίγνωστα πια  βιβλία του Μίλαν Κούντερα, που στην επανέκδοση του πρώτου  άλλαξαν τη μετάφραση της τελευταίας λέξης, αντί του ‘’είναι’’  έβαλαν την ‘’ύπαρξη’’  και εγώ πρόσθεσα την Πράγα, όπου  διαδραματίζονται τα γεγονότα. Δεν θα ασχοληθούμε  με την λογοτεχνική ανάλυση του έργου αλλά με το πνεύμα και τις αλήθειες  που εκπέμπει ο συγγραφέας και στα παθήματα της πρωτεύουσας της πάλαι ποτέ Τσεχοσλοβακίας.

Ο Κούντερα υπήρξε μέλος του Κ. Κόμματος Τσεχοσλοβακίας από την αρχή της επιβολής του καθεστώτος και λόγω των θέσεων που συχνά διατύπωνε  κατά του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού, διαγράφηκε πολλές φορές από το Κόμμα.

 Μαζί με άλλους μεταρρυθμιστές συγγραφείς συμμετείχε περιφερειακά στην Άνοιξη της Πράγας του 1968 .  Τη σύντομη αυτή περίοδο μεταρρυθμιστικών δραστηριοτήτων διέκοψε   η  εισβολή των στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην Τσεχοσλοβακία τον Αύγουστο του 1968. Ο Κούντερα παρέμεινε απόλυτα προσηλωμένος στη μεταρρύθμιση του  Κομμουνισμού και μαζί με τον συνάδελφό του  Βάτσλαβ Χάβελ. στήριξαν την πρωτοβουλία του Ντούμπτσεκ. Το γεγονός όμως που τον  έκανε ανεπιθύμητο και συντέλεσε στην οριστική του διαγραφή  από το Κόμμα  και την απαγόρευση του λογοτεχνικού του έργου.  υπήρξε η δημοσίευση του βιβλίου του το ‘’ΑΣΤΕΙΟ’’.

Για τους ίδιους περίπου  λόγους υπέστη τη δική του τιμωρία και ο τρισολυμπιονίκης Εμίλ Ζάτοπεκ, με την κατηγορία ότι είχε υπογράψει την ‘’κάρτα των 50 προσωπικοτήτων, κατά της εισβολής των στρατευμάτων του Συμφώνου Βαρσοβίας στη χώρα. Στην περίπτωσή του δεν αρκέστηκαν στην καθαίρεσή του από τον βαθμό του  επί τιμή Συνταγματάρχη και αρχιπροπονητού των εθνικών ομάδων στίβου αλλά  και την ‘’εξορία’’ του σε βενζινάδικο της ορεινής αλλόγλωσσης Σλοβακίας. Του αφαίρεσαν και τα τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια,  με την αιτιολογία ότι τα κατέκτησε υπό την επήρεια  της κομμουνιστικής ιδεολογίας. A PROPOS,  που λένε στο χωριό μου, θα επαναλάβω ότι την αναγνώριση της Σοβιετικής εισβολής είχαν πρώτοι και ίσως μοναδικοί, αναγνωρίσει το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ.

Βίωσα προσωπικά τα γεγονότα της εποχής του Αλεξάνταρ Ντούμπτεκ, υπηρετώντας στην Πρεσβεία μας στην Πράγα [1966-1971] και έχω  αναφερθεί εκτενώς σ’ αυτά. Είχα δε την μεγάλη τύχη να συναντήσω αμφότερους τους συγγραφείς και να μιλήσω μαζί τους, στις συχνές προσχηματικές συνάξεις των αντιφρονούντων   φοιτητών, στις εκδηλώσεις  της νέας παραγωγής της οικογενειακής  μπύρας [ όπως στη χώρα μας γίνεται με το ούζο και το τσίπουρο].

Ο Κούντερα, το 1968, που τα έργα του απαγορεύτηκαν από την τσεχική κυβέρνηση, μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του το ‘’ΑΣΤΕΙΟ’’, έκανε το πρώτο του ταξίδι στο Παρίσι, όπου το 1975 μετανάστευσε  οριστικά. Ο δε Χάβελ, μετά την πτώση του κομμουνισμού  έγινε ο πρώτος Πρόεδρος της Τσεχοσλοβακίας και στη συνέχεια της ανεξάρτητης πλέον Τσεχίας.

Στο  ‘’Αστείο’’ ο συγγραφέας περιγράφει μια ερωτική  απόπειρα ενός φλερτ και  ένα αστείο. Ο ήρωας του  είναι  φοιτητής στο πανεπιστήμιο της Πράγας και πολιορκεί μια  φοιτήτρια, η οποία δεν έχει  αίσθηση του χιούμορ και τα παίρνει όλα στα σοβαρά.  Σε ένα ενθουσιώδες γράμμα της, του μεταφέρει τη χαρά της από την συμμετοχή της σε ένα επιμορφωτικό σεμινάριο του κόμματος στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Εκείνος, για να την πειράξει, της στέλνει μία κάρτα όπου της γράφει τις φράσεις, «Ο οπτιμισμός είναι το όπιο του λαού! Το υγιές πνεύμα βρομάει βλακεία. Ζήτω ο Τρότσκι!

Μέσα  από την πλοκή του μυθιστορήματος, αναδύονται τα θέματα της ελευθερίας της έκφρασης, της πολιτικής διαπαιδαγώγησης, της κομματικής πειθαρχίας, της θεωρίας και  πράξης του αυταρχισμού,  του ελέγχου  της εξουσίας, των ιδεολογιών και  των ιδεών του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού.

Δεν μπορώ να παραβλέψω την προβολή του έργου  και του ονόματος του Μίλαν Κούντερα την περίοδο της ανόδου στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ. Ο Ελληνικός λαός άκουγε τόσο έντονα, ίσως για πρώτη φορά, για την ‘’αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι’’ . Σκέπτομαι ότι οι ‘’φιλολογούντες’’ ίσως είχαν διαβάσει μόνο  τα βιβλία του που είχαν περάσει την κομματική λογοκρισία και δεν διάβασαν η αγνοούσαν  το  ‘’ΑΣΤΕΙΟ’’, γιατί αργότερα σταμάτησαν κάθε σχετική αναφορά. 

Θα επικαλεστώ   τα λόγια της ‘’χηρευόμενης’’ προσωρινής οικιακής βοηθού του Λάμπρου Κωνσταντάρα, στο έργο ο στρίγκλος που έγινε αρνάκι και θα αναφωνήσω άτιμη ‘’κενωνία’’,  με τη γνωστή εμμονή της χώρας μας  στην επιλεκτική μνήμη.   Αντώνης

ΑΣΦΑΙΡΑ ΠΥΡΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ

 

        ΑΣΦΑΙΡΑ ΠΥΡΑ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ

 

 

Μετά το προχθεσινό ‘’φιάσκο’’ της Βουλής, που με οδήγησε στα όριά μου, αποφάσισα να μην παρακολουθήσω και το χθεσινό, που θεώρησα too much για τις γεροντικές αντοχές μου και φαίνεται ότι δικαιώθηκα. Όπως αναμενόταν, οι προτάσεις δυο ομάδων της αντιπολίτευσης για την σύσταση προανακριτικής για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ ,δεν είχαν κανένα περιθώριο να ψηφιστούν , και έγιναν   για να γίνουν. Ιστορικά νομίζω ότι δεν υπάρχει ευτυχέστερο προηγούμενο στα χρονικά της Βουλής μας, πώς να υπάρξει τώρα που αυτή έχει ξεχάσει τον ρόλο της;;;

Όπως πληροφορήθηκα σήμερα, οι ομάδες που είχαν προτείνει την προανακριτική, απείχαν τελικά με σύσσωμη την Αντιπολίτευση από την ψηφοφορία.  Η φυγή γενικώς δείχνει παραλογισμό ή δειλία και μάλιστα καταφανή , όταν δεν ψηφίζεις ούτε τις δικές σου προτάσεις. Μήπως περίμεναν να το ψηφίσει η Κυβέρνηση , η οποία μόλις την προηγούμενη μέρα είχε  υπερψηφίσει τη δική της πρόταση για εξεταστική επιτροπή;;; Για μια ακόμα φορά η ελληνική πραγματικότητα ξεπέρασε και τη φαντασία.

Ήθελα νάξερα τι θα έλεγε, αν ζούσε ο Μπαρμπαγιάννης ο Σκαρίμπας,στην ιδιόρρυθμη γλώσσα του. Θα μιλούσε προφανώς για τους ‘’εαυτούληδες’’,  στίχοι του οποίου έχουν μελοποιηθεί  από τον Διονύση Τσακνή και παρουσιάστηκαν στο Μέγαρο στις 16.1.2012. Δεν  τους αναφέρω όμως  , γιατί η κυρία Google θα τους θεωρήσει ‘’ευαίσθητο περιεχόμενο'’ και απόντος του ποιητή, θα μου ξαναβγάλει κόκκινη κάρτα και δεν ξέρω στις πόσες τελικά αποβάλλομαι!!! Όποιος θέλει μπορεί να τους αναζητήσει στο διαδίκτυο, ελπίζοντας ότι δεν θα θεωρηθώ ως υποκινητής σε ‘’παράνομες δημοσιεύσεις’’ των πελατών της Google. Αχ ρε άτιμη ‘’καινωνία’’!!!

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να δω ποδόσφαιρο, το ματς του Παναθηναϊκού με τη γνωστή σκοτσέζικη ομάδα Ρέιτζερς. Δεν πέρασα καθόλου καλύτερα, αφού η ελληνική ομάδα αποκλείστηκε  [άδικα όπως λένε οι συντελεστές του ΠΑΟ], ενώ  ξέρουν καλά ότι στο ποδόσφαιρο μοναδικό μέτρο σύγκρισης παραμένει το γκολ. Εκείνοι έπαιζαν το γύρω-γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης, ο δε προπονητής  τους σε μια γλώσσα εξ ίσου ιδιόμορφη σαν του Σκαρίμπα,   δηλώνει ‘’: «Θεωρώ ότι αξίζαμε πολλά παραπάνω απ’ ό,τι πήραμε. Είναι άδικο αποτέλεσμα. Μπήκαμε πολύ δυνατά, δημιουργήσαμε πολλές ευκαιρίες, θα μπορούσαμε να είχαμε πετύχει πολλά γκολ, δεν έχω να πω κάτι στους παίκτες μου, ήταν εξαιρετικοί και το μόνο που έλειψε ήταν το γκολ.’’  Μα κύριε ΒΙΤΟΡΙΑ, στο ποδόσφαιρο όπως καλά γνωρίζεις, όλα κρίνονται από  το καταραμένο γκολ. Θυμάμαι ότι ανάλογα εκφραζόταν και ένας άλλος Ίβηρας συνάδελφός του  στον Ολυμπιακό και όπως λένε ‘’δεν πρόλαβε να δει την παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου, πράγμα που  απεύχομαι στον συμπαθέστατο Ισπανό.

Τελικά λοιπόν με απογοήτευσε και το ποδόσφαιρο και βρήκα δίκαιο τον παλιό όρο για ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής και το αντίστροφο, αφού ούτε έξω μα ούτε και μέσα τα πάμε καλά γενικώς. Μήπως κάποιοι πρέπει να ασχοληθούνε με το τάβλι, στο οποίο οι καφενόβιοι συντοπίτες μας τα πάνε καλύτερα;;; Αντώνης

ΚΡΩΓΜΟΙ ή ΓΚΑΡΙΣΜΑΤΑ

 

                        ΚΡΩΓΜΟΙ ή ΓΚΑΡΙΣΜΑΤΑ

 

 

Λόγω των διακοπών, αποφάσισα να απαλλάξω τους αναγνώστες μου από τα  e-mail ενημέρωσης, περιοριζόμενος σε περιστασιακές δημοσιεύσεις στην ιστοσελίδα μου, που δεν υποχρεώνει κανένα να τα διαβάσει. Το πρώτο θα το τηρήσω όσο μπορώ, αλλά η ‘’πολιτική’’ επικαιρότητα δεν με αφήνει να ησυχάσω.

Τι ήταν αυτό πάλι με τη χθεσινή συνέλευση της Βουλής; Να πω λαϊκό πανηγύρι θα αδικήσω τα πανηγύρια και ομολογώ ότι, παρά το πλούσιο λεξιλόγιό μου, αδυνατώ να βρω τον  χαρακτηρισμό που  ταιριάζει. Σε κάθε περίπτωση, αυτά που είδα και άκουσα δεν έχουν καμιά σχέση με τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό. Ύβρεις, συκοφαντίες και απειλές που θυμίζουν τους παραβατικούς νέους, που δίνουν ραντεβού για να λύσουν τις διαφορές τους , [ευτυχώς όμως εκτός κοινοβουλίου] και άλλα χειρότερα.

Μια γυναικεία φωνή από το βάθος της αίθουσας διακόπτει συνεχώς τον  Πρωθυπουργό που βρισκόταν στο βήμα και εκείνος της απαντά ‘’σταματήστε τα γκαρίσματα’’. Ο Πρόεδρος δε της Βουλής να παρεμβαίνει λέγοντας, αν θέλετε ‘’καταθέστε δήλωση δυσπιστίας  εναντίον μου’’.

Δεν ξέρω αν επιτρέπονται άναρθρες διακοπές και τέτοιοι χαρακτηρισμοί στον Ναό της Δημοκρατίας, διαφωνώ  όμως πλήρως με την φωνητική κατάταξη της παρεμβολής ως ‘’γκάρισμα. Το τελευταίο είναι πολύ χαμηλής συχνότητας [μπάσο] και ταιριάζει  περισσότερο σε ανδρική φωνή. Αυτό που άκουσα και εγώ προσεγγίζει περισσότερο σε κρωγμό καρακάξας.

Με την αναφορά μου στο πανέξυπνο αυτό πουλί θα ήθελα να προσθέσω ένα-δυο ιδιαιτερότητές του.

Η καρακάξα, τις τελευταίες δεκαετίες, αποτελεί για την επιστημονική κοινότητα αντικείμενο μελέτης και πειραμάτων. κατά τα οποία το πτηνό επιδεικνύει μεγάλη ικανότητα επίλυσης προβλημάτων.

 Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας έχει επικρατήσει -λανθασμένα- να ονομάζεται η καρακάξα ως «κίσσα». Το πρόβλημα έχει επιταθεί και με τη λανθασμένη μετάφραση της διάσημης  όπερας  του Τζοακίνο Ροσσίνι La gazza ladra, ως «Η κλέφτρα κίσσα» αντί του ορθού «κλέφτρα καρακάξα». Είναι γνωστό άλλωστε ότι  η καρακάξα προσελκύεται από γυαλιστερά αντικείμενα που κλέβει και μεταφέρει στη φωλιά της.

Έκανα την μικρή αυτή παρεμβολή για να αμβλύνω την οικτρά εντύπωση που αποκόμισα από τη χθεσινή συνεδρίαση του  αποκαλούμενου Ελληνικού  Κοινοβουλίου. Ακούστηκαν τρομερά πράγματα και διερωτώμαι  μήπως υπάρχει τρόπος  μιας αυτεπάγγελτης επέμβασης στον καταγγελτικό λόγο, που τόσο εύκολα και ενίοτε αναπόδεικτα χρησιμοποιείται. Με δεδομένο ότι οι συνεδριάσεις της Βουλής μεταδίδονται απ’ ευθείας από το δικό της κανάλι, μήπως θα έπρεπε να υπάρχει ένδειξη ακαταλληλότητας, ακόμα και για ενηλίκους!!!

 Σε περίπτωση που ισχύουν οι καταγγελίες να διώκονται  αυτεπάγγελτα οι δράστες και σε περίπτωση που αυτές δεν τεκμηριώνονται η δίωξη να στρέφεται εναντίον εκείνων που αβασάνιστα χρησιμοποιούν τόσο βαριές και αναπόδεικτες κατηγορίες.

Κάπως έτσι ξεκίνησε και η επιχείρηση ‘’καθαρά χέρια’’, που  έσωσε , έστω και προσωρινά, την Ιταλική Δημοκρατία, γιατί αν συνεχιστεί  η  τρέχουσα πρακτική, πέραν της απαρέσκειας των  νέων προς την πολιτική, θα ακολουθήσει, ενδεχομένως και διχασμός της κοινωνίας μας.

        Κλείνω με το   θέατρο του παραλόγου ,που συχνά παρουσιάζει η Βουλή, όπου αυτοί που καταγγέλλουν  αποχωρούν από τη συνεδρίαση και δεν υποστηρίζουν τις καταγγελίες με την ψήφο τους και άλλοι υπερψηφίζουν θέσεις τις οποίες λίγο πριν είχαν καταγγείλει. Αν ζούσε ο Ευγένιος Ιονέσκο, που εναντιώθηκε σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού , θα είχε αποφύγει να γράψει τον Ρινόκερο και τη ‘’φαλακρή τραγουδίστρια’’ , παραπέμποντας τους αναγνώστες του σε παραστάσεις της Ελληνικής Βουλής.

Παραλίγο να ξεχάσω ότι η παράσταση θα συνεχιστεί και σήμερα. Λέτε να ευθύνεται και η έντονη ζέστη των ημερών;;; Αντώνης

 

 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΥΓΡΟΥ ΣΤΙΒΟΥ

 

       ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΥΓΡΟΥ ΣΤΙΒΟΥ

                 ΚΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΣΙΓΚΑΠΟΥΡΗ

 

 

Τιμή και δόξα στους αθλητές μας, οι οποίοι, με τις επιτυχίες στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου στη Σιγκαπούρη , λάμπρυναν το όνομα της σύγχρονης Ελλάδας  και έδωσαν την ευκαιρία στους Έλληνες της μικρής αυτής χώρας να δείξουν παγκόσμια την ελληνική ψυχή.

Οι αθλητές μας , με τους προπονητές και τους λοιπούς  υπεύθυνους παράγοντες, έδειξαν ότι είναι πανάξιοι κάθε επαίνου. Προσωπικά  είμαι πανευτυχής και  για την επίσης λαμπρή  παρουσία των συμπατριωτών  μας που ζουν στη Σιγκαπούρη, που  έδειξαν ότι οι Έλληνες, μακριά από τη σύγχρονη τοξικότητα της χώρας μας, εκπροσωπούν το ορθόν και ωραίο της ρωμιοσύνης.

Αναφέρομαι   στην ιδιαίτερη προσωπική ικανοποίηση για τους Έλληνες της μικρής  νησιωτικής χώρας, γιατί  επί τέλους γνώρισα  πολλούς από τους αναπάντεχους αναγνώστες της ιστοσελίδας μου και τους αφιερώνω το παρόν  δημοσίευμα. Δεν μπορούσα να εξηγήσω που βρέθηκαν 1.500 αναγνώσεις της ιστοσελίδας μου, τους 12 τελευταίους μήνες , σε μια χώρα που δυσκολεύτηκα να την εντοπίσω στον χάρτη. Με την ίδια ευκαιρία εμπλούτισα και τις γενικότερες γνώσεις μου για τη θαυμάσια αυτή χώρα και λυπάμαι που η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει να γνωρίσω και τους δυο από κοντά.

Δεν θα πλατιάσω περισσότερο στη σημερινή αφήγηση,  εντοπίζοντας το ενδιαφέρον μου αποκλειστικά στη συνολική εικόνα των τελευταίων ημερών. Ευχαριστώ ιδιαιτέρως το περήφανο Ελληνικού στοιχείο – των αθλητών και των παροικούντων τη Σιγκαπούρη – για τη χαρά και τιμή που μου πρόσφεραν , ο καθένας από το μετερίζι του. Αντώνης

 

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΜΕΓΆΛΟΥΣ

 

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΟΥΣ

[Αυτογραφική Αφήγηση]

Δεν θα αποφύγουμε ούτε σήμερα την αναλυτική ερμηνεία του τίτλου, ώστε να ξεκαθαρίσουμε τα όσα ακολουθούν. Πρώτη λέξη μας είναι το παραμύθι, που φαίνεται γνωστή και κατανοητή, αλλά δεν είναι. Ένα είδος του είναι το παραμύθι , που στα παιδικά μου χρόνια του πολέμου και της πείνας μας έλεγαν οι γονείς μας, για να ξεχνάμε την πείνα και να ξεπερνάμε τους φόβους μας για τα καθημερινά μας βιώματα. Θυμάμαι μάλιστα μια ακραία περίπτωση, που ενδεχομένως δεν άρεσε το συγκεκριμένο παραμύθι, ίσως γιατί το είχαμε βαρεθεί. Τότε ο πατέρας μας, με τα ‘’σώβρακα’’ ανέβηκε στο κρεβάτι και έκανε γκριμάτσες γα να μας κάνει να γελάσουμε, και τα κατάφερε!!! Ω καιροί, ω ήθη, που έλεγε στα λατινικά και ο Κικέρωνας.

Ο πόλεμος πέρασε, η πείνα και η γενικότερη ανέχεια άρχισαν να ξεπερνιούνται , αλλά και οι γονείς δεν είχαν τον καιρό ίσως και τη διάθεση για παραμύθια τα οποία αναφέρονται σε δράκους, βασιλιάδες και πριγκιπόπουλα, που είχαμε πια ‘’μπουχτίσει’’. Αργότερα, όσο απομακρυνόμαστε από τον πόλεμο, άρχισε το κομματικό παραμύθι.

Θυμάμαι κάποιον που αποκαλούσαν και ‘’γέρο της δημοκρατίας’’, και είχα την τύχη να τον γνωρίσω προσωπικά, που παραμύθιαζε τον κόσμο με τις ευρηματικές του υποσχέσεις για την παραδεισένια συνέχεια που θα μας περίμενε. Το εύρημα επαναλαμβάνεται και στους νεώτερους κι ο λαός ηλιθίως το περιμένει ακόμα, όπως τα τιμημένα γερατειά και τόσα άλλα. Στο παιχνίδι μπήκε και ο Σπύρος Μαρκεζίνης, όχι κακόβουλα – όπως και ο προηγούμενος- με τη διαφορά ότι και αυτός, με τις ρητορικές υπερβολές του, μας έκανε να γελάμε και τον κυνηγούσαμε σε κάθε ομιλία του. Δεν ήταν αστείος και είχε ικανότητες, αποδείχτηκε όμως αφελής ή καιροσκόπος, αφού συνεργάστηκε με την χούντα και δεν ήταν ούτε για γέλια πια!!!

Στο χορό του παραμυθιού μπήκαν προοδευτικά όλα τα κόμματα και για να αφομοιώσουμε τα παραμύθια τους καλύτερα, μεσολαβούσαν τα ΜΜΕ, καθένα με τις προτιμήσεις του και τα επαναλάμβαναν αμέτρητες φορές. Οι νεότεροι μπορεί να μην πρόλαβαν τους πρώτους διδάξαντες, γνώρισαν όμως καλά τους συνεχιστές τους μέχρι σήμερα. Οι σύγχρονοι παραμυθάδες, τα διανθίζουν με ψευδολογίες, συκοφαντίες, ακόμα και απειλές. Τη σκυτάλη πήρε τελικά το διαδίκτυο με fake news και ακατονόμαστες στρεβλώσεις, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο. Αυτό αποστέρησε κάποια ΜΜΕ από την αποκλειστικότητα του κομματικού παραμυθιού, στρέφοντάς τα στην αναλυτική παρουσίαση διάφορων αδικοπραξιών, διευκολύνοντας ίσως άθελα τους, νέους μιμητές. Το παραμύθι πάει σύννεφο και όπως έλεγε συχνά ο συγχωρεμένος Ντίνος Ηλιόπουλος, ’ ‘’είμαστε μια τέλεια ατμόσφαιρα’’.

Το σημερινό παραμύθι μας για μεγάλους, αναφέρεται σε μια πολύ μεγάλη χώρα, οι κάτοικοι της οποίας δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, αυτό όμως δεν εμποδίζει τη χώρα και ιδιαίτερα την ηγεσία της να περνάει θαυμάσια. Η χώρα αυτή με τις πανίσχυρες δυναστείες της είχε σημαντικό πολιτισμό, αλλά ο λαός δεν ανεχόταν τους δυνάστες και κάποιος ονόματι Μάο Τσε Τουνγκ, [ που κυκλοφόρησε και έγχρωμα βιβλία] αποφάσισε να τους σώσει, εντάσσοντάς τους σε μια άλλη τυραννία, μιμούμενος τη ρωσική ‘’επανάσταση’’ του 1917 .

Οι διάδοχοί του, πριν ανεβάσουν τον λαό στην εξουσία, όπως είχαν υποσχεθεί και κάποιοι δικοί μας ηγέτες, τον μετέτρεψαν σε φθηνό μεταποιητή και κατασκευαστή μηχανολογικού και κυρίως ηλεκτρονικού υλικού, των μεγάλων δυτικών χωρών, που ο λαός των δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα την χειρονακτική εργασία. Οι μεγάλες χώρες, προοδευτικά τους μετέφεραν και την υψηλή τεχνολογία τους και μετά ‘’’άντε πιάστε τους’’.

Τα μεροκάματα ‘’πείνας’’ διατηρήθηκαν, καθιερώθηκε όμως η υποχρεωτική εργασία και η οικονομία της χώρας έφθασε σε ύψη δυσθεώρητα. Κάτι ανάλογο έγινε και με την οικονομησιά της εξουσίας και των παρατρεχάμενων, μέχρι που βρέθηκαν και Κινέζοι δισεκατομμυριούχοι. Ακολουθώντας την μεσαιωνική ρήση της Καθολικής Εκκλησίας ‘’ ‘’ ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’’ ,η Κίνα δουλοποίησε την προσφορά του εργατικού της δυναμικού προς τους ισχυρούς της Δύσης, για να καταστεί η ίδια ισχυρότερη.

Η μεγάλη αυτή χώρα, διατηρεί την κομμουνιστική προμετωπίδα, μόνο όσον αφορά την καταπίεση του λαού και τον τρόπο επιλογής της εξουσίας, εφαρμόζει όμως κατά τα λοιπά, ένα δικό της καπιταλιστικό σύστημα , σε πλήρη αντίθεση με την γειτονική της ‘’ Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας ‘’, που εμμένει στο δόγμα ο λαός στην εξουσία, χωρίς να προσδιορίζεται ο χρόνος πραγματοποίησης. Το τελευταίο θυμίζει το ‘’φιλελεύθερο’’ Σύνταγμα της τέως Σοβιετικής Ένωσης, στο ακροτελεύτιο άρθρου του οποίου αναφερόταν ότι η εφαρμογή του αναστέλλεται μέχρι νεωτέρας. Λέτε να γίνει ανάλογο και στις εναπομείνασες ‘’σοσιαλιστικές’’ χώρες της Ασίας;;;

Η Β. Κορέα επιμένει στην ‘’αυθεντική της γραμμή’’ την όποια επαγγέλλεται και το ημέτερο ΚΚΕ. Αλλοίμονο όμως αν οι δικοί μας μιμηθούν τον ομαδικό τρόπο γέλωτος μέχρι δακρύων που επιβάλλει ο Κιμ Γιονγκ Ουν, γιατί προσωπικά δεν θα αντέξω.!!! Μου αρέσει αν θέλετε να υπάρχει και λίγη σοβαρότητα και αν ποτέ νοιώσω την ανάγκη να γελάσω, προτιμώ να ‘’αυτογαργαλιέμαι’’. Αντώνης

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

 

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

[Αυτογραφική Αφήγηση]

Η πρώτη μου επαφή με την Ευρώπη έγινε τον Ιούνιο του 1960 στην ενωμένη τότε Γιουγκοσλαβία του Τίτο, όπου κλήθηκα να υπηρετήσω στην Πρεσβεία μας στο Βελιγράδι . Ευτυχώς το ταξίδι μου έγινε με το τραίνο και είδα λίγα και φευγαλέα στη διαδρομή. Θα προσπαθήσω να αποφύγω πολλά από αυτά που έχω αναφέρει σε άλλα κείμενα ή στο βιβλίο μου. Όταν αργότερα ταξίδευσα οδικώς, κατάλαβα τι σημαίνει υπαρκτός σοσιαλισμός που έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Εκεί έμαθα πολλά για τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, που τα έβλεπες και με κλειστά μάτια, τα περισσότερα όμως από τον αρμοδιότερο , τον επί κεφαλής του στρατοπέδου του Μπούλκες, ονόματι Παπαδάτο. Ο συγκεκριμένος κύριος, παράλληλα υπήρξε Συνταγματάρχης του Γιουγκοσλαβικού Στρατού και εκδότης του περιοδικού ‘’Μεντζουνάροντνα πολίτικα [διεθνείς σχέσεις] και επειδή η Σλοβάκα σύζυγός του ήταν θρησκευόμενη, συμμετείχε σε όλες τις εθνικοθρησκευτικές εκδηλώσεις της Πρεσβείας μας. Σε κάποια από αυτές μου πρότεινε να μου κάνει μαθήματα οδήγησης, ύστερα από προτροπή του Πρέσβη. Για πρώτη φορά, τον έφερε στην Πρεσβεία ο προηγούμενος επί τιμή Πρέσβης , ο γνωστός Στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος. Κεφαλλονίτης στην καταγωγή, γόνος εύπορης οικογένειας εμπόρων στη Ρωσία, με πολύ καλή παιδεία, μάλλον αντιμετώπισε με θαυμασμό όσα είχαν γίνει κατά των Τσάρων, στην οκτωβριανή επανάσταση. Απέναντί μου υπήρξε άψογος και το μόνο που με παρακάλεσε, στις διαδρομές με το ‘’ Φίτσα’’ του [ μικρό Φίατ γιουγκοσλαβικής κατασκευής] ήταν να πω δυο καλά λόγια στον Πρέσβη, ώστε να μη διωχθούν η μητέρα και η αδελφή του που ζούσαν στην Αθήνα και δεν είχαν καμιά σχέση με ‘’ τη δική του εγκληματική δράση στην Πηγάδα του Μελιγαλά’’. Ο ίδιος κρατούσε τότε και τα αρχεία του ΚΚΕ και διευκόλυνα κάποιους φίλους δημοσιογράφους [Γ. Δρόσος και Β. Βασιλείου], να βρουν στοιχεία για τη σχετική αρθρογραφία τους.

Το μόνο που έσωζε την κατάσταση, για μας τους Έλληνες, ήταν η λατρεία του σερβικού λαού για τη χώρα μας. Θυμάμαι μια χαρακτηριστική περίπτωση ενός Σμηνάρχου του Στρατιωτικού γραφείου [ του Ακριβού Τσολάκη, μετέπειτα εμπειρογνώμονα αεροπορικών ατυχημάτων], όποιος , με το αυτοκίνητό του που ήμουν επιβάτης, έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα. Μας σταμάτησε η τοπική τροχαία και αφού είδε την ταυτότητά του είπε. Κύριε Σμήναρχε σήμερα ‘’πετούσατε πολύ χαμηλά. Του επέστρεψαν την ταυτότητα και μας χαιρέτησαν ευγενικά, χωρίς καμιά συνέχεια. Θα αναφερθώ ενδεικτικά και στα λόγια, του συγγενούς της Σερβικής Βασιλικής οικογένειας Καρατζόρτζεβιτς, που ζούσε στο Βελιγράδι. Μου είχε πει ότι η οποιαδήποτε σχέση με Έλληνα ή Ελληνίδα αποτελούσε τίτλο τιμής και ήταν σημαντικό στοιχείο για την ανέλιξη στην πολιτική ιεραρχία της Σερβίας. Μου απαρίθμησε Πρωθυπουργούς της χώρας με Ελληνίδα σύζυγο και πρόσθεσε ότι ακόμα και ο τέως Βασιλιάς της Σερβίας είναι παντρεμένος με Ελληνίδα.

Στη χώρα αυτή ζήσαμε κακές και καλές καταστάσεις, με κυριότερη τη γέννηση της κόρης μου. Η ευτυχής συγκυρία της γνωριμίας του Πρέσβη μου με τον Καθηγητή μαιευτήρα και προσωπικό γιατρό της συζύγου του Τίτο, έσωσε και τους δύο [μάνα και κόρη], διότι η γυναικολόγος της κλινικής, υψηλά στην κομματική ιεραρχία, με είχε θέσει προ του διλήμματος ποιο από τα δυο άτομα επιθυμώ να διασωθεί!!!

Μεσολάβησε μια απόσπασή μου στην Πρεσβεία μας στη Βόννη, διότι το γνωστό γερμανικό περιοδικό Der Spiegel είχε αναφερθεί σε μια ιδιαίτερη σχέση της συζύγου βορειοελλαδίτη πολιτικού με τον Γερμανό διοικητή της Θεσσαλονίκης Μέρτεν. Λεγόταν τότε, ότι ο Πρέσβης , ονόματι Υψηλάντης, απόγονος της γνωστής ηρωικής οικογένειας, δεν αντέδρασε έγκαιρα και το θέμα πήρε μεγάλη έκταση. Η Πρεσβεία χρειάστηκε κάποια ενίσχυση, και ο κλήρος έπεσε σε μένα. Το θέμα έκλεισε και σε τρεις μήνες επέστρεψα στο Βελιγράδι. Το μόνο που άκουσα αργότερα είναι ότι ο Υψηλάντης βρέθηκε υποψήφιος με την Ε.Κ. του Γ. Παπανδρέου και εξελέγη Βουλευτής χωρίς καν να εμφανιστεί στους ψηφοφόρους. Θαύμα!!!

Τον Ιούνιο [περίοδος μεταθέσεων λόγω σχολείων] του 1966, πήρα μετάθεση για την ενωμένη τότε Τσεχοσλοβακία. Στη χώρα αυτή , ο πολιτισμός ήταν εμφανής αλλά η μιζέρια ήταν διάχυτη παντού και όλα τα ακίνητα κρατικοποιημένα. Παρά την έγκαιρη , πριν από την άφιξή μου, αίτηση κατοικίας, αναγκαστήκαμε με ένα τρίχρονο παιδί να μένουμε για έξι μήνες σε ένα μεγάλο σοβιετικού τύπου ξενοδοχείο και αυτό μας προβλημάτιζε.

Χρησιμοποιώντας την τακτική που περιγράφει στο βιβλίο του ‘’για τρία ζευγάρια μεταξωτές κάλτσες’’ ο Παντελεήμων Ρωμανώφ , επισκέφθηκα το αρμόδιο γραφείο [Sprava slouzba] του Υπουργείου εξωτερικών, που κατ΄ευφημισμό αποκαλούσαν Γραφείο εξυπηρέτησης διπλωματικού σώματος και τους εξέθεσα το πρόβλημά μου. Για μια ακόμα φορά στάθηκα τυχερός, γιατί την εξεύρεση κατοικίας μου είχε αναλάβει μια ευειδέστατη Τσεχίδα. Δικαιολογήθηκε ότι δυσκολεύτηκε να βρει ένα διαμέρισμα με τις προδιαγραφές του αιτήματος μου. Της απάντησα ότι λόγω μικρού παιδιού ήμουν διατεθειμένος να δεχθώ οποιοδήποτε σπίτι.

Μου πρότεινε λοιπόν ένα παλιό αρχοντικό του γνωστού συγγραφέα της ‘’Δίκης’’ Φραντς Κάφκα , 340 τετραγωνικά μέτρα, με δυο πελώρια σαλόνια με επένδυση καρυδιάς , πανύψηλα τζάμια βιτρό και κοντά στο κέντρο και στην Πρεσβεία. Μου έδωσε την εντύπωση ότι είχε διαβάσει και η ίδια το βιβλίο του Ρωμανώφ, αφού δέχτηκε ευχαρίστως να της ανταποδώσω την ευγενική της ανταπόκριση με ένα δωράκι από την Βιέννη, που ταξίδευα πολύ συχνά για το διπλωματικό ταχυδρομείο [ Στο διαβατήριό μου υπάρχουν 105 σφραγίδες διάβασης των συνόρων οδικώς]. Μου είπε τα ‘’μέτρα της’’ για ένα μεταξωτό πουκαμισάκι και το άρωμα της αρεσκείας της, Την επομένη κιόλας παρέλαβα την οικοσκευή μου που με περίμενε στο τελωνείο και εγκατασταθήκαμε στο ‘’αρχοντικό’’ μας. Το μόνο του μειονέκτημα ήταν ότι έπρεπε να προκαταβάλω το ενοίκιο για ένα χρόνο. Το διαμέρισμα αυτό δεν το παρέλαβε κανένας μελλοντικός συνάδελφος, διότι ζητούσαν το ενοίκιο σε δολάρια.

Την Άνοιξη του 1968 κατάλαβα ότι είχα καταστεί ο εύκολος στόχος για κάθε πρόβλημα στη Γερμανία, αφού με ξανάστειλαν στη Βόννη, με σκοπό να αντικαταστήσω συνάδελφο, που είχε κατηγορηθεί ως χουντικός, εν μέσω χούντας. Βέβαιος ων ότι θα επιστρέψω σύντομα – πράγμα που επιθυμούσα- κράτησα το σπίτι, αφού είχα προπληρώσει το ενοίκιο για ένα χρόνο, συσκεύασα και απέστειλα την οικοσκευή στο νέο μου πόστο. Εν τω μεταξύ μια δυο μέρες πριν είχε έλθει στην Πράγα ένας εμπορικός ακόλουθος και αντιμετώπιζε πρόβλημα στέγης. Σκέφθηκα ανθρωπιστικά και του πρότεινα τη δωρεάν παραμονή του στο σπίτι μου, μέχρι να επιστρέψω. Του παρέδωσα τα κλειδιά – νομίζω μάλιστα ότι ξέχασε να μου πει ευχαριστώ- και οδικώς την επομένη έφθασα στη γνωστή μου Βόννη.

Εκεί να δεις ευτράπελα αλλά και επικίνδυνα παιχνίδια σε όποιον δεν ήταν αρεστός στον Στρατιωτικό Ακόλουθο – συμμαθητή στη Σχολή των Ευελπίδων και φίλο του Παπαδόπουλο. Πολλοί ατυχείς απεστάλησαν στο ΕΑΤ-ΕΣΑ για να ελέγξει τη φιλοπατρία τους ο γνωστός Θεοφιλογιαννάκος και όσοι επέστρεφαν ήταν μελανιασμένοι από το ξύλο. Ακόμα και ένας Αρχιμανδρίτης στην Ελληνική Εκκλησία, ονόματι Κοντομέρκος, που ‘’βρήκαν’’ στην Άγια τράπεζα προπαγανδιστικά φυλλάδια κατά της χούντας και ακολούθησε τη γνωστή οδό προς το ΕΑΤ-ΕΣΑ. Γύρισε σε οικτρή κατάσταση και έντρομος με όσα είχε υποστεί.

Ο μόνος που έδειχνε περιχαρής και περιφερόταν στα Προξενεία μας προπαγανδίζοντας την ‘’Εθνική Κυβέρνηση’’, ήταν ο πασίγνωστος κονφερανσιέ και ηθοποιός Γιώργος Οικονομίδης, τέως κομμουνιστής, που απολάμβανε με τους μπράβους του το ‘’εθνικό‘’ του έργο.

Παρέλειψα να αναφέρω την άψογη και φιλόξενη συμπεριφορά του συναδέλφου που είχα κληθεί να αντικαταστήσω. Βέβαιος και εκείνος , ότι δεν πρόκειται να φύγει από τη θέση του, μου δάνεισε διάφορα οικιακά σκεύη – μέχρι και τηλεόραση- για να διαμείνω σε επιπλωμένο σπίτι για να αποφύγω το άνοιγμα της οικοσκευής μου , για το μικρό διάστημα που θα έμενα στη Βόννη. Βέβαια για τη φύλαξη της οικοσκευής μου στο Τελωνείο πλήρωμα υψηλό τίμημα , με προσαύξηση για κάθε επόμενο μήνα. Μου δημιουργήθηκε όμως μια απορία που ακόμα δεν μπόρεσα να απαντήσω και ο ίδιος δυστυχώς δεν είναι πια εν ζωή, για να με βοηθήσει.

Ένα Σάββατο απόγευμα μου πρότεινε να πάμε οικογενειακώς στο Μπάντ Γκότεσμπερργκ [ περί τα 70 χιλιόμετρα μακριά] σε ένα κέντρο που διέθετε Μίνι Γκόλφ, που ήξετε ότι μου αρέσει. Φθάσαμε καλά, σε ένα θαυμάσιο τοπίο και μείναμε μέσα στο κέντρο γιατί ξέσπασε ξαφνικά μια πολύ έντονη καταιγίδα, που δεν κράτησε πολύ. Μόλις σταμάτησε μου πρότεινε να πάμε στο γήπεδο του μίνι γκολφ, πίσω από το κέντρου και ‘’ω του θαύματος’’, είδα μια παρέα 5-6 ανδρών να μας καλωσορίζει ελληνικά. Μου συστήθηκαν ευγενικά ότι ήταν ο Στρατιωτικός Ακόλουθος Περεσιάδης με στελέχη του γραφείου του και μπήκε αμέσως στο θέμα. ‘’Θέλουμε από αύριο να μας ενημερώνεις για τα τηλεγραφήματα της Πρεσβείας και να μην ασχολείσαι με τα δικά μας, που θα αναλάβει ο συνάδελφος σου’’.Αντέδρασα αμέσως αλλά με ευγένεια και ίσως λίγο φόβο γιατί ήμουν και μόνος και απάντησα στον Στρατιωτικό ακόλουθο, αφού οι άλλοι δεν είπαν λέξη, ‘’ δεν μου πέφτει λόγος για τον χειρισμό των δικών σας, άλλα για το θέμα των λοιπών, θα ενημερώσω πρωί-πρωί τη Δευτέρα τον Πρέσβη μου, ώστε να ρυθμισθεί το θέμα’’. Μου εξήγησαν να μην πω τίποτα από όλα αυτά που συζητήσαμε Η αντίδρασή τους μου φάνηκε λίγο βίαια και απάντησα ότι ‘’ είμαι μέλος της Πρεσβείας και οφείλω να ενημερώσω τον Πρέσβη που προΐσταται όλων των υπηρεσιών στη Γερμανία, πράγμα το οποίο έκανα, ομολογώ χωρίς καμιά συνέπεια ή συνέχεια. Ένα ακόμα θαύμα, ή είχαν περιποιηθεί αρκετούς εκείνη την ημέρα και εγώ τους περίσσευα;;;

Αρχές Αυγούστου, ήρθε ένα τηλεγράφημα για τον Πρέσβη Αλέξη Κύρου, της γνωστής οικογένειας εκδοτών της Εστίας και γνωστό Καθηγητή σε Γερμανικά Πανεπιστήμια, που είχε συμπληρώσει πέραν των 40 ετών υπηρεσίας. Τον παρακαλούσε ο Υπουργός Εξωτερικών Πιπινέλης, να ανανεώσει τη σύμβασή του για 6 επί πλέον μήνες, προφανώς γιατί έχαιρε εκτίμησης στη γερμανική κυβέρνηση και τους ήταν ‘’χρήσιμος’’.

Πήγα το τηλεγράφημα προσωπικά στον Πρέσβη και άρχισε να το διαβάζει. Όταν τελείωσε σιγοψιθύρισε, ότι βαρέθηκε πια και είναι καιρός να ξεκουραστεί. Εκμεταλλευόμενος την απάντηση του είπα επί λέξει: ‘’ Όσον καιρό είστε εδώ επιμένετε ότι θα φύγει ο άλλος και θα μείνω εγώ – που δεν το επιθυμώ . Τι νομίζεται ότι θα γίνει αν φύγετε, θα μείνω εγώ ή ο άλλος;;; Πήρε αμέσως ένα χαρτί και έγραψε την απάντησή του στον Υπουργό: ‘’ Διαπιστώσας ότι θέμα [έγραφε το όνομα του άλλου] κατέστη εθνικό, παρακάλεσα τον κ. Ταρνανά να επιστρέψει στην Πράγα, υποβάλλω δε άμα την παραίτησή μου.’’. Αυτό ήταν, γιατί η συνέχεια επιφύλασσε και για τους δυο μας δυσάρεστες μέχρι οδυνηρές εκπλήξεις.

Θα τηρήσω την ιεραρχία και θα αρχίσω από τον Πρέσβη. Επιστρέφοντας οδικώς στην Ελλάδα, όχι μακριά από τη Βόννη υπέστη καρδιακή συγκοπή και εκεί σταμάτησε η ζωή του, νοιώθοντας κάποιες ενοχές για το δίλημμά του, αν και είχε ήδη αποφασίσει να μη συνεχίσει.

Εγώ επέστρεψα χαρούμενος στην Πράγα και έτυχα θερμής υποδοχή από τους ελάχιστους συναδέλφους, πλην του Εμπορικού Ακολούθου , ο οποίος ορθά – κοφτά μου είπε, ότι δεν περίμενε την εξέλιξη της επιστροφής μου και άνοιξε την οικοσκευή του και ήλθε και η οικογένειά του. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να βρούμε ένα ξενοδοχείο - γιατί όλα ήταν γεμάτα με τουρίστες λόγω της Άνοιξης της Πράγας. Βρήκα ένα δωμάτιο στο μικρό ξενοδοχείο CENTRUM, απέναντι από τα γραφεία της εφημερίδας –οργάνου του κόμματος – RUDE PRAVO, στα οποία λίγες μέρες αργότερα εγκαταστάθηκε η στρατιωτική ηγεσία της Σοβιετικής εισβολής στη χώρα,

Την ημέρα της εισβολής μεταφερθήκαμε όλοι στη κατοικία του Πρέσβη που συστεγαζόταν με τα γραφεία, το βράδυ όμως επιστρέψαμε όλοι στους χώρους διαμονής μας, Εγώ έκανα μια ακόμα προσπάθεια με τον ‘’καταληψία’’ του σπιτιού μου για κάποιο συμβιβασμό, εκείνος όμως ήταν ανένδοτος και βεβαίως δεν μιλούσε καθόλου για το προπληρωμένο ενοίκιο. Την υπόθεση ανέλαβε να ξεκαθαρίσει ο Πρέσβης, ο οποίος ‘’εμπιστευτικά’’ του είπε ότι έχει πληροφορίες ότι ετοιμάζεται στρατιωτική αντίδραση των Τσέχων και αναμένεται ‘’μακελειό’’.

Εκείνος, που ήταν κα δειλός , μου έδωσε τα κλειδιά του σπιτιού μου, με παρακάλεσε να φροντίσω να στείλω την οικοσκευή του εκεί που θα μου υποδείξει προσεχώς και μαζί με τη σύζυγο και τον γιό του, πήρε το πρώτο λεωφορείο του Ερυθρού Σταυρού και ‘’έγινε καπνός’’, χωρίς να ενημερώσει την υπηρεσία του, Για κακή του τύχη, το επόμενο πόστο του ήταν η ωραία Βηρυτός, αλλά σύντομα ακολούθησε ο πόλεμος των έξι ημερών. Με ικανοποίηση πληροφορήθηκα ότι αυτός και η οικογένειά του επέστρεψαν στην Ελλάδα σώοι.

Την επομένη, γυρίζοντας στη μεσημεριανή διακοπή στο ξενοδοχείο, βρήκα μάνα και κόρα με τις αποσκευές , έξω από το ξενοδοχείο να κλαίνε, διότι τους είχε διώξει η διεύθυνση. Μίλησα με τον διευθυντή και εκείνος μου απάντησε ότι στις προκηρύξεις που κυκλοφόρησαν, το ΚΚΕ κα το ΑΚΕΛ, ήταν τα μοναδικά Κόμματα που έσπευσαν να αναγνωρίσουν τη σοβιετική εισβολή. Του εξήγησα ότι στις ελεύθερες χώρες, σαν τη δική μας, δεν ασκούν εξουσία οι κομμουνιστές και έτσι μας ξαναδέχτηκε. Σε δυο τρεις ημέρες άλλωστε έφθασε από τη Γερμανία και η οικοσκευή μας και εγκατασταθήκαμε και πάλι στο ‘’αρχοντικό’’ μας. Αυτά αποτελούν μια μικρή περίληψη των γεγονότων εκείνων των ημερών, θα αρκεστώ όμως σε αυτά, με τη δήλωση ότι, εξακολουθώ να θεωρώ την Τσεχοσλοβακία σαν δεύτερη χώρα μου και παραμένω θαυμαστής της ομορφιάς της. Αντώνης

Η ΠΩΡΩΣΗ, ΤΑ ΑΥΤΟΝΌΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΓΚΙΏΝΗΣ

 

 

 

            

     Η ΠΩΡΩΣΗ ,ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΓΚΙΩΝΗΣ

 Θα ακολουθήσουμε και σήμερα την πεπατημένη, με την ερμηνεία  των λέξεων του τίτλου,   θα κλείσουμε όμως με ένα αληθινό παραμύθι  , για να ξεχάσουμε για λίγο την αδυσώπητη  επικαιρότητα, που μας έχει μαυρίσει τη ζωή.

 Μεταφορικά το ουσιαστικό πώρωση δηλώνει  την ηθική αναισθησία και την τυφλή αφοσίωση. Πρόκειται για τη σκλήρυνση της καρδιάς μας, την αναισθησία, τον φανατισμό, την προσήλωση σε κάποια ιδεοληψία. Όταν η καρδιά μας σκληραίνει, γινόμαστε αναίσθητοι, πωρωνόμαστε με κάτι..

Ο όρος αυτονόητα αναφέρεται σε γεγονότα, αλήθειες ή καταστάσεις που είναι προφανείς και δεν χρειάζεται να αναλυθούν ή να εξηγηθούν. Συνήθως χρησιμοποιείται για να υποδείξει ότι μια ιδέα ή ένα γεγονός είναι τόσο γνωστό που δεν απαιτείται περαιτέρω εξήγηση ή επιβεβαίωση.

Τα αυτονόητα παίζουν σημαντικό ρόλο στην  επικοινωνία, καθώς επιτρέπουν στους ανθρώπους να εστιάζουν σε πιο σύνθετες έννοιες χωρίς να χάνουν χρόνο σε προφανή στοιχεία Η έννοια του αυτονόητου είναι επικεντρωμένη στην κοινή γνώση και τις κοινωνικές συμφωνίες που όλοι αποδέχονται.. Εδώ ακριβώς  έγκειται και η διαφορά, για τους πωρωμένους με την ‘’κομματίλα’’ τους, που δεν  αποδέχονται ούτε τα προφανή .

 Ο γκιώνης [λατινική ονομασία Otus Skops],  είναι αποδημητικό πουλί αλλά στην κεντρική Ελλάδα που γεννήθηκα και επέστρεψα μόνιμα μετά τη συνταξιοδότησή μου, είναι μόνιμος κάτοικος. Για μας σήμερα θα αποτελέσει το θέμα του ‘’ παραμυθιού’’.

Για τα δυο πρώτα θέματα δεν θέλω να προσθέσω τίποτα, αφού από μόνα τους μονοπωλούν την ειδησεογραφία και ταλανίζουν την εποχή μας. Οι ‘’χρήστες’’ τους   δεν μπορούν να καταλάβουν  ότι έχουν κουράσει με την πώρωση και την αδυναμία τους να κατανοήσουν τα αυτονόητα.

 Θα χρησιμοποιήσω γι’ αυτούς  έναν   ερανισμό από τον Πλάτωνα: εἰ γάρ τι τοιοῦτον φοβῇ, ἔασον αὐτὸ χαίρειν. Δηλαδή ‘’Αν πραγματικά φοβάσαι κάτι τέτοιο, άφησέ το να πάει στο καλό, αγνόησέ το. Το ίδιο θα κάνουμε και εμείς για να αντιμετωπίσουμε τους αιθεροβάμονες και τους ‘’χαζοχαρούμενος’’ που λέει ο λαός μας, για να μην πω κάτι χειρότερο.

Όσον φορά τον γκιώνη, δεν πρόκειται να μας απασχολήσει η πτηνολογία, θα αναφερθούμε μόνο σε μια πολύ γνωστή λαϊκή παράδοση που προσπαθεί να εξηγήσει το λάλημα του και προσωπικά μου βιώματα. Ήταν, κατά την παράδοση, δύο αδερφοί ο Γκιώνης (ή Αντώνης) και ο Δήμος. Ο Δήμος λοιπόν σκότωσε τον Γκιώνη και όταν το μετάνιωσε μεταμορφώθηκε από τη λύπη του (ή τον μεταμόρφωσε μετά από δική του παράκληση ο Θεός) σε πουλί, που κλαίει τον αδικοχαμένο αδερφό του: "Γκιων! Γκιων!". Μικρός εκλάμβανα το άκουσμα σαν Αντών, Αντών και με δεδομένο ότι στην ντοπιολαλιά της περιοχής μου κόβουν τις καταλήξεις, νόμιζα ότι ακούω το όνομά μου!!!

Εδώ λοιπόν αρχίζει η αυτογραφική  αφήγηση του παραμυθιού, που στηρίζεται σε πραγματικά στοιχεία, διανθισμένα με κάποια μικρή μυθοπλαστική διάθεση, για την ωραιοποίηση μιας πραγματικότητας, μπροστά στην οποία συχνά, ωχριά  και η φαντασία.  Στα παιδικά μου πρώτα μεταπολεμικά  χρόνια,  παρέμεινε βέβαια η μιζέρια, το σκοτάδι [πραγματικό και μεταφυσικό]  άρχισαν όμως δειλά οι πρώτες προσπάθειες των ανθρώπων να βγαίνουν στις ταβέρνες της εποχής. Τον ‘’συρμό’’ τελικά  ακολούθησαν  ‘’ αραιά και πού’’ και οι γονείς μου. Το σπίτι μας ήταν  ένα από τα πρώτα δυο-τρία στο ψηλότερο σημείο της κωμόπολης και στις παρυφές του πευκόφυτου μέρος του όρους ‘’χλωμό’’, ύψους 1.200 περίπου μέτρων. Ο πηγαιμός στο κέντρο και ιδιαίτερα η ανηφορική επιστροφή στο σπίτι, αποτελούσαν μια  περιπέτεια, αφού δεν υπήρχε φωτισμός αλλά ούτε και δρόμοι. Όταν έβρεχε και τότε έβρεχε και χιόνιζε πολύ και συχνά, η άνοδος και κάθοδος προς το κέντρο γινόταν με πολύ κίνδυνο στις παρυφές ενός ρέματος στο οποίο κατέληγε το μεγάλο ρεύμα ενός καταρράκτη, που χώριζε την πόλη στα δύο.

Τα σπάνια βράδια που οι γονείς μου πήγαιναν στην ταβέρνα, εγώ πρόσεχα τον, ένα χρόνο νεώτερο  αδελφό μου και  αν  το επέτρεπε ο καιρός, ‘’έγερνα’’ καθιστός στον κορμό ενός πανύψηλού δέντρου αγριομουριάς, στην αυλή του σπιτιού και άρχιζα το τραγούδι, το οποίο μέσα στη νυκτερινή σιωπή και την αμφιθεατρικότητα της περιοχής, έφθανε σ’ ολόκληρη την πόλη. Δεν το έκανα για διασκέδαση αλά για να ‘’εξορκίσω’’ την ευθύνη και τον φόβο μου, που ποτέ δεν είχα ομολογήσει.

Νοιώθοντας την απόλυτη μοναξιά  και ακούγοντας τις υλακές λύκων και τσακαλιών από το γειτονικό δάσος και με τα συχνά τότε ακούσματα για μάγισσες και φαντάσματα,  είχα δίπλα μου τον σκύλο μας και σε κάθε θόρυβο πετούσα πέτρες προς την ίδια κατεύθυνση,  για να διώξω τους φόβους μου. Στη συνέχεια άρχιζα το τραγούδι, οπότε την επομένη , όλη η πόλη σχολίαζε κολακευτικά το ‘’κελάηδισμα’’ μου, παίρνοντας έτσι μια  πρώτη βεβαιότητα για την καλλιφωνία μου.

Πολύ σύντομα όμως απέκτησα και έναν καινούργιο φίλο. Μόλις σταματούσα το τραγούδι μου, άρχιζε η μονότονη λυπητερή φωνή ενός γκιώνη,  στις φυλλωσιές του δέντρου που ήμουν ακουμπισμένος και  προφανώς καλούσε τον αδελφό του, που συμπτωματικά είχε το ίδιο όνομα με το δικό μου.

Μετά ένα- δυο χρόνια που πήγα στο οχτατάξιο τότε γυμνάσιο, συνήθιζα να παίρνω μια κουβέρτα και ανέβαινα περί τα 100 μέτρα ψηλότερα  στο δάσος, την έστρωνα και διάβαζα  τα μαθήματά μου. Ήταν το ιδανικό μέρος για μελέτη, αφού μόνο τα κελαηδίσματα των πουλιών διέκοπταν την απόλυτη σιωπή.

Κάποια μέρα που ο όγκος των μαθημάτων με κράτησε στο βουνό μέχρι το σούρουπο, ένοιωσα δίπλα μου ένα φτερούγισμα πουλιού και διέκρινα έναν γκιώνη. Περισσότερο από περιέργεια κάποιες βραδιές έμενα σκόπιμα περισσότερο στα δάσος και ψιλοτραγουδούσα. Πριν προλάβω να τελειώσω το τραγούδι μου, ξανάκουσα το λυπητερό κάλεσμα του Γκιώνη μου , με τον οποίο ξαναβρεθήκαμε τυχαία και ‘’συναντιόμασταν’’ για κάποιους μήνες, πιστοί αμφότεροι στο ραντεβού μας. Ένα βράδυ εκείνος δεν φάνηκε,  ανησύχησα όμως όταν η απουσία του κράτησε αρκετά.  Τότε κατάλαβα ότι τον έχασα για πάντα και με παρηγορούσε η σκέψη ότι τελικά ακολούθησε τον αδελφό του στους ουρανούς,  χωρίς να είμαι βέβαιος ότι έπαψε  να τον αναζητεί, αφού ο ‘’δικός’’ μου γκιώνης, , ο φονιάς,  θα  βρίσκεται  στην  κόλαση και ο καλός αδελφός ίσως μετενσαρκώθηκε  και γύρισε κοντά μας..

Η Μυθοπλασία με βοήθησε να δώσω ένα ηθικό δίδαγμα στο τέλος της αφήγησης του παραμυθιού, ξεπερνώντας τις συνήθειες εκείνων που παραμυθιάζουν , με μοναδικό κίνητρο τα νιτερέσα τους, έξω από κανόνες ηθικής, υποβάλλοντας τον λαό σε ένα ιδιοτελή εθισμό στη σημερινή μας κατρακύλα.   Αντώνης