ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ Ή ΕΘΝΙΚΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

Επιλέγοντας συνειδητά την προσωπική, έναντι της εθνικής μοναξιάς με την συνεπακόλουθη ταπείνωση, σκέπτομαι να αναστείλω – έστω και προσωρινά – τον πρωτογενή πολιτικό μου σχολιασμό. Οι απόψεις μου αντιμετωπίστηκαν με την γνωστή στη χώρα μας  ‘’αιδήμονα σιωπή’’, πλην ελάχιστων και απόλυτα συγκεκριμένων εξαιρέσεων, που επιβεβαιώνουν  απλώς τον κανόνα. Δεν παραπονούμαι και δεν αποδίδω σκοπιμότητα σε κανένα, αφού και η σιωπή αποτελεί έναν τρόπο απάντησης και ενίοτε πιο εκκωφαντικό από τις δικές μου ‘’φωναχτές σκέψεις’’ . ΄Ετσι λοιπόν, συντασσόμενος   με τη γενικότερα  κρατούσα αντίληψη, αναστέλλω προσωρινά και κρατώ για τον εαυτό μου την όποια  εξωστρεφή μου κριτική και  ενδεχόμενη ενόχληση και περιορίζομαι σε  δευτερογενείς κρίσεις και προβολή θεμάτων που ικανοποιούν την γενικότερη  αισθητική και την οπτικοακουστική ευχαρίστηση ενός μεγαλύτερου συνόλου.

Αφορμή μου έδωσε , για μια ακόμα φορά, η φίλη μου Ελένη, με την περιήγηση στο μουσείου HERMITAGE, το θερινό ανάκτορο του Μεγάλου Πέτρου, με μουσική υπόκρουση το χορωδιακό μέρος από τον Ναμπούκο του Βέρντι. Προσθέτω απλά τον ουσιαστικό τίτλο του μουσικού αυτού μέρους που αποκαλείται  χορωδία των σκλάβων, απευχόμενος να συμμερισθούμε και το ψυχολογικό συναίσθημα που προκαλεί η συγκεκριμένη αυτή μελωδία, στη χρονική συγκυρία που βιώνουμε.  Αντώνης