ΕΘΝΙΚΟΣ ΑΠΟΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ

                      Και  η  θεωρία  των   δυο  άκρων

            Ο αποσυμβολισμός στην περίπτωσή μας δεν έχει σχέση με την αλλαγή  του ρεύματος που επικράτησε στις τέχνες τον 19^ο αιώνα, αλλά με τον  σταδιακό και έντεχνο παραμερισμό των εθνικών μας συμβόλων. Αφορμή για το σημερινό μου κείμενο αποτέλεσε η δήλωση του τέως Υπουργού και σημαντικού μας  Πανεπιστημιακού δασκάλου κ. Παρασκευόπουλου, για την αποποινικοποίηση του καψίματος της σημαίας και δυστυχώς δεν  είναι ο μόνος που το υποστηρίζει. Υπάρχει μια συστηματική και μεθοδική προσπάθεια για τον περιορισμό – μέχρις εξαφανισμού – των συμβόλων της πατρίδας μας. Τα βασικά μας εθνικά σύμβολα αναφέρονται στη θρησκεία, τη γλώσσα, τη σημαία και την οικογένεια. Με την τελευταία δεν θα ασχοληθώ, τουλάχιστον στο παρόν, διότι υπάρχει μια ‘’διακομματική’’ συνέργεια στην αλλαγή μορφής της που φθάνει μέχρι και τη  διάλυσή της.

 Άρχισαν με τη θρησκεία και τα σύμβολά της, που ενδεχομένως προσβάλλουν  τους αλλόθρησκους πρόσφυγες και μετανάστες που αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη χώρα μας. Αντί λοιπόν να προσαρμοσθούν οι δυστυχείς επισκέπτες μας στα ήθη και έθιμα μιας χώρας που τους φιλοξενεί – όπως έχει την υποχρέωση να το κάνει – καλούμαστε  εμείς να κάνουμε αυτές τις προσαρμογές. Ελπίζω να μην υποχρεωθούμε να αλλαξοπιστήσουμε  για να φανούμε καλοί οικοδεσπότες  και ας τους έχουμε αφήσει να βολοδέρνουν μέσα στο κρύο και τις βροχές με τα δυστυχισμένα παιδάκια τους. Θέλησαν να καταργήσουν την πρωινή προσευχή στα σχολεία και υπέδειξαν  την αφαίρεση των εικόνων από τους δημόσιους χώρους. Με μια  προσωπική αναφορά στο τελευταίο  θα κλείσω το σημερινό μου πόνημα.

 Η γλώσσα μας υπήρξε  και παλαιότερα  στόχος, στα πλαίσια του δήθεν εκδημοκρατισμού, με την επιβολή της δημοτικής αλλά και την παράλληλη ‘’εγκατάλειψη’’ της αρχαίας ελληνικής, που δεν αποτελεί μόνο σύμβολο αλλά και κυρίαρχο ιστορικό στοιχείο της ύπαρξης μας. Οι σχετικοί πειραματισμοί συνεχίστηκαν και επί κυρίου Φίλη, ίσως διότι θεωρήθηκε ότι τα προηγούμενα μέτρα δεν είχαν δράσει αποτελεσματικά. Η παιδεία, με την όποια μορφή της, πάντα αποτελούσε στόχο και κύρια  επιδίωξη των πάσης μορφής και ‘’σέχτας’’ αριστεριστών. Εκεί άλλωστε στηρίχτηκε και ο ηγέτης της σημερινής μας Κυβέρνησης , για να χτίση το θρύλο του, με τις απεργίες και τις καταλήψεις.

Η σημαία μας υπήρξε ανέκαθεν ο κυριότερος στόχος όλων των αναρχικών ομάδων και αφού άρχισαν από την αμερικανική [ σε επετειακές εκδηλώσεις της 17^ης Νοεμβρίου], κατέληξαν στην ελληνική, η δημόσια καύση της οποίας, αποτελούσε το θεαματικό στοιχείο σε κάθε τους εκδήλωση. Όταν μάλιστα έφθαναν στο δικαστήριο, προσέτρεχαν κάποιοι από τους σημερινούς κυβερνώντες να συνηγορήσουν υπέρ των ‘’αγανακτισμένων αυτών παιδιών’’, που το έκαναν για να εκδικηθούν την ‘’άδικη’’ κοινωνία.

 Δεν  μπορώ να ξεχάσω  μια παλιά δήλωση, ενός εκλιπόντος πια σημαντικού μας ηθοποιού, του Β.Δ., μετά το κάψιμο του Πολυτεχνείου ,που ολοκληρώθηκε για ‘’εφέ’’ και με το κάψιμο της ελληνικής σημαίας. Δεν αναφέρω το πλήρες όνομά του ,διότι τον τιμώ σαν ηθοποιό και κυρίως διότι σέβομαι τους νεκρούς. Είχε δηλώσει τότε ‘’ μα τι είναι η σημαία , ένα κομμάτι ύφασμα βαμμένο με μπλε και άσπρο χρώμα’’. Ξεχνούσε ο αείμνηστος – όπως και ο τέως Υπουργός Δικαιοσύνης και πανεπιστημιακός δάσκαλος, μια λεπτομέρεια, ότι αυτό ‘’ το κομμάτι ύφασμα’’ είναι βαμμένο και με το αίμα χιλιάδων πατριωτών, για να μπορούμε σήμερα ελεύθερα, να απολαμβάνουμε τα όσα αγαθά μας απέμειναν από τις κατά καιρούς και τις συνεχιζόμενες και στις ημέρες μας - εξωτερικές και εσωτερικές – επιδρομές, σε βάρος των μοναδικών μας συμβόλων.

Αυτά πάλι τα περί Χρυσής Αυγής, τι τα ήθελε ο  τέως Υπουργός της Δικαιοσύνης; Μήπως , τεχνηέντως αλλά έμμεσα ήθελε να ‘’αποδεχθεί’’ τη θεωρία μέρους της αντιπολίτευσης, περί των δύο άκρων, την οποία το κόμμα του ισχυρίζεται ότι απορρίπτει; Ακόμα και έτσι δεν νομίζω ότι περιποιεί τιμή σε ένα γνωστό νομικό και κυρίως πανεπιστημιακό  δάσκαλο, στα χέρια του οποίου εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας. Ελπίζω να επανορθώσει και για τα δυο του αυτά ολισθήματα, αφού η αναγνώριση του λάθους αποτελεί αρετή και πράξη γενναιότητας.

Κλείνω το παρόν, με ένα παραλειπόμενο, της πρόσφατης νοσοκομειακής μου εμπειρίας στο Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας, που είχα περιγράψει σε παλαιότερο άρθρο μου. Είχα δηλώσει τότε και το τήρησα απόλυτα, ότι δεν θα αναφερθώ καθόλου στα αμέτρητα αρνητικά που, προφανώς δεν αποτελούν αποκλειστικότητα του Νοσοκομείου αυτού αλλά του συνόλου του σημερινού ΕΣΥ – όπως κατάντησε – και περιορίστηκα στα θετικά. Την ανθρωπιά και τον επαγγελματισμό, μέχρις αυτοθυσίας, του ιατρικού και του λοιπού νοσηλευτικού προσωπικού. Είχα κρατήσει όμως   και ανέμενα την κατάλληλη ευκαιρία, να προσθέσω ένα επί πλέον στοιχείο, που θεωρώ εθνικό σύμβολο και με το οποίο κλείνω το  σημερινό μου  άρθρο. Πρόκειται για μια εικόνα του Χριστού [με λίγα βιβλία θρησκευτικού περιεχομένου] ,που φωτογραφία τους παραθέτω συνημμένα, να  κοσμούν  τον τοίχο του ‘’λιτού’’ θαλάμου νοσηλείας . Ένα επί πλέον στοιχείο  που  δίνει κουράγιο και ελπίδα στους ασθενείς, ότι θα βοηθήσουν  το εναπομείναν ανθρώπινο δυναμικό,  να φέρει σε αίσιο πέρας, το υπεράνθρωπο έργο του, για την θετική έκβαση της θεραπείας τους.

 Αντώνης Ταρνανάς