ΤΑ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ

Τα φιλαράκια  ήταν ο τίτλος μιας σημαντικής αμερικάνικης κωμικής σειράς, αλλά το αντικείμενο του ομότιτλου άρθρου μου, αφορά ανάλογες  καταστάσεις της δικής μας, ιλαροτραγικής  πολιτικής ζωής. Για να φθάσω στον κύριο στόχο του δικού μου  αντικειμένου, θα επιχειρήσω μια μικρή  αναδρομή στα γεγονότα που απασχόλησαν και εξακολουθούν να ταλανίζουν τη χώρα μας, από τον Ιανουάριο του 2015 και εντεύθεν.

Ο Πρόεδρος της αναδειχθείσης  με την ψήφο του ελληνικού λαού Κυβέρνησης, έκανε μια προσπάθεια εξεύρεσης φίλων – κυρίως ανάμεσα στις χώρες του Νότου της Ευρωπαϊκής Ηπείρου -  που θα συνέδραμαν στην υλοποίηση των υψηλών στόχων και των αστόχαστων εξαγγελιών του. Ανάμεσα στα διάφορα ασύστολα ψεύδη και τις φρούδες ελπίδες που είχε υποσχεθεί, μίλησε και για την αλλαγή της ‘’κακής’’ Ευρωπαϊκής Ένωσης ‘’σε μια προοδευτική και δικαιότερη κατεύθυνση’’, την αποκαλούμενη Ευρώπη των λαών.

Ανάμεσα στις πρώτες επιλογές του ήταν οι Ισπανοί Ποδέμος και όσοι άλλοι  ‘’ προοδευτικοί ‘’ κομματικοί ηγέτες της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής , αρχίζοντας  από τους ομοϊδεάτες  ‘’επαναστάτες’’  της Βενεζουέλας και  Βραζιλίας, που αποτελούσαν και  τα ιδανικά μας πρότυπα.  Στη συνέχεια  ‘’ πέρασε ‘’ στη φάση του όψιμου φιλοαμερικανισμού του και θυμήθηκε τον σοσιαλιστή σύντροφο κ. Ολάντ. Εν τω μεταξύ, μας προέκυψε και ο σοσιαλίζων κ. Ρέντσι  και τα φιλαράκια ξεκίνησαν το αγώνα.

Πολύ σύντομα όμως οι Ποδέμος διαφοροποιήθηκαν, κάτι που δεν  μας βόλευε  στην πρόθεση να χτυπάμε τα νταούλια και να χοροπηδούν στο ρυθμό τους οι κακοί κουτόφραγκοι. Παράλληλα  χάσαμε και την υποστήριξη της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, που προτίμησαν να βγουν από τα μνημόνια, αντί να ασχολούνται με επαναστατική  γυμναστική ή να συμμερίζονται τη ‘’δημιουργική μας ασάφεια’’, ενώ   διαπιστώσαμε ότι τα πρότυπά μας και συντρόφια της Λατινικής Αμερικής,  στο σύνολό τους, ήταν υπόδικοι για οικονομικές απάτες, εις βάρος του λαού τους. Τι μας έμεινε λοιπόν, από τις τρομερές συμμαχίες μας; Ο απερχόμενος κ. Ομπάμα, τον οποίο διευκολύναμε να εκπληρώσει το παιδικό του όνειρο και  να πάρει το τσάι του στην Ακρόπολη και να  του κάνουμε το σχετικό γλείψιμο – άνευ αντικρίσματος- λίγο  πριν ιδιωτεύσει  και οι κ.κ. Ολάντ και Ρέντσι.

Οι δύο τελευταίοι κύριοι, μαζί με τον δικό μας ηγέτη, έγιναν κολλητοί  και φιλαράκια, αλλά σε κάποια φάση της πολιτικής τους παράστασης, διαπιστώθηκε η πολιτική τους ένδεια .Ο Γάλλος Πρόεδρος  αντιλήφθηκε  ότι είχε περιπέσει σε πολιτική ανυποληψία  και απέσυρε την υποψηφιότητά του για  τις προσεχείς προεδρικές εκλογές της χώρας του, αφού εν τω μεταξύ, με την εν γένει πολιτική του, είχε γιγαντώσει τα ποσοστά της ακροδεξιάς κυρίας Λεπέν. Ο κ. Ρέντσι, έκανε μια τελευταία προσπάθεια ενίσχυσης της  παντοδυναμίας του, με ένα δημοψήφισμα, αλλά μπροστά στην ‘’κατρακύλα’’ του, προτίμησε το ‘’στρίβειν δια της παραιτήσεως’’. Αντί να μετατρέψει το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, όπως είχε κάνει ο πιο προχωρημένος ημέτερος ηγέτης, έμεινε σαν προσωρινός Πρωθυπουργός μόνο για να ψηφισθεί ο προϋπολογισμός, φέρνοντας  στο προσκήνιο το θίασο του κ. Μπέπε Γκρίλο, που γνωρίζει την κωμωδία καλύτερα.

Ο δικός μας  αμερικανο-σοσιαλίζων αρχηγός ,απέμεινε μόνος και μαζί του και η χώρα μας  - χωρίς φίλα προσκείμενους , ανάμεσα στους δυο ‘’καλοπροαίρετους’’ ελέφαντες [ΔΝΤ και Σόιμπλε]. Έτσι λοιπόν, μέσω του κυβερνητικού εκπροσώπου – κρίμα στα νιάτα και τις ‘’νέες’’ ιδέες  του - και των ελεγχόμενων κυβερνητικών καναλιών, επιχείρησε να μας παρουσιάσει σαν επιτυχία την απόφαση του Γιουρογκρούπ για μείωση του χρέους  μέχρι το 2060, αφού , ο επίσης μαρξιστής κ. Τσακαλώτος, υπέγραψε για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% και μετά το 2018.

 Τώρα λοιπόν, ο δικός μας διερωτάται, πως τα κατάφεραν τα φιλαράκια του και την ‘’έκαναν’’, ενώ ο ίδιος ψάχνει  απεγνωσμένα να βρει τρόπο και δρόμο διαφυγής, διότι όχι απλά σκέπτεται  το ‘’τσαλαπάτημα’’ των ελεφάντων, αλλά του τελείωσε και το ‘’ρεπερτόριο’’ των προγραμματισμένων παραστάσεων. Το ακόμα χειρότερο όμως είναι ότι ξύπνησε και το πόπολο  που ‘’έκοψε’’ το χόρτο, οπότε φοβάται και μια ενδεχόμενη λαϊκή αντίδραση, όσων δεν έχουν ακόμα πεισθεί ότι ο εκλιπών Κάστρο δεν υπήρξε απλά ‘’επαναστάτης’’ αλλά δικτάτορας , όπως τόσοι και τόσοι άλλοι.

Προσωπικά δεν είμαι οικονομολόγος για να αναλύσω διεξοδικά τις συνέπειες που ακολουθούν, αλλά ψάχνοντας την τσέπη μου βλέπω τις πρακτικές επιπτώσεις της συνεχιζόμενης ‘’οικονομικής ασάφειας’’. Δεν είμαι ούτε πολιτικός για να κρίνω τη γενικότερη εθνική μας πολιτική, αλλά με βάση την παλαιότερη επαγγελματική μου γνώση και την ηλικιακή μου εμπειρία, έχω αρχίσει να ανησυχώ όταν βλέπω ότι η εξωτερική μας πολιτική χαράσσεται με  στολές παραλλαγής υπουργών και  ετερόκλητες ιδεολογικές συναθροίσεις σε ακριτικά μας νησιά. Φοβάμαι, ότι κάποιοι , μπροστά στην απώλεια της ‘’κουτάλας’’, είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να κρατηθούν προσδεμένοι στο θώκο τους.  Για πολλοστή φορά καταλήγω στην επίκληση ‘’ ο Θεός να βάλει το Χέρι του’’  και αρχίζω  να σκέπτομαι ότι εκεί αποβλέπει και η πρόσφατη επίσκεψη του κ. Τσίπρα στον Πανάγιο Τάφο, αρκεί ο Πανάγαθος να μην το εκλάβει ως υποκρισία. Αντώνης Ταρνανάς