ΦΙΛΕ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΛΟ ΚΑΤΕΥΟΔΙΟ

                           [Κάποιοι προλάβανε και φύγανε νωρίς]

Το κείμενο που ακολουθεί , δεν αποτελεί τη συνήθη τυπική  διαδικασία , αλλά αναγκαιότητα να πω αντίο σε ένα συναγωνιστή, που μοιραστήκαμε τις δυσκολίες της ζωής , πολύ πριν γίνουμε συνάδελφοι. Μια πρόσφατη εγχείρηση μου στέρησε και τη θεωρητική ακόμα δυνατότητα να ταξιδεύσω μέχρι την Αθήνα, για να του απευθύνω δια ζώσης τον  στερνό εξόδιο χαιρετισμό.

Με τον Δημήτρη Θυμιογιάννη συναντηθήκαμε  τη δεκαετία του 1950  ως στρατιώτες και ιδιώτες εκπαιδευτές στη Σχολή Τηλεπικοινωνιών των Ενόπλων Δυνάμεων και ευτυχήσαμε να συνυπηρετήσουμε στον ίδιο Κλάδο και στο Υπουργείο Εξωτερικών. Ο εκλιπών υπήρξε  πολύ  θετικός και άριστος γνώστης του αντικειμένου του,  αλλά ήπιος και πολύ χαμηλών τόνων χαρακτήρας. Λαμπρός  οικογενειάρχης με  όνειρα για τα παιδιά του, αφού η γενιά μας είχε τόσο πολύ δοκιμαστεί – από τα   πρώτα μας βήματα- με  τους πολέμους, την πείνα  την κατοχή και το εμφύλιο και  αναζητούσαμε μέσα από αυτά τη δικαίωσή μας.

Έτσι  λοιπόν ο καθένας μας έκανε τη δική του προσπάθεια, ώστε οι απόγονοί του να μη γνωρίσουν τη δυστυχία και ανέχεια που σημάδεψε τις δικές μας ζωές και είναι αλήθεια ότι οι μεταγενέστεροι έζησαν μια καλύτερη ζωή και για κάποια περίοδο γεύτηκαν και την ‘’τεχνητή’’ ευμάρεια, που αποζημίωσε και τα δικά μας όνειρα. Τελικά όμως, το καθετί στη ζωή έχει και το ανάλογο τίμημα  και όσοι από μας έλαχε να ‘’φθάσουμε’’ στην όγδοη δεκαετία μας, ήλθε η ώρα να  πληρώσουμε και να ξαναζήσουμε συνθήκες ,   που απευχόμασταν να επανέλθουν στην πατρίδα μας. Αυτή ήταν η μοίρα μας και δυστυχώς βαρύ υπήρξε και το αντίκρισμα των κάποιων χρόνων παραπάνω  που μας χάρισε η ζωή.

Αυτό που εμείς θεωρήσαμε σαν μια μικρή αμοιβή , για τις κακουχίες και στερήσεις των παιδικών μας χρόνων, ήλθε η ίδια η ζωή να μας το ‘’πάρει πίσω’’ και μάλιστα και με δική μας ευθύνη. Δεν φανήκαμε ‘’προμηθείς’’ στις επιλογές μας  και παρασυρθήκαμε από τις  γοητευτικές σύγχρονες  Σειρήνες του λαϊκισμού, με αποτέλεσμα να ξαναζούμε σήμερα καταστάσεις που νομίζαμε ότι είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.

 Ο φίλος μου  ο Δημήτρης,  ίσως  έσπευσε να προλάβει  τα χειρότερα που έπονται και εγώ που βρίσκομαι κοντά του ηλικιακά τον μακαρίζω, υποσχόμενος  να του διηγηθώ την όποια συνέχεια μου απομένει να γνωρίσω.  Αντώνης Ταρνανάς