ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΑΛΙΟΊ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΙ

     [Από τον Δελαπατρίδη του χθες στον Σώρρα του σήμερα]

Αυτός  ο λαός , ο δικός μας, δεν διδάσκεται ποτέ από τα παθήματά του,   είναι πάντα αφελής και εύπιστος, στα κελεύσματα που χαϊδεύουν τα αφτιά του. Ο αείμνηστος Άγγελος Βλάχος, σε μια στροφή του ποιήματός του [ η γη της Ελλάδος ]  γράφει . ‘’Ξεύρεις την γη όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα και κοκκινίζει η σταφυλή και θάλλει η ελαία; Ω! δεν την αγνοεί κανείς, είναι η γη η Ελληνίς’’.

Με τους στοίχους του αυτούς ο ποιητής αναφέρεται σε μια χώρα φαιδρή και ανίκανη στην αντιμετώπιση των μικρών ή μεγάλων προβλημάτων. Η Ελλάδα, από γη της επαγγελίας, κατάντησε η χώρα της ευπιστίας, της αναξιοκρατίας και ο παγκόσμιος περίγελως , όπου βρήκαν πρόσφορο έδαφος, νέοι σαλτιμπάγκοι, ληστές τραπεζών που αυτοχαρακτηρίζονται ‘’επαναστάτες’’,  επίδοξοι σωτήρες, και μάγοι της οικονομίας, που υπόσχονται διαγραφή του χρέους ή κόκκινες γραμμές που σπεύδουν να τις ‘’ξεβάψουν’’ στο βωμό της ιδεοληπτικής  ηθικής της   καρέκλας τους. Στο λίκνο της δημοκρατίας του Περικλή, που έκτιζε Παρθενώνες και των αρχαίων σοφών, που εξακολουθούν να δίνουν τα φώτα του πολιτισμού σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, βρίσκει  την πλήρη   εφαρμογή της  η νέα  έκφραση της ΑΔΕΞΙΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Πρόκειται για την απόδοση στα ελληνικά της γαλλικής λέξης ‘’inaptocratie’’, που εφηύρε το μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Jean d’ Ormesson και αποδίδει  τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, σε όλο της το μεγαλείο! Ο ορισμός της λέξης είναι : ‘’ Σύστημα διακυβέρνησης, όπου οι λιγότερο ικανοί να ηγηθούν, εκλέγονται από τους λιγότερο ικανούς να παράγουν και στο οποίο σύστημα, τα λιγότερο ικανά μέλη της κοινωνίας, επιβιώνουν, πετυχαίνουν και επιβραβεύονται με αγαθά και υπηρεσίες, που πληρώνονται από τον κατασχεθέντα πλούτο ενός ολοένα και συρρικνούμενου αριθμού παραγωγικών ατόμων’’. Εδώ θα μπορούσα να παραθέσω μια ατέλειωτη λίστα πολύ συγκεκριμένων παραδειγμάτων, αλλά το θεωρώ ‘’πλεονασμό’’, αφού τα ξέρουμε όλοι μας και απλά σιωπούμε. Σιωπούμε είτε γιατί προσπαθούμε να βρούμε μια θέση και για μας , είτε γιατί  τεχνηέντως  μας έχουν πείσει για τους κακούς ξένους και την  ‘’ειδική ελληνική κατάσταση’’. Οι πράγματι κακοί αυτοί ξένοι φροντίζουν τα συμφέροντα τους, κάτι που εμείς συστηματικά αποφεύγουμε  και δεν μας εμπιστεύονται, αφού άλλα λέμε και άλλα κάνουμε Οι φίλοι μας όμως οι Γάλλοι, που μας ξέρουν καλά και από παλιά, εφευρίσκουν νέες λέξεις για να περιγράψουν το χάλι μας, που ατυχώς τείνει να γίνει και δικό τους λίαν προσεχώς.

Η φαιδρότητα του Δελαπατρίδη, στα μέσα του περασμένου αιώνα, που απλά  προκαλούσε τη λαϊκή  θυμηδία και  την ιλαρότητα της αθηναϊκής κοινωνίας, χωρίς βλαπτικές συνέπειες  για το λαό και τη χώρα, έχει πάρει μαζοχιστικές τάσεις. Φθάσαμε στο σημείο  να υμνούμε τον Δία και τον Εωσφόρο του κ. Σώρρα, με τα 600 δις και ένα λαό ολόκληρο να σέρνεται πίσω του, πληρώνοντας εγγραφή για τη συμμετοχή του στις νέες αυτές λατρευτικές τελετές. Το φαινόμενο φέρνει στη μνήμη μας την εποχή του ‘’Χρηματιστηρίου’’ , με το άνοιγμα γραφείων και στο πιο μικρό χωριό και τις χαμένες περιουσίες των όψιμων ‘’οικονομισάριων’’.

Είναι τραγικό να μη μαθαίνουμε από τα τόσα παθήματά μας στο παρελθόν και   να υιοθετούνται τέτοιες καταστάσεις από μορφωμένα άτομα, ιερωμένους [έστω και αιρετικούς], δημάρχους , ακόμα  δε και  ευνοϊκές αποφάσεις δικαστηρίων. Θα επαναλάβω την τετριμμένη ρήση γνωστού συγκυβερνήτη της χώρας μας ‘’ ότι σίγουρα μας ψεκάζουν’’, ελπίζοντας ότι θα σεβαστεί την ηλικία μου και δεν θα μου κάνει μήνυση. Αν συνεχίσουμε έτσι θα μας αμφισβητήσουν και  δικαίως, ακόμα και τη γνησιότητα της ‘’καταγωγής’’ μας.

Την ίδια στιγμή, που συμβαίνουν όλα τα φαιδρά αυτά φαινόμενα, η χιονοθύελλα έχει παραλύσει ολόκληρη τη χώρα, τα τρένα σταμάτησαν να λειτουργούν [ 4 σε μια μέρα], οι πρόσφυγες αλλά και οι γηγενείς  εγκαταλείφθηκαν στην παγωνιά. Ακόμα και το αλάτι  στη Θεσσαλονίκη ‘’ πάγωσε’’ και η χώρα μας ακολουθεί τον τριτοκοσμικό της δρόμο, χωρίς να βρεθεί κάποιος να ζητήσει συγγνώμη για όλα αυτά που μας συμβαίνουν.  Αναλαμβάνουν  - για τους τύπους – την πολιτική ευθύνη χωρίς να ακολουθούν τα επόμενα βήματα που πρέπει ν την συνοδεύουν. Αν – παρ΄ελπίδα – θρηνήσουμε θύματα από την ‘’εσκεμμένη’’ αδιαφορία μας, θα υπάρξουν και άλλου είδους ευθύνες που δεν θέλω να διανοηθώ και που η προσωπική μου ηθική δεν επιτρέπει. Τελικά όμως φαίνεται ότι και η ηθική έχει χάσει τη μονοσήμαντη νοηματική της μοναδικότητα και υποτάσσεται πλέον στους κανόνες της σύγχρονης σχετικότητας. Αντώνης Ταρνανάς