ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ

Αναγκάζομαι να χρησιμοποιήσω  τον ίδιο τίτλο, αφού δεν βρίσκω καταλληλότερο, για να επαναλάβω αποσπάσματα άρθρων μου του Φεβρουαρίου του 2016, τα οποία είχα κοινοποιήσει και σε επώνυμους δημοσιογράφους. Δεν κάνω εκβιασμό αλλά υψώνοντας κραυγή αγωνίας για τους δεινοπαθούντες πρόσφυγες – μετανάστες, που η ατυχία τους οδήγησε στη χώρα μας, θα αναγκασθώ να τους αναφέρω  με τα ονόματά τους. Τότε, ίσως και δίκαια, σνομπάριζαν τη φωνή ενός γέροντα που δεν ανήκε στο σινάφι τους , σήμερα όμως, που άρχισαν να χάνονται ζωές  από την κακοκαιρία, οι τύψεις τους θα γίνουν ερινύες. Τότε απλά ψέλλιζαν κάποιες λεξούλες παρηγοριάς, για να τα έχουν καλά ‘’ και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ’’. Κρατούσαν απλά αιδήμονα σιωπή για να δείξουν  την φαινομενική τους αντικειμενικότητα και την εξασφάλιση της ανάλογης ‘’κρατικής’’ εύνοιας.

Αγαπητοί συνέλληνες, παγώνουμε μέσα στα σπίτια μας και διαμαρτυρόμαστε δίκαια για τις τιμές πετρελαίου και την οικονομική μας ανέχεια που περιορίζει τη δυνατότητα διατροφής και θέρμανσης. Μπορεί κάποιος  ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΑ να διανυκτερεύσει σε μια σκηνή από αυτές που ‘’φιλοξενούνται’’ οι ατυχείς που αναζήτησαν ή μπορεί και να προκλήθηκαν να βρουν τη σωτηρία τους στη χώρα του φιλόξενου Δία; Πού είναι η κυρία Τασία που τους καλούσε να λιάζονται στις πλατείες μας;  Αιδώς κυρίες και κύριοι υπεύθυνοι. Πάρτε τους στα σπίτια σας, δώστε τους μέρος των παχυλών προσωπικών αποδοχών σας, κάνετε ό,τι νομίζετε, ή ‘’κόψτε το λαιμό σας ΄΄, για να σταματήσετε το μαρτύριό τους. Στιγματίζεται ολόκληρη η χώρα και εσείς περί άλλα τυρβάζετε, με προσχήματα τους κακούς ξένους που δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους και τόσα άλλα φαιδρά. Οι κακοί ξένοι υπάρχουν, αλλά η ιδεοληψία και η απρονοησία σας έφερε στη χώρα μας κάποιες χιλιάδες δυστυχών πλασμάτων και κυρίως παιδιών και έχουμε ακέραια  την ευθύνη για τις ζωές τους. Αν δεν μπορείτε να τους σώσετε, προχωρήστε στην ‘’ευθανασία’’ τους ,τώρα αμέσως  ή μετακομίστε οι ίδιοι στις σκηνές τους για να αποδείξετε στην πράξη την δήθεν ηθική σας υπεροχή.  Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθούν τα αποσπάσματα των σχετικών άρθρων μου του Φεβρουάριου του 2016.

                   ‘’’’             Ψίθυροι καρδιάς

Είναι ντροπή για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον δήθεν πολιτισμένο κόσμο ολόκληρο. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι στις μέρες μας θα ξαναβλέπαμε στρατιές ‘’ξυπόλυτων’’ ανθρώπων να κυκλοφορούν ομαδικά και στους ελληνικούς δρόμους, αστικούς και υπεραστικούς. Εγώ που έζησα τα χρόνια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, την πείνα και την εμφύλια αιματοχυσία και περπάτησα ο ίδιος παγωμένος και ανυπόδητος στους χωματόδρομους της εποχής, μπορώ να καταλάβω καλύτερα από άλλους τη συμφορά που αντιμετωπίζουν οι ατέλειωτες αυτές κινούμενες ανθρώπινες μάζες. Λυπάμαι αλλά κυρίως ντρέπομαι για το θέαμα που παρουσιάζουν οι δρόμοι της φιλόξενης πατρίδας μας, παρά τα όσα σε ιδιωτικό επίπεδο έπραξαν οι νησιώτες μας στους πρώτους χώρους υποδοχής. Ντρέπομαι γιατί δεν μπορεί να υπάρχει καμιά δικαιολογία για όσα βλέπουν τα μάτια μας τις τελευταίες ημέρες, χωρίς εμείς – ο λαός- να μπορεί πια να προσφέρει βοήθεια. Φταίνε πολλοί και διάφοροι, φταίνε οι ευρωπαίοι και η οργανωμένη Ευρώπη που δεν κατάφερε να εφαρμόσει ούτε τις αποφάσεις της, φταίνε κάποιες  ‘’ευρωπαϊκές’’ χώρες που θέλουν να εφαρμόσουν δική τους προσφυγική πολιτική , κατά πως τους συμφέρει – έξω από ειλημμένες αποφάσεις των ευρωπαϊκών οργάνων- φταίνε οι ‘’μικρομέγαλες’’  χώρες των Βαλκανίων που προσπαθούν να επωφεληθούν από τα δικά μας αδιέξοδα και εμείς προσποιούμεθα ότι δεν φταίμε και δεν υπολογίζουμε και τις αναμενόμενες συνέπειες. Φταίμε και εμείς λοιπόν και ας αφήσουμε κατά μέρος τις όποιες δικαιολογίες για τους  πράγματι ‘’κακούς’’ μας συμμάχους στην Ευρώπη, που από πέρυσι το Γενάρη τους απειλούσαμε ότι αν δεν δεχθούν τους όρους μας θα τους διαλύσουμε, περιγράφοντας και τον τρόπο που θα το επιδιώξουμε αυτό. Πως θα αποδείξουμε τώρα ότι δεν το εννοούσαμε, όταν μάλιστα καταστήσαμε εχθρικές και φίλες μεσογειακές χώρες και  όταν κλείναμε το μάτι προς την πλευρά των δυστυχισμένων μεταναστών και ανοίξαμε τον ασκό του Αιόλου; Να ξαναθυμίσω το ‘’λιάσιμο’’ της πλατείας Βικτωρίας, όπως  μας έλεγε η Κυρία Τασία [;] Δεν θέλω να την αδικήσω, αλλά το προτιμώ από το να αδικήσω τη όποια μου έμεινε προσωπική λογική. Χάσαμε πολλά τα τελευταία χρόνια και σχεδόν τα πάντα τον  διανυόμενο τελευταίο, ας μας επιτρέψουν να κρατήσουμε τουλάχιστον την ανθρώπινη υπόστασή  και σκέψη μας.

Σε προηγούμενο άρθρο μου έγραφα ότι πολύ σύντομα που θα ‘’σφίξουν’’ τα βόρεια σύνορά μας θα μας μείνουν και τα hot spots και οι αμέτρητοι αυτοί δυστυχισμένοι, που η μεγαλύτερη ατυχία τους είναι ότι ‘’ξέπεσαν’’ σε μια ανίκανη και ανήμπορη να προσφέρει βοήθεια, χώρα. Όσοι δεν μπορούν και ενδεχομένως ‘’δεν θέλουν’’ να βρουν λύση στο πρόβλημα ,αισθανόμενοι μικροί ή και αντίθετοι για μια τέτοια λύση, ας απαλλάξουν τη χώρα από την παρουσία τους. Αρκετό κακό πέτυχαν με τους πειραματισμούς τους, σκέψου να θελήσουν να εφαρμόσουν και τις διακηρυγμένες αρχικές αντιευρωπαϊκές τους θέσεις και  μαρξιστικές επαγγελίες. Βρισκόμαστε ήδη de facto έξω από τα ευρωπαϊκά σύνορα, έχουν ήδη αρχίσει οι πρώτες αμφισβητήσεις του βυθιζόμενου από μετανάστες Καστελόριζου από τους Τούρκους, οι οποίοι επί πλέον δεν αποδέχονται ούτε τα όσα έχουν συμφωνήσει για τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, οι αγρότες συνεχίζουν τις ‘’δίκαιες’’ διεκδικήσεις τους και η χώρα έχει πλήρως παραλύσει, ενώ η κυβερνητική εκπρόσωπος προβάλλει  οικονομικά και άλλα ‘’σκάνδαλα’’ των αντιπάλων της Κυβέρνησης, αντί να στείλουν αμέσως τις όποιες υποθέσεις στον εισαγγελέα . Με όλα αυτά πως μπορούμε να ελπίζουμε σε επίλυση των προβλημάτων  της χώρας; Με ποιο τρόπο και με ποιους αρμόδιους θα βρούμε τις λύσεις στα ατέλειωτα προβλήματα που σωρεύτηκαν στην Ελλάδα αυτών των ημερών; Ποιος μπορεί πλέον να εμπιστευτεί την όποια λύση, αφού οι αρμόδιοι περί άλλα τυρβάζουν, αντί να ασχοληθούν με όσα μας πνίγουν και πνίγουν μαζί μας τις δεκάδες χιλιάδες των δυστυχισμένων ξένων που η ατυχία τους έριξε στη χώρα μας; Προσωπικά δεν αντέχω να βλέπω αυτά τα παιδικά ματάκια να κλαίνε γιατί μου θυμίζουν και τα δικά μου δυστυχισμένα παιδικά χρόνια και το χειρότερο γιατί ‘’ όπως μας κατάντησαν’’ δεν μπορώ ούτε να τα βοηθήσω. ΄Αλλωστε ποιόν να πρωτοβοηθήσει κανείς, αφού ο αριθμός των δυστυχισμένων συνεχώς μεγαλώνει και εμείς , σαν χώρα, δεν ξέρουμε ακόμα που πάμε. Αντί να ομονοήσουν οι πολιτικοί μας, ψάχνουν να βρουν τις διαχωριστικές τους γραμμές και να περάσουν Νόμους που βολεύουν μονόπλευρα τα συμφέροντά τους. Είναι δυνατόν να ασχολούνται ο καθένας χωριστά για όσα τους χωρίζουν ,ενώ η χώρα βυθίζεται και να μη βρίσκουν τα ελάχιστα που συμφωνούν για να σωθεί ό,τι μπορεί ακόμα να σώσουμε; Συνέλληνες χανόμαστε σαν λαός και σαν έθνος και δεν φαίνεται ακόμα καμιά ελπίδα συγκεκριμένης αντιμετώπισης. Ένας δυστυχής που τον έκαναν Υπουργό μετανάστευσης, περιφέρεται στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, προσπαθώντας να βρει όχι λύση πια  αλλά λόγια παρηγοριάς για μας και για τους δυστυχείς ξένους, αφού δεν προνοήσαμε και δεν μας εμπιστεύεται πλέον κανείς.

Στο Αιγαίο, στη θαλάσσια γειτονιά μας, πνίγονται καθημερινά με αποδεδειγμένη ανθρώπινη ευθύνη ,αμέτρητοι δυστυχείς και κατατρεγμένοι πρόσφυγες, μετανάστες ή φυγάδες και η διεθνής κοινότητα περιορίζεται σε λόγια , λόγια θερμά αλλά  και ρατσιστικά. Ο άνθρωπος , προκειμένου να υποστηρίξει τα ειδικά συμφέροντά του και να προστατεύει το ατομικό του σαρκίο, μετέρχεται πολλά και ποικίλα μέσα και γίνεται θηρίο, ξεχνώντας  απόψεις και αρχές. Ακόμα και κάποιοι επίσημοι από μας, κλείνανε κάποτε πονηρά το μάτι στην έλευση των μεταναστών και τους άφηναν να ‘’λιάζονται’’ στις πλατείες και να περιφέρονται για ‘’εξάσκηση’’ στους δρόμους.   Μιλούσαν, ακόμα και διαδηλώνοντας, για το γκρέμισμα του φράχτη στον Έβρο – ώστε να δείξουμε την προοδευτική μας υπεροχή και ανωτερότητα – αλλά όταν είδαν ότι δεν μας βγαίνει, αλλάξανε ρότα. Αφήνουμε  τους νησιώτες μας, τις εθελοντικές οργανώσεις, την εκκλησία και τους δυστυχείς λιμενικούς μας, να χειρίζονται τα δύσκολα,  και τους γείτονές μας να εισπράττουν τα τρία δις. Τι κακό είναι κι αυτό με μας; Ποτέ δεν είμαστε αυτό και εκεί που πρέπει αλλά ανακατεύουμε τα πάντα , αντί να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή τη θέση μας. Δεν μπορέσαμε να  ‘’πείσουμε’’  τους Ευρωπαίους ότι δεν είναι  αναγκαίο το πέρασμα –μέσω Αιγαίου- αφού μπορούσαν ‘’ αν τους ήθελαν αυτοί, να μεταφέρονται κατευθείαν από την Τουρκία μετά τις αναγκαίες   ταυτοποιήσεις τους. Τι τα θέλουμε πια τα  hot spots, μετά την ευρωπαϊκή  συμφωνία με τη γείτονα χώρα, αφού τελικά και αυτά και οι μετανάστες  θα μας μείνουν αμανάτι; Σε λίγο, θυμηθείτε, στην Ελλάδα θα βρεθούν αρκετές ακόμα χιλιάδες εγκλωβισμένοι [ και όχι τα καλύτερα παιδιά], αφού τα σύνορα της Ευρώπης θα δυσκολέψουν στα βόρεια όρια της χώρας μας, για να επιλέξουν μόνο όσους και όποιους επιθυμούν οι φιλεύσπλαχνοι Ευρωπαίοι και εμείς θα έχουμε επί πλέον την κατακραυγή τους διότι δεν θα μπορούμε να ελέγχουμε τις ‘’ ακραίες ‘’ κινήσεις τους. Ποιος μπορεί να αποκλείσει παντελώς ότι ‘’σκαρώνεται και κάποια μεθόδευση συνδυασμού του αριθμού των ‘’μεταναστών’’ στη χώρα μας, έναντι κάποιας μικρορρύθμισης του χρέους μας; Τότε ‘’ίσως’’ θυμηθούν και  κάποιες μ…κίες που μας ξέφυγαν εν τη ρύμη του λόγου και της υπερβολής, ότι θα τους στείλουμε τζιχαντιστές [που να τους βρούμε άλλωστε αφού ακόμα δεν έχουν μεταπηδήσει στη χώρα μας]. Σκέπτομαι αυτόν τον ηρωικό και ταλαίπωρο Υπουργό μετανάστευσης και συμμερίζομαι απόλυτα τη θλίψη του. Είναι  άμαθος με τα κόλπα και τα ψέματα της πολιτικής και βρίσκεται πάντα στα χάλια του, παρά την εμπειρία του από κακουχίες, ενώ όλοι οι άλλοι είναι μόνιμα ‘’ στα πάνω ‘’ τους και με σαρδόνιο γέλιο, σαν να τους λένε συνεχώς ανέκδοτα.

Παρακολούθησα χθες το βράδυ, την προγραμματισμένη για τις 18.30 που τελικά τα κατάφερε να αρχίσει στις 19.00 [ ούτε στην ώρα δεν είμαστε συνεπείς], συζήτηση μεταξύ των αρχηγών κομμάτων, στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Πρώτον γιατί εξακολουθούμε να το λέμε κοινοβούλιο, αφού εκεί μάλλον βολεύονται παρά   βουλεύονται και μάλιστα  από κοινού. Ο καθένας τους απευθύνεται στους δικούς του ,για να εισπράξει και κάνα χειροκρότημα και να χαρεί η ψυχούλα του, λέει αυτά που έχει αποφασίσει να πει και πλέκει από πάνω το εγκώμιο του έργου που επιτέλεσε και θα συνεχίσει να επιτελεί. Αν κάποιοι δείχνουν δυσαρεστημένοι και δεν καταλαβαίνουν τις επιτυχίες τους, είναι κακό δικό τους, αφού ’’ ενθαρρύνονται από τα ύπουλα και προπαγανδιστικά κελεύσματα κάποιων δημοσιογράφων και των εργατοπατέρων’’ , τους οποίους δεν έχει σημασία ποιοι  εξέθρεψαν στο παλαιότερο και πρόσφατο παρελθόν.’’’’