ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣΗ

            Με την αρθρογραφία και τη δημόσια κριτική μου, έγινα μεν αρεστός σε όσους συμφωνούν μαζί μου ή μπορούν να κατανοήσουν το περιβάλλον που όλοι ζούμε, αλλά παράλληλα παρεξηγήθηκα ακόμα και από αγαπητά μου πρόσωπα. Στη δεύτερη περίπτωση , μπορεί τα άτομα  αυτά με τον καιρό  να ελαχιστοποιούνται, δεν παύουν όμως να με ενδιαφέρουν και συνεπώς  προσπαθώ να κατανοήσω τις θέσεις και κυρίως τα ελατήρια της στάσης  τους και όχι την ‘’ πολιτική τους θέση’’, που δεν με αφορά και αποτελεί δικαίωμά τους.

            Πρώτη μου διαπίστωση είναι ότι πρόκειται – πλην ελάχιστων εξαιρέσεων – για καλοπροαίρετα πρόσωπα, χωρίς κομματικές ή δογματικές εμμονές. Προφανώς   δεν μπόρεσαν να εξηγήσουν  τη δεινή κατάσταση στην οποία είχαν ήδη περιέλθει  –‘’ χωρίς’’  δική τους ευθύνη  και ευλόγως εξακολουθούν να ελπίζουν ότι τελικά θα πραγματοποιηθούν οι  υποσχέσεις που τους έδωσαν Είναι κατά κανόνα καλόπιστοι  άνθρωποι, που ‘’φοβούνται’’ να αντικρίσουν την αλήθεια κατάματα και ενημερώνονται από ειδικά κομματικά ‘’blogs’’ για να αποφύγουν την άμεση απογοήτευση. Είναι επίσης άτομα που δεν  έχουν  ιδιαίτερη ενασχόληση με την πολιτική ‘’πρακτική’’, ή  άνθρωποι με νέες ‘’σκέψεις’’ που νομίζουν ότι είναι λάθος ο γενικότερος δρόμος που ακολουθούσαν οι προηγούμενοι  και τέλος και το χειρότερο, εκείνοι που έχουν πάρει το όλο θέμα εγωιστικά και δεν θέλουν να παραδεχτούν το  λάθος της επιλογής τους.

Με τον τρόπο αυτό, οι τελευταίοι, επωμίζονται και τα συνεχιζόμενα  λάθη, πιστεύοντας ότι, αν συνέβαινε το αντίθετο, οι κυβερνώντες θα το ομολογούσαν και θα αναλάμβαναν τις ευθύνες τους. Ο Θεός να βοηθήσει τις σκέψεις τους και όλους μας – πριν είναι πολύ αργά – διότι ‘’μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι’’. Προσωπικά, εύχομαι, χωρίς να το ελπίζω, να  διαψευσθώ συνολικά στις κρίσεις μου, αρκεί να σωθεί η χώρα αυτή, που όλοι μας απλά έχουμε δανειστεί από τους προγόνους μας και οφείλουμε να την παραδώσουμε και στους επόμενους. Ο καιρός θα το δείξει και τα γραπτά μένουν…..και  για μελλοντική ανάγνωση.

Στη χώρα μας δυστυχώς δεν υπάρχει πολιτική παιδεία και αυτή υποκαθίσταται από τη δογματική κομματική ‘’πειθαρχία’’ και τον λαϊκισμό, που ανέκαθεν έδιναν  κάποια οφέλη στους υποστηρικτές τους. Σε κάθε αμφισβήτηση της ειλικρίνειας των κρατούντων  και της διάψευσης όλων των υποσχέσεών τους, οι ‘’αμφισβητίες’’ απαντούν με το κυβερνητικό  τσιτάτο, ‘’είδαμε και τους προηγούμενους ή κοίτα ποιοι μιλάνε’’. Μερικοί μάλιστα αιθεροβάμονες, ξεπερνούν και τα όρια της λογικής, υποστηρίζοντας ότι ‘’ δεν με νοιάζουν οι συνέπειες  για μένα και τα παιδιά μου, αρκεί να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι  που μας οδήγησαν μέχρις εδώ’’. Το θέμα είναι ότι διαφοροποιούνται ως προς τους ‘’υπεύθυνους’’, θέτοντας διαφορετικά και πάντως προσωπικά εκάστοτε  κριτήρια Μπορεί βέβαια η βάση της επιχειρηματολογίας τους να είναι κατ’ αρχήν σωστή, δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να  αναχθούμε στο γενικότερο κακό  και την εθνική καταστροφή, μέχρι να βρούμε το ουτοπικά ορθό, που ενδεχομένως και να μην υπάρχει. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αποκλείουν και το ενδεχόμενο , κάποιας μορφής πολέμου ή επανάστασης – όπως το αποκαλούν – για να οδηγηθούμε στην ιδανική μελλοντική κοινωνία των λαών.

 Ο ελληνικός λαός υπήρξε ανέκαθεν εύπιστος και προδομένος και αυτό βαραίνει πολύ στην αποδοχή μιας άλλης πραγματικότητας. Χρειάζεται  πολλή και ειλικρινής  προσπάθεια για να καταλάβουν το λάθος τους οι ‘’παρασυρθέντες’’ και πολύ θάρρος από τους ίδιους για να το παραδεχθούν . Δεν πρέπει βέβαια να αποκλείουμε και τους  ‘’σκόπιμους’’ παρασυρθέντες, που πάντα ‘’πήγαιναν’’ με τους εμφανιζόμενους ως  νέους ισχυρούς και σωτήρες, για να καρπωθούν τα σχετικά ωφελήματα. Κάποιοι δηλώνουν αριστεροί ενώ  πρεσβεύουν και υιοθετούν  την πιο ακροδεξιά και ρατσιστική πρακτική , όταν αυτό βολεύει κάποια προσωπικά τους συμφέροντα.

Ακόμα και η χούντα απέκτησε οπαδούς και διατηρεί και τώρα   ‘’νοσταλγούς’’ που επικαλούνται  τον Παπαδόπουλο και μάλιστα ‘’διαστρωματώνονται’’ σε όλες ανεξαιρέτως  τις ιδεολογικές παρατάξεις. Έτσι  μας έχουν γαλουχήσει οι πολιτικές δυνάμεις και τώρα δρέπουν τους καρπούς του  κακού παρελθόντος τους. Είναι όμως σημαντικό να σκεφθούμε  ότι τα επίχειρα των ενεργειών αυτών τα  πληρώνει  πάντα ο λαός και αξίζει τον κόπο να προβληματιστούμε σοβαρότερα.

Πώς όμως μπορούν να πείσουν οι σημερινοί συνεχιστές του παλιού κατεστημένου ότι ‘’άλλαξαν προς το καλύτερο’’ και κατάλαβαν το λάθος τους, όταν αρκούνται μόνο  στην επισήμανση  των  τραγικών λαθών  των σημερινών αφεντικών της πολιτικής σκηνής, που έχουν δική τους και  την  παντοειδή εξουσία και προπαγάνδα; Πρέπει να μιλήσουν ανοιχτά στο λαό και να απολογηθούν  για τα  συνειδητά ή ασυνείδητα λάθη τους, διότι μόνο έτσι ο λαός θα κρίνει τη διαφορά με τα σημερινά δεδομένα. Διαφορετικά δεν θα βγούμε ποτέ από τη στενωπό στην οποία συνέβαλαν  και τα λάθη των  προηγούμενων,  ενώ οι σημερινοί νομείς της εξουσίας βολεύονται, αφού πλην της καρέκλας τους  εξυπηρετούνται και οι επιδιώξεις τους. Τα ‘’καθεστώτα’’  αυτά   ανέκαθεν εξυπηρετούσε  η  εκμετάλλευση του πόνου και της αδικίας και όπου δεν υπήρχε τα δημιουργούσαν, για να βρίσκουν έδαφος για τη δική τους’’θεραπεία’’. Η ευρωπαϊκή ιστορία βρίθει αμέτρητων σχετικών παραδειγμάτων, που όταν τα κατάλαβαν οι λαοί ήταν πολύ αργά .

Μια και αναφερθήκαμε σε εθνικές συνέπειες, διευκρινίζω ότι δεν εννοώ μόνο τις οικονομικές, αφού ‘’ενός κακού μύρια έπονται’’, πέραν του γεγονότος ότι οι αυτοαποκαλούμενοι ριζοσπάστες αριστεροί, προβάλλουν ενίοτε  το εθνικιστικό θυμικό, για να κρατήσουν και να  επεκτείνουν τα κομματικά οφέλη και κεκτημένα. Οι δικοί μας άλλωστε ‘’γιαλαντζί’’ αριστεροί,  έχουν και τους  ετερόδοξους εταίρους, που καλύπτουν  και το δεξιό ‘’κέρας’’ του αμφιλεγόμενου πολιτικού τους  σχηματισμού.  Δηλαδή εκτός από τους μόνιμα χαμογελαστούς   και αραχτούς ΄΄χομπίστες’’,  μας προέκυψαν και οι νεόκοποι ‘’Τραμπίστες’’.

Οι πρώτοι είναι   πρόθυμοι και έτοιμοι να ‘’δώσουν τα ρέστα τους’’, αφού έφθασαν στο σημείο να εκδιώξουν την αριστερή τους  πτέρυγά  για να διευκολύνουν τη ‘’μετάλλαξή’’ τους και  αντί να ‘’καταλάβουν το Νομισματοκοπείο’’  που σχεδίαζαν, υπέγραψαν μετά βαΐων και κλάδων το τρίτο και επαχθέστερο μνημόνιο. Οι δεύτεροι όμως, αφού τους τέλειωσαν οι προσχηματικές και εικονικές παραιτήσεις  , μετέχουν στο τσιμπούσι της εξουσίας και ειδικεύονται στις ΄΄απειλές’’ και άλλα λόγια του αέρα ή από αέρος , για να θυμίζουν την ύπαρξή τους.

Θα ήθελα να κλείσω το παρόν, με τη γενικότερη ατυχή παραδοχή ότι η Ευρώπη μας αλλά και ο Κόσμος ολόκληρος, στερούνται πολιτικών προσωπικοτήτων που πρωτοστάτησαν στη μεταπολεμική εξέλιξη και πρόοδο των χωρών και των λαών τους

Αντώνης  Ταρνανάς.