ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΜΑΣ

Επειδή ο πολιτικός σχολιασμός δεν έχει τελειωμό και ίσως έχει κουράσει και τους αναγνώστες των κειμένων μου, σκέπτομαι σήμερα να ασχοληθώ με το παραμύθι, που πάντα ενθουσίαζε τα ‘’παιδιά’’ πάσης ηλικίας, αρχίζοντας από την προσωπική μου περίπτωση.

Μεγάλωσα με τα παραμύθια για  Βασιλιάδες και Πριγκηπόπουλα και  τα άλλα με τους κακούς λύκους και τους δράκους. Όλα αυτά μου άρεσαν αλλά δεν μπορούσα να τα κατανοήσω ,αφού ποτέ ,μέχρι τότε, δεν είχα συναντήσει τους λεγόμενους ‘’γαλαζοαίματους’’ και βεβαίως ούτε είχα δει ποτέ  δράκους. Την περίοδο των κατοχικών χρόνων είχα έλθει αντιμέτωπος μόνο με πραγματικούς λύκους – που κατασπάρασσαν τα ζωντανά της περιοχής μου και κάποια ανθρωπόμορφα όμοιά τους που λεηλατούσαν και σκότωναν για το κέφι τους. Συνεπώς οι φυσικοί λύκοι μου φαινόντουσαν άκακα ζωντανά που  προσπαθούσαν να επιβιώσουν, ενώ οι άλλοι για να επιδείξουν την παντοδυναμία τους.

Μεγαλώνοντας, παντρεύτηκα, έγινα πατέρας και παππούς και βρέθηκα στην ανάγκη να πω τα δικά μου παραμύθια, στα παιδιά και στα εγγόνια μου. Όταν απόκτησα το πρώτο μου παιδί [τη δεκαετία του 1960] βρισκόμουν στο Βελιγράδι, νέος και άπειρος, με την εξ ίσου νέα και άπειρη σύζυγό μου και είχαμε πλήρη άγνοια για τα παιδιά και την ανατροφή τους. Προσέφυγα λοιπόν σε βιβλία ειδικών , αρχίζοντας από τον καθηγητή  Παδιατέλη και τον γνωστό τότε παιδοψυχολόγο και γνωστό Αμερικανό – αριστερό ακτιβιστή - Dr Benjamin Spock. Εκεί διάβασα για πρώτη φορά ότι δεν βοηθούν τα παιδιά παραστάσεις που τους δημιουργούν συμπλέγματα ή τα τρομάζουν , ενώ αμφότεροι  κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι αυτά  πρέπει να ‘’εισάγονται’’ από μικρά και με ήπιο τρόπο στην πραγματική ζωή  και κυρίως να επιβραβεύονται για τις καλές τους πράξεις και ΠΟΤΕ να μην επιπλήττονται για τις όποιες παιδικές τους παρασπονδίες.  Ειδικότερα ο κ. Σπόκ ‘’απαγόρευε’’ αυστηρά  το ξύλο και κάθε άλλη μορφή τιμωρίας στα παιδιά, θεωρώντας ότι αυτό θα μπορούσε να τους δημιουργήσει ψυχολογικά τραύματα. Αργότερα, οι φιλοζωικές εταιρείες εισήγαγαν και τις νεώτερες αντιλήψεις για τους παρεξηγημένους καλοκάγαθους λύκους, οπότε περιορίστηκαν και τα προσφερόμενα θέματα για παραμύθια.

Όταν ‘’πρωτόγινα’’ παππούς, πειραματίστηκα με την εγγονή μου να αυτοσχεδιάζω δικά μου παραμύθια, χρησιμοποιώντας σαν πρώτη ‘’ύλη’’, τα λιμπρέτα από γνωστές όπερες που αποτελούσαν και δική μου αδυναμία. Πολλά από αυτά μάλιστα τα είχα καταγράψει και σε ‘’κασέτες’’[με την αντίστοιχη μουσική υπόκρουση] και από τα λεγόμενα της μεγάλης πια εγγονής μου, τις έχει  φυλαγμένες. Στα επόμενα εγγόνια μου περιορίστηκα σε αυτοσχεδιασμούς της στιγμής [κατά παραγγελία], με βάση τα στοιχεία που εκείνα μου έδιναν. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πορεύτηκα πολύ καλά στον τομέα των παιδικών  παραμυθιών, σε σημείο τουλάχιστον να εγκωμιάζονται ακόμα και τώρα από τα εγγόνια μου.

Αφού λοιπόν κατανόησα πλήρως και προσαρμόστηκα και στις νέες αντιλήψεις [ για καλούς λύκους, κακούς βασιλιάδες κλπ.], δεν τα πήγα το ίδιο καλά στο παραμύθιασμα που προσπάθησαν να με μυήσουν, οι παλαιότεροι και σύγχρονοι επαγγελματίες παραμυθάδες. Για 12 χρόνια που έζησα σε χώρες του ‘’υπαρκτού’’ σοσιαλισμού, δεν με έπεισε κανένα από τα καθημερινά τους παραμύθια, αφού η ίδια η ζωή τα διέψευδε. Εκείνοι όμως τα συνέχιζαν, αφού όπως είπαμε ήσαν επαγγελματίες και αυτό ήταν το τίμημα ‘’της κοινωνικής τους ύπαρξης και υπόστασης’’. Ο λαός τα άκουγε μεν και προσποιούταν  ότι του άρεσαν, ενώ παράλληλα έψαχνε και ευκαιρίες να τα αποφύγει, ακόμα και ‘’δραπετεύοντας ‘’ από τη χώρα.

            Όπως και  τώρα υπάρχουν στη χώρα μας  πρόσφυγες και μετανάστες  – λόγω πολέμου- έτσι και παλαιότερα υπήρξαν παγκόσμια ,εκατομμύρια ανάλογων περιπτώσεων λόγω φτώχιας ή καθεστώτων. Όλοι αυτοί οι ταλαίπωροι άνθρωποι έζησαν το δικό τους παραμύθι στην ξενιτειά και οι περισσότεροι πρόκοψαν εκεί, διότι δεν είχαν άλλη επιλογή και βρέθηκαν σε  περιβάλλον, που η αξιοσύνη και η εργατικότητα μπορούσαν ή συνέφερε  να εκτιμηθούν.

            Όλο  αυτό το  ‘’παραμυθολόγιο’’, μου έφερε στο νου κάποια γεγονότα των τελευταίων ημερών, που ένα  επώνυμο και μεγάλο παιδί, θέλησε να ζήσει το δικό του παραμύθι και οι κακοί σύγχρονοι ‘’λυκάνθρωποι’’ [τους λέω έτσι για να μην παρεξηγηθώ από τις φιλοζωικές εταιρείες] τα έβαλαν μαζί του. Τι  κακό έκανε το δικό μας παιδί και στράφηκαν οι περισσότεροι εναντίον του;  Απλούστατα πήρε το ‘’δικό’’ του αεροπλανάκι και πήγε μια μικρή βόλτα το Σαββατοκύριακο στο Παρίσι. Πού είναι λοιπόν το κακό και όλοι τον ξεμπροστιάζουν; Όπως όλα τα παιδιά, θεώρησε δικό του το αεροπλανάκι, κάτι που έκανε και στα παιδικά του χρόνια που θεωρούσε δικά του τα σχολεία και τα καταλάμβανε, χωρίς ποτέ κανείς να τον ‘’μαλώσει’’. Αντίθετα αυτό εκτιμήθηκε από τον ελληνικό λαό και του ‘’εμπιστεύτηκε’’  ολόκληρη τη χώρα για να παίζει μαζί της και μαζί μας και να περνάει την ώρα του, χωρίς να πλήττει , ούτε εκείνος αλλά ούτε και εμείς.

            Μια και σήμερα αποφάσισα να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα, δεν θα αναφερθώ αναλυτικότερα στο άλλο  παραμύθι του Υπουργού μετανάστευσης,  που χθες ‘’ τριάντα άτομα’’ τον εμπόδιζαν να μπει στο  ειδικό ‘’προσφυγικό’’  κέντρο του παλιού αεροδρομίου. Ίσως το έκαναν κάποια ‘’ οπορτουνιστικά’’  στοιχεία, που δεν ήθελαν να μετατραπεί το ‘’ευαγές’’ αυτό ίδρυμα στο μεγαλύτερο πολιτιστικό πάρκο της Ευρώπης και ας έχουμε ήδη υπογράψει  και  τη σχετική συμφωνία ‘’υποτέλειας’’ στα ξένα κέντρα εξουσίας.

            Από παραμύθι ξεκίνησα και μου φαίνεται ότι στη διαδρομή μου προέκυψαν ‘’κλωνοποιήσεις’’ του κυρίου Τράμπ, για τον οποίο ερίζουν, πέραν της Χρυσής Αυγής, του κ. Καμένου και του προέδρου του ΛΑΟΣ και αρκετά ‘’προοδευτικά’’  στελέχη, αφού τελικά εφαρμόζουν τις ίδιες ακριβώς μεθόδους αλλά με ‘’αριστερόστροφο’’ τρόπο.

            Θα κλείσω το παρόν διδακτικό ‘’παραμύθι’’, αναφερόμενος σε μια νεώτερη  έκδοση του βιβλίου  του Δρα Σπόκ, αρκετά χρόνια αργότερα, με το οποίο αναθεωρούσε τις αρχικές απόψεις του περί τιμωρίας και θεωρούσε ότι πολλές φορές αυτή είναι χρήσιμη και επιβεβλημένη. Εγώ προσωπικά, προσπάθησα - χωρίς απόλυτη επιτυχία- να εφαρμόσω την αρχική του προτροπή, εσείς τι προτείνετε για τη σύγχρονη περίπτωσή μας;

 Αντώνης Ταρνανάς