ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΓΚΟ

Διαβάζοντας στον Τύπο, παλιές  δηλώσεις [2007] της   ηθοποιού Μαρίας Σνάιντερ, για τον κινηματογραφικό βιασμό της, αναζητώ τις ομοιότητες με όσα ακούστηκαν για τον φημολογούμενο  συνειδησιακό βιασμό μιας ολόκληρης χώρας, που συντελέσθηκε με τη  συμφωνία των Πρεσπών.

Η 19χρονη και άπειρη τότε ηθοποιός, τσίμπησε στο δόλωμα να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία του μεγάλου σκηνοθέτη Μπερτολούτσι ‘’το τελευταίο ταγκό στο Παρίσι’’  με τον διάσημο Μάρλον Μπράντο και δεν έδωσε σημασία στις λεπτομέρειες του σεναρίου της ταινίας, που υπέκρυπτε και τον σατανικό τρόπο  του βιασμού της. Εκ των υστέρων δήλωσε ότι της είχαν αποκρύψει τη βασική αυτή λεπτομέρεια, της σκηνοθετικής ευρηματικότητας και ότι έκλαψε διότι ένοιωσε ότι ‘’βιάστηκε διπλά’’ , από τον σκηνοθέτη και τον πρωταγωνιστή μαζί !!!

Ο σκηνοθέτης διευκρίνισε  «Η Σνάιντερ ήξερε για τη σκηνή του βιασμού! Δεν ήξερε για το βούτυρο!», αργότερα όμως, προφανώς για να καλύψει την πρωταγωνίστρια ή και για να αποφύγει τις ενδεχόμενες νομικές συνέπειες, ανασκεύασε τις δηλώσεις του ως εξής:
«Νομίζω ότι μίσησε εμένα και τον Μπράντο που δεν της το είπαμε. Δεν ήθελα η Μαρία να ερμηνεύσει την ταπείνωση και την οργή της. Ήθελα να την νιώσει...Ήθελα να αντιδράσει σαν κορίτσι και όχι σαν ηθοποιός», πρόσθεσε ο Μπερτολούτσι, για τη Σνάιντερ που το 1972, που γυρίστηκε η ταινία, ήταν μόλις 19 ετών» .Με τη δήλωσή του αυτή ο Μπερτολούτσι μου θύμισε περισσότερο Μπερλουσκόνι, χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί !!!

              Επανέρχομαι λοιπόν στις αμφισβητήσεις και διερωτώμαι αν το θέμα είναι το ‘’βούτυρο’’ ή ο ίδιος ο βιασμός – έστω και εικονικός. Και προσθέτω ότι πέραν του σεξουαλικού βιασμού, υπάρχει και εκείνος της  θέλησης, της τιμής και υπόληψης ενός ατόμου , μιας ομάδας ή και ενός εθνικού συνόλου. Ο οποιοσδήποτε βιασμός αποτελεί τη χείριστη μορφή προσβολής της αξιοπρέπειας και ηθικής υπόστασης του θύματος  και πρέπει να αντιμετωπίζεται με τα προσήκοντα μέτρα κολασμού  ανάλογων πράξεων.

                  Θα μου απαντήσετε βέβαια τι σημασία έχει ο τρόπος και τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν σε έναν βιασμό και η εκ των υστέρων επαναφορά των ερωτημάτων της συγχωρεμένης Σνάιντερ και των όποιων δικαιολογιών και προφάσεων των παραγόντων της σκηνοθεσίας. Ένας βιασμός, όταν αποτελεί γεγονός τετελεσμένο, δεν έχει νόημα να επανεξετάζεται, αφού μόνο κακό προκαλεί η υπενθύμισή του και καλόν είναι να τον προλαμβάνουμε, αφού όταν συντελεσθεί δεν μπορεί πια να διορθωθεί  !!! Οι συνετοί άνθρωποι της εποχής μου – που δεν γνώριζαν τις νομικές ερμηνείες μιας τέτοιας πράξης – συνιστούσαν στα αγαπημένα πρόσωπά τους να προσέχουν, διότι τα οποιαδήποτε μπαλώματα μπορεί να κρύβουν την οπτική πλευρά, δεν μπορούν όμως ποτέ να διαγράψουν ή έστω να αμβλύνουν την ψυχική βλάβη. Για τον λόγο αυτό, η επωδός που ακολουθούσε ήταν ‘’ας πρόσεχε’’ !!! Εγώ τι να προσθέσω;;;  Αντώνης Ταρνανάς