ΖΟΥΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑΤΙΚΑ

 

 

Όλοι μας σχεδόν  βιώνουμε μια προσχηματική  κατάσταση   στα όρια της εικονικής πραγματικότητας και οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι. Για να κατανοήσουμε τη ζοφερή αυτή πραγματικότητα, οφείλουμε να  εξηγήσουμε ότι πρόσχημα  είναι ό,τι χρησιμοποιείται ως δικαιολογία ή πρόφαση αντί του πραγματικού λόγου ή σκοπού. Το τελευταίο ενδέχεται να οφείλεται  σε  εσκεμμένη  ενέργεια  οργανωμένων ατόμων ή  συμφερόντων,  μπορεί όμως  να αποτελεί και  μια απλή ή  φιλική πράξη  συμπαράστασης, για να αμβλύνει τα όσα δυσάρεστα τη συνοδεύουν. Αυτό αποτυπώνεται πλήρως στη γνωστή  έκφραση ‘’κρατώ τα προσχήματα’’. Δηλαδή συμπεριφέρομαι σύμφωνα με τους τύπους, τις κοινωνικές νόρμες και τους αποδεκτούς ηθικούς κανόνες, συγκαλύπτοντας  τις πραγματικές προθέσεις και σκοπούς μου, για να μην συναντήσω αντιδράσεις ή να μη δυσαρεστήσω φιλικά και αγαπημένα μου πρόσωπα.

Διαστρεβλώνεται παντοιοτρόπως η αναγνωρισμένη από τους διεθνείς Οργανισμούς προσπάθεια επιστροφής στην κανονικότητα, με προσχήματα , για  να προβληθούν και να κρατηθούν ‘’ζωντανές’’, έωλες  πρακτικές που ταλάνισαν για δεκαετίες  τη διεθνή κοινωνία.   Η ιδιοτέλεια υπερτερεί οποιουδήποτε άλλου σκοπού η έργου  που δεν  ‘’βολεύει’’, ακόμα και του εθνικού συμφέροντος. Η υλιστική εποχή μας, με ευθύνη όλων μας και αφού έχουν χαθεί πλέον οι ηθικές αξίες και αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε ιδεολογία, κυριαρχείται από τον  απόλυτο αμοραλισμό. Τα πάντα ελέγχονται από ένα αδιάκοπο μουρμούρισμα αμφισβήτησης  και την ‘’προπαγάνδα’’, για την οποία δαπανώνται τεράστια και άγνωστης προέλευσης ποσά. Το έργο διευκολύνεται και από τα πάμπολλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που εκμεταλλεύονται την  αφέλεια  των νεοελλήνων, που δεν διστάζουν να αποδέχονται τα πάντα με την ίδια ευκολία που εκθέτουν σε κοινή θέα και ‘’όλα τους τα άπλυτα’’, αρκεί να προσπορίζονται περισσότερα  ‘’like’’  στον  λογαριασμό  τους.

Είναι νωρίς ακόμα να μιλήσουμε για όσα καταθέτουν  σε εξεταστικές επιτροπές  και στον Άρειο Πάγο επώνυμοι  μάρτυρες, δεν μπορεί όμως παρά να αποτελέσουν θέματα που θα μας απασχολήσουν σύντομα και εύχομαι να μην επιβεβαιωθούν.  Οι καταγγελλόμενοι περιορίζονται σε διάφορα χαριεντίσματα και ευφυολογήματα  περί ανέμων και υδάτων, όσο έχουν ακόμα την κομματική στήριξη, έστω και με τη  μορφή συμπαράστασης εκ ‘’καθήκοντος’’. Θυμάμαι ότι σχεδόν παρόμοια ήταν η συμπαράσταση σε ένα άλλο χώρο λίγο παλιότερα, ενώ τώρα προσποιούνται ότι τους ξέχασαν, αφού η επιλεκτική αμνησία  αποτελεί  σύνηθες κομματικό  φαινόμενο. Μην εκπλαγείτε αν διαπιστώσετε  σύντομα να δαιμονοποιούνται και  οι όροι βοσκοτόπια, ντοκουμέντα ίσως δε και η λαϊκή απόδοση του όρου  ιερωμένος!!!  Οι ίδιοι βέβαια οι καταγγελλόμενοι δεν θα παύσουν ποτέ να υπερασπίζονται, όπως το δικαιούνται, την αθωότητα και τους αγώνες τους για πρόοδο και δικαίωση του λαού [εννοώντας την τσέπη τους, που αποτελεί τη σημερινή μετεξέλιξη της ιδεολογίας].

Διαβάζω τελευταία ότι κάποιος πρωτοκλασάτος από το πρόσφατο παρελθόν, βρήκε την ευκαιρία να γράψει και βιβλίο  στον Κορυδαλλό, περιγράφοντας – μεταξύ άλλων – και χωρίς φιοριτούρες τη νύχτα της  προφυλάκισής του: «Μου περνούσε διαρκώς η σκέψη ότι ήταν ευτύχημα το γεγονός ότι δεν ζούσε η μητέρα μου». Ολόκληρη η μαρτυρία του, διατρέχεται άλλωστε από πορτρέτα, χαρακτηρισμούς, αναφορές στην αστική ανατροφή του, μέσα από την οποία επιχειρεί να ερμηνεύσει το αδιανόητο που ενείχε για τον ίδιο μια τέτοια εξέλιξη στη ζωή του. «Στο μυαλό μου έρχονταν συνεχώς εικόνες των προσώπων της οικογένειάς μου, που αγαπούσα και σεβόμουν». Η μητέρα του, ο πατέρας του, η γιαγιά του, ο αδελφός της μητέρας του το όνομα του οποίου έχει πάρει, ο παππούς του, είναι όλοι παρόντες στο βιβλίο. «(…) Έπρεπε να συμβιβάσω αυτές τις εικόνες με την πραγματικότητα που θα βίωνα τους επόμενους μήνες». Πηγή: Protagon.gr.

Θεωρεί εκ προοιμίου τα όσα του καταλογίστηκαν ως ‘’εξέλιξη’’ και δεν αναφέρεται  καθόλου στους άλλους, τους πολλούς και για μια  φορά ακόμα γελασμένους ανθρώπους που με την ψήφο τους τον έφεραν στην εξουσία - αρκεί  που δεν τους θεώρησε και  υπεύθυνους για τα καμώματά του. Αν τους είχε αναφέρει  θα τον  λυπόμουν και εγώ για τα όσα έζησε στις φυλακές  [προφανώς εντελώς διαφορετικά ακόμα και από τους σύγχρονους ‘’Αγιάννηδες’’ , που η ζωή τους ανάγκασε να κλέψουν ένα καρβέλι ψωμί για τα πεινασμένα παιδιά τους].

Με βάση τον τελευταίο μου συλλογισμό, καλώ εκείνους που θα έχουν την ατυχία να ακολουθήσουν αυτή την εμπειρία, να μας πουν από τώρα τις δόλιες σκέψεις που ‘’ ενδεχομένως τους οδήγησαν στα όσα τους αποδίδονται’’, διότι αν περιμένουν από τους συντρόφους τους την όποια συμπαράσταση, ‘’πλανώνται πλάνην οικτράν’’. Η ζωή έχει αποδείξει ότι όλοι  οι άνθρωποι παραμένουν εντελώς μόνοι στη φυλακή και στον θάνατο  και  ισχύει η ρήση  ‘’ ο σώζων εαυτόν σωθήτω’’.

 Με λύπη μου διαπιστώνω ότι κάποιοι που δεν χάνουν ευκαιρία να ομιλούν και να κόπτονται για την ελευθερία, δεν  έχουν κατανοήσει ότι η ελευθερία του καθενός μας , σταματά εκεί που αρχίζει η  ελευθερία των άλλων.  Είναι ελεύθεροι να ονειρεύονται το ‘’θαύμα’’ των σοβιέτ, της Κούβας και της Β. Κορέας, αλλά η δημοκρατία άλλα πρεσβεύει και οι κανόνες της  είναι υποχρεωτικοί για  όλους τους πολίτες των σύγχρονων  κοινωνιών. Πολλές φορές έχω σκεφθεί τι θα έλεγε ο Τσε Γκεβάρα αν ζούσε και έβλεπε τα σημερινά χάλια της ‘’Νύμφης’’ της Καραϊβικής, που από τη δικτατορία του Μπατίστα κατέληξε σε ένα άλλο ολοκληρωτικό καθεστώς μιας οικογένειας που εναλλάσσεται στην εξουσία. Το σημαντικό είναι ότι όπως τότε έτσι και τώρα ο λαός της θαλασσοπνίγεται με βαρκούλες στην προσπάθεια φυγής προς την ελευθερία.

  Οι Νόμοι, που διέπουν τα δικαιώματα των πολιτών ευνομούμενων δημοκρατιών, ψηφίζονται και καταργούνται  στα εκλεγμένα κοινοβούλια και είναι φυσικό να απαγορεύουν το ‘’χτίσιμο των γραφείων των καθηγητών’’ , το κάψιμο ανθρώπων  που εργάζονται για το ψωμάκι τους σε τράπεζες και άλλα ιδρύματα που έχει θεσπίσει η πολιτεία. Το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει και για ‘’συνδικαλιστές’’ που αγνόησαν σήμερα την απαγόρευση της δικαιοσύνης και εμπόδισαν τον απόπλου πλοίων με άσχετους και ανεύθυνους  ανθρώπους, ακόμα και τουρίστες που τους περιμένει η χώρα μας ως μάννα εξ ουρανού. Πέραν του κακού που κάνουν στην οικονομία  και τους ανέργους μας,  δίνουν πρόσχημα στους πατριδοκάπηλους εθνικιστές  να πουλάνε   φρούδες ελπίδες στους αφελείς, μέσα από μια πλειάδα ραδιοτηλεοπτικών δικτύων ανά τη χώρα. Πρόκειται για τη ‘’θεωρία των δύο άκρων’’ που προσπαθούν παντοιοτρόπως να διαψεύσουν, αλλά περίτρανα επιβεβαιώνουν στην πράξη.

Αντώνης