Η ΖΩΗ Σ' ΕΝΑ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ

 

Η ΖΩΗ Σ’ ΕΝΑ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ

 

Άκουσα λίγο πριν, σε μια εκπομπή της ΕΡΤ3, συνέντευξη ενός σκηνοθέτη μιας εκπομπής που θα προβληθεί απόψε, με τίτλο ‘’Μέσα από το τζάμι’’. Πρόκειται για τη ζωή στο γηροκομείο, όπως την γνώρισε ένα συνεργείο που έζησε μέσα στο ίδρυμα για ένα διάστημα τη ζωή των απόμαχων της ζωής. Ο σκηνοθέτης μίλησε για τις αρχικές επιφυλάξεις και ότι σιγά-σιγά οι κυρίες  άρχισαν να περιποιούνται τον εαυτό τους και να μετέχουν ενεργά στα όσα συνέβαιναν. Όταν ρωτήθηκε πως είδε τους τρόφιμους,  ανέφερε τον χαρακτηρισμό μιας έμπειρης εργαζόμενης στο ίδρυμα, που τους ονόμασε  ‘’παιδιά με γνώσεις’’. 

Δεν αμφισβητώ τίποτα από τα λεγόμενα του σκηνοθέτη, αλλά γράφω το σύντομο αυτό κείμενο πριν μεταδοθεί η εκπομπή και επηρεασθώ από τα όσα διαμειφθούν, πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό, τα ‘’παιδιά με γνώσεις’’ και κυρίως εμπειρίες, θα μας δώσουν μια εικόνα  διαφορετική από την πραγματικότητα.

Το γηροκομείο είναι προϊδεασμένο και συνεπώς θα έχει πάρει τα μέτρα του και ίσως μας θυμίσει και λίγο ’’Νταβός’’ και οι ίδιοι ‘’που άρχισαν να στολίζονται’’, θα μας μεταφέρουν σε οίκους προχωρημένης προστασίας των ‘’τιμημένων γηρατειών’’ που έλεγε ένας παλιός πολιτικός ηγέτης μας. Δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις του σκηνοθέτη και του συνεργείου του, που νομίζει ότι βίωσαν τη ζωή των τροφίμων, αλλά οι έρευνες δεν γίνονται έτσι στα φανερά, διότι σίγουρα δεν μπόρεσαν να δουν πως είναι η ζωή εκεί μέσα , την οποία φυσικά και δεν τους άφησαν να τη ζήσουν.

Όλη αυτή η καλοπροαίρετη διαδικασία, μου θυμίζει μια εποχή με τις ‘’παράγκες’’ στο ποδόσφαιρο, που ποτέ δεν φώτισαν τα στραβά και ανάποδα του ποδοσφαίρου, διότι και τότε είχαν προαναγγείλει τη λήψη μέτρων και τα παιδιά της πιάτσας του ποδοσφαίρου, εμφάνιζαν τα γήπεδα σαν τη ‘’Σκάλα του Μιλάνου’’.

Αυτό που θα δούμε απόψε θα είναι στο μεγαλύτερο μέρος, εκείνο που θα θέλαμε να φανεί , με τη συμμετοχή και των ίδιων των ’’ γνωστικών παιδιών’’, διότι εκεί είναι πια το σπίτι τους και ξέρουν ότι αν δεν το στηρίξουν θα πέσει να τους πλακώσει. Αν τυχόν ακουστούν κάποια παράπονα θα προέρχονται από εκείνους που θα επιδιώξουν ‘’να το συκοφαντήσουν’’ διότι απορρίπτουν τον εγκλεισμό που κάποιοι άνθρωποι ή οι συνθήκες τους επέβαλαν. Οι υπόλοιποι απλά θα συμβιβαστούν, όπως κάνουν οι απόμαχοι της ζωής, αφού δεν έχουν τρόπους διεκδίκησης και δέχονται τη μοίρα τους,   για να μη χάσουν και τα ελάχιστα ‘’κεκτημένα’’ τους. O TEMPORA O MORES, που έλεγαν οι αρχαίοι μας καλοί γείτονες, οι Λατίνοι.

Θυμάμαι και εγώ παλιότερα,  νόμιζα ότι κατανοούσα τη ζωή των γονιών μου – που ζούσαν στο σπίτι και όχι σε ίδρυμα –αλλά τώρα που εκείνοι έφυγαν και περιμένω την δική μου σειρά στα πρόθυρα των 88, αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποι έχουν τη δική τους σκηνοθεσία. Αφήνουν να διαρρεύσουν εντυπώσεις ευτυχίας ή δυστυχίας για να ευχαριστήσουν ή να μη δυσαρεστήσουν τα παιδιά τους, που τους προσφέρουν τα τελευταία δείγματα της  φροντίδας που επιτρέπουν οι ‘’μοντέρνοι’’ καιροί μας. Ευτυχώς που όλοι μας κρύβουμε μέσα μας ένα καλό ηθοποιό και παίζουμε το ρόλο μας με τρόπο που δεν δίνει  στους δικούς μας πρόσθετα βάρη, γνωρίζοντας ότι είναι ήδη φορτωμένοι από τη δική τους σκληρή πραγματικότητα. Αναφέρομαι βέβαια σε αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε καλά γεράματα, διότι ατυχώς είναι γνωστά και τα κακά, που απεύχομαι να συμβαίνουν, αν και η σύγχρονη εποχή  τα έχει όλα και απλώς τους δίνει ελκυστικά ονόματα για προσχηματικούς λόγους.

Θα αποφύγω να δω το αποψινό επεισόδιο της ΕΡΤ3 στις 21.30, γιατί δεν θέλω να χαλάσω την ατμόσφαιρα που έφτιαξα για το παρόν και το ενδεχόμενο αύριο μου που πιθανόν να στηρίζεται σε φρούδες ελπίδες, που θεωρώ όμως καλύτερες από την απελπισία, που δίνει ένα ανάλογο ίδρυμα, όπως έδειξαν και  τα γνωστά  διεθνή ξεκαθαρίσματα της πανδημίας . 

Αντώνης [ ένα παιδί με γνώσεις και γνώση που δεν μπορεί πια να χρησιμοποιήσει  παραγωγικά για το κοινωνικό σύνολο].