ΕΠΕΤΕΙΑΚΑ

                      ΛΕΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΧΤΕΣ

 

 

 Τις επόμενες ημέρες γιορτάζουμε  το ΟΧΙ και το Έπος του 1940 και αναφέρομαι  στους Έλληνες, γιατί σε λίγα χρόνια, λόγω της υπογεννητικότητας, θα μείνουν τόσο λίγοι που  ίσως βαρεθούν να το συνεχίσουν. Παραβλέπω το γεγονός ότι πολλοί σημερινοί νέοι και μεγαλύτεροι βλέπουν αυτή τη μέρα σαν  πανηγύρι και ευκαιρία για ξεκούραση.  Κάποιοι, δήθεν φιλειρηνιστές μάλιστα, έχουν ήδη εκδηλώσει την αντίθεσή τους σε ανάλογες  εκδηλώσεις  Ανάμεσα στους  Έλληνες που μετέχουν σ’ αυτή τη γιορτή,  υπάρχουν λίγοι επιζώντες του πολέμου – ανάμεσα στους οποίους και ο υποφαινόμενος – που ξαναζούν τα γεγονότα της κατοχής και  μελαγχολούν, γιατί βλέπουν μια προσπάθεια αναβίωσης  του ποικιλόχρωμου  φασισμού από ανερμάτιστους  μιμητές του.

Εγώ δεν θα μιλήσω για την επέτειο της ημέρας αλλά για την τραγικότητα που  βιώσαμε όλοι οι Έλληνες  στη διάρκεια της κατοχής αλλά και της συνέχειας με τον εμφύλιο. Η πείνα και η στέρηση και κυρίως οι συνθήκες διαβίωσης ουδόλως διαφέρουν  όσων  συμβαίνουν στην Εγγύς και Μέση Ανατολή και την Ουκρανία και  βλέπουμε στην τηλεόραση πίνοντας τον καφέ μας ή διασκεδάζοντας.

Θα παραθέσω και κάποιες φωτογραφίες της εποχής από την περιφέρειά μου, που δείχνουν το δράμα των  ‘’ξυπόλυτων’’ μαθητών , τα συσσίτια και την γενικότερη κακουχία όλων των Ελλήνων της εποχής. Ανάμεσα σ’ αυτούς είμαι και εγώ, αλλά δεν έχει  σημασία ποιος από όλους, αφού όλοι ζήσαμε τα ίδια δεινά

Πέραν των γεγονότων του πολεμικού μετώπου , υπήρχε και η μιζέρια  στα μετόπισθεν , στις πόλεις και τα χωριά, με τους  άνδρες των οικογενειών να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του πολέμου , χωρίς  καμιά  βεβαιότητα επιστροφής. Πριν την ώρα μου, σε μικρή ηλικία [ 6-10] ετών, ανέλαβα καθήκοντα υπεύθυνου στην προσπάθεια επιβίωσης  της οικογένειας.

Τελειώνω με την ευχή κανείς να μη ζήση όσα ζήσαμε εμείς  που δυστυχώς βλέπουμε να συνεχίζονται  στις μέρες μας και μάλιστα πολύ κοντά μας,    Αντώνης