ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΤΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
ΚΑΙ ΟΙ ΑΥΠΝΙΕΣ ΜΟΥ
Εισαγωγικά θα διευκρινίσω ότι τα
περισσότερα, αν όχι όλα τα πονήματά μου,
τα εμπνέομαι τις ατέλειωτες νύχτες της μόνιμης αϋπνίας ,που με μαστίζει εδώ κα
πάρα πολλά χρόνια. Στην προσπάθειά μου
να κοιμηθώ ‘’μου κολλάνε ‘’ διάφορες σκέψεις που για να τις αποφύγω προσπαθώ να σκεφθώ κάτι άλλο και έτσι, το
πρωί ξυπνώ με τρία- τέσσερα διαφορετικά’’ ΣΕΝΆΡΙΑ’’, τα
οποία απλώς καταγράφω στον υπολογιστή μου. Κάποια από αυτά θεωρώ ότι
ενδιαφέρουν και άλλους κα τα μοιράζομαι με e-mail η μέσω της ιστοσελίδας μου. Κάποια
άλλα τα γράφω μόνο για μένα και αφού τα ξαναδιαβάσω αποφασίζω για την τύχη
τους. Τώρα τελευταία που οι φυσικές μου δυνάμεις δεν μου επιτρέπουν και πολλά, αφού τα χέρια
κουράζονται, τα συγκρατώ τα περισσότερα στην
προσωπική μου μνήμη, η οποία, μαζί με την
πνευματική διαύγεια, παραμένουν θαλερές.
Το σημερινό μου κείμενο, είναι ένα
από τα ελάχιστα δημιουργήματα της ημέρας, αφού με τη βοήθεια ενός αγχολυτικού, εξασφάλισα περισσότερη ώρα ύπνου
και θέλησα να δοκιμάσω αν αυτό διευκολύνει ή όχι τη διαύγειά μου και αναμένω τα
αποτελέσματα.
Οι τρεις γέροι μας, που αναφέρονται
στον τίτλο του παρόντος, είναι κατά σειρά, ο αποκαλούμενος, για άγνωστους σε μένα
λόγους και Γέρος της Δημοκρατίας,,
Γεώργιος Παπανδρέου, ο αποκαλούμενος σοφός γέρων, Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο
αποκαλούμενος χαρισματικός, Ανδρέας Παπανδρέου, τον οποίο ‘’ηράσθησαν’’ μεν πολλοί, λίγοι όμως τον πίστεψαν. Προσωπικά μου προκάλεσε μια
αποστροφή για κάθε χαρισματικό.
Τον πρώτο τον γνώρισα από κοντά –
διαμείναμε στον ίδιο χώρο, σε επίσκεψη κορυφής το 1965 στο Βελιγράδι που υπηρετούσα, όταν εκείνος ως πρωθυπουργός της χώρας και εγώ
σαν πρακτικογράφος, βρεθήκαμε πολύ κοντά και άκουσα, εις επήκοον όλων,
τηλεφωνικές του συνομιλίες με τον γιό του Αντρέα και αρκετούς χαρακτηρισμούς
για τον δεύτερο, μετά τη λήξη της συνομιλίας τους. Δεν θα τις αναπαράγω, παρά
το γεγονός ότι ήταν πολιτικές και συνεπώς ανακοινώσιμες, μένοντας στη διαπίστωση
ότι δεν ήταν καθόλου κολακευτικές, με επιπτώσεις τόσο στις
διαπραγματεύσεις όσο στην ελληνική πολιτική ‘’σκηνή’’. Αναφέρομαι στην περίοδο της διαμάχης του Ανδρέα με τον
Γαρουφαλιά για το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας της χώρας και το γεγονός ότι ο γέρος βρισκόταν σε πολύ προχωρημένη
ηλικία, οπότε ο ίδιος έχει πολλά ελαφρυντικά.
Πέραν
αυτού, είχα τη γνώμη ότι δικαιολογούσε απόλυτα τον χαρακτηρισμό του ‘’παπατζή’’,
κυρίως με τη συμφωνία της Βάρκιζας και τον εμπαιγμό στην παράδοση των όπλων του
ΕΛΑΣ και κυρίως με τη δήλωσή του στο
Σύνταγμα για ‘’πίστη και στην λαοκρατία’’, παρουσία και του συνεργάτη του Άγγλου Στρατηγού Σκόμπι. Για την
ιστορία αναφέρω ότι οι τυπικοί παπατζήδες αποτελούσαν
περιφερόμενους τζογαδόρους , που ταχυδακτυλουργικά
έκλεβαν τους αφελείς που συμμετείχαν στο παιχνίδι , αναζητώντας τον ‘’παπά’’
ανάμεσα σε τρία φύλλα τράπουλας, ενώ τους βοηθούσαν και ‘’τσιλιαδόροι’’.
Περισσότερα όμως έμαθα από την γνωστή ηθοποιό
, Κυβέλη-Ανδριανού, που υπήρξε ο μεγάλος του έρωτας και τρίτη σύζυγός του. Τη
συνάντησα τυχαία, τη δεκαετία του 70,στον
θερινό κινηματογράφο ‘’Ζαν Μαρί’’ στο Παλαιό Φάληρο, όπου σύχναζε, σαν φίλη του
ιδιοκτήτη, συγγενικού μου προσώπου. Ηλικιωμένη πια, παρακολουθούσε συχνά τις παραστάσεις και όταν γνωριστήκαμε καθόμαστε
δίπλα – δίπλα, ανταλλάσοντας σκέψεις. Τα
όσα άκουσαν τα αφτιά μου για τον γέρο της Δημοκρατίας , που κρατώ μόνο για
μένα, δεν είναι καθόλου κολακευτικά και επιβεβαιώνουν
τον χαρακτηρισμό του
Ο
δεύτερος χρονολογικά γέρος, υπήρξε ο Ανανεωτής, ο δημιουργός και εκσυγχρονιστής της νεότερης
Ελλάδας. Η προσωπική του επιλογή να ‘’βάλει’’ τη χώρα στην τότε ΕΟΚ και σήμερα
Ευρωπαϊκή Ένωση, ήταν ένα από τα σημαντικότερα εθνικά επιτεύγματα, που άλλαξαν
την πορεία της. Αλίμονο μας αν δεν είχαμε γίνει μέλος αυτού του οργανισμού, παρά τα όσα παλιά και
νέα του προβλήματα.
Πάμε
τώρα στον δεύτερο. Κλήθηκε , από το σύνολο των πολιτικών κομμάτων, να σώσει τη
χώρα από τη χούντα και εμπέδωσε οριστικά τη δημοκρατία, όταν είπε το γνωστό ‘’όταν λέμε ισόβια εννοούμε
ισόβια΄΄, για τους χουντικούς και νομιμοποίησε την ελεύθερη ύπαρξη του ΚΚΕ.
Σημαντική είναι και η φράση
του ‘’ανήκομεν εις την Δύσιν’’ –
εννοώντας πρώτιστα τη μεγάλη δημοκρατική
τότε χώρα των ΗΠΑ - και όχι βέβαια τη σημερινή ‘’άγρια Δύση’’ του Τράμπ και του
Elon Musk. Το πείσμα του τον οδήγησε στην απομάκρυνση της
χώρας από το ΝΑΤΟ, για τη θέση των
συμμάχων στο Κυπριακό, και για την
επάνοδό μας στο οποίο δεινοπαθήσαμε.
Ένα από τα λάθη του υπήρξε η αστυφιλία, όταν, με την
ανοικοδόμηση στην Αθήνα, αμέτρητοι συνέλληνες, εγκατέλειψαν τα χωριά και τις
εργασίες τους και έγιναν θυρωροί στις νέες τότε πολυκατοικίες. Δεν ήταν βέβαια
και από τις ‘’σοφότερες’’ αποφάσεις του, ως αρμόδιος Υπουργός. η κατάργηση του
τραμ και το ‘’ξήλωμα’’ των γραμμών του,
στις κλασικές και όμορφες διαδρομές του.
Υπήρξε
σκληρός με τον εαυτό του αλλά, πολύ
συγκαταβατικός με τους πολιτικούς του αντιπάλους, ακόμα και όταν ο
Αντρέας Παπανδρέου τον ‘’ενέπαιξε’’ στο θέμα της Προεδρίας της Δημοκρατίας,
επιλέγοντας τελικά τον κ. Σαρτζετάκη. Η συνολική θητεία του έχει θετικό
πρόσημο.
Last but not least o Ανδρέας
Παπανδρέου, ο δεύτερος της ‘’δυναστείας’’, ο οποίος, μας ήλθε από τις ΗΠΑ, όπου
είχε καταταγεί ως εθελοντής στον αμερικανικό στρατό, ως χαρισματικός και
μαρξιστής. Πέραν της διαμάχης του για το
Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, που προαναφέρθηκε ,είναι και ο δημιουργός του
συνθήματος ‘’Ελλάς και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο’’
. Το τελευταίο κράτησε όσο και το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του ΣΥΡΙΖΑ του
2015, που έγινε ΝΑΙ, σε μια νύχτα
και μετά πολλών επαίνων, με υποτιθέμενο
αντάλλαγμα τα μνημόνια, προσθέτοντας τελικά
ακόμα ένα. Δεν θα αναφερθώ στις συζυγικές απιστίες του, την παρουσία της
συντρόφου του και των παντοειδών μέντιουμ και λοιπών ‘’μαγίστρων’’ του
πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, ούτε στην πρεσβευτοποίηση και υπουργοποίηση των
συγγενών της ΄΄νύφης΄΄, εν είδει προίκας, πρόσωπα για τα οποία δεν έχω να
καταμαρτυρήσω οτιδήποτε μεμπτό.
Το
σημερινό μου πόνημα είναι ένα δημιούργημα της ημέρας που γράφεται και αφήνω
στους αναγνώστες του να κρίνουν αν πρέπει να συνεχίσω τα χάπια ή να επανέλθω
στα παλιά. Η διαφορά είναι ότι έχει
γραφεί με καθαρότερο μυαλό έναντι των προηγούμενων που έχουν την ηπιότητα αλλά και τους ενδεχόμενους
κινδύνους της νύχτας. Θυμάμαι μια
παροιμία της μητέρας μου, που έλεγε :’’ της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα
και γελά’’. Ίδωμεν!!! Αντώνης