ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ;;;

 

                  ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ;;;

 

Διανύουμε τη σημαντικότερη περίοδο υπερβολών σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Όλοι, όσοι έχουν οποιαδήποτε πρόσβαση σε δημόσιο βήμα, μιλάνε για όλα,  χωρίς τελικά να λένε κάτι συγκεκριμένο για το μέλλον αυτού του έρμου Κόσμου. Με αυτή τους τη στάση συμβάλλουν στην αποπολιτικοποίηση των νέων με τα γνωστά ήδη αποτελέσματα περιορισμού των ψηφοφόρων. Απασχολούν  τα αμέτρητα πλέον μέσα δημοσιότητας  για να υπενθυμίζουν ότι ακόμα ‘’υπάρχουν’’. Με όσα λέγονται, ελάχιστα γίνονται  πειστικοί στην κοινή γνώμη, η οποία φαίνεται ότι έμαθε να ξεχωρίζει ‘’την ήρα από το  στάρι’’, δηλαδή το άχρηστο  από το χρήσιμο.

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι, οπαδοί της ορθότητας και του μέτρου, έλεγαν ‘’ Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ᾿ ἐν τῷ εὖ τὸ πολύ’’. Αυτό το ρητό, αποδίδεται στον Αθήναιο προς τους  Δειπνοσοφιστές και  αποτελεί  παράφραση ρήσης του αυλητή Καφισία, που το είπε σε μαθητή του όταν έπαιζε τον αυλό με ιδιαίτερη ένταση: “οὐκ ἐν τῷ μεγάλῳ τὸ εὖ κείμενον εἶναι, ἀλλὰ ἐν τῷ εὖ τὸ μέγα”. Οι σημερινοί παράγοντες, με τις μεγαλοστομίες και τις υπερβολές τους , έχουν καταστήσει μοναδικό τους στόχο και αυτοσκοπό την προβολή τους με την παράλληλη συκοφάντηση των αντιπάλων τους.

Αφορμή για το παρόν μου έδωσαν δημοσιεύματα για την αθλητική ομάδα με τις καλύτερες μεταγραφές της περιόδου, με μοναδικό σκοπό να κολακεύσουν και να κερδίσουν την εύνοια  μεγαλομετόχων αθλητικών ομάδων. Η περίπτωση θυμίζει το χαρέμι του Σουλτάνου της πάλαι ποτέ Οθωμανικής αυτοκρατορίας, με τις παλακίδες να εξυφαίνουν τρόπους να αποκτήσουν την εύνοια του Σουλτάνου [ συνήθως με την απόκτηση ενός γιου] για να συμμετάσχουν στην εξουσία του παλατιού.

Μετά την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, κάθε ηγέτης Κόμματος , περιβάλλεται από το δικό του ‘’χαρέμι’’, τους υποτακτικούς που είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για τον Αρχηγό, ώστε να τους θυμηθεί ‘’όταν και αν  ποτέ έλθει στην εξουσία’’. Η πλειονότητα όμως των δικών μας ηγετών, έχουν περιορισμένους οπαδούς και δυνατότητες ανέλιξης και αναγκάζονται  να  τάζουν  λαγούς με πετραχήλια για   να μεγαλώσουν την πελατεία τους.

Με τους παγκόσμιους  όμως ηγέτες, τα πράγματα αλλάζουν σημαντικά.     Ο καθένας τους κάνει περιορισμένες επιλογές [ των αποκαλούμενων φίλων], με κριτήρια κυρίως τον ‘’ομοιδεατισμό’’ και κάποιες σκοπιμότητες. Με αυτόν τον τρόπο, διευκολύνονται  οι προσχηματικές  και γιατί όχι  εικονικές εκατέρωθεν ‘’απειλές’’, για να γίνονται πειστικοί στους αφελείς. Στο βάθος κοινή τους επιδίωξη αποτελεί ο αναθεωρητισμός  και η επιχειρηματικότητα π.χ. των σπάνιων γαιών.  Αν ζούσε σήμερα ο Ιούλιος Καίσαρας, θα αναφωνούσε  προς την παρακοιμώμενη Ευρώπη και  τον κ, Ζελένσκι , την ιστορική του  φράση ‘’ ο κύβος ερρίφθη’’ και ο νοών νοείτω!!! 

Το σημερινό  κείμενο περιέχει τις εμπειρικές σκέψεις ενός ταπεινού ανθρωπάκου, που εύχεται να διαψευσθεί, οι οποίες προδιαγράφουν εφιαλτικές για το μέλλον του Κόσμου επιλογές.    Φαίνεται δε ότι, όπως έλεγε μια διαφήμιση των πολυκαταστημάτων Λαμπρόπουλου, έχουν ήδη αποφασίσει ‘’ πριν από μας για μας .   Επειδή όμως ‘’είναι πολλά τα λεφτά Άρη’’, που  έλεγε ο Σπύρος Καλογήρου στο έργο Λόλα, σύντομα θα υπάρξουν μιμητές, με κάποιους  εξ αυτών να μην  το κρύβουν και δυστυχώς να βρίσκονται στη γειτονιά μας.   Αντώνης

ΕΠΙ ΠΩΛΟΥ ΟΝΟΥ

 

            ΕΠΙ ΠΩΛΟΥ ΟΝΟΥ 

[Μόνο για όσους αντέχουν την αλήθεια]       

 

 

Ο τίτλος αποτελεί απόσπασμα από το μάθημα των θρησκευτικών του Σχολείου, που περιγράφει τον τρόπο μετάβασης και την είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, όπου  τον υποδέχτηκαν ως  Βασιλιά των Ιουδαίων. Οι ίδιοι άνθρωπου βέβαια, πολύ σύντομα, τον οδήγησαν στον σταυρό του μαρτυρίου, για να αποδειχθεί για μια ακόμα φορά η υποκρισία μας. Σήμερα όμως δεν θα ασχοληθούμε με τον βίο και τη σταύρωση του Ιησού, αλλά με το μέσο που χρησιμοποίησε για να εισέλθει στη ‘’Σιών’’.

Με δεδομένο ότι πρωτίστως γράφω για μένα, φρονώ ότι διατηρώ το δικαίωμα να ανασύρω κατά καιρούς, πραγματικές εικόνες από το παρελθόν μου, που ενδεχομένως να ενοχλούν κάποιους αναγνώστες. Τα γραφόμενά μου αποτελούν ένα σημαντικό μέρος της παιδικής και νεανικής μου ηλικίας και αισθάνομαι την ανάγκη πολύ συχνά να τα ανακαλώ στη μνήμη μου, θεωρώντας  ότι είναι πιο ενδιαφέροντα από την ζώσα πραγματικότητα.

 Επί πώλου όνου,  σημαίνει πάνω σε πουλάρι γαιδάρου, ή άλλως πως ,γαϊδουράκι. Πρόκειται για ζώο που, όχι πολύ παλιά, αποτελούσε το αποκλειστικό μέσο μεταφοράς ανθρώπων τε και  προϊόντων και αχώριστο φίλο των αγροτών   της επαρχίας. Αποτελούσε μέλος κάθε γεωργικής οικογένειας και διεκπεραιωτή της μεταφοράς και της αγροτικής εργασίας.

Προσωπικά έχω μια ιδιαίτερη σχέση και σύνδεση με το – όχι και τόσο υπάκουο αυτό ζώο – που ίσως και να συνέβαλε στην μετέπειτα διαμόρφωση του χαρακτήρα μου, αφού αποτέλεσε μια από τις πρώτες μου εμπειρίες και προσλαμβάνουσες παραστάσεις.

Καθημερινά, με το τέλος των σχολικών μαθημάτων του Δημοτικού, είχα εντολή να περνώ από το σπίτι της γιαγιάς μου, η οποία μου έδινε το φαγητό για τα εργαζόμενα στα κτήματα παιδιά της  [ ενίοτε δε σε διαφορετικές και  απόμακρες μεταξύ τους περιοχές] και μετά την περάτωση της διανομής επέστρεφα στο σπίτι μου για  το δικό μου φαγητό. Η διαδρομή γινόταν με ένα συμπαθή γαιδουράκο, αλλά κάποιες φορές κάτι τον ξάφνιαζε και με ‘’άδειαζε’’ σε χαντάκια που υπήρχαν εκατέρωθεν του δρόμου για να συγκεντρώνουν τα νερά της βροχής.  Αυτό το μάθημα με έκανε πιο προσεκτικό και συνετό στη συμπεριφορά μου.

Με την πείνα του 1941, μαθητής στην πρώτη τάξη Δημοτικού, συναντούσα καθημερινά στο δρομολόγιό μου έναν πεινασμένο Αθηναίο, που είχε φθάσει στα μέρη μας αναζητώντας τροφή και τον είχαν  εγκαταλείψει οι δυνάμεις του. Ήταν ακουμπισμένος στον μαντρότοιχο μιας εκκλησίας και φώναζε συνεχώς ‘’πεινάω’’.  Δεν θυμάμαι γιατί αλλά ίσως επειδή πεινούσα και εγώ, καταλάβαινα το πρόβλημά του, και του άφηνα ένα μικρό  ‘’δείγμα’’ τροφής . Κάποια στιγμή όμως,  οι εργαζόμενοι θείοι μου κατάλαβαν την  περαιτέρω μείωση της  ελάχιστης τροφής τους και αναγκάστηκα να διακόψω  αυτή συνδρομή μου.

Το κακό ήταν ότι όλοι πεινούσαν και δεν είχαν περιθώρια για αλληλεγγύη. Η φωνή του πεινασμένου άρχισε να ατονεί και κάποια μέρα τον βρήκα ‘’γερμένο’’ στο πλάι και κατάλαβα ότι είχε πια απαλλαγεί  από το καθημερινό του μαρτύριο . Λυπήθηκα για τον χαμό του και ακόμα δεν με έχουν εγκαταλείψει οι τύψεις ότι δεν μπόρεσα να κάνω περισσότερα, σκέπτομαι όμως ότι ήμουν μικρός και αδύναμος και πολλοί άλλοι έχασαν τη ζωή τους με τον  ίδιο τρόπο.

Θα αναφερθώ και σε μια άλλη, εξ ίσου αληθινή ιστορία της κατοχής, με θετικότερη όμως έκβαση. Μια μέρα κάποια συμπολίτης μου ζήτησε να την ακολουθήσω στο σπίτι της. Μου φόρτωσε στον γάιδαρο της ένα ’’τσουβάλι’’ με σιτάρι  παραγωγής της , λέγοντας μου ότι αποτελεί την αμοιβή  εργασιών του οικοδόμου πατέρα μου, που βρισκόταν στο αλβανικό μέτωπο μαζί με τον άντρα της και λόγω του πολέμου δεν πρόλαβαν να τον πληρώσουν. Φαντάζεστε τη χαρά της οικογένειας, αφού με το ‘’άλεσμά’’ του  εξασφαλίζαμε  το ψωμάκι μας  για το προβλεπτό  τουλάχιστον μέλλον.

Σημερινό μου θέμα αποτέλεσαν τα ευγενικά αυτά ζώα, τα γαϊδουράκια, που έσωσαν ζωές, κουβάλησαν τραυματίες και πολεμοφόδια και υπήρξαν για μεγάλο χρονικό διάστημα οι αχώριστοι  φίλοι και συνεργάτες μας. Η αλλαγή της τεχνολογίας τους έθεσε στο περιθώριο, πλην εκτάκτων περιπτώσεων κάποιων νησιών που τα εκμεταλλεύτηκαν σαν τουριστική ατραξιόν. Όσοι τα έζησαν τα θυμούνται με νοσταλγία και τα ξεχωρίζουν σαφώς από τα ανθρωπόμορφα συνώνυμά τους της εποχής μας, για τα οποία δυσκολεύομαι να κάνω χρήση υποκοριστικού βαθμού. Αντώνης

ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟΨΕΩΝ ΣΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΌ

              ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟΨΕΩΝ ΣΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ

 

 

Τα όσα ανακοινώθηκαν μετά τα παζαρέματα στην  Ουάσιγκτον, επιβεβαιώνουν ότι οι ‘’παλικαρισμοί’’ του Αμερικανού Προέδρου αποτελούσαν τελικά ‘’έπεα πτερόεντα’’, που έχει εντάξει στο σύγχρονο λεξιλόγιό του. Η απειλή της αποχώρησής του από τη συνάντηση της Αλάσκας  και της λήψης πολύ αυστηρών μέτρων εναντίον του κ. Πούτιν, σε περίπτωση που δεν δείξει τη δέουσα προσοχή στο Ουκρανικό , ξεχάστηκαν οριστικά. Η χθεσινή ευρύτερη συνάντηση αποκάλυψε ότι ο κ. Τράμπ  εμμένει  στις επιχειρηματικές επιδιώξεις του για τις σπάνιες γαίες, μεταθέτοντας την ‘’πληρωμή του μάρμαρου’’ στην ‘’ δύσμοιρη’’ Ουκρανία.  Αμέσως μετά τη χθεσινή συνάντηση, έσπευσε  να καθησυχάσει τη ρωσική ολιγαρχία για τα διαμειφθέντα  και ίσως  να διασκεδάσει ενδεχόμενους ρωσικούς εφιάλτες τη χθεσινή νύχτα. Όπως μετέδωσε το Ria Novosti, ‘’το τηλεφώνημα διήρκεσε περίπου 40 λεπτά. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας, Πούτιν και Τραμπ συμφώνησαν να παραμείνουν σε τακτική επικοινωνία για μια σειρά θεμάτων που αφορούν τις σχέσεις Ρωσίας – Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και διεθνείς εξελίξεις.’’.

Προφανώς είχε περάσει η ώρα και δεν πρόλαβαν να πουν κάτι για το Ουκρανικό, μπορεί και να μην το θεώρησαν επίκαιρο!!!

Η δήλωση του Βρετανού Πρωθυπουργού που ακολουθεί τα λέει όλα: «Αυτό δείχνει ότι κάποια από τα σημαντικά ζητήματα, όπως η ανταλλαγή αιχμαλώτων ή εδαφών ή το μείζον θέμα της επιστροφής των παιδιών, όλα αυτά είναι θέματα και ότι η Ουκρανία θα πρέπει να βρίσκεται στο τραπέζι». Δηλαδή να διαπραγματευθεί τις παράνομες ειλημμένες αποφάσεις της Ρωσίας. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι θα αναφωνούσαν  ‘’ωιμέ’’ και οι νεοέλληνες ‘’οϊμέ ‘’ και ''αλι και τρισαλί''

Αφελώς διερωτώμαι  γιατί επανερχόμαστε πάλι στα αυτονόητα, αφού τα περί επιστροφής των απαχθέντων παιδιών’’ και  της ανταλλαγής των αιχμαλώτων προβλέπονται από διεθνείς συμφωνίες και αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Με ποιο δικαίωμα και βάσει ποιου δικαίου αποδέχτηκαν ότι πρέπει στον 21^ο αιώνα να συζητηθούν θέματα σχετικά με την επιστροφή εδαφών που καταλήφθηκαν ύστερα από απρόκλητη εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία;;; Αυτο κάτι μου θυμίζει από το Κυπριακό.

Κάτι ψέλλισαν ο Γερμανός και ο Βρετανός πρωθυπουργός και εντονότερα ο Γάλλος Πρόεδρος, αλλά , δεν βαριέσαι,  το κύριο μέρος της συζήτησης απασχόλησε το ενδυματολογικό και η ανταλλαγή των κρύων αστείων φιλοφρονήσεων  ανάμεσα στους ομοτράπεζους. Ορατότης  μηδέν λοιπόν, , που τιτλοφορείται η δραματική  ταινία του 1969, σε σενάριο του Νίκου Φώσκολου. Περιγράφει  μια νύχτα,  με θύελλα 10 μποφόρ που διαδέχτηκε ένα ναυάγιο με 26 νεκρούς.

Ναυάγιο λοιπόν συνοδεύει και όσα έγιναν στις δυο αυτές συναντήσεις, ενώ οι αμέτρητες χιλιάδες νεκρών εκατέρωθεν έχουν ήδη προηγηθεί.  Φαίνεται όμως ότι στις κατ΄ιδίαν συναντήσεις, βρέθηκε χρόνος να συζητηθούν και  επιχειρηματικά παζαρέματα!!!  Μη μου πείτε ότι θεωρείτε ασήμαντες τις μπίζνες, που αποτελούν ίσως το σπουδαιότερο, αν όχι το μοναδικό  νιτερέσο  των μεγάλων.

Όσον αφορά την ειρήνη, δεν γνωρίζω πόσες πιθανότητες έχει και ίσως να επιτευχθεί. Με ποιο όμως κόστος της Ουκρανίας, που δεν φταίει σε τίποτα  και των δημοκρατικών χωρών.;;; Είναι βέβαια γνωστό ότι   η ‘’συνθηκολόγηση'’ θα αποτελέσει κακό προηγούμενο και θα ανοίξει την όρεξη  των αναθεωρητικών χωρών να εφαρμόζουν και στο διηνεκές το ‘’κεκτημένο’’ του Ουκρανικού.

Συγχαρητήρια κύριοι σύνεδροι και επαγγελματίες σχολιαστές για τις νεωτεριστικές σας αντιλήψεις.

Σήμερα θα προσθέσω, ελπίζω για μια μοναδική φορά,   μια ίσως άσχετη με το θέμα σημείωση, για να μην ενοχλώ  ‘’όσους εκ των αναγνωστών μου δεν αποδέχονται τη ‘’ρεαλιστική’’ περιγραφή πραγματικών γεγονότων. Μπορούν να αποφεύγουν ανάλογα κείμενά μου, παραμένοντας στο συννεφάκι της δικής τους  ‘’εικονικής πραγματικότητας’’.  Προσωπικά θα καταγράφω τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν τώρα και εις το εξής όλοι οι λαοί , που δεν ανήκουν στους αιθεροβάμονες.       Αντώνης

 

 

ΝΕΟΙ, ΓΕΡΟΙ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΛΙΚΕΣ

 

                                  ΝΕΟΙ, ΓΕΡΟΙ ΚΑΙ ΥΠΕΡΗΛΙΚΕΣ!

                                           Ασθενείς και Οδοιπόροι

 

 

Πρόκειται για τρεις κατηγορίες ατόμων με διαφορετικά για τον καθένα, αλλά υπαρκτά προβλήματα. Για την ανάλυσή τους – αφού δεν είμαι ειδικός αλλά ‘’παθός’’, θα χρησιμοποιήσω τη μέθοδο της αυτογραφικής αφήγησης, με δεδομένο ότι διαθέτω πάμπολλες προσωπικές εμπειρίες .

Κάθε λέξη του τίτλου αποτελεί και περιγράφει μια εντελώς χωριστή ομάδα , με μοναδική ίσως διαφορά τις ασθένειες.

Αρχίζουμε από την πρώτη , δηλαδή τους νεώτερους , μερίδα των οποίων είχαν την ατυχία να ασθενήσουν και κυρίως όταν η ασθένειά τους  είναι οργανική και   δυσκολότερα ιάσιμη τουλάχιστον με τα σημερινά  μέσα. Εύχομαι και ελπίζω να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους και να έχουν μια ευτυχή μετάβαση στις  επόμενες ηλικιακές κατηγορίες Η μετάβασή τους αυτή αντιμετωπίζει ένα ‘’χάντικαπ’’ και αν αποδειχθούν δυνατοί και με λίγη τύχη , μπορούν να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους.

Η δεύτερη κατηγορία αναφέρεται σε ηλικιωμένους , συμπεριλαμβάνει όμως και νεώτερα άτομα, που για διάφορους λόγους , συμπεριφέρονται σαν γέροι. Εχω γνωρίσει αρκετούς νεώτερους με την νοοτροπία αλλά και τη συμπεριφορά γέρου. Ένας από αυτούς υπήρξε φίλος μου στο στρατό,  και ήταν από τότε γέρος, έτσι παρέμεινε και  στην υπηρεσία και τελικά έφυγε από τη ζωή όπως έζησε. Μπορεί το περιστατικό να αποτελεί εξαιρετική περίπτωση αλλά είναι απόλυτα αληθινό. Στην κατηγορία αυτή, στη σύγχρονη εποχή, εντάσσονται άτομα άνω των 75 ετών ή νεώτερα που δεν θέλουν να συμμετέχουν σε δραστηριότητες ‘’ενεργών’’ πολιτών και για κάποιον λόγο , προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι, με τη συνταξιοδότηση τους, μπήκαν στη χορεία των γερόντων. Αυτό αποτελεί σύμπτωμα απαισιοδοξίας και ‘’εγκατάλειψης’’, γιατί δεν προσπάθησαν να καλλιεργήσουν ένα χόμπι ή μια   άλλη δραστηριότητα για να πείσουν τον εαυτόν τους ότι η ζωή παραμένει πάντα   ωραία και  αναλογα παραγωγική.

Με όλα αυτά φθάνουμε στην τελευταία κατηγορία των υπερηλίκων, στην οποία. βάσει των στοιχείων ταυτότητας, ανήκει και ο υποφαινόμενος. Η κατηγορία αυτή αποτελεί  το ‘’φίνις’’ της ζωής’, το οποίο, όπως συμβαίνει και στα δρομικά αγωνίσματα του στίβου, μπορεί να είναι και ‘’παρατεταμένο’’ .  Όσοι βιώνουν την ευτυχή αλλά ολίγον βαρετή αυτή κατάσταση και δεν  βαρύνονται με  σοβαρές ασθένειες, ή αποφύγουν τα γνωστά δυο συμπτώματα γεροντικών θανάτων, υπόκεινται στην υποχρέωση να συνεχίσουν τη δεινή τους επιβίωση, η οποία ρεαλιστικά ελάχιστη έχει σχέση με αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε ζωή!!! .  Για όσους, παρά ταύτα ,εξακολουθούν να  έχουν απορίες ως προς τα δύο  συμπτώματα, που απέφυγα να κατονομάσω για  αισθητικούς λόγους και την ενδεχόμενη δεύτερη κόκκινη κάρτα της Google, είμαι στη διάθεσή τους για κατ΄ιδίαν περαιτέρω εξηγήσεις.

Στην κατηγορία μας ανήκουν έμπειρα και απόλυτα συνειδητοποιημένα άτομα , τα οποία, στην πλειονότητα ,έχουν αποδεχθεί την κατάστασή τους και ξέρουν ότι δεν μπορούν πια να κάνουν πολλά από αυτά που  έκαναν στο παρελθόν, βαριές χειρονακτικές εργασίες, τρέξιμο , πήδημα κλπ.. Μερικοί μάλιστα από αυτούς  πλήττουν   και για να γεμίζουν της ατέλειωτες ώρας μοναξιάς, ασχολούνται με δραστηριότητες γραφής και συγγραφής, με τις οποίες πειραματίζονται, ενοχλώντας ίσως  γνωστούς  και φίλους. .

Ένα μεγάλο αλλά και αστείο ερώτημα που αντιμετωπίζουν όλοι οι γεροντότεροι, πολλώ δε μάλλον ή υπέργηροι, είναι η απάντηση στο ερώτημα ‘’τι κάνεις’’. Αν απαντήσουν δεν είμαι καλά  ψεύδονται, γιατί είναι απόλυτα φυσικό  να  πονάνε ή να υποφέρουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην ηλικία τους. Αν όμως απαντήσουν ότι  είναι καλά ψεύδονται ασύστολα, αφού η ηλικία τους δεν το επιτρέπει.   Η αρχαία φράση, ‘’ δεινόν το γήρας ου γαρ έρχεται μόνον’’  είναι πάντα επίκαιρο και δεν έχει  ακόμα διαψευσθεί.     Αντώνης

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΗΣ ΑΛΑΣΚΑΣ

 

                                      ΤΟ  ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΗΣ ΑΛΑΣKAS

 

 

Λέγεται και το υιοθετώ πλήρως, ότι η φαντασία ενίοτε ωχριά  μπροστά στην πραγματικότητα και αυτό επιβεβαιώνεται με τα ελάχιστα που διέρρευσαν από την παγκόσμια συνάντηση της Αλάσκας. Το μεγάλο χθεσινό παζάρι ακολούθησε η ‘’σιωπή των αμνών’’ . Πρωταγωνίστησε και εδώ ένας τέως μεγάλος πράκτορας [ της πάλαι ποτέ KGB] , ο οποίο επέβαλε τους όρους του στον  μεγάλο συνομιλητή του. Η κινησιολογία των δύο συνομιλητών έδειξε ξεκάθαρα ποιος είχε το πάνω χέρι και δικαιολογημένα θα τύχει θερμής υποδοχής κατά την επιστροφή του στη Μόσχα.

Στη χθεσινή συνάντηση μετείχαν ένας ‘’αητός’’ της διπλωματίας [ όπως αποκαλούσαν στη Σοβιετική,  ένωση την κατασκοπία] και ένας τυπικός μπίσνεσμαν, που περιορίζει τη διπλωματία του στο οικονομικό δούναι και λαβείν.’’ Κατακαημένε κ. Ζελένσκι, τι όνειρο να έβλεπες άραγε χτες το βράδυ’’;;;. Είναι γνωστό ότι  η Ευρωπαϊκή ‘’Ένωση’’, δεν μπορεί η δεν θέλει ΝΑ ΑΡΘΕΊ ΣΤΟ ΎΨΟΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΆΣΕΩΝ και   εξακολουθεί να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου,

Χθες λοιπόν μίλησαν για μπίζνες ενδεχομένως και για ένα βραβείο Νόμπελ και τελειώνοντας πέταξαν το μπαλάκι στον Ουκρανό Πρόεδρο για να διαπραγματευθεί για την μελλοντική επικράτεια της χώρας του και την προσωπική του συνέχεια. Αυτό συνέβη  ενώ, λίγες ώρες νωρίτερα, ο κ. Τράμπ δήλωνε ότι στη συνάντηση θα αποφασισθεί μια κατάπαυση του πυρός και αν διαπιστώσει ότι ο Ρώσος Πρόεδρος δεν δώσει ρητές απαντήσεις για το Ουκρανικό, θα διακόψει τις συνομιλίες και θα επιστρέψει στο σπίτι του και βέβαια δεν εννοούσε οριστικά. Από την άλλη, ο Ρώσος Υπουργός Εξωτερικών [ το γεράκι της πάλαι ποτέ Σοβιετικής διπλωματίας], εμφανίστηκε την ίδια στιγμή , φορώντας πουλόβερ με την επιγραφή CCCP [Ένωση σοβιετικών Δημοκρατιών της Ρωσίας], ενώ η  επιγραφή της αμερικανικής υποδοχής  ανέφερε ‘’προσδοκώντας την ειρινη’’.  

Από τη στιγμή που η Διεθνής Εξωτερική πολιτική αποτελεί ‘’προνόμιο’’ περιορισμένης ομάδας ‘’ΦΙΛΩΝ’’ ηγετών, με απομόνωση των υπολοίπων, φοβάμαι ότι το  προσεχές  μέλλον, μας επιφυλάσσει οδυνηρές εκπλήξεις.

Θα μου πείτε ίσως ότι όλα αυτά είναι παραμύθια, κρύβουν όμως μιαν αλήθεια, που έλεγε μια παλιά διαφήμιση, που αφορούσε την ‘’μπριγιαντίνη΄΄ των μαλλιών, δηλαδή τρίχες. Στην πράξη όμως τι γίνεται και ποιος θα ‘’βγάλει το φίδι από την τρύπα;;; Στην Ευρωπαϊκή Ένωση τρεις λαλούν και δυο χορεύουν και μάλιστα την παραδοσιακή  ρωσική ‘’βαρύνια’’, που εμπεριέχει κα  πολλή σάτιρα!!!

Επειδή όλα όσα συμβαίνουν διεθνώς και στα καθ΄ημάς δεν είναι καθόλου αισιόδοξα, δεν έχει νόημα να ρισκάρουμε περισσότερο στις προβλέψεις μας. Θα επικαλεστώ και πάλι το γνωστό ερώτημά του ποιητή μας Κωνσταντίνου Καβάφη:

 Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.»

Σημειώνω ότι ο ποιητής θεωρούνταν  πεσιμιστής και μελαγχολικός, καθώς στα ποιήματά του συνεχώς επαναλαμβάνονται ο φόβος του θανάτου και η ήττα με αξιοπρέπεια. Μήπως οι ίδιες σκέψεις αφορούν για την ώρα  την  Ουκρανία και βλέπουμε και αν ναι εμείς όλοι τι κάνουμε, αφού τελικά φαίνεται ότι οι βάρβαροι υπήρχαν, υπάρχουν και   καραδοκούν;;;  Αντώνης

''ΗΧΟΡΥΠΑΝΣΗ'' ΚΑΙ ''ΘΟΡΥΒΟΠΕΝΙΑ''

 

          ‘’ΗΧΟΡΥΠΑΝΣΗ’’ ΚΑΙ ‘’ΘΟΡΥΒΟΠΕΝΙΑ’’

 

 

Αφορμή του παρόντος υπήρξε η χθεσινή  έντονη και ίσως  δικαιολογημένη  διαμαρτυρία συμπολίτη μου  για τον θόρυβο και την κρατούσα ακαταστασία του παραδοσιακού παζαριού της πόλης. Σχολίασα την ανώνυμη και με  άκομψο και προσβλητικό τρόπο  διατύπωση των παραπόνων του, με μια ανάρτηση και στοχευμένη, αποστολή μηνυμάτων μου. Κατέληγα δε στο ιστορικό του παζαριού, που αποτελεί τοπική παράδοση από το 1864, με πολλές διαφοροποιήσεις στην πορεία της και τη διατύπωση ότι μπορούμε να βρούμε μια ηπιότερη μορφή εναλλακτικής συνέχισης της παράδοσης, γιατί  λαοί χωρίς παραδόσεις είναι σαν να μην υπάρχουν. Έρχομαι όμως στο σημερινό μου κείμενο:

Η πρώτη λέξη του τίτλου του σημερινού μου δημοσιεύματος, αποτελεί μια εξεζητημένη απόδοση του βομβαρδισμού θορύβων που χαρακτηρίζουν την εποχή μας  και  η δεύτερη,  μια αδόκιμη έκφραση που αφορά  την παντελή έλλειψή τους, που ενδεχομένως η διακοπή τους, να μας δημιουργήσει στερητικό φαινόμενο και  νοσταλγία.

Το πρώτο είναι σύνηθες, καθημερινό και βλαπτικό για την υγεία μας φαινόμενο, ενώ το δεύτερο αποτελεί  ανάμνηση μιας εποχής που χάθηκε ανεπιστρεπτί. Προσωπικά   ανήκω σ’ αυτούς που έζησαν την απόλυτη σιωπή, με κάποια εκτεταμένη περιστασιακή διατάραξή της από την κλαγγή των όπλων του Β΄ Παγκόσμιου και του εμφυλίου πολέμου. Λίγο αργότερα, πρόλαβα να βιώσω  την απόλυτη σιωπή της επαρχίας, που ενίοτε γινόταν  και ενοχλητική.

 Θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία τα τελευταία  σχολικά μου χρόνια και τον τρόπο αποφυγής των θορύβων από τις  οικιακές εργασίες της μητέρας μου, που δεν μου επέτρεπαν, στον στενό χώρο του σπιτιού μας, να μελετήσω, όπως ήθελα, τα μαθήματά μου. Για τον λόγο αυτό, έπαιρνα μια κουβέρτα και τα βιβλία μου και ανηφόριζα περί τα εκατό μέτρα στο γειτονικό πευκοδάσος του βουνού για ένα  ήσυχο  ιδανικό διάβασμα. Την απόλυτη σιωπή διέκοπτε μόνο το μελωδικό  ‘’ακομπανιαμέντο’’  των πουλιών τριγύρω μου, που βοηθούσε στην καλύτερη συγκέντρωσή μου στη μελέτη.

Αργότερα που έφυγα στην Αθήνα, στερήθηκα όλη αυτή την ησυχία και μπήκα αναγκαστικά στην θορυβώδη ατμόσφαιρα της Πρωτεύουσας. Κάθε φορά όμως  που  επέστρεφα για λίγο στο πατρικό μου σπίτι, τα αφτιά μου  βούιζαν από την έλλειψη θορύβου  και αποτέλεσε ίσως  ένα είδος ανεπανάληπτου στερητικού συνδρόμου.     Αντώνης

 

ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΗΣ ΑΤΑΛΑΝΤΗΣ

 

    

            ΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΤΗΣ ΑΤΑΛΑΝΤΗΣ        

[Μέσα από τα μάτια ενός  άλλου κατοίκου]

 

 

Στα 92 μου δεν μένω στα παράπονα, αλλά κάνω προτάσεις τύπου Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ,  που σπάνια εφαρμόζονται. Δεν θα με απασχολούσε το δημοσίευμα συγκατοίκου μας για το παζάρι, υπό διαφορετικές συνθήκες και θα το θεωρούσα  δικαιολογημένο παράπονο ενός περίοικου, ο οποίος ενοχλήθηκε από τους θορύβους και την γενικότερη ακαταστασία που επικράτησε  τις λίγες αυτές ημέρες.

Η μοναδική αιτία που με οδήγησε στην παρούσα ‘’απρόσκλητη και απρόκλητη’’ παρέμβαση, είναι  η ανωνυμία του και η  λέξη ‘’DECADENCE’’ που χρησιμοποίησε  και την οποία θεώρησα από υπερβολική έως και λίαν προσβλητική. Ο συντάκτης του  δημοσιεύματος που ακολουθεί προφανώς γνώριζε  τη σημασιολογία της  γαλλικής  λέξης και  έπρεπε να την αποφύγει, αφού ερμηνεύεται ως  παρακμή, εξαχρείωση, ξεπεσμός, εκφυλισμός, κατάντια, κατάπτωση και άλλα  χειρότερα,  που αποφεύγω να αναφέρω. Ε! , λοιπό αγαπητέ μου άγνωστε. τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει !!!

Το τελευταίο μου θυμίζει μια προσωπική πολύ σοβαρότερη περιπέτεια,  στη διάρκεια της Σοβιετικής εισβολής στην Πράγα το 1968.Κάποιος γνωστός μου,   όταν οι δυο μας – εν μέσω ανταλλαγής πυρών - συνοδεύσαμε μια γαλλίδα δημοσιογράφο στην Πρεσβεία της- ερωτηθείς για την εξέλιξη της υπόθεσης, απάντησε ‘’πλην της συγχύσεως ουδέν επάθομεν’’ .‘Ετσι λοιπόν και στην ‘’τρομερή’’ αυτή περίπτωση του παζαριού, αυτό ήταν όλο και όλα τελείωσαν , όπως γίνεται κάθε χρόνο. Επιθυμώ να διευκρινίσω ότι είμαι και εγώ περίοικος, δεν γνωριζόμαστε όμως  τον Δήμαρχο ούτε  γνωρίζω ποιος είναι ο υποδεικνυόμενος Αντιδήμαρχος  και συνεπώς θα ήμουν ο τελευταίος που θα αναλάμβανε να πάρει θέση σε μια αντιπαλότητα  ενός συμπολίτη μου μαζί τους. Το συγκεκριμένο παζάρι μπορεί να δημιουργεί τα περισσότερα από αυτά που αναφέρει ο συντάκτης της διαμαρτυρίας, αλλά τώρα πια γνωρίζω καλύτερα από τους μεταγενέστερους την ιστορία του. Άρχισε το 1864 ως ‘’ετήσια εμπορική πανήγυρις’’ , συνέχισε ως Εμποροζωοπανήγυρη, για την αγορά μικρών αμνοεριφίων και χοιριδίων για πάχυνση και σφαγή τους στις  μεγάλες γιορτές και ανταλλαγή [τράμπα, όπως την έλεγαν τότε], ζώων για τις αγροτικές εργασίες.

Αργότερα πήρε τη σημερινή του μορφή και μάλιστα προηγούμενος  Δήμαρχος το είχε μεταφέρει δοκιμαστικά στην περιφερειακή οδό της πόλης. Προφανώς  απέτυχε στην επιλογή του και επίσης κατακρίθηκε. Συνεπώς  θεωρώ ότι κανένα μέτρο δεν μπορεί  να ικανοποιεί όλους.

Όσον αφορά τη χρησιμότητα της εκδήλωσης θα συμφωνήσω ότι θυμίζει περισσότερο παρελθόν, γιατί τότε – και το βίωσα προσωπικά- αποτελούσε την μόνη αγορά των ‘’προικιών’’ και πηγή ξεφαντώματος, των ντόπιων αγροτών αλλά και των χωρικών που συνέρρεαν στο παζάρι και είχαν σπεύσει να πουλήσουν εγκαίρως την παραγωγή τους για να ‘’το ρίξουν έξω’’, μέχρι πρωίας. Δεν  συντρέχουν βέβαια σήμερα οι ίδιες  αναγκαιότητες, αφού οι άνθρωποι έχουν και άλλες πηγές φθηνών αγορών και διασκέδασης. Το  παζάρι συγκέντρωνε τα μεγαλύτερα ονόματα των καλλιτεχνών της εποχής και αποτελούσε σημαντικό γεγονός για την ευρύτερη περιφέρεια.

Στην σημερινή  εποχή , ίσως είναι καιρός  να το εντάξουμε στις σύγχρονες ανάγκες  , χωρίς όμως να απεμπολήσουμε τις παραδόσεις μας, μετατρέποντάς το σε μια ελκυστική ατραξιόν στα πρότυπα ενός σύγχρονου bazaar.  Πέραν  των άλλων καλύπτει και  ανάγκες των αναξιοπαθούντων ντόπιων αλλά και ξένων [νόμιμων και παράνομων] μεταναστών, που η ανάγκη επιβίωσης τους οδήγησε  στα μέρη μας. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι με ανάλογο τρόπο βρέθηκαν στην ξενιτειά εκατομμύρια Ελλήνων στα δικά μας δύσκολα  χρόνια. Οφείλουμε λοιπόν να δείξουμε τον ανθρωπισμό μας , αντιμετωπίζοντας τους με  κατανόηση!!!

Με όλα τα προαναφερθέντα και πολλά άλλα που σκόπιμα παραλείφθηκαν, δικαιολογείται απόλυτα η διατήρησή του παζαριού, ίσως με μια ηπιότερη μορφή, που να ενοχλεί λιγότερο, όπως για παράδειγμα με αλλαγή – κατά περιόδους- θέσης. Πάνω από όλα όμως αποτελεί  ένα σημαντικό πολιτιστικό  και φολκλορικό γεγονός, συνδεδεμένο με την  παράδοσή μας και ως γνωστόν   λαοί χωρίς παράδοση θεωρούνται  ανύπαρκτοι.

 Το παρόν κείμενο γράφεται όταν ακόμα φτάνουν στα αφτιά μου  οι  τελευταίοι θόρυβοι απεγκατάστασης του παζαριού και έχω την αγονία αν θα μπορέσω να βιώσω και του χρόνου τη νοσταλγική αυτή ενόχληση.  Πρέπει κάποτε να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι περνάει δεν επανέρχεται ποτέ με την ίδια μορφή και διαπιστώνουμε ότι μας λείπουν ακόμα και  κάποιες  ενοχλήσεις.     Αντώνης

Ακολουθεί αυτούσιο το  κείμενο του συμπολίτη μας, όπως το εντόπισα στο διαδίκτυο, το οποίο πολύ σπάνια περιδιαβαίνω.

 

‘’Το παζάρι της Αταλάντης μέσα από τα μάτια ενός κατοίκου της 

2025-08-05

 

Άραγε, γιατί οι παράγκες, η βρώμα, η φασαρία και όλο αυτό το .... decadence, ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ακριβώς μπροστά απ την γκαραζόπορτα του αρμόδιου Αντιδημάρχου ???

 

Το  παζάρι της Αταλάντης, θα διεξαχθεί όπως κάθε χρόνο από τις 6 έως τις 12 Αυγούστου 2024 στην Δημοτική Κοινότητα Αταλάντης .

Με αφορμή λοιπόν ότι  το συγκεκριμένο γεγονός   συνεχίζει και διεξάγεται εν έτη 2025 σε έναν από τους σημαντικότερους δρόμους της πόλης την οδό Νικολάου Αβραάμ με ότι αυτό συνεπάγετε, φίλος αναγνώστης της σελίδας μας απέστειλε την παρακάτω επιστολή.

 

" Άραγε, γιατί οι παράγκες, η βρώμα, η φασαρία και όλο αυτό το .... decadence (που χρειάζεται κατά τα άλλα για να τονώσει την άμοιρη οικονομία της Αταλάντης... κούνα που την κούναγε την οικονομολογάρα.... ) ΣΤΑΜΑΤΑΝΕ ακριβώς μπροστά απ την γκαραζόπορτα του αρμόδιου Αντιδημάρχου??????

Θα πει κάποιος πονηρός, ότι είναι επειδή θα πρέπει να βγαίνουν οι .... νταλίκες της Πρόνοιας..... θεμιτό....... Περιμένω ακόμα να δω τα μέσα πυροπροστασίας που υποσχέθηκε η Δημαρχάρα... Στα οποία μέσα ασφαλείας θα έπρεπε να είναι (όπως είπε) οι δίοδοι προσπέλασης των νοσοκομειακών και των πυροσβεστικών οχημάτων.....

Σε μερικά σημεία δεν περνάει ΟΥΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. μη πω για τα πεζοδρόμια , στα οποία για μπούμε στο σπίτι μας πρέπει να πετάξουμε από πάνω απ τα κατσαρόλα και τα βρακιά....

(Πόσο να μαλώσω άλλο με τους κακομοίρηδες παζαριώτες, έχω γίνει πλέον γραφικός.......)

Και όλα αυτά ξέρουμε γιατί........"

 

 

 

 

 

Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ΥΜΩΝ ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΝ ΛΙΘΟΝ ΒΑΛΕΤΩ

 

       Ο ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ΥΜΩΝ ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΝ ΛΙΘΟΝ ΒΑΛΕΤΩ

 

Η φράση του τίτλου είναι μία από τις γνωστότερες  της Αγίας Γραφής και της διδασκαλίας του Κυρίου, που αναφέρεται στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο και αφορά τη γυναίκα που ήθελαν να λιθοβολήσουν για λόγους μοιχείας, γ΄αυτό τους είπε ‘’ όποιος από σας αισθάνεται αναμάρτητος να της πετάξει την πρώτη πέτρα’’.

Προκαταβολικά δηλώνω ότι δεν είμαι θρησκόληπτος, φανατικός ούτε καν ενεργός θρησκευόμενος τα τελευταία πολλά χρόνια. Είμαι πιστός και δεν έχω λόγους να θέσω υπό αμφισβήτηση την κοσμοθεωρία του Χριστιανισμού που επιζεί 2025 χρόνια και είναι αποδεκτή από  εκατομμύρια ανθρώπων. Είναι η θρησκεία του ‘’αγαπάτε αλλήλους’’, σε αντίθεση με άλλα δόγματα που κηρύσσουν ‘’θάνατο στους αλλόθρησκους’’, ‘’οδόντα αντί οδόντος’’ και άλλα παρόμοια. Είμαι πιστός με τον δικό μου τρόπο και έχω ‘’ερευνήσει τας γραφάς’’, όπως και τις βασικές αρχές  άλλων θρησκειών, αλλά κυρίως γνωρίζω πολύ καλά τη ζωή.

Επί πλέον είμαι ένας γέρων, ευρισκόμενος εις την δύση του βίου μου ‘’ έμπλεος παντοειδών εμπειριών και ακραίων πολλάκις βιωμάτων, που έχουν διαμορφώσει τον χαρακτήρα και τις απόψεις μου για τη ζωή. Αυτό όμως δεν μου επιτρέπει να επιβάλω τον δικό μου τρόπο ζωής σε μια κοινωνία, που δεν έχει σχεδόν τίποτα κοινό με τη δική μου θεώρηση της ζωής. Με λίγα λόγια αποδέχομαι, με βαριά ίσως καρδιά, τις νέες συνθήκες ζωής , όσο και αν με πληγώνουν πολλές από τις  νέες συμπεριφορές των νεώτερων συνανθρώπων μου.

Δεν αισθάνομαι το  χάσμα των γενεών, πιστεύοντας ότι οι προηγούμενες γενιές φέρουμε την ευθύνη  για πολλά από τα σημερινά επακόλουθα, όπως και η σημερινή γενιά θα κληροδοτήσει τα δικά της θετικά και αρνητικά  στους επερχόμενους.  Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι  και αυτοί θα κατανοήσουν τα λάθη τους κατόπιν εορτής και θα χρησιμοποιούν τις ίδιες με εμάς  δικαιολογίες στους επόμενους. Αυτός είναι δυστυχώς , ο φαύλος κύκλος της ζωής, αναγνωρίζω όμως στις νεώτερες γενιές, περισσότερη ειλικρίνεια, που ίσως οι συνθήκες της ζωής δεν  επέτρεψαν να έχουμε και εμείς.

Με όλα αυτά και σύμφωνα και με τη θεία διδασκαλία που αποδέχομαι πλήρως, δεν έχω λόγο, πολλώ δε μάλλον το δικαίωμα, να κρίνω και να υποδείξω στους ενήλικους νέους, πώς θα ζήσουν τη δική τους ζωή, με μια μόνη προϋπόθεση, ότι δεν παραβλάπτουν  τη ζωή και τα συμφέροντα των άλλων.

Με τα κείμενά μου , εκφράζω τις απόψεις μου και καθιστώ τους αναγνώστες μου, κοινωνούς των πολυποίκιλων προσωπικών μου εμπειριών, αφήνω όμως εκείνους να κρίνουν τι θα κρατήσουν από τις αφηγήσεις μου. Ο  Χριστός, κάλεσε κοντά του τους αμαρτωλούς , όχι για να τους ψέξει αλλά για να τους βοηθήσει με την αγάπη του. Λοιπόν θεωρώ φαρισαϊσμό και υποκρισία,  να βλέπουμε μόνο τα στραβά και ανάποδα των άλλων και να παραβλέπουμε όσα κουβαλάμε στη δική μας καμπούρα , που λέει ο  θυμόσοφος λαός.

Θα διερωτηθείτε, με το δίκιο σας, τι μας λέει αυτός ο γέρος με τις αμπελοσοφίες του και γιατί  το κάνει μέσα στο κατακαλόκαιρο;;; Σίγουρα τίποτα δεν γίνεται στην τύχη και προφανώς  μπορεί να έχω τους λόγους μου, μπορεί ίσως όμως να με ‘’πείραξε και η ζέστη’’. Ό,τι και αν συμβαίνει, ένα είναι βέβαιο ότι οι προθέσεις μου είναι αγαθές και τα γραφόμενά μου μπορεί και να βοηθήσουν, στη διαμόρφωση μιας νέας τάξης πραγμάτων, με γνώμονα όμως ότι  και οι κρίνοντες κρίνονται. Δεν είχα κανένα συγκεκριμένο λόγο, απλά κάποια συμβάντα με έβαλαν στη σκέψη να ακουστεί και μια δεύτερη νηφάλια φωνή και ‘‘μακράν εμού’’ κάθε σκέψη υστεροφημίας, που δε με απασχόλησε ποτέ. Πιστεύω ότι η ζωή μας αρχίζει και τελειώνει ‘’ εδώ και τώρα’’ και δεν έχω συγκεκριμένο στόχο. Μέσα στην έννοια του εδώ και τώρα, εμφανίζονται ταυτόχρονα τρεις διαφορετικές σχέσεις που έχει ένας άνθρωπος. Η σχέση με τον χρόνο, η σχέση με τους άλλους και φυσικά, η σχέση με τον εαυτό του. Όσον αφορά τη σχέση με τον χρόνο, στο παρόν περικλείεται το παρελθόν αλλά και το  όποιο μέλλον του στη ζωή.

Θεωρείστε ότι το κάνω για να αμβλύνω τις όποιες ενδεχομένως κακοπροαίρετες σκέψεις, μου αποδίδονται, που θέλω να πιστεύω ότι δεν με αντιπροσωπεύουν. Σκεφθείτε ό,τι θέλετε, αλλά κατά κανόνα  ποτέ δεν κάνω πράγματα που δεν πιστεύω και ότι ‘’ουδείς άσφαλτος’’.  Αναγκάστηκα να αποφύγω την επανάληψη του βασικού όρου του τίτλου μου, για λόγους αισθητικούς αλλά και για να αποφύγω ένα  ενδεχόμενο γραμματολογικό ατόπημα.

Το κείμενο είχε γραφεί χθες  εκτενέστερα και ίσως  με πολύ διαφορετικό πνεύμα,  αλλά  εκ παραδρομής ή προβλήματος του υπολογιστή μου και δεν μπόρεσα να το επανακτήσω. Θεωρώντας όμως το θέμα σημαντικό, αναγκάστηκα να επαναλάβω κάτι που δεν συνοδεύεται  από τη χθεσινή μου έμπνευση. Με τον φόβο ότι θα πλάτειαζα χωρίς λόγο, γεμίζοντας απλά   σελίδες , χωρίς να πλησιάσω την πληρότητα του χθεσινού, δεν θα μακρηγορήσω.

Θα κλείσω με την προτροπή αγαπάτε αλλήλους, που κήρυξε ο Ιησούς και αναφέρουν οι γραφές  , αντί  να προσπαθείτε να εντοπίσετε ενδεχόμενες κακίες ή λάθη στους άλλους για να τους σχολιάσετε. Πριν εκστομίσετε λόγια που προσβάλλουν ή ενοχοποιούν  αναπόδεικτα τους άλλους , ξανασκεφθείτε τα, προστατεύοντας  έτσι και τον εαυτό σας. Αντώνης

 

 

 

 

 

 

 

   

 

 

 

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΒΑΝΔΑΛΟΙ

          ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΒΑΝΔΑΛΟΙ

 

Οι Βάνδαλοι υπήρξαν αρχαίο γερμανικό φύλο, το οποίο στις εκστρατείες του  κατέστρεφε αρχικά τα αγάλματα διότι πίστευαν ότι έχουν ψυχή και αφαιρούσαν τις μύτες και τα αφτιά που θεωρούσαν ότι διευκόλυναν την είσοδο και έξοδό της. Στη συνέχεια κατέστρεφαν κάθε είδους τέχνη και γενικότερα εξαφάνιζαν οτιδήποτε στο πέρασμά τους. Αυτός είναι και ο λόγος που έζησαν σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης, κυνηγημένοι για την αγριότητά τους.

Από τη δράση των Βανδάλων  προέρχεται και ο  βανδαλισμός, που σηματοδοτεί κάθε καταστροφή και ακραία αντιμετώπιση της τέχνης, του περιβάλλοντος και κάθε άλλης ανθρώπινης δραστηριότητας.

Όσον αφορά τους σύγχρονους καταστροφείς,  αυτοί δεν έχουν καμιά σχέση με τους αρχαίους Βανδάλους, αλλά σχετίζονται με τον τρόπο  της καταστροφικής τους συμπεριφοράς και βρίσκονται διάσπαρτοι παντού.

Ακραία και  ανεπανόρθωτη μορφή βανδαλισμού αποτελεί η παντοειδής προσβολή της φύσης και του περιβάλλοντος που ζούμε. Οι ειδικοί αναφέρουν ότι φθάσαμε ήδη σε όρια που ελαχιστοποιούνται πλέον οι δυνατότητες επιστροφής.

Η  ανεξέλεγκτη βιομηχανική επανάσταση, από το σημαντικότερο επίτευγμα του σύγχρονου ανθρώπου, κατέστη ο δήμιος της εποχής μας, σε σημείο να αμφισβητείται και αυτή η συνέχιση της ζωής που ξέραμε στον πλανήτη μας. Οι σύγχρονοι πόλεμοι καταστρέφουν, πόλεις, περιβάλλον και τη, ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη Την κατάσταση επιδεινώνουν οι αυξανόμενες θυσίες στον  Μολώχ  της ασφάλτου, αφού κάποιοι ασυνείδητοι μετατρέπουν ένα μέσο εξυπηρέτησης, σε όργανο εξόντωσης ‘’εαυτών και αλλήλων’’.

Σαν να μην έφτανε αυτό, κάποιοι παγκόσμιοι ηγέτες αρχίζουν να αμφισβητούν  ενέργειες που μας έδιναν ελπίδες μελλοντικής σωτηρίας του περιβάλλοντος και θυσιάζουν τα πάντα στο κέρδος και την εξυπηρέτηση των δόλιων σκοπών τους.

Ακόμα και ο σύγχρονος   πλανητάρχης αμφισβητεί κάθε επιστημονική υπόδειξη για την προστασία της φύσης, φθάνοντας στο σημείο να αποκαλεί τα ελάχιστα μέσα που μας απόμειναν για να γλυτώσουμε από τον άνθρακα [ τις ανεμογεννήτριες] ως ανεμόμυλους, εξομοιώνοντας  τους υποστηρικτές της πράσινης ενέργειας με τον ήρωα του Θερβάντες Δον Κιχώτη ., που τους κυνηγούσε.

 Στην αντίπερα όχθη, οι  μεταλλαγμένες ηγεσίες του κομμουνισμού  σε  ηγέτες νέου ολοκληρωτισμού,    δυναμώνουν ‘’οσημέραι’’ την απειλή χρήσης  των πυρηνικών όπλων, γνωρίζοντας προκαταβολικά το αποτέλεσμα μιας τέτοιας ενέργειας, από την οποία θα επιζήσουν ενδεχομένως μόνο οι ‘’κατσαρίδες’’.

Αν ζούσε ο Αριστοτέλης θα έλεγε ότι χάθηκε πια το μέτρο και έχει επικρατήσει ο παραλογισμός  και η υπερβολή. Ίσως όλα αυτά να είναι αποτέλεσμα  αδιαφορίας και εφησυχασμού , αφού εξέλιπαν πλέον   οι θετικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις  του παλιού περιβάλλοντος και οι αρνητικές των πολέμων. Τείνουμε να καταστούμε οι  ‘’ γηραιές μωρές παρθένες’’ των διηγημάτων της Μάργκαρετ Άτγουντ , η οποία μας καλεί να παρατηρήσουμε, να αισθανθούμε και, τελικά, να αναμετρηθούμε με τις ρωγμές που αφήνει ο χρόνος στις σχέσεις, στην οικογένεια, στην αγάπη, ακόμα και στη μνήμη.

 Εμείς λοιπόν, συνολικά , λαός και ηγεσίες ,  ‘’των οικιών ημών  εμπιπραμένων’’ συνεχίζουμε το τραγούδι μας. Αντώνης

 

         ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΚΑΙ ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

 

Όλες οι εποχές είχαν ανέκαθεν τα καλά και τα κακά τους. Στην εποχή που διανύουμε όμως, λόγω της κλιματικής αλλαγής, μας έμειναν μόνο δυο εποχές,  το καλοκαίρι και ο χειμώνας και αυτές με ασαφή όρια και φαινόμενα.

Οι τέσσερες εποχές που ύμνησε ο Βιβάλντι, με το ομώνυμο μουσικό του έργο, ανήκουν πια  στο παρελθόν. Τις θυμούνται μόνο όσοι τις έζησαν, με τα άνθη και τους έρωτές της άνοιξης  την πτώση  των φύλλων , τα φθινοπωρινά  πρωτοβρόχια, που αποτελούσαν την είσοδο στον χειμώνα και την  επιστροφή των μαθητών στα σχολεία. Δεν θα πω  περισσότερα για τα περασμένα, που δημιουργούν νοσταλγία , σε όσους τα έζησαν και στενοχώρια σε όσους μάλλον δεν θα τα γνωρίσουν !!!

Θα μείνουμε στο  πολλαπλώς ‘’μίζερο’’ παρόν  και την περιγραφή όσων μας απόμειναν, αρχίζοντας από τα  ελάχιστα αλλά σημαντικά ‘’καλά’’ της σύγχρονής ζωής. Οι σημερινοί άνθρωποι, στη χώρα μας, ζουν γενικώς καλύτερα, ελεύθερα και έχουν περισσότερες ευκαιρίες στη ζωή τους, ταξιδεύουν και αποκτούν νέες εμπειρίες και ευκαιρίες για γνώση , πνευματική και θετική εργασιακή ανέλιξη. Γενικότερα βιώνουν μια   πιο δημιουργική εποχή, επωφελούμενοι και από τα κεκτημένα των αγώνων των παλαιότερων, για καλύτερη υγεία, 8ωρη εργασία και το δικαίωμα της απεργίας.  Στερούνται όμως την προηγούμενη φυσική ζωή και όπως πάνε οι κλιματικές αλλαγές, θα βιώνουν πλέον καιρικά φαινόμενα που θα δυσχεράνουν σε ακραίο βαθμό ακόμα και την απλή διαβίωσή τους.

 Ας επιστρέψουμε όμως στις δύο εποχές που μας έχουν απομείνει, οι οποίες θα πάρουν τη μορφή  τροπικής ζώνης, με ολοένα επιδεινούμενα ακραία καιρικά φαινόμενα. Οι χειμώνες ίσως γίνουν ηπιότεροι αλλά με τον περιορισμό βροχο-χιονοπτώσεων   θα επιδεινώσουν τις επόμενες καλοκαιρινές συνθήκες, με εμφανή λειψυδρία, που τα πρώτα δείγματα της οποίας δοκιμάζουμε ήδη.

Μοναδική θετική εξέλιξη  των τελευταίων ημερών, του φετινού  καλοκαιριού, είναι ότι ‘’ησύχασαν τα αφτιά μας’’, από την ηχητική πολιτική ρύπανση. Προφανώς δεν θα συνεχιστεί για πολύ αυτή η ησυχία, αφού ακολουθεί η Έκθεση της Θεσσαλονίκης με τις προσφορές και τις αντιπροσφορές των Κομμάτων. Το γεγονός που  περιορίζει την προσωρινή   ηρεμία μας, είναι το γεγονός ότι  τα ‘’κανάλια’’ έσπευσαν να καλύψουν το ‘’κενό’’, με τη δική τους ρύπανση. Μοναδική  ευχάριστη παρένθεση αποτελεί η επανάληψη κάποιων παλαιότερων επιτυχημένων  εκπομπών.

Θετικό στοιχείο των αρχών του Σεπτεμβρίου θα αποτελέσουν οι οικονομικές παροχές, που θα βάλλουν το δικό τους πετραδάκι στις τσέπες  των εργαζομένων, αντισταθμίζοντας τουλάχιστον ένα μέρος από το αυξημένο κόστος ζωής. Εκεί τελειώνουν και τα ευχάριστα, αφού είναι γνωστή η θύελλα της αντιπαράθεσης που θα ακολουθήσει, για την περιβόητη και αρκετά κερδοφόρο νομή της εξουσίας. Άντε και του χρόνου!!! Αντώνης

ΑΥΣΤΗΡΩΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΆ

 

            ΑΥΣΤΗΡΩΣ  ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ

 

 

Μπαίνοντας ‘’αισίως’’ στα 92 μου χρόνια μου φάνηκε ότι είδα την πρώτη μου ρυτίδα και ήρθαν στο νου μου οι στίχοι του  τραγουδιού ‘’ πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα’’. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα μεταπολεμικά τραγούδια του 1946, σε στίχους της Στέλλας Γκρέκα, που ‘’διασκεδάζει τις εντυπώσεις’’  σ’ αυτούς που επέζησαν από την κατοχή και την πείνα.

Στον τελευταίο στίχο του αναφέρει τα εξής:

‘’Χτες πρωταντίκρισα την πρώτη μου ρυτίδα,

Υπάρχουν τόσα στη ζωή που δεν τα είδα,

Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα,

Σε κάποια μέρη που δεν τα είδε ούτε ο νους’’

Πόση αλήθεια κρύβουν αυτοί οι στίχοι, τουλάχιστον για όσους επιβίωσαν από τα δεινά της εποχής. Μέσα σ’ αυτούς βρίσκεται και η ταπεινότητά μου και ισχυριζόμουν τότε ότι, όσοι από μας είχαν την τύχη να επιζήσουν, είναι πια άτρωτοι, αλλά όπως είναι γνωστό, δεν υπάρχουν άτρωτοι.

Η ζωή των ανθρώπων χωρίζεται σε τρείς διακριτές περιόδους, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Προσωπικά βιώνω ένα παρατεταμένο παρόν, με τις αναμνήσεις του παρελθόντος και δεν με απασχολεί καθόλου το οποιοδήποτε μέλλον μου. Είναι αρκετά εκείνα που έζησα, καλά, κακά και δύσκολα και  καλώς νάρθουν τα μελλούμενα που οφείλω και μου οφείλονται. Ξαναθυμάμαι την τελευταία σειρά του στίχου που παρέθεσα και διερωτώμαι ποια είναι τα μέρη που δεν τα είδε ούτε ο νους!!! Αν είναι νάρθει θε ναρθεί, αλλιώς θα προσπεράσει, λέει ο ποιητής και δεν προσδοκώ να αποτελέσω εξαίρεση.

 Η ζωή μου τα πρόσφερε όλα με απλοχεριά, κάνοντας όμως τον τελικό απολογισμό διαπιστώνω  ότι το μεγαλύτερο μέρος της υπήρξε γεμάτο αμέτρητες δυσκολίες, λύπες, στενοχώριες, ακόμα και σημαντικές απώλειες αγαπημένων μου προσώπων και από την άλλη πλευρά –το  τίμημα- δεν έχω παράπονο, έζησα έντονα τις δικαιούμενες ευχάριστες στιγμές και όταν φύγω από τη ζωή θα έχω ζήσει τα περισσότερα  με τη βεβαιότητα,  ότι συνειδητά τουλάχιστον,  δεν αδίκησα κανένα.

Πολλές  φορές σχεδίασα να γράψω ένα βιβλίο γενικά για τη ζωή, με βάση τις αμέτρητες εμπειρίες μου, αλλά πιστέψτε με ότι ο κύριος λόγος που δεν το επιχείρησα, ήταν η ανησυχία  και ο φόβος μου ότι δεν θα άντεχα ως το τέλος την αναμόχλευση κάποιων στιγμών [ευχάριστων και δυσάρεστων] της ζωής μου. Θα μου πείτε  εύλογα ποιόν σκοπό θα υπηρετούσε άλλωστε  ένα ανάλογο ανάγνωσμα;;;

Ίσως έχετε δίκαιο , αφού στην πράξη η γενιά μου απέφυγε να διηγηθεί ακόμα και στα παιδιά μας, λεπτομέρειες των δυσάρεστων γεγονότων των   πολέμων και της πείνας, γα να μην τα φορτώσει με πρόσθετες σκέψεις, αφού στη χώρα μας η φυσιολογική ζωή άργησε πολύ  να έλθει. Όσον δε αφορά τις ευχάριστες στιγμές, αυτές ούτως ή άλλως αποτελούν προσωπική υπόθεση του καθενός μας και  ‘’έπεα πτερόεντα’’, δηλαδή τις πήρε ο άνεμος και χάθηκαν για πάντα, αφήνοντας μόνο μια πληγή και  μια προσωπική νοσταλγία.  Αντώνης