ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ

 

Αρχίζω με τη δήλωση ότι δεν έχω σπουδάσει την νομική επιστήμη και συνεπώς οι   γνώσεις μου περιορίζονται εις τα ελάχιστα που έχω διαβάσει – για προσωπική μου χρήση - στο  Αστικό  Δίκαιο . Επίσης δηλώνω ότι γεννήθηκα και ζω σε αγροτική περιοχή, γνωρίζοντας πολύ καλά τα δικαιώματα και τα δίκαια αιτήματα των αγροτών, των  κτηνοτρόφων, των μελισσοκόμων και των λοιπών κατηγοριών εργαζομένων της υπαίθρου. Κατόπιν αυτού λοιπόν διερωτώμαι και ερωτώ.

Εάν εγώ, προσωπικά,  διέθετα τρακτέρ ή άλλο γεωργικό ‘’εργαλείο’’ και έκλεινα ‘’ένα δημόσιο δρόμο ή παρακώλυα τη λειτουργία οποιασδήποτε υπηρεσίας κοινής ωφέλειας’’, σε πόση ώρα θα είχα ‘’συλληφθεί’’ για  παρακώλυση συγκοινωνιών και διάπραξη  άλλων αδικημάτων;;; Γνωρίζω βέβαια τις δικές μου συνέπειες και το αποτέλεσμα που θα είχε η πράξη μου. Δικαιολογήστε με όμως γιατί είμαι γέρος  αφελής και συνεπώς αφελείς είναι και οι απορίες μου. Ας βρεθεί επί τέλους κάποιος ειδικός από τους αναγνώστες μου, να με διαφωτίσει και η Δικαιοσύνη να επιβάλει τις αποφάσεις που έχει ανακοινώσει δημόσια.

Διερωτώμαι, επίσης αφελώς, αν τα Κόμματα που στηρίζουν και  δηλώνουν συμπαράσταση – αν δεν την προωθούν – σε  μια παράνομη πράξη, δεν εμπίπτουν στις σχετικές διατάξεις  για υπόθαλψη και συνενοχή;;; Σημειώνω ότι τα περισσότερα  δηλώνουν αριστερά, σοσιαλιστικά ή προοδευτικά. Ερωτώ  λοιπόν  αν θα μπορούσαν να  πράξουν το ίδιο  στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, όπως τις αποκαλούσε ο αείμνηστος Ανδρέας. Εγώ που έζησα σε αυτές τις χώρες για 12 συναπτά χρόνια, δεν είδα καμιά ανάλογη ενέργεια, παρά το γεγονός ότι ο λαός δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος και γι’ αυτό ανέτρεψε τα καθεστώτα που τις κυβερνούσαν.

 Δεν αναφέρομαι στην Αστυνομία η οποία εκτελεί εντολές, ούτε στην Κυβέρνηση η οποία προστατεύει τα ψηφουλάκια της, διότι , ίσως δικαίως, αλλοίμονο στη χώρα αν πέσει στα χέρια  τυχοδιωκτών και οπορτουνιστών, που λένε όχι σε όλα και ‘’άμα λάχει’’, αλλάζουν και το ΟΧΙ δικού τους δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ, ή ξεφουσκώνουν τα λάστιχα  των τρακτέρ των αγροτών. Έχει και η υποκρισία τα όριά της!!!

Αναφέρομαι στον τίτλο , στη  δημοκρατία και την κοινωνική  συμπεριφορά. Στους δημοκρατικούς κανόνες καθορίζεται  σαφώς ότι το δικαίωμα του καθενός μας σταματά εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα των άλλων. Τι έχουν να πουν οι καταληψίες στους συνανθρώπους τους που θέλουν να πάνε στη δουλεία τους, στο γιατρό ή να κάνουν – όπως δικαιούνται -  μια βόλτα ;;; Όσον αφορά την κοινωνική συμπεριφορά των διαδηλωτών αφήνω να την κρίνουν οι ίδιοι, που συχνά τη χάνουν την εποχή που δεν τους απασχολούν οι αγροτικές ασχολίες τους. Η ευπρέπεια δεν έβλαψε ποτέ και κανένα στις όποιες δίκαιες διεκδικήσεις του, ενώ με όσα  κάνουν οι διαδηλωτές, χάνουν το δίκιο τους.

Όλα αυτά τα λέω – όπως  και  πολύ πρόσφατα – χωρίς να  αμφισβητώ τα περισσότερα δίκαια αιτήματά τους. Δεν μπορώ όμως να δεχθώ τη διάλυση της λειτουργίας των υπηρεσιών της χώρας και τα απρεπή ‘’τελεσίγραφα’’ προς την Κυβέρνηση , που σε μένα τον γέροντα, θυμίζουν το ανάλογο του Μουσολίνι για την παράδοση της χώρας, το οποίο αρνήθηκε να αποδεχθεί ακόμα και ένας δικτάτορας.

Δεν θα  ασχοληθώ περισσότερο με το θέμα, νομίζω όμως ότι και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι σε μια ευνομούμενη χώρα δεν πρέπει να ξεπερνάμε τα δημοκρατικά όρια,  από τα οποία δεν εξαιρείται κανένας μας.   Αντώνης

ΜΙΑ ΝΕΑΝΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΜΒΙΩΣΗ

 

                                  ΜΙΑ ΝΕΑΝΙΚΗ ΜΟΥ ΣΥΜΒΙΩΣΗ

                                            [ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ]

 

 

Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι, λέγοντας νεανική, εννοώ από 12 έως 17 ετών, που τέλειωσα το γυμνάσιο και έφυγα για την Αθήνα. Τα χρόνια αυτά έπονται του τέλους του Β’ Παγκόσμιου πολέμου με  τις παντοειδείς συνέπειές του, που ήλθε να επιδεινώσει ο επακολουθήσας εμφύλιος, που αποτελεί την ολοκλήρωση της οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής της χώρας.

Τα νεανικά μου λοιπόν χρόνια πέρασαν σε μια καθολική ανέχεια που υποχρέωνε τα παιδιά από μικρά να μπαίνουν στη βιοπάλη. Έτσι κα εγώ, έκανα κάποια ‘’θελήματα’’, όπως τα αποκαλούσαν, για το ‘’χαρτζιλίκι’’ μου, παράλληλα με τα μαθήματα του Γυμνασίου και τα καλοκαίρια δούλευα κανονικά στις οικοδομές –στο συνεργείο του οικοδόμου πατέρα μου. Αυτό γινόταν για δυο λόγους – όπως μου έλεγε ο ίδιος – πρώτον για να καταλάβω τι με περιμένει αν δεν πήγαινα καλά με τα μαθήματα και δεύτερο για να ισοσκελισθούν οι  οικονομικές απώλειες του οικογενειακού προϋπολογισμού, κατά τη μακρά   σχολική περίοδο , που  έκανα διάφορες άμισθες και οικιακές εργασίες.

Με το τέλος της σχολικής χρονιάς, έπιανα αμέσως δουλειά κανονικού έμμισθου εργάτη, κουβαλώντας στον ώμο έναν ειδικά διασκευασμένο μεταλλικό τενεκέ με λάσπη ή τσιμέντο και άλλα υλικά [ πέτρα, τούβλα, πλίνθους] που μου φόρτωναν στην πλάτη. Το βάρος τους κυμαινόταν μεταξύ 30 και 70 οκάδων και τις περισσότερες φορές σκαρφαλώνοντας σε ένα απλό μαδέρι – πλάτους 20 εκατοστών-  σε ύψος μέχρι και δέκα μέτρων, χωρίς καμιά απολύτως στήριξη.

Δεν με φόβιζε το ύψος, ούτε το φορτίο τόσων ‘’οκάδων’’ στην παιδική μου πλάτη, αλλά η γραμμή μαζινό – όπως την ονόμαζα – στον αριστερό μου ώμο [ που τα ορατά μακρινά της ίχνη με τιμούν  ακόμα μέχρι σήμερα] , από τις πληγές που δημιουργούσε  το βάρος του τενεκέ αλλά και ο τρόπος που τον ‘’έριχνα’’  στον ώμο μου. Έπαιρνα κανονικό μεροκάματο με το οποίο αγόρασα τα πρώτα οικιακά σκεύη του σπιτιού μας [ ραδιόφωνο RCA, ψυγείο πάγου κλπ]. Αργότερα ακουμπούσα τα μεροκάματα στον οικογενειακό κορβανά και μου έδιναν ένα μικρό χαρτζιλίκι για τις  περιορισμένες προσωπικές μου ανάγκες.

Εκεί έκανα την πρώτη μου  παιδική επανάσταση. Το καλοκαίρι, μετά την προτελευταία τάξη του γυμνασίου, εγκατέλειψα τη συνήθη δουλειά μου και ακολούθησα την όμορφη Πατόζα, με την οποία συζούσα ολόκληρο το εικοσιτετράωρο. Την είχα σχεδόν ερωτευθεί, γιατί μπορεί κι αυτή να είχε τις δυσκολίες της, αλλά ξέφυγα από τις πληγές του ώμου μου. Κοιμόμουν μαζί της στους αγρούς, κάτω από το όμορφο φεγγάρι αλλά μέσα στον καύσωνα  του καλοκαιριού, τα φίδια , τους σκορπιούς και πολλά άλλα έντομα της φύσης.

Η ιστορία είναι απόλυτα αληθινή, μη φαντασθείτε όμως ότι πίσω από  το ισπανόφωνο όνομα κρυβόταν κάποια όμορφη κοπέλα, Πού καιρός τότε για πραγματικούς έρωτες, σε μια εποχή στην οποία μοναδική επιδίωξη αποτελούσε η  στοιχειώδης επιβίωση.

Η Πατόζα λοιπόν ήταν απλά μια ημιαυτόματη θεριζοαλωνιστική μηχανή, η οποία έμπαινε στα ‘’σπαρτά’’ και άφηνε πίσω της τα κομμένα στάχυα με την καλαμιά και εμείς [ οι εργάτες] τα δέναμε με φυτικά υλικά, τα φορτωνόμαστε στην πλάτη και ανεβαίνοντας μια πρόχειρη σκαλίτσα  τα αποθέταμε σε μια μεγάλη χοάνη που υπήρχε στην υψηλότερη επίπεδη επιφάνεια της ‘’μηχανής’’, που  ξεχώριζε τον καρπό από την καλαμιά που μετέτρεπε σε άχυρο, που χρησιμοποιούσαν για ζωοτροφή.

Θέλω εδώ να διευκρινίσω ότι η μικρή μου επανάσταση αφορούσε απλά την απαλλαγή  μιας επίπονης από μια εξίσου κουραστική εργασία. ‘Όσον αφορά τη συμβίωσή μου με την Πατόζα και τον ύπνο στα χωράφια, υπηρετούσαν ένα διττό σκοπό. Πρώτο γιατί η δουλειά άρχιζε χαράματα για να επωφεληθεί ο μηχανικός από την πρωινή υγρασία που δεν σπάνε εύκολα οι μίσχοι του σιταριού και δεύτερο για να συλλέξω κάποια ξεχασμένα στάχυα ,  [ το αποκαλούμενο ‘’κοκολόι], που μου έδινε κάποια ελάχιστη ποσότητα σταριού. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι η επανάστασή μου έγινε με τη συγκατάθεση της οικογένειας αφού είχε διπλό όφελος και εγώ γλύτωσα από τις πληγές μου.

Το επόμενο καλοκαίρι που τέλειωσα το γυμνάσιο, με άφησαν να ασχοληθώ αποκλειστικά με τα μαθήματά μου γιατί ο πατέρας μου ήθελε να με κάνει πολιτικό μηχανικό. Ίσως αποτελούσε ένα απωθημένο του, αφού εκείνος ,γεννημένος στα μαστοροχώρια του Βοίου Κοζάνης, ήταν καλός αλλά εμπειρικός μηχανικός οικοδομικών κατασκευών και αποζητούσε μια ανέλιξη για το γιο του.

Υπολόγιζε όμως  ‘’ χωρίς τον ξενοδόχοχο’’, αφού τα οικονομικά της οικογένειας δεν άφηναν τέτοια περιθώρια. Αποφάσισα τελικά να καταταγώ  στο στρατό εθελοντής πενταετούς υποχρέωσης για να απαλλάξω την οικογένεια από τη σχετική δαπάνη επιμόρφωσής μου. Παρόλα αυτά ευγνωμονώ τους γονείς μου που με βοήθησαν να εκτιμήσω τις ανάγκες της ζωής και με τις πρόσθετες εμπειρίες μου από την κατοχή, την πείνα και τον εμφύλιο εξακολουθώ να νοιώθω  γερός και δυνατός, σχεδόν άτρωτος, αλλά χρήσιμος στην Κοινωνία. Θυμάμαι ότι, όταν τέλειωσαν τα περισσότερα δεινά, που   δεν είχαν  τελειωμό, σκεπτόμουν ότι όσοι επέζησαν όλων αυτών των κακουχιών μόνο από ατύχημα θα μπορούσαν να πεθάνουν.

Η σημερινή νεολαία, εξαιρουμένων των λαμπρών εξαιρέσεων, αρχίζει να πλήττει από την καλοπέραση και ας παραπονείται για τις δήθεν  δυσκολίες της. Στη Σουηδία έχει καταμετρηθεί το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών των νέων από τη μονοτονία της καλοπέρασης.

Οι σημερινοί νέοι δεν βρέθηκαν και εύχομαι να μη βρεθούν ποτέ στην ανάγκη να διαπιστώσουν ότι επί του παρόντος ‘’δεν ασχολούνται  με τη ζωή αλλά με τη ‘’ζωούλα τους’’, γιατί η ζωή έχει και απαιτήσεις. Το κακό είναι ότι δεν το έχουν καταλάβει ούτε οι διεθνείς ιθύνοντες και προσπαθούν να προλάβουν το κακό του διαδικτύου με απαγορεύσεις – όπως πρόσφατα στην Αυστραλία- ενώ οι νέοι είναι ήδη εθισμένοι. Πάντα άλλωστε η πολιτεία τρέχει πίσω από τα γεγονότα όπως και  η αστυνομία πίσω από τους  ευρηματικούς απατεώνες.

Είναι η τελευταία ευκαιρία επαναφοράς του σωστού σχολείου και της οικογένειας, που αποτελούν τον βασικό πυρήνα μιας ευνομούμενης  πολιτείας, αν θέλουν να επιζήσουν οι κοινωνίες και στο μέλλον. Αντώνης

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

Οκά, μέτρο βάρους 1280 γραμμαρίων.

Μαδέρι, μακρύ κομμάτι ξύλου μεγάλου πάχους για σκαλωσιές και επικλινείς αναβάσεις.

Τενεκές, όπως οι μεγάλοι τενεκέδες λαδιού, με κομμένη την επάνω επιφάνεια  και μια σανίδα  καρφωμένη στο  επάνω μέρος της μιας πλευράς του, με πιασίματα δεξιά και αριστερά. Με μια κίνηση [ τύπου αρασέ στην άρση βαρών] φέρνει το βάρος με δύναμη κατ’ ευθείαν στο επάνω μέρος του ώμου.

ΛΟΓΙΑ ΣΤΑΡΑΤΑ

                             ΛΟΓΙΑ ΣΤΑΡΑΤΑ             

                   ΧΩΡΙΣ ΜΙΣΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ

 

Επαναλαμβάνω για μια ακόμα φορά, ότι γράφω κυρίως για μένα και για να ‘’σκοτώνω’’ την ώρα μου – ιδού το έγκλημά μου! Χωρίς να γράφω συχνά το τελευταίο διάστημα - λόγω αιματώματος στο ένα μου μάτι –  οι παγκόσμιες αναγνώσεις της ιστοσελίδας μου έχουν  φθάσει τις 42.00ο   και αυτό με κολακεύει ιδιαίτερα και μου δίνει κίνητρο να συνεχίσω, όσο και με όποιον τρόπο μπορώ.

Για να διευκολύνω το πρόβλημα του ματιού μου , το οποίο εξακολουθεί να με ενοχλεί, σκέφθηκα να κάνω ένα μικρό διάλειμμα ολίγων ημερών και ασχολήθηκα με βαριές και δύσκολες χειρονακτικές εργασίες  - μέσα και έξω από το σπίτι. Αυτό όμως,  στα 92 μου,  με κούρασε πάρα πολύ, με διευκόλυνε όμως στον ύπνο μου [ουδέν κακό αμιγές καλού]. Έτσι λοιπόν από  σήμερα αποφάσισα να κάνω διάλειμμα στο διάλειμμα και επιχειρώ να επανέλθω  στα κείμενά μου, συνεχίζοντας  στα όριά μου!!!

Ελλείψει συγκεκριμένου θέματος, σκέφθηκα να σχολιάσω τη νοσηρή πραγματικότητα των ημερών εντός και  εκτός της χώρας μας. Τα γεγονότα των ημερών,  αποτελούν   καταφύγιο των ακροδεξιών ή των προοδευτικών λαϊκιστών, οι οποίοι εργαλειοποιούν ένα ακόμα πρόσχημα για να δείξουν  ότι υπάρχουν.

Αρχίζω με  τα δικά μας και αν μπορέσω θα συνεχίσω με τα διεθνή. Κύριο θέμα των ημερών  η παρουσίαση βιβλίων και οι συνηθισμένες για την εποχή ετήσιες  κινητοποιήσεις των αγροτών, κτηνοτρόφων και όσων τους  συμπαρίστανται.. Έχω όμως την  απορία γιατί αυτές,αποφεύγ0νται ή είναι ηπιότερες σε περιόδους που κυβερνούν προοδευτικά κόμματα;;; . Σε μια περίοδο σοσιαλιστικής διακυβέρνησης, τους ξεφούσκωσαν τα λάστιχα των τρακτέρ και ελπίζω να το θυμούνται καλά οι σοσιαλίζοντες αλλά και οι αγρότες.

Δίκαια τα αιτήματα των αγροτών αλλά με ποιο δικαίωμα παραβιάζουν τα δικαιώματα των λοιπών ανθρώπων να πάνε στις δουλειές τους ;;; Θέλω να τονίσω ιδιαιτέρως τη θέση του ΚΚΕ που υπερθεματίζει, αν έχει ακούσει για ανάλογες εκδηλώσεις στις κομμουνιστικές χώρες ή θεωρεί ότι εκεί έχουν λυθεί τα προβλήματα των διάφορων κατηγοριών εργαζομένων, με την κρατικοποίηση της ιδιοκτησίας!!! Θυμάται κανείς  τα γεγονότα της Άνοιξης  της Πράγας, την πλατεία Τιεν Ναν Μεν της Κίνας και άλλα παρόμοια;;;

 Όσον αφορά την έκδοση βιβλίων, καλά κάνουν , αρκεί να λένε κάτι χρήσιμο  και όχι  να προσπαθούν να μας πείσουν ότι για όσα είδαμε και βιώσαμε ευθύνονται οι  άλλοι ή ότι αποτελούν  φαντασιώσεις μας!!! Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί. Επειδή όμως η φράση είναι Ευαγγελική και εσείς δηλώνετε άθεοι, θα επικαλεσθώ τη φράση του Αίαντα για τους δηλούς, αιδώς Αργείοι.

Το καθιερωμένο πια ετήσιο   θέατρο του παραλόγου, την εποχή που δεν υπάρχουν  αγροτικές εργασίες, έχει γίνει εθνική συνήθεια, με αρκετούς ‘’σπόνσορες’’. Ελπίζω, χωρίς να παραγνωρίζω τα δίκαια αιτήματα,  ότι μελλοντικά, οι συμπαθείς αγρότες μας θα βρουν κάτι άλλο να κάνουν,  χωρίς να ενοχλούν όλους τους υπόλοιπους. Μπορούν και με άλλους τρόπους να μας επιδεικνύουν τα πολυτελέστατα πανάκριβα αγροτικά μηχανήματα, που απέκτησαν με τη φτώχια τους.   Αυτό δεν αφορά όλους αλλά κυρίως τους πρωτοστατούντες , που παρασύρουν και τους υπόλοιπους, με την ελπίδα των τελευταίων, μήπως  ‘’τσιμπήσουν’’ και αυτοί κάτι, αφού   συνήθως ‘’τσιμπούν’’  οι Κυβερνήσεις  και ενδίδουν στα αιτήματα, γιατί γνωρίζουν ότι ‘’ ο λύκος καραδοκεί’’]!!! Αντώνης