3.- ΤΡΕΛΑΘΗΚΑΜΕ ΟΜΑΔΙΚΑ

[Σχίσιμο των φρενών αντί των μνημονίων]      30.8.2016

Η χώρα μας, τελευταία, κινείται σχεδόν  στα όρια του παραλογισμού και της πλήρους διεθνούς απαξίωσης. Το κυβερνών κόμμα έγινε κυβέρνηση  με την επαναλαμβανόμενη  αντιμνημονιακή ‘’επωδό’’ ότι πρώτο της μέλημα –μόλις αναλάβει την εξουσία-  θα είναι  το σχίσιμο  των μνημονίων.  Όλη  η σχετική   συνθηματολογία    μπήκε στο χρονοντούλαπο  – όπως και  οι λοιπές   υποσχέσεις- που αποτέλεσαν τον πολιορκητικό κριό, κατάκτησης της πολυπόθητης ‘’καρέκλας’’.

Αντί λοιπόν του σχισίματος των μνημονίων, φθάσαμε στο σχίσιμο των λαϊκών φρενών, δηλαδή στη σχιζοφρένεια, με αμέτρητες εκδηλώσεις του φαινομένου  σε ολόκληρη τη χώρα. H Κυβέρνηση άρχισε να παραλλάσσει τις αρχικές της δηλώσεις ή και να τις επαναλαμβάνει  a la carte και με αλλαγή ‘’συσκευασίας’’ [δηλαδή με νέα ονομασία] επικαλούμενη πότε το δημοψήφισμα [ που και αυτό το γύρισε εντελώς ανάποδα], πότε την κακιά Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία  ‘’ εξ ανάγκης  υποχώρησε και δέχθηκε  κάποιους συμβιβασμούς’’, ενώ στο τέλος μας έφερε ένα τρίτο και χειρότερο μνημόνιο [που και αυτό στην αρχή το έλεγε αλλιώς].

 Δέχτηκε  όλα όσα της ζητήθηκαν και τώρα παίζει το παιχνίδι των αξιολογήσεων που δεν έχουν τελειωμό, προβάλλοντας πότε  τον δογματικό της μαρξιστικό κρατισμό και πότε την επιλεκτική  αποκρατικοποίηση, ή ιδιωτικοποίηση των ‘’ασημικών και των φιλέτων  της χώρας’’. Είναι και το εκδηλώνει καθημερινά και ποικιλοτρόπως κατά της επιχειρηματικότητας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, με εξαίρεση βέβαια των ‘’ ημετέρων, των κουμπάρων  και των στελεχών της’’ αλλά δεν μπορεί να κατανοήσει την  έλλειψη  των  ιδιωτικών  επενδύσεων.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουμε παραφρονήσει ομαδικώς ,μέχρι του σημείου να μας προκύπτει ένας κύριος  , ονόματι  Αρτέμης Σώρρας, που μοιράζει τα ‘’δισεκατομμύριά του’’  στο λαό, δίκην νερού του Καματερού ή για τους παλιότερους της πικραγγουριάς. Θα μου πείτε ότι ο απελπισμένος από τα μαλλιά του πιάνεται για να σωθεί, η πολιτεία όμως τι κάνει;  Όταν αναφέρομαι στην πολιτεία, εννοώ την κυβέρνηση που έχει την ευθύνη τήρησης της τάξης και προστασίας  των πολιτών από ακρότητες που τείνουν να καταστούν ομαδική παράκρουση. Τέτοια φαινόμενα θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και τις ζωές, εκείνων που ‘’τσίμπησαν’’ για μια ακόμα φορά στα ψεύδη και τις φρούδες ελπίδες που μοιράζει αφειδώς ο αυτοαποκαλούμενος  ‘’δισεκατομμυριούχος’’  συμπατριώτης μας, με την ‘’φτιαχτή’’ ονομαστική προσομοίωση με τον γνωστό κ.  Τζορτζ Σόρος. Ο αδιόρθωτα εύπιστος λαός μας,  αποδέχεται χωρίς πολύ σκέψη τόσο τα ψέματα όσο και κυρίως τους ψεύτες και αυτό το τελευταίο ίσως αποτελεί και ‘’ανασταλτικό’’ παράγοντα παρέμβασης της πολιτείας, που δεν έχει την ίδια άποψη για τους τελευταίους.

Στο συγκεκριμένο φαινόμενο φρονώ ότι έχει να παίξει σοβαρό ρόλο και η επιστήμη της ψυχιατρικής και μάλιστα προς  κάθε κατεύθυνση, διότι  ο κύριος αυτός καλά κάνει και μας δουλεύει ομαδικά, αυτοί όμως που τον ακολουθούν που το πάνε; Δεν θέλω να πιστεύω ότι τόσοι συνάνθρωποί μας τον εμπιστεύονται τόσο ανεύθυνα και επικίνδυνα. Στο γιατρό λοιπόν  όσοι εμπιστεύονται  τόσο  τον κ. Σώρρα  όσο και εκείνους που μας ‘’ οδήγησαν ‘’στα πλοκάμια του και προσπαθούν να μας πείσουν ότι κυβερνούν τη χώρα μας, ενώ αδυνατούν να ελέγξουν τη μικρή περιοχή των Εξαρχείων  από τα ιδεολογικά τους συντρόφια. Αντώνης Ταρνανάς

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

                             ‘’Αναπολήσεις’’       25.4.2016

Ξύπνησα σήμερα το πρωί της Μεγάλης Δευτέρας, πρώτης ημέρας της Μεγάλης Εβδομάδας, με τη σκέψη να  αναλογιστώ το παρόν  και να ΑΝΑΠΟΛΗΣΩ   το παρελθόν, κρίνοντας και συγκρίνοντας τις διάφορες φάσεις της μακράς και πολυτάραχης αυτής  περιόδου που βίωσα στα 82 μου χρόνια. Εντελώς συμπτωματικά ξαναζώ τα τελευταία 23 χρόνια  στο ίδιο περιβάλλον που έζησα και σαν παιδί, οπότε υπάρχει ‘’μία σταθερά’’ όπως  λέμε στα μαθηματικά, που διευκολύνει τη δίκαιη σύγκριση.

Αρχίζοντας από το ρήμα ‘’αναπολήσω ’’ που δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή του, παραθέτω  τις ερμηνείες που δίνουν οι ειδικοί αλλά και την προσωπική μου βιωματική εξήγηση. Για τους ειδικούς λοιπόν σημαίνει θυμάμαι με νοσταλγία ή φέρνω στη μνήμη μου κάποιες στιγμές από το παρελθόν, ενώ η δική μου ερμηνεία εμπεριέχει και το στοιχείο της προσωπικής κρίσης, που σημαίνει ότι ‘’στρέφομαι στο παρελθόν που μου λείπει’’. Εκεί φθάσαμε αγαπητοί αναγνώστες, στον 21^ο αιώνα  της τεχνολογικής εξέλιξης και της παντοειδούς επάρκειας  αγαθών, αναγκαζόμαστε  να γυρίζουμε στο γνωστό  δεινό παρελθόν για να αντλήσουμε ελπίδα. Ελπίδα, όχι πια για μας αλλά για τους  απέλπιδες νέους μας και γι’ αυτούς  που ακολουθούν  και θέλουν να ζήσουν στην όμορφη αυτή χώρα, όπως άλλωστε το δικαιούνται. Θα ξεκινήσω όμως από την αρχή, εννοώ την αρχή των πρώτων παιδικών μου χρόνων, με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την πείνα του 1941 και τον εμφύλιο σπαραγμό που ακολούθησε.

Όλα αυτά το χρόνια [1940-1949], ζήσαμε γεγονότα ίσως χειρότερα από αυτά που βίωσαν και βιώνουν οι χιλιάδες πρόσφυγες που διέρχονται ή ‘’ξεμένουν’’ στην εξίσου χειμαζόμενη πατρίδα μας. Χάσαμε δικούς μας στον πόλεμο, είδαμε δίπλα μας να σκοτώνονται συνάνθρωποί μας, πεινάσαμε, μας έλειψαν ακόμα και τα πιο  βασικά, κάποιοι δεν άντεξαν την πείνα και ‘’γλίτωσαν’’ έτσι  από τη μαρτυρική συνέχεια, αλλά τελικά μείναμε στη χώρα μας και συμβάλαμε  - ο καθένας με τον τρόπο του – και  στη διατήρηση  της κρατικής αυτής  οντότητας της πατρίδας μας. Το ίδιο έγινε και στη συνέχεια με την ακόμα χειρότερη   εμφύλια αδελφοκτόνο αιματοχυσία, που πέραν των άλλων χώρισε τους ανθρώπους μεταξύ τους και έσπειρε παντού το  μίσος, που τα επακόλουθά του κράτησαν για δεκαετίες. 

Τότε βέβαια  ‘’εφευρέθηκε’’ και μια νέα προσχηματική λέξη, η λήθη, που έμελλε να καταστεί μονόπλευρη, αφού παρά τα εκατέρωθεν απάνθρωπα εγκλήματα, η μια πλευρά διατηρεί το δικαίωμα να τα επικαλείται και μάλιστα ως τίτλο τιμής, ενώ οι ανήκοντες στην άλλη - και δεν αναφέρομαι στους πραγματικούς γερμανοτσολιάδες και τα φασιστοειδή της εποχής-  εθεωρούντο μιάσματα της κοινωνίας και έφεραν το στίγμα του ‘’μη δημοκρατικού πολίτη’’. Θα μου πείτε τώρα τι σχέση έχει η δημοκρατία με νοσταλγούς των αποτυχημένων  σοβιετικών ολοκληρωτικών καθεστώτων [ τα  έζησα προσωπικά επί 12 χρόνια και έχω παιδί γεννημένο  εκεί ]  που θέλησαν αλλά δεν μπόρεσαν να τα επιβάλουν και στη χώρα μας, ας μη το ψάχνουμε, γιατί θα μας κολλήσουν καμιά καινούργια ρετσινιά. Το θέμα είναι ότι με τον εμφύλιο ολοκληρώθηκε η καταστροφή της πατρίδας μας, αυξήθηκαν οι μαυροφορεμένες μάνες και χήρες και η οικονομική ‘’κατρακύλα’’  ξεπέρασε κάθε προηγούμενο – αν και αυτό το τελευταίο αμφισβητείται σφόδρα επί των ημερών μας. Εκείνο που θυμάμαι και με εντυπωσιάζει, από  αυτή τη διαμάχη της δημοκρατικότητας, έμειναν έξω ή  ξεχάστηκαν  απόλυτα οι παντοειδείς δοσίλογοι – και των δύο πλευρών – και οι μαυραγορίτες που εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη των συμπολιτών τους και ‘’αγόρασαν για ένα κομμάτι ψωμί’’, περιουσίες που  τις χαίρονται αυτοί ή οι απόγονοί τους και κυρίως τις υπολήψεις ανθρώπων που βρέθηκαν στην ανάγκη.

 Όλα λοιπόν αυτά τα μαύρα χρόνια της συμφοράς και της ανέχειας, οι άνθρωποι ζούσαν με τον τρόπο τους και κυρίως με όση τους απόμεινε  αγάπη, τη ζωή τους. Τέτοιες μέρες, σαν τη σημερινή, αποφάσιζαν τον τρόπο που θα περάσουν καλύτερα και θα βιώσουν το Θείο δράμα της Μεγάλης εβδομάδας, τη χαρά της λαμπρής και κυρίως πως θα εκδηλώσουν την αγάπη τους και στους άλλους συνανθρώπους τους, διότι διατηρούσαν την ελπίδα ότι ‘’το κακό αυτό θα περάσει’’ και ότι θα έλθουν καλύτερες ημέρες και όλα τα δεινά θα ξεχαστούν.

Ακολούθησαν πράγματι οι καλύτερες  ημέρες και η ελληνική κοινωνία  ‘’ξεσάλωσε’’ από ευτυχία και κυρίως ευμάρεια, ώστε ικανοποίησε ακόμα και τα απωθημένα των ημερών της στέρησης, μέχρι που ήλθε η ώρα να πληρώσουμε και τον λογαριασμό για όλα αυτά τα ωραία που προσδοκούσαμε και τελικά κατακτήσαμε, χωρίς όμως να κάνουμε και μια προσπάθεια παραγωγής δικού μας πλούτου. Εδώ λοιπόν, ο λαός μας που άντεξε όλες αυτές τις αντιξοότητες που προανέφερα, δεν άντεξε την ξαφνική ‘’καλοπέραση’’,   ιδιαίτερα όμως το λογαριασμό, που δεν είχε και το ανάλογο εθνικό οικονομικό αντίκρισμα. Παρά τη φαινομενική γαλαντομία μας – με σκοπό  να εντυπωσιάσουμε τους συνδαιτυμόνες μας -  σπεύδουμε και επιμένουμε να πληρώσουμε τον λογαριασμό, στη συγκεκριμένη αυτή εθνική εξόφληση, κανείς μας δεν έδειξε την παραμικρή  προς τούτο προθυμία και ομαδικά αποποιηθήκαμε ακόμα και την ιδεολογία μας, με μοναδικό σκοπό την αποφυγή του λογαριασμού. Θυμηθήκαμε λοιπόν και καλά κάναμε  αλλά  με καθυστέρηση 70  ετών τα κατοχικά χρέη και ανακαλύψαμε και μια νέα ιδεολογία, αυτή του μνημονιακού και αντιμνημονιακού, χωρίς να ενημερώσουμε για τους λόγους και τα άτομα που μας οδήγησαν στο πρώτο μας μνημόνιο. Πιστέψαμε στη γνωστή θεωρία του ‘’κουτόφραγκου’’ και δεν εξήγησε κανείς στο λαό τι τον περιμένει. Τρέμετε λοιπόν, Μαρξ, Έγκελς και λοιποί φιλόσοφοι των πολιτικών και οικονομικών ιδεολογιών, αφού στην εποχή μας επικράτησαν – κατά πως μας βολεύει- οι νεότερες θεωρίες Τσόμσκι ,Βαρουφάκη και λοιπών ’’συγγενών’’, για να εγκαθιδρυθεί η καινούργια εξουσία της  ‘’δημιουργικής ασάφειας’’ και των νέων τζακιών. 

 Το κακό με τους οπαδούς των καινοφανών και αναπόδεικτων αυτών θεωριών είναι ότι τους θέλγει το κίνητρο νομής της ‘’γλυκιάς’’ εξουσίας αλλά είτε δεν ξέρουν είτε – το χειρότερο- δεν μπορούν  να αντιμετωπίσουν  τις συνέπειες μιας τέτοιας αποκοτιάς, σε μια παγκοσμιοποιημένη διεθνή κοινωνία, όπου είναι σαφώς προσδιορισμένος ο στόχος και η δύναμη του καθενός. Δεν μπορείς να κάνεις διεθνείς διαπραγματεύσεις ‘’μόνος’’ ή με την επίκληση κάποιων ‘’αριστερίστικών κομματιδίων’’ της ιβηρικής χερσονήσου. Αναγκάζομαι να θυμίσω ‘’ανωνύμως ‘’ ότι τόσον αυτός που υπόγραψε το πρώτο μνημόνιο όσο και εκείνος που καθιέρωσε τον όρο της δημιουργικής ασάφειας, έγιναν διεθνείς αστέρες και δίδασκαν σε διεθνή  πανεπιστήμια τις θεωρίες τους, που ευτυχώς οι ξένοι θεώρησαν υλικό προς αποφυγήν και δεν τις εφάρμοσαν. Θα διερωτηθούμε λοιπόν, πριν φθάσουμε και στο θέμα  της Μεγάλης Εβδομάδας, και τώρα τι κάνουμε; Οι γαντζωμένοι λοιπόν στην εξουσία που ούτε καν ονειρευόντουσαν , δεν μπορούν πλέον να κάνουν πίσω, αφού θα αναγκασθούν να την χάσουν και δεν το θέλουν με τίποτα, αλλά ούτε έχουν τη θέληση και τη  δυνατότητα να πάνε μπροστά,  αφού το ψέμα που έχει ‘’ κοντά ποδάρια ‘’,    έχει πλήρως  αποκαλυφθεί  και σε όλο του το μέγεθος.   

    Εδώ θα επικαλεσθώ μια από τις αμέτρητες  ‘’νεοφανείς’’ λέξεις του  πρώτου διδάξαντα Αντρέα Παπανδρέου, με την πρόθεση της στερητικής λέξης [μη], όπως μη πόλεμος, που είχε πει κάποτε. Έχουμε φθάσει δηλαδή στο σημείο της ‘’μη λύσης’’ και ότι τη μόνη δυνατότητα κατέχει η ‘’ μη κυβερνώσα’’ κυβέρνηση και  τον τρόπο θα αναγκασθεί να τον επιλέξει η ίδια, αρκεί να το κάνει με το μικρότερο δυνατό πρόσθετο κόστος. Εκείνη πήρε αυτές τις αποφάσεις και η ίδια  πρέπει να βγάλει  τη  χώρα από τα αδιέξοδα ή επί το λαϊκότερο ‘’ όπως τάκανε ας τα φάει’’  και ας μας αφήσει να αισθανθούμε , ο καθένας με τον τρόπο και τον πόνο του, τη χαρμολύπη  της εβδομάδας και των δικών μας παθών, διότι τα άλλα πάθη, τα Θεία, το θέλουν ή όχι θα τα συμμερισθούμε πιο έντονα, αφού ξέρουμε καλά ότι η δική τους  ανάσταση ,που πολύ πρόσφατα μας εξάγγειλε ο Πρωθυπουργός,   δεν πρόκειται να έλθει. 

Δεν βλέπω γύρω μου, ούτε βεβαίως ο ίδιος το αισθάνομαι, αυτό που ήταν διάχυτο σε ανάλογες περιόδους στο παρελθόν [προσπάθεια να προγραμματίσουμε τον καλύτερο τρόπο εορτασμού, που θα πάμε, με ποιους θα ‘’περάσουμε’’ μαζί το Πάσχα και τόσα άλλα που έκαναν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και διαφορετικές αυτές τις ημέρες]. Υπήρχε μια διαρκής εγρήγορση για την προετοιμασία της συμμετοχής σ’ αυτή την οικογενειακή ή φιλική διαδικασία ‘’εορτασμού’’ αυτών των ημερών. Δηλαδή δουλεύαμε για να κάνουμε κάτι, ενώ στις μέρες μας,  μας δουλεύουν απροσχημάτιστα   οι κυβερνώντες. Θα αρκεσθούμε και φέτος στην Ανάσταση του Χριστού , την οποία  διακηρύσσουν ότι δεν πιστεύουν οι ‘’μαρξιστές’’ κυβερνώντες μας, αλλά εμείς οι λοιποί χαρακτηριζόμενοι και ‘’μη προοδευτικοί’’  Έλληνες προσμένουμε και προσδοκούμε με αγάπη. Καλή Ανάσταση . Αντώνης

ΤΑ ΚΌΛΙΝΤΑ ΕΝΟΣ ΖΟΥΠΑΝΙΩΤΗ

                                                                                                 27.5.2015

Διαβάζω τακτικά στην εφημερίδα [μας] τα άρθρα του αγαπημένου μου λογοτέχνη  Ανδρέα Ταρνανά και πολλών άλλων σημαντικών ανθρώπων, που αναφέρονται στα ήθη και έθιμα της γενέτειρας του πατέρα μου και ξαναζώ έτσι τις παιδικές μου αναμνήσεις .Διατηρώ δε παράλληλα, μια  τακτική τηλεφωνική επικοινωνία με τον φίλο Απόστολο Κούστα, οπότε ενημερώνομαι για τα εκεί συμβαίνοντα. Το τελευταίο όμως πρωτοσέλιδό σας  με τίτλο ‘’τα κόλιντα ακόμα μας καλούν’’, με την υπογραφή [ΑΝΤ], σχεδόν με υποχρέωσε να γράψω δυο λόγια ταπεινά για τον ‘’ άγιο’’ τόπο της καταγωγής μου, όπως τον γνώρισα μέσα από τα λόγια του πατέρα μου. Τις περισσότερες φορές, διαβάζοντας τα όσα δημοσιεύονται στον ‘’Πεντάλοφο’’, νομίζω για να μην πω πιστεύω ότι νοιώθω ότι αναφέρονται σε προσωπικά μου βιώματα και μνήμες μου από έναν τόπο που επισκέφθηκα μόνο 4-5 φορές σ’ολη μου τη ζωή και για περιορισμένο χρόνο. Μου φαίνονται τόσο οικεία , όχι μόνο τα τοπωνύμια αλλά και τα ονόματα ανθρώπων του χωριού, αφού κυρίως στα παιδικά μου χρόνια από τον παππού Αντώνη, αλλά και πολύ αργότερα, από τον πατέρα μου, αποτελούσαν τα μοναδικά μου  ακούσματα. Τον  παππού μου που την περίοδο των πρώτων χρόνων της ζωής μου έμενε  και με τον θείο Γιάννη μαζί μας στην Αταλάντη, τον θυμάμαι από τις διηγήσεις ,κυρίως, της μητέρας μου και τις κατοπινές μου επισκέψεις  στον Πεντάλοφο. Οι διηγήσεις όμως και οι συμβουλές του είχαν γίνει καθημερινή διδαχή της μητέρας μου, που τον θεωρούσε γκουρού της ‘’μοναδικής ανθρώπινης αλήθειας’’ που έπρεπε εμείς, τα παιδιά της’’ να αποδεχθούμε ασυζητητί.

Με τις πιο πάνω προϋποθέσεις  και τις μοναδικές ίσως γνώσεις και παραστάσεις του πατέρα μας, το πατρικό μας σπίτι αποτελούσε ένα  παράρτημα  ‘’ ζουπανιώτικης’’ κατήχησης, που εκόντες άκοντες ακολουθούσαμε και ομολογώ ότι διαμόρφωσε ανάλογα και θετικά  και τον δικό μου χαρακτήρα. Υπάρχουν στιγμές που ο νους μου περιδιαβαίνει τους δρόμους και τη ‘’λόντζα’’ του χωριού, τα γειτονικά χωριά,  τα μοναστήρια και τα γύρω βουνά και νομίζω, σχεδόν πιστεύω, ότι τα ζω πραγματικά, ενώ ελάχιστα από αυτά έχω επισκεφθεί.  Το Πεντάλοφο, όπως το έλεγε ο πατέρας μου, το γνώρισα μέσα από τις μοναδικές του διηγήσεις, που έφθαναν σε σημείο  ‘’προσηλυτισμού’’, με τις πιο αγαθές προθέσεις βέβαια. Προφανώς, ήθελε απλά να ξαναζήσει ο ίδιος τον τόπο που οι ανάγκες της ζωής τον ανάγκασαν  να εγκαταλείψει και προσπαθούσε να κρατήσει ζωντανές όλες τις εικόνες των νεανικών του αναμνήσεων. 

Την ατέλειωτη ώρα της διήγησης, έβλεπα καθαρά μέσα στα μάτια του τον χάρτη της περιοχής, το ποτάμι που ‘’ψάρευε’’ τις άγριες πέστροφες,τις τσέπες του παντελονιού του γεμάτες φουντούκια τις μέρες των Χριστουγέννων και του Αι Βασίλη που τον ‘’φίλευαν’’ οι νοικοκυρές, όταν γύριζε με την παρέα του τα σπίτια των συγχωριανών του για να ‘’ψάλει’’ τα ‘’κόλιντα’’. Τότε, για πρώτη φορά άκουσα αυτή τη λέξη, που μου έδωσε την ευκαιρία της σημερινής ανταπόκρισης στο κάλεσμα του πρωτοσέλιδου της εφημερίδας [μας]. Εγώ σαν παιδί αυτά τα κάλαντα πρωτοέμαθα και μάλιστα με αρκετές προσωπικές του παραλλαγές του πατέρα μου  ,     όπως έλεγε -,ανάλογα με τον ‘’αφέντη’’ που απευθύνονταν. Ευχαριστώ με την ευκαιρία τον συντάκτη του σχετικού άρθρου, που μου έδωσε την ευκαιρία να ξανανιώσω νοερά στα 80 μου χρόνια και να αποτίσω έτσι φόρο τιμής στον γεννήτορα και τον τόπο της καταγωγής μου.

Ποτέ δεν είναι αργά να ξανανιώσει  κανείς παιδί , όπως νοιώθω εγώ σήμερα. ΄Εχω ήδη ανοίξει τα φτερά μου και πετώ προς τον ‘’άγιο’’ αυτό τόπο, όπως τον αποκαλούσε ο πατέρας μου, με την ελπίδα να χαρώ, όσα ο ίδιος άθελά του στερήθηκε ή πάντως τα αντάλλαξε με μια ευτυχισμένη οικογένεια που δημιούργησε στην ξενιτειά. Εγώ πάντως που έχω ζήσει στο πετσί μου, για άλλους λόγους και με πολύ διαφορετικές συνθήκες, τον ξενιτεμό για περισσότερο από τρείς δεκαετίας, στην Ευρώπη, καταλαβαίνω πολύ καλά τη ‘’στέρηση’’ του τόπου σου και τα συναισθήματα που δημιουργεί.

 Στην περίπτωσή μου τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά αφού βρέθηκα σε πολιτισμένες πρωτεύουσες της Ευρώπης , με τη θέλησή μου και για επαγγελματικούς λόγους, η ξενιτειά όμως δεν αλλάζει  την ψυχική διάθεση, αφού σε βγάζει έξω από ‘’τα νερά’’ σου και για μας τους Έλληνες που ο νόστος αποτελεί ανάγκη, η οποιαδήποτε απομάκρυνση από την εστία μας, δημιουργεί ‘’μαράζι’’. Ένα τέτοιο ‘’μαράζι’’ βασάνιζε και τον πατέρα μου σ’ όλη του τη ζωή, διότι δεν είχε την ψυχική  δύναμη να αντιμετωπίσει την μακρόχρονη αυτή απουσία του και όταν τελικά τον πείσαμε να επισκεφθούμε όλοι μαζί τη γενέτειρά του, αρρώστησε κυριολεκτικά και έβαλε τα κλάματα όταν  άκουσε την αδελφή του να τον αποκαλεί ‘’Γιώτα’’, όπως τον φώναζαν μικρό. 

Συντομεύσαμε την επιστροφή μας, στη νέα του έδρα και δεν είχε το κουράγιο να το ξανακάνει. Καλούσε εμάς να επισκεφθούμε τους γονείς του όσο ζούσαν και τους συγγενείς του, με μια μόνιμη επωδό.’’ Να μη δώσετε ποτέ την εντύπωση σε κανένα ότι διεκδικείτε οτιδήποτε περιουσιακό, διότι ήταν προσωπική μου επιλογή ο αναγκαστικός μου ξενιτεμός.’’ Τη φράση αυτή αναφέρω για πρώτη φορά αλλά δεν έπαυσε να με απασχολεί και στο παρελθόν, που μετά τον θάνατο του παππού και της γιαγιάς, περιόρισα συνειδητά τις επισκέψεις μου στο Πεντάλοφο και για το λόγο  μιας ενδεχόμενης παρερμηνείας.        Αντώνης Π. Ταρνανάς, Αταλάντη Φθιώτιδας, 17.1.2015

Ο ΓΡΑΦΙΚΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΎ

Ο παρά πάνω χαρακτηρισμός ανήκει στον υποφαινόμενο, αφού πραγματικά έτσι αισθάνομαι ύστερα από τις αμέτρητες μέχρι τώρα προειδοποιήσεις, αφού  τελικά δεν ιδρώνει το αφτί κανενός. Φωνή βοώντος στην τεχνητή έρημο, που δημιούργησαν για να περάσουν οι ορδές των καλοπερασάκηδων της Πλατείας Κουμουνδούρου. Δεν ιδρώνει το αφτί τους αφού για τους περισσότερους ο ιδρώτας και ο μόχθος αποτελούν συμπτώματα των αφελών άλλων. Αυτοί ή μερικοί από αυτούς, είχαν στην τσέπη τους με προτροπή και τεχνική υπόδειξη του κ. Baroufakis,  το σχέδιο του grexit  και της δραχμής από την αρχή, έψαχναν απλά για την ευκαιρία να το εφαρμόσουν. 

Αυτός είναι και ο λόγος που το πήγαιναν λάου-λάου στην εξάντληση των χρονικών περιθωρίων, ώστε να φανεί ως αναπόφευκτο και μοιραίο επακόλουθο των εξελίξεων. Γνώριζαν πολύ καλά και την πρακτική των ευρωπαίων δανειστών και την πρακτική της αντιμετώπισης ‘’όταν είσαι  ζήτουλας’’ και το παίζεις παλικαράς.  Τα περί δημοκρατίας και τόσα άλλα φαιδρά τιτιβίσματα δεν έχουν πιθανότητες επιτυχίας, όταν απευθύνεσαι σε λαούς που έχουν επίσης δημοκρατία και μάλιστα ‘’λειτουργούσα’’, χωρίς να έχεις κανένα σύμμαχο και είσαι ‘’χαμένος από χέρι’’. Ήξεραν λοιπόν όλα τα πιο πάνω, τις ισορροπίες δυνάμεων και τον διεθνή τρόπο διαπραγμάτευσης. ΄Ηθελαν, με την υπόδειξη του ‘’ μεγάλου μάγου  της παγκόσμιας οικονομίας ‘’, να φθάσουν σε αδιέξοδο για να παίξουν την τελική ζαριά τους, αλλά δεν τους βγήκε. Παρουσιάστηκε ο έτερος ‘’μάγος’’ της γερμανικής οικονομίας και τους πέταξε στο τραπέζι ‘’ τον άσο που από χρόνια κράδαινε και απειλούσε να εμφανίσει, αν δεν αλλάζαμε ρώτα και τακτική στις διαπραγματεύσεις.  Αυτός δεν είχε μόνο τον άσο του grexit’’  και τη δύναμη των ισορροπιών με το μέρος του αλλά και την απόφαση, γνωστή  από καιρό, να εφαρμόσει και να επιβάλει τις αποφάσεις του. Εμείς αρχίσαμε να ψελλίζουμε ‘’ ότι αυτό αντίκειται στις ευρωπαϊκές δημοκρατικές αρχές, ότι παραβιάζει το κοινοτικό κεκτημένο και ότι θα στρέψουμε την Ευρώπη και όλο τον κόσμο εναντίον του και ότι τελικά θα πάθουν ζημιά και οι δανειστές μας’’. Ε λοιπόν σε κάποιες δοκιμές που έγιναν καταλάβαμε ότι ήσαν προετοιμασμένοι να επιβάλουν τα μέτρα τους με όλη την καταστροφή δική μας και με ασήμαντες απώλειες για τους δανειστές.

Τότε λοιπόν, επί τέλους καταλάβαμε, αφού κλείσανε και οι τράπεζες μας, ότι δεν πας ξυπόλυτος στα αγκάθια και ότι αν  το αβγό πέσει στην πέτρα ή η πέτρα στο αβγό, το τελευταίο, δηλαδή η χώρα μας,  θα είναι το θύμα. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να τα δώσουμε κυριολεκτικά όλα, να δεχτούμε  όρους ταπεινωτικούς και να προβάλουμε σαν επιτυχία τη δυνατότητα που μας έδωσαν να κρατήσουμε το ‘’ταμείο με τα ασημικά μας’’ στην Ελλάδα αλλά υπό τον έλεγχο της τρόικας.

 Για πρώτη φορά άκουσα τον Έλληνα Πρωθυπουργό στη χθεσινή του συνέντευξη, να αποδέχεται τον όρο μνημόνιο και μάλιστα ανάμεσα σε υπερήφανα χαμόγελα και διερωτώμαι τι έχουμε να δούμε και να ακούσουμε ακόμα. Ας κλείσουμε λοιπόν όλοι μαζί αυτό το κεφάλαιο, διότι το  grexit δεν έχει ακόμα απομακρυνθεί οριστικά και ας ομονοήσουμε για να σώσουμε ότι ακόμα περισώζεται. ΄Εχουμε  καιρό  για τον καταλογισμό των ευθυνών  στους υπεύθυνους, αφού πρώτα σώσουμε την ‘’παρτίδα’’ και ας κάνουν ένα διάλειμμα στην επαναστατική τους γυμναστική  οι ‘’πασάδες’’ της εύφορης κοιλάδας του ISKRA,  που αφού πούλησαν νταηλίκι, τώρα το παίζουν αφ’  υψηλού, περιμένοντας από τους άλλους να ψηφίσουν για να αποφύγουμε την εθνική καταστροφή. Αντώνης

ΤΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ

                              ΤΟ   ΑΝΤAΜΩΜΑ             21.1.2015

Μόλις μπήκα στο  σπίτι μου, ασφαλής και ξεκούραστος ύστερα από το σημερινό συναισθηματικό μου αναβάπτισμα, στη συνάντηση, με κάποιους συναδέλφους. Ονόμασα τη συνάντηση αυτή αντάμωμα διότι είχε την ιδιαιτερότητα της ουσιαστικής και πλήρους επικοινωνίας και όχι μιας απλής τυπικής συνάντησης, όπως τόσες και τόσες καθημερινά συμβαίνουν. Προσωπικά ένιωσα ότι η επικοινωνία αυτή ήταν απόλυτα ειλικρινής από όλες τις πλευρές και το θεωρώ αυτό σαν το σημαντικότερο επίτευγμά της.

Φορτισμένος συναισθηματικά σε υπέρτατο βαθμό, που σκόπιμα δεν άφησα να φανεί, γιατί οι περισσότεροι είμαστε και κάποιας ηλικίας με πρώτον εμένα και κινούμαστε στα όρια των ψυχικών μας αντοχών,  το έριξα σε μια αδιάκοπη φλυαρία για να γεμίσω ‘’το πρόγραμμά μας’’ και να μην αφήσω κενά που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σαν αφορμή για συγκινήσεις. Υπήρξαν βέβαια τέτοιες ψυχολογικές καταστάσεις σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας, αλλά με ευχάριστο και ψυχαγωγικό περιεχόμενο.

Προσωπικά ομολογώ ότι χαίρομαι απεριόριστα για την ρηξικέλευθη απόφαση του σημερινού μου ταξιδιού στην Αθήνα για τη ανθρώπινη αυτή ‘’κοινωνία’’ με όσους μπόρεσαν να παραβρεθούν και κυρίως γιατί ήταν η πρώτη φορά  για μένα που παραβρέθηκα με την ατομική μου ιδιότητα και όχι με την τυπική μου παρουσία του παρελθόντος. Δεν ήμουν ο κ. Ταρνανάς αλλά ο Αντώνης, εγώ ο ίδιος σαν ανθρωποειδές υποκείμενο και την όση χαρά και ευτυχία εισέπραξα την κράτησα μόνο για μένα και τη χόρτασα. Σας ευχαριστώ όλους και ελπίζω σε επανάληψη ή και επαναλήψεις, ώστε το ‘’ένα ακόμα ΒΤ’’ προηγούμενου μηνύματος μου να δώσει πολλές ευκαιρίες για το μέλλον και με ευρύτερη συμμετοχή. Ακόμα και αν αυτό δεν γίνει κατορθωτό, θα μας διατρέχει η ελπίδα  ενός πιθανού ανταμώματος στο άμεσο ή το απώτερο μέλλον και ίσως τότε δεν θα γεμίσουμε τον χρόνο με σκόπιμες ή τυχαίες συζητήσεις επί παντός επιστητού αλλά θα βρούμε το κουράγιο να δώσουμε το λόγο και στις καρδιές μας, να συγκινηθούν και να μιλήσουν ‘’σιωπηρά’’ μεταξύ τους και να βγάλουν στην επιφάνεια τα εσώψυχά μας.

Αυτό για μένα αποτέλεσε, έστω και αν δεν φάνηκε,  μια σκληρή και επώδυνη εσωτερική δοκιμασία ,που την ‘’ έντυσα’’ με τις χαζοχαρούμενες διηγήσεις μου, διότι για τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία μου, ένοιωθα ότι ‘’είσαστε όλοι σας παιδιά μου’’. Το  σημερινό μας αντάμωμα  αποτέλεσε συναισθηματική  επιστροφή στο παρελθόν και ελπίζω και εύχομαι  και στο μέλλον, ώστε να μη διερωτόμαστε ‘’αν κάποιος που πέρασε δίπλα μας ήταν δικός μας ή τυχαίος διερχόμενος’’. Αντώνης

ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ

                                                                                                       30.6.2015

Ο Χριστός, τις παραμονές του Θείου Πάθους, είχε απευθυνθεί στην  Ιερουσαλήμ, προς τους ανεύθυνους πολιτικούς της εποχής με τη φράση του τίτλου για να επισημάνει την εγκληματική και σκόπιμη αδιαφορία με την οποία αντιμετώπιζαν το επερχόμενο βέβαιο Θείο δράμα. Το δράμα εκείνο συντελέστηκε , όπως ιστορικά έχει καταγραφεί και η λύτρωση επήλθε μόνο  με την Ανάσταση του Κυρίου.

Στη δική μας Ιερουσαλήμ, που  το ανθρώπινο δράμα των Ελλήνων πολιτών δεν έχει τελειωμό και  χωρίς την ανάλογη δυνατότητα της δικής μας ανάστασης, πως θα επέλθει η λύτρωση και από ποιους; Οι πολιτικοί που μας κυβερνούν, ως άλλοι γραμματείς και Φαρισαίοι, περιορίζονται να σώσουν τις θεσούλες τους – ιδεολογικές και φυσικές- αποδίδοντας ,κατά τα γνωστά, μόνο στους άλλους την ευθύνη για το κατάντημα, χωρίς  να κάνουν κάτι για να προλάβουν τον επερχόμενο όλεθρο. 

Οι δικοί μας  πολιτικοί παράγοντες, ξεπερνώντας τη θρασύδειλη αδιαφορία των  ‘’πρώτων ‘’ διδαξάντων, αναμένουν εν γνώσει τους να συντελεσθεί πλήρως το δράμα, που προκαταβολικά έχουν αποδώσει  στους κακούς άλλους, δεν ‘’θα νίψουν’’ καν τα χέρια τους, αφού δεν διαθέτουν το ανάλογο  θάρρος να αναλάβουν τις ευθύνες ούτε και ‘’ συνείδηση’’ των πράξεών τους, για να νοιώσουν τύψεις. Εν τω μεταξύ οδηγούν συστηματικά  και μεθοδικά  τον ελληνικό λαό σε μια  αντιπαλότητα, διότι, νομίζουν ότι  τους βολεύει ‘’το διαίρει και βασίλευε’’. Εδώ είναι και το μεγάλο λάθος τους, ότι θεωρούν δεδομένους τους σημερινούς οπαδούς τους. Όταν το δράμα συντελεσθεί και τους ‘’καταλάβουν’’ – αργά ως συνήθως  -  οι Έλληνες δεν είναι σαν τον Χριστό να στρέψουν και το άλλο μάγουλο για το χαστούκι, αλλά θα τρέχουν να σωθούν από την οργή του λαού. Βέβαια κάποιοι από τους κρατούντες έχουν φροντίσει να έχουν και τις θεσούλες τους στο εξωτερικό αλλά και τις καταθέσεις τους εκτός Ελλάδας, οπότε, όπως συχνά  συμβαίνει στη χώρα αυτή των κοψοχέρηδων, θα έχουν αφήσει ελεύθερο πια και πρόσφορο το έδαφος στους ευκαιριακούς σημερινούς τους  ‘’συνοδοιπόρους’’ , χρυσαυγήτες και λοιπούς νοσταλγούς του νέο-λεπενισμού, να ολοκληρώσουν το ολέθριο έργο τους.

Αν οι σημερινοί νέοι πολιτικοί μας, είχαν μελετήσει λίγο την ιστορία μας, που βρίθει εμφύλιων σπαραγμών , ακόμα και πολέμων, έπρεπε να ήσαν  πιο συνετοί και προσεκτικοί, διότι στη φάση που φθάσαμε, το οικονομικό μας πρόβλημα είναι το μικρότερο και ενδεχομένως, μακροπρόθεσμα μπορεί να διορθωθεί, αν όμως ξαναδιχάσουν το λαό, αυτό θα αποτελέσει το τελειωτικό χτύπημα και χωρίς επιστροφή. Ακόμα η χώρα πληρώνει το τίμημα του εμφυλίου της δεκαετίας του 1940 και όσοι το ζήσαμε ξέρουμε πολύ καλά τις συνέπειες. Για το λόγο λοιπόν  αυτό, κύριοι διαχειριστές της εξουσίας,  λογικευθείτε έστω και την τελευταία στιγμή και βρείτε μια λύση – έστω και μια οποιαδήποτε εθνική λύση – και αφαιρέστε άμεσα τα διχαστικά μηνύματα. 

Οι έλληνες, όλοι μαζί έχουν κάνει θαύματα, ενώ διχασμένοι έχουμε χάσει και αξιοπρέπεια και εδάφη, κυρίως όμως έχουμε χάσει ζωές . Συμφωνείστε σε ένα ελάχιστο κοινό-εθνικό σχέδιο για να προλάβετε το επερχόμενο κακό και τότε μπορεί κάποιοι από σας να ‘’σώσουν’’ έστω την υστεροφημία τους, η χώρα όμως θα αρχίσει και πάλι από το μείον, διότι ατυχώς το μηδέν το  έχουμε ‘’κατακτήσει’’ ήδη. Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη από όλους τους αποδέκτες των μηνυμάτων μου, για τον συνεχιζόμενο εκ μέρους μου προειδοποιητικό και ίσως  δασκαλίστικο [φαινομενικά] λεκτικό βομβαρδισμό, αλλά πιστεύω ότι αυτό αποτελεί την ελάχιστη προσωπική μου συνδρομή, αφού έχω βιώσει ανάλογες καταστάσεις στο παρελθόν και σας βεβαιώνω ότι δεν μπορείτε να φανταστείτε τις πραγματικές τους συνέπειες. Την ενδεχόμενη προσωρινή ενόχλησή σας, μπορείτε πολύ εύκολα να αποφύγετε με την μη ανάγνωση και τη διαγραφή τους. Ειρήνη λοιπόν ημίν και αλλήλοις και όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Υπερήφανοι και πατριώτες είμαστε όλοι οι Έλληνες, αλλά το μικρόβιο της- κακώς νοούμενης πνευματικής υπεροχής του καθενός μας- μας αφαιρεί την ήρεμη σκέψη και μας οδηγεί σε λάθη. Αντώνης

ΑΝΤΙΠΕΛΑΡΓΗΣΗ

Αντώνης Ταρνανάς <anpantar@yahoo.gr> Για μοναδική φορά το δίκαιο μήνυμα σας με ''αναγκάζει να μιλήσω προσωπικά'', αφού πρώτα αποδεχθώ πλήρως ότι την

Προς

sonia kondouli

Κοιν.

EVA GROPA

Φεβ 25 τις 8:46 μ.μ.

Για μοναδική φορά το δίκαιο μήνυμα σας με ''αναγκάζει να μιλήσω προσωπικά'', αφού πρώτα αποδεχθώ πλήρως ότι την μεγαλύτερη  ευθύνη φέρουν οι μεγάλοι, δηλαδή οι παλαιότεροι, αφού άλλωστε προηγούνται χρονικά. Οι παλιότεροι τρώνε τα αποθέματα των ταμείων ασφάλισης, στερώντας από τους νέους και την απλή δυνατότητα συνταξιοδότησης. Οι παιδικοί σταθμοί είναι μια αναγκαιότητα του σύγχρονου τρόπου ζωής,  για τις οικογένειες που δεν διαθέτουν παππούδες-γιαγιάδες  ή θέλησαν να ζήσουν μακριά τους για λόγους ανεξαρτησίας ή τέλος γιατί οι ''μοντέρνοι'' παπούδο-γιαγιάδες αποφεύγουν να αναλαμβάνουν ευθύνες, προτιμώντας τη ''βολή'' τους. 

Τα γηροκομεία αποτελούν ένα σύγχρονο Καιάδα χωρίς ''αντιπελάργηση'', ιδιαίτερα στο ελληνικό δημόσιο σύστημα. Είναι ο εύκολος τρόπος να αποφύγουμε τις υποχρεώσεις προς τους γηραιότερους. Τελικά αυτό το TWO WAY STREET'' σύστημα αποτελεί γεγονός και οφείλεται κυρίως στη διάλυση κάθε οικογενειακού δεσμού ''στο βωμό'' κάποιας δήθεν προοδευτικότητας. Έρχομαι τώρα στην προσωπική μου αναφορά.. '' Έχασα τη σύζυγό μου το 1977, μένοντας μόνος με δυο παιδιά - τη κόρη στη εφηβεία και τον γιό μου 5 ετών. Συνέχισα μέχρι και σήμερα μόνος στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, χωρίς ποτέ να λείψω από τις υπηρεσιακές μου υποχρεώσεις και μεγάλωσα και ''βοήθησα στα μαθήματα τα 4 εγγόνια μου μέχρι και σε ''πτυχιακό''.

 Το μόνο αντάλλαγμα που ζήτησα και επαναλαμβάνω στα παιδιά  μου σήμερα στα 82 μου είναι να μην καταλήξω σε ''γηροκομείο'' - σε περίπτωση που δεν ελέγχω τη λογική μου- και να μείνω σε ένα δωμάτιο με τη φροντίδα προσώπου που θα ελέγχουν, με προσωπική μου δαπάνη. Έμεινα με επιλογή μου μόνος για να προσφέρω και όχι για να μου προσφέρουν, δηλώνοντας πάντα ότι ''μπορώ να πεθάνω και χωρίς τη βοήθεια γιατρών ή ιδρυμάτων''. Συγγνώμη για το προσωπικό ύφος αλλά θεώρησα ότι ήταν προσωπική και η αναφορά του μηνύματος, αφού ήμουν ο μόνος αποδέκτης. Αντώνης