ΑΣ ΜΑΣ ΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Για μια ακόμα φορά βρίσκομαι στο φοβερό δίλημμα, ποιον να πιστέψω για την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας και τη λήξη των μνημονίων, το δημόσιο χρέος και το αναμενόμενο φως στο τούνελ. Δεν πιστεύω λέξη από όσα λένε τα ‘’ παπαγαλάκια ‘’ των ΜΜΕ – όπως τα χαρακτηρίζει η Κυβέρνηση- , δεν θέλω να πιστέψω όσα ισχυρίζεται η αντιπολίτευση και κυρίως δεν πιστεύω όσα ισχυρίζεται η Κυβέρνηση, διότι μέχρι τώρα δεν έχω πεισθεί για την ειλικρίνειά της, που λέει πολλά, δεν πράττει τίποτα και περιορίζεται  σε διαψεύσεις  των ‘’κακόβουλων ισχυρισμών όσων τη ζηλεύουν, αφού οι ίδιοι στερούνται επιχειρημάτων’’.

Χθες, πρωτομηνιάτικα, μας προέκυψε, ως κεραυνός εν αιθρία,  μια  κριτική από τον επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή,  καθηγητή κ. Λιαργκόβα. Μιλώντας στη συζήτηση του προσχεδίου του προϋπολογισμού, ο πλέον αρμόδιος επιστημονικός παράγων, ξεπέρασε  σε δυσμενείς προειδοποιήσεις και την αντιπολίτευση αλλά και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ. Επειδή λοιπόν αλίευσα τον τίτλο στα ‘’βδελυρά’’ αυτά μέσα, προσπάθησα να εντοπίσω αυτούσιο το πλήρες κείμενο, στον  κυβερνητικό ‘’παπαγάλο’’, το  ΑΠΕ-ΜΠΕ,ώστε να διαβάσω την αλήθεια και όχι τις ‘’ανυπόστατες φήμες’’ των εχθρών της χώρας, που καθημερινά κατακεραυνώσει ο επί των διαψεύσεων Υπουργός Τύπου.

Διάβασα με πολλή προσοχή και επανειλημμένα την επίσημη επιστημονική άποψη του κ. Καθηγητή και έφριξα. Στην αρχή σκέφθηκα ότι τους ξεγέλασε κάποιος επιτήδειος σωσίας που παρεισέφρησε στη Βουλή και  παρουσίασε το προσωπικό του ‘’αφήγημα’’, ανέμενα δε και  την από στιγμή σε στιγμή διάψευσή του, την οποία  εις μάτην, ακόμα  περιμένω. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που καθυστέρησα μια ολόκληρη μέρα για τον σχολιασμό μου.

΄Υστερα από όλο αυτό το μπέρδεμα και ελλείψει  επίσημης διάψευσης σκέφθηκα μήπως ο αρμόδιος Υπουργός είχε πάει για κούρεμα ή τέλος πάντων για να περιποιηθεί το μούσι του και δεν πρόλαβε , αλλά διαψεύσθηκα. Τον άκουσα να χαρακτηρίζει κακόβουλα τα όσα διαδίδει η αντιπολίτευση και τα ‘’μίσθαρνα παπαγαλάκια’’ της, χωρίς να λέει λέξη για την ‘’ταμπακιέρα’’ – συγγνώμη εννοούσα την κριτική του κυρίου Λιαργκόβα. Τώρα λοιπόν μου προκύπτει το δίλημμα, ποιον από όλους πρέπει να πιστέψουμε; Τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, τον λαλίστατο κ. Τσακαλώτο  -που τελευταία κάνει προόδους και στο ελληνικό λεξιλόγιο των παλιόπαιδων του Τσιφόρου – ή τον επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού; Καλά,  για τους υπόλοιπους δεν κάνω λόγω , αφού η Κυβέρνηση μας λέει να μην τους ακούμε και ο κ. Πρωθυπουργός ζει στη νιρβάνα του! Την αλήθεια όμως  θα μας την πει κανένας από αυτούς που  μας κυβερνούν επί πληρωμή;

Επειδή  και ίσως  με το δίκιο σας μπορεί να μη με πιστεύετε, σκέπτομαι  μήπως τελικά κάποιοι  [ Έλληνες και ξένοι αρμόδιοι] μας δουλεύουν! Αυτό θα φανεί και μάλιστα πολύ σύντομα – κατά τον κ. Λιαργκόβα -  και τότε θα δούμε κατάματα την πραγματικότητα, που παρά τις διαψεύσεις η τσέπη μας την  ξέρει ήδη πολύ καλά. Πάντως για κάθε ενδεχόμενο και  κρατώντας πισινή, παραθέτω αυτούσιο το δημοσίευμα του ΑΠΕ-ΜΠΕ, σχετικά με το θέμα και ευθύνη  δεν έχω καμία.

Αντώνης Ταρνανάς

‘’’’ Κριτική Λιαργκόβα στην κυβέρνηση για το προσχέδιο του Προϋπολογισμού: Να μη δημιουργουνται προσδοκίες NEWSROOM 1.11.2017 | 19:50 ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟΣ Tweet Send Mail ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ       Κριτική στο προσχέδιο του Προϋπολογισμού άσκησε ο επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στην Βουλή καθ. Παναγιώτης Λιαργκόβας, μιλώντας στη συζήτηση του προσχεδίου του προϋπολογισμού στην Επιτροπή Οικονομικών.   Σύμφωνα με τον κ. Λιαργκόβα, στο επόμενο διάστημα θα ήταν κρίσιμο να ενταχθεί στη συζήτηση η αναθεώρηση των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα προς τα κάτω και η οριστική διευθέτηση του χρέους. Όπως σημείωσε, κυβέρνηση και αντιπολίτευση συμφωνούν σε αυτό και έχουν ως σύμμαχο το ΔΝΤ.   Επίσης, ανέφερε πως η κυβέρνηση πρέπει να εξετάσει αν είναι σκόπιμο να υπερβαίνει τα προβλεπόμενα πρωτογενή πλεονάσματα. «Όλη η σχετική συζήτησή δεν υποκρύπτει τις αφανείς αναδιανεμητικές επιπτώσεις μέσω του κοινωνικού μερίσματος, μπορεί αυτές να είναι κατανοητές μπροστά στην πίεση που υφίσταται η κοινωνία. Αλλά έχουν πιθανώς δυσμενείς παρενέργειες για την ανάπτυξη, διότι χρηματοδοτούνται μέσω φόρων» είπε ο κ. Λιαργκόβας και τόνισε ότι τα πλεονάσματα που προκύπτουν από τη δημοσιονομική διαχείριση υπερβαίνουν τα πλεονάσματα που συμφωνήθηκαν με την τρόικα και για την περίοδο 2016-2018 η υπέρβαση φτάνει τα 7,4 δισ.   Επιπλέον, πρότεινε σε κυβέρνηση και πολιτικό σύστημα, να χαρτογραφήσουν τις πραγματικές διαστάσεις της εξόδου στις αγορές, ώστε να μην δημιουργούνται προσδοκίες για το τέλος κάθε δημοσιονομικής προσαρμογής. «Έχουμε δεσμευτεί σε σειρά δημοσιονομικών στόχων για τα επόμενα χρόνια, μετά το 2018» επισήμανε ο κ. Λιαργκόβας και πρόσθεσε ότι η χώρα μετά το 2021 θα πρέπει να διατηρήσει υψηλά και μάλλον ανέφικτα πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060. «Βέβαια, μπορεί να διευρυνθεί ο λεγόμενος δημοσιονομικός χώρος, ουσιαστικά να χαλαρώσει η πολιτική προσαρμογής, αν αναθεωρηθούν οι δεσμεύσεις για πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά αυτό δεν είναι διόλου βέβαιο», είπε και υπογράμμισε: «Προσδοκίες για το τέλος της λιτότητας μπορεί να έχουν την ανεπιθύμητη παράπλευρη επίπτωση ότι στις τρέχουσες δυσκολίες προσαρμογής θα προστεθούν νέες απαιτήσεις κοινωνικών ομάδων και οργανώσεων συμφερόντων».   Επίσης, υποστήριξε ότι μετά το 2018 δεν θα υπάρξει έξοδος από κάθε επιτήρηση, αλλά θα υπάρχει κάποιας μορφής επιτήρηση που δεν θα είναι τόσο ασφυκτική όσο σήμερα, όμως θα υπάρχει. Σε αυτό το σημείο ανέφερε ότι η πλήρης έξοδος στις αγορές, αν επιτευχθεί, θα έχει κόστος και υψηλότερο επιτόκιο, το μέγεθος του οποίου θα εξαρτηθεί από τη στάση του ΔΝΤ και των ευρωπαϊκών θεσμών, μέσω, κυρίως, της ελάφρυνσης στην εξυπηρέτηση χρέους.   «Προφανώς, πολλά θα εξαρτηθούν από το αν ολοκληρωθεί έγκαιρα η αξιολόγηση και από την ικανότητα της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων, ώστε να διευρύνει τον λεγόμενο δημοσιονομικό χώρο. Η επιτυχής, δε, διαπραγμάτευση, με τη σειρά της, προϋποθέτει ότι η οικονομική πολιτική ανακτά την αξιοπιστία της και αυτό θα συμβεί αν η κυβέρνηση τολμήσει γενναίες μεταρρυθμίσεις» είπε ο κ. Λιαργκόβας και σημείωσε: «Η επόμενη μέρα δεν θα μοιάζει με την αρχή ενός μήνα του μέλιτος. Απαιτείται και θα απαιτηθεί τους επόμενους μήνες ισχυρή πολιτική βούληση για να ξεπεραστούν οι αντιστάσεις στην προσαρμογή. Υπάρχουν αντιστάσεις, στις οποίες το πολιτικό σύστημα δεν πρέπει να υποκύψει διότι είναι αντιστάσεις που υπακούουν σε παλαιοκομματικές λογικές, όπως είναι οι αντιστάσεις κατά των αξιολογήσεων στο Δημόσιο, η απόπειρα παρεμπόδισης πρωτοποριακών εφαρμογών στις μεταφορές και οι πολυεπίπεδες τριβές στα βάθη του κρατικού μηχανισμού για τις αποκρατικοποιήσεις. Μόνο έτσι δεν θα σπαταληθούν οι πολύχρονες θυσίες των πολιτών και θα επιτευχθούν συνθήκες διατηρήσιμης ανάπτυξης και δημοσιονομικής σταθερότητας, που όλοι θέλουμε».   Ως προς τον προϋπολογισμό, ο κ. Λιαργκόβας τόνισε ότι είναι θετικά στοιχεία η βούληση της κυβέρνησης να εφαρμόσει το πρόγραμμα προσαρμογής και να ανοίξει την έξοδο στις αγορές, η προσπάθεια σύζευξης της δημοσιονομικής υπευθυνότητας με την κοινωνική δικαιοσύνη, η συνέπεια μεταξύ των βραχυχρόνιων και του μακροχρόνιων στόχων. Αναγνώρισε, επίσης, ότι κάποιες αναδιανεμητικές πτυχές του προσχεδίου μπορεί να ευνοήσουν την ιδιωτική κατανάλωση και να περιορίσουν τις υφεσιακές επιπτώσεις. Ως αρνητικό στοιχείο του προσχεδίου του προϋπολογισμού, ο κ. Λιαργκόβας είπε ότι συνεχίζει τις πολιτικές λιτότητας, που οφείλεται όχι μόνο στο παρελθόν, αλλά και στους υπερφιλόδοξους και αντιπαραγωγικούς στόχους του μνημονίου για επίτευξη και διατήρηση υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων ως το 2022. Τέλος, επισήμανε ότι συνεχίζεται η φοροκεντρική προσαρμογή για την επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος και ότι είναι αισιόδοξες οι προβλέψεις κυρίως για τις επενδύσεις.   Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ Πηγή: www.lifo.gr’’’’

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΡΕΚΟΡ ΑΦΕΛΕΙΑΣ

                                                 

                               ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ

Είχα σκεφθεί να διακόψω την κριτική μου παρέμβαση αλλά η επικαιρότητα δεν με άφησε να  σιωπήσω περισσότερο. Στη διακριτική σας επιλογή απομένει η απόφαση να συμμερίζεστε ή όχι τις σκέψεις μου.

Δεν υπάρχει προηγούμενο, ούτε μπορεί να επαναληφθεί στο προβλεπτό  μέλλον φαινόμενο , σαν αυτό που βιώνει η χώρα  επί των ημερών μας. Ξεπερνά κάθε ανθρώπινη φαντασία και κάνει τις οβιδιακές μεταμορφώσεις να φαντάζουν σαν τα  απλά   τερτίπια των ‘’αδιάβαστων μαθητών’’ για να ξεγελάσουν το δάσκαλό τους.

Ποτέ  ένας μόνος άνθρωπος δεν κατάφερε να ξεγελάσει για τόσο χρόνο ,έναν ολόκληρο λαό, με πρώτους και καλύτερους τους άμεσους συνεργάτες του, οι οποίοι χάσανε πλέον τον μπούσουλά τους. Ανατρέχοντας  στα βιογραφικά και στις δηλώσεις  αυτών των αριστεροδέξιων ‘’προοδευτικών’’ , δεν θα  βρείτε ούτε  μια λέξη που να ταιριάζει με τα σημερινά  έργα και τις ημέρες  τους. Ο πολυχρονεμένος μας Σουλτάνος,  που κράτησε για τον εαυτόν του και τον ρόλο του Βεζύρη,  διέγραψε μονομιάς κάθε ιδεοληψία των δικών του, τους οποίους οδήγησε στην αποφασιστική  ‘’διάβαση του Ρουβίκωνα’’  [όχι αυτόν που τα παιδιά του τα σπάνε όλα για πλάκα και ανεξέλεγκτα] και μάλιστα ‘’αβρόχοις ποσί’’.

Ύστερα από τα θαυμαστά αυτά αποτελέσματα, οι φίλοι και εταίροι μας Ευρωπαίοι βρήκαν τελικά  αυτόν που θα ‘’βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά’’ και τον έχουν μη στάξει και μη βρέξει. Ο ίδιος, που κολακεύεται να νομίζει  ότι τους ξεγέλασε και αυτούς, χαίρεται και απολαμβάνει τον  χλιδάτο πρωθυπουργικό  θώκο του και δεν παραλείπει να εκδηλώνει παντοιοτρόπως  τον ‘’υποβόσκοντα’’  καπιταλιστικό φιλοαμερικανισμό του.

Επί τέλους βρέθηκε ο ‘’Μωυσής’’, που θα οδηγήσει τη χώρα στο δρόμο που χάραξε ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, του ‘’ανήκομεν εις την  Δύσιν’’, έστω και με κάποιες φαινομενικές ‘’τζιριτζάντζουλες’’ για τα μάτια του κόσμου. Έτσι λοιπόν και οι δανειστές μας θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους και εμείς θα νοιώσουμε  και πάλι υπερήφανοι, που με μια περίτεχνη ‘’κυβίστηση’’, τηρήσαμε το λόγο μας και θα πληρώσουμε, για μια ακόμα φορά , τα επίχειρα της  μνημειώδους αφέλειας μας. Όλα καλά και ρόδινα λοιπόν,  διότι αν δεν βρισκόταν ο ‘’χριστιανός’’ αυτός να μας ‘’μπασο-βγάλει’’ στα μνημόνια ,  θα ξαναζούσαμε εμφιλιοπολεμικές καταστάσεις που  σημάδεψαν το σχετικά πρόσφατο μεταπολεμικό παρελθόν μας. Με τη σωτήρια παρέμβασή του κερδίσαμε την αγάπη και εμπιστοσύνη των φίλων και συμμάχων μας και διαγράψαμε μονομιάς  τα συνθήματα για τις  ‘’βάσεις του θανάτου’’, το ‘’ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο’’, τους ‘’δολοφόνους των λαών’’ και τόσα άλλα  βαρύγδουπα ‘’λογοπαίγνια’’ του παρελθόντος.

Εδώ ισχύει το ‘’με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια’’, αφού σώσαμε τις παραδοσιακές φιλίες μας  και τα δάνειά μας, που θα συνεχίσουν να τα πληρώνουν και τα τρισέγγονά μας, αφού αυτό μας στοίχισε κάποια πρόσθετα δις στα  χρέη μας .  Το κακό όμως είναι ότι δεν μπορούμε να  καταλάβουμε το συμφέρον μας και βάζουμε στον κόπο τους ηγέτες μας να μας θυμίζουν  το προσωπικό και εθνικό μας κέρδος.

Τελικά, όπως στα περισσότερα παραμύθια, ζούνε  αυτοί καλά και εμείς ‘’καλύτερα’’ και  δίνεται η ευκαιρία στους νεότερους να απολαύσουν  τα συσσίτια και την πείνα της κατοχής που αγνοούσαν, επανήλθε το ‘’άσυλο’’ στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας, που η αυτοδικία αποτελεί δικαίωμα του καθενός και θα μπορούμε πλέον να δανειζόμαστε από τις αγορές με επιτόκια πολλαπλάσια των σημερινών. Δεν καταλαβαίνω γιατί αντιδρούν οι ‘’ νοσταλγοί του παρελθόντος’’  και ενοχλούνται από κάποιες στερήσεις που μας έχουν επιβληθεί, προκειμένου να δημιουργηθεί το υπερπλεόνασμα, που θα μοιράσει η καλή μας κυβέρνηση στους φτωχότερους των φτωχών της χώρας, αφού οι πλούσιοι εξακολουθούν – όπως πάντα -  να καλοπερνούν διαφεύγοντες.

Δεν ξέρω γιατί αλλά όλη αυτή η κατάσταση μου φέρνει στο νου το βιβλίο ‘’Νέα Τάξη’’ του αριστερού  Σέρβου παρτιζάνου Μίλοβαν Τζίλας [ στενού συνεργάτη του Τίτο που είχα την τύχη να γνωρίσω προσωπικά]. Γράφει  λοιπόν ότι τον είχε ενοχλήσει το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι αριστεροί παρτιζάνοι, με το τέλος του πολέμου, συμβιβάστηκαν με τη χλιδή, παντρεύτηκαν όμορφες καλλιτέχνιδες και κόρες της νέας ‘’μπουρζουαζίας’’ και ξέχασαν ακόμα και τους συντρόφους και συναγωνιστές τους. Δεν τολμώ  να κάνω  συνειρμούς με τη στάση του κ. Πουτζντεμόντ και την ‘’καταφυγή’’ του  στην ‘’ξένια’’ Ευρωπαϊκή Ένωση ή το  από μακρού διχασμένο [γλωσσικά και όχι μόνο]  Βέλγιο.

Φαίνεται ότι στην εποχή μας τα πάντα είναι ρευστά, ακόμα και οι ιδεολογίες, που τις περισσότερες φορές αποτελούν ωραίο περιτύλιγμα και πρόσχημα των πιο σκοτεινών εσωτερικών  υπολογισμών. Στη συγκεκριμένη περίπτωσή όμως, συνειδητά ή ασυνείδητα, φαίνεται ότι επαληθεύεται το προεκλογικό σποτάκι του κ. Καμένου, που έμαθε στον μικρό Αλέξη ‘’να γράφει με το δεξί’’. Τελικά ίσως  επωφελήθηκε και ο συναρχηγός να χρησιμοποιεί περιστασιακά πότε το δεξί και πότε  το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου του, ανάλογα με τα ‘’νιτερέσα’’ του. Αντώνης Ταρνανάς

ΚΟΥΝΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΟΥΝΑΓΕ

                               [ GREEK COMEBACK]      

Οι ομογενείς στις ΗΠΑ , φώναξαν στον κ. Τσίπρα για την Ελληνική επιστροφή, σύνθημα που υιοθέτησε αυτόματα ο Πρωθυπουργός μας. Αυτός άλλωστε ήταν και ο σκοπός της επίσκεψής του στο Σικάγο και πολύ καλά έκανε. Η ομογένεια και η Ορθόδοξη Εκκλησία στις ΗΠΑ είναι βασικοί πυλώνες και μπορούν να βοηθήσουν – όπως πολλές φορές έκαναν και στο παρελθόν – τη χώρα μας σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο.

Το σύνθημα λοιπόν ‘’Greek comeback’’, που ακούστηκε από την Ελληνο-Αμερικανική κοινότητα του Σικάγου,  δεν φαίνεται να έχει το ίδιο νόημα με τη φράση του κ. Τσίπρα ότι η Ελλάδα ‘’αφήνει πίσω της την κρίση’’. Τα προβλήματα της χώρας είναι πολύ σοβαρά και δεν λύνονται με επισκέψεις κινηματογραφικών Studios και συνθήματα που κατά κόρον λέγονται στο εσωτερικό. Ακόμα και οι μεσαίου βεληνεκούς επιχειρηματίες έθεσαν σαν προϋπόθεση την τήρηση των υποσχέσεων, διότι προφανώς δεν μας πιστεύουν.

Μια χώρα ευκαιρίας και ξεπουλήματος, που θα ξεσήκωνε πολλούς να επενδύσουν ‘’μπιρ παρά’’, αντιμετωπίζεται πολύ ψυχρά, γιατί έχουν ακούσει τόσα ψεύδη και δεν ξέρουν αν πιστεύουμε πραγματικά το comeback  που μας ζητούσαν. Μακάρι αυτή τη φορά να εννοούμε αυτά που λέμε και να γίνουμε επί τέλους μια κανονική χώρα. Μη μου πείτε ότι ο κ. Τσίπρας θα δυσκολευτεί να αποδεχθεί  το σύνθημα ‘’ανήκουμε στη Δύση’’ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αφού ο ίδιος τουλάχιστον προς τα εκεί μας πάει. Κάθε θετική αλλαγή είναι αποδεκτή αρκεί να αποβλέπει στο εθνικό συμφέρον.

Ελπίζω και εύχομαι  αυτή η επαφή με τους Ελληνοαμερικανούς να εδραιώσει τις ‘’νέες’’ αντιλήψεις  , που θα βοηθήσουν τη χώρα αλλά θα ξαναζεστάνουν και την πρωθυπουργική καρέκλα του. Ο ίδιος μας έχει δείξει ότι είναι ικανός για κάθε μεταμόρφωση και συνεπώς  ας επιλέξει εκείνη που θα ‘’βολέψει’’ και την υστεροφημία του, αφού την ιδεολογία του, μάλλον την ψάχνει ακόμα.

 Αυτές οι επαφές ‘’προθέρμανσης’’ με την ομογένεια, πριν από τις σημαντικές  συναντήσεις, μου φέρνουν στο νου ανάλογες κινήσεις της εθνικής ποδοσφαίρου της χώρας μας του 1994. Τότε η ομάδα μας πήγε πολύ νωρίτερα στις ΗΠΑ - αφού είχαν αρχίσει από την Ελλάδα οι δημόσιες φιέστες- και ‘’αναλώθηκε’’ σε επαφές και δημόσιες σχέσεις, οι οποίες είχαν απόλυτη επιτυχία. Δεν έγινε όμως το ίδιο και με τον κύριο σκοπό της αποστολής, που είχε ήδη σβήσει οριστικά  τα όνειρα του αείμνηστου  Αλκέτα Παναγούλια. Το τραγικό τέλος είναι γνωστό και έχει μείνει σαν παράδειγμα προς αποφυγή.

Μακάρι λοιπόν, αυτή τη φορά,  να δούμε το πραγματικό και εθνικά συμφέρον comeback και να φανεί επί τέλους το ζητούμενο φως στο τούνελ, που όλοι οι Έλληνες εξακολουθούν να ελπίζουν. Το ιδεολογικό θέμα δεν αποτελεί καμιά δυσκολία σε πολιτικούς χώρους που δεν δυσκολεύονται να κάνουν το ΟΧΙ  υπερήφανο ΝΑΙ και είναι τόσο επιρρεπείς στις Οβιδιακές μεταμορφώσεις.

Ας προσέξουν όμως κάτι πολύ σημαντικό ότι αυτή τη φορά βρίσκονται στη χώρα που ανοιχτά κατηγορούσαν για τον καπιταλισμό της – επειδή οι ίδιοι δεν τον έχουν. Οι όποιοι πολιτικοί τους δεν είναι ‘’Αμερικανάκια’’ και μπορούν να μας βοηθήσουν μόνο ‘’αν έτσι υπηρετούνται τα συμφέροντά τους’’. Δεν μας κάλεσαν για την ομορφιά μας αλλά για τις βάσεις στη  Σούδα και αλλαχού, την αγορά οπλικών συστημάτων και πολλά άλλα, που αποτελούσαν το ‘’ψωμοτύρι’’ της κομματικής συνθηματολογίας του Σύριζα. Σε αντίθετη περίπτωση θα επαναλάβω τον υπότιτλο ‘’ κούνια που μας κούναγε’’. Αντώνης Ταρνανάς

ΕΡΜΑ* ΚΑΙ ΑΝΕΡΜΑΤΙΣΤΟΙ

Αριστερές  και  Δεξιές  ετικέτες

Αρχίζω με τον προβληματισμό  ενός ειδικού ,που αναφέρεται στη διαφορά ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Πρόκειται για ένα απόσπασμα άρθρου, το οποίο δημοσιεύθηκε σε ανύποπτο χρόνο [24.1.2014], σε ένα  ‘‘προοδευτικό’’ έντυπο, το ΠΟΝΤΙΚΙ , με τις απόψεις του Ιταλού καθηγητή της Πολιτικής Φιλοσοφίας, πολιτειολόγου και πολιτικού , του κ. Νορμπέρτο Μπόμπιο.

‘’ Αλήθεια, ποιες είναι οι βασικές, οι ουσιώδεις διαφορές ενός δεξιού από έναν αριστερό μέσα σε μια κοινωνία όπου η οικονομική κρίση μετατρέπεται σε αλυσιδωτή κρίση αξιών, πολιτισμού και πολιτικής; Πώς είναι δυνατόν σε μια κοινωνία που χάνει βασικές βεβαιότητες με βίαιο και ολοκληρωτικό τρόπο, να σταθούν όρθιες θεωρητικές διακρίσεις όταν έχει τεθεί νοκ-άουτ ο ορθολογισμός και έχει πληγεί βίαια η κοινή λογική;’’

Τα  όσα ακολουθούν αποτελούν απλές εμπειρικές προσωπικές  διαπιστώσεις ενός ανθρώπου που αρνείται τον ‘’γεωγραφικό’’ και κάθε άλλο αυθαίρετο  αυτοπροσδιορισμό, τον οποίο θεωρεί καιροσκοπικό ή οπορτουνιστικό – όπως θα έλεγαν οι παλαιότεροι κομμουνιστές και οι  παντοειδείς απομιμήσεις τους.

 Η  κατάρρευση  στην πράξη  της  μπολσεβίκικης επανάστασης που αντικατέστησε  τον τσαρικό  με τον  σοβιετικό ολοκληρωτισμό,  γύρισε την Ανατολική Ευρώπη και τον Κόσμο ολόκληρο 70 χρόνια πίσω. Οι χαμαιλέοντες του  ‘’προοδευτικού’’ ολοκληρωτισμού, από θέση ισχύος πια, αποκήρυξαν την ιδεολογία τους και κράτησαν για τον εαυτό τους την εξουσία, με άλλα χρώματα και καινοφανείς  ιδέες. Φρόντισαν βέβαια να λεηλατήσουν , ό,τι είχε απομείνει από το ρωσικό κρατικό ‘’κεφάλαιο’’, που δημιούργησε η αφαίμαξη του  λαϊκού πλούτου και δημιούργησαν την νέα τάξη των σύγχρονων πολυεκατομμυριούχων, που  θυμήθηκαν και τον  όψιμο ‘’θρησκευτισμό’’ τους. ΄Εχουν πλέον  απομείνει και τα ελάχιστα  απολιθώματα ενός συστήματος που καπηλεύτηκε και στιγμάτισε τη δημοκρατία, για να μας υπενθυμίζουν τη θεωρία των δύο άκρων, που εξυπηρετεί μόνο τα φασιστοειδή.

Θυμίζω τον αλήστου μνήμης ‘’εθνικοσοσιαλισμό’’ του Εργατικού Κόμματος της Γερμανίας, που εκμεταλλευόμενο  τις συνθήκες κρίσης της δεκαετίας του 1920 στη χώρα, αποτέλεσε τη ‘’μήτρα’’ του φασισμού που αιματοκύλησε τον Κόσμο ολόκληρο.  Θυμίζω επίσης το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, το οποίο υπηρετήσαμε με απόλυτη ‘’σοσιαλιστική’’ σοβαρότητα. Προσθέτω  τη θεωρία περί ‘’υπαρκτού’’ σοσιαλισμού του Γιαρουζέλσκι και του Τσαουσέσκου και την ‘’κληρονομικώ δικαιώματι’’    δακτυλιωμένη διαδοχή του σοσιαλιστικού νεποτισμού.

Στην πραγματική και μάλλον ρομαντική αριστερά εντάσσω κυρίως το ΚΚΕ, που σέβομαι και εκτιμώ ιδιαίτερα τους  αγώνες του. Επειδή όμως τους  βίωσα όπως  έζησα και την εφαρμοσμένη πρακτική τους στην Ανατολική Ευρώπη, τους βλέπω σαν καλοσυνάτους ‘’ξεπεσμένους’’  μιας αποτυχημένης βαρβαρότητας.

Για τους τέως  αντιμνημονιακούς  αριστερούς, που παρουσιάστηκαν σαν  ριζοσπάστες και μετεξελίσσονται σε  σύγχρονους  ‘’σοσιαληστές’’, έχουν γραφεί αμέτρητοι  ύμνοι[!]  στο παρελθόν, αλλά αυτοί κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Ήρθαν για να μείνουν και για να το πετύχουν αυτό, θυσιάζουν  τα πάντα για την εξουσία , προσπαθώντας παράλληλα να περάσουν και τις ιδεοληψίες τους. Εκμεταλλεύονται έτσι τα προβλήματα κάποιων μειονοτήτων ,  αδιαφορώντας για τις μελλοντικές συνέπειες για τη χώρα και τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους. Η όλη διαδικασία που στήθηκε για λίγα ψηφουλάκια, μάλλον έβλαψε  και  εξέθεσε τους ίδιους και όχι τα προβλήματά τους . Ακούστηκαν  και αποφασίστηκαν αμέτρητες υπερβολές στη Βουλή , με αποτέλεσμα να γκετοποιήσουν περαιτέρω   τους πραγματικούς διεμφυλικούς  και να ‘’βολέψουν’’ ίσως κάποιους ‘’φτιαχτούς’’, στις διάφορες επιδιώξεις τους και αυτό θα φανεί  σύντομα  στην πράξη.

Όλες αυτές τις συνέπειες, που και τα ΜΜΕ –κρατώντας πισινή-  δεν αποκαλύπτουν σε όλο τους το μέγεθος, θα αρχίσει να τις αισθάνεται ο πάντα προδομένος λαός μας. Στο όνομα της προοδευτικότητας έχουν υποθηκεύσει όλα τα περιουσιακά στοιχεία  της Ελλάδας  για τις επόμενες δεκαετίες, ξεπουλώντας όχι μόνο τα ‘’ασημικά’’  αλλά  κυρίως την κυριαρχία και την αξιοπρέπεια της χώρας μας. Σκεφθείτε τι θα έκαναν αν δεν ήταν και ‘’αντιμνημονιακοί’’. Καλά να πάθουμε, αφού αυτοί μας αξίζουν και θα μπορούσα να  χαίρομαι που - λόγω ηλικίας- δεν θα προλάβω να ζήσω  όλα τα αποτελέσματα της πολιτικής τους , σκέπτομαι όμως τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Αντιμετωπίζουν το λαό στο σύνολό του, σαν τα  ερμαφρόδιτα  ‘’χιτωνόζωα πνευμονοφόρα σαλιγκάρια και τους  γυμνοσάλιαγκες’’, με τον αυτοπροσδιορισμό του φύλου, χωρίς να συμβουλευτούν κανένα ειδικό.

Διαβάζω ότι στην  Αυστραλία διεξάγεται επιστολική ψηφοφορία για τη νομιμοποίηση των γάμων ομόφυλων ζευγαριών και νιώθω υπερήφανος σαν Έλληνας, που τους ξεπεράσαμε σε προοδευτικότητα!!! Για να συμμερισθούν και οι λοιποί συνέλληνες την περηφάνια μου, παραθέτω αυτούσιο το δημοσίευμα  του κρατικού ΑΠΕ-ΜΠΕ:

‘’‘’Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017, 09:32

Δέκα εκατομμύρια Αυστραλοί ή ποσοστό 62,5% των ψηφοφόρων έχουν ψηφίσει κατά την διεξαγωγή επιστολικής ψηφοφορίας με το ερώτημα της νομιμοποίησης των γάμων μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία.

Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα στην ψηφοφορία συμμετείχαν 9,2 εκατομμύρια ψηφοφόροι.

Η ψηφοφορία άρχισε τον προηγούμενο μήνα και το αποτέλεσμά της είναι μη δεσμευτικό για την κυβέρνηση, που θέλει να γνωρίζει εάν οι Αυστραλοί συμφωνούν προκειμένου η χώρα τους να γίνει η 25η χώρα στον κόσμο που θα επιτρέψει τους γάμους μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου.

Τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας αναμένεται ν’ ανακοινωθούν στις 15 Νοεμβρίου.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ ‘’’’

Πόσο συντηρητικοί είναι τελικά οι δήθεν πολιτισμένοι Αυστραλοί; Εμείς οι προοδευτικοί όμως, κάνουμε δημοψηφίσματα μόνο για τα μνημόνια και μετατρέπουμε το  ΟΧΙ [ που ξεπέρασε το 60% ] σε ΝΑΙ, για να μάθουν οι ξένοι ότι δεν δεχόμαστε πιέσεις, αφού μπορούμε και μόνοι μας να διαστρεβλώσουμε τις διακηρύξεις μας.  Ερμαφροδιτισμός σε όλο το μεγαλείο του και πάνω από όλα στις  ‘’αριστερές’’ ιδέες μας.

Μη νομίσετε ότι ξεχάσαμε και την άλλη πτέρυγα του πολιτικού μας βίου,  η οποία, έκπτωτη από την εξουσία,  έχει μείνει στάσιμη και  ‘’ενεή’’ [ έχει χάσει τη φωνή της από έκπληξη ή άλλο έντονο συναίσθημα ]. Πριν από όλα να διευκρινίσουμε ότι μιλάμε για την κανονική δεξιά και όχι τη ρατσιστική ακροδεξιά, τους  ΑΝΕΛ, το ΛΑΟΣ ή  τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, που αποτελούν επίσης ερμαφρόδιτες μορφές του δεξιού  πόλου.

Η ‘’φυσιολογική’’ λοιπόν δεξιά, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε νέα και παλιά συνθηματολογία και δεν ξέρει τελικά αν πρέπει να πάει προς το κέντρο, δεξιότερα, αριστερότερα ή στον ίσιο δρόμο του φιλελευθερισμού, που την έταξε η ιστορία.  Στη χώρα που είσαι ό,τι δηλώσεις, παίζουν α λα καρτ, ρίχνοντας νερό στο μύλο του πολιτικά ανερμάτιστου και κυριολεκτικά  ερματισμένου  Συριζανελ . Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι δεν μπορεί να ‘’καρπωθεί’’ τα κέρδη από  την πλήρη διάλυση και απομυθοποίηση του  αντίπαλου ‘’προοδευτικού’’ εξαμβλώματος.

Συχνά ακούγεται η απορία εκείνων που έχουν πεισθεί για τη διάψευση του προοδευτικού ριζοσπαστισμού, ’’ και που να πάμε, αφού όλοι έχουν διαψεύσει τις ελπίδες και τα όνειρά μας’’ ; Τελικά φθάσαμε στο σημείο να γίνεται η επιλογή με κριτήριο ‘’το μη χείρον βέλτιστον’’ και αυτό δεν μπορεί να αποτελεί σοβαρό πολιτικό επιχείρημα  ή να περιποιεί τιμή στον φιλελεύθερο χώρο. Κάτι πρέπει να γίνει, διότι η θεωρία του ώριμου  φρούτου δεν μπορεί πλέον να αποτελεί λύση στα σοβαρά προβλήματα του τόπου.

Από κεκτημένη ταχύτητα παρά λίγο να ξεχάσουμε τους άλλους, που ο Σύριζα τους έκλεψε  τους οπαδούς, τα οράματα αλλά και τη συνθηματολογία. Αφού και αυτοί άλλαξαν τη φυσιογνωμία τους, τελικά κινδυνεύουν να χάσουν και τον προσανατολισμό τους και το μόνο που τους απασχολεί είναι ο τρόπος εκλογής του νέου  αρχηγού τους. Κατά καιρούς ρίχνουν κάποιες ‘’τζούφιες’’  σοσιαλιστικές  κορώνες, αλλά όπως πάνε θα χάσουν και την εκπροσώπησή τους στη σοσιαλιστική ομάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία φλερτάρει με τον κ. Τσίπρα, που της κάνει όλα τα χατίρια και αποδεικνύεται περισσότερο υπάκουος. Τους μένει ευτυχώς ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, αρκεί να μην επιχειρήσει ξανά να αλλάξει την αλυσίδα του ποδηλάτου του. Αντώνης Ταρνανάς

·        ΕΡΜΑ (ναυτικός όρος), (ναυπηγικός όρος): το βάρος που προστίθεται στον πυθμένα ενός πλοίου ή σκάφους, μόνιμο ή προσωρινό, για να ρυθμίζει την ευστάθεια ή ισορροπία του, η σαβούρα.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ Α ΛΑ ΚΑΡΤ

                 Από τον Βολταίρο στο σήμερα

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αν θυμάμαι καλά, ήταν ο πρώτος Έλληνας πολιτικός που είχε επικαλεσθεί την αποδιδόμενη στον Βολταίρο φράση  ‘’ Διαφωνώ με αυτό που λες, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες’’. Τελικά, η βρετανίδα συγγραφέας και βιογράφος του Evelyn Beatrice Hall, αποκάλυψε   ότι ο Γάλλος φιλόσοφος  πίστευε μεν αυτές τις απόψεις, αλλά ποτέ δεν τις είπε και δεν τις έγραψε ο ίδιος. Η φράση  αυτή ανήκει στη βιογράφο-συγγραφέα, που την  είχε  συμπεριλάβει  λανθασμένα μέσα σε εισαγωγικά, όπως ομολόγησε  η ίδια στους ‘’φίλους του Βολταίρου’’.

 Είναι προφανές ότι η  ‘’ χρησιμοποίηση’’ του ονόματος του Βολταίρου, έδωσε μεγαλύτερη βαρύτητα στη συγκεκριμένη φράση, αλλά το ουσιαστικό στοιχείο της είναι το ίδιο το περιεχόμενό της. Είναι η πιο τρανή απόδειξη της ‘’εφαρμοσμένης’’ δημοκρατίας, που προστατεύει την ελευθερία της έκφρασης των ιδεών και της σκέψης .

Με την ευκαιρία παραθέτω κάποια ενδεικτικά γνήσια αποφθέγματα του σημαντικού αυτού διαφωτιστή, που  αναφέρονται στην ελευθερία σκέψης και κριτικής, κυρίως των κυβερνητικών αποφάσεων:

‘’Για να βρεις ποιος σε εξουσιάζει, απλώς σκέψου ποιος είναι αυτός που δεν επιτρέπεται να κριτικάρεις.

Κάθε άνθρωπος είναι δημιούργημα της εποχής του. Πολλοί λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να ανυψωθούν πάνω από τις ιδέες του καιρού τους.

Είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο όταν η κυβέρνηση έχει άδικο.

Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος από τη στιγμή που το θελήσει να είναι.’’

Σε μια  εποχή που η Σοβιετική Ένωση ονομαζόταν ‘’ Ένωση σοβιετικών  Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών’’,  η Βόρεια Κορέα αποκαλείται ‘’ Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας’’ και όλα τα αριστερίστικα κόμματα και κινήματα ‘’δημοκρατικές δυνάμεις’’, στρεβλώθηκε πλήρως και αυτή η ετυμολογία  της λέξης.  Με την πάροδο του χρόνου και ιδιαίτερα στις μέρες μας,   έχει απαξιωθεί απόλυτα, όχι μόνο η   σημασία αλλά και  η ίδια  η ουσία της δημοκρατίας και  της ελεύθερης  έκφρασης.

Ηχεί ακόμα στα αφτιά μας η φράση του Μένιου Κουτσόγιωργα στη Βουλή  ‘’δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε’’, που σκότωνε τόσο τη δημοκρατία όσο και την ίδια μας τη γλώσσα [είχε σπουδάσει και νομικά]. Οι νεότεροι, πιο σύγχρονοι και προοδευτικοί υποστηρίζουν την ίδια άποψη  με διαφορετικά λόγια ‘’κοιτάξτε ποιοι μιλάνε’’, λες και αποτελεί αποκλειστικό δικό τους προνόμιο το δικαίωμα έκφρασης γνώμης και άποψης. Αυτή είναι η σύγχρονη ‘’ριζοσπαστική’’ άποψη για τη δημοκρατία, εκείνων που αυθαίρετα αποφασίζουν και διατάσσουν , χωρίς να δίνουν λόγο – ούτε καν εξηγήσεις –  για τα παντοειδή έργα και τις ημέρες τους.

Θα μου πείτε γιατί τα λέγω όλα αυτά σήμερα, αφού είναι σε όλους γνωστά από το παρελθόν και το ομολογώ και ο ίδιος με τα παρατιθέμενα παραδείγματά μου; Το κάνω με αφορμή τον ‘’ξεσηκωμό  μιας μειονότητας’’ και κάποιων συνοδοιπόρων τους,  για τη δήλωση ενός παλαίμαχου διεθνούς  ποδοσφαιριστή [του Βασίλη Τσιάρτα], που τόλμησε να σχολιάσει το σχέδιο Νόμου για την αλλαγή φύλου.

Προσωπικά δεν υιοθετώ  τις απόψεις του, ούτε έχω ιδιαίτερη σχέση, γνωριμία ή συμπάθεια με τον ποδοσφαιριστή. Διερωτώμαι όμως που πήγε όλη τους η δημοκρατικότητα, που προστατεύει μεν το   ‘’άσυλο’’  για τους αυθαιρετούντες φοιτητές και τους εξαχρειωμένους  των Εξαρχείων και επιβάλλει λογοκρισία και στοχοποιεί  τον όποιο Βασίλη Τσιάρτα,  που  πιστεύει ότι ζει σε ευνομούμενη δημοκρατική χώρα!!!   Είναι νομίζω καιρός να μιλήσουν και μάλιστα φωναχτά οι πνευματικοί και λοιποί ταγοί της πολιτείας, πριν είναι πολύ αργά για όλους μας. Σημαντικό είναι το πρόσφατο παράδειγμα του Προέδρου της Δημοκρατίας , που στήριξε τον  καθηγητή  κ. Συρίγο, αλλά δεν φθάνε αυτό.

Η χώρα έχει και θα κληροδοτήσει και  στο μέλλον αρκετά προβλήματα  στην παιδεία, την οικονομία και κυρίως  στην ανεργία και είναι επικίνδυνο να προσθέτουμε και άλλα, με την  επαναφορά  ιδεοληψιών  ολοκληρωτικών καθεστώτων του παρελθόντος [ αγνοώντας όμως   τις  διάφορες φάσεις αντιμετώπισης  των διεμφυλικών στις χώρες αυτές !!!]. Ζούμε και μετέχουμε σε μια οργανωμένη – με τα όποια λάθη της – μεγάλη Ευρωπαϊκή κοινότητα και μας αδικεί η σημερινή εικόνα της μιζέριας και του νέου ‘’ξενιτεμού’’ των παιδιών μας. Προσωπικά έζησα την κατοχή και την πείνα του 1941 και με τρομάζει το γεγονός ότι  ξαναντικρίζω  ανάλογες εικόνες συσσιτίων και πεινασμένων ανθρώπων και στις μέρες μας και αυτό  δεν περιποιεί τιμή σε  κανένα μας.

Καταλήγοντας ,θέλω να σημειώσω ότι υπάρχουν άλλες,  ζωτικότερες προτεραιότητες,  που αφορούν την ίδια την ύπαρξή μας και ότι μπορούν να περιμένουν οι δήθεν προοδευτικές ‘’καινοτομίες’’, που τελικά γκετοποιούν  εκείνους  τους οποίους υποτίθεται ότι θέλουν να στηρίξουν . Ήδη τους έκαναν ‘’βούκινο’’ και  κυρίαρχο θέμα της επικαιρότητας, ίσως και για αλλότριους σκοπούς!!! Η προστασία και αποδοχή των ατόμων αυτών είναι πλέον δεδομένη και έχει και την ανάλογη  στήριξη από την υφιστάμενη  ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία , αποβαίνει δε σε βάρος τους  η ένταξη σε ‘’ειδική κατηγορία’’ και η  ομαδοποίηση. Η  Ελλάδα μας – ευτυχώς ή δυστυχώς- δεν έγινε ακόμα Σκανδιναβία και αυτό φαίνεται σε όλες μας τις προσωπικές και κρατικές εκδηλώσεις. Ας αρχίσουμε λοιπόν από τις λοιπές μορφές της ελευθερίας μας και με τον καιρό  - αν χρειασθεί – θα λυθεί και αυτό το πρόβλημα. Ζούμε σε μια χώρα που η θρησκεία έπαιξε και εξακολουθεί να παίζει σημαντικό  και ιστορικό ρόλο[ αυτή τη στιγμή παρέχει τροφή και στέγη στους ντόπιους και αλλοδαπούς κατατρεγμένους, πρόβλημα του οποίου δεν είναι αμέτοχοι οι πολιτικοί μας] και είναι κρίμα να διχάζουμε το λαό μας με τέτοια διλήμματα, που μπορούν να εκληφθούν  και σαν αθεϊστικά.  Αντώνης Ταρνανάς

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΠΑΝΑΚΑΜΨΗΣ

Μακριά από κάθε μοιρολατρική, εγωιστική ή πεισματική διάθεση, που μου αποδόθηκε από αγαπητούς φίλους, έκανα  πραγματικά αμέτρητες προσπάθειες να ασχοληθώ και πάλι  με την πλούσια θεματολογία της επικαιρότητας, αλλά αισθανόμουν ότι είχα στερέψει από ιδέες και κυρίως επιχειρηματολογία. Μπροστά στον κίνδυνο επιβεβαίωσης των φόβων,  που διατύπωνα στο τέλος του άρθρου  μου  της 23.9.17 [Αποχαιρετισμός στα όπλα], επιχειρώ   μια ύστατη  απόπειρα να ξεπεράσω αυτή μου την αδυναμία και όπου με βγάλει!!!

Για τους λόγους που προανέφερα, θα αποφύγω τα  αμέτρητα σοβαρά και σοβαροφανή, θα συμμεριστώ[!] την κυβερνητική αισιοδοξία που ξεχειλίζει από τα μπατζάκια των συγκυβερνώντων  και θα ασχοληθώ με τα φαιδρά κι ανάποδα των ημερών. Το κάνω κυρίως για   την ισορροπία μου, μη τυχόν και ξαναβρώ τους πρότερους ρυθμούς  και την χαμένη μου αυτοπεποίθηση και για να ‘’γελάσει’’  λιγάκι και το χειλάκι μας.

Τώρα πια που όλα πάνε ‘’ρολόι’’,  θα επιτύχουμε το ‘’υπερπλεόνασμα’’ που θα μοιρασθεί  στους φτωχούς και πεινασμένους που μας κληροδότησαν οι προκάτοχοι γερμανοτσολιάδες. Αυτό βέβαια το πληρώνουμε εμείς οι ‘’προνομιούχοι που απλώς επιβιώνουμε’’. Προβάλλουμε τη δήλωση του νέου φίλου μας κ. Ντάισελμπλουμ ’’ότι οι εκλογές θα γίνουν το 2019’’,αφού η παρούσα Κυβέρνηση τα δέχεται όλα και  ποιος μας πιάνει!!! Τι μας νοιάζει αν αυτό  παλιά το θεωρούσαμε ‘’επέμβαση στα εσωτερικά μας’’ και το περίσσευμα είναι κάλπικο, ‘’αφού το κράτος οφείλει 6,5 δις Ευρώ στις εσωτερικές υποχρεώσεις του’’; Προέχει η πρόσκληση από τον κ. Τράμπ, που θαυμάζει ο κ. Καμμένος, για χάρη του οποίου είμαστε διατεθειμένοι  ‘’να αγνοήσουμε και τις αποφάσεις του ΚΑΣ’’, αφήνοντας απλώς τον κ. Σκουρλέτη με τον  κ. Φίλη να παίζουν την ριζοσπαστική  αριστερή τους παράσταση.

Οι νέοι ‘’γκαιμπελίσκοι’’ – αν ζούσε ο Γκαίμπελς θα μου έκανε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση – ξαναγύρισαν στα τηλεοπτικά παράθυρα και εξαπολύουν μύδρους  εναντίον  εκείνων που δεν βλέπουν ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια και ‘’δεν θα ξέρουμε τι να τις κάνουμε τόσες επενδύσεις που θα μας έλθουν από το εξωτερικό’’!!! Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί, όλοι αυτοί, που με την παρουσία τους στα κανάλια, εξαγοράζουν την  παράταση στις καρέκλες τους, αντί να αναφερθούν στο ‘’έργο’’ τους, αναφέρονται  συνεχώς στα ονόματα των κακών αντιπάλων τους. Δέχονται μεν ότι οι άλλοι είχαν ξεκινήσει αυτές τις ‘’επάρατες’’ επενδύσεις,  τώρα όμως τις έκαναν  ’’καλές κ’ αγαθές’’, σε σημείο να παραβλέπουν και τις όποιες αντιρρήσεις των αρχαιολόγων και της δασικής υπηρεσίας για το ‘’αρχαιολογικό δάσος’’ του Ελληνικού.

Αφού λοιπόν , όπως είπαμε, λύσαμε όλα τα προβλήματα και βγαίνουμε από τα μνημόνια που μας επέβαλαν οι κακοί Γερμανοί που τώρα τους κάναμε καλούς, σκεφθήκαμε να εφαρμόσουμε και τα ανθρώπινα δικαιώματα στους παραγκωνισμένους ομοφυλόφιλους συνανθρώπους μας. Στην ευγενική αυτή ανθρωπιστική τους προσπάθεια, αντέδρασαν οι συγκυβερνήτες του ‘’πατριωτικού μετώπου’’ των ΑΝΕΛ, Βουλευτής των οποίων μίλησε για ‘’κτηνοβασία’’. Τελικά όμως τα βρήκαν μεταξύ τους, αφού ο κ. Τσίπρας κάλυψε πλήρως ‘’τα επιπέδου κουτσομπολιού’’ λεγόμενα για τον συνεταίρο του, κάνοντας απλώς μια ‘’τράμπα’’  και,  ω! του θαύματος, οι ΑΝΕΛ ανένηψαν αυτοστιγμεί. Αποδέχτηκαν την ‘’Τουρκική’’ ένωση Ξάνθης και  το όριο  αλλαγής φύλου στα 15 έτη, ελπίζοντας σε περαιτέρω βελτίωση στην Ολομέλεια. Προσωπικά  απεύχομαι να προχωρήσουν και στη νομοθετική  απόρριψη του επιστημονικού  ‘’σεξουαλικού διμορφισμού’’.

Με όλα αυτά τα γλαφυρά, ξεχάσαμε την πίσσα στον Σαρωνικό, την καθυστέρηση συνταξιοδοτήσεων, τα ‘’πλεονάσματα του ΟΑΕΔ λόγω μη υλοποίησης των προγραμμάτων για ανέργους’’ και πολλά άλλα ‘’ευχάριστα’’.  Το σοβαρό είναι ότι ο Γιώργος θα γίνεται αυτόματα Τζόρτζια – αποφεύγοντας ενδεχομένως  και τη στράτευση – και τα παιδιά των ομοφυλόφιλων ζευγαριών θα δυσκολεύονται λιγάκι στην περιγραφή και διάκριση των ‘’γονιών’’ τους. Απλές και ίσως ασήμαντες λεπτομέρειες, όπως είναι και το γεγονός ότι οι συμβεβλημένοι με το δημόσιο γιατροί απλώς συνταγογραφούν επ’ αμοιβή, ενώ  αυξάνονται αναδρομικά από 1.1.2017 τα ασφάλιστρα για την υγειονομική  περίθαλψη ενώ ‘’αναπροσαρμόζονται’’ από 1.1.2016, τα μερίσματα του ΜΤΠΥ . Θέλετε και άλλα τέτοια ευχάριστα, που οδηγούν τη χώρα στην αλλαγή σελίδας και κρατούν  τους  αριστεροδέξιους κυβερνήτες μας στους θώκους τους; Αν πράγματι θέλετε ψάξτε και μόνοι σας, διότι εγώ δεν ξέρω αν θα βρω το κουράγιο να επανακάμψω .  Αλήθεια μου έχει λείψει η παρουσία του κ. Κουρουμπλή και δεν ξέρω γιατί, αφού όλα τα είχε κάνει καλά!!!  Αντώνης Ταρνανάς

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ

                                Αυτοβιογραφικό

Από το    αριστούργημα αυτό του Έρνεστ  Χέμικγουέι, παρά τις όποιες  συμπτώσεις και ομοιότητες με  δικά μου βιώματα,  κρατώ  μόνο τον τίτλο,  και τα  συγκλονιστικά συναισθήματα, που αφήνει κάθε αποχαιρετισμός. Για διευκόλυνση όσων δεν το διάβασαν ή έχασαν την ευκαιρία να το δουν στον κινηματογράφο, παραθέτω μια μικρή περίληψη του έργου:

‘’Το 1918 ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ πήγε «στον πόλεμο που θα έβαζε τέλος σε όλους τους πολέμους» και  κατατάχθηκε ως εθελοντής. Από τις εμπειρίες του αυτές γεννήθηκε αυτό το μυθιστόρημα, που πολλοί θεωρούν ως το αριστούργημά του. Όμως το Αποχαιρετισμός στα όπλα δεν είναι μονάχα ένα πολεμικό μυθιστόρημα. Πέρα όμως και ανεξάρτητα από τα καθαρά αυτοβιογραφικά στοιχεία που περιέχονται στο βιβλίο του αυτό, το μυθιστόρημα σφύζει από πάθος και συγκλονιστικά συναισθήματα, που βρίσκουν το ιδεώδες σκηνικό τους , στα ταραγμένα και αδυσώπητα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.’’

Εγώ δεν πήγα στον πόλεμο αλλά ήρθε και  με βρήκε εκείνος στα παιδικά μου χρόνια [Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος – χειρότερος από τον Πρώτο - κατοχή, πείνα και εμφύλιος- 1940-1949]. Κατατάχτηκα και εγώ εθελοντής [μετά τον πόλεμο] στο στρατό, όχι για να πολεμήσω  κάποιο συγκεκριμένο  εχθρό, αλλά για να διευκολυνθώ στην κατάκτηση των σπουδών  και των γνώσεων , που αποτέλεσαν τα μετέπειτα εφόδιά  μου. Με αυτά , προσπάθησα και ελπίζω ότι μπόρεσα να ανταποκριθώ στις υπηρεσιακές μου υποχρεώσεις. Στο μεταξύ, η μοίρα  μου στέρησε  τη σύζυγό , οπότε έμεινα, πολύ νωρίς, μόνος με δυο μικρά παιδιά.

Ήρθε κάποτε όμως και  η ώρα της συνταξιοδότησης  και προσπάθησα να βρω υποκατάστατα για να εκτονώσω τη δραστηριότητα που  μου είχε απομείνει  ώστε να γεμίσω τις  ώρες μοναχικότητας που αναγκαστικά επέλεξα !!! Η επιλογή μου αυτή κατέστη υποχρεωτική, ύστερα από μια  αποτυχημένη προσπάθεια να ασχοληθώ με κάποιες κοινωνικές δραστηριότητες, στη γενέτειρά μου, όπου επέστρεψα για μόνιμη διαμονή το 1993.

 Με την πρωτοβουλία και παρότρυνση παλιών φίλων και γνωστών, συνέδραμα στην επανίδρυση ενός πολιτιστικού συλλόγου που είχε διαλύσει η κομματική αντιπαλότητα και  κάποιες προσωπικές σκοπιμότητες. Μου ανέθεσαν δια βοής την προεδρία και την επανασύσταση της  παραδοσιακής ανδρικής χορωδίας της πόλης. Ως παλιό χορωδιακό  μέλος  , μετείχα ενεργά και ως τενόρος αλλά άρχισα να  βλέπω την επερχόμενη αδυναμία μου να συνεχίσω. Τήρησα τυπικά τις υποχρεώσεις μου  και με τη συμπλήρωση ενός έτους, παραιτήθηκα από το συμβούλιο και αργότερα και από την χορωδία και στράφηκα στη θάλασσα, όπου με την βαρκούλα μου ‘’μεσοπέλαγα αρμενίζω κι έχω πλώρα τον καημό κι έχω την αγάπη πρίμα κι άλμπουρο τον χωρισμό’’, όπως λέει και το θαυμάσιο τραγούδι του Κώστα Μουντάκη. Από τη μικρή  αυτή εμπειρία μου από  τα κοινά, φαίνεται ότι κάτι δεν  μέτρησα  σωστά. 
Οι τρεις περίπου δεκαετίας που έζησα στην Ευρώπη και η νοσταλγία μου, είχαν ωραιοποιήσει υπερβολικά τη γενέτειρά μου και είχαν παράλληλα εμπλουτίσει και τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις μου, με αποτέλεσμα να υποστώ πολιτιστικό σοκ από την αντιμετώπιση μιας  πραγματικότητας που δεν περίμενα. Τότε σκέφθηκα τα λόγια του μεγάλου  Νομπελίστα  ποιητή μας Γιώργου Σεφέρη [ που ευτύχησα να τον έχω Πρέσβη σε μια απόσπασή μου στο Λονδίνο], που έλεγε ''Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό. Για να βρω τη γαλήνη που είχα χάσει και κυρίως για να ελέγξω την υπέρταση , που εν τω μεταξύ, απέκτησα από την πρώτη αυτή εμπειρία, στράφηκα σε μια άλλη  παιδική μου αγάπη , το ψάρεμα και τη συνεπακόλουθη μοναξιά.

Η νέα μου αυτή δραστηριότητα, αποκατέστησε πλήρως την ψυχική και σωματική μου  υγεία και πέραν των αλιευμάτων,  μου τόνωσε το άλλο μου ‘’μεράκι’’,  για το γράψιμο. Η ζωή όμως έχει τους δικούς της κανόνες και δεν μπορεί  κανείς να προγραμματίζει πέραν κάποιων ορίων, αφού και το ερασιτεχνικό ψάρεμα έχει τα έξοδά του . Θέλει  άδειες, ασφάλιση, ανανέωση των βοηθημάτων του, καύσιμα και  συντήρηση, διότι η θάλασσα φθείρει τα πάντα, όπως  ακριβώς  η ανθρώπινη επικοινωνία δοκιμάζει τη φιλία.

 Όπως τα προηγούμενα χρόνια – από το 1996 – με κάποιους συνδυασμούς που έκανα,  κατάφερα και αυτό το καλοκαίρι, την πραγματοποίηση της απαραίτητης συντήρησης, της  μηχανής της βάρκας μου  – που με υπηρετεί από το 1997 . Παρόλα αυτά , η μηχανή  άρχισε να μου κάνει τα δικά της γυμνάσια με πρόσθετα έξοδα, που τα τρέχοντα οικονομικά μου δεν επιτρέπουν. Πήρα λοιπόν τη μεγάλη απόφαση, να την αποσύρω  και αυτό αποτελεί ό,τι χειρότερο,  τόσο για την βάρκα όσο και για τον ψαρά. Με δεδομένη μάλιστα την ηλικία μου και τις  ανύπαρκτες ‘’προοπτικές’’ βελτίωσης των οικονομικών μου , μέσα στο  ‘’προσδόκιμο επιβίωσης μου ‘’, αναγκάζομαι να την  ‘’αποθέσω’’   στην  ξηρά, αντί να την παροπλίσω, αφού έτσι θα αποφύγω και τα έξοδα ελλιμενισμού  , ασφάλισης κλπ . Ιδού λοιπόν ο αποχαιρετισμός σε ένα από τα τελευταία μου όπλα, που δεν θα βοηθήσει βέβαια στην οικονομική μου επάρκεια,   θα περιορίσει όμως τα έξοδα μου και αντίστοιχα   τον κύκλο  των προσωπικών μου  επιλογών.

Μοναδική μου  παρηγοριά παρέμεινε το γράψιμο, αν και φοβάμαι ότι η στέρηση του ιωδίου της θάλασσας και η γαλήνη που μου πρόσφερε θα μου λείψουν και θα  περιορισθεί ανάλογα  και η διάθεσή  για τις υπόλοιπες δραστηριότητές μου.

Αν τελικά φθάσουμε εκεί,  δεν θα μιλάμε για αποχαιρετισμό στα όπλα αλλά   για το αποκαλούμενο ‘’κύκνειο άσμα’’.

Πριν καταγράψουμε το  ‘’τελικό’’ τέλος, επισυνάπτω  κάποιες ενδεικτικές φωτογραφίες της αλιευτικής μου ενασχόλησης, που δείχνουν ότι πέραν της γαλήνης και του ιωδίου, το ψάρεμα μου έδινε   και πρακτικά αποτελέσματα.

Αντώνης Ταρνανάς

Χριστόψαρο

Τσιπούρα

Γοφάρι