ΠΕΡΙ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ

Σ’ αυτή τη χώρα την ένδοξη, που δίδαξε πολιτισμό και αρχές σ’ ολόκληρο τον κόσμο, οι νεότερες γενιές κάνουν ό,τι μπορούν να δώσουν τα προσχήματα σε όσους μας αμφισβητούν ως  γνήσιους απόγονους των Αρχαίων Ελλήνων. Πολλά είναι τα παραδείγματα, όπως η  αρχαία γλώσσα μας, οι κανόνες της δημοκρατίας και ελευθερίας, οι ηθικές αξίες της  και τόσα άλλα, που προφανώς αντιμάχονται τον δήθεν προοδευτισμό και την ασυδοσία.

Με όσα συμβαίνουν σήμερα, θυμήθηκα τη σχετική ρήση ενός αρχαίου ποιητή : Ο  Αλεξανδρινός ποιητής Καλλίμαχος, τριακόσια χρόνια προ Χριστού, έγραψε: «Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος». Δηλαδή δεν υπάρχει πιο αχάριστος από αυτόν που έχει ευεργετηθεί. Τι πιο τρανό παράδειγμα από τα όσα ακούγονται για τον Μίκη Θεοδωράκη, από παρατάξεις και άτομα που χωρίς αυτόν, πολλοί σημερινοί ‘’αριστεροί’’, επαναστάτες του γλυκού νερού, θα ήταν τελείως άγνωστοι και ασήμαντα ανθρωπάκια.

Προσωπικά, επειδή βίωσα για 12 χρόνια την πραγματικότητα του κομμουνισμού ή του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’ που έλεγε ο Αντρέας σε αντιδιαστολή με τον δικό του ‘’ανύπαρκτο’’, ήμουν πάντα αντίθετος με τις κατά καιρούς αριστερές κορώνες του, μα πάντοτε τον θαύμαζα όχι μόνο για τη μουσική του αλλά και όλη την ιστορία του. Τον έζησα από κοντά σε συναυλίες του π.χ. στις Βρυξέλλες [ όπου άρχισε τη συναυλία του, με πρόλογο από  σκηνής και  κατηγόρησε την Υπουργό Πολιτισμού Μελίνα, [που αρνήθηκε να πληρώσει για τη χορωδία του και αναγκάστηκε να δεχθεί την δωρεάν συμμετοχή  μιας σουηδικής],  μα κυρίως στην Πράγα την  περίοδο της χούντας.

Την εποχή εκείνη έκανε περιοδείες στην Ευρώπη και πέρασε και από την Πράγα. Ήμουν ο μοναδικός εκπρόσωπος της Ελληνικής Πρεσβείας, διότι ‘’τάσκιαζε η φοβέρα’’ και δύσκολα έπαιρναν το ρίσκο να εμφανισθούν εκπρόσωποι της χώρας ακόμα  και σε καλλιτεχνικές του εκδηλώσεις . Δόξα τω Θεώ, κανένας δεν με ενόχλησε γι’ αυτή μου την ‘’αποκοτιά’’.

Θυμάμαι, στο δείπνο που ακολούθησε, ο συνθέτης πήρε το λόγο και διεκτραγώδησε τις ‘’ δοσοληψίες του’’, με την αριστερά [τότε μόνο ΚΚΕ], για την ενίσχυση της οποίας, με τις συναυλίες του γέμιζε στάδια και κάποιες φορές του άφηναν να πληρώσει και τους φόρους. Όλα αυτά είχαν λεχτεί στο κέντρο CERNY KUN [Μαύρο Άλογο], παρουσία της κυρίας Φαραντούρη, του κ. Καλογιάννη και πολλών άλλων. Μου είχε χαρίσει μάλιστα και τον τελευταίο δίσκο του που είχε ‘’τυπώσει’’ στη Σοβιετική Ένωση’’ και παραθέτω το εξώφυλλο σε δυο  φωτογραφίες.

Τα αναφέρω όλα αυτά για να θυμίσω ότι ο κ. Θεοδωράκης πάντα έλεγε τις αλήθειες του, αλλά τότε τον είχαν ανάγκη και απλά τις παρέβλεπαν γιατί ήξεραν πολύ καλά ότι χωρίς αυτόν, ίσως δεν θα υπήρχαν. Ο ίδιος και ο Μανώλης Γλέζος έβαλαν τα στήθη τους μπροστά –και τώρα νιώθουν  τύψεις γι’ αυτό- για να αναδείξουν στην εξουσία ένα κόμμα  του 3% και τώρα τους χλευάζουν. Αυτή είναι η πλήρης επιβεβαίωση της αχαριστίας, ίσως γιατί φοβήθηκαν ότι μπορεί να πει και  άλλα πολλά – ακόμα χειρότερα που ξέρει και αποσιωπά –και προσπαθούν να τον ακυρώσουν προκαταβολικά. Να δείτε που στο τέλος θα τον βγάλουν και τρελό – ήδη επικαλέστηκαν την μεγάλη ηλικία του – και ίσως τους  στενοχωρεί το γεγονός ότι δεν εφαρμόζονται  πια οι προσφιλείς τους σοβιετικές  μέθοδοι, ακόμα  και τα γκούλανγκ!!!

Αν αυτή είναι η αριστερή τους ηθική, ο Μίκης δεν την αποδέχεται και δεν το απέκρυψε ποτέ, μόνο που τόλεγε σιγανά, ενώ τώρα άρχισε να το φωνάζει κι’ αυτό φοβίζει όσους ευεργετήθηκαν, μήπως αναγκασθεί να πει δημόσια και όλα τα άλλα ευεργετήματα, για όσους νομίζει ότι, με τις πράξεις τους, αποδείχτηκαν γιαλαντζί αριστεροί. Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθούν δύο φωτογραφίες:

ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ

                  ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ                       

                                ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ

Τώρα που η χώρα ‘’έλυσε όλα της τα προβλήματα’’ άρχισαν τα παιχνίδια με τα νούμερα και μάλιστα όχι τα οικονομικά  που ‘’καίνε’’ το λαό αλλά εκείνα της συγκέντρωσης του συλλαλητηρίου. Ο ιδεολογικός χώρος που εφεύρε και καθιέρωσε τις συγκεντρώσεις σαν μέσο πίεσης, τώρα αμφισβητεί τον όγκο, τα συνθήματα και αυτόν τον ίδιο το λαό. Οι άνθρωποι που οργάνωναν τις συγκεντρώσεις των ‘’αγανακτισμένων’’ με το σύνθημα ‘’να καεί η Βουλή’’ και τα γραφικά ‘’φασκελώματα’’ προς το Κοινοβούλιο, δεν είχαν φαντασθεί ότι ήρθε η σειρά τους να θερίσουν αυτά που τόσα χρόνια  έσπερναν. Περάσανε στο ντούκου ότι είχαν μοιραστεί την ίδια την πλατεία με τη Χρυσή Αυγή, ενώ τώρα βλέπουνε καπελώματα, αυτό θα πει επιλεκτική μνήμη και αμετροέπεια. Αυτοί που με την ανυπακοή και τις καταλήψεις πήραν την εξουσία, τώρα αρνούνται στους λοιπούς να διαταράξουν τον εφησυχασμό και τη νιρβάνα που νόμισαν ότι επέβαλαν στον Ελληνικό λαό [Σύμφωνα με το φιλοσοφικό λεξικό του Ανδρούτσου ο όρος αυτός χαρακτηρίζει τη βουδιστική απάρνηση κάθε εγκόσμιας επιθυμίας, παντός γήινου, και κατά συνέπεια και η εξαφάνιση αυτού του ανθρώπου στο μηδέν δια της οποίας και επέρχεται η απολύτρωση από τα δεινά της ζωής και του κόσμου ].

Πριν ακόμα τελειώσει το συλλαλητήριο  και αντιληφθούν τι ακριβώς είχε συμβεί, είχαν επιστρατεύσει το επιτελείο προπαγάνδας και παραπληροφόρησης  να αναλάβει το έργο του. Εδώ η κρατική ΕΡΤ έδωσε τα ρέστα της, κάνοντας υποδείξεις και για γιαούρτωμα τέως Πρωθυπουργού!!! [Κανένας δεν  καταδίκασε μια τέτοια φασιστική ενέργεια]. Οι ίδιοι ξέρουνε καλά ότι τα νούμερα – όπως τα καταντήσανε - δεν έχουν πια αξία. Αξία έχει το γεγονός και ας το σκεφθούν  – όσο και όσοι  μπορούν – να καταλάβουν ότι έγινε επιτέλους η αρχή και ήρθε και η σειρά τους να υποστούν τη ‘’βάσανο’’ που ο κυρίαρχος λαός ξέρει να επιβάλει.

Όσον αφορά τα νούμερα – δικά τους ή των άλλων – δεν είναι μόνο όσοι παραβρέθηκαν αλλά και όσοι συμμερίζονται τα όσα ειπώθηκαν στη συγκέντρωση ή κινητοποίησαν τον κόσμο. Στα νούμερα είμαι και εγώ  και όσοι υποφέρουνε από τις εφαρμοζόμενες αφαιμάξεις εφτά και πλέον χρόνων. Μετά από αυτό το γεγονός ξανάρχονται στου νου όσα  μας υποσχέθηκαν και βλέπουμε  στην πράξη και στις ‘’τσέπες μας ,’’που τελικά βρισκόμαστε!!!. Όσα διαδραματίστηκαν στην πλατεία Συντάγματος δεν έχουν προηγούμενο, στην τάξη, την ομόνοια και τη σοβαρότητα, και έφθασαν  ξεκάθαρα  σε κάθε γωνιά της χώρας μα και στον κόσμο ολόκληρο. Όμως  αυτά τα νούμερα κάποιοι δεν θέλουν να τα δουν, γιατί δεν τα περίμεναν τόσο σύντομα και είναι καιρός να το ξανασκεφθούν πριν γίνει πολύ αργά για όλους μας.

Η πρώτη τους αντίδραση ήταν ‘’βαβούρα , θόρυβος, δηλώσεις και απειλές’’ ,στο όνομα NOVARTIS. Αν αληθεύουν όλα αυτά, γιατί αδράνησαν τόσο πολύ;  Μήπως τυχόν το κράτησαν    για αντιπερισπασμό ή και για  συναλλαγή, αν κάποτε βγουν στη φόρα   τα δικά τους  ‘’καμώματα και ο νεποτισμός τους’’ ; Αυτό δεν είναι ηθικό, πιστεύω ούτε αριστερό και γιατί και με ποιο δικαίωμα βρέθηκε ο Υπουργός Τζανακόπουλος στον Άρειο Πάγο;  Όμως,   όσοι έκλεψαν έπρεπε ήδη να έχουν παραπεμφθεί και όχι να ‘’απειλούνται παρασκηνιακά’’ κάθε φορά που η εξουσία βρίσκεται στριμωγμένη ή ο λαός εξανίσταται!!! Εδώ και τώρα στη φυλακή όσοι αποδειχθεί ότι παρανομήσανε όντας στην εξουσία, γιατί μόνο έτσι θα κλείσει  μια για πάντα το συρίγγιο της απάτης, αλλά να ισχύσει για όλους.

 Σε μια χώρα που το πολίτευμα της είναι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία,  ο λαός ανέχεται ή αποδέχεται  μια ευκαιριακή ‘’συμπαγή’’ πλειοψηφία  [153 Βουλευτών] να την κυβερνούν [ αντιπροσωπεύοντας μια λαϊκή μειοψηφία]. Πώς είναι  λοιπόν δυνατόν να αγνοείται ή και να λοιδορείται μια λαοθάλασσα απλών  ανθρώπων που γέμισαν το Σύνταγμα και όσους είναι μαζί τους νοερά και αποτελούν τη συντριπτική  πλειοψηφία;

      Όλα αυτά τα τραγελαφικά μου θύμισαν  ένα παλιό παιχνίδι της  κατοχής,  των παιδικών μου χρόνων. Αντιγράφω το σχετικό γλαφυρό απόσπασμα από άρθρο του Γ.Χ.Χουρμουζιάδη, σχετικό με την κομματικοποίηση στη χώρα μας:

‘’Σας πήραμε, σας πήραμε φλουρί κωσταντινάτο και η άλλη ομάδα απαντούσε όλο περιφρόνηση: «Μας πήρατε, μας πήρατε βαρέλι δίχως πάτο». Ήταν ένα παιχνίδι αυτό, που το παίζαμε, όταν ήμασταν μικροί, τα απογεύματα στις γειτονιές μας και δεν είχαμε τι άλλο να κάνουμε και πότε ήμασταν φοβισμένοι, πότε πεινασμένοι. Χωριζόμασταν, λοιπόν, σε δυο ομάδες και προσπαθούσαμε κάνοντας ερωτήσεις και άλλα διάφορα κόλπα να πάρουμε έναν από την άλλη ομάδα, να μεγαλώσουμε τη δική μας και να διαλύσουμε την άλλη. Ήταν ένα παιχνίδι καταστροφής, θα μπορούσα να πω. Καταστροφής και μοχθηρίας, γιατί η μια ομάδα ένα μόνο είχε στο μυαλό της, πώς να εξαπατήσει την άλλη και να διογκώσει την οποιαδήποτε επιτυχία της, τραγουδώντας «σας πήραμε, σας πήραμε φλουρί κωνσταντινάτο» και η άλλη να υποβαθμίσει αυτή την επιτυχία τραγουδώντας και στριγκλίζοντας «μας πήρατε, μας πήρατε, βαρέλι δίχως πάτο».

Που να φανταστώ τότε ότι ένα παλιό παιδικό παιχνίδι θα γινόταν τρόπος άσκησης της εθνικής μας πολιτικής, με αντίστοιχες [αυτ]απάτες και ψεύτικα διλήμματα. Διερωτώμαι αλήθεια, που βρίσκεται ο πάτος του βαρελιού, γιατί φλουρί κωσταντινάτο δεν υπάρχει πια και ας μας γίνει μάθημα για τις μελλοντικές επιλογές.     Αντώνης Ταρνανάς

ΜΕ ΕΝΑ ΣΜΠΑΡΟ ΔΥΟ ΤΡΥΓΌΝΙΑ

Χθες το βράδυ και ίσως για πρώτη φορά ξαναδιάβασα το άρθρο μου [Η ΓΗ Η ΕΛΛΗΝΙΣ/2.2.2018] και ένιωσα προφητικός  και κυρίως, δικαιωμένος. Βλέποντας,  από την τηλεόραση του ΣΚΑΙ, που μόνη σχεδόν έφερε την εικόνα του συλλαλητηρίου στα σπίτια μας, αναζήτησα στη μνήμη μου ανάλογες στιγμές χαράς και περηφάνιας μα δεν βρήκα πολλές που να της μοιάζουν.

Αν εξαιρέσει κανείς τις ‘’μεγάλες τεχνητές’’ συγκεντρώσεις, στον ίδιο χώρο, την εποχή των πράσινων και γαλάζιων  καφενείων, δεν θυμάμαι άλλες ανάλογες και μάλιστα χωρίς τη χρήση ‘’σκηνοθετικής  μεγεθυντικής παρέμβασης’’ . Τότε βέβαια, παρά την οπτική ωραιοποίηση, ακολουθούσαν οι λαϊκίστικες ατάκες και ο ξύλινος κομματικός λόγος για να ξεσηκώσει τα αποφασισμένα από πριν ‘’ετεροκίνητα’’ πλήθη. Για να βρω κάτι όμοιο  αισθητικά και με καθαρά πατριωτικά συνθήματα, έπρεπε να ανατρέξω στα  παιδικά μου χρόνια [ το 1945], που γιόρταζε όλος ο λαός  την αποχώρηση των  στρατευμάτων  κατοχής.

Τώρα βέβαια δεν έχουμε κατοχή ούτε προηγήθηκε πόλεμος, αλλά καταστάσεις  – όπως συσσίτια και φτώχια – που προσιδιάζουν αρκετά με αυτά που ζούμε σήμερα. Η χαρά όμως είναι ίδια και κυρίως –για πρώτη ίσως φορά τα χρόνια της μεταπολίτευσης-  ο λαός βρέθηκε ενωμένος και όλοι οι ομιλητές φώναξαν  με ένα στόμα για τη Μακεδονία μας μα και για την Ελλάδα  ολόκληρη. Τα λόγια όλων βάλσαμο για τον ελληνικό λαό, που τα είχε τόσο πολύ ανάγκη, ξεπέρασαν τα σύνορα και προφανώς ακούστηκαν και από τους μεγάλους και τρανούς, που τόσα χρόνια ‘’αλληθωρίζουν’’ κατάφορα σε βάρος μας. Αντίθετα  στην ιστορία , τους νόμους και την ηθική και ας γνώριζαν πολύ καλά ποια είναι η αλήθεια, βοήθησαν – και  με δική μας  ανοχή  – στην δημιουργία ενός εκτρώματος, δίπλα στα σύνορά μας. Ίσως το συλλαλητήριο να γίνει σύμμαχος της κυβέρνησης , αν πραγματικά επιθυμεί να παίξει με άλλους όρους το ‘’παιχνίδι’’ που εκβιαστικά ή με αντάλλαγμα τη συμπάθεια  στα τόσα μας προβλήματα  , μας πιέζουν  να δεχθούμε.

Οι Σκοπιανοί, έχουν εκθρέψει πολλές γενιές με ψεύτικα συνθήματα και οι νέοι τους δεν ξέρουν ή τους έμαθαν να αγνοούν ποια είναι η αλήθεια. Μόνο ανόητοι μπορούνε  να δεχτούν ότι οι Σλάβοι που ήρθαν στην περιοχή τον 6^ο αιώνα μ.Χ. μπορεί να είναι απόγονοι του Αλέξανδρου που έζησε και μεγαλούργησε 9 αιώνες πριν. Όπως έχω ξαναπεί , αφήσαμε κάποιους οπορτουνιστές, για τους δικούς τους λόγους, να ανεχθούν ή  να δεχθούν τη στρέβλωση της αλήθειας σε βάρος της πατρίδας μας για πρόσκαιρα κομματικά συμφέροντα. Χάρηκα όταν άκουσα χθες τον μεγάλο Μίκη, να λέει, με κάποια καθυστέρηση, αυτό που χρόνια απέφευγε  ή να κατηγορεί , εκείνους που προσωπικά  βοήθησε να έρθουν στην εξουσία,  αλλά ποτέ δεν είναι αργά και τα ‘’στερνά νικούν τα πρώτα’’.

Είπα ‘’ποτέ δεν είναι αργά’’  διότι , με τον δικό του τρόπο είπε όσα όφειλε να πει από καιρό και ίσως έτσι να  ωφελήσει όχι μόνο στο θέμα της Μακεδονίας μας μα και στη γενικότερη πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας. ‘’Ο κ. Θεοδωράκης καταχειροκροτούμενος διευκρίνισε στο ακροατήριό του: «Είμαι πατριώτης, διεθνιστής και περιφρονώ και μάχομαι τον φασισμό σε όλους του τις μορφές και περισσότερο την αριστερόστροφη, σαν αυτή με τις ομαδούλες των εξτρεμιστών, σαν αυτή των μειοψηφιών που μας κυβερνούν και καταστρέφουν τη χώρα μας». Υπογράμμισε δε, πως βλέπει «να συσσωρεύονται μαύρα απειλητικά σύννεφα» σχολιάζοντας ότι «τα Σκόπια με όχημα το όνομα Μακεδονία και παραμορφώνοντας σε βαθμό γελοιότητας τα ιστορικά γεγονότα επιδιώκουν στην πραγματικότητα την επέκταση των συνόρων τους σε βάρος των δικών μας για τη λεγόμενη Μακεδονία του Αιγαίου».

Συνεχίζοντας την ομιλία του επέρριψε ευθύνες στους Έλληνες υπεύθυνους που δεν έκαναν τίποτα όλα αυτά τα χρόνια να ανασκευάσουν τα χονδροειδή ψεύδη με τα οποία γαλουχήθηκαν γενιές Σκοπιανών, οι οποίοι έχουν την πεποίθηση ότι είναι απόγονοι των Μακεδόνων βασιλέων και μάλιστα έχουν καταφέρει να παρασύρουν και ξένα κράτη σε αυτή την πλάνη.’’

             Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια λοιπόν, αλλά το μεγαλύτερο κέρδος είναι ότι ο Ελληνικός λαός σηκώθηκε επί τέλους από τον καναπέ, στον οποίο τον είχαν καθηλώσει κάποια κίβδηλα συνθήματα και οι φρούδες ελπίδες που του έταξαν. Αυτό θα τον ωφελήσει πολλαπλά, αφού πέραν των όσων προείπαμε, θα συμβάλλει  και στην προσωπική  του υγεία,  πού έρευνα του Πανεπιστημίου Καρολίνσκα της Σουηδίας, αποκάλυψε ότι η αποφυγή του καναπέ και η κίνηση προλαμβάνει καρδιακά και  άλλα –σωματικά ή ψυχικά - προβλήματα.

Η αρχή , επί τέλους, έγινε και το καλό είναι να ‘’λάβουνε   το πραγματικό  μήνυμα’’  όλοι οι πολιτικοί φορείς της χώρας, διότι αν λαθέψουν,  αυτό που είδαν χθες ήταν μονάχα η αρχή και η υπενθύμιση ότι ο λαός πλέον τους κατάλαβε και ότι  το ‘’ρε[ύ]μα δεν γυρνάει πίσω’’. Παρόλα αυτά και πριν ‘’αλέκτωρ λαλήσει’’ ,άκουσα Υπουργό του Σύριζα και μεγαλοστέλεχος [ κ. Φάμελος]   της ιδεοληπτικής πτέρυγας του κόμματος ,σε σημερινή συνέντευξη στον ΣΚΑΙ, να επαναλαμβάνει ότι το συλλαλητήριο ήταν ‘’καπελωμένο’’ και ο λαός πρέπει να ομιλεί μέσω των αντιπροσώπων του  [εννοεί αυτούς που έκαναν το λάθος και τους ψήφισαν πριν τους γνωρίσουν]. Ομολόγησε όμως ότι άκουσε όσα λέχτηκαν στη συγκέντρωση και συνεπώς δεν θα έχει άλλοθι . Οψόμεθα!!! Αντώνης Ταρνανάς   

Η ΓΗ Η ΕΛΛΗΝΙΣ

  [ Λίγη ιστορία ποτέ δεν βλάπτει]

Σ’ αυτή τη χώρα που ‘’ ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα’’, όπως τόσο παραστατικά περιγράφει στο ποίημα του Ο ΄Αγγελος  Βλάχος [1838-1920], δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο πια, εκτός από τη φαιδρότητα και κάποιες αναμνήσεις. Το πασίγνωστο πια αυτό ποίημα λέει στη δεύτερη στροφή:

Ξεύρεις τὴν γῆ, ἥτις παντοῦ μὲ αἵματα ἐβάφη, 
ὁποῦ κοιλάδες καὶ βουνὰ εἶναι τυράννων τάφοι; 
Ὦ! δὲν τὴν ἀγνοεῖ κανείς, εἶναι ἡ γῆ ἡ Ἑλληνίς.

Όταν το πρωτοδιάβασα, μικρό παιδί ακόμα τα χρόνια του πολέμου, της πείνας και του σπαραγμού, μου έδωσε κουράγιο και σκέφθηκα ότι κι εμείς μπορούμε  κάτι να κάνουμε, για να φανούμε άξιοι  των ένδοξων προγόνων μας και να ξανακερδίσουμε  τη χαμένη   μας λευτεριά. Αργότερα όμως  διαπίστωσα ότι κάποιοι έκαναν πολλά δίνοντας την ίδια τη  ζωή τους, κάποιοι άλλοι σιώπησαν ή δεν έκαναν τίποτα και ορισμένοι , δυστυχώς, συμμάχησαν με τον εχθρό ή έγιναν δοσίλογοι ή και μαυραγορίτες!!! Μη με ρωτήσετε ποιοι  απ’ αυτούς βγήκανε κερδισμένοι, γιατί θα απογοητευθείτε – όπως και εγώ – μα στο τέλος κερδίσαμε τη λευτεριά και αυτό τα λέει όλα.

Ο πόλεμος τελείωσε και  όλοι  κάναμε όνειρα τρελά για μας και τους δικούς μας ,  μα  ‘’φευ’’,  αυτό δεν κράτησε  πολύ, αφού  στη χώρα αυτή  εξακολουθεί ‘’να ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα’’ . Δεν μας αρκούσε η  λευτεριά και άλλοι μεν θησαυρίσανε με όσα είχαν ‘’σφετερισθεί’’ ενώ άλλοι επιδίωξαν να αλλάξουν το πολίτευμα και να εξαργυρώσουν τους αγώνες  όλου του λαού, αφού είχαν  ήδη τα όπλα  στα χέρια τους και είχαν πάντα κατά νου τον ‘’πατερούλη’’ Στάλιν. Τελικά όλα κρίθηκαν  στο Γράμμο και στο Βίτσι, παρά την – μέσω Σκοπίων –  ‘’άδολη’’ σοβιετική  βοήθεια σε πολεμικό υλικό, με τη μεσολάβηση του στρατηγού PEKO DAPCEVIC [μετέπειτα Πρέσβη του Τίτο στην Αθήνα] .

 Όλα αυτά συνέβαιναν  παρότι στη διάσκεψη της Γιάλτας [4-11.2.1945] ανάμεσα στους ηγέτες των ΗΠΑ  Φράνκλιν Ρούσβελτ, της Σοβιετικής Ένωσης Ιωσήφ Στάλιν και Μ. Βρετανίας Ουίνστον Τσώρτσιλ, είχε αποφασισθεί ότι η χώρα μας ανήκει στη δυτική σφαίρα επιρροής. H διαβεβαίωση των Άγγλων ότι τα βόρεια σύνορα της χώρας θα διασφαλισθούν και η πληροφορία μέσω τουρκικού ΥΠΕΞ ότι ο Στάλιν απέφυγε να δώσει αρωγή στο KKE, είναι γεγονότα που εξηγούν τη μετέπειτα διαλλακτική στάση του Κόμματος. Το αυτό επιβεβαιώνει και ο Πρέσβης μας  Αγνίδης από το Λονδίνο: «Υφυπουργός εξήρε την μέχρι τούδε εκδηλωθείσαν ειλικρινή στάσιν του Στρατάρχου Στάλιν εις το ελληνικό ζήτημα χάριν εις την οποίαν οι ιθύνοντες του EAM εθεώρησαν την παράτασιν του εμφυλίου σπαραγμού ως ασύμφορον και ματαίαν από ιδικής των απόψεως’’

lΌταν τα κομμουνιστικά οχυρά έπεσαν, οι μαχητές τους κατέφυγαν μέσω του γειτονικού κρατιδίου  στις λοιπές ‘’σοσιαλιστικές’’ χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν ξέχασε βέβαια ούτε τη μεσολάβηση  μα ούτε τη Σκοπιανή φιλοξενία και υιοθέτησε άκριτα την νέα ονομασία που ο στρατάρχης Τίτο πρόσφερε στους βόρειους γείτονές μας [όπως μου εκμυστηρεύτηκε το 1960 ο  Έλληνας διοικητής του Μπούλκες, ονόματι Παπαδάτος – στον οποίο αναφέρομαι  στο βιβλίο μου ‘’αρνούμαι να ξεχάσω’’ ]. Κάποιοι μάλιστα από τους αυτοεξόριστους αυτούς Έλληνες, πρωτοστάτησαν στις πρώτες αλυτρωτικές κινήσεις, υποστηρίζοντας την ύπαρξη ‘’μακεδονικής’’ γλώσσας και  σλαβοποιώντας ακόμα και τα ονόματά τους. Ευτυχώς που η νέα ηγεσία του ΚΚΕ,  απορρίπτει καθαρά  τον σχετικό αλυτρωτισμό του γειτονικού κρατιδίου.

Παρότι πέρασαν πολλά χρόνια από τότε , η χώρα εξακολουθεί να ταλανίζεται χωρίς πυξίδα και σκοπό και να  βυθίζεται σε περαιτέρω χρέη,  αναζητώντας νέους ‘’προοδευτικούς’’ προσανατολισμούς με καπιταλιστικές όμως συνταγές  και ‘’αριστερο-δεξιές’’  κυβερνητικές συμμαχίες. Σαν να μην έφτανε αυτό ανακάλυψαν – μάλλον τους το ‘’ υπέδειξαν’’- το σκοπιανό και άρχισαν νέοι  μπελάδες.

Σίγουρα κάποιοι ευθύνονται για όσα συμβαίνουν γύρω μας, αφού  η ζωή μας άλλαξε εντελώς και εμείς υποκρινόμαστε ότι δεν το καταλαβαίνουμε. Τίποτα πια στη χώρα αυτή δεν είναι όπως ήταν πριν αλλά η κάθε αλλαγή είναι προς το χειρότερο και εμείς  στον καναπέ μας, σιωπηλοί και αδιάφοροι  δεχόμαστε καρτερικά τη ‘’μοίρα’’  που άλλοι μας όρισαν.

Αλήθεια ποιος να φταίει γι’ αυτή μας τη μιζέρια, που είναι διαχρονική, αλλά  τώρα επιδεινώθηκε όσο δεν πάει άλλο; Ο Κώστας Βάρναλης, διατυπώνει το ίδιο ερώτημα στους ‘’μοιραίους’’ του, κάνοντας υποθέσεις. Στην τελευταία του όμως στροφή, αποδέχεται, μάλλον μοιρολατρικά ‘’ Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα, πίνουμε πάντα μας σκυφτοί∙ σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα όπου μας εύρει μας πατεί. Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα!’’

Αυτή είναι η σημερινή Ελλάδα μας και ψάχνουμε να βρούμε κάποιον άλλο υπεύθυνο για όλα τα δεινά μας , ενοχοποιώντας μέχρι τον  Θεό και το κρασί, αρνούμενοι  όμως να δεχτούμε ότι μπορεί να    φταίμε εμείς. Ο  ποιητής κάνει τη διαπίστωση, αφήνοντας τη λύση, σε άλλους πιο αρμόδιους, τους επαγγελματίες πολιτικούς, αφού γι’ αυτό πληρώνονται κι έχουν τόσα προνόμια κι αμέτρητη εξουσία. Εννοώ αυτούς που, μόλις πάρουν την καρέκλα τους και γλείψουν την κουτάλα ξεχνούν  τις υποσχέσεις τους και απολαμβάνουν τη χλιδή, με τους συνοδοιπόρους τους. Τότε το ρίχνουν στην ‘’τρελή’’ και κάνουν οτιδήποτε που θα τους εξασφαλίσει την παράταση παραμονής στο γκουβέρνο, ξεχνώντας όσα έλεγαν πριν, για επάρατα μνημόνια και ιδεολογίες. Επικαλούνται μάλιστα σαν δικαιολογία ακόμα και  τις εκλογές , που θεωρούνε κολυμβήθρα του Σιλωάμ, που παραγράφει την κάθε τους παρέκκλιση από τα υπεσχημένα.

Με λίγα λόγια και όπως ευθέως μας λένε, εμείς είμαστε υπεύθυνοι για ό,τι ακολούθησε, αφού ‘’ όλα τα γνωρίζαμε’’ και συνεπώς ‘’δεν δικαιούμαστε δια να ομιλούμε’’, όπως έλεγε ένας προκάτοχος  αλήστου μνήμης Υπουργός. Έτσι λοιπόν δικαιώνουμε τους προφητικούς στίχους του  ποιητή που μας χαρακτηρίζει ‘’βουβούς και άβουλους προσμένοντας το θάμα’’!!!

 Τα θαύματα όμως τέλειωσαν και αν έχουμε φιλότιμο, ας αναλάβουμε πλέον τις ευθύνες μας – όχι αυτές που μας αποδίνον άδικα – αλλά όσες μας αναλογούν και προκύπτουν από τις διαχρονικές μας επιλογές, γιατί η κατάσταση μας χειροτερεύει συνεχώς  και  σε λίγο θα είναι πολύ αργά. Ιδού λοιπόν πεδίο δόξας λαμπρό, με την ευκαιρία του συλλαλητηρίου που για άλλους λόγους γίνεται, να βροντοφωνάξουμε – με τάξη και ηρεμία -  ότι δεν πάει άλλο και ότι δεν επιτρέπουμε να μας μεταχειρίζονται σαν τα ’’μοιραία και άβουλα’’  όργανα της  όποιας τους επιλογής να μείνουν στην εξουσία . Με την ευκαιρία θέλω να σημειώσω ότι όλοι αυτοί που θα διαδηλώσουν, δεν είναι ακροδεξιοί ή  φασίστες  και ας το προσέξουνε καλά οι όποιοι προβοκάτορες, που πάντα παρεισφρέουνε σε μαζικές εκδηλώσεις.           Σε αγώνες δημοκρατικούς  δεν έχουν καμιά θέση  φανατισμοί και εθνικισμοί , από άτομα που άλλωστε δεν τρέφουνε εκτίμηση για τη δημοκρατία. Πρόκειται για εθνική υποχρέωση όσων αγαπούν τη χώρα αυτή και αρνούνται να αποδεχθούν παζαρέματα για την αποδοχή, με όποια ανταλλάγματα,  των  ανιστόρητων αξιώσεων , όψιμων καλών γειτόνων.

 Τα λέγω όλα αυτά με φόβο για το μέλλον, γιατί μου τριβελίζουν το μυαλό οι  προτροπές  του τραγουδιού  ‘’ Ας’τον τρελό στην τρέλα του,άσ’ τονε στο όνειρό του, τον κόσμο αυτό σιχάθηκε κι έφτιαξε ένα δικό του’’, που ο ίδιος ο δημιουργός του  νιώθοντας  ‘’κοσμοκράτορας’’ , πήρε τον Νόμο στα χέρια του και τον  εφάρμοσε στην πράξη!!!  Αντώνης Ταρνανάς 

ΓΕΝΝΕΘΛΙΑ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

      ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ  -  ΚΑΛΑ ΣΤΕΡΝΑ                   

Με τη συμπλήρωση τριών χρόνων του ετερόκλητου συνασπισμού στην εξουσία, χαιρετίζω την πολιτική τους προσγείωση στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Με την σκέψη ότι τα στερνά τιμούν τα πρώτα, που οι σοφοί αρχαίοι μας  απέδιδαν με την φράση ‘’προς γάρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται’’ [εκ του αποτελέσματος κρίνεται  κάθε τι που προηγήθηκε] , θέλω  να ευχηθώ  και εις ανώτερα!!! Αυτό και μόνο το γεγονός, της στροφής προς τον ρεαλισμό και την πεζή πραγματικότητα , διορθώνει μεν τα προσχήματα των αρχικών προθέσεων, μα δεν εξιλεώνει για όσα δεινά συνέβησαν τα τελευταία χρόνια ,που χειροτέρευσαν πολύ αντί να απαλείψουν  τα όσα είχαν προηγηθεί στην έρμη αυτή χώρα.

Δεν θα θυμίσω όσα έλεγαν για να ‘’πάρουν’’ την εξουσία , ούτε και τα συνθήματα  και τις ‘’φρούδες’’ ελπίδες που μοίρασαν σε όλους μας , αρκεί που , επί τέλους, ανακάλυψαν  το δρόμο το σωστό, που οδηγεί στην Ευρώπη. Απομένουν  ακόμα πολλά να κάνουν και δεν αρκεί ότι  υπόγραψαν νέα μνημόνια και ομολόγησαν τα ψεύδη και την ‘’πλάνη’’ τους, προσπαθώντας  να παραμείνουν στο ευρωπαϊκό τόξο. Ακόμα όμως και αυτό το επιδιώκουν με πλάγιο τρόπο ,  μέσω της δήθεν  προσέγγισης της ευρωπαϊκής σοσιαλιστικής ομάδας - που κάποτε καταδίκαζαν- ενώ έχουν  υποχρέωση να αποκηρύξουν  και τις  ιδεοληψίες τους, που έσπειραν ‘’καινά δαιμόνια’’ στον εύπιστο λαό μας.

Τώρα που  αναθεώρησαν  όσα πριν λίγο έλεγαν, πρέπει να εξηγήσουν γιατί πρόσθεσαν  στην ταλαίπωρη χώρα μας, τόσα επί  πλέον χρέη, γνωρίζοντας πολύ καλά την  ευρωπαϊκή πραγματικότητα αλλά και  τις  δικές τους δυνατότητες. Η  δικαιολογία  για τις αυταπάτες, τα ψεύδη τους και ότι ως εκεί μπόρεσαν, δεν είναι ελαφρυντικό . Πριν από κάθε άλλη πράξη, οφείλουν  μια συγγνώμη στον ελληνικό λαό, για τις ψευτιές, τον εμπαιγμό και τις συνθήκες ‘’ κατοχής’’  των λαϊκών στρωμάτων. Σε μια χώρα ευρωπαϊκή δεν μπορεί να αποτελούν λύση τα λαϊκά συσσίτια και τα επιδόματα αλληλεγγύης , ούτε οι υποσχέσεις για μέτρα αντισταθμιστικά, που δήθεν θα υπάρξουν.

Το γεγονός ότι χαίρονται για όσα λένε οι ξένοι – που κάποτε κατέκριναν –τους επιστρέφει μπούμερανγκ   τους χαρακτηρισμούς με τους οποίους οι ίδιοι στόλιζαν όλους τους προκατόχους τους. Καταλαβαίνουν βέβαια ότι οι ξένοι  θα τους κολακεύουν για όσο τους χρειάζονται και κάνουν τη ‘’δουλειά’’ τους.

Επειδή  οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, τελειώσανε τα ψέματα και δεν αποτελούν ελαφρυντικό οι όποιες αυταπάτες.  Όλα εδώ πληρώνονται και είναι καιρός να γίνουν οι δέοντες καταλογισμοί σε βάρος όσων έβλαψαν , έστω και ασυνείδητα, όσους  τους εμπιστεύτηκαν.  Τα βαρετά ‘’επιτεύγματα’’ που ακούμε κάθε μέρα, για καθαρή μας έξοδο από τα μνημόνια και όσα άλλα μυθεύματα, δείχνουν για ακόμα  μια φορά ότι οι αριθμοί ευημερούν και οι άνθρωποι στενάζουν.

Αντώνης Ταρνανάς

ΕΙΚΟΝΙΚΉ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

     Η  ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΣΗ

                      Εικονική  Πραγματικότητα

Στις 22 του μηνός  – τον Σεπτέμβριο του 2016 και  σήμερα , Ιανουάριο του 2018 – δημοσιεύεται η ταυτόσημη είδηση, ότι η εικονική πραγματικότητα έφθασε στην Αθήνα. Η πρώτη είναι ιδιωτική και μας πληροφορεί ότι οι επισκέπτες μπορούν να βιώσουν ‘’εμβυθιστικές’’ εμπειρίες της Εικονικής Πραγματικότητας. Η δεύτερη αποτελεί μια προσφορά της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, που μας ξεναγεί στο Γκάζι, τον Κεραμεικό και το Μεταξουργείο. Τις παραθέτω αμφότερες:

‘’’’Η Εικονική Πραγματικότητα έφτασε στην Αθήνα!

SEPTEMBER 22, 2016

Εδώ και μερικές μέρες άνοιξε ο πρώτος χώρος Εικονικής Πραγματικότητας τελευταίας γενιάς στην Ελλάδα!

---

Επισκεφθείτε το μοναδικό χώρο του The VR Project και μπείτε στο συναρπαστικό κόσμο της Εικονικής Πραγματικότητας.

 Σε ένα μοντέρνο και πλήρως ανακαινισμένο χώρο στην οδό Αθηνάς 18 στο 3^ο όροφο ενός παλαιού βιοτεχνικού κτιρίου έχει ανοίξει το The VR Project. Είναι ο μοναδικός χώρος στην Ελλάδα στο οποίο οι επισκέπτες μπορούν να βιώσουν εμπειρίες εμβυθιστικής (immersive) Εικονικής Πραγματικότητας.

Οι γειτονιές της Αθήνας γίνονται virtual reality

Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018

Από 2 έως 11 Φεβρουαρίου, στον Εκθεσιακό Χώρο της Στέγης. 

 Πώς ένας ηχητικός περίπατος στις γειτονιές της Αθήνας προσομοιώνεται μέσα από VR stations; Ετοιμαστείτε να εισχωρήσετε σε ένα σκηνοθετημένο περιβάλλον ηχητικής πραγματικότητας που θα ζωντανέψει δρόμους, διασταυρώσεις και  εμπειρίες από τους δρόμους της Αθήνας στη Στέγη  . 

 Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση παρουσιάζει από τον Ιούνιο του 2017 τον ηχητικό περίπατο των Medea Electronique, Soundscapes Landscapes / City Above - Life Below, στο Γκάζι, τον Κεραμεικό και το Μεταξουργείο. Καλλιτέχνες του ήχου και της εικόνας εξερεύνησαν και δημιούργησαν μια νέα μορφή καλλιτεχνικής ψηφιακής χαρτογράφησης της αθηναϊκής αυτής περιοχής και μας καλούν σε real-time περιήγηση στις τρεις γειτονιές της Αθήνας, από 2 έως 11 Φεβρουαρίου, στον Εκθεσιακό Χώρο της Στέγης.’’’’

Άσχετα με τον διαφορετικό σκοπό των δύο εκδηλώσεων, είναι νομίζω μοναδική η προσφορά στους σύγχρονους ανθρώπους, να ‘’ξαναζήσουν’’   εποχές που είναι ξεχασμένες και στους παλιότερους από μας ωραιοποιημένες. Εκείνο όμως που μου προκάλεσε πρόσθετο ενδιαφέρον , είναι η εμβυθιστική [immersive] μέθοδος, εικονικής πραγματικότητας.

Εγώ , που δεν καταλαβαίνω πολύ καλά τις  σύγχρονες μεθόδους, διερωτώμαι αν αυτές έχουν σχέση με  τη γνωστή  μεθόδευση που βάζουν χέρι στην τσέπη μας και εμείς, με την ‘’αχαριστία’’ μας δεν λέμε ούτε ευχαριστώ!!! Ευτυχώς , σώζουνε τα προσχήματα όσοι ‘’τυχαία’’ συναντούν τον κύριο Πετρόπουλο, Υφυπουργό Εργασίας και του ζητούν  επίμονα να μπει το χέρι πιο βαθειά, να το ευχαριστηθούμε.

Δήλωσα πριν ανίδεος των νέων τεχνολογιών ,  που  δεν γνωρίζω αρκετά, νομίζω όμως ότι η εικονική πραγματικότητα δεν είναι τόσο νέα, αφού η ‘’ψωροκώσταινα’’  την  ζει   εδώ και  χρόνια. Λένε πως η οικονομία μας πήρε την άνω βόλτα, η ανεργία έπεσε,   μας αναβάθμισε η Standard & Poor’s  και οι ξένοι παράγοντες μιλούν με λόγια   κολακευτικά και εγώ διερωτώμαι. Καλά! Είμαι τόσο ανόητος και δεν καταλαβαίνω ότι ζω στον παράδεισο και σε χώρα ‘’κανονική’’ και αντί να χαίρομαι τρελά , μεμψιμοιρώ ακόμα; Σίγουρα  μας ‘’ψεκάζουνε’’ ή λειτουργώ αντεθνικά και μου πρέπει   οστρακισμός, όπως στην αρχαιότητα για τους ανεπιθύμητους, γιατί αλλιώς, χρειάζομαι ψυχίατρο και αυτό δεν το αντέχω!!!       Αντώνης Ταρνανάς

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

       Αιτιοκρατία ή εικονοπλασία;

         

Ένα Ιερό και συνάμα δυσάρεστο καθήκον με οδήγησε σήμερα [Σάββατο 20/1/18] στον Αι-Θανάση, για το μνημόσυνο του φίλου μου Δημήτρη, με τον οποίο , εκτός από φιλία και εκτίμηση, μας σύνδεσε στο παρελθόν και η κοινή μας μοίρα, αφού χάσαμε τις συντρόφους μας σε νεαρή ηλικία. Εκείνος προηγήθηκε, χάνοντας την Ευτυχία του αλλά και την ευτυχία και εγώ τον ακολούθησα, χάνοντας τη δική μου. Οι κόρες μας, μικρές ακόμα τότε, αλληλοσυμπαθήθηκαν, αφού πέραν των άλλων, τους ένωσε  η  τραγική απώλεια  και η  κακοτυχία. Επαγγελματικές όμως και άλλες ανάγκες, χωρίσανε τους δρόμους μας και ο καθένας από μας επέλεξε δικούς του τρόπους να συνεχίσει  στη ζωή.

Όταν, ύστερα από πολλά χρόνια, βρεθήκαμε κοντά ξανά, πολλά παραμερίστηκαν ή σκόπιμα είχαν ξεχαστεί  και  δεν ξαναμιλήσαμε  για όσα  μας συνδέσανε, τόσο πολύ στο παρελθόν. Ίσως θέλαμε να ‘’ξορκίσουμε’’ και την κακή μας μοίρα, ή δεν είχαμε το κουράγιο να ξαναφέρουμε στο νου όσα  μας ταλανίσανε για μια ολόκληρη ζωή και τις επιλογές μας.

Σήμερα όμως, στο διπλανό πολιτιστικό κέντρο για τον καφέ ‘’παρηγοριάς’’, μια εικόνα απέναντί μου, έδιωξε όλες, τις μέχρι τώρα  αναστολές και οδήγησε νου και καρδιά συνειρμικά στις μακρινές μου μνήμες. Δεν μπόρεσα να δω καμιά απ’ τις δυο , ούτε πλέον το προσδοκώ , για όσο μου απομένει. Είδα όμως το βλέμμα της μιας – στο πρόσωπο της κόρης τους - και ήταν όπως πρώτα, αγνό, καθάριο,  φιλικό, ίδια η Ευτυχία, που αρνήθηκε να απουσιάσει  από μια τέτοια σύναξη.  Αντώνης