ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

Έχει επιχειρηθεί κατά καιρούς από ειδικούς, η επιστημονική ανάλυση του τρόπου που σκεπτόμαστε και ενεργούμε, χωρίς συγκεκριμένα και σαφή αποτελέσματα. Το ίδιο γίνεται  και με τις  δημοσκοπήσεις, αλλά κι αυτές όλες πέφτουνε  έξω, γιατί είμαστε ένας λαός που έχει μάθει  να λειτουργεί με ‘’κρυψίνοια,‘’ το θυμικό και χωρίς κανόνες.

Κάθε επιστημονικό εγχείρημα στηρίζεται σε κάποια δεδομένα, που στη χώρα μας αλλάζουνε πολύ συχνά και συνεπώς δεν υπάρχει τρόπος  ανίχνευσης λογικών στοιχείων, εκεί που ‘’δεν υπάρχει λογική’’ παρά μονάχα, προσωπικό συμφέρον, αφέλεια  και  καιροσκοπισμός, ή όλα αυτά μαζί. Ναι, όπως φαίνεται στην πράξη, αυτά είναι πια τα στοιχεία που μας χαρακτηρίζουν σαν λαό.

 Αυτό, λίγο παλιότερα  το ‘’αποδίδαμε’’ στη μακρόχρονη τουρκική σκλαβιά, που υποχρέωνε τους Έλληνες να επινοούν τεχνάσματα , συμβιβασμούς ακόμα και ‘’υποταγή’’, για να επιζήσουν ή να κερδίσουν την εύνοια του Πασά  και ‘’τσιφλίκια’’, που ποτέ δεν ελέγχθηκε ο τρόπος και τα ανταλλάγματα απόκτησής των. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1940, έγινε κάτι ανάλογο με αγγλόφιλους, γερμανόφιλους, ρωσόφιλους  ή και μαυραγορίτες, ακόμα και ‘’άμεση ή έμμεση εκμετάλλευση και εξαγορά των αγώνων’’, κάποιων αγωνιστών, από τους ίδιους ή τους ομοϊδεάτες τους. Την εποχή της χούντας κάποιοι το ‘’παίξανε’’ αντιστασιακοί ,ενώ πολλοί από αυτούς  παραμένουν  νοσταλγοί της χούντας  Παπαδόπουλου και τον ‘’εξωραΐζουν’’!!! Τέλος, να μην ξεχνάμε και  όσους εξαγόρασαν [ σε πολύ καλή τιμή !]  τους αγώνες του Πολυτεχνείου με θέσεις και αξιώματα που κατέχουν ακόμα, μη παραλείποντας ποτέ να προβάλουν και την ‘’αριστερή τους ηθική’’.

Ύστερα από όλα αυτά, που μας επισώρευσαν οι δεινές συνθήκες που αναφέρθηκαν, ήλθε η ‘’μεταπολίτευση’’ που υποσχέθηκε ή ελπίζαμε ότι θα μας οδηγήσει σε μια  κανονικότητα, αλλά και πάλι φευ [!], πλήρης απογοήτευση. Φαίνεται – όπως λέει  ο Καβάφης – δεν μπορούσαμε σαν λαός να ζήσουμε  χωρίς ‘’βαρβάρους’’ και φρόντισαν γι’ αυτό τα Κόμματα – όλα τα Κόμματα ανεξαίρετα- καθένα με τον τρόπο του και με την ηθική του. Πότε με τις παροχές και τα παντοειδή ρουσφέτια ,που ενίοτε ξεπερνούσαν και εκείνα των Πασάδων και πότε με ιδεολογήματα, μας χώρισαν χρωματικά αφού   μας έβλεπαν μόνο σαν ψηφουλάκια και ‘’νούμερα’’, κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Θα μου πείτε εμείς τι κάναμε; Τους   πιστεύαμε ή υποκρινόμαστε γι’ αυτό,  με την υστεροβουλία ότι θα μας θυμηθούν όταν έλθουν ‘’εν τη βασιλεία τους’’[!], ή  ότι έτσι θα εξοφλούσαμε τα προηγούμενα ‘’κομματικά γραμμάτια’’.

Κάποιοι –πατριδοκάπηλοι και   εθνικιστές, απευθυνόμενοι  στους αφελείς - πούλησαν πατριωτισμό και έσπευσαν να καλέσουν στη χώρα μας τον Μαρί Λεπέν για να μας πείσουν για την ιδεολογία τους και βλέποντας  τις ‘’ευκαιρίες’’ ξαναβγαίνουν στην πιάτσα μήπως τους ‘’κουτσουλίσει’’ κάποιο περιστέρι, ενώ  κάποιοι  άλλοι,  ‘’χαρισματικοί’’  λαϊκιστές, προβάλλανε τις ιδεοληψίες τους για να επιβάλουν την ηθική τους καθαρότητα, που ακόμα επικαλούνται και ας ξέρουν ότι αυτές κατέρρευσαν με πάταγο σε όλη την Ευρώπη. Οι λοιποί – ‘’αγνοί και αμόλυντοι’’ ιδεολογικά – έμειναν απλά σε όσα μπορούσαν ρουσφέτια  και   για όλους αυτούς τους λόγους, φθάσαμε εκεί που είμαστε σήμερα και ακόμα αναζητούμε το αυτονόητο και την ‘’κανονικότητα’’, πάντα όμως  με λάθος τρόπο.

Φθάσαμε στα μνημόνια – παρά το ‘’λεφτά υπάρχουν’’ - ζούσαμε με δανεικά και ξοδεύαμε πολλαπλάσια από την παραγωγή μας. Το παίξαμε περήφανοι και νταήδες, αλλά παράλληλα ‘’ζήτουλες’’, με προτεταμένο το χέρι της ζητιανιάς και της ελεημοσύνης και  καυχηθήκαμε για  αξίες, που ανήκαν στους προγόνους μας τις οποίες όμως,  έχουμε συνειδητά απεμπολήσει προ πολλού. Ανακαλύψαμε νέες ‘’ιδεολογίες’’ των μνημονιακών και αντιμνημονιακών, αλλά οι περισσότεροι, περάσανε και από τις δυο πλευρές και μάλιστα με τον ίδιο ζήλο!!! Αντί λοιπόν να ‘’σκύψουμε’’ ενωμένοι στο πραγματικό μας πρόβλημα – που είναι η ανικανότητα λαού και εξουσίας – αναζητούμε ακόμα τους ‘’βαρβάρους’’ που φταίνε για όλα μας τα δεινά , για  να εξιλεωθούμε από τα τόσα λάθη μας και να  ξεφορτωθούμε ‘’ με τρόπο’’ τις  ευθύνες μας.

Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών ,  άθεων , αγνωστικιστών , φαρισαίων , είναι καιρός κάτι να γίνει για να ξεφύγουμε από τις ψευδαισθήσεις και τις φρούδες ελπίδες μας, γιατί οι ξένοι μας κατάλαβαν [ άσχετα με όσα μας λένε] . Μας αντιμετωπίζουν σαν τρελούς, δηλαδή ‘’πάνε με τα νερά μας’’, αφού  έτσι  μας ξεγέλασαν για να  αποδεχθούμε  όσα μέχρι τώρα  αρνιόμαστε με διάφορα προσχήματα.  Άς τον τρελό στην τρέλα του, που λένε  και οι στίχοι του παρατιθέμενου  λαϊκού  άσματος  του Άκη Πάνου, γιατί εκεί ακριβώς βρισκόμαστε,  πριν τον ζουρλομανδύα: Α. Ταρνανάς

‘’Άσ’ τον τρελό στην τρέλα του και μη τον συνεφέρεις Τι κρύβει μέσα το μυαλό ενός τρελού δεν ξέρεις Μπορεί να βρει στην τρέλα του αυτά που ’χει ποθήσει και που δεν αξιώθηκε να δει και ν’ αποκτήσει Βρε άσ’ τον τρελό στην τρέλα του άσ’ τονε στο όνειρό του Τον κόσμο αυτό σιχάθηκε κι έφτιαξε ένα δικό του’’.

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

                 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

[ Απλά και όχι απλοϊκά μαθήματα  ιστορίας]

         

Ομολογώ ότι η σημερινή γιορτή της γυναίκας  κατέληξε  τραγική ειρωνεία και  φαλκίδευση των ίδιων των δικαιωμάτων της που δήθεν  υποστηρίζει η υποκριτική μας κοινωνία. Ο εορτασμός αποτελεί  κατάλοιπο   του σοβιετικού ολοκληρωτισμού, που κάποιοι εξακολουθούν να επικαλούνται και  μετά την παταγώδη πτώση  του. Αναφέρομαι σε μια εποχή που οι γυναίκες αποτελούσαν  μόνο   μέσο της γενικότερης παραγωγικής διαδικασίας!!!

Θυμάμαι – στα δώδεκα χρόνια που έζησα από μέσα τον υπαρκτό  σοσιαλισμό – ότι σαν σήμερα ,προβάλλονταν γυναίκες με διακρίσεις στο Κόμμα και στα εργοστάσια, ενώ την επομένη, αυτές οι ‘’τιμημένες’’ γυναίκες [ που μου θύμισαν τα τιμημένα γηρατειά του Αντρέα] επέστρεφαν στις οικοδομές και άλλα σκληρά επαγγέλματα, στο πλαίσιο της ‘’εξίσωσης’’ των δικαιωμάτων τους.

 Θυμάμαι επίσης, ένα περιστατικό  μια τέτοια μέρα, στο πολυτελές ξενοδοχείο INTERNATIONAL  της  πολιτισμένης  Πράγας . Ένα μπουλούκι γυναικών από  χωριά – με τοπικές ενδυμασίες –  οι περισσότερες των οποίων έβλεπαν για πρώτη φορά κάτι τόσο επιβλητικό, που τις ξεναγούσαν οι ‘’ειδικοί’’ και προσπαθούσαν να τους πείσουν  πως σε λίγο  όλοι θα ζουν ανάλογα. Τελικά ‘’επαληθεύτηκαν’’ αλλά με την περεστρόικα,  την  πτώση του τείχους του Βερολίνου και του ίδιου του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’.

 Στο Βελιγράδι έβγαζαν στο δρόμο τα παιδιά των σχολείων με κόκκινα μαντήλια στο λαιμό που κατέληγαν στις πλατείες ή στα εργοτάξια , που γινόταν η βράβευση για τις πιο καλές εργάτριες και  την κομματική τους δράση. Η γιορτή  αυτή τώρα πια – όπως και τόσα άλλα – εμπορευματοποιήθηκε, αλλά καλόν είναι να ξέρουμε και την αφετηρία της, γιατί όπως φαίνεται, κάποιοι προσπαθούν να την επαναφέρουν από την ‘’πίσω πόρτα’’.

Όλα αυτά φέρνουν  στο νου τους θρύλους για μαρμαρωμένους βασιλιάδες και  ‘’πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι’’, που συμπίπτει απόλυτα και με τις  γιορτές εκείνων που ανταλλάσσουνε  ευχές στις  επετείους της Οκτωβριανής επανάστασης!!! Η υποκρισία στις μέρες μας δεν έχει όρια  και βέβαια δεν αναφέρομε σε όσους  ονειρεύονται , αλλά σ’ εκείνους  που θέλουν να κάνουν  όνειρα αυτούς τους  ‘’Εφιάλτες’’.

Δεν αμφισβητώ το ξεκίνημα και τους πραγματικούς αγώνες για ίσα δικαιώματα και ίδιες ευκαιρίες ανδρών και γυναικών, αλλά την εκμετάλλευση όλων αυτών των αγώνων με μονόφθαλμη ‘’ιδεολογική’’ προσέγγιση και μονολιθικά. Ζούμε μια εποχή που αμφισβητούνται γενικώς όλα τα δικαιώματα και επικρατεί ο νεποτισμός και οι νομενκλατούρες. Έτσι , σε αντιπερισπασμό,  προσπαθούν, με τη μέθοδο του ‘’διαίρει και βασίλευε’’, να χρυσώσουν το χάπι της ισότητας  στις γυναίκες, που υπερτερούν αριθμητικά στον συνολικό πληθυσμό και ‘’ο νοών νοήτω’’!!

Μιλώντας για   ισότητα των δύο φύλων, πρέπει να αναφερόμαστε στα ίσα δικαιώματα και όχι στην τεχνητή ‘’εξομοίωση’’, γιατί οι γυναίκες έχουν από τη φύση τους  διαφορετική κατασκευή και ευτυχώς πιο σπουδαίο ρόλο να παίξουν , αφού είναι  αυτές που  δίνουν και την ίδια τη ζωή. Ας τις τιμούμε λοιπόν καθημερινά  γι’ αυτό που  είναι  αποφεύγοντας  όλες τις  διακρίσεις, αφού άνδρες και γυναίκες είναι πάνω από όλα άνθρωποι. Αν πράγματι θέλουμε κάτι να κάνουμε γι’ αυτό , ας προστατέψουμε όλοι μαζί τα ανθρώπινα δικαιώματα, που στην εποχή μας παραβιάζονται χωρίς ντροπή και κυρίως από αυτούς που τα επικαλούνται και ίσως και τα γιορτάζουνε πιο έντονα.

 Το  σημαντικό δεν είναι οι φιέστες και οι γιορτές αλλά η πραγματική ζωή και ο σεβασμός ,  άσχετα με το φύλο.  Είναι , νομίζω, υποκριτικό να θυμόμαστε τη δημιουργό της ζωής μόνο κάθε  8 του Μάρτη και να την αγνοούμε, την ίδια και το ρόλο της , όλες τις άλλες μέρες. Η γυναίκα είναι πάνω από όλα άνθρωπος και όχι ‘’ σκεύος  για  αλλότριους σκοπούς ‘’ . Κυρίες μου , κάθε μέρα, χρόνια πολλά για τους αγώνες σας και ευχαριστώ για όσα απλόχερα προσφέρετε σ’ όλη την κοινωνία.   Αντώνης  

ΠΑΕΙ ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΚΥΡΙΑΚΉ

Οι μεγάλοι !!! και οι ανύπαρκτοι!!!

Πριν προχωρήσω στον ουσιαστικό σχολιασμό του ομότιτλου μηνύματος, που μου περιήλθε από τη φίλη μου Εύα, αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω μια αποσαφήνιση  στον  χαρακτηρισμό Μεγάλος, αφού οι άλλοι, σαν ανύπαρκτοι, δεν  αφορούν κανένα. Μεγάλοι είναι οι ξεχωριστοί, αυτοί που έκαναν πράγματα σπουδαία  για τη χώρα τους και τον κόσμο ολόκληρο και όχι οι μικρομέγαλοι, μεγαλόσχημοι και ασήμαντοι ΄΄επώνυμοι΄΄ ή  ‘’αχθοφόροι’’ μεγάλων ονομάτων, που ύπουλα και  ετσιθελικά παρεισέφρησαν εκεί που δεν ανήκουν. Η εποχή μας δυστυχώς βρίθει από  μετριότητες που κάποιες συγκυρίες  τις έφεραν στην επικαιρότητα και μας τις  ‘’επέβαλαν’’,  δίνοντας το όνομά τους, σε στάδια, ιδρύματα , πλατείες δρόμους και ‘’ατραπούς’’, για να τους ‘’μεγεθύνουν’’. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που η λέξη ‘’μεγάλος’’  ακούγεται πια συχνότερα και από το   πολύ γνωστό   προσωνύμιο [!] των νέο-Ελλήνων.

Το κείμενο του μηνύματος είναι μια επιστολή που δημοσιεύθηκε στην ‘’Ελευθεροτυπία’’ στις 28 Μαρτίου 1992 – που παραθέτω αυτούσια- και αφελώς ερωτώ όλους τους ‘’προοδευτικούς’’ και ιδιαίτερα τους συνεχιστές έκδοσης της εφημερίδας εκείνης, τι λένε σήμερα για όσα γράφτηκαν τότε!!! Πετάξανε την ‘’λεοντή’’ της εποχής και θεωρούν τους διαδηλωτές φασίστες και ‘’ευάριθμους’’, για να φανούν ευχάριστοι στα νέα ‘’αφεντικά’’ τους! Ο πατριωτισμός στη χώρα μας είναι υπό διωγμό και σκόπιμα συγχέεται με τον εθνικισμό, ώστε αφήνεται στους ακροδεξιούς να τον ιδιοποιούνται. Δεν ξέρω αν έχουν αντιληφθεί ότι μ’ αυτή την τακτική και την απογοήτευση οδήγησαν τους Έλληνες να νοσταλγούν επάρατες εποχές και το όνομα του Παπαδόπουλου. Μήπως είναι καιρός να αφουγκρασθούν τι ξανακούγεται στην ελληνική επαρχία;

Ακόμα και οι ελάχιστοι πνευματικοί  ταγοί της χώρας μας αποφεύγουν να αντιδράσουν, φοβούμενοι τη ρετσινιά που εύκολα αποδίδεται σε όποιον έχει  αντίθετη άποψη, όπως συχνά συμβαίνει με  τις παρεμβάσεις της Εκκλησίας μας . Δεν σεβάστηκαν ούτε τον μεγάλο αριστερό και μουσουργό  Μίκη Θεοδωράκη, που χωρίς αυτόν και το έργο του και τον Μανώλη Γλέζο δεν θα τους ήξερε κανείς, ούτε ο θυρωρός τους. Έφτασαν στο σημείο να του κάνουν κριτική και να αφήνουν υπαινιγμούς  για την ηλικία  και την πνευματική τους επάρκεια ,ασήμαντα ανθρωπάκια. Προβάλλονται ονόματα Καλαμούκης, Διονέλης, Βαξεβάνης, Καρανίκας και τόσα άλλα, κάτω από τον τίτλο  ‘’τοποθετήσεις για την ομιλία του Θεοδωράκη στο ‘’εθνικιστικό συλλαλητήριο’’, από τους δήθεν αριστερούς που όψιμα ανακάλυψαν το καλό  ΝΑΤΟ, ΤΗΝ Ε.Ε. και τις  φιλικά διακείμενες ΗΠΑ.

Όσο για θέμα της Μακεδονίας μας, το έχω ξαναπεί, ας κοιταχτούν στον καθρέφτη τους οι  δήθεν προοδευτικοί, που έβαλαν το χεράκι τους το 1948-49  και βοήθησαν έμμεσα αλλά και άμεσα στην ‘’δημιουργία  μακεδονικού’’, γιατί αυτό  υπηρετούσε τις  ανάγκες και τις και  αντιλήψεις τους της εποχής εκείνης και είναι καιρός να  κάνουν τουλάχιστον την αυτοκριτική τους.

Παραθέτοντας την επιστολή των ‘’μεγάλων’’ μας το 1992, διερωτώμαι αν διάβασε κανείς το τόσο επίκαιρο σχόλιο του Οδυσσέα Ελύτη και ποια είναι η γνώμη τους για τη μεταμφιεσμένη βαρβαρότητα, που κάνουν πως δεν βλέπουν. 

Ελύτης, Μελίνα, Αρβελέρ, Τσάτσος, Μάνεσης για τη Μακεδονία - Πού είναι σήμερα οι πνευματικοί ταγοί; Υποτάχθηκαν;

«Οι υπογραφόμενοι θεωρούμε υποχρέωσή μας τόσο απέναντι στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, την Ελλάδα, όσο και στη μεγαλύτερη πατρίδα μας, την Ευρώπη, να απευθυνθούμε σε σας και να θέσουμε υπόψη σας τα ακόλουθα:

Σας είναι ασφαλώς γνωστή η προσπάθεια που άρχισε παλιότερα και συστηματοποιήθηκε μετά το 1944 με την ίδρυση, στο πλαίσιο της Ομοσπονδιακής Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, ενός ομόσπονδου κρατιδίου υπό το όνομα ”Δημοκρατία της Μακεδονίας” με αποκλειστικό στόχο, τότε και τώρα, την αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων, εντός των οποίων περικλείεται η ελληνική Μακεδονία, ως περιοχή της βόρειας Ελλάδας, με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη, κατοικούμενη από αμιγώς ελληνικό πληθυσμό...
Ο ελληνικός λαός -αυτό το έδειξαν και οι 1.000.000 διαδηλωτές που ξεχείλισαν τους δρόμους της μακεδονικής μας πρωτεύουσας, της Θεσσαλονίκης, στις 14 Φεβρουαρίου- δεν ξέρουμε κατά πόσο θα μπορέσει να παραμείνει απαθής μπροστά σ’ αυτή την απειλή κατά της εδαφικής του υπόστασης και της εδαφικής του ακεραιότητας. Θα πρόκειται άλλωστε για απειλή και για την Ευρώπη και πάντως για την ειρήνη στην περιοχή των Βαλκανίων.
Ελπίζουμε ότι θα θελήσετε να λάβετε υπόψη σας όσα θεωρήσαμε σκόπιμο, όχι από απλή ευαισθησία, αλλά ως ηθική, νομική και πολιτική υποχρέωσή μας να θέσουμε υπόψη σας. Για μας η ψυχή μας είναι τo όνομά μας».
Οδυσσέας Ελύτης, Μελίνα Μερκούρη, Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, Δημήτρης Τσάτσος, Αριστόβουλος Μάνεσης, Γιάννης Γεωργάκης
Επιστολή στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» 28 Μαρτίου 1992

Με το τέλος του άρθρου μου αλλά κι αυτής της  Κυριακής, θα κάνω μια προσπάθεια να ξεσκεπάσω  τη μεταμφιεσμένη βαρβαρότητα και τα άγρια ένστικτά , με την τόσο επίκαιρη ομώνυμη μελωδική παρέμβαση του αείμνηστου Λάκη Παππά. Αντώνης Ταρνανάς

ΩΔΙΝΕΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΕΤΕΚΕΝ ΜΥΝ

              [Κοιλοπονούσε το βουνό και γέννησε ποντίκι]

         Η ιστορική αυτή φράση του σατιρικού συγγραφέα  Λουκιανού, από την πραγματεία του ‘’ Πῶς δεῖ ἱστορίαν συγγράφειν ‘’, βρίσκει απόλυτη εφαρμογή και σε όσους – ευρισκόμενοι στην εξουσία - γράφουνε ιστορία’’. Ο ίδιος αντιδιαστέλλει τον στόχο της ιστορίας – που είναι η έκθεση της αλήθειας- με εκείνον της ‘’ρητορικής’’ [δημαγωγίας], της τέχνης των λαϊκιστών που αποβλέπει  στην τέρψη του ακροατηρίου.

          Αρκούμενοι στα ελάχιστα  αυτά  ιστορικά στοιχεία, ερχόμαστε στη δική μας  ζέουσα μα και ζέχνουσα, ζώσα, πραγματικότητα, δηλαδή στο αποτέλεσμα των συλλογικών ωδίνων  του κομματικού μηχανισμού, που μόλις την τελευταία στιγμή απέτρεψαν το ‘’ανεμογκάστρι’’. Τελικά γεννήθηκε ‘’μυς’’ και για να σώσουν τα προσχήματα τον ονόμασαν  μερικό ανασχηματισμό.

          Με δεδομένο ότι ο όποιος ανασχηματισμός αποτελεί αποκλειστικό  προνόμιο του Πρωθυπουργού, δεν θα σχολιάσουμε την ονοματολογία και τα παζαρέματα για το κράτημα των ισορροπιών, δικαιούμαστε όμως και ένα δικό μας ‘’μερικό’’ σχολιασμό!!!

          Μάθαμε ότι με την καραμπόλα’’ που δημιούργησε η μετακόμιση του σοβαρού [ το αναφέρουμε διότι δεν υπάρχουν και πολλοί] κ. Βίτσα στη θέση-παγίδα του ταλαίπωρου κ. Μουζάλα, προέκυψε  πρόβλημα ποιος θα παίξει το ρόλο του υφιστάμενου του αριστεροδέξιου κ. Καμένου. Μπροστά λοιπόν στην αδυναμία εξεύρεσης τυπικών  ‘’εθελοντών αυτοκτονίας’’ και για να αποφευχθεί το φιάσκο της ‘’ψευδοκύησης’’, αναγκάστηκαν  να αποδεχθούν την γέννηση του  γνωστού ‘’μυός’’ , που έχει ροκανίσει μέχρι τώρα, μια πολυκομματική κυβέρνηση [στην οποία συμμετείχε], την υψηλή πανελλήνια δημοτικότητά του και  το ίδιο  το Κόμμα του , το οποίο έκανε  τελεία.

          Όλα τα προηγούμενα έγιναν πια και ουκ απογίνονται και    εξ αυτών προέκυψαν  οι προοδευτικοί  τριτομνημονιακοί  [των 100 και βάλε δις], αλλά ο ποντικός μας, είχε μείνει στα αζήτητα. Εδώ λοιπόν έγινε το μεγάλο  θαύμα, για  τη σωτήρια λύση του προβλήματος, με τον εξαναγκασμό του ‘’νεότευκτου μυός’’ να ‘’γλείψει εκεί που επιμόνως και επί μακρόν  έπτυε!!! Θα μου πείτε ότι και αυτό εντάσσεται στη νέα  αριστερή ηθική προνομία, σκέφθηκε όμως  κανείς αν η  υπουργοποίηση είναι αρκετή να αμβλύνει την  αδηφάγο τρωκτική προδιάθεση του άνδρός να ‘’τρώει’’ ό,τι βρεθεί μπροστά του !!!

          Είναι μεγάλο κρίμα  και άδικο τόσο για την παράταξη, τον ίδιο και    τη χώρα, ένα άτομο τόσο συμπαθές και ικανό να γίνεται συνειδητά και επίμονα ο ηθικός  υπαίτιος μιας ιστορικής πλαστογράφησης. Κάποιος προκάτοχός του, ο κ. Αλαβάνος, διέγνωσε εγκαιρότερα το λάθος του και ζήτησε συγγνώμη και ανάλογα κινήθηκαν  οι κύριοι Θεοδωράκης και Γλέζος. Ειλικρινά ελπίζω να ‘’δικαιωθεί’’  ο ίδιος  και οι επιλογές του, γιατί αλλιώς, φοβούμαι ότι  θα καταστεί συνώνυμος με απευκταίες πράξεις.

Αντώνης Ταρνανάς

                                       

ΑΣ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΕΠΙ ΤΈΛΟΥΣ ΦΩΝΑΧΤΑ

                  Αρχή άνδρα δείκνυσι

Νομίζω ότι ήλθε ο καιρός να πούμε κάποιες αλήθειες και να ‘’ξεμπροστιάσουμε’’ όσους με τσιτάτα και κουτοπονηριές μας ξεγέλασαν  για να έλθουν στην εξουσία. Τώρα λοιπόν που κυβέρνησαν μας έδειξαν ποιοι είναι , τι ζητούσαν από μας – από τον πάντα προδομένο  λαό – αλλά και πού μας οδήγησαν σε τρία μόλις χρόνια.

Παραδέχτηκαν ότι μας είπαν ψέματα, ισχυριζόμενοι όμως ότι δεν έκαναν απάτες – τις είπαν  αυταπάτες - και πρόβαλαν για τούτο την ‘’αριστερή τους  ηθική’’, που  ‘’υπάρχει , όσο και  αυτοί  είναι αριστεροί ‘’. Τώρα, κατόπιν εορτής,  μας λένε ότι ‘’δεν είναι όλοι ίδιοι’’, ενώ η εξουσία τους κατέδειξε ότι κάποιοι είναι πολύ χειρότεροι , αφού  ‘’Αρχή άνδρα δείκνυσι’’.

Ο τραγικός μας Σοφοκλής στην Αντιγόνη του ξεκαθαρίζει απόλυτα ότι, η εξουσία αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα του άνδρα [ εννοεί γενικώς τον άνθρωπο].Είναι αυτό που ζούμε τις τελευταίες ημέρες, ενώ οι κρατούντες, μιλούν ακόμα για τη δική τους ‘’ ηθική ‘’ και διερωτώμαι τι άλλο θα δουν τα μάτια μας, για να πεισθούμε ότι υποτιμούν και την νοημοσύνη μας!!!Εδώ θα επικαλεσθώ δύο παλιότερα –εις ανύποπτον χρόνον -  δημοσιευθέντα ομότιτλα άρθρα:

Το ένα στην έντυπη έκδοση [20.10.2010] της ‘’ανεξάρτητης Ελευθεροτυπίας’’, που αργότερα μεταλλάχθηκε στην ‘’ανεξάρτητη συνεταιριστική εφημερίδα’’, που αποτελεί  φερέφωνο κάθε αριστερής εξουσίας – ιδίως της σημερινής. Εκεί λοιπόν ,ο κ. Ανδρέας Ρουμελιώτης, προσπαθώντας να μας δείξει τι εννοεί ο Σοφοκλής, το μετάφρασε στη νεανική αργκό, για να γίνει πιο κατανοητό και ιδού το αποτέλεσμα: ‘’Έντυπη Έκδοση Ελευθεροτυπία,  20. 10.2010 .

 «Αρχή άνδρα δείκνυσι»

Με τον ΑΝΔΡΕΑ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΗ

«ΑΡΧΗ άνδρα δείκνυσι». Τι εννοούσε ο Σοφοκλής; Ότι η ποιότητα του ανδρός φαίνεται μόνο όταν αναλάβει αξιώματα και εξουσία. Μεταφράζοντάς το στη νεανική αργκό, θα λέγαμε ότι οι περισσότεροι που το παίζουν άντρες και τζάμπα μάγκες, όταν έρχονται στην εξουσία αποδεικνύεται πόσο ασήμαντες κωλονιάρες, μπαγαπόντισσες, μπαμπέσες, ανυπόληπτες και ύπουλες γίνονται.’’ Προσωπικά δεν συμφωνώ με το λεξιλόγιο, αλλά ως ειδικότερος εμού , εκείνος  κάτι  ξέρει!!!

          Το δεύτερο  στη σατιρική- αποκαλυπτική εβδομαδιαία έκδοση ‘’ το Ποντίκι’’  της 23.4.2012, όπου πέραν του τίτλου, παρατίθεται πληρέστερο απόσπασμα από την Αντιγόνη [στίχοι 175-177] στην αρχαία ελληνική και σε μετάφραση για να καταλαβαίνουν όλοι,  που έχει ως εξής:

‘’ Αµήχανον δε παντός ανδρός εκµαθείν ψυχήν τε και φρόνηµα και γνώµην, πριν αν αρχαίς και νόµοισιν εντριβής φανή εµοί γαρ όστις πάσαν ευθύνων πόλιν µη των αρίστων άπτεται βουλευµάτων, αλλ’ εκ φόβου του γλώσσαν εγκλήσας έχει, κάκιστος είναι νυν τε και πάλαι δοκεί· και µείζον όστις αντί της αυτού πάτρας φίλον νοµίζει, τούτον ουδαµού λέγω.

«Είναι αδύνατο να µάθει κανείς τη διάθεση, το φρόνηµα και τη γνώµη τού κάθε ανθρώπου, πριν αυτός δοκιµαστεί στην άσκηση της εκτελεστικής και νοµοθετικής εξουσίας. Όποιος λοιπόν φέρει την ευθύνη της διακυβέρνησης της πόλης και ωστόσο δεν παίρνει τις καλύτερες αποφάσεις γι’ αυτήν, και για κάποιον λόγο κρατά το στόµα του κλειστό, και τώρα, όπως και πριν, µου φαίνεται ότι είναι εντελώς άχρηστος. Και όποιος θεωρεί έναν φίλο του σπουδαιότερο από τη πατρίδα του, αυτόν δεν τον υπολογίζω καθόλου».’’

Για να μην αδικήσω την πράγματι σατιρική αλλά μονόφθαλμη αυτή εφημερίδα, επισυνάπτω  [ στο τέλος ] ολόκληρο το άρθρο της και αναρωτιέμαι τι θα έλεγε σήμερα , κάτω από τον ίδιο τίτλο, γιατί μέχρι τώρα δεν βρήκα κάποιο ανάλογο σχόλιό της. Ας το κάνει και τώρα – εκ των υστέρων – αφού ποτέ δεν είναι αργά ,διότι εγώ , όπως και  πλείστοι άλλοι, θα το περιμένω!!!

Δεν αναφέρομαι επί του παρόντος στα λοιπά ‘’μίσθαρνα’’ όργανα που προβάλλουν και εφαρμόζουν στην πράξη την ‘’αριστερή τους ηθική’’, αφού έτσι βγάζουν καλύτερα το ‘’παντεσπάνι’’ τους, αλλά για πόσο ακόμα; Θα βάλω μια άνω τελεία στο παρόν με δυο αποφθέγματα απλά και μόνο  για προβληματισμό και ας τα σκεφθούν όλοι καλά : ‘’Έστι δίκης οφθαλμός ος τα πανθ’ ορά’’, που αναφέρεται στον Αισχύλο αλλά και ‘’φιλείν μεν προδοσίαν, προδότην δε μισείν’’ που αποδίδεται στον Ιούλιο Καίσαρα.

Σκεπτόμουν και άλλα πολλά να γράψω, αλλά συνέπεσε  παράλληλα μια συνέντευξη ΣΤΟΝ ΣΚΑΙ [ σήμερα 13.20],του Ευρωβουλευτή του Σύριζα κ. Κώστα  Χρυσόγονου, που τα είπε όλα πιο έγκυρα και πληρέστερα και στο άκουσμά τους ‘’εφριξα’’ .  Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο από το Ποντίκι

Τέλος φόρμας

23.4.2012

Αρχή άνδρα δείκνυσι

75

Ο Σοφοκλής, άνδρας σοφός, στο µνηµειώδες αιώνιο έργο του «Αντιγόνη», στους στίχους 175-177, γράφει:

Αµήχανον δε παντός ανδρός εκµαθείν ψυχήν τε και φρόνηµα και γνώµην, πριν αν αρχαίς και νόµοισιν εντριβής φανή εµοί γαρ όστις πάσαν ευθύνων πόλιν µη των αρίστων άπτεται βουλευµάτων, αλλ’ εκ φόβου του γλώσσαν εγκλήσας έχει, κάκιστος είναι νυν τε και πάλαι δοκεί· και µείζον όστις αντί της αυτού πάτρας φίλον νοµίζει, τούτον ουδαµού λέγω.

«Είναι αδύνατο να µάθει κανείς τη διάθεση, το φρόνηµα και τη γνώµη τού κάθε ανθρώπου, πριν αυτός δοκιµαστεί στην άσκηση της εκτελεστικής και νοµοθετικής εξουσίας. Όποιος λοιπόν φέρει την ευθύνη της διακυβέρνησης της πόλης και ωστόσο δεν παίρνει τις καλύτερες αποφάσεις γι’ αυτήν, και για κάποιον λόγο κρατά το στόµα του κλειστό, και τώρα, όπως και πριν, µου φαίνεται ότι είναι εντελώς άχρηστος. Και όποιος θεωρεί έναν φίλο του σπουδαιότερο από τη πατρίδα του, αυτόν δεν τον υπολογίζω καθόλου».

Η ιστορία και η γλώσσα αυτής της χώρας βρίθουν από παρόµοια συγκλονιστικά αποσπάσµατα, τα οποία µάλιστα θεωρούνται ως ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο οικοδοµήθηκε µέσα στους αιώνες ο παγκόσµιος πολιτισµός.

Παρακολουθώντας την τραγική µοίρα της σύγχρονης Ελλάδας, απορεί κανείς πως σε αυτόν τον τόπο, µε την κληρονοµιά ενός κολοσσιαίου πολιτισµού και µιας γλωσσικής παράδοσης που µεταφέρει αξεπέραστα βιώµατα, όλη αυτή η πολιτική παρακαταθήκη αποβαίνει γράµµα κενό, λευκή σελίδα, tabula rasa!

Αντίθετα µε ό,τι θα ήλπιζε κανείς και ίσως απ’ ό,τι ονειρεύτηκαν κάποιοι ονειροπόλοι εντός και εκτός Ελλάδας, «εντός και εκτός» ελληνικής ιθαγένειας, η νεοελληνική πολιτική ιστορία συγκροτεί ένα θλιβερό «χρονικό οικογενειακών και κοµµατικών δυναστειών», καθώς εύστοχα σηµειώνει ο Κυριάκος Σιµόπουλος, οι οποίες λυµαίνονται άγρια και λεηλατούν άκαρδα, εδώ και δυο συνεχόµενους αιώνες, αυτόν τον τόπο. Θα µπορούσε να ισχυριστεί κανείς µε πειστικότητα και ιστορικά τεκµηριωµένα επιχειρήµατα ότι η χώρα έχει καταληστευθεί από επαγγελµατικές οµάδες πολιτικών οι οποίες κληροδοτούσαν µέσω των «δηµοκρατικών» διαδικασιών την εξουσία από πατέρα σε γιο, από µάνα σε κόρη κι από πεθερό σε γαµπρό. Την εξουσία της χώρας την άσκησαν συγγενείς και φίλοι, υιοί και κορασίδες, πεθερές και µπατζανάκια, εξαίρετοι κουµπάροι και κουµπάρες, γενικώς «τα δικά µας παιδιά».

Αυτά λοιπόν τα αειθαλή «παιδιά» αποτέλεσαν το σταθερό σηµείο πάνω στο οποίο στηρίχτηκε το πολιτικό µας σύστηµα, αυτά τα αγέραστα «δικά µας παιδιά» εξέφρασαν την ύψιστη διαχρονική πολιτική πρακτική στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, σαν να µην είχε περάσει ούτε µια µέρα από το 1821 οπότε ο Παναγιώτης Παπατσώνης σηµείωνε: «διά µέσου του δανείου τούτου εδιωρήσαν εις όλας τας επαρχίας οπαδούς τους υπαλλήλους…»! Την ίδια εποχή, σύµφωνα µε τον Φιλικό Νικόλαο Σπηλιάδη, πριν ακόµα ξεκινήσει η Επανάσταση είχε οργανωθεί το κοµµατικό κράτος, το οποίο φρόντισε το πρώτο δάνειο της χώρας να τύχει «…ατασθαλούς διαχείρισης, πελατειακής, κοµµατικής έδρασης… διά σκοπούς φατριαστικούς»! Το ίδιο βιολί συνεχίζεται και µερικά χρόνια αργότερα, τότε που ο… κοµµατάρχης των αγγλικών συµφερόντων εν Ελλάδι Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος σηµείωνε αµέριµνος: «τον διορίζω πολιτάρχη… επειδή είναι εδικός µας»!

Έτσι η «ένδοξη» κατά τα άλλα Ιστορία της χώρας µας συνεχίζεται µε οµάδες συµφερόντων που αντιµάχονται από γενιά σε γενιά για το ποια θα πλουτίσει περισσότερο σε βάρος της χώρας. Τα τραγελαφικά περιστατικά πελατειακής πολιτικής, η απληστία, η αναισχυντία, µε την οποία κυβερνούσαν οι κατά καιρούς εκλεκτοί του λαού, δεν έχουν τελειωµό. Ένας χαρακτηριστικός ιστορικός διορισµός υπήρξε εκείνος όπου ο Δηµήτριος Βούλγαρης, ο οποίος διετέλεσε οχτώ φορές πρωθυπουργός, στην τελευταία του θητεία (9 Φεβρουαρίου 1874 - 27 Απριλίου 1875), διόρισε ως υπουργό Παιδείας και Εκκλησιαστικών τον γαµπρό του, ο οποίος αµέσως µετά πλούτισε άγρια µε την αγοραπωλησία «ιερών» µητροπολιτικών εδρών! Ένα άλλο χαριτωµένο παράδειγµα οικογενειοκρατίας είναι εκείνο που εκφράζεται σε ένα σατιρικό άσµα της εποχής, το οποίο τραγουδούσαν στον µελωδικό ρυθµό του ύµνου της 4ης Αυγούστου και διακωµωδούσε τη σύζυγο, τις κόρες και τους γαµπρούς του δικτάτορα Μεταξά:

Εμπρός για τη Λελέ Μανζούφα

Εμπρός για τη Νενέ Φωκά

Εμπρός και για την Χοντρολέλα

Και για τον Γιάννη Μεταξά.

Από την καλοστημένη παγίδα της εξουσίας δεν γλίτωσαν ακόμα και άνδρες των οποίων «η εκ των ανδραγαθημάτων αυτών δόξα έλαμπε τοσούτω φαεινή, ώστε ου μόνον να αυξήσωσι πράττοντες τα κοινά εφαίνετο δύσκολον, αλλά και ν’ αμαυρώσωσιν εκινδύνευον». Την παραπάνω σοφή προειδοποίηση του Δραγούμη δεν άκουσαν ούτε ο Κανάρης ούτε ο Κριεζής γιατί, όπως με χιουμοριστική διάθεση σημειώνει, «είχον δυστυχώς την πτέρναν τρωτήν, ηγάπων δηλαδή την Αρχήν και οι δύο». Μάλιστα, αργότερα θα επικρατήσει η υποβληθείσα από την Αυλή συνήθεια στα ύπατα αξιώματα να διορίζονται οι γόνοι των αγωνιστών, οι οποίοι το μόνο εφόδιο που χρειάζονταν ήταν το πατρικό όνομα και, όπως ήταν φυσικό, οι περισσότεροι από αυτούς «χάριν των πατέρων, προς ζημίαν δε των δημοσίων, και πλοίαρχοι αθαλάσσωτοι και στρατηγοί απειροπόλεμοι και υπουργοί αμαθείς ανεδείχθησαν».

Χαρακτηριστικό της ηθικής δικαίωσης που απολάμβαναν και απολαμβάνουν οι πολιτικοί αυτοί, που θεωρούν την άσκηση εξουσίας κληρονομική υπόθεση, είναι το παρακάτω απόσπασμα του οξυτάτου και οξύνου Ροΐδη, ο οποίος έγραφε στον «Ασμοδαίο» στις 29 Ιουνίου 1875: «Πτυόμενος σπογγίζεται· ουδόλως δε θεωρείται προσβεβλημένος αν οι σύγχρονοι Έλληνες φρονούσι, γράφουσι και κυρύττουσι περί αυτού, ως οι Γάλλοι περί του Μαζαρίνου, ότι γνωρίζει εικοσιτέσσαρας τρόπους να προμηθεύεται χρήματα εξ ων ο τιμιότερος είναι η κλοπή».

Αν αναρωτηθεί κανείς γιατί υπάρχουν τόσα υπουργεία και τόσοι υπουργοί, υφυπουργοί και υποψήφιοι υπουργοί, ας ανατρέξει στην πολιτική Ιστορία της Ελλάδας και ας ξεφυλλίσει τα ονόματα των πολιτικών οικογενειών από το 1821 έως τις μέρες μας. Κάποτε ο Βενιζέλος κατάφερε να υπουργοποιήσει το 1/4 των βουλευτών του. Στις μέρες μας, η αύξηση των υπουργείων αλλά και η καθιέρωση των υφυπουργείων αποτελεί σταθερό κανόνα του οικογενειακού πελατειακού κομματικού, πολιτικού κατεστημένου της χώρας – όχι γιατί καλύπτουν καμιά σοβαρή κρατική ή κοινωνική ανάγκη, αλλά μόνο και μόνο προκειμένου να κρατηθούν οι ισορροπίες και να ικανοποιηθούν οι προσωπικές, οικογενειακές και ρουσφετολογικές ανάγκες του πελατειακού μας πολιτικού συστήματος που εξακολουθεί να βυθίζει τη χώρα στον πάτο του έλους, αρκεί να διαπρέψουν οι πολιτικοί γόνοι του κομματικού συστήματος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η παρακάτω λίστα η οποία… αλιεύτηκε τυχαία στο Διαδίκτυο… Καμαρώστε και ψηφίστε!

Να μας ζήσουν να τους χαιρόμαστε…

«Επώνυμα με βαρύ πολιτικό παρελθόν δεν θα λείψουν, με πιο τρανταχτή την πιθανότατη υποψηφιότητα του γιου του αντιπροέδρου του κόμματος της Ν.Δ. Σταύρου Δήμα, Χρήστου, που αναμένεται να πολιτευθεί στην Κόρινθο.

Ένας ακόμη Καραμανλής, Κώστας κι αυτός, θα βρεθεί στα ψηφοδέλτια του κόμματος και μάλιστα στις Σέρρες. Πρόκειται για τον υιό του Αχιλλέα Καραμανλή, Κώστα.

Στα Τρίκαλα θα πολιτευθεί ο Κώστας Σκρέκας, γιος του νυν βουλευτή Θεόδωρου Σκρέκα.

ΟΙΚΟΣ ΑΝΟΧΗΣ

           Συμπτώσεις ή σημεία των καιρών ;

         Χθες, Κυριακή, η ΕΡΤ 1 επέλεξε την προβολή ενός έργου, με τίτλο ‘’ΟΙΚΟΣ ΑΝΟΧΗΣ’’, που  το 2011 είχε συγκλονίσει το όχι και τόσο συντηρητικό κοινό και τους κριτικούς του Φεστιβάλ των Καννών. Είναι και αυτό ένα δείγμα ‘’προοδευτισμού’’ ή εναρμόνισης  με την γενικότερη αισθητική και πρακτική της εποχής που διανύουμε; Το έργο, πέραν των άλλων λεπτομερειών που αποφεύγω για ευνόητους λόγους, αναφέρεται ‘’ Στις αρχές του 20ού αιώνα, όπου ένας οίκος ανοχής ζει τις τελευταίες μέρες της ιστορίας του. Στον μικρόκοσμό του, κάποιοι άνδρες ερωτεύονται κι άλλοι γίνονται επικίνδυνα βίαιοι, οι γυναίκες μοιράζονται μυστικά, φόβους, χαρές, πάθη, πόνους… ‘’ Αποτελεί με λίγα λόγια τον πλήρη ευτελισμό της ‘’ανυπεράσπιστης’’ γυναίκας και την απουσία κάθε ηθικού φραγμού., Γίνεται σκεύος ηδονής, αλλά τηρεί όλους τους κανόνες υγιεινής και υποταγής. Απόλυτη εμπορευματοποίηση της γυναικείας σάρκας, ενώ στις μέρες μας,  άλλες κυρίες [ οι δικές μας] από δασκάλες του Δημοτικού αναγορεύονται σε πανεπιστημιακούς καθηγητές.

          Αυτό συμβαίνει σε μια χώρα που το 1998 το ενδεκαμελές εκλεκτορικό σώμα είχε αρνηθεί [ με ψήφους  6-4 ] την έδρα του Καθηγητή στο μεγαλύτερο σύγχρονο έλληνα επιστήμονα και ερευνητή, τον κ. Δημήτριο Νανόπουλο. Σήμερα όμως έχουμε αριστερή κυβέρνηση και νέους κανόνες ηθικής . O tempora o mores !!! που θα έλεγε – αν ζούσε -  ο Κικέρωνας, ρίχνοντας και μια ‘’μούντζα’’.

Εντελώς συμπτωματικά η έναρξη της προβολής του έργου ακολούθησε τα γεγονότα ενός άλλου ‘’οίκου ανοχής’’ που χθες το βράδυ είχε μεταφερθεί στην Τούμπα, στον ποδοσφαιρικό αγώνα ΠΑΟΚ- Ολυμπιακού, που δεν ξεκίνησε  ποτέ. Αφορμή υπήρξε  ‘’ένα χαρτάκι ταμιακής μηχανής’’- όπως το περιέγραψαν τα τοπικά μέσα – που  ‘’χτύπησε στο πρόσωπο τον ισπανό προπονητή του Ολυμπιακού’’. Πάντως  δεν είναι η πρώτη φορά που κάποια αντικείμενα ‘’πετάνε’’ μόνα τους εναντίον ανθρώπινων στόχων. Ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΟΚ Κυριάκος Κυριάκου εκ μέρους της ΠΑΕ ΠΑΟΚ: δήλωσε ‘’Περιμένουμε να κλείσει ο διαιτητής το φύλλο αγώνα. Έχετε δει τα πράγματα, τα έχετε συζητήσει. Ο Ολυμπιακός ήρθε εδώ με συγκεκριμένο στόχο.’’  Το κακό γι’ αυτόν και το άμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι όλοι πράγματι τα είχαμε δει όλα σε απευθείας μετάδοση. Άφησε μάλιστα  την εντύπωση ότι οι μαζοχιστές Πειραιώτες πήγαν στη Θεσσαλονίκη για να αποτελέσουν στόχο στο ‘’χαρτάκι που πέτυχε ‘’ τον άτυχο Ισπανό προπονητή.

Ο Πρόεδρος του ΠΑΟΚ, θυμήθηκε τα ελληνικά του και δήλωσε εν κινήσει – αν άκουσα και κατάλαβα καλά- ‘’ συγγνώμη από φιλάθλους του ΠΑΟΚ’’. Για κακή τύχη όμως αμφοτέρων των επισήμων, ο ‘’ελεύθερος αυτός σκοπευτής’’  έχει και προηγούμενη καταδίκη για σκόπευση με ειδικό πιστόλι φωτοβολίδας. Για όλα αυτά δεν ακούστηκε ούτε μια συγγνώμη από όσους είχαν προγραμματίσει να δούνε ζωντανά ή τηλεοπτικά τον αγώνα. Ασορτί ήταν και η στάση του Βέλγου  ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού κ. Μιραλά, που ασχημονούσε ασύστολα. Κρίμα γιατί στη χώρα του οι άνθρωποι είναι ευγενείς και δεν επιτρέπουν  ανάλογες καταστάσεις.

Θα μου πείτε τώρα τι με έπιασε και το έριξα στα ποδοσφαιρικά!!! Απλούστατα ήταν η αφορμή για να καταδείξω την γενικότερη ποδοσφαιροποίηση της ζωής στη χώρα μας – κύρια στην πολιτική- όπως συμβαίνει πολύ συχνά και ιδιαίτερα με τα τελευταία καραγκιοζιλίκια στη Βουλή που από τους 11 ‘’κατηγορούμενους’’ αφαιρείται αυθαίρετα ο ένας [ο δικός μας] και οι λοιποί χαρακτηρίζονται ένοχοι – πριν αποφανθεί γι’ αυτό ο φυσικός τους δικαστής και στήνονται οι ονομαστικές τους κάλπες   [μόνο η φωτογραφία τους είχε παραλειφθεί].

Τι να προσθέσει  κανείς σε  όσα ακούγονται για την  αναπληρώτρια Υπουργό Εργασίας κυρία Αντωνοπούλου και σύζυγο του υπουργού οικονομίας κ. Παπαδημητρίου, που ελάμβανε – με αίτησή της – 12.000 Ευρώ το χρόνο ως επίδομα ενοικίου, αφού είχε δηλώσει ως τόπο κατοικίας της τις  ΗΠΑ. Το ζευγάρι αυτό των ‘’ μεταγραφών’’ από τη φίλη μας Αμερική, έχει περιουσιακά στοιχεία που ξεπερνούν τα 3,5 εκατομμύρια Ευρώ.  Δηλαδή η ποδοσφαιροποίηση ακολουθεί όλους τους κανόνες της ΦΙΦΑ, βάσει των οποίων ξοδεύονται τεράστια ποσά για μεταγραφές άσων του είδους. Μπορεί βέβαια εκ των υστέρων να πούνε ότι δεν τόθελε και ότι σε ένδειξη καλής θέλησης θα τα επιστρέψει,  ‘’τώρα που την πιάσανε με τη γίδα  στην πλάτη’’ – όπως λέει και ο κ. Πολάκης!!!

Έτσι λοιπόν επανέρχομαι στην αρχή του άρθρου μου, μένοντας μόνο στον τίτλο που περιγράφει εναργέστερα την παρούσα κατάσταση και ζητώ συγγνώμη από τις επαγγελματίες του είδους ή εκείνες που η ανάγκη επιβίωσης τις οδήγησε σε  αυτή την ταπείνωση. Αντώνης Ταρνανάς

ΔΙΑΒΙΒΑΣΗ ΔΥΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ

Είναι ευτυχία να νιώθεις ότι περιβάλλεσαι από αξιόλογους ανθρώπους και ότι η ζωή δεν εξαντλείται σε ιδεοληπτικές κορώνες. Η χώρα μας έχει και άξιους που θα τη βοηθήσουν  να βγει από αυτόν τον βόρβορο, που έχει κατακλύσει την εποχή μας.

Παραθέτω τα δυο κείμενα που μου περιήλθαν από φίλη μου με τη μοναδική προσθήκη ότι λυπάμαι  αφάνταστα που δεν είναι δικά μου. ΄Ισως κάποτε μπορέσω κι εγώ να γράφω με την ίδια αντικειμενικότητα και κυρίως το ίδιο θάρρος. Αντώνης Ταρνανάς

Καλημέρα καλοί μου φίλοι

Και να ήταν μόνο τα όσα αναφέρει ο κ. Στεφανίδης στην επιστολή του προς την "κυρία" Μπέττυ??

Παρακολουθώντας χτες και σήμερα τα της Βουλής των Ελλήνων. δάκρυσα. Και δάκρυσα γιατί τόσοι αγώνες κυρίως των γονέων μας  προκειμένου εμείς και τα παιδιά μας να ζήσουν καλλίτερα πήγαν ΤΕΛΕΙΩΣ χαμένες.

Δεν θα σου γράψω τίποτα περισσότερο. Απλά στου προωθώ το κείμενο ενός φίλου των παιδιών μου, ενός παιδιού που έχει παραμείνει στην Ελλάδα προσπαθώντας να επιβιώσει.

Δεν είναι κρίμα να βλέπει τα όνειρα του, τις ελπίδες του, τις προσπάθειες του να καταστρέφονται από αυτό το καρκίνωμα που μας κυβερνά ?

"Ήμουν στα θεωρεία της Βουλής χτες, έως τα ξημερώματα, παρακολουθώντας τη συνεδρίαση. Θέλησα να αφουγκραστώ το κοινοβουλευτικό κλίμα, στην αίθουσα της ολομέλειας, στο εντευκτήριο, στους διαδρόμους, να κατανοήσω βαθύτερα την πολιτική κατάσταση.

Όσο άκουγα τις ομιλήτες είχα ένα διαρκές αίσθημα ασφυξίας που ενισχύονταν με την ώρα.
Το κράτος δικαίου σε κατάρρευση και το Σύνταγμα κουρελόχαρτο, μετά τις εξόφθαλμες παραβιάσεις στη διάκριση των εξουσιών, την προχειρότητα και την ακυρότητα της προδικασίας. Δεν είναι υπερβολή. Είναι πραγματικότητα : Η δημοκρατία είναι σε διωγμό και θεμελιώδεις θεσμοί του πολιτεύματος νοθεύονται. Ο Βενιζέλος, στην υποδειγματική ομιλία του, το πηγε παραπέρα. Εσχάτη προδοσία, είπε.
Ήθος κοινοβουλευτικού λόγου με "γαλλικά", απαξίωση και δολοφονίες χαρακτήρων, μάχη στο βούρκο, ατζέντα διχασμού, τόσο κοινοβουλευτικού οσο και κοινωνικού. Βουβοί οι πολίτες σε παραίτηση, η μετριοπάθεια συνθλίβεται, τα άκρα τρίβουν τα χέρια τους, η μάχη στο βούρκο είναι το βουτυρο στο ψωμί τους.
Η εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο και στην Κύπρο αμφισβητείται όπως ΠΟΤΕ άλλοτε. Η Τουρκία θέλει, αποδεδειγμένα και συντεταγμένα, θερμό επεισόδιο και στρατιωτικά τετελεσμένα. Στο Σκοπιανό άνοιξε παράθυρο ευκαιρίας για συμβιβασμό και επίλυση, και το Μαξίμου το διάβασε ως ευκαιρία διαίρεσης των αντιπάλων, δεν επεδίωξε συναίνεση, δεν ενημέρωσε θεσμικά, δεν έχει εθνική ευθύνη, δεν θέλει να το λύσει. Η  Ελλάς παραμένει χώρα-μέρος του προβλήματος της περιοχής, αντί να είναι μέρος της λύσης, της εγγύησης ασφάλειας και σταθερότητας.
Ουδείς τρελός θα φέρει τα χρήματά του σε επενδύσεις με αυτο το εκρηκτικό μείγμα, το καθοδικό σπιράλ θα παρασέρνει την εργασία και τους νέους στον πάτο του βούρκου.
Ο τρελός Ερντογάν, τα καθημερινά φυτίλια στο Αιγαίο, οι ισαποστάκηδες "ξένοι" σύμμαχοι και εταίροι, κουρασμένοι με το "ελληνικό ζήτημα" και με δικά τους εσωτερικά θέματα, οι μοιραίοι της Κυβέρνησης, ο διχασμός, ο βούρκος.

Θα είναι θαύμα αν γλιτώσουμε την μεγάλη εθνική ήττα, με όρους, πλέον, απώλειας εδαφών και αλλοίωσης πολιτεύματος. Καλή μας τύχη και ο Θεός βοηθός."

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΗ ΚΑΘΗΓΗΤΗ κ. ΜΑΝΟΥ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗ 

ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ  ΠΑΝΕΠΙΣΤΉΜΙΟ
ΣΤΗ ΣΎΖΥΓΟ ΤΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ
Ανοιχτή επιστολή στην κυρία Μπέτυ Μπαζιάνα
Αγαπητή μου κυρία, αγαπητή συνάδελφέ μου, πλέον, και αγαπητή παλιά συντρόφισσα,
Σου γράφω αυτά τα δυο φιλικά λόγια και ως γονέας και ως πολίτης. Κατ´ αρχάς καλή χρονιά και επιτυχίες στα νέα σου ακαδημαϊκά σου καθήκοντα. Σε καμάρωσα από την τηλεόραση να σε ξεναγούν στο αμφιθέατρο που θα διδάξεις οι επικεφαλής του Πανεπιστημίου Στερεάς Ελλάδας. Αντιλαμβάνομαι τη χαρά και την περηφάνειά σου όπως επίσης αντιλαμβάνομαι την πικρία και τον θυμό χιλιάδων άλλων νέων ανθρώπων με τα δικά σου αλλά και με πολύ περισσότερα προσόντα οι οποίοι δεν "χώρεσαν" στο πρόσφατο νόμο που σε προβίβασε από δασκάλα της πληροφορικής στο δημοτικό σε διδάσκουσα στο πανεπιστήμιο. Δεν είναι πάντως τυχαίο ότι οι πάντες μιλούν, κακόπιστα αν θέλεις, για νόμο "Μπαζιάνα" εφόσον περισσεύουν και η καχυποψία, και ο φόβος για τις πράξεις ή τις παραλείψεις της "Πρώτης Φοράς Αριστερά". Και ποιος θα τους ψέξει γι’ αυτό μετά από τόσες παλινωδίες, ακυρώσεις, χαριστικούς συμψηφισμούς προς ημετέρους, νεποτισμό, κλπ.; Πως μπορείς να πείσεις όλον αυτόν τον θυμωμένο και αποκλεισμένο κόσμο, ότι οι ακαδημαϊκοί εκλογείς σου  δεν επηρεάστηκαν από την τόσο στενή σου σχέση με την εξουσία; Γιατί περί αυτού πρόκειται.

Επαναλαμβάνω εδώ την άποψη που έχω διατυπώσει και παλιότερα. Ήταν πριν ένα χρόνο περίπου όταν προσπάθησα να ξεναγήσω και εσένα και τον Αλέξη και τον συνεχώς δύσθυμο υπουργό πολιτισμού στην έκθεση "Κόκκινο" στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Φαινόσουν τότε ευτυχής πλάι στον πρωθυπουργό σύζυγο σου λες και όλα τα οράματα της γενιάς μου αλλά και της γενιάς σου ήταν η εξουσία σας ως αυτοσκοπός. Η εξουσία απογυμνωμένη από οποιαδήποτε ηθική ή αισθητική. Χωρίς ζωοποιά σύμβολα σαν εκείνα που προσπάθησε να οικειοποιηθεί χτες ο πρωθυπουργός στη Καισαριανή. Το πλοίο, αγαπητή Μπέτυ, που λέγεται Ελλάς βυθίζεται αργά, βασανιστικά. Μέσα σε λίγα, μόλις, χρόνια ξαναγυρίσαμε στις εξευτελιστικές συνθήκες εξάρτησης και πολιτικής πατρωνίας που ίσχυαν ήδη από το 1830 και την δημιουργία του "πρότυπου βασιλείου" (κατά την αείμνηστη Ελένη Σκοπετέα). Ό τι κατακτήθηκε στους δυο αιώνες ελεύθερου βίου, χάθηκε στην εποχή μιας από παλιά προαναγγελθείσης κρίσης. Κι αυτό είναι κάτι που θα βαρύνει τις επόμενες γενιές. Να γιατί σας κατηγορώ. Γιατί δεν έχετε συνείδηση Ιστορίας.

Αγαπητή Μπέτυ, δεν υπάρχει αρκετή υποκρισία σε όλα αυτά; Όλοι σας μοιάζει να υποδύεστε τραγικούς ρόλους με μάσκες όμως κωμωδίας. Το λέω ευθέως. Η θέση σου ως συζύγου του πρωθυπουργού είναι απείρως σπουδαιότερη με απείρως πιο ουσιαστικά καθήκοντα από οποιαδήποτε ακαδημαϊκή τήβεννο. Είναι μια θέση πολιτική είτε θέλεις είτε όχι, πολύ υψηλών προδιαγραφών. Η κάθε σου επιλογή, κάθε σου κίνηση, αποκτά τεράστια συμβολική υπεραξία έξω στη κοινωνία. Και βέβαια υπόκειται σε ανελέητη κριτική. Πρόκειται για την ίδια κριτική που κι εμείς ασκούσαμε στους έχοντες και κατέχοντες, κατηγορώντας τους για μικροαστισμό, φαρισαϊσμό και Life style. Και να τώρα που κι εμείς -εσείς δηλαδή- διακηρύσσετε μεν την ισότητα της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά στέλνετε όλοι, με προεξάρχοντα τον Φίλη, τα παιδιά σας σε ακριβά ιδιωτικά. Γουστάρετε τα ακαδημαϊκά οφίκια αλλά συγχρόνως αποκλείετε τα πανεπιστήμια από την αξιολόγησή, τον ανταγωνισμό, την αριστεία, καταδικάζοντάς τα σε παρακμή. Αντιλαμβάνομαι πόσο περήφανος ο σύζυγός σου με τις ακαδημαϊκές σου δάφνες. Αυτές όμως δεν ισοφαρίζουν το δικό του χειροπιαστό έλλειμμα παιδείας. Εκτός κι αν όλα εξαντλούνται στην επικοινωνιακή εκμετάλλευσή και στη δημιουργία εντυπώσεων, στο φαίνεσθαι και όχι στο είναι. (Χωρίς να μπερδέψουμε αυτή τη φορά τη σχέση του Χέγκελ με τον Ένγκελς)!

Περίμενα άρα από σένα προς χάριν ενός υψηλού συμβολισμού να αποστείς των προσωπικών σου φιλοδοξιών τιθέμενη αλληλέγγυα προς όλους αυτούς που διαθέτουν τις φιλοδοξίες αλλά όχι και τα μέσα. Θα έχεις όλο τον χρόνο να τις εκπληρώσεις μετά αποδεικνύοντας ότι πραγματικά τις αξίζεις. Με απογοήτευσες, λοιπόν, όπως με απογοήτευσε πολλάκις και ο σύντροφος σου (και ... σύντροφος του Πολλάκη). Θυμάσαι, άραγε, την έκθεση-αφιέρωμα στον Μποστ που είχα διοργανώσει ως επικεφαλής του τμήματος πολιτισμού του τότε Συνασπισμού; Γελάγαμε με τα σκίτσα του Μέντη που σάρκαζαν το εφήμερο της κάθε εξουσίας και η απατηλή αίσθηση αιωνιότητας που αυτή δημιουργεί. Και αφτό θα περάση. Ιδού το πρόβλημα. Το ότι περάσατε εν μιά νυκτί από τον Μποστ στον Γιάν Φαμπρ χωρίς τα αναγκαία, ενδιάμεσα στάδια. Εξ ου και η χρόνια κατάθλιψη του κυρίου υπουργού. Δεν σου κάνει εντύπωση πως ενώ όλη η κυβέρνηση χαμογελάει τρισευτυχισμένη ο κ. Μπαλτάς έχει ένα ξυνισμένο ύφος σαν να ήπιε λάβδανο; Είναι μάλλον γιατί αυτός ξέρει πως η διαφορά του Έγελου από τον Ένγκελς, δηλαδή του ιδεαλισμού από το ρεαλισμό, είναι κάτι περισσότερο από ένα ν.

Θα κλείσει λοιπόν και μάλλον θα κλείσει γρήγορα κι αυτός ο κύκλος της επανάστασης της γραβάτας και των βαρουφακισμών και θα μετράμε όλοι απώλειες και διαψεύσεις καταλογίζοντας ευθύνες και καταθέτοντας πικρίες. Θα μετράμε δυστυχώς και άλλο χαμένο χρόνο, σπαταλημένο ιδεοληπτικά και ανόητα. Τότε αγαπητή Μπέτυ, τότε, όταν βρίσκεσαι μακριά από την εξουσία, ξαναδιάβασε σε παρακαλώ αυτό το γράμμα το οποίο μάλλον τώρα θα προσπεράσεις. Και μάλιστα διάβασέ το στα δικά σου παιδιά μήπως αυτά τουλάχιστον αποφύγουν τα δικά σας ολέθρια λάθη. Τα λάθη της γενιάς μου και της γενιάς σας.

Μετά τιμής και μετ' ευχών προσωπικών