ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ

    Πώς χάθηκε ένας μεγάλος έρωτας

Πολλές αγάπες γνώρισα, αγάπησα και χώρισα,  έλεγε το παλιό ερωτικό τραγουδάκι των Σπυρόπουλου-Παπαδούκα σε μουσική Γιαννίδη της εποχής μου και λίγο πολύ αυτό συμβαίνει συχνά,  χωρίς  να  αφορά μόνο τις διαπροσωπικές μας σχέσεις . Εκτός από τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους μας – συγγενείς, φίλους, συναδέλφους και λοιπούς συνοδοιπόρους στη ζωή – που χάνουμε στο διάβα της, υπάρχουν κι άλλες αγάπες ή ερωμένες  που ομορφαίνουν ή γλυκαίνουν τις μέρες και τις ώρες μας που ξεγελούν τη μοναξιά και σπάνε τη μονοτονία .

Μια τέτοια ‘’αγαπητικιά’’ τα τελευταία χρόνια ήταν και η  βάρκα μου, που με ταξίδευε σε πελάγη λησμονιάς πότε  σε γαληνεμένες και κάποτε σε ανεμοδαρμένες θάλασσες. Ήρθε λοιπόν ο καιρός – όπως μου λέγανε  τελευταία οι δικοί μου - να αποφεύγω τους κινδύνους που καιροφυλακτούσαν στις θαλάσσιες εξόδους μου, λες και ο πνιγμός είναι ο μόνος κίνδυνος που διατρέχει ένας 85άρης ή ότι αξίζει τον κόπο να κάνουμε επιλογή του τρόπου που θα φύγουμε από τη  ζωή. Άλλωστε λένε  ότι ’’ όποιου του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει’’. Εγώ λοιπόν δεν πνίγηκα αλλά και τι μ’ αυτό; Τι μου απόμεινε πλέον να κάνω για να ‘’σκοτώνω’’ την ώρα μου την ατέλειωτη, εκτός από το τελευταίο αποκούμπι μου, που έπαυσε πια να με γοητεύει και θα καταστεί μοναδική και ίσως ανιαρή καθημερινότητα, το γράψιμο και ποιος νοιάζεται πια  για ανάλογα αναγνώσματα;

Πήρα τελικά την απόφαση και  δημοσίευσα στο ιντερνέτ – έτσι για τους τύπους - μια αγγελία για την πώληση του σκάφους μου, ελπίζοντας ότι τελικά δεν θα παρουσιαστούν  αγοραστές. Διαψεύστηκα στην εκτίμησή μου αυτή, αφού παρουσιάστηκαν αμέτρητοι ενδιαφερόμενοι, ακόμα και από το εξωτερικό. Έκλεισα την πώληση με ένα κύριο από την μακρινή Λευκάδα, ώστε να μην τη συναντώ – σαν τρίτος - στις συχνές επισκέψεις μου στη γειτονική θάλασσα του Ευβοϊκού,  όπου περνούσα μαζί της ώρες ατέλειωτες. Για κάποιους λόγους του αγοραστή, η παραλαβή της καθυστέρησε σχεδόν δυο μήνες και αυτό μου άφηνε φρούδες ελπίδες ότι μπορεί και να μου μείνει – έστω και στην ξηρά – για να την βλέπω. Χθες όμως είχαμε την τελευταία μας συνάντηση, πριν την παραδώσω στον νέο της κτήτορα – που εύχομαι να την χαρεί όπως και εγώ. Δεν άντεξα όμως να τη δω να φεύγει την ώρα της παραλαβής. Αργότερα, έκανα απλά ένα τηλεφώνημα για να βεβαιωθώ ότι ταξίδευε για το νέο της στέκι ευχόμενος να είναι πάντα  καλοτάξιδη.

Με παρηγορεί η ιδέα ότι η ηλικία μου δεν θα  άφηνε περιθώρια για τα συνηθισμένα μας πολύωρα ξεμοναχιάσματα μεσοπέλαγα, που ίσως να της προσφέρει ο νέος της ιδιοκτήτης, οπότε χαλάλι της που  έφυγε, αφού έτσι θα γνωρίσει νέους ανθρώπους και μέρη που δεν μπορούσα πια να της γνωρίσω εγώ. Αντώνης

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΘΑΚΕΣ

             ΟΙ  ΤΡΕΙΣ ΙΘΑΚΕΣ

Η συμβολική κίνηση  του κυρίου  Πρωθυπουργού να μεταβεί σήμερα στην Ιθάκη για να γιορτάσει την  ‘’καθαρή έξοδο της χώρας από τα μνημόνια’’ δημιουργεί κάποιες δεύτερες σκέψεις για τον επιδιωκόμενο σκοπό. Θέλει να θυμίσει στον ελληνικό λαό  το ποίημα του Κ. Καβάφη :
‘’Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.’’ 

Έτσι λοιπόν ‘’παραμερίζει’’ και παραβλέπει προσωρινά τα 96 θύματα των Λαιστρυγόνων στο Μάτι Αττικής που του ‘’χάλασαν’’ τις φιέστες στην Πνύκα και στο Καστελόριζο [που είχε προσωπικά υποσχεθεί], ανακαλύπτοντας τη δική του Ιθάκη, στην οποία φθάνει πλούσιος μεν ο ίδιος αλλά όχι σοφός και γέρος, όπως θέλει  ο Κώστας Καβάφης στο ομώνυμο ποίημά του. Εδώ  λιγάκι βιάστηκε και αυτό θα το βρει μπροστά του εκείνος όπως και όλοι μας.

Για να συμπληρώσω τη γενικότερη εικόνα, θα παραθέσω αυτούσιο το κείμενο μια τρίτης Ιθάκης, του σχεδόν συνομηλίκου μου Ντίνου Χριστιανόπουλου,  – με την άδεια ελπίζω του ποιητή – και ας  επιλέξει ο κ. Τσίπρας εκείνη που του ταιριάζει καλύτερα:

‘’ΙΘΑΚΗ

Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια

ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,

τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη

με τα χριστιανικά της σωματεία

και την ασφυχτική της ηθική.

Πάντως, δεν ήταν λύση, ήταν ημίμετρο.

Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο

αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.

Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί

κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας

που κάποτε του μίλησα για ιδανικά…

Τώρα επιστρέφω με μιαν ύποπτη προσπάθεια

να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω

κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει

την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει

στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει

στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.

Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,

που με κρατάει πάντα μακριά.

Μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,

τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;’’

΄Αντε και καλά ξεμπερδέματα!!!     Αντώνης Ταρνανάς

ΜΗ ΣΤΑΞΕΙ Η ΟΥΡΑ ΤΟΥ ΓΑΙΔΑΡΟΥ

Αυτή τη φορά επιβεβαιώνεται απόλυτα το γεγονός ότι, ακόμα  και οι παραιτήσεις Υπουργών αποτελούν προσπάθεια ‘’παραμυθιάσματος’’ και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Η χθεσινή παραίτηση του κ. Τόσκα, της οποίας είχε ‘’προαναγγελθεί’’ και δοκιμαστική για τη μέτρηση του πιθανού αντίκτυπου στο ‘’πόπολο’’,  αποβλέπει να καλύψει και τις δύο  προαναφερόμενες επιδιώξεις. Τελικά, παρά το συνδυασμό της με την έμπρακτη εκδήλωση  θαυμασμού προς τον φαρμακοχέρη της 17 Νοέμβρη, η όλη σκηνοθεσία έπεσε στο κενό. Γίνεται όμως  σαφές ότι η εξουσία, προκειμένου να κρατηθεί στο θώκο της, είναι ικανή να επαναφέρει ακόμα και τα ‘’συγχωροχάρτια’’ του Πάπα Κάλλιστου Γ΄,   και άλλες απρόβλεπτες  κινήσεις, που είναι ενδεχόμενο να επισωρεύσουν πρόσθετα  δεινά στη δοκιμαζόμενη  χώρα μας. Για να φανούν και λίγο πρακτικοί, στην προσφορά τους προς τον ‘’φιλαράκο’’ τους, θα μπορούσαν να ‘’μεταφέρουν’’ και τα  προσωπικά του μελίσσια στη νέα του διεύθυνση, ώστε να ασχολείται συστηματικότερα με τη ‘’δεύτερη σε  επιδεξιότητα προσωπική του αδυναμία’’.

Επανερχόμενος  στη ‘’σικέ’’  παραίτηση του Αναπληρωτή Υπουργού ‘’Προστασίας του Πολίτη’’ , θα μπορούσα να απαντήσω με τη λαϊκή έκφραση ‘’χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι’’, αλλά το θεωρώ ελάχιστο αντιστάθμισμα και ασέβεια  στις 90 ψυχούλες που χάθηκαν στο Μάτι και ζητούν δικαίωση. Το θεωρώ επίσης ασύμμετρο – χρησιμοποιώντας την ορολογία του κ. Πρωθυπουργού - ‘’για   ασύμμετρη  απειλή και το ενδεχόμενο επιχείρησης αποσταθεροποίησης’’. Εκείνο που δεν κατάλαβα είναι τι σταθερό υπάρχει σ’ αυτή τη χώρα και χρειάζεται προσπάθεια να αποσταθεροποιηθεί, αλλά αυτό αποτελεί αντικείμενο ειδικότερων εμού για να εξηγηθεί. Προτιμώ λοιπόν, στο δικό τους παραμύθι να απαντήσω με τον επισυναπτόμενο λαϊκό μύθο, που αποτελεί και τον τίτλο του σημερινού μου άρθρου και καταδεικνύει  το ‘’σύνδρομο’’ συνολικής απαξίωσης  που όλοι μαζί βιώνουμε!!!

‘’’’

Σύμφωνα μ’ έναν μύθο, κάποιος χωριάτης ονόματι Θόδωρος, στάθηκε κάποτε στη γούρνα του πηγαδιού για να ποτίσει το γάιδαρο του. Στα πηγάδια αλλά και στις πηγές ο κάθε χωρικός εξυπηρετούνταν ανάλογα με την ώρα προσέλευσης. Ο Θόδωρος αυτή τη φορά είχε έρθει πρώτος, αλλά μάταια προσπαθούσε με παρακάλια και βρισιές να πείσει το γάιδαρο να δροσιστεί. 

Οι συγχωριανοί του έλεγαν να προχωρήσει τη σειρά του για να μην καθυστερούν, όμως αυτός εκεί… πείσμα ο γάιδαρος, πείσμα και αυτός! Του τραβούσε το σχοινί, τον έσπρωχνε με το σώμα του, ώσπου κάποια στιγμή το ζωντανό γέρνει, λυγάει στα μπροστινά του πόδια, ύστερα στα πισινά και ξαφνικά δίνει ένα πήδημα, πέφτει μες στη γούρνα και κάνει το Θόδωρο μούσκεμα. Εκείνος εξακολουθεί να σπρώχνει, ο γάιδαρος ακουμπά στα χείλη του πηγαδιού, το πηγάδι ήταν φαρδύ, ξανασπρώχνει ο Θόδωρος, πέφτει μέσα ο γάιδαρος.

Κάποιος χωριανός δένει θηλιά σ’ ένα σκοινί, το ρίχνει επιτήδεια, η θηλιά πιάνει το λαιμό του γαιδάρου και όλοι μαζί ανεβάζουν το ζώο μισοπνιγμένο. Το πιάνουν, το ακουμπούν στα χείλη του πηγαδιού, το μισό έξω απ’ το πηγάδι, το μισό μέσα. «Γρήγορα, γρήγορα!» φωνάζει ένας αφελής χωρικός «μη στάξει η ουρά μες στο πηγάδι κα λερώσει τα νερό!»

Έτσι η φράση αυτή του αφελή χωρικού, «μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου», λέγεται για κάτι που δεν είναι τόσο σημαντικό όσο παρουσιάζεται είτε για να τονίσουμε πως μερικοί άνθρωποι στέκονται στις ασήμαντες λεπτομέρειες ενός γεγονότος, αγνοώντας το μέγεθος και τη σοβαρότητα της όλης κατάστασης.’’’’

    

              Κοιτάξτε που καταντήσαμε! Την εποχή που άλλοι λαοί προσπαθούν να βρουν τρόπο να βελτιώσουν την οικονομική και πνευματική ποιότητα ζωής τους, εμείς ξαναγυρίζουμε στα παραμύθια και στα  ‘’επαναστατικά’’ πρότυπα ερυθρών ταξιαρχιών και 17 Νοέμβρη. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι το ‘’σύνδρομο’’ αυτό το υποθάλπουν κάποιοι – ακόμα και στις οικογένειές τους -  και το αποκαλούν ‘’πρόοδο’’.    Αντώνης Ταρνανάς

ΦΙΛΟΚΑΛΟΥΜΕΝ ΜΕΤ ΕΥΤΕΛΕΙΑΣ

Παρά την προσπάθειά μου να μην επαναλαμβάνομαι και μάλιστα με εκφράσεις σαν αυτή του τίτλου, που έγινε  δημοφιλής λόγω της γνωστής συνέχειάς της, θα υποπέσω  στο ατόπημα, ελλείψει προσφορότερου μέσου.

Ξεκινώ από τη διαπίστωση ότι οι κυβερνώντες  διακρίνονται από μια εντελώς δική τους πολιτική, ηθική αλλά και λεκτική θεώρηση και εφευρίσκουν διαρκώς καινοφανείς απόψεις και δικές τους ερμηνείες των γεγονότων. Μέσα στα πρωτοφανή τραγικά συμβάντα των ημερών, ακούσαμε τις πιο ευφάνταστες και ευτράπελες εξηγήσεις  και προτάσεις των. Απομονώνω λοιπόν τα τελευταία μικρά ενδεικτικά αποσπάσματα της δήλωσης του Υπουργού Επικρατείας κ.  Βερναρδάκη, που αποτελούν μνημείο ανευθυνότητας και αναίδειας της σύγχρονης προοδευτικής άποψης περί εξουσίας: ‘’Να μην βάλλεται ένας άνθρωπος, ο οποίος είναι 44 ετών και έχει φορτωθεί όχι μόνο τις πολεοδομικές, χωροταξικές αδυναμίες της πολιτικής προστασίας, τις αδυναμίες πυρόσβεσης, αλλά και το οικονομικό έγκλημα που έχει συντελεστεί απέναντι στη χώρα, αλλά και το έγκλημα στο κοινωνικό κράτο. H ανάληψη της πολιτικής ευθύνης είναι πολλές συγνώμες μαζί’’

Τι θέλετε να πείτε σεβαστέ κύριε Υπουργέ με τον σοφό αυτό λόγο σας, που απαλλάσσετε  κάθε ευθύνης έναν ηγέτη ‘’λόγω της ηλικίας των 44 χρόνων του’’; Μήπως για όλα φταίει το δύο μηνών  αγγελούδι  που  προστέθηκε στην εκατόμβη της  πυρκαγιάς στο Μάτι και τα πέριξ;  Στην προσπάθειά σας  για εξιλέωση , αποβάλατε και το τελευταίο φύλλο συκής  και σπεύδετε να ενοχοποιήσετε τις χωροταξικές και πολεοδομικές αδυναμίες, για τη διατήρηση των οποίων έχετε κάνει αμέτρητους αγώνες στο παρελθόν. Αυτό λέγεται αμοραλισμός, ανηθικότητα και με πολύ χειρότερους χαρακτηρισμούς στην πλούσια ελληνική γλώσσα μας, την οποία σκόπιμα  έχετε διαστρεβλώσει στο βωμό της ιδεοληψίας σας.

Εκεί όμως που είστε εκτός συναγωνισμού είναι η κοσμοθεωρία σας ότι  ‘’ H ανάληψη της πολιτικής ευθύνης είναι πολλές συγνώμες μαζί’’. Αυτό πάλι σκεφθήκατε πολύ για να το ανακαλύψετε; Η συγγνώμη είναι ‘’λόγω και έργω μετάνοια και μεταμέλεια’’ και όχι θεωρία κενή κάθε περιεχόμενου. Όσον αφορά την ανάληψη ευθύνης, θα έλεγα ότι δεν σας συμφέρει να το συζητήσουμε, διότι πολύ φοβάμαι ότι μπερδεύετε το ρήμα  αναλαμβάνω με το γνωστό σας ‘’καταλαμβάνω’’, που ανήκει στο κακό παρελθόν, όσο και αν γίνεται προσπάθεια εξωραϊσμού του  με την κατάληψη και της εξουσίας. Αν χρειαστεί όμως, που απεύχομαι, θα επανέλθω. Αντώνης Ταρνανάς

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΑΙ

Είναι απαράδεκτος και εθνικά προσβλητικός ο τίτλος της σοβαρής  γερμανικής εφημερίδας  F.A.Z. ‘’Προικισμένος λαϊκιστής ο Τσίπρας’’, για πολλούς και διάφορους λόγους, οι κυριότεροι των οποίων είναι οι εξής:

1.- Διότι αποτελεί παρέμβαση στα εσωτερικά  μας με τρόπο που θίγει όχι μόνο τα εθνικά  και γενικότερα  συμφέροντά μας,  αλλά εγγίζει και τα προσωπικά δεδομένα της ηγεσίας  της χώρας. Με ποιο δικαίωμα, κύριοι της εφημερίδας, κρίνετε ποιος θα μας κυβερνήσει και κατακρίνετε όσα εκθειάζατε λίγο πριν, επειδή σας βόλευαν και εξυπηρετούσαν τα δικά σας συμφέροντα ;

2.- Διότι προσβάλλει σύμπασα την ελληνική κοινωνία, την οποία θεωρείτε εκ προοιμίου ανίκανη να αντιληφθεί τους ηγέτες της και κυρίως τα κίνητρά τους. Ακόμα και στην περίπτωση που αυτό συμβαίνει, αφήστε μας ήσυχους στον καναπέ μας, να καταλάβουμε μόνοι μας πότε μας συμφέρει να δούμε την αλήθεια κατάματα, διότι κατά βάθος την ξέρουμε. Όχι, κύριοι της Φρανκφούρτης, δεν είναι  προικισμένος ο κύριος Τσίπρας αλλά ένας τέως  μαθητικός καταληψίας που κατέλαβε και την  εξουσία της χώρας, με τη δική μας συγκατάθεση, διότι ανέκαθεν αναζητούσαμε χαρισματικούς που θα μας βγάλουν από τον κόπο να σκεπτόμαστε εμείς οι ίδιοι.  Εσείς, όμως, φροντίσατε να τον ‘’προικίσετε’’   και μας τον   καταστήσατε αγνώριστο.

 Έτσι που τον κάνατε  δεν τον αναγνωρίζουμε πια και δεν μπορούμε να  καταλάβουμε αν βελτιώθηκε ή χειροτέρεψε, είναι όμως βέβαιο  ότι τώρα μας μοιάζει περισσότερο , δηλαδή έγινε  κατ΄εικόνα και ομοίωσή μας, αφού απέκτησε όλα τα επίκτητα αρνητικά χαρακτηριστικά των νεοελλήνων. Παρέμεινε όμως  προοδευτικός, με μια καλπάζουσα αριστερή αμερικανοφροσύνη, μνημονιακή εμπειρία και Νατοϊκή προσήλωση, που του προσδίδουν   μια ιδιαίτερη αρχοντιά και μεγαλοπρέπεια. Μην εκπλαγείτε  αν του ‘’μπει’’ η ιδέα του γείτονα Σουλτάνου να δημιουργήσει το δικό του Σαράι, αφού την Αυλή την έχει έτοιμη  διαθέτει δε και Αυλάρχη με μούσι.

Τελικά όμως μας μπερδέψατε και μπερδεύτηκε και ο ίδιος αφού  αναγκάζεται να ομολογεί  –με τη γνωστή αδράνεια- λάθη  και αυταπάτες, παρασύροντας σε λεκτικές υπερβολές ακόμα και τους πιο στενούς συντρόφους του. Αναφέρομαι σε λεκτικές υπερβολές και όχι πράξεις διότι, μάλλον έχει πεισθεί ότι έκανε όλα όσα είχε υποσχεθεί ή ότι πλέον  δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Έτσι λοιπόν που τον καταντήσατε τι θα  πει στην επόμενη ΔΕΘ  για να συγκινήσει το ακροατήριο;

Τελευταία, με αφορμή μια θανατηφόρα πυρκαγιά στο Μάτι- για την οποία θυσίασε και μια βράβευσή του στη Βοσνία για να παραβρεθεί στη σύσκεψη του μεσονυκτίου, παρέλειψε ,έχασε, ή του απέκρυψαν οι αρμόδιοι μια εκατόμβη στο Μάτι. Μέσα στην όλη σύγχυση και την αναπόφευκτη σκέψη στις γιορτές και τις φανφάρες που άφησε πίσω του στο Σαράγιεβο, δεν συγκράτησε προφανώς το αποτέλεσμα της πυρκαγιάς. Έτσι λοιπόν, μια εβδομάδα αργότερα - για να αμβλυνθούν και οι πρώτες εντυπώσεις- επισκέφθηκε τον τόπο της καταστροφής με μόνη παρέα την κουστωδία του και έδωσε κατάλληλα μονταρισμένα τα πλάνα της καμένης γης, κρατώντας για τον εαυτό του όλη τη δυστυχία που συνάντησε.

Το τελευταίο μου θύμισε τη στάση του Νέρωνα, ο οποίος για να ξεπεράσει τη στενοχώρια του για το κάψιμο της Ρώμης, έπαιζε μουσική και τραγουδούσε το αντίστοιχο άσμα  της Τροίας. Ο Πρωθυπουργός μας, από ότι ξέρω δεν γνωρίζει μουσική και άντε τώρα να θυμηθεί το τραγούδι της Τροίας, οπότε προτίμησε να πάει μόνος – ανάμεσα σε δικά του πρόσωπα – που καταλαβαίνουν τον πόνο του και γνωρίζουν την αδυναμία του να τον εκφράσει καλλιτεχνικά!!!

Δεν θέλω να κάνω σχόλια για τις εξαγγελίες  των παντοειδών μέτρων, διότι – ατυχώς – προβλέπω την εξέλιξη τους. Μη νομίζετε ότι κρίνω με βάση τα όσα έπραξαν ή παρέλειψαν οι κακοί των προκάτοχων κυβερνήσεων, αλλά τα νέα προοδευτικά που εφαρμόστηκαν  δις στη Μάντρα Αττικής και αλλαχού. Τα στερνά τιμούν τα πρώτα έλεγαν οι παππούδες μας και εγώ μένω σ’ αυτά.

Θα τελειώσω με μια αφελή – όπως πάντα – απορία. Για τους εκατό περίπου νεκρούς, την πλήρη υποβάθμιση του περιβάλλοντος για πολλές γενιές και την ολοκληρωτική καταστροφή μιας πόλης  - για τα οποία  δεν ακούστηκε καμιά συγγνώμη – δεν υπάρχει κανένας υψηλά ιστάμενος υπεύθυνος; Τις όποιες αποζημιώσεις που δίκαια εγκρίθηκαν και πρέπει τάχιστα να καταβληθούν, θα τις πληρώσει και πάλι ο δημόσιος κορβανάς – δηλαδή  εμείς – και όχι επί τέλους εκείνοι που δεν έκαναν ή παρέλειψαν να πράξουν το ‘’ακριβοπληρωμένο’’ καθήκον τους, με κατάσχεση των περιουσιακών τους στοιχείων; Ας δείξουν οι αρμόδιοι ότι εννοούσαν αυτό που διακήρυξαν για να πάρουν την εξουσία. Άντε και δεν έσκισαν τα μνημόνια, λόγω αυταπάτης, τα περί πλήρους αλλαγής αξιών όμως και νοοτροπίας, τα ξέχασαν και αυτά ή τα μπέρδεψαν με την ιδεολογική τους σύγχυση; Οψόμεθα !!!   Αντώνης Ταρνανάς .

                 

Η ΧΘΕΣΙΝΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ

Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος ο οποίος να άντεξε μέχρι το τέλος τη χθεσινή συνέντευξη, που έπρεπε να είχε  κύριο θέμα της όχι τις πυρκαγιές αλλά τους 84 μέχρι στιγμής νεκρούς. Θα μείνω σε ελάχιστους από τους πρωταγωνιστές και κυρίως στο γεγονός ότι δεν ακούστηκε μια συγγνώμη, που αποτελεί προϋπόθεση για μεταμέλεια και ενδεχόμενη διόρθωση. Ο επί των διαψεύσεων Υπουργός  δεν μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψη, αφού συστηματικά ψεύδεται και  στη συνέχεια επικαλείται τις αυταπάτες του αφεντικού του.

Δεν λαμβάνω υπόψη μου ούτε τις δηλώσεις  της ηγεσίας της πυροσβεστικής υπηρεσίας, αφού η επιλογή της από την κυβέρνηση έγινε ύστερα από τρείς αδικαιολόγητα σύντομες αλλαγές, μέχρι να πετύχουν τους πλέον πειθήνιους. Απλά εκφράζω τη λύπη μου , διότι προφανώς πρόκειται για ανθρώπους μπαρουτοκαπνισμένους για την προστασία του κοινωνικού συνόλου και είναι κρίμα για τις θυσίες τους.

 Δεν είδα και δεν άκουσα την – άλλοτε λαλίστατη – κυρία Βούρου και για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα τη γενικότερη απόσυρσή της , αφού δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα περισσότερο.

Μνημονεύω δυο κομματικά έντυπα – δεν είναι τα μόνα – που από όλη αυτή την τραγωδία αναφέρθηκαν απλά στις σοβαρές ενδείξεις ή στα ίχνη εμπρησμών αντίστοιχα [ Αυγή και Εφημερίδα των Συντακτών].

Για όλους των παραπάνω απλά εκφράζω τη λύπη μου, διότι σε μια διαλυμένη  - και με τη δική τους συμμετοχή – κοινωνία, δεν έδειξαν ούτε τα ελάχιστα στοιχεία ανθρωπιάς και φιλότιμου.

Έρχομαι τελευταία στον αρμόδιο Υπουργό κ. Τόσκα και μένω  μόνο στη δήλωσή του ‘’ δεν βλέπω επιχειρησιακά λάθη’’, αγνοώντας τη μέχρι τώρα τραγική παρουσία του,  που αφορά  την ασφάλεια της χώρας. Αν μας λέγει – έστω και μια μοναδική φορά – την αλήθεια, χρειάζεται επειγόντως την παρέμβαση της επιστήμης για να τον σώσει από την σοβαρή κατάστασή του, που μόνη αυτή δικαιολογεί ανάλογες αβλεψίες του. Σε αντίθετη περίπτωση, επειδή τα θύματα στον τομέα της αρμοδιότητας του έχουν ξεπεράσει τα εκατό [100], επιβάλλεται να βρεθεί τρόπος να παρακαμφθεί η υπουργική ασυλία για να προλάβουμε ανάλογες τραγωδίες στο άμεσο μέλλον. Μια εισαγγελική έρευνα ενδεχομένως θα μας βοηθούσε  όλους, ίσως και τον ίδιο ,από μελλοντικές υποτροπές. Τελειώνω με τη βεβαιότητα ότι  δεν πρόκειται  να πραγματοποιηθούν οι εξαγγελθείσες διευκολύνσεις προς τους πυρόπληκτους και τις οικογένειες των θυμάτων ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ ΟΛΟΙ.

  Αντώνης Ταρνανάς

ΔΥΟ ΠΑΛΙΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΟΥΛΕΣ

Α] Η αιμοδοσία  αποτέλεσε ένα  μεγάλο πολιτικό πρόβλημα του 1989 για τη Γαλλία, που  οδήγησε έναν τέως Σοσιαλιστή  Πρωθυπουργό, τον Ρολάν Φαμπιούς και τους αρμόδιους Υπουργούς του, στο εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου, σε μία πολυετή δίκη και τελικά σε καταδίκη. Αυτό συνέβη επειδή,  ενδεχομένως, προσβλήθηκαν από AIDS κάποιοι άνθρωποι, λόγω προβληματικού ελέγχου της αιμοδοσίας  από τις αρμόδιες υπηρεσίες.

Β] Αργότερα, το 2016, ο ίδιος  ο 69χρονος Φαμπιούς , επανελθών  ως Υπουργός  Εξωτερικών στη Σοσιαλιστική κυβέρνηση του κ. Ολάν, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την κυβέρνηση. Την παραίτηση του είχε ζητήσει πριν λίγο καιρό   και η Μαρίν Λεπέν λόγω του σκανδάλου που είχε ξεσπάσει με τον γιο του Τομ, σε βάρος του οποίου  έχει εκδοθεί ένταλμα σύλληψης από την Πολιτεία της Νεβάδα για κλοπή και απάτη.

Κοινό στοιχείο αμφότερων των ειδήσεων είναι το ίδιο  σημαντικό πρόσωπο του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας, που ενώ καταδικάστηκε το 1989 , επανήλθε στο πολιτικό  προσκήνιο το 2016 ως Υπουργός Εξωτερικών από τον κ. Ολάν ή ‘’Όλαντρέου’’ όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο κ. Τσίπρας. «Την ώρα που ο Γάλλος πρόεδρος Ολάν  ταυτίζεται στις θέσεις του με αυτά που επιθυμεί και η Ελλάδα,  ο κύριος Τσίπρας τον προσβάλει, ονομάζοντάς τον "Ολαντρέου", και μάλιστα μες την ίδια την πατρίδα του Γάλλου Προέδρου’’. 

Ο κ. Ολάν, δεν μας κράτησε κακία και για τους δικούς του λόγους ‘’έδωσε τα ρέστα του’’ και άφησε εντολή και στους διαδόχους του, όπου σταθούν και όπου βρεθούν να υμνούν το έργο του κ. Τσίπρα. Αυτό βέβαια το εντάσσω στην αποκαλούμενη ‘’σοσιαλιστική αλληλεγγύη’’ προς τους πελάτες αγοράς πολεμικού υλικού ,με ζητούμενο πάντα τον σοσιαλισμό του Πρωθυπουργού μας.

 Πέραν της κομματικής ετικέτας που αποτελεί σημαία ευκαιρίας, ψάχνω να βρω  ομοιότητες ανάμεσα στα δύο δημοσιεύματα , που αφορούν τον κ. Φαμπιούς, φερέλπιδα  νέο σοσιαλιστή ηγέτη το 1989 και τη σημερινή  μας ‘’σοσιαλιστική’’ ηγεσία. Τότε η γαλλική δικαιοσύνη έπραξε το καθήκον της και τον καταδίκασε με το σκεπτικό ότι δεν προέβλεψε τον απαραίτητο έλεγχο στην αιμοδοσία, που  ενδεχομένως προκάλεσε τη νόσηση από AIDS κάποιων συνανθρώπων του. Στο ‘’Ελλαδιστάν’’ ,ενώ χάθηκαν 83 ζωές, μένουμε στη σοσιαλιστική υπόσχεση για βοήθεια στους επιζήσαντες και διόρθωση των αιτίων – που προϋπήρχαν και τα γνώριζαν χωρίς να κάνουν τίποτα – ώστε την επόμενη φορά να χαθούν έστω λιγότεροι.

 Πρόκειται για την πάγια τύπου ΔΕΘ υποσχεσιολογία, όπως έγινε και για τους πνιγμούς στην Μάντρα, μέχρι να ξεχασθεί το γεγονός, αφού  δυστυχώς στη χώρα αυτή διαχρονικά ξεχνάμε. Σε λίγο οι υπεύθυνοι θα τα φορτώσουν όλα, στους πυροσβέστες, το λιμενικό , τους εθελοντές και τους πιλότους, που έδωσαν τη ζωή τους για να περισώσουν ό,τι περισώθηκε και ίσως αποδώσουν και τάσεις αυτοχειρίας στα θύματα. Έφθασαν στο σημείο να αποφασίζουν εμπάργκο σε τηλεοπτικά κανάλια που δεν μεταδίδουν την κυβερνητική ψευδολογία και επιμένουν να αναζητούν ευθύνες, όπως υποχρεώνονται από τη δημοσιογραφική δεοντολογία να κάνουν.

Συνεπώς δεν είναι  θέμα ιδεολογίας αλλά πολιτισμού και απλής οργάνωσης. Όσο και αν μας πληγώνει η πραγματικότητα, είμαστε Ευρωπαίοι μόνο  γεωγραφικά και ίσως στα χαρτιά, αφού ποτέ δεν τιμωρήθηκαν οι υπεύθυνοι . Έχουν το θράσος να μας κάνουν και κηρύγματα ένδειξης ενδιαφέροντος και μάλιστα κατόπιν εορτής, πάνω από τις νωπές σορούς αδικοχαμένων  συνανθρώπων μας, που βρέθηκαν σε λάθος μέρος τη λάθος ώρα . Οι ηγεσίες έχουν ευθύνες και πρέπει να τις αναλαμβάνουν  έντιμα και άμεσα, όπως  δικαιούνται  να κάνουν  και για τα προνόμιά τους.

Πάμε τώρα και στη δεύτερη ειδησούλα – της υποτροπής – του συμπαθούς αλλά ατυχήσαντος κ. Φαμπιούς, που τον θεωρούσαν διάδοχο του Μιτεράν. Δεν διάβασα πουθενά ότι αποποιήθηκε την ‘’οικογενειακή’’ ευθύνη για τα κατορθώματα του κανακάρη του, όπως έπραξαν πολλοί και σημαντικοί – λόγω  ανατεθέντος ρόλου – ημέτεροι σοσιαλίζοντες που  ‘’εντιμολογούν’’ στους άλλους χωρίς να ρίχνουν μια ματιά στην ‘’καμπούρα’’ τους!!! Είναι και αυτό ένα ανάλογο πολιτιστικό δείγμα μας, που επιβεβαιώνει το παλιό καλό ρητό ‘’θεωρία Επισκόπου και καρδία μυλωνά’’, με όλη  μου τη συμπάθεια  προς το εκλείψαν πλέον επάγγελμα του μυλωνά.     Αντώνης Ταρνανάς