ΑΠΟΡΙΑ ΨΑΛΤΟΥ ΒΗΞ

Πριν αναζητήσω τη λύση στις ατέλειωτες απορίες μου, θα ήθελα να συνεισφέρω και τις προσωπικές μου εμπειρίες στην ερμηνεία του γνωστού γνωμικού, που αποτελεί τον τίτλο του σημερινού μου πονήματος. Στα νεανικά μου χρόνια υπήρξα πράγματι [άμισθος] βοηθός δεξιού ψάλτη στην εκκλησία της ενορίας μου και μετέπειτα μέλος της πολυφωνικής χορωδίας στον ίδιο ναό και μπορώ να βεβαιώσω ότι πολλάκις οι ψάλτες αντιμετωπίζουν ανάλογο δίλημμα. Οι αιτίες είναι πολλές και οφείλονται κυρίως σε διαφοροποιήσεις του τελετουργικού που ακολουθείται σε  διάφορες γιορτές αλλά κυρίως στον ήχο των διάφορων ψαλμών και τροπαρίων και ξεπερνιούνται άλλοτε  με  ηχομιμητικές λέξεις – το αποκαλούμενο τερερέμ - ενίοτε δε και με τον γνωστό ξερόβηχα. Στην περίπτωση χορωδίας δεν υπάρχει αντίστοιχο φωνητικό τρικ και βέβαια αποκλείεται ο βήχας, που θα δημιουργούσε τη γνωστή χασμωδία, οπότε η λύση βρίσκεται στην επανάληψη της τελευταίας στροφής της ψαλμωδίας ή κάποιου  πρόσθετου  αμήν!!!

Τώρα όμως, που δεν είμαι πια ψάλτης ούτε χορωδός, πώς να λύσω τις απορίες των  85  χρόνων μου, αφού δεν μπορούν να με βοηθήσουν ο βήχας και τα τερερέμ και στο κάτω της γραφής ποιος θα με ακούσει; Για τον λόγο αυτό θα διατυπώσω εγγράφως τις απορίες μου και θα είμαι ευγνώμων  για το εναπομένον υπόλοιπο του βίου μου, αν κάποιος χριστιανός, αλλόθρησκος ή και άθεος, θελήσει να συνδράμει στην απάντηση  των αποριών μου.

Το θέμα των ημερών είναι η συμφωνία των Πρεσπών – δεν ξέρω γιατί στο μυαλό μου έρχεται η αντίστοιχη της Βάρκιζας – την οποία ‘’προγραμμάτισε, αποφάσισε και πραγματοποίησε’’ μόνη της μια Κυβέρνηση που εκπροσωπεί μειοψηφικό μέρος του λαού,  με πολλά στελέχη της να αντιτίθενται σφόδρα, φθάνοντας στο σημείο να την χαρακτηρίζουν ‘’προδοτική’’. Αντίθετη είναι και η  κυρίαρχη άποψη   των λοιπών Κομμάτων της  Βουλής και  της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού. Οι μόνοι σύμφωνοι με τη συμφωνία είναι, πέραν των υπέρμαχων της Κυβέρνησης και των έντυπων και ηλεκτρονικών φερέφωνων της , οι δανειστές μας, με επί κεφαλής την φίλη μας κυρία Μέρκελ, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και οι απανταχού [προοδευτικοί] καπιταλιστές.

Διερωτώμαι λοιπόν, γιατί όλοι αυτοί έχουν το δικαίωμα να την ‘’διαφημίζουν με κάθε θεμιτό και αθέμιτο τρόπο’’ και όσοι αντιτίθενται να χαρακτηρίζονται συλλήβδην ακροδεξιοί και φασίστες; Εγώ, για παράδειγμα, έχοντας πολυετή προσωπικά βιώματα του προβλήματος και μακεδονική καταγωγή, είμαι αντίθετος τόσο με τη συμφωνία όσο και με την ακροδεξιά και κυρίως με τον φασισμό που έζησα στο πετσί μου. Δεν ξέρω αν έχω αυτό το δικαίωμα αλλά πιστεύω ότι σε μια χώρα δημοκρατική πρέπει να το έχω γιατί αλλιώς  δικαιούμαι να  το πάρω μόνος μου!!!

Γιατί οι υπέρμαχοι της συμφωνίας δικαιούνται να προπαγανδίζουν την άποψή τους –έστω και χωρίς ανταλλάγματα όπως ισχυρίζονται- ενώ αν κάνουν κάτι ανάλογο οι αντίθετοι,  όλα τα παπαγαλάκια  καλούν τη δικαιοσύνη [την οποία συνήθως λοιδορούν]  να πάρει μέτρα εναντίον τους; Δηλαδή εγώ που το δηλώνω εγγράφως ότι είμαι αντίθετος διαπράττω παρανομία και υπάρχει περίπτωση να διωχθώ για υποκίνηση παθών και διατάραξη της εθνικής τάξης και ειρήνης; Αρχίζω να φοβάμαι ότι θα με κατατάξουν στους νεοδημοκρατικούς,  τους πασοκικούς, τους κεντρώους ακόμα και τους χρυσαυγίτες και αυτό είναι άδικο και ανέντιμο στην ηλικία μου να μου κολλάνε κομματικές ταμπέλες. Θεωρώ ότι σε μια ευρωπαϊκή χώρα ο καθένας έχει το δικαίωμα να προβάλει με κάθε θεμιτό μέσο τις απόψεις και αντιρρήσεις του και αν χρειασθεί να συμμετέχει σε πορείες και λοιπές  ομαδικές εκδηλώσεις, δικαίωμα που έχει παραχωρηθεί  ήδη στους αναρχικούς και τους μπαχαλάκηδες.

Από την άλλη, διαπιστώνω ότι το σοβαρό αυτό εθνικό θέμα, αφού πήρε την έγκριση των καπιταλιστών φίλων μας, τώρα αποτελεί αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στον κ. Τσίπρα και τον κ. Καμμένο , λες και πρόκειται για διαπροσωπική τους διαφορά και ότι σήμερα θα συναντηθούν –  μαθαίνω  ότι το έκαναν ήδη – για να αποφασίσουν. Πληροφορούμαι ότι ο κ. Καμένος δήλωσε ότι αποχωρεί από την Κυβέρνηση και μου προκύπτει μια πρόσθετη απορία. Τι σημαίνει αυτό, για τη συμφωνία, την κυβέρνηση και κυρίως για τη χώρα; Γιατί αυτό δεν έγινε εγκαίρως, ώστε να αποφύγουμε και την εθνική διαπόμπευση ; Τελικά φαίνεται ότι δεν θα γίνουμε ποτέ μια κανονική χώρα παρά τις όποιες αντίθετες διακηρύξεις των ηγετών μας.

Εκλιπαρώ λοιπόν κάθε καλόπιστο, νουνεχή και νομοταγή πολίτη να με βοηθήσει να καταλάβω όσα ενδεχομένως η ηλικία μου δεν μου επιτρέπει, αν παρανομώ εγώ και όποιος άλλος ταυτίζεται με τις απόψεις μου και ευελπιστώ να μη θεωρούνται συνένοχοι και οι αποδέκτες και αναγνώστες των μηνυμάτων και της ιστοσελίδας μου. Αποδέχομαι κάθε  ‘’συμβουλή‘’  που θα με βοηθήσει να κατανοήσω τη νέα προοδευτική πρακτική και θα λύσει αυτές και τόσες άλλες σχετικές απορίες , που μου προκαλούνε τον βήχα, αλλά δηλώνω ότι δεν θα επιτρέψω σε κανένα να μου τον ‘’ κόψει ‘’ !!! .   Αντώνης Ταρνανάς

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΟΒΙΔΙΑΚΕΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τις Οβιδιακές μεταμορφώσεις κάποιων σύγχρονων πολιτικών και θεωρώ επιβεβλημένο να θυμίσω την  πηγή προέλευσης του όρου. Ο Οβίδιος υπήρξε σπουδαίος Ρωμαίος ποιητής του 1^ου μ.Χ. αιώνα και οι ‘’μεταμορφώσεις’’  του αποτέλεσαν  σημαντικό του  έργο,  που ασχολείται με τους μύθους  της ελληνικής κυρίως και της  ρωμαϊκής αρχαιότητας, που περιείχαν  κάποια στοιχεία υπερφυσικής μεταμόρφωσης. Το έργο αυτό σώθηκε από αντίγραφά του που είχε παραδώσει σε φίλους του, διότι το πρωτότυπο το έκαψε, εξοργισμένος από την απόφαση του Αυγούστου να τον εξορίσει σε περιοχή της σημερινής  Ρουμανίας. Το έργο αυτό κέντρισε τη φαντασία πολλών ποιητών, ζωγράφων, γλυπτών και συγγραφέων, όπως ο Λουκιανός στο Συμπόσιο, αλλά και μεταγενέστερων όπως ο Μπέρναρντ  Σω το 1913 στον Πυγμαλίωνα

Δεν νομίζω όμως ότι θα μπορούσε ο ποιητής  να φαντασθεί ότι, δυο χιλιάδες χρόνια αργότερα, το  έργο του θα αποτελούσε  πεδίο άσκησης πολιτικής και τρόπο σκέψης  στη χώρα που οι υπερβολές της μυθολογίας της αποτέλεσαν την αφορμή της δημιουργίας του.  Οι σύγχρονοι λοιπόν Έλληνες – με αποκορύφωμα τις  μέρες μας -  ξαναζούν τις Οβιδιακές μεταμορφώσεις σε όλο τους το μεγαλείο και σε σημείο να μην μπορούν  να παρακολουθήσουν τι ακριβώς τους συμβαίνει.

Σε ένα νεοελληνικό COALITION [ χρησιμοποιώ  ξενόγλωσσο προσδιορισμό για να αποφύγω την κυκλοφορούσα κακόηχη ελληνική εκδοχή ], καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες διάφορων καινοφανών παραδοξοτήτων και μια τεχνητή ανταλλαγή παλικαρισμών και ηγετικών  προκλήσεων, ανάμεσα στους συναρχηγούς, για να μας δείξουν ποιος έχει το πάνω χέρι. Ας καταλάβουν επί τέλους ότι δεν μας απασχολεί ποιος και τι αποφασίζει στις μεταξύ τους σχέσεις αλλά τι πράττουν για το συμφέρον της χώρας που κυβερνούν.

Δεν είναι συνεπώς λογικό ούτε καν έντιμο,  άλλα να λένε το βράδυ και άλλα το επόμενο πρωί, όταν μάλιστα πρόκειται για σοβαρά εθνικά θέματα και δεν αφορά τη χώρα κάθε πότε θα συγκροτούν ή θα ακυρώσουν της κομματικές συναθροίσεις τους αλλά ποιες είναι οι εθνικές θέσεις τους στην πράξη. Είναι δικαίωμά τους να έχουν τις θέσεις τους για τη συμφωνία των Πρεσπών, υποχρεούνται όμως να  τις γνωστοποιήσουν και στον ελληνικό λαό που τον αφορούν και τους ψηφίζει. Οι ‘’απειλές’’  και οι ‘’προκλήσεις’’ για πάλη στη Βουλή ή στα μαρμαρένια αλώνια αποτελούν προπέτασμα καπνού για να καλύψουν το ‘’παιχνίδι’’ με τις μύχιες σκέψεις τους, τώρα που ήρθε η ώρα  να τις αποκαλύψουν και να βρεθούν ενώπιον των εθνικών τους ευθυνών.

Οι πολιτικοί του γειτονικού μας κρατιδίου, με τις φημολογούμενες μεθοδεύσεις , κατάφεραν να ψηφισθεί η πρότασή τους, εμείς από την πλευρά μας τι κάνουμε; Ο καθένας δικαιούται να έχει τις θέσεις του υπέρ της συμφωνίας και οφείλει να τις προβάλει, με οποιονδήποτε θεμιτό τρόπο. Το ίδιο δικαίωμα όμως έχουν και οι αντιτιθέμενοι στη συμφωνία να προβάλουν – επίσης με κάθε έννομο μέσο -  τις δικές τους αντιρρήσεις. Ας σταματήσουν  πλέον  τις Οβιδιακές μεταμορφώσεις, από την έλλειψη θάρρους να αποκαλύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις, για να σώσουν τη καρέκλα τους και να προλάβουν  την ενδεχόμενη διάλυση των κοινοβουλευτικών τους ομάδων. Ιδού λοιπόν η Ρόδος ιδού και το πήδημα, διότι μετά την απομάκρυνση από το ‘’ταμείο’’ δεν αναγνωρίζονται λάθη ούτε υπάρχουν ελαφρυντικά. Ο αντρισμός, σαν πράξη γενναιότητας και όχι σεξιστικής διαφοροποίησης, δεν αποδεικνύεται με τα παντελόνια και το όποιο περιεχόμενό τους αλλά ΜΟΝΟ  με πράξεις!!!     Αντώνης Ταρνανάς

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΓΥΦΤΟΥ

Εισαγωγικά διευκρινίζω ότι ο όρος γύφτος είναι βυζαντινός - ελληνικός, χωρίς καμιά  μειωτική αιχμή και προέρχεται από τη λέξη Αιγύπτιος. Σε κάθε περίπτωση ζητώ συγγνώμη για τον προσωρινό δανεισμό του όρου και μόνο για τη διευκόλυνση της διασκευής του γνωστού και χιλιοειπωμένου ανέκδοτου,  που παραθέτω στη νέα του μορφή. Τόσο το πρωτότυπο όσο και η επιχειρούμενη διασκευή μου, αναφέρονται και χαρακτηρίζουν την  ‘’αβάσταχτη αιθεροβαμοσύνη’’ που κρύβεται πίσω από τον προσχηματικό διεθνισμό, για να χρησιμοποιήσω την πιο επιεική  του εκδοχή.

‘’Ένας γύφτος κληρονόμησε ένα οικόπεδο δίπλα σε ένα  αρχαίο αρχοντικό με ιστορικό όνομα.  Φωνάζει λοιπόν ένα  επιτελείο ‘’ειδικών’’ μηχανικών να  του χτίσουν ένα ακριβώς όμοιο οίκημα στο οικόπεδό του.  Όταν τελείωσε η κατασκευή, ο γύφτος βγαίνει στο μπαλκόνι και φωνάζει στον γείτονα του.

 Γείτονα, εσύ μπορεί να μη με χωνεύεις αλλά εγώ είμαι ίδιος με σένα, αφού έχουμε ίδιο αρχοντικό, ισχυρίζεται ο γύφτος.

Αποκλείεται του λέει ο άρχοντας γιατί δεν έχουμε τα ίδια αγάλματα. Σκυλιάζει ο γύφτος και πουλάει ό,τι έχει και δεν έχει και γεμίζει το δικό του σπίτι με παρόμοια αγάλματα, έστω και με ξενόγλωσσες επιγραφές, αφού  δεν τα βρήκε στη ‘’ γλώσσα του ‘’. Ξαναβγαίνει στο μπαλκόνι του και φωνάζει περιχαρής στον γείτονά του.

Γείτονα, τώρα έχουμε το ίδιο αρχοντικό και  τα ίδια αγάλματα,  άρα είμαι ίδιος με σένα. Ο  γείτονας τον διαψεύδει και πάλι  λέγοντας ότι ο ίδιος έχει αρχαίο και  ιστορικό όνομα και συνεπώς δεν είναι ίδιοι.

Ο γύφτος δεν την αντέχει αυτή την προσβολή και καλεί  τους απανταχού διεθνιστές και λοιπούς υποστηρικτές του  μέχρι και  εκείνους πέραν του Ατλαντικού και Ειρηνικού Ωκεανού, να του  πουλήσουν όσο – όσο ένα ίδιο αρχαίο όνομα και να βεβαιώσουν τη γνησιότητά του.

 Στην εποχή που ζούμε δεν δυσκολεύτηκε πολύ να βρει το όνομα που αναζητούσε  - δίνοντας και  τη σχετική αντιπαροχή του οικοπέδου του -  και  νάτον και πάλι στο μπαλκόνι του.

Γείτονα, τώρα είμαι καλύτερος από σένα, διότι έχουμε ίδια σπίτια, ακριβώς ίδια αγάλματα, ιστορία και όνομα, με τη διαφορά ότι εγώ έχω γείτονα έναν άρχοντα ενώ   εσύ  ένα γύφτο.

Αυτή τη φορά,  επί τέλους,  αντέδρασε ο αρχαίος κάτοικος της περιοχής και ‘’έθεσε βέτο’’ συμμετοχής του νέου γείτονα στα συμβούλια της περιοχής, αν δεν σταματήσει τους αλυτρωτισμούς και τον σφετερισμό ενός πολιτισμού που ήκμασε  στην περιοχή εννιά αιώνες πριν την εμφάνισή του ‘γύφτου’’ στη γειτονιά.

Όπως γίνεται συνήθως στις ‘’σύγχρονες’’  κοινωνίες, τα πάντα μπαίνουν στο παζάρι και κερδίζει ο ισχυρότερος ή αυτός που δίνει περισσότερα, εκτός αν  χαλάσει τη ‘’συνταγή’’ κάποια  εθνική αντίδραση, κάτι που στην εποχή μας είναι παρεξηγημένη και χαρακτηρίζεται εθνικισμός.

 Έτσι λοιπόν, οι νέοι φίλοι του αρχέγονου κατοίκου, τον έπεισαν  ‘’με τον δικό τους τρόπο’’,  ότι   δεν κινδυνεύει από τον αδύναμο γείτονα, δίνοντας και το καλό παράδειγμα  για ανάλογες καταστάσεις άλλων περιοχών. Τελικά φαίνεται ότι τον έπεισαν για τις αγαθές προθέσεις του ‘’γύφτου’’, τον οποίο επείγονται να εντάξουν  στην ομάδα τους, αφού αυτή η περιοχή εξακολουθεί να παραμένει το πειραματόζωο των μεγάλων φίλων και συμμάχων της.

Τελικά, ο ‘’γύφτος’’ κατοχύρωσε την ονομασία της γλώσσας   την οποία έχει  σφετερισθεί, και την ιθαγένεια, εθνότητα ή εθνικότητα [ανάλογα με τη μετάφραση της λέξης nationality]. Όσον αφορά την ονομασία της περιοχής του,  έκανε την παραχώρηση να αποδεχθεί έναν πρόσθετο γεωγραφικό επιθετικό προσδιορισμό, τον οποίο όμως συστηματικά ξεχνά να χρησιμοποιήσει. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι δίνει την εντύπωση του αδικημένου, επιδιώκοντας έτσι  ‘’πλείονες’’ παραχωρήσεις.’’

Εδώ τελειώνει το ανέκδοτο  και απομένει να δούμε ποιος θα γελάσει και κυρίως ποιος θα γελάσει τελευταίος. Για τη διασκευή  Αντώνης Ταρνανάς

ΤΑ ΓΚΕΣΕΜΙΑ και τα κοπαδια τους

Ποιος θα μας τόλεγε ότι, ύστερα από 4 σχεδόν χρόνια ‘’αριστερής’’ διακυβέρνησης, θα επιβεβαιωθεί και στην πράξη, η  δήλωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη Βουλή [12.6.1976] ότι : ‘’ Η Ελλάς πολιτικά, αμυντικά, οικονομικά, πολιτιστικά ανήκει εις την δύσιν’’,  παρά τους αντίθετους τότε ισχυρισμούς του Ανδρέα Παπανδρέου  ότι ‘’ η Ελλάς ανήκει στους Έλληνες’’. Το  πρώτο αμφισβητήθηκε και λοιδορήθηκε σφόδρα από την κανονική αριστερά , ενώ το δεύτερο δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ.                                                                                                                                                                                                                                                      

Αυτά όμως ανήκουν πια στο κακό παρελθόν όπως και ο έντονος αντιαμερικανισμός, η συνθηματολογία για την ΕΟΚ και το  ΝΑΤΟ, τους Γερμανοτσολιάδες και Μερκελιστές, υπό το πρόσχημα της κανονικότητας, που μας επιβάλλουν ‘’οι νέοι καιροί -  νέα ήθη ‘’ !!!  Η σημερινή καλοδεχούμενη επίσκεψη της Γερμανίδας Καγκελαρίου στη Μπανανία – όπως την  αποκαλούσε το 2012 ο κ. Τσίπρας και της ‘’φώναζε’’ το ‘’GO BACK ΚΥΡΙΑ ΜΕΡΚΕΛ’’  -  έχει μοναδικό σκοπό  να μας θυμίσει τις δεσμεύσεις για τη συμφωνία των Πρεσπών και άλλες υποδείξεις των δανειστών μας, με την ενδεχόμενη απειλή για οικονομικές και άλλες συνέπειες. Το περίεργο είναι ότι ξαφνικά ‘’φιλιώσαμε’’ και με τη νέα  ηγεσία των ΗΠΑ  και μάλιστα σε μια  περίοδο που δρομολογεί το χτίσιμο ενός νέου ‘’τείχους ‘’ με το Μεξικό  και  διευκολύνει  την τουρκική επέμβαση στη Συρία, που  αμφισβητείται   έντονα  από τους ίδιους τους Αμερικανούς και σε πείσμα βέβαια του παλιόφιλου  κ. Μαδούρο.

 Τελικά φαίνεται ότι  η χώρα μας, μόνο με Αριστερούς τιμονιέρηδες μπορεί να πάει δεξιά , αφού οι τελευταίοι γνωρίζουν, από προσωπική εμπειρία, τις διαστροφικές  πολιτικές  σκέψεις του λαού μας και το κυριότερο, το πραγματοποιούν χωρίς  άμεσο ρίσκο, αφού τα αποτελέσματα  τα πληρώνουν  –  συνήθως – οι επόμενοι!!! Θα υπομνήσω επίσης  τη συμφωνία της Βάρκιζας  και άλλα παρόμοια γεγονότα χωρίς να ανοίξει μύτη. Η Δεξιά ειδικεύεται  στις αριστερόστροφες μεταρρυθμίσεις, όπως έγινε με την αιφνιδιαστική καθιέρωση της δημοτικής το 1977, με Υπουργό Παιδείας τον Γεώργιο Ράλλη, τη ορθή νομιμοποίηση του ΚΚΕ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή  και την πρόταση της Προεδρίας της Δημοκρατίας στον κύριο Κουβέλη [ το τελευταίο  δεν το ‘’ άντεξε’’ ούτε η  σημερινή αριστερά και το απέρριψε ].

Ερώτημα δημιουργούν οι εξελίξεις της Αριστερο-Δεξιάς κοινοπραξίας, αφού τα πρώτα σύννεφα σκιάζουν τον ορίζοντα και το διαζύγιο τροφοδοτεί  τη δημοσιότητα. Εδώ πια δεν υπάρχουν προγνωστικά και νομίζω ότι – για μια φορά ακόμα – θα διαψευστεί ο ‘’σοφός’’ καλοπληρωμένος Ευρωβουλευτής , που συνιστά  συναινετικό διαζύγιο, αφού και ο κ. Τσίπρας τον ‘’άδειασε’’ με τη χθεσινή του συνέντευξη. Το θέμα γίνεται οξύτερο διότι ο κ. Καμμένος [ τα δύο μμ δεν είναι τυχαία]  διαπιστώνει ότι έχασε ‘’τα αβγά και τα καλάθια’’, αφού και το Σκοπιανό ‘’πέταξε’’, όπως και οι σύντροφοί του, που είχε φροντίσει να τους ανταλλάξει με Υπουργεία  και φυσικό είναι να προτιμήσουν την κουτάλα παρά ένα αβέβαιο μέλλον με την απλή καθιέρωση του νέου ‘’αιματοβαμμένου’’ κομματικού εμβλήματος.

 Η κυρία Μέρκελ,  που είχε συμβάλλει αποφασιστικά στο περιβόητο εκείνο Eurogroup για την ‘’περήφανη’’ μετατροπή του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος σε ΝΑΙ, ενδέχεται  να μας θυμίσει και τους κινδύνους που διατρέχουμε εν όψει εκλογών, εξόδου στις αγορές  και κυρίως των  ‘’μαξιλαριών’’, που μας επέτρεψε να ‘’κραδαίνουμε’’ ως κατακτήσεις της οικονομικής μας πολιτικής!!! Μόνο να μην τολμήσει κανείς – έστω και ‘’Νατιομακεδόνας’’ - να μιλήσει για ανταλλάγματα και άλλα τέτοια κακόβουλα ακροδεξιά συνθήματα.

Εδώ λοιπόν ταιριάζει απόλυτα η λαϊκή και συνάμα λόγια ρήση ‘’ο φόβος φυλάει τα έρμα’’ . Ο Αισχύλος, στις Ευμενίδες,  θέτει εις το στόμα του Χορού, ότι στην πόλη πρέπει να υπάρχει πάντα ο φόβος της τιμωρίας και του κολασμού των πολιτών δια τα αδικήματα τα οποία διαπράττουν. "... σέβας αστών φόβος τε ξυγγενής το μη αδικείν σχήσει το τ΄ημαρ και κατ΄ευφρόνην ...". Δηλαδή ο σεβασμός και ο αδελφός του ο φόβος, θα συγκρατούν τους πολίτες από την αδικία .... Φαίνεται λοιπόν ότι η φίλη μας  Καγκελάριος, παίζει τον ρόλο του χορού των Ευμενίδων και μας προειδοποιεί  δια ζώσης  τι μας περιμένει σε περίπτωση που εμμείνουμε στο τετριμμένο ‘’ η Ελλάς ανήκει εις τους Έλληνες’’.

Μπροστάρης   σ’ αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων και την επιδιωκόμενη κανονικότητα είναι ένας ριζοσπάστης αριστερός ηγέτης της χώρας, που κάποια χρόνια πριν, πρωτοστατούσε στις  καταλήψεις και ‘’περιέφερε’’ τις επαναστατικές ιδέες του στα διάφορα κανάλια  της εποχής, προβάλλοντας εντελώς αντίθετες απόψεις. Φαίνεται ότι τελικά έμαθε να εκτιμά το πολιτικά ορθό, που συμπίπτει και με το προσωπικά ωφέλιμο.

Τώρα όμως  – σαν το γκεσέμι  – καλείται να  επιβάλει τα ‘’καινά του δαιμόνια’’ και στο κοπάδι  του, για να  το οδηγήσει στις νέες ατραπούς και αγυιές, που λίγο  πριν απέρριπτε μετά βδελυγμίας και αποτέλεσαν την κύρια συνθηματολογία του για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ‘’προοδευτικών’’ ψηφοφόρων του. Αύριο λοιπόν, όταν θα έχει φύγει η καλή μας φίλη κυρία Μέρκελ, πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην γενικότερη ηθική του κ. Καμμένου και την κομματική πολυσυλλεκτικότητα του κ. Παπαχριστόπουλου, όπως αυτά προκύπτουν από μια φωτογραφία του πρώτου και ένα σύντομο βιογραφικό του δεύτερου, που ακολουθούν:

                         Εικόνα Από αγώνα πόλο στη Βουλιαγμένη

‘’’’Ποιος  είναι ο Θ.Παπαχριστόπουλος, τον οποίο κάποιοι παρομοιάζουν – λόγω του υποκριτικού του ύφους – με την  ‘’ιτιά την κλαίουσα’’, που του ανοίγει πεδίο δόξας  λαμπρόν εις το θέατρο!!!.

Πολλές φορές ακούμε τον θορυβώδη βουλευτή να μιλά για το “παλιό” πολιτικό σκηνικό και τα “παλιά” κόμματα.

Ποιος όμως γνωρίζει, ότι ο Θανάσης Θ.Παπαχριστόπουλος ήταν υποψήφιος Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ τη  δεκαετία του 1990, στη συνέχεια μεταπήδησε στη Ν.Δ. αναλαμβάνοντας κρατική θέση επί Καραμανλή, μετά (εν μέσω Μνημονίων) κατέβηκε υποψήφιος Βουλευτής του Αντώνη Σαμαρά με τη ΝΔ, μετά πήγε στο κόμμα του Καμμένου ;

Όμως πέραν αυτών, ο κ. Παπαχριστόπουλος, αν τελικά αποχωρήσει από τους ΑΝΕΛ και προσχωρήσει στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ θα κατέχει και ένα νέο ρεκόρ. Θα έχει κατορθώσει να κατέβει στις εκλογές με 4 διαφορετικά κόμματα!

Κάποιοι τον ταυτίζουν με ορισμένους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές, τους αποκαλούμενους γυρολόγους, που σε κάθε μεταγραφική περίοδο γυρνούν από ομάδα σε ομάδα, εξασφαλίζοντας ετήσια εισοδήματα, μέχρι να κλείσουν την καριέρα τους. Το τελευταίο μου θυμίζει μια παλιά μεταγραφή με το όνομα  Πολέτι, που αποδείχτηκε ‘’κουτσός’’.’’’’      Αντώνης Ταρνανάς

ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΜΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Στη συνέχεια των εξομολογήσεων του πειραματόζωου, στις οποίες είχα αναφερθεί σε άρθρο μου της 7^ης Δεκεμβρίου 2018, το οποίο  επισυνάπτω για διευκόλυνσή σας, σκέφθηκα να δώσω μια νέα συνέχεια στους προσωπικούς μου πειραματισμούς. Δικός μου είμαι ό,τι θέλω με κάνω, χωρίς να επιβαρύνω το δημόσιο!!!

Επιβεβαιώνοντας ότι εξακολουθούν να ισχύουν απολύτως όλα τα διαλαμβανόμενα στο επισυναπτόμενο κείμενό μου, σκέφθηκα να προχωρήσω σε κάποιες νέες δοκιμασίες μου, για να διαπιστώσω  μέχρι που φθάνουν οι αντοχές μου στο κρύο και τα χιόνια και όχι μόνο, που μας είχαν προαναγγείλει οι μετεωρολόγοι.

Αφού άφησα να περάσουν οι πολύ ψυχρές πρωινές ώρες [0 βαθμοί], φόρεσα όσα μπορούσα περισσότερα, με μοναδικό κριτήριο να μου επιτρέπουν να κινώ χέρια και πόδια και  γύρω στο μεσημέρι, επιχείρησα να βγω από το σπίτι για τα απαραίτητα τρόφιμα που θα κάλυπταν τις προσωπικές μου ανάγκες για τις δύσκολες ημέρες των κακών μετεωρολογικών προγνώσεων. Βιάστηκα μάλιστα λίγο για να προλάβω την προβλεπόμενη ισχυρή χιονόπτωση.   Τα γύρω ορεινά είχαν ήδη ασπρίσει – πράγμα που ‘’επιβεβαίωνε’’ την πρόβλεψη – και εγώ άνετα και ωραία με -2 βαθμούς θερμοκρασία – διεκπεραίωσα ‘’πεζή’’  όλες τις εργασίες μου και επέστρεψα  με θαυμάσια ψυχική διάθεση και χωρίς κανένα πρόβλημα στην τεχνητή θαλπωρή του τζακιού μου.

Δεν ξέρω αν σ’ αυτή τη χώρα θα επιβεβαιωθεί έστω και μια – οποιαδήποτε -πρόβλεψη ,ακόμα  και για  ισχυρές χιονοπτώσεις στην  περιοχή μου[ Ανατολική Στερεά] μέχρι το κύμα  αλλά, μέχρι στιγμής ή έπεσαν έξω οι προβλέψεις ή εγώ ξανάνιωσα και αυξήθηκαν οι αντοχές μου. Συνεπώς παραμένει αναπάντητο το ερώτημα και  πρέπει να αναζητήσω μια νέα ευκαιρία για τη συνέχιση των πειραματισμών μου, στην προσπάθεια να βοηθήσω την εξουσία της χώρας  για τον  περιορισμό του πετρελαίου θέρμανσης και τον οικογενειακό γιατρό, που τελικά ίσως αποδειχθεί περιττός. Η συγκυρία πάντως διαψεύδει την οικονομική θεωρία του κυρίου Τσακαλώτου για την επίλυση του ασφαλιστικού με το ξεσκαρτάρισμα των γερόντων, αφού  οι Έλληνες, έχουμε ξεπεράσει και τις αντοχές του γαιδάρου του Χότζα και συνεχίζουμε να ροκανίζουμε όσα δεν προλάβαμε να τα  ‘’ φάμε μαζί με τους ηγέτες μας’’!!!

Παρακολουθώντας συστηματικά την κυβερνητική ειδησεογραφία και ιδία εκείνη του τηλεοπτικού ζεύγους που κρατάει την απογευματινή ζώνη της ΕΡΤ 1, είχα αρχίσει να θέτω σε σοβαρή αμφισβήτηση τους ισχυρισμούς των ‘’βοθροκάναλανων’’ , όπως τα αποκαλεί το κοπέλι μας με τη μουστάκα. Έλα όμως που η δήλωση του κ. Καμμένου – λίγο πριν την επίσκεψη του Πρωθυπουργού μας στον κ. Ερντογάν - όσο και κυρίως εκείνη του κ. Σγουρίδη για  ‘’θερμό’’ επεισόδιο, με προβλημάτισαν και άρχισα να λαμβάνω τα μέτρα μου!  Συνεχίζω, για κάθε ενδεχόμενο, τους πειραματισμούς μου,  προσπαθώντας να δω με καλύτερο μάτι την ανατολίτικη μουσική, που δεν είχα μέχρι τώρα συμπεριλάβει στα ενδιαφέροντά μου , ίσως για να ξορκίσω  κάθε ανάλογο ενδεχόμενο και άρχισα με ένα παλιό τραγούδι της Ρόζα Εσκενάζυ. Πρόκειται για το αναφερόμενο στον γνωστό ήρωα, τον Τσακιτζή, στην  περίπτωση , ο μη γένοιτο, που επαληθευτεί η μεγάλη πολιτική πρόβλεψη του κ. Σγουρίδη, οπότε θα μας χρειασθεί η επίκλησή του [επισυνάπτεται].

Τα ηρωικά κατορθώματα  του μυθικού ληστή, αποτέλεσαν ένα χαρακτηριστικό λαϊκό ανάγνωσμα των  εφημερίδων των νεανικών μου χρόνων, αφού υπήρξε ο λαϊκός  ήρωας Ελλήνων και Τούρκων της Μ. Ασίας, ένας Ρομπέν των δασών και λήσταρχος της περιοχής.  Οι τελευταίοι αποτελούσαν ανέκαθεν τα πρότυπά μας, αφού τιμωρούσαν τους κακούς πλούσιους, κάτι ανάλογο με τους σημερινούς  συνταξιούχους, που  δημιουργούν προβλήματα στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Θα  μπορούσαν  εδώ να επικαλεσθούν, ως ελαφρυντικό, τις συνταγές των γεμιστών της κυρίας Θεανώς, πού βοήθησε στη λύση του διατροφικού προβλήματος , με παράπλευρη συνέπεια την ‘’απαράδεκτη’’ μακροζωία των τρωκτικών του ασφαλιστικού μας συστήματος, που επιδιώκουν να διαψεύσουν την καπιταλιστική εφαρμογή  ,  της μαρξιστικής οικονομικής  θεωρίας του κ. Υπουργού Οικονομικών.

 Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθούν δύο συνημμένα [ ένα κείμενο και ένα βίντεο]

Παρασκευή, 7 Δεκεμβρίου 2018

ΕΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ

Παρακολουθώ προσεκτικά όσα συμβαίνουν γύρω μου και  επειδή δεν μπορώ να καταλάβω που  οδηγούμαστε με τους κατ΄ευφημισμόν χαρακτηρισμούς,  περιορίζομαι να εντοπίσω εαυτόν εις το ‘’σύστημα’’ και  να απαντήσω στο ερώτημα αν έχω ήδη περιέλθει σε κατάσταση απλού πειραματόζωου . Αναφέρομαι σε πρώτο πρόσωπο διότι ως εκεί φθάνουν οι εξακριβωμένες διαπιστώσεις μου και δεν θέλω να υποκαταστήσω τις εντυπώσεις των υπολοίπων. Αφορμή για το σημερινό μου σχόλιο αποτέλεσε η τελευταία απόφαση για τον οικογενειακό γιατρό, που η εφαρμογή της καθίσταται υποχρεωτική από την 1.1.2019.

 Διευκρινίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχω διακόψει – αυτοβούλως - κάθε ιατρική και εργαστηριακή εξέταση, αρνούμενος την προσβολή της νοημοσύνης μου και τον  σχετικό ευτελισμό – που δεν αποτελεί υπαινιγμό αλλά γνωστή πρακτική . Πιστεύω δε ότι  [στα 85 μου] μπορώ να ‘’πεθάνω’’ και χωρίς τη συνδρομή της επιστήμης.  Παρόλα αυτά  σκέφθηκα να ανταποκριθώ στην υποχρέωσή μου να τηρήσω τις εντολές του υπουργείου Υγείας που αναφέρει ότι «Ο οικογενειακός ιατρός είναι μια νέα, δωρεάν λειτουργία του ΕΣΥ. Αποτελεί το πρώτο σημείο επαφής του ατόμου με το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Μεταξύ άλλων λειτουργεί και ως σύμβουλος υγείας και πλοηγός του σε αυτό. Η εγγραφή του πληθυσμού σε Οικογενειακό Ιατρό (Γενικό Ιατρό ή Παθολόγο, Παιδίατρο) είναι υποχρεωτική, όλοι οι πολίτες έχουν αυτόματα αντιστοιχισθεί και πρέπει να υποβάλουν αίτηση εγγραφής σε διαθέσιμο Οικογενειακό Ιατρό της επιλογής τους».

         

              Ακολουθώντας λοιπόν  πιστά την   ηλεκτρονική διαδικασία [ που αποτελεί μια από τις προτεινόμενες μεθόδους εγγραφής], διαπίστωσα ότι για τον Δήμο Λοκρών που διαμένω και την ευρύτερη περιοχή, με δεκάδες  χιλιάδες κατοίκους, υπάρχει μόνο ΕΝΑΣ γιατρός συμβεβλημένος με το σύστημα, ο αποκαλούμενος με τον χαρακτηρισμό της εθνικότητάς του, ρατσισμό τον οποίο αρνούμαι να αποδεχθώ. Διερωτώμαι όμως πώς μπορώ να κάνω επιλογή ανάμεσα σε ένα και μόνο άτομο και κυρίως πως μπορεί αυτός ο επιστήμονας να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις ανάγκες του συστήματος, που τον θέλει και σύμβουλο υγείας!!! Θεωρώ περιττό να σχολιάσω τις άλλες ιδιαιτερότητες περί αλλαγής της επιλογής μετά την παρέλευση εξαμήνου και την υποβολή πρόσθετων στοιχείων, που είναι ήδη γνωστά στο ηλεκτρονικό σύστημα. Αλήθεια τι γίνεται με τους ανθρώπους απομακρυσμένων περιοχών και τους με έχοντες πρόσβαση σε υπολογιστές και Κέντρα Υγείας ;

              Εναντιούμενος στην προσωπική μου λογική ,δεν αρκέστηκα μόνο  στην   ηλεκτρονική έρευνα, αλλά  εφάρμοσα και  τη μέθοδο door to door – όπως γίνεται με τα δέματα – ρωτώντας γνωστούς και φίλους. Έμαθα λοιπόν ότι έχω δικαίωμα να επιλέξω και ανάμεσα στους τρείς γιατρούς του Κέντρου Υγείας της περιοχής. Εκεί να δεις τι γίνεται καθημερινά με τις ουρές των δύσμοιρων ντόπιων και αλλοδαπών της κοινωνίας μας. Πώς και πότε αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούν – πέραν της βάρδιας τους – να βλέπουν , να συμβουλεύουν και κυρίως να επισκέπτονται, όσους χρήζουν ιατρικής βοήθειας; Δεν αναφέρομαι στην ‘’πολυτέλεια’’ της   άμεσης βοήθειας, διότι ‘’πρέπει’’ να διευκολύνουμε και τη φυσική λύση στη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού, σύμφωνα με την πρόσφατη δήλωση του κ. Τσακαλώτου.  Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί χρειάζεται εγγραφή και πως μπορεί να αποτελεί προσωπική επιλογή η πρόσβαση σε ‘’ κάθε δημόσια δομή πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας’’.

              Επειδή δεν αντέχω περισσότερο αυτόν τον  εμπαιγμό , που προσβάλλει την όποια μου έχει απομείνει λογική, θέλω να ερωτήσω ευθέως τους αρμόδιους – νταήδες  και μη του Υπουργείου Υγείας – αν  έχουν παραπέμψει ποτέ στα σημερινά  Κέντρα Υγείας συγγενικά τους πρόσωπα και σε καταφατική περίπτωση ποιες είναι οι εντυπώσεις τους. Εγώ θα τους πιστέψω, αρνούμαι όμως να γίνω πειραματόζωο και να συμβάλω στην περαιτέρω εξαθλίωση της δημόσιας υγείας. Θα αναφερθώ ,ενδεικτικά,  σε μια ανάλογη προσωπική μου εμπειρία του 1962 στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο και οι υπεύθυνοι ας απορρίψουν  τις όποιες ομοιότητες:

              Ύστερα από ένα απόστημα σε ένα δόντι μου, ζήτησα τη γνώμη γνωστών μου Σέρβων για την ανεύρεση οδοντιάτρου. Οι συμπαθείς αυτοί άνθρωποι βρήκαν γιατρό και μου έκλεισαν ραντεβού αργά τη νύχτα – στη μαύρη- στην πανεπιστημιακή κλινική του Βελιγραδίου. Εκεί ο οδοντίατρος αποφάνθηκε  ότι ‘’μοναδική λύση αποτελεί η εξαγωγή του δοντιού , χωρίς καμιά αναισθησία, λόγω του αποστήματος’’. Συγκατένευσα αναγκαστικά , λόγω του ανυπόφορου πόνου  και ελλείψει εναλλακτικής λύσης. Τη στιγμή που ‘’αποκολλήθηκε’’ το δόντι μου και βρέθηκε στην τανάλια του γιατρού, άκουσα τη φράση  του ‘’picka ti mater’’   και ένοιωσα ένα χτύπημα επιβράβευσης στην πλάτη μου για τον ‘’ηρωισμό’’ μου. Τελικά είχε ‘’αστοχήσει’’ και μου έβγαλε – εν ψυχρώ – το διπλανό γερό δόντι. Τη σερβική φράση δεν την μεταφράζω από σεβασμό στους αναγνώστες μου, διευκρινίζω όμως ότι είναι ακριβώς  ίδια και στη  γλώσσα των βόρειων γειτόνων μας, που αναγνωρίσαμε στις Πρέσπες ως ‘’ μακεδονική’’ και συνιστώ την αποφυγή χρήσης της , ενώπιον σλαβόφωνων ,διότι εγκυμονεί κινδύνους!!!

              Επέστρεψα στο σπίτι μου με  μια χαίνουσα πληγή στο στόμα μου και ακατάσχετη αιμορραγία που με υποχρέωσε στην αναζήτηση των ‘’πρώτων βοηθειών’’, αφού προοδευτικά έχανα τις αισθήσεις μου. Η απάντησή τους ήταν αν πρόκειται για νέο η ηλικιωμένο πρόσωπο. Κάποια στιγμή το αυτοκίνητο με οδήγησε στην ίδια  προηγούμενη κλινική και εντελώς συμπτωματικά φρόντισε το πρόβλημα μου ο καθηγητής Κλόντερ, ελληνικής καταγωγής από τη μητέρα του και γνώστης της ελληνικής. Αναφώνησε και αυτός την ίδια φράση στα ελληνικά, καταφερόμενος κατά του προηγούμενου γιατρού.

              Όταν όλα τελείωσαν αισίως – δηλαδή επέζησα – τον παρακάλεσα να μου εξηγήσει  το ερώτημα των Πρώτων Βοηθειών για την ηλικία του ασθενούς. Εθισμένος στην τοπική πρακτική διευκρίνισε ότι ‘’αν είσαι νέος αντέχεις και αν είσαι γέρος  δεν χάθηκε ο κόσμος’’. Τα ακούτε αυτά κύριε Τσακαλώτε, για να καταλάβετε ότι η  πρόσφατη προοδευτική δήλωσή σας δεν αποτελεί καινοτομία , αφού έχει τύχει ανάλογης  εφαρμογής, τουλάχιστον από το 1962 . Αυτό μάλιστα συνέβη σε χώρα του πρώην ‘’υπαρκτού’’ σοσιαλισμού. Σκεφθείτε τι μπορεί να συμβεί σε μια χώρα του ‘’ανύπαρκτου’’!!!

Αντώνης Ταρνανάς

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

                    Παράταση στην ελπίδα

Τέτοιες μέρες, οι αναμνήσεις φθάνουν στο φόρτε τους, πλημμυρισμένες από τα αρώματα των μελομακάρονων και  τις παιδικές φωνούλες με τα  κάλαντα των ημερών. Οι καιροί όμως άλλαξαν και οι άνθρωποι – όλοι μας – το ίδιο. Το έθιμο με τα κάλαντα είχε και εξακολουθεί να έχει και τις θετικές του προεκτάσεις στις παιδικές τσεπούλες, που περίμεναν πως και πως το αποτέλεσμα της  τελικής μοιρασιάς των εισπράξεων. Με την επίσκεψη και του τελευταίου γνωστού σπιτιού, τα παιδιά ξαμολιόντουσαν  στα τοπικά καταστήματα για να αγοράσουν τα προϊόντα που είχαν βάλει στο μάτι   και να αισθανθούν έτσι   την ικανοποίηση του αυτεξούσιου καταναλωτή. Μεγάλο πράγμα για ένα παιδί να νοιώθει διαχειριστής των εποχιακών αυτών εισοδημάτων του, που αποτελεί ίσως και την πρώτη επαφή με την  αγορά, γιαυτό και οι μεγαλύτεροι τους συμβούλευαν να προσέχουν που πάνε και τι παίρνουν. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο, αφού η αίσθηση της αυτονομίας οδηγούσε συχνά σε λανθασμένες επιλογές και στο τέλος εύρισκαν παρηγοριά   στα ελάχιστα ρέστα τους. Έτσι συμβαίνει πάντα με τους πρωτάρηδες και γιατί τα παιδιά να αποτελέσουν εξαίρεση!!! Τελευταία βέβαια προστέθηκαν και οι ληστείες των περιορισμένων εισπράξεών τους από τους μεγαλύτερους, που ενδεχομένως θέλουν να εξασφαλίσουν τη δόση τους!!! Ω καιροί ω ήθη που έλεγε  και ο Κικέρων. Επανέρχομαι όμως στα κάλαντα.

Προσωπικά, όταν πια είχα ‘’ωριμάσει’’, αφού στα παιδικά και τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια οι πόλεμοι και η πείνα δεν μας επέτρεπαν τέτοιες πολυτέλειες, ως μέλος   της τοπικής  χορωδίας, μετείχα σε ομαδικές εκδηλώσεις για κοινωφελείς σκοπούς [ συνήθως για την ενίσχυση της ποδοσφαιρικής ομάδας ] . Αυτό μας έδινε μια ‘’καταχρηστική’’  ικανοποίηση, αφού άφηνε  το μικρό περιθώριο να δαπανήσουμε ένα  μέρος των εισπράξεων, για μια γαστριμαργική απόλαυση, ανάλογη των αποτελεσμάτων της καταμέτρησης.

Πέρασαν τα χρόνια και σαν ‘’αφέντης σπιτικού’’ πια, χαιρόμουν να ανταμείβω τα παιδικά χαμόγελα με το χαρτζιλίκωμά τους. Οι συνθήκες της ζωής όμως, με ανάγκασαν να βρεθώ μακριά από τα ήθη και έθιμα της πατρίδας μας για αρκετές δεκαετίες και θυμάμαι ότι την πρώτη χρονιά της μόνιμης επιστροφής μου στη γενέτειρα θέλησα να δείξω – μπορεί να αποτελούσε και απωθημένο μου – μια ιδιαίτερη γαλαντομία στα πιτσιρίκια της περιοχής. Τότε διαπίστωσα ότι τα παιδιά παραμένουν πάντα ίδια και σκέπτονται αυθόρμητα και ‘’φωναχτά’’. Οι πρώτοι επισκέπτες του ‘’αρχοντικού’’ μου, φεύγοντας έκαναν μια προβολή της ‘’κουβαρντοσύνης’’ μου, φωνάζοντας στα άλλα παιδιά, αυτός εδώ έχει έρθει από το εξωτερικό και μοιράζει ‘’χαρτούρα’’. Ας είναι καλά τα παιδάκια που  αναβίωσαν τις μακρινές μου αναμνήσεις και ίσως τα ίδια δεν είχαν καταλάβει ότι μου πρόσφεραν  πολύ φθηνά την επαναφορά μου στη χαμένη  παιδική μου ‘’ κανονικότητα’’.

Από στόμα σε στόμα το παιδικό μυστικό ξεπέρασε τα στενά όρια της γειτονιάς  και τις επόμενες χρονιές έζησα πρωτοφανείς ‘’πιένες’’ με τα παιδικά κάλαντα [ Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, των Φώτων , ακόμα και στον ‘’Λάζαρο’’ που έλεγαν τα κοριτσάκια. Είχα προβλέψει ένα μικρό κομπόδεμα για την  ετήσια αυτή ‘’εξαγορά’’ των χαμένων μου παιδικών αναμνήσεων, ώστε το αντιμετώπιζα με προσμονή και ιδιαίτερη ικανοποίηση. Κάποια στιγμή μάλιστα, όταν άλλαξα σπίτι και βρέθηκα στον τέταρτο όροφο πολυκατοικίας, που συνέπεσε με τα πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης, τα παιδικά γιορτινά τιτιβίσματα αραίωσαν, αφού η άγνωστη παιδική ‘’πελατεία’’ και ο περιορισμός  της ‘’ χαρτούρας’’  φαίνεται ότι διέκοψε και την ‘’προβολή’’ του ξενόφερτου γέρου! Εγώ, παρά ταύτα, ανέμενα ένα κουδούνισμα έστω και στο θυροτηλέφωνο του σπιτιού , έστω και με το πενιχρό πλέον βαλάντιό μου, για να πείσω κυρίως τον εαυτό μου ότι οι αναμνήσεις δεν εξαγοράζονται και αποτελούν δικαίωμα όλων των ανθρώπων. Για να μην ομολογήσω  την απογοήτευσή μου, αναζήτησα τις δικές μου δικαιολογίες, ότι  ίσως τα πρώτα παιδιά μεγάλωσαν και δεν λένε πια τα κάλαντα, ότι η αλλαγή διεύθυνσης δυσχέρανε την ανεύρεσή μου , σκέφθηκα δε ακόμα και τη συνδρομή της  λιτότητας της εποχής  στην αλλαγή των παιδικών συνηθειών και  την επίδρασή της στα έθιμα.

Σήμερα όμως, αφού πέρασαν δυο-τρία χρόνια χωρίς τα παιδικά κάλαντα , αποστασιοποιημένος από τις νοσταλγικές μου αναμονές, αιφνιδιάστηκα όταν  πολύ νωρίς χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτάς μου. Αρχικά περίμενα να βεβαιωθώ ότι πρόκειται για το δικό μου κουδούνι αλλά στην επανάληψη του κουδουνίσματος, πέρασαν από το μυαλό μου όλες οι άλλες σκέψεις, εκτός από τα κάλαντα, που  είχαν ίσως  διαγραφεί από ‘’συνηθολόγιό’’ μου. Σκέφθηκα ότι οι στενοί δικοί μου άνθρωποι έχουν κλειδί του σπιτιού μου και οι λοιποί συγγενείς, γνωστοί και φίλοι  με προειδοποιούν συνήθως με ένα τηλεφώνημα τους. Από την άλλη είναι και αυτή η διάχυτη εντύπωση ότι οι μοναχικοί ηλικιωμένοι, καλό είναι να προσέχουν σε ποιους ανοίγουν την πόρτα τους, αν δεν βεβαιωθούν με μια γνωστή τους φωνή.  Μισή ώρα αργότερα, επαναλήφθηκε η ίδια ακριβώς κατάσταση, χωρίς και πάλι ανταπόκρισή μου στο κάλεσμα του κουδουνιού, υποθέτοντας πως κάποιος έκανε λάθος, όπως συχνά μου έχει συμβεί και στο πρόσφατο παρελθόν, βρισκόμενος μπροστά σε άγνωστα πρόσωπα.

Ανοίγοντας τον υπολογιστή μου για να δω την αλληλογραφία και να απαντήσω σε μηνύματα γνωστών και φίλων, είδα την ημερομηνία και συνειδητοποίησα ότι είναι παραμονή πρωτοχρονιάς και ότι , ίσως, πίσω από τα κουδουνίσματα, να κρύβονταν τα παιδικά κάλαντα, που είχα στερηθεί τα τελευταία χρόνια. Η πρώτη μου κίνηση ήταν να ελέγξω αν έχω κάποια ‘‘ψιλά’’ για το ενδεχόμενο να επανέλθουν τα παιδιά , αλλά ατυχώς το κουδούνι του σπιτιού μου δεν ξαναχτύπησε και έμεινα με την απορία. Ίσως όμως έτσι να είναι καλύτερα και για μένα αλλά και κυρίως για τα παιδιά, αφού τόσο αυτά όσο και εγώ, αγνοούμε τι ακριβώς συνέβη και συνεπώς θα αποφύγω τον συνήθη χαρακτηρισμό του ‘’ γέρο-σκρούτζ ‘’ που δεν ανταποκρίθηκε στο παιδικό κάλεσμα για τα κάλαντα και παράλληλα θα διατηρώ την ελπίδα ότι τα παιδιά δεν με ξέχασαν, αλλά μια κακή εκτίμηση εκ μέρους μου στέρησε και στους δυο μας  τη  χαρά των ημερών. Η ώρα όμως πέρασε αρκετά και τα παιδιά δεν θα επιστρέψουν και για φέτος τουλάχιστον χάνω και την τελευταία μου ελπίδα, να χαϊδέψουν τα ροζιασμένα τύμπανα των αφτιών μου οι παιδικές φωνούλες τους

Θα μείνω με την πικρία ότι από δικό μου λάθος στερήθηκα ίσως, μια από τις ελάχιστες χαρές που μένουν στους ανθρώπους της ηλικίας μου  και θα κρατήσω ζωντανή  την ελπίδα να ‘’είμαι καλά’’ και τον επόμενο χρόνο, οπότε θα διπλοσημειώσω τα κάλαντα της παραμονής των Χριστουγέννων και του επόμενου  νέου έτους, αφού οι ευκαιρίες της  σε τέτοιες ηλικίες σπάνια επαναλαμβάνονται. Καλή χρονιά σε όλο τον κόσμο. Αντώνης Ταρνανάς

ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Δεν αναφέρομαι στους περιστασιακούς ή επαγγελματίες ερωτικούς συντρόφους, τους ζιγκολό και τους κομπορρήμονες σύγχρονους ή παλαιότερους δονζουανίσκους, αλλά εκείνους που λατρεύουν την πατρίδα, τη γλώσσα και την ιστορία της, οδηγούνται από τα αισθήματά και τα συναισθήματά  τους. Η χώρα αυτή είχε ανέκαθεν αμέτρητους φίλους και θαυμαστές στο εξωτερικό, που την συνέδραμαν στους περισσότερους αγώνες της ιστορίας της, τους αποκαλούμενους φιλέλληνες. Οι ίδιοι οι Έλληνες όμως πολλάκις υπήρξαν γερμανόφιλοι, αγγλόφιλοι, αμερικανόφιλοι, γαλλόφιλοι, ρωσόφιλοι και γενικότερα διεθνιστές, και αυτό μας εμπόδισε να ασχοληθούμε σοβαρότερα με τα εθνικά μας προβλήματα. Ζητούνται φιλέλληνες του εσωτερικού, θα έλεγε ο Αντώνης Σαμαράκης, για να αναζητηθεί και η ‘’ελπίς’’.

Η μακραίωνη υποταγή μας στον  Οθωμανικό  ζυγό, μας μετέτρεψε σε ραγιάδες, δηλαδή ένα μπουλούκι  υποτελών και υπόδουλων ξένων ιδεοληψιών, που δυστυχώς συνεχίζουν να κολακεύουν πολλούς εξ ημών, ακόμα και σήμερα, με μοναδικές εξαιρέσεις τους  αγώνες μας απέναντι στον κοινό εχθρό και αυτό την τελευταία πάντα στιγμή. Δώσαμε επιχειρήματα και το δικαίωμα της αυτοδικίας σε ομαδούλες ακροδεξιών, αριστεριστών,  άθεων και  αναρχικών, να επεμβαίνουν ανεξέλεγκτα στη δημόσια ζωή της χώρας και να απαιτούν να επιβάλουν τη δική τους ορθότητα και ‘’κανονικότητα’’ επί παντός επιστητού, μιμούμενοι και ενθαρρυνόμενοι  ενίοτε και από πράξεις και παραλείψεις της πολιτικής ηγεσίας.

Τελευταία γίνεται πολύς λόγος για τη συμφωνία των Πρεσπών και οι Έλληνες έχουν χωριστεί σε υποστηρικτές και πολέμιους μιας συμφωνίας που αφορά τη γλώσσα και την εθνικότητα – όχι ιθαγένεια – των βόρειων γειτόνων μας. Δηλώνω προκαταβολικά ότι δεν είμαι ειδικός ιστορικός, φιλόλογος ή γλωσσολόγος παρά ένας απλός εραστής τους, που έτυχε να τα βιώσει από κοντά. Έζησα 6 χρόνια στην Γιουγκοσλαβία του  Τίτο [δεκαετία του 1960] και είδα και έμαθα από μέσα  τις προσπάθειες του ‘’σλαβομακεδονικού’’ – όπως το λέγαμε τότε – λόμπι των ΗΠΑ, του Καναδά και της Αυστραλίας, που χρηματοδοτούσαν και πατρονάριζαν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα των χωρών αυτών, για ιδιοτελείς σκοπούς. Το ακόμα σημαντικότερο είναι ότι έμαθα τη γλώσσα τους και κατάλαβα – όπως καταλαβαίνει και κάθε καλόπιστος γλωσσολόγος- ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ  αλλά ένα  σλαβικό ιδίωμα με βάση την βουλγαρική και προσμίξεις [καρυκεύματα] από την σερβική και ελληνική γλώσσα. Το τελευταίο  έγινε με την σύμπραξη και των Ελλήνων κομμουνιστών, που κατέφυγαν στα Σκόπια μετά την ήττα τους στο Γράμμο και το Βίτσι και  τις  ‘’ ευλογίες’’ του ΚΚΕ, που και παλαιότερα είχε αναδείξει ανάλογες επιθυμίες [βλέπετε συνημμένο δημοσίευμα Ριζοσπάστη].

 Χαριτολογώντας θα προσθέσω  τους σκωπτικούς χαρακτηρισμούς των ίδιων των ελληνόφωνων της περιοχής  στην προσπάθεια των Σκοπιανών να προσδώσουν ‘’ελληνικότητα’’ στο ιδίωμά τους με την προσθήκη του γενικού άρθρου [τa] στο τέλος των επιθέτων. Έτσι λοιπόν, μια  τυπική  σλαβική φράση  makedonska [μακεδονική] έπαιρνε τη μορφή ‘’makedonskata’’, π.χ. Αρχή φόρμας  Makedonskata nova drama, [Νέο μακεδονικό δράμα ], οπότε τους αποκαλούσαν ‘’σκατάδες!!!. Δεν θέλω να πάρω θέση στις λεκτικές αυτές ακροβασίες, αλλά φοβάμαι ότι αναγνωρίσαμε μια γλώσσα που δεν υπάρχει και ίσως μας ζητηθούν εξηγήσεις για ‘’κλεπταποδοχή’’ από τους Βουλγάρους και Σέρβους φίλους μας.   Καλά είναι τα ευφυολογήματα και η  εκατέρωθεν επιχειρηματολογία  υποστηρικτών και πολέμιων της συμφωνίας, δεν άκουσα όμως ή τουλάχιστον δεν το άκουσα στην ένταση που απαιτούν οι συνθήκες, τη φωνή των ειδικών επιστημόνων  και της Ακαδημίας Αθηνών . Αυτό  μου θυμίζει μια ανάλογη  αιδήμονα σιωπή τους στον τρόπο που καθιερώθηκε η ‘’δημοτικιά’’, με τους περισσότερους βουλευτές να υπερασπίζονται μια άλλη μειοψηφία τότε, εις ‘’άπταιστον καθαρεύουσαν’’ και είδαμε και πάθαμε μέχρι το κατασκεύασμα αυτό να γίνει δημοτική, πέραν της ανιστόρητης  απώλειας  ενός ακόμα  στοιχείου που μαρτυρεί την ιστορική γλωσσική συνέχεια της ύπαρξής μας.

              Με απλά λόγια λοιπόν ενός εραστή της ελληνικής γλώσσας και ιστορίας, που δεν είναι εθνικιστής αλλά αρνείται να  αποκαλείται  - έστω και έμμεσα - ‘’Κάτω Μακεδονία’’  το μέγιστο μέρος της σημερινής Βόρειας Ελλάδας, δεν θεωρεί λύση μια συμφωνία που άρχισε ήδη να προβάλλεται διαστρεβλωμένη από την ηγεσία του Κρατιδίου που την σφετερίστηκε. Οι καλοί μας φίλοι και σύμμαχοι ας ασχοληθούν με τα δικά τους προβλήματα και ‘’τους φράκτες’’ έναντι των γειτόνων τους , αφού εμείς ξέρουμε καλύτερα – και ας μην το δείχνουμε -  την ιστορία και τα συμφέροντά μας. Δεν πρέπει να παραβλέπεται η λαϊκή ρήση ‘’ανεμομαζώματα διαβολοσκορπίσματα’’ γιατί αντί λύσης μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε νέα χειρότερα προβλήματα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο όρος μακεδονικό έχει καταστεί συνώνυμος του δυσεπίλυτου και χρονίζοντος προβλήματος. Αντώνης Ταρνανάς