Η ΚΑΛΟΜΟΙΡΑ ΚΑΙ Η ΚΑΚΟΜΟΙΡΑ

Αυτή η χώρα – η πατρίδα μας – έχει χάσει τον μπούσουλα και προσπαθεί να ισορροπήσει με ακροβασίες, αφού  το ‘’μέτρο’’  που  δίδαξε ο Αριστοτέλης και η  ιστορική μας πρακτική , αποφεύγεται συστηματικά, διότι  δεν  βολεύει γενικώς τους κομματικούς μικρομεγαλισμούς. Σε πιο χαλαρές και ανέμελες εποχές, η χώρα βρισκόταν στον αστερισμό της Καλομοίρας. Οι περισσότεροι νεοέλληνες, αποδεχόμενοι τα δάνεια που  χορηγούσαν πιεστικά οι τράπεζες, εκπλήρωσαν όλα τα απωθημένα τους. Σαν τον άφρονα  τζίτζικα του παραμυθιού, αγόρασαν αυτοκίνητα και ό,τι άλλο είχαν στερηθεί ή έβλεπαν στο γείτονα, χωρίς ποτέ να αναλογισθούν τις συνέπειες του χρέους. Άλλωστε το ίδιο έκανε και η επίσημη πολιτεία, διορίζοντας ή μονιμοποιώντας εποχιακούς και παρέχοντας αυξήσεις με δάνεια. Τα αποκληθέντα και πολιτιστικά κέντρα ‘’μπουζουξίδικα’’ έσφυζαν από δραστηριότητα σε σημείο να επιβληθούν περιορισμοί στα ωράρια λειτουργίας για να ελεγχθεί η ενόχληση των περιοίκων. Οι ‘’νεοπλουτλίδηδες’’  ευγνωμονούσαν την καλή τους μοίρα  και παραληρούσαν στη θέα και στο άκουσμα της ‘’συνώνυμης’’ δροσερής Ελληνοαμερικανίδας αοιδού,  προσπαθώντας να χαρούν    την τσαχπινιά  και να συμμερισθούν την ευδαιμονία της, αφού τότε όλα έδειχναν  καλά.

Τα καλά και ωραία όμως κάποτε τελείωσαν και  όλοι μας επιστρέψαμε στην αδυσώπητη πεζή πραγματικότητα. Ο  καιρός περνούσε και το κοριτσάκι από τις Η.Π.Α. μέστωσε και απέδειξε  ότι είναι μεν  Αμερικανίδα  αλλά όχι και  ‘’αμερικανάκι’’ και κατάλαβε ότι η χώρα των γονιών της δεν προσφέρεται πλέον για πολλά και σοβαρά πράγματα, αφού τα δανεικά κάποτε τελειώνουν. Μάζεψε λοιπόν τα μπογαλάκια της και ‘’πήρε των ομματιών της ‘’, επιστρέφοντας στη δεύτερη πατρίδα της να κάνει οικογένεια και προκοπή, ακολουθώντας τη σοφή ρήση του  Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι ‘’ έξω πάμε καλά ’’, ενώ στη χώρα μας ‘’γίνεται της κακομοίρας’’. Με λίγα λόγια δεν αντέξαμε την τεχνητή ‘’ευδαιμονία’’ που ζούσαμε , τρώγοντας πολλαπλάσια από τα παραγόμενα. Επιστρέψαμε λοιπόν στη μιζέρια ,που μπορεί να μην αρέσει αλλά προσφέρεται στους λαϊκιστές και ‘’προοδευτικούς’’, που μόνο εκεί  μπορούν να στηρίξουν  την επιτυχία τους και για μια φορά ακόμα τα κατάφεραν.

Κάποιοι νέοι ‘’χαρισματικοί’’, προβάλλοντας και μια θολή ‘’επαναστατική’’ μαχητικότητα και την υπόσχεση ότι θα συντρίψουν τους κουτόφραγκους που πίνουν το αίμα μας, έπεισαν τους δύσμοιρους συμπατριώτες μας που στερήθηκαν ξαφνικά τα μεγαλεία τους, να δηλώσουν  ‘’αριστεροί’’. Εδώ έβαλαν το χεράκι τους και αρκετοί μεγαλοδημοσιογράφοι , οι οποίοι έσπευσαν να αναδείξουν την οικονομική αυθεντία ενός οικονομολόγου που ‘’κατείχε τη μοναδική και απόλυτη αλήθεια του  άλλου δρόμου’’ και το κακό έγινε. Για μια φορά ακόμα όμως, οι ελπίδες αποδείχτηκαν φρούδες, αφού η αριστερή ηγεσία μας ανακάλυψε  ότι δεν υπάρχουν κουτόφραγκοι και αιμοσταγείς καπιταλιστές ούτε άλλος δρόμος. Καθαίρεσαν τους εμμονικούς παλαιοαριστερούς και τον ‘’αυθεντικό’’ Υπουργό οικονομικών, μετρίασαν τη ‘’φανερή’’ προβολή του επαναστατικού προτύπου και ανακάλυψαν τον κύριο Τράμπ, την κυρία Μέρκελ και τους λοιπούς φίλους των γερμανοτσολιάδων αντιπάλων τους. ΄Εγινε δηλαδή ένα νέο τουρλουμπούκι, με μοναδική σύνδεση με τις πρώτες προοδευτικές ημέρες, την ενδυματολογική και όχι μόνο  σαχλαμάρα και τις κομματικές μεταγραφές, που θύμιζαν ημέρες των ποδοσφαιρικών ελληνοποιήσεων.

Όταν τελικά οι νεοέλληνες κατάλαβαν ότι η προοδευτική  στροφή που τους υποσχέθηκαν ήταν φενάκη για να κρύψει την πολιτική γύμνια των δεξιόστροφων  αριστερών , στράφηκαν και πάλι στην πεπατημένη, δηλαδή στην γνωστή και αλάνθαστη μέθοδο της ‘’επάρατης’’, η οποία τουλάχιστον είναι δοκιμασμένη, όπως αποδεικνύει και η μακροβιότητα της. Τότε, οι αριστεροδέξιοι ηγέτες μας,  που έχασαν την κουτάλα και τις λοιπές επιδαψιλεύσεις, στύλωσαν τα πόδια στην άρνηση  και  θυμήθηκαν και πάλι την αριστερή τους καθαρότητα. Θεωρούν  ακροδεξιά μάθε αλλαγή που επιχειρεί  η νέα πολιτική ηγεσία, ακόμα και το δικαίωμα ψήφου των συμπατριωτών μας που αναγκάστηκαν να γίνουν μετανάστες, περνώντας από τον αστερισμό της Καλομοίρας σε εκείνον της  ‘’κακομοίρας’’ και της κακομοιριάς.

Διακηρύσσουν  ότι στις τελευταίες τρεις εκλογικές αναμετρήσεις  ο  λαός ξεγελάστηκε – κρίνοντας προφανώς εξ ιδίων – και ‘’ανακαλύπτουν’’ με τις περιοδείες τους ότι η κατάσταση στη χώρα έχει επιδεινωθεί και ό,τι κάνουν οι νέοι ηγέτες βλάπτει ανεπανόρθωτα τα συμφέροντα της χώρας και κυρίως διακόπτει την αριστερή στροφή που οι ίδιοι είχαν επιχειρήσει. Δικαιολογημένα βέβαια – σαν αντιπολίτευση -  διαφωνούν με τα έργα της νέας κυβέρνησης, παραλείπουν όμως να μας εξηγήσουν γιατί τους καταψήφισαν οι Έλληνες, αφού όλα τα  δικά τους έργα  ήταν ‘’καλά καμωμένα’’!!!  Είναι αλήθεια ότι  έτσι κάνουν όλοι οι ηττημένοι αλλά το να  συνεχίζουν να προβάλουν εκείνα για τα οποία καταψηφίστηκαν καταδεικνύει την έλλειψη επιχειρημάτων και μια στείρα αντίληψη για πολιτικούς που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως νέοι και προοδευτικοί, σε μια εποχή που η ιδεολογία αποτελεί μόνο  λεκτικό σχήμα. Ας κάνουν όμως μια προσπάθεια να συνεννοηθούν με τους υπόλοιπους για μια εθνική αντιμετώπιση του κοινού εχθρού ,που αμφισβητεί  και επιβουλεύεται την εδαφική μας ακεραιότητα. Ίσως μια τέτοια κίνηση να τους εξιλεώσει στα μάτια εκείνων που τους  είχαν πιστέψει. Τι να πει κανείς βέβαια για τους ‘’βεριτάμπλ’’ αριστερούς, που έχουν μείνει ακόμα στις αντιευρωπαϊκές εμμονές τους και στην επαναφορά ενός συστήματος που κατέρρευσε μαζί με το τείχος του Βερολίνου και οδήγησε τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης να στρέφονται – από αντίδραση – σε ακροδεξιές αγκαλιές.

Με αφορμή τον εορτασμό μιας επετείου του ΝΑΤΟ που έφερε στο διεθνές προσκήνιο τις επίσημες ελληνικές αντιδράσεις για τις καινούργιες τουρκικές προκλήσεις, θα αναφερθώ στο γνωστό και συνεχώς επιδεινούμενο πρόβλημα. του κακού γείτονα. Ο γείτονας αυτός, που εν τω μεταξύ  γιγαντώνεται πληθυσμιακά , με συνέπεια να μεγαλώνουν και οι ανάγκες του, αυξάνει και τις   επεκτατικές του βλέψεις. Στη χώρα μας έλαχε να είναι δίπλα του και να υφίσταται όλες αυτές τις επιπτώσεις. Δοκιμάστηκαν , κατά καιρούς, διάφορα ‘’γιατροσόφια’’ αλλά θεραπεία δεν βρέθηκε, αφού τελικά – παρά τα όσα ακούγονται από φίλους και συμμάχους- τα νιτερέσα που διέπουν τη διεθνή πραγματικότητα του επιτρέπουν να  εκβιάζει ατιμωρητί και ποικιλοτρόπως την παγκόσμια κοινωνία , ενώ  εμείς  αδυνατούμε  να εφαρμόσουμε μια εθνική γραμμή για την αντιμετώπισή του. Αναγκαζόμαστε πια να ελπίζουμε σε δυο θερμά λόγια των συμμαχικών σχηματισμών και στην  Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη , αφού αν βρεθούμε έξω από το κοπάδι [ που έλεγε και ο αείμνηστος Αβέρωφ] θα μας φάει ο λύκος, παρά το γεγονός ότι τελικά είμαστε μόνοι  αλλά όχι ανάδελφοι!!!

Οι πόλεμοι γενικώς  δεν αποτελούν λύση και ελάχιστη σημασία έχει το αποτέλεσμα , αφού στους πολέμους όλοι βγαίνουν χαμένοι. Συνεπώς τα φαιδρά εκείνα βυθίσατε το ‘’χόρα’’ ή οι νεότεροι παλικαρισμοί είναι ανιστόρητοι και εξωπραγματικοί. Μοναδική ‘’λύση’’ είναι η αμυντική μας προετοιμασία και οχύρωση και μια – επιτέλους – εθνική  γραμμή αντιμετώπισης και καλλιέργεια συμμαχιών στη βάση του διεθνούς δικαίου. Η ιστορία διδάσκει – όπως έλεγε και ο Βιργίλιος πριν από  τους δικούς μας στρατηγούς και Υπουργούς – αν θέλεις ειρήνη ετοιμάσου για πόλεμο, αρκεί να κάνεις οτιδήποτε για να τον αποφύγεις. Ας ξανανιώσουμε  την ιδέα του πατριωτισμού – που δεν είναι εθνικισμός - πάνω από κομματικούς υπολογισμούς και αναμάσημα των ξεπερασμένων ιδεοληπτικών  συνθημάτων τύπου  ‘’ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο’’. Σε κάθε περίπτωση όμως είναι αναγκαίο ένα κανάλι  επικοινωνίας με τον αδίστακτο κακό γείτονα, για να πείσουμε και τη διεθνή κοινότητα αλλά και τον ίδιο τον γείτονα, ότι αυτό εξυπηρετεί και  το δικό τους συμφέρον. Αντώνης

ΣΑΣ ΠΗΡΑΜΕ ΣΑΣ ΠΗΡΑΜΕ ΦΛΟΥΡΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑΤΟ

Άλλο είναι το θέμα μου, αισθάνομαι όμως την ανάγκη να πω δυο λόγια  για την σημερινή  ημέρα, που είχα την τύχη να την ζήσω προσωπικά, αλλά είμαι σίγουρος ότι ελάχιστοι κατανόησαν τι ακριβώς συντελέστηκε τότε  και ίσως λιγότεροι έχουν πει όλη την αλήθεια. Το βέβαιο είναι ότι, για μια ακόμα φορά, κάποιοι προσπάθησαν να οικειοποιηθούν τον αγώνα και αρκετοί επωφελήθηκαν για να βγουν από την αφάνειά τους . Πολλοί εξαγόρασαν αυτή τη συμμετοχή τους, ακόμα και το πέρασμά τους από την Πατησίων, την οποία – όπως πάμε -ίσως χρειασθεί να μετονομάσουμε σε  ‘’οδό ευκαιρίας ηρώων’’. Δεν θα πλατειάσω με το θέμα, διότι  αξίζει καλύτερης τύχης και δεν προσφέρεται για εθνική μεμψιμοιρία, ούτε του ταιριάζει η συστηματική εκμετάλλευση που συνεχίζει να υφίσταται., όπως δυστυχώς συμβαίνει με τους περισσότερους εθνικούς αγώνες   στη χώρα μας!!!

Έρχομαι λοιπόν αμέσως στον τίτλο του άρθρου μου, που για την εποχή των παιδικών μου χρόνων αποτελούσε πρόσχημα  ‘’παιγνιακής’’ απαξίωσης των απωλειών και προβολής των κερδών  έναντι της αντίπαλης ομάδας. Δεν μπορούσα όμως να φαντασθώ ότι στην εποχή μας θα αποτελούσε ‘’πολιτική’’ διέξοδο και  διασκέδαση εντυπώσεων.  Σε κάθε   κυβερνητική αναγγελία , εξαπολύονται  από τους ‘’ειδικούς’’ επί των διαψεύσεων  – προκαταβολικά – μύδροι για τις συμφορές που περιμένουν τη χώρα. Για οτιδήποτε  συγκρίνεται  από τα ΜΜΕ, με τα αντίστοιχα έργα και τις ημέρες της προηγούμενης Κυβέρνησης, ως ‘’φλουρί Κωνσταντινάτο’’, εξαπολύονται οι λεκτικοί κεραυνοί που το κρίνουν σαν ‘’βαρέλι δίχως πάτο’’,  πριν ακόμα η εξαγγελία καταστεί – αν ποτέ καταστεί – έργο και τότε θα είναι αργά να ‘’ξεπατώσουν το βαρέλι’’. Είναι ένα είδος  προκαταβολικής  λογοκρισίας, μια αντίδραση που θα προλάβει τη δράση ή τουλάχιστον θα μειώσει τις εντυπώσεις, είναι το σύγχρονο ΄΄κουτόχορτο’’. Αυτό κατάλαβαν από το  Πολυτεχνείο που γιορτάζουμε σήμερα και τόσο υποκριτικά διατυμπανίζουν τους αγώνες του; Η υποκρισία δεν έχει όρια αφού για μια ακόμα φορά  ο σκοπός αγιάζει τα μέσα!!!

‘Ήθελα να αναφερθώ σε πολλά ακόμα συγκεκριμένα παραδείγματα, αλλά με πρόλαβαν άλλοι!!! Στην προσπάθεια αναζήτησης  στο ιντερνέτ περισσότερων στοιχείων για το συγκεκριμένο παιχνίδι της εποχής μου, έπεσα πάνω σε ένα άρθρο με τον ίδιο – συμπτωματικά – τίτλο και πολλά από τα στοιχεία που είχα κατά νουν να παρουσιάσω και έτσι ανέκρουσα πρύμνα. Αφήνω λοιπόν στον   κύριο Δημήτρη Καρατζάνη, να σας διηγηθεί με δικά του λόγια – που επικροτώ απόλυτα – την ιστορία του, η οποία έχει προηγηθεί χρονικά του δικού μου ομότιτλου πονήματος. Ελπίζω να έχω τη συγκατάθεσή του –  παραθέτω  το άρθρο του αυτούσιο μαζί με τη φωτογραφία του – και λυπάμαι που δεν γνωρίζω τη διεύθυνσή του για να τον ενημερώσω σχετικά.  Ίσως η ‘’ ομοτιτλία’’  να τον βοηθήσει στην ανεύρεση του σημερινού μου εγχειρήματος στο ιντερνέτ.   Αντώνης Ταρνανάς

                             Ακολουθεί το σχετικό άρθρο:

''Σας πήραμε, σας πήραμε φλουρί Κωνσταντινάτο...''

 Δημήτρης Καρατζάνη

Απόψεις | 19.02.19  07:27 | Ενημερώθηκε: 9 μήνες πριν

"Πόσο επίκαιρη αλήθεια γίνεται ξανά στις μέρες μας ,η οργή του Παλαμά στο ''Γύριζε''.:::"

Του Δημήτρη Καρατζάνη

Δεν ξέρομε γιατί ,παρακολουθώντας τις τελευταίες μέρες τις εξελίξεις στο απεγνωσμένο εγχείρημα του Σύριζα να παρουσιάσει κάποια επιτυχία στην πολυδιαφημισμένη προσπάθεια συγκρότησης του ''κεντροαριστερού πόλου',' μας ήρθε στο μυαλό ένα παιχνίδι των παιδικών χρόνων που θα θυμούνται ασφαλώς οι ...κάπως παλιότεροι. Το παιχνίδι προέβλεπε το χωρισμό των παιδιών σε δυο αντίπαλες ομάδες ,με τη μια να προσπαθεί να αποσπάσει και να εντάξει στη δική της ομάδα, παιδιά από την άλλη , η οποία, αμυνόμενη , προσπαθούσε αυτό να το αποτρέψει

Όταν η πρώτη κατάφερνε να αποσπάσει κάποιο παιδί , ''θριαμβολογούσε '' για το επίτευγμα της τραγουδώντας :''Σας πήραμε ,σας πήραμε φλουρί Κωνσταντινάτο ','για να έρθει, πάλι τραγουδιστά, η σκωπτική απάντηση από την άλλη πλευρά ,που προσπαθούσε να μειώσει την επιτυχία της πρώτης: ''Μας πήρατε ,μας πήρατε ,βαρέλι δίχως πάτο '', Σ αυτό το στυλ της λεκτικής αντιπαράθεσης συνεχιζόταν το παιχνίδι με συνεχείς διαξιφισμούς όπως ''σας πήραμε, σας πήραμε, μια νύφη στολισμένη ,'',μας πήρατε μας πήρατε μια γάτα ψοφισμένη'.

Όλα αυτά μας ήρθαν στο μυαλό το Σαββατοκύριακο ,ακούγοντας τους Συριζαίους να καυχώνται για την πρόσφατη 'πολιτική τους ''συγκομιδή'' από το πρώην ΠΑΣΟΚ, και τους Κιναλίτες να ανταπαντούν, ότι δεν πρόκειται για επίτευγμα ,αλλά για μια θλιβερή συγκομιδή από ''ρετάλια'' ,''επαγγελματίες τυχοδιώκτες'',απολειφάδια της πολιτικής'', ''ανεπάγγελτους θεσιθήρες'' κλπ. κλπ.

Δεν παίρνομε θέση για το αν οι ''αποσπασθέντες'' ανήκουν στα ''βαρέλια δίχως πάτο '' ή στις ''γάτες ψοφισμένες ''που λέει το παιδικό τραγούδι. Το σίγουρο πάντως είναι, πως δε θα τους βρούμε ανάμεσα στα ''γκεσέμια'’ της πολιτικής 'κι επίσης , ,κρίνοντας απ όσα έλεγαν μέχρι πριν λίγες μέρες, δεν έχουν ούτε αρχές ,ούτε ιδεολογία. Πρόκειται για άτομα ρευστής συνείδησης, που απλώς βρίσκονταν σε αναζήτηση κάποιας καρέκλας. Είναι μάλιστα τόσο ''φτηνά'' κι απελπισμένα που παραβλέπουν το γεγονός ,πως η καρέκλα που τους προσφέρεται ,είναι εντελώς προσωρινή ,με συγκεκριμένη και ορατή χρονική διάρκεια .

Το δε αστείο της υπόθεσης είναι, ότι αυτοί ,δεν αντιμετωπίζουν μόνο τη μήνη και την περιφρόνηση των παλιών τους συντρόφων για το ''λάκισμά'’  τους, αλλά και των καινούργιων, που, μετρώντας τους με το ...αριστερόμετρο - ''Κυρίτσης, ''53'' κλπ - τους έβγαλαν ...λειψούς.

Πιο αποκαρδιωτικό όμως απ όλα είναι ,ότι αυτοί είναι οι ''νέοι'' άνθρωποι της πολιτικής. Κι αν αυτοί είναι η νέα γενιά των πολιτικών ,καλύτερα να μέναμε με τους παλιούς .Τουλάχιστον εκείνοι, είχαν μια ,κάποια τσίπα..

Πόσο επίκαιρη αλήθεια γίνεται ξανά στις μέρες μας ,η οργή του Παλαμά στο ''Γύριζε''.:::

Δεν έχεις Όλυμπε θεούς ,μήδε λεβέντες η Όσσα

ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι

κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα

των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι...

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,

και Μαμμωνάδες βάρβαροι ,και χαύνοι λεβαντίνοι ,

λύκοι, κοπάδια, οι πειστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι

και οι χαροκόποι αδιάντροποι και πόρνη η Ρωμιοσύνη.

ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ

Σε μια εποχή που χάθηκαν ή έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα στην πράξη οι ιδεολογίες, με τάση μάλιστα επιδείνωσης επ’ εσχάτων, διεξάγεται ένας ανηλεής αγώνας για τη  βίαιη επιβολή και επικράτηση ‘’ποικιλόχρωμων’’ μειοψηφικών ιδεολογημάτων και ιδεοληψιών. Καθημερινά λοιπόν  αντιμετωπίζουμε διάφορες και κατά κανόνα αντικρουόμενες διακηρύξεις, με περιτυλίγματα που κάποτε σαγήνευαν τα πλήθη, αλλά απογυμνωμένες πλέον από την καταχρηστική μεταχείριση τους, κάθε θετικού και γοητευτικού τους στοιχείου. Ο πατριωτισμός των Ελλήνων, που έχουν υμνήσει οι ποιητές, ονομάστηκε εθνικισμός και  μαζί με τη θρησκεία και την οικογένεια ‘’χαρίστηκε’’ σε ακροδεξιές μειοψηφίες. Οι έννοιες αριστερός και προοδευτικός, στο στόμα κάποιων καιροσκόπων, έχουν υποστεί πλήρη μετάλλαξη για να προσαρμόζονται στις   σκοπιμότητες των καιρών.

Πριν αναφερθούμε σε  παραδείγματα χαρακτηριστικών   νοσηρών παραποιήσεων, καλόν είναι να δώσουμε την ετυμολογία των λέξεων του τίτλου, προς αποφυγήν   ανάλογων μελλοντικών μεθοδεύσεων. Ιδεολόγημα είναι κάθε ιδέα ή άποψη που επινοείται με σκοπό την υποστήριξη θέσεων ή πράξεων κάποιου. Ιδεοληψία είναι η  ακούσια εμφάνιση και επιβολή  στη συνείδηση κάποιου επίμονων ιδεών ή συναισθημάτων [ ενίοτε δε αδιάφορων και –πολύ- ενοχλητικών ]. Με λίγα λόγια και στις δυο περιπτώσεις πρόκειται για παθολογικές καταστάσεις που αφορούν την επιστήμη της ψυχολογίας και   της ψυχιατρικής,  που  δεν έχουν καμιά σχέση με την δεινοπαθούσα  ελληνική πολιτική και συνεπώς ανάλογη πρέπει να είναι και η θεραπεία τους.

Έρχομαι λοιπόν στο προκείμενο , αρχίζοντας από την τόσο κακοποιημένη και υπό διωγμόν  έννοια του πατριωτισμού και μάλιστα σε μια εποχή που ο Ελληνικός λαός εξοβέλισε – ελπίζω ανεπιστρεπτί – το φασιστικό  μίασμα της πολιτικής μας κονίστρας, που τον είχε οικειοποιηθεί. Γιατί είναι κακό να αγαπάμε την πατρίδα σε τόσο δύσκολους καιρούς που μπορεί να μας χρειασθεί ή να ξανασκεφθούμε την υπό διάλυση παραδοσιακή ελληνική οικογένεια, που αρχίζει να αποτελεί πλέον ζητούμενο στην ταραγμένη εποχή μας; Όσον αφορά τη θρησκεία , που ετέθη υπό διωγμό επειδή  ο Καρλ Μαρξ την αποκάλεσε κάποτε ‘’ όπιο του λαού’’, βλέπουμε ότι , στις χώρες που εφαρμόστηκε ο μαρξισμός αυτή επικράτησε και αναπτύχθηκε σε σημείο φανατισμού. Μήπως το γεγονός πρέπει να βάλει σε νεώτερες σκέψεις  τους σύγχρονους  θεομπαίχτες, που θέλουν να επιβάλουν τις μειοψηφικές απόψεις τους!!!

Με τους βρικόλακες του χιτλερισμού ελπίζω  τελειώσαμε, με όλους όμως τους άλλους που ονειρεύονται ‘’πατερούληδες’’ και δημοκρατία σοβιετικού τύπου, τι θα γίνει; Ως πότε θα μας πιπιλίζουν τα μυαλά με τα δήθεν καινοτόμα  πισωγυρίσματα σε συστήματα που δοκιμάστηκαν και καταδικάστηκαν από όλους τους λαούς που τα έζησαν στο πετσί τους!!! Πόσο αριστερό και κυρίως πόσο προοδευτικό είναι να διακηρύσσεις ανυπακοή στους Νόμους που ψηφίζει η Βουλή  και έχεις ορκισθεί να υπηρετείς; Από πότε κάποια άτομα παίρνουν τον Νόμο στα χέρια τους και καλούν τους ‘’φοιτητές’’ σε επανάσταση για να επιβάλουν τις  απόψεις ενός μικρού κύκλου ιδεοληπτικών ‘’νταήδων’’, αγνοώντας  τις αποφάσεις αρμόδιων οργάνων της Βουλής και της πολιτείας; Μήπως πρέπει να προβληματισθούν από τον τρόπο που ‘’επαναστατούν’’ οι νέοι του Χονγκ Κονγκ  προς τις αρχές της ‘’αριστερής’’ Κίνας; Με αυτά τα μυαλά καλούν σε συστράτευση τις ‘’κεντροαριστερές’’ δυνάμεις για μια νέα τάξη πραγμάτων στη χώρα μας, με συνταγές κομματικών μικροομάδων και περιθωριακές τακτικές;

Αξιότιμοι κύριοι, οι λαοί ξύπνησαν και δεν ‘’τσιμπάνε’’ πια στα ιδεολογήματα και τις ιδεοληψίες σας και είναι φρονιμότερο, αν δεν μπορείτε να βοηθήσετε τους νέους, τουλάχιστον αποφεύγετε να τους κάνετε κακό. Έχετε  τυχόν επισκεφθεί Πανεπιστήμιο οπουδήποτε στον κόσμο, που να μοιάζει με αυτά που θέλετε να επιβάλετε στη χώρα μας; Αλλάξτε λοιπόν ρότα όσο είναι ακόμα καιρός και ιδιαίτερα όσοι από σας είναι  Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και σας εμπιστευόμαστε τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Αφήστε τις κορόνες περί του φοιτητικού ασύλου, αφού ξέρετε πολύ καλά ότι αποτελεί  μια καμουφλαρισμένη παραχώρηση στους μπαχαλάκηδες. Είδα σήμερα στην τηλεόραση μια καλά οργανωμένη φοιτητική  διαδήλωση με κοντάρια και κόκκινα σημαιάκια, Η εικόνα με γύρισε πίσω στο 1960, όταν βρέθηκα υπηρεσιακά στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο και οι μαθητές φορούσαν υποχρεωτικά στο λαιμό τους κόκκινα μαντηλάκια για να προβάλουν το Κόμμα. Αυτή είναι η πρόοδος που ευαγγελίζεστε!!!

 Είναι  εύκολο να κάνετε κακό, αντ’ αυτού όμως μπορείτε να ωφελήσετε τα παιδιά και την πατρίδα μας , όπως το επιβάλλουν οι ειδικές συνθήκες της εποχής μας. Αυτό θα εκτιμηθεί περισσότερο και από τα ίδια τα παιδιά, τα οποία σε κάποια ηλικία σας ‘’ακούνε’’, εκτός αν θέλετε να μείνετε στο περιθώριο και στο 3-4 τοις εκατό!!! Όσον αφορά τα κροκοδείλια δάκρυά σας για το κλείσιμο της Σχολής με απόφαση της Συγκλήτου, δεν γίνεσθε πια πιστευτοί, αφού με το βίαιο κλείσιμο των καταλήψεων κάποιοι από σας έκαναν καριέρες!!!  Αιδώς, Αργείοι που είχε πει και ο αρχαίος Αίαντας, κλείνοντας τη  φράση του με μια προτροπή, που αποφεύγω από ευπρέπεια να επαναλάβω!!! Αντώνης

ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

             Παραμυθία και παραμύθιασμα

Μια φορά κι έναν καιρό [15ο – 17ο αιώνα], στη μεσογειακή Ιταλία, με επίκεντρο τη Φλωρεντία, αναπτύχθηκε και εξαπλώθηκε  [αργά αλλά σταθερά] και στην υπόλοιπη Ευρώπη, η Αναγέννηση. Το πολιτιστικό αυτό κίνημα, ύστερα από τη μακρόχρονη σκοταδιστική περίοδο του Μεσαίωνα, επέφερε την άνθηση της  λογοτεχνίας, της θρησκείας, της τέχνης , της πολιτικής επιστήμης και την αναβίωση της μελέτης των κλασικών συγγραφέων. Με αρκετή καθυστέρηση αρχίζει να διαφαίνεται στην κεντρική Ευρώπη μια εντελώς διαφορετική τάση, που προτάσσει την ύλη του πνεύματος. Τη δεκαετία του 1840 κάνει την πρώτη του εμφάνιση στη Γερμανία ο μαρξισμός, που καθιερώνει σαν κυρίαρχη ιδεολογία τον κομμουνισμό, ο οποίος στην πρωτόγονη φάση του δεν αποδέχεται την ιδιοκτησία, το οργανωμένο οικονομικό σύστημα και συνεπώς δεν αποδίδει  χρησιμότητα στην ύπαρξη  του κράτους.

Το ‘’νεότευκτο’ τότε  σύστημα, μάλλον διευκολύνθηκε από τους Γερμανούς να περάσει ‘’για δοκιμή’’ στην Τσαρική Ρωσία και έκτοτε ορίζεται ο ‘’σοβιετικός μαρξισμός’’ ως το πολιτικο-ιδεολογικό ρεύμα που διαμορφώθηκε υπό την ηγεμονία της ΚΣΣΕ και της Τρίτης Διεθνούς με κέντρο τη Σοβιετική Ένωση. Η συνέχεια είναι πλέον γνωστή , δεν λείπουν όμως οι κατά καιρούς θιασώτες, που κάνουν ότι δεν κατάλαβαν τίποτα για τα όσα έχουν  συντελεσθεί με την κατάρρευσή του συστήματος στην Ανατολική Ευρώπη και αλλαχού. Επικαλούνται σαν τελευταία προπύργια την Κούβα, τη Β. Κορέα και την πλήρως καπιταλιστική πλέον Κίνα. Ο Θεός να βάλει το Χέρι του και να τους δώσει φώτιση, όπως δόθηκε και σε μένα κατά την 12ετή βίωση του παραδείσου τους.     

Όταν μικρός εκκλησιαζόμουν συχνότερα, έφθανε στα αφτιά μου ο μικρός παρακλητικός προς την Παναγία: «Παραμυθίαν οὐκ ἔχω πλὴν σού, Δέσποινα τοῦ κόσμου, ἐλπίς καὶ προστασία τῶν πιστών, μη μοῦ παρίδῃς τὴν δέησιν, το συμφέρον ποίησον», ( στη νεοελληνική : Εκτός από εσένα, Δέσποινα του κόσμου, δεν έχω άλλη παρηγοριά, εσύ που αποτελείς την  ελπίδα και προστασία των πιστών,  μην παραβλέπεις τη δέησή μου,  κάνε αυτό που είναι για το καλό μου). Τα λόγια αυτά ηχούσαν τόσο παρήγορα εκείνα τα χρόνια, που συνέπεσαν με τη συμφορά του  Παγκόσμιου  και του εμφύλιου πολέμου που  ακολούθησε στη χώρα μας, ώστε δεν βρήκα τον καιρό να αναζητήσω την αλήθεια, ανάμεσα στα αντικρουόμενα από τις διάφορες πτέρυγες, που εκπροσωπούσαν τις πολιτικές τάσεις της εποχής. Το έκανα λίγο αργότερα, κουβαλώντας και την ζώσα   εμπειρία  προσωπικών μου βιωμάτων και   – η ζωή το θέλησε – να βιώσω και τις πρακτικές της συγκεκριμένης ιδεολογικής θεώρησης, που επιβλήθηκε – δια πυρός και σιδήρου - στην Ανατολική Ευρώπη, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Δηλαδή όπου απελευθέρωναν οι Σοβιετικοί από τον ναζισμό, εγκαθιστούσαν πάραυτα τον δοκιμασμένο δικό τους ‘’ισμό’’. Μοναδική εξαίρεση στην Ευρώπη αποτέλεσε η Τσεχοσλοβακία, στην οποία με κάποιο σχετικό ‘’delay’’    οι μετέχοντες στην κυβέρνηση συνασπισμού  [1946-1948\ σοσιαλιστές, αναλαμβάνοντας την ηγεσία βασικών Υπουργείων  [νομίζω Παιδείας, Εσωτερικών ], ανακήρυξαν σε μια νύχτα τη χώρα σε Λαϊκή Δημοκρατία. Το ιστορικά δραματικό είναι ότι η χώρα αυτή είχε δημιουργηθεί επίσημα μόλις το 1919 και καταλύθηκε από τους Γερμανούς του 1939. Απελευθερώθηκε το 1945 και το 1948 , παραχωρήθηκε σαν αντάλλαγμα της δίχρονης ελευθερίας της, στο Σοβιετικό στρατόπεδο. Τελικά της χρεώθηκε και η νέα απελευθέρωση από το ‘’σοσιαλισμό’’, με τη διάλυσή της εις τα εξ ων κάποτε συνετέθη [ Τσεχία και Σλοβακία – 1 Ιανουαρίου 1993].

Όσον αφορά το έτερο ιδεολογικό δίπολο [φασισμό και ναζισμό] που δημιουργήθηκε και πάλι στις ίδιες χώρες της Ιταλίας και της Γερμανίας,  ανέπτυξα διεξοδικά τη δράση του με τη δημοσίευση πρόσφατου άρθρου μου με  την αναβίωση των αναμνήσεών μου από τα  γεγονότα του 1940

Αντώνης Ταρνανάς

O TEMPORA O MORES

Αισθανόμενος την ανάγκη να μοιρασθώ μαζί σας όχι μόνο τις απόψεις  μου , αλλά και την ενόχληση,  από τα  καθημερινά βιώματά μας, σκέφθηκα να επανέλθω στις παλαιότερες πρακτικές μου. Συνεχίζω λοιπόν – στο μέτρο που μου  επιτρέπει η σωματική  επιβάρυνση της ηλικίας μου – την αποστολή μηνυμάτων, αφού πιστεύω ακράδαντα ότι δεν είμαι ο μοναδικός  που ενοχλείται με όσα μας ταλαιπωρούν και προσβάλλουν την ελάχιστη που μας άφησαν νοημοσύνη . Κατά την πάγια πρακτική μου, επικαλούμαι τη βοήθεια παλαιότερων ή και αρχαίων σοφών ρήσεων, για να στηρίξω τις ταπεινές μου σκέψεις. Επαναλαμβάνω για μια φορά ακόμα την παράκληση, προς όσους ενδεχόμενα ενοχλούνται από τη λήψη των μηνυμάτων μου, να μου το γνωρίσουν, ώστε να τους διαγράψω άμεσα από τη λίστα των αποδεκτών τους.

Δεν θυμάμαι πια, πόσες φορές επικαλέσθηκα τη σοφή αυτή φράση του Κικέρωνα και είμαι βέβαιος ότι θα αναγκασθώ να το κάνω και στο μέλλον, αφού εκεί μας οδηγούν τα νέα ήθη των καιρών μας. Αφορμές αλλά και αιτίες υπάρχουν πολλές και δεν είναι καθόλου ασήμαντες, αφού έχουν καλλιεργηθεί συστηματικά και σκόπιμα , στα πλαίσια της  αποκαλούμενης νέας τάξης πραγμάτων. Είναι το αποτέλεσμα των παντοειδών καινοφανών και κενοφανών ιδεοληψιών και ιδεολογημάτων που άφησαν πίσω τους οι χαμένες, προδομένες και έμπρακτα   αποτυχημένες  ιδεολογίες, που τελικά ‘’εξέθρεψαν’’ ολοκληρωτικά και τυραννικά καθεστώτα. Αναλογισθείτε ότι στις χώρες που επιχειρήθηκε η εφαρμογή τους,  ανθίζουν ακραιφνώς αντίθετες ιδεολογίες , με στροφή προς την ακροδεξιά, [ τέως Ανατολική Γερμανία,  Πολωνία, Ουγγαρία κλπ.].

Ας επανέλθουμε όμως στον Κικέρωνα και ιδιαίτερα σε μία από τις αιτίες που τον ανάγκασαν να απευθυνθεί μ’ αυτή τη φράση του κατά του γερουσιαστή Κατιλίνα, αποδοκιμάζοντας τη λυπηρή κατάσταση της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, στην οποία ‘’ένας πολίτης της  μπορούσε να προσβάλει το κράτος και να μην τιμωρηθεί γι’ αυτό’’!!! Στη χώρα μας υπάρχουν επαναλαμβανόμενες  ανάλογες   προσβολές   και αναζητείται  ο Κικέρωνας που θα τις στιγματίσει, γιατί περί τιμωρίας ουδείς λόγος!!!

Θα μπορούσα να επικαλεσθώ ποικίλες όσες αφορμές, θα μείνω όμως στις πιο πρόσφατες, αφού έχουν καταστεί ο κανόνας της δικής μας καθημερινής κανονικότητας!!! Οι παρελάσεις των σχολείων, με τις οποίες υποτίθεται ότι τιμάμε τους ήρωες που έδωσαν το αίμα και τη ζωή τους για τη δική μας λευτεριά, έχουν μετατραπεί τελευταία σε μια  πασαρέλα. Ακόμα και αυτή  θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή, αν συμβάδιζε με την περηφάνια και τον συγχρονισμό που κάνουν και τα ‘’μανεκέν’’ και όχι σαν ένα ‘’μπουλούκ ασκέρ’’ που θα έλεγαν και οι εξ Ανατολών γείτονές μας, που προσβάλλει  και την αισθητική μας.

Σαν να μην έφθανε αυτό, σε μια παρέλαση στη Νέα Φιλαδέλφεια, ένας όμιλος μαθητριών σκέφθηκε να δημιουργήσει ένα ’’δρώμενο’’, γελοιοποιώντας μια εθνική επέτειο ,την οποία οι περισσότεροι παρελαύνοντες προφανώς  δεν γνώριζαν τι ακριβώς αντιπροσωπεύει. Αν ήθελαν να σατιρίσουν ή  να σατυρίσουν κάτι, έκαναν κάκιστη επιλογή του χώρου, της ημέρας  και του εθνικού μας συμβόλου. Είναι ντροπή αυτό που συνέβη και θα είναι υποκριτική η όποια τιμωρία στις αστόχαστες και ανιστόρητες αυτές μαθήτριες, διότι καλόν είναι να προλαμβάνουμε παρά να θεραπεύουμε. Περισσότερο φταίνε οι υπεύθυνοι δάσκαλοι και λοιποί παράγοντες, που δεν φρόντισαν να προστατεύσουν  τις άμυαλες ‘’ακτιβίστριες’’ της παρέλασης, εξηγώντας τους τη σημασία της ημέρας, που τους εξασφάλισε  την ελευθερία να ‘’αυτοσχεδιάζουν’’ ανάλογες παραστάσεις!!!

Με την ευκαιρία προβολής μιας ταινίας ακατάλληλης για ανηλίκους, κάποιοι θυμήθηκαν να προστατεύσουν την ηθική των ελληνοπαίδων με παρεμβάσεις στις κινηματογραφικές αίθουσες, ενώ στο ιντερνέτ γίνεται χαμός. Ας φροντίσουν λοιπόν όλοι οι αρμόδιοι [ γονείς, δάσκαλοι, εκκλησία. πολιτεία] για την έγκαιρη και σωστή διαπαιδαγώγηση της νεολαίας,  διότι η καταστολή δεν μπορεί να αποτελεί τρόπο διόρθωσης του κακού, που έχει παραγίνει. Μεγάλη μερίδα των σημερινών νέων έχουν αποστασιοποιηθεί από την ορθή κοινωνική συμπεριφορά   και εντοπίζουν τα ενδιαφέροντά τους σε μιμήσεις ‘’ινδαλμάτων‘’, οι  επιτυχίες των οποίων ενίοτε  αποτελούν  παραδείγματα προς αποφυγήν. Εκείνη πάλι η δήλωση του πράγματι σοβαρού Υπουργού ότι θα αγνοήσει τον Νόμο και θα πάει με τον ανήλικο  γιο  του να δει την ταινία τι ήθελε να μας δείξει; Χαίρομαι που το ξανασκέφθηκε και ελπίζω τελικά να μην πραγματοποίησε την απειλή του.

Άκουσα χθες  ότι δύο  βουλευτές του κοινοβουλίου, δήλωσαν ‘’ανυπακοή’’ σε απόφαση  μιας επιτροπής του, αγνοώντας την   πλειοψηφούσα απόφαση των συλλογικών οργάνων της , διότι  έτσι το κρίνουν!!! Οι νομικές μου γνώσεις δεν μου επιτρέπουν να αποφανθώ για την ουσία της απόφασής τους, η λογική μου όμως δεν αφήνει περιθώρια να δικαιολογήσω τέτοιες ενέργειες σε μια ευρωπαϊκή ευνομούμενη χώρα, όπου η πλειοψηφία αποτελεί τη βάση της Δημοκρατίας, που – εντελώς συμπτωματικά – δεν εφαρμόζεται στη χώρα που γεννήθηκε!!! Κύριοι εκπρόσωποί μας στη Βουλή, σεβασθείτε τους Νόμους που ψηφίζετε για να πείσετε τον λαό να κάνει το ίδιο, εκτός αν θεωρείτε τον ‘’αγροικισμό’’  προοδευτική μορφή έκφρασης της νέας  ηθικής.

 Θα κλείσω με την συνεχιζόμενη κατάσταση ή παράσταση έξω από την ΑΣΟΕΕ, όπου μια χούφτα γνωστών-αγνώστων τα έκανε γυαλιά-καρφιά, αναστάτωσε το κέντρο των Αθηνών, έκαψε και ρήμαξε με το αζημίωτο και όλοι έφυγαν ανενόχλητοι. Μα επί τέλους αυτόν τον νέο Νόμο περί ασύλου γιατί τον ψήφισαν , αφού δεν μπορούν ή δεν θέλουν[;] να τον εφαρμόσουν!!! Ω καιροί , ω ήθη που θα έλεγε στη γλώσσα μας ο Κικέρωνας. Αντώνης Ταρνανάς

                              ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ 1940 ΣΤΗΝ ΑΤΑΛΑΝΤΗ


                     Το συνημμένο κείμενο περιλαμβάνει αποκλειστικά βιωματικά
            στοιχεία του συντάκτη του και αποτελεί ιδέα της εκπροσώπου του
            Δήμου Λοκρών Δ/δας Μαρίας Τζανακάκη, για τον εφετινό εορτασμό
            της 28ης Οκτωβρίου. Με τον τρόπο αυτό δίνεται βήμα σε μια από τις
            τελευταίες ίσως φωνές εκείνων που έζησαν προσωπικά τη φρίκη του
            2ου παγκοσμίου πολέμου, να αναβιώσουν τα τραγικά γεγονότα:

                ΕΝΑΣ ΠΑΠΠΟΥΣ ΑΝΑΒΙΩΝΕΙ

               ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940

Όπως αντιλαμβάνεσθε, δεν θα διηγηθώ κάποια ιστορία που διάβασα ή άκουσα, αλλά  θα προσπαθήσω να αναβιώσω  σημαντικές στιγμές του έπους του 1940, που έζησα προσωπικά. Είναι αυτό που προσχηματικά και ανέμελα καλύπτεται πίσω από τη φράση ‘’εορτασμός της 28^ης Οκτωβρίου’’ και συχνά του δίνουμε μια πανηγυριώτικη μορφή για να ξεπληρώνουμε μια φορά το χρόνο την τυπική μας υποχρέωση. Πολλοί από τους μετέχοντες στον εορτασμό, ίσως αγνοούν και τον απλό συμβολισμό αυτής της επετείου, ή τον θεωρούν σαν ευκαιρία για μια ακόμα αργία και ξεκούραση και όσο ξεμακραίνουμε από τα γεγονότα και εκλείπουν αυτοί που  τα έζησαν, θα παραμένει μια απλή  και ασήμαντη γιορτή. Ελπίζω να μου δώσετε  την προσοχή σας  να σας καταστήσω κοινωνούς  των ιστορικών αυτών στιγμών, θυμίζοντάς σας  τη φράση του ιστορικού Θουκυδίδη  ‘’ οι καιροί ου μενετοί ‘’.  Αρχίζω με μια ελάχιστη παρουσίαση μου, για όσους δικαιολογημένα με αγνοούν και είμαι στη διάθεσή σας να απαντήσω στις όποιες απορίες σας, με την προϋπόθεση ότι δεν ανήκουν στα όσα ο ‘’πανδαμάτωρ’’ χρόνος  πρόλαβε να διαγράψει οριστικά από τη μνήμη  μου!!!

Είμαι γέννημα – θρέμμα αυτής της πόλης , όπως ήταν και η μητέρα μου , με πατέρα Έλληνα Μακεδόνα, από τον Πεντάλοφο Βοΐου Κοζάνης. Από μικρό παιδί αγαπούσα τη γλώσσα μας και τον τόπο που γεννήθηκα. Απόδειξη για το τελευταίο αποτελεί και το γεγονός ότι στις πολλές δεκαετίες της ξενιτειάς , έκανα πάντα τις διακοπές μου στη γενέτειρά μου. Σημειώνω εν προκειμένω ότι οι τρεις περίπου δεκαετίες που έζησα στο εξωτερικό, με έκαναν όπως και τους λοιπούς ξενιτεμένους συμπατριώτες μας ‘’Ελληναρά’’. Πριν και πάνω από όλα είχα ωραιοποιήσει κάθε τι που αφορούσε την πατρίδα μας και ιδιαίτερα τη γενέτειρά μου. Εδώ ομολογώ ότι, επιστρέφοντας οριστικά ‘’οίκαδε’’ ξαφνιάστηκα, διότι η επιστροφή αυτή με προσγείωσε στην πεζή πραγματικότητα, αφού η Αταλάντη των ονείρων μου  αποτελούσε μάλλον ευσεβείς πόθους,  που  ακόμα  αναζητώ.

 Οι δάσκαλοι της εποχής μας υπήρξαν πολύ  φειδωλοί στους βαθμούς και πλουσιοπάροχοι στις γνώσεις, διευκρινίζοντας ότι οι μικροί βαθμοί  αναγκάζουν τον μαθητή να προσπαθεί περισσότερο. Σημειώστε ότι την εποχή εκείνη υπήρχε ακόμα ευγενής άμιλλα και πίστη  στην ιδέα της αριστείας. Δεν ξέρω  αν τελικά αυτό συνέβη και στην περίπτωσή μου,  είμαι όμως σίγουρος ότι οι  γνώσεις που αποκόμισα από το σχολείο - χωρίς ειδικές σπουδές -  δικαίωσαν τους δασκάλους μου  απόλυτα. Αυτό το διαπίστωσα τόσο από τις κρίσεις στην Υπηρεσία μου  όσο και στα σχόλια των ανά τον Κόσμο αναγνωστών των πολλών εκατοντάδων θεμάτων της προσωπικής  μου ιστοσελίδας και των λοιπών  συγγραφικών εργασιών..

Μετά τον ειδικό αυτό πρόλογο, γίνεται σαφές ότι με ξάφνιασε θετικά το ενδεχόμενο να κάνω μια νέα κατάδυση στις παιδικές μου αναμνήσεις  από  τον 2^ο παγκόσμιο πόλεμο - με την ευκαιρία του εορτασμού της 28^ης Οκτωβρίου. Σ’ αυτό συνέβαλε και η μύχια σκέψη μου να επικοινωνήσω τις εμπειρίες μου αυτές  και στις νεώτερες γενιές που καμιά φορά μπερδεύουν ακόμα και τις ημερομηνίες των βασικών δύο ιστορικών επετείων των αγώνων του Έθνους μας.  Αυτό ενδεχομένως θα  διευκόλυνε  και την ανάγκη   να μιλήσω από καρδιάς  για τα βιώματα μιας  δραματικής εποχής,   όπως    αποτυπώθηκαν στο  μυαλουδάκι ενός παιδιού, χωρίς τις απλουστεύσεις και τις υπερβολές που επιβάλλουν οι καιροί και οι σκοπιμότητες. Θα προσπαθήσω να καταγράψω αποσπασματικά εκείνα τα γεγονότα που παραμένουν αναλλοίωτα στη μνήμη μου, παρά την πάροδο 80 σχεδόν χρόνων και μάλιστα χωρίς τα ειδικά ή ιδεολογικά ‘’φίλτρα΄΄  που συχνά χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ ,  και κάποιοι ιστορικοί, αφού συνήθως επιλέγουν τις πηγές τους. Την πραγματική ιστορία τη γνωρίζουν μόνο όσοι τη βίωσαν προσωπικά και μπορούν να τη διηγηθούν χωρίς  ιδεολογικές  παρωπίδες και –στο μέτρο του ανθρωπίνως δυνατού –εγώ είμαι αποφασισμένος να το πράξω. Αυτό ίσως αποτελέσει και μια καθυστερημένη προσωπική μου συμβολή στον αγώνα του Ελληνικού  λαού.  Οι  παιδικές μου τότε ενέργειες αποσκοπούσαν στην επιβίωση εμού και των μελών της οικογενείας μου, με τον  πατέρα  δυο φορές στο μέτωπο , μια με την επιστράτευση του τόπου καταγωγής του  και αμέσως μετά με τη γενική επιστράτευση, να επιστρέφει  σακατεμένος από τα κρυοπαγήματα.

Θα σας διηγηθώ μικρές αυτοτελείς ιστοριούλες, σε πρώτο πρόσωπο, όπως τις βίωσα  προσωπικά ή νομίζω ότι συνέβησαν και τις έχω καταγράψει σε βιβλία ή στα άρθρα μου και  κυρίως στην καρδιά  και στο μυαλό μου:

1.- 1940 -1945 Πόλεμος - κατοχή – πείνα

Γεννήθηκα  στην Αταλάντη, το 1934, από μικροαστική οικογένεια, με άριστες κοινωνικές και ηθικές αντιλήψεις, αλλά πενιχρές οικονομικές δυνατότητες. Στα πολύ παιδικά μου χρόνια έζησα, όπως σχεδόν το σύνολο των συνομηλίκων μου , τον όλεθρο του 2ου παγκοσμίου πολέμου. Οι πρώιμες σκληρές εμπειρίες , μας ατσάλωσαν ψυχικά και σωματικά, ώστε ν' αντέξουμε τις κακουχίες και αντιξοότητες που κράτησαν και στα επόμενα  πολλά χρόνια. Είναι όμως σημαντικό ότι δεν εγκαταλείψαμε τη χώρα μας, πίνοντας  ‘’ως τον πάτο’’ ολόκληρο το πικρό ποτήρι της κατοχής και της πείνας που επιδείνωσε περαιτέρω τη δυστυχία του λαού μας.                                                                                                  

 Θυμάμαι λοιπόν την είσοδο των  γερμανικών στρατευμάτων στην πόλη και εγώ, κρεμασμένος από τη φούστα της μητέρας μου με τον μικρότερο αδελφό μου, προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε τον πανικό μας, που ήταν διάσπαρτος σε όλους τους τριγύρω μας.                

 Όταν με τον καιρό, ''συνειδητοποιήσαμε'' την ιδέα της κατοχής, αναζητούσαμε ανάμεσα στους κατακτητές, τους  καλύτερους ή μάλλον τους λιγότερο κακούς. Έτσι λοιπόν στο  γειτονικό σπίτι της κυρά-Λένης , που οι Γερμανοί είχαν προηγουμένως κάψει όλα τα βιβλία ενός ''αριστερού'' καθηγητή ενοικιαστή, εγκαταστάθηκε το τοπικό αρχηγείο τους. Ανάμεσα στις βλοσυρές φυσιογνωμίες των  κατακτητών, βρισκόταν και ένας Αυστριακός αξιωματικός ο Ιωσήφ, όπως τον αποκαλούσαν οι μεγαλύτεροι, που έδειχνε ευγενικός και φιλικός προς τους γείτονες. Αυτός λοιπόν ο αξιωματικός, με εφοδίαζε κρυφά με μολύβια και διάφορα έντυπα που χρησιμοποιούσα για τις σχολικές μου ανάγκες, αφού η αγορά γραφικής ύλης ήταν πολύ δύσκολη  έως  αδύνατη.

Κάποια μέρα που ο Ιωσήφ ήταν υπεύθυνος αξιωματικός μιας φάλαγγας  με  καύσιμα, σημειώθηκε ανάφλεξη ενός βυτίου μεταφοράς βενζίνης στο κέντρο της πόλης και εκείνος, όρμησε προς το φλεγόμενο βυτίο και το πυροβόλησε  επανειλημμένα, ώστε να διαχυθεί το  περιεχόμενο και να προλάβει  μια καταστροφική έκρηξη. Το αποτέλεσμα ήταν θετικό για την πόλη, που γλύτωσε με περιορισμένες τοπικές ζημιές, ο ίδιος όμως έπαθε πολλαπλά εγκαύματα. Οι γυναίκες της γειτονιάς προσπάθησαν να απαλύνουν  τον πόνο του με διάφορα γιατροσόφια, μέχρι να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Αργότερα μάθαμε ότι,  ο Ιωσήφ, που στο μεταξύ, είχε δείξει τις αντιναζιστικές  διαθέσεις του, έχασε τη ζωή του σε ναυάγιο κατά τη μεταφορά του στην Αίγυπτο.               

                                                                                    

Συνέπεια της κατοχής ήταν η ανέχεια και η πείνα που σκότωνε καθημερινά τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τα παιδιά. Το καθημερινό μας γεύμα  αποτελούσαν  διάφορες παραλλαγές από χόρτα του βουνού και του κάμπου, σε σημείο να ανταγωνιζόμαστε τα  υπόλοιπα φυτοφάγα ζώα. Ένα άλλο τακτικό έδεσμα της εποχής , ήταν και το  ''κατσαμάκι''. Ένα ιδιοσκεύασμα από καλαμποκάλευρο και νερό, αφού το λάδι ήταν σπάνιο ακόμα και στην ελαιοπαραγωγό αυτή περιοχή. Συγκρατώ ένα ειδικό Πασχαλιάτικο γεύμα, με πράσα ‘’φλαμπέ’’, δηλαδή πράσα αλευρωμένα στο τηγάνι, σβησμένα με μπόλικο  ξύδι. Για ένα πιάτο φαγητού πουλήθηκαν τότε σπίτια και άλλα περιουσιακά στοιχεία και όπως αντιλαμβάνομαι τώρα, ακόμα και προσωπικές και οικογενειακές υπολήψεις  για την εξασφάλιση του επιούσιου. Διαπίστωσα όμως ότι οι περισσότεροι μαυραγορίτες επέπλευσαν και μετά την απελευθέρωση, κρατώντας και τις περιουσίες που οικειοποιήθηκαν!!!

                                                                                    

Θυμάμαι ακόμα το φωτεινό πρόσωπο του πατέρα μου, όταν, για αμοιβή της εργασίας του κάποιων ημερών, ως οικοδόμου, επέστρεψε αργά το βράδυ στο σπίτι και μας φώναξε να δούμε το περιεχόμενο του περιτυλίγματος μιας παλιάς εφημερίδας. Ήταν ένα κομμάτι , περί τη μισή οκά, μαυρισμένο κρέας. Το πανηγυρίσαμε οικογενειακώς, αφού είχαμε σχεδόν ξεχάσει  και την όψη του και ο γιατρός μας το είχε συστήσει - για τα παιδιά τουλάχιστο - λόγω αβιταμίνωσης. Οι γονείς μας ούτε που το δοκίμασαν, για να μη μας το στερήσουν. Πολύ αργότερα όμως  μάθαμε , ότι το ''αρνάκι'' που αντιπροσώπευε κάποια μεροκάματα του πατέρα μου........ήταν σκύλος και μάλιστα  γείτονας και προφανώς κ' αυτός  πεινασμένος. Δεν ξέρω αν και πόσες βιταμίνες πήραμε, εγώ κι ο αδελφός μου από  την κατανάλωση του  ‘’άσαρκου'' αυτού ζώου. Από τότε  όμως, πολύ δύσκολα περνούσα κοντά από το σπίτι  του ''σκυλοφονιά ’’, από φόβο και αποτροπιασμό.

         Πώς να ξεχάσω  την πείνα και τα θύματά της και πως, με τα χόρτα που μαζεύαμε,  εξασφαλίζαμε  την επιβίωσή μας. Παίρναμε επίσης κι ένα μικρό χρηματικό ποσό από την πώλησή τους  όσο - όσο στα δυο μαγεριά της πόλης, και ξεγελούσαμε τη δυστυχία μας. Η ντροπή που ένοιωθα παζαρεύοντας τα χόρτα με τους μαγαζάτορες [αφού η μητέρα μου με παραμόνευε από απόσταση], με έκανε να σιωπώ ακόμα και όταν με ‘’έκλεβαν’’ στο ζύγι ή στην τιμή. Η συναλλαγή γινόταν μπροστά σ’ όλους τους πελάτες των μαγαζιών κι εγώ  βιαζόμουν να εξαφανισθώ από τα μάτια τους για να περισώσω την όση περηφάνια μου είχε απομείνει. Ντρεπόμουν που ο πατέρας μου ήταν στο ‘’μέτωπο’’ υπερασπιζόμενος την Πατρίδα και εγώ, επτάχρονος ακόμα, που τον εκπροσωπούσα στην κοινωνία, πάλευα μαζί με τη μητέρα μου, όπως τόσα και τόσα άλλα παιδιά της ηλικίας μου, για την επιβίωση της οικογένειας. Το τραγικό ήταν ότι δεν ένοιωθαν ανάλογη ντροπή όσοι εκμεταλλεύονταν αυτή μου την προσπάθεια και ακόμα χειρότερο ότι έπρεπε, όπως μου έλεγε η μητέρα μου, να τους λέω και ‘’ευχαριστώ’’, για να μην του χάσω από πελάτες.

                                                                                    

 Η  γενικευμένη αυτή ανέχεια ένωνε τους ανθρώπους ακόμα περισσότερο. Θυμάμαι  τα γειτονόπουλα με τα οποία μοιραζόμασταν τα πάντα για να κρατηθούμε στη ζωή. Ο Μανώλης, ο Θόδωρος και ο Νίκος που ήταν και οι πλησιέστεροι ηλικιακά , αποτελούσαν την καθημερινή συντροφιά. Κάποια  μέρα,  ο Νίκος έκανε μια ''ζαβολιά''. Έφαγε το φιτίλι  από το λυχνάρι της μητέρας μου. Το λυχνάρι αποτελούσε τότε το μοναδικό μέσο φωτισμού και θυσιάζαμε γι’ αυτό ένα μέρος από το ελάχιστο ελαιόλαδο που διαθέταμε. Ο Νίκος λοιπόν έφαγε το φιτίλι  για τα αναγκαία  θρεπτικά του συστατικά , και θεωρήθηκε αυτό ζαβολιά γιατί δεν το μοιράστηκε μαζί μας. Αμέτρητα  άλλα παρόμοια περιστατικά χαρακτήριζαν εκείνη την εποχή,  ένα ήταν όμως, το κοινό γνώρισμα του συνόλου σχεδόν του πληθυσμού. Η αλληλεγγύη των ανθρώπων στα ευχάριστα και τα δυσάρεστα και η προσμονή ή μάλλον η βεβαιότητα ότι όλα αυτά θα περάσουν και  θα έρθουν καλύτερες μέρες για όλους μας.

Κάτι ακόμα σχετικό, που έμεινε ση μνήμη μου. Μια άγνωστή μου τότε Κυρία, με βρήκε στο δρόμο και μου ζήτησε να την ακολουθήσω στο σπίτι της, πράγμα που έκανα ευχαρίστως αφού μου εξήγησε και τις προθέσεις της. Φόρτωσε σε ένα γάιδαρό της  δυο τσουβάλια σιτάρι, που όπως μου είπε, αποτελούσε οικογενειακό της χρέος για οικοδομικές εργασίες του πατέρα μου, που συμπτωματικά βρισκόταν στο αλβανικό μέτωπο μαζί με τον σύζυγό της.

       Την ίδια εποχή  αισθάνθηκα και τη σημασία της ''σχετικής δυστυχίας'', όταν έβλεπα επί τρείς ημέρες ένα ταλαίπωρο  Αθηναίο, που είχε φθάσει ως εδώ  στην προσπάθειά του να  εξασφαλίσει  φαγητό, να ξεψυχάει, ακουμπισμένος  στη βορεινή πλευρά της εξωτερικής μάντρας του '' 'Αι Θανάση'', φωνάζοντας, στην αρχή δυνατά και σιγά-σιγά όλο και πιο άτονα .......... ,''πεινάω, πεινάω, πειν....''.Το τελευταίο δεν μπόρεσε να το τελειώσει, αφού  τον πρόλαβε ο θάνατος. Ίσως  έτσι και να ''απαλλάχτηκε''  από τη συνέχεια του μαρτυρίου της πείνας του. Η θέα όμως των ανθρώπων να πεθαίνουν από πείνα ή τη φασιστική αγριότητα αποτελούσε σχεδόν καθημερινότητα και δεν τρόμαζε ούτε τα παιδιά.

       Και εγώ – μικρό παιδί ακόμα - έψαχνα για τα σπάνια τη χρονιά αυτή χόρτα να επιζήσω , με τη μητέρα και τον μικρότερο αδελφό μου -αφού ο πατέρας μου δεν είχε ακόμα επιστρέψει από την ''Αλβανία''. Την εποχή εκείνη δεν ήξερα, μπορεί και να μην καταλάβαινα,  γιατί πέθαινε  αυτός ο άνθρωπος και ασφαλώς δεν ήταν ο μόνος. Γιατί δεν ανταποκρινόταν κάποιος στη ''επιθανάτια''  επίκληση βοήθειας των συνανθρώπων του; Αργότερα συνειδητοποίησα, χωρίς και να το δικαιολογώ απόλυτα, ότι κι' αυτοί προσπαθούσαν να επιζήσουν, εξοικονομώντας τα ελάχιστα υπάρχοντά τους για το άγνωστης διάρκειας ζοφερό τους μέλλον.

       Εξακολουθώ  όμως να αισθάνομαι τύψεις που δεν ''μπόρεσα'' να κάνω κάτι για να σωθεί αυτός ο πεινασμένος κι ας υπήρχαν τότε άπειροι όσοι στην ίδια κατάσταση. Στη μνήμη αυτού του άγνωστου θύματος του 1941, αφιερώνω αυτό το κομμάτι της αφήγησής μου, χωρίς να θέλω μ' αυτόν  τον τρόπο να ξεφύγω από τις τύψεις και τις ενοχές μου.

          Τα πρώτα σχολικά μας χρόνια - με τις απουσίες να είναι πολλαπλάσιες των παρουσιών - ήταν απλά μια διαφυγή από την τόσο οδυνηρή πραγματικότητα και κυρίως την πείνα. Μα θα μου πείτε ..... στο σχολείο δεν πεινούσατε; Και βέβαια πεινούσαμε αλλά ομαδικά. Συμμεριζόμασταν ο ένας το πρόβλημα του άλλου, ακόμα και την πείνα. Υπήρχε όμως και το σκασιαρχείο ''για ιερό σκοπό''. Δηλαδή το ’’σκάγαμε’’ για βοσκή. Ναι, όπως το ακούτε . Βοσκούσαμε σαν τα πρόβατα στους γειτονικούς αγρούς, χωρίς τις δικαιολογημένες,  από ανασφάλεια , απαγορεύσεις των γονιών μας. Και οι Δάσκαλοι επέτρεπαν κάτι ανάλογο; Το επέτρεπαν,  αλλά είχαν και το νου τους. Άλλωστε έπρεπε να επιλέξουν το σπουδαιότερο αγαθό και αυτό ήταν η επιβίωσή μας.                     

Τώρα, που σαν συνταξιούχος εγκαταστάθηκα μόνιμα στη γενέτειρά μου, με πολλή νοσταλγία βλέπω τις ''μονοκαρύδες'', τους επιμελώς κρυμμένους στο έδαφος μικρούς καρπούς, με το χαρακτηριστικό μπλε λουλουδάκι σε σχήμα μικρού χωνιού. Πόσο άνοστοι μου φαίνονται  οι καρποί αυτοί, που αποτελούσαν κάποτε τον κυριότερο στόχο της κατοχικής μας βοσκής .

      Στο Δημοτικό σχολείο, που συχνά  απουσιάζαμε από ανασφάλεια των γονιών μας που μας κρατούσαν στο σπίτι, ευτυχήσαμε να έχουμε θαυμάσιους Δασκάλους. Μάθαμε πολλά και κυρίως χρήσιμα και πρακτικά. Οι Δάσκαλοι, μας μεταφέρανε την προσωπική τους εμπειρία και τον παραδειγματισμό. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις δίπλα σου  τόσο ωραία πρότυπα και να τους δικαιολογείς ακόμα και την αυστηρή τιμωρία. Καταλαβαίναμε όμως όλοι οι μαθητές ότι μέσα στο άναρχο μέχρις ασυδοσίας περιβάλλον που ζούσαμε, έπρεπε κάποιος να '' μας σφίξει τα λουριά'', και  να μας συγκρατήσει σ' έναν τρόπο συμπεριφοράς αποδεκτό στην κοινωνία.

‘’’’ Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, την επομένη της επιστροφής του   πατέρα μου  από τον Αλβανικό μέτωπο, ακούσαμε τον ανατριχιαστικό ήχο από τις σειρήνες που προειδοποιούσαν για την είσοδο των γερμανικών στρατευμάτων στην πόλη. Η μητέρα μου, αφού εμπιστεύτηκε τον μικρότερο αδελφό μου σε μια γειτόνισσα,  με κάλεσε να την ακολουθήσω στο βουνό για να ειδοποιήσουμε τον πατέρα μου που βρισκόταν εκεί πολύ νωρίς για να εξασφαλίσει καυσόξυλα για τη θέρμανση του σπιτιού. Ούτε εγώ κατάλαβα πώς βρέθηκα τόσο ψηλά – πίσω από τη ράχη – και ειδοποιήσαμε τον πατέρα μας να φύγει προς αντίθετη κατεύθυνση, για να αποφύγει τη σύλληψη.

 Κατά την επιστροφή – που οι Γερμανοί είχαν ήδη καταλάβει την ταράτσα του Σχολείου που τους παρείχε θέα ολόπλευρα –άρχισαν να πολυβολούν προς το μέρος μας και για πρώτη φορά στην ηλικία μου, άκουγα καθαρά το κροτάλισμα των βλημάτων στους κορμούς των δέντρων που μας κάλυπταν. Φθάνοντας στο σπίτι, που ήταν  στα όρια του δάσους, βρήκαμε τους κατακτητές να κάνουν έλεγχο του εσωτερικού του. Η μητέρα μου, πιστεύοντας ότι επρόκειτο για Ιταλούς,  με παντομίμα και μιμούμενη τις φωνές της κότας έδειχνε ότι ήθελε να τους προσφέρει αυγά, που αποτελούσαν την αδυναμία τους, προσπαθώντας παράλληλα να τους αποσείσει την προσοχή από τον κήπο, στον οποίο είχε παραχώσει όλα τα μπακίρια της προίκας της. Τελικά ο έλεγχος τελείωσε χωρίς συνέπειες , με τους Γερμανούς να διατηρούν τη βλοσυρότητά τους. Μαζέψαμε και τον μικρότερο αδελφό στο σπίτι και κάναμε σχέδια να μετακομίσουμε κρυφά σε μια περιοχή λίγων χιλιομέτρων έξω από την πόλη, που αποτελούσε γεωργικές εκτάσεις με τρεις μικρούς στεγασμένους χώρους συγγενών της μητέρας μου, για την αποθήκευση των εργαλείων. Πρόκειται για την περιοχή Σχοινέικα, όπου  βρισκόταν ήδη και ο πατέρας μου.

Την επομένη, προσποιούμενοι ότι μαζεύουμε άγρια χόρτα, ξεπεράσαμε τους γερμανικούς ελέγχους και βρεθήκαμε στο νέο μας στέκι όπου είχαν φθάσει  συγγενείς και μη περίπου 100 άτομα ανάμεσα στους οποίους  και δυο εβραϊκές οικογένειες. Στη διάρκεια της ημέρας κρυβόμαστε μέσα στα βάτα της ρεματιάς  για να μη μας βλέπουν από τα πλοία στην απέναντι θάλασσα και τα αεροσκάφη και  το βράδυ - κάποιοι τολμηροί – πήγαιναν στα σπίτια και έπαιρναν ότι διέθετε ο καθένας, κότες, κουνέλια, λάδι, αλεύρι κλπ. Αυτό κράτησε μήνες και το σύστημα του καταυλισμού οργανώθηκε από τους εμπειρότερους. Δυο τολμηροί έφηβοι βρίσκονταν εκ περιτροπής σκαρφαλωμένοι σε δυο ψηλές λεύκες και από εκεί κατόπτευαν τη διαδρομή προς την πόλη για το ενδεχόμενο γερμανικών κινήσεων. Ο πατέρας μου ,σαν οικοδόμος, έκτισε έναν υπαίθριο φούρνο για το ψωμί του ‘’στρατοπέδου’’ και βοήθησε στην αναστήλωση μιας  εκκλησούλας για τις θρησκευτικές μας ανάγκες [ με πολλές βελτιώσεις εξακολουθεί να λειτουργεί κάθε χρόνο στις 9 Μαΐου ].

Την ημέρα ήταν όλοι σκορπισμένοι στα πέριξ, με εξαίρεση μικρά παιδιά και ασθενείς, που διέμεναν εκ περιτροπής στα επισκευασμένα τρία μικρά σπιτάκια και το βράδυ!! Ναι σχεδόν κάθε βράδυ γινόταν χορός στο αλώνι της περιοχής με αστεία και προσβλητικά ενίοτε πειράγματα, για να προκαλέσουν το γέλιο ακόμα και την καλοπροαίρετη χλεύη, ώστε να ξεχαστεί – έστω και στιγμιαία – το χάλι μας. Θυμάμαι τους καημένους τους Εβραίους που μετείχαν στην εκδήλωση μέσα από το φύλλωμα μιας τεράστιας μουριάς, στην οποία είχαν σκαρφαλώσει .Κάποια στιγμή τελείωσαν οι προμήθειες και κάποιοι μεγαλύτεροι έβαλαν στο μάτι κάποιο από ελάχιστα πρόβατα που διέθετε ο τελευταίος επιζών από τους τρεις παππούδες, ο Θανάσης. Εκείνος σαν τάκουσε πήρε τα ζωντανά του και έκανε πέρα. Με πολλά παρακάλια και κάποιους εκβιασμούς υποχώρησε, αφήνοντας στην κοινή χρήση μια γριά προβατίνα, που όλα τα πόδια της είχαν σκουληκιάσει. Με το σαπισμένο αυτό σαρκίο της πήραμε τις βιταμίνες μας όλα τα παιδιά και ίσως αυτή η μικρή προσφορά να βοήθησε το παιδομάνι, που υπέφερε από αβιταμίνωση.

Κατά την επιστροφή μας στην πόλη, θυμάμαι ένα αγαπητό γιατρό για όλους μας και ιδιαίτερα τα παιδιά. Όχι απλώς δεν χρέωνε επίσκεψη αλλά χάριζε και δωράκια στους μικρούς ασθενείς του. Το θεωρώ υποχρέωσή μου  να θυμίσω το όνομά του  [Βελόπουλος], η γυναίκα του ήταν Γερμανίδα όπως και η γκουβερνάντα των δυο παιδιών του και οι δυο τους είχαν μεσολαβήσει αμέτρητες φορές στα κατοχικά στρατεύματα και απελευθέρωσαν πολλούς κρατούμενους , ανάμεσα τους και δυο φορές τον πατέρα μου. Ο άνθρωπος αυτός βρέθηκε νεκρός σε ένα πηγάδι και οι απόψεις για τον θάνατό του εξακολουθούν να διίστανται.  Προσωπικά, γνωρίζοντας καλά τα γεγονότα της εποχής, δεν μπορώ να δεχθώ ή να απορρίψω καμιά εκδοχή.

Έχω αμέτρητες ακόμα ανάλογες και πέρα για πέρα πραγματικές ιστορίες, αλλά θα σταματήσω διότι θέλω να κρατήσω και κάποιες  αποκλειστικότητες για τον Άγιο Πέτρο  που θα με περιμένει πώς και πώς να μάθει τα καθέκαστα πιστών τε και απίστων!!!

         Μέσα  σ' αυτόν στον ορυμαγδό των γεγονότων, έπρεπε να βρεθούν τρόποι και διαδικασίες για ξανάσασμα και, έστω και μερική, εκτόνωση και ''φυγή'' από την τόσο δεινή πραγματικότητα. Αυτή τη δυνατότητα μας έδιναν οι θεατρικές παραστάσεις. Η μικρή λοιπόν αυτή κωμόπολη είχε το θέατρό της, που έδινε καθημερινές κανονικές παραστάσεις και  όχι  ''αρπαχτές’’.

      Ο θίασος γνωστού ηθοποιού, του Βασίλη Στρατηγού, εγκατεστημένος μόνιμα σε μια σκηνή, δίπλα στην εκκλησία του Αι-Θόδωρου, στο κέντρο της Αταλάντης, και με συμπρωταγωνιστές τα παιδιά του, Ρένα, Αλέκα, Στέλλα και Στέφανο, μας ταξίδευαν στην Ελληνική δραματουργία και μας έβαζαν,  νοερά , στο δίλημμα της επιλογής ανάμεσα στο δράμα της Γκόλφως και της Μαρίας Πενταγιώτισας ή αυτό που βιώναμε πραγματικά. Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι γελούσαμε με τα επί σκηνής διαδραματιζόμενα και μάλλον όχι από  έλλειψη θεατρικής παιδείας. Ήταν  τόσο δραματικά τα γεγονότα που ζούσαμε καθημερινά, ώστε η σύγκριση με ανάλογα θεάματα ή αναγνώσματα ήταν συντριπτικά άνιση. Εδώ λοιπόν, η σκληρή πραγματικότητα ξεπερνούσε ακόμα και τη φαντασία των πιο δραματικών συγγραφέων και άγγιζε τα όρια της τραγικότητας.       

      Η τιμή του οικογενειακού  εισιτηρίου - γιατί εκεί όλα ήσαν οικογενειακά  - ήταν ένα αβγό ή πιο σπάνια μια οκά σιτάρι ή καλαμπόκι, για τα διαρκείας. Η έντιμη αυτή συναλλαγή, κυριολεκτικά έντιμη εκατέρωθεν, αφού και η ποιότητα των παραστάσεων ήταν καλή αλλά και η ανταπόκριση του κοινού προς τους καλλιτέχνες - μέσα και έξω από  το θέατρο - ήταν ανάλογη.  Αυτό βοήθησε γενικότερα , το θέατρο και τούς ηθοποιούς αλλά, περισσότερο το κοινό να ξεφύγει από τη μιζέρια του και να αναβαθμισθεί πολιτιστικά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για την ελληνική επαρχία της εποχής, αποτελούσαν πολιτιστική και εκπαιδευτική εμπειρία  τα πολυπαιγμένα αυτά θεατρικά έργα.

        Σημαντικές ήσαν και οι παραστάσεις του Θεάτρου Σκιών. Εκτός των άλλων θετικών στοιχείων, εύκολα διέκρινε κανείς την ηρωική μορφή του Καραγκιόζη και τον τρόπο που αντιμετώπιζε και κατατρόπωνε   τούς αντιπάλους του αλλά κυρίως την  πείνα του. Αχ αυτή η πείνα, είχε καταντήσει έντονη εμμονή στους ανθρώπους της γενιάς μου και ίσως γι’ αυτό ή κυρίως γι' αυτό, όταν μας δόθηκε η ευκαιρία, ''το ρίξαμε ομαδικά στο φαγοπότι'', με τελικό αποτέλεσμα την παρατηρούμενη παχυσαρκία των νεο-Ελλήνων. Για πολλά χρόνια αποτελούσε απωθημένο των γονιών να υπερτρέφουν τα παιδιά τους, να τους δίνουν δηλαδή, απλόχερα και πλουσιοπάροχα, αυτό που οι ίδιοι είχαν στερηθεί επί μακρόν.

Άφησα σκόπιμα τελευταίο  το στυγερότερο έγκλημα που διέπραξαν τα κατοχικά στρατεύματα στην πόλη μας. Διαπράχτηκε από θρασύδειλους Ιταλούς που την είχαν πρόσφατα εγκαταλείψει  και επέστρεψαν αιφνιδίως στις 29 Μαΐου 1943 και δολίως  συνέλαβαν και εκτέλεσαν στη θέση ‘’περιβολάκια’’ 9  συμπατριώτες μας. Δεν σβήνουν από το μυαλό μου τα αραδιασμένα φέρετρα στην πλάγια είσοδο της εκκλησίας του Αι-Θόδωρου και την οδύνη των συμπολιτών μας, αφού οι δολοφόνοι είχαν σπεύσει να εξαφανιστούν. Η μνήμη τους εξακολουθεί να τιμάται ιδιαιτέρως και να θυμίζει τα τελευταία σχεδόν θύματα των Ιταλών στην πόλη μας,  που καταδεικνύει τη δειλία  και τον ανέντιμο τρόπο που ενήργησαν τα ειδεχθή αυτά θρασίμια.

Σαν να μην αρκούσαν όλα αυτά τα δεινά επακολούθησε και ο εμφύλιος πόλεμος, που κατέδειξε ότι σαν λαός δεν υστερούμε σε βαρβαρότητα, προκειμένου να επιβάλουμε τις όποιες ιδεοληψίες μας. Αυτό όμως αποτελεί χωριστό κεφάλαιο και ίσως μας απασχολήσει  εις το μέλλον.

 Αντώνης Ταρνανάς