ΑΝΤΙΠΟΙΗΣΗ ΑΡΧΗΣ

 

 

Αντιποίηση  σημαίνει το να ιδιοποιείσαι  κάτι  με αθέμιτο τρόπο. Ιδιαίτερα το να ασκείς επάγγελμα χωρίς τις αναγκαίες προϋποθέσεις ή εξουσία και δικαίωμα που δεν σου ανήκει, οπότε έχουμε αντιποίηση επαγγέλματος και αρχής αντίστοιχα.

Παλιότερα αυτό συνέβαινε σε προσωπικό επίπεδο και αφορούσε άτομα του περιθωρίου που χρησιμοποιούσαν τη μέθοδο αυτή για προσπορισμό οφέλους.  Με τον καιρό όμως το σύστημα  εξελίσσεται και  το αστυνομικό δελτίο αναφέρεται συχνά σε ψευτο-‘’γιατρούς’’ και άλλους επιτήδειους επιτηδευματίες, που θησαυρίζουν σε βάρος των αφελών συνανθρώπων τους. Φαίνεται όμως ότι στο παιχνίδι μπήκαν και κομματικοί μηχανισμοί, μερικοί των οποίων  ‘’ διαθέτουν’’  τηλεοπτικά προγράμματα στα οποία, δια στόματος του αρχηγού τους, εξειδικεύουν  τα διάφορα μαντζούνια τους σε μορφή πανάκειας , ορίζουν τη δοσολογία και επιδεικνύουν τον τρόπο χρήσης και εφαρμογής τους, σε ζωντανή μετάδοση. Στη διάρκεια, πριν και μετά την ‘’επιστημοφανή’’ αυτή διαδικασία, γίνεται και η σχετική κομματική πλύση εγκεφάλου, με τη βοήθεια σταθερού ‘’επιτελείου’’ που συχνά επικουρείται και από ΕΙΔΙΚΆ ΕΠΙΛΕΓΜΈΝΟ ανάλογο πάνελ. Συμπτωματικά προχθές άκουσα τον συγκεκριμένο αρχηγό σε ομιλία του στη Βουλή, να κάνει προτάσεις και για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Υπάρχει άραγε στη Βουλή μας κάποιο αρμόδιο όργανο για να μας απαλλάξει από τα αντιαισθητικά ενίοτε δε και επικίνδυνα αυτά φαινόμενα  μαγγανείας της εποχής μας; Μήπως και ο  Π.Ι.Σ. πρέπει να κάνει κάτι, ‘’ έστω και για τα μάτια’’ που λέει ο λαός μας!!!

Μη νομίζετε όμως ότι το φαινόμενο εξαντλείται σε αυτά τα απλά και γνωστά σε όλους μας τερτίπια. Άλλα κόμματα δείχνουν μια ιδιαίτερη σπουδή  στη διακυβέρνηση της χώρας, πριν τις επόμενες εκλογές. Πρότειναν δικής τους επιλογής Υπουργό  Υγείας και δικά τους μέτρα κατά της πανδημίας,  αντίθετα με τις προτάσεις της ειδικής επιτροπής και χωρίς να παρουσιάσουν μια ενδεχόμενη δική τους. Προσπαθούν  να επιβάλουν τις κομματικές τους θέσεις ως προς τον εκκλησιασμό – ενώ οι ίδιοι δηλώνουν άθεοι και δικαίωμά τους - σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη  που είχαν πάρει πρόσφατα για διάφορους επετειακούς εορτασμούς. Θέλουν με κάθε τρόπο την επανακατάληψη της εξουσίας, που  δεν έπαψε να αποτελεί αυτοσκοπό τους. Πρόκειται για κόμμα που διακηρύσσει ότι το καταστατικό του δεν προβλέπει διαγραφές μελλών,  αλλά σε προηγούμενες εκλογές απέκλεισε σύσσωμη την αριστερή πτέρυγα που το ‘’έσπρωξε’’ στην εξουσία. Είναι και αυτή μια μορφή αντιποίησης αρχής, αφού δια της ομαδικής διαγραφής τους, ιδιοποιήθηκε τις κομματικές τους θέσεις, αφού η ιδεολογία αμφοτέρων των χώρων έχει πια καταστεί ασαφής και μετέωρη.!!! Δεν θα αναφερθώ στις ποικιλόμορφες αντιποιήσεις αρχής  των λοιπών κομμάτων, που αποκαλούν δικές τους σκέψεις όσα ‘’βολεύουν’’ και ταυτίζονται χωρίς διακρίσεις με οποιονδήποτε  αντιτίθεται στις κυβερνητικές αποφάσεις. Είναι και αυτή η κίνηση μια καραμπινάτη αντιποίηση  ιδεών και αποφάσεων, τις οποίες αντιμετωπίζουν α λα καρτ!!!

Άφησα τελευταίους – από σεβασμό – τους σεπτούς Ιεράρχες μας, οι οποίοι τελευταίως υπεισέρχονται και σε καθαρά επιστημονικά θέματα, κρίνοντας και κατακρίνοντάς τα από άμβωνος, που αποτελεί προνομιούχο θέση τους. Δεν είναι δικό τους θέμα η επιστημονική αντιμετώπιση της πανδημίας, αφού και οι ίδιοι όταν νοσούν στην επιστήμη προστρέχουν. Ακόμα χειρότερο δείγμα αντιποίησης αποτελούν και κάποιες αυθαίρετες ανακοινώσεις τους ‘’ περί δήθεν κινδύνου από τον συνωστισμό’’, ή ο ‘’εκβιασμός’’ ότι τα πρόστιμα θα πληρωθούν από το φιλόπτωχο ταμείο και άλλα παρόμοια, που κλονίζουν την πίστη των ανθρώπων που υποφέρουν και χάνουν τις ζωές τους. Οι Άγιοι Πατέρες οφείλουν να είναι στο πλευρό των πνευματικών τους τέκνων και να είναι βέβαιοι ότι η θρησκεία μας έχει περάσει μεγαλύτερες μπόρες και άντεξε και το ίδιο θα συμβεί και τώρα.

Προσωπικά είμαι πιστός Χριστιανός και ΔΕΝ έχασα την πίστη μου όταν στα χρόνια του πολέμου έζησα για μήνες μέσα σε ρεματιές και μακράν κάθε μορφής εκκλησιασμού. Όταν η χώρα επανήλθε στην κανονικότητα έκανε το ίδιο και η  Εκκλησία μας. Ειρήνη υμίν τε και ημίν Χριστιανοί. Μπόρα είναι και θα περάσει!!

Αντώνης

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τη στιγμή που γράφεται το παρόν δεν μου είναι γνωστή η απόφαση της Ιεραρχίας.

DON'T CRY FOR ME ARGENTINA

 

Οι στίχοι του θαυμάσιου αυτού τραγουδιού του Γουέμπερ που γράφηκαν το 1978 για το μιούζικαλ Εβίτα, έλεγαν σε ελληνική μετάφραση: «Μην κλαις για μένα Αργεντινή. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θα σε εγκαταλείψω». Είχαν γραφεί για την Eva Peron, η οποία με τον θάνατό της  πέρασε στη σφαίρα του μύθου, ενώ είχε διχάσει τους συμπατριώτες της. Οι μισοί την είχαν αγιοποιήσει ως προστάτιδα των φτωχών και κατατρεγμένων και οι ‘άλλοι μισοί τη θεώρησαν χυδαία λαϊκίστρια που έριξε έξω τα ταμεία της χώρας.

Οι ίδιοι στίχοι θα μπορούσαν να ισχύσουν και για τον ‘’θεό’’ του ποδοσφαίρου Μαραντόνα, ο οποίος προβλημάτισε επίσης τη θαυμάσια αυτή χώρα αλλά και την παγκόσμια κοινή γνώμη. Δεν ξέρω γιατί και στους δυο αποδόθηκε ο τίτλος του επαναστάτη και πού ακριβώς έγκειται η επανάσταση τους. Για την Εβίτα και τον Ντιεγκίτο έχουν γραφεί πάμπολλα και έχουν χυθεί πολλά δάκρυα, αλλά για αμφότερους έχουν προβληθεί πλευρές της ζωής τους, που δεν περιποιούν ιδιαίτερη τιμή σε κανένα.

Θα αφήσουμε την Εύα Περόν, για την οποία η αγγλοξανική πολιτιστική βιομηχανία έδωσε τα ρέστα της , αποκομίζοντας τεράστια κέρδη και θα ασχοληθούμε με τον μάγο της μπάλας Ντιέγκο Μαραντόνα, που μας άφησε πρόσφατα. Τα ΜΜΕ δεν μένουν μόνο στην ομορφιά που έδωσε στο λαϊκό αυτό θέαμα, αλλά τον έχουν ηρωοποιήσει και προβάλλουν πλευρές της ζωής του, που   αποτελούν στοιχεία κακουργηματικών διώξεων ,χωρίς να ασχοληθεί με αυτά η  πολιτισμένη κοινωνία μας, καθιστώντας τον  ινδάλματά της . Ο ίδιος άλλωστε, σε ανύποπτο χρόνο , είχε δηλώσει ότι ‘’δεν υπάρχουν ινδάλματα και ότι "Το ποδόσφαιρο δεν πρέπει να πληρώσει για τα λάθη μου. Δεν φταίει η μπάλα’’

Θα ξεκινήσω από την αναμφισβήτητη παραδοχή ότι υπήρξε ίσως ο καλύτερος στο είδος του και  ένας  μάγος της στρογγυλής θεάς , αλλά ο ίδιος δεν μπορεί να παρουσιάζεται ως ‘’αμαρτωλός’’ Θεός, ή το χέρι του Θεού, αφού ο Θεός είναι αναμάρτητος και σαν πάνσοφος γνωρίζει ότι το ποδόσφαιρο δεν παίζεται με τα χέρια. Τον παρουσίασαν σαν λαϊκό επαναστάτη ,κάθε φορά που προσέτρεχε στην αγκαλιά του Φιντέλ Κάστρο κατά τις συχνές προσπάθειες  αποτοξίνωσης από την κοκαΐνη. Επανάσταση είναι και η σχέση του με την ναπολιτάνικη  μαφία με αντάλλαγμα ποδοσφαιρικούς τίτλους; Το ίδιο και η προστασία της χούντας της χώρας του όταν φυγαδεύτηκε με άρμα μάχης για τη μεταγραφή του στην Μπαρτσελόνα, που αποτέλεσε αντικείμενο ‘’μαύρης’’ συναλλαγής;  Μήπως τελικά ήταν επανάσταση η λαγνεία και η διασπορά παιδιών [αναγνωρισμένων και μη ] ανά την υφήλιο;

        Αν αυτά  είναι τα ινδάλματα για τους επαναστάτες του μέλλοντος, αλλοίμονο και  στο ‘’μέλλον’’ και στην κοινωνία , αφού θεωρούν κυρίαρχα στοιχεία της ζωής την λαγνεία, την ασέλγεια, την ακολασία και τη φαυλότητα. Οι φανατικοί υποστηρικτές του, αποδέχονται ακόμα και την διαπόμπευση και την προσβολή του αθλήματος με ‘’το χέρι του θεού’’, όπως ο ίδιος με υπερηφάνεια ισχυριζόταν. Υιοθέτησαν τον αμοραλισμό του και τον κατέστησαν ίνδαλμα, ενώ ο ίδιος αγνοούσε κάθε κανόνα ηθικής και αξιών, ανταλλάσσοντας τους αντιλαϊκούς συμβιβασμούς του με τη χλιδή και την καλοπέραση.

Προφανώς, όσα γράφω με κάνουν αντιπαθή στους αμέτρητους θαυμαστές του, στους οποίους ανήκω και εγώ, αλλά μόνο ως προς την ποδοσφαιρική του ιδιοφυία. Γι’ αυτό εκφράζω τη λύπη μου που έφυγε τόσο νωρίς και  αδίκησε τον εαυτό του και την υστεροφημία του. Εύχομαι δε ο φιλεύσπλαχνος Θεός να δείξει  τη μεγαλοσύνη του. Όσον αφορά την παρεξηγημένη   ρήση ”ο γαρ νεκρός δεδικαίωται της αμαρτίας” που αναφέρεται σε επιστολή του Αποστόλου Παύλου , δεν σημαίνει  ότι ο νεκρός απαλλάσσεται των αμαρτιών του, αλλ’ ότι δεν μπορεί  πλέον να αμαρτήσει, αφού οι καλές και κακές πράξεις λαμβάνουν χώρα μόνο στον κόσμο των ζωντανών.    Αντώνης

ΠΟΝΗΡΟΙ, ΕΞΥΠΝΑΚΗΔΕΣ Ή ΔΟΛΙΟΙ;;;

 

Παρακολουθώ συστηματικά τις ανακοινώσεις και υποδείξεις των επιστημόνων σχετικά με την πανδημία και τις εφαρμόζω εις το ακέραιο, διερωτώμαι όμως  ποιος είναι ο λόγος που κάποιοι άλλοι δεν κάνουν το ίδιο. Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό, αλλά γενικότερο και θα έλεγα παγκόσμιο, αν δεν είχα μια πολυετή εμπειρία από την εφαρμογή των κρατικών εντολών σε τέως ολοκληρωτικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης, με δημοκρατική επίφαση ή ‘’ταμπέλα’’. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί στον τίτλο τους χρησιμοποιούσαν και τον όρο Δημοκρατία ή δημοκρατικός, αφού πριν  είχαν φροντίσει να την καταλύσουν. Στην Κίνα και την Β. Κορέα,  για παράδειγμα, οι κομματικές ηγεσίες ‘’μάντρωσαν’’ με μια μόνο διαταγή εκατομμύρια υπηκόων τους μέχρι τελικά να ‘’εξολοθρευθεί’   ο κορωνοιός. Αυτές είναι λύσεις !!!

Στις  πραγματικές όμως  δημοκρατίες , που χαρακτηρίζονται δολοφόνοι των λαών, νεοφιλελεύθερες και χώρες του κεφαλαίου, ο αγώνας θα κρατήσει πολύ ακόμα, διότι απλούστατα τα όποια μέτρα προτείνουν οι ειδικοί δεν γίνονται πιστευτά και δεν εφαρμόζονται από όλους. Παρότι ζω σε μια μικρή επαρχιακή κωμόπολη που δεν έχει παρουσιάσει – μέχρι στιγμής -  πολλά κρούσματα , αυτά τα ελάχιστα οφείλονται κυρίως σε επισκέπτες της περιοχής. Αυτοί που μολύνθηκαν, αν και γνώριζαν ότι ήταν θετικοί στον ιό, έσπασαν την καραντίνα τους με διάφορες δικαιολογίες. Ο ένας ισχυρίστηκε ότι χρειαζόταν κούρεμα, κάποια άλλη ισχυρίστηκε ότι έλαβε τις προφυλάξεις μόνη  της και άλλος ότι δεν ήταν ο ίδιος θετικός αλλά κάποια μόνο μέλη της οικογένειας, που όμως συστεγάζονται. Άκουσα επίσης την άποψη ότι  όλα αυτά τα παραφουσκώνουν, αφού   δεν έχει δει ‘’νεκρό’’ στο  οικείο περιβάλλον ‘’. Στην τελευταία περίπτωση περιορίστηκα να δηλώσω ότι ‘’απεύχομαι’’ να το δει!! !Αν αυτά τα περιστατικά [ έστω και σαν μέρος περισσοτέρων] συμβαίνον σε μια μικρή πόλη και  χρησιμοποιούνται ανάλογες προφάσεις και δικαιολογίες, αναρωτιέμαι τι μπορεί να συμβαίνει σε μεγαλύτερες πόλεις  με αυξημένες ανάγκες διακίνησης.

  Αποκλείω τους δυο πρώτους  χαρακτηρισμούς του τίτλου μου διότι,  αν αυτό συνέβαινε, θα είχαμε πλείονες ‘’ απείθαρχους’’,  αφού οι πονηροί και οι εξυπνάκηδες στη χώρα μας περισσεύουν. Αν πάλι αποδώσουμε την απείθεια σε δόλο, θα πρέπει να αναζητήσουμε και τα ενδεχόμενα κίνητρα και οφέλη που προσπορίζονται όλοι αυτοί οι ανυπότακτοι, πολέμιοι της μάσκας και ‘’προστάτες’’ των δημοκρατικών ελευθεριών. Κάτι τέτοιο δεν προκύπτει και πέραν αυτού, η δημοκρατική ευαισθησία των ανωτέρω, έπρεπε να υπολογίζει  και τη δημοκρατία της πλειοψηφίας που πειθαρχεί και δικαιούται να αποφύγει την περιπέτεια της νόσου. Τι συμβαίνει λοιπόν και ακούγονται όλα αυτά τα αστόχαστα περί φίμωτρου στην ελευθερία,  ενοχοποίησης της ατομικής ευθύνης, ‘’φουσκώματος’’ μιας ασήμαντης κατάστασης για τους οποιουσδήποτε λόγους και πολλά τέτοια και χειρότερα;

Δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα το σοβαρό και τεκμηριωμένο αλλά πρόκειται για μια  άρνηση στην απώλεια του ‘’βολέματος’’, η οποία , με την άνεση διάχυσης της πληροφορίας μέσω ιντερνέτ, έγινε είδηση και ξεσήκωσε τους πρόθυμους να αρνηθούν την οποιαδήποτε νέα μορφή στέρησης, που οι νεώτερες γενιές δεν είχαν – ευτυχώς – γνωρίσει. Αν σε όλους αυτούς τους λόγους  προσθέσουμε και την ΑΡΝΗΣΗ κάποιων κομματικών οργανισμών και μηχανισμών να υποδείξουν στα μέλη τους την απόλυτη εφαρμογή των επιστημονικών υποδείξεων, δεν απομένουν παρά μόνο οι αφελείς. Οι τελευταίοι  υπάρχουν σε κάθε γωνιά της γης, άρα και στη χώρα μας, θεωρούμενοι από αιθεροβάμονες μέχρι και ψεκασμένοι. Κάποιοι από αυτούς φθάνουν και στην εξουσία και  πολλές φορές, ίσως και άθελά τους, βάζουν τρικλοποδιές στην κοινωνία η οποία πολλάκις ζει  στη  νιρβάνα της!!!

Αν όμως συνεχισθεί η πρακτική αυτή, θα δούμε και τη χώρα μας να φθάνει εκεί που βρέθηκαν ή βρίσκονται προηγμένες χώρες να ‘’εξάγουν’’ ασθενείς τους για διασωλήνωση στη Γερμανία, η οποία έχει επίσης κορεσθεί. Η αντιμετώπιση της πανδημίας δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με την ‘’κρατικοποίηση’’ που ζητούν κάποιοι πονηροί, αλλά με πρόληψη της αύξησης των κρουσμάτων. Η υποδομή σε κλίνες και προσωπικό χτίζεται εκ των ενόντων αφού δεν υπήρχε στη χώρα μας, αλλά και στις χώρες που υπήρχε αποδείχτηκε ανεπαρκής . Ο όποιος έλεγχος της  κατάστασης οφείλεται  στην αυτοθυσία των υγειονομικών και η άκαιρη ‘’στράτευσή’’ τους σε απεργίες δεν ωφελεί κανένα. Τα ανθυγιεινά και τις υπερωρίες τα δικαιούνται και πρέπει η πολιτεία να τα φροντίσει αυτεπάγγελτα και χωρίς χρονοτριβή, όταν κοπάσει η καταιγίδα που μας έλαχε.  Αντώνης

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

 Πολλές φορές σκέφθηκα να διακόψω την αρθρογραφία ,  για να μην  ταλαιπωρώ   τους ευγενικούς αναγνώστες , αλλά  δεν τα κατάφερα. Στη σημερινή μου παρέμβαση οδηγήθηκα από το σκίτσο του ΑΡΚΑ και κυρίως το κείμενο, που  περιγράφει απόλυτα τη σημερινή κατάσταση στη χώρα μας αλλά και στη δική του. Αφήνω τα αμερικανικά να τα λύσουν μόνοι τους και μένω σε όσα δικά μας δικαιώνουν τον Πρόεδρο Λίνκολν. Επισημαίνω δε και  άλλη σχετική φράση του: ’’Όταν ο λαός διατηρεί τις αρετές του και την επαγρύπνησή του, καμιά κυβέρνηση, με οποιαδήποτε ακρότητα, αδυναμία και αστόχαστες πράξεις, δεν  μπορεί σοβαρά να τον βλάψει στο σύντομο διάστημα των τεσσάρων χρόνων’’. Αυτό τουλάχιστον έχει αποδειχθεί   στο παρελθόν μέχρι και  πρόσφατα, αλλά δείχνουν να μην το συμμερίζονται  αρκετοί πολιτικοί μας.

Η προσπάθεια ανατροπής  μιας υγειονομικής πολιτικής που εφαρμόζεται ,αναγνωρίζεται και προβάλλεται διεθνώς ως η μόνη  ορθή, αποτελεί  πολιτική ουτοπία ,δηλαδή δηλώνει στόχους   πολιτικούς αντικειμενικά ανέφικτους. Μπορεί όμως να δηλώνει και  στόχους υποκειμενικά απροσπέλαστους. Υποδείξεις ‘’τοποθέτησης’’ κοινής αποδοχής Υπουργού ,ακόμα δε και ‘’άλλη κυβέρνηση’’, είναι  πέραν πάσης συνταγματικής πρόβλεψης και ακούγονται ως προφάσεις εν αμαρτίαις. Αν και δεν προσδιορίζεται ο τρόπος της αιτούμενης αλλαγής, η διαδικασία αυτή στις Δημοκρατίες γίνεται μόνο με εκλογές, που κατά το Σύνταγμα, πραγματοποιούνται κάθε 4 χρόνια. Η συχνή όμως επανάληψη  προσωπικών επιθέσεων έχει  καταστεί  σύνδρομο  σε κόμματα και στελέχη της αντιπολίτευσης και εμποδίζει τη απαιτούμενη σε ανάλογες περιπτώσεις εθνική συνεννόηση. Σκέπτομαι δε ότι η εμμονική αυτή συνέχιση μπορεί να ‘’αναγκάσει’’ τον Πρωθυπουργό να αποδεχθεί την πρόκληση για πρόωρες εκλογές και τότε θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι!!!  

Ο λαός έχει αλλάξει τρόπο μέτρησης της ικανότητας των πολιτικών, παίρνοντας σαν κριτήριο τα έργα τους από το παρελθόν μέχρι πρόσφατα και θεωρώντας ‘’έπεα πτερόεντα’’ όσα καθημερινά βομβαρδίζουν τα αφτιά του.  Οι  συχνές  φιέστες και  ζωντανές παραστάσεις αντιστρατεύονται άλλωστε  και την εθνική προσπάθεια αποφυγής συγκεντρώσεων και συνωστισμού και προβάλλουν την ανυπακοή στις προτάσεις των επιστημόνων. Όσοι τυχόν αισθάνονται ειδικοί και ικανοί να προσφέρουν βοήθεια στο έργο των υγειονομικών, ας πλαισιώσουν το εθελοντικό κίνημα, όπως έπραξαν  χθες  Βουλευτής του ΚΚΕ και τινές από τη Ν.Δ. Ας προβάλλουν τουλάχιστον την ανθρωπιστική τους χρησιμότητα στο πανανθρώπινο κίνημα εθελοντισμού, που θα αποτελέσει και θετικό πρότυπο για μια καλύτερη αυριανή κοινωνία. Έτσι θα παραδειγματιστεί και η ‘’ελάσσων’’ αντιπολίτευση, που  παπαγαλίζει, για να δείξει ότι ‘’δεν υστερεί σε λόγια’’, να  μη ‘’φοβηθεί’’ την εθνική αναγκαιότητα για συνεννόηση. Η ακολουθούμενη πρακτική δεν βλάπτει μόνο το πολίτευμα αλλά και τα ίδια τα Κόμματα, διότι πέραν των δημοσκοπήσεων , ‘’κάνοντας ησυχία’’ , ίσως μπορέσουν να ακροασθούν και τον λαό!!!

Έρχομαι τώρα και στο θέμα της προχθεσινής φωταγώγησης της πρόσοψης της Βουλής, για τον εορτασμό της ημέρας των Ενόπλων Δυνάμεων. Κάποιοι χαρακτήρισαν το θέαμα  κίτς και ενοχλήθηκαν από την  εικόνα της Παναγίας. Αγαπητοί μου κύριοι το κίτς αποτελεί χαρακτηρισμό αισθητικής και συνεπώς είναι  θέμα προσωπικού γούστου. Το θέμα της Παναγίας όμως, για θρησκευόμενη σε πολύ μεγάλο ποσοστό χώρα, είναι δικαίωμα των Χριστιανών και όσοι ‘’δηλώνουν’’  άθεοι μπορούν  να στρέψουν  το βλέμμα τους αλλού. Το ίδιο έκανα και εγώ  σε ένα παλιότερο ride parade, χωρίς να εκφράσω παράπονα. Τα είπαμε και τα συμφωνήσαμε: Δικαίωμα σε όλους στα όρια του Νόμου και μόνο στα ολοκληρωτικά καθεστώτα επιβάλλεται η μειοψηφούσα άποψη.

Σταματήστε λοιπόν τα παράπονα και κάθε τι πέραν των νομίμων, διότι οι απαιτήσεις οποιουδήποτε σταματούν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα των άλλων. Κλείνω με κάποια προτροπή, την οποία παρακαλώ να μην εκλάβετε σαν συμβουλή. Όσο λιγότερο θόρυβο κάνετε τόσο καλύτερα για σας, διότι  ο κόσμος που  σας γνώρισε  στην πράξη θα μπορεί άνετα να κάνει τις συγκρίσεις του. Δεν μπορώ όμως και ίσως  να μην θέλω να σκεφθώ τι θα συνέβαινε σήμερα με αριστερή διακυβέρνηση. Ίσως αυτό να προβληματίζει και την ίδια την αριστερά που ‘’γλύτωσε’’ την καυτή πατάτα και όσα πρόσθετα κακά βρήκαν τη χώρα μας. Τα σοβαρά εσωτερικά και διεθνή προβλήματα δεν επιλύονται με φωνές και εντυπωσιασμούς  αλλά με αλληλεγγύη και σωφροσύνη. Η ισχύς εν τη ενώσει ήταν το μόνιμο σύνθημά μας σε κάθε κίνδυνο για τη χώρα μας.   Αντώνης

 

ΠΟΣΟ ΠΟΥΛΙΕΤΑΙ ΤΟ ΦΙΛΙ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΚΟΣΤΟΥΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ

 

 

Ένα παλιό δημώδες άσμα μιλούσε για ένα καράβι από τη Χιο που άραξε στη Σάμο για να κοστολογήσει το φιλί  – προφανώς το ερωτικό – ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, διαφοροποιώντας την τιμή ανάμεσα στις παντρεμένες, τις χήρες και τις νιες. Με το αντικείμενο ασχολήθηκε ακόμα και το ΙΝΚΑ, με εμπορικά όμως κριτήρια, και με αφορμή τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου που μας ήρθε από την Εσπερία. Η επιστήμη, από την πλευρά της,  που ερευνά κάθε τι που προκαλεί ή μεταφέρει μικρόβια, κοστολόγησε υψηλά τη μεγάλη  συμμετοχή του  στην επιβάρυνση  της υγείας μας.  Άσχετα όμως με το πρίσμα υπό το οποίο κρίνεται το συγκεκριμένο αυτό  άγγιγμα των χειλιών, αποτελεί συνηθισμένη πρακτική των ανθρώπων και έκφραση αγάπης, τρυφερότητας ή σεβασμού. Χρησιμοποιείται επίσης για χαιρετισμό , αποχαιρετισμό, ακόμα και προδοσία. Οι ποιητές μιας παλιότερης εποχής, εκτιμώντας την αξία του, το χρησιμοποιούσαν σαν μέτρο της αγάπης , την οποία προσομοίαζαν με  ασπασμό των αγγέλων προ τα άστρα!!!

Το φιλί έχει μετεξελιχθεί και σε δόλιο  μέσο ‘’εξαπάτησης’’ του ή της συντρόφου, όταν πρόκειται να ακολουθήσει ή έχει προηγηθεί μια απιστία, όπως τη λέγαμε παλιότερα [ενώ  σήμερα θεωρείται ένα σύνηθες ή τυχαίο   συμβάν, όπως τόσα και τόσα στη ζωή μας]. Ενίοτε     αποτελεί και  προσχηματική δημόσια επίδειξη, ή  τρόπο συγκάλυψης  προχωρημένων διαδικασιών συμβίωσης των ‘‘απελευθερωμένων’’ ζευγαριών. Θεωρώ την τελευταία εκδοχή, σαν μια παραλλαγή του φιλιού του Ιούδα, με το δικό της ειδικό βάρος αλλά χωρίς τιμή ή τίμημα. Η κοστολόγησή του βέβαια , δεν θα μπορούσε να προβλεφθεί στο τραγούδι μιας εποχής , που πολλοί  προσπαθούν απεγνωσμένα  να ξεχαστεί.   Κρίμα!!!

 Με δεδομένο ότι το φιλί έχει καταστεί το πιο ενοχοποιημένο στοιχείο μετάδοσης του κορωνοιού, οι νέοι μας αναζητούν και υποψιάζομαι ότι έχουν ήδη ανακαλύψει το υποκατάστατό του, ίσως και μέσω ιντερνέτ, όπως συστήνει και ο ειδικός κ. Ασκητής. Αυτό επαναφέρει στη μνήμη μας   την αρχαία ρήση του Κικέρωνα, ‘’o tempora o mores’’, με τη διαφορά ότι η λέξη    mores, δεν σημαίνει  πλέον έθιμο ή συνήθεια, αλλά  μια ακόμα σύγχρονη ‘’κενοτομία’’!!!

Τελικά, εκείνο που μένει από το δικό μας σύγχρονο ταξίδι  είναι το κόστος  της ίδιας της ζωής μας και των εκφάνσεών της, αφού το ‘’τζάμπα’’ μας τελείωσε.  Υπάρχουν βέβαια και σ’ αυτόν τον κανόνα οι εξαιρέσεις, που αφορούν τους ελάχιστους, που χαίρουν κάποιου είδους ασυλίας , που  απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.  Όλα λοιπόν εδώ πληρώνονται και έχουν το τίμημά τους..

Κάθε μας πράξη και ενέργεια ακόμα δε και σκέψη ή και πρόθεση , στο τέλος  [ εποχιακό, επαγγελματικό ή φυσικό]   κοστολογείται.  Δεν αναφέρομαι βέβαια  – χωρίς και να την  αρνούμαι – μόνο στη θεία δίκη που επικαλούνται οι διάφορες θρησκείες ,αλλά σ’ αυτή που σε υποχρεώνει , χωρίς να συντρέχουν παθολογικά  αίτια, να στριφογυρίζεις τα βράδια  στο κρεβάτι σου. Εξαιρούνται πάντα  οι  ασυνείδητοι ή – όπως τους αποκαλεί  ο λαός – οι χοντρόπετσοι. Αν ανατρέξει κανείς σε σημαντικά ιστορικά πρόσωπα, θα διαπιστώσει ότι έχουν αναθεωρήσει πολλές  από τις  ιδέες και αποφάσεις τους. Πολλές φορές,       ή σε μια κρίση της συνείδησής τους  [που όλοι διαθέτουν ,έστω και εν υπνώσει] θα ήθελαν να είχαν ενεργήσει διαφορετικά. Ένα απλό  αλλά σύνηθες δείγμα αφορά και  τους αποκαλούμενους ‘’κοψοχέρηδες’’ των εκλογών, που δηλώνουν ότι μετάνιωσαν για την επιλογή τους, είναι όμως πρόθυμοι να  την επαναλάβουν,  αν συντρέξουν οι ανάλογες προϋποθέσεις. Θα μου πείτε ίσως  ότι χάνουν την αξιοπρέπεια τους, αλλά ας μην μιλάμε πια  στην αμοραλιστική εποχή μας για τέτοιες λεπτομέρειες!!!

Σήμερα δεν θα κατονομάσω ανθρώπους ή οργανωμένες ομάδες που εμπίπτουν στην κατηγορία εκείνων που περιμένουν το ραβασάκι της ‘’πληρωμής’’, περιοριζόμενος σε απλές  περιγραφές. Θυμίζω ενδεικτικά  παλιό δημοσιογράφο ‘’κρατικού’’ καναλιού  που παρουσίαζε ‘’αντικειμενική’’ όπως την αποκαλούσε, πολιτική εκπομπή,  την οποία αντάλλαξε  με τη θέση  Βουλευτή στην ίδια πόλη και επιδεικνύει την κομματική του εμπάθεια. Έτερος, ικανότερος,  προτίμησε, με την ίδια διαδικασία το Ευρωκοινοβούλιο, που δίνει και πολλά λεφτά, δείχνοντας όμως  κάποια μετριοπάθεια. Για την ώρα  χαίρονται τα λεφτά [ που κλείνουν ή και ανοίγουν στόματα] και την   ασυλία τους , εξαργυρώνοντας παράλληλα τα γραμμάτια ‘’αντικειμενικότητάς’’  τους. Υποψιάζομαι όμως, ότι σαν έξυπνοι άνθρωποι,   περιμένουν και αυτοί  το ραβασάκι τους, αφού η πληρωμή μπορεί να αργεί αλλά δεν λησμονεί  !!! Αφήνω  τους ίδιους να το σκεφθούν και όσους αισθάνονται ‘’αναμάρτητοι’’, να επιλέξουν – αν πράγματι το θέλουν και το μπορούν - ανάμεσα στο Νόμο του Μωυσή περί λιθοβολισμού ή την προτροπή του Χριστού,  ‘’ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον  βαλέτω’’. Αντώνης

 

ΜΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ

         Θα μπορούσε να είναι ένα σύγχρονο παραμύθι, σαν αυτά που παρουσιάζει η κυρία Κάρμεν Ρουγγέρη στο θέατρο και την τηλεόραση ή εκείνα που επινοούν οι παραμυθάδες, αλλά τα στοιχεία του είναι πέρα για πέρα αληθινά και συνεπώς χάνει  το δικαίωμα αυτού του χαρακτηρισμού.

Πρόκειται για μια αφήγηση αληθινών περιστατικών σε πρώτο πρόσωπο, ένα είδος   προσωπικής εξωστρέφειας , χωρίς καμιά πρόθεση αυτοβιογραφίας.  Εμπιστεύομαι     αυτές τις  σκέψεις σε οικεία και φιλικά μου πρόσωπα, ελπίζοντας ότι θα αναζητήσουν περισσότερα πίσω από τις λέξεις του κειμένου.  Πέραν των γηρατειών έχω και μια διαπιστωμένη από 20ετίας ‘’υπνική άπνοια’’, η οποία -εμποδίζοντας τον ύπνο -  αυξάνει τις ‘’ελεύθερες’’ ώρες . Στον καθαρά ιατρικό τομέα δεν κάνω   τίποτα, αρνούμενος  να χρησιμοποιήσω ακόμα και την ειδική συσκευή που υποχρεώθηκα να αγοράσω. Με την ίδια σκέψη έχω διακόψει τα τελευταία 7-8 χρόνια και κάθε ιατρική ή εργαστηριακή εξέταση, αφήνοντας τη συνολική αυτή φροντίδα  στη φύση, σε μια εποχή που βιώνουμε  μια παρατεταμένη και ανεξήγητη ‘’παρά φύσιν ασέλγειά της’’. Το κάνω γιατί δεν βρίσκω και κάποιον ιδιαίτερα σοβαρό  λόγο  παράτασης μιας ζωής , που  αποτελεί  επιβίωση χωρίς ποιοτικά χαρακτηριστικά. Έτσι λοιπόν, για να ‘’σκοτώνω’’ τις ατέλειωτες ελεύθερες ώρες μου ανακάλυψα ή μπορεί και να ‘’εφεύρα’’ την προσφυγή στη συγγραφή  και τη σύνταξη άρθρων. Κάποια από αυτά τα στέλνω και σε ένα κύκλο γνωστών και φίλων μου. Για να αποφύγω μια  ενδεχόμενη ενόχλησή τους, τα τελευταία 4-5 χρόνια δημιούργησα και μια προσωπική ιστοσελίδα , περιορίζοντας την αποστολή τους.

Τον περασμένο χρόνο, εκμεταλλεύτηκα την  κατά καιρούς φιλοξενία των ζώων της οικογένειας της κόρης μου και ζήτησα να μου αφήσουν τη μόνιμη φροντίδα ενός μικρού κουνελιού-νάνου, της φοιτήτριας τότε μικρής μου εγγονής . Αισθάνομαι  ότι βιώνουμε μαζί συνθήκες ενός  ειδικού  γηροκομείου , υπηρετώντας παράλληλα και ένα παιδικό μου ‘’απωθημένο’’ , υποκαθιστώντας  τον  πρώτο μου σκύλο μου, τον ‘’τεμπέλη’’.

 Ο τεμπέλης ήταν ένας ‘’αλήτης’’ της γειτονιάς που βρέθηκε στο δρόμο μου και ανάλαβα  την προστασία του, με αντάλλαγμα την ασφάλειά μου. Τα χρόνια εκείνα – χωρίς ηλεκτρικό στην επαρχία - το σπίτι μας στις παρυφές μιας  μικρής κωμόπολης , δεν μου παρείχε και πολλή ασφάλεια. Το βράδυ, όταν κλεινόμαστε μέσα για ύπνο, ο σκύλος δενόταν με μια αλυσίδα που δεν του άφηνε πολλά περιθώρια κίνησης, του επέτρεπε όμως να ελέγχει με τις υλακές του κάθε κίνηση στο στενό  δρομάκι που οδηγούσε στο σπίτι μας και στο μοναδικό γειτονικό μας.

Στο γειτονικό σπίτι ζούσε μια πολυμελής καθώς πρέπει οικογένεια , με τον πατέρα  να έχει μια μικρή αδυναμία στο κρασάκι. Αυτό τον έκανε να επιστρέφει στο σπίτι με το κλείσιμο της ταβέρνας μετά τις 10 το βράδυ, που με τα δεδομένα της εποχής και ιδιαίτερα τον χειμώνα, ήταν πολύ αργά. Αυτό αποτελούσε μια καθαρά προσωπική  ή  οικογενειακή του υπόθεση, κατανοητή από όλους μας. Δεν είχε όμως την ίδια άποψη και ο ‘’τεμπέλης’’ που τον ενοχλούσαν τα μικροτρεκλίσματα του γείτονα και  ξεσήκωνε τη γειτονιά με τις φωνές του , προδίδοντας  την ώρα επιστροφής του. Έτσι λοιπόν, κάποιο πρωινό τον βρήκαμε νεκρό από ‘’φόλα’’, λύνοντας το πρόβλημα  των αθώων νυχτοπερπατημάτων του γείτονα. Στενοχωρήθηκα τόσο πολύ που δεν ήθελα να πάρουμε άλλο σκύλο, διότι δεν θα άντεχα ανάλογη επανάληψη. Βλέπετε, τα χρόνια εκείνα ο σκύλος θεωρείτο ‘’πράγμα’’ και η μεταχείριση του αποτελούσε αυθαίρετο δικαίωμα  οποιουδήποτε.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε και μια ηλιόλουστη Κυριακή του 1968 που υπηρετούσα στην Πράγα , πήρα την τετράχρονη κόρη μου  για να επισκεφθούμε την πρώτη για τη χώρα παγκόσμια έκθεση σκύλων. Θυμάμαι τις προειδοποιήσεις της  ζωόφιλης συζύγου μου ‘’πρόσεξε μη σε παρασύρει η μικρή και πάρετε σκύλο, διότι έχει πολλούς μπελάδες’’. Όταν όμως βρέθηκα απέναντι στο  βλέμμα ενός μαλτέζικου πιντς, με τα μεγάλα μαύρα μάτια και το μεταξωτό λευκό τρίχωμα, που κέρδισε το πρώτο βραβείο, ξέχασα τα πάντα. Διέθεσα ένα ολόκληρο μηνιάτικο εξωτερικού στην Πολωνέζα πωλήτρια και το πήρα στο σπίτι μου. Διέμενα σε ένα ευρύχωρο παλιό αρχοντικό του Φραντς Κάφκα,  με τεράστιους χώρους για την άνετη κίνηση του σκύλου.

Λίγες ημέρες αργότερα έγινε ή σοβιετική εισβολή στη χώρα, αυτό όμως δεν εμπόδισε την παλιά κάτοχό του να έρχεται από την μακρινή Κρακοβία για να μας δείξει τις ειδικές διαδικασίες διατροφής και περιποίησής του. Μας θύμισε ότι το όνομά του είναι  Κάιτους, που όμως δεν έμαθα ποτέ τι σημαίνει. Έγινε  μέλος της οικογένειας μου και για μένα αποτέλεσε  μια νοερή συνέχεια του   ‘’τεμπέλη’’ των παιδικών μου χρόνων, παραβλέποντας  την εξευγενισμένη ράτσα του.

Αργότερα,  όταν η σύζυγός μου ήταν έγκυος στον 8^ο μήνα στον γιό μου και θέλοντας να αποφύγω τις δραματικές εμπειρίες που αντιμετώπισα με τη  γέννηση της κόρης μου στο Βελιγράδι, ζήτησα μετάθεση για την Αθήνα. Η μετάθεση εγκρίθηκε [είχα άλλωστε σχεδόν 6 χρόνια στην Πράγα], αλλά οι γιατροί δεν επέτρεπαν στη γυναίκα μου ένα τόσο μεγάλο ταξίδι οδικώς. Από την άλλη  η σύζυγός μου δεν ήθελε να φύγει με αεροπλάνο, προφανώς από φόβο μήπως δεν πάρουμε μαζί μας το σκυλί, αφού μεταξύ Ελλάδας και Τσεχοσλοβακίας δεν υπήρχε τότε  ανάλογη συμφωνία για την μεταφορά ζώων. Τελικά η απαγόρευση οδικής μετακίνησης άλλαξε με ‘’ένα κιβώτιο ουίσκι’’ στους γιατρούς, που περιορίστηκαν στη σύσταση να κάνουμε κάποιες στάσεις στα πλέον των 3.000 χιλιομέτρων της διαδρομής. Αυτό αποτελεί και ένα μικρό δείγμα της σοσιαλιστικής ιατρικής εφαρμογής που την επικαλούνται συχνά οι εδώ υποστηρικτές της.

Φθάσαμε αισίως στην Αθήνα –με μικροπροβλήματα- και λίγες μέρες αργότερα ακολούθησε η  γέννηση του γιου μας, παραμονές  των Χριστουγέννων, ολοκληρώνοντας την οικογενειακή μας ευτυχία. Επειδή όμως η ευτυχία  δεν είναι μόνιμη και δεδομένη, ήλθε η ώρα να καταβάλουμε το τίμημα που ορίζει η ίδια η ζωή για τις ευτυχισμένες στιγμές που χαρίζει στον καθένα μας. Λίγα χρόνια αργότερα [1977] και ενώ η σύζυγός μου ασθενούσε βαριά και η κόρη μου είχε βγάλει τον σκύλο μια βόλτα στον μονόδρομο μπροστά στο σπίτι μας,  μια γειτόνισσα, που οδηγούσε από την αντίθετη κατεύθυνση τον σκότωσε. Τότε έμαθα από τον Αξιωματικό υπηρεσίας ότι τα ζώα θεωρούνται ‘’πράγματα’’ και έπρεπε να υποβάλω μήνυση για φθορά ξένης περιουσίας, πράγμα που έκανα, ενώ η αντίδικός μας απάντησε με μήνυση για απειλή της συζύγου μου για τη ζωή της. Όταν φθάσαμε στη δίκη, ο αδελφός δικηγόρος της κατηγορουμένης και ο δικηγόρος μου, τα βρήκαν μεταξύ τους και πρότειναν την ακύρωση της δίκης.  Ο πρόεδρος όμως της έδρας, λαμβάνοντας υπόψη τη μήνυση της αντιδίκου για απειλή  της ζωής της, ζήτησε από τη γυναίκα μου να δηλώσει ενώπιον του δικαστηρίου ότι ‘’αίρει την απειλή της’’. Τότε, ζητώντας την άδεια του δικαστηρίου, δήλωσα ‘’ μα δεν βλέπετε ότι αυτή η γυναίκα με δυσκολία στηρίζεται , πως μπορεί να απειλήσει;’’ Και ο πρόεδρος διέταξε την άμεση κράτησή μου. Χωρίς να ξέρω τελικά τι έγινε, με άφησαν ελεύθερο λίγο αργότερα και συνόδευσα για τελευταία φορά τη γυναίκα μου στο σπίτι και μετά στο νοσοκομείο όπου – μετά τριήμερο - άφησε την τελευταία της πνοή.

Διατήρησα και τη δική της αγάπη για τα ζώα αλλά τα απόφευγα, γιατί μου είχαν τελειώσει οι αντοχές. Με το  ‘’αναλογικά’’ συνομήλικο μου όμως κουνελάκι , τα πράγματα είναι διαφορετικά. Κάθε πρωί με περιμένει  να το χαϊδέψω και να του μιλώ ,  πριν φροντίσω το φαγητό και την καθαριότητά του. Δεν ξέρω καν το φύλο του και το φωνάζω φίλο, γιατί έτσι το αισθάνομαι και  εκείνο πάλι περιορίζεται μόνο στα πρωινά μου χάδια και τα λόγια μου μαζί του. Στη διάρκεια της ημέρας, όσες φορές και αν ‘’συναντηθούμε’’, αφού του έχω διαθέσει το διπλανό μου δωμάτιο, αρκείται απλά να με κοιτάζει .      Αντώνης

ΟΙ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ

 

 

Από την εποχή που γειτνίασα υπηρεσιακά με την Βουλή, δεν έχανα ευκαιρία να παρακολουθώ τις σημαντικές συνεδριάσεις της . Δεν ξέρω αν ήταν η ανάγκη μου για ενημέρωση στις αποφάσεις της που αφορούσαν τα κοινά, η συνήθεια ή το χούι μου. Ένοιωθα τη χαρά της άμεσης ενημέρωσης και απολάμβανα  κάποιους ρήτορες [Τσιριμώκος, Κανελλόπουλος, Ηλιού και αρκετούς  άλλους] ή και τις  συνεχιζόμενες και σήμερα κοκορομαχίες τους. Η συνήθεια αυτή δεν με εγκατέλειψε  και όταν εγκαταστάθηκα στη γενέτειρά μου με τη συνταξιοδότησή , μέσα από το ειδικό κανάλι της . Επί Σύριζα  παρακολουθούσα και τις συνεδριάσεις των επιτροπών, οι οποίες αρκετές φορές είχαν πλάκα και ιδιαίτερα όταν κάποιοι ‘’πρωτάρηδες’’ προεδρεύοντες,  προσπαθούσαν να επιδείξουν την εξουσία τους. Από τότε είχα υποπτευθεί την πρόθεσή τους για την κατάληψη της εξουσίας, που  ένας- ένας άρχισαν να διακηρύσσουν αργότερα, ακόμα και μέλη των οικογενειών τους.

Η διακηρυγμένη αυτή επιθυμία τους επαναλήφθηκε σχετικά πρόσφατα στη Βουλή από τον τέως Πρωθυπουργό, όταν δήλωσε ότι με την επαναφορά τους θα πάρει ο ίδιος στα χέρια του την εξουσία των τραπεζιτών. Βλέπετε ότι οι συνήθειες των ‘’καταλήψεων’’ και οι ριζοσπαστικές ιδεοληψίες εξακολουθούν να τους κατατρύχουν και δεν αποτελούν αποκλειστικότητα του κυρίου Πολάκη, που παρουσιάζεται ως ο κουζουλός του χωριού, χωρίς να έχει σχέση με τον συμπαθή ήρωα του Μιχάλη Στρατάκη από τις Γκαγκάλες.

Ύστερα από όσα προανέφερα, ήταν αναπόφευκτο να παρακολουθήσω και τη χθεσινή συζήτηση των πολιτικών αρχηγών. Η σοβαρότητα που επιβάλλει η ηλικία μου, δεν μου επιτρέπει να προβώ στους χαρακτηρισμούς που αρμόζουν στην περίπτωση. Θα επαναλάβω όμως τη γνωστή ρήση του Ιησού προς την Μάρθα ‘’μεριμνᾷς καί τυρβάζῃ περὶ πολλά’’ και ο νοών νοήτω!! Βγάλανε τα απωθημένα τους, τον μικρομεγαλισμό τους και τις ιδεοληψίες τους. Ασχολήθηκαν κυρίως  με τον εορτασμό της ‘’17 Νοέμβρη’’, αφού στέρεψαν  πια οι ιδέες και τα ινδάλματα που τους κρατούσαν στην επικαιρότητα. Προσπαθούν να νεκραναστήσουν κοσμοθεωρίες και πρακτικές που κατακρημνίστηκαν με γδούπο από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης ή διατηρούνται σαν ταμπέλες στην Κίνα, γιατί δεν έχουν βρει ακόμα τον τρόπο να τις κατεβάσουν οι ίδιοι, που διάγουν καπιταλιστικώτατα!!!. Ακούστηκαν κάποιες κραυγές για την Ουγγαρία και την Πολωνία ότι έγιναν ακροδεξιές , που δεν απέχει πολύ από την αλήθεια, αλλά δεν είπαν ότι εκεί τους οδήγησε ο υπαρκτός σοσιαλισμός που τους επέβαλαν για δεκαετίες. Σε κάποιο βαθμό αυτό αφορά και τις λοιπές Ανατολικοευρωπαϊκές χώρες – με πρώτη τη Ρωσία -που ‘’διαφεντεύονται’’ από στελέχη του παλιού  ολοκληρωτικού καθεστώτος , με νοθευμένες δημοκρατικές μεθόδους. Είμαι σίγουρος ότι και οι χθεσινοί υποστηρικτές της πραγματοποίησης της εκδήλωσης για την 17^η Νοέμβρη ,  αν είχαν ζήσει  στις χώρες αυτές,  θα μιλούσαν  εντελώς διαφορετικά σήμερα. Το Πολυτεχνείο ήταν κίνημα όλου του ελληνικού λαού, που πιστεύει στη γνήσια αστική δημοκρατία και αποκηρύσσει με βδελυγμία τις όποιες παραφυάδες της. Ένας σύγχρονος νέος θα τους έλεγε  ‘’κολλημένους’’ σε ξεπερασμένες πρακτικές , που καλόν είναι να μπουν στο χρονοντούλαπο, πριν οδηγηθούμε  στη δημιουργία νέων ‘’Δελαπατρίδηδων’’. Κάποτε είχαν τη μητερούλα Μόσχα, τον πατερούλη Στάλιν και άλλα γραφικά πρότυπα, τώρα όμως όλα αυτά έγιναν  σαν τα ‘’προσεχώς’’ του παλιού κινηματογράφου, για να δείξουν ότι υπάρχουν  προοπτικές.

    Η χθεσινή Βουλή δεν μπόρεσε τελικά  να ασχοληθεί  με το σοβαρότατο θέμα της πανδημίας, που δεν αφήνει περιθώρια διαφοροποίησης από την παγκόσμια [ καλή ή κακή ] αντιμετώπιση. Σύσσωμη η αντιπολίτευση το έριξε στον ‘’καλαματιανό’’ που λέει ο λαός και περιορίστηκε σε συνθηματολογία, ακόμα και συγκεκαλυμμένη ‘’συγκυβέρνηση’’. Εκεί πλέον δεν άντεξα άλλο και έστρεψα τη σκέψη μου στην Άνοιξη της Πράγας του 1968 που βίωσα οικογενειακά και  σε μια τυχαία συνάντηση μου με τον Μίλαν Κούντερα. Θυμήθηκα και το διώξιμο της συζύγου και της ανήλικης κόρης μου από το ξενοδοχείο , σε αντίποινα για την αναγνώριση από το ΚΚΕ της σοβιετικής εισβολής στην Τσεχοσλοβακία. Ξαναθυμήθηκα και το  μυθιστόρημα του Κούντερα ‘’Το Αστείο’’ , με το οποίο έγινε παγκόσμια γνωστός.

‘’Ο οπτιμισμός είναι το όπιο του λαού. Το υγιές πνεύμα βρομάει βλακεία. Ζήτω ο Τρότσκι». Με αυτά τα λόγια θέλησε να πειράξει την ενθουσιώδη φίλη του ο Λούντβιχ, ο ήρωας του βιβλίου. Και γι’ αυτό το αστείο θα διαγραφεί από το κόμμα, θα αποβληθεί από το πανεπιστήμιο, θα καταταγεί στο στρατό σε τάγμα «τιμωρημένων» και θα υπηρετήσει τη θητεία του δουλεύοντας στα ορυχεία, στα οποία θα παραμείνει «εθελοντικά» άλλα 3 χρόνια.
«Το αστείο» γράφτηκε το 1965 και πρόλαβε να εκδοθεί στην Τσεχοσλοβακία το 1967. Την εποχή της «Άνοιξης της Πράγας» και του βίαιου τερματισμού της με την εισβολή των ρωσικών τανκς «Το αστείο» αποτελούσε μια ηχηρή καταγγελία του σοβιετικού σοσιαλιστικού μοντέλου. Έγινε έτσι το «ευαγγέλιο της εποχής» και γνώρισε τεράστια επιτυχία διεθνώς. Το ίδιο συνέβη και στην Ελλάδα, όπου κυκλοφόρησε το 1971, με την επιπλέον φόρτιση που συνεπαγόταν για μας η δικτατορία της 21ης Απριλίου και η νωπή διάσταση του έργου, και παραμερίστηκε η καθαυτό μυθιστορηματική του αξία.’’. Και όμως , κάποιοι στη σύγχρονη  δημοκρατική Βουλή των Ελλήνων, εξακολουθούν να ονομάζουν πρόοδο και αριστερό ριζοσπαστισμό την επαναφορά σε αυτό το κατάντημα.

Σε αυτή τη όμορφη χώρα της δημοκρατίας και του φυσικού κάλλους , δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο την πανδημία αλλά  και την εμμονή διαστρέβλωσης της αλήθειας και τους αιθεροβάμονες με τα οράματά τους, που δυστυχώς δεν θεραπεύονται με φάρμακα και εμβόλια. Αντώνης