ΞΕΝΑΓΗΣΗ Σ' ΕΝΑ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ

 

 

Σε μια εποχή που ο ρομαντισμός θεωρείται αφέλεια , εγώ θα απολαμβάνω τα έμμεσα ηλιοβασιλέματα που μου επιτρέπει η θέα από το σαλόνι του σπιτιού μου,  όπως αυτό που ακολουθεί  με λόγια και εικόνες. Το άμεσο αντίκρισμα του  ήλιου τη στιγμή που παραχωρεί τη θέση του στην επερχόμενη νύχτα, απαιτεί μια  ανθρώπινη ζεστασιά,  που θα αναπληρώνει  τη θαλπωρή και το φως που χάνεται. Για τους μοναχικούς ανθρώπους και αυτούς που ζούνε  μόνοι,  η εντύπωση μετριάζεται με τις εικόνες  που προσφέρει το αντιφέγγισμα του ‘’Ήλιου του  Ηλιάτορα, όταν  κατηφοράει’’, που λέει ο Ελύτης. Έχουν γραφεί αμέτρητα  για τη  φάση αυτή της ηλιακής διαδρομής και έχουν επισημανθεί  και κάποιοι  χώροι που προσφέρουν ένα ιδιαίτερο θέαμα. Κάθε φορά που ο ‘’πετροπαιχνιδιάτορας’’ πάει για ύπνο, ‘’ στεριές και θάλασσες, αμπέλια και χρυσές ελιές’’, αλλάζουν χίλια χρώματα από τη μια στιγμή στην άλλη . Το δικό μου όμως   αντιφέγγισμα διαπερνά τον κάμπο της πόλης μου και φθάνει πάνω από τον Ευβοϊκό  κόλπο και το Αταλαντονήσι, μέχρι το όρος  Καντήλι και όλη τη Βόρεια Εύβοια.

Είναι ένα θέαμα, σχεδόν καθημερινό, αλλά δεν το βαρέθηκα, αφού κάθε φορά βάφεται με άλλα χρώματα και παίρνει άλλη όψη. Γι’ αυτό σκέφθηκα να το απαθανατίσω με τις φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο. Η μία είναι αποτύπωση του χάρτη της περιοχής από την Google [ με τις γραμμές προσδιορίζεται η γωνία που βλέπει ο φανός της κάμερας τη συγκεκριμένη στιγμή, ενώ το οπτικό πεδίο μου είναι πολύ ευρύτερο ]. Οι άλλες δύο, ερασιτεχνικές φωτογραφίες με τηλεφακό από το ίδιο σημείο του μπαλκονιού μου, δίνουνε άλλα χρώματα και αμέτρητους ιριδισμούς, που είναι το αποτέλεσμα του ηλιοβασιλέματος, αφού  ο χώρος δεν μου επιτρέπει την άμεση θέαση.

Παρατηρώντας τη φωτογραφία, στα πέντε χιλιόμετρα διακρίνεται  το επίνειο της Αταλάντης, η Σκάλα και από εκεί σ΄ένα μίλι περίπου το Αταλαντονήσι, στο οποίο το Φθινόπωρο οργανώνεται κυνήγι εκτρεφόμενων πτηνών και παλαιότερα και αγριοκάτσικων . Γύρω από αυτό είχαν αναπτυχθεί 5-6 ιχθυοτροφεία, τα οποία σταδιακά περιορίζονται, με πρόθεση την οριστική  διακοπή της λειτουργίας τους.

Λίγα μίλια πιο μέσα [δεξιά στη φωτογραφία] φαίνεται το οικοδομημένο μέρος του ορεινού όγκου του Θεολόγου και στο βάθος, αρκετά μίλια  μακρύτερα διακρίνεται το δεύτερο σε ύψος  όρος  της Εύβοιας Καντήλι [ 1.246 μέτρα], που συνορεύει με το όρος της Δίρφης  [1.743 μέτρα]. Στην περιοχή βρίσκεται και το Καταφύγιο Άγριας Ζωής του Δαφνώντα

Το γαλάζιο χρώμα που αναδεικνύει η αναλαμπή του Ήλιου, λίγο πριν νυχτώσει, ευτύχησα να το ζήσω ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια μετά την συνταξιοδότησή μου από κοντά και με όλες τις καιρικές συνθήκες. Με ένα μικρό ταχύπλοο ,αρμένισα κάθε γωνιά της θάλασσας, ψαρεύοντας μα κυρίως απολαμβάνοντας αρώματα και χρώματα που μόνο αυτή ξέρει να δίνει πλουσιοπάροχα σ’ όσους την αγαπάνε. Προσωπικά την αγάπησα πολύ και περνούσα μαζί της ατέλειωτες ώρες , από τα χαράματα μέχρι αργά το βράδυ. Ξανοιγόμουν  μόνος μου και αρκετές φορές πέρασε από το νου μου ,ότι  ίσως  σε κάποια ευκαιρία της με κράταγε  κοντά της.  Όμως πάντα πρόσεχα  και  ήθελα απλώς να συμβεί , χωρίς τη θέλησή μου και  τελικά φαίνεται  ότι  με πρόσεχε και εκείνη. Αντώνης

Η ΚΡΑΥΓΗ

 

 

Η κραυγή αποτελεί  φωνητικό  γνώρισμα πολλών  ειδών του ζωικού βασιλείου , ενίοτε δε και  τρόπο επικοινωνίας μεταξύ τους. Είδος κραυγής αποτελεί το γαύγισμα  και το ουρλιαχτό των  ζώων, με κύριο χαρακτηριστικό την ένταση, την απειλητικότητα  ή τον σπαραγμό. Αποτελεί ιδιαίτερο γνώρισμα των κορακοειδών και κάποιων μιμητικών πτηνών, από τα οποία θα αρχίσω, με μια πολύ παλιά προσωπική μου ιστοριούλα.                        

Ένα πρωινό, στα χρόνια του εμφυλίου, βρήκα στην κληματαριά του σπιτιού μας, έναν πανέμορφο και πολύ φιλικό παπαγάλο. Η χαρά μου ήταν μεγάλη και έγινε μεγαλύτερη όταν με άφησε να τον πλησιάσω, να τον ταΐζω και να πλάθω όνειρα  για τη μελλοντική μας συνύπαρξη. Όπως συχνά συμβαίνει με τις παιδικές σκέψεις, λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν οι γονείς μου, που είχαν τις επιφυλάξεις τους, αρχίζοντας από τον κάτοχό του, που ενδεχομένως τον αναζητούσε.

Κάναμε διάφορες  σκέψεις για την επιλογή του να έρθει στο σπίτι μας και κυρίως για τους λόγους που εγκατέλειψε το φιλικό περιβάλλον του δικού του σπιτικού [διότι ήταν καθαρός και περιποιημένος] και επέλεξε την περιπέτεια της φυγής. Αφού αναζητήσαμε διάφορες δικαιολογίες , όπως τους συχνούς πυροβολισμούς που ακούγονταν τα βράδια από τις αντιμαχόμενες παρατάξεις μέχρι και την  απελευθέρωσή του. Ο  πατέρας μου άρχισε να κοινολογεί το θέμα, μήπως βρεθεί ο κάτοχός του που ενδεχομένως τον αναζητούσε. Αφού δεν βρέθηκε ενδιαφερόμενος, οι διάφοροι ‘’ειδικοί’’ άρχισαν να μιλάνε για σκόπιμη εγκατάλειψή του, επειδή ενδεχομένως έπασχε από ψιττάκωση ή ψιττακίαση – που ακούγαμε για πρώτη φορά και μάλιστα ότι η νόσος αυτή μεταδίδεται και στον άνθρωπο - αλλά η καλή του  εικόνα  δεν έδειχνε άρρωστο πτηνό και δεν δικαιολογούσε τέτοιες  ανήσυχες σκέψεις.

Ύστερα από όλα αυτά, άρχισα να του θεωρώ δικό μου [χωρίς να τον περιορίσω σε κλουβί] και  να του μιλάω συχνά, χωρίς όμως  καμιά  ανταπόκριση εκ μέρους του. Παρατήρησα όμως ότι κάποιες φορές προσπάθησε να μιμηθεί το πρωινό εγερτήριο  λάλημα του πετεινού μας , με τραγικά όμως αποτελέσματα, που κατέληγαν πάντα σε μια απαίσια κραυγή σαν κοράκι. Το γεγονός αυτό μας οδήγησε στη σκέψη ότι αυτός μπορεί να ήταν και ο λόγος της  μη αναζήτησής του από το παλιό του αφεντικό.

Εξακολουθούσε να ζει μαζί μας απόλυτα ελεύθερος και δεν έχασε ποτέ τη φροντίδα μας, λόγω της ‘’κακοφωνίας’’ του, αφού διασκεδάζαμε με την προσπάθειά ανταγωνισμού του  με  τον καλλίφωνο  πετεινό μας. Κάποιο πρωινό τον αναζήτησα μα δεν τον βρήκα. Έφυγε όπως ήρθε,  ίσως γιατί δεν άντεχε τη σύγκριση της ‘’ κραυγής’’ του με το μελωδικό πρωινό εγερτήριο του πετεινού και αν θυμάμαι καλά δεν μου πολυστοίχισε η απώλειά του . Έτσι ίσως βρήκαμε και το λόγο που ζήτησε προσωρινή στέγη σε μας, χωρίς κανείς να τον αναζητήσει. Αυτή τελικά είναι η μοίρα εκείνων που δεν καταλαβαίνουν ότι με τις καθημερινές  κραυγές τους γίνονται ενοχλητικοί και μάλιστα στις μέρες μας  όσο πάνε και πληθαίνουν οι ίδιοι και οι ψιττακίζοντες  μιμητές τους, που υποπίπτουν στο ίδιο λάθος.!!! 

Ας αφήσουμε όμως κατά μέρος  την παιδική ιστοριούλα μου με τις κραυγές του κακόφωνου παπαγάλου και τους σύγχρονους παραλληλισμούς  και ας εντρυφήσουμε για λίγο  στην σιωπηρή κραυγή του παρατιθέμενου εμβληματικού  ομότιτλου έργου του σουρεαλιστή Νορβηγού ζωγράφου Έντβαρντ Μούνκ. Πρόκειται για μια αυτοπροσωπογραφία του, στην οποία ο καλλιτέχνης αποτύπωσε   το μαρτύριο της ζωής του, κάνοντας έτσι εκκωφαντικότερη την ‘’κραυγή’’ του. Υπήρξε ο πιο ωραίος άντρας στη Νορβηγία και άρχιζε το ποτό μόλις ξυπνούσε για να φύγει το μεθύσι της προηγούμενης μέρας, στο οποίο τον οδηγούσε  το οικογενειακό του δράμα. Αξίζει τον κόπο να  μελετήσουν τη ζωή του  όσοι την αγνοούν και  ίσως τους βοηθήσει  να νοιώσουν – στις δύσκολες μέρες που βιώνουμε - ότι  υπάρχουν και χειρότερα!!!

Η ανάμνηση της παιδικής μου  ιστοριούλας μου θυμίζει τους αμέτρητους παπαγάλους που νυχθημερόν  ελεεινολογούν κάθε πράξη που δεν τους βολεύει για να ‘’υποκλέψουν’’ λίγα ψηφουλάκια ή να κερδίσουν λίγες στιγμές της χαμένης τους δημοσιότητας. Το κακό στην περίπτωση είναι ότι με τις δικές τους επαναλαμβανόμενες  συγχορδίες ‘’κραυγής’’, δεν βλάπτουν μόνο τον εαυτό τους αλλά την ίδια μας της χώρα και τον αναμενόμενο τουρισμό, για τα οποία η διεθνής τεκμηριωμένη εντύπωση είναι θετική και εντελώς αντίθετη.

Έλεος αδελφοί Χριστιανοί , άθεοι και αντίχριστοι, διότι με τα κλαψουρίσματά σας προσβάλετε και την νοημοσύνη μας, διότι ατυχώς για όλους τους κομματικούς παπαγάλους ζούμε και εμείς εδώ και έχουμε προσωπική αντίληψη της πραγματικότητας. Ο εκβιασμός των καταλήψεων και της επιβολής του πεζοδρομίου για κομματικούς σκοπούς  έληξε οριστικά και αμετάκλητα και είναι κρίμα ότι βρίσκει  μιμητές και στις τάξεις κομμάτων του αποκαλούμενου δημοκρατικού τόξου.       Αντώνης

 

Ακολουθεί η εικόνα της ‘’κραυγής’’

                                                   Η ''ΚΡΑΥΓΗ'' του  Έντβαρντ Μούνκ

ΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ

 

 Το χειροκρότημα , σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου αποτελεί  τρόπο επιβράβευσης αλλά και  προσωπικής χαράς του καθενός μας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση εγώ θα επιλέξω μια αναφορά στους  στίχους από το ομότιτλο  άσμα της Λίνας Νικολακοπούλου, μια  μεγάλη επιτυχία της κυρίας Άλκηστης Πρωτοψάλτη

Αφορμή αποτέλεσε  μια πρόσφατη συμμετοχή της στην εκπομπή του Νίκου Πορτοκάλογλου στη Δημόσια τηλεόραση, που μου έφερε πολλές παλιές  αναμνήσεις. Μου θύμισε  ότι υπάρχει ακόμα καλό ελληνικό τραγούδι αλλά και μια πολύ παλιά ανάμνηση από τον ελληνικό αθλητισμό. Όταν δεν μετείχα συστηματικά σε αθλητικές  δραστηριότητες, παρακολουθούσα κυρίως αγώνες στίβου. Σε μια εκδήλωση, που δεν θυμάμαι ακριβώς που και πότε, διέκρινα ένα λεπτό καλογυμνασμένο κοριτσάκι – το αποκάλεσα τότε ‘’ το παιδί λάστιχο’’ – που παρουσιαζόταν με ένα ξενόφερτο επώνυμο και ένα αρχαιοπρεπές όνομα, κάτω από τα οποία κρυβόταν μια Αλεξανδρινή Ελληνίδα.  Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία μου με την  κυρία  Άλκηστη Πρωτοψάλτη, στις εμφανίσεις της οποίας , πέραν της φωνητικής της δεινότητας, παραμένει ευδιάκριτο το παιδί λάστιχο των νεανικών μου αναμνήσεων.

Οι στίχοι του τραγουδιού μπορεί να σημαίνουν κάτι εντελώς διαφορετικό για τον καθένα μας ή για τις διάφορες ηλικιακές και συναισθηματικές φάσεις της ζωής μας. Είναι όμως πρώτιστα μια επιβεβαίωση ή διάψευση της ύπαρξής μας και δεν αναφέρομαι φυσικά  σε συμβατικές εκφάνσεις  της. Η αγάπη και ο έρωτας παίζουν, με τον ξεχωριστό για τον καθένα μας τρόπο , το παιχνίδι τους και βρίσκουν τη δικαίωσή τους πάντα  ‘’με ένα χειροκρότημα’’.

Το χειροκρότημα αυτό δεν το απαιτούμε, αλλά  το διεκδικούμε και είναι αρκετό αν το κατακτήσουμε από τον ίδιο τον εαυτό μας, έστω και  με ένα απλό χαμόγελο. Το τελευταίο, που έχει αρχίσει πια να αποτελεί  είδος σε ανεπάρκεια στην εποχή μας, το ένοιωσα έντονα να ‘’αναβλύζει’’ από τα εσώψυχά μου, όταν έλαβα ένα e-mail  από την πρώτη εγγονή μου, τη Νόρα. Περιείχε στιγμιότυπα από την   παρουσία  μου στο γάμο της, τη συμμετοχή μου στη  βάπτιση του παιδιού της και δισέγγονού μου [ του Άγγελου] και ένα μικρό δείγμα από ένα χορό μαζί της. Εδώ θα σημειώσω ότι μισή ώρα πριν τον χορό και προσπαθώντας να πάρω κάποιες φωτογραφίες, γλίστρησα και έπεσα στην παρακείμενη πισίνα. Μεσολάβησε μόνο όσος  χρόνος χρειάστηκε να κάνω ένα μπάνιο και να φορέσω τα ρούχα του ταξιδιού, με τα οποία εμφανίζομαι στα χορευτικά στιγμιότυπα. Προβληματίζομαι δε αν θα τα καταφέρω να παραβρεθώ στον γάμο του Άγγελου – που είναι και βαφτιστήρι μου – αν και προηγούνται τα τρία εγγόνια μου!!!

Διεκδικώντας  το δικό σας  μειδίαμα , επισυνάπτω, μαζί με τους στίχους του ποιήματος και μικρές στιγμές από τη βάφτιση – μαζί με την άλλη εγγονή μου Τόνια - και τον χορό που μου χάρισε η νύφη - εγγονή μου.  Σημειώνω πάντως ότι οι εκδηλώσεις ήταν από τις τελευταίες που είχαν επιτραπεί, αφότου ενέσκηψε η πανδημία. Αντώνης

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί
στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα.

Με κοιτάς σε κοιτώ
και μετά σιωπή
κάτι θα κοπεί
στην καρδιά στο μυαλό.

Με κοιτάς σε κοιτώ
και μελαγχολείς
ο καιρός πολύς
μ’ αγαπάς σ’ αγαπώ.

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί
στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα
κι αν μας αντέξει το σκοινί
θα φανεί στο χειροκρότημα.

Με κρατάς σε κρατώ
και μετά γκρεμός
και μετά το τέρμα
και κανείς κανενός.

Με κρατάς σε κρατώ
και παντού σκιές
και παντού καθρέφτες
για θεούς κι εραστές.

ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ ΔΕΝ ΕΠΙΣΥΝΆΠΤΩ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

 

GROTESQUE

 

                 GROTESqUE

 

 

Ο τίτλος παραπέμπει  σε θεατρική παράσταση ή στυλ διακόσμησης με στοιχεία κωμικά, αλλά και οτιδήποτε άσχημο, δύσμορφο, παραμορφωμένο, λανθασμένο, αλλόκοτο  αντικανονικό ή αφύσικο. Η λέξη έχει ιταλο-γαλλική μάλλον θεατρική προέλευση αλλά – κυρίως εσχάτως – έχει πλήρως ελληνοποιηθεί. Λέγεται και γράφεται γκροτέσκο και χαρακτηρίζει το χονδροειδές, τη γελοιογραφική υπερβολή,  με ιδιαίτερο τονισμό στο άσχημο. Πρόκειται για στοιχεία που προϋπήρχαν στη χώρα μας, αλλά έχουν πια καταστεί κυρίαρχα στις μέρες  μας.

Το γκροτέσκο λοιπόν χαρακτηρίζει την εποχή της χαμένης  κανονικότητας και ένα τρόπο προσέγγισης της παρά φύση πραγματικότητας που επιλέγουμε ή μας επιβάλλουν [δεν αναφέρομαι βέβαια σε κατ’ ιδίαν  ιδιαιτερότητες και σεξουαλικές επιλογές του καθενός ]. Για τον σκοπό αυτό επιστρατεύονται  διάφορες λεκτικές κενοστομίες για να καλύψουν την έλλειψη ιδεολογικών συνθημάτων, σε μια εποχή που η ίδια η  ιδεολογία αποτελεί ζητούμενο. Στο σημείο αυτό επικαλούμαι απόσπασμα από άρθρο του Σαράντου Καργάκου [ ΕΣΤΙΑ 25.6.2010], που περιγράφει απόλυτα το φαινόμενο.

‘’ Δεν είμαι αρκετά ανήθικος για να προβάλλομαι σαν ... προοδευτικός. Είμαι όμως απέραντα κατανοητικός. Μετά τους σεισμούς που έπληξαν προ ετών την Αθήνα, δύναται κανείς να λέει ό,τι θέλει. Ακόμη και σοβαρά πράγματα! Ή να προσδιορίζεται σαν προοδευτικός, εκσυγχρονιστής, ακόμη και αριστερός, ενώ τρέφεται -και συχνά καλοτρέφεται- από τον μουχλιασμένο κρατικό οργανισμό, στον όποιο προσθέτει τη δική του μούχλα.’’

Βιώνουμε μια  καινούργια μορφή  αμοραλισμού , που επικαλείται ακόμα τους   τετριμμένους ‘’ αριστερούς’’ ή και κάποιους ‘’εθνικιστικούς’’  χαρακτηρισμούς, αναζητώντας το τυρί που θα βάλει στην  φάκα , για να πιάσει τα νέα του θύματα. Με επιχειρηματολογία που δεν αντέχει σε οποιασδήποτε κριτική, αμφισβητεί όσα η παγκόσμια πρακτική εφαρμόζει κατά γράμμα, για την υγεία και την οικονομία. Κατηγορούν τους πάντες και τα πάντα για ελλείψεις σε δομές , χωρίς να λένε λέξη ‘’γιατί αυτοί δεν έκαναν   έστω το πρώτο βήμα για τη δημιουργία τους. Χαϊδεύουν τα αφτιά των ‘’κουρασμένων’’ κυρίως νέων που στερούνται – όπως δηλώνουν οι ίδιοι – τα πάρτι, τα καφέ και τόσες άλλες ευχάριστες και τερπνές  μεν αλλά πολύ επικίνδυνες λόγω  συνωστισμού εκδηλώσεις.  Ενθαρρύνουν άμεσα [κομματικές και λοιπές συγκεντρώσεις]  αλλά και έμμεσα, προβάλλοντας μεμονωμένες προτάσεις ‘’δικών τους’’ ειδικών , δίνοντας την εντύπωση ότι επιδιώκουν την παράταση της κατάστασης , με τη σκέψη ότι  η δυσαρέσκεια του λαού  μακροπρόθεσμα τους ευνοεί.

Σε μια εποχή που ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ακούμε προτάσεις που οδηγούν σε μοιραίες  και αντίθετες με το Σύνταγμα και τους Νόμους της δημοκρατικής μας χώρας πρακτικές. Έφθασαν στο σημείο να προτείνουν ‘’συγκυβέρνηση’’, κοινής αποδοχής Υπουργούς και άλλα τραγελαφικά, αφού ξέρουν καλά ότι τέτοιες προτάσεις αποτελούν εκτροπή από το κρατούν πολιτικό και πολιτειακό μας σύστημα. Ξέρουν ότι  πες – πες στο τέλος κάτι μένει, αδιαφορώντας για τις απώλειες ανθρώπινων ζωών, αφού ο λύκος στην ‘’αναμπουμπούλα’’ χαίρεται.

Θα μπορούσα να γράψω περισσότερα , συγκεκριμένα και επώνυμα, αλλά δεν το κάνω, διότι δεν πιστεύω ότι  εγώ κατέχω την απόλυτη και μοναδική αλήθεια. Αφήνω παράλληλα  στους ψευδολόγους μια διέξοδο  επιστροφής στην πραγματικότητα, διότι όλοι μας κάνουμε λάθη , αρκεί  να μην τα εμπορευόμαστε   σε βάρος των συμφερόντων του λαού και της χώρας. Θα επαναλάβω όμως ότι η Ελλάδα  είναι αστική δημοκρατία και το Σύνταγμά της επιβάλλει την τήρηση των Νόμων, διότι το αντίθετο αποτελεί εκτροπή και επισύρει κυρώσεις. Γίνεται λοιπόν γνωστό ότι ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορεί να προτείνει ανυπακοή σε Νόμους που ψηφίζει το κοινοβούλιο και ότι η χώρα, τις δύσκολες αυτές ώρες, ευτυχώς  δεν κυβερνάται από εκείνους που παίζουν τα ρέστα τους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Άφησα τελευταία μια μικρή αναφορά στα ‘’αριστερά’’ συστήματα υγείας που επικαλούνται, αλλά οι ίδιοι δεν τα έζησαν. Αν θέλουν μπορώ να τους γνωστοποιήσω τις δραματικές μου εμπειρίες, αφού τα έζησα στις χώρες του ‘’υπαρκτού’’ σοσιαλισμού οικογενειακώς για 12 χρόνια. Μπορώ δε να τους βεβαιώσω [με συγκεκριμένα στοιχεία] ότι σε ορισμένες περιπτώσεις διέθεταν και ‘’δωρεάν’’ περίθαλψη , αλλά χωρίς περίθαλψη. Αντώνης

 

 

ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ''ΓΡΙΑ'' ΧΤΕΝΊΖΕΤΑΙ

 

Εδώ ο κόσμος καίγεται και η ‘’γριά’’

                    Χτενίζεται

 

 

 

Για πολύ λίγους εκλεκτούς φίλους το πιο σύντομο κείμενό μου, στο οποίο ο παραποιημένος τίτλος τα λέει όλα. Η προσωπική μου αγωγή και οι σύγχρονες ‘’απαιτήσεις’’  περιορίζουν την πρότασή μου στο   ξύρισμα !!!

Η εποχή μας μαστίζεται από την ανεξέλεγκτη – και με ατομική μας ευθύνη – πανδημία, πεθαίνουν άνθρωποι, η οικονομία δεν έχει πιο κάτω, οι Τούρκοι μας απειλούν ποικιλοτρόπως. Η ανερμάτιστη όμως πλέμπα  ασχολείται με τον Αντώναρο και τον τέως  ‘’προαγωγό’’ της Τζούλιας, Φουρθιώτη. Αγαπητοί  συμπατριώτες ντροπή μας και καληνύχτα σας. Αντώνης

ΘΕΩΡΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΑ ΜΥΛΩΝΑ

 

Η πανδημία μαστίζει όλον τον σύγχρονο κόσμο, αλλά ένα μέρος του δεν την αποδέχεται ή κάνει ότι την αγνοεί, για  λόγους παλικαρισμού, ιδεοληψίας και κυρίως συνωμοσιολογικούς. Εσχάτως εμφανίστηκαν νεότερες  κατηγορίες αρνητών της επικινδυνότητας του ιού ή ακόμα χειρότερο αμφισβήτησης των λαμβανόμενων μέτρων, με αποκορύφωμα κάποιους δικαστές που τα θεωρούν ως αντισυνταγματικά. Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί είδανε τους  ομαδικούς   ενταφιασμούς  που συντελούνται την νύχτα στη Βραζιλία, ώστε ο Πρόεδρός της την ημέρα να επιμένει στην πλήρη απελευθέρωση της οικονομίας. Γι’ αυτόν και πολλούς ομοίους του θα γίνει καμιά ‘’διαδήλωση’’ ή θα συγκινηθεί καμιά  ‘’φιλοζωική’’ εταιρεία να ζητήσει την παρέμβαση της δικαιοσύνης;;;; Ζωάκια του Θεού είναι και αυτοί που παραχώνονται στα  σύγχρονα διεθνή   ‘’κρεματόρια’’ . Η υποκρισία, οποιουδήποτε γεωγραφικού και κομματικού προσανατολισμού  περισσεύει!!!

Δεν είμαι ειδικός   να  προτείνω τα δικά μου μέτρα για την αμφισβήτηση ή ελάφρυνση εκείνων που λαμβάνονται από τους αρμόδιους και υπεύθυνους υπηρεσιακούς και πολιτειακούς παράγοντες και αυτός είναι ο λόγος που τους εμπιστεύομαι. Είμαι σίγουρος ότι η μακρά και συχνά αναθεωρούμενη χρήση τους, έχει  δικαιολογημένα   κουράσει τους νέους  και έχει νεκρώσει κάθε οικονομική δραστηριότητα σε παγκόσμια κλίμακα. Παρόλα αυτά, εμπειρικά και με όση μου απόμεινε λογική στην ηλικία μου, θα επαναλάβω ότι ‘’ το θέμα είναι ιατρικό και συνεπώς εμπίπτει στην  αποκλειστική αρμοδιότητα των ειδικών επιστημόνων και στην ευθύνη των κυβερνήσεων, που καλούνται να σταθμίσουν ανάμεσα στο τερπνό και το ωφέλιμο, πριν λάβουν την τελική τους απόφαση’’. Οι λοιποί προσφέρουμε, αν έχουμε, τις τεκμηριωμένες απόψεις και υπηρεσίες μας, μέσω των δομημένων Αρχών, ώστε να βγούμε από τη στενωπό και να μπορούμε να επικαλεστούμε τα όσα συγκεκριμένα δηλώσαμε και πράξαμε στο επίμαχο αυτό διάστημα. Διότι στο τέλος αυτής συμφοράς όλοι θα δώσουμε ‘’λόγο’’ για πράξεις και παραλείψεις μας. Γνωρίζω καλά από προσωπική εμπειρία ότι η γενιά μου επέζησε  των δεινών της κατοχής, του παγκόσμιου και  του εμφύλιου πολέμου,  της πείνας του 1941 και αμέτρητων επιδημιών [ τύφου, ελονοσίας ] μόνο με την εφαρμογή ‘’στερητικών μέτρων’’. Δεν είναι καιρός λοιπόν για ‘’χάιδεμα’’ αφτιών, γιατί το αντίκρισμα θα είναι  βαρύ και ανεπανόρθωτο!!!

Όσον αφορά τους όποιους δικαστικούς που- με καθυστέρηση ενός έτους – ανακαλύπτουν αντισυνταγματικότητα στα λαμβανόμενα πράγματι σκληρά μέτρα, ας το ξανασκεφθούν, αφού  ο δικαστής κρίνει και ‘’κατά συνείδηση’’ . Σε τόσο σοβαρά και παγκόσμια προβλήματα προέχει το γενικότερο συμφέρον και όχι η τυπολατρία!!!

Για πολλοστή φορά θα κάνω επίκληση της λογικής και της σωφροσύνης, που προτάσσει το γενικό και εθνικό συμφέρον , έναντι κάποιων πρόσκαιρων ή και μονιμότερων κομματικών ή οικονομικών ωφελημάτων, με αντάλλαγμα τη θυσία στον νέο Μολώχ της επικαιρότητας. Έχουν αρχίσει να εμφανίζονται ακραία δείγματα γενικότερου  αμοραλισμού ακόμα και νεοθατσερισμού, στα πλαίσια   κομματικού διαγκωνισμού για την κατάληψη της όποιας εξουσίας ή  την πίτα της οικονομίας. Αν όμως εφαρμοσθούν εκείνα που  θέλουν να επιβάλουν, κινδυνεύουν  να κυβερνούν πολιτείες χωρίς πολίτες!!!  Οι καιροί ου μενετοί  γι΄αυτό και γρηγορείτε, πριν είναι πολύ αργά.!!!

Θα κλείσω με δυο λόγια για τον τίτλο του άρθρου μου, διευκρινίζοντας ότι τιμώ ιδιαίτερα τον μυλωνά που υπήρξε πρόσωπο εξίσου  σεβαστό με τον Επίσκοπο  και ιδιαίτερα χρήσιμο στην εποχή μου, με μόνη διάκριση το εξωτερικό του επαγγελματικό ‘’αλεύρωμα’’. Στις μέρες μας περισσεύουν τα  παντοειδή εξωτερικά ενίοτε δε και εσωτερικά ‘’επικαθήματα’’, που δεν αλλάζουν μόνο την όψη αλλά και την ψυχή και αυτό είναι  όχι μόνο ανήθικο αλλά και επικίνδυνο.  Αντώνης

 

 

 

S U R V I V O R

 

 

Αρχίζω με την επανάληψη των  δυο αδυναμιών  μου, τη συστηματική παρακολούθηση των συνεδριάσεων της Βουλής και τη διαπιστωμένη επιστημονικά σε δυο συνεδρίες το 2006 και 2007, της ‘’υπνικής μου άπνοιας’’. Η δεύτερη οφείλεται σε ‘’μηχανικά’’ αίτια και μου συνέστησαν την αντιμετώπιση της με ειδική μάσκα την οποία αγόρασα αλλά ποτέ δεν χρησιμοποίησα, περιορίζοντας τον ύπνο μου στο ελάχιστο, προσφεύγοντας σε τηλεοπτικό ζάπινγκ.  Χθες αντιμετώπισα δύο πανομοιότητα θεάματα, το ένα στη Βουλή – που το παρακολούθησα ολόκληρο – και το άλλο στο βραδινό τηλεοπτικό πρόγραμμα , με κοινό θέμα την  επιβίωση.

Ακούοντας στη Βουλή τους ισχυρισμούς  ενός ατόμου  που ασκούσε το νόμιμο  δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του, ένοιωσα ηλίθιος ή ότι ζω  σε άλλη χώρα. Δεν τόλμησα να κάνω σκέψεις λογικές, διότι θα με υποχρέωναν να κλείσω την τηλεόραση, αφού πέραν των ψευδών άκουσα και άλλες ‘’ασχήμιες’’  από  ομοφρόνους του, ότι δήθεν αυτό που γίνεται σε βάρος του ποινικοποιεί την πολιτική και είναι  πρωτάκουστο.

Διερωτώμαι λοιπόν, για να το καταλάβω πρώτα εγώ, αν πράγματι  υπάρχει Νόμος που ορίζει ότι τα δικαστήρια όταν στην έρευνα κατηγοριών διαπιστώσουν ανάμιξη ονόματος τέως ή εν ενεργεία Υπουργού, παραπέμπουν τον φάκελο στο κοινοβούλιο για τα περαιτέρω!!!  Αν υπάρχει  διάταξη στο Κανονισμό της Βουλής για τις διαδικασίες που υποχρεωτικά ακολουθούνται όταν ο φάκελος διαβιβασθεί στη Βουλή!!! Αν όλα αυτά  ισχύουν, προς τι οι διαμαρτυρίες, αφού αυτό επιβάλλει η κείμενη νομοθεσία για όλους;;; Όσον αφορά το ‘’πρωτάκουστο’’, με αποστόμωσαν, αφού είναι νωπό ακόμα το κρέμασμα στα μανταλάκια και η παραπομπή ομάδας Υπουργών – μεταξύ των οποίων δύο Πρωθυπουργοί – από την προηγούμενη Κυβέρνηση που τότε ισχυριζόταν ότι εφαρμόζει τον Νόμο, ενώ δεν αναγνωρίζει το   δικαίωμα στην παρούσα να κάνει το ίδιο;;;

Προσωπικά όμως θέλω να τα παραμερίσω  όλα αυτά και να σκεφθώ απλά μέχρι και απλοϊκά, εκφράζοντας  την απορία ‘’γιατί δεν ζητούν οι ίδιοι οι εγκαλούμενοι να  πάνε στον φυσικό τους Δικαστή για να λάμψει η αλήθεια και να αποδοθούν άσπιλοι στην κοινωνία;;; Πώς είναι δυνατόν να ανέχονται την μομφή των αδικημάτων που τους αποδίδονται και να μην προτιμούν  το καθάρισμα και όχι το ‘’ξεκαθάρισμα’’ που πρότεινε χθες στη Βουλή το γνωστό κοπέλι με το αντρίκειο μουστάκι!!! Δεν θέλω να πιστέψω ότι δεν αποδέχονται την παρούσα μορφή δικαιοσύνης – με πρόσωπα της οποίας συνεργάστηκαν πολύ στενά στο πρόσφατο παρελθόν -  ενώ τώρα  επιθυμούν άλλου τύπου δικαστήρια!!! Από την κύρια ομιλία συγκράτησα πολλά και λίαν ενδιαφέροντα:

Εντύπωση μου έκαναν οι ευχαριστίες  του φερόμενου ως κατηγορούμενου  στους συνεργάτες του για το  υλικό που συγκέντρωσαν  [δηλαδή εκείνος δεν το γνώριζε;]. Επίσης  τα κουτσομπολιά και τα ψέματα που ακούστηκαν ανερυθρίαστα [πρόσεχα τα πρόσωπα όλων και ανησύχησα μήπως  πάσχουν από αναιμία].

Τα ίδια περίπου παρατήρησα  και στο βραδινό επεισόδια του σήριαλ SURVIVOR,  με τη διαφορά ότι οι τελευταίοι , που ατυχώς χθες έκαναν πλήρη αναπαράσταση της ημερήσιας διάταξης της Βουλής, μας τρέλαναν στο ψέμα και το κουτσομπολιό. Μα – κάποιοι από αυτούς – δεν ντρέπονται καθόλου για το επίπεδο σκέψης και δράσης τους, που δεν ταιριάζει σε ενήλικες  επαγγελματίες ανθρώπους:: Χωρίς να το υιοθετώ, αφού όχι μόνο η νομοθεσία αλλά και η ίδια η ζωή επιβάλλει ισότητα των φύλων και των φυλών, θα χρησιμοποιήσω ‘’λογοτεχνική αδεία’’ μια ιστορική φράση του Ξέρξη στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Είχε πει τότε για τους δικούς του λόγους , "οι μεν άνδρες γεγόνασί μοι γυναίκες, αι δε γυναίκες άνδρες" και ο νοών νοείτω. Αντώνης