Ο ΑΕΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΕΠΟΥ

 

     Ο ΑΕΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΕΠΟΥ     

 

 

Σε παλιότερες συγκεντρώσεις διασκέδασης στην ελληνική επαρχία, για να  ξεφύγουν από τη ρουτίνα και να δώσουν έναν πιο εύθυμο τόνο στο γλέντι τους, έκαναν μια παρεμβολή με τη φράση : Είπαμε ψέματα πολλά, ας πούμε και μια αλήθεια -ο κόκορας εγέννησε κ΄έκανε  κολοκύθια-  και ακολουθούσε η ευθυμία και πολλές φορές μια   ανεξέλεγκτη αθυροστομία.

 Στην εποχή μας  όμως που τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα είναι δυσδιάκριτα,  πέραν του εθισμού που διαπερνά τους κομματικούς μηχανισμούς, έχουμε και την μάστιγα των fake news , που λένε και στο χωριό μου. Για να αποφύγω τον πειρασμό της εμπλοκής μου σε μια τόσο ελεεινή κατάσταση, αυτή τη φορά θα προσφύγω στη βοήθεια ενός  αρχαίου  παραμυθά, που στις μέρες μας θα αποτελούσε μια πολύ κοινή και ασήμαντη οντότητα.

Πρόκειται για έναν από τους σοφούς μύθους του Αισώπου και το αποτύπωμά του στη σημερινή πραγματικότητα, όπου  κυριαρχεί το παραμύθιασμα. Ύστερα από όσα ακούστηκαν από τους δύο ‘’ετερόφρονες’’ εθνικούς εκπροσώπους μας στο σοσιαλιστικό συνέδριο και την ‘’μονολιθική’’ διδασκαλία του Συνεδρίου του ΚΚΕ, προτίμησα την επιστροφή στην πρωτογενή μυθοπλασία  του Αισώπου. Ο αρχαίος μας ιδρυτής της  λογοτεχνικής αλληγορίας   , περιορίστηκε στην προφορική διδακτική μυθολογία του και δεν άφησε  κανένα γραπτό κείμενο, σε σημείο να αμφισβητείται από ορισμένους και αυτή η ύπαρξή του.  Χρησιμοποιεί  πολύ συχνά στους μύθους του την πονηριά της αλεπούς και έναν από αυτούς επέλεξα κι εγώ σε μετάφραση του κ. Ι.Μ.Κωνσταντάκου:

‘’ Μια φορά και έναν καιρό ο αετός και η αλεπού σύναψαν επίσημη φιλία μεταξύ τους και αποφάσισαν να κατοικήσουν ο ένας κοντά στον άλλον. Πίστευαν, βλέπετε, ότι η συναναστροφή τους θα αποτελούσε τεκμήριο της φιλίας τους. Ο αετός, λοιπόν, ανέβηκε πάνω σε πανύψηλο δέντρο και εκκόλαψε τους νεοσσούς του, ενώ η αλεπού γέννησε τα μικρά της στον θάμνο που βρισκόταν από κάτω. Μια μέρα όμως, την ώρα που η αλεπού είχε βγει να ψάξει για τροφή, ο αετός δεν έβρισκε τί να φάει. Έτσι, όρμησε κάτω στον θάμνο, άρπαξε τα μικρά της αλεπούς, και με αυτά έκαναν ωραιότατο γεύμα και ο ίδιος και τα αετόπουλά του. Όταν γύρισε η αλεπού και κατάλαβε τί είχε συμβεί, δεν στενοχωρήθηκε τόσο για τον θάνατο των παιδιών της, όσο για το ζήτημα της εκδίκησης: όντας πλάσμα της στεριάς η ίδια, πώς θα μπορούσε να κυνηγήσει εκείνον που πετούσε; Γι᾽ αυτό λοιπόν στάθηκε παράμερα και κατέφυγε στη μόνη διέξοδο που απομένει στους ανήμπορους και αδύναμους: εξαπέλυε κατάρες ενάντια στον εχθρό της. Εντούτοις, πριν περάσει πολύς καιρός, ήρθαν έτσι τα πράγματα που ο φταίχτης τιμωρήθηκε για την καταπάτηση της φιλίας. Συγκεκριμένα, μια φορά που κάποιοι χωρικοί θυσίαζαν ένα κατσίκι στο ύπαιθρο, ο αετός όρμησε καταπάνω τους και άρπαξε από τον βωμό ένα κομμάτι από τα εντόσθια του ζώου, αναμμένο ακόμη από τις φλόγες. Όταν το έφερε στη φωλιά του, φύσηξε πάνω στην ώρα δυνατός αέρας, και από τα μικρά και ξεραμένα φρύγανα της φωλιάς άναψε ζωηρή φωτιά. Έτσι έγιναν ολοκαύτωμα τα αετόπουλα (ήσαν, βλέπετε, ακόμη νεοσσοί πάνω στην ανάπτυξη) και έπεσαν κάτω στο έδαφος. Αμέσως έσπευσε εκεί η αλεπού και τα καταβρόχθισε όλα μπροστά στα μάτια του πατέρα τους..

Ο μύθος μας διδάσκει πολύ περισσότερα, θα περιορισθούμε όμως σε ελάχιστα χαρακτηριστικά πρακτικά παραδείγματα, αρχίζοντας από τη μακρινή Γαλλία του 1986-88. Ήταν η εποχή της αποκαλούμενης συγκατοίκησης του Προέδρου Μιτεράν, οπαδού του ‘’εφικτού σοσιαλισμού’’, με τον εκπρόσωπο της Κεντροδεξιάς, Σιράκ. Γελούσε και το παρδαλό κατσίκι σε κάθε παρουσία τους, αφού σε κάθε πρόσκληση του πρωθυπουργού, παρίστατο και ο Πρόεδρος και εξέφραζε και τις δικές τους – πολλές φορές διαφορετικές απόψεις. Δείγμα έλλειψης εμπιστοσύνης ή εντυπωσιασμού, αφού κατά βάθος αμφότεροι πειθαρχούσαν στις κοινοτικές αποφάσεις. Το αναφέρω διότι αποτελεί πιθανό ενδεχόμενο στις προσεχείς εκλογές, λόγω άρνησης συμμετοχής του σοσιαλιστή εκπροσώπου, να ενισχυθεί η θέση της ακροδεξιάς κυρίας Λεπέν.

Έρχομαι όμως και στις δικές μας ομοιότητες, αρχίζοντας από τη διττή σοσιαλιστική εκπροσώπηση της χώρας και με ισόβιο σχεδόν πρόεδρο της Σοσιαλιστικής διεθνούς τον κ.Γ.Α. Π. Τελικά  ποιος εκπροσωπεί τον σοσιαλισμό της χώρας και ποιες είναι οι σχέσεις του με τη διεθνή του χώρου!!! Δεν αναφέρομαι βέβαια σε άλλες διαφοροποιήσεις περί προοδευτικής ή σκέτης αριστεράς, που αποτελούν κατάλοιπα ενός παρελθόντος που  το διεκδικούν μεν πολλοί. Το αποδέχονται όμως  μόνο αν συνοδεύεται από  ‘’πρόσθετα’’ στολίδια, σαν να θέλουν να αποφύγουν  τη ‘’σχέση’’ με τις  3 του Σεπτέμβρη,  τον Πράσινο Ήλιο και άλλα παρόμοια.

Το παραμύθι που σας παρέθεσα  περιγράφει γλαφυρά τον τρόπο εκδίκησης που επέλεξε η αλεπού. ‘’Στάθηκε παράμερα και κατέφυγε στη μόνη διέξοδο που απομένει στους ανήμπορους και αδύναμους: εξαπέλυε κατάρες ενάντια στον εχθρό της’’. Μήπως αυτό σας θυμίζει κάποιους  σύγχρονους ‘’προοδευτικούς’’, που επιμένουν σε καθημερινές    μεθοδεύσεις  της αλεπούς των μύθων του Αισώπου!!!   Αντώνης

21ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ

 

             Συνέδριο του ΚΚΕ

 

 

Σε μια χώρα, που  εξακολουθεί να είναι δημοκρατική και οι ιδέες είναι απόλυτα ελεύθερες, εύχομαι καλή επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου επ’ αγαθώ του λαού της χώρας,

Πριν προχωρήσω σε οποιαδήποτε άλλη σκέψη, επιθυμώ να διευκρινίσω ότι είναι η πρώτη φορά και ελπίζω η τελευταία, που ασχολούμαι με αμιγώς κομματικό θέμα, με την πληροφορία ότι για τον κομμουνισμό ξέρω πολλά και εν πάση περιπτώσει περισσότερα από πολλούς συνέδρους. Έζησα για 12 χρόνια το σύστημα σε όλο το μεγαλείο του [απέκτησα παιδί και αντιμετώπισα σοβαρό πρόβλημα υγείας στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο και γνώρισα τα στρατεύματα του Συμφώνου Βαρσοβίας κατά την εισβολή τους στην Τσεχοσλοβακία, για να ‘’πνίξουν’’ την Άνοιξη της Πράγας.

Πάμε λοιπόν από την αρχή. Στα νιάτα μου οικοδόμος, όπως ήταν και ο πατέρας μου, υπήρξα ‘’φίλα προκείμενος’’, μέχρι που έφθασα στα όριά μου το 1968 στην Πράγα, όταν είδα τον γείτονά μου πολυολυμπιονίκη Emil Zatopek να χάνει τη θέση και τους βαθμούς του στο στρατό αλλά και τα  ολυμπιακά του μετάλλια, επειδή τόλμησε να υπογράψει τη κάρτα  σημαντικών ανθρώπων της χώρας , κατά της εισβολής. Εκείνο όμως που με οδήγησε στα άκρα και λίγο πριν τον αντικομουνισμό, ήταν το αιτιολογικό για την αφαίρεση των  Ολυμπιακών μεταλλίων, εκ των οποίων τρία [ στα 5.000, 10.000 και τον μαραθώνιο ] στην ίδια Ολυμπιάδα του  Ελσίνκι το 1952.

Ακούοντας  την επίσημη  δικαιολογία για την αφαίρεση των μεταλλίων, ότι τα κατέκτησε με την έμπνευση της κομμουνιστικής  ιδεολογίας και ότι η εισβολή έγινε για να απελευθερώσουν την χώρα από  προηγηθείσα Νατοϊκή, θυμήθηκα ένα παλιό ελληνικό ρήμα και τις ερμηνείες του ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, που αποδίδει πλήρως το συνολικό κατάντημα κάποιας ιδεολογίας.

Πρόκειται για το ρήμα ‘’βαυκαλίζω’’ που σημαίνει εξαπατώ ή καθησυχάζω κάποιον με ψεύτικες προσδοκίες.

μη βαυκαλίζεσαι με ψεύτικες ελπίδες. Συνώνυμα:  παραμυθιάζω (λαϊκότροπο) και η λέξη βαυκαλίζομαι  σημαίνει: παραμυθιάζομαι, εξαπατώ καθησυχάζω τον  εαυτόν μου με ψεύτικες   προσδοκίες.

 Διαλέγετε και παίρνετε λοιπόν για να μπορέσετε να ‘’χωνέψετε’’ και  το χόρτο που   σερβίρεται αφειδώς  σε ανάλογες περιπτώσεις στο ‘’εθισμένο’’ οπαδικό κοινό του Συνεδρίου,  με την ελπίδα να τσιμπήσει και κάποιος  απελπισμένος περαστικός.

Κανένας βέβαια δεν θα  μιλήσει στο Συνέδριο για το καθεστώς της Β. Κορέας , που  όλοι έχουν καταστεί ‘’εργάτες’’ της ηγεσίας, που κλαίνε ή γελάνε ομαδικά με εντολή  του μεγάλου ηγέτη. Δεν θα σας πουν ούτε τι θα κάνουν στην Κούβα,  τώρα που τους τελείωσαν οι αδελφοί Κάστρο και αν έχουν δει το τελευταίο ντοκιμαντέρ με τη σύγχρονη μιζέρια της χώρας που κάποτε αποτελούσε το καμάρι της Καραϊβικής. Έχουν πάθει αμνησία για όσα δολοφονικά συνέβησαν στην πλατεία Τιεν ναν μεν, ούτε θα αναφερθούν στο γεγονός ότι στο κομμουνιστικό Πεκίνο ζουν 100 [ οι περισσότεροι παγκοσμίως] πολυδισεκατομμυριούχοι  και  ότι στη μαμά του συστήματος Ρωσία, ‘’διεμοιράσαντο τα ιμάτιά της εαυτοίς’’ [ τον ιδρώτα του ρωσικού λαού] και γέμισε ο κόσμος από δισεκατομμυριούχους με νησιά- ακόμα και αυτό του Ωνάση- αγγλικές ομάδες, τον παγκόσμιο έλεγχο πετρελαίου και αερίου και της μόνιμης εξουσίας της χώρας, με απόφαση της γνωστής  νομενκλατούρας του καθεστώτος. Μπορώ να αναφερθώ σε χιλιάδες ακόμα ανάλογες περιπτώσεις και τα δεινά που επέφεραν για δεκαετίες στου λαούς που επικράτησαν. Έφεραν δε τους λαούς σε τέτοιο ιδεολογικό σοκ, ώστε στις περισσότερες από αυτές [ παράδειγμα Ουγγαρία] να οδηγήσουν το λαό στην αγκαλιά του φασισμού. Σταματώ εδώ διότι αυτά που αναφέρω είναι ήδη γνωστά αλλά προσπαθούν με ωραιοποιημένες εκφράσεις να τα μειώσουν ή να τα εξαλείψουν.

‘’Οφείλω όμως, για λόγους δικαιοσύνης, να αναφερθώ και στις χθεσινές τους επαγγελίες: Το θέμα του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ είναι: «Δυνατό ΚΚΕ. Νους - καρδιά - οργανωτής της εργατικής λαϊκής πάλης για το Σοσιαλισμό»...

Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο - Πρώτο κείμενο

Το Κόμμα ως καθοδηγητής του επαναστατικού εργατικού κινήματος, της κοινωνικής συμμαχίας στην πάλη για τον Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό. Ο απολογισμός και τα συμπεράσματα από τη δράση της Κεντρικής Επιτροπής και όλου του Κόμματος από το 20ό στο 21ο Συνέδριο’’

Τα αντέγραψα από το επίσημο πρόγραμμα του Κόμματος και θα αποφύγω τον σχολιασμό γιατί ντρέπομαι να βλέπω ποια ιδέα έχουν για τον σοσιαλισμό, τον οποίο συνδιεκδικούν στη χώρα μας δύο ακόμα κομματικοί χώροι. Αφήνω κατά μέρος  τον όρο επανάσταση, η οποία αποσκοπεί στην καταστολή καθεστώτων[ σαν της Λευκορωσίας] και όχι δημοκρατικά  εκλεγμένων κυβερνήσεων. Αναμένω λοιπόν να ξεκαθαρίσουν πρώτα το καθεστώς της ιδιοκτησίας  και του προτεινόμενου σοσιαλισμού και τα ξαναλέμε. Δεν παραβλέπω όμως το γεγονός της παντελούς απουσίας του όρου δημοκρατία ή δημοκρατικός, που αποτελούσα ανέκαθεν βασικό στοιχείο του τίτλου των κομμουνιστικών χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και όχι μόνο και αυτό με εμβάλλει σε πολλές σκέψεις. Ίδωμεν!!!

Η τσίπα που μας χαρακτήριζε σαν λαό  έχει χαθεί πλέον οριστικά και αμετάκλητα, διερωτώμαι όμως πως είναι δυνατόν να υπάρχουν συνάνθρωποί μας να πιστεύουν αυτές τις ΜΠΟΥΡΔΕΣ. Έχουν δει σε τι χάλι ζουν οι εργάτες στα καθεστώτα που υπόσχονται να μας οδηγήσουν;;; Εγώ τους έχω ζήσει  για 12   συναπτά χρόνια και έχω εντελώς διαφορετική άποψη, γι’ αυτό και σταματώ εδώ,  τιμώντας κάποιους από τους αγώνες του ΚΚΕ!!! Αν όμως χρειασθεί θα πω πολλά ακόμα που με έχουν φέρει  στα ψυχολογικά μου όρια.  Αντώνης

Η ΖΩΗ Σ' ΕΝΑ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ

 

Η ΖΩΗ Σ’ ΕΝΑ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ

 

Άκουσα λίγο πριν, σε μια εκπομπή της ΕΡΤ3, συνέντευξη ενός σκηνοθέτη μιας εκπομπής που θα προβληθεί απόψε, με τίτλο ‘’Μέσα από το τζάμι’’. Πρόκειται για τη ζωή στο γηροκομείο, όπως την γνώρισε ένα συνεργείο που έζησε μέσα στο ίδρυμα για ένα διάστημα τη ζωή των απόμαχων της ζωής. Ο σκηνοθέτης μίλησε για τις αρχικές επιφυλάξεις και ότι σιγά-σιγά οι κυρίες  άρχισαν να περιποιούνται τον εαυτό τους και να μετέχουν ενεργά στα όσα συνέβαιναν. Όταν ρωτήθηκε πως είδε τους τρόφιμους,  ανέφερε τον χαρακτηρισμό μιας έμπειρης εργαζόμενης στο ίδρυμα, που τους ονόμασε  ‘’παιδιά με γνώσεις’’. 

Δεν αμφισβητώ τίποτα από τα λεγόμενα του σκηνοθέτη, αλλά γράφω το σύντομο αυτό κείμενο πριν μεταδοθεί η εκπομπή και επηρεασθώ από τα όσα διαμειφθούν, πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό, τα ‘’παιδιά με γνώσεις’’ και κυρίως εμπειρίες, θα μας δώσουν μια εικόνα  διαφορετική από την πραγματικότητα.

Το γηροκομείο είναι προϊδεασμένο και συνεπώς θα έχει πάρει τα μέτρα του και ίσως μας θυμίσει και λίγο ’’Νταβός’’ και οι ίδιοι ‘’που άρχισαν να στολίζονται’’, θα μας μεταφέρουν σε οίκους προχωρημένης προστασίας των ‘’τιμημένων γηρατειών’’ που έλεγε ένας παλιός πολιτικός ηγέτης μας. Δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις του σκηνοθέτη και του συνεργείου του, που νομίζει ότι βίωσαν τη ζωή των τροφίμων, αλλά οι έρευνες δεν γίνονται έτσι στα φανερά, διότι σίγουρα δεν μπόρεσαν να δουν πως είναι η ζωή εκεί μέσα , την οποία φυσικά και δεν τους άφησαν να τη ζήσουν.

Όλη αυτή η καλοπροαίρετη διαδικασία, μου θυμίζει μια εποχή με τις ‘’παράγκες’’ στο ποδόσφαιρο, που ποτέ δεν φώτισαν τα στραβά και ανάποδα του ποδοσφαίρου, διότι και τότε είχαν προαναγγείλει τη λήψη μέτρων και τα παιδιά της πιάτσας του ποδοσφαίρου, εμφάνιζαν τα γήπεδα σαν τη ‘’Σκάλα του Μιλάνου’’.

Αυτό που θα δούμε απόψε θα είναι στο μεγαλύτερο μέρος, εκείνο που θα θέλαμε να φανεί , με τη συμμετοχή και των ίδιων των ’’ γνωστικών παιδιών’’, διότι εκεί είναι πια το σπίτι τους και ξέρουν ότι αν δεν το στηρίξουν θα πέσει να τους πλακώσει. Αν τυχόν ακουστούν κάποια παράπονα θα προέρχονται από εκείνους που θα επιδιώξουν ‘’να το συκοφαντήσουν’’ διότι απορρίπτουν τον εγκλεισμό που κάποιοι άνθρωποι ή οι συνθήκες τους επέβαλαν. Οι υπόλοιποι απλά θα συμβιβαστούν, όπως κάνουν οι απόμαχοι της ζωής, αφού δεν έχουν τρόπους διεκδίκησης και δέχονται τη μοίρα τους,   για να μη χάσουν και τα ελάχιστα ‘’κεκτημένα’’ τους. O TEMPORA O MORES, που έλεγαν οι αρχαίοι μας καλοί γείτονες, οι Λατίνοι.

Θυμάμαι και εγώ παλιότερα,  νόμιζα ότι κατανοούσα τη ζωή των γονιών μου – που ζούσαν στο σπίτι και όχι σε ίδρυμα –αλλά τώρα που εκείνοι έφυγαν και περιμένω την δική μου σειρά στα πρόθυρα των 88, αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποι έχουν τη δική τους σκηνοθεσία. Αφήνουν να διαρρεύσουν εντυπώσεις ευτυχίας ή δυστυχίας για να ευχαριστήσουν ή να μη δυσαρεστήσουν τα παιδιά τους, που τους προσφέρουν τα τελευταία δείγματα της  φροντίδας που επιτρέπουν οι ‘’μοντέρνοι’’ καιροί μας. Ευτυχώς που όλοι μας κρύβουμε μέσα μας ένα καλό ηθοποιό και παίζουμε το ρόλο μας με τρόπο που δεν δίνει  στους δικούς μας πρόσθετα βάρη, γνωρίζοντας ότι είναι ήδη φορτωμένοι από τη δική τους σκληρή πραγματικότητα. Αναφέρομαι βέβαια σε αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε καλά γεράματα, διότι ατυχώς είναι γνωστά και τα κακά, που απεύχομαι να συμβαίνουν, αν και η σύγχρονη εποχή  τα έχει όλα και απλώς τους δίνει ελκυστικά ονόματα για προσχηματικούς λόγους.

Θα αποφύγω να δω το αποψινό επεισόδιο της ΕΡΤ3 στις 21.30, γιατί δεν θέλω να χαλάσω την ατμόσφαιρα που έφτιαξα για το παρόν και το ενδεχόμενο αύριο μου που πιθανόν να στηρίζεται σε φρούδες ελπίδες, που θεωρώ όμως καλύτερες από την απελπισία, που δίνει ένα ανάλογο ίδρυμα, όπως έδειξαν και  τα γνωστά  διεθνή ξεκαθαρίσματα της πανδημίας . 

Αντώνης [ ένα παιδί με γνώσεις και γνώση που δεν μπορεί πια να χρησιμοποιήσει  παραγωγικά για το κοινωνικό σύνολο].

Αληθινές Προσωπικές ιστοριούλες

 

                      ΑΛΗΘΙΝΕΣ           

           Προσωπικές ιστοριούλες

 

 

Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι δεν πρόκειται για σχόλια και κουτσομπολιά που πάντα σιχαινόμουν , αλλά για μικρές πραγματικές ιστοριούλες με το δικό τους ξεχωριστό ενδιαφέρον και ίσως έναν από τους κυριότερους λόγους που άρχισα να ταλαιπωρώ τους αναγνώστες των ‘’πονημάτων’’ μου.

Πριν πολλά – πολλά χρόνια, βρέθηκα στην ελληνική Πρεσβεία  της  πανέμορφης  Πράγας, με τις αμέτρητες εμπειρίες που αποτέλεσαν αντικείμενο βιβλίου και χωριστών αναγνωσμάτων μου. Ένας από τους  Πρέσβεις που  συνάντησα  θεωρούσε το αντικείμενο  της εργασίας μου περιορισμένο και μου ζήτησε να συνδράμω στο έργο του ευάριθμου προσωπικού της Πρεσβείας [ Ο Πρέσβης με την Τσεχίδα προσωπική γραμματέα του, δυο διοικητικοί υπάλληλοι , ένας γηραιός  κλητήρας  -παλιό μπάρμαν του Ζώναρς - και ο υποφαινόμενος.

Η γραμματέας του μετέφραζε τον τοπικό Τύπο στη γαλλική και έψαχνε τρόπο να έχει κάποια άρθρα που αφορούσαν τη χώρα μας και στην ελληνική για  να ενημερώνει τις ελληνικές αρχές. Μου ζήτησε λοιπόν αν αυτό μπορώ να το αναλάβω εγώ, πράγμα που ευχαρίστως έκανα – αφού γνώριζα και την τσεχική-  και σύντομα μου ανέθεσε  να διαχειρίζομαι μόνος και να αποστέλλω  με την υπογραφή του στην Αθήνα εκείνα  που εύρισκα ενδιαφέροντα.

Τις επόμενες ημέρες  εμφανίστηκε στο γραφείο  η ωραιότατη και πολύ νέα σύζυγός του [η πρεσβευτική κατοικία ήταν ακριβώς πάνω από τα γραφεία] και μου δήλωσε ότι είναι συγγραφέας, με θέματα γύρω από τη διπλωματική ζωή. Με παρακάλεσε αν μπορώ να δούμε μαζί το τελευταίο βιβλίο της για ενδεχόμενες διορθώσεις, πριν την αποστολή για έκδοση, αφού ο σύζυγός της είχε μιλήσει κολακευτικά για τα ελληνικά μου. Φυσικά δέχτηκα ανεπιφύλακτα την πρότασή της και το ίδιο απόγευμα βρεθήκαμε οι δυο μας στο σαλόνι της. Στην αρχή μου χάρισε τα δύο βιβλία που είχε ήδη εκδώσει και μου είπε ότι  στην τελική επεξεργασία τους είχε ζητήσει τη βοήθεια γνωστού Καθηγητή Πανεπιστημίου.

Αρχίσαμε λοιπόν την ανάγνωση του ‘’δοκιμίου’’ της και με πολλή συστολή άρχισα να εκφράζω τις αντιρρήσεις μου για την ουσία των περιγραφόμενων γεγονότων, ενώ η γραφή της ήταν πολύ καλή και η πλοκή ενδιαφέρουσα. Η ίδια, μοναχοκόρη γνωστού Έλληνα Βιομήχανου και ποδοσφαιρικού  μεγαλοπαράγοντα της εποχής, γνώριζε πολλά αλλά αγνοούσε την πραγματική λαϊκή ζωή και τη μιζέρια της . Με ευγένεια και σεβασμό της εξήγησα ότι οι προθέσεις της είναι άριστες αλλά η δική μου οπτική εντελώς διαφορετική και συνεπώς δεν μπορώ να βοηθήσω καθόλου όπως το θέλω τόσο πολύ. Παρόλα αυτά μου ζήτησε να συνεχίσω να διατυπώνω τις αντιρρήσεις μου μέχρι τέλους ενώ εκείνη έσβηνε όσα δεν με εύρισκαν σύμφωνο.

Τελικά ,αφού σβήσαμε πάρα πολλά, προσπαθήσαμε να περιορίσουμε τη δυσάρεστη κατάσταση που είχε δημιουργηθεί με ένα ουίσκι. Μου είπε   ότι αναθεώρησε την  άποψή της  για τη φτώχια και τη στέρηση και ότι θα ξανάγραφε το έργο της από την αρχή, ενθαρρύνοντάς με να ασχοληθώ και εγώ με το αντικείμενο που εύρισκε ότι μου ταιριάζει. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μου μίλησε  για ένα τέτοιο ενδεχόμενο και σε  ένα χρόνο μου έστειλε με αφιέρωση το νέο της  βιβλίο, απαλλαγμένο από όσα  από κοινού είχαμε απορρίψει. Αυτή τη φορά , οι ήρωες της είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας , που όλοι μας έχουμε συναντήσει στη ζωή μας.

 Η συγγραφέας έφερε το όνομα της μυθικής μοναχοκόρης  του Ακρισίου και της Ευρυδίκης και μητέρας του ημίθεου Περσέα, που η ομορφιά της  αποτέλεσε θέμα διάσημων ζωγράφων [ Τισιανού, Ρέμπραντ, Τιντορέτο, Κλίμτ  κλπ] αλλά και η ίδια  ήταν πραγματική θεά!!!   Ξαναδιαβάζοντας τελευταία το βιβλίο της, επανέφερα στο νου μου θαυμάσιες εικόνες και θυμήθηκα την προτροπή της να ασχοληθώ με μια  υπόδειξή της  , της  μακρινής δεκαετίας του 1960 και θέμα την ίδια. Ας είναι καλά όπου και αν βρίσκεται.    Αντώνης

ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΓΡΑΦΩ

 

 

Είναι αλήθεια ότι δεν έχω μια σαφή απάντηση γιατί και για ποιους συνεχίζω να γράφω. Πριν από κάθε άλλη αιτία, γράφω γιατί θέλω να μεταφέρω, όσες μπορώ περισσότερες από τις αμέτρητες εμπειρίες μου, σε φίλους και γνωστούς και δεύτερον για να γεμίζω τις ατέλειωτες ώρες μοναξιάς μου. Με όσα γράφω  δεν θέλω να επηρεάσω κανένα, αποβλέποντας απλώς στον προβληματισμό και την  καλύτερη δυνατή χρήση της γλώσσας μας, που  για τη μικρή και ιστορική μας χώρα αποτελεί μοναδικό τρόπο απόδειξης της ύπαρξής μας.  Στις τρεις δεκαετίες που έζησα στην Ευρώπη  άκουσα αμέτρητες λέξεις με ελληνικές ρίζες, που  αποτελούν κυρίαρχο μέρος των εγκυκλοπαιδειών   Britannica ,  Larousse και πολλών άλλων ευρωπαϊκών λεξικών.

Έχω αναφερθεί στο παρελθόν στον Τσέχο καθηγητή της αρχαίας ελληνικής στο πασίγνωστο πανεπιστήμιο της Πράγας ‘’karolinska’’ [Charles University], που κατέφυγε στην Πρεσβεία μας στη διάρκεια της σοβιετικής εισβολής του 1968. Για να δείξει την αγάπη του προς τη γλώσσα μας, απευθύνθηκε στους πρώτους που συνάντησε, στην αρχαία ελληνική και παραλίγο να  θεωρηθεί τρελός και να περιέλθει στα χέρια των διωκτών του. Ήταν ο  καθηγητής του αυτοπυρποληθέντα , σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την εισβολή,   φοιτητή  Jan Palach .

Με λίγα λόγια και στο βαθμό που μου είναι μπορετό, κάνω κάθε προσπάθεια να μοιραστώ τις σπάνιες εμπειρίες μου που ευτύχησα να βιώσω, στα διατρέξαντα 87 χρόνια μου, να γεμίσω τις ώρες μου και να προβάλω τη  γλώσσα μας , παρεμβάλλοντας και λόγιες εκφράσεις και λέξεις για να καταδείξω τον  μοναδικό της πλούτο. Το τερπνόν  μετά του ωφελίμου που λέγαμε παλιά, χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω ποιο είναι το τερπνό και κυρίως ποιο είναι και τι να το κάνω πια το ωφέλιμο.

Πέρα από τους λόγους που προανέφερα και αποτελούσαν κάποτε την πραγματική αιτία, τώρα  χρησιμοποιώ το γράψιμο  σαν ένα είδος πρωινού προσκλητηρίου, διότι συχνά κάποιοι αναγνώστες μου τηλεφωνούν και διερωτώνται για τις διακοπές αποστολής μηνυμάτων μου. Στην ουσία διερωτώνται αν είμαι ακόμα ‘’ζωντανός’’ – άσχετα με την υγεία και ηλικία μου – διότι έχουν συνηθίσει τον προσωποποιημένο τρόπο γραφής μου, που δίνει εγκυρότητα στα όσα γράφω. Εγώ από την πλευρά μου, με τη συνέχεια γραφής, βρίσκω έναν τρόπο πνευματικής επικοινωνίας, αφού οι άλλοι τρόποι έχουν περιοριστεί εις το ελάχιστο ή χάθηκαν οριστικά και αμετάκλητα. Είναι αλήθεια ότι με τα μηνύματά μου ή τις δημοσιεύσεις στην ιστοσελίδα μου, έχω αποκτήσει  νέους φίλους  και έχω ανανεώσει ξεχασμένες από τον χρόνο φιλίες του παρελθόντος.

Θα επαναλάβω ότι στα 80-100 άρθρα  μου που στέλνω με e-mail, λιγοστεύουν τα συνήθως θετικά σχόλια ή γενικότερα οι αποκρίσεις και γι’ αυτό συχνά ερωτώ αν ενοχλώ κάποιους να μου το πουν , για να διακόψω την ενόχληση. Μέχρι και σήμερα κανένας δεν βρέθηκε να μου το ζητήσει και κολακεύομαι να πιστεύω ότι το χαίρεται, έστω και αν επιλέγει τη λύση της ‘’παράβλεψης’’. Εδώ πάντως με βοηθάει η στατική στήλη της ιστοσελίδας μου που βρίσκει πάντα ελληνόφωνους αναγνώστες στα πέρατα του κόσμου.

Για όλους αυτούς  τους λόγους, θα συνεχίσω να γράφω και ας μη  με διαβάζει κανείς, αφού εγώ πάντα θα αισθάνομαι τη χαρά της νοητής επικοινωνίας μαζί τους. Ξέρω ότι μερικοί – μου το έχουν ανακοινώσει οι ίδιοι – τα τυπώνουν και τα δένουν σε τόμους, ελπίζω όχι για να διευκολύνουν την καύση τους, αφού ο αριθμός των δημοσιευμάτων ξεπερνά τα 650, μεταξύ των οποίων και πολυσέλιδα αποσπάσματα βιβλίων μου, με σύνολο σελίδων που ξεπερνά τις 4.000. Ελπίζω ότι κάτι χρήσιμο θα βρουν και οι μελλοντικοί αναγνώστες, όπως εμείς αναζητούμε στοιχεία για τους δεινόσαυρους και άλλα εξαφανισθέντα είδη του ζωικού βασιλείου που έζησε στον πλανήτη μας. Αντώνης

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ

 

           Τραγική    Παράσταση

 

 

 

 

Παρακολουθώ  συστηματικά τις συζητήσεις σοβαρών νομοσχεδίων στις επιτροπές και την ολομέλεια της Βουλής και ακ0ύω, με προσοχή τις περισσότερες ομιλίες και κυρίως των αρχηγών όλων των κομμάτων. Δεν είμαι νομικός έχω όμως εμπειρία τριών δεκαετιών  οικογενειακής διαβίωσης σε χώρες της Ευρώπης - Βέλγιο, Γερμανία και 12 χρόνια [  1960-65 στην Γιουγκοσλαβία του Τίτο και 1965-71 στην  Τσεχοσλοβακία. των  Νοβότνι ,Ντούμπτσεκ και της σοβιετικής εισβολής]. Γνωρίζω πολύ καλά     τον συνδικαλισμό, αφού υπήρξα ο  ‘’ιδρυτής’’ και γενικός γραμματέας του  πρώτου γενικού  Συλλόγου Μονίμων Υπαλλήλων Υπουργείου το 1977, όταν επετράπη ο συνδικαλισμός στον δημόσιο τομέα. Δεν θα σχολιάσω τον Νόμο αφού έχει πια ψηφιστεί και σχολιάστηκε  κατά κόρο στη διάρκεια της συζήτησης του  στο Κοινοβούλιο.

Παρατήρησα ότι όλα τα κόμματα, παρασυρμένα ίσως από την πανδημία, ακολούθησαν το ‘’φαινόμενο της αγέλης’’. Η μεν κυβερνητική παράταξη, επιχειρηματολόγησε όπως είχε υποχρέωση υπέρ των προτάσεών της. Σύσσωμη δε η Αντιπολίτευση  οδηγήθηκε σε μια πρωτοφανή όσμωση , εναντίον όλων των διατάξεών του με ακραίους χαρακτηρισμούς, που αν τους πιστέψουμε ο Νόμος που ψηφίστηκε ‘’στρέφεται κατά των δικαιωμάτων των εργαζομένων και είναι αντεθνικός’’.

 Ο Νόμος  βέβαια  θα συνεχίσει να κρίνεται και στην εφαρμογή του και υποθέτω ότι θα αποτελέσει βασικό κριτήριο των επόμενων εκλογών, όπως γίνεται στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες του πολιτισμένου κόσμου. Παραβλέποντας τα νομικίστικα επιχειρήματα επί των διατάξεων, μένω με την εντύπωση ότι η αντιπολίτευση δεν είχε αντιρρήσεις για τον νόμο που καταργήθηκε, διότι αν είχε θα τον είχε καταργήσει η προηγούμενη προοδευτική Κυβέρνηση. Συνεπώς πάμε παρακάτω:

Αρχίζω με τις κορώνες  που ακούστηκαν στη Βουλή και την απειλή ότι ‘’δεν θα γίνει αποδεκτή η εφαρμογή του νέου Νόμου ούτε για μια στιγμή, αφού Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη’’, όπως διακήρυξε ο συμπαθής κοντοπατριώτης μου. Βλέποντας και τα συνθήματα των διαδηλωτών  ‘’ ΔΕΝ ΖΗΤΟΥΜΕ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ ‘’, μένω με την εντύπωση ότι το αίτημα ήταν κατάργηση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.  Διερωτώμαι λοιπόν γιατί εξακολουθούν  να  μετέχουν στο Κοινοβούλιο και αποδέχονται τους παχυλούς μισθούς, σε περιόδους μάλιστα  που ο λαός υποφέρει!!! Το ΚΚΕ,  δεν κρύβει τις προθέσεις του, παρά το οριακό ποσοστό ψηφοφόρων– άλλωστε  στα ολοκληρωτικά καθεστώτα κυβερνούν οι κομματικές μειοψηφίες . Τα λοιπά όμως κόμματα που κάνουν αναφορές και στη δημοκρατία, γιατί δεν μας το λένε καθαρά , ώστε να αποφασίσει ο λαός στον οποίο ισχυρίζονται ότι πιστεύουν:::

Οι  ηγέτες της αντιπολίτευσης  το έπαιξαν   Τσε Γκεβάρα και    Ντολόρες  Ιμπαρούρι με το  no paseran, ακούστηκαν όμως  και κάποια  εθνικοσοσιαλιστικά  ψελλίσματα συμπαράστασης, κατά του κοινού εχθρού, που  βάζει κανόνες στην εργασία και στον κομματικό συνδικαλισμό. Ξαναπαίχτηκε η  παράσταση, με σύμπραξη εκείνων που άλλαξαν   το ΟΧΙ  σε ΝΑΙ, που έφεραν τα CAPITAL CONTROLS, τους πατριδοκάπηλους που αντιποιούνται και το ιατρικό επάγγελμα και  της πασιονάριας, με  το ένα πόδι  στο δημοκρατικό τόξο.  Η πολιτική ασάφεια δεν   βολεύει τους μιμητές, αφού  στη διεθνή πολιτική σκακιέρα προτιμώνται τα πρωτότυπα και οι  υπέρτεροι αριθμητικά !!!  

Από γεροντική περιέργεια ολοκλήρωσα  μια  προσωπική πανελλαδική έρευνα που είχα αρχίσει στη διάρκεια των συζητήσεων του Νομοσχεδίου, για  τους εργαζόμενους με τον παλαιό Νόμο, που τόσο θερμά υπερασπίστηκε ΟΛΗ Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ. Ατυχώς για όλους και κυρίως για τους εργαζόμενους, δεν βρήκα ΟΥΤΕ ΕΝΑ εργοδότη να δηλώνει σωστά ημέρες, αμοιβή και λοιπά ασφαλιστικά στοιχεία των εργαζομένων  και σκέπτομαι. Μου είπαν όλοι ψέματα ή πράγματι αυτή είναι η πραγματικότητα την οποία, πλην των εργατοπατέρων καλύπτουν και όλα τα κόμματα δεξιά και αριστερά;;;  Στο τέλος του άλλου μήνα μπαίνω στα 88 μου και φοβάμαι ότι  θα φύγω για το αιώνιο ταξίδι μου χωρίς να μάθω την αλήθεια. Έλεος  μεταλλασσόμενοι φίλοι  πολιτικοί και κρίμα που δεν υπάρχει εμβόλιο να βοηθά στην αντιμετώπιση αυτών των μεταλλάξεων. Αντώνης

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

 

 [και η αλήθεια αγάπη είναι]

 

Αγαπάτε αλλήλους είπε ο  Ιησούς  στους μαθητές του στη διάρκεια του μυστικού δείπνου άσχετα αν  ο Ιούδας , αφού τον φίλησε, έσπευσε να τον παραδώσει στους διώκτες του, έναντι  τριάντα αργυρίων. Η αγάπη αποτελεί τη βάση του χριστιανισμού ,  ενώ κάποιες  άλλες  θρησκείες την  περιορίζουν στους ομοθρήσκους τους, επιφυλάσσοντας ακόμα και τον θάνατο για τους ‘’άπιστους’’ – όπως αποκαλούν τους ετερόδοξους. Είναι και αυτή   μία από τις μορφές της ‘’αγάπης’’, διαφορετική όμως από την αληθινή που επιφυλάσσεται – ολονέν και σπανιότερα - προς τους συνανθρώπους μας [εχθρούς και φίλους],  την πατρίδα, την οικογένεια  και  τον έρωτα., στον οποίο επίσης έχει υπεισέλθει ο υπολογισμός!!!

Δεν είμαι ειδικός και ό,τι ακολουθήσει αποτελεί εμπειρική μου γνώση και αυστηρώς προσωπική άποψη, ύστερα από μακρόχρονη διεθνή παρατήρηση. Ξεκινώ με την απόλυτη βεβαιότητα ότι η αγάπη είναι μία και μοναδική και χαρά σ΄αυτούς που μπορούν να αγαπούν άδολα και χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση. Η αγάπη αρχίζει πρώτα από τον εαυτό μας και δεν μπορεί να αποτελεί συναλλαγή ή να αποβλέπει σε  ανταλλάγματα. Αντάλλαγμα αποτελεί ακόμα και η   υστεροφημία. Καλή  είναι βέβαια η  ανταπόδοση, χωρίς όμως  να αποτελεί προϋπόθεση, διότι τότε χάνει το μοναδικό  μεγαλείο της και γίνεται εμπορεύσιμο προϊόν, μετακινούμενη από το χρηματιστήριο πνευματικών σε εκείνο των υλικών αξιών. Είναι κοινό μυστικό ότι οι τελευταίες αποτελούσαν ανέκαθεν  την προτίμηση των περισσότερων.

Η ιστορία αναφέρει αμέτρητα παραδείγματα αγάπης,   με  ανταπόκριση [ Ρωμαίος και Ιουλιέτα, ο Μιμίκος και η Μαίρη και πολλά  άλλα]. Μνημονεύονται όμως αμέτρητα άλλα και ίσως κάποια  δεν έγιναν ποτέ  γνωστά, ανθρώπων που θυσίασαν τα πάντα, για φίλους, γονείς, πατρίδα , θρησκεία και τα παιδιά τους. Μοναδική είναι  άλλωστε  η  έμφυτη μητρική αγάπη, που είναι από όλες τις αγάπες  πιο μεγάλη.

Με τρομάζει όμως το γεγονός ότι οι αλλαγές στη ζωή μας επέφεραν και εδώ τις ανάλογες διαφοροποιήσεις, εγγίζοντας ακόμα και την μητρική αγάπη. Ακούγεται συχνά υπερηφάνως  από γυναίκες, ότι δεν ένοιωσαν ποτέ την ανάγκη της μητρότητας και ότι χαρίζουν την αγάπη τους σε άλλα πρόσωπα ή ζωάκια. Ανάλογες δημόσιες  δηλώσεις ,  μπορεί να ‘’προάγουν’’ τις συγκεκριμένες προσωπικότητες, είναι όμως πολύ κακό δείγμα για το ανθρώπινο μέλλον, διότι αντιστρατεύονται τη φύση τους. Η μητρότητα δεν είναι απλή αγάπη αλλά ανάγκη επιβίωσης του ανθρωπίνου είδους και η μοναδική   ‘’παραχώρησή της ‘’ στις γυναίκες’’ αποτελεί τιμητική διάκριση και όχι ‘’δουλεία’’ όπως συχνά δυστυχώς αποκαλείται τελευταία.

 Δεν εννοώ βέβαια τις γυναίκες που αναγκάζονται να τη στερηθούν  για λόγους βιολογικούς  - που η επιστήμη αντιμετωπίζει - και κυρίως οικονομικούς και κοινωνικούς. Το χειρότερο είναι ότι  χρησιμοποιούνται ψεύτικα προσχήματα  όπως  της ελευθερίας και ανεξαρτησίας, που  δεν ευσταθούν. Ποτέ η πραγματική αγάπη δεν στάθηκε εμπόδιο στην καλώς νοούμενη  ελευθερία και την ανεξαρτησία   και όσοι το επικαλούνται το συγχέουν ‘’σκόπιμα’’ με τα τσιλημπουρδήματα, την ασυδοσία και τον φιλοτομαρισμό τους. Αλλαγές σημειώνονται και  στην  ενδοοικογενειακή  αγάπη, που έπεσε  θύμα  των σύγχρονων συνθηκών, εργασίας,  επικοινωνίας      και της  ψυχικής απομόνωσης  της εποχής. Ίσως εδώ η πολιτεία μπορεί να συμβάλει πιο ενεργά, βοηθώντας περισσότερο τις μητέρες που επιτελούν με αγάπη και θυσίες τον διπλό ρόλο τους. Θα μου πείτε ότι δεν το έκανε στο παρελθόν  για τις γυναίκες τις υπαίθρου, που η σκληρή δουλειά τους δεν τις εμπόδιζε να φέρουν στον κόσμο τα παιδιά τους. Δεν είναι το ίδιο τώρα, διότι χανόμαστε, όπως αναφέρουν τα νούμερα μιας τελευταίας διαφήμισης με παιδάκια.

Θα αποτελούσε ακραία σκέψη στη εποχή μας,  με τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί [ δικαιώματα των φύλων και πρόταξη  της καριέρας  στις προηγμένες κοινωνίες] , η φροντίδα των γονιών όπως την εννοούσαμε κάποτε. Υπάρχουν ασφαλώς και άλλοι τρόποι να δείξει κανείς το ενδιαφέρον του προς τους  γεννήτορες, οι οποίοι ενίοτε δεν έχουν  το δικαίωμα έκφρασης προσωπικής  γνώμης ακόμα και για όσα τους  αφορούν, διότι θεωρείται συντηρητική και ξεπερασμένη.  Δεν αναφέρομαι βέβαια στους ‘’γονείς’’ που ‘’δεν έχουν σώας τας φρένας’’  ή φέρονται  κτηνωδώς στα ίδια τους τα παιδιά. Αυτοί αποτελούν  ένα άλλο απεχθές φρούτο της αμοραλιστικής εποχής  μας, που εντάσσουν  και  τα παιδιά τους  στην απόλυτη ιδιοκτησία τους. Είναι και αυτό δείγμα  της υλιστικής θεώρησης της ζωής από τις παντοειδείς ιδεοληψίες.

Θυμάμαι φίλο μου προ τριακονταετίας που μου εμπιστεύτηκε με χαρά ότι ‘’βρήκε θέση για την μητέρα του’’ στο ίδρυμα της ‘’αγίας Αθανασίας’’ και έφριξα. Έφριξε και εκείνος όταν σύντομα έμαθε το θάνατό της και με καθυστέρηση ένιωσε τις τύψεις του που ‘’δεν είχε βρει ελεύθερο χρόνο να επιλέξει κάτι καλύτερο για τη μάνα που τον έφερε στον κόσμο !!! Με την πάροδο του χρόνου έχασαν την δημοφιλία τους τα ιδρύματα της αγίας του Αιγάλεω και παρέμειναν τα ιδιωτικά και δημόσια ιδρύματα φροντίδας ηλικιωμένων. Ο αυξημένος  αριθμός των περιθαλπόμενων  μας έγινε γνωστός με την πανδημία , αφού ο χάρος θέρισε διεθνώς εκατομμύρια πελατών των ευαγών αυτών ιδρυμάτων, στα οποία είχαν ‘’παραδοθεί’’ με την σύμφωνη γνώμη, της πολιτείας, των συγγενών και ίσως  και την προσωπική τους συγκατάθεση. Το τελευταίο ίσως υπήρξε και αποτέλεσμα ‘’εξαναγκασμού’’ ή  λανθασμένου  αντίδοτου της μοναξιάς.

Ακούστηκαν και γράφηκαν, ‘’έτσι για τα μάτια’’, πολλά από αρμόδιους και αναρμόδιους, για την ταμπακιέρα όμως δεν μίλησε απολύτως κανείς. Δημοσιεύτηκαν κάποια άρθρα με αριθμούς  για τη χαώδη κατάσταση που επικρατούσε και η οποία  βεβαίως ήταν γνωστή στους πάντες που κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια. Ενημερώνω έντιμα  τους δήθεν ‘’καλούς’’ αριστερούς και αριστερίζοντες προοδευτικούς και μη, να μην κάνουν το λάθος και επικαλεστούν συγκρίσεις με τα καθεστώτα που υποστηρίζουν. Στις χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού [ που έζησα 12 χρόνια και τις γνώρισα καλά] και  όσες  κρατούν με το ζόρι υπολείμματα των ολοκληρωτικών συστημάτων  [Κούβα, Β. Κορέα, Κίνα] δεν επιτρέπεται ούτε η δημοσιοποίηση των θυμάτων και δεν μαθαίνει ποτέ  κανείς τι απέγιναν οι δικοί του.  Η ίδια μοίρα επιφυλάσσεται για όσους ‘’δεν πρόλαβαν να φύγουν νωρίς’’ , με εξαίρεση εκείνων που τα οικονομικά τους επιτρέπουν τη δυνατότητα πρόσληψης προσωπικού για τη φροντίδα τους. Απομένει  μόνο το ενδιαφέρον της Εκκλησίας και κάποιων παππαντώνηδων να φροντίζουν όσους δεν θεωρούνται πλέον παραγωγικοί. Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν,  λέει  ο Οράτιος Μακ Κόι στο βιβλίο του και  φοβάμαι ότι  όσοι το διάβασαν , θεωρούν ότι δεν τους αφορά προσωπικά. Να λοιπόν και μια άλλη,  πολύ ενδιαφέρουσα  σύγχρονη  εκδοχή της ‘’ αγάπης’’.

Προσωποποιώντας λοιπόν  το κύριο θέμα του άρθρου μου, την   αγάπη, ομολογώ ότι την βίωσα και εξακολουθώ να την απολαμβάνω, διότι ποτέ δεν ζήτησα ανταπόδοση ή όποια άλλα ανταλλάγματα,  που  την ευτελίζουν . Δεν επέτρεψα να γίνει αντικείμενο δούναι και λαβείν, και συνεπώς,  μετρώντας μόνο την αγάπη που έδωσα , αισθάνομαι απεριόριστη ικανοποίηση και θετικό ισοζύγιο!!!

Επειδή ο σαρκασμός αποτελεί στοιχείο επιβίωσης, σχολιάζω μια διαφήμιση βιβλίου που μόλις μου περιήλθε  για τη γιορτή του πατέρα. Είμαι σίγουρος ότι η τελευταία είναι σχεδόν άγνωστη στην πλειονότητα. Αλλά και εκείνη της μητέρας, που λόγω των αγώνων ισότητας των φύλων παραμένει στην ‘’επικαιρότητα’’,  εξαντλείται στα προσχήματα και στους τύπους αμφοτέρωθεν. Όσοι  αγαπούν τουλάχιστον την αλήθεια είμαι βέβαιος ότι αυτή τη φορά θα συμφωνήσουν μαζί μου, άσχετα με όσα ενδεχομένως έλεγαν ή θα συνεχίσουν να λένε. Τα υπόλοιπα, αν δεν αποτελούν ‘’κατά συνθήκην ψεύδη’’  είναι  για κατανάλωση και  ενδεχόμενη προβολή.

Αντώνης