ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΆΕΙ Η ΚΑΜΠΆΝΑ

 

                      FOR WHOM THE BELL TOLLs

                              Για ποιον χτυπάει η καμπάνα

 

 

 Έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν με το μυθιστόρημα αυτό του Έρνεστ  Χέμινγουεϊ , που μεταφέρει την  εμπειρία του από τις τέσσερες μέρες του ήρωα του έργου, που βιώνει συγκλονιστικά τον έρωτα , το φόβο και την αγωνία σε μια σπαρασσόμενη από τον Εμφύλιο χώρα, την αφοσίωση και τη φιλία, αλλά και τη δεισιδαιμονία στα πρόσωπα των Ισπανών ανταρτών. Παντού γύρω του ελλοχεύει ο θάνατος, που δίνει σε όλα τα συναισθήματα μια ολότελα διαφορετική διάσταση και ένταση.

Όλα αυτά τα συναισθήματα μου ήρθαν στο νου, ακούοντας πρωί-πρωί και παρατεταμένα  τους πένθιμους ήχους της καμπάνας μιας από τις δυο εκκλησίες, που βρίσκονται σε μικρή απόσταση εκατέρωθεν του σπιτιού που διαμένω. Θεωρώ ευλογία το  ότι μπορώ να ‘’εκκλησιαστώ’’ από το μπαλκόνι ή και από το σαλόνι του σπιτιού μου, αλλά πολύ συχνά τελευταία νοιώθω την ανατριχίλα της αγγελίας του θανάτου από τον ήχο της καμπάνας. Παρά το γεγονός ότι στην ηλικία μου είμαι απόλυτα συμβιβασμένος με τον θάνατο, η συχνή πένθιμη  κωδωνοκρουσία    δεν αποτελεί και το πιο ευχάριστο άκουσμα, κυρίως το πρωί, που αναγγέλλει τα κακά συμβάντα  της νύχτας που πέρασε. Τις πρώτες μέρες της εγκατάστασής μου, το αντιμετώπιζα – μεταξύ σοβαρού και αστείου – και τσιμπιόμουν ,  για να βεβαιωθώ ότι και αυτή τη φορά δεν με αφορά προσωπικά. Κάποτε όμως γίνεται ενοχλητικό και έχω σκεφθεί όταν το συμβάν θα  με αφορά, να αποφύγουν ανάλογη ενόχληση. Πρέπει όμως να το φροντίσω εγκαίρως , μια και για μένα θα είναι αργά να κάνω οτιδήποτε.

Συνδυάζοντας όλα αυτά τα συναισθήματα με τα γεγονότα της πανδημίας, μούρχονται στο νου όσα βίωσε για  τέσσερες μόνο μέρες ο ήρωας του Χέμινγουεϊ  και σκέπτομαι τι μας περιμένει ακόμα μέχρι το τέλος του δικού μας πολέμου. Δεν είναι πραγματικός και ίσως ούτε καν  πόλεμος αυτό που όλοι μας βιώνουμε, είναι κάτι πολύ  χειρότερο. Δεν έχει τίποτα το συγκεκριμένο  και συνεπώς δεν έχεις απέναντί σου κάτι  να αναμετρηθείς και να  πολεμήσεις . Μπορείς απλά και μόνο να αμυνθείς. Ευτυχώς οι επιστήμονες σε χρόνο ρεκόρ βρήκαν πολλά εμβόλια – δοκιμασμένα  πια  με μεγάλη επιτυχία σε εκατομμύρια συνανθρώπους μας- να παίξουμε ‘’κατενάτσιο’’ [παλιά  ποδοσφαιρική άμυνα] για να προφυλαχτούμε από την περαιτέρω εξάπλωσή της και να επιστρέψουμε σε μια στοιχειώδη κανονικότητα. Το γεγονός αυτό, άλλους μεν φοβίζει και πολλούς ευκαιριακούς αφοπλίζει από επιχειρήματα , αφού τους στερεί τη δυνατότητα της  επίκλησης  ‘’βαρβάρων’’ που θα ήταν μια κάποια λύση, δημιουργώντας τη νέα τάξη των αρνητών του εμβολιασμού!!!

 Θυμάμαι εκείνες τις πρώτες εικόνες από τη Β. Ιταλία, που ‘’εξαφάνιζαν’’ τα φέρετρα σε ομαδικούς τάφους για να  αποκρύψουν το κακό που δεν μπορούσαν να  προλάβουν και έκαναν επιλογές ποιος θα πεθάνει πρώτος, δημιουργώντας την  ιδιότητα του αποτρόπαιου. Να  ζει κανείς  μέσα σε έναν καθημερινό πόλεμο, σε συνθήκες κατοχής, να εθίζεται στον φόβο, την αγωνία, το απρόβλεπτο, το φρικτό και το μοιραίο. Όλοι αυτοί όμως και όσοι από μας τα έβλεπαν  αλλά -  με τη φροντίδα της πολιτείας δεν τα έζησαν ευτυχώς στη  χώρα μας–  σκέπτονται ‘’μια γριπούλα είναι και θα περάσει’’ και ας θέρισε τόσα εκατομμύρια. Στο πέρασμα του χρόνου και μετά την αρχική έκπληξη, η ζωή ξαναπαίρνει το δρόμο της. Φθάσαμε λοιπόν τώρα στην λύση τη μοναδική, να εμβολιασθούμε όλοι, ώστε να δημιουργήσουμε ένα τείχος ομαδικής άμυνας, για  να εξοντώσουμε τον ιό οριστικά . Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο που δεν ακούμε τους ειδικούς, τους επιστήμονες και τα βάζουμε με τους τουρίστες, το εμπόριο και άλλες δραστηριότητες, που μας προβάλλουν οι ‘’εξυπνάκηδες’’, για πολλούς και διάφορους λόγους. Κανένας τους όμως δεν λέει λέξη για την κοινωνική και παγκόσμια αλληλεγγύη, αφού η νόσηση του ενός δεν αφορά μόνο τον ίδιο αλλά και όλους τους άλλους ‘’προσωρινούς κατοίκους’’ του ταλαίπωρου πλανήτη μας, που μαστίζεται ήδη δεινά από την αδιαφορία μας.

 Κάποιοι νέοι συμμετέχουν σε πολυπρόσωπα πάρτι, χωρίς προστασία, αφού τα ‘’καημένα’’ υπέφεραν τόσον καιρό κλεισμένα στο σπίτι. Αυτά  και τόσα άλλα τραγελαφικά που υποστηρίζουν δυστυχώς και πολλοί ώριμοι  για να δείξουν την προοδευτικότητά τους, μας ξαναφέρνουν μια νέα και χειρότερη μορφή της νόσου που αφορά και τους ίδιους. Αγνοούν ότι χωρίς τουρισμό και τις λοιπές δραστηριότητες θα ‘’πεινάσουμε’’ εθνικά, αλλά κάποιοι ίσως αυτό επιδιώκουν για να αποκομίσουν τα ‘’κέρδη’’ τους. Οι παραπλανημένοι νέοι μας  δεν έχουν βέβαια ακούσει το περιβόητο σύνθημα  ‘’αγάντα Ρόμελ’’ που φώναζαν οι μαυραγορίτες για να ολοκληρώσουν το έργο τους, στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, παίζοντας τα ρέστα τους, παρότι κρίνονται από τα πρόσφατα πεπραγμένα τους,  έβαλαν και τον ιό στο παιχνίδι τους. Προσπαθούν να επωφεληθούν από τα λαμβανόμενα μέτρα, τα οποία ευτυχώς μας έφεραν ως εδώ χωρίς τις συνέπειες των λοιπών ευρωπαίων, παρά τις πενιχρές αρχικές υγειονομικές μας  δυνατότητες. Η  αντιπολίτευση όμως ισχυρίζεται γενικώς και αορίστως ότι τα ξέρει καλύτερα όλα, μέχρι που προτείνουν φάρμακα αντί εμβολίων [κ. Βελόπουλος], ενώ  άλλοι τα φορτώνουν  όλα σε Αμερικάνικα και άλλα  πολυεθνικά συμφέροντα των εταιρειών  [κ. Κουτσούμπας]. Οι ριζοσπάστες και πασοκογενείς προοδευτικοί, καταδικάζουν τα πάντα, μήπως πέσουν μέσα στις ‘’σοφές’’ προβλέψεις τους. Μου θυμίζουν  τις δεισιδαιμονίες που εντοπίζει και σχολιάζει  ο Χέμινγουεϊ στους ‘’αντάρτες’’ του ισπανικού εμφυλίου. Μήπως είναι καιρός για κάποιους χώρους που αυτοπροσδιορίζονται στο δημοκρατικό και ευρωπαϊκό τόξο να ξαναδούν τα πράγματα με μια πιο ρεαλιστική ματιά!!!!

Με όλη αυτή την αντιπαλότητα που ενθαρρύνεται με άσχετα και επικίνδυνα συνθήματα, κάποιοι επιδιώκουν να μπούμε στο Φθινόπωρο απροετοίμαστοι για την αντιμετώπιση της νέας ‘’έκδοσης’’ του κορωνοιού. Ίσως, όμως σαν έσχατο μέσο,  η παγκόσμια κοινωνία καταφύγει στην μοναδική  λύση, του υποχρεωτικού εμβολιασμού, για να περισωθεί ό,τι θα έχει απομείνει. Η οικονομία της χώρας θα υποστεί τους μοιραίους κραδασμούς της νέας πανδημίας,  ενώ το ΚΚΕ θα μιλάει για το δίκιο του εργάτη χωρίς εργάτες και εργασίες, που μόνο το ‘’κακό’’ κεφάλαιο  θα μπορεί πλέον να εξασφαλίσει. Δυστυχώς για τους τέως αγωνιστές, το τρίτομο Κεφάλαιο του Καρλ Μαρξ δεν τα κατάφερε όπου εφαρμόστηκε. Στην Κούβα οι άνθρωποι  βγήκαν στους δρόμους γιατί λιμοκτονούν, αφού τη λοιμοκτονία τους δεν θα την μάθουν ποτέ.

Τότε οι πένθιμες καμπάνες θα χτυπάνε συχνότερα, οι άνθρωποι θα οδηγούνται μόνοι τους στην τελευταία τους κατοικία και το μόνο παρήγορο για τους ‘’προοδευτικούς ’’  θα είναι η αντιμετώπιση του ασφαλιστικού.  Το ‘’ χάσμα των γενεών’’ θα έχει τελεσφορήσει, ξεπαστρεύοντας αυτούς που είχαν το ‘’θράσος’’ να αντιταχθούν στις κ[ε]νοτόμες  ιδέες των ‘’ νεοεπιστημόνων’’ των κοινωνικών δικτύων και άλλων  διεστραμμένων πηγών  φασιστικής παραπληροφόρησης. Ο φασισμός ως γνωστόν δεν είναι ιδεολογία, αλλά ψυχική διαταραχή που επιδιώκει να  επιβάλει μειοψηφικές απόψεις στο σύνολο, με μοναδικό κίνητρο το κομματικό όφελος.

Εύχομαι όλα αυτά να μην επαληθευτούν  ,όπως ατυχώς συνέβη  με     τη  Φάρμα των ζώων του Όργουελ, διότι  τότε κυρίες και κύριοι αρνητές και λοιποί ‘’συνοδοιπόροι’’, θα καταλάβετε ότι είναι πολύ  αργά   για δάκρυα !!!  Αντώνης

 

ΟΥΚ ΕΑ ΜΕ ΚΑΘΕΥΔΕΙΝ ΤΟ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ ΤΡΌΠΑΙΟΝ

 

Ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον

 

 

Ο Πλούταρχος αναφέρει πως ο Θεμιστοκλής, όταν τον ρώτησαν για την αλλαγή στον τρόπο της ζωής του, ύστερα από την περίλαμπρη νίκη του Μιλτιάδη στον Μαραθώνα, έλεγε: " ως καθεύδειν αυτόν ουκ εώη το Μιλτιάδου τρόπαιον", δηλαδή πως δεν τον άφηνε να ησυχάσει το τρόπαιο (η νίκη) του Μιλτιάδη (στον Μαραθώνα).

          Η απάντηση έμεινε παροιμιώδης και στον Θεμιστοκλή είχε σαν αποτέλεσμα τη μεγάλη νίκη στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, που ήταν πράγματι δικό του κατόρθωμα. Στα αρχαία χρόνια η φράση αποτελούσε κίνητρο για νέες προσπάθειες επιτυχίας. Στις μέρες μας δυστυχώς οι προσπάθειες αποβλέπουν στη μείωση και αμφισβήτηση των όποιων επιτυχιών των αντιπάλων. Το κακό για τους αμφισβητίες  είναι ότι ο λαός βλέπει και συγκρίνει έργα και μάλιστα πρόσφατα και όχι αναπόδεικτες συκοφαντίες, διότι όποιος έχει στοιχεία τα καταθέτει άμεσα στη Δικαιοσύνη, για να προλάβει το κακό, διότι άλλως γίνεται συνένοχος.

Αυτές τις μέρες ακούστηκαν πολλά, μερικοί μάλιστα όψιμα κάνουν και εκστρατεία υπέρ των εμβολιασμών, αφού πρώτα έριξαν το δηλητήριό τους με αμφισβητήσεις δοκιμών, επιμονή στις κομματικές συγκεντρώσεις και τόσα άλλα , που θα γίνουν οι ερινύες τους!!! Όλα αυτά με ξανάφεραν στο σπίτι των φίλων αναγνωστών, ενώ η καλοκαιρινή ραστώνη και οι αδυναμίες της ηλικίες μου, δυσκολεύουν τη γραφή, όχι όμως και τη σκέψη μου.

Για την αντιπολίτευση τα έχουμε πει επανειλημμένως, αφού η μόνιμη επωδός τους – το όνομα του αντιπάλου τους -  θεωρείται μάλλον αποτυχημένη. O Γκέμπελς είχε πει κάποτε "πες, πες, πες ένα ψέμα, στο τέλος κάτι θα μείνει". Επιβεβαιώθηκε τόσες φορές ώστε να εδραιωθεί ο όρος "γκεμπελισμός" (που σημαίνει συκοφαντική προπαγάνδα, άθλια παραπληροφόρηση). Οι Έλληνες όμως έκαναν τις συγκρίσεις τους και για πρώτη φορά στη χώρα  προηγείται δημοσκοπικά  η κυβερνώσα παράταξη [δυο χρόνια μετά τις εκλογές] και ‘’πες, πες, πες’’, έκαναν πασίγνωστο τον καθημερινώς κατονομαζόμενο αρχηγός της, παρά τις μύριες φυσικές αντιξοότητες. Όταν χιλιάδες φορές οι κόρακες επαναλαμβάνουν το ίδιο όνομα τελικά το επιβάλλουν και σε εκείνους που δεν έτρεφαν τα καλύτερα αισθήματα, με τη σκέψη ότι κατηγορώντας τον  συνεχώς, μάλλον τον υπολογίζουν – αν δεν το φοβούνται. Προσωπικά, ανήκοντας  στους τελευταίους, άρχισα να παρακολουθώ τα πεπραγμένα του, αφού εκείνα  των κατηγόρων του είναι γνωστά και πρόσφατα!!!

Έρχομαι τώρα στο θέμα που ταλανίζει την παγκόσμια κοινωνία. Οι ανά τον Κόσμο ειδικοί, συμπεριλαμβανομένου του Π.Ο.Υ και της Ε.Μ.Ι, ομολογούν ότι μοναδική μας άμυνα κατά του ιού είναι ο εμβολιασμός. Τι γίνεται όμως τελικά και όχι μόνο από αστοιχείωτους, κομματόσκυλα και περιθωριακούς ανθρώπους  και κυρίως από τους νέους, υπάρχει μια διάχυτη αντιεμβολιαστική διάθεση;;;. Κάποιοι από τους τελευταίους , όχι μόνο αποφεύγουν το εμβόλιο αλλά σκοπίμως μετέχουν σε κορονοπάρτι και συνωστισμούς προκαλώντας την τύχη τους και δυστυχώς όχι μόνο τη δική τους. Υπακούοντας σε παραπειστικές  συμβουλές παράταξης που συστηματικά κάνει αντιποίηση του ιατρικού επαγγέλματος διαφημίζοντας    μαντζούνια και εκφράζοντας   επιστημονικοφανείς απόψεις, ή  της θείας , του γείτονα ακόμα και δε και του ‘’Ταρζάν’’ του κιτρινισμού, που έχει άποψη για τον απαιτούμενο χρόνο δοκιμών και τις δικές του αντενδείξεις, δεν μπορεί να δει την αλήθεια.  Δεν παραβλέπουμε βέβαια τα αμέτρητα ‘’κοινωνικά δίκτυα’’ που  ζητώντας λίγη δημοσιότητα διαχέουν, την άγνοια, τη βλακεία και το κοινωνικό τους κόμπλεξ.  Μήπως είναι καιρός να δουν το θέμα και κάποιοι Εισαγγελείς;;; Φοβάμαι ότι στο τέλος θα τρέχουν όλοι τους να βρουν ένα εμβόλιο, αφού η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα θα στηρίξει το υπέρτατο αγαθό της ζωής  και θα  καταστήσει  το εμβόλιο – και μπορεί να το κάνει – υποχρεωτικό,  για να σωθούν όχι μόνο οι αθώοι αλλά και οι  ‘’ υπεύθυνοι -παρασυρμένοι’’, γιατί μια σύγχρονη Δημοκρατία πρέπει πάντα να διαπαιδαγωγεί και να συγχωρεί.

Όλη αυτή η νέα κίνηση και δυστυχώς το ‘’χάιδεμα’’ που γίνεται στους αρνούμενους να εμβολιασθούν, δημιουργεί μια μεγάλη σύγχυση αν πρόκειται για δειλούς  ή αρρώστους. Νομίζω ότι το θέμα θα αποτελέσει σύντομα αντικείμενο της ψυχιατρικής, γιατί αρνούμαι να δεχθώ ότι οι απόγονοι εκείνων  που πολέμησαν με πέτρες τον Χίτλερ και έδωσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της χώρας, φοβούνται ένα απλό τσιμπηματάκι. Αντώνης

 

Ο ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΤΊΜΗΣΗ

 

    Ο ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΤΙΜΗΣΗ

 

 

Παρακολουθώντας ζωντανά τη σημερινή εκδήλωση για να τιμηθεί η υπομονή και οι αγώνες της νεολαίας μας, εγώ που έχω αρκετή εμπειρία άλλα κατάλαβα. Επειδή η δήθεν προοδευτική άποψη και τα fake news έχουν επηρεάσει τους νέους μας κατά των εμβολίων, έγινε μια προσπάθεια εξαγοράς τους.

Συγχαίρω όλους τους μετέχοντες για το έργο τους και ιδία τον αρμόδιο Υπουργό, που κατάφερε να δημιουργήσει αυτό το πρόγραμμα  με το  freedom  pass σε χρόνο ρεκόρ, αλλά συνάμα διαισθάνομαι το μέγεθος της φθοράς και διαφθοράς που έχουν υποστεί ο αγνός πατριωτισμός και η αλληλεγγύη.

Είναι γνωστό ότι ο εμβολιασμός, που έφθασε στο σημείο να αποτελεί το μοναδικό όπλο απέναντι στο COVID-19 και τις μεταλλάξεις του, αποτελεί πλέον πατριωτικό χρέος και μοναδική κίνηση αλληλεγγύης  των νέων προς το κοινωνικό σύνολο και τους γεννήτορές τους. Δυστυχώς για την πολιτεία, δεν μπόρεσε να τους πείσει, κυρίως διότι έχουν γίνει θύματα οργανωμένης και μάλιστα διεθνούς παραπληροφόρησης των ‘’κοινωνικών’’ δικτύων, σε σημείο να μη σκέπτονται το καλό ή κακό της χώρας που ζούνε. Το αποδεικνύουν με τα  πάρτι τους και την απείθεια που συχνά ακούγεται και μέσα στη Βουλή από την Αντιπολίτευση. Υπάρχουν βέβαια οι λαμπρές τους εξαιρέσεις και μάλιστα στους μη προνομιούχους στη ζωή και τη μόρφωση.

Είναι  κατάντημα και εθνική ‘’παράλυση’’ να φθάνεις στο σημείο εξαγοράς αυτών στους οποίους οφείλει και πρέπει να στηριχθεί το μέλλον αυτής χώρας. Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται περί εξαγοράς, άσχετα αν  οι ταλαίπωροι δημιουργοί της την αποκαλούν, όπως και στο χωριό μου, freedom pass. Αναθάρρησα όταν άκουσα τις πρώτες απαντήσεις νέων, που είπαν ότι με ή και χωρίς το pass, θα εμβολιασθούν, διότι το θεωρούν χρέος τους.

Δεν ξέρω γιατί, παρότι το θεωρώ παντελώς άσχετο, μια ανάλογη κίνηση είχε κάνει και ο Ανδρέας Παπανδρέου – ύστερα από πίεση των κουριάδων – να δώσει σύνταξη αντιστασιακού, για να προσεταιρισθεί το ΚΚΕ, αλλά κάποια μέλη του, αφού πήραν τα λεφτά, τον παρέπεμψαν για τα ‘’πάμπερς’’. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Εγώ δεν απευθύνομαι στην Κυβέρνηση, η οποία έτσι έκρινε και καλά έκανε να τους ‘’ημερώσει’’ λίγο, αλλά σ όλους τους λοιπούς πολιτικούς παράγοντες που ξεπουλάνε τα πάντα για μιας ώρας δημοσιότητα. Ξεχνούν όμως ότι οι λαοί ξύπνησαν και κρίνουν τους πάντες εκ του αποτελέσματος και όχι από το καθημερινό μοιρολόι τους για την προοδευτική αριστερά κατά της επάρατης δεξιάς, που συμπτωματικά είναι μαζί της.

Θέλω να τελειώσω τις σκέψεις μου με αισιοδοξία και ότι οι νέοι μας θα φανούν υπεράνω χρημάτων για τον εμβολιασμό, τα δε 150 Ευρώ τα δικαιούνται και καλώς θα κάνουν να τα πάρουν.

Ας βιαστούν όμως πριν είναι αργά, όχι μόνο για χρήματα αλλά και για κλάματα. Αντώνης

ΟΣΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ

 

          ΟΣΜΗ  ΘΑΝΑΤΟΥ

                   Η Πανδημία

 

Δεν εμπορεύτηκα  τίποτα στον μακρόχρονο βίο μου και σαφώς ισχύει το ίδιο και για τα κείμενά μου , χιλιάδες σελίδες, που έχουν ένα και μοναδικό στόχο. Να δώσω ερεθίσματα προβληματισμού  όχι μόνο σε  όσους με διαβάζουν αλλά και σε εκείνους που συστηματικά το αποφύγουν, από τον φόβο να αντιμετωπίσουν τη σκληρή πραγματικότητα. Πιστεύω ότι οι ειλικρινείς εμπειρίες είναι πάντα χρήσιμες για αυτούς που ακολουθούν και συνιστώ σε όσους το μπορούν ας φροντίσουν να τις φυλάξουν, γιατί οι καιροί μεν αλλάζουν τα γεγονότα όμως παραμένουν και συνεπώς θα τους φανούν χρήσιμες στο μέλλον.

Στην αρχή – όπως συμβαίνει συχνά  σε περιόδους που συμπίπτουν ή έπονται  μιας ευδαιμονίας ή περιόδων των ‘’παχιών  αγελάδων’’ – δεν μπορούμε ή και δεν θέλουμε να χαλάσουμε το όνειρο που μας  έλαχε. Βιώσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις που είχαν στερηθεί  όλες οι προηγούμενες γενιές και  το ρίξαμε στην καλοπέραση, αδιαφορώντας για  οτιδήποτε μας περιόριζε αυτή την  ευχαρίστηση. Ακολουθήσαμε όλοι το παράδειγμα του Τζίτζικα του Αισώπειου μύθου χωρίς να σκεφθούμε ότι η πραγματική ευδαιμονία [έντονη ευτυχία, κατάσταση άνθισης, καλής τύχης και επιτυχημένης κοινωνικής κατάστασης] πρέπει να είναι αποτέλεσμα  συνεχούς  και συνετής προσπάθειας και μόχθου.

Τα εύκολα δάνεια των Τραπεζών, γέμισαν τις αυλές μας και τους δρόμους με χιλιάδες αυτοκίνητα, γίναμε ξαφνικά αφεντικά στους ταλαίπωρους μετανάστες [ ο καθένας μας είχε δυο τρεις στη δούλεψή του] που η ανάγκη οδήγησε στη χώρα μας.  Βλέπαμε όμως   μόνο τη μια όψη του φεγγαριού. Κάποια στιγμή όλα αυτά άρχισαν να αποτελούν όνειρο απατηλό και μπήκαμε  στη διαδικασία ρύθμισης των δανείων που μας έπνιγαν, κρατώντας όμως  [ σαν κεκτημένο δικαίωμα] τις φρούδες ελπίδες που έσπευσαν να μας προσφέρουν αυτοί που εμφανίζονται σαν σωτήρες από την ‘’κραιπάλη’’ στην οποία είχαμε περιέλθει και εμείς  και προφανώς και αυτοί που  γεύθηκαν  πρώτοι τα καλά και συμφέροντα της εποχής !!!

Δεν μας έφτανε λοιπόν η πολυετής οικονομική και ηθική  κρίση και ξαφνικά μας προέκυψε η πανδημία. Στην αρχή δεν το πιστέψαμε, αλλά όταν ο καλός μας  άγγελος κ. Τσιόδρας μας τα έκανα ‘’λιανά’’, καταλάβαμε τη σοβαρότητα της κατάστασης και μέναμε ενήμεροι των εξελίξεων της νόσου. Από τη μια μεριά η τάση του ανθρώπου να ξορκίζει το κακό παραβλέποντάς το και από την άλλη οι διάφοροι αρνητές και ψευδολόγοι των κοινωνικών μέσων, έδωσαν λαβή και στην αντιπολίτευση να απορρίπτει κάθε πρόταση της επιστημονικής επιτροπής. Έφθασαν στο σημείο να αναφερθούν  προσωπικά στον ίδιο τον Καθηγητή και  την οικογένειά του, αναγκάζοντάς τον  να αποσυρθεί από την ενημέρωση.

Τότε λοιπόν, οι συνέλληνες άρχισαν να αποφεύγουν  την επίσημη ενημέρωση, αυξήθηκαν οι αρνητές – στους οποίους μπήκαν και τα κόμματα υπερασπιζόμενα την ελευθερία συγκεντρώσεων- και τα fake news αποτέλεσαν τη μοναδική πηγή ενημέρωσης και προσκλήσεων στα ατέλειωτα πάρτι των νέων μας. Πολλοί από τους αρχικούς συνετούς, καταλήφθηκαν από τον φόβο των εμβολίων και έπαυσαν να παρακολουθούν και τις  επιστημονικές ενημερώσεις , από τον φόβο μήπως   παγιωθεί στη συνείδησή τους η πραγματικότητα. Βρισκόμαστε σε ένα αδιέξοδο, χωρίς προοπτικές ανάκαμψης και πολύ φοβάμαι ότι ίσως  διεθνώς επικρατήσει η ανάγκη  να καταστεί υποχρεωτικός ο εμβολιασμός για να σωθεί η ανθρωπότητα. Οι εμπειρίες μου από την εξέλιξη μικρότερων επιδημιών, δεν μου αφήνουν  άλλο τρόπο σκέψης για διαφυγή από την πλήρη καταστροφή.

Έρχομαι λοιπόν στον τίτλο του παρόντος, που δεν αποτελεί υπερβολή αλλά την έσχατη ευκαιρία να διασωθεί η ανθρωπότητα, διότι η νόσος με τις αμέτρητες μεταλλάξεις της ήρθε και θα μείνει, αν δεν την αντιμετωπίσουμε με τον μοναδικό τρόπο που μας απόμεινε, τον ΓΕΝΙΚΟ  ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΌ.  Να δείτε – που το απεύχομαι – ότι όλοι αυτοί που σήμερα παριστάνουν τους γενναίους αρνητές, θα ΕΚΛΙΠΑΡΟΥΝ  για μια δόση οποιουδήποτε εμβολίου για να σώσουν το ‘’σαρκίο’’ τους. Προσωπικά δεν με εγγίζει αυτός ο φόβος διότι έζησα τη ζωή μου, αλλά παρόλα αυτά εμβολιάστηκα και τηρώ όλους τους κανόνες, σκεπτόμενους τους πολλούς  παρασυρμένους, που ο εγωισμός  δεν τους αφήνει πλέον να δείξουν μεταμέλεια. Αντώνης

Ο ΑΕΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΕΠΟΥ

 

     Ο ΑΕΤΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΕΠΟΥ     

 

 

Σε παλιότερες συγκεντρώσεις διασκέδασης στην ελληνική επαρχία, για να  ξεφύγουν από τη ρουτίνα και να δώσουν έναν πιο εύθυμο τόνο στο γλέντι τους, έκαναν μια παρεμβολή με τη φράση : Είπαμε ψέματα πολλά, ας πούμε και μια αλήθεια -ο κόκορας εγέννησε κ΄έκανε  κολοκύθια-  και ακολουθούσε η ευθυμία και πολλές φορές μια   ανεξέλεγκτη αθυροστομία.

 Στην εποχή μας  όμως που τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα είναι δυσδιάκριτα,  πέραν του εθισμού που διαπερνά τους κομματικούς μηχανισμούς, έχουμε και την μάστιγα των fake news , που λένε και στο χωριό μου. Για να αποφύγω τον πειρασμό της εμπλοκής μου σε μια τόσο ελεεινή κατάσταση, αυτή τη φορά θα προσφύγω στη βοήθεια ενός  αρχαίου  παραμυθά, που στις μέρες μας θα αποτελούσε μια πολύ κοινή και ασήμαντη οντότητα.

Πρόκειται για έναν από τους σοφούς μύθους του Αισώπου και το αποτύπωμά του στη σημερινή πραγματικότητα, όπου  κυριαρχεί το παραμύθιασμα. Ύστερα από όσα ακούστηκαν από τους δύο ‘’ετερόφρονες’’ εθνικούς εκπροσώπους μας στο σοσιαλιστικό συνέδριο και την ‘’μονολιθική’’ διδασκαλία του Συνεδρίου του ΚΚΕ, προτίμησα την επιστροφή στην πρωτογενή μυθοπλασία  του Αισώπου. Ο αρχαίος μας ιδρυτής της  λογοτεχνικής αλληγορίας   , περιορίστηκε στην προφορική διδακτική μυθολογία του και δεν άφησε  κανένα γραπτό κείμενο, σε σημείο να αμφισβητείται από ορισμένους και αυτή η ύπαρξή του.  Χρησιμοποιεί  πολύ συχνά στους μύθους του την πονηριά της αλεπούς και έναν από αυτούς επέλεξα κι εγώ σε μετάφραση του κ. Ι.Μ.Κωνσταντάκου:

‘’ Μια φορά και έναν καιρό ο αετός και η αλεπού σύναψαν επίσημη φιλία μεταξύ τους και αποφάσισαν να κατοικήσουν ο ένας κοντά στον άλλον. Πίστευαν, βλέπετε, ότι η συναναστροφή τους θα αποτελούσε τεκμήριο της φιλίας τους. Ο αετός, λοιπόν, ανέβηκε πάνω σε πανύψηλο δέντρο και εκκόλαψε τους νεοσσούς του, ενώ η αλεπού γέννησε τα μικρά της στον θάμνο που βρισκόταν από κάτω. Μια μέρα όμως, την ώρα που η αλεπού είχε βγει να ψάξει για τροφή, ο αετός δεν έβρισκε τί να φάει. Έτσι, όρμησε κάτω στον θάμνο, άρπαξε τα μικρά της αλεπούς, και με αυτά έκαναν ωραιότατο γεύμα και ο ίδιος και τα αετόπουλά του. Όταν γύρισε η αλεπού και κατάλαβε τί είχε συμβεί, δεν στενοχωρήθηκε τόσο για τον θάνατο των παιδιών της, όσο για το ζήτημα της εκδίκησης: όντας πλάσμα της στεριάς η ίδια, πώς θα μπορούσε να κυνηγήσει εκείνον που πετούσε; Γι᾽ αυτό λοιπόν στάθηκε παράμερα και κατέφυγε στη μόνη διέξοδο που απομένει στους ανήμπορους και αδύναμους: εξαπέλυε κατάρες ενάντια στον εχθρό της. Εντούτοις, πριν περάσει πολύς καιρός, ήρθαν έτσι τα πράγματα που ο φταίχτης τιμωρήθηκε για την καταπάτηση της φιλίας. Συγκεκριμένα, μια φορά που κάποιοι χωρικοί θυσίαζαν ένα κατσίκι στο ύπαιθρο, ο αετός όρμησε καταπάνω τους και άρπαξε από τον βωμό ένα κομμάτι από τα εντόσθια του ζώου, αναμμένο ακόμη από τις φλόγες. Όταν το έφερε στη φωλιά του, φύσηξε πάνω στην ώρα δυνατός αέρας, και από τα μικρά και ξεραμένα φρύγανα της φωλιάς άναψε ζωηρή φωτιά. Έτσι έγιναν ολοκαύτωμα τα αετόπουλα (ήσαν, βλέπετε, ακόμη νεοσσοί πάνω στην ανάπτυξη) και έπεσαν κάτω στο έδαφος. Αμέσως έσπευσε εκεί η αλεπού και τα καταβρόχθισε όλα μπροστά στα μάτια του πατέρα τους..

Ο μύθος μας διδάσκει πολύ περισσότερα, θα περιορισθούμε όμως σε ελάχιστα χαρακτηριστικά πρακτικά παραδείγματα, αρχίζοντας από τη μακρινή Γαλλία του 1986-88. Ήταν η εποχή της αποκαλούμενης συγκατοίκησης του Προέδρου Μιτεράν, οπαδού του ‘’εφικτού σοσιαλισμού’’, με τον εκπρόσωπο της Κεντροδεξιάς, Σιράκ. Γελούσε και το παρδαλό κατσίκι σε κάθε παρουσία τους, αφού σε κάθε πρόσκληση του πρωθυπουργού, παρίστατο και ο Πρόεδρος και εξέφραζε και τις δικές τους – πολλές φορές διαφορετικές απόψεις. Δείγμα έλλειψης εμπιστοσύνης ή εντυπωσιασμού, αφού κατά βάθος αμφότεροι πειθαρχούσαν στις κοινοτικές αποφάσεις. Το αναφέρω διότι αποτελεί πιθανό ενδεχόμενο στις προσεχείς εκλογές, λόγω άρνησης συμμετοχής του σοσιαλιστή εκπροσώπου, να ενισχυθεί η θέση της ακροδεξιάς κυρίας Λεπέν.

Έρχομαι όμως και στις δικές μας ομοιότητες, αρχίζοντας από τη διττή σοσιαλιστική εκπροσώπηση της χώρας και με ισόβιο σχεδόν πρόεδρο της Σοσιαλιστικής διεθνούς τον κ.Γ.Α. Π. Τελικά  ποιος εκπροσωπεί τον σοσιαλισμό της χώρας και ποιες είναι οι σχέσεις του με τη διεθνή του χώρου!!! Δεν αναφέρομαι βέβαια σε άλλες διαφοροποιήσεις περί προοδευτικής ή σκέτης αριστεράς, που αποτελούν κατάλοιπα ενός παρελθόντος που  το διεκδικούν μεν πολλοί. Το αποδέχονται όμως  μόνο αν συνοδεύεται από  ‘’πρόσθετα’’ στολίδια, σαν να θέλουν να αποφύγουν  τη ‘’σχέση’’ με τις  3 του Σεπτέμβρη,  τον Πράσινο Ήλιο και άλλα παρόμοια.

Το παραμύθι που σας παρέθεσα  περιγράφει γλαφυρά τον τρόπο εκδίκησης που επέλεξε η αλεπού. ‘’Στάθηκε παράμερα και κατέφυγε στη μόνη διέξοδο που απομένει στους ανήμπορους και αδύναμους: εξαπέλυε κατάρες ενάντια στον εχθρό της’’. Μήπως αυτό σας θυμίζει κάποιους  σύγχρονους ‘’προοδευτικούς’’, που επιμένουν σε καθημερινές    μεθοδεύσεις  της αλεπούς των μύθων του Αισώπου!!!   Αντώνης

21ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΚΚΕ

 

             Συνέδριο του ΚΚΕ

 

 

Σε μια χώρα, που  εξακολουθεί να είναι δημοκρατική και οι ιδέες είναι απόλυτα ελεύθερες, εύχομαι καλή επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου επ’ αγαθώ του λαού της χώρας,

Πριν προχωρήσω σε οποιαδήποτε άλλη σκέψη, επιθυμώ να διευκρινίσω ότι είναι η πρώτη φορά και ελπίζω η τελευταία, που ασχολούμαι με αμιγώς κομματικό θέμα, με την πληροφορία ότι για τον κομμουνισμό ξέρω πολλά και εν πάση περιπτώσει περισσότερα από πολλούς συνέδρους. Έζησα για 12 χρόνια το σύστημα σε όλο το μεγαλείο του [απέκτησα παιδί και αντιμετώπισα σοβαρό πρόβλημα υγείας στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο και γνώρισα τα στρατεύματα του Συμφώνου Βαρσοβίας κατά την εισβολή τους στην Τσεχοσλοβακία, για να ‘’πνίξουν’’ την Άνοιξη της Πράγας.

Πάμε λοιπόν από την αρχή. Στα νιάτα μου οικοδόμος, όπως ήταν και ο πατέρας μου, υπήρξα ‘’φίλα προκείμενος’’, μέχρι που έφθασα στα όριά μου το 1968 στην Πράγα, όταν είδα τον γείτονά μου πολυολυμπιονίκη Emil Zatopek να χάνει τη θέση και τους βαθμούς του στο στρατό αλλά και τα  ολυμπιακά του μετάλλια, επειδή τόλμησε να υπογράψει τη κάρτα  σημαντικών ανθρώπων της χώρας , κατά της εισβολής. Εκείνο όμως που με οδήγησε στα άκρα και λίγο πριν τον αντικομουνισμό, ήταν το αιτιολογικό για την αφαίρεση των  Ολυμπιακών μεταλλίων, εκ των οποίων τρία [ στα 5.000, 10.000 και τον μαραθώνιο ] στην ίδια Ολυμπιάδα του  Ελσίνκι το 1952.

Ακούοντας  την επίσημη  δικαιολογία για την αφαίρεση των μεταλλίων, ότι τα κατέκτησε με την έμπνευση της κομμουνιστικής  ιδεολογίας και ότι η εισβολή έγινε για να απελευθερώσουν την χώρα από  προηγηθείσα Νατοϊκή, θυμήθηκα ένα παλιό ελληνικό ρήμα και τις ερμηνείες του ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, που αποδίδει πλήρως το συνολικό κατάντημα κάποιας ιδεολογίας.

Πρόκειται για το ρήμα ‘’βαυκαλίζω’’ που σημαίνει εξαπατώ ή καθησυχάζω κάποιον με ψεύτικες προσδοκίες.

μη βαυκαλίζεσαι με ψεύτικες ελπίδες. Συνώνυμα:  παραμυθιάζω (λαϊκότροπο) και η λέξη βαυκαλίζομαι  σημαίνει: παραμυθιάζομαι, εξαπατώ καθησυχάζω τον  εαυτόν μου με ψεύτικες   προσδοκίες.

 Διαλέγετε και παίρνετε λοιπόν για να μπορέσετε να ‘’χωνέψετε’’ και  το χόρτο που   σερβίρεται αφειδώς  σε ανάλογες περιπτώσεις στο ‘’εθισμένο’’ οπαδικό κοινό του Συνεδρίου,  με την ελπίδα να τσιμπήσει και κάποιος  απελπισμένος περαστικός.

Κανένας βέβαια δεν θα  μιλήσει στο Συνέδριο για το καθεστώς της Β. Κορέας , που  όλοι έχουν καταστεί ‘’εργάτες’’ της ηγεσίας, που κλαίνε ή γελάνε ομαδικά με εντολή  του μεγάλου ηγέτη. Δεν θα σας πουν ούτε τι θα κάνουν στην Κούβα,  τώρα που τους τελείωσαν οι αδελφοί Κάστρο και αν έχουν δει το τελευταίο ντοκιμαντέρ με τη σύγχρονη μιζέρια της χώρας που κάποτε αποτελούσε το καμάρι της Καραϊβικής. Έχουν πάθει αμνησία για όσα δολοφονικά συνέβησαν στην πλατεία Τιεν ναν μεν, ούτε θα αναφερθούν στο γεγονός ότι στο κομμουνιστικό Πεκίνο ζουν 100 [ οι περισσότεροι παγκοσμίως] πολυδισεκατομμυριούχοι  και  ότι στη μαμά του συστήματος Ρωσία, ‘’διεμοιράσαντο τα ιμάτιά της εαυτοίς’’ [ τον ιδρώτα του ρωσικού λαού] και γέμισε ο κόσμος από δισεκατομμυριούχους με νησιά- ακόμα και αυτό του Ωνάση- αγγλικές ομάδες, τον παγκόσμιο έλεγχο πετρελαίου και αερίου και της μόνιμης εξουσίας της χώρας, με απόφαση της γνωστής  νομενκλατούρας του καθεστώτος. Μπορώ να αναφερθώ σε χιλιάδες ακόμα ανάλογες περιπτώσεις και τα δεινά που επέφεραν για δεκαετίες στου λαούς που επικράτησαν. Έφεραν δε τους λαούς σε τέτοιο ιδεολογικό σοκ, ώστε στις περισσότερες από αυτές [ παράδειγμα Ουγγαρία] να οδηγήσουν το λαό στην αγκαλιά του φασισμού. Σταματώ εδώ διότι αυτά που αναφέρω είναι ήδη γνωστά αλλά προσπαθούν με ωραιοποιημένες εκφράσεις να τα μειώσουν ή να τα εξαλείψουν.

‘’Οφείλω όμως, για λόγους δικαιοσύνης, να αναφερθώ και στις χθεσινές τους επαγγελίες: Το θέμα του 21ου Συνεδρίου του ΚΚΕ είναι: «Δυνατό ΚΚΕ. Νους - καρδιά - οργανωτής της εργατικής λαϊκής πάλης για το Σοσιαλισμό»...

Θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για το 21ο Συνέδριο - Πρώτο κείμενο

Το Κόμμα ως καθοδηγητής του επαναστατικού εργατικού κινήματος, της κοινωνικής συμμαχίας στην πάλη για τον Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό. Ο απολογισμός και τα συμπεράσματα από τη δράση της Κεντρικής Επιτροπής και όλου του Κόμματος από το 20ό στο 21ο Συνέδριο’’

Τα αντέγραψα από το επίσημο πρόγραμμα του Κόμματος και θα αποφύγω τον σχολιασμό γιατί ντρέπομαι να βλέπω ποια ιδέα έχουν για τον σοσιαλισμό, τον οποίο συνδιεκδικούν στη χώρα μας δύο ακόμα κομματικοί χώροι. Αφήνω κατά μέρος  τον όρο επανάσταση, η οποία αποσκοπεί στην καταστολή καθεστώτων[ σαν της Λευκορωσίας] και όχι δημοκρατικά  εκλεγμένων κυβερνήσεων. Αναμένω λοιπόν να ξεκαθαρίσουν πρώτα το καθεστώς της ιδιοκτησίας  και του προτεινόμενου σοσιαλισμού και τα ξαναλέμε. Δεν παραβλέπω όμως το γεγονός της παντελούς απουσίας του όρου δημοκρατία ή δημοκρατικός, που αποτελούσα ανέκαθεν βασικό στοιχείο του τίτλου των κομμουνιστικών χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και όχι μόνο και αυτό με εμβάλλει σε πολλές σκέψεις. Ίδωμεν!!!

Η τσίπα που μας χαρακτήριζε σαν λαό  έχει χαθεί πλέον οριστικά και αμετάκλητα, διερωτώμαι όμως πως είναι δυνατόν να υπάρχουν συνάνθρωποί μας να πιστεύουν αυτές τις ΜΠΟΥΡΔΕΣ. Έχουν δει σε τι χάλι ζουν οι εργάτες στα καθεστώτα που υπόσχονται να μας οδηγήσουν;;; Εγώ τους έχω ζήσει  για 12   συναπτά χρόνια και έχω εντελώς διαφορετική άποψη, γι’ αυτό και σταματώ εδώ,  τιμώντας κάποιους από τους αγώνες του ΚΚΕ!!! Αν όμως χρειασθεί θα πω πολλά ακόμα που με έχουν φέρει  στα ψυχολογικά μου όρια.  Αντώνης

Η ΖΩΗ Σ' ΕΝΑ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ

 

Η ΖΩΗ Σ’ ΕΝΑ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ

 

Άκουσα λίγο πριν, σε μια εκπομπή της ΕΡΤ3, συνέντευξη ενός σκηνοθέτη μιας εκπομπής που θα προβληθεί απόψε, με τίτλο ‘’Μέσα από το τζάμι’’. Πρόκειται για τη ζωή στο γηροκομείο, όπως την γνώρισε ένα συνεργείο που έζησε μέσα στο ίδρυμα για ένα διάστημα τη ζωή των απόμαχων της ζωής. Ο σκηνοθέτης μίλησε για τις αρχικές επιφυλάξεις και ότι σιγά-σιγά οι κυρίες  άρχισαν να περιποιούνται τον εαυτό τους και να μετέχουν ενεργά στα όσα συνέβαιναν. Όταν ρωτήθηκε πως είδε τους τρόφιμους,  ανέφερε τον χαρακτηρισμό μιας έμπειρης εργαζόμενης στο ίδρυμα, που τους ονόμασε  ‘’παιδιά με γνώσεις’’. 

Δεν αμφισβητώ τίποτα από τα λεγόμενα του σκηνοθέτη, αλλά γράφω το σύντομο αυτό κείμενο πριν μεταδοθεί η εκπομπή και επηρεασθώ από τα όσα διαμειφθούν, πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό, τα ‘’παιδιά με γνώσεις’’ και κυρίως εμπειρίες, θα μας δώσουν μια εικόνα  διαφορετική από την πραγματικότητα.

Το γηροκομείο είναι προϊδεασμένο και συνεπώς θα έχει πάρει τα μέτρα του και ίσως μας θυμίσει και λίγο ’’Νταβός’’ και οι ίδιοι ‘’που άρχισαν να στολίζονται’’, θα μας μεταφέρουν σε οίκους προχωρημένης προστασίας των ‘’τιμημένων γηρατειών’’ που έλεγε ένας παλιός πολιτικός ηγέτης μας. Δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις του σκηνοθέτη και του συνεργείου του, που νομίζει ότι βίωσαν τη ζωή των τροφίμων, αλλά οι έρευνες δεν γίνονται έτσι στα φανερά, διότι σίγουρα δεν μπόρεσαν να δουν πως είναι η ζωή εκεί μέσα , την οποία φυσικά και δεν τους άφησαν να τη ζήσουν.

Όλη αυτή η καλοπροαίρετη διαδικασία, μου θυμίζει μια εποχή με τις ‘’παράγκες’’ στο ποδόσφαιρο, που ποτέ δεν φώτισαν τα στραβά και ανάποδα του ποδοσφαίρου, διότι και τότε είχαν προαναγγείλει τη λήψη μέτρων και τα παιδιά της πιάτσας του ποδοσφαίρου, εμφάνιζαν τα γήπεδα σαν τη ‘’Σκάλα του Μιλάνου’’.

Αυτό που θα δούμε απόψε θα είναι στο μεγαλύτερο μέρος, εκείνο που θα θέλαμε να φανεί , με τη συμμετοχή και των ίδιων των ’’ γνωστικών παιδιών’’, διότι εκεί είναι πια το σπίτι τους και ξέρουν ότι αν δεν το στηρίξουν θα πέσει να τους πλακώσει. Αν τυχόν ακουστούν κάποια παράπονα θα προέρχονται από εκείνους που θα επιδιώξουν ‘’να το συκοφαντήσουν’’ διότι απορρίπτουν τον εγκλεισμό που κάποιοι άνθρωποι ή οι συνθήκες τους επέβαλαν. Οι υπόλοιποι απλά θα συμβιβαστούν, όπως κάνουν οι απόμαχοι της ζωής, αφού δεν έχουν τρόπους διεκδίκησης και δέχονται τη μοίρα τους,   για να μη χάσουν και τα ελάχιστα ‘’κεκτημένα’’ τους. O TEMPORA O MORES, που έλεγαν οι αρχαίοι μας καλοί γείτονες, οι Λατίνοι.

Θυμάμαι και εγώ παλιότερα,  νόμιζα ότι κατανοούσα τη ζωή των γονιών μου – που ζούσαν στο σπίτι και όχι σε ίδρυμα –αλλά τώρα που εκείνοι έφυγαν και περιμένω την δική μου σειρά στα πρόθυρα των 88, αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποι έχουν τη δική τους σκηνοθεσία. Αφήνουν να διαρρεύσουν εντυπώσεις ευτυχίας ή δυστυχίας για να ευχαριστήσουν ή να μη δυσαρεστήσουν τα παιδιά τους, που τους προσφέρουν τα τελευταία δείγματα της  φροντίδας που επιτρέπουν οι ‘’μοντέρνοι’’ καιροί μας. Ευτυχώς που όλοι μας κρύβουμε μέσα μας ένα καλό ηθοποιό και παίζουμε το ρόλο μας με τρόπο που δεν δίνει  στους δικούς μας πρόσθετα βάρη, γνωρίζοντας ότι είναι ήδη φορτωμένοι από τη δική τους σκληρή πραγματικότητα. Αναφέρομαι βέβαια σε αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε καλά γεράματα, διότι ατυχώς είναι γνωστά και τα κακά, που απεύχομαι να συμβαίνουν, αν και η σύγχρονη εποχή  τα έχει όλα και απλώς τους δίνει ελκυστικά ονόματα για προσχηματικούς λόγους.

Θα αποφύγω να δω το αποψινό επεισόδιο της ΕΡΤ3 στις 21.30, γιατί δεν θέλω να χαλάσω την ατμόσφαιρα που έφτιαξα για το παρόν και το ενδεχόμενο αύριο μου που πιθανόν να στηρίζεται σε φρούδες ελπίδες, που θεωρώ όμως καλύτερες από την απελπισία, που δίνει ένα ανάλογο ίδρυμα, όπως έδειξαν και  τα γνωστά  διεθνή ξεκαθαρίσματα της πανδημίας . 

Αντώνης [ ένα παιδί με γνώσεις και γνώση που δεν μπορεί πια να χρησιμοποιήσει  παραγωγικά για το κοινωνικό σύνολο].