ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ

 

ΤΑ  ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ  ΤΟΥ  ΠΑΠΠΟΥ  ΚΑΙ  ΤΗΣ  ΓΙΑΓΙΑΣ

                   Η  ΤΟ  ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣΜΑ;;;

 

Ένα ακόμα βράδυ αϋπνίας, με οδήγησε  πρωί – πρωί   στον υπολογιστή μου,  να καταγράψω κάποιο από τα θέματα που ο εγκέφαλός μου επεξεργάσθηκε   στη διάρκεια της  ατέλειωτης νύχτας. Το πρωινό ψιλόβροχο όμως , μου θύμισε τη ‘’συννεφιασμένη  Κυριακή’’ του Τσιτσάνη και με οδήγησε σε μια συναισθηματική ενδοσκόπηση, αναφορικά με τα αποκαλυπτόμενα νέα μεγέθη της εξόντωσης των απόμαχων της ζωής.  

 Η πανδημία με τους  ομαδικούς θανάτους   τρόφιμων των ιδρυμάτων  ηλικιωμένων, αποκάλυψε τη φροντίδα  για τα ‘’τιμημένα γηρατειά’’ από τον  κρατικό και τον ιδιωτικό τομέα περίθαλψης. Οι συνεχιζόμενες αποκαλύψεις , μας δείχνουν ότι η κατάσταση αυτή  ξεπερνά κάθε φαντασία, αφού οι απόμαχοι της ζωής αντιμετωπίζονται με μεθόδους που δεν χωράει  ο ανθρώπινος  νους. Εντυπωσιάζει δε ο φαρισαϊσμός  των συγγενών των έγκλειστων  γερόντων, που δήθεν  ‘’ξαφνιάστηκαν’’  από τις αποκαλύψεις, αφού οι ίδιοι τους εγκατέλειψαν στα  κολαστήρια αυτά, με οικονομικά μόνο κριτήρια.  Οι παλιότεροι θα θυμούνται ασφαλώς τα αντίστοιχα ‘’ιδρύματα της αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω’’ και τα τεράστια έσοδα που απέφερε το πρωτόγνωρο πάρκινγκ των  παλαίμαχων της ζωής. Αυτή είναι δυστυχώς  η μοίρα των γεννητόρων, αφού αμφισβητείται ακόμα και ο ρόλος τους, ο οποίος ενδέχεται  να ανατεθεί σε ‘’εκκολαπτήρια’’, για να ανταπεξέλθει στις  ‘’εγγενείς αδυναμίες’’ της νέας  οικογενειακής δομής!!!

Όπως επανειλημμένα έχω γράψει, ο νέος τρόπος ‘’περίθαλψης’’ των ηλικιωμένων, απαλλάσσει την κοινωνία αλλά και τις οικογένειές τους ,από το ‘’βάρος’’ των απόμαχων της ζωής και από αυτούς τους ίδιους, διευκολύνει τον παράνομο πλουτισμό των κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενων  οίκων ευγηρίας  και συμπτωματικά  διευκολύνει και το ασφαλιστικό!!! Προφανώς δεν πρόκειται περί αυτού αλλά τελικά, ευκαιρίας δοθείσης – που λέγαμε παλιά –  ζημιωμένοι βγαίνουν και πάλι οι  ανήμποροι  , που   θυσιάζονται  στον Μολώχ του σχεδιαζόμενου νέου τρόπου διάρθρωσης των μελλοντικών ‘’οικογενειών’’..

 Το κακό είναι ότι γίναμε πολλοί οι υπερήλικες και η επιστήμη συνεχώς ανεβάζει το προσδόκιμο επιβίωσης και αυτό δημιουργεί προβλήματα σε όλους, μα κυρίως  στους ίδιους τους γέρους και απόμαχους της ζωής. Η ετυμολογία της λέξης προσδόκιμος εμπεριέχει άλλωστε την έννοια της αναμονής με δέος  και η επιβίωση δεν προσδιορίζει ποιότητα και  διάρκεια. Διερωτώμαι λοιπόν, αφού δεν τους  χρειάζονται πια τους απόμαχους , γιατί ασχολούνται με την μακροζωία τους;;; Ας το κάνουν επιλεκτικά για όσους ενδιαφέρονται να διαιωνισθεί  το ‘’είδος’’ τους, προστατεύοντας και τον δημόσιο κορβανά και οι λοιποί στον Καιάδα. Είναι πιο έντιμο και ανώδυνο και κυρίως προστατεύει την αξιοπρέπεια που ‘’έκτισαν’’ γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους με κόπους και θυσίες. Από το θείο δράμα προκύπτει σαφώς η απάντηση: Αντί του μάννα χολή,  αφού οι γέροι  δίνουν τόπο στα νιάτα και ξέρουν να συγχωρούν!!!

 Παραθέτω κάποιες επιλεγμένες στροφές από ένα ποίημα του Ι. Πολέμη, που  προφητικά και πολύ παραστατικά περιγράφει τη θέση των απόκληρων της  κοινωνίας . Μια ειδική διασκευή του ποιήματος, αποτέλεσε τους στίχους της γνωστής νυχτωδίας του Νίκου Χατζηαποστόλου ‘’νερωμένο κρασί’’:

Ό, τι κι αν είχε το ‘χασε, γυναίκα, βιός, παιδιά του·
τίποτε δεν τ’ απόμεινε στερνή παρηγοριά.
Πέταξ᾿ ἡ έννοια από το νου κι η ελπίδ᾿ απ᾿ την καρδιά του
κι η υπομονή εμαρμάρωσε στα στήθη του βαριά.

«Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη,
τί το νερώνεις το κρασί, και πίνω απ’ το ξανθό,
και πίνω κι απ’ το κόκκινο κι  από το γιοματάρι
κι  από το σώσμα το τραχύ, πίνω και δε μεθώ;

Δεν ήρθα για ξεφάντωμα, μήτε για πανηγύρι,
ήρθα να βρω τη λησμονιά στο θάνατο κοντά!»
Κι ο κάπελας γεμίζοντας και πάλι το ποτήρι
με θλιβερό περίγελο στα λόγια του απαντά:

«Τί φταίω εγώ αν τα δάκρυα που απελπισμένος χύνεις
πέφτουν μες στο ποτήρι σου, σταλαγματιές θολές,
και το νερώνουν το κρασὶ κι αδύνατο το πίνεις;
Τί φταίω εγώ κι αν δε μεθάς, τί φταίω εγώ κι αν κλαίς;»

Εκεί πια που φθάσαμε, το κακό δεν περιορίζεται  στους παρείσακτους της διαμορφούμενης νέας ‘’προοδευτικής’’ κοινωνίας αλλά και στη μορφή της νέας οικογένειας, που δείγματά της καταλαμβάνουν τα καθημερινά δελτία ειδήσεων, με ενδοοικογενειακή βία, παντοειδείς  κακοποιήσεις  ακόμα και των παιδιών τους και διάλυση κάθε στοιχείου συνεκτικότητας. Το αστείο είναι ότι αναζητούμε λύση στην υπαγωγή της γυναίκας σε ειδικό είδος του ανθρώπινου γένους , αντί  να ενταχθεί η βία εναντίον της σε ιδιώνυμο αδίκημα και να επισύρει βαρύτατες ποινές.

Ελπίζω οι δημιουργοί της παγκόσμιας νέας τάξης πραγμάτων να μην επικαλεσθούν τα λόγια  του κάπελα για  όσα διαπράχθηκαν διεθνώς σε βάρος των αθώων ηλικιωμένων. Τι να τους κάνουν , αφού δεν τους θέλουν  ή δεν τους  χρειάζονται πια;;; Κάποτε  τους είχανε στο σπίτι για να κάνουν χρήση της εμπειρίας τους, να  φροντίζουν τα παιδιά και να τους λένε όμορφα και διδακτικά παραμύθια.

Αν κρίνουμε από όσα αναφέρονται για ένα συγκεκριμένο ‘’οίκο’’ των Χανίων,  που προφανώς δεν είναι τα μοναδικά, διερωτώμαι ‘’τι άλλο θα δουν τα μάτια μας’’ στην  αμοραλιστική μας εποχή ;;; Είναι πολλά αυτά που έχουν προηγηθεί στο όνομα της προοδευτικότητας, για τα οποία και να ήθελα δεν θα μπορούσα να αναφερθώ, αφού  έχουν διεθνώς περιληφθεί στις  σύγχρονες ‘’ατομικές ελευθερίες’’. Εγώ μεν δεν θα μπορέσω  να μιλήσω για όλα αυτά, γιατί ‘’θα θεωρηθώ παράνομος’’ αλλά και δεν θα προλάβω –λόγω ηλικίας- να δω τα χάλια της κοινωνίας που ετοιμάζεται  και θα χτυπάνε όλοι τα κεφάλια τους στον τοίχο. Δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις για να καταλάβει κανείς το σωστό, αρκεί να βγάλει τις παρωπίδες και να το θέλει πραγματικά.

Τα ίδια άλλωστε έγιναν και με την ‘’προστασία του περιβάλλοντος’’ και βλέπετε τις  συνέπειες, γιατί η φύση αργά μεν αλλά πάντοτε εκδικείται!!! Κάποιοι όμως εμμένουν  στην   επιστροφή στα στερεά  καύσιμα, επειδή δήθεν το κάνει και  η Γερμανία ή άλλες χώρες, ενώ πρόκειται για φασιστική επιλογή προς  άγρα ψηφοφόρων. Άλλοι πάλι – θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου – ανέτρεψαν την κοσμοθεωρία για τα ‘’κατά φύσιν και παρά φύσιν πραττόμενα’’.

Για όλους αυτούς τους λόγους , δεν θα αναφερθώ σε ‘’παρανομίες’’ και ας μην συμφωνώ, αλλά κανείς δεν μπορεί να μου απαγορεύσει να επισημάνω κάποια αρνητικά αποτελέσματα, που έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους. Περιθωριοποιήθηκαν  στην πράξη παππούδες και γιαγιάδες και όσοι έχουν επιβιώσει του σύγχρονου ‘’ξεπαστρέματος’’ δεν είναι αποδεκτοί να προσφέρουν  τις εμπειρίες τους ή τις υπηρεσίες στα εγγόνια τους. Αυτά βέβαια με την προϋπόθεση ότι θα ‘’βρεθούν’’ ζευγάρια που θα μπορούν και θα  θελήσουν να μπουν στην παραγωγική διαδικασία των παιδιών και δεν θα προσφύγουν στα κατά παραγγελία ή και τα ετοιματζήδικα‘’, γιατί και αυτό  αναμένεται  !!!

Θέλω  να αναφερθώ συνοπτικά και μέσα  στα όρια των δικαιωμάτων μου που δεν παραβιάζουν τις ‘’σύγχρονες  ατομικές ελευθερίες’’ , στην αέναη προσφορά των ηλικιωμένων της παλιάς ελληνικής οικογένειας και όχι μόνο. Πρόκειται για τη γενικότερη φροντίδα των εγγονιών τους και τα παιδικά παραμύθια που αποτελούσαν ή διαμόρφωναν τις πρώτες προσλαμβάνουσες γνώσεις τους.

 Θυμάμαι τον πασίγνωστο παιδοψυχίατροι Δρα Σπόκ, του οποίου το βιβλίο ‘’ φροντίδα για το μωρό και το παιδί’’  αποτέλεσε τη βίβλο ανατροφής των παιδιών για περισσότερα από 50 χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου. Είναι αλήθεια ότι την εποχή εκείνη είχε ταυτισθεί με τη γενιά των  Χίπις, στις μεγάλες διαδηλώσεις κατά των πυρηνικών και του πολέμου στο Βιετνάμ. Στις  νεώτερες εκδόσεις του  κατέστησε σαφές ότι οι γονείς πρέπει να είναι αποφασιστικοί απέναντι στα παιδιά
 και  στις τελευταίες εκδόσεις της «βίβλου» του υπογράμμιζε ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη από ακλόνητες αξίες και ότι οι γονείς
 δικαιούνται τον σεβασμό τους.  «Συνειδητοποίησα ότι πολλά από τα προβλήματά μας οφείλονται στον θάνατο των
πνευματικών αξιών», δήλωσε το 1992 σε συνέντευξή του, στην αναθεωρημένη έκδοση του πρώτου του βιβλίου, το οποίο εμπλουτίστηκε και με κεφάλαια για τα ναρκωτικά, την αντισύλληψη και το διαζύγιο.

Φοβάμαι ότι μπορεί να απαγορευθεί και πάλι όπως έγινε επί κ. Άγκνιου, που κατηγορήθηκε – όπως ο Σωκράτης – για καινά δαιμόνια , επειδή  διαφωνούσε για τον πόλεμο στο Βιετνάμ.  Ποιος μιλάει πια σήμερα για πνευματικές αξίας, οικογένεια και σεβασμό στους γονείς που έχουν αρχίσει να αντιμετωπίζουν τους υπερήλικες σαν τις μάγισσες τον μεσαίωνα!!! Στην πυρά λοιπόν οι γέροι για να παραδειγματισθούν οι νεώτεροι!!!    Αντώνης

ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΣΙΝΕΜΑ

 

      ΣΑΝ  ΠΑΛΙΟ  ΣΙΝΕΜΑ

                 ΑΤΑΛΆΝΤΗ  1940-1949

 

 

 

Ξεσκονίζοντας  τα κατάβαθα των αναμνήσεών μου , προσπαθώ να ζωντανέψω μνήμες από την πιο σκληρή δοκιμασία του λαού μας, φέρνοντας στο φως,   στιγμιότυπα  που έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα τη μακρινή μου προσωπική διαδρομή. Μη φανταστείτε ότι κάτω από τον βαρύγδουπο αυτό τίτλο κρύβεται μια αυτοβιογραφία –που δεν θα ενδιέφερε  απολύτως κανένα- ή κάποια σημαντική αποκάλυψη . Πρόκειται απλά για την αποτύπωση ‘’σκηνών’’ από τον τρόπο ζωής  και τα συμβάντα της  επαρχιακής μας κωμόπολης, όπως τη βίωσε ένα παιδί της  περιγραφόμενης εποχής [ τα χρόνια του πολέμου μέχρι και τον εμφύλιο.]

Γράφω σε πρώτο πρόσωπο για να στηρίξω την  αυθεντικότητα των γεγονότων, όπως τα είδαν τα αθώα τότε παιδικά μου μάτια και τα συγκρατεί η πολύπειρη  πια γεροντική μου ανάμνηση. Πρόκειται για ένα έργο που συνεχίζει να εξελίσσεται μέσα μου , χωρίς διακοπή ή διακυμάνσεις των χαρακτηριστικών του. Θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και  τραγωδία,  αλλά δυστυχώς απουσιάζει το βασικό χαρακτηριστικό της, δηλαδή ο  από μηχανής θεός, που θα μπορούσε – έστω και περιστασιακά – να  είχε δώσει ευνοϊκότερες λύσεις στο καθημερινό λαϊκό μαρτύριο. 

‘Ήμουν ένα από τα ‘’παιδιά μιας τυπικής γειτονιάς‘’- όταν ακόμα αυτή αποτελούσε  κοινωνική κυψέλη των ανθρώπων - πρόθυμο   να συνδράμει γείτονες και συγγενείς σε   ανάγκες , που δυσκολεύονταν    να διεκπεραιώσουν μόνοι τους .  Υπήρξαν  και περιπτώσεις   που κάποιοι  παραγνώριζαν τις άλλες υποχρεώσεις των παιδιών,  προτάσσοντας τις δικές τους, γιατί γνώριζαν ότι ο σεβασμός ή τα ‘’πρέπει’’ της εποχής θα τους ‘’ευνοούσαν’’.  Προσωπικά υπολογίζω ότι τότε βιώναμε την εποχή που πρωτόγινε λόγος για    ελληνικό φιλότιμο. Ακολουθεί η παρουσίαση ενδεικτικών περιπτώσεων, που δείχνουν το κλίμα και τις συμπεριφορές της εποχής, αρχίζοντας από κάτι θετικό, που χρωμάτισε λίγο την ‘’μουντή’’ ατμόσφαιρα και άμβλυνε τις δραματικές  τοπικές εντυπώσεις της εποχής.

Στην κεντρική πλατεία της πόλης, δίπλα στην εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων, στήθηκε μια μεγάλη σκηνή, που αποτέλεσε τον χώρο παραστάσεων της θεατρικής οικογένειας Βασίλη Στρατηγού, στην οποία έπαιρναν μέρος και τα μικρά τότε  παιδιά τους, ο Στέφανος, η Στέλλα, η Αλέκα και η Ρένα. Οι παραστάσεις τους με τα γνωστά   κωμειδύλλια , της Γκόλφως, της Γενοβέφας και του Αγαπητικού της βοσκοπούλας, έδιναν στους θεατές  το απαραίτητο ‘’ηρωικό’’ στοιχείο, καλύπτοντας και τις συναισθηματικές ανάγκες του κοινού. Το  αντίτιμο του εισιτήριο ήταν σε είδος [αβγά, λάδι, αλεύρι κλπ] , καλύπτοντας   ανάγκες ομαδικές, οικογενειακές και  διαρκείας!!! Αποτέλεσε κι αυτό μια ανάσα διαφυγής αλλά και ‘’παιδείας’’, σε μια περιοχή με υψηλό τότε ποσοστό αναλφαβητισμού και ελάχιστες προσλαμβάνουσες παραστάσεις πολιτισμού.

Το θέατρο Σκιών , εμφανίστηκε  αργότερα, στην ταράτσα των αδελφών Παπουτσή στο κέντρο της πόλης και αφού είχαν εκλείψει οι φόβοι των ξένων κατακτητών. Έτσι προτίμησε να μας ταξιδέψει από τη Γη στη Σελήνη ή να ρίξει το βάρος του στις πονηριές του Καραγκιόζη στον μπάρμπα-Γιώργο και τον Χατζιαβάτη‘’ ή να προβάλει τις πολλές αναπάντητες απορίες που βασάνιζαν το κολλητήρι. Εδώ τελειώνει το διασκεδαστικό μέρος της αφήγησης και μπαίνουμε στα δύσκολα!!!

Οι Γερμανοί, με την είσοδό τους στην πόλη, εγκατέστησαν τους επί κεφαλής τους στο γειτονικό σπίτι Μ. Ροδιτάκη – 100 μέτρα από το δικό  μου – με γραμματέα έναν Αυστριακό λοχαγό τον Γιόζεφ. Αποτελούσε καθημερινό στήριγμά μου, μου έδινε μολύβια και λευκή γραφική ύλη για τις σχολικές μου ανάγκες και όταν δεν τον έβλεπαν άλλοι, μου παραχωρούσε μέρος του πλούσιου  πρωινού του, που μου έλλειπε όπως  στους περισσότερους..  Ο Ιωσήφ – όπως τον αποκαλούσαν στη γειτονιά - ήταν πολύ φιλικός και αγαπητός από όλους που τον γνώρισαν.

Κάποια μέρα, συνόδευε με μοτοσυκλέτα μια φάλαγγα μεταφοράς καυσίμων και στον κεντρικό δρόμο – στο ύψος της σημερινής πλατείας-  ένα βυτιοφόρο πήρε φωτιά. Στην προσπάθειά του να προλάβει την έκρηξη και τις ενδεχόμενες συνέπειες στην πόλη, πήδηξε στο φλεγόμενο αυτοκίνητο και πυροβόλησε επανειλημμένα  τρυπώντας το βυτίο. Το αποτέλεσμα ήταν εκτεταμένα εγκαύματά του, τα οποία έσπευσαν να γιατρέψουν με πρακτικές μεθόδους, όλες οι γυναίκες της γειτονιάς. Δεν καθυστέρησε βέβαια και η  επίσημη μεταφορά του σε νοσοκομείο και η σωτηρία του, με  εμφανή όμως εγκαύματα.

Αργότερα χαιρέτησε τη γειτονιά, λέγοντάς μας ότι τον στέλνουν με μικρό πολεμικό πλοιάριο  στην Κρήτη μαζί  άλλους  Γερμανούς αλλά και κάποιους Έλληνες συνεργάτες τους. Το πλοίο αυτό δεν έμελλε να φθάσει στον προορισμό του, γιατί το βούλιαξαν οι ίδιοι οι Γερμανοί μετά το Σούνιο. Μάθαμε  ότι ο  Ιωσήφ, αποδείχτηκε κατάσκοπος των Άγγλων και πλήρωσε με τη ζωή του το τίμημα της δράσης του , η  γειτονιά  όμως τον έκλαψε σαν πραγματικό φίλο της .

Τελειώνοντας το καθημερινό ωράριο του σχολείου, περνούσα από το σπίτι της γιαγιάς, η οποία με ‘’φόρτωνε’’ σε ένα γάιδαρο για να μεταφέρω το φαγητό των ‘’θείων’’ που εργάζονταν στα κτήματα, σε δυο ή και τρείς διαφορετικές περιοχές και μετά επέστρεφα στο σπίτι μου για το δικό μου γεύμα  και τη μελέτη των μαθημάτων, μετά την υποχρεωτική  σύντομη μεσημβρινή ‘’σιέστα’’. Το τελευταίο   δεν γινόταν μόνο για την υγεία των παιδιών αλλά κυρίως για τη μητέρα, που αναζητούσε κάποιες στιγμές ‘’ να ησυχάσει το μυαλό  της’’, για  να σκεφθεί και να πραγματοποιήσει ένα μέρος των ατέλειωτων   και πάντα ‘’χειροποίητων’’, καθημερινών  οικιακών υποχρεώσεων. Τα παιδιά συμμετείχαν επίσης σε όλες τις εργασίες του σπιτιού και μετά τον σχετικό έλεγχο της μητέρας , μπορούσαν να ‘’παίξουν’’ με τα ‘’καλά παιδιά ’’  της γειτονιάς και πάντα μέσα στο οπτικό της πεδίο !!!  

Από τις  διάφορες αυτές ‘’γάιδαρομεταφορές’’ μου, συγκρατώ  σημαντικά περιστατικά, αφού βρέθηκα αρκετές φορές σε ‘’πλαϊνά χαντάκια ‘’ του δρόμου, όταν τρόμαζε το ζώο, είχα συναντήσεις με γερμανικές περιπόλους ή επιχειρήσεις ανταρτών στην περιοχή και βίωσα  το χρονικό  θανάτου ενός πεινασμένου.

 Στη διάρκεια της λιμοκτονίας ,  πολλοί Αθηναίοι   έφθασαν στην περιοχή μας , προς αναζήτηση τροφής, η οποία όμως είχε  σχεδόν εξαντληθεί . Κάποια μέρα είδα έναν  από αυτούς, ακουμπισμένο στον τοίχο του Αι-Θανάση, που περνούσα καθημερινά δίπλα του,  να φωνάζει ‘’πεινάω…. πεινάω’’. Το ίδιο θέαμα συνάντησα και τις επόμενες λίγες ημέρες, χωρίς να παρατηρήσω κάποια κίνηση βοήθειας από τους περίοικους. Μια μέρα όμως το πεινάω δεν ακουγόταν πια και στην επιστροφή μου είδα το άψυχο σώμα  του , πεσμένο στο δρόμο. Παρά την εξοικείωσή μας με τον θάνατο,  αυτή τη φορά  προβληματίστηκα ιδιαίτερα.

Εγώ, ένα παιδί 6-7 ετών τότε, ελάχιστα μπορούσα να κάνω, αλλά ένοιωθα τύψεις που δεν σταμάτησα να του προσφέρω το υποτυπώδες φαγητό που μετέφερα   στους εργαζόμενους συγγενείς μου, για να απαλύνω την πείνα του. Στην πράξη όμως, κανείς δεν μπορούσε να σώσει, αυτόν και  χιλιάδες άλλα θύματα τις πείνας του 1941, που αποτέλεσε το πιο οδυνηρό συναίσθημα της εποχής και ιδιαίτερα για τις μεγαλουπόλεις.  Οι ντόπιοι  προσπαθούσαν να εντοπίσουν τα ελάχιστα τελευταία προϊόντα που  μπορούσε ακόμα  να διαθέσει η μάνα γη .

Δεν έπαυσα ποτέ να νοιώθω ενοχές για την παιδική μου αυτή παράλειψη, αν και ήμουν και ο ίδιος πεινασμένος και αδύναμος να δώσω λύση σε ένα πρόβλημα που οδήγησε οικογένειες να ξεπουληθούν  στους μαυραγορίτες για ένα κομμάτι ψωμί,  για να σώσουν τους δικούς τους από το μαρτύριο της πείνας.

Μετά τη μελέτη των μαθημάτων , πήγαινα στις δυο-τρεις γειτόνισσες μου  για να κάνω τα ψώνια της ημέρας από ένα ‘’μπακάλικο’’ της πόλης. Μία από αυτές, η θεια-Ρόδα, μου έδινε μια λίστα των επιθυμιών της και ένα χαρτονόμισμα, λέγοντάς μου με τα ρέστα να πάρω καραμέλες. Θυμάμαι πολύ καλά ότι ποτέ δεν υπήρξαν ρέστα, αφού τα υπολόγιζε πάντα με απόλυτη  ακρίβεια. Ας είναι καλά ο υπάλληλος του μαγαζιού που μου έδινε καραμέλες και ‘’στραγάλια’’, γιατί προτιμούσα το μαγαζί τους, για όλες τις αγορές της γειτονιάς.

Μια άλλη γειτόνισσα, η θεια-Κυράστα, παρότι είχε δυο παιδιά , μου  εμπιστευόταν  το ‘’κατέβασμα’’ των αμύγδαλων. Όταν ήταν ο καιρός τους, έβγαινε  στο πέρασμα προς το σπίτι μου, λέγοντας : Αντωνάκη θα έρθεις αύριο που έχει καλό καιρό, να κατεβάσουμε τα αμύγδαλα;;; Επειδή οι αμυγδαλιές της ήταν πολύ ψηλές, το κατέβασμά τους απαιτούσε να σκαρφαλώσω στα δέντρα και με ένα ‘’καλάμι’’ να  ‘’τινάξω’’ τα κλωνάρια, μέχρι να πέσει και το τελευταίο, διαδικασία που έκρυβε και κινδύνους. Δόξα τω Θεώ από τύχη ή την προσοχή μου δεν υπήρξαν απρόοπτα. Στη συνέχεια έπρεπε να τα μαζέψω, γεμίζοντας δυο-τρία τσουβάλια  και μου έδινε σαν  αμοιβή μου μια παιδική ‘’χούφτα’’ αμύγδαλα και αμέτρητα καλά λόγια, με την  μόνιμη επωδό, αποφεύγω τον αδελφό σου, γιατί εκείνος βάζει και στην τσέπη του!!!

Αυτή ήταν μια συνηθισμένη μέρα για πολλά  παιδιά της ηλικίας μου και ίσως με αυτό τον τρόπο προσπερνούσαμε  τους φόβους και την πείνα μας και κυρίως μέναμε υπό τον ‘’έλεγχο’’ των γονιών μας, που οι ανάγκες  επιβίωσης της οικογένειας, δεν τους άφηναν πολλά περιθώρια για κάτι καλύτερο. Ελπίζω ότι οι ελάχιστες αναφορές μου στις συνθήκες διαβίωσης , φωτίζουν έστω και αμυδρά την πιο σημαντική εποχή της χώρας μας.  Ένα ρεαλιστικό δείγμα της εποχής μας δίνουν κάποιες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, οι οποίες  δεν ξέρω γιατί, δεν συγκίνησαν ποτέ ιδιαίτερα τους νέους μας.

 Σε αντιπαραβολή με τους καθημερινούς χουλιγκανισμούς, τις ληστείες εσχάτως δε και δολοφονικά  περιστατικά, θεωρώ θετική την υπόμνηση σκηνών  του  παρελθόντος, που χαρακτήριζε τουλάχιστον η αλληλεγγύη των γενεών, που  μάλλον μας έχει εκλείψει. Αντώνης

ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ

 

                      ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΠΙΒΊΩΣΗ

                         Εμπειρική  Ανάλυση

 

 

Η τριήμερη συζήτηση της ψευδεπίγραφης ομαδικής δυσπιστίας προς την κυβέρνηση, με το ‘’πεζοδρομιακό’’ λεξιλόγιο   και τα ασύστολα ψεύδη που ακούστηκαν, με αναγκάζουν να στραφώ σε  θέματα της δικής μου επιλογής,  αφού η ‘’στημένη’’ παράσταση αποτελεί θέμα και θέαμα προς αποφυγήν. Σκέπτομαι μάλιστα ότι προσβάλλει την αισθητική των θεατών και ακυρώνει το ενδεχόμενο ενασχόλησης με τα κοινά  σοβαρών προσωπικοτήτων. Με έκπληξη και τρόμο διαπιστώνω ότι η κατάσταση αυτή συνεχίζεται και μετά το πέρας της συζήτησης με μια  αυθαίρετη ‘’κατάληψη’’ της έδρας της Βουλής, από άτομο που ψηφίστηκε για να την υπερασπιστεί.

Το ‘’βουλευτιλίκι’’ αποτελούσε κάποτε σοβαρό κριτήριο για ένα πλούσιο γάμο, στις μέρες μας  όμως έχει καταστεί ένα  επικερδές επάγγελμα και  ενίοτε μέσο ανέλιξης ανεπάγγελτων, καταληψιών,  κομματικών αφισοκολλητών και οπορτουνιστών. Οι γνωστοί ισχυρισμοί   περί ‘’εθνικής προσφοράς’’ αποτελούν πια φήμες που περιορίζονται στο περιστύλιο του κοινοβουλίου και  απλά σώζουν τα προσχήματα , για αρκετούς  από τους παρεπιδημούντες στο εσωτερικό του.

Δεν γνωρίζω και στην ηλικία μου δεν με ενδιαφέρει πια η άποψη των ειδικών  για τη διάκριση μεταξύ  ζωής και επιβίωσης, χωρίς να παραβλέπω το έργο τους . Πριν προχωρήσω στην ανάλυση των σημαντικών διαφορών θα αναφερθώ  στις βασικές παραδοχές για κάθε μια από τις δυο αυτές καταστάσεις.

Ζωή είναι η γενική κατάσταση που διαφοροποιεί τα ενόργανα όντα από τα άψυχα αντικείμενα και τους νεκρούς οργανισμούς,  χαρακτηρίζεται δε από σημαντικές λειτουργίες όπως η αύξηση, η αναπνοή,  η διατροφή, η αναπαραγωγή και η διάρκεια [ από την γέννηση μέχρι τον θάνατο]. Επιβίωση είναι η διατήρηση της ζωής μέσα σε αντίξοες συνθήκες και η συνέχιση  της ύπαρξης μας , με περιορισμό ή  απουσία  των  σημαντικών αυτών λειτουργιών  και παντελή σχεδόν έλλειψη ποιότητας. Επισημαίνω ότι προσωπικά βρίσκομαι ήδη από καιρό στη δεύτερη  φάση και τη γνωρίζω πολύ καλά,  με μοναδική  δράση τη γραφή και συγγραφή,  για να σκοτώνω την ώρα μου και μόνο!!!

Τη  βασική  διαφορά  ανάμεσα στις δυο  αυτές καταστάσεις τη διαπιστώνει κανείς όταν επιζήσει ενός έκτακτου γεγονότος, ατυχήματος ή  πολέμου και  όταν η ζωή του ατόμου  οδηγείται προς το  τέλος  – βίαιο ή φυσιολογικό .Υπάρχουν περιπτώσεις  που  αυτή μπορεί προοδευτικά να βελτιωθεί και η ζωή να  επανακτήσει την ποιότητα της – περιορισμένη ή και πλήρη. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο  και γι΄αυτούς που εγγίζουν το προσδόκιμο  όριο!!!

Η προσδοκία έχει να κάνει μόνο με τον  υπολειπόμενο χρόνο και την ελπίδα ότι η συνέχεια δεν θα επιδεινωθεί περισσότερο, διότι η φάση αυτή της ζωής χαρακτηρίζεται από ένα σύνολο μη αναστρέψιμων  και απρόβλεπτων εσωτερικών και εξωτερικών αλλαγών. Ποιος νοιάζεται πια για τις εξωτερικές [ ρυτίδες, μαλλιά κλπ],  πλην  των ελάχιστων εκείνων που εμποδίζουν και την απλή δυνατότητα της αυτοεξυπηρέτησης.

 Στη σύγχρονη οικογένεια έχει πια χαθεί – εκατέρωθεν -  η δυνατότητα , ακόμα και η επιθυμία  της  δορυφορικής της δομής  και η παλαιότερη φροντίδα  έχει αφεθεί στα κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενα  ιδρύματα ‘’ περίθαλψης   ηλικιωμένων’’ . Ο  ρόλος  αυτών των ευαγών ιδρυμάτων φάνηκε διεθνώς σε όλο το μεγαλείο του, με την τελευταία πανδημία  και το ‘’ξεπάστρεμα’’ μεγάλου αριθμού ηλικιωμένων που έτυχε να βρεθούν  σε ξένα  χέρια  επαγγελματικής ή δημόσιας περίθαλψης, Η πρώτη έχει αποκλειστικό σκοπό το κέρδος και η δεύτερη αποτελεί τη γνώριμη μορφή της καμουφλαρισμένης κρατικής  ‘’ακηδίας’’, ενώ είναι γνωστό ότι ‘’ουκ επ’ άρτω  μόνο ζήσεται άνθρωπος’’. Εξαίρεση αποτελούν τα ευαγή ιδρύματα ‘’φιλεύσπλαχνων ευεργετών’’ που όμως δεν μπορούν να καλύψουν τις αυξημένες  ανάγκες περίθαλψης και η ευσπλαχνία αποτελεί είδος σε ανεπάρκεια και ηθικό ‘’ξεπεσμό’’ , με τον τρόπο που  εκδηλώνεται στις μέρες μας.

  Δεν υπήρξε βέβαια  διαφορετική   η μοίρα εκείνων που παραμένουν  αποδεκτοί στην παραδοσιακή μορφή οικογένειας και   συγκατοικούν με νεώτερους συγγενείς τους, οι οποίοι αρνούνται να στερηθούν τις χαρές του συνωστισμού διασκέδασης για χάρη του παππού και της γιαγιάς που συγκατοικούν μαζί τους. Δεν θέλω να αποδώσω πρόθεση στους ελάχιστους νέους , που έκαναν πράξη το  χάσμα των γενεών , ούτε στις οργανωμένες πολιτείες ,που ενδεχομένως έτσι ωφελήθηκαν από την ‘’ελάφρυνση’’ των συνταξιοδοτικών τους δαπανών.  Αυτή είναι η μοίρα των ‘’τιμημένων γηρατειών’’ όταν  εισέρχονται στο  ανεπίστρεπτο περιθώριο της ζωής, με μοναδικό δικαίωμα  την  προσωπική τους προσπάθεια επιβίωσης.

Η εποχή μας αναβιώνει τα συναισθήματα του θαυμάσιου βιβλίου του Οράτιου Μάκ Κόυ ‘’Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν’’, που γράφηκε στην οικονομική κρίση του 1929. Αναφέρεται σε  έναν ατέρμονα χορό με έπαθλο 1.500 Δολάρια, όπου  οι χορευτές  αναγκάζονται να χορεύουν μέχρι της τελικής τους πτώσης, φθάνοντας ως τον θάνατο. Είναι και αυτό μια ακραία μορφή επιβίωσης, με θυσία της ίδιας τους της ζωής την οποία   προσπαθούν να σώσουν.

Πρόκειται για τον αέναο χορό επιβίωσης των απόμαχων της ζωής, που πληρώνουν το τίμημα  για  την αύξηση του προσδόκιμου ορίου, μιας ζωής χωρίς ποιοτικά χαρακτηριστικά και   τα βασικά της γνωρίσματα. Τον χορό αυτόν αποφεύγουν να  χορέψουν μόνο εκείνοι οι ελάχιστοι που έχουν την οικονομική ευχέρεια να εξαγοράσουν μια ποιοτική  επιβίωση , ανάλογη με το ‘’πουγκί’’ που διαθέτουν.  Αντώνης

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΈΣ ΚΑΙ ΘΡΙΑΜΒΟΙ

 

         ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ  ΚΑΙ  ΘΡΙΑΜΒΟΙ

                        kαι  ο   ‘’Γιαραμπής’’

 

 

Σήμερα προβάλλεται στην τηλεόραση το τελευταίο επεισόδιο μιας σειράς,  με βάση το  ομότιτλο βιβλίο του Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του YALE κ. Στάθη Καλύβα. Με όσα είδαμε μέχρι στιγμής και με την μακρά μου εμπειρία, πιστεύω ότι πρόκειται για την εγκυρότερη αποτύπωση της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας. Στην ίδια ίσως  λογική  στηρίχτηκε και ο πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης, μετά τη πτώχευση του 1893, όταν δήλωνε  από το βήμα της Βουλής, πως ‘’η Ελλάς προώρισθαι να ζήσει και θα ζήσει’’. Πράγματι , με όλα τα κουσούρια  και τις αδυναμίες της ζει και μάλιστα  διεθνώς αναγνωρίζεται ότι αρχίζει να μεγαλουργεί σε πολλούς τομείς , ακόμα πάντως με την ανεμελιά και ανοργανωσιά, που κάποιοι θεωρούν και ένδειξη προοδευτικότητας.!!!

Μας χαρακτηρίζει μια παράξενη νοοτροπία ανοργανωσιάς, για την οποία μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν και οι διάφοροι ‘’τυχάρπαστοι’’ , κατά καιρούς ‘’σωτήρες’’, που προωθούν τις ξεπερασμένες ιδεοληψίες τους. Δεν το κάνουν βέβαια από μειωμένο πατριωτισμό, αλλά για να επιζήσουν πολιτικά, αφού οι ξεπερασμένες ιδέες τους έχουν αποτύχει παταγωδώς και ο λαός  τους έχει καταλάβει και αποφεύγει τόσο τα κηρύγματα τους όσο και τους ίδιους.

Θα αναφερθώ σε τρία - τα πιο χαρακτηριστικά-  χθεσινά δείγματα, που ακολούθησαν το ‘’μπάχαλο’’ που προηγήθηκε και συνεχίζεται  από τα καιρικά φαινόμενα. Έγιναν αποδεδειγμένα πρόοδοι σε πολλούς τομείς αλλά συνεχίζουμε να βρισκόμαστε στο έλεος της ‘’τσαπατσουλιάς’’ μας, γιατί ο καθένας μας κάνει του κεφαλιού του και οι ‘’κόρακες’’ καραδοκούν να εισπράξουν τα κέρδη τους, κατασπαράσσοντας τα αφελή θύματά τους.

Άκουσα χθες τη δήλωση του Αρχηγού της αντιπολίτευσης, του τέως και δυνάμει μελλοντικού Πρωθυπουργού , που προσπάθησε με τα γνωστά τελευταίως ’’ξεκατινιάσματα’’, να αποδομήσει την εκλεγμένη πολιτική εξουσία , ενώ οι άνθρωποι προσπαθούν ακόμα να συνέλθουν από τα δεινά των ημερών που συνεχίζονται. Δεν είπε λέξη που θα μπορούσε να βοηθήσει την οικτρή κατάσταση της χώρας, αλλά για μια φορά ακόμα ζητούσε τις παραιτήσεις του συνόλου σχεδόν της πολιτικής  ηγεσίας, παραβλέποντας ότι το μπάχαλο επί της δικής του διακυβέρνησης , συνοδεύτηκε και από  εκατόμβη νεκρών , προσπάθεια ‘’απόκρυψής’’ τους και  χωρίς ακόμα να ακουστεί μια συγγνώμη εκ μέρους του. Διερωτώμαι τι θα συνέβαινε αν κυβερνούσε τη χώρα  και πάλι  ο ίδιος  ή αν  γινόταν δεκτό το αίτημά του για παραίτηση της κυβέρνησης!!!

 Συνεχίζω με τη δήλωση του ηγέτη του ΚΚΕ, ο οποίος αμφισβήτησε με κατηγορηματικό τρόπο την ‘’αστική δημοκρατία’’ της χώρας, θέτοντας έμμεσα θέμα πολιτειακό και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Αλήθεια δεν μας είπε ποιο σύστημα διακυβέρνησης προκρίνει για τη χώρα. Το καθεστώς της Κίνας που κρατάει εκατομμύρια πολιτών της σε συνεχή καραντίνα για να  πραγματοποιήσει τους Ολυμπιακούς αγώνες χωρίς Covid-19 ή της Β. Κορέας που οι πολίτες της κλαίνε και γελάνε κατά παραγγελία του ηγέτη τους;;; Ο κ. Κουτσούμπας αναφέρεται συνεχώς στην προστασία των εργατών, χωρίς να διευκρινίζει τι θα γίνει με τους υπόλοιπους, εκτός αν σκέπτεται να εργατοποιήσει το σύνολο του πληθυσμού. Αποφεύγω άλλες χειρότερες σκέψεις που εφαρμόστηκαν στον ντόπιο εμφύλιο και στις χώρες του υπαρκτού  σοσιαλισμού της Ευρώπης, που κάνει πως δεν θυμάται, αλλά τις θυμούνται  πολύ καλά οι λαοί που τις έζησαν για δεκαετίες.

Άφησα  τελευταίο τον εκπρόσωπο του Σύριζα. Έπεσα τυχαία σε μια μεταμεσονύκτια συνέντευξή του σε τηλεοπτικό κανάλι και άσχετα με τους  γνωστούς ’κρωγμούς’’ του, έμεινα ενεός με το λεξιλόγιό του, που αρνούμαι να επαναλάβω. Επανέφερε  σκηνές από την παλιά  Τρούμπα στα χειρότερά της. Κρίμα που σε κάποιους ‘’αξούριστους’’ λείπει γενικότερα  η  αισθητική. Αν αυτά είναι τα πρότυπα τους, θα επαναλάβω τον γνωστό θεατρικό τίτλο ‘’αλίμονο στους νέους’’- αφού εγώ γέρασα πια – ελπίζοντας ότι δεν θα αναγκαστούν να πουλήσουν την ‘’ψυχή’’ τους στον διάβολο για να επιζήσουν.

Θα ήθελα να πω δυο λόγια για τον ‘’φέρελπι΄΄ νέο κομματικό ηγέτη, αλλά θα του δώσω ακόμα καιρό, μήπως το καταλάβει μόνος του σε επόμενο ταξίδι του στην Ευρώπη και προσέξει πως λειτουργούν τα σοσιαλιστικά κόμματα με τα οποία συνεργάζεται!!! Νέος είναι και ελπίζω η φιλομάθειά του να μην περιορίζεται σε παπαγαλισμούς λόγων και έργων κομμάτων που υποδύονται σοσιαλιστικούς ρόλους!!!

Θα σας προβλημάτισε ίσως ο υπότιτλος του παρόντος και η σχέση που μπορεί να έχει με  τα υπόλοιπα γραφόμενα. Έχει και παραέχει, με την διαφορά ότι αφορά το ίδιο θέμα ιδωμένο με το μάτι ενός ανθρώπου της πιάτσας, του αείμνηστου Νίκου Τσιφόρου.

Ο σπουδαίος συγγραφέας, προσπαθώντας να εξηγήσει το ίδιο θέμα της επιβίωσης της χώρας μας, παρά τα αμέτρητα λάθη μας και το γενικότερο αλαλούμ, δίνει την ακόλουθη απλοϊκή μεν αλλά μοναδική κατά τον ήρωα του έργου του, ερμηνεία.’’ Όπως στις αρχαίες τραγωδίες βρισκόταν ο από μηχανής θεός και έδινε την ευκταία  λύση, έτσι και στη χώρα μας υπάρχει ένας ειδικός θεός που, για άγνωστους λόγους,  την αγαπά παράφορα και δεν την αφήνει να υποστεί τα επίχειρα της ενδημικής απερισκεψίας  της. Τον αποκλειστικό αυτό προστάτη – θεό της χώρας μας ονόμασε – αυθαίρετα – Γιαραμπή’’. Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές και εις ανύποπτο τόπο και χρόνο έχω ακούσει την επίκλησή του, με τη φράση ‘’δόξα νάχει ο Γιαραμπής’’. Ευρισκόμενος όμως στα 88 μου , εύχομαι και προσεύχομαι στον Θεό, να βοηθήσει τους νεώτερους να  αναζητήσουν πιο σύγχρονους τρόπους επιβίωσης,  γιατί  με το μυαλό που κουβαλάμε ακόμα και σήμερα, θα μας βαρεθεί και ο Γιαραμπής!!!   Αντώνης

ΤΙ ΕΙΧΕΣ ΓΙΑΝΝΗ ΤΙ ΕΙΧΑ ΠΑΝΤΑ

 

         ΤΙ ΕΙΧΕΣ  ΓΙΑΝΝΗ  ΤΙ  ΕΙΧΑ  ΠΑΝΤΑ

 

 

Για  να γίνω σαφέστερος και να πω τις δικές μου αλήθειες όπως τις βιώνω προσωπικά, ξεκαθαρίζω ότι ‘’δεν ανήκω σε κανένα κόμμα και δεν με ενδιαφέρει η όποια εξέλιξη τους, παρά μόνο η χώρα μου που παραμένει στην πράξη ψωροκώσταινα’’ και δεν αμφισβητώ τον πατριωτισμό ουδενός, δικαιούμαι όμως να μην αποδέχομαι τα ψεύδη οιουδήποτε.

Έχω ζήσει  στην Ευρώπη [ Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία, Γερμανία και Βέλγιο]  τρεις δεκαετίες 1960 μέχρι τις αρχές 1990. Αυτό το χάλι που ζούμε από χθες, το  γνώρισα μόνο στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού που υμνεί το ΚΚΕ και οι λοιποί συγγενείς[!]. Οι  διακοπές ηλεκτρικού ρεύματος στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο έφθασαν μέχρι 17 συνεχείς ημέρες, χωρίς να δικαιολογούν τις αντίστοιχες πολύωρες στη χώρα μας.  Οπότε κάποιοι υμνητές  συγγενικών καθεστώτων ας περιορίσουν λίγο τις συστάσεις τους για θέματα υγείας και προστασίας, γιατί γελοιοποιούνται!!! 

Η πορεία κάθε χώρας  εξαρτάται από την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση και τους ΠΟΛΙΤΕΣ της. Στη χώρα μας και οι τρεις αυτοί παράγοντες  υπήρξαν  χθες σχεδόν απαράδεκτοι ή αναποτελεσματικοί. Όλοι τους έχουν το μερίδιο ευθύνης  αλλά και τα ελαφρυντικά  τα οποία όμως υπερεκτιμώνται από τους  ιθύνοντες αλλά και τους  αντιπάλους τους.

Αρχίζοντας από την κυβέρνηση,  τα πήγε πολύ καλά στη θεωρία και στο μπλά-μπλά  αλλά στην πράξη έμεινε στην ‘’πεπατημένη’’, με επιπτώσεις στο σύνολο  σχεδόν  του πληθυσμού. Μοναδικό ελαφρυντικό της οι έκτακτες καιρικές συνθήκες, το εχθρικό περιβάλλον του συνόλου της αντιπολίτευσης , που όφειλε να συνδράμει  στις δυσκολίες της χώρας   και οι γνωστές απερισκεψίες των πολιτών ,που αγνόησαν όλες τις προειδοποιήσεις και μπλοκάρισαν τους δρόμους. Η Αττική οδός φέρει ίσως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης που δεν παραγράφεται  με ένα συγγνώμη;!! Έλεος πια με αυτούς τους  ειδικούς που προσπάθησαν ενίοτε υπεράνθρωπα αλλά τελικά χωρίς το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Είναι θετικό αλλά  και αναμενόμενο στην εποχή μας ότι δεν έχουμε απώλεια ζωής,  αυτό όμως δεν μπορεί να διασκεδάσει τις απάνθρωπες πολύωρες  ταλαιπωρίες στους δρόμους  ούτε κοσμεί τη σύγχρονη  ποιότητα ζωής των ανθρώπων. Η προσπάθεια καλή αλλά το  τελικό αποτέλεσμα αναντίστοιχα πενιχρό!!!

Δεν Θέλω να μιλήσω για τις Ευρωπαϊκές χώρες, που το κλίμα τις έχει υποχρεώσει να λειτουργούν αποτελεσματικότερα και να διαθέτουν τα ειδικά μέσα προς τούτο. Όπως φαίνεται όμως τελευταία, τα έκτακτα καιρικά φαινόμενα θα γίνουν και στη χώρα μας συχνότερα και καλόν είναι να ρωτήσουμε τους πιο έμπειρους για την αντιμετώπισή τους. Δεν εννοώ βέβαια υποχρεωτικά τους Ευρωπαίους, αλλά τους τοπικούς άρχοντες της Φλώρινας, της Κοζάνης , που γελούσαν με όσα έβλεπαν στην τηλεόραση. Ευτυχώς, για την κυβέρνηση και όλους μας, οι διακοπές του ρεύματος και των περισσότερων τηλεοπτικών δικτύων, δεν τους επέτρεψαν να δουν το χάλι μας σε όλο του το μεγαλείο.

Με όσα έζησα μέχρι στιγμής, θυμήθηκα ανάλογες καταστάσεις που αποτελούσαν χειμερινή καθημερινότητα στην πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία , αφού αναγκάστηκα στα 88 μου, χωρίς ηλεκτρικό από χθες τα μεσάνυχτα μέχρι σήμερα στις 10 το πρωί, να κυκλοφορώ  τυλιγμένος με κουβέρτες, χωρίς θέρμανση και ένα ζεστό ρόφημα, διακοπές που δυστυχώς δεν σταμάτησαν εντελώς.

Δεν συγκρίνονται  τα χθεσινά απαράδεκτα αποτελέσματα με εκείνα των νεκρών  στη Μάντρα και την εκατόμβη από τις πυρκαγιές στο Μάτι, που  έχει επιληφθεί η Δικαιοσύνη.  Εντυπωσιάζει  όμως η  στάση της τότε εξουσίας με την έκτακτη συνέντευξη        Τύπου στην οποία έκαναν τους ανήξερους για τα θύματα που ήταν ήδη γνωστά,  για  να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις. Τι να πει κανείς για τη δήλωση της περιφερειάρχη, ενώπιον της Δικαιοσύνης ,για την   ανάληψη  της πολιτικής ευθύνης, όσον αφορά τις   απώλειες τόσων ζωών  στο Μάτι!!!

 Κυρίες και κύριοι, αείποτε αρμόδιοι, η σιωπή είναι χρυσός , ενώ οι  ατέρμονες δηλώσεις και ανακοινώσεις σας εκθέτουν. Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού και η πολιτική ευθύνη έχει αξία μόνο όταν προλαμβάνει τις συνέπειες και μάλιστα με πράξεις και όχι  με ‘’ έπεα πτερόεντα’’ που τα βαρεθήκαμε !!! Αντώνης

ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ

 

 

                                   Έγκλημα   και   τιμωρία

 

 https://youtu.be/XXx_Hw34V-Q   

Μια καλή μου φίλη μου έστειλε με  e-mail  το  πολύ  ενδιαφέρον ιρανικό φιλμάκι, που συνιστώ να το περιεργασθείτε στο σύνολό του, ανοίγοντας τον ανωτέρω σύνδεσμο μέσω YOU TUBE  .   Δείχνει την απανθρωπιά μας σε όλο της το μεγαλείο και τις όποιες προσπάθειες των ελάχιστων ορθόφρονων ανθρώπων που απέμειναν, για να μας θυμίζουν το σωστό. Δεν αρκούν όμως οι μεμονωμένες αυτές ενέργειες για να θεραπεύσουν το κακό που έχει παραγίνει.

Βλέπουμε στα μικρά αυτά φιλμάκια τις προσπάθειες του πρώτου ζευγαριού να καλμάρει την ένταση του δεύτερου  και  μας εντυπωσιάζει η φροντίδα του νεαρού  για την προστασία του περιβάλλοντος. Θεωρώ  παράδοξα αποτελεσματική την ενέργειά τους  και θα ανέμενα – αυτό που συνηθίζεται στις μέρες μας – βιαιότερη   αντίδραση, ‘’ με ποιο δικαίωμα επεμβαίνεις στα δικά μας’’, ‘’ποιος είναι εσύ που μου κάνεις υποδείξεις’’ και τα λοιπά πασίγνωστα κηρύγματα περί ατομικής ελευθερίας και ανθρώπινων δικαιωμάτων. Προσωπικά, στα 85 μου, τόλμησα να προσφέρω τη θέση μου στο μετρό των Αθηνών, σε μια ετοιμόγεννη νεαρή κυρία που ‘’χτυπιόταν’’ κυριολεκτικά δίπλα στο κάθισμά μου και εισέπραξα την απάντηση ‘’άντε ρε παλιόγερε που το παίζεις και ευγενικός!!!]. Αναγκάστηκα να κατεβώ από ντροπή στην επόμενη στάση και η κυρία κέρδισε ‘’με το σπαθί της ‘’ τη  θέση μου που έμεινε άδεια. Με τη γενική αυτή αντίδραση, κάτω από την κάλυψη των συνταγματικών και ποικιλώνυμων  άλλων επιταγών, αντιμετωπίζεται και η πανδημία και γι’ αυτό φτάσαμε στα σημερινά μας χάλια, που επικαλούνται ακόμα και κοπέλια της ιατρικής για να κλέβουν λίγη δημοσιότητα και να παραμείνουν ενεργά στην επικαιρότητα.

Ανάλογα φαινόμενα συναντάμε καθημερινά και πανταχού  στη ζωή μας, τα ‘’βλέπουμε’’ ακόμα και μέσα στο κοινοβούλιο και θεωρώ τον Ιρανό δημιουργό ρομαντικό ή μέλος ‘’ιερατικής αποστολής παλιότερων εποχών’’ και ίσως εδώ κρύβεται και το έγκλημα της μικρής μας ιστορίας. Δεν χρειάζεται όμως  πολλή προσπάθεια για να ανακαλύψουμε   την τιμωρία, που – κατά τον Ντοστογιέφσκι -    αποτελεί νομοτελειακή συνέπεια.

Την τελευταία, την αποτύπωσε τέλεια αλλά φευγαλέα   ο σκηνοθέτης και βέβαια την υφίσταται , όπως συχνά συμβαίνει, πάλι ένας αθώος. Προσέξτε την έκφραση στο μικρό παιδικό μουτράκι στο δεύτερο αυτοκίνητο και θα καταλάβετε τι εννοώ. Για να  το κάνω σαφέστερο παραθέτω και μια χωριστή φωτογραφία, προσθέτοντας το ρητό ‘’αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα'' και όχι βέβαια με την εκκλησιαστική του ερμηνεία του ρήματος ‘’παιδεύω’’!!! Αντώνης

 

 

ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ

 

                                AFIGISSEIS

 

 

 

ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ είναι ο τίτλος της ιστοσελίδας μου, που προέκυψε από μια πρωτοβουλία του γιού μου το καλοκαίρι του 2016, ίσως για να απαλλάξει τους αναγνώστες  από τις συχνές ενοχλήσεις  μου με προσωπικά μου βιώματα. Επειδή την ίδια εντύπωση είχα και εγώ, αποδέχθηκα ευχαρίστως την ευγενική του προσφορά, έστω και στα 82 μου χρόνια . Αυτό  δεν με απέτρεψε εντελώς από την παλιά μου συνήθεια, ίσως και  γιατί κάποιοι φίλοι μου ζητούσαν να συνεχίσω την αποστολή των κειμένων μου και με e-mail   [κάποιοι τα εκτύπωναν και τα έδεναν σε τόμους] και προφανώς με κολάκευε αυτή τους η επιδαψίλευση μιας ανάλογης φιλοφρόνησης.

Στις αφηγήσεις μου [ τίτλο που αποτελεί επίσης επιλογή του γιού μου], όπως και στους λοιπούς τρόπους γραφής μου, χρησιμοποιώ ένα βιωματικό και προσωποπαγή τρόπο, όχι διότι η προσωπική μου ζωή παρουσιάζει το οποιοδήποτε κοινωνικό  ενδιαφέρον, αλλά γιατί πιστεύω ότι αυτό με υποχρεώνει να λέω τα πράγματα με το όνομά τους, αφού συνδέω τα γραφόμενά μου με γεγονότα που έζησα προσωπικά.

Τελευταία είχα γράψει ότι πιθανόν να διακόψω την προσθήκη νέων αφηγήσεων στην ιστοσελίδα μου και θα περιοριστώ μόνο  σε προσωπικούς σχολιασμούς και απαντήσεις   ερωτημάτων και προβληματισμών των  φίλων μου, μόλις τα δημοσιευμένα κείμενα στην ιστοσελίδα μου φθάσουν τα 700 .Τη στιγμή αυτή βρίσκομαι στα 690 και στην προσπάθειά μου να μην ξοδέψω  σύντομα τα εναπομένοντα 10 ή να τα προλάβω όλα,  συνεχίζω μεν να γράψω αλλά μόνο για μένα και δεν έχω αποφασίσει ακόμα τι  θα τα  κάνω.  Κάποια από τα κείμενα μου, που ξέφυγαν από τη δημοσίευση και τη διαγραφή, τα βρίσκω στον υπολογιστή μου σε τυχαίες αναζητήσεις μου και μετανιώνω που δεν τα έχω δημοσιεύσει, διότι βλέπω ότι έχουν δικαιωθεί πλήρως οι προβλέψεις μου και κυρίως σε  πολιτικά και κοινωνικά θέματα. Αρκούμαι όμως στη δικαίωση στην πράξη και ουδόλως  με απασχολεί η κοινωνική αναγνώριση. Αποδίδω  την ορθότητα της κρίσης μου στον ‘’προσωποπαγή’’ τρόπο  γραφής που διέπει το συνολικό μου έργο και δικαιώνει  την αρχική μου επιλογή να ασχολούμαι κυρίως  με θέματα που βίωσα προσωπικά στην πολλάκις οδυνηρή  αλλά πλούσια σε εμπειρίες  μακροβιότητα μου.

Ανέκαθεν πίστευα ότι βασικό στοιχείο της εμπειρίας μας αποτελεί ο χρόνος και τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν σε μια  εποχή αλλά και η ευτυχής ή δυστυχής συγκυρία, που μας επιλέγει να τα βιώσουμε προσωπικά. Δεν υπάρχει συμπυκνωμένη ή γενικευμένη εμπειρία και είναι ίσως ελάχιστοι εκείνοι που ‘’απολαμβάνουν’’ το σύνολο των γεγονότων. Θέλω να πιστεύω ότι ανήκω  στους  τυχερούς που βίωσαν τα περισσότερα και πιο ενδιαφέροντα γεγονότα της ευρωπαϊκής ιστορίας – από τα προπολεμικά χρόνια μέχρι σήμερα- όχι μόνο της γενιάς μου αλλά και κάποιων ιδιαίτερων προσωπικών της δώρων ,  από  επαγγελματική και ευνοϊκή   ή δυσμενή επιλογή της τύχης, έστω και από την θέση ενός καλοπροαίρετου ‘’κομπάρσου’’. Ίσως να έβαλα και εγώ λίγο το χεράκι μου για να γνωρίσω όλη αυτή την περιπέτεια, διότι ανέκαθεν  με μαγνήτιζε   η προσωπική μου αθόρυβη συμμετοχή και πρωτοβουλία στα ‘’κοινά δεύτερης επιλογής’’, που αποτελούν  την ‘’πρωτοπλασματική’’ μορφή  της κοινωνικής μας ζωής. Δεν πρόκειται να αναφερθώ αναλυτικά σε όλα, εμπιστευόμενος τις επιλογές   του  καθενός αναγνώστη.

Ύστερα από την μακροσκελή αυτή εισαγωγή, προβληματίζομαι σφόδρα με τις επιλογές των θεμάτων που θα καλύψουν την τελευταία δεκάδα των ‘’αφηγήσεών’’ μου, που φοβάμαι ότι μπορεί να μην μου είναι αρκετά ή να ρισκάρω να μην τα προλάβω όλα. Αυτό είναι το προσωπικό μου στοίχημα, που δεν αφορά καθόλου την προσωπική μου ύπαρξη, αλλά την  ανάγκη και υποχρέωσή μου να καταγράψω όσες μπορώ περισσότερες από τις μαρτυρίες   που μου χάρισε απλόχερα ο Πανάγαθος και η γαλαντόμα φύση .

Αξίζει να αναφερθεί ότι ακόμα και δικά μου πρόσωπα αποφεύγουν τα  κείμενά μου και το κάνουν   επικριτικά, θεωρώντας τις απόψεις μου παρωχημένες  και  παρελθοντολογία. Κατά βάθος ακολουθούν τις επιταγές της σύγχρονη πρακτικής    ψευδαισθήσεων και    διαδικτυακών μυθευμάτων , από φόβο να αντιμετωπίσουν την αλήθεια και την πραγματικότητα.

Ακολουθούν στατιστικά στοιχεία του BLOG μου, που αναφέρονται στους άμεσους αποδέκτες με τους αναγνώστες και τον παγκόσμιο χάρτη με τις σκουρόχρωμες χώρες που διαβάζονται οι κάποιες χιλιάδες σελίδες των αφηγήσεών μου. Αντώνης