ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΖΩΗΣ

 Ύστερα από τα προηγηθέντα  και ενδεχομένως στενόχωρα και  λίγο παραπονιάρικα ερωτηματικά, που  προκύπτουν από το  πείραμα που τόλμησα και το μακροσκελές και κουραστικό προηγούμενο μήνυμα μου, νοιώθω την ανάγκη να μιλήσω και για μένα και να  ανοίξω  τα εσώψυχά μου. Ίσως αυτός να είναι και ο μοναδικός τρόπος να αποφύγω τα γεροντικά μου ‘’προβλήματα’’, αφού δεν  βρίσκω άλλο τρόπο αποτελεσματικότερο. Είναι γνωστό άλλωστε ότι δεν συζητώ τα προβλήματά μου με ειδικούς και ότι  εδώ και σχεδόν δέκα χρόνια – δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο – έχω κόψει κάθε επαφή με γιατρούς, και κάθε είδους εξετάσεις. Δεν θέλω να ξέρω πια τι μου επιφυλάσσεται ούτε να βάζω σε σκέψεις τους δικούς μου. Από προχθές που δρόσισε λιγάκι ξανάρχισα  τις πρώτες μου αναβάσεις και πορείες, στη γειτονική άγρια φύση.

Επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας  κομμάτια από τη συνολική μου ζωή  όχι γιατί σας ενδιαφέρουν αλλά γιατί έτσι τις ξαναφέρνω στο μυαλό μου.  Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, που είναι αναγκαίο κάπου-κάπου να την ξαναφορτώνουμε να παλιές μας σκέψεις, ακόμα και οδυνηρές και ‘’πένθιμες’’, αφού οι χαρές είναι φευγαλέες και καμιά φορά τις αισθανόμαστε όταν πια έχουν φύγει.

Συμμερισθείτε τα όσα δείτε και διαβάστε στα κείμενα που ακολουθούν, μέρος των αραιών και πότε συμμετοχών μου σε μικρές οικογενειακές φιέστες, σαν κι αυτή που συνοδεύω με δυο σπάνιες για μένα  φωτογραφίες .Είναι από τον ‘’εορτασμό’’ εισόδου  στα 89 μου χρόνια, σε μια περίοδο που προσπαθώ να βάλω σε τάξη ένα μέρος από τις δημοσιευμένες στην ιστοσελίδα μου πολλές χιλιάδες σελίδες κειμένων.

Ελπίζω ότι αυτά τα απλά κείμενα με τις δυο φωτογραφίες θα αποτελέσουν μια θαυμάσια αφορμή εξωστρέφειας  , αφού τολμώ να μιλήσω και για πράγματα  που κρατούσα μέσα μου για δεκαετίες, χωρίς να αφήσω να ξεχαστεί  λέξη. Μιλούσα ως εκεί που μπορούσα να το κάνω χωρίς ψυχικές συνέπειες, δικές μου ή των δικών μου. Ακολουθεί και ένα αυτοσχέδιο αυτοβιογραφικό παραμύθι, γιατί διαπιστώνω ότι η ζωή μας τελικά είναι ένα ‘’παραμύθιασμα’’, για να ξεπερνάμε τις  αντιξοότητες της πραγματικότητας και εγώ έχω περάσει πάμπολλες στη ζωή μου. Αντώνης

      ΔΥΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΙΑ ΖΩΗ

Ήταν τόσο απρόσμενο, που δεν το είχα συμπεριλάβει ούτε στις πιο τρελές σκέψεις που  μου  απομένουν. Το σημαντικό ήταν ότι δεν υπήρξε καμιά απουσία, πλην εκείνης της συντρόφου μου, μητέρας, γιαγιάς και προγιαγιάς, που για άγνωστο λόγο και αδικαιολόγητα μας εγκατέλειψε  πρόωρα  το 1977. Με τα όποια ανθρώπινα λάθη μας, τα καταφέραμε οι τρείς μας [ με την έφηβη τότε κόρη μας [ που επωμίστηκε πολύ νωρίς δυσανάλογα βάρη και ευθύνες για την ηλικία της] και τον 5-6 ετών γιό μας]. Η όλη αυτή αναστάτωση που έφερε η μακρινή απώλεια, με κάνει  προσεκτικότερο, ώστε να μη φορτωθούν τα παιδιά μου πρόσθετα βάρη και εξ αιτίας μου. Η ζωή τους στέρησε τη μάνα τους , ό,τι πολυτιμότερο τα τρυφερά τους χρόνια και η όποια δική μου προσπάθεια  ελάχιστα μετρίασε τη σπάνια αυτή έλλειψη. Θάθελα μια μέρα ή στον ύπνο μου να χαθώ για πάντα ταπεινά με τον ίδιο τρόπο που η ζωή με έφερε στον κόσμο.

Οι απόψεις των ανθρώπων της εποχής και η συνείδησή μου, μαρτυρούν τουλάχιστον ότι κατέβαλα  κάθε δυνατή προσπάθεια στον διπλό ρόλο του γονιού, για το καλύτερο όλων  μας. Το γεγονός ότι  οι τρείς μας φθάσαμε το νούμερο μιας   ποδοσφαιρικής ομάδας και πρωτοστατήσαμε σε ένα πολύ ευχάριστο γλέντι, δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Ήταν μάλιστα τόσο έντονα ευχάριστη η ατμόσφαιρα, που είμαι βέβαιος ότι έφτασε ως τη  συνδημιουργό της οικογένειας, που    είχε θέσει όλους μας  υπό την σκέπη της  . Τις όποιες λεπτομέρειες που δεν ‘’συγκράτησε’’, θα τις μεταφέρω προσωπικά όταν κληθώ για το μεγάλο ταξίδι μου – ελπίζω  κοντά της.

Μπορεί να ήταν και η πρώτη φορά που είχαμε πλήρη απαρτία του συνόλου των εξ αίματος και  αγχιστείας μελών της ευρύτερης οικογένειας, στον εορτασμό των 88 γενεθλίων μου.  Μπορεί να συνέβαλε σ’ αυτό και ο αριθμητικός συμβολισμός, αφού τα δυο οχτάρια δεν αποτελούν ‘’ευκαταφρόνητο’’ δίδυμο.

Αυτό που ένοιωσα  στην εκδήλωση το είπα ήδη με λιτό αλλά συγκεκριμένο τρόπο και όποιος ήθελε να τον καταλάβει το κατανόησε πλήρως. Έτσι ήταν η  ζωή μου, αφού – τώρα στα τελειώματα - απλά είμαι παρών και επιβιώνω. Οι δυο συνημμένες φωτογραφίες,  ίσως κρατήσουν την ευχάριστη εικόνα της συγκεκριμένης βραδιάς, για να θυμίζουν το ταπεινό μου πέρασμα από την κατάσταση, που κατ’ ευφημισμό – αποκαλούμε ζωή. 

Θα θεωρούσα μεγάλη παράλειψή μου αν δεν παρουσίαζα τους παριστάμενους, αρχίζοντας ιεραρχικά από μπροστά δεξιά, την κόρη μου Φωτεινή, που φέρει  το όνομα της Ζουπανιώτισας [από τον ορεινό Πεντάλοφο Βοίου Κοζάνης ,χτισμένο σε υψόμετρο 1060 μέτρων ] γιαγιάς μου. Στην ίδια πλευρά δίπλα μου ο γιός μου Παναγιώτης. Ανάμεσά τους είναι η οικογένεια της πρώτης μου εγγονής Νόρας, με τον σύζυγό της Δημήτρη και τον δισέγγονό μου και βαφτιστήρι μου γιο τους , Άγγελο [ όνομα και πράγμα]. Στην άλλη πλευρά μου – δίπλα μου- η σύζυγος του γιου μου Βασούλα , πλάι στα δυο αγόρια τους Αντώνη και Χριστόφορο. Η παρέα μας ολοκληρώνεται με τη δεύτερη κόρη της κόρης μου και εγγονή μου Αντωνία [Τώνια, όπως εγώ το γράφω ], και τον Τάσο. .

Στη δεύτερη φωτογραφία είμαι με όλα τα εγγόνια και τον δισέγγονό μου που ‘’εξικούνται’’  μέχρι τέταρτης  γενιάς και δίνουν σκοπό στο οποιοδήποτε υπόλοιπο  ζωής που μου απομένει. Αντώνης

 ΤΟ  ‘’ΑΝΕΙΠΩΤΟ’’ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

                Το σπουργιτάκι

 

 

Αφιερωμένο στα εγγόνια μου που λάτρευαν τους στιγμιαίους    αυτοσχεδιασμούς στα  παραμύθια μου.

Κάποτε, στα χρόνια του πολέμου, κοντά σ’ ένα απόμακρο σπιτάκι ενός χωριού, ζούσε ένα σπουργιτάκι. Καθημερινά τιτίβιζε στο παράθυρο , προσπαθώντας να προκαλέσει το ενδιαφέρον των ενοίκων του. Τι κρίμα όμως, δεν έπαιρνε απάντηση. Δεν ζητούσε βέβαια τροφή  αφού, στα χρόνια της κατοχής , το ίδιο έβρισκε πιο εύκολα από τους ανθρώπους στη φύση τη μικροποσότητα που χρειαζόταν.

Μια καλή μάγισσα, που έβλεπε την προσπάθεια του πουλιού να  αποσπάσει την προσοχή των ανθρώπων, το μεταμόρφωσε σε καλλικέλαδο αγόρι και το άφησε μπροστά στην πόρτα του σπιτιού. Η οικογένεια του σπιτικού το  καλοδέχτηκε σαν μέλος της και αυτό προσπαθούσε με κάθε τρόπο να της ανταποδώσει την αγάπη του. Το παλιό ασήμαντο τιτίβισμα έγινε μελωδικό τραγούδι και το μεταμορφωμένο σπουργίτι απόκτησε νέες, ανθρώπινες παρέες και έγινε  περιζήτητο μέλος στις ελάχιστες διασκεδάσεις που επέτρεπαν οι συνθήκες της εποχής. Έτσι λοιπόν  πέρασαν τα χρόνια των πολέμων και ο καθένας προσπαθούσε να συνεχίσει τη ζωή του και να κάνει κάτι και για το μέλλον του.

Το μικρό αγόρι πήγε στο σχολείο  και παράλληλα εργαζόταν για να εξασφαλίσει τις αυξημένες πλέον ανθρώπινες ανάγκες διατροφής αλλά και για να βοηθήσει στο σπίτι, αφού δύσκολα τα έφερναν βόλτα. Είχε καλούς  φίλους αλλά λίγους,  όχι μόνο γιατί δεν είχε ελεύθερο χρόνο για να κάνει παρέα μαζί τους,  αλλά ίσως και το φτωχικό του ντύσιμο να μην ικανοποιούσε τα κοινωνικά κριτήρια που είχαν αρχίσει να διαμορφώνονται στη μεταπολεμική Ελληνική κοινωνία. Ευτυχώς υπήρχαν αρκετοί ακόμα ‘’ομοιοπαθείς’’ του και κάποιοι που αποζητούσαν τη ‘’φωνητική’’ συντροφιά του και δεν αισθάνθηκε τη μοναξιά και απομόνωση και ποτέ την απόρριψη.

Με το τέλος των γυμνασιακών του σπουδών, εφοδιάστηκε με ένα απολυτήριο που ακόμα και στη  βαθμολογία , λάβαινε υπόψη περισσότερο την κοινωνική και οικονομική κατάσταση  και λιγότερο έως καθόλου τις μαθητικές επιδόσεις. Σε περίοπτη  μάλιστα θέση του απολυτηρίου υπήρχε και το επάγγελμα του πατρός, ώστε να προειδοποιούνται εγκαίρως οι μελλοντικοί ‘’χρήστες’’ του και για το κοινωνικό του αντίκρισμα. Ήρθαν στιγμές που το αγόρι θέλησε να ξαναγίνει σπουργιτάκι και να αποφύγει τα ‘’ αγαθά’’ της διαμορφούμενης νέας τάξης πραγμάτων, αλλά η καλή μάγισσα είχε εξαφανισθεί. Μπορεί να ταξίδεψε σε άλλα εμπόλεμα μέρη που την  είχαν περισσότερο ανάγκη ή να έκρινε   με διαφορετικά κριτήρια την προοπτική του αγοριού.

Τα χρόνια πέρασαν και ύστερα από υπεράνθρωπες πολλές φορές προσπάθειες και ίσως με την βοήθεια  και της θεάς  τύχης , το μικρό αγόρι είχε πια ωριμάσει, αποκαταστάθηκε επαγγελματικά και έκανε μια θαυμάσια δική του οικογένεια. Η ζωή, που είναι πάντα απρόβλεπτη , του πρόσφερε αμέτρητες χαρές, ‘’μεγαλεία’’ ,νέες εμπειρίες αλλά και απροσμέτρητη λύπη.

Γεύθηκε και βίωσε προσωπικά πρωτόγνωρες καταστάσεις που δεν είχαν περάσει καν από το μυαλό του, χωρίς ποτέ να προδώσει τα ιδανικά του και γιαυτό  παρέμεινε με λίγους μεν αλλά σταθερούς και καλούς φίλους, που  εξακολουθούν να τον συντροφεύουν,  έστω και νοερά, στο υπόλοιπο του βίου του.

Τώρα όμως που γέρασε πια, αποστασιοποιημένος από τα γεγονότα  που πλούτισαν τις εμπειρίες του και τον έκαναν σοφότερο  και προφανώς   καλύτερο άνθρωπο, προσπαθεί να καταγράψει όσα μπορεί  περισσότερα από τα τελευταία βιώματά του. Ελπίζει έτσι ότι ίσως κάποιοι μελλοντικά να τα διαβάσουν και ενδεχομένως να  αποφύγουν προηγούμενα λάθη, συμπεριλαμβανομένων και των δικών του. Δεν περιμένει ούτε και επιθυμεί τίποτα περισσότερο από τη ζωή,  πέραν της καλής έκβασης μιας αναμενόμενης  ήδη οικογενειακής εξέλιξης και υγεία σε όλο τον κόσμο.

 Μετά, θα ήθελε πολύ  να ξαναγίνει σπουργιτάκι και να φύγει ήσυχα, ταπεινά και αθόρυβα – όπως ήρθε στη ζωή -  χωρίς να μάθει ποτέ κανείς οτιδήποτε για την ύπαρξή του. Ίσως με αυτόν  τον τρόπο να παύσει πια να ενοχλεί , όπως ενδεχομένως  να έκανε άθελά του μέχρι τώρα , αλλά και διότι  παρατηρεί ότι η σύγχρονη κοινωνία και η πολιτική της εκπροσώπηση [διαχρονικά],αντιμετωπίζει με  έμμονη προκατάληψη  το κοστοβόρο ‘’παρελθόν’’, που δεν έχει πλέον το ανάλογο  ‘’ψηφοθηρικό αντίκρισμα’’.

Ξεχάστηκαν πια  τα τιμημένα γηρατειά και τόσα άλλα  βαρύγδουπα παραπλανητικά  συνθήματα, με τα οποία μεγάλωσαν οι νεότερες γενιές και το χειρότερο  είναι ότι κάποιοι τα πίστεψαν και τα έκαναν τσιτάτα τους. Αυτοί θα το καταλάβουν όταν οι ίδιοι καταστούν γηρατειά, διότι η ζωή  όπως κα η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα, όπως έλεγε ο Μαρξ.

Προτιμά να φύγει όπως ήρθε, σαν σπουργιτάκι, για να μην έχει τη   γνωστή μοίρα των ηρώων του  Sydney Pollack, στο έργο του ‘’σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν’’. Εκεί, ‘’  οι πρωταγωνιστές του συγκλονιστικού δράματος  θα συνεχίσουν να χορεύουν, για ένα έπαθλο που ποτέ δε θα μπορέσουν να αποκτήσουν. Το θέατρο θα συνεχιστεί, η παράσταση δεν θα τελειώσει ποτέ, ο μάγος δεν θα αποκαλυφθεί. Η ανθρώπινη ύπαρξη θα συναντάει ξανά και ξανά το ύστατο δράμα της και θα συνεχίσει να χορεύει. Στο τέλος της ταινίας η κάμερα απομακρύνεται, αφήνοντας όλους εμάς στη τέλεια ψευδαίσθηση και στο απόλυτο σκοτάδι.’’ 

Αυτή την ψευδαίσθηση και το απόλυτο σκοτάδι, που τα βλέπει να πλησιάζουν , φοβάται και θέλει να επανέλθει στην πρότερη κατάστασή του το μικρό  σπουργιτάκι μας.     Αντώνης Ταρνανάς

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ ΝΕΡΟΥ

 

    ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΤΟΥ ΓΛΥΚΟΥ ΝΕΡΟΥ

               Συμπλεγματικός μικρομεγαλισμός

 

 

Είναι αμέτρητες οι περιπτώσεις που χρησιμοποίησα την έκφραση του τίτλου, στον ενικό ή τον πληθυντικό αριθμό, χωρίς να γνωρίζω ακριβώς τη σημασία της και τελικά δεν με ενδιαφέρει να την μάθω. Εγώ πάντως της αποδίδω μια απαξιωτική έννοια του συγκεκριμένου επαναστάτη.

Ο σωστός επαναστάτης, που εξέλιπε στην εποχή μας, ίσως και γιατί δεν χρειάζεται πια, υπερασπίζεται ιδέες και κυρίως την πατρίδα του και δεν διστάζει να δώσει και τη ζωή του για τα διεθνώς αναγνωρισμένα αυτά ιδανικά. Όλοι οι  άλλοι το παίζουν για να δείξουν τη διαφορετικότητά τους και να επιβληθούν τους καλοπροαίρετους , αδαείς ή καιροσκόπους.

Οι σημερινοί επαναστάτες, ΔΙΕΘΝΏΣ , είναι του γλυκού νερού και ψαρεύουν σε θολά νερά αποκλειστικά για ίδιο όφελος. Εμείς όμως, αυτή τη φορά, θα περιοριστούμε στους δικούς μας και μάλιστα διαχρονικά, για να καταδείξουμε μια άλλη πολύ γνωστή έννοια, που  έχει καταστεί  σχεδόν ελληνική αποκλειστικότητα, ο συμπλεγματικός μικρομεγαλισμός.

Αρχίζοντας από τα χρόνια της κατοχής του 40, υπήρξαν κάποιοι που ‘’πρόσφεραν τις καλές τους υπηρεσίες’’ στους κατακτητές, δήθεν για να εξασφαλίσουν το ψωμάκι των παιδιών τους και κατέληξαν καταδότες για το ΄΄παντεσπάνι΄΄ τους. Αργότερα, ομάδες ‘’ανταρτών’’ έκαναν γιουρούσια σε ορεινά χωριά, για να υποχρεώσουν τον αντρικό πληθυσμό να μπει στις τάξεις τους και ιδεολογικά. Είναι οι ίδιοι, που αρχίζοντας με τα Δεκεμβριανά, εξοπλίστηκαν από τους Ρώσους μέσω Γιουγκοσλαβίας και  θέλησαν να γίνουν οι ηγέτες της χώρας και διευκόλυναν τον αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο, για να ξεπεράσουν το πραγματικό τους μπόι. Τότε πολέμησε τους κατακτητές όλος ο λαός, χωρίς ιδεολογικά κριτήρια. Ο πατέρας μου πήγε δυο φορές στην Αλβανία, μια στην πρώτη επιστράτευσή στην περιοχή της καταγωγής του και μια με τη γενική επιστράτευση. Επέστρεψε χωρίς πέλματα των ποδιών λόγω απόξεσης για τα κρυοπαγήματα και δεν δέχτηκε να πάρει σύνταξη, όπως πολλοί αριστεροί με τη σύμπραξη του Αντρέα!!!!

Η κατάσταση αυτή, με εντελώς διαφορετική  και πρωτόγνωρη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, μορφή, προχώρησε σε αριστεροδέξιες συμμαχίες, για να πάρουν την εξουσία και τώρα βγήκαν ομαδικά στο ‘’μεϊντάνι’’ ή ανά τα οδούς και τας ρύμας, συκοφαντώντας ασύστολα και χωρίς αποδείξεις κάθε κυβερνητική απόφαση, κατηγορώντας την πολιτική ηγεσία για προδοσία, παρακολουθήσεις και ποινικά αδικήματα. Αν πράγματι έχουν στοιχεία οφείλουν άμεσα – πέραν της κοινοβουλευτικής διαδικασίας που ορίζει το ισχύον Σύνταγμα-  να προβούν σε συγκεκριμένες καταγγελίες προς την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, διότι άλλως γίνονται συνένοχοι. Ξεκατινιάσματα και άλλες δημόσιες ‘’παραστάσεις’’ υποτιμούν τους ‘’αγώνες’’ τους και αναιρούν τα όποια αναπόδεικτα κουτσομπολιά. Αυτά θυμίζουν ‘’φαβέλες’’ και σε καμιά περίπτωση πολιτισμένη χώρα, όπως είναι σήμερα η Ελλάδα.

Θα σταθώ για λίγο, στον  νεοεκλεγμένο αρχηγό Κόμματος, που   τόσα χρόνια στην Ευρώπη, γέμισε μεν την τσέπη του, δεν έβαλε όμως τίποτα στο μυαλό του. Μιλάω  εκ του ασφαλούς, γιατί έζησα για 14 χρόνια στις Βρυξέλλες και έκανα παρέα με τους περισσότερους Ευρωβουλευτές και ιδιαίτερα με ‘’ αριστερούς’’ και ξέρω καλά τις σκέψεις τους από πρώτο χέρι. Προσπαθεί να μιμηθεί ‘’ριζοσπαστικές’’ λογικές που έτυχε να οδηγήσουν κάποιον  προκάτοχό του στην εξουσία, αλλά ο λαός κατάλαβε την γκάφα του και προσέχει. Ο δικός μας, καλά έκανε και αναφέρθηκε στην προσπάθεια υποκλοπής του τηλεφώνου του – που δυστυχώς δεν αποτελεί σπάνιο φαινόμενο και σε άλλες χώρες είναι ευρύτερο, χωρίς να περιφέρεται και νυχθημερόν να στηρίζει την κομματική του ανάδειξη σε συγκεκριμένο πολιτικό αντίπαλο, χωρίς καμιά απόδειξη. Πολλοί αστόχαστοι που έκαναν το ίδιο και διαψεύστηκαν, έχουν περάσει οριστικά στο περιθώριο. Υπάρχει νόμιμη οδός να φθάσει μέχρι το τέλος, αντί να προσπορίζεται τη συμπάθεια των δικαίως ευρισκόμενων με το μέρος του, διότι τη συκοφαντία πολλοί αγάπησαν, τον συκοφάντη όμως ουδείς!!! Αναφέρομαι στον συγκεκριμένο χώρο και τον ηγέτη του, διότι – όπως λέγεται – ανήκει στο δημοκρατικό τόξο, το οποίο ο ίδιος δείχνει να απεμπολεί!!!   Αντώνης

STAROMESTKE NAMESTI ΠΡΑΓΑ

 

                   STAROMESTKE   NAMESTI  ΠΡΑΓΑ

                ΕΝΑΣ ΠΑΛΙΟΣ ΜΟΥ ΕΡΩΤΑΣ

Φωτογραφία της πλατείας από το Google Earth

 Οι παλιοί έρωτες, για μας τους υπερήλικες, περιορίζονται σε μνήμες από χώρους και γεγονότα, αφού αυτοί που αφορούν υπαρκτά   πρόσωπα ,έχουν μετατραπεί σε  αγάπες και μένουν μόνο στην καρδιά και στη σκέψη, αφού η κάθε αναμόχλευσή τους πονάει πολύ.

Έτσι κι εγώ, που χθες έκλεισα τα 88 και από σήμερα στολίστηκα με τα 89 μου καράτια, έφερα στο νου μου αναμνήσεις που συνειρμικά μου ήρθαν από το μακρινό παρελθόν , όπου κυριάρχησε ο πιο όμορφος έρωτας της ζωής μου, που παραμένει ζωντανός, η Πλατεία της παλιάς πόλης της Πράγας, όπως τη συγκράτησα στην τοπική της γλώσσα.

Τα χθεσινά μου γενέθλια, προσωπικά τα έζησα με θύμισες και συμμερίστηκα τη σχετική γιορτή των αγαπημένων μου προσώπων, αποποιούμενος την ευχή ‘’χρόνια πολλά’’, αφού το μόνο που  εύχομαι για τη συνέχεια είναι ένα καλό και ανώδυνο τέλος. Θέλω να ‘’φύγω’’ όρθιος  ή στον ύπνο μου  και αθόρυβα , όπως εμφανίστηκα  στη ζωή, κλείνοντας οριστικά την ‘’κουίντα’’ των  όποιων  δραστηριοτήτων μου.

Επανέρχομαι όμως στο κύριο θέμα μου που αναφέρει και ο τίτλος του σημερινού μου πονήματα, την πλατεία της παλιάς Πράγας, που αποκαλούν χρυσή πόλη και όσα με συνδέουν μαζί της. Έζησα στην Πράγα –οικογενειακώς- από το καλοκαίρι του 1966 μέχρι   τις αρχές Δεκεμβρίου 1971, που γύρισα εσπευσμένα στην Ελλάδα για τη γέννηση του γιού μου. Η πολύ κακή εμπειρία μου από τη γέννηση της κόρης μου στην ‘’κατ’ευφημισμόν’’ διπλωματική κλινική του Βελιγραδίου και τα όσα είχαμε αντιμετωπίσει μέχρι τότε, δεν μου έδιναν πολλές ελπίδες για ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Για την ιστορία θα αναφέρω ότι ‘’εξαγόρασα’’ την επιστημονική  άδεια να ταξιδεύσει η σχεδόν ετοιμόγεννη σύζυγός μου, με ‘’μια κάσα ουίσκι’’. Αυτό είναι ένα μικρό δείγμα της ιατρικής φροντίδας στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, σε αντίθεση με ότι ίσχυε για τα μέλη του κόμματος, που ζούσαν στον δικό τους εξελιγμένο και πλούσιο κόσμο, μακριά από τον λαό, ίσως για να μην βλέπει τη μιζέρια του και ‘’υποφέρει’’, αφού  απλώς του επέτρεπαν να επιβιώνει υπό προϋποθέσεις.

Στην πλατεία αυτή που την περιέβαλλαν  κτήρια παντός ρυθμού με χρυσοποίκιλτες  στέγες, υπήρχε το παλιό Δημαρχείο και το κύριο κόσμημα της πόλης, το αστρονομικό ρολόι. Το τελευταίο αποτελεί έργο του 1410 και 80 χρόνια αργότερα του πρόσθεσαν και την ημερολογιακή πλάκα. Κάθε μια ώρα είχε μια  ειδική παρουσίαση ‘’ όπως στο ήχο και φως’’, όπου εμφανίζονταν και οι εξελίξεις της ζωής με σκελετούς και αγγέλους, ανάλογα με  τον βίο του καθενός!!!

Το σημαντικότερο γεγονός της πλατείας αποτελούσα ο αποχαιρετισμός του παλιού χρόνου, με την εμφάνιση ενός ηλικιωμένου  στο ψηλότερο παράθυρο της κορυφής του πυργίσκου του ρολογιού και η υποδοχή του νέου με ένα παιδί που αντικαθιστούσε τον γέρο’’ στο παραθυράκι. Η  πλατεία γινόταν προσπελάσιμη μετά 2-3 ημέρες, που απαιτούνταν για  το καθάρισμά της από τα σπασμένα μπουκάλια , που απαιτούσε το έθιμο της  εκτεταμένης μπυροκατάνυξης του  παριστάμενου πλήθους!!!

Στην Πράγα γνώρισα την άνοιξή της το 1968 με τον Ντούμπτσεκ και τον Πρόεδρο Σβόμποντα [ που ηγήθηκε της Σλοβακικής ταξιαρχίας που πολέμησε στον πλευρό των Ρώσων στο Στάλινγκραντ κατά των Γερμανών] και με τίμησαν με τη φιλία τους σημαντικοί άνθρωποι της εποχής. Αναφέρομαι στον φοιτητή τότε και πρώτο Πρόεδρο της ελεύθερης πια χώρας Βάτσλαβ Ηάβελ, τον πολυολυμπιονίκη γείτονά μου Εμίλ Ζάτοπεκ και τη μητέρα του, τον Μίλαν Κούντερα και το σημαντικό συγγραφικό του έργο και αρκετούς άλλους. Στην ίδια χώρα διαψεύστηκαν οι ελάχιστες ελπίδες που μου είχαν απομείνει για την αριστερή ιδεολογία, μετά την εν ψυχρώ και αναιτιολόγητη στρατιωτική εισβολή και κατάληψη της χώρας τον Αύγουστο του 1968 από τη Σοβιετική Ένωση. Η μοναδική συνέπεια για την οικογένεια μου υπήρξε ο εκδιωγμός της από το ξενοδοχείο CENTRUM, με δικαιολογία την αναγνώριση εκ των πρώτων της εισβολής από το ΚΚΕ. Δεν τους κρατώ κακία αφού  δεν γνώριζαν τον ρόλο του ΚΚΕ στη χώρα μας και χαίρομαι ότι ύστερα από όλα αυτά δεν έγινα ‘’ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΉΣ’’ αλλά απλά απελευθερώθηκε η δημόσια κριτική μου για τον πάσης μορφής και ιδεοληψίας υπαρκτό και ανύπαρκτο σοσιαλισμό. Οι Ρώσοι βέβαια συνεχίζουν να ψευδολογούν για να δικαιολογήσουν τη νέα τους εισβολή στην φίλη τους Ουκρανία , με πλαστή  πινακίδα τίτλου, αφού αφορά τα ίδια ακριβώς πρόσωπα του σοβιετικού καθεστώτος .Αντώνης

 

ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΑΔΕΡΦΙΑ

 

                 

                  ΚΟΥΡΑΓΙΟ  ΑΔΕΡΦΙΑ

       Αφήστε τους κρωγμούς  μισαλλοδοξίας

 

 

Υπό τον μανδύα της  ‘’φαιδράς πορτοκαλέας’’,  όπως είχε αποκαλέσει στο ποίημά του ο Άγγελος Βλάχος την Ελλάδα, αναφύονται τελευταία νέες μορφές μισαλλοδοξίας, με μοναδικό σκοπό την ‘’πλουτοφόρα’’ εξουσία και την επαναφορά τυραννικών καθεστώτων.  Τα καθεστώτα αυτά  επιβλήθηκαν και στο  παρελθόν [ απώτερο και πρόσφατο] και καταλύθηκαν από τα ίδια τα θύματά τους ως απαράδεκτα, όταν οι λαοί κατάλαβαν ότι η προμετωπίδα της δημοκρατίας αποτελούσε ευφημισμό του  υποκρυπτόμενου ολοκληρωτισμού τους.

Οι λαοί που έζησαν τα σύγχρονα τυραννικά καθεστώτα και μπόρεσαν να αντιδράσουν, απαλλάχτηκαν από τους παντοειδείς ‘’ισμούς’’, που βίωσαν οι χώρες τους. Οι  καιροσκόποι επαγγελματίες του είδους, τους άλλαξαν ονομασίες, ωραιοποίησαν αυτά που ευτυχώς δεν γνώρισαν  οι λαοί της Δυτικής Ευρώπης , στους οποίους προσπαθούν να τα  επαναφέρουν από το παράθυρο. Είναι δε τόσο πολλοί που άρχισαν να τρώγονται και μεταξύ τους, χωρίς όμως ποτέ να παραβλέψουν τον κοινό εχθρό που δυσχεραίνει τους αποτυχημένους ιδεαλιστικούς τους δογματισμούς. Θα μπορούσα να τους προτείνω, αντί να καταπιάνονται συνεχώς και αδιαλείπτως με ύβρεις και συκοφαντίες   κατά των δημοκρατικά  εκλεγμένων, που προσβάλλουν και μειώνουν τη χώρα μας διεθνώς, να δοκιμάσουν να ζήσουν οι ίδιοι στα ελάχιστα εναπομείναντα καθεστώτα των ονείρων τους. Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι αν βιώσουν  την πραγματικότητα  που προβάλλουν– όπως ο υποφαινόμενος   στις χώρες του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’-  θα αλλάξουν   γνώμη, εκτός αν προαλείφουν εαυτούς ως  επιβήτορες της εξουσίας ,τύπου  Στάλιν, Μάο, Κάστρο, Κιμ Γιονγκ Ουν και μερικών  άλλων, που τυράννησαν ή τυραννούν ακόμα τους λαούς τους και αυτοί ζουν και ‘’βασιλεύουν’’.

Ένας ακόμα από αυτούς, βλέποντας τα δύσκολα, σφετερίστηκε βίαια  με  τους  δισεκατομμυριούχους ολιγάρχες φίλους του  τον πλούτο  και την εξουσία της χώρας του, κρατώντας για τον εαυτόν του και την εξουσία. Τώρα επιχειρεί με κατακτήσεις γειτονικών αρχικά κρατών να  επανιδρύσει την  αυτοκρατορία του – στα πρότυπα του Χίτλερ – έχοντας και τη στήριξη των ‘’παλιόφιλων’’ του σοβιετικού καθεστώτος. Αυτοαναιρεί  όσα διακήρυξε ως ‘’ KGBίτης’’ του σοβιετικού καθεστώτος, όταν  επέβαλε, με εγκλεισμούς σε ψυχιατρεία και ‘’εξοστρακισμούς’’ στη Σιβηρία και αλλαχού, την αρρωστημένη ιδεοληψία   μιας παράφρασης   του Μαρξ και του Έγκελς, που μετέφερε ο Λένιν στην κραταιά τότε Ρωσική Αυτοκρατορία. Ο  Λένιν  αμείφθηκε πλουσιοπάροχα για  αυτή του  την εκδούλευσή , αφού  υπέκλεψε επί μακρόν τη δόξα του ονόματος της Αγίας Πετρούπολης, που έγινε Λένινγκραντ. Το τελευταίο το δανείστηκα αυτολεξεί, από μια τελευταία συνέντευξη της πραγματικής αριστερής, της αείμνηστης Ντίνας Κώνστα, που χαρακτήρισε αστεία την υφαρπαγής της δημιουργίας του Μεγάλου Πέτρου  , προσθέτοντας ότι ‘’το χιούμορ αποτελεί  ευγενική αντίδραση των απελπισμένων’’.

Επειδή όμως, ‘’ου παντός πλειν ες Κόρινθον’’, το μόνο που κάνουν  όλοι αυτοί  οι αποκαλούμενοι επαναστάτες του γλυκού νερού,  είναι να σπρώχνουν τους απελπισμένους στην αγκαλιά  των ακροδεξιών και των λοιπών φασιστοειδών . Τα παραδείγματα της Ουγγαρίας, της Γαλλίας και τελευταία της         Ιταλίας, θα έπρεπε να συνετίσουν εκείνους  που προτάσσουν τις ιδεοληψίες τους [ με τα νιτερέσα τους], διότι με το κακό που κάνουν στη χώρα τους, δεν μπορούν να ‘’βοηθήσουν’’ ούτε τους προσωπικούς τυχοδιωκτισμούς τους.

        Είναι καιρός πια, στη χώρα μας με τόσους κινδύνους γύρω μας, να σταματήσουν  οι γελοίοι καθημερινοί  ‘’κρωγμοί των ιεράκων’’. Στη Γένεση, ο κόρακας αναφέρεται ως το πρώτο πτηνό που απελευθερώθηκε μετά τον κατακλυσμό, το οποίο στη συνέχεια λησμόνησε τον Νώε και την Κιβωτό του, εξαιτίας των πολλών πτωμάτων  που βρήκε. Άσπρος γεννιέται ο κόρακας και κόκκινος κατιάζει και μαύρος κατασταίνεται και του κυρού του μοιάζει» Παροιμία από την νησιωτική Ελλάδα, συνηθέστερα για στρυφνά άτομα που μοιάζουν των γονιών τους ή για τη μετέπειτα συμπεριφορά ατόμων που αναλαμβάνοντας μια θέση ή εργασία είναι υποχρεωμένα ν΄ ακολουθούν τις εντολές των αφεντικών τους. ( κατιάζει σημαίνει φαντάζει). Αντώνης

ΣΧΗΜΑ ΠΡΩΘΥΣΤΕΡΟ - Αυτή είναι η ζωή μας

 

       ΣΧΗΜΑ   ΠΡΩΘΥΣΤΕΡΟ

                         Αυτή είναι η ζωή μας

 

 

Είναι  πια επιστημονικά αλλά και εμπειρικά διαπιστωμένα όλα αυτά που μαθαίναμε παλιά στο σχολείο για τα σχήματα λόγου, ότι έχουν πλήρη εφαρμογή όχι μόνο στον λόγο μας [ γραπτό και προφορικό ] αλλά  και στην  καθημερινότητά μας.  Θα επιχειρήσω λοιπόν  ένα μικρό  και ίσως λιγάκι αφελές αλλά αθώο και άδολο πείραμα , με το αναφερόμενο στον τίτλο σχήμα, αρχίζοντας όπως πάντα με την ερμηνεία των όρων και  - εκ του ασφαλούς - σε προσωπικό επίπεδο.

Το σχήμα είναι ένα σύνολο από στοιχεία διατεταγμένα με συγκεκριμένο και  καθορισμένο τρόπο . Το καθένα από αυτά είναι ένα στοιχείο που μέσα στον εκάστοτε γεωγραφικό και ανθρώπινο τόπο,  συνθέτει το αποκαλούμενο σχήμα της ζωής μας. Φαντάζομαι τη ζωή μου σαν μια αδιάρρηκτη ακολουθία στοιχείων , σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο σχήμα που ρέει σε διάφορους τόπους .Ο χρόνος που δημιουργεί αυτή την αλληλουχία, καθιστά το σχήμα της ζωής μας πρωθύστερο, δηλαδή καθορίζει τη σειρά, ποιο  θα είναι πρώτο , ποιο θα ακολουθεί, ίσως δε και ποιο θα είναι  το ύστατο, αυτό που θα κλείνει τον επί  γης κύκλο της ζωής.

 Η ταπεινότητά μου , που προφανώς και προδήλως βρίσκεται ήδη στο λυκόφως   της ζωής  , προσπαθεί να βάλει μια σειρά στα βιώματά της, αφού δεν της απομένει ανάλογη δυνατότητα να πράξει το ίδιο και για το άδηλο μέλλον!!!   Παράλληλα όμως , επιχειρώ ένα προσωπικό πείραμα που θα διαψεύσει ή θα επιβεβαιώσει παλιότερες σκέψεις και προτάσεις μου προς τους πρώτους [80-120] αποδέκτες των πονημάτων  μου , για τη διακοπή της αποστολής τους με  e-mail , αφού από τον Αύγουστο του 2016 δημοσιεύονται  όλα στην  προσωπική μου ιστοσελίδα [πλην των διαπροσωπικών μηνυμάτων].

 Στις  αρχικές μου σκέψεις  και  προσπάθειες  να δώσω τέλος στην άμεση ενημέρωση  της φιλικής αυτής ομάδας παραληπτών  με e-mail, οδηγήθηκα από τη σκέψη  ότι  ενδεχομένως παραβιάζω τη θέλησή τους , υποχρεώνοντάς τους ακόμα και από ευγένεια να ανέχονται την  είσοδό μου στους υπολογιστές τους, παρά την  απώλεια της αμεσότητας επαφής, που έχει κόστος  και σε μένα . Ομολογώ ότι συνάντησα αρκετές αντιδράσεις  από φίλους που επέμεναν στη συνέχιση της συνηθισμένης πλέον διαδικασίας.       Όμως, παρά τους αντίθετους  ισχυρισμούς πολλών ‘’αναγνωστών’’ και  τα  λίαν κολακευτικά σχόλια τους, προχώρησα τελικά στην απόφασή μου για διακοπή της απευθείας αποστολής των κειμένων μου και τον περιορισμό μόνο στην ιστοσελίδα μου. Τότε όμως διαπίστωσα ότι  ελάχιστοι και ενίοτε κανένας από τους ‘’φανατικούς’’ αναγνώστες μου δεν με διάβαζε πια, όπως προκύπτει από τα στατιστικά της στοιχεία .

  Για να βάλουμε λοιπόν  τα πράγματα στη θέση τους και χωρίς κανένα παράπονο για κανένα , αφού οι ίδιοι γνωρίζουν ποιοι απλώς τα αποδέχονταν και πόσοι τα περίμεναν,  δικαιώνεται  τελικά η απόφασή μου για τη διακοπή της  χωριστής  αποστολής. Όποιος θέλει να τα διαβάσει ξέρει που θα τα βρει  και ‘’ούτε γάτα ούτε ζημιά’’ που λέει και ο σοφός λαός μας. Τα λόγια θαυμασμού μπορεί τη συγκεκριμένη στιγμή να απηχούσαν   την αλήθεια, κάποτε όμως  συντρέχουν και ειδικοί λόγοι που δυσκολεύουν τα πράγματα ή έρχεται και ο κόρος που αποτελεί επίσης φυσιολογική  ανθρώπινη κατάσταση ή ανάγκη. Εγώ πάντως κρατώ όλα αυτά τα σχόλια – αρνητικά ευτυχώς δεν έχω – και ξαναδιαβάζοντας αισθάνομαι περήφανος που κατάφερα να τα κατακτήσω ή έστω να τα εκμαιεύσω.

Ερώτημά μου όμως  παραμένει εάν και κατά πόσον  έβλαψαν ή  ωφέλησαν τους αναγνώστες μου τα γραφόμενά μου. Τους διαβεβαιώνω ότι έκανα το καλύτερό μου και μάλιστα με τη μέγιστη ανθρωπίνως δυνατή ειλικρίνεια και αντικειμενικότητα .  Αυτός είναι και ο μόνος λόγος που σκέπτομαι, μετά το καλοκαίρι, να   στείλω σε όλους το παρόν με προσωπικό μου μήνυμα, για να είμαι βέβαιος ότι περιήλθαν σε γνώση τους τα ‘’συμπεράσματα του πειράματός μου’’.  Η ιστοσελίδα μου  πάντως έχει διεθνώς περισσότερους από 17.500 αναγνώστες και αυτό ισορροπεί κάπως τις εντυπώσεις μου και ‘’παρηγορεί’’ τον μοναδικό σκοπό του  εγχειρήματός μου. Δεν αναιρεί πάντως την γνωστή σε όλους αρχική μου σκέψη ότι κυρίως γράφω ΓΙΑ ΜΕΝΑ και για να σκοτώνω τις ατέλειωτες ώρες της ‘’επιλεγμένης’’ μοναχικότητάς μου. Αντώνης

ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΦΕΛΛΟΙ

 

            ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΕΣ   ΚΑΙ  ΦΕΛΛΟΊ

 

 

Γνωρίζω ότι, ως μη ειδικός,  δεν δικαιούμαι να αποφαίνομαι και μάλιστα κατηγορηματικά, επί επιστημονικών θεμάτων. Ως απλός όμως πολίτης, έχω κάθε δικαίωμα να προβαίνω σε εμπειρικές διαπιστώσεις, με τις επιφυλάξεις  κάθε αντίθετης  διατύπωσης των ειδικών. Στις δημοκρατίες άλλωστε, έχουν τα ίδια δικαιώματα ακόμα και οι συκοφάντες , οι υβριστές  και οι υποστηρικτές του ολοκληρωτισμού που αιματοκύλισε τον Κόσμο ολόκληρο, αρκεί να έχουν υπόψη τους ότι και οι κρίνοντες κρίνονται από τον λαό και τους νόμους και ότι οι κρίσεις και τα έργα τους τους  συνοδεύουν και  εις το διηνεκές!!!

Αρχίζω με τους δυο ορισμούς του τίτλου μου, τις ομοιότητες και τις ενδεχόμενες διαφορές που παρουσιάζουν  στην ερμηνεία  και την εφαρμογή  τους. Μετριότητα λοιπόν θεωρείται κάθε έννοια που προσδιορίζει το μέτριο, κάτι που  βρίσκεται ανάμεσα στο καλό και το κακό, χωρίς να είναι το ένα ή το άλλο [όπως αναφέρεται στην  εγκυκλοπαίδεια]. Αν και ετυμολογικά έχει αφετηρία  τη φράση ‘’μέτρον άριστον’’, του σοφού Κλεόβουλου του Λίνδιου, δεν έχει καμιά  σχέση μαζί της και μπορεί να εκληφθεί σαν ένας σκωπτικός  ευφημισμός της. Φελλός είναι ένα φυσικό υλικό, που χρησιμοποιείται ευρέως-λόγω της ελαφρότητας και  της εύκολης επεξεργασίας του-  στη διακόσμηση , την εμφιάλωση και γενικότερα στην εξισορρόπηση της θαλάσσιας άνωσης και της βύθισης , στις εφαρμογές της αλιείας.

Η  λέξη ελαφρότητα, με οδήγησε συνειρμικά σε δυο σχετικούς  τίτλους πολύ σημαντικών και εντελώς διαφορετικών έργων  που παραθέτω ευθύς αμέσως με μια μικρή παρέκκλιση, από τη συνέχεια που είχα προσχεδιάσει και στην οποία φυσικά  θα επανέλθω.

Η ελαφρότητα του Είναι - Wilczek Frank  « Η ελαφρότητα του αποτελεί ένα λαμπρό εγκώμιο των θαυμάτων της φυσικής, γραμμένο από κάποιον που συνέβαλε στον προσδιορισμό των σύγχρονων συνόρων της. Η δε ελαφρότητα του καυστικού χιούμορ του Wilczek κάνει την ανάγνωση απολαυστική.» — Frank Close, καθηγητής σωματιδιακής φυσικής, Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και η γνωστότερη:

Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι, του Μίλαν Κούντερα, που όταν πρωτοεκδόθηκε, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80, εντυπωσίασε το κοινό και τους κριτικούς και αυτό διότι ο εξόριστος στη Γαλλία Τσέχος συγγραφέας, αποπειράται να απογυμνώσει τις λέξεις από την ιδεολογική τους βαρύτητα και να τις αφήσει να μιλήσουν πέρα από τα στεγανά της γραμμικής ή καθαρής λογοτεχνικής αφήγησης. Με αυτόν τον τρόπο, ο Κούντερα καταφέρνει να βρει την ισορροπία μέσα από αναρίθμητες αντιθέσεις: ένα βιβλίο γραμμένο για δύο ανθρώπους που ερωτεύονται, αλλά παράλληλα ένα έργο βαθιά φιλοσοφικό. Δύο χαρακτήρες που διχάζονται: ο άντρας ανάμεσα στο βάρος και την ελαφρότητα της ύπαρξης, η γυναίκα ανάμεσα στο σώμα και τη ψυχή …

Ο ίδιος ανήκε σε μια γενιά νεαρών Τσέχων που διαθέτοντας ελάχιστη έως ανύπαρκτη τριβή με την  βραχύβια άλλωστε προπολεμική Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας, η ιδεολογία τους επηρεάστηκε δραστικά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη γερμανική κατοχή. Ήδη από τα εφηβικά του χρόνια ο Κούντερα μπήκε  στο Κομμουνιστικό Κόμμα τη Τσεχοσλοβακίας με ενεργή κοινωνική και πολιτική δράση, η οποία το 1950 οδήγησε στην απότομη παύση των ακαδημαϊκών σπουδών του. ”.

Το 1967, κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα - και ίσως το πιο πολιτικό - με τίτλο «Το Αστείο», που αποτέλεσε την αφορμή για να γίνει γνωστός κυρίως στον ευρωπαϊκό χώρο. Πρόκειται για μια σάτιρα του υπαρκτού σοσιαλισμού, που έγινε το «ευαγγέλιο» των υπέρμαχων της «Άνοιξης της Πράγας», που πίστευαν σ’ένα σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο. Το τραγικό είναι ότι υπάρχουν ακόμα και σήμερα συνεχιστές του αποτυχημένου αυτού ΑΣΤΕΙΟΥ , που θέλουν να μετατρέψουν την ελευθερία σε ελευθεριότητα και να παραπλανήσουν τους λαούς για τα τραγικά αποτελέσματά του. Ο συγγραφέας υπέστη διώξεις, στρατεύτηκε υποχρεωτικά και τα βιβλία του αποσύρθηκαν από τις δημόσιες βιβλιοθήκες. Τα μυθιστορήματα «Η ζωή είναι αλλού» (1973) και «Το βαλς του αποχαιρετισμού» (1973), που ακολούθησαν, συνθέτουν μια τριλογία.

Την εποχή αυτή, της Άνοιξης της Πράγας που βίωσα οικογενειακά με τις συνέπειες που έχω αναφερθεί στο παρελθόν, τον γνώρισα προσωπικά και μοιράστηκα μαζί του και με τον επίσης υπό διωγμό χρυσό πολύ-Ολυμπιονίκη Εμίλ Ζάτοπεκ, τις προσωπικές τους σκέψεις για τον υπαρκτό σοσιαλισμό, όταν οι δικοί μας σοσιαλιστές φώναζαν το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο και το ΚΚΕ ‘’ΑΝΑΓΝΏΡΙΖΕ‘’ ΠΡΏΤΟ ΑΥΤΌ ΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΉ  ΕΙΣΒΟΛΉ ΣΤΗΝ  ΤΣΟΧΟΣΛΟΒΑΚΊΑ. Ο Ζάτοπεκ ήταν γείτονάς μου και το καθεστώς του αφήρεσε τον ΒΑΘΜΌ ΤΟΥ Συνταγματάρχη αλλά και τα χρυσά μετάλλια, που δήθεν κατέκτησε υπό την επήρεια της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Τον έστειλαν να εργάζεται σε βενζινάδικο σε ορεινή περιοχής της  Σλοβακίας, που σήμερα αποτελεί χωριστό κράτος και είχε πάντα διαφορετική γλώσσα. Άφησε πίσω μόνη την γηραιά μητέρα του, την οποία ‘’συνέτρεξα όσο μπορούσα’' οικογενειακώς, διότι το κοινωνικό καθεστώς της χώρας την ξέχασε, επειδή ο γιος της είχε υπογράψει την ‘’κάρτα των προσωπικοτήτων κατά της σοβιετικής εισβολής στη χώρα’’. Τα ακούει αυτά κανείς από τους ‘’κοπτόμενους’’ για το κοινωνικό σοσιαλιστικό κράτος!!!

Πρόσφατα άκουσα  και μια δήλωση του νέου ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, που έσπευσε να εγκαινιάσει την αίθουσα Ανδρέα Παπανδρέου στο Ευρωκοινοβούλιο  [ μου θύμισε Ιονέσκο], ‘’ο οποίος ανήκει στους πρώτους που συνέβαλαν στην ενίσχυση της  ΕΟΚ, με τη σύμφωνη γνώμη και άλλων ηγετών’’. Η ειλικρίνεια δεν έβλαψε ποτέ κανένα , ενώ η παραποιημένη μισή  αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα.  Το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο και τόσα άλλα γλαφυρά που ζήσαμε τότε, ποιος τα έλεγε; Συνεχίζεται η παλιά πρακτική που έδιναν τα ονόματά τους σε κάθε κινητό και ακίνητο!!!  Άφησε εποχή η διακομματική συγχορδία κατά της Νόμιμης Ελληνικής Κυβέρνησης, από το σύνολο της αντιπολίτευσης μέσα  στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο , που  ξεπέρασαν σε μίσος και ψεύδη και τον κ. Ερντογάν, σε αντίθεση όσων θετικών αντιπαραθέτουν οι επίσημες ευρωπαϊκές υπηρεσίας. Πάντα έτρεμαν την κανονικότητα την οποία εξακολουθούν να αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι!!! Προφανώς θα έχουν τους λόγους τους να υποστηρίζουν την άποψη ότι ο ‘’λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται’’, αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελεί πολιτική πρακτική αλλά τυχοδιωκτισμό!!!

Επανέρχομαι λοιπόν  – όπως είχα υποσχεθεί – στο αρχικό μου  θέμα, διευκρινίζοντας  ότι αυτοί οι τόσο διαφορετικοί, σχεδόν άσχετοι μεταξύ τους ορισμοί ,έχουν ένα και μοναδικό κοινό γνώρισμα, που δεν χρειάζονται καμιά επιστημονική τεκμηρίωση, αφού αποτελεί ‘’κοινό μυστικό’’ με  δυσμενή  συχνά  επακόλουθα. Και τα δύο επιπλέουν και μάλιστα ,το πρώτο  και στα τρία στοιχεία της φύσης και, εντελώς μεταξύ μας, παρουσιάζει μια σκανδαλώδη συχνότητα στη χώρα μας.

Δεν θα ασχοληθώ με τις χρήσεις του φελλού, που δεν μας αφορούν επί του προκειμένου, αλλά με την  ιδιότητα  των μετριοτήτων να ‘’επιπλέουν’’ με  επισήμανση ότι  στη χώρα μας το γεγονός  δεν αποτελεί σύμπτωση αλλά  σύμπτωμα επαναλαμβανόμενο και πολύ επικίνδυνο. Φαίνεται ότι  κάποιοι θέλουν να την κρατήσουν  προσκολλημένη στα όρια της ‘’ψωροκώσταινας’’ και επικαλούνται διάφορους κοινότοπους  και αποτυχημένους ‘’ διακοσμητικούς’’ τίτλους. Είναι ο μόνος τρόπος να δελεάσουν τον λαό, ο οποίος όμως τους ξέρει και κάποιους από αυτούς τους έζησε πρόσφατα στην εξουσία. Οι  όποιες ομοιότητες  των αναφορών μου  σε  ονόματα  που αναφέρθηκαν ή υπονοούνται, ενδεχομένως   μπορεί  να αποτελούν και απλές συμπτώσεις. Αντώνης

 

ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ - Ο ΔΑΡΒΙΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΔΑΡΒΙΝΙΣΜΟΣ

 

                      ΑΛΛΟΤΕ  ΚΑΙ  ΤΩΡΑ

         ΔΑΡΒΙΝΟΣ  ΚΑΙ  ΔΑΡΒΙΝΙΣΜΟΣ

Ο Κάρολος Ροβέρτος Δαρβίνος (αγγλικά: Charles Robert Darwin, 12 Φεβρουαρίου 1809 – 19 Απριλίου 1882) ήταν Άγγλος φυσιοδίφης και βιολόγος,^[21] ο οποίος έμεινε στην ιστορία ως ο θεμελιωτής της θεωρίας της εξέλιξης, μια σύλληψη που -σύμφωνα με τα λόγια του Τζούλιαν Χάξλεϋ- υπήρξε «αδιαμφισβήτητα η πιο σημαντική ανακάλυψη στον τομέα της βιολογίας».^[22] Έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις σπουδαιότερες μορφές της ανθρώπινης ιστορίας.^[23][24] Υπήρξε ο εισηγητής του μηχανισμού της φυσικής επιλογής, και υποστηρικτής της κοινής καταγωγής των ειδών, σύμφωνα με την οποία όλα  μοιράζονται εξελικτικά έναν κοινό πρόγονο.

Ο Δαρβίνος ανακάλυψε και είπε πολλά, του αποδόθηκαν όμως  περισσότερα , σκοπίμως παραποιημένα, για να εξάψουν την φαντασία ακόμα και τα μίση των θρησκόληπτων . Του απέδωσαν ανακρίβειες που δεν υποστήριξε ποτέ και κυρίως ‘’ότι ο άνθρωπος προέρχεται από τον πίθηκο’’. Κάποιοι καιροσκόποι της εποχής, στηριζόμενοι στη στρεβλή ερμηνεία της θεωρίας του για την εξέλιξη των ειδών, διερωτήθηκαν ‘’γιατί οι πίθηκοι δεν εξελίχθηκαν και παρέμειναν πίθηκοι’’;  Με την ίδια λογική θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε ανθρώπους και ΟΙ ΜΠΑΝΆΝΕΣ  ΑΦΟΎ  ΤΟ  DNA τους διαθέτει τουλάχιστον 50% ομοιότητες.

Ο φυσιοδίφης είχε αναφέρει ότι  είναι κοινή η καταγωγή   ανθρώπου και ζώων, με πολλές ομοιότητες  στο  D.N.A. τους . Μερικοί άνθρωποι μάλιστα ‘’κράτησαν’’  τη συμπεριφορά των λοιπών ζώων και αυτό ίσως δικαιολογεί τους  μεταγενέστερους μεταφορικούς χαρακτηρισμούς  των!!! Θα  ρωτούσα  μάλιστα γιατί ορισμένα ανθρωποειδή παραμένουν  ζώα  και δεν ακολούθησαν την εξέλιξη του είδους που ανήκουν [ ζητώντας συγγνώμη από τα ζώα]!!!

Δεδομένου ότι δεν είμαι ειδικός, δεν θα επεκταθώ σε επιστημονικές διαπιστώσεις αλλά θα μείνω σε όσα αντιλαμβάνεται ο κοινός  μου νους  και στον τρόπο που επιχείρησαν κατά καιρούς, μέχρι  και σήμερα να ‘’χρησιμοποιήσουν’’ την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου, για αλλότριους σκοπούς. Όσον αφορά τους ‘’σκοπούς’’,  μεταφέρω στη συνέχεια ,απόσπασμα από σχετικό δημοσίευμα του βιολόγου κυρίου Γιώργου Νοταρίδη ,για την  καταπολέμηση της προκατάληψης και σκόπιμης παραπληροφόρησης , που ΄΄ συνεισφέρει  ‘’  το διαδίκτυο.

‘’Καταπολέμηση της παραπληροφόρησης και της προκατάληψης

Η ελευθερία του λόγου που άκμασε κυρίως λόγω της ευρείας εξάπλωσης της χρήσης του διαδικτύου τα τελευταία χρόνια, μπορεί να αποτελεί μια από τις σημαντικότερες ελευθερίες του ατόμου, εγκυμονεί όμως τεράστιους κινδύνους. Βασικός εξ’ αυτών, είναι η παραπληροφόρηση που  μαστίζει όλες τις σύγχρονες κοινωνίες. Είναι τουλάχιστον εγκληματικό, άτομα που δεν διαθέτουν ούτε το στοιχειώδες υπόβαθρο γνώσεων να τοποθετούνται δημόσια για θέματα ευαίσθητα που αφορούν τα κοινά. Καταφέρνουν να σπείρουν τον πανικό, να γεννούν φοβίες και αμφιβολίες σε ένα κοινό που τόσο πρόθυμα ενδιαφέρεται να εμπλουτίσει τις γνώσεις του ή να ενημερωθεί για την τρέχουσα επικαιρότητα. Συνεπώς, είναι καίριας σημασίας ο χρήστης του διαδικτύου και ο απλός τηλεθεατής, να αντιληφθούν  την σημασία της αυθεντίας των πηγών από πού ενημερώνεται. Με πιο απλά λόγια, να κατανοήσει ότι μια αξιόπιστη τοποθέτηση γύρω από ένα ζήτημα γίνεται μόνο από κάποιον ειδήμονα που έχει χρόνια τριβή και εμπεριστατωμένη γνώση.

Καλλιέργεια περιβαλλοντικής συνείδησης

Ο σύγχρονος άνθρωπος οφείλει επιτέλους να αντιληφθεί ότι η Γη δεν είναι κτήμα του, αλλά ένας μαγικός κόσμος που είχε την τύχη να γεννηθεί, να ζήσει αλλά και να πεθάνει αισίως, παραχωρώντας τη θέση του στις επόμενες γενεές . Είναι αδιανόητο να θεωρούμε το είδος μας ως το τέλειο ον και να εξοντώνουμε καθετί που δεν είναι όμοιο με μας μόνο και μόνο επειδή μας το επιτρέπουν οι συνθήκες. Από τον πιο μικροσκοπικό οργανισμό μέχρι τον πιο προηγμένο, όλοι τους συνέβαλαν με το δικό τους σημαντικό τρόπο στην Εξέλιξη της Ζωής. Κάπου εδώ μεσολαβούμε εμείς ως είδος, ένα ακόμα δημιούργημα τυχαίων γεγονότων, ασκώντας τη δική μας πίεση στη ροή της Εξέλιξης.’’

Χρησιμοποιώ, χωρίς σχόλια, την θεωρία του, που συνοδεύει στην αγγλική, τη φωτογραφία  στην αρχή του κειμένου, που συνοπτικά λέγει ότι ‘’τα είδη που επιβιώνουν στη φύση δεν είναι τα δυνατότερα, ούτε τα πιο έξυπνα, αλλά εκείνα που προσαρμόζονται στις αλλαγές’’. Έχει δε  γεμίσει ο κόσμος μας  με αυτούς  που αλλάζουν τη ζωή σαν τα πουκάμισα!!!

 Σε αντίθεση με όσα λένε οι άσχετοι,  για να  δικαιολογήσουν   την δική τους ’’άποψη’’ που τους βολεύει, οι συμβουλευόμενοι το διαδίκτυο, δεν στρεβλώνουν μόνο την επιστημονική άποψη αλλά και  την ορθή χρήση της γλώσσας μας.

Αυτός είναι ο νεοδαρβινισμός, μια κατάσταση έξω από κάθε επιστημονική επιταγή, που αποτελεί αυθαίρετη προσποίηση αλλαγής και εκμετάλλευσης της θεωρίας του Δαρβίνου με αθέμιτο κατά κανόνα σκοπό και επιδιώξεις,

Στην εποχή του διαδικτύου, πέραν της θεμιτής και πολύ σημαντικής ανάπτυξης της ελεύθερης προσπέλασης των επιστημονικών πηγών, υποκείμεθα  και  στην σκόπιμη και  ψευδή παρουσίαση μιας φαινομενικής πραγματικότητας. Συνεπώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε με τη δέουσα προσοχή κάθε ανυπόγραφη και ανεξέλεγκτη πληροφορία. Αντώνης