ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ

          ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ

              Αλήθεια  δεν  ντρέπονται;   

 

 

Προκαταβολικά δηλώνω ότι  δεν αποδέχομαι την στρατευμένη  δημοσιογραφία, η οποία οφείλει να υπηρετεί την αντικειμενικότητα  ούτε υποκαθιστώ την εργασία επαγγελματιών του είδους . Τα  κείμενά  μου υπηρετούν λογοτεχνικές μου ανάγκες και μια προσπάθεια να κρατήσω ζωντανά  όσες  μπορώ περισσότερες  λόγιες εκφράσεις   του πάλαι ποτέ πλούσιου λεξιλογίου μας. Επιλέγω για καμβά τη ζέουσα ρυπαρή επικαιρότητα  για να επισημάνω την  αντιδιαστολή στο χρησιμοποιούμενο λεξιλόγιο. Για την αντικειμενική απόδοση της πραγματικότητας αναφέρομαι σε προσωπικά μου βιώματα και γράφω πάντα σε πρώτο πρόσωπο.

Πριν  σπεύσετε να σχολιάσετε και να χρωματίσετε κομματικά τα δημοσιεύματα  μου, παρακαλώ να τα αναγνώσετε  και με τα μάτια της καρδιάς και του μυαλού , διότι  η εποχή μας βρίθει ψευδών ειδήσεων, ύβρεων και συκοφαντιών. Αληθινή αποτύπωση μιας κατάστασης δεν μπορεί να είναι αυτή που μας περιγράφουν  οποιοιδήποτε περιφερόμενοι ανά τας οδούς και τας ρίμας ψηφοθήρες και τινές  τυχάρπαστοι ‘’κάτοχοι’’  δημόσιου μικρόφωνου ή γραφίδας,  αλλά εκείνη που  βιώνουμε προσωπικά.  Κενόδοξοι και εξουσιομανείς δημόσιοι παράγοντες, με παραμορφωτικούς φακούς και παρωπίδες προσπαθούν να μας επιβάλουν  την οπτική τους, παραβλέποντας βασικές πτυχές του  ίδιου  του έργου τους,  όταν  διαφέντεψαν τις τύχες της πατρίδας μας. Κάποιοι θέλησαν να  επιβάλουν το ‘’ουδετερόθρησκο’’ και να καταργήσουν τα θρησκευτικά μας σύμβολα,  και  το μάθημα των θρησκευτικών, με Συνταγματικά  ‘’ επικρατούσα θρησκεία ‘’ [άρθρο 3] την Ορθοδοξία.

Ο ελληνικός λαός είναι πια έμπειρος και έφθασε ο καιρός να δείξει και έτοιμος να ανταμείψει τους πολιτικούς του με αντικειμενικότητα και δικαιοσύνη ‘’ κατά τα έργα του καθενός για το κοινωνικό σύνολο’’. Η πραγματική δημοκρατία επιβάλλει να ακουσθεί και η λαϊκή  άποψη, που σίγουρα διαφέρει από εκείνη των  κατά καιρούς σφετεριστών της, που θέλουν ‘’σώνει και καλά’’ να επιβάλουν τις ιδεοληψίες τους. Αντιμετωπίζουν τον λαό σαν ανίκανο να κατανοήσει την πραγματικότητα που βιώνει και προσπαθούν να του υποδείξουν τις δικές τους παραδοχές. Το χειρότερο όλων,  είναι ότι το προσπαθούν με σκόπιμες και εθνικά επιζήμιες στρεβλώσεις, ύβρεις και συκοφαντίες  και το θεωρούν  προοδευτικό. Φθάνουν στο σημείο να διαφοροποιούν  διεθνώς και την  πάγια  ελληνική θέση, για τα εθνικά μας θέματα . Αρνούνται τα θαλάσσια σύνορα μας  και το δικαίωμα φύλαξης των ορίων μας με φράχτες και κάθε προσφερόμενο ειρηνικό μέσο.

Ποιος εξουσιοδότησε οριακές μειοψηφίες συμπλεγματικών φανατικών ομάδων, που  αντιποιούνται την ιατρική επιστήμη και  λανσάρουν  τα μαντζούνια τους με αναλυτικές οδηγίες εφαρμογής, από πληθώρα τηλεοπτικών καναλιών  ;;; Αντίθετα με κάθε λογική ή ηθική, ‘’ίνα μη  τι χείρον είπω’’, νομιμοποιούν τη ρωσική εισβολή σε ελεύθερη χώρα και εξαπολύουν αναπόδεικτους μύδρους εναντίον των αποφάσεων της νόμιμης πολιτείας!!!  Το ίδιο ερώτημα ανακύπτει και για εκείνους που έκλεισαν  συνειδητά τις ελληνικές τράπεζες και  δηλώνουν ότι αν χρειασθεί θα το ξανακάνουν, αμφισβητώντας  αυθαίρετα τις σχέσεις και συμμαχίες   της χώρας μας !!!

Το ερώτημα γίνεται σοβαρότερο για τις δύο παρατάξεις που έχουν κυβερνήσει τη χώρα και την κατασυκοφάντηση της  διεθνώς, αν δεν αποδείξουν με στοιχεία την ακρίβεια των καταγγελιών τους. Εάν έχουν στοιχεία , έστω και τώρα, οφείλουν να τα καταθέσουν στις μόνες αρμόδιες δικαστικές Αρχές, ώστε να επιληφθούν αμέσως της έρευνας και να προλάβουν  κάθε κακό ‘’ενδεχόμενο’’ . Προφανώς είναι γνωστό  στους πρωτοετείς φοιτητές Νομικής, ακόμα και σε ένα αυτοδίδακτο του Ποινικού Δικαίου, ότι η ευθύνη της απόδειξης βαρύνει αποκλειστικά τους καταγγέλλοντες.  Εάν όμως δεν στοιχειοθετούνται οι κατηγορίες που έχουν ήδη εκτοξευθεί δημόσια, ξέρετε τι ακολουθεί!!!

Αυτό που κάνουν τώρα  αποτελεί  δυσφήμιση της μοναδικής μας επίσημης εκπροσώπησης, παραβλάπτοντας εμφανώς τα εθνικά μας πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, τα οποία μάλιστα διεκδικούν να  υπηρετήσουν.  Τι θα πουν τότε για όσα τώρα διαφωνούν, διαρρηγνύοντας τα ιμάτια τους ;;; Είδατε πως αποδέχτηκαν τα ίδια κόμματα την  κρίση της βελγικής δικαιοσύνης, χωρίς σχόλια ή υπονοούμενα;;; Μην  παροράτε το γεγονός, όσοι πιστεύετε ότι η τήρηση των νόμων αποτελεί το βασικό συστατικό της  δημοκρατίας, ότι η δικαιοσύνη ενίοτε αργεί αλλά  δεν λησμονεί!!!

 Έχω προσωπική  εμπειρία  δεκαετιών, σε  ευρωπαϊκές χώρες , συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του υπαρκτού  σοσιαλισμού και ουδαμού συνάντησα ανάλογη συμπεριφορά και κυρίως τόσο χυδαίο λεξιλόγιο. Στις πρώτες βέβαια ‘’ – το καθεστώς των οποίων εξακολουθεί να προβάλλεται - και η σκέψη μόνο κατά της ηγεσίας που αποτελούσε το Κόμμα, θα οδηγούσε  τον  αμφισβητία  σε ψυχιατρείο ή ‘’εξοστρακισμό’’. Στις  δημοκρατικές  όμως  χώρες,  εξέχουσα θέση στις οποίες κατέχει η χώρα μας, ουδείς επιχειρεί να προβεί σε αμφισβήτηση ‘’ψηφισμένης’’ κυβέρνησης χωρίς συνέπειες. Ελπίζω ο κ. Σούλτς να  ενημέρωσε τον κ. Τσίπρα για τις συνέπειες που θα είχε, αν έκανε τα ίδια στη Γερμανία, της οποίας ζήτησε τις ‘’ευλογίες’’, όπως είχε πράξει  και στη συμφωνία των Πρεσπών !!!

 Προσωπικά δηλώνω , ότι δεν ανήκω ούτε υπερασπίζομαι  κανένα Κόμμα  και ότι σέβομαι κάθε πολιτικό  που λειτουργεί   με τον  δέοντα και διεθνώς καθιερωμένο τρόπο άσκησης της τέχνης του εφικτού, διότι αυτός είναι ο παγκόσμια αποδεκτός όρος της πολιτικής. Το αντίθετο χαρακτηρίζει μόνο ‘’δούρειους ίππους’’ και διχασμένες προσωπικότητες ,που ρισκάρουν να επαναφέρουν τις  τρόικες, το  κλείσιμο τραπεζών  και  τον χαρακτηρισμό μας ως χώρας με ιδιαιτερότητες, που μαρτυρήσαμε  να αποσείσουμε τη σχετική μομφή και την  οριστική επιστροφή μας στην κανονικότητα.  Ο κ. Τσίπρας διαθέτει άλλωστε και προσωπική εμπειρία της γνωστής 17ωρης πίεσης που υπέστη ο ίδιος μέχρι να πει το ΝΑΙ  και γνωρίζουν οι πάντες ότι όλες οι σοβαρές αποφάσεις στην Ευρώπη  λαμβάνονται με ομοφωνία και , εφόσον συμφωνηθούν, εφαρμόζονται υποχρεωτικά !!!

Μόλις χθες απορρίφθηκε από το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο η  πρωτοφανής πρόταση Παπαδημούλη κατά του  φράκτη στον Έβρο, δηλαδή ενάντια στην επίσημη  εθνική θέση της πατρίδας που εκπροσωπεί, έναντι παχυλών αποδοχών που του  επιτρέπουν  αγορές διαμερισμάτων για ενοικίαση σε πρόσφυγες μέσω  ΜΚΟ όπως αναφέρει και το ακόλουθο απόσπασμα από το διαδίκτυο: ‘’ O κ. Παπαδημούλης παραδέχτηκε πως τρία από τα οκτώ διαμερίσματα που αγόρασε το 2018 φιλοξενούν πρόσφυγες, ενοικιασμένα από ΜΚΟ στο πλαίσιο του προγράμματος ΕΣΤΙΑ.

Σάλο στα social media προκαλεί η αποκάλυψη για την νέα επιχειρηματική δραστηριότητα του Δημήτρη Παπαδημούλη ο οποίος μισθώνει ακίνητα σε προγράμματα φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών που τρέχουν αρκετές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ).

Το πόθεν έσχες του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ είχε προκαλέσει αίσθηση την προηγούμενη εβδομάδα, καθώς ο κ. Παπαδημούλης αγόρασε το 2018 οκτώ διαμερίσματα στο κέντρο της Αθήνας ‘’.

 Είναι κι αυτό ένα δείγμα των προθέσεων των ‘’ προοδευτικών’’  δυνάμεων της χώρας, που δείχνουν όχι μόνο αποδοχή των τουρκικών επιχειρημάτων  αλλά και   στήριξη προσωπικών τους ‘’οικονομικών’’ επιλογών. Η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια κ.κ. επαναστάτες χωρίς αιτία.

Το ΚΚΕ δεν το σχολιάζω γιατί  θέτει σαν προϋπόθεση στους ψηφοφόρους του, να εμποδιστεί η διακυβέρνηση της χώρας,  ενώ η κυβέρνηση είναι γνωστό και λογικό, να κρίνεται  και να ελέγχεται  εντός και εκτός Βουλής, αποκλειστικά για το έργο και τς παραλήψεις της- τουλάχιστον στις δημοκρατίες.    Αντώνης

ΠΑΣΧΑ ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΣΧΑ

       ΠΑΣΧΑ  ΚΥΡΙΟΥ  ΠΑΣΧΑ

 

 

 

Η απάνθρωπη και αμοραλιστική σύγχρονη  κοινωνία,   κάνει όλους εμάς τους ‘’υπερώριμους’’, τόσο  στην ηλικία όσο και σε μοναδικά βιώματα προσωπικών εμπειριών,   να αναπολούμε ακόμα και τα ‘’δίσεκτα’’ εκείνα χρόνια [ επαναλαμβανόταν δύο φορές η έκτη ημέρα πριν τις καλένδες του Μαρτίου. Η μεταφορική έννοια  προέρχεται από το γεγονός ότι ο Φεβρουάριος ήταν ο μήνας των  καθαρμών]  που βιώσαμε στην παιδική μας ηλικία. Ζήσαμε τη συγκλονιστικότερη παγκόσμια περίοδο [πόλεμοι, κατοχή, πείνα, εμφύλιος], και φθάσαμε στο  σημείο να θεωρούμε ‘’φθηνές’’ απομιμήσεις  όσα βλέπουμε στην τηλεόραση τα τελευταία πολλά χρόνια, στην Εγγύς και Μέση Ανατολή,  την Ουκρανία, και αλλαχού.  Εκείνο που μας κράτησε όρθιους   τα  αδυσώπητα εκείνα χρόνια , ήταν η αλληλεγγύη, ο θεσμός της οικογένειας,  η ανθρωπιά και η προσμονή της Θείας βοήθειας, στοιχεία  τα οποία  ‘’ενοχοποιούνται’’  συστηματικά στις μέρες μας ως συντηρητικά και με την σύγχρονη ‘’προοδευτική’’ συνδρομή, ‘’προικίζουν’’ τους πατριδοκάπηλους ακροδεξιούς.  

Η σύγχρονη αθεϊστική προπαγάνδα, μας έχει αποξενώσει  από την κατάνυξη της  μεγάλης εβδομάδας και την προσμονή της Ανάστασης του Θεανθρώπου, που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την προσωπική  και την εθνική ανάταση του γένους. Το έντονο αυτό συναίσθημα συνεχίστηκε και στα χρόνια της κατοχής, της πείνας του 1941 και του εμφυλίου ,παρά τις στερήσεις  και τις δύσκολες προϋποθέσεις που μας επέβαλλαν οι κατακτητές.

 Η  Ακολουθία της Μεγάλης Εβδομάδας  γινόταν ενωρίτερα το βράδυ και αποτελούσε την πιο πιστή αναπαράσταση του δικού μας δράματος και η Ανάσταση  τα ξημερώματα , μας τόνωνε  την ελπίδα και  για την εθνική μας.  Ακόμα και οι δογματικοί άθεοι, μετείχαν σε κάθε επίκληση της Θείας βοήθειας, άσχετα με όσα η ιδεολογία τους υποχρέωνε να διακηρύσσουν αργότερα.   Στη διάρκεια του εμφυλίου που ακολούθησε και μετά την ήττα τους  και την καταφυγή τους στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι ηγεσίες τους άρχισαν να αποκαλούν τη θρησκεία ‘’όπιο’’ του λαού’’, γιατί, μαζί με την οικογένεια , δυσχέραινε την εφαρμογή του διαλυτικού τους έργου.

  Στα δύσκολα χρόνια αποτελούσε μοναδική καταφυγή για πιστούς και ’’άθεους’’ -τους δήθεν προοδευτικούς και επαγγελματίες επαναστάτες - και εγώ που τους έζησα  επί μακρόν στις χώρες του υπαρκτού και του εικονικού  σοσιαλισμού, τους είδα να προστρέχουν στην Εκκλησία, ακόμα και σε Εθνικές εκδηλώσεις των  Ελληνικών Αρχών στο εξωτερικό. Ενδεικτικά αναφέρομαι στο στέλεχος του Μπούλκες, Συνταγματάρχη του Γιουγκοσλαβικού Στρατού και εκδότη του περιοδικού  ΜΕΝΤΖΟΥΝΑΡΟΝΤΝΑ  ΠΟΛΙΤΙΚΑ [ Διεθνείς Σχέσεις] – ονόματι  Παπαδάτο. Παρακολουθούσε με κατάνυξη με τη Σλοβάκα  σύζυγό του και συντρόφους  της Οργάνωσης ,τη θρησκευτική τελετή της 25^ης Μαρτίου, στην Ελληνική Πρεσβεία Βελιγραδίου. Τις πρώτες επαφές του μεθόδευσε ο επί τιμή Πρέσβης της χώρας στη Γιουγκοσλαβία , Στρατηγός Θρ. Τσακαλώτος και με δική του πρόταση υπήρξε ο δάσκαλός μου στην οδήγηση με το μικρό του,  τοπικής κατασκευής,  Φίατ.

Ο Χριστιανισμός, η επικρατέστερη θρησκευτική κοσμοθεωρία στην υφήλιο,  επιβίωσε  περισσότερο από 2.000 χρόνια, μέσα από σκληρούς διωγμούς και διώξεις ακόμα και στις χώρες που υποχρεώθηκαν να υιοθετήσουν τον ολοκληρωτικό αθεϊσμό. Πολιτικές σκοπιμότητες και  προσπάθειες  παραχάραξης της ιστορίας, δεν θα κάμψουν τους λαούς να λατρεύουν  τις θρησκείες τους και να βλέπουν καθαρά πλέον ότι η πίστη ενώνει τους λαούς και τους κάνει αλληλέγγυους στους κοινούς αγώνες τους. Οι καταστροφικοί σεισμοί στην γείτονα Τουρκία, αποτελούν τρανό δείγμα περιορισμού της μισαλλοδοξίας και αφήνει να διαφανεί μια νέα ελπίδα καταλλαγής  και επικράτησης ειρήνης των λαών .

Διάφορα συμφέροντα  επιχειρούν  να επιβάλουν  τις  ιδεοληψίες και λοιπές κομματικές επιλογές τους, που   δεν περιορίζονται μόνο στην πίστη και την λατρεία αλλά επεκτείνονται και  στην κατάργηση των  συμβόλων. Προβάλλουν  σαν δείγμα ελευθερίας την ασυδοσία και  την κατάργηση της  αξιολόγησης  και αξιοκρατίας , με την πρόταξη κομματικών και μισαλλόδοξων συνθημάτων.

Την ίδια έντονη αντίδραση είχαν επιδείξει και στην πρώτη εγκατάσταση ‘’καμερών’’ ελέγχου   ανοιχτών και κλειστών χώρων, με την υπόνοια παρακολούθησης των εργαζομένων από τους ‘’κακούς’’ εργοδότες τους, την αστυνομία και τις ‘’κακές’ αρχές της τότε ΚΥΠ, που μετονόμασαν εκδικητικά ΕΥΠ. Ανάλογες κατηγορίες εκτοξεύονται και τώρα και κάποιοι τις έκαναν σημαίες προεκλογικών αγώνων, ενώ είναι γνωστό ότι η εξέλιξη της  σύγχρονης τεχνολογίας δεν επιτρέπει τον ασφαλή τους  έλεγχο , ενώ η επίσημη κρατική παρακολούθηση που ισχύει διεθνώς- με την υποχρεωτική εφαρμογή των κανόνων που τις διέπουν -  αποτελούν εθνική αναγκαιότητα και μάλιστα χωρίς καμία εξαίρεση. Η ανθρώπινη ζωή πέρασε και συνεχίζει να περνάει διάφορες φάσεις μιας ψεύτικης και υποκριτικής ελευθερίας, με σκοπό το κέρδος και την εκμετάλλευση  αδυναμιών και ιδιαιτεροτήτων, που τείνουν να αναγορευθούν σε κυρίαρχα στοιχεία εφαρμογής της παγκοσμιοποίησης, που τελικά οδηγεί στην απομόνωση. Η ίδια η ζωή θα μας αναγκάσει να αλλάξουμε ρότα, διότι ή ο γιαλός είναι στραβός ή εμείς στραβά αρμενίζουμε και  προοπτικά θα μας βλάψει.

Η  παγκοίνως γνωστή μέχρι τις μέρες μας αρχαία φράση ‘’μέτρον άριστον’’ και η άποψη  του Αριστοτέλη ‘’η μεσότης εστί αρετή’’ , καθορίζει την αρετή ως ηθική αριστεία και έμμεσα αποκλείει τα δύο άκρα, της υπερβολής και της έλλειψης.

Η κενοδοξία οργανωμένων συμφερόντων και ο αμοραλισμός της εποχής, επανέφερε στην επικαιρότητα επιδιώξεις επανασύστασης Αυτοκρατοριών που οι ίδιοι άνθρωποι με σφαγές είχαν καταλύσει για να τις αντικαταστήσουν με ολοκληρωτικά καθεστώτα.   Η διεθνής σκηνή μας μετατρέπει σε ζωντανά πιόνια στο νέο ζατρίκιο ενός σύγχρονου ‘’΄΄Βεστφάλεν Παρκ, υποκαθιστώντας την ‘’κατάληψη’’ ανθρώπων και ζώων, με  φυσική τους  εξόντωση, επαναφέροντας νέες  κάστες προνομιούχων . Αντώνης

ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΗΤΑ

               ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΗΤΑ

  Ματαιότητα , Ματαιοδοξία ,Πλεονεξία

                      Ε υ χ ή  ή  κ α τ ά ρ α ;;;

             [ Σε  Πρώτο Πρόσωπο ]

 

 

Ανατρέχοντας  στο Βικιλεξικό – όπως το κάνω συχνά -  αναζητώ και παραθέτω τις αυτούσιες ερμηνείες των λέξεων του υπότιτλου , ώστε οι τοποθετήσεις μου να εδράζονται σε αποδεκτές ερμηνείες. Θεωρώ ότι η μακροβιότητα ικανοποιεί περιστασιακά και περιγράφει εκ του ασφαλούς   όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς.

‘’ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ  :  Είναι η κενότητα, το ανάξιο, πρόσκαιρο, το ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα ανώφελο του πράγματος, της ζωής, της ύπαρξης, που δεν οδηγεί πουθενά.

Η ματαιότητα  των εφήμερων  απολαύσεων αυτού του κόσμου.

Η νοηματοδότηση της χρησιμότητας ή της ματαιότητας  των πολιτικών αγώνων.

       Η πράξη που δεν θα αποδώσει, δεν θα ωφελήσει, δεν θα οδηγήσει εκεί που θα ήθελε κάποιος.

Ματαιοδοξία : Η ιδιότητα να νοιάζεται κανείς και να επιδιώκει πράγματα μάταια, ασήμαντα, και να τα επιδεικνύει

Η Πλεονεξία (ή και φιλαργυρία) στην ψυχολογία είναι μια επιθυμία να αποκτηθούν ή να κατέχονται περισσότερα από ό,τι χρειάζονται ή αξίζουν οι άνθρωποι ‘’.

Ζητώντας συγγνώμη για την  αυστηρή αντιμετώπιση της και τη διάχυτη μελαγχολία που επιτείνει η χαρμολύπη των ημερών που διανύουμε, διευκρινίζω ότι οι επόμενες δυο εκδοχές [ευχή  ή κατάρα]  αποτελούν αποκλειστικά σχήμα λόγου και  εναπόκεινται στις ορθώς εννοούμενες ιδιαιτερότητες του καθενός μας .  Δεν πρέπει να παραβλέπεται και το γεγονός ότι για όσα βιώνουμε στη ζωή ,πληρώνουμε και  το ανάλογο τίμημα που, αν και - ετεροκαθοριζόμενο -  δεν παύει  να εξαρτάται και από  τις πρακτικές του  καθενός μας. Το τζάμπα  δεν υπάρχει και δεν υπήρξε  ποτέ και αποτελεί εφεύρημα κάποιων πονηρών καιροσκόπων, χωρίς αντίκρισμα  στην κανονική  ζωή. Συνεπώς και η  μακροζωία [που είναι το κύριο θέμα μας]  έχει το δικό της  και ενίοτε βαρύ τίμημα!!! Πρόκειται για το  αντίτιμο  που  πληρώνουμε όλοι μας  ανεξαίρετα για την παρουσία μας και την όποια δραστηριότητα στη ζωή.

Ξεκινώ  με τη διαπίστωση ότι  στη ζωή και στη φύση γενικώς υπάρχουν ανισότητες και  ενδεχόμενες  αδικίες. Για παράδειγμα το κόστος των δικών  μου  γηρατειών ή μακροζωίας δεν έχει καμιά σχέση με εκείνο που καταβάλλουν οι κατέχοντες και οι βολεμένοι, με  αμέτρητα πρόσωπα να  τους υπηρετούν και να τους φροντίζουν. Το ίδιο συνέβαινε και σε υπέρτερο βαθμό και στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού – που  έζησα επί μακρόν -  για την κομματική νομενκλατούρα, με πλήρη εγκατάλειψη των  υπολοίπων και χωρίς να λογοδοτούν σε κανένα. Η ανισότητα και η αδικία αποτελούν τον κανόνα και ας λένε κάποιοι αιθεροβάμονες ότι αγωνίζονται για το δίκιο του εργάτη, του φτωχού, του κατατρεγμένου και τόσων άλλων αναξιοπαθούντων. Πρώτον γιατί δεν μπορούν και δεύτερον και χειρότερο γιατί το ξέρουν ότι  λένε ψέματα. Παντού και πάντα θα υπάρχουν, τα λιοντάρια και τα μυρμηγκάκια.

 Εγώ, χωρίς να το επιδιώκω βιώνω τα γηρατειά μου και η σύντροφός μου έφυγε στα 36 παρά τη ισχυρή της θέληση να ζήσει και να χαρεί την οικογένειά της. Αυτό ποιος μπορεί να το διορθώσει, έστω και  αν έχει όλα τα μέσα και τα πλούτη στη διάθεσή του;;; Η αδικία και η ανισότητα δεν καταργούνται και κυρίως με  επιβολή. Ας αρχίσουμε τουλάχιστον από την ορθή διατύπωση των ορισμών όπως π.χ. την ισότητα που αποτελεί μαθηματικό  και όχι κοινωνικό μέτρο. Οι διεκδικήσεις μας πρέπει να αναφέρονται στην ισονομία, ισοπολιτεία και τη δικαιοσύνη. Ένας κοντός δεν γίνεται ποτέ ίσος με ένα ψηλό και η διαφορά τους  αποτελεί θέμα κατασκευής [έστω και άδικης] και όχι κοινωνική διάκριση . Ας φροντίζουμε  λοιπόν την ορθή γλωσσική διατύπωση  πριν προχωρήσουμε σε εφαρμογή της.

          Όσα   έπονται   αποτελούν   αυθεντικό ‘’ κομμάτι ’’   ζωής  , στο οποίο ο καθένας μπορεί να εναντιωθεί, να ταυτισθεί ή  να το απορρίψει . Δεν   μπορεί όμως πια  να ανατρέψει  τα γενόμενα, στα οποία συνέβαλαν  οι πολυσχιδείς ανάγκες της εποχής,  προσωπικά  βιώματα ,  συναισθήματα . Διευκρινίζω ότι, ως ανθρώπινη οντότητα, υποβάλλω κάθε μου αίσθημα που αντιλαμβάνεται η ψυχή, σε συστηματική εγκεφαλική επεξεργασία , καθιστώντας το μοναδικό και κυρίαρχο συναίσθημα ή το διαγράφω οριστικά και αμετάκλητα, αδιαφορώντας για τις  ενδεχόμενες συνέπειες στο πρόσωπό μου.

Αναφερόμενος στα συναισθήματα, θεωρώ  δεδομένη την ανταπόδοση –έστω και ενδόμυχη- και τα αποδέχομαι σαν γεγονότα που σε κάποιο βαθμό  συμβαίνουν σε όλους μας. Διατηρώ απόλυτη  εμπιστοσύνη στον διπλοτσεκαρισμένο [όπως θα έλεγε η  αείμνηστη Μαλβίνα]  έλεγχο της καρδιάς και του μυαλού [ με πρωτοπορία του δεύτερου ], διαθέτοντας κάθε πλεόνασμα των αισθημάτων για την αντιμετώπιση των αμφιβολιών. Αποφεύγω συστηματικά να αφήνω εκκρεμότητες , ενώ αντιμετωπίζω με κατανόηση  τις εκκρεμότητες των άλλων απέναντί μου.  

Συμπερασματικά, με   αφήνει παγερά αδιάφορο η  μακροζωία μου, την οποία, παρά την έλλειψη - στα 89 μου - παθολογικών προβλημάτων και την ικανοποιητική φυσική μου κατάσταση, τη θεωρώ  απλή και μελαγχολική επιβίωση και  μόνο για όσο μου εξασφαλίζει μια στοιχειώδη αυτοεξυπηρέτηση. Θεωρώ  την τελευταία προϋπόθεση, διότι αρνούμαι  να  ‘’φορτώνω’’ στους οποιουσδήποτε άλλους μια τέτοια υποχρέωση– παρότι μου έχει ήδη προταθεί – που έχει εγκαταλειφτεί στη σύγχρονη κοινωνία. Δεν δέχομαι επίσης – όσο το μπορώ -   την ‘’αποθήκευσή’’ μου σε κάποιον από τους , κατ’ ευφημισμό, αποκαλούμενους οίκους ευγηρίας. Για τους  τελευταίους μάθαμε διεθνώς πολλά και ενδεικτικά της τραγικής εποχής μας, στη διάρκεια της τελευταίας πανδημίας. Επί του παρόντος , συνεχίζω ένα   πλήρες καθημερινό πρόγραμμα, με προσωπική  κάλυψη όλων των αναγκών μιας τυπικής  διαβίωσής. Η μόνιμη συνέπεια των γηρατειών, ο πόνος,  θυμίζει  την παράταση της επιβίωσης  και αποτελεί ένα μικρό μέρος του  τιμήματός  της .

  Αναφέρομαι στην    ανθρώπινη διαβίωση,  αφού  οι συνάνθρωποί μας, με τη συνδρομή και της παγκόσμιας πολιτείας, φρόντισαν τουλάχιστον  για τα υπόλοιπα ‘’ζωντανά’’. Αποτελεί και αυτό μια μόδα και όπως συχνά  συμβαίνει [ η μακροβιότητα με φόρτωσε ανάλογα παραδείγματα] , θα περάσει και θα ξεχασθεί, μόνο που τα τελευταία δεν θα μπορούν να παραπονεθούν. Οι ίδιοι άνθρωποι θα επανεκτιμήσουν την προσφορά τους και θα τους ξαναδώσουν τη θέση και τη φυσική φροντίδα που δικαιούνται δίπλα μας, γιατί  η μόδα αλλάζει αλλά οι ανάγκες και οι παλιές καλές σχέσεις παραμένουν. Όλοι μας στα παιδικά μας χρόνια – ιδιαίτερα στην επαρχία  - συμβιώσαμε ειρηνικά και με πολλή αγάπη  με τους πιστούς αυτούς  φίλους και συνεργάτες μας.  

Διεκπεραιώνω μόνος το σύνολο των αυξημένων εργασιών  του  μεγάλου σπιτιού μου που  είχα ενοικιάσει με άλλες προοπτικές  και μου απόμεινε σαν  μοναδική πολυτέλεια που κράτησα για τον εαυτόν μου. Μοναδική μου σύνδεση με αυτό που ονομάζουμε ζωή , ασχέτως της ποιότητας, είναι η προσπάθεια μιας μικρής ΜΟΝΑΧΙΚΉΣ ορειβασίας, η οποία ‘’οσημέραι’’   περιορίζεται τόσο σε συχνότητα όσο και  σε υψόμετρο.

 Οι πόλεμοι και  η πείνα  των παιδικών μου χρόνων και η δυστυχία και τα προβλήματα που  ακολούθησαν, αντί να περιορίσουν τη δραστηριότητά μου, την έκαναν πιο έντονη και τελικά με κούρασαν,  κυρίως ψυχικά. Έφθασα στο σημείο να μην μπορώ ή  και να μη θέλω πια να χαρώ  την  κατ’ ευφημισμό  αποκαλούμενη ζωή ,  χαρακτηρίζοντας την   μοναχικότητα.  Ευτυχώς οι αρχαίοι μας πρόγονοι  μας άφησαν μια γλώσσα που επιτρέπει  ‘’πλάγιες’’ ερμηνείες των καταστάσεων που μας βγάζουν από τις κακοτοπιές και τις παρεξηγήσεις.

 Μετά την απώλεια της συντρόφου μου το 1977 , δεν σκέφθηκα καν να ρισκάρω την ισορροπία της εναπομείνασας  οικογένειας και συνεχίσαμε μόνοι μας. Όταν αργότερα θεώρησα ότι είχαν δημιουργηθεί οι  συνθήκες να σκεφθώ και το τελικό στάδιο του βίου μου, δείλιασα. Επέλεξα   τελικά  τη μοναξιά ,  αρνούμενος να  παρατείνω  την ευτυχία μου με  κάτι επιζήμιο που  μπορεί να συμβεί  μελλοντικά σε άλλο άτομο και  δεν έστερξα  να μοιραστώ  μια ενδεχόμενη  μιζέρια της επιβίωσης. Χρησιμοποίησα μάλιστα σαν πειστήριο της  επιλογής  μου, τα λόγια τραγουδιού του CHRIS DE BURGH [ the head and the heart], που πραγματεύεται  το κλασικό δίλημμα ανάμεσα στην καρδιά και τη λογική , αναλογιζόμενος  παράλληλα και την  ζωή της Μαντάμ  Ορτάνς από το έργο του Καζαντζάκη. Αυτό ίσως δίνει απάντηση σε φίλους που έσπευσαν – καλοπροαίρετα – να με κακίσουν για μια συγκεκριμένη  επιλογή  για τη συνέχιση της ‘’μαγκουφιάς’’  μου.

Όλα άρχισαν στις Βρυξέλλες τον Φεβρουάριο  του 1984, που κυκλοφόρησε ο πιο πάνω δίσκος  που μου χάρισαν στην πρώτη  συμμετοχή μου  σε γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου.  Όπως συμβαίνει συχνά, η αρχή και το τέλος έχουν δυσδιάκριτα όρια και εγώ με όσα προανέφερα και με τα πειστήρια που επικαλέστηκα, έριξα το βάρος  στο δεύτερο. Στο ερώτημα αν τώρα μετανιώνω δεν έχω απάντηση , αφού άλλωστε δεν έχει  και νόημα, αφού όταν το αποφάσισα, οι   προοπτικές της μακροζωίας μου  ήσαν άγνωστες.

Επειδή πολύ αναφέρθηκα στους στίχους ενός τραγουδιού, το παραθέτω  ολόκληρο στη γλώσσα του για να εκτιμηθεί αν επηρέασε σωστά  την τελική μου απόφαση ανάμεσα στην καρδιά και τον νου. Η άλλη πλευρά , ύστερα από μια υπερδεκαετή  ευτυχή συμβίωση, προφανώς  συμφωνεί ως προς την σκέψη αλλά πρέπει να μετάνιωσε  που μου χάρισε το δισκάκι.. Αντώνης

Let us talk no more, let us go to sleep,
Let the rain fall on the window pane,
And fill the castle keep,
I am weary now, weary to my bones,
Weary from the travelling,
And the endless country roads,
That brought us here tonight, for this weekend,
And a chance to work it out,
For we cannot live together, and we cannot live apart,
It’s the classical dilemma between the head and the heart;

She is sleeping now, softly in the night,
And in my heart of darkness she has been the only light,
I am lost in love, looking at her face,
And still I hear the voice of reason,
Telling me to chase these dreams away,
Oh here we go again, we’re divided from the start,
For we cannot live together, and we cannot live apart,
It’s the classical dilemma between the head and the heart,
The head and the heart;

Now the dawn begins, and still I cannot sleep,
My head is spinning round but now the way is clear to me,
There is nothing left, nothing left to show,
The jury and the judge will see, it’s time to let her go,
Now hear the heart,
I believe that time will show,
She will always be a part of my world,
I don’t want to see her go,
So I plead my case to hear the heart,
And stay.

It’s time to let her go – I don’t want to let her go
It’s time to let her go – I don’t want to let her go
It’s time to let her go – I don’t want to let her go
It’s time to let her go

And in this classical dilemma,
I find for – the heart.

ΜΙΣΘΑΡΝΟΙ,ΑΡΓΥΡΩΝΗΤΟΙ ή ΕΞΩΝΗΜΕΝΟΙ;

     ΜΙΣΘΑΡΝΟΙ, ΑΡΓΥΡΏΝΗΤΟΙ ή ΕΞΩΝΗΜΕΝΟΙ;

                                    

 

Αποτελεί πάγια λογοτεχνική μου πρακτική  η προσπάθεια χρήσης και διάσωσης λόγιων λέξεων και εκφράσεων της γλώσσας μας, όπως κάνω και σήμερα ενώ η   ευκαιριακή αντικειμενική   ενημέρωση στα γεγονότα της επικαιρότητας  αποτελεί  αναγκαιότητα   και όχι αυτοσκοπό . Ο γλωσσικός μας πλούτος προσφέρει μεγάλες  ομοιότητες αλλά και διαφοροποιήσεις  που βρίθουν    εφαρμογών σε ποικίλες επαγγελματικές   ομάδες ,  ενώ η σημερινή  μου επιλογή αποτελεί καθαρά   προϊόν συγκυρίας!!!

Πρόσφατα δημοσιεύματα για τον ‘’κρυμμένο  θησαυρό’’ εκλιπόντος μεγαλοδημοσιογράφου – που εμφανιζόταν σαν κήνσορας  των  πάντων -   και η  ιδιαίτερα έντονη δραστηριότητα της ομάδας αυτής στις εκλογές, με προκαλούν να αναφερθώ  σε  χαρακτηριστικές της περιπτώσεις. Αν μέσω των περιγραφών των  γεγονότων ανακαλύψουν κάποιοι τον εαυτόν τους, θα το εκλάβω σαν  απλή  επιβεβαίωση της αλήθειας.  Για μια ακόμα φορά θα δανεισθώ από το Βικιλεξικό τις επικρατέστερες ερμηνείες των τριών εκφράσεων του τίτλου, αφήνοντας τους υπονοούμενους  να επιλέξουν οι ίδιοι  την ‘’κατηγορία’’ τους, όπως γίνεται  με παλαιστές και  πυγμάχους, οι οποίοι  χαρακτηρίζονται ως    βαρέων, μέσων, ελαφρών βαρών μέχρι και φτερού . Καταφεύγω σε ανάλογους χαρακτηρισμούς, διότι η συνολική εικόνα  προσιδιάζει περισσότερο σε  ρινγκ και μάλιστα χωρίς  κανόνες,   διαιτησία ή λογική, αφού  την ηθική και το ‘’ξακουστό’’ ελληνικό φιλότιμο τα έχουν σκόπιμα μπερδέψει  με ανυπόστατους  ‘’κονσερβοποιημένους’’  όρους και ιδεοληψίες.

Παραθέτω λοιπόν τις ερμηνείες των λέξεων του τίτλου, για να καταδείξω  την  όποια ειδοποιώ διαφορά  μεταξύ τους :

Μίσθαρνος είναι αυτός που εργάζεται αποβλέποντας μόνο στις υλικές ωφέλειες, αδιαφορώντας για την  ηθική  , το συλλογικό καλό και το εθνικό συμφέρον.

Αργυρώνητος είναι αυτός που έχει εξαγορασθεί με χρήματα και καθίσταται δούλος ή υπηρέτης ξένων συμφερόντων, ο πουλημένος.

Εξωνημένος  είναι ο πουλημένος, ο προδότης, ο εξαγορασμένος .

Οι σωστοί επαγγελματίες δημοσιογράφοι,  πιστεύω ότι πρέπει να  τηρούν τους  κανόνες και να προστατεύουν την αντικειμενική ενημέρωση του κοινού, αν θέλουν πραγματικά  να αποτελούν την   4^η εξουσία.  Η  προώθηση κομματικών ιδεοληψιών δεν  αποτελεί  ενημέρωση  και προφανώς υποκρύπτει  και είναι πράξη  συναλλαγής. Η Ευρώπη  και ο Κόσμος  ολόκληρος πνίγηκε στο αίμα από τον φασισμό και τον  ναζισμό  και παράλληλα αγωνίστηκε πολλές δεκαετίες για να αποτινάξει τον ‘’ζυγό’’ του ολοκληρωτισμού που επιβλήθηκε. Έτσι  λοιπόν στις μέρες μας αποτελεί επικίνδυνο πισωγύρισμα η παλινόρθωση αυτοκρατοριών και η επαναφορά φασιστικών και άλλων  ολοκληρωτικών καθεστώτων, γιατί κατά τη λαϊκή  έκφραση, ‘’ όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν’’, εκτός αν τους φορέσουν μάσκες, όπως συνηθίζουν μετά την παταγώδη αποτυχία και την πτώση τους !!!

Οι στρατευμένοι ‘’δημοσιογράφοι’’  προβάλλουν τα κηρύγματα μίσους και τις ψευδολογίες των ‘’αφεντικών’’ τους και  βέβαια με το αζημίωτο, για την αναβίωση συστημάτων, που όσοι τα ζήσαμε δεν  ανεχόμαστε πλέον  την επαναφορά τους. Συγχρόνως παραβλέπουν και παραβιάζουν  τον ελληνικό και παγκόσμιο   κώδικα δεοντολογίας και αντικειμενικότητας που οφείλουν να τηρούν απαρέγκλιτα .  Αδυνατώ συνεπώς   να αποδεχθώ την  επαναφορά της άποψης  ‘’ο σκοπός αγιάζει τα μέσα’’, που κάποτε γινόταν  με αντάλλαγμα μια θέση στον Παράδεισο με το συγχωροχάρτι , ενώ σήμερα – λόγω  και της ενδεχόμενης αθεΐας – προβλέπει  προώθηση στη Βουλή,  εκλόγιμη  θέση στο ψηφοδέλτιο  Επικρατείας μέχρι και μια πλουσιοπάροχη  ‘’έδρα’’  στο Ευρωκοινοβούλιο.  Χειροπιαστά πράγματα !!!

 Εμφαντικό δείγμα  αποτελούν οι τελευταίες εκλογές, στις οποίες προχείρως μέτρησα τρία  τουλάχιστον πρωτοκλασάτα στελέχη του ‘’κρατικού’’ καναλιού  και κυρίως του Γ΄ Προγράμματος τα οποία  ανταμείφτηκαν  για τους  αγώνες τους στην προοδευτική λαϊκή ενημέρωση. Με την ίδια γενναιοδωρία αισιοδοξούν να αντιμετωπισθούν και όσοι ακρίτως και εμφαντικά προβάλλουν και επικροτούν τους χαρακτηρισμούς των αφεντικών τους, για το καλό της παράταξης και το δικό τους, με μια προώθηση στους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους μας, μη τυχόν και τους  χάσουμε!!!  Αντώνης

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ - ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

 

 

                    ΑΛΗΘΙΝΕΣ  ΙΣΤΟΡΙΕΣ

                   ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

 

Η ελληνική και διεθνής επικαιρότητα, με τον δικαιολογημένο και ‘’εν πολλοίς’’ καθοδηγούμενο ακραίο ξεσηκωμό, μου έφερε στο νου ξεχασμένα γεγονότα και την ακραία εκμετάλλευσή τους. Παρά τον  διαχρονικό  λαϊκό εθισμό  στη διαστρέβλωση των γεγονότων  και τη συκοφαντία  , που τελευταία παρουσιάζει επικίνδυνες εξάρσεις και ενόψει των εκλογών ,  θα ‘’απαντήσω’’ με τις δικές μου αλήθειες , αφού έχει  καταστεί είδος σε ανεπάρκεια το πάλαι ποτέ  ελληνικό φιλότιμο. Δεν κατέχω την απόλυτη αλήθεια αλλά, αρνούμενος τις συνειδητές  καθημερινές τερατολογίες, αισθάνομαι την ανάγκη να τις αντικρούσω με  προσωπικά βιώματά μου, των οποίων μπορώ να ελέγχω απόλυτα την  ακρίβεια και αντικειμενικότητα. Με τον τρόπο αυτό ανταποκρίνομαι και  στο αίτημα αναγνωστών των κειμένων μου, που μου ζητούν  να συνεχίσω. Πιστεύω  άλλωστε ότι  η  αλήθεια δεν έβλαψε ποτέ  και  κανένα  καλοπροαίρετο και ανυστερόβουλο άνθρωπο, δίνοντας και ένα  παράδειγμα στην κοινωνία, που στερείται πια προτύπων.

Μοναδικός τρόπος  αντιμετώπισης ανάλογων καταστάσεων και άμυνας    στην  εκμετάλλευση  και την  ασυδοσία, αναδείχτηκε ο  συνδικαλισμός, τον οποίο κάποιοι πονηροί, εκατέρωθεν, έσπευσαν να κομματικοποιήσουν.  Τον  μετεξέλιξαν  σε  εφεύρημα επαγγελματιών    εργατοπατέρων, με σκοπό την προσωπική  και κομματική τους ανέλιξη  . Τα κόμματα  ανέκαθεν επιδίωκαν  να ικανοποιούν  τα ρουσφέτια τους  και μέσω του ελεγχόμενου συνδικαλισμού,  δημιουργούσαν ‘’κομματικούς στρατούς’’ , για πιέσεις και ανάλογες εξυπηρετήσεις. Με τις ομάδες   πίεσης δεν αρκούνται στην άρση αδικιών και την ικανοποίηση των δικαιωμάτων τους, αλλά επιδιώκουν ιδιαίτερες κλαδικές  διακρίσεις. Με την  κομματική  οργάνωση και  καθοδήγηση, επιβάλλουν το νόμο ‘’της πλατείας και των πεζοδρομίων’’ , αμφισβητώντας  κάθε νομιμότητα, την οποία δηλώνον ότι αποστρέφονται [νόμος και τάξη].  Έχουμε δει  αυξημένους μισθούς και επιδόματα, ακόμα  και επικουρικές συντάξεις  χωρίς προσωπική συμμετοχή,  σε Τράπεζες και δημόσιους Οργανισμούς , ενώ στα Πανεπιστήμια διεκδικούν την συνδιοίκηση, ακόμα και την επιλογή  μαθημάτων και  διδασκόντων και μάλιστα με άσκηση βίας, την οποία αποκαλούν ‘’ελεύθερη διακίνηση ιδεών’’. Το πρόβλημα είναι ότι τις θέσεις αυτές συμμερίζονται ανοικτά πλέον πολλά κόμματα, μόνο και μόνο για να αντιταχθούν στις κυβερνητικές αποφάσεις, για έλεγχο, αξιολόγηση και ελεύθερη διακίνηση ιδεών για όλους!!!

 Στις διαπιστώσεις που ακολουθούν και στηρίζονται  σε προσωπικά μου βιώματα  ή ακραία καθημερινά γεγονότα που υπηρετούν  σκοπιμότητες, σχολιάζω – λόγω της έντονης  επικαιρότητας -  όσα συνέβησαν τελευταία  στη χώρα μας και στη Γαλλία.  Μερικές φορές μάλιστα οι κομματικές ερμηνείες τους χαρακτηρίζονται από μια ελαφρότητα και αφέλεια, ενώ στο βάθος άλλες είναι οι βλέψεις τους!!!

Ας πάρουμε τα γεγονότα χρονολογικά, αρχίζοντας  από τη χώρα μας και  θεωρώντας πάντα κυρίαρχο θέμα τον συνδικαλισμό , επικαλούμενος και την ταπεινότητά μου.  Ο όρος συνδικαλισμός προέρχεται από τη γαλλική λέξη  syndicat [ ένωση για την υπεράσπιση κοινών συμφερόντων]  και την  αρχαιοελληνική,  με τη σημασία του συνήγορου και υπερασπιστή. Η έννοια της συνδικαλιστικής επανάστασης ή του επαναστατικού συνδικαλισμού εμφανίστηκε στα γαλλικά σοσιαλιστικά περιοδικά το 1903 όταν η γαλλική Γενική Συνομοσπονδία Εργασίας (Confederation générale du travail, CGT) χρησιμοποίησε τον όρο για να περιγράψει το νόημα του συνδικαλισμού.

Πρόκειται για  μια συλλογική δραστηριότητα ανθρώπων που ασκούν το ίδιο επάγγελμα και δραστηριοποιούνται με στόχους την προάσπιση των κοινών τους συμφερόντων και την προβολή των διεκδικήσεών τους. Μορφές συνδικαλισμού είναι η ίδρυση επαγγελματικών ενώσεων (σωματείων, συνδικάτων), η συλλογική προβολή και διεκδίκηση αιτημάτων, η απεργία κτλ.

Το μακρινό 1977, με Νόμο επιτράπηκε ο συνδικαλισμός  στο Ελληνικό δημόσιο. Για την αντιμετώπιση  μισθολογικών και επιδοματικών  και λοιπών επαγγελματικών δικαιωμάτων που όλοι διαμαρτύρονταν αλλά κανένας δεν αντιδρούσε και για να αποφύγουμε τον κηδεμονευόμενο  συνδικαλισμό, πρότεινα προσωπικά  και έπεισα  κύκλο συναδέλφων  για τη δημιουργία ενός Συλλόγου, με μοναδικό σκοπό την εξυπηρέτηση των  επαγγελματικών προβλημάτων μας [ Προς επίρρωση της αλήθειας, στο τέλος επισυνάπτω επιστολή του διάδοχου σωματείου, που επιβεβαιώνει το ιστορικό].

  Την  εκλογή μου παμψηφί στον πρώτο και μοναδικό τότε Σύλλογο Μονίμων Υπαλλήλων Υπουργείου Εξωτερικών, ακολούθησε  η ανάδειξή μου στη  θέση του   Γενικού Γραμματέα. Τότε πείσθηκα απόλυτα ‘’ότι στη χώρα μας ο συνδικαλισμός  ελέγχεται και κηδεμονεύεται  από Κόμματα και άλλες ομάδες συμφερόντων’’.

Το Υπουργείο  Εξωτερικών ζούσε  τότε σε ένα   δικό του κόσμο και δεν έβλεπε με καλό μάτι τα κομματικο-συνδικαλιστικά  θέματα – όπως και εγώ. Άρχισα λοιπόν να δέχομαι πιέσεις  από την υπηρεσία να φύγω στο εξωτερικό,  προφανώς για να μην εξαπλωθούν στον ευγενικό -είναι αλήθεια-  χώρο του, τα καινά δαιμόνια ενός ακομμάτιστου ‘’επαναστάτη’’. Σημειωτέον ότι λίγους μήνες πριν είχα χάσει τη σύντροφο της ζωής μου και έμεινα με μια κόρη στην εφηβεία και ένα γιο 5 ετών και δεν το επικαλέστηκα – αν και το γνώριζαν . Τελικά  ευτύχησα να παίξω τον  πολλαπλό ρόλο πατέρα,  μάνας και υπαλλήλου, ελπίζω με ικανοποιητικό τρόπο, δηλαδή  τα καταφέραμε. Με τη λήξη της συνδικαλιστικής μου θητείας και την άρνησή μου να ‘’επανεκτεθώ’’, μετατέθηκα  σε καλό πόστο στο εξωτερικό που ικανοποιούσε και τις  μορφωτικές ανάγκες των παιδιών μου.

 Το  Υπουργείο Εξωτερικών  έκτοτε κατακλύστηκε από ποικιλώνυμους  Συλλόγους,  γεγονός που  διευκόλυνε το διαίρει και βασίλευε και βόλευε την ηγεσία . Σημειώνω ότι με την πρώτη αναγγελία του Συλλόγου, έλαβα επιστολές από τα περισσότερα Κόμματα για την προσχώρησή μας στη δική τους κλαδική, ενώ στο μοναδικό πανελλήνιο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ που συμμετείχα, μου δόθηκαν αμέτρητα ‘’σταυρωμένα’’ ψηφοδέλτια, πέραν των όσων μου είπαν στα ‘’μουλωχτά’’!!!                                                                                                                                                                                                                                                                                              

 Δεν θα πω περισσότερα, για να μην αδικήσω  τους πολλούς  αγνούς συνδικαλιστές, που τιμούν το κίνημα και αμφισβητούν  τα προσχήματα του ‘’στρατευμένου’’ συνδικαλισμού.  Δεν ξεχνώ βέβαια  αυτόν  που κάποτε κατέβαζε ‘’προοδευτικά’’ τους  διακόπτες της ΔΕΗ, εκείνους που  συκοφαντούν τους αντιπάλους των ή όσους  εμμένουν  στην ιδεοληψία  και τον δογματισμό τους. Τελευταία ακούγονται δημόσια ‘’προοδευτικές’’  φωνές  που αμφισβητούν και το δικαίωμα στις πλειοψηφίες να ορίζουν ακόμα και τον ηγέτη τους. Αυτό μου θυμίζει καταστάσεις που έζησα για 12 χρόνια σε χώρες του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’ , τον οποίο σοσιαλισμό ακόμα αναζητώ. Θα μου πείτε ότι υπάρχουν μειοψηφίες που   φθάνουν στο σημείο να αρνούνται ΣΕ ΆΛΛΑ Κόμματα να     επιλέγουν  τον Πρωθυπουργό , άλλοι που αποχωρούν από ψηφοφορίες στη Βουλή και δηλώνουν ότι δεν θα εφαρμόσουν ψηφισμένους Νόμους. Είναι και αυτά δείγματα των καιρών, που σαφώς οφείλονται στην ‘’εξαφάνιση’’ των ιδεολογιών. Ανάμεσα στις παραφωνίες αυτές ακούγεται και μια του νέου αρχηγού, που μας έρχεται από την καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και στηρίζει Κόμμα του Ευρωπαϊκού τόξου.  Τόσα χρόνια στις Βρυξέλλες, που γνωρίζω άριστα, πού είδε ή άκουσε αυτά τα ‘’σουσούμια’’;;;  Τέτοιες φωνές, ρισκάρουν να μετατρέψουν ένα  χρήσιμο κόμμα σε τελεία  και χρειάζεται μεγάλη προσοχή.

Τώρα πάμε στη Γαλλία, που έτυχε να ζήσω από κοντά  την πρώτη φάση του ορίου συνταξιοδότησης, που αποτέλεσε την αφορμή ταραχών και καταστροφών των τελευταίων ημερών. Η  Ελληνική αντιπολίτευση, χωρίς να κοιτάζεται στον καθρέφτη,  επεμβαίνει στα εσωτερικά φίλης και συμμάχου χώρας και εναντιώνεται σε  όρια συνταξιοδότησης  που  όμως εφαρμόζονται  ήδη  στη χώρα μας.

Το θέμα ξεκινάει  1981 επί  προεδρίας  του ηγέτη του Σοσιαλιστικού Κόμματος  Φρανσουά Μιτεράν με τη στήριξη και στελεχών του Κ.Κ.Γαλλίας, ο οποίος μείωσε τα όρια συνταξιοδότησης, που είχαν καθιερωθεί στα 65 από το 1910,  στα 60 ,για να ‘’ εξευμενίσει’’ τα γαλλικά συνδικάτα [ CGT ],  που είχαν κυριολεκτικά ‘’ξηλώσει’’ τα πεζοδρόμιο της Γαλλίας . Αυτό του δημιούργησε Ευρωπαϊκές πιέσεις   , ύστερα και  από την  έκθεση ειδικής επιτροπής και φοβόταν ότι η Κυβέρνηση [νομίζω του Σιράκ] θα ενδώσει, οπότε τον συνόδευε σε όλες τις διεθνείς συναντήσεις. Το φαινόμενο είχε αποκληθεί   συγκατοίκηση  και λεγόταν,  ότι είχε συγκατανεύσει στην επαναφορά του ορίου ηλικίας, όταν γίνει αποδεκτό από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Να σημειωθεί ότι ο αείμνηστος ήταν  θιασώτης της ευρωπαϊκής ενότητας και συνεργασίας και είχε προσυπογράψει τις συνθήκες Σένγκεν και Μάστριχτ.

Ο σημερινός Γάλλος Πρόεδρος προσπαθεί να ανταποκριθεί σε ‘’υποσχέσεις΄΄  του σοσιαλιστή προκατόχου  του 1981, κάτι που η πονηρή αλεπού – όπως αποκαλούσαν τον Μιτεράν -  απέφυγε με τρόπο, αφού εν τω μεταξύ  διέλυσε το ισχυρότατο  τότε Κ.Κ.Γαλλίας. Ακολουθεί  απόσπασμα α σχετικού  άρθρου  του Καθηγητή κ. Ναπολέοντα Μαραβέγια, όπου αναφέρει ενδεικτικά:

 ‘’Σε όλο τον κόσμο ανέμεναν, ευχόμενοι ή απευχόμενοι, να διαπιστώσουν αν θα πραγματοποιήσει το σοσιαλιστικό του πρόγραμμα, καθώς στην κυβέρνηση που σχημάτισε συμμετείχαν και τέσσερις κομμουνιστές υπουργοί. Η νίκη του Σοσιαλιστή Μιτεράν δεν θα «τρόμαζε» ιδιαίτερα τη Δύση, αν δεν είχε συμμαχήσει με το ΓΚΚ, καθώς το πολιτικό του παρελθόν δεν ήταν ριζοσπαστικά αριστερό. Γι' αυτό οι κομμουνιστές δεν του έδειχναν εμπιστοσύνη, καθώς γνώριζαν ότι θα έκανε ό,τι μπορούσε για να περιορίσει την επιρροή τους.

Πράγματι, μετά τον «σοσιαλιστικό ενθουσιασμό» των πρώτων δύο ετών, που οδήγησε σε πληθωρισμό και σε ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που παραλίγο να στοιχίσει μια υποτίμηση στο γαλλικό φράγκο και την έξοδο από το ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα, ο Μιτεράν ακολούθησε περιοριστική οικονομική πολιτική. Αυτό οδήγησε τους κομμουνιστές να εγκαταλείψουν την κυβέρνηση το 1984, αφού είχαν ήδη υποστεί σημαντική φθορά, απογοητεύοντας τους οπαδούς τους. Στις ευρωεκλογές του 1984 το ΓΚΚ απέσπασε το 11% του εκλογικού σώματος έναντι 15% στις προεδρικές του 1981, ενώ στις εκλογές του 1995 πήρε μόνο 8,5%.

Η στροφή από τον «σοσιαλιστικό ενθουσιασμό» στον «ρεαλισμό» στην οικονομική πολιτική δεν εμπόδισε τον Μιτεράν να αφήσει στον κοινωνικό και πολιτιστικό τομέα μια πολύ σημαντική κληρονομιά. Οι μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε παραμένουν ακόμη και σήμερα εξαιρετικά τολμηρές. Η συνταξιοδότηση  ακόμα στα 60 αντί των  65, η ετήσια άδεια των 5 εβδομάδων, το εβδομαδιαίο 39ωρο, η κατάργηση της θανατικής ποινής, τα πολιτιστικά έργα (μοντέρνα Όπερα της Βαστίλλης), η απελευθέρωση των ερτζιανών κ.ά. Η κληρονομιά του Μιτεράν είναι εξαιρετικά σημαντική και για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, με την ενίσχυση της συνεργασίας της Γαλλίας με τη Γερμανία, την έναρξη της νομισματικής ενοποίησης και κυρίως την υποστήριξη του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ από το 1985 μέχρι το 1995 στην προσπάθειά του να ενισχύσει την ενότητα της ΕΕ και να επιδείξει έμπρακτη αλληλεγγύη με τον διπλασιασμό των πόρων της ΕΕ για τις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες της,  το γνωστό πακέτο ΝΤΕΛΌΡ.   Αντώνης    . Ανοίγει με αριστερό κλικ

 

 

ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΑ

                   ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ  ΑΓΝΟΙΑ  ΚΑΙ

          ΣΥΓΧΡΟΝΑ  ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙΑ

 

 

Η ζέουσα και ζέχνουσα επικαιρότητα ένθεων  τε και άθεων, αναβιώνει αλήστου μνήμης εποχές και καθιστά  το θέατρο  παραλόγου κεντρικό στοιχείο της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Είχα αρχίσει να ασχολούμαι με την ερμηνεία μιας ρήσης του Αριστοτέλη, μέχρι που η  τελευταία ειδησεογραφία με υποχρέωσε να  γυρίσω   στον 13^ο αιώνα, με τα  συγχωροχάρτια του Πάπα έναντι αμοιβής, που καταργήθηκαν μετά την  θρησκευτική μεταρρύθμιση του Λουθήρου. Πού να φαντασθώ ότι στις μέρες μας θα τα επαναφέρουν οι  [άθεοι κατά δήλωσή τους]  σύγχρονοι κομματικοί πάπες  με αντάλλαγμα μια επιστολή ‘’πειστικής’’ μετάνοιας για το πόπολο, που θα συνοδεύεται από απόλυτη πίστη και υποταγή στον ένα και μοναδικό αρχιπάπα. Η επιστολή του ‘’γενναίου’’  παλικαριού  περιείχε [ με δικά του προσχηματικά λόγια] και την υπόσχεση ότι ‘’ δεν θα το ξανακάνει’’. Χάσανε και οι λέξεις το  νόημά  τους.

 Εδώ ακριβώς εντοπίζεται και το θέατρο παραλόγου, που ο Ιονέσκο δεν το είχε σκεφθεί, γράφοντας τον ΓΝΩΣΤΌ του  ΡΙΝΟΚΕΡΟ, διότι πριν αλέκτωρ  λαλήσει τρις, το ‘’ξανάκανε’’ και μάλιστα με απειλές για όσα θα ακολουθήσουν σύντομα. Τελικά, ή πρόκειται για πραγματικό λεβέντη που έχει παρεξηγηθεί ή κάτι άλλο τρέχει, που   δεν ανήκει στη σφαίρα των δικών μου ενδιαφερόντων  και ίσως αποτελέσει το επόμενο αντικείμενο  των    ‘’πρωινάδικων΄΄ ή κωμικών  σειρών της  τηλεόρασης.

Μην περιμένετε από έναν γέροντα της ηλικίας μου, που πολλά έχουν δει τα μάτια του, να εξηγήσει τη ‘’σκηνή’’ , έστω και με λόγιες εκφράσεις, διότι δεν αντέχει να τον τρέχουν στα δικαστήρια αλλά – ας μην το κρύβουμε –  και γιατί υπάρχει  η μόνιμη απειλή του κοπελιού, για χώσιμο στα  τρία μέτρα μέσα στη γη [δεν θυμάμαι ακριβώς τα μέτρα που είχε υπαινιχθεί, περισσότερο όμως μου θυμίζει την ανυποχώρητη  απειλή πολέμου των γειτόνων μας]. Για το Κόμμα και την ομόφωνη υποταγή του δεν θέλω να πω τίποτα, αφήνοντας την ερμηνεία τους στην αντικειμενική νέα εκπρόσωπο , διότι έχω δηλώσει ότι – παρότι τα αποδέχομαι ως μοναδικούς φορείς πολιτικής- δεν ανήκω σε κανένα Κόμμα.  Ο λεβέντης όμως που καμάρωνα με δέος τι θα απολογηθεί  στους πράγματι γενναίους σύντεκνους του;;; Οψόμεθα εις Φιλίππους, ελπίζω χωρίς Βρούτους!!!

Έρχομαι τώρα  στο  αρχικό  θέμα του τίτλου, που τελικά δεν είναι άσχετο με τα αίτια της παρεμβληθείσας παράστασης. Η λέξη άγνοια  υπονοεί   στέρηση, αποφυγή γνώσης ή αμάθεια. Η χρήση της μετοχής  του παρακειμένου ηθελημένη, που χρησιμοποιείται ως  επιθετικός προσδιορισμός , μπορεί να  υποκρύπτει και   ‘’ειλημμένη απόφαση’’. Προφανώς   εμπεριέχει   σκοπιμότητα, η οποία  εξικνείται μέχρι και της δόλιας αποφυγής ή και άρνησης εφαρμογής  συγκεκριμένων αποφάσεων και ανακοινώσεων. Αρνούμαι να δεχθώ βέβαια  ότι υπήρξαν άτομα που ανέμεναν διαφορετική εξέλιξη!!!

Όλα αυτά τα ενδιαφέροντα, με τα οποία ασχολήθηκε ο Αριστοτέλης, αποτελούν καθημερινότητα στην εποχή μας και κυρίως για τα Κόμματα , τους εκπροσώπους τους και  ιδιαίτερα για τα στρατευμένα, μίσθαρνα και προπαγανδιστικά κομματικά τους όργανα. Στην χώρα μας παρατηρείται και μια σπάνια μορφή εφαρμογής του γνωμικού, η επιλεκτική άγνοια, σε βαθμό παθολογικής απώλειας αισθήσεων.

Με την επίκληση της τελευταίας, παρουσιάζονται κάθε φορά που θέλουν να επαινέσουν τα δικά τους και να ελεεινολογήσουν τα έργα και τις ημέρες των αντιπάλων τους. Δείχνουν να αγνοούν κάθε τι που αφορά κομματικές και κυρίως προσωπικές ευθύνες τους, ενώ  έχουν πρόχειρη τη χρήση κάθε υπαρκτού [ κατά  τον χαρακτηρισμό του ανατολικοευρωπαϊκού σοσιαλισμού από τον Ανδρέα] ή ανύπαρκτου  ‘’επιχειρήματος’’ μέχρι και  ‘’ντοκουμέντου’’ , που διευκολύνει τη συκοφαντία των εσωτερικών εχθρών τους .

Ελπίζω οι επερχόμενες εκλογές να βάλουν μια τελεία στο διχασμό της κοινωνίας, την στιγμή που η διεθνής παρουσία και η εσωτερική κατάσταση της χώρας βελτιώνεται,  Η ανωμαλία  αποτελεί ενίοτε επιδίωξη   μόνο για  αιθεροβάμονες και  ανίκανους. Αντώνης

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΛΥΚΟΥΣ!

       ΑΣ  ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ  ΞΕΚΆΘΑΡΑ

ΓΙΑ  ΠΟΛΙΤΙΚΗ  , ΙΔΕΟΛΟΓΊΕΣ  ΚΑΙ ΛΥΚΟΥΣ!

              

 

 Αρχίζουμε με την πολιτική και στη συνέχεια θα ασχοληθούμε με  τις ελλείπουσες και αναζητούμενες  στις μέρες μας ιδεολογίες, που  έχουν υποκατασταθεί,  σε μεγάλο βαθμό, από τις ιδεοληψίες και εν τινι μέτρω τα ιδεολογήματα.

 Πολιτική είναι, κατά τα διεθνώς κρατούντα, η τέχνη του εφικτού και δεν έχει πια άμεση  σχέση με τα Κόμματα, τα οποία συνήθως  την διαχειρίζονται, με πρώτιστο σκοπό την εδραίωσή τους στην εξουσία. Για να το επιτύχουν,  προτάσσουν ή επικαλούνται χαμένες ιδεολογίες και παταγωδώς αποτυχημένες στην εφαρμογή τους  κοσμοθεωρίες , προς άγραν ‘’πελατών’’ που θα τους φέρουν στην εξουσία. Με την ίδια αυθαιρεσία  ελεεινολογούν τους αντιπάλους τους και ιδιοποιούνται συνθήματα που σε ανελεύθερες περιόδους υπήρξαν αναγκαία, αν και τελικά οδήγησαν σε επιδείνωση της  υφιστάμενης κατάστασης.

 Για παράδειγμα η ‘’επανάσταση των μπολσεβίκων’’ για την κατάλυση του απεχθούς ρωσικού τσαρισμού το 1918, με βάση τις παραποιημένες  θεωρίες των Γερμανών φιλοσόφων Μαρξ και  Έγκελς, πρόσφερε πολλές ελπίδες  στον δυστυχή ρωσικό λαό. Οι Γερμανοί συμπατριώτες τους χρησιμοποίησαν τη Ρωσία - μέσω του Λένιν -  σαν     πειραματόζωο  της εφαρμογής του  ολοκληρωτικού  σοβιετικού  ‘’νεοτσαρισμού’’. Στη  νέα εκδοχή,  μετά  την αποκήρυξή της από τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης , οι Ρώσοι της KGB  με μια μικρή ‘’κάστα’’ συνεργατών τους,  άλλαξαν απλά ονομασία ,διαμοίρασαν μεταξύ τους  τον λαϊκό πλούτο της χώρας και κατέλαβαν την εξουσία. Με τον αναθεωρητισμό τους , επιδιώκουν την  επαναφορά   της πάλαι ποτέ κραταιάς Αυτοκρατορίας και  ύστερα από   εκατομμύρια νεκρούς, ψυχιατρεία,  εκτοπισμούς και  στέρηση  ελευθερίας, ιδιοκτησίας και θρησκείας,  τις δεκαετίες που τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά’’, κατέλαβαν την απόλυτη εξουσία και  γίνονται  δισεκατομμυριούχοι και αγοράζουν νησιά και ποδοσφαιρικές ομάδες. Επιχειρούν να ανακαταλάβουν ,με εισβολή και  τις ευλογίες του Πατριάρχη τους και  τους λοιπούς Θεομπαίχτες, τις ανεξάρτητες πλέον χώρες της τέως  Σοβιετικής Ένωσης, αρχίζοντας από τη γειτονική Ουκρανία. Δεν γνώρισα τα δεινά  του Τσαρισμού, ατύχησα όμως να βιώσω  τα κομμουνιστικά  ‘’αγαθά’’  και κατανοώ απόλυτα την ανάγκη των λαών να απαλλαγούν από τον θερμό εναγκαλισμό του. Πώς να χαρακτηρίσω όμως τους συμπατριώτες μας – που δεν τον έζησαν – και τον ‘’προβάλλουν’’ σαν το ιδανικό πολιτικό σύστημα  και τους αφελείς που τους ακολουθούν;;;

 Μια ανάλογη δράση στο Ιράν για την απαλλαγή από τον Σάχη και τα μασκαριλίκια του, οδήγησε στο παντελώς ανελεύθερο θεοκρατικό καθεστώς της χώρας, που αρνείται ακόμα και τα στοιχειώδη δικαιώματα των γυναικών της. Δεν θα αναφερθώ σε ανάλογες καταστάσεις στη Λατινική Αμερική με την επαναφορά του κληρονομικού δικαιώματος στην άσκηση της εξουσίας και εγκαθίδρυση  του ολοκληρωτισμού.  Αν δεν εκτιμήσει κανείς το μέγεθος του κακού, είναι αδύνατο να φαντασθεί το χειρότερο, όταν μάλιστα δεν υπάρχει και δρόμος επιστροφής. Γι’ αυτό ίσως κάποιοι μας ‘’απειλούν’’ ότι η άλλη φορά θα είναι μονιμότερη!!!

Πολλά καθεστωτικά Κόμματα προσομοιάζουν τη Δημοκρατία με την   αποκαλούμενη ‘’λαοκρατία’’.  Ας επιχειρήσουμε  λοιπόν να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, που έλεγαν οι παλιοί καθηγητές μας, για  να  τα ξεκαθαρίσουμε. Επικουρικά, θα παραθέσω στο τέλος  και ένα σχετικό περιστατικό, που αντιμετώπισα  τη δεκαετία του 1960 στην Πράγα  [περίοδο που εμπεριέχει και τη σοβιετική  εισβολή στη χώρα  το 1968],  κατά την ενασχόληση μου με  προξενικά καθήκοντα της Πρεσβείας.

Το αρχαιότερο και δικαιότερο πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης αποτελεί  η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ,  η οποία σαν ανθρώπινο δημιούργημα,  έχει επίσης  τα ‘’λαθάκια’’ της. Έχει όμως  δοκιμασθεί επιτυχώς για 25  συναπτούς αιώνες και εφαρμόζεται στο σύνολο των πολιτισμένων χωρών της υφηλίου. Προφανώς δεν πρόκειται για το ίδιο   σύστημα με την δολίως προτεινόμενη λαοκρατία, ή  την  ύπουλη παραλλαγή της, που δεν αποδέχεται  κανόνες και δεσμεύσεις .  Αυτή η διαφοροποίηση την καθιστά ευφημισμό και τυραννικό σύστημα στα χέρια μιας κομματικής νομενκλατούρας, η οποία ‘’στο όνομα του λαού και ερήμην αυτού’’ αποφασίζει μόνη της   επί παντός θέματος, με μοναδικό κριτήριο τα δικά της καλά και συμφέροντα και τη διαιώνιση παραμονής  της στην εξουσία. Σαφείς μαρτυρίες επί του προκειμένου είχαμε αμέτρητες στην Ανατολική Ευρώπη, που χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες  για να αποτινάξουν τον ζυγό και κάποιες [Κίνα, Β. Κορέα και περιστασιακά στη Λατινική Αμερική], που δεν αφήνουν περιθώρια για παρεξηγήσεις. Τα όσα διακηρύσσουν οι υποστηρικτές τους δεν μπορούν πλέον να πείσουν ούτε τους αφελείς  και  αναζητούν τους υποστηρικτές τους σε όσους διεκδικούν μερίδιο στη διαφημιζόμενη νέα τάξη  της  λαοκρατικής  τους φαντασίωσης. Η Δημοκρατία άλλωστε είναι το μόνο  σύστημα, στο οποίο ο λαός αποφασίζει από την επιλογή μέχρι και το ‘’μαύρισμα’’ της εξουσίας της, αλλά με κανόνες και δικαστικό έλεγχο από συνταγματικά θεσμοθετημένα όργανα.

Σειρά τώρα έχουν οι ‘’ιδεολογίες’’, τις οποίες ο καθένας τυχοδιώκτης φέρνει στα μέτρα του [ σαν τον κομμουνιστικό φασισμό του κ. Πούτιν], ο οποίος στο όνομα της Δημοκρατίας που ανάρτησε στην ταμπέλα της χώρας του, ξανακάνει τον σταυρό του, επισκέφθηκε το Άγιο Όρος και συνάμα καταστρέφει ανθρώπους και στοιχεία πολιτισμού, όσων αρνούνται την υποταγή στη δύναμη καταστροφής που διαθέτει. Αυτό το φαινόμενο σε ποια ιδεολογία εντάσσεται κύριοι ιδεολόγοι;;; Είναι αριστερό, δεξιό, προοδευτικό ή ριζοσπαστικό!!! Πρόκειται ασφαλώς για ποικιλόχρωμο φασισμό, αφού αυτά που κάποτε είχαν δώσει ελπίδα στους κατατρεγμένους λαούς αποδείχτηκαν φενάκη και ‘’παχιά λόγια’’ των επαγγελματικών ψευδολόγων. Είναι δόλιες ιδεοληψίες που αργά ή γρήγορά θα πληρώσει ο  αστόχαστος και αφελής λαός και δεν αναφέρομαι μόνο στη χώρα μας. Ελπίζω ότι ο Μεγαλοδύναμος δεν θα  με αξιώσει να ζήσω καταστάσεις που βίωσα από τα παιδικά μου χρόνια, γιατί αυτή τη φορά θα είναι ‘’μία και έξω’’ και δεν θα βρεθεί κανένας να κρεμάσει τα σήμαντρα του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα, γιατί και αν το κάνει, δεν θα βρεθούν άνθρωποι να το ‘’σημάνουν’’. Οι δικτάτορες της εποχής μας έχουν κάνει τέτοιες απάτες που δεν θα αντέξουν να πέσουν στα χέρια του λαού  και να αποκαλυφθούν, Μπροστά στον κίνδυνο να γίνουν γνωστές οι απάτες τους, που ξέρουν τι τους περιμένει, θα προτιμήσουν να καταστρέψουν τον πλανήτη, για να μην αφήσουν μαρτυρίες για τα έργα και τις ημέρες τους.

Τώρα πια, ξαλαφρωμένοι από τα ενδεχόμενα μιας νέας απερισκεψίας μας, ας σκεφθούμε τι μας περιμένει και εγώ θα σας διηγηθώ το ‘’ανέκδοτο’’ περί λαοκρατίας που υποσχέθηκα στην αρχή,  για να συμμεριστείτε την  έκπληξή μου του 1968, κάνοντας   στην ‘’νέα εκδοχή Δημοκρατίας’’ μια ιστορική τοποθέτηση!!!

Στην Τσεχοσλοβακία της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου, ζούσαν 18.000 περίπου Έλληνες που εγκατέλειψαν τη χώρα μας το 1949 μετά την πτώση του Γράμμου και κυρίως παιδιά του παιδομαζώματος και ήταν οι μόνοι σχεδόν επισκέπτες του Προξενείου μας, ζητώντας άδεια ή επαναπατρισμό. Ένα καλοκαίρι που ο ασχολούμενος με τα προξενικά έλειπε με άδεια μου ανατέθηκε να προωθήσω κάποια σχετικά αιτήματα, γιατί ο αρμόδιος τα άφηνε να ‘’σιτέψουν’’ με τη δικαιολογία να συγκεντρώσει στοιχεία και να προβεί στις σχετικές προτάσεις έγκρισης ή απόρριψης του αιτήματος.

Διαπιστώνοντας ότι τα όποια στοιχεία θα προέρχονταν από φίλα  ή εχθρικά  διακείμενους συνΕλληνες, ενώ οι αρνητικές πληροφορίες από την Ελλάδα προήρχοντο από συγγενείς τους που ήθελαν να ιδιοποιηθούν τις περιουσίες τους, πήρα την απόφαση να κάνω ένα ομαδικό διαβιβαστικό για τις άδειες και ένα για τους επαναπατρισμούς, με μόνη πληροφορία ότι κατά δήλωσή τους δεν διώκονται ποινικά και εισήγηση αποδοχής του αιτήματός τους. Αφού ξεκαθάρισα κάποιες εκατοντάδες εκκρεμοτήτων, τα πήγα  στον Πρέσβη μου επιχειρηματολογώντας για τη σκέψη μου, με την προσθήκη ότι αρνούμαι να συμπράξω στην άρνηση Ελληνοπαίδων να επισκεφθούν ή να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, αφού δεν ευθύνονταν τα ίδια για τον εκπατρισμό τους. Το αίτημά μου έγινε αποδεκτό, υπογράφηκαν και για πρώτη φορά στην εξαετία που υπηρέτησα στην Πράγα ήρθαν στην Πρεσβεία αρκετές εγκρίσεις σε ανάλογα αιτήματα. Ειδοποιήσαμε τους ενδιαφερόμενος για την έγκριση και τις επόμενες ημέρες κατέφθαναν ομαδικά ή ατομικά για την έκδοση αδειών ή διαβατηρίων να επισκεφθούν τη χώρα μας. 

Μια συγκεκριμένη μέρα κατέφθασε στο γραφείο μια ομάδα από τρείς κοπέλες. Όταν έφθασα στο ερώτημα για τα ονόματά τους, μου απάντησαν και οι τρείς ‘’ μετά συγχωρήσεως  Λαοκρατία’’ και πρόσθεσαν με παράπονο πώς θα κυκλοφορούμε πλέον στην Ελλάδα, στις εργασίες, στην γειτονιά μας ή όπου αλλού δημόσια με τέτοιο όνομα;; Διαπιστώνοντας ότι αντιμετώπιζαν αρκετά σοβαρά το θέμα τους ρώτησα τι κάνουν επ’ αυτού στη χώρα που τους φιλοξενεί;; Απάντησαν ότι το αντιμετωπίζουν με υποκοριστικά ονόματα κάτι που στην Ελλάδα δεν μπορεί να εφαρμοσθεί σε επίσημες εγγραφές, ταυτότητες και δημόσια έγγραφα. Αργότερα πληροφορήθηκα ότι μία από αυτές είχε προχωρήσει σε επίσημη αλλαγή του ονόματός της.

Το περιστατικό μου αναφέρεται σε παρωχημένες και νοσηρές εποχές, βλέπω όμως ότι  κυκλοφορούν ακόμα αιθεροβάμονες που είναι προσκολλημένοι  σε παλιές συνταγές,  επιμένουν όμως τα τις επαναφέρουν  και στις μέρες μας. Αυτό μου θύμισε τη σοφή παροιμία:  Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του!!! Αντώνης