Λεονταρισμοί γαλών

                  Λεονταρισμοί  γαλών

 

 

Παρακολούθησα, όσο μου επέτρεψε το πρόγραμμά μου ,τις πρώτες προγραμματικές δηλώσεις και άσχετά με το ουσιαστικό ενδιαφέρον τους, περιορίστηκα περισσότερο στο ‘’τελετουργικό’’ και στα εφέ που τράβηξαν την προσοχή μας. Την πραγματοποίηση των όσων αναφέρθηκαν θα τις δούμε ελπίζω σύντομα.. Από όσα προσωπικά είδα και άκουσα, σημειώνω μια σημαντική αλλαγή – που εύχομαι να συνεχιστεί – ως προς την  παρουσία  των βουλευτών και διάφορα στιγμιότυπα.

Αποτελούν  παρελθόν πια οι παλιοί λεονταρισμοί που χθες έγιναν απλά νιαουρίσματα, αφού εξέλιπαν ή απουσίαζαν οι λέοντες και ‘‘ειρήσθω εν παρόδω’’, παρατήρησα ότι τη θέση του απουσιάζοντα λέοντα είχε καταλάβει η γαλή της παρέας – πλάι στα λιοντάρια της παράταξης. Εδώ θα σημειώσω ότι  η απουσία του παραιτηθέντα ηγέτη μάλλον έγινε διότι θα έπεφταν επάνω του όλα τα βλέμματα και ίσως φοβήθηκε το μάτιασμα!!! Ο στενός συνεργάτης του όμως θέλησε να δείξει ότι δεν το  φοβάται  και συνεχίζει να αγνοεί τα όσα   λέγονται για την ομόφωνη καταδίκη του από το Συνταγματικό Ανώτατο Δικαστήριο και κάθισε στο πρώτο έδρανο και νιαούριζε, κάνοντας και προτάσεις!!!

Αισθητικά μου θύμισε τους μνηστήρες της ωραίας Ελένης, που με την εμφάνιση του Οδυσσέα, το έβαλαν στα πόδια. Κάποιοι σύγχρονοι μνηστήρες όμως δεν έχουν καταλάβει ότι δεν πρέπει μπαίνουμε στο μάτι του λαού που έδειξε δυο φορές τις επιλογές του. Το λέω για το καλό τους, ενθυμούμενος τη ρήση του Παύλου ‘’Σαούλ, τι με διώκεις, σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν’’, που σήμαινε ότι είναι σκληρό να μάχεσαι κατά της βούλησης των Θεών και στην εποχή μας του λαού.

Η αναφορά μου στην ωραία Ελένη, με οδήγησε συνειρμικά σε μια άλλη Ελένη, μια συμπαθέστατη δημοσιογράφο, με την οποία δεν είχα κανένα σημείο σύγκλησης, αφού πάντα υποστήριζε ακραίες  θέσεις. Μια ζωή βρισκόταν στην άμυνα αλλά πάντα ευγενικά εύρισκε ένα λόγο να δικαιολογήσει  όσα εκτοξεύονταν παλιότερα εναντίον του ΠΑΣΟΚ και τελευταία Εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Την άκουσα χθες, σαν να μην πέρασε μια μέρα να προσπαθεί με την ίδια ζέση αλλά και ευγένεια να πει τη δική της θέση, προσθέτοντας για πρώτη φορά ‘’μπορεί και να κάνω λάθος εγώ’’. Κυρία Ελένη ο χρόνος τα γιατρεύει όλα, αρκεί να είναι κανείς καλοπροαίρετος.

Το σημερινό μου κείμενο αφορά την  τρέχουσα επικαιρότητα και ελπίζω να δικαιωθεί  ό,τι καλό έχει λεχθεί από όλους και να βρούμε επί τέλους ένα  ‘’modus operandi’’, δηλαδή  ένα τρόπο λειτουργίας μεταξύ μας, για το κοινό όφελος όλων. Αντώνης

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ

      ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ

    [Κ. Καβάφης]

 

Οι βάρβαροι δεν έφυγαν ποτέ, ανέκαθεν όμως αναζητούσαν την κατάλληλη   ευκαιρία  για  να  εμφανιστούν στην πλατεία  και να  εκδηλώσουν τον ρεβανσισμό τους,  Είναι άλλωστε δύσκολο  να τους διακρίνουμε, γιατί μεταλλάσσονται όπως  οι πανδημίες. Έχουν και αυτοί τις  υποπαραλλαγές τους, που τους επιτρέπουν  να μας αιφνιδιάζουν  και να μολύνουν μεγαλύτερο τμήμα του λαού  . Δεν έχω την κατάλληλη επιστημονική γνώση για να προβώ στην  ταξινόμησή τους, διαθέτω όμως τεράστια προσωπική εμπειρία,  που σπάνια ξεγελιέμαι στις εκτιμήσεις μου, ως προς   τις  δόλιες προθέσεις  τους. Έχω βιώσει την ποικιλόμορφη  βαρβαρότητά τους από τα παιδικά μου χρόνια [δεκαετία 1940] στη χώρα μας και  την ‘’εξελιγμένη’’ τους εκδοχή  τις δεκαετίες 1960-1970 στις χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού της Ανατολικής Ευρώπης [ με αρκετές προοδευτικές συμπάθειες  στη χώρα μας].

Ακραία δείγματα νέο-βαρβάρων εκδηλώνονται τελευταία στη Γαλλία και προφανώς δεν το κάνουν από συμπάθεια για το τραγικό θύμα ενός ‘’σαλεμένου’’ αστυνομικού δολοφόνου. Πρόκειται για τους γνωστούς καιροσκόπους πλιατσικολόγους  που πάντα ξεσηκώνονται κατά της έννομης τάξης, αρκεί να αποκομίσουν οφέλη και να επιδείξουν τις μοναδικές αξίες τους που είναι η λεηλασία και η πρόκληση  καταστροφών και ανωμαλίας, που τελικά πληρώνει ο λαός και συνεπώς και οι ίδιοι, παρά τη σοφή ρήση ‘’ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος’’!!!  ‘’Ιδανικοί Αυτόχειρες’’ χωρίς ιδανικά.

Εδώ, όπως και πολλές άλλες χώρες που ίσως έγιναν μεγάλες κατακτώντας αφρικανικές, ασιατικές και κυρίως νοτιοαμερικάνικες χώρες, πληρώνουν τώρα το ελάχιστο τίμημα της αποικιοκρατίας. Στις τελευταίες ανήκουν και δυο σημαντικές χώρες που φημίζονται για τον σοσιαλισμό τους, ενώ είναι γνωστές για τις φασιστικές δικτατορίες τους μακράς διάρκειας. Ο κόσμος είναι μικρός και γνωρίζουμε, ότι , πολύ πριν τις δικτατορίες τους, προϋπήρξαν  κοσμοκράτορες αποικιοκράτες.

Θυμάμαι ένα προσωπικό περιστατικό σε κεντροευρωπαϊκή χώρα, όταν ανέλαβα να βοηθήσω σε ‘’φιλανθρωπική εκδήλωση’’ και για την  προμήθεια μεγάλης ποσότητας και ποικιλίας κρεατικών, πήγα κατευθείαν στα σφαγεία. Κατά την αποχώρησή μου, ένας νεαρός βορειοαφρικανός του χώρου, προσφέρθηκε – με τη σύμφωνη γνώμη του αφεντικού του- να έλθει μαζί στο σπίτι μου ‘’αφιλοκερδώς’’ για να με βοηθήσει να μεταφέρω το εμπόρευμά μου. Από ευγένεια το δέχτηκα, απαλείφοντας  το αφιλοκερδώς, εκείνος  όμως  με το ξεκίνημα μου ανέπτυξε το σχέδιό του, που αποτελούσε πλέον σύστημα. Μου ζήτησε να τον δηλώσω ότι εργάζεται στο σπίτι μου, χωρίς το αδαπάνως για μένα,  μόνο για να τεκμηριώσει την άδεια παραμονής στην ευρωπαϊκή χώρα και επιδόματος.  Στην κατηγορία αυτή υπάγεται και μεγάλο  μέρος των επαναστατημένων νέων της Γαλλίας, με δεδομένο ότι έχουν περιορισθεί και τα παντοειδή επιδόματα. Αν ζούσε ο θρυλικός Ιαβέρης των Αθλίων, ίσως τους είχε συλλάβει προκαταβολικά κατά τις  προηγηθείσες ‘’αναγκαίες’’ μικροκλοπές επιβίωσης!!! Κλείνω τη σημαντική αυτή ’’παρένθεση’’ και επανέρχομαι στα εξ ίσου σημαντικά δικά μας.

 Επαναφέροντας στη σκέψη μου όλη αυτή την τραγικότητα, άρχισα να αναθεωρώ τη νεανική μου επιείκεια προς την κόκκινη βαρβαρότητα,  που την απέδιδα ‘’αντισταθμιστικά’’ έναντι της μαύρης των κατακτητών, σε  αγαθούς  και άκακους ‘’αιθεροβάμονες’’. Στον εμφύλιο που ακολούθησε, βίωσα  την ίδια βαρβαρότητα, έκανα όμως μια προσπάθεια ή μπορεί  και να εξαναγκάστηκα να διατηρήσω  την  ίδια επιείκεια,  αναγνωρίζοντάς τους μια μορφή ‘’πρότερου έντιμου βίου’’, που είχε δημιουργήσει μια θετική προκατάληψη, την οποία , λόγω των γεγονότων της εποχής, πλήρωσα προσωπικά,  Μου απέρριψαν [ως αριστερών πεποιθήσεων]την κατάταξή μου στο Λιμενικό Σώμα, που θα διευκόλυνε τις σπουδές μου.

  Η εισβολή  των σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία με την Άνοιξη της Πράγας το 1968, που πρώτοι και μοναδικοί κομμουνιστές το αναγνώρισαν το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ,  και τα λοιπά προσωπικά  μου βιώματα   , με ανάγκασαν να αναθεωρήσω  πλήρως τις  απόψεις μου, προσπαθώντας να μην ξεπεράσω τα όρια του αντικομουνισμού.  Ποιοι είναι όμως τελικά οι περιβόητοι σύγχρονοι βάρβαροι και ποια σχέση έχουν με εκείνους που , κατά τον ποιητή μας, ο ‘’αυτοκράτωρ  περιμένει να δεχθεί τον αρχηγό τους’’ ;;;

Οι ‘’δικοί’’ μας βάρβαροι ανήκουν στο ανεξερεύνητο άγνωστο  και ίσως  αποτελούν κατάλοιπα  ενός νοσηρού παρελθόντος, που σημάδεψε και αιματοκύλησε τη χώρα μας και ‘’τερματίστηκε’’ με ένα συμβιβασμό, τη   ‘’ ΛΗΘΗ’’ που δεν τηρήθηκε   ποτέ από τους  ηττημένους, [παρερμηνεύοντας τη νομιμοποίησή τους από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή].

 Δηλώνουν άλλωστε και σήμερα μέσα στο Κοινοβούλιο ‘’ ότι είναι αντίθετοι με τον αστικό κοινοβουλευτισμό και καλούν τους εργαζόμενους να επιβάλουν το δικό τους δίκαιο’’. Πάντα   έκρυβαν τις προθέσεις τους και δεν εγκατέλειψαν ποτέ   την ιδέα να πάρουν ‘’ρεβάνς’’, αφού κύριο μέλημα ‘’των ακραίων’’ γενικότερα δεν αποτελεί  το εθνικό και γενικό καλό αλλά  η δογματική  επικράτηση της ιδεοληψίας, η πατριδοκαπηλία, ο δοσιλογισμός και ο αντεθνικός διεθνισμός . Οι βάρβαροι γενικώς κατακρίνουν ως συντηρητικούς  όλους τους άλλους, διότι τους εμποδίζει η κανονικότητα , ενώ αυτοί διακηρύσσουν επίσημα την ανυπακοή και αντιστρατεύονται ‘’ τον Νόμο και την τάξη’’.

 Συμπληρωματικά διευκρινίζω  ότι οι αρχαίοι   Έλληνες , θεωρούσαν βαρβάρους όσους  μιλούσαν μια δυσνόητη γλώσσα και  δεν μετείχαν του πολιτισμού μας. Τώρα , κάποιοι νέο-Έλληνες  αποποιούνται τις  παραδόσεις ,  συμπεριλαμβανομένης της πραγματικής δημοκρατίας, της θρησκείας και της οικογένειας  γιατί  δεν τις βρίσκουν αρκετά προοδευτικές και με τη λογική αυτή   παρέδωσαν τις τελευταίες ‘’βορά’’ στους ακροδεξιούς , τους θρησκόληπτους και τους πατριδοκάπηλους.

Εμφανίζονται με καλές προθέσεις αλλά πάντα έχουν μια δική τους θεώρηση για το καλό και το κακό και προωθούν στρεβλές  και διεστραμμένες ιδεοληψίες, που βρίσκουν ευήκοα ώτα  σε άφρονες, αστόχαστους και μετριότητες ενός αρρωστημένου και επικίνδυνου μικρομεγαλισμού. Σε κάθε περίπτωση αποτελούν  απότοκο ανώμαλων περιόδων, αφού δεν τους ευνοεί καθόλου η κανονικότητα, η τάξη και η νομιμότητα και ας την επικαλούνται  για τους άλλους. Το χειρότερο είναι ότι απεργάζονται κάθε κακό αφού,  δεν μπορούν να λειτουργήσουν κανονικά, προωθώντας μόνο τις αποκαλούμενες προοδευτικές και αριστερές απόψεις τους. Αποφεύγουν όμως να διευκρινίσουν ποιες είναι αυτές, αφού  αποκλείουν την πλειονότητα των δημοκρατικών αρχών που δεν έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά!!!

Υποστηρίζουν  ότι κατέχουν την μοναδική αλήθεια  του δικού τους μικρόκοσμου, την οποία μάλιστα προσπαθούν να επιβάλουν με ξεπερασμένες μεθοδεύσεις του παρελθόντος, που μας στιγμάτισε διεθνώς. Επαναφέρουν  τις  αμφισβητήσεις τους σε βασικές δημόσιες εξουσίες και υπηρεσίες [ Δικαιοσύνη,  ΕΥΠ κλπ.], προκειμένου να στηρίξουν κατηγορίες σε βάρος  των αντιπάλων τους, αγνοώντας προκλητικά ομόφωνες αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου σε ό,τι τους  αφορά. Με την ίδια αυτή λογική λειτούργησαν και νεοφασιστικά μορφώματα και ‘’ξεγέλασαν’’ και τις δικαστικές αρχές, αφού στη χώρα της ‘’φαιδράς πορτοκαλέας’’ εύκολα βρίσκονται αφελείς και καιροσκόποι, πρόθυμοι να στηρίξουν κάθε ανόητη πρωτοβουλία. Αντώνης

ΕΠΑΝΑΛΗΨΙΣ ΜΗΤΗΡ ΠΑΣΗΣ ΜΑΘΗΣΗΣ

                 ΕΠΑΝΑΛΗΨΙΣ  ΜΗΤΗΡ  ΠΑΣΗΣ ΜΑΘΗΣΕΩΣ

                  Εμπειρική  Τεκμηρίωση

 

 

Είναι αλήθεια ότι βιώνουμε  μια περίοδο συνεχών αμφισβητήσεων και μάλιστα σημαντικών επιστημονικών θεωριών του παρελθόντος, χωρίς να εξαιρεθεί ούτε η μοναδική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν, με κύρια επιδίωξη την αναβίωση των χαμένων ιδεολογιών, τις  ιδεοληψίες και  ιδεολογήματα. Ένα διεθνές επιστημονικό περιοδικό, το Psychological Science του Συλλόγου για την Ψυχολογική Επιστήμη , αμφισβητεί και την ορθότητα του ρητού του τίτλου, ότι η σκόπιμη επανάληψη  μπορεί να έχει τόσο μεγάλη επιρροή στην οικοδόμηση εμπειρίας και ικανοτήτων, όπως νομίζαμε.

Στερούμενος την απαιτούμενη  γνώση στην ψυχολογία,  δεν θα λάβω θέση στον επιστημονικό διάλογο. Θα αντιπαραθέσω όμως την εμπειρική μου γνώση, για να στηρίξω τον τίτλο του πονήματός  μου, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσω την ‘’αντιλογοτεχνική’’ προσφυγή  στην επανάληψη κανόνων και όρων, που έχω ήδη χρησιμοποιήσει πολλάκις στο παρελθόν.  Στην επιχειρηματολογία μου καταφεύγω σε απλοϊκές πρακτικές, επικαλούμενος π.χ. τις συχνές πρόβες  των πάσης φύσεως καλλιτεχνών , φθάνοντας μέχρι τις  προπονήσεις των αθλητών και τις επαναλήψεις των μαθημάτων των διαγωνιζόμενων, που αποδεδειγμένα βελτιώνουν  τη μάθηση.

Ύστερά από την ευρέως αποδεκτή αυτή πρακτική, αναλαμβάνω την ευθύνη να θυμίσω και αν παραστεί ανάγκη να επαναλάβω τη συχνή επιχειρηματολογία μου για ‘’τα στραβά και ανάποδα’’ που ακούστηκαν στην παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, και την απόλυτη δικαίωση των ‘’ενστάσεών’’ μου, ως προς τις κομματικές ‘’μεθοδεύσεις’’.

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, θεωρώ μοναδικό θετικό απότοκο της προεκλογικής αυτής διαδικασίας, την συνέχιση της ήρεμης δημοκρατικής  διακυβέρνησης της χώρας μας. Αυτό θα μπορούσε – υπό προϋποθέσεις- να συμβάλει και  στην εξάλειψη των ‘’καινοφανών’’ κινδύνων της ακροδεξιάς, που εκδηλώθηκαν  ήδη και ίσως ‘’προδόθηκαν’’ με  τις ονομαστικές ευχαριστίες στο έγκλειστο ‘’ πρωτοπαλίκαρο’’ του ναζιστικού μορφώματος της χρυσής αυγής .Παράλληλα, ελπίζω να συνέλθει  τάχιστα από τον ‘’επαναστατικό  εφιάλτη’’ του, το   μοναδικό ίσως κόμμα του δημοκρατικού τόξου της αντιπολίτευσης , αν ενδιαφέρεται να ξανακερδίσει κάποιους ‘’νοικοκυραίους’’ και να μακροημερεύσει στον χώρο!!!

 Το άλλο άκρο [ γιατί τα δύο άκρα δεν αποτελούν θεωρία  αλλά πραγματικότητα], με τις αντισυνταγματικές   κορώνες του,  άγγιξε  τα όρια της αλλαγής πολιτεύματος, επαναφέροντας  ξεπερασμένες κοσμοθεωρίες και καταδικασμένα από τους λαούς που τα βίωσαν για δεκαετίες ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αν ονειρεύονται επαναστάσεις, πρέπει να  καταλάβουν ότι οι καιροί τους πέρασαν ανεπιστρεπτί,  μπορούν όμως να το κάνουν με τους κανόνες της δημοκρατίας, αν θέλουν να κάνουν κάτι χρήσιμο στους συνανθρώπους τους και να μπορούν να χρησιμοποιούν τον όρο δημοκρατία. Είδατε τα χάλια της πάλαι ποτέ κραταιάς Ρωσίας, που η  παλιά νομενκλατούρα της άλλαξε ταμπέλες και συνεργάζεται με καταδικασμένους βαρυποινίτες για να κρατήσει τους τύπους και τα ‘’καλά και συμφέροντα’’, όπως έκανε για δεκαετίες . Είναι και αυτό μια μορφή της ακροδεξιάς στην οποία τους οδήγησε ο ολοκληρωτισμός και τα ανεκπλήρωτα όνειρα των ψεύτικων επαγγελιών του.

Έχω ήδη επαναλάβει αρκετά από τα προηγούμενα γραφόμενά μου και το κάνω για να σας απαλλάξω  από την επανάληψη της ανάγνωσης , που τη  θεωρώ όμως αναγκαία. Είμαστε μια μικρή χώρα με αμέτρητους εχθρούς γύρω της και είναι καιρός να βάλουμε στο  κεντρικό επίπεδο πολιτικής τα εθνικά μας συμφέροντα, αφαιρώντας την εκμετάλλευση από τους πατριδοκάπηλους ή εκείνους που μειώνουν  τη σημασία τους , προκειμένου να στηριχθεί ο αντεθνικός διεθνισμός τους.

Οι επαναστάτες του γλυκού νερού, πρέπει να καταλάβουν  πια ότι  οι επαναστάσεις αποτέλεσαν κάποτε μοναδικό τρόπο διεκδίκησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ζούμε όμως σε μια άλλη  εποχή που δόθηκαν δικαιώματα  στα  ζώα, στο περιβάλλον και γίνονται προσπάθειες να βελτιώσουμε την ισοπολιτεία στη γενικότερη διαβίωσή μας. Φθάσαμε σε εποχές που τα ολοκληρωτικά καθεστώτα αμφισβητούν τις σύγχρονες αυτές ελευθερίες και προβάλλουν το πραγματικό τους τυραννικό πρόσωπο. Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό, για όλους τους πολίτες να αγωνίζονται , διεκδικώντας  εκ των έσω και δημοκρατικά,  τα όσα ΠΟΛΛΑ απομένουν ακόμα να γίνουν, ώστε οι νέες γενιές να μην κληρονομούν μόνο τα λάθη των προγενέστερων, αλλά και μια οργάνωση που θα διευκολύνει τη ζωή  και το έργο τους. Δεν θα παύσουν ποτέ να υπάρχουν διεκδικήσεις, αυτό όμως επιβάλλεται να γίνεται με δημοκρατικούς κανόνες και φαίνεται ότι στη χώρα μας ακολουθούμε πια   ορθούς κανόνες. Όσον αφορά τη μονοπώληση των δικαιωμάτων του εργάτη’’ , αποτελεί πράξη σφετερισμού δικαιωμάτων που κανείς δεν τους παραχώρησε .    Αντώνης

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΥΚΝΕΙΟΥ ΑΣΜΑΤΟΣ

                             ΤΟ  ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ  ΚΥΚΝΕΙΟΥ  ΑΣΜΑΤΟΣ

 

 

 

Το κύκνειο άσμα είναι το τελευταίο τραγούδι του όμορφου  αλλά κακόφωνου αυτού πουλιού,  όταν προβλέπει το τέλος του. Επειδή όμως η κακοφωνία δεν διορθώνεται , υποκαθιστά την ποιότητα με την αύξηση της έντασης  της φωνής του. Ανάλογο φαινόμενο ισχυρών φωνών,  ταλάνισε εσχάτως  και την πολιτική ζωή της  χώρα μας και  να δοθεί ένα αίσιο τέλος, που θα προλάβει τα χειρότερα, γιατί πολλά διασπαστικά και αντισυνταγματικά  διατάραξαν την εθνική μας γαλήνη. Ελπίζω και εύχομαι την προσεχή Δευτέρα να ξημερώσει μια ειρηνική μέρα για τον τόπο και  οι ‘’κεκράκτες’’ ας απολογηθούν  --έστω και μεταξύ τους- για το κακό που έχει ήδη επισυμβεί. Ο όρος  άλλωστε, στον δημόσιο λόγο,  χαρακτηρίζει  την ακροτελεύτια καλή ή κακή πράξη των ανθρώπων, οι   συνέπειες της οποίας την ακολουθούν  εις το διηνεκές.

Ο Σωκράτης, αναμένοντας το κώνειο με  το οποίο θα τελείωνε  τη ζωή του , απευθύνεται στους  μαθητές του, αναφέροντας σχετικά με το θέμα: Στ΄αλήθεια, δύσκολα θα πείσω τους άλλους ανθρώπους, πως αυτό που μου έτυχε τώρα δεν το λογιάζω για συμφορά, τη στιγμή που ούτε σας δεν μπορώ να πείσω. Σας  βλέπω  όμως να φοβόσαστε, μήπως τώρα αισθάνομαι πιο βαριά στην ψυχή μου από πριν. Φαίνεται ότι νομίζετε, πως στη μαντική είμαι υποδεέστερος κι΄από τους κύκνους, που, όταν αισθανθούν, ότι ήρθε η ώρα να πεθάνουν, αυτοί, που και πριν κελαηδούσαν, τώρα πια κελαηδούν  πιο πολύ και πιο δυνατά, γιατί χαίρονται που μέλλουν να πάνε στο ‘’ θεό, που του είναι υπηρέτες’’. Οι άνθρωποι όμως από το φόβο τους για το θάνατο λένε αναμεταξύ τους ψέματα, ισχυριζόμενοι πως  και οι κύκνοι κελαηδούν από λύπη.

 Το κύκνειο άσμα  αποτελεί και θεατρικό έργο – μονόπρακτη δραματική σπουδή - του Άντον Τσέχωφ. Γράφτηκε το 1887,μια εποχή που δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα οι δεξιοί, αριστεροί, προοδευτικοί , ριζοσπάστες και φασίστες. Πρόκειται για θεατρική μεταφορά του διηγήματός του «Ο Κάλχας» και  αφορά τον μονόλογο ενός ηθοποιού που αναμετρά τα θετικά και τα αρνητικά μιας ζωής σαράντα χρόνων αφιερωμένης στο θέατρο.

Η παγκόσμια πρεμιέρα του έγινε στο Θέατρο Κορς της Μόσχας, το 1888 και στην Ελλάδα, το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Ωδείο Αθηνών, το 1929, από τον Μιχάλη Κουνελάκη, ο οποίος ανέλαβε μετάφραση και ερμηνεία. Δύο ακόμα παραστάσεις του έργου, που αξίζει να μνημονεύσουμε, ήταν: το 1968, από το Κ.Θ.Β.Ε, σε σκηνοθεσία Θάνου Κωτσόπουλου και το 1981, από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Το Κύκνειο Άσμα ήταν και το κείμενο που ερμήνευσε στην τελευταία ραδιοφωνική του παράσταση ο Αιμίλιος Βεάκης, το 1951.Το θέμα του μονολόγου:

‘’Νύχτα μέσα σε ένα σκοτεινό και άδειο θέατρο… Η παράσταση έχει τελειώσει και ο κωμικός ηλικιωμένος ηθοποιός (Βασίλι Βασίλιεβιτς  Σβετλοβίντωφ) ξυπνά, ξεχασμένος στο καμαρίνι του… Ανάμεσα στους κρύους τοίχους κάνει τον απολογισμό της ζωής που έπαιξε στο σανίδι αλλά δεν έζησε στην πραγματικότητα, πνίγοντας τον πόνο του στη βότκα. Μοναδικός ακροατής και συνερμηνευτής ο υποβολέας του (Νικήτα Ιβάνιτς). Οι μεγάλοι ρόλοι του παρελθόντος ξαναζωντανεύουν και τότε δίνει την τελευταία του παράσταση, που θα είναι και η καλύτερη της ζωής του!

Κατέφυγα σκόπιμα στην  εισαγωγή αυτή, για να διασκεδάσουμε τη δεινή πραγματικότητα στην οποία υποβληθήκαμε όλοι στην προεκλογική περίοδο  αλλά και για να παραδειγματισθούμε από την τέχνη και την ιστορία , λίγο πριν φθάσουμε στην προσεχή Δευτέρα,  ελπίζοντας ότι ο καθένας θα αναλάβει τις ιστορικές ευθύνες του. Τι είπε και τι έπραξε, προς ποια κατεύθυνση και αν τελικά κατάλαβε το λάθος του – όχι ως προς την εκλογή  που είναι πια αδιάφορη, αλλά ως προς τις όποιες εθνικές συνέπειες- διότι οι πολιτικοί ηγέτες, πάνω από όλα ,πρέπει να είναι υπεύθυνα πρόσωπα, πρώτιστα για τη χώρα τους και δευτερευόντως για τα κόμματά τους και τους ιδεαλισμούς τους.

Πολλοί προφανώς θα ‘’απολογηθούν’’ στους κομματικούς τους χώρους, για να δικαιολογήσουν την ήττα, πράγμα που αφορά μόνο τους ίδιους και τα κόμματά τους,  ελπίζοντας ότι θα  ζητήσουν συγγνώμη για τα συνειδητά τους ατοπήματα. Ίσως είναι καιρός και για την οργανωμένη πολιτεία να θυμίσει σε όλους, ποιο είναι το πολίτευμα της χώρας και τον σεβασμό που όλοι του οφείλουμε. Πρέπει να ξαναμπούν οι κανόνες που διέπουν την  αστική Δημοκρατία, σε σύγκριση με την τυχοδιωκτική πρακτική Κόμματος του Κοινοβουλίου,   που αντιπροτείνει την ‘’βίαιη επιβολή της λαϊκής Δημοκρατίας’’, που συνιστά αλλαγή πολιτεύματος!!! Δεν είναι δυνατόν αυτό να το άκουσα μόνο εγώ, αφού ακούστηκε εκατοντάδες φοράς, αυτό και άλλα πολλά.

Με δεδομένο ότι αυτοί που διαπιστώνουν ότι χάνουν ίσως και να χάνονται και οι ίδιοι, απαιτείται – έστω και σαν κύκνειο άσμα – μια σοβαρή φωνή, που θα διαλύσει τους φόβους που δημιούργησαν στους ψηφοφόρους, για να περισώσουν ότι σώζεται από τον καταποντισμό της 31^ης Μαΐου. Ας μην ξεχνάμε  ότι  οποιοδήποτε αποτέλεσμα    αποτελεί φωνή του λαού και αν δεν γίνει σεβαστό μετατρέπεται σε οργή του!!! Είναι καιρός πλέον τα κόμματα να εμπιστεύονται τον λαό που ισχυρίζονται ότι οφείλουν να υπηρετούν. Αντώνης

ΠΑΝΕ ΚΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΡΘΟΥΝ ΙΔΙΕΣ

                                 ΠΑΝΕ ΚΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ

       ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΡΘΟΥΝ ΙΔΙΕΣ  

   

 

Είναι γνωστό στους περισσότερους φίλους και αναγνώστες, ότι η γραφή μου παρουσιάζει διαφορές από εκείνη επαγγελματιών του είδους, κυρίως όσον αφορά το λεξιλόγιο και την ‘’εγωιστική’’ χρήση πρώτου προσώπου. Το  λεξιλόγιο αφορά μια προσπάθεια για την , έστω και άτυπη, νεκρανάσταση σπουδαίων λόγιων λέξεων και εκφράσεων. Η χρήση πρώτου προσώπου αποβλέπει στην  καλύτερη προσέγγιση της αλήθειας, που είναι φυσικό να διευκολύνεται όταν χρησιμοποιώ βιώματα και προσωπικές μου εμπειρίες, υλικό που γνωρίζω από πρώτο χέρι. Ένα δεύτερο ιδιαίτερο γνώρισμα αποτελεί η βαρύτητα  στο  γλωσσικό και λογοτεχνικό μέρος των πονημάτων μου, με την αναζήτηση των καταλληλότερων  εκφράσεων, σμιλεύοντας τις λέξεις με την υπομονή ενός λιθοξόου. Τα θέματα – ενίοτε ανιαρά ,επαναλαμβανόμενα και χωρίς αισθητική, αλλά υπαρκτά και επίκαιρα - στα οποία ‘’σκαλίζω’’ τα γλωσσικά μου γυμνάσματα , μου τα δίνουν καταστάσεις που βίωσα ή βιώνω και καθημερινά  προσωπικά μου ακούσματα και ίσως ακατάλληλα και για έμπειρους υπερήλικες. Στην ουσία του κειμένου αρκούμαι στην  ακρίβεια των περιγραφόμενων γεγονότων και τη μέγιστη, ανθρωπίνως δυνατή, αντικειμενικότητα.

Τελευταία άκουσα πολλές ομιλίες  όλων των κομματικών αρχηγών και  βεβαιώθηκα ότι οι περισσότεροι συνεχίζουν με ύβρεις και συκοφαντίες εναντίον του ίδιου πολιτικού αντιπάλου, με  διάφορες  όμως έκαστος αιτιάσεις. Εκείνο που με εκπλήσσει είναι ότι αδυνατούν ή δεν θέλουν να καταλάβουν την αιτία της κατακρήμνισης τους της 21^ης Μαΐου. Συνεχίζουν, την ίδια αποτυχημένη τακτική, δίνοντας την εντύπωση ότι  έχουν τάσεις αυτοχειριασμού, χωρίς να σκέπτονται το μετά !!!

Οι εκλογές κάποτε θα τελειώσουν, οι νικητές  ελπίζω να είναι συνετοί, και να κυβερνήσουν – όπως δικαιούνται – οι  υπόλοιποι όμως τι θα κάνουν;;; Θα συνεχίσουν την αμφισβήτηση και μέχρι πότε ή θα συνταχθούν με την ‘’κόκκινη’’  γραμμή που διακηρύσσει με απύθμενο θράσος ότι δεν αποδέχεται την αστική Δημοκρατία και   καλεί  τον λαό σε λαϊκό ξεσηκωμό, θέτοντας πολιτειακό θέμα;;; Τελικά είμαστε παράξενος λαός και ‘’ρέπουμε’’ σε πρωτοφανείς ακρότητες, τις οποίες σας πληροφορώ ότι γνώρισα και στα παιδικά μου χρόνια. Είναι αυτές που μας οδήγησαν στον αδελφοκτόνο εμφύλιο και ανησυχώ, κάθε φορά που επικαλούνται τους ‘’βαρβάρους’’, χωρίς τους οποίους κάποιοι είναι  ανύπαρκτοι !!!

Άκουσα τελευταία τον όρο ΄΄ΟΡΜΠΑΝΙΣΜΌΣ’’ που αποδόθηκε ανεπιτυχώς, διότι   ξέρω καλά ότι αποτελεί  μετάλλαξη  των  αριστερών της  πάλαι ποτέ Σοβιετίας.  Πρόκειται για όσους υποχρεώθηκαν να υποστούν το απάνθρωπο ολοκληρωτικό καθεστώς και μόλις βρήκαν την ευκαιρία μεταπήδησαν στο άλλο ανελεύθερο άκρο.  Εκείνοι που η πτώση του κομμουνισμού τους βρήκε σε θέσεις κλειδιά, για να αποποιηθούν τις βαρύτατες ευθύνες τους, πήραν την εξουσία για να επιτύχουν το ακαταδίωκτο και σφετερίστηκαν τη λαϊκή περιουσία, αγοράζοντας ομάδες και νησιά. Αυτός  είναι ο πραγματικός Ορμπανισμός, αφού αποτελεί προϋπόθεση η ύπαρξη του προηγούμενου σταδίου του κομμουνισμού. Προσέχετε λοιπόν διότι με όσα λέτε εκτίθεστε , αφού είναι γνωστή η προέλευση του κ.Ορμπάν και αν - ο μη γένοιτο – βρεθείτε σε αντίστοιχη πτώση, ρισκάρετε ανάλογους κινδύνους  μεταλλάξεων !!!

 

 

Σ την καθημερινή πρακτική ,για να προσδώσω στα ταπεινά μου εργόχειρα αυτή την ιδιαίτερη – καλή, κακή ή μέτρια – εικόνα, αρχίζω τον σχεδιασμό τους στη διάρκεια της νύχτας ,όταν  η μηχανική  μου  υπνική άπνοια με κρατά άγρυπνο. Συχνά η επεξεργασία μου περιλαμβάνει δύο ή περισσότερα διαφορετικά θέματα. Την τελική επιλογή τους  αποφασίζω πολύ νωρίς το πρωί, στα πλαίσια της νέας  προσπάθειάς μου να γεμίσω τις ατέλειωτες ελεύθερες ώρες της ημέρας  μου.

Ανάλογο πρόβλημα αντιμετωπίζω και όταν τελειώσω το πρώτο και συχνά το επόμενο ή το μεθεπόμενο γραπτό μου, οπότε τα κρατώ σε προσωρινή μνήμη του υπολογιστή μου για ωρίμανση. Τα διαβάζω και τα ξαναδιαβάζω πολλές μέχρι και αμέτρητες φορές και κάθε ανάγνωσή τους συνοδεύεται από αντίστοιχες διορθώσεις, οι  οποίες θυμίζουν κεντήματα ή λιθοξοικές   παρεμβάσεις, μέχρι να αρχίσουν να με συγκινούν  αισθητικά και συναισθηματικά. Τότε αποφασίζω τη δημοσίευση [ ενός από το αδημοσίευτο σύνολο της  παραγωγής] στην ιστοσελίδα μου και ίσως την αποστολή  του στη γνωστή ομάδα που είναι παραλήπτες των προσωπικών  μου e-mail. Τελευταία, για να μην κουράζω, η τελική αποστολή ή δημοσίευση έχει περιορισθεί στο ελάχιστο.

Με όλα τα παραπάνω θέλω να επισημάνω ότι δεν κάνω υψηλή τέχνη , οποιασδήποτε μορφής,  αλλά απλώς ‘’σκοτώνω την ώρα μου και αντιμετωπίζω τα ταπεινά γραπτά μου με περισσή φροντίδα, όπως  θα  έπραττε κάθε δημιουργός για τα έργα του. Δεν επιχειρώ οποιαδήποτε ποιοτική σύγκριση με έργα τέχνης , μένοντας απλά στον τρόπο της επανειλημμένης ‘’λάξευσης’’ των λέξεων του κειμένου, μέχρι να αισθανθώ την ικανοποίηση ότι επέλεξα  το καλύτερο που μπορώ, αρκεί να λαμβάνει στα μάτια μου τη μορφή του ωραίου. Ίσως αυτό και μόνο να αποτελεί  ανεκτή τέχνη για όσους μπαίνουν στον κόπο να αναγνώσουν τα κείμενά μου.  Είναι γνωστό  βέβαια ότι η ανάγνωση ενός κειμένου το επικοινωνεί με τον εγκέφαλο  μας, σε αντίθεση με το αποκαλούμενο διάβασμα , που αποτελεί μια  απλή  σάρωση της όρασης. Στη δεύτερη περίπτωση  βλέπουν μόνο τα μάτια βιαστικά και  μας διαφεύγουν   σημαντικές λεπτομέρειες  κρυμμένων εκφράσεων και λοιπών στοιχείων, που απαιτούν τη συνδρομή της κρίσης για να αποκαλυφθούν και να επιτελέσουν τον σκοπό τους.

Αντώνης

ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΙ

                  ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΙ

 

 

Χαρισματικός θεωρείται αυτός που έχει πολλά χαρίσματα και είναι προικισμένος με ιδιαίτερο ταλέντο. Είναι έξυπνος, καλός, πράος, δουλευταράς. Ωραίος, καλός, εξαιρετικός και  έχει χαρισματική γραφή. Πρόσωπα που εμπνέουν και έχουν τη λαϊκή αποδοχή. Επιδέξιος, προικισμένος, ταλαντούχος και χαρισματικός. Το τελευταίο μάλιστα γνώρισμα, ενίοτε καθίσταται το πιο επικίνδυνο, διότι ο χαρακτηρισμός αποδίδεται ευκόλως  σε κομματικά στελέχη και δημιουργεί ψευδαισθήσεις και δυσχέρεια έγκαιρης διάγνωσης  των υποκειμενικών ή ιδεοληπτικών κριτηρίων, επιλογής του .

Πάντα με φόβιζαν οι χαρισματικοί, διότι  όποιες κρίσεις διαμορφώνουν την τελική εικόνα τους, μπορούν να  αποπροσανατολίσουν από την πραγματικότητα.

Μια προσπάθεια  ποιοτικής ‘’αναβάθμισης’’    εντυπώσεων ξεκίνησε – μάλλον τυχαία –  τη δεκαετία του 1970, από τα Γιάννενα  με το ποδόσφαιρο. Ένας φοιτητής του τοπικού Πανεπιστημίου, σκέφθηκε την εισαγωγή από την Αργεντινή  χαρισματικών μπαλαδόρων που θα σαγηνεύουν το φιλοθεάμον κοινό και θα δημιουργήσουν οπαδούς. Αυτό έγινε με ποικίλες μεθόδους , με πρώτη  τη γνωστή  ελληνοποίηση  δήθεν μακρινών συγγενών –κυρίως ‘’γιαγιάδων’’ τους – ‘’ στο Αιγάλεω και τα πέριξ’’.

Το σύστημα βέβαια είχε τις αδυναμίες του αφού δεν υπήρχε η σημερινή οργανωμένη δομή, άλλοτε μεν  γιατί δυσκολεύονταν να βρουν  την κατάλληλη γιαγιά, ή όταν επιτράπηκαν οι εισαγωγές, δεν μπορούσαν να διαπιστώσουν εγκαίρως κάποιες σωματικές τους αδυναμίες που δεν επέτρεπαν το ποδόσφαιρο.’ Όταν έφερε ο αείμνηστος Ν. Γουλανδρής, κάποιον ονόματι Πολέτι στον Ολυμπιακό, μάθαμε ότι δεν είχε την απαραίτητη αρτιμέλεια, ενώ κάποιοι άλλοι αγάπησαν τη χώρα μας και διόρθωσαν τα ‘’ημαρτημένα’’ του παρελθόντος.

Με τη γνωστή ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής, μιμήθηκαν τις ‘’νόμιμες’’ εισαγωγές, κυρίως από την αμερικανική Ήπειρο και τη Μ. Βρετανία,  για να κυβερνήσουν τη χώρα αλλά όχι με τις  καπιταλιστικές μεθόδους που εφάρμοζαν στην ξένη, αλλά δοκιμάζοντας τα  προσωπικά τους ‘’σοσιαλιστικά’’ πειράματα  ‘’στου κασσίδη το κεφάλι’’. Δεν θα αναφέρω τους χαρακτηρισμούς επικινδυνότητας που άκουσα προσωπικά από τον  πατέρα του ενός και το θείο ενός άλλου , κρίνω όμως τους χαρακτηρισμούς τους  λίαν επιεικείς  με όσα έπραξαν οι ‘’εισαγόμενοι σωτήρες’’ λόγω της συγγενικής επιείκειας που δικαιούνταν.

 Τελευταία, ανάμεσα στις τόσες δοκιμές σε βάρος της χώρας μας, οι αλλοπρόσαλλοι έχουν ξεσηκωθεί σε βάρος των πάντων, συμπεριλαμβανομένων και των εθνικών μας συμφερόντων, διότι θέλουν να δικαιολογήσουν την  κατακρήμνιση και την συνεπακόλουθη  ανυποληψία  στις εκλογές της 21^ης Μαΐου . Η απόγνωση  για τα αναμενόμενα αποτελέσματα της επόμενης Κυριακής, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα αρκεστεί στις συκοφαντίες του Λιμενικού, υπηρεσιακών Υπουργών και της προηγούμενης Κυβέρνησης, αλλά  θα επεκταθεί και  εναντίον εθνικών συμφερόντων και συμμαχιών μας, ενισχύοντας  ήδη έμμεσα  και τους αναθεωρητισμούς των γειτόνων μας.

Θέλουν φεύγοντας – γιατί  βλέπουν ότι φεύγουν – να μην    αφήσουν τίποτα όρθιο. Αφού  δεν μπορούν μόνοι τους να συγκρατηθούν από τον γκρεμό, ας φροντίσουν άλλοι δικοί τους, φίλοι ή συνεταίροι τους να τους βοηθήσουν να μην κάνουν μεγαλύτερο κακό στην Ελλάδα, γιατί δύσκολα θα  το αντέξει.

Θα κλείσω το παρόν με λίγα  λόγια του Αριστοτέλη  για την αρετή, που σχετίζεται με όσα προαναφέραμε - ελπίζοντας να μη χαρακτηριστώ  ‘’συντηρητικός’’ γι’ αυτό - και κάποια διάσπαρτα αποφθέγματά του, ενδεικτικά του τρόπου σκέψης και  ενεργείας του.

Ο Αριστοτέλης διαχωρίζει την αρετή σε δύο είδη, τη διανοητική και την ηθική. Η πρώτη διδάσκεται. Ανάλογα με τη διδασκαλία που θα δεχθεί κάποιος μπορεί να την αυξήσει η ακόμα και να την τελειοποιήσει. Η δεύτερη δεν διδάσκεται αλλά είναι αποτέλεσμα του έθους. Τονίζει ότι οι αρετές ούτε υπάρχουν μέσα μας εκ φύσεως ούτε όμως αντίκειται στη φύση μας η γένεση των αρετών. Η φύση μας προίκισε με επιδεκτικότητα στις αρετές το πως και το πόσο θα τις καλλιεργήσουμε εξαρτάται από τη διαδικασία του έθους.[ Κάποιοι εξ υμων  διαμόρφωσαν την αγωγή τους ακόμα και το έθος τους,  με ιδεοληψίες  και εμπόδισαν τη σωστή της διαμόρφωση].

 

Το Ελληνικό γένος ζει ελεύθερα και διοικείται άριστα και θα μπορούσε να κυριαρχήσει, αν ήταν πολιτικά ενωμένο.

 Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των άνισων.. Άμιλλα είναι η τάση να φτάσει κανένας τον άλλον, που τον θαυμάζει, ή και να τον ξεπεράσει, χωρίς να αισθάνεται φθόνο, αν ο άλλος τον ξεπερνάει.

 Το κράτος είναι η ένωση των πολιτών με βάση το πολίτευμα της χώρας,

Πολίτης είναι αυτός που είναι ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί. 

Θα προσθέσω και  την ταπεινή  κρατούσα  παγκόσμια πρακτική ότι  ο υποψήφιος πρωθυπουργός κάθε χώρας πρέπει να  γνωρίζει άριστα τουλάχιστον την αγγλική, διότι η συνεννόηση δεν γίνεται πάντα με διερμηνεία . Υπάρχει και εφαρμόζεται και  η ‘’μυστική διπλωματία’’, εναντίον  της οποίας καταφέρεστε ως μη έπρεπε. Οι κατ’ ιδίαν συζητήσεις αποτελούν, όπως καλά γνωρίζετε , πάγια και αναγκαία ενίοτε πρακτική. Αντώνης 

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΜΟΛΙΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΑΓΙΑΝΝΗ ΤΟΝ ΣΚΑΡΙΜΠΑ

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΜΟΛΙΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ

ΜΠΑΡΜΠΑΓΙΑΝΝΗ ΤΟΝ  ΣΚΑΡΙΜΠΑ

          Θα γελάσει το παρδαλό κατσίκι του Φ. Δημητριάδη

Θα επιχειρήσω,  με σατιρική διάθεση και με τη μέθοδο των παραλληλισμών, μια  αποτοξίνωση από την   ελεεινή  επικαιρότητα των καινοφανών  σατύρων και τραγοπόδαρων, μέχρι να φθάσει η μέρα των αποτελεσματικών  ελπίζω για τη χώρα εκλογών, ασχέτως  νικητή, για να επανέλθουμε σε ‘’κανονικούς ρυθμούς’’. Να ξαναγίνουμε μια χώρα σαν τις άλλες ευρωπαϊκές , με σεβασμό στο Σύνταγμα και τους δημοκρατικούς θεσμούς, που έχουν καταπατηθεί βάναυσα από τους περισσότερους , έχοντας καταστήσει δημοκρατικό  σύμβολο την ‘’ανυπακοή, τη συκοφαντία και την ύβρη’’. Ενέπλεξαν ακόμα και τον υπηρεσιακό Πρωθυπουργό, για να επιπλήξει τον  απερχόμενο,  γιατί στιγμάτισε τη γνωστή παράνομη δραστηριότητα του Τουρκικού Προξενείου  Κομοτηνής , που ο κόσμος τόχει τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι, άρα γνωρίζουν  όλοι οι Έλληνες, πλην των προοδευτικών και των ειδικευόμενων στο πλασάρισμα μαντζουνιών  την πικρή και πολύ παλιά αυτή αλήθεια. Αφού δεν αποδέχονται τη γνώμη της μόνης αρμόδιας  ΕΥΠ, θα ήταν πιο απλό να ρωτήσουν τους κατοίκους της περιοχής, συμπεριλαμβανομένων των μουσουλμάνων. 

 Επικαλούμαι  για το πόνημά μου, δυο διαχρονικές φυσιογνωμίες  που συστηματικά  σατίρισαν με τα έργα και τον λόγο τους, τους ‘’μικρομέγαλους’’ της κοινωνίας. Ο ένας,  Γάλλος  αστός που  με το έργο του  [ 1670] σατιρίζει τις απόπειρες κοινωνικής αναρρίχησης, διακωμωδώντας τόσο την επιτηδευμένη αστική τάξη που θέλει να μιμηθεί τη συμπεριφορά και τον τρόπο ζωής των ευγενών όσο και τη ματαιόδοξη και υπεροπτική αριστοκρατία. Ο έτερος,  σύγχρονος  ορεσίβιος από την Αγία Ευθυμία της Φωκίδας   , κατατρυχόμενος από προσωπικά συμπλέγματα, παρουσιαζόταν  με το πατριδωνυμικό Χαλκιδαίος, για να  αποκρύψει την πραγματική του τίμια καταγωγή.  Το έργο του  σημαδεύτηκε από την έντονη αντιδικία του με τις καθιερωμένες αξίες της ζωής , τον αστικό πολιτισμό και τις γλωσσικές του ιδιορρυθμίες .

Ο Μολιέρος, ευγενής  και ο ίδιος, τιτλοφόρησε το έργο του με τον οξύμωρο τίτλο ‘’αστός ευγενής’’ [ Le Bourgeois gentilhomme] , όταν στη Γαλλία της  εποχής του , ένας «ευγενής» θεωρούταν  εξ ορισμού  και αριστοκράτης, ώστε ο τίτλος να  αποτελεί λεκτικό πλεονασμό. Ίσως αυτή η διαφορά με τη χώρα μας, του χάρισε  τον ελληνικό τίτλο  ‘’Αρχοντοχωριάτης’’, που ήταν πιο κοντά στην ελληνική πραγματικότητα, τη ‘’χωριατίλα’’ ,που θα έλεγε ο μπαρμπαγιάννης ο Σκαρίμπας.

Παρά το γεγονός ότι οι ρίζες της Ευρώπης είναι ελληνικές και γεωγραφικά ανήκουμε στην Ήπειρο, η  ευρωπαϊκή συμπεριφορά δεν βρίσκει σύμφωνους κάποιους   κομματικούς σχηματισμούς και αυτό μας δημιουργεί  προβλήματα. Όπως προβλήματα είχε δημιουργήσει η δήλωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ‘’ ανήκομεν εις την Δύσιν’’, που αποτελούσε σαφή γεωγραφική και κοινωνική πραγματικότητα. Ο  μπαρμπαγιάννης Σκαρίμπας , στο λεξιλόγιό του  θα το αποκαλούσε ‘’κομματίλα΄΄.

Είμαστε λαός εύπιστος, που εύκολα παραμυθιάζεται από τις κομματικές παραδοξολογίες και στο παρελθόν  τις έχει αναγάγει σε  σοφούς πολιτικούς ‘’στοχασμούς’’. Μόνη παρηγοριά μας παραμένει η αποκομματοποίηση των νέων μας, που κάποια ώρα θα αντιδράσουν  – όπως  έκαναν στις εκλογές της 21^ης Μαΐου – και θα καταλάβουν ότι  η υπομονή και η ανοησία έχουν και τα όριά τους

Έχω πολλά ακόμα στρεβλά να στιγματίσω, αλλά θα μείνω ως εδώ, γιατί δεν θέλω να επιτείνω την πικρία των ήδη πικραμένων. Ας αφήσουμε επί τέλους τον λαό να σκεφθεί με το δικό του μυαλό, διότι αποδείχτηκε πρόσφατα ότι διαθέτει αρκετό και καλής ποιότητας. Θα αρκούσε στην περίπτωσή μας, η  γελοιογραφία του Φωκίωνα Δημητριάδη του 1946, την οποία παραθέτω για όσους η ηλικία τους δεν βοήθησε να τη γνωρίσουν, με τον υπότιτλο θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι.    Αντώνης’’